Αρχική Σελίδα - Γιώργος Περισανίδης

All In - Νέο Μυθιστόρημα!

Αγορά Βιβλίων

Κείμενα μου σε video

https://www.youtube.com/embed/H2z5TZNfXtY

https://www.youtube.com/embed/jY26nHA6h0Y

https://www.youtube.com/embed/wlXVn4hJqwY

https://www.youtube.com/embed/83F_qOg0YRs

https://www.youtube.com/embed/GxFqhBf6FdI

https://www.youtube.com/embed/gY44xW8UnQ4

https://www.youtube.com/embed/2LBh8inBaus

https://www.youtube.com/embed/xbk_50uWpEM?start=2s

Κείμενα μου στο Facebook

This message is only visible to admins:
Problem displaying Facebook posts. Backup cache in use.

Error: Error validating access token: The session has been invalidated because the user changed their password or Facebook has changed the session for security reasons.
Type: OAuthException
Click here to Troubleshoot.

Το τέλος της τέχνης
Αν είσαι μουσικός, συγγραφέας ή κάποιος άλλος καλλιτέχνης και θες να μάθεις γιατί το έργο σου δεν θα θεωρηθεί ποτέ μεγάλο στην εποχή μας, αυτό το κείμενο σε ενδιαφέρει.

Το τέλος της Μουσική (Youtube)
Σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή η διαδικασία της παραγωγής μιας μουσικής σύνθεσης δεν ήταν και τόσο εύκολη. Απαιτούσε εξοπλισμό που μόνο ελάχιστα επαγγελματικά studio μπορούσαν να σου παρέχουν και έναντι υψηλού κόστους. Όμως ακόμα και αν είχες καταφέρει να βρεις τα χρήματα να φτιάξεις τα τραγούδια σου, για την κυκλοφορία του δίσκου σου έπρεπε να περάσεις μέσα από την έγκριση μιας δισκογραφικής. Οι περισσότερες όμως δισκογραφικές ήταν τεράστιες οικονομικά βιομηχανίες καθόλου φιλικές ως προς τους νέους καλλιτέχνες.

Αυτό άλλαξε όταν οι προσωπικοί υπολογιστές άρχισαν να μπαίνουν όλο και περισσότερο στη ζωή μας. Το δαπανηρό και δύσκολο στην πρόσβαση επαγγελματικό studio έγινε με την προσθήκη μερικών καρτών και κάποιου άλλου εξοπλισμού πρόσθετο κομμάτι κάθε υπολογιστή. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα εκατομμύρια φιλόδοξοι καλλιτέχνες μπορούσαν να έχουν στο σπίτι τους όλα τα εργαλεία για την παραγωγή μουσικών συνθέσεων.

Όμως ακόμα και η διαδικασία παραγωγής δίσκου σταμάτησε να απαιτεί την αξιολόγηση του μουσικού έργου από ειδικούς μιας και ο καθένας απέκτησε τη δυνατότητα να ανεβάζει τις συνθέσεις του στο Youtube και αυτές να γίνονται αυτόματα διαθέσιμες σε όλους.

Η συνέχεια υπήρξε καταιγιστική. Εκατομμύρια καλλιτέχνες άρχισαν να παράγουν μουσική και να την κάνουν προσβάσιμη σε όλους. Ο δίσκος και η μουσική σύνθεση αντικαταστάθηκαν από μεμονωμένα τραγούδια καλλιτεχνών τα οποία εναλλάσσονταν σε διάφορες playlist.

Αλλά για το τέλος της Μουσικής δεν ευθύνεται μόνο ο κατακερματισμός της μουσικής δημιουργίας. Και σήμερα σίγουρα, γεννιούνται μεγάλα μουσικά έργα τέχνης, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να εντοπίσουμε ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες κακές και μέτριες συνθέσεις με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά.

Όμως ακόμα και αν κάποιο μουσικό αριστούργημα τελικά φθάνει σε εμάς, δεν έχουμε το χρόνο να ακούσουμε ολόκληρο έναν δίσκο.

Βρισκόμαστε συνεχώς σε κίνηση. Η εποχή μας τρέχει με ασύλληπτες ταχύτητες που έχουν παρασύρει και εμάς σε έναν ξέφρενο ρυθμό ζωής, στον οποίο η εξοικονόμηση χρόνο φαντάζει ως αγαθό πολυτελείας.

Υποθέτω ότι αν ο Σταυρός του Νότου, είχε κυκλοφορήσει σήμερα στην καλύτερη περίπτωση θα είχε συρρικνωθεί σε ένα τραγούδι του Καββαδία.

Όμως όσο μεγάλο τραγούδι και να είναι η "Θεσσαλονίκη", ή το "Μαχαίρι" αυτό που κάνει τον συγκεκριμένο δίσκο έναν τεράστιο μουσικό έργο τέχνης είναι η συνολική σύνθεση, που σε υποχρεώνει να ακούσεις ολόκληρο τον δίσκο και με την σειρά που έχει επιλέξει ο δημιουργός του. Αλλά αυτό η εποχή μας δεν το παράγει πια.

Το τέλος της λογοτεχνίας (Facebook)
Σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή, η διαδικασία παραγωγής ενός βιβλίου δεν ήταν και τόσο απλή διαδικασία. Μπορεί η συγγραφή ενός βιβλίου να απαιτούσε μόνο ένα μολύβι και ένα χαρτί ή μια γραφομηχανή για τους πιο προχωρημένους, όμως ακόμα και όταν τελικά ολοκλήρωνες το βιβλίο σου, απείχες πολύ από το να θεωρηθείς συγγραφέας.

Έπρεπε να βρεις έναν από τους ελάχιστους εκδοτικούς οίκους που υπήρχαν τότε και να υποβάλεις εκεί το βιβλίο σου που περνούσε στη συνέχεια από αξιολόγηση.

Σήμερα δεν χρειάζεται καν να ολοκληρώσεις ένα βιβλίο, μπορείς να γράψεις ένα ποίημα ή ένα διήγημα ή ακόμα και απλά της σκέψης της ημέρας και να τα ανεβάσεις σε ένα μπλογκ ή στη σελίδα σου στο Facebook και ήδη θεωρείσαι συγγραφέας.

Ακριβώς όπως συνέβη στην μουσική, έτσι και στη λογοτεχνία η απλούστευση αυτής της διαδικασίας δημιούργησε εκατομμύρια συγγραφείς που σε καθημερινή βάση ανεβάζουν τα έργα τους στο internet.

Οπότε και το τέλος της λογοτεχνίας ήρθε όπως και με την μουσική. Έχουμε και εδώ τον ίδιο κατακερματισμό, χιλιάδες διηγήματα και ποιήματα στοιβάζονται το ένα δίπλα στο άλλο, και έτσι ο αναγνώστης μέσα σε λίγα λεπτά διαβάζει (όπως ακριβώς και στην playlist του Youtube), κείμενα διάφορων καλλιτεχνών, που ανήκουν σε διαφορετικά ρεύματα και έχουν διαφορετική τεχνοτροπία.

Multitasking μυθιστόρημα ή η παραδοχή μιας ήττας
Το multitasking μυθιστόρημα είναι μια προσπάθεια που έκανα για ένα νέο είδος γραφής πιο κοντά στην εποχή μας.

Στην ουσία του, το multitasking μυθιστόρημα είναι πολλά ανεξάρτητα διηγήματα (κατακερματισμένα έργα) που ενώνονται τελικά σε ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα.

Φαντάσου πολλά κομμάτια ενός παζλ που το καθένα έχει την δικιά του ολοκληρωμένη απεικόνιση που όταν όμως ενωθούν συνθέτουν και ένα ακόμα ολοκληρωμένο πίνακα. (Τι είναι ακριβώς το multitasking μυθιστόρημα μπορείς να διαβάσεις αργότερα σε παραπομπή που θα βρεις στο τέλος του κειμένου αυτού.)

Για το αν πέτυχε ή όχι, ίσως είναι ακόμα νωρίς να το κρίνω. Όμως ως σήμερα με έχει φέρει αντιμέτωπο με μια παράδοξη ήττα.

Γίνομαι πιο συγκεκριμένος, ενώ τα κείμενά μου διαβάζονται - πάνω από 1.5 εκατομμύρια αναγνώσεις έχει η καινούργια μου σελίδα στο Facebook, πάνω από 1 εκατομμύρια αναγνώσεις είχε η προηγούμενη και πάνω από 300.000 έχει η επίσημη ιστοσελίδα μου - έχουν ακριβώς την ίδια τύχη με τα υπόλοιπα κείμενα που ανεβαίνουν στο internet. Η ανάγνωση έχει αυτή την κατακερματισμένη μορφή που περιέγραψα παραπάνω. Ελάχιστοι είναι οι αναγνώστες που θα ψάξουν κάτι παραπάνω για μένα ή κάποιο από τα βιβλία μου όταν θα έχουν πέσει πάνω σε ένα κείμενό μου στο internet.

Το τέλος του κινηματογράφου ή αλλιώς η εξέλιξη του Tik Tok
Σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή, ίσως μόνο μερικά χρόνια από σήμερα, έχω την πεποίθηση ότι και ο κινηματογράφος θα έχει ένα παρόμοιο με τις υπόλοιπες τέχνες μέλλον. Το κινητό τηλέφωνο θα αρκεί για να γυρίσεις μια ολοκληρωμένη ταινία.

Κάποια εφαρμογή του μέλλοντος θα προσφέρει στο κινητό σου δυνατότητες που τώρα μόνο στα studio του Hollywood υπάρχουν ακόμα. Ακόμα και οι ηθοποιοί που θα χρειάζεσαι μπορεί να είναι όλοι ψηφιακοί.

Η παραγωγή ταινιών θα αυξηθεί θεαματικά και θα έχουμε, ακριβώς όπως συνέβη στην μουσική και στη λογοτεχνία, το τέλος της κινηματογραφικής τέχνης.

- Multi-tasking Μυθιστόρημα ή αλλιώς το μέλλον του Μυθιστορήματος
https://facebook.com/1586170485024781/posts/… ... See MoreSee Less

3 weeks ago

Likes: 1173
Shares: 66
Comments: 0

Comment on Facebook

Το κορίτσι που μετέδωσε live τον βιασμό της φίλης της.

Η Μαρίνα ντύθηκε και βάφτηκε πάντα συνδεδεμένη live στο Periscope. Είχε ήδη περάσει πάνω από 4 ώρες εκείνη τη Δευτέρα μέσα σε αυτή την εφαρμογή και σίγουρα και αρκετές ακόμα ώρες στο Pornhub. Δεν είχε όμως καταφέρει να προσελκύσει αρκετούς ακολούθους έχοντας μια σταθερά πτωτική τάση όλες τις τελευταίες μέρες, γεγονός που την είχε ρίξει αρκετά ψυχολογικά.

Η φίλη της πέρασε και την πήρε, και μέσα στο μετρό έκαναν ένα ακόμα live. Όμως ούτε και μαζί πέτυχαν κάτι καλύτερο. Έφτασαν στο εμπορικό κέντρο και κάθισαν στο αγαπημένο τους εστιατόριο. Φωτογράφισαν τα φαγητά τους, τα ανέβασαν στο Instagram και συνδέθηκαν και πάλι στο Periscope.

Λίγα λεπτά μετά, την εντοπίζει ένα αγόρι 5-6 χρόνια μεγαλύτερό της — η ίδια είχε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα κλείσει τα 18. Βγαίνει από το Periscope και αρχίζει και τον αναζητεί και σε άλλα δίκτυα. Ξεκινά από το Instagram όπου εκείνος διατηρούσε ένα ωραίο και δημοφιλές προφίλ και ήταν περιτριγυρισμένος από πολλές και εντυπωσιακές κοπέλες. Στη συνέχεια θα τον βρει και στο Facebook αλλά και στο Tik Tok.

Τον ακολουθεί σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα, λίγα λεπτά μετά θα κάνει και εκείνος το ίδιο. Ανταποκρινόμενη στον χαιρετισμό του στο Instagram, τον καλεί στο τραπέζι τους.

Όταν τελικά συναντιούνται εκείνος δείχνει μια προτίμηση για την φίλη της. Η συζήτηση εξελίσσεται χαλαρά και η παρέα βρίσκεται στη συνέχεια στο σπίτι του νεαρού, που μένει πολύ κοντά στο εμπορικό κέντρο.

Στο σπίτι, η Μαρίνα αποκόβεται από την παρέα και ανοίγει και πάλι τα κοινωνικά της δίκτυα. Το ζευγάρι αρχίζει να φιλιέται δίπλα της. Η Μαρίνα μόνη, στο καναπέ απέναντι τους, ανοίγει και πάλι το Pornhub. Θα περάσει αρκετή ώρα μέσα εκεί, βλέποντας διάφορα πορνογραφικά βίντεο.

Η εισαγωγή στην σεξουαλική ζωή της και η σεξουαλική της εκπαίδευση, όταν ακόμα ήταν 12 χρόνων, είχε αρχίσει με το Pornhub.

Η πορνογραφία, όπως και για τα περισσότερα παιδιά της γενιάς της, θα αποτελέσει την πρώτη της επαφή με το σεξ.

Η πορνογραφία είναι η χώρα που βασιλεύει η θέα τύχη, μιας και στο βασίλειο αυτό οι πιθανότητες είναι σχεδόν πάντα υπέρ σου. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος, είναι πολύ μεγαλύτερες οι πιθανότητες να κάνεις σεξ με ένα κορίτσι της Victoria's Secret μέσα στο βασίλειο της πορνογραφίας παρά στον πραγματικό κόσμο.

Αλλά και ο υδραυλικός, το παιδί που καθαρίζει την πισίνα, ο ντελιβεράς, είναι σχεδόν πάντα υπερβολικά τυχεροί κατά την διάρκεια της δουλειάς τους και τους “τυχαίνουν” συνεχώς πρόθυμες γυναίκες που είναι διατεθειμένες να τους ικανοποιήσουν κάθε ερωτική τους φαντασίωση.

Και στον πραγματικό κόσμο είμαι σίγουρος ότι κάποιος υδραυλικός μπορεί να στάθηκε "τυχερός" σήμερα. Ο αριθμός όμως των "τυχερών" υδραυλικών στη χώρα της πορνογραφίας είναι συντριπτικά μεγαλύτερος.

Τις περισσότερες φορές στο βασίλειο αυτό, δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσεις καθόλου και μπορείς απλά να περιμένεις και θα σου συμβούν απίστευτες ερωτικές περιπέτειες.

Η πορνογραφία είναι επίσης και η χώρα της αβάσταχτης ελαφρότητας. Τίποτε δεν έχει την ίδια βαρύτητα σε σύγκριση με τον πραγματικό κόσμο. Τα πράγματα φαίνεται να χάνουν την βαρύτητα που έχουν μέσα στο βασίλειο αυτό.

Τις περισσότερες φορές απίστευτες γυναίκες με αναλογίες μοντέλων, θα κάνουν σεξ, με αγνώστους, με άσχημους, με αντικοινωνικούς χωρίς να τους επιθυμούν αρχικά έστω και ελάχιστα,

Στη συνέχεια βέβαια θα έχουν πολλαπλούς οργασμούς και έντονη σεξουαλική απόλαυση. Η βία, το ξύλο, η δωροδοκία, ο χρηματισμός τις περισσότερες φορές είναι απλά προκαταρκτικά που οδηγούν σε ερωτική κορύφωση.

Καταστάσεις που προσβάλλουν, μειώνουν και ξεφτιλίζουν τις γυναίκες στον πραγματικό κόσμο, στον κόσμο της πορνογραφίας γίνονται το προκαταρκτικό σκηνικό που οδηγεί σε μια έντονη σεξουαλική εμπειρία.

Η Μαρίνα μία ώρα περίπου μετά και ενώ το ζευγάρι συνεχίζει να φιλιέται απέναντι της θα κλείσει το Pornhub και θα ξεκινήσει live μετάδοση στο Periscope.

Θα τοποθετήσει το κινητό της σε τέτοιο σημείο ώστε εκτός από εκείνη που βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, να φαίνεται και στο βάθος η παρέα της.

Η ανταπόκριση του κοινού αυτή τη φορά θα είναι μεγάλη. Η μετάδοσή της σε σύντομο χρονικό διάστημα θα γίνει viral. Μετά από τόσο καιρό και δεκάδες αποτυχημένες προσπάθειες το έχει καταφέρει και πάλι να γίνει δημοφιλής.

Στο βάθος το ζευγάρι όμως αρχίζει να έχει θέματα. Ο νεαρός γίνεται πιεστικός στο να προχωρήσουν σεξουαλικά αλλά η φίλη της αρχικά φαντάζει απρόθυμη. Θα τον σπρώξει μερικές φορές, λέγοντας ταυτόχρονα όχι. Εκείνος φαίνεται να την αγνοεί και να προσπαθεί πιο επίμονα.

Παραδόξως το περίεργο αυτό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στο βάθος, θα απογειώσει ακόμα περισσότερο την δημοφιλία του βίντεο που θα φτάσει να έχει πάνω από 1000 ταυτόχρονους χρήστες. Αρκετοί από αυτούς με σχόλια θα συνηγορήσουν ανοιχτά υπέρ του βιασμού της φίλης της, που συνεχίζει να αντιστέκεται ακόμα πιο σθεναρά ενώ το αγόρι γίνεται βίαιο.

Η Μαρίνα συνεχίζει την live μετάδοση. Στο βάθος το αγόρι τώρα έχει ακινητοποιήσει με την βία την φίλη της που φαίνεται να κλαίει και να προσπαθεί να αντισταθεί με κάθε τρόπο. Στο Periscope της Μαρίνας γίνεται χαμός, τα σχόλια πια είναι εκατοντάδες.

Η Μαρίνα συνεχίζει την live μετάδοση. Στο βάθος το αγόρι έχει τώρα προχωρήσει σε διείσδυση ενώ η φίλης της προσπαθεί να ξεφύγει, κλαίει τον χτυπά αντιστέκεται με κάθε τρόπο χωρίς όμως να τα καταφέρνει.

Η Μαρίνα συνεχίζει την live μετάδοση. Έχει μεθύσει από την απίστευτη επιτυχία, απαντά στα μηνύματα, στέλνει καρδούλες και μοιράζει δεκάδες like στο κοινό της.

Η Μαρίνα απορροφημένη από την ψηφιακή εκδοχή της, που ακροβατεί ανάμεσα στο κυνήγι των like και την ελαφρότητα του κόσμου της πορνογραφίας, συνεχίζει την live μετάδοση... ... See MoreSee Less

2 months ago

Likes: 540
Shares: 99
Comments: 0

Comment on Facebook

Το κίτρινο κουμπί (Μια νέα προσθήκη στην υπηρεσία του Facebook)

Πάτρα, 31 Δεκεμβρίου του 2119 (περίπου 100 χρόνια από σήμερα)
Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών, Ώρα 21:45

Η νοσοκόμα που με ενημέρωσε για την κατάσταση της υγείας της κοπέλας, που πριν λίγα λεπτά είχα συνοδεύσει στο νοσοκομείο, ήταν εμφανώς ταραγμένη.

- Γνωρίζετε σε τι κίνδυνο έχετε θέσει τον εαυτό σας, τον γιατρό που την είδε, το νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και την οικογένειά της; Ακόμα, έχει έναν άντρα και ένα παιδί που απ' ότι ενημερώθηκα φθάνουν όπου να ΄ναι.
- Και τι μπορούσα να κάνω; Την ρώτησα χωρίς να χρωματίσω καθόλου την φωνή μου.

Με κοίταξε, αλλά δεν απάντησε...Παίρνοντας θάρρος από την σιωπή της την ρώτησα:

- Την ιστορία με τον ινδιάνο και το φίδι την γνωρίζετε;
- Μάλλον όχι, μου αποκρίθηκε κάπως ξερά.
- Ένας ινδιάνος βλέπει ένα φίδι να καίγεται σε μεγάλες φλόγες, χωρίς δεύτερη σκέψη πηγαίνει να σώσει το φίδι. Το φίδι, όμως, τον τσιμπάει άσχημα στο χέρι και εκείνος αναγκάζεται να το παρατήσει προσωρινά πάλι μέσα στις φλόγες. Σφαδάζοντας από τους πόνους, βγάζει γρήγορα το δηλητήριο από το χέρι του και ρίχνεται πάλι στην φωτιά καταφέρνοντας αυτή τη φορά να βγάλει και το φίδι.
Κάποιος που παρακολούθησε την σκηνή τον πλησίασε και τον ρώτησε:
- Καλά ρίσκαρες δεύτερη φορά την ζωή σου για ένα φίδι που σε είχε δαγκώσει;
Για να πάρει την άμεση απάντηση από τον ινδιάνο:
- Είναι στη φύση του φιδιού να δαγκώνει και στην δικιά μου να προσπαθώ να το σώσω...

Εκείνη την στιγμή μπήκαν μέσα ο σύζυγος της κοπέλας με την μικρή τους κόρη. Ο άντρας με ευχαρίστησε με δάκρυα στα μάτια και εγώ λίγο μετά αποχωρούσα για το σπίτι μου. Από τον δρόμο ακόμα πήρα τηλέφωνο την φίλη μου, που τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε κάνει όλες τις Πρωτοχρονιές μαζί:

- Έλα, έγινε ένα ατύχημα! Ένας οδηγός έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου κι αφού χτύπησε μια πεζή γυναίκα, την εγκατέλειψε! Εγώ ήμουν ο μοναδικός μάρτυρας! Εκείνος σταμάτησε, είδε την κοπέλα σε κακό χάλι, είδε και μένα που είχα σταματήσει σοκαρισμένος και έφυγε...Πάω σπίτι δεν χρειάζεται να βάλω και σένα σε κίνδυνο σε περίπτωση που με ψάξει με την αλλαγή του χρόνου.
- Όπως νομίζεις είπε εκείνη και κλείσαμε.

Γύρισα σπίτι, άνοιξα τον υπολογιστή μου και συνδέθηκα στο Facebook. Ρύθμισα στην εφαρμογή την ώρα και το μέρος που έγινε το δυστύχημα και δεν άργησα να τον εντοπίσω. Ήταν 22 χρόνων και δεν ζούσε παρά μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Έκανα δεξί κλικ πάνω στην φωτογραφία προφίλ του και μου εμφάνισε την επιλογή

- Ενεργοποίηση εξαΰλωσης.

Το άφησα ανοιχτό χωρίς να επιλέξω κάτι και συνδέθηκα με το Νοσοκομείο του Ρίου. Βρήκα το προφίλ της γυναίκας που είχα μεταφέρει και είδα ότι το status της είχε αλλάξει σε:

- Βρίσκεται σε κίνδυνο.

Έβαλα ένα τζιν με χυμό λεμόνι και το ήπια σχεδόν μονορούφι. Έβαλα και δεύτερο και κοίταξα την ώρα. Ήθελε ακόμα 20 λεπτά για την Πρωτοχρονιά. Η κατάσταση σίγουρα θα είναι ελεγχόμενη φέτος, προσπάθησα να παρηγορήσω τον εαυτό μου, χωρίς όμως να τα καταφέρνω... Εξάλλου για πρώτη φορά από τότε που είχε ξεκινήσει η χρήση του κίτρινου κουμπιού, γνώριζα ότι θα είμαι πιθανώς ο στόχος κάποιου.

Η χρήση του κίτρινου κουμπιού είχε ξεκινήσει την 1η Ιανουαρίου του 2100 πριν 20 χρόνια περίπου. Ο πληθυσμός στον πλανήτη είχε ξεπεράσει τα 40 δισεκατομμύρια και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών σε μια δραματική συνεδρίαση που κράτησε 2 μήνες αποφάσισε την πληθυσμιακή ρύθμιση να την κάνουν οι ίδιοι οι πολίτες.

Έτσι στην εφαρμογή του Facebook που ήδη ήταν υποχρεωτική για όλους και μπορούσες να συνδεθείς μόνο μέσα από το ΑΦΜ σου και χωρίς να μπορείς μετά να την απενεργοποιήσεις, παρά μόνο με τον θάνατό σου, προστέθηκε η δυνατότητα εξαΰλωσης.

Αν έκανες δεξί κλικ πάνω σε οποιαδήποτε φωτογραφία προφίλ του Facebook, μόνο την πρώτη μέρα κάθε χρόνου, εμφάνιζε την επιλογή:

- Ενεργοποίηση εξαΰλωσης.

Αυτόματα άναβε και στην συσκευή που είχες ένα κίτρινο κουμπί. Αυτό είχε ενσωματωθεί υποχρεωτικά σε όλες τις συσκευές και αν το πατούσες, μπορούσες να σκοτώσεις συγκεκριμένο χρήστη, χωρίς να έχεις καμία συνέπεια.

Τα πρώτα πέντε χρόνια που είχε εφαρμοσθεί, κάθε χρήστης είχε δικαίωμα να εξαϋλώνει έναν μόνο χρήστη. Δυστυχώς το μέτρο δεν είχε φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα και ο πληθυσμός του πλανήτη εξακολουθούσε να είναι πάνω από 35 δισεκατομμύρια.

Ίσως το πιο αξιοπερίεργο από αυτήν την πενταετία να ήταν το γεγονός ότι οι περισσότεροι προχωρούσαν στην εξαΰλωση κοντινών προσώπων. Πολλοί άντρες είχαν εξαϋλώσει τις γυναίκες τους, γυναίκες τους άντρες τους αλλά και πολλά παιδιά τους γονείς τους.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών μπροστά στον άμεσο κίνδυνο της κατάρρευσης του πλανήτη σε μια δεύτερη δραματική συνεδρίαση αποφάσισε να επεκτείνει το δικαίωμα εξαΰλωσης σε 3 άτομα ανά χρήστη. Και το συγκεκριμένο μέτρο, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, όμως δημιούργησε έντονο μίσος μεταξύ κοινωνικών ομάδων.

Έτσι το 2110 αποφασίστηκε να δοθεί σε κάθε χρήστη το δικαίωμα εξαΰλωσης 5 χρηστών, χωρίς όμως να απενεργοποιείται μετά αυτή η δυνατότητα, αλλά να μπορεί να εξαϋλώνει ο χρήστης απεριόριστο αριθμό άλλων χρηστών με κίνδυνο, όμως, αν τον εντόπιζαν, την άμεση εξαΰλωση και του ίδιου.

Από την πρώτη χρονιά εφαρμογής του, το νέο μέτρο είχε τεράστια επιτυχία. Την Πρωτοχρονιά του 2110 επικράτησε ένα πρωτόγνωρο χάος που όμοιο του δεν είχε γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα.

Χιλιάδες χρήστες εξαΰλωσαν στα τυφλά ολόκληρες κοινωνικές ομάδες:
Αναρχικοί εξαΰλωσαν Ναζιστές, Δεξιοί εξαΰλωσαν Αριστερούς ακόμα και Ολυμπιακοί εξαΰλωσαν Παναθηναϊκούς και η λίστα έμοιαζε πραγματικά ατέλειωτη...

Εκείνη την Πρωτοχρονιά εξαϋλώθηκε και το 95% των Πολιτικών του πλανήτη με αποτέλεσμα να υπάρξει ένα κενό εξουσίας. Οι Πολιτικοί που έμειναν ζωντανοί φάνηκαν ανίκανοι και απρόθυμοι να κάνουν την οποιαδήποτε αλλαγή και έτσι η κατάσταση κάθε χρόνο γινόταν όλο και χειρότερη!

Την Πρωτοχρονιά του 2118 στον πλανήτη είχαν απομείνει πια 170 εκατομμύρια χρήστες. Η κατάσταση έμοιαζε να είναι σχετικά ελεγχόμενη μιας και από αυτούς πάνω από το 70% δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ το κίτρινο κουμπί...Όπως δεν το είχα κάνει ούτε και εγώ...Είχα καταφέρει να επιβιώσω από την σφαγή που ακολούθησε ζώντας μοναχικά και χωρίς να έχω παρά τις ελάχιστες συναναστροφές που ακόμα και σε αυτές ήμουν πολύ προσεκτικός.

Η Πρωτοχρονιά του 2119 δυστυχώς δεν ήταν τόσο καλή όσο περιμέναμε όλοι και ο πλανήτης κατέγραφε πια μόλις 60 εκατομμύρια χρήστες. Όλες οι πόλεις ήταν αραιοκατοικημένες και πολλά μεγάλα αστικά κέντρα, όπως η Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, είχαν ερημώσει εντελώς... Το μόνο θετικό ήταν ότι από αυτούς μόλις το 2% είχαν χρησιμοποιήσει έστω και μια φορά το κίτρινο κουμπί και έτσι μπορούσες να είσαι συγκρατημένα αισιόδοξος.

Εγώ τις τελευταίες 10 Πρωτοχρονιές της είχα περάσει με την φίλη που προανέφερα. Τα τελευταία 3 χρόνια την έβλεπα πια μόνο Πρωτοχρονιά μιας και δεν ήθελα να ρισκάρω ούτε με εκείνη μια πιθανότητα διένεξης που θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξαΰλωση μου.

Σίγουρα θα ανακουφίστηκε που τελικά δεν πήγα σήμερα, σκέφτηκα. Τουλάχιστον τώρα εκείνη δεν είναι άμεσος στόχος.

Συνδέθηκα στο Facebook και μπήκα πάλι στη σελίδα του Νοσοκομείου του Ρίου . Είδα ότι η κοπέλα, σύμφωνα με τον θεράποντα γιατρό της, είχε τώρα περισσότερες από 50% πιθανότητες επιβίωσης.

Άνοιξα πάλι το προφίλ του χρήστη που είχε προκαλέσει το ατύχημα... Μόλις 22 χρόνων και δεν ζούσε παρά μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου...

Έβαλα και τρίτο τζιν με χυμό λεμόνι. Έκατσα πάλι στον υπολογιστή μου, την στιγμή που η εφαρμογή του Facebook ξεκινούσε την αντίστροφη μέτρηση για την νέα χρονιά. Σε πέντε λεπτά θα έμπαινε το 2120...

------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: https://digilove.eu/

Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου:
https://www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
-------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less

3 months ago

Likes: 941
Shares: 35
Comments: 0

Comment on Facebook

Το ηθικό δίλημμα του τραμ

Ένας γιατρός σε ένα νοσοκομείο, έχει 5 ασθενείς που χρειάζονται ο καθένας διαφορετικά όργανα το επόμενο 24ωρο για να ζήσουν. Μπορεί να θυσιάσει έναν υγιή άνθρωπο για να σώσει 5 ζωές; Εσύ τι θα έκανες στη θέση του;

Αν ένας από τους 5 ασθενείς ήταν το παιδί σου ή ο άνθρωπός σου; Θα αποφάσιζες και πάλι το ίδιο; Θα θυσίαζες το παιδί σου ή τον άνθρωπό σου για να ζήσουν 5 άγνωστοι;

Ένα τραμ που έχει χάσει τον έλεγχο κατευθύνεται ανεξέλεγκτα πάνω στις ράγες όπου σύντομα θα πατήσει 5 ανθρώπους που είναι δεμένοι πάνω σε αυτές. Υπάρχει η δυνατότητα να στρίψεις το τραμ και να το κατευθύνεις πάνω σε άλλες ράγες όπου είναι δεμένος ένας άνθρωπος. Θα το έστριβες; Αν ο άνθρωπος αυτός ήταν το παιδί σου θα το έστριβες πάλι;

Μια άλλη ερώτηση: Αν έβρισκες μπροστά σου έναν άνδρα τέτοιου σωματικού όγκου που θα μπορούσε να σταματήσει το τραμ, αν τον έσπρωχνες μπροστά στο όχημα, θα τον έριχνες στις ράγες;

Στο βιβλίο "Ο Μανδαρίνος" που έγραψε το 1880 ο Πορτογάλος José Maria Eça de Queiroz, κεντρικός ήρωας είναι ο Teodoro. Αυτός συναντά μια μέρα τον διάβολο ο οποίος του θέτει ένα παρόμοιο ερώτημα:

"...Στα βάθη της Κίνας υπάρχει ένας μανδαρίνος πιο πλούσιος από τους βασιλιάδες όλους. Εσύ δεν ξέρεις γι' αυτόν τίποτα, ούτε το όνομά του ούτε τη θωριά του. Για να κληρονομήσεις τα αμέτρητα πλούτη του αρκεί να χτυπήσεις ένα κουδούνι βαλμένο δίπλα σου, σε ένα βιβλίο πάνω. Θα βγάλει μόνο ένα στεναγμό εδώ, στα σύνορα με τη Μογγολία. Και θα έχει μετατραπεί σε πτώμα, κι εσύ θα βρεις στα πόδια σου χρυσάφι πιο πολύ από όσο δύναται να ονειρευτεί ένας άπληστος. Εσύ που με διαβάζεις και είσαι άνθρωπος θνητός, εσύ θα το χτυπήσεις αυτό το κουδούνι;..."

Το 1950 στη συλλογή "Το νερό της βροχής" υπάρχει ένα διήγημα του Καραγάτση με τίτλο... "Το Κουμπί του Μανταρίνου"! Ο ήρωας του διηγήματος, ο Δημητράκης, έχει με έναν φίλο του τον παρακάτω διάλογο:

"...Αν σου έλεγαν, Δημητράκη μου, πως άμα πατήσεις αυτό εδώ το κουμπί, θα πεθάνει στην Κίνα ένας Μανταρίνος; Κι όλα τα πλούτη του θα τα κληρονομήσεις, δίχως να μαθευτεί πως εσύ τον σκότωσες; Τι θα 'κανες; Θα το πατούσες το κουμπί;..."

Το 1958 στην ταινία "Μια Ζωή Την Έχουμε" ο Τζαβέλλας εισάγει στο σενάριό του, ένα παρόμοιο ηθικό δίλημμα:

"Μανώλης: Αν σου πουν ότι τώρα, εδώ στην Αθήνα, θα πατήσεις ένα κουμπί και την ίδια στιγμή στα βάθη της Κίνας θα πεθάνουν τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι. Αλλά εσύ θα γίνεις πάμπλουτος! Το πατάς το κουμπί?
Κλέων: Τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι στα βάθη της Κίνας…
Μανώλης: Κίτρινοι, σαν τις χρυσές λίρες!
Κλέων: Πες τρεισήμισι, κάθε μανδαρίνος και λίρα… και πάλι θα το σκεφτόμουνα".

***Διήγημα - Ο τίμιος είναι υπόλογος απέναντι στη συνείδησή του και μόνο

Αθήνα, 10 Οκτωβρίου 1940

Όσο πλησίαζα σπίτι το βήμα μου γινόταν όλο και πιο γρήγορο. Σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ να χαρώ καμία βόλτα, όσο εκείνη θα με περιμένει ανήμπορη να γυρίσω...Βγήκα για μια ώρα, το μυαλό μου όμως ήταν σπίτι καθ’ όλη την διάρκεια της βόλτας.

Ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα κατευθείαν στο δωμάτιο της. Πως είσαι; Την ρώτησα όταν διαπίστωσα ότι ήταν ξύπνια. Δεν απάντησε, αλλά άφησε έναν μικρό αναστεναγμό να της ξεφύγει. Βγήκα και πήγα στην κουζίνα να ζεστάνω την σούπα της.

Έφαγε περισσότερο από χθες και ο πυρετός της σήμερα ήταν κοντά στο 38. Πάει καλύτερα σκέφτηκα...Της γέμισα το ποτήρι με το νερό της και βγήκα από το δωμάτιο να την αφήσω να κοιμηθεί.

Λίγα λεπτά αργότερα θα μου χτυπήσει την πόρτα ο αδερφός της, ο Παπά-Νίκος. Ήταν μόνο δυο χρόνια μικρότερος από την μητέρα μου, αλλά η κατάσταση της υγείας του ήταν σαφώς καλύτερη.

- Πως πάει, η μάνα σου, έφαγε τίποτε;
- Κάποιες μέρες πιστεύω ότι τα πηγαίνει καλύτερα από άλλες, είναι όμως εξαντλημένη.
- Έχει δύσκολο αγώνα μπροστά της....
- Ξέρεις, ήθελα να σε ρωτήσω κάτι.
- Ότι θες παιδί μου. Πες μου.
- Όπως θα ξέρεις φαντάζομαι, η κατάσταση πια με τους Ιταλούς καθημερινά γίνεται και πιο δύσκολη. Θα πολεμήσουμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή!
- Έτσι φαίνεται!
- Ξέρεις σκέφτομαι...δεν μπορώ να κάθομαι εδώ άπραγος...Η πατρίδα μου με χρειάζεται...το ίδιο όμως και η μητέρα μου...έχω τρελαθεί...δεν ξέρω τι να κάνω...
- Το να αφαιρείς ανθρώπινες ζωές, σε οποιαδήποτε συνθήκη είναι βαθιά αντιχριστιανική πράξη παιδί μου. Από την άλλη δεν γνωρίζω τίποτε πιο ιερό από την μητρότητα. Η θέση σου είναι δίπλα στην μητέρα σου, χωρίς εσένα εκείνη δεν θα τα καταφέρει. Μόνο εσένα έχει!

Τα λόγια του παπά μου φάνηκαν λογικά. Όλο το βράδυ όμως πάλευα να συμφιλιωθώ με την ιδέα. Το να μείνω με την μητέρα μου έμοιαζε το πιο ηθικό. Την επόμενη μέρα, πέρασε από το σπίτι και ο μεγαλύτερος αδερφός του πατέρα μου. Ο Κωνσταντίνος Βάκρος ήταν απόστρατος αξιωματικός πια και αν και κόντευε τα 60 ήταν σε εξαιρετική κατάσταση.

Η μητέρα μου κοιμόταν, ταλαιπωρημένη και εξαντλημένη από τον πυρετό που δεν έλεγε να κατέβει σήμερα από το 39, και έτσι κάθισε μαζί μου στο σαλόνι

- Τι κάνεις παιδί μου, πως περνάς;
- Καλά είμαι θείε, προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ.
- Και βοηθάς παιδί μου, χωρίς εσένα δεν θα είχε καμία ελπίδα!
- Ξέρεις θείε μου σκέφτομαι...η κατάσταση πια με τους Ιταλούς είναι δύσκολη...δεν μπορώ να κάθομαι εδώ άπραγος...Η πατρίδα μου με χρειάζεται...

Ο Θείος μου τινάχτηκε όρθιος, περπάτησε για λίγο σκεφτικός γύρω από το δωμάτιο και έπειτα με αποφασιστικό τόνο μου απάντησε:

- Ο πατέρας σου πολέμησε και πέθανε για την Πατρίδα, εγώ όσες φορές μου έχει ζητηθεί, έχω δώσει και το αίμα μου. Δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό από την Ελευθερία! Και αυτή δυστυχώς πολλές φορές απαιτεί από μας τις μεγαλύτερες θυσίες. Το καθήκον σου απέναντι στον Πατέρα σου, την ιστορία και την Πατρίδα μας σε περιμένουν και δυστυχώς δεν μπορείς να το αγνοήσεις!

Αφού σταμάτησε να μιλάει, έσκυψε τρυφερά πάνω μου, με φίλησε το μέτωπο και αποχώρησε. Εγώ όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Έπρεπε να αποφασίσω ποιος είχε δίκιο! Ο Παπάς ή ο Στρατιωτικός; Το πιο παράλογο ήταν ότι όταν τους άκουγα να μιλούν είχα συμφωνήσει και με τους δύο...

Υπάρχει άραγε κάποια ζυγαριά σκεφτόμουν. Να βάλω από την μια μεριά την ηθική υποχρέωση απέναντι στην άρρωστη μητέρα μου και από την άλλη την ηθική υποχρέωση απέναντι στην Πατρίδα μου, να δω ποια βαραίνει περισσότερο!

Μπορώ να προδώσω την άρρωστη μητέρα μου για την Ελευθερία και την Πατρίδα; Με αυτές τις σκέψεις έπεσα για ύπνο εξαντλημένος. Το όνειρο που είδα, δεν θα μπορούσε να μην είναι και αυτό περίεργο.

Περπατούσα σε μια παραλία ερημική, όταν ξαφνικά από την αντίθετη κατεύθυνση είδα να έρχονται κρατώντας πανό και σημαίες εκατοντάδες άνθρωποι. Χωρίς να ξέρω αν είναι εχθροί μου άρχισα να τρέχω προς την αντίθετη κατεύθυνση όπου σύντομα συνάντησα μια άλλη ομάδα ανθρώπων που κρατούσαν στα χέρια τους σταυρούς και κεριά. Και από αυτούς άρχισα να τρέχω μακριά.

Τελικά βρέθηκα σε ένα απομονωμένο σημείο της παραλίας, ένα εντελώς ερημικό σημείο στο οποίο φαινόταν να μην υπάρχε κανείς, και αμέσως αισθάνθηκα ασφάλεια.

Η θάλασσα είχε άγριες διαθέσεις και τα κύματα έφταναν αρκετά μέτρα μέσα και αρκετές φορές μου έβρεχαν τα πόδια. Πάνω στην άμμο, με μεγάλα γράμματα, κάποιος είχε χαράξει μια φράση. Γεμάτος περιέργεια πήρα τον φακό που κράταγα γιατί είχε βραδιάσει και προσπάθησα να διαβάσω το μήνυμα από τον άγνωστο αποστολέα.

"...Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος..."

Έμεινα ακίνητος να το διαβάζω ξανά και ξανά...Τελικά ξύπνησα ιδρωμένος όταν τα κύματα ήδη από ώρα είχαν σβήσει την φράση...

Πηγές: Φιλίπα Φουτ - πρόβλημα του τραμ, The Good Place - Netflix, José Maria Eça de Queiroz - O Mandarim, Το νερό της βροχής - Μ. Καραγάτσης. Όλο το διήγημα - "Ο τίμιος είναι υπόλογος απέναντι στη συνείδησή του και μόνο" είναι μια παραλλαγή ενός πολύ γνωστού διηγήματος του Σαρτρ.

BONUS: Good Place Trolley Problem
https://www.youtube.com/watch?v=JWb_svTrcOg ... See MoreSee Less

5 months ago

Likes: 482
Shares: 44
Comments: 0

Comment on Facebook

Γιώργος Περισανίδης - Multi-tasking Συγγραφέας

All In - Νέο Μυθιστόρημα!

Αγορά Βιβλίων

All in (Σύντομα Διαθέσιμο)

Το παζλ

Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά

Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα

Κείμενα μου σε video

Όλα τα video που έχουν δημοσιευθεί στο Youtube

Κείμενα μου στο Facebook