Never give up ή αλλιώς μια δεύτερη ματιά σε μια ιστορική κούρσα

Βρισκόμαστε στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λος Άντζελες το 1984. Στις 5 Αυγούστου μια ιστορική κούρσα πρόκειται να ξεκινήσει, αφού είναι η πρώτη φορά που ο γυναικείος μαραθώνιος γίνεται ολυμπιακό άθλημα.
Οι συνθήκες στο Λος Άντζελες δεν ευνοούν με κανέναν τρόπο τη διεξαγωγή ενός τόσου επίπονου αγώνα, μιας και έχει απίστευτη υγρασία και φοβερή ζέστη.
Στη γραμμή εκκίνησης εκείνη την ημέρα θα βρεθεί και η 39χρονη Ελβετίδα Gabriela Andersen-Schiess. Η Andersen ξέρει ότι αυτή είναι σίγουρα η πρώτη και η τελευταία της Ολυμπιάδα και λόγω ταλέντου (ποτέ δεν υπήρξε κορυφαία αθλήτρια), αλλά κυρίως λόγω ηλικίας μιας και στην επόμενη θα ήταν ήδη 43.
Παρόλο που ήταν από τα αουτσάιντερ, η ίδια είχε προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα για τον συγκεκριμένο αγώνα. Για περίπου 35 χιλιόμετρα όλα πήγαιναν φυσιολογικά, όμως η Andersen άρχισε να νιώθει κούραση και ένας μικρός αποσυντονισμός θα την κάνει να χάσει τον τελευταίο ανεφοδιασμό με αποτέλεσμα να μην πιει νερό.
Η Andersen θα συνεχίσει τον αγώνα, όμως κάθε χιλιόμετρο θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Την πρώτη αυτή ιστορική κούρσα τελικά θα κερδίσει η Αμερικανίδα Joan Benoit με χρόνο 2 ώρες, 24 λεπτά και 52 δεύτερα.
20 λεπτά μετά τον τερματισμό της Αμερικανίδας, η Ελβετίδα θα καταφέρει και αυτή να μπει στο γήπεδο. Έχει κράμπες παντού, το σώμα της παλεύει με την αφυδάτωση, η ίδια είναι έτοιμη να καταρρεύσει από στιγμή σε στιγμή και η θερμοκρασία μέσα στο γήπεδο ξεπερνάει τους 40 βαθμούς!
Ο γιατρός του σταδίου τρέχει πανικόβλητος, όμως εκείνη καταφέρνει να του μιλήσει και να του πει ότι θα τερματίσει! Στη θέα της εξουθενωμένης αθλήτριας όλο το γήπεδο έχει σηκωθεί όρθιο και 100.000 άνθρωποι την παροτρύνουν και την αποθεώνουν!
Εκείνη συνεχίζει πια μόνο με τη δύναμη της θέλησης! Είναι η μοναδική ευκαιρία που θα έχει στη ζωή της να τερματίσει σε Ολυμπιακούς αγώνες και δεν μπορεί πια να σκεφτεί τίποτε άλλο!
Οι κράμπες σε κάθε βήμα γίνονται πιο επίπονες, αλλά ο δρόμος προς την αθανασία πια απέχει μόνο λίγα μέτρα. Το μυαλό της λίγο πριν τον τερματισμό είναι το μόνο που δουλεύει ακόμα και της λέει με όλους τους τρόπους να συνεχίσει!
Τελικά η Gabriela Andersen-Schiess θα τερματίσει στην 37η θέση μπαίνοντας στο πάνθεον των αθανάτων των Ολυμπιακών αγωνισμάτων, όχι για την επίδοση αλλά για τη θέληση και το πείσμα που επέδειξε!
Ας μπούμε άλλη μια φορά στο γήπεδο μαζί με την Gabriela Andersen-Schiess. Η είσοδός της πρέπει να έμοιαζε σε εκείνη με μια τεράστια θεατρική σκηνή, όπου ξέρει ότι για μια μόνο παράσταση εκείνη θα είναι η πρωταγωνίστρια.
Μπαίνοντας στο γήπεδο, όλες οι κινήσεις που κάνει έχουν θεατρικότητα… Ζει στην πιο μεγάλη ένταση το όνειρο, βρίσκεται – και εξαιτίας του πόνου που αισθάνεται, αλλά κυρίως εξαιτίας της αφυδάτωσης – σε κατάσταση μέθης.
Το μυαλό δουλεύει ακόμα και σε αυτή την κατάσταση της μέθης και πάντα έχει μια μικρή επίγνωση της υπερβάλλουσας θεατρικότητας, που έχει όμως σαν άλλοθι τη μέθη. Αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου θα παραδεχθείς ότι σε φάσεις της ζωής σου που έχεις μεθύσει, έχεις υπερβάλλει και λίγο και έχεις επιδείξει και μια θεατρικότητα έχοντας σαν άλλοθι τη μέθη και το αλκοόλ.
Η Gabriela Andersen-Schiess ξέρει ότι όσο περισσότερο συγκίνηση προκαλέσει στο κοινό, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η αθανασία. Αρχίζει τα ζιγκ ζαγκ και κάνει μεγάλες κινήσεις με το χέρι. Η προσπάθειά της είναι τόσο συγκινητική, που σχεδόν κάθε φορά που το βλέπω βουρκώνω.
Κάθε θεατρική παράσταση όμως έχει ανάγκη και από ένα δραματικό φινάλε. Η Gabriela Andersen-Schiess με την κατάρρευσή της ακριβώς στη γραμμή τερματισμού θα δώσει στο κοινό που την αποθεώνει το πιο δραματικό και όμορφο φινάλε!
Πέφτει! Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει άλλο! Η ιστορία είναι εκεί και την περιμένει! Πώς είπαμε ότι λέγεται η πρώτη γυναίκα που κέρδισε τον συγκεκριμένο μαραθώνιο; Θυμάται κανείς;
———————————————————————-
Το Video – Never Give Up

An Unforgettable Marathon Finish – Gabriela Andersen-Schiess

———————————————————————-