Η λήθη του έρωτα
Ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα στο σπίτι μου. Άνοιξα τον υπολογιστή, έβγαλα τα παπούτσια μου και μπήκα στο μπάνιο. Κάνει ζέστη, σκέφτηκα, υπερβολική ζέστη για να ασχοληθώ με
οτιδήποτε!
Πήρα ένα μπουκαλάκι νερό από το ψυγείο και κάθισα μπροστά στον υπολογιστή μου. Άνοιξα τον Mozilla, συνδέθηκα στο Facebook, επέλεξα νέα καρτέλα, μπήκα Youtube και έβαλα μια λίστα από αγαπημένα τραγούδια να παίζει. Τέλος, σε μια τρίτη καρτέλα άνοιξα το Gmail και τσέκαρα τα e-mail μου.
Αφού είδα ότι τίποτε σημαντικό δεν είχε έρθει, γύρισα στο Facebook. Η ανάρτησή μου για τις ψηφιακές εκδοχές είχε πάει πολύ καλά!
Είχα γράψει:
«Σήμερα όλοι έχουμε και μια ψηφιακή εκδοχή. Αυτό δημιουργεί μια σύγχυση, γιατί δεν είμαστε ταυτόσημοι με την ψηφιακή εκδοχή μας, οπότε όταν στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης συναντιούνται δύο άνθρωποι, ουσιαστικά διασταυρώνονται δύο ψηφιακές εκδοχές και δύο άτομα, με αποτέλεσμα μια πρωτόγνωρη ερωτική σύγχυση…
Μπορεί να ερωτευθώ την ψηφιακή εκδοχή κάποιου, αλλά να μην μου κάνει στον πραγματικό κόσμο ή και το αντίστροφο. Δηλαδή ζούμε στην ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα…»
Σκέφτηκα την ανάρτηση για τον Λωτρέκ που ήθελα να κάνω αύριο. Έπρεπε να φωτίσω τη στιγμή τού έρωτα ακριβώς όπως έκανε και εκείνος με τον πίνακά του! Μπήκα στο Wikipedia και αντέγραψα το κείμενο που αφορούσε τον αριθμό των έργων του:
«Έζησε μόλις τριάντα έξι χρόνια, πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει 737 πίνακες σε καμβά, 275 νερομπογιές, 363 γκραβούρες και αφίσες, 5.084 σχέδια, κεραμικά και βιτρό, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των έργων του που έχουν χαθεί…»
Άνοιξα τον messenger, βρήκα τον George Perisanidis και το έστειλα στον εαυτό μου, για να μην το ψάχνω το βράδυ που θα έγραφα το διήγημα για τον Λωτρέκ.
Ξαφνικά, η ένδειξη από τον messenger όπου υπήρχα εγώ κοκκίνισε και το ένα σαν νούμερο φώτισε το παραθυράκι που είχε το όνομά μου πάνω! Δεν είναι δυνατόν! σκέφτηκα. Όμως, δεν είχα κάνει λάθος! Είχα δεχτεί απάντηση από την ψηφιακή μου εκδοχή!
Με κάποια δυσπιστία για το τι πραγματικά συμβαίνει, και γεμάτος περιέργεια, άνοιξα πάλι τη συνομιλία.
«Εσύ πάντως δεν είσαι καθόλου ταυτόσημος μαζί μου. Είμαι πιο ευαίσθητος, πιο ρομαντικός και κυρίως εγώ πιστεύω στον έρωτα!»
Διάβαζα γεμάτος έκπληξη το μήνυμα της ψηφιακής μου εκδοχής και δεν ήξερα αν πρέπει να εστιάσω στο να του απαντήσω ή στον τρόπο που μπορούσε να επικοινωνεί μαζί μου!
Με έχει επηρεάσει η ζέστη! σκέφτηκα.
Όμως, όσο και να μην καταλάβαινα τι και πώς συμβαίνει, το μήνυμα ήταν εκεί γραμμένο στον messenger κάτω από αυτό που είχα στείλει εγώ στον εαυτό μου πριν λίγο για τον Λωτρέκ!
Αποφάσισα να συνεχίσω αυτόν τον παράλογο διάλογο.
«Πώς μπορείς και επικοινωνείς μαζί μου; Εγώ τα πληκτρολογώ; Γιατί λες πως δεν πιστεύω στον έρωτα;»
Πάτησα enter, το έστειλα στον εαυτό μου και περίμενα. Δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ. Μετά από πολύ λίγο το κόκκινο ένα φώτισε και πάλι το παράθυρό μου!
«Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλοι έχουν την τάση να προβάλλουν μια καλύτερη και πιο ποιοτική τους πλευρά. Το ίδιο δεν κάνεις και εσύ; Εξιδανικεύεις τον έρωτα χωρίς να πιστεύεις σε αυτόν!»
«Δεν είναι δυνατόν! Δεν είναι!» αναρωτήθηκα σχεδόν φωναχτά! «Αυτή είναι δικιά μου ατάκα από συνέντευξη!»
Μπήκα στο chat και με νεύρα απάντησα:
«Αυτό το έχω πει εγώ! Πώς τολμάς να το γυρίζεις εναντίον μου;»
«Κάνεις λάθος, εγώ το έχω πει, αλλά σίγουρα περιγράφει
και εσένα!»
Σχετικά Κείμενα
«Είναι φυσιολογικό να θέλω εδώ μέσα να δείξω την πιο ευαίσθητη πλευρά μου. Αυτό δεν με κάνει ψεύτικο! Πιστεύω σε όλα όσα γράφω!»
«Χμ… Για να δούμε! Πιστεύεις και σε αυτό:
“Ο έρωτας είναι το μόνο παιχνίδι που απαιτεί δύο… Δεν μπορείς να το παίξεις μόνος σου… Δεν μπορούν να είναι περισσότεροι από δύο… Είχα γράψει κάποτε ότι απαιτεί αποκλειστικότητα. Το διορθώνω… Πιο σωστά… Είναι αναγκαία η αποκλειστικότητα, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να λειτουργήσεις αλλιώς…”»
«Και βέβαια το πιστεύω! Απλά αυτήν την περίοδο δεν είμαι ερωτευμένος. Όταν είμαι, το ξέρεις ότι γίνομαι μονογαμικός!»
«Το μόνο που πιστεύω, είναι ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί, δεν θα σε έκανα ούτε φίλο μου!»
«Σε ενοχλεί που γράφω τόσα πολλά για τον έρωτα, ενώ δεν είμαι ερωτευμένος;»
«Με ενοχλεί που εγώ ζω στον έρωτα και εσύ τη λήθη του. Είμαστε τα δύο άκρα!»
«Ωραία ατάκα. Εγώ την έχω πει ή μόνος σου το σκέφτηκες;»
«Η λήθη, η περίοδος ανάμεσα σε δύο έρωτες, εκεί μέσα έχεις εγκλωβιστεί και δεν κάνεις τίποτε για να βγεις!»
«Ίσως στη ζωή μου να έχω ερωτευτεί περισσότερες φορές από ό,τι μου αναλογεί…»
«Ξέρεις ότι δεν είναι αλήθεια!»
«Θα μου εξηγήσεις πώς μπορείς να μου απαντάς;»
«Μα αφού είμαστε στην ψηφιακή σφαίρα του αληθοφανούς».
«Και αυτό δική μου ατάκα είναι!»
«Λάθος, δική μου! Εγώ είμαι η ψηφιακή σου απεικόνιση!»
«Και εγώ; Μου είναι δύσκολο να προσδιοριστώ χωρίς εσένα!»
«Κάτσε να γράψεις για τον Λωτρέκ, θα σου βγει ωραίο, αλκοολικός με έφεση στα καμπαρέ και στις πουτάνες! Πριν όμως, κάνε μια ανάρτηση το Chi Mai του Morricone, θέλω να το ακούσω!»
«Εντάξει, λοιπόν!»
Μπήκα στις ρυθμίσεις και έβαλα τη συνομιλία που μόλις είχα στο κεντρικό παράθυρο και τη διάβασα πάλι. Προσπάθησα να σκεφτώ αν όντως έχω εγκλωβιστεί στη λήθη του έρωτα.
Ασυναίσθητα ξεκίνησα να μετρώ τους έρωτες που είχα μέχρι τώρα. Ο πρώτος μου έρωτας ήταν η Όλγα στην πέμπτη δημοτικού, φιληθήκαμε σε ένα πάρτι μετά από σχεδόν δύο χρόνια «σχέσης».
Στάσου!
Στη Γερμανία, ακόμα πιο μικρός, στην πρώτη δημοτικού, ήμουν ερωτευμένος με την Κάτια! Εκείνη δεν με ήθελε, μάλλον, αλλά αυτά που αισθανόμουν εγώ για εκείνη ήταν σίγουρα έρωτας.
Ξαφνικά κατάλαβα ότι η ψηφιακή μου εκδοχή είχε δίκιο.
Ζούσα στη λήθη του έρωτα! Μόνο που στην περιγραφή του είχε παραλείψει κάτι, τον συμπληρώνω και θα τον αφήσω αύριο να το ποστάρει στο Facebook.
«Η λήθη, η περίοδος ανάμεσα σε δύο έρωτες, που το συναίσθημα του έρωτα ζωντανεύει μέσα μας, μόνο μέσα από παλιές μνήμες…»