Κείμενα δημοσιευμένα στο Facebook Συνολικά σε όλα τα κείμενα (Η μέτρηση έγινε 15/9/2020) : Περισσότερα από: 2.000.000 αναγνώσεις κειμένων, 120.000 likes, 6000 κοινοποιήσεις. Multitasking Συγγραφέας 3 weeks ago Σχεδόν έρωτας (διήγημα με αφορμή τους αστικούς μύθους) Οι αστικοί μύθοι αποτελούν ιστορίες, συνήθως φανταστικών γεγονότων που διαδίδονται μαζικά. Ωστόσο, δεν είναι απαραιτήτως δημιουργήματα της φαντασίας και αρκετοί θρύλοι στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Κάποιοι αστικοί μύθοι έχουν καταφέρει να επιβιώσουν για αρκετά χρόνια με μικρές παραλλαγές. Οι αστικοί μύθοι συνηθέστερα γίνονται πιστευτοί, επειδή περιέχουν έναν κόκκο αλήθειας ή επειδή αναφέρουν πράγματα συναρπαστικά. Το παρακάτω διήγημα είναι βασισμένο σε πολύ γνωστό αστικό μύθο. Στεκόταν στην άκρη του δρόμου και είχε απλώσει το χέρι με την παλάμη κλειστή να δείχνει με τον αντίχειρα προς τα πάνω. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ποιος κάνει σήμερα ακόμα ωτοστόπ; Στα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να πάρω την απόφαση να σταματήσω και να την πάρω μαζί μου, κατάφερα να προσέξω ότι ήταν πραγματικά όμορφη, με ένα ίσως παράταιρο για την εποχή ντύσιμο. Πριν ξεκινήσω και αφού εκείνη είχε βολευτεί στη θέση του συνοδηγού, την ρώτησα: - Πού πηγαίνεις; - Καλαμάτα! Γυρίζω πίσω σπίτι! - Ωραία στο δρόμο μου είσαι. - Είναι μακριά ακόμα; - Όχι, μισή ώρα δρόμος. Έβαλε τη ζώνη της και πολύ φυσικά χωρίς να με ρωτήσει κάτι, άρχισε να αλλάζει τους σταθμούς στο ραδιόφωνο μου. Στην αρχή πέτυχε ένα παλιό τραγούδι των Cutting Crew, το “I Just Died In Your Arms”, το άφησε να παίξει λίγο και μετά το άλλαξε. “Ωραίο τραγούδι, αλλά με ρίχνει ψυχολογικά και θέλω να μείνω χαρούμενη”, μου είπε και συνέχισε το ψάξιμο. Αφού πέρασε διάφορους σταθμούς, τελικά σταμάτησε σε ένα άλλο παλιό τραγούδι που αδυνατούσα να θυμηθώ τον τίτλο, είχε όμως πολύ ατμοσφαιρική και ταυτόχρονα ρομαντική μουσική. “Μ' αρέσει πολύ”, είπε και προσπάθησε να τραγουδήσει, χωρίς να γνωρίζει πραγματικά τους στίχους... Έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και άνοιξα το Shazam, που το έβαλα να ψάχνει. Το βρήκε, σχεδόν αμέσως! Πάνω στην οθόνη του κινητού μου έγραφε: mono - life in mono (from the movie “Great Expectations 1998) “mono - life in mono, το τραγούδι ακούγεται στην ταινία “Μεγάλες Προσδοκίες”, είπα. “Ναι μωρέ! Μπράβο! Την είχα δει πρόπερσι στον κινηματογράφο”, μου απάντησε. Έδειχνε λίγο σαστισμένη ή μπορεί και να ήταν η ιδέα μου... Αποφάσισα να την ρωτήσω για την ταινία, μιας και ο κινηματογράφος είναι πάντα μια καλή αφορμή για μια ωραία συζήτηση. - Η ταινία πως σου φάνηκε; - Ωραία! Πολύ ρομαντική στην αρχή, αλλά το τέλος άνισο! - Γιατί το λες αυτό; Είναι στην τελευταία σκηνή που φτάνουν στο τέλος του έρωτα και εκεί ξεκινάει η αγάπη! - Το τέλος του έρωτα; Δεν το έχω ζήσει αυτό! Δεν το ξέρω... - Είσαι πολύ νέα ακόμα, θα φτάσεις και εκεί. - Δεν νομίζω. Παρ' όλο που είχε μόλις πει “Δεν νομίζω”, τόσο ο τόνος που το είχε πει, όσο και το ύφος της δεν άφηναν αμφιβολία ότι ήταν σίγουρη ότι δεν πρόκειται να το ζήσει. Πείσμωσα. - Ξέρεις είναι αποστολή του έρωτα να πεθαίνει και να παραχωρεί τη θέση του στην αγάπη. - Πεθαίνει ο έρωτας; Αν πεθάνει ο έρωτας, πώς μπορείς να συνεχίσεις να ζεις; - Ό,τι έχει αρχή, έχει και τέλος. - Αυτή είναι ατάκα από το Matrix, την είδα πέρσι ανυπομονώ πολύ και για τις συνέχειες! - Δεν είναι εξίσου καλές με το πρώτο. - Βγήκαν; Μάλλον ήμουν απορροφημένη με τον έρωτα... Εσύ θα μπορούσες να πεθάνεις από έρωτα; - Κοίτα, ο έρωτας, όπως τον γνωρίζουμε, ταξιδεύει με τη βοήθεια του συλλογικού ασυνείδητου από την εποχή του Σαίξπηρ και του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. - Κατάλαβα, μην συνεχίζεις! Δεν θα μπορούσες! Ξαφνικά είχα θυμώσει μαζί της! Ενώ είχε δίκιο, αφού δεν πιστεύω καθόλου στην έννοια της αυτοκτονίας για οποιονδήποτε λόγο, το συμπέρασμά της το είχα νιώσει σαν μομφή στην ικανότητά μου να ερωτευτώ! Δεν μίλησα και μηχανικά άρχισα να πατάω σταθμούς στο ραδιόφωνο. Βρήκα το τραγούδι που κυκλοφόρησε ο Παντελίδης μετά το ατύχημα, το “Θυμάμαι” και το άφησα. Εκείνη έμοιαζε εντελώς βυθισμένη στις σκέψεις της και έμοιαζε να μην προσέχει καθόλου το τραγούδι. Κάτι εντελώς απροσδιόριστο με παρακινούσε να συνεχίσω την κουβέντα μας και να κερδίσω και πάλι την προσοχή της. - Σ' αρέσει ο Παντελίδης; - Ποιος είναι αυτός; - Αυτός που τραγουδά! Δεν τον ξέρεις; - Δεν ακούω Ελληνικά! - Και να μην ακούς! Θα πρέπει να μην ζούσες και Ελλάδα για να μην τον ξέρεις, μιας και πρόσφατα έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα! Ξαφνικά ζωήρεψε! Την είδα να δείχνει και πάλι ενδιαφέρον για την συζήτησή μας. - 'Ήταν ερωτευμένος; - Ατύχημα ήταν! - Άλλο σε ρώτησα! - Είχε πόνο. Ζούσε την απόρριψη από αυτή που είχε ερωτευτεί και την απόρριψη αυτή την έβαζε στα τραγούδια του! Δυνάμωσε και άρχισε να προσέχει τους στίχους. - Αυτός ο Παντελίδης, όπως τον είπες, θα μπορούσε να πεθάνει από έρωτα! - Δεν με προσέχεις! Ατύχημα ήταν! - Εσύ δεν με προσέχεις! Είπα εγώ ότι δεν ήταν; Σταμάτησα να μιλάω και την άφησα να ακούει το τραγούδι. Ξεκίνησα να την παρατηρώ καλύτερα. “Είναι η ομορφιά της που με γεμίζει άγχος”, σκέφτηκα. “Αν θέλω να έχω ελπίδες μαζί της πρέπει να το ξεπεράσω!” Είχαμε μπει ήδη στην Καλαμάτα. Φαινόταν να γνωρίζει καλά την πόλη, μου έδινε οδηγίες που να στρίψω και πολύ σύντομα μου ζήτησε να σταματήσω. - Να αυτή η μονοκατοικία είναι! Εκεί μένω! Έκανε να κατέβει. - Στάσου! Ούτε το όνομά σου δεν μου είπες! - Κατερίνα! Εσένα; - Γιώργος! - Γιώργο, χάρηκα και για τη βόλτα, αλλά και για την κουβέντα μας! - Και εγώ! Ούτε που κατάλαβα πως φτάσαμε! Βγήκε και κατευθύνθηκε προς το σπίτι της. Λίγο πριν μπει μέσα βγάζοντας ένα κλειδί που είχε μέσα στη τσέπη της, γύρισε και με κοίταξε και με το χέρι της με χαιρέτησε πάλι. Όταν χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο και ενώ ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω, κατάλαβα ότι ένιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι... Όχι, δεν θα έφευγα έτσι... Αποφάσισα να χτυπήσω το κουδούνι και να ζητήσω τουλάχιστον το τηλέφωνό της. Στάθηκα στην πόρτα και με άγχος και ανασφάλεια χτύπησα το κουδούνι. Λίγο μετά μου άνοιξε μια μεγάλη γυναίκα, που είχε όμως πολλά κοινά εξωτερικά χαρακτηριστικά με την Κατερίνα. - “Η Κατερίνα;” ρώτησα δειλά. Η γυναίκα με κοίταξε σαστισμένη. - “Ποιόν θέλετε”, με ρώτησε μάλλον με θυμό. - “Μπορώ να μιλήσω στην Κατερίνα;” επανέλαβα. - Τι πλάκα είναι αυτή; Δεν το βρίσκω αστείο! - Μα δεν είναι! Θα ήθελα μόνο πέντε λεπτά μαζί της! Την είδα να μπαίνει. Είμαι αυτός που την έφερε σπίτι! - Εδώ μένω μόνη μου και η Κατερίνα μου αυτοκτόνησε εδώ και 15 χρόνια, είπε η γυναίκα και έκλεισε με δύναμη την πόρτα στα μούτρα μου. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα έξω από την πόρτα και πόση ώρα έκανα να φύγω...Έβαλα μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου και σχεδόν φωναχτά αναρωτήθηκα... “Σχεδόν έρωτας”. ... See more View on facebook 1 month ago Το τέλος της τέχνης Αν είσαι μουσικός, συγγραφέας ή κάποιος άλλος καλλιτέχνης και θες να μάθεις γιατί το έργο σου δεν θα θεωρηθεί ποτέ μεγάλο στην εποχή μας, αυτό το κείμενο σε ενδιαφέρει. Το τέλος της Μουσική (Youtube) Σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή η διαδικασία της παραγωγής μιας μουσικής σύνθεσης δεν ήταν και τόσο εύκολη. Απαιτούσε εξοπλισμό που μόνο ελάχιστα επαγγελματικά studio μπορούσαν να σου παρέχουν και έναντι υψηλού κόστους. Όμως ακόμα και αν είχες καταφέρει να βρεις τα χρήματα να φτιάξεις τα τραγούδια σου, για την κυκλοφορία του δίσκου σου έπρεπε να περάσεις μέσα από την έγκριση μιας δισκογραφικής. Οι περισσότερες όμως δισκογραφικές ήταν τεράστιες οικονομικά βιομηχανίες καθόλου φιλικές ως προς τους νέους καλλιτέχνες. Αυτό άλλαξε όταν οι προσωπικοί υπολογιστές άρχισαν να μπαίνουν όλο και περισσότερο στη ζωή μας. Το δαπανηρό και δύσκολο στην πρόσβαση επαγγελματικό studio έγινε με την προσθήκη μερικών καρτών και κάποιου άλλου εξοπλισμού πρόσθετο κομμάτι κάθε υπολογιστή. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα εκατομμύρια φιλόδοξοι καλλιτέχνες μπορούσαν να έχουν στο σπίτι τους όλα τα εργαλεία για την παραγωγή μουσικών συνθέσεων. Όμως ακόμα και η διαδικασία παραγωγής δίσκου σταμάτησε να απαιτεί την αξιολόγηση του μουσικού έργου από ειδικούς μιας και ο καθένας απέκτησε τη δυνατότητα να ανεβάζει τις συνθέσεις του στο Youtube και αυτές να γίνονται αυτόματα διαθέσιμες σε όλους. Η συνέχεια υπήρξε καταιγιστική. Εκατομμύρια καλλιτέχνες άρχισαν να παράγουν μουσική και να την κάνουν προσβάσιμη σε όλους. Ο δίσκος και η μουσική σύνθεση αντικαταστάθηκαν από μεμονωμένα τραγούδια καλλιτεχνών τα οποία εναλλάσσονταν σε διάφορες playlist. Αλλά για το τέλος της Μουσικής δεν ευθύνεται μόνο ο κατακερματισμός της μουσικής δημιουργίας. Και σήμερα σίγουρα, γεννιούνται μεγάλα μουσικά έργα τέχνης, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να εντοπίσουμε ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες κακές και μέτριες συνθέσεις με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά. Όμως ακόμα και αν κάποιο μουσικό αριστούργημα τελικά φθάνει σε εμάς, δεν έχουμε το χρόνο να ακούσουμε ολόκληρο έναν δίσκο. Βρισκόμαστε συνεχώς σε κίνηση. Η εποχή μας τρέχει με ασύλληπτες ταχύτητες που έχουν παρασύρει και εμάς σε έναν ξέφρενο ρυθμό ζωής, στον οποίο η εξοικονόμηση χρόνο φαντάζει ως αγαθό πολυτελείας. Υποθέτω ότι αν ο Σταυρός του Νότου, είχε κυκλοφορήσει σήμερα στην καλύτερη περίπτωση θα είχε συρρικνωθεί σε ένα τραγούδι του Καββαδία. Όμως όσο μεγάλο τραγούδι και να είναι η "Θεσσαλονίκη", ή το "Μαχαίρι" αυτό που κάνει τον συγκεκριμένο δίσκο έναν τεράστιο μουσικό έργο τέχνης είναι η συνολική σύνθεση, που σε υποχρεώνει να ακούσεις ολόκληρο τον δίσκο και με την σειρά που έχει επιλέξει ο δημιουργός του. Αλλά αυτό η εποχή μας δεν το παράγει πια. Το τέλος της λογοτεχνίας (Facebook) Σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή, η διαδικασία παραγωγής ενός βιβλίου δεν ήταν και τόσο απλή διαδικασία. Μπορεί η συγγραφή ενός βιβλίου να απαιτούσε μόνο ένα μολύβι και ένα χαρτί ή μια γραφομηχανή για τους πιο προχωρημένους, όμως ακόμα και όταν τελικά ολοκλήρωνες το βιβλίο σου, απείχες πολύ από το να θεωρηθείς συγγραφέας. Έπρεπε να βρεις έναν από τους ελάχιστους εκδοτικούς οίκους που υπήρχαν τότε και να υποβάλεις εκεί το βιβλίο σου που περνούσε στη συνέχεια από αξιολόγηση. Σήμερα δεν χρειάζεται καν να ολοκληρώσεις ένα βιβλίο, μπορείς να γράψεις ένα ποίημα ή ένα διήγημα ή ακόμα και απλά της σκέψης της ημέρας και να τα ανεβάσεις σε ένα μπλογκ ή στη σελίδα σου στο Facebook και ήδη θεωρείσαι συγγραφέας. Ακριβώς όπως συνέβη στην μουσική, έτσι και στη λογοτεχνία η απλούστευση αυτής της διαδικασίας δημιούργησε εκατομμύρια συγγραφείς που σε καθημερινή βάση ανεβάζουν τα έργα τους στο internet. Οπότε και το τέλος της λογοτεχνίας ήρθε όπως και με την μουσική. Έχουμε και εδώ τον ίδιο κατακερματισμό, χιλιάδες διηγήματα και ποιήματα στοιβάζονται το ένα δίπλα στο άλλο, και έτσι ο αναγνώστης μέσα σε λίγα λεπτά διαβάζει (όπως ακριβώς και στην playlist του Youtube), κείμενα διάφορων καλλιτεχνών, που ανήκουν σε διαφορετικά ρεύματα και έχουν διαφορετική τεχνοτροπία. Multitasking μυθιστόρημα ή η παραδοχή μιας ήττας Το multitasking μυθιστόρημα είναι μια προσπάθεια που έκανα για ένα νέο είδος γραφής πιο κοντά στην εποχή μας. Στην ουσία του, το multitasking μυθιστόρημα είναι πολλά ανεξάρτητα διηγήματα (κατακερματισμένα έργα) που ενώνονται τελικά σε ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα. Φαντάσου πολλά κομμάτια ενός παζλ που το καθένα έχει την δικιά του ολοκληρωμένη απεικόνιση που όταν όμως ενωθούν συνθέτουν και ένα ακόμα ολοκληρωμένο πίνακα. (Τι είναι ακριβώς το multitasking μυθιστόρημα μπορείς να διαβάσεις αργότερα σε παραπομπή που θα βρεις στο τέλος του κειμένου αυτού.) Για το αν πέτυχε ή όχι, ίσως είναι ακόμα νωρίς να το κρίνω. Όμως ως σήμερα με έχει φέρει αντιμέτωπο με μια παράδοξη ήττα. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος, ενώ τα κείμενά μου διαβάζονται - πάνω από 1.5 εκατομμύρια αναγνώσεις έχει η καινούργια μου σελίδα στο Facebook, πάνω από 1 εκατομμύρια αναγνώσεις είχε η προηγούμενη και πάνω από 300.000 έχει η επίσημη ιστοσελίδα μου - έχουν ακριβώς την ίδια τύχη με τα υπόλοιπα κείμενα που ανεβαίνουν στο internet. Η ανάγνωση έχει αυτή την κατακερματισμένη μορφή που περιέγραψα παραπάνω. Ελάχιστοι είναι οι αναγνώστες που θα ψάξουν κάτι παραπάνω για μένα ή κάποιο από τα βιβλία μου όταν θα έχουν πέσει πάνω σε ένα κείμενό μου στο internet. Το τέλος του κινηματογράφου ή αλλιώς η εξέλιξη του Tik Tok Σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή, ίσως μόνο μερικά χρόνια από σήμερα, έχω την πεποίθηση ότι και ο κινηματογράφος θα έχει ένα παρόμοιο με τις υπόλοιπες τέχνες μέλλον. Το κινητό τηλέφωνο θα αρκεί για να γυρίσεις μια ολοκληρωμένη ταινία. Κάποια εφαρμογή του μέλλοντος θα προσφέρει στο κινητό σου δυνατότητες που τώρα μόνο στα studio του Hollywood υπάρχουν ακόμα. Ακόμα και οι ηθοποιοί που θα χρειάζεσαι μπορεί να είναι όλοι ψηφιακοί. Η παραγωγή ταινιών θα αυξηθεί θεαματικά και θα έχουμε, ακριβώς όπως συνέβη στην μουσική και στη λογοτεχνία, το τέλος της κινηματογραφικής τέχνης. - Multi-tasking Μυθιστόρημα ή αλλιώς το μέλλον του Μυθιστορήματος https://www.facebook.com/1586170485024781/posts/1790872397887921 ... See more View on facebook 3 months ago Το κορίτσι που μετέδωσε live τον βιασμό της φίλης της. Η Μαρίνα ντύθηκε και βάφτηκε πάντα συνδεδεμένη live στο Periscope. Είχε ήδη περάσει πάνω από 4 ώρες εκείνη τη Δευτέρα μέσα σε αυτή την εφαρμογή και σίγουρα και αρκετές ακόμα ώρες στο Pornhub. Δεν είχε όμως καταφέρει να προσελκύσει αρκετούς ακολούθους έχοντας μια σταθερά πτωτική τάση όλες τις τελευταίες μέρες, γεγονός που την είχε ρίξει αρκετά ψυχολογικά. Η φίλη της πέρασε και την πήρε, και μέσα στο μετρό έκαναν ένα ακόμα live. Όμως ούτε και μαζί πέτυχαν κάτι καλύτερο. Έφτασαν στο εμπορικό κέντρο και κάθισαν στο αγαπημένο τους εστιατόριο. Φωτογράφισαν τα φαγητά τους, τα ανέβασαν στο Instagram και συνδέθηκαν και πάλι στο Periscope. Λίγα λεπτά μετά, την εντοπίζει ένα αγόρι 5-6 χρόνια μεγαλύτερό της — η ίδια είχε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα κλείσει τα 18. Βγαίνει από το Periscope και αρχίζει και τον αναζητεί και σε άλλα δίκτυα. Ξεκινά από το Instagram όπου εκείνος διατηρούσε ένα ωραίο και δημοφιλές προφίλ και ήταν περιτριγυρισμένος από πολλές και εντυπωσιακές κοπέλες. Στη συνέχεια θα τον βρει και στο Facebook αλλά και στο Tik Tok. Τον ακολουθεί σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα, λίγα λεπτά μετά θα κάνει και εκείνος το ίδιο. Ανταποκρινόμενη στον χαιρετισμό του στο Instagram, τον καλεί στο τραπέζι τους. Όταν τελικά συναντιούνται εκείνος δείχνει μια προτίμηση για την φίλη της. Η συζήτηση εξελίσσεται χαλαρά και η παρέα βρίσκεται στη συνέχεια στο σπίτι του νεαρού, που μένει πολύ κοντά στο εμπορικό κέντρο. Στο σπίτι, η Μαρίνα αποκόβεται από την παρέα και ανοίγει και πάλι τα κοινωνικά της δίκτυα. Το ζευγάρι αρχίζει να φιλιέται δίπλα της. Η Μαρίνα μόνη, στο καναπέ απέναντι τους, ανοίγει και πάλι το Pornhub. Θα περάσει αρκετή ώρα μέσα εκεί, βλέποντας διάφορα πορνογραφικά βίντεο. Η εισαγωγή στην σεξουαλική ζωή της και η σεξουαλική της εκπαίδευση, όταν ακόμα ήταν 12 χρόνων, είχε αρχίσει με το Pornhub. Η πορνογραφία, όπως και για τα περισσότερα παιδιά της γενιάς της, θα αποτελέσει την πρώτη της επαφή με το σεξ. Η πορνογραφία είναι η χώρα που βασιλεύει η θέα τύχη, μιας και στο βασίλειο αυτό οι πιθανότητες είναι σχεδόν πάντα υπέρ σου. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος, είναι πολύ μεγαλύτερες οι πιθανότητες να κάνεις σεξ με ένα κορίτσι της Victoria's Secret μέσα στο βασίλειο της πορνογραφίας παρά στον πραγματικό κόσμο. Αλλά και ο υδραυλικός, το παιδί που καθαρίζει την πισίνα, ο ντελιβεράς, είναι σχεδόν πάντα υπερβολικά τυχεροί κατά την διάρκεια της δουλειάς τους και τους “τυχαίνουν” συνεχώς πρόθυμες γυναίκες που είναι διατεθειμένες να τους ικανοποιήσουν κάθε ερωτική τους φαντασίωση. Και στον πραγματικό κόσμο είμαι σίγουρος ότι κάποιος υδραυλικός μπορεί να στάθηκε "τυχερός" σήμερα. Ο αριθμός όμως των "τυχερών" υδραυλικών στη χώρα της πορνογραφίας είναι συντριπτικά μεγαλύτερος. Τις περισσότερες φορές στο βασίλειο αυτό, δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσεις καθόλου και μπορείς απλά να περιμένεις και θα σου συμβούν απίστευτες ερωτικές περιπέτειες. Η πορνογραφία είναι επίσης και η χώρα της αβάσταχτης ελαφρότητας. Τίποτε δεν έχει την ίδια βαρύτητα σε σύγκριση με τον πραγματικό κόσμο. Τα πράγματα φαίνεται να χάνουν την βαρύτητα που έχουν μέσα στο βασίλειο αυτό. Τις περισσότερες φορές απίστευτες γυναίκες με αναλογίες μοντέλων, θα κάνουν σεξ, με αγνώστους, με άσχημους, με αντικοινωνικούς χωρίς να τους επιθυμούν αρχικά έστω και ελάχιστα, Στη συνέχεια βέβαια θα έχουν πολλαπλούς οργασμούς και έντονη σεξουαλική απόλαυση. Η βία, το ξύλο, η δωροδοκία, ο χρηματισμός τις περισσότερες φορές είναι απλά προκαταρκτικά που οδηγούν σε ερωτική κορύφωση. Καταστάσεις που προσβάλλουν, μειώνουν και ξεφτιλίζουν τις γυναίκες στον πραγματικό κόσμο, στον κόσμο της πορνογραφίας γίνονται το προκαταρκτικό σκηνικό που οδηγεί σε μια έντονη σεξουαλική εμπειρία. Η Μαρίνα μία ώρα περίπου μετά και ενώ το ζευγάρι συνεχίζει να φιλιέται απέναντι της θα κλείσει το Pornhub και θα ξεκινήσει live μετάδοση στο Periscope. Θα τοποθετήσει το κινητό της σε τέτοιο σημείο ώστε εκτός από εκείνη που βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, να φαίνεται και στο βάθος η παρέα της. Η ανταπόκριση του κοινού αυτή τη φορά θα είναι μεγάλη. Η μετάδοσή της σε σύντομο χρονικό διάστημα θα γίνει viral. Μετά από τόσο καιρό και δεκάδες αποτυχημένες προσπάθειες το έχει καταφέρει και πάλι να γίνει δημοφιλής. Στο βάθος το ζευγάρι όμως αρχίζει να έχει θέματα. Ο νεαρός γίνεται πιεστικός στο να προχωρήσουν σεξουαλικά αλλά η φίλη της αρχικά φαντάζει απρόθυμη. Θα τον σπρώξει μερικές φορές, λέγοντας ταυτόχρονα όχι. Εκείνος φαίνεται να την αγνοεί και να προσπαθεί πιο επίμονα. Παραδόξως το περίεργο αυτό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στο βάθος, θα απογειώσει ακόμα περισσότερο την δημοφιλία του βίντεο που θα φτάσει να έχει πάνω από 1000 ταυτόχρονους χρήστες. Αρκετοί από αυτούς με σχόλια θα συνηγορήσουν ανοιχτά υπέρ του βιασμού της φίλης της, που συνεχίζει να αντιστέκεται ακόμα πιο σθεναρά ενώ το αγόρι γίνεται βίαιο. Η Μαρίνα συνεχίζει την live μετάδοση. Στο βάθος το αγόρι τώρα έχει ακινητοποιήσει με την βία την φίλη της που φαίνεται να κλαίει και να προσπαθεί να αντισταθεί με κάθε τρόπο. Στο Periscope της Μαρίνας γίνεται χαμός, τα σχόλια πια είναι εκατοντάδες. Η Μαρίνα συνεχίζει την live μετάδοση. Στο βάθος το αγόρι έχει τώρα προχωρήσει σε διείσδυση ενώ η φίλης της προσπαθεί να ξεφύγει, κλαίει τον χτυπά αντιστέκεται με κάθε τρόπο χωρίς όμως να τα καταφέρνει. Η Μαρίνα συνεχίζει την live μετάδοση. Έχει μεθύσει από την απίστευτη επιτυχία, απαντά στα μηνύματα, στέλνει καρδούλες και μοιράζει δεκάδες like στο κοινό της. Η Μαρίνα απορροφημένη από την ψηφιακή εκδοχή της, που ακροβατεί ανάμεσα στο κυνήγι των like και την ελαφρότητα του κόσμου της πορνογραφίας, συνεχίζει την live μετάδοση... ... See more View on facebook 3 months ago Το κίτρινο κουμπί (Μια νέα προσθήκη στην υπηρεσία του Facebook) Πάτρα, 31 Δεκεμβρίου του 2119 (περίπου 100 χρόνια από σήμερα) Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών, Ώρα 21:45 Η νοσοκόμα που με ενημέρωσε για την κατάσταση της υγείας της κοπέλας, που πριν λίγα λεπτά είχα συνοδεύσει στο νοσοκομείο, ήταν εμφανώς ταραγμένη. - Γνωρίζετε σε τι κίνδυνο έχετε θέσει τον εαυτό σας, τον γιατρό που την είδε, το νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και την οικογένειά της; Ακόμα, έχει έναν άντρα και ένα παιδί που απ' ότι ενημερώθηκα φθάνουν όπου να ΄ναι. - Και τι μπορούσα να κάνω; Την ρώτησα χωρίς να χρωματίσω καθόλου την φωνή μου. Με κοίταξε, αλλά δεν απάντησε...Παίρνοντας θάρρος από την σιωπή της την ρώτησα: - Την ιστορία με τον ινδιάνο και το φίδι την γνωρίζετε; - Μάλλον όχι, μου αποκρίθηκε κάπως ξερά. - Ένας ινδιάνος βλέπει ένα φίδι να καίγεται σε μεγάλες φλόγες, χωρίς δεύτερη σκέψη πηγαίνει να σώσει το φίδι. Το φίδι, όμως, τον τσιμπάει άσχημα στο χέρι και εκείνος αναγκάζεται να το παρατήσει προσωρινά πάλι μέσα στις φλόγες. Σφαδάζοντας από τους πόνους, βγάζει γρήγορα το δηλητήριο από το χέρι του και ρίχνεται πάλι στην φωτιά καταφέρνοντας αυτή τη φορά να βγάλει και το φίδι. Κάποιος που παρακολούθησε την σκηνή τον πλησίασε και τον ρώτησε: - Καλά ρίσκαρες δεύτερη φορά την ζωή σου για ένα φίδι που σε είχε δαγκώσει; Για να πάρει την άμεση απάντηση από τον ινδιάνο: - Είναι στη φύση του φιδιού να δαγκώνει και στην δικιά μου να προσπαθώ να το σώσω... Εκείνη την στιγμή μπήκαν μέσα ο σύζυγος της κοπέλας με την μικρή τους κόρη. Ο άντρας με ευχαρίστησε με δάκρυα στα μάτια και εγώ λίγο μετά αποχωρούσα για το σπίτι μου. Από τον δρόμο ακόμα πήρα τηλέφωνο την φίλη μου, που τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε κάνει όλες τις Πρωτοχρονιές μαζί: - Έλα, έγινε ένα ατύχημα! Ένας οδηγός έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου κι αφού χτύπησε μια πεζή γυναίκα, την εγκατέλειψε! Εγώ ήμουν ο μοναδικός μάρτυρας! Εκείνος σταμάτησε, είδε την κοπέλα σε κακό χάλι, είδε και μένα που είχα σταματήσει σοκαρισμένος και έφυγε...Πάω σπίτι δεν χρειάζεται να βάλω και σένα σε κίνδυνο σε περίπτωση που με ψάξει με την αλλαγή του χρόνου. - Όπως νομίζεις είπε εκείνη και κλείσαμε. Γύρισα σπίτι, άνοιξα τον υπολογιστή μου και συνδέθηκα στο Facebook. Ρύθμισα στην εφαρμογή την ώρα και το μέρος που έγινε το δυστύχημα και δεν άργησα να τον εντοπίσω. Ήταν 22 χρόνων και δεν ζούσε παρά μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Έκανα δεξί κλικ πάνω στην φωτογραφία προφίλ του και μου εμφάνισε την επιλογή - Ενεργοποίηση εξαΰλωσης. Το άφησα ανοιχτό χωρίς να επιλέξω κάτι και συνδέθηκα με το Νοσοκομείο του Ρίου. Βρήκα το προφίλ της γυναίκας που είχα μεταφέρει και είδα ότι το status της είχε αλλάξει σε: - Βρίσκεται σε κίνδυνο. Έβαλα ένα τζιν με χυμό λεμόνι και το ήπια σχεδόν μονορούφι. Έβαλα και δεύτερο και κοίταξα την ώρα. Ήθελε ακόμα 20 λεπτά για την Πρωτοχρονιά. Η κατάσταση σίγουρα θα είναι ελεγχόμενη φέτος, προσπάθησα να παρηγορήσω τον εαυτό μου, χωρίς όμως να τα καταφέρνω... Εξάλλου για πρώτη φορά από τότε που είχε ξεκινήσει η χρήση του κίτρινου κουμπιού, γνώριζα ότι θα είμαι πιθανώς ο στόχος κάποιου. Η χρήση του κίτρινου κουμπιού είχε ξεκινήσει την 1η Ιανουαρίου του 2100 πριν 20 χρόνια περίπου. Ο πληθυσμός στον πλανήτη είχε ξεπεράσει τα 40 δισεκατομμύρια και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών σε μια δραματική συνεδρίαση που κράτησε 2 μήνες αποφάσισε την πληθυσμιακή ρύθμιση να την κάνουν οι ίδιοι οι πολίτες. Έτσι στην εφαρμογή του Facebook που ήδη ήταν υποχρεωτική για όλους και μπορούσες να συνδεθείς μόνο μέσα από το ΑΦΜ σου και χωρίς να μπορείς μετά να την απενεργοποιήσεις, παρά μόνο με τον θάνατό σου, προστέθηκε η δυνατότητα εξαΰλωσης. Αν έκανες δεξί κλικ πάνω σε οποιαδήποτε φωτογραφία προφίλ του Facebook, μόνο την πρώτη μέρα κάθε χρόνου, εμφάνιζε την επιλογή: - Ενεργοποίηση εξαΰλωσης. Αυτόματα άναβε και στην συσκευή που είχες ένα κίτρινο κουμπί. Αυτό είχε ενσωματωθεί υποχρεωτικά σε όλες τις συσκευές και αν το πατούσες, μπορούσες να σκοτώσεις συγκεκριμένο χρήστη, χωρίς να έχεις καμία συνέπεια. Τα πρώτα πέντε χρόνια που είχε εφαρμοσθεί, κάθε χρήστης είχε δικαίωμα να εξαϋλώνει έναν μόνο χρήστη. Δυστυχώς το μέτρο δεν είχε φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα και ο πληθυσμός του πλανήτη εξακολουθούσε να είναι πάνω από 35 δισεκατομμύρια. Ίσως το πιο αξιοπερίεργο από αυτήν την πενταετία να ήταν το γεγονός ότι οι περισσότεροι προχωρούσαν στην εξαΰλωση κοντινών προσώπων. Πολλοί άντρες είχαν εξαϋλώσει τις γυναίκες τους, γυναίκες τους άντρες τους αλλά και πολλά παιδιά τους γονείς τους. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών μπροστά στον άμεσο κίνδυνο της κατάρρευσης του πλανήτη σε μια δεύτερη δραματική συνεδρίαση αποφάσισε να επεκτείνει το δικαίωμα εξαΰλωσης σε 3 άτομα ανά χρήστη. Και το συγκεκριμένο μέτρο, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, όμως δημιούργησε έντονο μίσος μεταξύ κοινωνικών ομάδων. Έτσι το 2110 αποφασίστηκε να δοθεί σε κάθε χρήστη το δικαίωμα εξαΰλωσης 5 χρηστών, χωρίς όμως να απενεργοποιείται μετά αυτή η δυνατότητα, αλλά να μπορεί να εξαϋλώνει ο χρήστης απεριόριστο αριθμό άλλων χρηστών με κίνδυνο, όμως, αν τον εντόπιζαν, την άμεση εξαΰλωση και του ίδιου. Από την πρώτη χρονιά εφαρμογής του, το νέο μέτρο είχε τεράστια επιτυχία. Την Πρωτοχρονιά του 2110 επικράτησε ένα πρωτόγνωρο χάος που όμοιο του δεν είχε γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Χιλιάδες χρήστες εξαΰλωσαν στα τυφλά ολόκληρες κοινωνικές ομάδες: Αναρχικοί εξαΰλωσαν Ναζιστές, Δεξιοί εξαΰλωσαν Αριστερούς ακόμα και Ολυμπιακοί εξαΰλωσαν Παναθηναϊκούς και η λίστα έμοιαζε πραγματικά ατέλειωτη... Εκείνη την Πρωτοχρονιά εξαϋλώθηκε και το 95% των Πολιτικών του πλανήτη με αποτέλεσμα να υπάρξει ένα κενό εξουσίας. Οι Πολιτικοί που έμειναν ζωντανοί φάνηκαν ανίκανοι και απρόθυμοι να κάνουν την οποιαδήποτε αλλαγή και έτσι η κατάσταση κάθε χρόνο γινόταν όλο και χειρότερη! Την Πρωτοχρονιά του 2118 στον πλανήτη είχαν απομείνει πια 170 εκατομμύρια χρήστες. Η κατάσταση έμοιαζε να είναι σχετικά ελεγχόμενη μιας και από αυτούς πάνω από το 70% δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ το κίτρινο κουμπί...Όπως δεν το είχα κάνει ούτε και εγώ...Είχα καταφέρει να επιβιώσω από την σφαγή που ακολούθησε ζώντας μοναχικά και χωρίς να έχω παρά τις ελάχιστες συναναστροφές που ακόμα και σε αυτές ήμουν πολύ προσεκτικός. Η Πρωτοχρονιά του 2119 δυστυχώς δεν ήταν τόσο καλή όσο περιμέναμε όλοι και ο πλανήτης κατέγραφε πια μόλις 60 εκατομμύρια χρήστες. Όλες οι πόλεις ήταν αραιοκατοικημένες και πολλά μεγάλα αστικά κέντρα, όπως η Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, είχαν ερημώσει εντελώς... Το μόνο θετικό ήταν ότι από αυτούς μόλις το 2% είχαν χρησιμοποιήσει έστω και μια φορά το κίτρινο κουμπί και έτσι μπορούσες να είσαι συγκρατημένα αισιόδοξος. Εγώ τις τελευταίες 10 Πρωτοχρονιές της είχα περάσει με την φίλη που προανέφερα. Τα τελευταία 3 χρόνια την έβλεπα πια μόνο Πρωτοχρονιά μιας και δεν ήθελα να ρισκάρω ούτε με εκείνη μια πιθανότητα διένεξης που θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξαΰλωση μου. Σίγουρα θα ανακουφίστηκε που τελικά δεν πήγα σήμερα, σκέφτηκα. Τουλάχιστον τώρα εκείνη δεν είναι άμεσος στόχος. Συνδέθηκα στο Facebook και μπήκα πάλι στη σελίδα του Νοσοκομείου του Ρίου . Είδα ότι η κοπέλα, σύμφωνα με τον θεράποντα γιατρό της, είχε τώρα περισσότερες από 50% πιθανότητες επιβίωσης. Άνοιξα πάλι το προφίλ του χρήστη που είχε προκαλέσει το ατύχημα... Μόλις 22 χρόνων και δεν ζούσε παρά μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου... Έβαλα και τρίτο τζιν με χυμό λεμόνι. Έκατσα πάλι στον υπολογιστή μου, την στιγμή που η εφαρμογή του Facebook ξεκινούσε την αντίστροφη μέτρηση για την νέα χρονιά. Σε πέντε λεπτά θα έμπαινε το 2120... ------------------------------------------------------------ # Αγορά Βιβλίων: https://digilove.eu/ Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: https://www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. -------------------------------------------------------- ... See more View on facebook 6 months ago Το ηθικό δίλημμα του τραμ Ένας γιατρός σε ένα νοσοκομείο, έχει 5 ασθενείς που χρειάζονται ο καθένας διαφορετικά όργανα το επόμενο 24ωρο για να ζήσουν. Μπορεί να θυσιάσει έναν υγιή άνθρωπο για να σώσει 5 ζωές; Εσύ τι θα έκανες στη θέση του; Αν ένας από τους 5 ασθενείς ήταν το παιδί σου ή ο άνθρωπός σου; Θα αποφάσιζες και πάλι το ίδιο; Θα θυσίαζες το παιδί σου ή τον άνθρωπό σου για να ζήσουν 5 άγνωστοι; Ένα τραμ που έχει χάσει τον έλεγχο κατευθύνεται ανεξέλεγκτα πάνω στις ράγες όπου σύντομα θα πατήσει 5 ανθρώπους που είναι δεμένοι πάνω σε αυτές. Υπάρχει η δυνατότητα να στρίψεις το τραμ και να το κατευθύνεις πάνω σε άλλες ράγες όπου είναι δεμένος ένας άνθρωπος. Θα το έστριβες; Αν ο άνθρωπος αυτός ήταν το παιδί σου θα το έστριβες πάλι; Μια άλλη ερώτηση: Αν έβρισκες μπροστά σου έναν άνδρα τέτοιου σωματικού όγκου που θα μπορούσε να σταματήσει το τραμ, αν τον έσπρωχνες μπροστά στο όχημα, θα τον έριχνες στις ράγες; Στο βιβλίο "Ο Μανδαρίνος" που έγραψε το 1880 ο Πορτογάλος José Maria Eça de Queiroz, κεντρικός ήρωας είναι ο Teodoro. Αυτός συναντά μια μέρα τον διάβολο ο οποίος του θέτει ένα παρόμοιο ερώτημα: "...Στα βάθη της Κίνας υπάρχει ένας μανδαρίνος πιο πλούσιος από τους βασιλιάδες όλους. Εσύ δεν ξέρεις γι' αυτόν τίποτα, ούτε το όνομά του ούτε τη θωριά του. Για να κληρονομήσεις τα αμέτρητα πλούτη του αρκεί να χτυπήσεις ένα κουδούνι βαλμένο δίπλα σου, σε ένα βιβλίο πάνω. Θα βγάλει μόνο ένα στεναγμό εδώ, στα σύνορα με τη Μογγολία. Και θα έχει μετατραπεί σε πτώμα, κι εσύ θα βρεις στα πόδια σου χρυσάφι πιο πολύ από όσο δύναται να ονειρευτεί ένας άπληστος. Εσύ που με διαβάζεις και είσαι άνθρωπος θνητός, εσύ θα το χτυπήσεις αυτό το κουδούνι;..." Το 1950 στη συλλογή "Το νερό της βροχής" υπάρχει ένα διήγημα του Καραγάτση με τίτλο... "Το Κουμπί του Μανταρίνου"! Ο ήρωας του διηγήματος, ο Δημητράκης, έχει με έναν φίλο του τον παρακάτω διάλογο: "...Αν σου έλεγαν, Δημητράκη μου, πως άμα πατήσεις αυτό εδώ το κουμπί, θα πεθάνει στην Κίνα ένας Μανταρίνος; Κι όλα τα πλούτη του θα τα κληρονομήσεις, δίχως να μαθευτεί πως εσύ τον σκότωσες; Τι θα 'κανες; Θα το πατούσες το κουμπί;..." Το 1958 στην ταινία "Μια Ζωή Την Έχουμε" ο Τζαβέλλας εισάγει στο σενάριό του, ένα παρόμοιο ηθικό δίλημμα: "Μανώλης: Αν σου πουν ότι τώρα, εδώ στην Αθήνα, θα πατήσεις ένα κουμπί και την ίδια στιγμή στα βάθη της Κίνας θα πεθάνουν τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι. Αλλά εσύ θα γίνεις πάμπλουτος! Το πατάς το κουμπί? Κλέων: Τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι στα βάθη της Κίνας… Μανώλης: Κίτρινοι, σαν τις χρυσές λίρες! Κλέων: Πες τρεισήμισι, κάθε μανδαρίνος και λίρα… και πάλι θα το σκεφτόμουνα". ***Διήγημα - Ο τίμιος είναι υπόλογος απέναντι στη συνείδησή του και μόνο Αθήνα, 10 Οκτωβρίου 1940 Όσο πλησίαζα σπίτι το βήμα μου γινόταν όλο και πιο γρήγορο. Σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ να χαρώ καμία βόλτα, όσο εκείνη θα με περιμένει ανήμπορη να γυρίσω...Βγήκα για μια ώρα, το μυαλό μου όμως ήταν σπίτι καθ’ όλη την διάρκεια της βόλτας. Ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα κατευθείαν στο δωμάτιο της. Πως είσαι; Την ρώτησα όταν διαπίστωσα ότι ήταν ξύπνια. Δεν απάντησε, αλλά άφησε έναν μικρό αναστεναγμό να της ξεφύγει. Βγήκα και πήγα στην κουζίνα να ζεστάνω την σούπα της. Έφαγε περισσότερο από χθες και ο πυρετός της σήμερα ήταν κοντά στο 38. Πάει καλύτερα σκέφτηκα...Της γέμισα το ποτήρι με το νερό της και βγήκα από το δωμάτιο να την αφήσω να κοιμηθεί. Λίγα λεπτά αργότερα θα μου χτυπήσει την πόρτα ο αδερφός της, ο Παπά-Νίκος. Ήταν μόνο δυο χρόνια μικρότερος από την μητέρα μου, αλλά η κατάσταση της υγείας του ήταν σαφώς καλύτερη. - Πως πάει, η μάνα σου, έφαγε τίποτε; - Κάποιες μέρες πιστεύω ότι τα πηγαίνει καλύτερα από άλλες, είναι όμως εξαντλημένη. - Έχει δύσκολο αγώνα μπροστά της.... - Ξέρεις, ήθελα να σε ρωτήσω κάτι. - Ότι θες παιδί μου. Πες μου. - Όπως θα ξέρεις φαντάζομαι, η κατάσταση πια με τους Ιταλούς καθημερινά γίνεται και πιο δύσκολη. Θα πολεμήσουμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή! - Έτσι φαίνεται! - Ξέρεις σκέφτομαι...δεν μπορώ να κάθομαι εδώ άπραγος...Η πατρίδα μου με χρειάζεται...το ίδιο όμως και η μητέρα μου...έχω τρελαθεί...δεν ξέρω τι να κάνω... - Το να αφαιρείς ανθρώπινες ζωές, σε οποιαδήποτε συνθήκη είναι βαθιά αντιχριστιανική πράξη παιδί μου. Από την άλλη δεν γνωρίζω τίποτε πιο ιερό από την μητρότητα. Η θέση σου είναι δίπλα στην μητέρα σου, χωρίς εσένα εκείνη δεν θα τα καταφέρει. Μόνο εσένα έχει! Τα λόγια του παπά μου φάνηκαν λογικά. Όλο το βράδυ όμως πάλευα να συμφιλιωθώ με την ιδέα. Το να μείνω με την μητέρα μου έμοιαζε το πιο ηθικό. Την επόμενη μέρα, πέρασε από το σπίτι και ο μεγαλύτερος αδερφός του πατέρα μου. Ο Κωνσταντίνος Βάκρος ήταν απόστρατος αξιωματικός πια και αν και κόντευε τα 60 ήταν σε εξαιρετική κατάσταση. Η μητέρα μου κοιμόταν, ταλαιπωρημένη και εξαντλημένη από τον πυρετό που δεν έλεγε να κατέβει σήμερα από το 39, και έτσι κάθισε μαζί μου στο σαλόνι - Τι κάνεις παιδί μου, πως περνάς; - Καλά είμαι θείε, προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ. - Και βοηθάς παιδί μου, χωρίς εσένα δεν θα είχε καμία ελπίδα! - Ξέρεις θείε μου σκέφτομαι...η κατάσταση πια με τους Ιταλούς είναι δύσκολη...δεν μπορώ να κάθομαι εδώ άπραγος...Η πατρίδα μου με χρειάζεται... Ο Θείος μου τινάχτηκε όρθιος, περπάτησε για λίγο σκεφτικός γύρω από το δωμάτιο και έπειτα με αποφασιστικό τόνο μου απάντησε: - Ο πατέρας σου πολέμησε και πέθανε για την Πατρίδα, εγώ όσες φορές μου έχει ζητηθεί, έχω δώσει και το αίμα μου. Δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό από την Ελευθερία! Και αυτή δυστυχώς πολλές φορές απαιτεί από μας τις μεγαλύτερες θυσίες. Το καθήκον σου απέναντι στον Πατέρα σου, την ιστορία και την Πατρίδα μας σε περιμένουν και δυστυχώς δεν μπορείς να το αγνοήσεις! Αφού σταμάτησε να μιλάει, έσκυψε τρυφερά πάνω μου, με φίλησε το μέτωπο και αποχώρησε. Εγώ όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Έπρεπε να αποφασίσω ποιος είχε δίκιο! Ο Παπάς ή ο Στρατιωτικός; Το πιο παράλογο ήταν ότι όταν τους άκουγα να μιλούν είχα συμφωνήσει και με τους δύο... Υπάρχει άραγε κάποια ζυγαριά σκεφτόμουν. Να βάλω από την μια μεριά την ηθική υποχρέωση απέναντι στην άρρωστη μητέρα μου και από την άλλη την ηθική υποχρέωση απέναντι στην Πατρίδα μου, να δω ποια βαραίνει περισσότερο! Μπορώ να προδώσω την άρρωστη μητέρα μου για την Ελευθερία και την Πατρίδα; Με αυτές τις σκέψεις έπεσα για ύπνο εξαντλημένος. Το όνειρο που είδα, δεν θα μπορούσε να μην είναι και αυτό περίεργο. Περπατούσα σε μια παραλία ερημική, όταν ξαφνικά από την αντίθετη κατεύθυνση είδα να έρχονται κρατώντας πανό και σημαίες εκατοντάδες άνθρωποι. Χωρίς να ξέρω αν είναι εχθροί μου άρχισα να τρέχω προς την αντίθετη κατεύθυνση όπου σύντομα συνάντησα μια άλλη ομάδα ανθρώπων που κρατούσαν στα χέρια τους σταυρούς και κεριά. Και από αυτούς άρχισα να τρέχω μακριά. Τελικά βρέθηκα σε ένα απομονωμένο σημείο της παραλίας, ένα εντελώς ερημικό σημείο στο οποίο φαινόταν να μην υπάρχε κανείς, και αμέσως αισθάνθηκα ασφάλεια. Η θάλασσα είχε άγριες διαθέσεις και τα κύματα έφταναν αρκετά μέτρα μέσα και αρκετές φορές μου έβρεχαν τα πόδια. Πάνω στην άμμο, με μεγάλα γράμματα, κάποιος είχε χαράξει μια φράση. Γεμάτος περιέργεια πήρα τον φακό που κράταγα γιατί είχε βραδιάσει και προσπάθησα να διαβάσω το μήνυμα από τον άγνωστο αποστολέα. "...Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος..." Έμεινα ακίνητος να το διαβάζω ξανά και ξανά...Τελικά ξύπνησα ιδρωμένος όταν τα κύματα ήδη από ώρα είχαν σβήσει την φράση... Πηγές: Φιλίπα Φουτ - πρόβλημα του τραμ, The Good Place - Netflix, José Maria Eça de Queiroz - O Mandarim, Το νερό της βροχής - Μ. Καραγάτσης. Όλο το διήγημα - "Ο τίμιος είναι υπόλογος απέναντι στη συνείδησή του και μόνο" είναι μια παραλλαγή ενός πολύ γνωστού διηγήματος του Σαρτρ. BONUS: Good Place Trolley Problem https://www.youtube.com/watch?v=JWb_svTrcOg ... See more View on facebook 6 months ago Ο Αχιλλέας μένει σπίτι Ο Αχιλλέας υπήρξε μάλλον ο δεύτερος μετά τον Οδυσσέα, σημαντικότερος ήρωας του Ομήρου. Ας υπενθυμίσω στον αναγνώστη μερικά μόνο γεγονότα που εξιστορεί για τον ξακουστό αυτό ήρωα ο Όμηρος: Είχε απαράμιλλη γενναιότητα, θάρρος και παλικαριά και το αίσθημα της τιμής υπερβολικά ανεπτυγμένο. Ολόκληρος ο Τρωικός πόλεμος εξαρτάται στην κυριολεξία από τα "καπρίτσια" του. Η μη συμμετοχή του όταν θα θυμώσει με τον Αγαμέμνονα θα γείρει την πλάστιγγα υπέρ των Τρώων και η ανάμειξη του και πάλι θα φέρει την συντριβή τους, τον θάνατο του Έκτορα και τον αποκλεισμό τους μέσα στα τείχη της Τροίας. Όμως το σημαντικότερο ίσως στοιχείο του χαρακτήρα του Αχιλλέα στην Ιλιάδα είναι η εμμονή του με την δόξα και την αιώνια αναγνώριση. Αν και γνωρίζει ότι θα πεθάνει, αδιαφορεί για το γεγονός αυτό και παραπονιέται στους θεούς για την ατίμωση που έχει υποστεί από τον Αγαμέμνονα με την αρπαγή της Βρισηίδας. Η μητέρα του που προσπαθεί να τον προστατέψει, τον παροτρύνει να εγκαταλείψει την Τροία, να γυρίσει σπίτι του, όπου και μπορεί να ζήσει σαν βασιλιάς. Εκείνος όμως σταθερά έχει στο μυαλό του μονάχα την υστεροφημία του. Η Ιλιάδα τελειώνει με τον θάνατο του Έκτορα και θα χρειαστεί να περιμένουμε την Οδύσσεια για να μάθουμε τόσο για την έκβαση του πολέμου, όσο και για την μοίρα του Αχιλλέα. Εκεί ο Οδυσσέας που κατεβαίνει στον Άδη για να συμβουλευτεί τον Τειρεσία θα συναντήσει τον νεκρό πια Αχιλλέα. Παραθέτω τον διάλογο των δυο αντρών μεταφρασμένο: «- Αχιλλέα, κρίνω πως δεν υπάρχει άλλος σου ευτυχέστερος, ούτε από όσους έζησαν στο παρελθόν, μήτε από εκείνους που θα έρθουν στο μέλλον. Αφού, και ενόσω ζούσες, όλοι μας σε τιμούσαμε σαν να ᾽σουνα θεός, οι Αργείοι, αλλά κι εδώ που βρίσκεσαι με τους νεκρούς, μένει μεγάλη η δύναμή σου· γι᾽ αυτό, Αχιλλέα, μη θλίβεσαι και μην πικραίνεσαι πολύ στον θάνατό σου. Σ᾽ αυτά τα λόγια μου εκείνος αμέσως ανταπάντησε μιλώντας: - Μη θες να με παρηγορήσεις για τον θάνατό μου, Οδυσσέα γενναίε· θα προτιμούσα πάνω στη γη να ζούσα, κι ας ξενοδούλευα σε κάποιον, άκληρο πια που να μην έχει και μεγάλο βιος, παρά να είμαι ο άρχοντας στον κάτω κόσμο των νεκρών.» Σε αυτό το σημείο ίσως και να έχουμε την μεγαλύτερη μεταστροφή των αξιών στα δύο Ομηρικά έπη. Ο Αχιλλέας που στην Ιλιάδα πέθανε για την υστεροφημία, στην Οδύσσεια θα προτιμούσε την κατώτερη μορφή ζωής ενός δούλου, από τον θάνατο. Σκέφτομαι αν είχε γεννηθεί στην σύγχρονη εποχή ο Αχιλλέας, πως θα ήταν; Τι δουλειά θα έκανε; Θα ήταν ο Αχιλλέας της Ιλιάδας ή της Οδύσσειας; 17 Απριλίου 2020, Μαδρίτη Αφού περπάτησε γύρω στα 5 λεπτά μέσα στο τεράστιο σπίτι με τα πάνω από 100 δωμάτια, κατάφερε τελικά να βγει στον κήπο. Εκεί είχε φτιάξει ένα μικρό ποδοσφαιρικό γήπεδο για να μπορεί να προπονείται και μόνος του, χωρίς να χρειάζεται να κάνει μετακινήσεις. Πριν μπει στο γήπεδο πέρασε από την πισίνα που ήταν ακριβώς δίπλα. Εκεί βρισκόταν ήδη η μάνα του. Χωρίς να την ακουμπήσει, πήρε μια καρέκλα και κάθισε σχετικά κοντά της, τηρώντας βέβαια τα μέτρα ασφαλείας. - Μάνα τι κάνεις; Πως είσαι; - Καλά αγόρι μου. Εσύ; - Δεν μπορώ μάνα να κάθομαι έτσι άπραγος! Θέλω κάτι να κάνω, κάπως να συμβάλλω! - Αχιλλέα, έγινες ποδοσφαιριστής, όχι ιατρός...πως να συμβάλλεις δηλαδή, τον μάλωσε τρυφερά η μάνα του. Ο Αχιλλέας σηκώθηκε και περπάτησε περιμετρικά από την πισίνα και ξαναγύρισε στη θέση του. - Μα ήταν ο μόνος τρόπος να έχω υστεροφημία στην σημερινή εποχή! Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν το αποφάσισα αψήφιστα. - Ξέρω, ξέρω, σήμερα ζούμε απαλλαγμένοι από μεταφυσικές ανησυχίες και όλα τα υπόλοιπα που σου είπε ο Ηρόστρατος. - Στα έχω πει τόσες φορές! Σήμερα, γίνεται διάσημος κανείς απλά με το να υπάρχει, όταν καταφέρνει να το προβάλλει με τον σωστό τρόπο. Η διασημότητα ακολουθεί πια τον καθημερινό τρόπο ζωής μας και αυτός είναι εδώ και καιρό απαλλαγμένος από μεταφυσικές ανησυχίες. Σήμερα προβάλλουμε τη ζωή που ζούμε, αυτή έχει αξία. - Δεν καταλαβαίνω γιατί δίνεις τόσο σημασία σε αυτόν τον μισότρελο, ξεχασμένο από όλους. - Μπορώ να τον καταλάβω καλύτερα από όλους, Επιδίωξε το ίδιο πράγμα με μένα, από την αντίθετη πλευρά! Και εκείνος πέθανε για την υστεροφημία, και ας ήταν η αρνητική πλευρά της! - Γιατί δεν κάνεις κάποια μεγάλη δωρεά σε κάποιο νοσοκομείο; - Και να κάνω; Θα ξεχωρίσω έτσι; Είναι μια κίνηση, αλλά όχι αυτή που θα με ορίσει... Ο Αχιλλέας σηκώθηκε πάλι και έκανε άλλον έναν περίπατο γύρω από την πισίνα. Γύρισε στη μητέρα του και της απευθύνθηκε και πάλι. - Μάνα, θέλω να μιλήσω με τον συγγραφέα αυτού του κειμένου! - Τι λες αγόρι μου, πως σου έρχονται αυτές οι τρελές ιδέες! - Θεά είσαι, αν θες μπορείς να μου το κανονίσεις. Στο σημείο αυτό και επειδή ήμουν ήδη πολύ περίεργος, βρέθηκα σε μια καρέκλα δίπλα του. Και μπορεί να μην είναι παρά μόνο ένα φανταστικό κείμενο και εγώ όμως φρόντισα να αποφύγω οποιαδήποτε επαφή και τήρησα σχολαστικά τα μέτρα ασφαλείας. Εξάλλου ποτέ δεν ξέρεις... - Με ζήτησες Αχιλλέα; - Θέλω να παρακολουθήσεις τον συλλογισμό μου και στο τέλος θα σου κάνω μια ερώτηση. Συμφωνείς; - Ναι, ξεκίνα! - Ο καπιταλισμός σήμερα, έχοντας σαν ύψιστο αγαθό την κατανάλωση, αξιολογεί ως υπέρτατη αξία την ζωή, γιατί χωρίς αυτήν είναι αδύνατη και η κατανάλωση. - Δεν διαφωνώ ως εδώ. - Ωραία! Άρα αν πια ζούμε μόνο για να προβάλλουμε την καθημερινότητά μας. Όλο αυτό δεν μοιάζει σαν μια γιορτή της ασημαντότητας; - Μήπως η μητέρα σου έπρεπε να επικοινωνήσει με τον Κούντερα; - Όχι αυτός δεν γράφει για μένα… εσύ γράφεις... Συνεχίζω λοιπόν. Αν είναι έτσι, μπορεί να υπάρξει ιδεώδες για το οποίο αξίζει να πεθάνουμε; Και μια δεύτερη σκέψη, μια τέτοια εποχή μπορεί να γεννήσει μεγάλα έργα τέχνης; Γιατί εγώ χωρίς τον Όμηρο θα είχα περάσει στη λήθη...Έχω μεγαλύτερη ανάγκη από μεγάλα έργα τέχνης από οποιονδήποτε άλλον... - Ακόμα και αν σήμερα, δεν υπάρχει χώρος για μεγάλα έργα τέχνης, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα γεννηθούν πολλά τέτοια, που μπορεί, όπως εσύ που πέθανες για ένα μελλοντικό κοινό, να ψάξουν στο μέλλον για μια αναγνώριση. - Τι θα με συμβούλευες να κάνω; Πως μπορώ να μείνω στην ιστορία σήμερα; Τώρα ήταν η δική μου σειρά να σηκωθώ και να κάνω τον γύρω της πισίνας. Όταν γύρισα, τον κοίταξα με αποφασιστικότητα και είπα: - Αχιλλέα, να μείνεις σπίτι! - Και έτσι θα ξεχωρίσω; - 'Όχι, αλλά θα μου δώσεις ένα πολύ ωραίο τίτλο για το διήγημα μου γιατί θέλω να το ονομάσω ο Αχιλλέας μένει σπίτι. ------------------------------------------------------------ # Αγορά Βιβλίων: https://digilove.eu/ Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: https://www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ------------------------------------------------------------ ... See more View on facebook 11 months ago Φωτογραφίες από τη δημοσίευση του Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας Γίνονταν και το 1956 like, έβγαζαν selfie και “τάγκαραν¨ φίλους σε φωτογραφίες; Το 1956 η Brigitte Bardot παρακολούθησε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Ήταν 21 χρονών, παγκόσμιο σύμβολο του σεξ, είχε ήδη παίξει σε δεκαεπτά ταινίες και πραγματικά ήταν απίστευτα όμορφη. Την ίδια εποχή ο Pablo Picasso ήταν 74, ήδη αναγνωρισμένος σαν ένα παγκόσμιο καλλιτεχνικό φαινόμενο και έμενε μόνιμα στις Κάννες. Η άφιξη της Brigitte Bardot στις Κάννες, όπως ήταν αναμενόμενο, είχε προκαλέσει πανικό. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της εκεί, όταν πληροφορήθηκε τη μόνιμη διαμονή του Pablo Picasso, εξέφρασε την επιθυμία να τον γνωρίσει και να τον επισκεφτεί. Ο Picasso προφανώς δεν κατάφερε να αντισταθεί στην ιδέα να γνωρίσει από κοντά την τότε, ίσως, πιο ποθητή γυναίκα στον πλανήτη και είχε δεχτεί. Εκείνη, και ας είναι μόλις 21 χρονών, γνωρίζει ήδη πολύ καλά το παιχνίδι της δημοσιότητας και τη δύναμη της φωτογραφίας και στην επίσκεψη που κάνει στον διάσημο ζωγράφο παίρνει μαζί της τον φωτογράφο του περιοδικού LIFE, Jerome Brierre. Η Bardot θα βγάλει μια σειρά φωτογραφιών αρχικά έξω ακριβώς από το σπίτι του Picasso, στη συνέχεια μαζί με τον καλλιτέχνη και στο τέλος με τα έργα του. Μπορεί τότε να μην υπήρχε ακόμα ούτε ίντερνετ και βέβαια ούτε Facebook, όμως δεν μπορώ παρά να μην κάνω ένα περίεργο, ίσως, συσχετισμό. Η Bardot το 1956 έκανε check-in στο σπίτι του Picasso, έβγαλε selfie, έβγαλε φωτογραφίες με τα έργα του και τέλος μερικές φωτογραφίες που “τάγκαρε” και τον ίδιο τον καλλιτέχνη! Φυσικά όλος ο πλανήτης υποκλίθηκε μπροστά της, μιας και οι συγκεκριμένες φωτογραφίες πήραν χιλιάδες φανταστικά like, καθώς γνώρισαν τεράστια επιτυχία και αποδοχή! Απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου "Το Παζλ" ... See more View on facebook 11 months ago Το κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου "...Σύντροφε ανακριτά, σπεύδω πρώτα απ' όλα να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για το χαρτί, το μελάνι και την πέννα που μου στείλατε με τον δεσμοφύλακα. Συμφωνώ απολύτως με τη διαδικασία που διαλέξατε, γιατί έτσι θα μπορέσω να καταγράψω τα γεγονότα με την ησυχία μου, χωρίς να φοβάμαι πως θα με διακόψετε, πως θα μου υποβάλετε ερωτήσεις, χωρίς δηλαδή να έχω την αίσθηση ότι τελώ υπό κράτησιν και δίνω λόγο των πράξεών μου. Διότι είναι βέβαια ολοφάνερο ότι πρόκειται για παρεξήγηση..." Λίγο πριν το τέλος του εμφυλίου πολέμου, καλοκαίρι του 1949, μια επίλεκτη ομάδα του Δημοκρατικού Στρατού αναλαμβάνει να μεταφέρει ένα “Κιβώτιο”. Η ασφαλής μετάβαση του Κιβωτίου θα κρίνει και την έκβαση του Εμφυλίου. Η αποστολή είναι αυτοκτονίας, επιλέγονται 40 άτομα, θα ξεκινήσουν όμως μόνο 35 αφού 5 εκτελούνται ως προδότες, πριν καν ξεκινήσει η αποστολή! Στη διάρκεια της αποστολής η ομάδα αρχίζει σταδιακά να χάνει τα μέλη της, μέχρι που τελικά μένει μόνος επιζών ο ήρωας του βιβλίου. Όταν τελικά φτάνει στον προορισμό του, διαπιστώνεται πως “Το κιβώτιο” είναι άδειο και ο ήρωας μας φυλακίζεται και ανακρίνεται. Την απολογία του, την γράφει ο ίδιος με την μορφή επιστολών, σε κόλλες αναφορές. Απολογείται χωρίς να γνωρίζει τίποτα, τόσο για την ταυτότητα του ανακριτή του, όσο κι αν τελικά ο ανακριτής διαβάζει τα όσα γράφει! Ένας αναγνώστης θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηρίσει "Το κιβώτιο" ως “αντί-πολεμικό” μυθιστόρημα, όμως το έργο αυτό του Αλεξάνδρου είναι κυρίως ένα μυθιστόρημα στο οποίο μεταβάλλεται συνεχώς η πραγματικότητα. Υπάρχει η κομμουνιστική αλήθεια αλλά παράλληλα και η αλήθεια του Ελληνικού Εθνικού Στρατού. Ο ήρωας που προσχωρεί στο κομμουνιστικό κόμμα γρήγορα νιώθει ότι και εδώ τα πράγματα είναι τουλάχιστον διττά με τους δογματικούς να μάχονται με μανία τους “συντρόφους” λενινιστές. Από την μια στιγμή στην άλλη, ανάλογα με την ομάδα που επικρατεί μέσα στο κόμμα, μπορούσε εύκολα κάποιος, από παρασημοφορημένος να βρεθεί προδότης στο εκτελεστικό απόσπασμα! Ο ήρωας του βιβλίου ταυτίζεται συνέχεια με τον Οιδίποδα, που ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, τελικά δεν μπόρεσε να αποφύγει την τραγωδία. Όμως είχε πραγματικές επιλογές ο Οιδίποδας; Μήπως η μοίρα του δεν ήταν προδιαγεγραμμένη από τους χρησμούς και τους θεούς; Σε μια αφοπλιστική απάντηση ο συγγραφέας δίνει ως μοναδική επιλογή του Οιδίποδα, αν όντως ήθελε να ματαιώσει την εκπλήρωση του χρησμού, την αυτοκτονία! Όπως ο Οιδίποδας, έτσι και ο ήρωας του “Κιβωτίου”, αδυνατεί όχι μόνο να ελέγξει την μοίρα του, αλλά τις περισσότερες φορές αδυνατεί ακόμα και να την κατανοήσει! Η αμφισημία καραδοκεί σε κάθε σελίδα του βιβλίου και η αναζήτηση της αλήθειας καταντάει αδύνατη αλλά και μάταιη. Στο “Κιβώτιο” τελικά ο Αλεξάνδρου ξηλώνει σελίδα, σελίδα την εθνική ταυτότητα, την κομματική ταυτότητα, για να προσχωρήσει στο τέλος εκεί που ανήκει δικαιωματικά, στο ανύπαρκτο κόμμα των ποιητών! Ο Άρης Αλεξάνδρου κατάφερε έτσι στο μοναδικό μυθιστόρημα του, που ολοκληρώθηκε το 1972 μετά από εφτά χρόνια συγγραφής, να μας δώσει τίποτε λιγότερο από ένα υπέρ-μυθιστόρημα! "...Όλα αυτά είναι προφάσεις, αν πράγματι δεν ήθελες να επαληθεύσει ο χρησμός, αν πράγματι δεν ήθελες να εκτελέσεις την έμμεση αλλά σαφή διαταγή μου, όπως προτιμάς να λες με τις λέξεις θα παίζουμε τώρα; αν πράγματι δεν ήθελες να σκοτώσεις τον πατέρα σου, υπήρχε τρόπος, αρκεί να το αποφάσιζες, βγαίνοντας απ' το Μαντείο, να σκοτωθείς επί τόπου, παρ' όλα αυτά το ξέχασα, δεν έκρυψα το κυάνιο στον επίδεσμο κι αν νομίζετε λοιπόν πως θα γεμίσει το κιβώτιο με το πτώμα μου, τι περιμένετε και δε με στήνετε στα έξη βήματα, στον τοίχο, ή μάλλον στη σιδερένια, δίφυλλη πόρτα;..." ... See more View on facebook 1 year ago Selfie: Αυτό-Φωτογραφία (...but first let me take a selfie...) Στην ταινία “The Secret Life Of Walter Mitty”, ένας φωτογράφος(Sean Penn), έχει βάλει σαν στόχο να φωτογραφίσει μια σπάνιας ομορφιάς λεοπάρδαλη του χιονιού. Μετά από μέρες και έπειτα από πολλές προσπάθειες, στο τέλος θα του δωθεί η ευκαιρία να το πραγματοποιήσει. Τελικά, όταν εκείνη εμφανίζεται, αποφασίζει να “ζήσει την στιγμή” και όχι να την “αιχμαλωτίσει” με τον φακό του. Έχω προλάβει την εποχή που στις κοινωνικές σου συναστροφές ήταν ταμπού να “κουβαλάς” μαζί σου φωτογραφική μηχανή και αυτοί που το έκανα σπάνια γλύτωναν από τα πειράγματα των άλλων. Το να τραβάς δε φωτογραφίες σε ένα club σήμαινε ότι ήσουν εντελώς “αβγαλτος” στη νύχτα και ήταν κάτι που το θεωρούσαμε “άτυπα” απαγορευμένο. Τα χρόνια πέρασαν και σήμερα έχουμε περάσει στην αντίπερα όχθη... Αν δεν βγάλεις φωτογραφίες και αν δεν τις κοινοποιήσεις δεν έχει νόημα η νυχτερινή σου έξοδο. Όσο για τις “Selfie”, όλοι έχουμε στο προφίλ μας από μια και υπάρχουν πάρα πολλά προφίλ που “ανεβάζουν” τουλάχιστον μία την ημέρα! Πως και γιατί ξεκίνησε όλο αυτό; Η φωτογραφία σαν πράξη, αντανακλά την ανάγκη μας να "σταματήσουμε" το χρόνο και να προσθέσουμε και τον εαυτό μας σ' αυτό το παγκόσμιο δίκτυο. “Θέλουμε να δηλώσουμε πως περάσαμε και εμείς από αυτό το μέρος, κάναμε και εμείς παρέα με αυτούς τους ανθρώπους, είχαμε και εμείς ανάλογες εμπειρίες όπως και οι γύρω μας” “Φωτογραφίζομαι άρα υπάρχω” Η πρώτη “selfie” της ιστορίας, τραβήχτηκε το 1839 όταν ο φωτογράφος Robert Cornelius κατάφερε να τραβήξει μία φωτογραφία του εαυτού του, παραμένοντας ακίνητος επί 15 λεπτά στην αυλή του σπιτιού του. Η “selfie” ξεκινά σαν μια ναρκισσιστική εμμονή και καταλήγει στην ανάγκη που αισθάνονται οι άνθρωποι να έχουν την αποδοχή και την έγκριση των άλλων: “Κοινοποιώ άρα υπάρχω”. ... See more View on facebook 1 year ago Snowden: Ήρωας ή Προδότης; Ποιος είναι πραγματικά ο νο1 καταζητούμενος των ΗΠΑ στον κόσμο; “…Ακόμα και αν δεν κάνεις κάτι παράνομο, σε παρακολουθούν και σε καταγράφουν…” “…Εκείνοι που λένε την αλήθεια δεν διαπράττουν κάποιο έγκλημα, οι μαζικές παρακολουθήσεις αποτελούν παγκόσμιο πρόβλημα που χρειάζεται παγκόσμια λύση…” “…Από την ιδιωτικότητα πηγάζουν άλλα δικαιώματα…Ιδιωτικότητα είναι πάρα πολλά πράγματα, για παράδειγμα είναι να έχεις ανοιχτό μυαλό. Η ιδιωτικότητα είναι σημαντικότερη από την ελευθερία του λόγου, καθώς η τελευταία προϋποθέτει προστατευτικό πλαίσιο…” Τι είναι πιο σημαντικό, η “ασφάλεια” ή η προστασία της ιδιωτικότητας; Τι θα θυσίαζες για τις προσωπικές ελευθερίες των άλλων; O Edward Joseph Snowden γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1983, είναι Αμερικάνος, διάνοια στους υπολογιστές και κορυφαίος γνώστης της σύγχρονης τεχνολογίας, που δούλεψε για την CIA από το 2006 ως και το 2013. Στις αρχές του Ιουνίου του 2013, ο Snowden αποκάλυψε χιλιάδες απόρρητα έγγραφα στους δημοσιογράφους Glenn Greenwald, Laura Poitras, και Ewen MacAskill, που δούλευαν τότε στις πολύ έγκυρες εφημερίδες “The Guardian” και “The Washington Post”. Οι αποκαλύψεις του Snowden επιβεβαίωσαν τις μακρόχρονες υποψίες ότι οι παρακολουθήσεις στις Η.Π.Α. έχουν φτάσει πολύ βαθιά και ουσιαστικά επεκτείνονται προς όλους τους πολίτες του κόσμου. Υπολογίζεται ότι με τα προγράμματα παρακολούθησης PRISM και Tempora, με άλλοθι την καταστολή της τρομοκρατίας, οι Η.Π.Α. παρακολουθούσαν τελικά εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο! Τα προγράμματα αυτά λέγεται ότι έχουν τη δυνατότητα, να “σαρώσουν” οποιοδήποτε ψηφιακό αποτύπωμα έχει υπάρξει, οποιαδήποτε χρονική στιγμή για τον καθένα μας. Τα σενάρια κάνουν λόγο για δυνατότητα ενεργοποίησης της κάμερας που όλοι οι υπολογιστές έχουν, ακόμα και αν αυτή είναι κλειστή, ακόμα και για δυνατότητα ζωντανής παρακολούθησης. O Snowden είπε ότι οι διαρροές ήταν μία προσπάθεια να: “…Ενημερωθεί το κοινό ως προς το τι συμβαίνει στο όνομά του και τι εναντίον του…” Λίγες μέρες μετά τις αποκαλύψεις, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ στράφηκε εναντίον του Snowden με δύο κατηγορίες, μία για παραβίαση του νόμου περί κατασκοπείας και η άλλη της κλοπής κρατικών περιουσιακών στοιχείων. Ο Snowden καταφέρνει να ξεφύγει από το ανθρωποκυνηγητό και να φτάσει στη Μόσχα για να ζητήσει πολιτικό άσυλο. Ακολουθεί ένταση για την έκδοσή του, που ζητούν επιτακτικά οι Η.Π.Α. και αρνούνται οι Ρώσοι. Οι δυο χώρες, με αφορμή την υπόθεση Snowden, θα έχουν αλλεπάλληλα διπλωματικά επεισόδια, χωρίς όμως να αλλάξει κάτι. Ο Snowden μέχρι και σήμερα βρίσκεται στη Ρωσία με προσωρινή άδεια παραμονής, υπό την προϋπόθεση πως θα διακόψει κάθε δραστηριότητα κατά των ΗΠΑ. Σήμερα οι πληροφορίες που διοχέτευσε ο Snowden θεωρείται πως έχουν κάνει απ’ τις πιο σημαντικές ζημιές στην ιστορία του κέντρου πληροφοριών των Η.Π.Α. Οι αποκαλύψεις του Snowden δίχασαν τον κόσμο. Είναι ήρωας, πληροφοριοδότης ή ένας προδότης; Ο ίδιος υποστηρίζει πως οι διαρροές απόρρητων πληροφοριών συνέβαλαν στη δημιουργία καλύτερων μηχανισμών προστασίας και ανάπτυξης τεχνολογιών ασφαλείας στο διαδίκτυο και στα ηλεκτρονικά μέσα που, θα εμποδίζουν ταυτόχρονα και την κατάλυση της ιδιωτικότητας. “…Αν θέλω να δω τα email σας ή το τηλέφωνο της συζύγου σας, το μόνο που έχω να κάνω είναι να χρησιμοποιήσω τις παρακολουθήσεις….” “…Μπορώ να αποκτήσω “εισιτήριο” για τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, τους κωδικούς πρόσβασης, τα αρχεία τηλεφώνου και τις πιστωτικές κάρτες σας…” “…Οι Η.Π.Α. έχουν δημιουργήσει μια υποδομή που τους επιτρέπει να παρακολουθούν σχεδόν τα πάντα….” Στις 25 Σεπτεμβρίου του 2014 τιμήθηκε στη Σουηδία με το βραβείο Right Livelihood, ένα εναλλακτικό Νόμπελ, το οποίο απονέμεται σε πρόσωπα τα οποία συμβάλλουν στη βελτίωση της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. “…Για το θάρρος του και την ικανότητά του να αποκαλύψει μια άνευ προηγουμένου διάσταση της παραβίασης βασικών δημοκρατικών διαδικασιών και συνταγματικών δικαιωμάτων από τις ΗΠΑ…” Στις 7 Αυγούστου 2016 ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα 64 χαρακτήρων του στο Twitter προκάλεσε «όργιο φημών» στα κοινωνικά δίκτυα ότι μπορεί να είναι νεκρός. Στις 14 Σεπτεμβρίου 2016 σε ομιλία του ζήτησε χάρη από τον Μπάρακ Ομπάμα, ώστε να επιστρέψει στις Η.Π.Α. Φυσικά και την αρνήθηκαν. Σε συνέντευξή του, στους New York Times, σε ερώτηση για το πώς περνά τον χρόνο του στη Ρωσία, εκείνος απάντησε: “…Μιλάω κατά κύριο λόγο σε συνέδρια κι η ζωή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Διαδίκτυο…” “…Δεν θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου τα πάντα που κάνουν και λένε καταγράφονται. Αυτό δεν είναι κάτι που είμαι πρόθυμος να υποστηρίξω ή να ζήσω με αυτό…” Πηγές: gr.rbth.com, cnn.gr, enikos.gr, brainyquote.com, newpost.gr, el.wikipedia.org, ... See more View on facebook