Κείμενα δημοσιευμένα στο Facebook

Συνολικά σε όλα τα κείμενα (Η μέτρηση έγινε 15/3/2020) :
1.500.000+++ αναγνώσεις κειμένων, 101.422 likes, 5576 κοινοποιήσεις.

Comments Box SVG iconsUsed for the like, share, comment, and reaction icons

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

4 months ago

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

Γίνονταν και το 1956 like, έβγαζαν selfie και “τάγκαραν¨ φίλους σε φωτογραφίες;

Το 1956 η Brigitte Bardot παρακολούθησε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Ήταν 21 χρονών, παγκόσμιο σύμβολο του σεξ, είχε ήδη παίξει σε δεκαεπτά ταινίες και πραγματικά ήταν απίστευτα όμορφη.

Την ίδια εποχή ο Pablo Picasso ήταν 74, ήδη αναγνωρισμένος σαν ένα παγκόσμιο καλλιτεχνικό φαινόμενο και έμενε μόνιμα στις Κάννες.

Η άφιξη της Brigitte Bardot στις Κάννες, όπως ήταν αναμενόμενο, είχε προκαλέσει πανικό.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής της εκεί, όταν πληροφορήθηκε τη μόνιμη διαμονή του Pablo Picasso, εξέφρασε την επιθυμία να τον γνωρίσει και να τον επισκεφτεί.

Ο Picasso προφανώς δεν κατάφερε να αντισταθεί στην ιδέα να γνωρίσει από κοντά την τότε, ίσως, πιο ποθητή γυναίκα στον πλανήτη και είχε δεχτεί.

Εκείνη, και ας είναι μόλις 21 χρονών, γνωρίζει ήδη πολύ καλά το παιχνίδι της δημοσιότητας και τη δύναμη της φωτογραφίας και στην επίσκεψη που κάνει στον διάσημο ζωγράφο παίρνει μαζί της τον φωτογράφο του περιοδικού LIFE, Jerome Brierre.

Η Bardot θα βγάλει μια σειρά φωτογραφιών αρχικά έξω ακριβώς από το σπίτι του Picasso, στη συνέχεια μαζί με τον καλλιτέχνη και στο τέλος με τα έργα του.

Μπορεί τότε να μην υπήρχε ακόμα ούτε ίντερνετ και βέβαια ούτε Facebook, όμως δεν μπορώ παρά να μην κάνω ένα περίεργο, ίσως, συσχετισμό.

Η Bardot το 1956 έκανε check-in στο σπίτι του Picasso, έβγαλε selfie, έβγαλε φωτογραφίες με τα έργα του και τέλος μερικές φωτογραφίες που “τάγκαρε” και τον ίδιο τον καλλιτέχνη!

Φυσικά όλος ο πλανήτης υποκλίθηκε μπροστά της, μιας και οι συγκεκριμένες φωτογραφίες πήραν χιλιάδες φανταστικά like, καθώς γνώρισαν τεράστια επιτυχία και αποδοχή!

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου "Το Παζλ" ... See MoreSee Less

Γίνονταν και το 1956 like, έβγαζαν selfie και “τάγκαραν¨ φίλους σε φωτογραφίες; Το 1956 η Brigitte Bardot παρακολούθησε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Ήταν 21 χρονών, παγκόσμιο σύμβολο του σεξ, είχε ήδη παίξει σε δεκαεπτά ταινίες και πραγματικά ήταν απίστευτα όμορφη. Την ίδια εποχή ο Pablo Picasso ήταν 74, ήδη αναγνωρισμένος σαν ένα παγκόσμιο καλλιτεχνικό φαινόμενο και έμενε μόνιμα στις Κάννες. Η άφιξη της Brigitte Bardot στις Κάννες, όπως ήταν αναμενόμενο, είχε προκαλέσει πανικό. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της εκεί, όταν πληροφορήθηκε τη μόνιμη διαμονή του Pablo Picasso, εξέφρασε την επιθυμία να τον γνωρίσει και να τον επισκεφτεί. Ο Picasso προφανώς δεν κατάφερε να αντισταθεί στην ιδέα να γνωρίσει από κοντά την τότε, ίσως, πιο ποθητή γυναίκα στον πλανήτη και είχε δεχτεί. Εκείνη, και ας είναι μόλις 21 χρονών, γνωρίζει ήδη πολύ καλά το παιχνίδι της δημοσιότητας και τη δύναμη της φωτογραφίας και στην επίσκεψη που κάνει στον διάσημο ζωγράφο παίρνει μαζί της τον φωτογράφο του περιοδικού LIFE, Jerome Brierre. Η Bardot θα βγάλει μια σειρά φωτογραφιών αρχικά έξω ακριβώς από το σπίτι του Picasso, στη συνέχεια μαζί με τον καλλιτέχνη και στο τέλος με τα έργα του. Μπορεί τότε να μην υπήρχε ακόμα ούτε ίντερνετ και βέβαια ούτε Facebook, όμως δεν μπορώ παρά να μην κάνω ένα περίεργο, ίσως, συσχετισμό. Η Bardot το 1956 έκανε check-in στο σπίτι του Picasso, έβγαλε selfie, έβγαλε φωτογραφίες με τα έργα του και τέλος μερικές φωτογραφίες που “τάγκαρε” και τον ίδιο τον καλλιτέχνη! Φυσικά όλος ο πλανήτης υποκλίθηκε μπροστά της, μιας και οι συγκεκριμένες φωτογραφίες πήραν χιλιάδες φανταστικά like, καθώς γνώρισαν τεράστια επιτυχία και αποδοχή! Απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου Το Παζλ
View on Facebook
·Share

Share on FacebookShare on TwitterShare on Linked InShare by Email

  • Likes: 434
  • Shares: 34
  • Comments: 0

Comment on Facebook

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

4 months ago

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

Το κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου

"...Σύντροφε ανακριτά, σπεύδω πρώτα απ' όλα να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για το χαρτί, το μελάνι και την πέννα που μου στείλατε με τον δεσμοφύλακα. Συμφωνώ απολύτως με τη διαδικασία που διαλέξατε, γιατί έτσι θα μπορέσω να καταγράψω τα γεγονότα με την ησυχία μου, χωρίς να φοβάμαι πως θα με διακόψετε, πως θα μου υποβάλετε ερωτήσεις, χωρίς δηλαδή να έχω την αίσθηση ότι τελώ υπό κράτησιν και δίνω λόγο των πράξεών μου. Διότι είναι βέβαια ολοφάνερο ότι πρόκειται για παρεξήγηση..."

Λίγο πριν το τέλος του εμφυλίου πολέμου, καλοκαίρι του 1949, μια επίλεκτη ομάδα του Δημοκρατικού Στρατού αναλαμβάνει να μεταφέρει ένα “Κιβώτιο”. Η ασφαλής μετάβαση του Κιβωτίου θα κρίνει και την έκβαση του Εμφυλίου.

Η αποστολή είναι αυτοκτονίας, επιλέγονται 40 άτομα, θα ξεκινήσουν όμως μόνο 35 αφού 5 εκτελούνται ως προδότες, πριν καν ξεκινήσει η αποστολή!

Στη διάρκεια της αποστολής η ομάδα αρχίζει σταδιακά να
χάνει τα μέλη της, μέχρι που τελικά μένει μόνος επιζών ο ήρωας του βιβλίου.

Όταν τελικά φτάνει στον προορισμό του, διαπιστώνεται πως “Το κιβώτιο” είναι άδειο και ο ήρωας μας φυλακίζεται και ανακρίνεται. Την απολογία του, την γράφει ο ίδιος με την μορφή επιστολών, σε κόλλες αναφορές.

Απολογείται χωρίς να γνωρίζει τίποτα, τόσο για την ταυτότητα του ανακριτή του, όσο κι αν τελικά ο ανακριτής διαβάζει τα όσα γράφει!

Ένας αναγνώστης θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηρίσει "Το κιβώτιο" ως “αντί-πολεμικό” μυθιστόρημα, όμως το έργο αυτό του Αλεξάνδρου είναι κυρίως ένα μυθιστόρημα στο οποίο μεταβάλλεται συνεχώς η πραγματικότητα.

Υπάρχει η κομμουνιστική αλήθεια αλλά παράλληλα και η αλήθεια του Ελληνικού Εθνικού Στρατού. Ο ήρωας που προσχωρεί στο κομμουνιστικό κόμμα γρήγορα νιώθει ότι και εδώ τα πράγματα είναι τουλάχιστον διττά με τους δογματικούς να μάχονται με μανία τους “συντρόφους” λενινιστές.

Από την μια στιγμή στην άλλη, ανάλογα με την ομάδα που επικρατεί μέσα στο κόμμα, μπορούσε εύκολα κάποιος, από παρασημοφορημένος να βρεθεί προδότης στο εκτελεστικό απόσπασμα!

Ο ήρωας του βιβλίου ταυτίζεται συνέχεια με τον Οιδίποδα, που ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, τελικά δεν μπόρεσε να αποφύγει την τραγωδία.

Όμως είχε πραγματικές επιλογές ο Οιδίποδας; Μήπως η μοίρα του δεν ήταν προδιαγεγραμμένη από τους χρησμούς και τους θεούς;

Σε μια αφοπλιστική απάντηση ο συγγραφέας δίνει ως μοναδική επιλογή του Οιδίποδα, αν όντως ήθελε να ματαιώσει την εκπλήρωση του χρησμού, την αυτοκτονία!

Όπως ο Οιδίποδας, έτσι και ο ήρωας του “Κιβωτίου”, αδυνατεί όχι μόνο να ελέγξει την μοίρα του, αλλά τις περισσότερες φορές αδυνατεί ακόμα και να την κατανοήσει! Η αμφισημία καραδοκεί σε κάθε σελίδα του βιβλίου και η αναζήτηση της αλήθειας καταντάει αδύνατη αλλά και μάταιη.

Στο “Κιβώτιο” τελικά ο Αλεξάνδρου ξηλώνει σελίδα, σελίδα την εθνική ταυτότητα, την κομματική ταυτότητα, για να προσχωρήσει στο τέλος εκεί που ανήκει δικαιωματικά, στο ανύπαρκτο κόμμα των ποιητών!

Ο Άρης Αλεξάνδρου κατάφερε έτσι στο μοναδικό μυθιστόρημα του, που ολοκληρώθηκε το 1972 μετά από εφτά χρόνια συγγραφής, να μας δώσει τίποτε λιγότερο από ένα υπέρ-μυθιστόρημα!

"...Όλα αυτά είναι προφάσεις, αν πράγματι δεν ήθελες να επαληθεύσει ο χρησμός, αν πράγματι δεν ήθελες να εκτελέσεις την έμμεση αλλά σαφή διαταγή μου, όπως προτιμάς να λες με τις λέξεις θα παίζουμε τώρα; αν πράγματι δεν ήθελες να σκοτώσεις τον πατέρα σου, υπήρχε τρόπος, αρκεί να το αποφάσιζες, βγαίνοντας απ' το Μαντείο, να σκοτωθείς επί τόπου, παρ' όλα αυτά το ξέχασα, δεν έκρυψα το κυάνιο στον επίδεσμο κι αν νομίζετε λοιπόν πως θα γεμίσει το κιβώτιο με το πτώμα μου, τι περιμένετε και δε με στήνετε στα έξη βήματα, στον τοίχο, ή μάλλον στη σιδερένια, δίφυλλη πόρτα;..." ... See MoreSee Less

Το κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου ...Σύντροφε ανακριτά, σπεύδω πρώτα απ όλα να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για το χαρτί, το μελάνι και την πέννα που μου στείλατε με τον δεσμοφύλακα. Συμφωνώ απολύτως με τη διαδικασία που διαλέξατε, γιατί έτσι θα μπορέσω να καταγράψω τα γεγονότα με την ησυχία μου, χωρίς να φοβάμαι πως θα με διακόψετε, πως θα μου υποβάλετε ερωτήσεις, χωρίς δηλαδή να έχω την αίσθηση ότι τελώ υπό κράτησιν και δίνω λόγο των πράξεών μου. Διότι είναι βέβαια ολοφάνερο ότι πρόκειται για παρεξήγηση... Λίγο πριν το τέλος του εμφυλίου πολέμου, καλοκαίρι του 1949, μια επίλεκτη ομάδα του Δημοκρατικού Στρατού αναλαμβάνει να μεταφέρει ένα “Κιβώτιο”. Η ασφαλής μετάβαση του Κιβωτίου θα κρίνει και την έκβαση του Εμφυλίου. Η αποστολή είναι αυτοκτονίας, επιλέγονται 40 άτομα, θα ξεκινήσουν όμως μόνο 35 αφού 5 εκτελούνται ως προδότες, πριν καν ξεκινήσει η αποστολή! Στη διάρκεια της αποστολής η ομάδα αρχίζει σταδιακά να χάνει τα μέλη της, μέχρι που τελικά μένει μόνος επιζών ο ήρωας του βιβλίου. Όταν τελικά φτάνει στον προορισμό του, διαπιστώνεται πως “Το κιβώτιο” είναι άδειο και ο ήρωας μας φυλακίζεται και ανακρίνεται. Την απολογία του, την γράφει ο ίδιος με την μορφή επιστολών, σε κόλλες αναφορές. Απολογείται χωρίς να γνωρίζει τίποτα, τόσο για την ταυτότητα του ανακριτή του, όσο κι αν τελικά ο ανακριτής διαβάζει τα όσα γράφει! Ένας αναγνώστης θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηρίσει Το κιβώτιο ως “αντί-πολεμικό” μυθιστόρημα, όμως το έργο αυτό του Αλεξάνδρου είναι κυρίως ένα μυθιστόρημα στο οποίο μεταβάλλεται συνεχώς η πραγματικότητα. Υπάρχει η κομμουνιστική αλήθεια αλλά παράλληλα και η αλήθεια του Ελληνικού Εθνικού Στρατού. Ο ήρωας που προσχωρεί στο κομμουνιστικό κόμμα γρήγορα νιώθει ότι και εδώ τα πράγματα είναι τουλάχιστον διττά με τους δογματικούς να μάχονται με μανία τους “συντρόφους” λενινιστές. Από την μια στιγμή στην άλλη, ανάλογα με την ομάδα που επικρατεί μέσα στο κόμμα, μπορούσε εύκολα κάποιος, από παρασημοφορημένος να βρεθεί προδότης στο εκτελεστικό απόσπασμα! Ο ήρωας του βιβλίου ταυτίζεται συνέχεια με τον Οιδίποδα, που ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, τελικά δεν μπόρεσε να αποφύγει την τραγωδία. Όμως είχε πραγματικές επιλογές ο Οιδίποδας; Μήπως η μοίρα του δεν ήταν προδιαγεγραμμένη από τους χρησμούς και τους θεούς; Σε μια αφοπλιστική απάντηση ο συγγραφέας δίνει ως μοναδική επιλογή του Οιδίποδα, αν όντως ήθελε να ματαιώσει την εκπλήρωση του χρησμού, την αυτοκτονία! Όπως ο Οιδίποδας, έτσι και ο ήρωας του “Κιβωτίου”, αδυνατεί όχι μόνο να ελέγξει την μοίρα του, αλλά τις περισσότερες φορές αδυνατεί ακόμα και να την κατανοήσει! Η αμφισημία καραδοκεί σε κάθε σελίδα του βιβλίου και η αναζήτηση της αλήθειας καταντάει αδύνατη αλλά και μάταιη. Στο “Κιβώτιο” τελικά ο Αλεξάνδρου ξηλώνει σελίδα, σελίδα την εθνική ταυτότητα, την κομματική ταυτότητα, για να προσχωρήσει στο τέλος εκεί που ανήκει δικαιωματικά, στο ανύπαρκτο κόμμα των ποιητών! Ο Άρης Αλεξάνδρου κατάφερε έτσι στο μοναδικό μυθιστόρημα του, που ολοκληρώθηκε το 1972 μετά από εφτά χρόνια συγγραφής, να μας δώσει τίποτε λιγότερο από ένα υπέρ-μυθιστόρημα! ...Όλα αυτά είναι προφάσεις, αν πράγματι δεν ήθελες να επαληθεύσει ο χρησμός, αν πράγματι δεν ήθελες να εκτελέσεις την έμμεση αλλά σαφή διαταγή μου, όπως προτιμάς να λες με τις λέξεις θα παίζουμε τώρα; αν πράγματι δεν ήθελες να σκοτώσεις τον πατέρα σου, υπήρχε τρόπος, αρκεί να το αποφάσιζες, βγαίνοντας απ το Μαντείο, να σκοτωθείς επί τόπου, παρ όλα αυτά το ξέχασα, δεν έκρυψα το κυάνιο στον επίδεσμο κι αν νομίζετε λοιπόν πως θα γεμίσει το κιβώτιο με το πτώμα μου, τι περιμένετε και δε με στήνετε στα έξη βήματα, στον τοίχο, ή μάλλον στη σιδερένια, δίφυλλη πόρτα;...
View on Facebook
·Share

Share on FacebookShare on TwitterShare on Linked InShare by Email

  • Likes: 476
  • Shares: 35
  • Comments: 0

Comment on Facebook

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

7 months ago

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

Selfie: Αυτό-Φωτογραφία (...but first let me take a selfie...)

Στην ταινία “The Secret Life Of Walter Mitty”, ένας φωτογράφος(Sean Penn), έχει βάλει σαν στόχο να φωτογραφίσει μια σπάνιας ομορφιάς λεοπάρδαλη του χιονιού.

Μετά από μέρες και έπειτα από πολλές προσπάθειες, στο τέλος θα του δωθεί η ευκαιρία να το πραγματοποιήσει. Τελικά, όταν εκείνη εμφανίζεται, αποφασίζει να “ζήσει την στιγμή” και όχι να την “αιχμαλωτίσει” με τον φακό του.

Έχω προλάβει την εποχή που στις κοινωνικές σου συναστροφές ήταν ταμπού να “κουβαλάς” μαζί σου φωτογραφική μηχανή και αυτοί που το έκανα σπάνια γλύτωναν από τα πειράγματα των άλλων.
Το να τραβάς δε φωτογραφίες σε ένα club σήμαινε ότι ήσουν εντελώς “αβγαλτος” στη νύχτα και ήταν κάτι που το θεωρούσαμε “άτυπα” απαγορευμένο.

Τα χρόνια πέρασαν και σήμερα έχουμε περάσει στην αντίπερα όχθη...

Αν δεν βγάλεις φωτογραφίες και αν δεν τις κοινοποιήσεις δεν έχει νόημα η νυχτερινή σου έξοδο.

Όσο για τις “Selfie”, όλοι έχουμε στο προφίλ μας από μια και υπάρχουν πάρα πολλά προφίλ που “ανεβάζουν” τουλάχιστον μία την ημέρα!

Πως και γιατί ξεκίνησε όλο αυτό;

Η φωτογραφία σαν πράξη, αντανακλά την ανάγκη μας να "σταματήσουμε" το χρόνο και να προσθέσουμε και τον εαυτό μας σ' αυτό το παγκόσμιο δίκτυο.

“Θέλουμε να δηλώσουμε πως περάσαμε και εμείς από αυτό το μέρος, κάναμε και εμείς παρέα με αυτούς τους ανθρώπους, είχαμε και εμείς ανάλογες εμπειρίες όπως και οι γύρω μας”

“Φωτογραφίζομαι άρα υπάρχω”

Η πρώτη “selfie” της ιστορίας, τραβήχτηκε το 1839 όταν ο φωτογράφος Robert Cornelius κατάφερε να τραβήξει μία φωτογραφία του εαυτού του, παραμένοντας ακίνητος επί 15 λεπτά στην αυλή του σπιτιού του.

Η “selfie” ξεκινά σαν μια ναρκισσιστική εμμονή και καταλήγει στην ανάγκη που αισθάνονται οι άνθρωποι να έχουν την αποδοχή και την έγκριση των άλλων:

“Κοινοποιώ άρα υπάρχω”. ... See MoreSee Less

Selfie: Αυτό-Φωτογραφία (...but first let me take a selfie...) Στην ταινία “The Secret Life Of Walter Mitty”, ένας φωτογράφος(Sean Penn), έχει βάλει σαν στόχο να φωτογραφίσει μια σπάνιας ομορφιάς λεοπάρδαλη του χιονιού. Μετά από μέρες και έπειτα από πολλές προσπάθειες, στο τέλος θα του δωθεί η ευκαιρία να το πραγματοποιήσει. Τελικά, όταν εκείνη εμφανίζεται, αποφασίζει να “ζήσει την στιγμή” και όχι να την “αιχμαλωτίσει” με τον φακό του. Έχω προλάβει την εποχή που στις κοινωνικές σου συναστροφές ήταν ταμπού να “κουβαλάς” μαζί σου φωτογραφική μηχανή και αυτοί που το έκανα σπάνια γλύτωναν από τα πειράγματα των άλλων. Το να τραβάς δε φωτογραφίες σε ένα club σήμαινε ότι ήσουν εντελώς “αβγαλτος” στη νύχτα και ήταν κάτι που το θεωρούσαμε “άτυπα” απαγορευμένο. Τα χρόνια πέρασαν και σήμερα έχουμε περάσει στην αντίπερα όχθη... Αν δεν βγάλεις φωτογραφίες και αν δεν τις κοινοποιήσεις δεν έχει νόημα η νυχτερινή σου έξοδο. Όσο για τις “Selfie”, όλοι έχουμε στο προφίλ μας από μια και υπάρχουν πάρα πολλά προφίλ που “ανεβάζουν” τουλάχιστον μία την ημέρα! Πως και γιατί ξεκίνησε όλο αυτό; Η φωτογραφία σαν πράξη, αντανακλά την ανάγκη μας να σταματήσουμε το χρόνο και να προσθέσουμε και τον εαυτό μας σ αυτό το παγκόσμιο δίκτυο. “Θέλουμε να δηλώσουμε πως περάσαμε και εμείς από αυτό το μέρος, κάναμε και εμείς παρέα με αυτούς τους ανθρώπους, είχαμε και εμείς ανάλογες εμπειρίες όπως και οι γύρω μας” “Φωτογραφίζομαι άρα υπάρχω” Η πρώτη “selfie” της ιστορίας, τραβήχτηκε το 1839 όταν ο φωτογράφος Robert Cornelius κατάφερε να τραβήξει μία φωτογραφία του εαυτού του, παραμένοντας ακίνητος επί 15 λεπτά στην αυλή του σπιτιού του. Η “selfie” ξεκινά σαν μια ναρκισσιστική εμμονή και καταλήγει στην ανάγκη που αισθάνονται οι άνθρωποι να έχουν την αποδοχή και την έγκριση των άλλων: “Κοινοποιώ άρα υπάρχω”.
View on Facebook
·Share

Share on FacebookShare on TwitterShare on Linked InShare by Email

  • Likes: 464
  • Shares: 39
  • Comments: 0

Comment on Facebook

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

8 months ago

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

Snowden: Ήρωας ή Προδότης; Ποιος είναι πραγματικά ο νο1 καταζητούμενος των ΗΠΑ στον κόσμο;

“…Ακόμα και αν δεν κάνεις κάτι παράνομο, σε παρακολουθούν και σε καταγράφουν…”

“…Εκείνοι που λένε την αλήθεια δεν διαπράττουν κάποιο έγκλημα, οι μαζικές παρακολουθήσεις αποτελούν παγκόσμιο πρόβλημα που χρειάζεται παγκόσμια λύση…”

“…Από την ιδιωτικότητα πηγάζουν άλλα δικαιώματα…Ιδιωτικότητα είναι πάρα πολλά πράγματα, για παράδειγμα είναι να έχεις ανοιχτό μυαλό. Η ιδιωτικότητα είναι σημαντικότερη από την ελευθερία του λόγου, καθώς η τελευταία προϋποθέτει προστατευτικό πλαίσιο…”

Τι είναι πιο σημαντικό, η “ασφάλεια” ή η προστασία της ιδιωτικότητας; Τι θα θυσίαζες για τις προσωπικές ελευθερίες των άλλων;

O Edward Joseph Snowden γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1983, είναι Αμερικάνος, διάνοια στους υπολογιστές και κορυφαίος γνώστης της σύγχρονης τεχνολογίας, που δούλεψε για την CIA από το 2006 ως και το 2013.

Στις αρχές του Ιουνίου του 2013, ο Snowden αποκάλυψε χιλιάδες απόρρητα έγγραφα στους δημοσιογράφους Glenn Greenwald, Laura Poitras, και Ewen MacAskill, που δούλευαν τότε στις πολύ έγκυρες εφημερίδες “The Guardian” και “The Washington Post”.

Οι αποκαλύψεις του Snowden επιβεβαίωσαν τις μακρόχρονες υποψίες ότι οι παρακολουθήσεις στις Η.Π.Α. έχουν φτάσει πολύ βαθιά και ουσιαστικά επεκτείνονται προς όλους τους πολίτες του κόσμου.

Υπολογίζεται ότι με τα προγράμματα παρακολούθησης PRISM και Tempora, με άλλοθι την καταστολή της τρομοκρατίας, οι Η.Π.Α. παρακολουθούσαν τελικά εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο!

Τα προγράμματα αυτά λέγεται ότι έχουν τη δυνατότητα, να “σαρώσουν” οποιοδήποτε ψηφιακό αποτύπωμα έχει υπάρξει, οποιαδήποτε χρονική στιγμή για τον καθένα μας.

Τα σενάρια κάνουν λόγο για δυνατότητα ενεργοποίησης της κάμερας που όλοι οι υπολογιστές έχουν, ακόμα και αν αυτή είναι κλειστή, ακόμα και για δυνατότητα ζωντανής παρακολούθησης.

O Snowden είπε ότι οι διαρροές ήταν μία προσπάθεια να:

“…Ενημερωθεί το κοινό ως προς το τι συμβαίνει στο όνομά του και τι εναντίον του…”

Λίγες μέρες μετά τις αποκαλύψεις, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ στράφηκε εναντίον του Snowden με δύο κατηγορίες, μία για παραβίαση του νόμου περί κατασκοπείας και η άλλη της κλοπής κρατικών περιουσιακών στοιχείων.

Ο Snowden καταφέρνει να ξεφύγει από το ανθρωποκυνηγητό και να φτάσει στη Μόσχα για να ζητήσει πολιτικό άσυλο.

Ακολουθεί ένταση για την έκδοσή του, που ζητούν επιτακτικά οι Η.Π.Α. και αρνούνται οι Ρώσοι. Οι δυο χώρες, με αφορμή την υπόθεση Snowden, θα έχουν αλλεπάλληλα διπλωματικά επεισόδια, χωρίς όμως να αλλάξει κάτι.

Ο Snowden μέχρι και σήμερα βρίσκεται στη Ρωσία με προσωρινή άδεια παραμονής, υπό την προϋπόθεση πως θα διακόψει κάθε δραστηριότητα κατά των ΗΠΑ.

Σήμερα οι πληροφορίες που διοχέτευσε ο Snowden θεωρείται πως έχουν κάνει απ’ τις πιο σημαντικές ζημιές στην ιστορία του κέντρου πληροφοριών των Η.Π.Α.

Οι αποκαλύψεις του Snowden δίχασαν τον κόσμο. Είναι ήρωας, πληροφοριοδότης ή ένας προδότης;

Ο ίδιος υποστηρίζει πως οι διαρροές απόρρητων πληροφοριών συνέβαλαν στη δημιουργία καλύτερων μηχανισμών προστασίας και ανάπτυξης τεχνολογιών ασφαλείας στο διαδίκτυο και στα ηλεκτρονικά μέσα που, θα εμποδίζουν ταυτόχρονα και την κατάλυση της ιδιωτικότητας.

“…Αν θέλω να δω τα email σας ή το τηλέφωνο της συζύγου σας, το μόνο που έχω να κάνω είναι να χρησιμοποιήσω τις παρακολουθήσεις….”

“…Μπορώ να αποκτήσω “εισιτήριο” για τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, τους κωδικούς πρόσβασης, τα αρχεία τηλεφώνου και τις πιστωτικές κάρτες σας…”

“…Οι Η.Π.Α. έχουν δημιουργήσει μια υποδομή που τους επιτρέπει να παρακολουθούν σχεδόν τα πάντα….”

Στις 25 Σεπτεμβρίου του 2014 τιμήθηκε στη Σουηδία με το βραβείο Right Livelihood, ένα εναλλακτικό Νόμπελ, το οποίο απονέμεται σε πρόσωπα τα οποία συμβάλλουν στη βελτίωση της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

“…Για το θάρρος του και την ικανότητά του να αποκαλύψει μια άνευ προηγουμένου διάσταση της παραβίασης βασικών δημοκρατικών διαδικασιών και συνταγματικών δικαιωμάτων από τις ΗΠΑ…”

Στις 7 Αυγούστου 2016 ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα 64 χαρακτήρων του στο Twitter προκάλεσε «όργιο φημών» στα κοινωνικά δίκτυα ότι μπορεί να είναι νεκρός.

Στις 14 Σεπτεμβρίου 2016 σε ομιλία του ζήτησε χάρη από τον Μπάρακ Ομπάμα, ώστε να επιστρέψει στις Η.Π.Α. Φυσικά και την αρνήθηκαν.

Σε συνέντευξή του, στους New York Times, σε ερώτηση για το πώς περνά τον χρόνο του στη Ρωσία, εκείνος απάντησε:

“…Μιλάω κατά κύριο λόγο σε συνέδρια κι η ζωή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Διαδίκτυο…”

“…Δεν θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου τα πάντα που κάνουν και λένε καταγράφονται. Αυτό δεν είναι κάτι που είμαι πρόθυμος να υποστηρίξω ή να ζήσω με αυτό…”

Πηγές: gr.rbth.com, cnn.gr, enikos.gr, brainyquote.com, newpost.gr, el.wikipedia.org, ... See MoreSee Less

Snowden: Ήρωας ή Προδότης; Ποιος είναι πραγματικά ο νο1 καταζητούμενος των ΗΠΑ στον κόσμο; “…Ακόμα και αν δεν κάνεις κάτι παράνομο, σε παρακολουθούν και σε καταγράφουν…” “…Εκείνοι που λένε την αλήθεια δεν διαπράττουν κάποιο έγκλημα, οι μαζικές παρακολουθήσεις αποτελούν παγκόσμιο πρόβλημα που χρειάζεται παγκόσμια λύση…” “…Από την ιδιωτικότητα πηγάζουν άλλα δικαιώματα…Ιδιωτικότητα είναι πάρα πολλά πράγματα, για παράδειγμα είναι να έχεις ανοιχτό μυαλό. Η ιδιωτικότητα είναι σημαντικότερη από την ελευθερία του λόγου, καθώς η τελευταία προϋποθέτει προστατευτικό πλαίσιο…” Τι είναι πιο σημαντικό, η “ασφάλεια” ή η προστασία της ιδιωτικότητας; Τι θα θυσίαζες για τις προσωπικές ελευθερίες των άλλων; O Edward Joseph Snowden γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1983, είναι Αμερικάνος, διάνοια στους υπολογιστές και κορυφαίος γνώστης της σύγχρονης τεχνολογίας, που δούλεψε για την CIA από το 2006 ως και το 2013. Στις αρχές του Ιουνίου του 2013, ο Snowden αποκάλυψε χιλιάδες απόρρητα έγγραφα στους δημοσιογράφους Glenn Greenwald, Laura Poitras, και Ewen MacAskill, που δούλευαν τότε στις πολύ έγκυρες εφημερίδες “The Guardian” και “The Washington Post”. Οι αποκαλύψεις του Snowden επιβεβαίωσαν τις μακρόχρονες υποψίες ότι οι παρακολουθήσεις στις Η.Π.Α. έχουν φτάσει πολύ βαθιά και ουσιαστικά επεκτείνονται προς όλους τους πολίτες του κόσμου. Υπολογίζεται ότι με τα προγράμματα παρακολούθησης PRISM και Tempora, με άλλοθι την καταστολή της τρομοκρατίας, οι Η.Π.Α. παρακολουθούσαν τελικά εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο! Τα προγράμματα αυτά λέγεται ότι έχουν τη δυνατότητα, να “σαρώσουν” οποιοδήποτε ψηφιακό αποτύπωμα έχει υπάρξει, οποιαδήποτε χρονική στιγμή για τον καθένα μας. Τα σενάρια κάνουν λόγο για δυνατότητα ενεργοποίησης της κάμερας που όλοι οι υπολογιστές έχουν, ακόμα και αν αυτή είναι κλειστή, ακόμα και για δυνατότητα ζωντανής παρακολούθησης. O Snowden είπε ότι οι διαρροές ήταν μία προσπάθεια να: “…Ενημερωθεί το κοινό ως προς το τι συμβαίνει στο όνομά του και τι εναντίον του…” Λίγες μέρες μετά τις αποκαλύψεις, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ στράφηκε εναντίον του Snowden με δύο κατηγορίες, μία για παραβίαση του νόμου περί κατασκοπείας και η άλλη της κλοπής κρατικών περιουσιακών στοιχείων. Ο Snowden καταφέρνει να ξεφύγει από το ανθρωποκυνηγητό και να φτάσει στη Μόσχα για να ζητήσει πολιτικό άσυλο. Ακολουθεί ένταση για την έκδοσή του, που ζητούν επιτακτικά οι Η.Π.Α. και αρνούνται οι Ρώσοι. Οι δυο χώρες, με αφορμή την υπόθεση Snowden, θα έχουν αλλεπάλληλα διπλωματικά επεισόδια, χωρίς όμως να αλλάξει κάτι. Ο Snowden μέχρι και σήμερα βρίσκεται στη Ρωσία με προσωρινή άδεια παραμονής, υπό την προϋπόθεση πως θα διακόψει κάθε δραστηριότητα κατά των ΗΠΑ. Σήμερα οι πληροφορίες που διοχέτευσε ο Snowden θεωρείται πως έχουν κάνει απ’ τις πιο σημαντικές ζημιές στην ιστορία του κέντρου πληροφοριών των Η.Π.Α. Οι αποκαλύψεις του Snowden δίχασαν τον κόσμο. Είναι ήρωας, πληροφοριοδότης ή ένας προδότης; Ο ίδιος υποστηρίζει πως οι διαρροές απόρρητων πληροφοριών συνέβαλαν στη δημιουργία καλύτερων μηχανισμών προστασίας και ανάπτυξης τεχνολογιών ασφαλείας στο διαδίκτυο και στα ηλεκτρονικά μέσα που, θα εμποδίζουν ταυτόχρονα και την κατάλυση της ιδιωτικότητας. “…Αν θέλω να δω τα email σας ή το τηλέφωνο της συζύγου σας, το μόνο που έχω να κάνω είναι να χρησιμοποιήσω τις παρακολουθήσεις….” “…Μπορώ να αποκτήσω “εισιτήριο” για τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, τους κωδικούς πρόσβασης, τα αρχεία τηλεφώνου και τις πιστωτικές κάρτες σας…” “…Οι Η.Π.Α. έχουν δημιουργήσει μια υποδομή που τους επιτρέπει να παρακολουθούν σχεδόν τα πάντα….” Στις 25 Σεπτεμβρίου του 2014 τιμήθηκε στη Σουηδία με το βραβείο Right Livelihood, ένα εναλλακτικό Νόμπελ, το οποίο απονέμεται σε πρόσωπα τα οποία συμβάλλουν στη βελτίωση της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. “…Για το θάρρος του και την ικανότητά του να αποκαλύψει μια άνευ προηγουμένου διάσταση της παραβίασης βασικών δημοκρατικών διαδικασιών και συνταγματικών δικαιωμάτων από τις ΗΠΑ…” Στις 7 Αυγούστου 2016 ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα 64 χαρακτήρων του στο Twitter προκάλεσε «όργιο φημών» στα κοινωνικά δίκτυα ότι μπορεί να είναι νεκρός. Στις 14 Σεπτεμβρίου 2016 σε ομιλία του ζήτησε χάρη από τον Μπάρακ Ομπάμα, ώστε να επιστρέψει στις Η.Π.Α. Φυσικά και την αρνήθηκαν. Σε συνέντευξή του, στους New York Times, σε ερώτηση για το πώς περνά τον χρόνο του στη Ρωσία, εκείνος απάντησε: “…Μιλάω κατά κύριο λόγο σε συνέδρια κι η ζωή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Διαδίκτυο…” “…Δεν θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου τα πάντα που κάνουν και λένε καταγράφονται. Αυτό δεν είναι κάτι που είμαι πρόθυμος να υποστηρίξω ή να ζήσω με αυτό…” Πηγές: gr.rbth.com, cnn.gr, enikos.gr, brainyquote.com, newpost.gr, el.wikipedia.org,
View on Facebook
·Share

Share on FacebookShare on TwitterShare on Linked InShare by Email

  • Likes: 326
  • Shares: 41
  • Comments: 0

Comment on Facebook

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

8 months ago

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

Τ' ανείπωτα" και “Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”

Το τραγούδι που θα “ακούσεις” τις περισσότερες φορές διαβάζοντας την "Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα", είναι “Τ' ανείπωτα" του Δημήτρη Ζερβουδάκη.

“Τ' ανείπωτα" αναφέρονται 4 φορές μέσα στο βιβλίο:

Η Άννα και ο Πέτρος θα περάσουν μια βραδιά στο σπίτι της Άννας. Η βραδιά αυτή στο βιβλίο περιγράφεται τόσο από την σκοπιά της Άννας όσο και από αυτήν του Πέτρου.

****Η αφήγηση της Άννας... (σελ. 51)
"...«Ξέρεις τι σημαίνει ανείπωτα;»
«Νομίζω αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!»
«Όχι, είναι αυτά που δεν μπορούν να περιγραφούν με
λόγια, Googlarise το».
Άνοιξαν τον υπολογιστή και μπήκαν στο βικιλεξικό: Ανείπωτα: κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα...
ΤΗΣ ΑΡΕΣΕ ΠΟΥ δεν είχε δίκιο..."

****Η αφήγηση του Πέτρου...(σελ. 54)
..."Άκουσε από τον υπολογιστή της να παίζει ένα παλιό τραγούδι του Ζερβουδάκη. Του άρεσε και η επιλογή του τραγουδιού!
«Είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια!»
«Και εμένα, γι’ αυτό άλλωστε ξεκινάω με αυτό τη λίστα μου».
«Ξέρεις τι σημαίνει ανείπωτα;»
«Νομίζω αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!»
«Όχι, είναι αυτά που δεν μπορούν να περιγραφούν με
λόγια. Googlarise το».
Άνοιξαν τον υπολογιστή και μπήκαν στο βικιλεξικό. Ανείπωτα: κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΥ είχε δίκιο..."

Η βραδιά έχει μια περίεργη κατάληξη και οι δυο πρωταγωνιστές μας θα καταλήξουν να δώσουν διαφορετικές ερμηνείες σε αυτό που έζησαν. Ο Πέτρος θα περάσει την συνέχεια της βραδιάς στο Youtube ακούγοντας ξανά και ξανά το τραγούδι του Ζερβουδάκη:

****Η Ακρόαση...(σελ. 56)
..."Άνοιξε το Youtube, πληκτρολόγησε «Aneipota» και έκανε κλικ στην πρώτη επιλογή της αναζήτησης. Το συγκεκριμένο βίντεο είχε ήδη πάνω από 2.900.000 επισκέψεις! (Έχει 38.409.169 προβολές τώρα ήταν πριν 6 χρόνια!)
Το έβαλε να παίξει. Το άκουσε ξανά και ξανά εκείνο το βράδυ...
Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε στη λησμονιά σε πάνε...
Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί...
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα.. Γλυκιά μου, μη χαθείς..."

Το Facebook που στη συνέχεια της ιστορίας μας, ήταν η αιτία να παρεξηγηθούν, θα γίνει μετέπειτα και το μέσο να έρθουν και πάλι κοντά.

****Οι αναρτήσεις στο Facebook (σελ. 61, 62)
..." Από τις σκέψεις τις αυτές θα βγει γρήγορα από μια ανάρτηση του Πέτρου στον τοίχο της:
«ανείπωτα...κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα...»
Και από κάτω έχει ποστάρει το τραγούδι του Ζερβουδάκη!Η ενέργεια αυτή του Πέτρου την ξάφνιασε ευχάριστα. Θέλει να του δείξει ότι και αυτή τον σκέφτεται ακόμα, αλλά πως; Αποφασίζει να τον μιμηθεί κάνοντας το σχόλιο:
ναι, σωστά, όχι αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!

Θέλει να του δείξει πως και εκείνη θυμάται το βράδυ που ήρθε σπίτι της και όλα όσα είπαν! Δευτερόλεπτα μετά νέο σχόλιο δικό του:
«Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα...»

Άρχισε να μπερδεύεται πάλι! Τι είχε γίνει εκείνο το βράδυ τελικά; Προφανώς εκείνος είχε παρεξηγηθεί με κάτι που τώρα μια εβδομάδα μετά το υποβαθμίζει. Δεν ήταν όμως και σίγουρη και έτσι αποφάσισε και πάλι να αντιγράψει έναν στίχο. Επέλεξε τον πιο τρυφερό:
«Γλυκιά μου, μη χαθείς...»

Περίμενε κάποια αντίδραση ότι ακόμα δεν έχουν χαθεί τα πάντα, ότι θα έχουν μια ακόμα ευκαιρία και δεν διαψεύσθηκε...

Σαν σχόλιο ο Πέτρος έβαλε ένα τρέιλερ από την Καζαμπλάνκα και από κάτω είχε γράψει:
Αυτήν την εβδομάδα έχει προβολές;..."

*****Δύο πιο προσωπικές καταγραφές.

Η πρώτη έχει να κάνει με το τραγούδι.

Τ' ανείπωτα ήταν σίγουρα και το τραγούδι που σημάδεψε έναν δικό μου χωρισμό. Η περιγραφή από το βιβλίο που διάβασες παραπάνω:

“Το έβαλε να παίξει. Το άκουσε ξανά και ξανά εκείνο το βράδυ...” ήταν σχεδόν η καθημερινότητα μου τότε...

Η δεύτερη έχει να κάνει με τον δημιουργό του τραγουδιού.

Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης μου έκανε την τιμή να παρευρεθεί στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου, που έγινε στο Φάρο της Πάτρας.

Ήταν δεδομένο έτσι κι αλλιώς, ότι θα είχα άγχος και θα ήμουν νευρικός, αφού ήταν η πρώτη φορά που θα επιχειρούσα να κάνω παρουσίαση βιβλίου και μάλιστα αυτή θα γινόταν στη πόλη που ζω τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια.

Η παρουσία του Ζερβουδάκη όμως με φόρτωνε με ένα επιπλέον άγχος...μέχρι την στιγμή όμως που βρεθήκαμε!

Δεν ξέρω πόσο καλά τα πήγα εκείνη την ημέρα...αν είπα όλα όσα ήθελα να πω...δεν έχω πολύ ξεκάθαρη άποψη!

Όμως δεν θα μπορούσα να φανταστώ, όποια άλλη επιλογή και να είχα, κάποιον καταλληλότερο για την πρώτη αυτή παρουσίαση, από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη.


Τ'ανείπωτα - Δ. Ζερβουδάκης
https://www.youtube.com/watch?v=jL0QV7H7-o0

Τι είναι “Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”
https://digilove.eu/ti-einai-i-psifiaki-epipolaiot…

Η Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα
https://protoporia.gr/perisanidhs-giwrgos-h-pshfia… ... See MoreSee Less

Τ ανείπωτα και “Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα” Το τραγούδι που θα “ακούσεις” τις περισσότερες φορές διαβάζοντας την Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα, είναι “Τ ανείπωτα του Δημήτρη Ζερβουδάκη. “Τ ανείπωτα αναφέρονται 4 φορές μέσα στο βιβλίο: Η Άννα και ο Πέτρος θα περάσουν μια βραδιά στο σπίτι της Άννας. Η βραδιά αυτή στο βιβλίο περιγράφεται τόσο από την σκοπιά της Άννας όσο και από αυτήν του Πέτρου. ****Η αφήγηση της Άννας... (σελ. 51) ...«Ξέρεις τι σημαίνει ανείπωτα;» «Νομίζω αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!» «Όχι, είναι αυτά που δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια, Googlarise το». Άνοιξαν τον υπολογιστή και μπήκαν στο βικιλεξικό: Ανείπωτα: κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα... ΤΗΣ ΑΡΕΣΕ ΠΟΥ δεν είχε δίκιο... ****Η αφήγηση του Πέτρου...(σελ. 54) ...Άκουσε από τον υπολογιστή της να παίζει ένα παλιό τραγούδι του Ζερβουδάκη. Του άρεσε και η επιλογή του τραγουδιού! «Είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια!» «Και εμένα, γι’ αυτό άλλωστε ξεκινάω με αυτό τη λίστα μου». «Ξέρεις τι σημαίνει ανείπωτα;» «Νομίζω αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!» «Όχι, είναι αυτά που δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια. Googlarise το». Άνοιξαν τον υπολογιστή και μπήκαν στο βικιλεξικό. Ανείπωτα: κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΥ είχε δίκιο... Η βραδιά έχει μια περίεργη κατάληξη και οι δυο πρωταγωνιστές μας θα καταλήξουν να δώσουν διαφορετικές ερμηνείες σε αυτό που έζησαν. Ο Πέτρος θα περάσει την συνέχεια της βραδιάς στο Youtube ακούγοντας ξανά και ξανά το τραγούδι του Ζερβουδάκη: ****Η Ακρόαση...(σελ. 56) ...Άνοιξε το Youtube, πληκτρολόγησε «Aneipota» και έκανε κλικ στην πρώτη επιλογή της αναζήτησης. Το συγκεκριμένο βίντεο είχε ήδη πάνω από 2.900.000 επισκέψεις! (Έχει 38.409.169 προβολές τώρα ήταν πριν 6 χρόνια!) Το έβαλε να παίξει. Το άκουσε ξανά και ξανά εκείνο το βράδυ... Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε στη λησμονιά σε πάνε... Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί... Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα.. Γλυκιά μου, μη χαθείς... Το Facebook που στη συνέχεια της ιστορίας μας, ήταν η αιτία να παρεξηγηθούν, θα γίνει μετέπειτα και το μέσο να έρθουν και πάλι κοντά. ****Οι αναρτήσεις στο Facebook (σελ. 61, 62) ... Από τις σκέψεις τις αυτές θα βγει γρήγορα από μια ανάρτηση του Πέτρου στον τοίχο της: «ανείπωτα...κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα...» Και από κάτω έχει ποστάρει το τραγούδι του Ζερβουδάκη!Η ενέργεια αυτή του Πέτρου την ξάφνιασε ευχάριστα. Θέλει να του δείξει ότι και αυτή τον σκέφτεται ακόμα, αλλά πως; Αποφασίζει να τον μιμηθεί κάνοντας το σχόλιο: ναι, σωστά, όχι αυτά που δεν έχουν ειπωθεί! Θέλει να του δείξει πως και εκείνη θυμάται το βράδυ που ήρθε σπίτι της και όλα όσα είπαν! Δευτερόλεπτα μετά νέο σχόλιο δικό του: «Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα...» Άρχισε να μπερδεύεται πάλι! Τι είχε γίνει εκείνο το βράδυ τελικά; Προφανώς εκείνος είχε παρεξηγηθεί με κάτι που τώρα μια εβδομάδα μετά το υποβαθμίζει. Δεν ήταν όμως και σίγουρη και έτσι αποφάσισε και πάλι να αντιγράψει έναν στίχο. Επέλεξε τον πιο τρυφερό: «Γλυκιά μου, μη χαθείς...» Περίμενε κάποια αντίδραση ότι ακόμα δεν έχουν χαθεί τα πάντα, ότι θα έχουν μια ακόμα ευκαιρία και δεν διαψεύσθηκε... Σαν σχόλιο ο Πέτρος έβαλε ένα τρέιλερ από την Καζαμπλάνκα και από κάτω είχε γράψει: Αυτήν την εβδομάδα έχει προβολές;... *****Δύο πιο προσωπικές καταγραφές. Η πρώτη έχει να κάνει με το τραγούδι. Τ ανείπωτα ήταν σίγουρα και το τραγούδι που σημάδεψε έναν δικό μου χωρισμό. Η περιγραφή από το βιβλίο που διάβασες παραπάνω: “Το έβαλε να παίξει. Το άκουσε ξανά και ξανά εκείνο το βράδυ...” ήταν σχεδόν η καθημερινότητα μου τότε... Η δεύτερη έχει να κάνει με τον δημιουργό του τραγουδιού. Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης μου έκανε την τιμή να παρευρεθεί στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου, που έγινε στο Φάρο της Πάτρας. Ήταν δεδομένο έτσι κι αλλιώς, ότι θα είχα άγχος και θα ήμουν νευρικός, αφού ήταν η πρώτη φορά που θα επιχειρούσα να κάνω παρουσίαση βιβλίου και μάλιστα αυτή θα γινόταν στη πόλη που ζω τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια. Η παρουσία του Ζερβουδάκη όμως με φόρτωνε με ένα επιπλέον άγχος...μέχρι την στιγμή όμως που βρεθήκαμε! Δεν ξέρω πόσο καλά τα πήγα εκείνη την ημέρα...αν είπα όλα όσα ήθελα να πω...δεν έχω πολύ ξεκάθαρη άποψη! Όμως δεν θα μπορούσα να φανταστώ, όποια άλλη επιλογή και να είχα, κάποιον καταλληλότερο για την πρώτη αυτή παρουσίαση, από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη. Τανείπωτα - Δ. Ζερβουδάκης https://www.youtube.com/watch?v=jL0QV7H7-o0 Τι είναι “Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα” https://digilove.eu/ti-einai-i-psifiaki-epipolaiotita-tou-erota/ Η Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα https://www.protoporia.gr/perisanidhs-giwrgos-h-pshfiakh-epipolaiothta-toy-erwta-9786185002749.html
View on Facebook
·Share

Share on FacebookShare on TwitterShare on Linked InShare by Email

  • Likes: 363
  • Shares: 26
  • Comments: 0

Comment on Facebook

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

9 months ago

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

Ένα τραγούδι χωρίς ρεφρέν

Το ‘Bohemian Rhapsody’ κυκλοφόρησε στις 31 Οκτώβρη του 1975.

Λένε πως ο Mέρκιουρι, ώσπου να το τελειώσει, σημείωνε μανιωδώς νότες πάνω σε χαρτάκια, μετά τις κύκλωνε και τις πετούσε στο πάτωμα.

Η ηχογράφηση διήρκεσε πάνω από 70 ώρες. Ο αρχικός τίτλος ήταν “The Cowboy Song”, ενώ ο τελικός τίτλος του τραγουδιού έχει διττή έννοια.

Από τη μία παραπέμπει σε μία σειρά μουσικών έργων του Franz List που φέρουν τον τίτλο «Hungarian Rhapsody», μόνο που αντί για «Ουγγρική Ραψωδία» επιλέχθηκε η «Βοημική Ραψωδία», δηλαδή από τη Βοημία, περιοχή γειτονική της Ουγγαρίας που ανήκει στην Τσεχία.
Από την άλλη, ο τίτλος αποδίδεται σωστότερα ως «Μποέμικη Ραψωδία» δίνοντας έτσι το καλλιτεχνικό στίγμα του τραγουδιού.

H πρώτη άποψη των παραγωγών, όταν το άκουσαν, ήταν κάθετη:
- Δεν θα παιχτεί ποτέ από κανένα ραδιόφωνο.
Προφανώς έπεσαν έξω.

Είναι ένα από τα πιο πολύπλοκα κομμάτια που έχουν γραφτεί και χωρίζεται σε έξι μέρη:

Εισαγωγή (0:00-0:48), Μπαλάντα (0:48-2:36), Κιθαριστικό σόλο (2:36-3:03), Όπερα (3:03-4:07), Hard rock (4:07-4:55) και Επίλογος (4:55-5:55).

Ο “αστικός μύθος” γύρω από το τραγούδι αναφέρει ότι ο τραγουδιστής των Queen έγραψε το συγκεκριμένο κομμάτι επειδή είχε απατήσει την κοπέλα του με έναν άντρα που δούλευε στη δισκογραφική τους εταιρεία και δίσταζε να της αποκαλύψει την αλήθεια.

Ο στιχουργός Tim Rice, ο οποίος συνεργάστηκε πολλές φορές με τον Freddie Mercury, σε μια συνέντευξη στην Daily Mail αποκάλυψε κάποια πράγματα για τους στίχους του τραγουδιού:

«Στον στίχο “Mama, I just killed a man”, έχει σκοτώσει τον παλιό Freddie, την προηγούμενη εικόνα του.

Όταν λέει “Put a gun against his head, pulled my trigger, now he's dead”, σκοτώνει το straight άτομο που ήταν μέχρι τώρα. Έχει καταστρέψει τον άντρα που προσπαθούσε να είναι και τώρα είναι αυτός που βλέπουμε και ο οποίος προσπαθεί να ζήσει με τον νέο Freddie.

“I see a little silhouetto of a man” -είναι ακόμα ο ίδιος, στοιχειωμένος από αυτό που έκανε και από αυτό που είναι τώρα».

Η Lesley-Ann Jones, βιογράφος του Mέρκιουρι, έχει κάνει μια παρόμοια δήλωση:

«Δεν το είχα συνειδητοποιήσει ποτέ, αλλά το “Bohemian Rhapsody” ήταν το τραγούδι με το οποίο ο Freddie αποκαλύφθηκε ως ομοφυλόφιλος και γράφτηκε σε μια εποχή όπου δεν μπορούσε να είναι ειλικρινής και ανοιχτός σχετικά με τη σεξουαλικότητά του».

Μια άλλη εκδοχή του “αστικού μύθου” λέει ότι η ιστορία που αφηγείται το τραγούδι είναι εντυπωσιακά παρόμοια μ’ εκείνη του Αλμπέρ Καμύ στο βιβλίο «Ο Ξένος» (L’ Etranger, 1942).

Και τα δύο μιλάνε για έναν νεαρό που σκοτώνει ενστικτωδώς έναν άνθρωπο και δεν μπορεί να εξηγήσει για ποιο λόγο το έκανε. Στο βιβλίο του Καμύ, ο άντρας καταδικάζεται σε θάνατο και όταν το συνειδητοποιεί αρχίζει να συλλογίζεται αν πιστεύει στη θρησκεία ή όχι. Προς το τέλος του βιβλίου, ο άντρας καταλαβαίνει ότι έτσι κι αλλιώς θα πεθάνει και ότι τελικά δεν έχει σημασία αν πιστεύει στη θρησκεία ή όχι. Παρομοίως το τραγούδι τελειώνει με τους στίχους «nothing really matters to me» και «Any way the wind blows».

Το “Bohemian Rhapsody” έφτασε δύο φορές στην κορυφή των single charts. Δεκάξι ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, τον Νοέμβριο του 1991, το κομμάτι ξαναέπιασε κορυφή στα single charts, λόγω του θανάτου του Freddie Mercury από AIDS.

Ψηφίστηκε κομμάτι της χιλιετίας το 2000, ενώ είναι πρώτο στη λίστα του βιβλίου Guinness, στα καλύτερα κομμάτια όλων των εποχών.

Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά"
--------------------------------------------

Queen - Bohemian Rhapsody (Official Video)
https://www.youtube.com/watch?v=fJ9rUzIMcZQ ... See MoreSee Less

Ένα τραγούδι χωρίς ρεφρέν Το ‘Bohemian Rhapsody’ κυκλοφόρησε στις 31 Οκτώβρη του 1975. Λένε πως ο Mέρκιουρι, ώσπου να το τελειώσει, σημείωνε μανιωδώς νότες πάνω σε χαρτάκια, μετά τις κύκλωνε και τις πετούσε στο πάτωμα. Η ηχογράφηση διήρκεσε πάνω από 70 ώρες. Ο αρχικός τίτλος ήταν “The Cowboy Song”, ενώ ο τελικός τίτλος του τραγουδιού έχει διττή έννοια. Από τη μία παραπέμπει σε μία σειρά μουσικών έργων του Franz List που φέρουν τον τίτλο «Hungarian Rhapsody», μόνο που αντί για «Ουγγρική Ραψωδία» επιλέχθηκε η «Βοημική Ραψωδία», δηλαδή από τη Βοημία, περιοχή γειτονική της Ουγγαρίας που ανήκει στην Τσεχία. Από την άλλη, ο τίτλος αποδίδεται σωστότερα ως «Μποέμικη Ραψωδία» δίνοντας έτσι το καλλιτεχνικό στίγμα του τραγουδιού. H πρώτη άποψη των παραγωγών, όταν το άκουσαν, ήταν κάθετη: - Δεν θα παιχτεί ποτέ από κανένα ραδιόφωνο. Προφανώς έπεσαν έξω. Είναι ένα από τα πιο πολύπλοκα κομμάτια που έχουν γραφτεί και χωρίζεται σε έξι μέρη: Εισαγωγή (0:00-0:48), Μπαλάντα (0:48-2:36), Κιθαριστικό σόλο (2:36-3:03), Όπερα (3:03-4:07), Hard rock (4:07-4:55) και Επίλογος (4:55-5:55). Ο “αστικός μύθος” γύρω από το τραγούδι αναφέρει ότι ο τραγουδιστής των Queen έγραψε το συγκεκριμένο κομμάτι επειδή είχε απατήσει την κοπέλα του με έναν άντρα που δούλευε στη δισκογραφική τους εταιρεία και δίσταζε να της αποκαλύψει την αλήθεια. Ο στιχουργός Tim Rice, ο οποίος συνεργάστηκε πολλές φορές με τον Freddie Mercury, σε μια συνέντευξη στην Daily Mail αποκάλυψε κάποια πράγματα για τους στίχους του τραγουδιού: «Στον στίχο “Mama, I just killed a man”, έχει σκοτώσει τον παλιό Freddie, την προηγούμενη εικόνα του. Όταν λέει “Put a gun against his head, pulled my trigger, now hes dead”, σκοτώνει το straight άτομο που ήταν μέχρι τώρα. Έχει καταστρέψει τον άντρα που προσπαθούσε να είναι και τώρα είναι αυτός που βλέπουμε και ο οποίος προσπαθεί να ζήσει με τον νέο Freddie. “I see a little silhouetto of a man” -είναι ακόμα ο ίδιος, στοιχειωμένος από αυτό που έκανε και από αυτό που είναι τώρα». Η Lesley-Ann Jones, βιογράφος του Mέρκιουρι, έχει κάνει μια παρόμοια δήλωση: «Δεν το είχα συνειδητοποιήσει ποτέ, αλλά το “Bohemian Rhapsody” ήταν το τραγούδι με το οποίο ο Freddie αποκαλύφθηκε ως ομοφυλόφιλος και γράφτηκε σε μια εποχή όπου δεν μπορούσε να είναι ειλικρινής και ανοιχτός σχετικά με τη σεξουαλικότητά του». Μια άλλη εκδοχή του “αστικού μύθου” λέει ότι η ιστορία που αφηγείται το τραγούδι είναι εντυπωσιακά παρόμοια μ’ εκείνη του Αλμπέρ Καμύ στο βιβλίο «Ο Ξένος» (L’ Etranger, 1942). Και τα δύο μιλάνε για έναν νεαρό που σκοτώνει ενστικτωδώς έναν άνθρωπο και δεν μπορεί να εξηγήσει για ποιο λόγο το έκανε. Στο βιβλίο του Καμύ, ο άντρας καταδικάζεται σε θάνατο και όταν το συνειδητοποιεί αρχίζει να συλλογίζεται αν πιστεύει στη θρησκεία ή όχι. Προς το τέλος του βιβλίου, ο άντρας καταλαβαίνει ότι έτσι κι αλλιώς θα πεθάνει και ότι τελικά δεν έχει σημασία αν πιστεύει στη θρησκεία ή όχι. Παρομοίως το τραγούδι τελειώνει με τους στίχους «nothing really matters to me» και «Any way the wind blows». Το “Bohemian Rhapsody” έφτασε δύο φορές στην κορυφή των single charts. Δεκάξι ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, τον Νοέμβριο του 1991, το κομμάτι ξαναέπιασε κορυφή στα single charts, λόγω του θανάτου του Freddie Mercury από AIDS. Ψηφίστηκε κομμάτι της χιλιετίας το 2000, ενώ είναι πρώτο στη λίστα του βιβλίου Guinness, στα καλύτερα κομμάτια όλων των εποχών. Απόσπασμα από το βιβλίο μου Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά -------------------------------------------- Queen - Bohemian Rhapsody (Official Video) https://www.youtube.com/watch?v=fJ9rUzIMcZQ
View on Facebook
·Share

Share on FacebookShare on TwitterShare on Linked InShare by Email

  • Likes: 711
  • Shares: 92
  • Comments: 0

Comment on Facebook

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

1 years ago

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

Μια διαδρομή από τον αιώνιο έρωτα στον στιγμιαίο με ένα κλικ!

Ένα ίσως πολύ χρήσιμο παιχνίδι για ένα ζευγάρι ερωτευμένων θα ήταν για σημαντικές λέξεις να γράψουν ο καθένας ξεχωριστά τον ορισμό που δίνει και μετά να τις συγκρίνουν μεταξύ τους. Έτσι ίσως και να μπορούσε να αποφευχθεί ένα μέρος της “ασυνεννοησίας” που θα εμφανιστεί αργότερα.
Εμείς ας προσπαθήσουμε σήμερα να δώσουμε έναν ορισμό για τον έρωτα.
Μια τέτοια προσπάθεια έκανα στο 2ο μυθιστόρημα μου “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά” αντιγράφω από εκεί:

“...Ο έρωτας είναι η χώρα, το βασίλειο της απόλυτης βεβαιότητας! Η σχετικότητα και η αμφισημία δεν έχουν καμία θέση στο βασίλειο αυτό.
Το ότι είσαι ερωτευμένος θα το καταλάβεις. Αν νομίζεις πως είσαι και δεν είσαι σίγουρος για αυτό, τότε δεν είσαι ερωτευμένος.
Ο έρωτας σου δημιουργεί την απόλυτη προσήλωση. Μια συνεχόμενη αδυναμία συγκέντρωσης σε κατακτά βασανιστικά και απόλυτα.
Στον έρωτα αυτό το βασίλειο της βεβαιότητας οφείλουν να το κατοικήσουν και οι δύο εραστές ταυτόχρονα, αλλιώς είναι καταδικασμένοι να το χάσουν για πάντα...”

Για να αναλύσουμε περισσότερο την έννοια του έρωτα, ας γυρίσουμε σε δύο άλλα βιβλία, που ακόμα και αν δεν τα έχετε διαβάσει είμαι σίγουρος ότι την ιστορία τους, λίγο πολύ την γνωρίζετε όλοι.

Ας μεταφερθούμε περίπου 400 χρόνια πιο πριν στον Δον Κιχώτη του Θερβάντες.

Στον Δον Κιχώτη θα βρεις αν κοιτάξεις προσεκτικά σχεδόν όλες τις πλάνες του έρωτα.

- Αποδίδει στο αντικείμενο του έρωτά του φανταστικές ιδιότητες (όπως κάνουμε όλοι), ενώ εκείνη είναι μια απλή υπηρέτρια εκείνος της αποδίδει αριστοκρατική καταγωγή και φανταστικούς τίτλους, εν αγνοία της, μιας και εκείνη δεν έχει ιδέα γι' όλα αυτά.

- Ο έρωτάς του τον κάνει τυφλό απέναντι στην πραγματικότητα (όπως μας κάνει όλους), εκεί που ο Πάντσο βλέπει ανεμόμυλους ο Δον Κιχώτης φαντάζεται μυθικούς γίγαντες!

- Επιδιώκει να κερδίσει τον θαυμασμό του έρωτά του (όπως επιδιώκουμε όλοι) κάθε ιπποτική πράξη που κάνει είναι αφιερωμένη στη Δουλτσινέα του και πολλές φορές εξαναγκάζει ανθρώπους να πάνε να της αποδώσουν τιμές εκ μέρους του.

Συμπερασματικά λοιπόν:

Ο παράξενος αυτός ιππότης, με την παλιά μεταλλική πολεμική στολή κυνηγώντας ανεμόμυλους, δικαιώνει σήμερα κάθε τρέλα που θα γίνει στο όνομα του έρωτα.

Ας πάμε τώρα και στο θεατρικό έργο του Σαίξπηρ “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”

Στο έργο αυτό ο Shakespeare στήνει το σκηνικό του απόλυτου έρωτα. Ποτέ πριν ή μετά το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” δεν έχουμε μια τόσο απόλυτη και ξεκάθαρη νίκη του έρωτα.
- Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την καταγωγή και την κοινωνική θέση των εραστών. (Οι Μοντέγοι και οι Καπουλέτοι, μοιράζονται μια προαιώνια έχθρα)

- Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την τιμή και την κοινωνική κατακραυγή. (Ο Τυβάλτος, θα συναντήσει τον Ρωμαίο και θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο, προσβάλλοντας και ασκώντας βία, να τον ωθήσει σε μονομαχία, την οποία ο Ρωμαίος αποφεύγει μόνο και μόνο για χάρη της Ιουλιέτας)

- Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από τη ζωή και τον θάνατο. (Ο Ρωμαίος πιστεύοντας ότι η Ιουλιέτα πέθανε, πίνει το δηλητήριο. Λίγο αργότερα η Ιουλιέτα ξυπνά και ανακαλύπτει ότι ο Ρωμαίος είναι νεκρός. Η ζωή ούτε γι' αυτή έχει πια αξία και η Ιουλιέτα χωρίς δισταγμό θα βάλει και αυτή, με τη σειρά της, τον έρωτα πάνω από τον θάνατο και αυτοκτονεί με το μαχαίρι του Ρωμαίου.)

Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Ο έρωτας και σήμερα ταξιδεύει από την εποχή του “Δον Κιχώτη” και του “Ρωμαίου και της Ιουλιέτας” και κουβαλά μαζί του την “τρέλα”, το “πάθος”, “το όλα ή τίποτα”...
Στην ουσία δεν έχει αλλάξει ούτε ο τρόπος, ούτε η ένταση με την οποία ερωτευόμαστε!

Το μυστικό είναι ο χρόνος...Ο χρόνος δεν έχει πια την σημασία που είχε παλιότερα....

Γίνομαι πιο συγκεκριμένος. Για έναν “ευγενή νέο” παλιότερων χρόνων η πρόσβαση σε περιοχές όπου θα μπορούσε να γνωρίσει τον ερωτά του “πρέπει” να ήταν το μέγιστο μια “ακτίνα” 100 χιλιομέτρων. Εκεί υπήρχαν ίσως κάποιες “νέες” στις οποίες με πολλές δυσκολίες θα μπορούσε να έχει κάποια πρόσβαση.
Επίσης υπάρχει άλλη μια προφανής σχέση του έρωτα και του χρόνου, αυτή που έχει να κάνει με την διάρκεια ζωής μας.
Ο μ.ο. ζωής μας, ακουμπά πια τα 80 χρόνια, διπλάσιος σχεδόν από αυτόν που ζούσαν στην εποχή του Θερβάντες.
Ο χρόνος που χρειάζεται για να προσεγγίσει, φλερτάρει, ερωτευθεί είναι τέτοιος που η “μοναδικότητα της σχέσης” στην εποχή του Θερβάντες και του Σαίξπηρ μοιάζει εντελώς ρεαλιστική!
Προφανώς αυτό δεν ισχύει πια σήμερα...

Ο “επόμενος έρωτας” είναι μόνο ένα κλικ μακριά από το πληκτρολόγιο μας...και οι επιλογές φαντάζουν άπειρες... Για να επιλέξει κάποιος την Ιουλιέτα του σήμερα, έχει εν δυνάμει “απαρνηθεί” εκατοντάδες άλλες που θα μπορούσαν εξίσου εύκολα να είχαν πάρει τη θέση της.

Αυτή η δυνατότητα των πάρα πολλών επιλογών σημαδεύει από την αρχή τη σχέση.

Μιας και εκτός από την επιλογή που κάνεις σήμερα για να είσαι με την Ιουλιέτα σου υπάρχουν και εκατοντάδες άλλες Ιουλιέτες που δεν επιλέγεις!
Ο Ρωμαίος ζει μια ζωή, στην οποία, και λόγω ρυθμού αλλά και λόγω μικρού προσδόκιμου ορίου ζωής, δεν προλαβαίνει να ζήσει “τον θάνατο του έρωτα”.
Αν δεχτούμε κάποιες έρευνες ότι σήμερα ο έρωτας κρατάει 3 χρόνια, αυτό το χρονικό διάστημα για την εποχή του Ρωμαίου είναι τόσο διαφορετικό και τόσο μεγαλύτερο που ξεπέρναγε τον χρόνο ζωής του.
Έτσι ο “αιώνιος έρωτας”, που η πεποίθησή του ταξιδεύει με το συλλογικό ασυνείδητο ως σήμερα, από την εποχή του Ρωμαίου ξεπέφτει σήμερα στον έρωτα της τριετίας, που την απώλειά του, μιας και τον αποδεχθήκαμε ως αιώνιο, δεν ξέρουμε να αντιμετωπίσουμε!
Ζούμε σε μια εποχή που ο “αιώνιος έρωτας” μπορεί να επαναληφθεί 10 και παραπάνω φορές (με μέσο όρο έναν έρωτα κάθε 5 χρόνια και ένα χρονικό πεδίο δράσης 50 χρόνων).
Βιώνουμε την αρχή του σαν αιώνια, αλλά προλαβαίνουμε τον θάνατο και την παρακμή του.

Αντιγράφω από το μυθιστόρημά μου “ Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”:
“...Σήμερα ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σχετικά με τον ρυθμό με τον οποίο κυλούσε παλιότερα. Εξαιτίας των τεχνολογικών καινοτομιών που γεννήθηκαν στα τέλη του 20ου αιώνα, και κυρίως χάρη στο ίντερνετ, αποκτήσαμε πρόσβαση σε πληροφορίες και εφαρμογές γρήγορα, πληρώνοντας ταυτόχρονα το κόστος της επιτάχυνσης όλων των διαδικασιών.
Μια επιτάχυνση που σκεπάζει με λήθη τα πάντα.
Χάθηκε η βραδύτητα! Χάθηκε ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης! Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε!...

Συλλέγουμε εμπειρίες, μνήμες, τους ανθρώπους τους ταξινομούμε σε κάποιο ψηφιακό άλμπουμ, κάνουμε κάποιο σχόλιο στο Facebook και μετά τα προσπερνά η ζωή μας, που τρέχει με αυτόν τον ιλιγγιώδη ρυθμό...

Δεν νομίζω πως σήμερα είμαστε λιγότερο ρομαντικοί απ’ ότι πριν πενήντα χρόνια! Όχι! Απλά ζούμε αυτά που κάποιος παλιότερα απορροφούσε σε μια δεκαετία, μέσα σε έναν μήνα! Έχει χαθεί η πεποίθηση του αιώνιου έρωτα, επειδή η αιωνιότητα εμπεριέχει άπειρα δεδομένα... Τόσα δεδομένα, που η ζωή ενός ανθρώπου μοιάζει ασήμαντη... Πιο σωστά... Μετά βίας γίνεται διακριτή!..."

Στο 2ο μυθιστόρημα μου, “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”, έκανα μια απόπειρα διαχείρισης τους τέλους του έρωτα.

Αντιγράφω από το ξεκίνημα του βιβλίου, όπου υπάρχει ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς “Μεγάλες προσδοκίες”:

...Αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! Αν σε προτιμά, αγάπα την. Αν σε πληγώνει, αγάπα την. Αν σου κάνει την καρδιά κομμάτια - και καθώς μεγαλώνει και είναι πιο δυνατή, ο πόνος θα είναι πιο βαθύς - αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! ...”

Λίγο πιο μετά έχω γράψει:

...Γιατί νομίζεις λένε ότι οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο; Γιατί αν μπορεί να υπάρξει άδολη αγάπη, είναι αυτή που θα συναντήσεις στο τέλος του έρωτα. Αν μπορέσουμε να τον μεταβάλλουμε σε αγάπη, έχει εκπληρώσει την αποστολή του!...”

Είναι λοιπόν η αποστολή του έρωτα να πεθάνει και να παραχωρήσει τη θέση του στην αγάπη.

Εδώ γεννιέται ένα από τα πολλά παράδοξα της εποχής μας.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθημερινά στήνουν μια γιορτή του έρωτα, στην οποία αυτός που δεν συμμετέχει, αισθάνεται απρόσκλητος επισκέπτης σε ένα φαντασμαγορικό πάρτι, που το παρακολουθεί αμέτοχος από μια κλειδαρότρυπα.

Δεν ξέρουμε να διαχειριστούμε το τέλος του έρωτα που τον βιώνουμε σχετικά γρήγορα, ενώ όλοι στην γιορτή τον παρουσιάζουν ως αιώνιο.
Στέκουμε με αμηχανία στο τέλος του έρωτα, δεν έχουμε κάποιο εγχειρίδιο, κάποιον οδηγό να το εξηγήσουμε και δεν ξέρουμε αν φταίμε οι ίδιοι ή αν κάτι πήγε στραβά...

Έτσι ακόμα και ζευγάρια που έχουν φτάσει στην αγάπη, βιώνουν αυτή την κατάσταση ως αποτυχία.

Και είναι σαν να είσαι δρομέας σε μαραθώνιο, να πλησιάζεις στο τέλος της διαδρομής και ύστερα από 40 και παραπάνω κοπιαστικά χιλιόμετρα να θέλεις να γυρίσεις στην αφετηρία αναπολώντας την κατάσταση στην οποία βρισκόσουν πριν ξεκινήσεις τον αγώνα!

Τα στάδια του έρωτα (Το παζλ)

Τα ερωτικά στάδια που βιώνουμε στην εποχή μας, δημιούργησαν 7 κεφάλαια με αντίστοιχα διηγήματα στο τελευταίο μου μυθιστόρημα “Το παζλ”

Ας δούμε λίγο αυτά τα στάδια:

- “Η γέννηση του έρωτα”.
- “Ο έρωτας”.
- “Ο θάνατος του έρωτα”.
- “Η λήθη του έρωτα”.

- “Ο ανεκπλήρωτος έρωτας”, o “Σχεδόν έρωτας” και “Πέρα από τον έρωτα” μπορεί να είναι ακόμα μερικές καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα.

Τα πιο επώδυνο από αυτά τα στάδια είναι αναμφισβήτητα ο “θάνατος του έρωτα” και ¨ανεκπλήρωτος έρωτας”.

Για τον ανεκπλήρωτο έρωτα έχω γράψει το παρακάτω:

“...Το πρόβλημα των σχέσεων ξεκινά από την εντύπωση που έχουμε όλοι ότι το ανεκπλήρωτο είναι καλύτερο από αυτό που ήδη έχουμε… και έτσι είμαστε “καταδικασμένοι” να γοητευόμαστε συνεχώς από νέες καταστάσεις που στην περίπτωση που δεν ολοκληρωθούν, μας στοιχειώνουν για πάντα…”

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία σήμερα, στην αδυναμία διαχείρισης του χαμένου παραδείσου:

Σε ένα διήγημα μου στο Παζλ, ο ήρωας μου απευθυνόμενος στον παλιό του έρωτα της λέει:
“...“Όλοι έχουν έναν χαμένο παράδεισο, ακόμα και αυτοί που ζουν σε κάποιον άλλον παράδεισο. Μάθε να ζεις με αυτό...”

Στον σύγχρονο δυτικό κόσμο σήμερα παρατηρείται πολύ έντονα ειδικά νέοι να μην μπορούν να διαχειριστούν την ερωτική απογοήτευση και να έχουμε ακραίες συμπεριφορές ακόμα και αυτοκτονίες. Το ποσοστό αυτοκτονιών λόγο ερωτικής απογοήτευσης βρίσκεται σήμερα στο υψηλότερο όλων των εποχών!

Και είναι αυτή η αδυναμία διαχείρισης ενός παρόντος που φαντάζει αιώνιο που κάνει τον πόνο δυσβάσταχτο και οδηγεί σε τέτοια φαινόμενα. Είμαι σίγουρος πως αν μπορούσα να “παγώσω” εκείνη την στιγμή και να τους πείσω να ζήσουν άλλα 5 χρόνια και μετά τους γύριζα πάλι σε εκείνο το σημείο όπου τους “πάγωσα”, οι συντριπτικοί πλειοψηφία θα επέλεγε να ζήσει και στους περισσότερους θα φάνταζε γελοία ακόμα και η σκέψη.

Σήμερα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με το τέλος του έρωτα και να μην το βιώνουμε αναγκαστικά ως αποτυχία μας. Αν οδηγήσει στην αγάπη θα είναι η ολοκλήρωση της αποστολής του, όμως ακόμα και αν αστοχήσει θα πρέπει να γνωρίζουμε πως σύντομα θα έχουμε κι άλλη ευκαιρία και θα βρεθούμε και πάλι στην αφετηρία.

Τα video από την ομιλία μου:

1. Η ομιλία
https://youtube.com/watch/…

2. Μερικές ερωτήσεις
https://www.youtube.com/watch?v=f6A5socQo48

Φωτογραφικό album:
https://facebook.com/pg/bookrefrenagain/…

------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: https://digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: https://www.digilove.eu -------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less

Μια διαδρομή από τον αιώνιο έρωτα στον στιγμιαίο με ένα κλικ! Ένα ίσως πολύ χρήσιμο παιχνίδι για ένα ζευγάρι ερωτευμένων θα ήταν για σημαντικές λέξεις να γράψουν ο καθένας ξεχωριστά τον ορισμό που δίνει και μετά να τις συγκρίνουν μεταξύ τους. Έτσι ίσως και να μπορούσε να αποφευχθεί ένα μέρος της “ασυνεννοησίας” που θα εμφανιστεί αργότερα. Εμείς ας προσπαθήσουμε σήμερα να δώσουμε έναν ορισμό για τον έρωτα. Μια τέτοια προσπάθεια έκανα στο 2ο μυθιστόρημα μου “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά” αντιγράφω από εκεί: “...Ο έρωτας είναι η χώρα, το βασίλειο της απόλυτης βεβαιότητας! Η σχετικότητα και η αμφισημία δεν έχουν καμία θέση στο βασίλειο αυτό. Το ότι είσαι ερωτευμένος θα το καταλάβεις. Αν νομίζεις πως είσαι και δεν είσαι σίγουρος για αυτό, τότε δεν είσαι ερωτευμένος. Ο έρωτας σου δημιουργεί την απόλυτη προσήλωση. Μια συνεχόμενη αδυναμία συγκέντρωσης σε κατακτά βασανιστικά και απόλυτα. Στον έρωτα αυτό το βασίλειο της βεβαιότητας οφείλουν να το κατοικήσουν και οι δύο εραστές ταυτόχρονα, αλλιώς είναι καταδικασμένοι να το χάσουν για πάντα...” Για να αναλύσουμε περισσότερο την έννοια του έρωτα, ας γυρίσουμε σε δύο άλλα βιβλία, που ακόμα και αν δεν τα έχετε διαβάσει είμαι σίγουρος ότι την ιστορία τους, λίγο πολύ την γνωρίζετε όλοι. Ας μεταφερθούμε περίπου 400 χρόνια πιο πριν στον Δον Κιχώτη του Θερβάντες. Στον Δον Κιχώτη θα βρεις αν κοιτάξεις προσεκτικά σχεδόν όλες τις πλάνες του έρωτα. - Αποδίδει στο αντικείμενο του έρωτά του φανταστικές ιδιότητες (όπως κάνουμε όλοι), ενώ εκείνη είναι μια απλή υπηρέτρια εκείνος της αποδίδει αριστοκρατική καταγωγή και φανταστικούς τίτλους, εν αγνοία της, μιας και εκείνη δεν έχει ιδέα γι όλα αυτά. - Ο έρωτάς του τον κάνει τυφλό απέναντι στην πραγματικότητα (όπως μας κάνει όλους), εκεί που ο Πάντσο βλέπει ανεμόμυλους ο Δον Κιχώτης φαντάζεται μυθικούς γίγαντες! - Επιδιώκει να κερδίσει τον θαυμασμό του έρωτά του (όπως επιδιώκουμε όλοι) κάθε ιπποτική πράξη που κάνει είναι αφιερωμένη στη Δουλτσινέα του και πολλές φορές εξαναγκάζει ανθρώπους να πάνε να της αποδώσουν τιμές εκ μέρους του. Συμπερασματικά λοιπόν: Ο παράξενος αυτός ιππότης, με την παλιά μεταλλική πολεμική στολή κυνηγώντας ανεμόμυλους, δικαιώνει σήμερα κάθε τρέλα που θα γίνει στο όνομα του έρωτα. Ας πάμε τώρα και στο θεατρικό έργο του Σαίξπηρ “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” Στο έργο αυτό ο Shakespeare στήνει το σκηνικό του απόλυτου έρωτα. Ποτέ πριν ή μετά το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” δεν έχουμε μια τόσο απόλυτη και ξεκάθαρη νίκη του έρωτα. - Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την καταγωγή και την κοινωνική θέση των εραστών. (Οι Μοντέγοι και οι Καπουλέτοι, μοιράζονται μια προαιώνια έχθρα) - Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την τιμή και την κοινωνική κατακραυγή. (Ο Τυβάλτος, θα συναντήσει τον Ρωμαίο και θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο, προσβάλλοντας και ασκώντας βία, να τον ωθήσει σε μονομαχία, την οποία ο Ρωμαίος αποφεύγει μόνο και μόνο για χάρη της Ιουλιέτας) - Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από τη ζωή και τον θάνατο. (Ο Ρωμαίος πιστεύοντας ότι η Ιουλιέτα πέθανε, πίνει το δηλητήριο. Λίγο αργότερα η Ιουλιέτα ξυπνά και ανακαλύπτει ότι ο Ρωμαίος είναι νεκρός. Η ζωή ούτε γι αυτή έχει πια αξία και η Ιουλιέτα χωρίς δισταγμό θα βάλει και αυτή, με τη σειρά της, τον έρωτα πάνω από τον θάνατο και αυτοκτονεί με το μαχαίρι του Ρωμαίου.) Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Ο έρωτας και σήμερα ταξιδεύει από την εποχή του “Δον Κιχώτη” και του “Ρωμαίου και της Ιουλιέτας” και κουβαλά μαζί του την “τρέλα”, το “πάθος”, “το όλα ή τίποτα”... Στην ουσία δεν έχει αλλάξει ούτε ο τρόπος, ούτε η ένταση με την οποία ερωτευόμαστε! Το μυστικό είναι ο χρόνος...Ο χρόνος δεν έχει πια την σημασία που είχε παλιότερα.... Γίνομαι πιο συγκεκριμένος. Για έναν “ευγενή νέο” παλιότερων χρόνων η πρόσβαση σε περιοχές όπου θα μπορούσε να γνωρίσει τον ερωτά του “πρέπει” να ήταν το μέγιστο μια “ακτίνα” 100 χιλιομέτρων. Εκεί υπήρχαν ίσως κάποιες “νέες” στις οποίες με πολλές δυσκολίες θα μπορούσε να έχει κάποια πρόσβαση. Επίσης υπάρχει άλλη μια προφανής σχέση του έρωτα και του χρόνου, αυτή που έχει να κάνει με την διάρκεια ζωής μας. Ο μ.ο. ζωής μας, ακουμπά πια τα 80 χρόνια, διπλάσιος σχεδόν από αυτόν που ζούσαν στην εποχή του Θερβάντες. Ο χρόνος που χρειάζεται για να προσεγγίσει, φλερτάρει, ερωτευθεί είναι τέτοιος που η “μοναδικότητα της σχέσης” στην εποχή του Θερβάντες και του Σαίξπηρ μοιάζει εντελώς ρεαλιστική! Προφανώς αυτό δεν ισχύει πια σήμερα... Ο “επόμενος έρωτας” είναι μόνο ένα κλικ μακριά από το πληκτρολόγιο μας...και οι επιλογές φαντάζουν άπειρες... Για να επιλέξει κάποιος την Ιουλιέτα του σήμερα, έχει εν δυνάμει “απαρνηθεί” εκατοντάδες άλλες που θα μπορούσαν εξίσου εύκολα να είχαν πάρει τη θέση της. Αυτή η δυνατότητα των πάρα πολλών επιλογών σημαδεύει από την αρχή τη σχέση. Μιας και εκτός από την επιλογή που κάνεις σήμερα για να είσαι με την Ιουλιέτα σου υπάρχουν και εκατοντάδες άλλες Ιουλιέτες που δεν επιλέγεις! Ο Ρωμαίος ζει μια ζωή, στην οποία, και λόγω ρυθμού αλλά και λόγω μικρού προσδόκιμου ορίου ζωής, δεν προλαβαίνει να ζήσει “τον θάνατο του έρωτα”. Αν δεχτούμε κάποιες έρευνες ότι σήμερα ο έρωτας κρατάει 3 χρόνια, αυτό το χρονικό διάστημα για την εποχή του Ρωμαίου είναι τόσο διαφορετικό και τόσο μεγαλύτερο που ξεπέρναγε τον χρόνο ζωής του. Έτσι ο “αιώνιος έρωτας”, που η πεποίθησή του ταξιδεύει με το συλλογικό ασυνείδητο ως σήμερα, από την εποχή του Ρωμαίου ξεπέφτει σήμερα στον έρωτα της τριετίας, που την απώλειά του, μιας και τον αποδεχθήκαμε ως αιώνιο, δεν ξέρουμε να αντιμετωπίσουμε! Ζούμε σε μια εποχή που ο “αιώνιος έρωτας” μπορεί να επαναληφθεί 10 και παραπάνω φορές (με μέσο όρο έναν έρωτα κάθε 5 χρόνια και ένα χρονικό πεδίο δράσης 50 χρόνων). Βιώνουμε την αρχή του σαν αιώνια, αλλά προλαβαίνουμε τον θάνατο και την παρακμή του. Αντιγράφω από το μυθιστόρημά μου “ Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”: “...Σήμερα ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σχετικά με τον ρυθμό με τον οποίο κυλούσε παλιότερα. Εξαιτίας των τεχνολογικών καινοτομιών που γεννήθηκαν στα τέλη του 20ου αιώνα, και κυρίως χάρη στο ίντερνετ, αποκτήσαμε πρόσβαση σε πληροφορίες και εφαρμογές γρήγορα, πληρώνοντας ταυτόχρονα το κόστος της επιτάχυνσης όλων των διαδικασιών. Μια επιτάχυνση που σκεπάζει με λήθη τα πάντα. Χάθηκε η βραδύτητα! Χάθηκε ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης! Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε!... Συλλέγουμε εμπειρίες, μνήμες, τους ανθρώπους τους ταξινομούμε σε κάποιο ψηφιακό άλμπουμ, κάνουμε κάποιο σχόλιο στο Facebook και μετά τα προσπερνά η ζωή μας, που τρέχει με αυτόν τον ιλιγγιώδη ρυθμό... Δεν νομίζω πως σήμερα είμαστε λιγότερο ρομαντικοί απ’ ότι πριν πενήντα χρόνια! Όχι! Απλά ζούμε αυτά που κάποιος παλιότερα απορροφούσε σε μια δεκαετία, μέσα σε έναν μήνα! Έχει χαθεί η πεποίθηση του αιώνιου έρωτα, επειδή η αιωνιότητα εμπεριέχει άπειρα δεδομένα... Τόσα δεδομένα, που η ζωή ενός ανθρώπου μοιάζει ασήμαντη... Πιο σωστά... Μετά βίας γίνεται διακριτή!... Στο 2ο μυθιστόρημα μου, “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”, έκανα μια απόπειρα διαχείρισης τους τέλους του έρωτα. Αντιγράφω από το ξεκίνημα του βιβλίου, όπου υπάρχει ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς “Μεγάλες προσδοκίες”: ...Αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! Αν σε προτιμά, αγάπα την. Αν σε πληγώνει, αγάπα την. Αν σου κάνει την καρδιά κομμάτια - και καθώς μεγαλώνει και είναι πιο δυνατή, ο πόνος θα είναι πιο βαθύς - αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! ...” Λίγο πιο μετά έχω γράψει: ...Γιατί νομίζεις λένε ότι οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο; Γιατί αν μπορεί να υπάρξει άδολη αγάπη, είναι αυτή που θα συναντήσεις στο τέλος του έρωτα. Αν μπορέσουμε να τον μεταβάλλουμε σε αγάπη, έχει εκπληρώσει την αποστολή του!...” Είναι λοιπόν η αποστολή του έρωτα να πεθάνει και να παραχωρήσει τη θέση του στην αγάπη. Εδώ γεννιέται ένα από τα πολλά παράδοξα της εποχής μας. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθημερινά στήνουν μια γιορτή του έρωτα, στην οποία αυτός που δεν συμμετέχει, αισθάνεται απρόσκλητος επισκέπτης σε ένα φαντασμαγορικό πάρτι, που το παρακολουθεί αμέτοχος από μια κλειδαρότρυπα. Δεν ξέρουμε να διαχειριστούμε το τέλος του έρωτα που τον βιώνουμε σχετικά γρήγορα, ενώ όλοι στην γιορτή τον παρουσιάζουν ως αιώνιο. Στέκουμε με αμηχανία στο τέλος του έρωτα, δεν έχουμε κάποιο εγχειρίδιο, κάποιον οδηγό να το εξηγήσουμε και δεν ξέρουμε αν φταίμε οι ίδιοι ή αν κάτι πήγε στραβά... Έτσι ακόμα και ζευγάρια που έχουν φτάσει στην αγάπη, βιώνουν αυτή την κατάσταση ως αποτυχία. Και είναι σαν να είσαι δρομέας σε μαραθώνιο, να πλησιάζεις στο τέλος της διαδρομής και ύστερα από 40 και παραπάνω κοπιαστικά χιλιόμετρα να θέλεις να γυρίσεις στην αφετηρία αναπολώντας την κατάσταση στην οποία βρισκόσουν πριν ξεκινήσεις τον αγώνα! Τα στάδια του έρωτα (Το παζλ) Τα ερωτικά στάδια που βιώνουμε στην εποχή μας, δημιούργησαν 7 κεφάλαια με αντίστοιχα διηγήματα στο τελευταίο μου μυθιστόρημα “Το παζλ” Ας δούμε λίγο αυτά τα στάδια: - “Η γέννηση του έρωτα”. - “Ο έρωτας”. - “Ο θάνατος του έρωτα”. - “Η λήθη του έρωτα”. - “Ο ανεκπλήρωτος έρωτας”, o “Σχεδόν έρωτας” και “Πέρα από τον έρωτα” μπορεί να είναι ακόμα μερικές καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα. Τα πιο επώδυνο από αυτά τα στάδια είναι αναμφισβήτητα ο “θάνατος του έρωτα” και ¨ανεκπλήρωτος έρωτας”. Για τον ανεκπλήρωτο έρωτα έχω γράψει το παρακάτω: “...Το πρόβλημα των σχέσεων ξεκινά από την εντύπωση που έχουμε όλοι ότι το ανεκπλήρωτο είναι καλύτερο από αυτό που ήδη έχουμε… και έτσι είμαστε “καταδικασμένοι” να γοητευόμαστε συνεχώς από νέες καταστάσεις που στην περίπτωση που δεν ολοκληρωθούν, μας στοιχειώνουν για πάντα…” Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία σήμερα, στην αδυναμία διαχείρισης του χαμένου παραδείσου: Σε ένα διήγημα μου στο Παζλ, ο ήρωας μου απευθυνόμενος στον παλιό του έρωτα της λέει: “...“Όλοι έχουν έναν χαμένο παράδεισο, ακόμα και αυτοί που ζουν σε κάποιον άλλον παράδεισο. Μάθε να ζεις με αυτό...” Στον σύγχρονο δυτικό κόσμο σήμερα παρατηρείται πολύ έντονα ειδικά νέοι να μην μπορούν να διαχειριστούν την ερωτική απογοήτευση και να έχουμε ακραίες συμπεριφορές ακόμα και αυτοκτονίες. Το ποσοστό αυτοκτονιών λόγο ερωτικής απογοήτευσης βρίσκεται σήμερα στο υψηλότερο όλων των εποχών! Και είναι αυτή η αδυναμία διαχείρισης ενός παρόντος που φαντάζει αιώνιο που κάνει τον πόνο δυσβάσταχτο και οδηγεί σε τέτοια φαινόμενα. Είμαι σίγουρος πως αν μπορούσα να “παγώσω” εκείνη την στιγμή και να τους πείσω να ζήσουν άλλα 5 χρόνια και μετά τους γύριζα πάλι σε εκείνο το σημείο όπου τους “πάγωσα”, οι συντριπτικοί πλειοψηφία θα επέλεγε να ζήσει και στους περισσότερους θα φάνταζε γελοία ακόμα και η σκέψη. Σήμερα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με το τέλος του έρωτα και να μην το βιώνουμε αναγκαστικά ως αποτυχία μας. Αν οδηγήσει στην αγάπη θα είναι η ολοκλήρωση της αποστολής του, όμως ακόμα και αν αστοχήσει θα πρέπει να γνωρίζουμε πως σύντομα θα έχουμε κι άλλη ευκαιρία και θα βρεθούμε και πάλι στην αφετηρία. Τα video από την ομιλία μου: 1. Η ομιλία https://www.youtube.com/watch?v=RbSSn9uzeq8&feature=youtu.be 2. Μερικές ερωτήσεις https://www.youtube.com/watch?v=f6A5socQo48 Φωτογραφικό album: https://www.facebook.com/pg/bookrefrenagain/photos/?tab=album&album_id=1912802502361576 ------------------------------------------------------ Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας # Αγορά Βιβλίων: https://digilove.eu/index.php/buy-book # Περισσότερες Πληροφορίες: https://www.digilove.eu --------------------------------------------------------
View on Facebook
·Share

Share on FacebookShare on TwitterShare on Linked InShare by Email

  • Likes: 988
  • Shares: 49
  • Comments: 0

Comment on Facebook

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

1 years ago

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

Η ερωμένη του Μιστράλ ή αλλιώς μια σαπουνόπερα

***Παρασκευή, 19 Οκτωβρίου 1976, Προβηγκία, Νότια Γαλλία

Η ελαφριά βροχή με την οποία ξεκίνησε η μέρα, σύντομα εξελίχθηκε σε καταιγίδα. Ο Πωλ όμως ήταν τόσο απορροφημένος από τον πίνακα που ήθελε να τελειώσει που δεν αποφάσιζε να φύγει!
Το χωράφι το οποίο είχε επιλέξει να στήσει τα σύνεργα του δεν είχε ούτε ένα φυσικό υπόστεγο και έτσι ήταν αναγκασμένος να υπομένει την καταιγίδα που δεν έλεγε να κοπάσει με τίποτε...

Δυο ώρες αργότερα μουσκεμένος ως το κόκκαλο και εξαντλημένος αποφασίζει τελικά να γυρίσει σπίτι του. Ο πίνακας έχει επιτέλους ολοκληρωθεί!
Στο δρόμο δεν θα αντέξει και θα λιποθυμήσει. Λίγο αργότερα θα περάσει ένας συγχωριανός του που θα τον μεταφέρει σπίτι του.

Επί τρεις μέρες ψήνεται στον πυρετό σε κωματώδη κατάσταση. Σε μια μικρή αναλαμπή που θα έχει σηκώνεται και επεξεργάζεται και πάλι τον πίνακα και βάζει μερικές τελευταίες πινελιές.

Μετά παίρνει ένα τσαλακωμένο χαρτί και με πολύ κόπο γράφει:

“Την κέρδισες. Με τον πίνακα θέλησα να κρατήσω και εγώ ένα μέρος της, όμως δεν έχει νόημα πια στον χαρίζω και αυτόν.”

Έκλεισε τον φάκελο και πάνω έγραψε “Ανδρέας Εγγονόπουλος”

Τρεις μέρες αργότερα, στις 22 Οκτωβρίου του 1976, σε ηλικία 57 ετών, θα πεθάνει από πνευμονία.

***Δευτέρα, 3 Ιουνίου 1991, Ζυρίχη Ελβετία

Το σπίτι στο οποίο έμενε, θύμιζε περισσότερο μουσείο πια, αφού η συλλογή του μέτραγε περισσότερο από 300 αναγνωρισμένα έργα τέχνης.

Εκείνος αν και καταγόταν από παλιά εφοπλιστική οικογένεια με αμύθητη περιουσία, τα τελευταία 10 χρόνια είχε αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συλλογή έργων τέχνης και η ιδιωτική του συλλογή θεωρούνταν μια από τις 10 καλύτερες στον κόσμο.

Διάβαζε απορροφημένος την εφημερίδα του, όταν η υπηρέτρια του ανάγγειλε την άφιξη των 2 Αμερικάνων που εκπροσωπούσαν μια μεγάλη γκαλερί στη Νέα Υόρκη.

Όταν μπήκαν μέσα το πρώτο που πρόσεξε ήταν ότι ήταν ντυμένοι αλλά και κουρεμένοι πανομοιότυπα και κρατούσαν από μια ίδια τσάντα.

- Η τελική προσφορά για τον πίνακα είναι 220 εκατομμύρια δολάρια, του απευθύνθηκε ο πιο ψηλός από τους δύο.

- Φοβάμαι, ότι άδικα σας έβαλα σε τόσο κόπο, δεν τον πουλάω!

- Κύριε Εγγονόπουλε επειδή και εμείς φοβόμασταν ότι μπορούσε η διαπραγμάτευση να εξελιχθεί αρνητικά σας έχουμε και μια δεύτερη πρόταση, του απάντησε και πάλι ο πιο ψηλός.

- Σας ακούω λοιπόν!

- Μπορείτε να μας νοικιάσετε τον πίνακα για έξι μήνες για 12 εκατομμύρια δολάρια!

- Φοβάμαι κύριοι ότι ούτε αυτό είναι δυνατόν! Ο πίνακας αυτός θα εγκαταλείψει το σπίτι αυτό μόνο όταν πεθάνω!

- Κύριε Εγγονόπουλε, ένα τόσο μεγάλο έργο τέχνης και να μην έχει την δυνατότητα ο κόσμος να το δει, είναι άδικο, ψέλλισε ο δεύτερος Αμερικάνος.

- Αυτό το έργο δεν φτιάχτηκε για τον κόσμο κύριε! Του απάντησε μάλλον έντονα με τη σειρά του ο Εγγονόπουλος!

- Η θέση των μεγάλων έργων τέχνης είναι οι γκαλερί και τα μουσεία, όπου ο κόσμος έχει την δυνατότητα να τα βλέπει!

- Κύριοι η θέση του συγκεκριμένου έργου είναι εδώ, είμαι σίγουρος γι' αυτό!

- Αν ποτέ αλλάξετε γνώμη, επικοινωνήστε, είπε με τόνο επίσημο ο πιο ψηλός χωρίς να το πιστεύει και ο ίδιος, μόνο και μόνο για να μη φύγει εντελώς απογοητευμένος.

- Αν αλλάξω γνώμη θα σας ενημερώσω! Ευχαριστώ για τον χρόνο σας!

***Παρασκευή, 14 Ιανουαρίου, 2011, Αθήνα, Ελλάδα

Όταν ένας τόσο γνωστός πίνακας βγαίνει σε δημοπρασία, το μόνο που δεν ενδιαφέρει κανέναν πια είναι η καλλιτεχνική του αξία, σκεφτόταν ενώ άναβε το τρίτο τσιγάρο περιμένοντας το ραντεβού του που είχε καθυστερήσει ήδη 10 λεπτά.
Όσο ζούσε ο πατέρας του, ο πίνακας είχε φτάσει πολλές φορές στο τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων αλλά πάντα τελευταία στιγμή αποφάσιζε να τον κρατήσει.
- Εγώ θα γράψω ιστορία σήμερα, σκεφτόταν ενώ άναβε άλλο ένα τσιγάρο. Σήμερα θα πετύχω να πάρω την υψηλότερη τιμή που έπιασε ποτέ πίνακας, έλεγε στον εαυτό του και η αδρεναλίνη του είχε φτάσει στα ύψη!
Μια δημοπρασία τέτοιου επιπέδου, περισσότερο από το καλλιτεχνικό, περισσότερο ακόμα και από το χρηματικό μέρος θα χαρακτήριζε μια για πάντα την διαπραγματευτική του ικανότητα και θα τον έβγαζε οριστικά από την σκιά του πατέρα του.
Επιτέλους έφτασε και ο εκπρόσωπος της βασιλικής οικογένειας.
- Θα είμαι σύντομος κύριε. Έχω εξουσιοδοτηθεί να φύγω από εδώ με την υπογραφή σας, τώρα πια εξαρτάται μόνο από εσάς.

- Γνωρίζετε τις προσφορές των Larry Gagosian και William Acquavella;

- Ναι είδα το mail που μου προωθήσατε. Λοιπόν 250 εκατομμύρια υπογράφουμε και ο πίνακας περνά στην ιστορία σαν ο πιο ακριβοπληρωμένος στην ιστορία της τέχνης

- Γεγονός από το οποίο φυσικά έχετε να κερδίσετε πολλά!

- Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι win & win situation όπως λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, είπε σε άψογα αγγλικά ο εκπρόσωπός και έβγαλε από έναν χαρτοφύλακα μια στοίβα χαρτιά.

Πήρε το στυλό στα χέρια του και λίγο πριν υπογράψει έκανε μια τελευταία σκέψη. Μια σκέψη που άνηκε στον πατέρα του που είχε πεθάνει πριν λίγους μήνες και που ήταν σίγουρος ότι δεν θα υπέγραφε τελικά! Εκείνος για άλλη μια φορά θα το είχε αναβάλλει.
- Οι συναισθηματισμοί είναι μια πολυτέλεια που δεν έχω, είπε περισσότερο συμπληρώνοντας την σκέψη του και λιγότερο απευθυνόμενος στον εκπρόσωπο.

- Έτσι είναι κύριε. Για 250 εκατομμύρια δολάρια κανείς δεν θα είχε!

- Θες να σου πω μια αλήθεια; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί άρεσε τόσο στον πατέρα μου αυτός ο πίνακας, είπε και υπόγραψε.
Ο εκπρόσωπος μάζεψε γρήγορα τα χαρτιά σηκώθηκε όρθιος και ετοιμάστηκε να αποχωρήσει.
Όταν έφτασε στην πόρτα γύρισε στον κληρονόμο και αντί για τον τυπικό χαιρετισμό του είπε:
- Όλα τα πράγματα έχουν μόνο την αξία που τους δίνουμε. Για τον πατέρα σας ο πίνακας μπορεί να ήταν συνδεδεμένος με μια πολύτιμη ανάμνηση που δεν ήθελε να την αποχωριστεί. Για σας είναι ένας τρόπος να γράψετε ιστορία και να αποδείξετε την ικανότητα σας. Ο πατέρας σας έφυγε μαζί και η εποχή από την οποία ερχόταν. Καλή σας μέρα, είπε κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
Ο κληρονόμος όταν έμεινε μόνος του κατευθύνθηκε για τελευταία φορά στο δωμάτιο που ακόμα φιλοξενούσε τον πίνακα, μπήκε μέσα κάθισε σε μια πολυθρόνα που υπήρχε απέναντι από τον πίνακα και για πρώτη φορά έκλαψε για τον πατέρα του.
Λίγο αργότερα, στα συνοδευτικά έγγραφα του πίνακα βρήκε έναν παλιό φάκελο που πάνω είχε το όνομα του πατέρα του και μέσα με κακά γράμματα, ένα σημείωμα που γραφολόγοι μερικές μέρες αργότερα θα του βεβαίωναν ότι άνηκε στον φημισμένο ζωγράφο.

Έβαλε το σημείωμα στην τσέπη, η περιέργεια του ήταν τόσο μεγάλη που ήθελε να επικοινωνήσει αμέσως με την μάνα του και να την ρωτήσει αν γνώριζε κάτι σχετικά!

Εκείνη ζούσε εδώ και πολλά χρόνια απομονωμένη στην Άνδρο και την έβλεπε πια ελάχιστα!

Αποφάσισε ότι το χαρτί που είχε στην τσέπη του ήταν μια πολύ καλή αφορμή να περάσει λίγο χρόνο μαζί της.

***Σάββατο 15 Ιανουαρίου, 2011, Άνδρο, Ελλάδα

Πόσο διαφορετικά άτομα ήταν οι γονείς μου, σκεφτόταν καθώς έφτανε στο σπίτι της μητέρας του στην Άνδρο.

Η μητέρα μου σπίτι της δεν έχει ούτε ένα έργο τέχνης, ενώ το σπίτι του πατέρα μου ήταν σαν μουσείο, μονολόγησε καθώς έφτανε πια στον προορισμό του.

Φθάνοντας είδε την μητέρα του να τον περιμένει όρθια έξω.

- Δεν έχεις αλλάξει καθόλου μάνα! Ακόμα παραμένεις η πιο όμορφη Ελληνίδα της είπε χαριτολογώντας!

Εκείνη μάλλον χαμογέλασε και τον έσφιξε γρήγορα στην αγκαλιά της. Μερικά δευτερόλεπτα μετά κάθονται στο σαλόνι και ο κληρονόμος βγάζει το σημείωμα και της το εναποθέτει στα πόδια.

- Γνωρίζεις τι είναι αυτό;

Κατάλαβε αμέσως ότι εκείνη είχε ταραχτεί και προσπαθούσε μάταια να το κρύψει.

- Ναι το έχω διαβάσει πάλι, αλλά πάνε πολλά χρόνια από τότε.

- Ο πίνακας που πρόσφατα πούλησα για 250 εκατομμύρια, ήταν δώρο του Πωλ Μιστραλ στον πατέρα μου;

- Ο πατέρας σου και ο Πωλ υπήρξαν πολύ καλοί φίλοι!

- Ποια κέρδισε ο μπαμπάς γνωρίζεις;

- Πάνε τόσα χρόνια που δεν θυμάμαι πια, κάτι μου είχε αναφέρει ο πατέρας σου αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πια!

- Εσύ μητέρα τον είχες γνωρίσει τον Πωλ;

- Είχαμε συναντηθεί μερικές φορές, αλλά εμένα δεν με συγκινεί η τέχνη, όπως συγκινούσε τον πατέρα σου...

- Στον πίνακα διακρίνεται μια γυναικεία φιγούρα, χωρίς να φαίνεται το πρόσωπο παρά μόνο η πλάτη της. Υπάρχει περίπτωση ο Πωλ να είχε ζωγραφίσει εσένα;

Η μητέρα του δεν απάντησε. Σηκώθηκε του άφησε το σημείωμα και κατευθύνθηκε στην κουζίνα.

- Ο πατέρας σου με έχασε, γιατί ποτέ δεν κατάφερε να ζήσει μαζί μου στο παρόν, έμεινε προσκολλημένος στο παρελθόν και όσο μεγάλωνε η συλλογή του τόσο περισσότερο δραπέτευε πίσω στο χρόνο. Όσες φορές και να προσπάθησα να τον πείσω ότι εκείνος ήταν το παρόν που τελικά επέλεξα έπεφτα πάνω σε τοίχο.

Έπειτα παίρνοντας μια ανάσα και ανακτώντας πλήρως τον έλεγχο της, συνέχισε πιο ήρεμη.

- Θα ετοιμάσω το αγαπημένο σου φαγητό ή μήπως έχεις κάποια ιδιαίτερη προτίμηση;

- Θα φάω ότι μου ετοιμάσεις, απάντησε μάλλον αφηρημένα ο κληρονόμος που μόλις είχε συνειδητοποιήσει ότι δεν θα μάθαινε τίποτε άλλο για το θέμα που τον είχε φέρει στο νησί.

Αφού έφαγαν κάθισαν στη βεράντα και η κουβέντα περιστράφηκε γύρω από τις καθημερινές τους συνήθειες.

Όταν εκείνη τον καληνύχτισε για να αποσυρθεί στο δωμάτιο της, ο κληρονόμος θέλησε να κάνει μια τελευταία προσπάθεια.

- Μάνα, αν ήξερα ότι ο πίνακας απεικονίζει εσένα δεν θα τον πούλαγα όσα λεφτά και να μου έδιναν!

Η μητέρα του χαμογέλασε και σε πολύ τρυφερό τόνο του απάντησε:

- Από μικρός είχες πολύ ζωηρή φαντασία, ο πίνακας δεν είχε καμία σχέση με μένα και καλά έκανες και τον πούλησες, αν τον είχα θελήσει θα τον είχα κρατήσει!

- Δηλαδή δεν είσαι εσύ η γυναίκα του πίνακα, αποκρίθηκε σχεδόν απογοητευμένα ο κληρονόμος.

- Καληνύχτα γιε μου, λέω σε 2 εβδομάδες να έρθω Αθήνα να μείνω για λίγο να σε δω και περισσότερο!

- Καληνύχτα μητέρα! Θα σε περιμένω με χαρά!

***Δευτέρα 12 Απριλίου, 1976, Παρίσι, Γαλλία

Η νεαρή Βασιλική πέρναγε μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου της στη Μονμάρτρη και στα καφέ της. Αγαπούσε πολύ την ζωγραφική και είχε διαβάσει τα πάντα για τους φημισμένους ζωγράφους που είχαν ζήσει στην περιοχή 50 και περισσότερα χρόνια πριν.

Εκείνη την ημέρα, είχε κανονίσει να πιει καφέ με την φίλη της την Νάντια, αλλά εκείνη όπως πάντα την είχε στήσει και η Βασιλική είχε βγάλει τον Τροπικό του Καρκίνου του Μίλλερ και τον διάβαζε όσο περίμενε.

Ξαφνικά και ενώ ήταν απορροφημένη από το βιβλίο της, ένιωσε μια αντρική παρουσία πάνω από το κεφάλι της.

- Θα μπορούσα να σας ζωγραφίσω;

- Δε βρίσκεται ότι η μέθοδος σας είναι λίγο ξεπερασμένη, του απάντησε μάλλον εύθυμα εκείνη.

- Δυστυχώς έχετε δίκιο! Εφαρμόζω μια ξεπερασμένη μέθοδο για να σας πείσω να ποζάρετε για μια ξεπερασμένη τέχνη! Δεν έχω καμιά ελπίδα!

- Ξεπερασμένη τέχνη η ζωγραφική! Θα διαφωνήσω σε αυτό κύριε!

- Πωλ Μιστράλ!

Η νεαρή Βασιλική στο άκουσμα του ονόματος γύρισε και επεξεργάστηκε τον άντρα.
Κατάλαβε ότι μιλούσε με τον πιο διάσημο εν ζωή ζωγράφο της Γαλλίας

- Σας γνωρίζω! Και μάλιστα θα έλεγα ότι είμαι και μεγάλη σας θαυμάστρια!

- Και τότε γιατί δεν θέλετε να ποζάρετε για μένα;

- Κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο και για τους δυο μας!

- Με ποια έννοια, δεν σας καταλαβαίνω!

- Μπορεί να σας ερωτευθώ! Τόσα έχω διαβάσει για γυναίκες που κάποια στιγμή πόζαραν για ζωγράφο! Είναι επικίνδυνο!

- Μα εγώ θα μπορούσα να είμαι πατέρας σας! Είμαι σίγουρος ότι έχω τα διπλάσια χρόνια σας!

- Τόσο το χειρότερο! Θα μπορούσατε να με ερωτευθείτε εσείς τότε, συνέχισε να τον πειράζει εύθυμα η Βασιλική!

- Σας υπόσχομαι να μην το επιτρέψω να συμβεί! Αν σας το υποσχεθώ θα ποζάρετε για μένα;

- Θα χρειαστώ εγγυήσεις!

- Αν σας ερωτευθώ θα σας χαρίσω τον πίνακα!

- Αν με ερωτευθείτε θα πρέπει να αντιμετωπίσετε και τον αρραβωνιαστικό μου και σίγουρα θα έχετε άσχημα ξεμπερδέματα!

- Αν είστε αρραβωνιασμένη, εσείς τουλάχιστον δεν διατρέχεται κανέναν κίνδυνο! Πως θα μπορούσα να ανταγωνιστώ κάποιον αρκετά νεότερο μου!

- Έχετε μια γοητεία που θα μπορούσε να συγκινήσει πολλές κοπέλες της ηλικίας μου!

- Αν και δεν το πιστεύω, σας υπόσχομαι ότι δεν θα επιτρέψω να συμβεί τίποτε ανάμεσα μας! Θα είστε απόλυτα προστατευμένη! Θα έρχεστε, θα ποζάρετε και θα φεύγετε.

- Αφού έχω τον λόγο σας, είμαστε σύμφωνοι!

***Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου, 1976, Παρίσι, Γαλλία

Στο ίδιο καφέ που είχαμε γνωριστεί θα τον δω και για τελευταία φορά σκεφτόταν η Βασιλική, ενώ τον περίμενε να έρθει.

Προσπάθησε να επικεντρωθεί στο βιβλίο της αλλά μάταια, διάβαζε ανάμεσα στις γραμμές χωρίς να δίνει καμία προσοχή σε αυτά που έγραφε το βιβλίο, το κράταγε απλά για να περάσει ο χρόνος μέχρι να έρθει εκείνος

Μερικά λεπτά αργότερα ο Πωλ στεκόταν και πάλι όρθιος πάνω από το κεφάλι της.

- Συγγνώμη που άργησα, αλλά πήγα πρώτα να δω τον Αντρέα!

- Τι έκανες! Σχεδόν του ξεφώνισε απορημένη.

- Έπρεπε να το κάνω! Δεν ήθελα να έχει αμφιβολίες για τίποτε! Σκέψου ότι με ρώτησε αν είναι δικό μου το παιδί σου!

- Και εσύ τι του απάντησες!

- Μα την αλήθεια φυσικά, ότι ούτε φιλί δεν δώσαμε ποτέ και ότι ακόμα και όταν πόζαρες για μένα,
δεν σε άγγιξα παρά ελάχιστες φορές και μόνο όταν αυτό ήταν εντελώς απαραίτητο για τις ανάγκες του πίνακα!

- Ξέρει όμως ότι και οι δυο το θέλαμε! Το έχει καταλάβει ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου, εξάλλου δεν προσπάθησα και να του το κρύψω!

- Δεν μπορώ να σε δω στο μέλλον μου πια, δεν μπορώ ούτε όνειρα να κάνω για μας!

- Κι αν εγώ αποφάσιζα ότι σε θέλω και δεν με ενδιαφέρει τίποτε! Τι θα έκανες;

- Δεν θα σε άφηνα να καταστροφείς!

- Και αν το ήθελα;

- Δεν θα μπορούσα...το νόημα όσων ζούμε βρίσκονται στις μελλοντικές προσδοκίες που έχουμε, για να αναπαραστήσουμε το παρελθόν έχουμε την τέχνη!

- Η τέχνη είναι για τους δειλούς λοιπόν! Το έμαθα με πολύ σκληρό τρόπο! Αντίο!

Η Βασιλική δεν περίμενε κάποια άλλη αντίδραση του Πωλ και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Λίγο πριν φύγει γύρισε μια τελευταία φορά προς εκείνον.

- Είσαι δειλός, μείνε λοιπόν με τα πινέλα σου!

Ο Πωλ την κοίταξε σιωπηλός, όταν εκείνη γύρισε και έφυγε, μονολόγησε.

- Για να μην πεθάνουμε από την αλήθεια, γι' αυτό κάνουμε τέχνη...

***Παρασκευή 8 Ιουνίου, 2018, Άνδρο, Ελλάδα

Ο κληρονόμος κάθισε στο σαλόνι και για πρώτη φορά συνειδητοποίησε πόσο άδειο φαινόταν το σπίτι χωρίς την μάνα του να τριγυρνάει μέσα σε αυτό!

Η κηδεία είχε γίνει όπως εκείνη ήθελε. Είχε θελήσει να ταφεί ξεχωριστά από τον πατέρα του, αλλά και από τους υπόλοιπους συγγενείς της.

Της άρεσε να ζει απομονωμένα και θέλησε να αναπαυθεί και μόνη, σκέφτηκε ο κληρονόμος καθώς έβγαζε το φάκελο που του είχε αφήσει.

Βολεύτηκε στην πολυθρόνα του και ξεκίνησε να διαβάζει:

“Όσες φορές και να κοίταξα στο παρελθόν μου, ότι ανασκόπηση και να έκανα στη ζωή μου, πάντα κατέληγα ότι ήσουν η πιο σημαντική απόφαση που πήρα, ενώ ο Πωλ η πιο σημαντική απόφαση που δεν πήρα. Όσες φορές και να έχω γυρίσει πίσω σε εκείνη τη στιγμή, κάθε φορά την ίδια απόφαση παίρνω!

Κανένας έρωτας δεν μπορεί να υπάρχει αν πρέπει να θυσιαστεί μια αγέννητη ζωή!”

Διάβασε το σημείωμα της μητέρας του και δεύτερη και τρίτη φορά, ύστερα το πήρε το έκλεισε μέσα στο χρηματοκιβώτιο, σφράγισε το σπίτι και εγκατέλειψε το νησί.

***Πέμπτη 21 Ιουλίου, 2018, Κατάρ

Ο πόλεμος ανάμεσα στα δύο μουσεία ήταν εδώ και χρόνια σε πλήρη εξέλιξη. Το Λούβρο του Άμπου Ντάμπι δαπανούσε κάθε χρόνο αστρονομικά ποσά για να φέρει έργα τέχνης που θα τραβήξουν τον κόσμο, όμως πάντα αυτό του Κατάρ κυρίως χάρη στον μυθικό πλέον πιο ακριβοπληρωμένο πίνακα του κόσμου του Πωλ Μιστραλ κατάφερνε κάθε χρόνο να κερδίζει περισσότερες εντυπώσεις και να κάνει περισσότερα έσοδα.

Ο Εγγονόπουλος είχε ήδη περάσει πάνω από μία ώρα μπροστά από τον πίνακα, όταν μια νεαρή με αυτήν την αυθάδεια και παρόρμηση της ηλικίας, θέλησε να τον πειράξει.

- Έχω διαβάσει τα πάντα για τον Πωλ Μιστράλ και αυτός είναι ο αγαπημένος μου πίνακας, αλλά ούτε εγώ δεν έχω καθίσει ποτέ τόση ώρα μπροστά του με τόση αφοσίωση! Είμαι περίεργη να μου πείτε τι βλέπετε!

Ο Εγγονόπουλος αρχικά την κοίταξε μήπως είναι κάποια γνωστή του και δεν την είχε αναγνωρίσει, όταν σιγουρεύτηκε ότι του είναι άγνωστη, σιγά σιγά σαν να ξύπναγε από βαθύ λήθαργο της απευθύνθηκε.

- Την συντριβή του έρωτα! Βλέπω την αγέννητη ζωή, που ακόμα είναι στο δρόμο, να συντρίβει τον έρωτα!

Η κοπέλα αρχικά σάστισε, αλλά γρήγορα βρήκε την αυτοκυριαρχία της και απάντησε.

- Ομολογώ ότι αυτή την ανάλυση, ούτε την είχα δει ποτέ στον πίνακα, ούτε την έχω διαβάσει κάπου! Οι πηγές σας ποιες είναι;

- Η μητέρα μου!

- Η μητέρα σας; Μήπως θέλετε να αναφερθείτε και σε κάποιο ρητό του πατέρα σας, του απευθύνθηκε φανερά ειρωνικά!

Εκείνος σαν να αγνόησε το ειρωνικό της ύφος, απάντησε:

- Ο πατέρας μου, είχε δίκιο όταν έλεγε ότι δεν ανήκει ο πίνακα αυτός σε μουσείο! Δυστυχώς άργησα να το καταλάβω!

- Τα μεγάλα έργα τέχνης, πρέπει να ανήκουν στο λαό και η θέση τους είναι στα μουσεία κύριε! Είπε φανερά εκνευρισμένη η νεαρή που είχε χάσει έτσι άσκοπα τον χρόνο της συνομιλώντας με έναν γραφικό τύπο.

- Όχι όλα, είπε εκείνος και επιτέλους σηκώθηκε.

Ο Εγγονόπουλος άρχισε να απομακρύνεται, λίγο πριν φύγει οριστικά, γύρισε μια τελευταία φορά προς τον πίνακα και μονολόγησε

- Αντίο μάνα.

------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: https://digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: https://www.digilove.eu ------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: https://www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less

Learn More

Η ερωμένη του Μιστράλ ή αλλιώς μια σαπουνόπερα ***Παρασκευή, 19 Οκτωβρίου 1976, Προβηγκία, Νότια Γαλλία Η ελαφριά βροχή με την οποία ξεκίνησε η μέρα, σύντομα εξελίχθηκε σε καταιγίδα. Ο Πωλ όμως ήταν τόσο απορροφημένος από τον πίνακα που ήθελε να τελειώσει που δεν αποφάσιζε να φύγει! Το χωράφι το οποίο είχε επιλέξει να στήσει τα σύνεργα του δεν είχε ούτε ένα φυσικό υπόστεγο και έτσι ήταν αναγκασμένος να υπομένει την καταιγίδα που δεν έλεγε να κοπάσει με τίποτε... Δυο ώρες αργότερα μουσκεμένος ως το κόκκαλο και εξαντλημένος αποφασίζει τελικά να γυρίσει σπίτι του. Ο πίνακας έχει επιτέλους ολοκληρωθεί! Στο δρόμο δεν θα αντέξει και θα λιποθυμήσει. Λίγο αργότερα θα περάσει ένας συγχωριανός του που θα τον μεταφέρει σπίτι του. Επί τρεις μέρες ψήνεται στον πυρετό σε κωματώδη κατάσταση. Σε μια μικρή αναλαμπή που θα έχει σηκώνεται και επεξεργάζεται και πάλι τον πίνακα και βάζει μερικές τελευταίες πινελιές. Μετά παίρνει ένα τσαλακωμένο χαρτί και με πολύ κόπο γράφει: “Την κέρδισες. Με τον πίνακα θέλησα να κρατήσω και εγώ ένα μέρος της, όμως δεν έχει νόημα πια στον χαρίζω και αυτόν.” Έκλεισε τον φάκελο και πάνω έγραψε “Ανδρέας Εγγονόπουλος” Τρεις μέρες αργότερα, στις 22 Οκτωβρίου του 1976, σε ηλικία 57 ετών, θα πεθάνει από πνευμονία. ***Δευτέρα, 3 Ιουνίου 1991, Ζυρίχη Ελβετία Το σπίτι στο οποίο έμενε, θύμιζε περισσότερο μουσείο πια, αφού η συλλογή του μέτραγε περισσότερο από 300 αναγνωρισμένα έργα τέχνης. Εκείνος αν και καταγόταν από παλιά εφοπλιστική οικογένεια με αμύθητη περιουσία, τα τελευταία 10 χρόνια είχε αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συλλογή έργων τέχνης και η ιδιωτική του συλλογή θεωρούνταν μια από τις 10 καλύτερες στον κόσμο. Διάβαζε απορροφημένος την εφημερίδα του, όταν η υπηρέτρια του ανάγγειλε την άφιξη των 2 Αμερικάνων που εκπροσωπούσαν μια μεγάλη γκαλερί στη Νέα Υόρκη. Όταν μπήκαν μέσα το πρώτο που πρόσεξε ήταν ότι ήταν ντυμένοι αλλά και κουρεμένοι πανομοιότυπα και κρατούσαν από μια ίδια τσάντα. - Η τελική προσφορά για τον πίνακα είναι 220 εκατομμύρια δολάρια, του απευθύνθηκε ο πιο ψηλός από τους δύο. - Φοβάμαι, ότι άδικα σας έβαλα σε τόσο κόπο, δεν τον πουλάω! - Κύριε Εγγονόπουλε επειδή και εμείς φοβόμασταν ότι μπορούσε η διαπραγμάτευση να εξελιχθεί αρνητικά σας έχουμε και μια δεύτερη πρόταση, του απάντησε και πάλι ο πιο ψηλός. - Σας ακούω λοιπόν! - Μπορείτε να μας νοικιάσετε τον πίνακα για έξι μήνες για 12 εκατομμύρια δολάρια! - Φοβάμαι κύριοι ότι ούτε αυτό είναι δυνατόν! Ο πίνακας αυτός θα εγκαταλείψει το σπίτι αυτό μόνο όταν πεθάνω! - Κύριε Εγγονόπουλε, ένα τόσο μεγάλο έργο τέχνης και να μην έχει την δυνατότητα ο κόσμος να το δει, είναι άδικο, ψέλλισε ο δεύτερος Αμερικάνος. - Αυτό το έργο δεν φτιάχτηκε για τον κόσμο κύριε! Του απάντησε μάλλον έντονα με τη σειρά του ο Εγγονόπουλος! - Η θέση των μεγάλων έργων τέχνης είναι οι γκαλερί και τα μουσεία, όπου ο κόσμος έχει την δυνατότητα να τα βλέπει! - Κύριοι η θέση του συγκεκριμένου έργου είναι εδώ, είμαι σίγουρος γι αυτό! - Αν ποτέ αλλάξετε γνώμη, επικοινωνήστε, είπε με τόνο επίσημο ο πιο ψηλός χωρίς να το πιστεύει και ο ίδιος, μόνο και μόνο για να μη φύγει εντελώς απογοητευμένος. - Αν αλλάξω γνώμη θα σας ενημερώσω! Ευχαριστώ για τον χρόνο σας! ***Παρασκευή, 14 Ιανουαρίου, 2011, Αθήνα, Ελλάδα Όταν ένας τόσο γνωστός πίνακας βγαίνει σε δημοπρασία, το μόνο που δεν ενδιαφέρει κανέναν πια είναι η καλλιτεχνική του αξία, σκεφτόταν ενώ άναβε το τρίτο τσιγάρο περιμένοντας το ραντεβού του που είχε καθυστερήσει ήδη 10 λεπτά. Όσο ζούσε ο πατέρας του, ο πίνακας είχε φτάσει πολλές φορές στο τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων αλλά πάντα τελευταία στιγμή αποφάσιζε να τον κρατήσει. - Εγώ θα γράψω ιστορία σήμερα, σκεφτόταν ενώ άναβε άλλο ένα τσιγάρο. Σήμερα θα πετύχω να πάρω την υψηλότερη τιμή που έπιασε ποτέ πίνακας, έλεγε στον εαυτό του και η αδρεναλίνη του είχε φτάσει στα ύψη! Μια δημοπρασία τέτοιου επιπέδου, περισσότερο από το καλλιτεχνικό, περισσότερο ακόμα και από το χρηματικό μέρος θα χαρακτήριζε μια για πάντα την διαπραγματευτική του ικανότητα και θα τον έβγαζε οριστικά από την σκιά του πατέρα του. Επιτέλους έφτασε και ο εκπρόσωπος της βασιλικής οικογένειας. - Θα είμαι σύντομος κύριε. Έχω εξουσιοδοτηθεί να φύγω από εδώ με την υπογραφή σας, τώρα πια εξαρτάται μόνο από εσάς. - Γνωρίζετε τις προσφορές των Larry Gagosian και William Acquavella; - Ναι είδα το mail που μου προωθήσατε. Λοιπόν 250 εκατομμύρια υπογράφουμε και ο πίνακας περνά στην ιστορία σαν ο πιο ακριβοπληρωμένος στην ιστορία της τέχνης - Γεγονός από το οποίο φυσικά έχετε να κερδίσετε πολλά! - Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι win & win situation όπως λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, είπε σε άψογα αγγλικά ο εκπρόσωπός και έβγαλε από έναν χαρτοφύλακα μια στοίβα χαρτιά. Πήρε το στυλό στα χέρια του και λίγο πριν υπογράψει έκανε μια τελευταία σκέψη. Μια σκέψη που άνηκε στον πατέρα του που είχε πεθάνει πριν λίγους μήνες και που ήταν σίγουρος ότι δεν θα υπέγραφε τελικά! Εκείνος για άλλη μια φορά θα το είχε αναβάλλει. - Οι συναισθηματισμοί είναι μια πολυτέλεια που δεν έχω, είπε περισσότερο συμπληρώνοντας την σκέψη του και λιγότερο απευθυνόμενος στον εκπρόσωπο. - Έτσι είναι κύριε. Για 250 εκατομμύρια δολάρια κανείς δεν θα είχε! - Θες να σου πω μια αλήθεια; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί άρεσε τόσο στον πατέρα μου αυτός ο πίνακας, είπε και υπόγραψε. Ο εκπρόσωπος μάζεψε γρήγορα τα χαρτιά σηκώθηκε όρθιος και ετοιμάστηκε να αποχωρήσει. Όταν έφτασε στην πόρτα γύρισε στον κληρονόμο και αντί για τον τυπικό χαιρετισμό του είπε: - Όλα τα πράγματα έχουν μόνο την αξία που τους δίνουμε. Για τον πατέρα σας ο πίνακας μπορεί να ήταν συνδεδεμένος με μια πολύτιμη ανάμνηση που δεν ήθελε να την αποχωριστεί. Για σας είναι ένας τρόπος να γράψετε ιστορία και να αποδείξετε την ικανότητα σας. Ο πατέρας σας έφυγε μαζί και η εποχή από την οποία ερχόταν. Καλή σας μέρα, είπε κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Ο κληρονόμος όταν έμεινε μόνος του κατευθύνθηκε για τελευταία φορά στο δωμάτιο που ακόμα φιλοξενούσε τον πίνακα, μπήκε μέσα κάθισε σε μια πολυθρόνα που υπήρχε απέναντι από τον πίνακα και για πρώτη φορά έκλαψε για τον πατέρα του. Λίγο αργότερα, στα συνοδευτικά έγγραφα του πίνακα βρήκε έναν παλιό φάκελο που πάνω είχε το όνομα του πατέρα του και μέσα με κακά γράμματα, ένα σημείωμα που γραφολόγοι μερικές μέρες αργότερα θα του βεβαίωναν ότι άνηκε στον φημισμένο ζωγράφο. Έβαλε το σημείωμα στην τσέπη, η περιέργεια του ήταν τόσο μεγάλη που ήθελε να επικοινωνήσει αμέσως με την μάνα του και να την ρωτήσει αν γνώριζε κάτι σχετικά! Εκείνη ζούσε εδώ και πολλά χρόνια απομονωμένη στην Άνδρο και την έβλεπε πια ελάχιστα! Αποφάσισε ότι το χαρτί που είχε στην τσέπη του ήταν μια πολύ καλή αφορμή να περάσει λίγο χρόνο μαζί της. ***Σάββατο 15 Ιανουαρίου, 2011, Άνδρο, Ελλάδα Πόσο διαφορετικά άτομα ήταν οι γονείς μου, σκεφτόταν καθώς έφτανε στο σπίτι της μητέρας του στην Άνδρο. Η μητέρα μου σπίτι της δεν έχει ούτε ένα έργο τέχνης, ενώ το σπίτι του πατέρα μου ήταν σαν μουσείο, μονολόγησε καθώς έφτανε πια στον προορισμό του. Φθάνοντας είδε την μητέρα του να τον περιμένει όρθια έξω. - Δεν έχεις αλλάξει καθόλου μάνα! Ακόμα παραμένεις η πιο όμορφη Ελληνίδα της είπε χαριτολογώντας! Εκείνη μάλλον χαμογέλασε και τον έσφιξε γρήγορα στην αγκαλιά της. Μερικά δευτερόλεπτα μετά κάθονται στο σαλόνι και ο κληρονόμος βγάζει το σημείωμα και της το εναποθέτει στα πόδια. - Γνωρίζεις τι είναι αυτό; Κατάλαβε αμέσως ότι εκείνη είχε ταραχτεί και προσπαθούσε μάταια να το κρύψει. - Ναι το έχω διαβάσει πάλι, αλλά πάνε πολλά χρόνια από τότε. - Ο πίνακας που πρόσφατα πούλησα για 250 εκατομμύρια, ήταν δώρο του Πωλ Μιστραλ στον πατέρα μου; - Ο πατέρας σου και ο Πωλ υπήρξαν πολύ καλοί φίλοι! - Ποια κέρδισε ο μπαμπάς γνωρίζεις; - Πάνε τόσα χρόνια που δεν θυμάμαι πια, κάτι μου είχε αναφέρει ο πατέρας σου αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πια! - Εσύ μητέρα τον είχες γνωρίσει τον Πωλ; - Είχαμε συναντηθεί μερικές φορές, αλλά εμένα δεν με συγκινεί η τέχνη, όπως συγκινούσε τον πατέρα σου... - Στον πίνακα διακρίνεται μια γυναικεία φιγούρα, χωρίς να φαίνεται το πρόσωπο παρά μόνο η πλάτη της. Υπάρχει περίπτωση ο Πωλ να είχε ζωγραφίσει εσένα; Η μητέρα του δεν απάντησε. Σηκώθηκε του άφησε το σημείωμα και κατευθύνθηκε στην κουζίνα. - Ο πατέρας σου με έχασε, γιατί ποτέ δεν κατάφερε να ζήσει μαζί μου στο παρόν, έμεινε προσκολλημένος στο παρελθόν και όσο μεγάλωνε η συλλογή του τόσο περισσότερο δραπέτευε πίσω στο χρόνο. Όσες φορές και να προσπάθησα να τον πείσω ότι εκείνος ήταν το παρόν που τελικά επέλεξα έπεφτα πάνω σε τοίχο. Έπειτα παίρνοντας μια ανάσα και ανακτώντας πλήρως τον έλεγχο της, συνέχισε πιο ήρεμη. - Θα ετοιμάσω το αγαπημένο σου φαγητό ή μήπως έχεις κάποια ιδιαίτερη προτίμηση; - Θα φάω ότι μου ετοιμάσεις, απάντησε μάλλον αφηρημένα ο κληρονόμος που μόλις είχε συνειδητοποιήσει ότι δεν θα μάθαινε τίποτε άλλο για το θέμα που τον είχε φέρει στο νησί. Αφού έφαγαν κάθισαν στη βεράντα και η κουβέντα περιστράφηκε γύρω από τις καθημερινές τους συνήθειες. Όταν εκείνη τον καληνύχτισε για να αποσυρθεί στο δωμάτιο της, ο κληρονόμος θέλησε να κάνει μια τελευταία προσπάθεια. - Μάνα, αν ήξερα ότι ο πίνακας απεικονίζει εσένα δεν θα τον πούλαγα όσα λεφτά και να μου έδιναν! Η μητέρα του χαμογέλασε και σε πολύ τρυφερό τόνο του απάντησε: - Από μικρός είχες πολύ ζωηρή φαντασία, ο πίνακας δεν είχε καμία σχέση με μένα και καλά έκανες και τον πούλησες, αν τον είχα θελήσει θα τον είχα κρατήσει! - Δηλαδή δεν είσαι εσύ η γυναίκα του πίνακα, αποκρίθηκε σχεδόν απογοητευμένα ο κληρονόμος. - Καληνύχτα γιε μου, λέω σε 2 εβδομάδες να έρθω Αθήνα να μείνω για λίγο να σε δω και περισσότερο! - Καληνύχτα μητέρα! Θα σε περιμένω με χαρά! ***Δευτέρα 12 Απριλίου, 1976, Παρίσι, Γαλλία Η νεαρή Βασιλική πέρναγε μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου της στη Μονμάρτρη και στα καφέ της. Αγαπούσε πολύ την ζωγραφική και είχε διαβάσει τα πάντα για τους φημισμένους ζωγράφους που είχαν ζήσει στην περιοχή 50 και περισσότερα χρόνια πριν. Εκείνη την ημέρα, είχε κανονίσει να πιει καφέ με την φίλη της την Νάντια, αλλά εκείνη όπως πάντα την είχε στήσει και η Βασιλική είχε βγάλει τον Τροπικό του Καρκίνου του Μίλλερ και τον διάβαζε όσο περίμενε. Ξαφνικά και ενώ ήταν απορροφημένη από το βιβλίο της, ένιωσε μια αντρική παρουσία πάνω από το κεφάλι της. - Θα μπορούσα να σας ζωγραφίσω; - Δε βρίσκεται ότι η μέθοδος σας είναι λίγο ξεπερασμένη, του απάντησε μάλλον εύθυμα εκείνη. - Δυστυχώς έχετε δίκιο! Εφαρμόζω μια ξεπερασμένη μέθοδο για να σας πείσω να ποζάρετε για μια ξεπερασμένη τέχνη! Δεν έχω καμιά ελπίδα! - Ξεπερασμένη τέχνη η ζωγραφική! Θα διαφωνήσω σε αυτό κύριε! - Πωλ Μιστράλ! Η νεαρή Βασιλική στο άκουσμα του ονόματος γύρισε και επεξεργάστηκε τον άντρα. Κατάλαβε ότι μιλούσε με τον πιο διάσημο εν ζωή ζωγράφο της Γαλλίας - Σας γνωρίζω! Και μάλιστα θα έλεγα ότι είμαι και μεγάλη σας θαυμάστρια! - Και τότε γιατί δεν θέλετε να ποζάρετε για μένα; - Κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο και για τους δυο μας! - Με ποια έννοια, δεν σας καταλαβαίνω! - Μπορεί να σας ερωτευθώ! Τόσα έχω διαβάσει για γυναίκες που κάποια στιγμή πόζαραν για ζωγράφο! Είναι επικίνδυνο! - Μα εγώ θα μπορούσα να είμαι πατέρας σας! Είμαι σίγουρος ότι έχω τα διπλάσια χρόνια σας! - Τόσο το χειρότερο! Θα μπορούσατε να με ερωτευθείτε εσείς τότε, συνέχισε να τον πειράζει εύθυμα η Βασιλική! - Σας υπόσχομαι να μην το επιτρέψω να συμβεί! Αν σας το υποσχεθώ θα ποζάρετε για μένα; - Θα χρειαστώ εγγυήσεις! - Αν σας ερωτευθώ θα σας χαρίσω τον πίνακα! - Αν με ερωτευθείτε θα πρέπει να αντιμετωπίσετε και τον αρραβωνιαστικό μου και σίγουρα θα έχετε άσχημα ξεμπερδέματα! - Αν είστε αρραβωνιασμένη, εσείς τουλάχιστον δεν διατρέχεται κανέναν κίνδυνο! Πως θα μπορούσα να ανταγωνιστώ κάποιον αρκετά νεότερο μου! - Έχετε μια γοητεία που θα μπορούσε να συγκινήσει πολλές κοπέλες της ηλικίας μου! - Αν και δεν το πιστεύω, σας υπόσχομαι ότι δεν θα επιτρέψω να συμβεί τίποτε ανάμεσα μας! Θα είστε απόλυτα προστατευμένη! Θα έρχεστε, θα ποζάρετε και θα φεύγετε. - Αφού έχω τον λόγο σας, είμαστε σύμφωνοι! ***Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου, 1976, Παρίσι, Γαλλία Στο ίδιο καφέ που είχαμε γνωριστεί θα τον δω και για τελευταία φορά σκεφτόταν η Βασιλική, ενώ τον περίμενε να έρθει. Προσπάθησε να επικεντρωθεί στο βιβλίο της αλλά μάταια, διάβαζε ανάμεσα στις γραμμές χωρίς να δίνει καμία προσοχή σε αυτά που έγραφε το βιβλίο, το κράταγε απλά για να περάσει ο χρόνος μέχρι να έρθει εκείνος Μερικά λεπτά αργότερα ο Πωλ στεκόταν και πάλι όρθιος πάνω από το κεφάλι της. - Συγγνώμη που άργησα, αλλά πήγα πρώτα να δω τον Αντρέα! - Τι έκανες! Σχεδόν του ξεφώνισε απορημένη. - Έπρεπε να το κάνω! Δεν ήθελα να έχει αμφιβολίες για τίποτε! Σκέψου ότι με ρώτησε αν είναι δικό μου το παιδί σου! - Και εσύ τι του απάντησες! - Μα την αλήθεια φυσικά, ότι ούτε φιλί δεν δώσαμε ποτέ και ότι ακόμα και όταν πόζαρες για μένα, δεν σε άγγιξα παρά ελάχιστες φορές και μόνο όταν αυτό ήταν εντελώς απαραίτητο για τις ανάγκες του πίνακα! - Ξέρει όμως ότι και οι δυο το θέλαμε! Το έχει καταλάβει ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου, εξάλλου δεν προσπάθησα και να του το κρύψω! - Δεν μπορώ να σε δω στο μέλλον μου πια, δεν μπορώ ούτε όνειρα να κάνω για μας! - Κι αν εγώ αποφάσιζα ότι σε θέλω και δεν με ενδιαφέρει τίποτε! Τι θα έκανες; - Δεν θα σε άφηνα να καταστροφείς! - Και αν το ήθελα; - Δεν θα μπορούσα...το νόημα όσων ζούμε βρίσκονται στις μελλοντικές προσδοκίες που έχουμε, για να αναπαραστήσουμε το παρελθόν έχουμε την τέχνη! - Η τέχνη είναι για τους δειλούς λοιπόν! Το έμαθα με πολύ σκληρό τρόπο! Αντίο! Η Βασιλική δεν περίμενε κάποια άλλη αντίδραση του Πωλ και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Λίγο πριν φύγει γύρισε μια τελευταία φορά προς εκείνον. - Είσαι δειλός, μείνε λοιπόν με τα πινέλα σου! Ο Πωλ την κοίταξε σιωπηλός, όταν εκείνη γύρισε και έφυγε, μονολόγησε. - Για να μην πεθάνουμε από την αλήθεια, γι αυτό κάνουμε τέχνη... ***Παρασκευή 8 Ιουνίου, 2018, Άνδρο, Ελλάδα Ο κληρονόμος κάθισε στο σαλόνι και για πρώτη φορά συνειδητοποίησε πόσο άδειο φαινόταν το σπίτι χωρίς την μάνα του να τριγυρνάει μέσα σε αυτό! Η κηδεία είχε γίνει όπως εκείνη ήθελε. Είχε θελήσει να ταφεί ξεχωριστά από τον πατέρα του, αλλά και από τους υπόλοιπους συγγενείς της. Της άρεσε να ζει απομονωμένα και θέλησε να αναπαυθεί και μόνη, σκέφτηκε ο κληρονόμος καθώς έβγαζε το φάκελο που του είχε αφήσει. Βολεύτηκε στην πολυθρόνα του και ξεκίνησε να διαβάζει: “Όσες φορές και να κοίταξα στο παρελθόν μου, ότι ανασκόπηση και να έκανα στη ζωή μου, πάντα κατέληγα ότι ήσουν η πιο σημαντική απόφαση που πήρα, ενώ ο Πωλ η πιο σημαντική απόφαση που δεν πήρα. Όσες φορές και να έχω γυρίσει πίσω σε εκείνη τη στιγμή, κάθε φορά την ίδια απόφαση παίρνω! Κανένας έρωτας δεν μπορεί να υπάρχει αν πρέπει να θυσιαστεί μια αγέννητη ζωή!” Διάβασε το σημείωμα της μητέρας του και δεύτερη και τρίτη φορά, ύστερα το πήρε το έκλεισε μέσα στο χρηματοκιβώτιο, σφράγισε το σπίτι και εγκατέλειψε το νησί. ***Πέμπτη 21 Ιουλίου, 2018, Κατάρ Ο πόλεμος ανάμεσα στα δύο μουσεία ήταν εδώ και χρόνια σε πλήρη εξέλιξη. Το Λούβρο του Άμπου Ντάμπι δαπανούσε κάθε χρόνο αστρονομικά ποσά για να φέρει έργα τέχνης που θα τραβήξουν τον κόσμο, όμως πάντα αυτό του Κατάρ κυρίως χάρη στον μυθικό πλέον πιο ακριβοπληρωμένο πίνακα του κόσμου του Πωλ Μιστραλ κατάφερνε κάθε χρόνο να κερδίζει περισσότερες εντυπώσεις και να κάνει περισσότερα έσοδα. Ο Εγγονόπουλος είχε ήδη περάσει πάνω από μία ώρα μπροστά από τον πίνακα, όταν μια νεαρή με αυτήν την αυθάδεια και παρόρμηση της ηλικίας, θέλησε να τον πειράξει. - Έχω διαβάσει τα πάντα για τον Πωλ Μιστράλ και αυτός είναι ο αγαπημένος μου πίνακας, αλλά ούτε εγώ δεν έχω καθίσει ποτέ τόση ώρα μπροστά του με τόση αφοσίωση! Είμαι περίεργη να μου πείτε τι βλέπετε! Ο Εγγονόπουλος αρχικά την κοίταξε μήπως είναι κάποια γνωστή του και δεν την είχε αναγνωρίσει, όταν σιγουρεύτηκε ότι του είναι άγνωστη, σιγά σιγά σαν να ξύπναγε από βαθύ λήθαργο της απευθύνθηκε. - Την συντριβή του έρωτα! Βλέπω την αγέννητη ζωή, που ακόμα είναι στο δρόμο, να συντρίβει τον έρωτα! Η κοπέλα αρχικά σάστισε, αλλά γρήγορα βρήκε την αυτοκυριαρχία της και απάντησε. - Ομολογώ ότι αυτή την ανάλυση, ούτε την είχα δει ποτέ στον πίνακα, ούτε την έχω διαβάσει κάπου! Οι πηγές σας ποιες είναι; - Η μητέρα μου! - Η μητέρα σας; Μήπως θέλετε να αναφερθείτε και σε κάποιο ρητό του πατέρα σας, του απευθύνθηκε φανερά ειρωνικά! Εκείνος σαν να αγνόησε το ειρωνικό της ύφος, απάντησε: - Ο πατέρας μου, είχε δίκιο όταν έλεγε ότι δεν ανήκει ο πίνακα αυτός σε μουσείο! Δυστυχώς άργησα να το καταλάβω! - Τα μεγάλα έργα τέχνης, πρέπει να ανήκουν στο λαό και η θέση τους είναι στα μουσεία κύριε! Είπε φανερά εκνευρισμένη η νεαρή που είχε χάσει έτσι άσκοπα τον χρόνο της συνομιλώντας με έναν γραφικό τύπο. - Όχι όλα, είπε εκείνος και επιτέλους σηκώθηκε. Ο Εγγονόπουλος άρχισε να απομακρύνεται, λίγο πριν φύγει οριστικά, γύρισε μια τελευταία φορά προς τον πίνακα και μονολόγησε - Αντίο μάνα. ------------------------------------------------------ Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας # Αγορά Βιβλίων: https://digilove.eu/index.php/buy-book # Περισσότερες Πληροφορίες: https://www.digilove.eu ------------------------------------------------------------ Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: https://www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ------------------------------------------------------
View on Facebook
·Share

Share on FacebookShare on TwitterShare on Linked InShare by Email

  • Likes: 855
  • Shares: 53
  • Comments: 0

Comment on Facebook

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

1 years ago

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

Μια καταδικασμένη συνθήκη

Ο άνθρωπος είναι κυρίως οι αναμνήσεις του. Χωρίς μνήμη δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε κανένα από τα θεμελιώδη κριτήρια της ύπαρξης μας.

Αν ξαφνικά, όλη η ανθρωπότητα ξύπναγε και δεν είχε καμία μνήμη, ο πολιτισμός μας θα κατέρρεε μέσα σε λίγες μέρες.

Αν ο άνθρωπος λειτουργούσε μόνο με την προσωρινή μνήμη και δεν μπορούσε να αποθηκεύσει πληροφορίες, δεν θα είχαμε ποτέ προχωρήσει από την εποχή των σπηλαίων.

Αν κάθε πρωί που ξυπνάγαμε, είχαν σβηστεί αυτά που είχαμε ζήσει την προηγούμενη μέρα, δεν θα είχαμε ποτέ αναπτύξει ούτε συναισθηματική νοημοσύνη.

Αφού έγινε σαφές ότι το παρελθόν που έχουμε την δυνατότητα να ανακαλούμε, είναι αυτό που μας συνδέει όσο τίποτε άλλο με την ανθρώπινη ιδιότητα που έχουμε σήμερα, ας δούμε μερικά πράγματα γι' αυτό κάπως πιο αναλυτικά.

Πώς λειτουργεί η μνήμη;

Αυτά που ακούμε, βλέπουμε ή και αισθανόμαστε επεξεργάζονται από τον εγκέφαλο.

Πρώτα, όμως, εισέρχονται στην άμεση μνήμη, που συγκρατεί αυτές τις πληροφορίες για δευτερόλεπτα.

Μετά γίνεται επιλογή των πληροφοριών από την άμεση μνήμη στη βραχυπρόθεσμη μνήμη και μετά κάποιες από αυτές περνάνε στην μακροπρόθεσμη μνήμη.

Οι πληροφορίες που χάνει ο εγκέφαλος κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής είναι σίγουρα πολύ περισσότερες από αυτές που έχει την δυνατότητα να αποθηκεύσει στην βραχυπρόθεσμη μνήμη που στη συνέχεια κάνει ένα δεύτερο φιλτράρισμα για να αποθηκευτούν ακόμα λιγότερες πληροφορίες στην μακροπρόθεσμη.

Στην ουσία αυτό που αποθηκεύουμε τελικά ως μνήμη είναι μια σύντομη και μάλλον και παραμορφωμένη εκδοχή των γεγονότων που συμβαίνουν.

Απλά γεγονότα δεν έχουμε την δυνατότητα να τα αναπαραστήσουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχουν συμβεί.

Δυο αφηγήσεις για την ίδια ακριβώς ιστορία, αν μεσολαβήσει κάποιο χρονικό διάστημα, θα είναι πολύ διαφορετικές, αφού θα έχει επέλθει η αναπόφευκτη λήθη, ακόμα και αν αυτές προέρχονται από τον ίδιο άνθρωπο!

Οι αφηγήσεις μιας απλής ιστορίας που έχουν βιώσει 2 άνθρωποι μαζί, είναι σχεδόν πάντα πολύ διαφορετικές όταν τις εξιστορούν το καθένα από τα δύο άτομα ξεχωριστά.

Γίνομαι πιο συγκεκριμένος αν χθες το βράδυ περάσατε μια βραδιά με 4-5 φίλους σε ένα σπίτι και ρωτήσετε δύο από αυτούς να σας την αφηγηθούν αναλυτικά θα σας πουν πράγματα που δεν θυμάστε ή που είχατε την εντύπωση ότι συνέβησαν αλλιώς ακόμα και αν αυτή η αφήγηση γίνει την επόμενη ακριβώς ημέρα!

Είναι μια θλιβερή διαπίστωση, αλλά το παρελθόν μας, το τόσο σημαντικό για τον προσδιορισμό της ύπαρξης μας είναι αδύνατον να το ανακαλέσουμε αντικειμενικά, αλλά ούτε και να το θυμηθούμε ολόκληρο.

Όμως ακόμα και σημαντικές λέξεις που χρησιμοποιούμε δεν έχουν την ίδια σημασία γι' όλους. Λέξεις όπως αγάπη, έρωτας, ζήλια αν ρωτήσεις 10 ανθρώπους μπορεί και να πάρεις 10 διαφορετικούς ορισμούς. Άρα μια παρανόηση όταν χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις αλλά τους αποδίδουμε διαφορετική σημασία είναι δεδομένη.

Ένα ωραίο παιχνίδι που ίσως θα έπρεπε να παίζουν όλα τα καινούργια ζευγάρια θα ήταν να δώσουν ο καθένας τον δικό του ορισμό για κάποιες σημαντικές λέξεις όπως αγάπη, έρωτας, ζήλια, παιδί, οικογένεια, μάνα κτλ.

Ένας από τους μηχανισμούς που ο άνθρωπος σκέφτηκε ώστε να έχει την δυνατότητα να αποθηκεύει μνήμες, είναι η γραφή.

Για τις “παρανοήσεις” που έχουν δημιουργηθεί από την χρήσης της γραφής, έχω γράψει στο μυθιστόρημά μου “Το παζλ”, αντιγράφω από εκεί:

“...Ο εγκέφαλος είναι το κέντρο ελέγχου του σώματος, όλων των ακούσιων και εκούσιων δραστηριοτήτων. Περιέχει γύρω στα 100 δισεκατομμύρια νεύρα.

Χρησιμοποιούμε τον εγκέφαλο μας για την εκτέλεση εκατοντάδων εργασιών, πολλές φορές και ταυτόχρονα. Το πολύπλοκο αυτό όργανο, λοιπόν, ελέγχει τις λειτουργίες της σκέψης, της μνήμης, της συγκίνησης (αισθήματα) και της ομιλίας.

Τι συμβαίνει στο εγκέφαλο όταν διαβάζει
Έχει αποδειχθεί βάση της Νευροεπιστήμης ότι κατά την ανάγνωση μιας πλοκής ενός βιβλίου διεγείρονται διάφορες περιοχές του εγκεφάλου ενός αναγνώστη.

Το περίεργο είναι ότι εάν αυτό ακριβώς που διάβασε ο αναγνώστης του συνέβαινε στην πραγματική ζωή, θα διεγείρονταν πάλι οι ίδιες ακριβώς περιοχές.

Ο εγκέφαλος δεν μπορεί να κάνει διαχωρισμό μεταξύ ενός αληθινού γεγονότος και ενός μυθιστορηματικού. Οι άνθρωποι που διαβάζουν συχνά μυθιστορήματα, δραπετεύουν πλήρως σε μια εικονική πραγματικότητα.

Ο εγκέφαλός μας έχει την τάση να βλέπει το γενικό σύνολο.
Για παράδειγμα όταν διαβάζουμε ένα κείμενο το μάτι δεν παρατηρεί κάθε γράμμα μιας λέξης, αλλά ολόκληρη τη λέξη στο σύνολό της.

Γενικά το μάτι κατά το διάβασμα προχωρά με "πηδηματάκια". Προχωρά λέξη - λέξη και ίσως αρκετές φορές, κομμάτι - κομμάτι κειμένου.

Έτσι με αυτήν την διαδικασία η λειτουργία της ανάγνωσης γίνεται πολύ γρηγορότερα απ' ότι αν προσέχαμε γράμμα-γράμμα και λέξη-λέξη.

Αν τώρα συνδυάσουμε την εικονική πραγματικότητα στην οποία έχουμε μεταφερθεί, τα πηδηματάκια που έχουμε κάνει σε λέξεις και παραγράφους με την τάση που έχει ο εγκέφαλος να αναζητά αυτά που γνωρίζει ήδη σε ένα κείμενο, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο αναγνώστης ενός κειμένου πολύ δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί με την αρχική ιδέα του συγγραφέα αλλά τις περισσότερες φορές θα δημιουργήσει μια δική του...πιο κοντά στα μέτρα του..στην αντιληπτική του ικανότητα και ακόμα και πιο κοντά στην ηθική του...”

Οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό πως ούτε και με την γραφή είμαστε ικανοί να αναπαραστήσουμε αντικειμενικά την πραγματικότητα που έχουμε ζήσει.

Με την εξέλιξη της τεχνολογίας όμως, ο άνθρωπος κατάφερε να δημιουργήσει κάμερες, συσκευές που είναι ικανές να αποθηκεύουν το παρελθόν μας όπως ακριβώς συμβαίνει!

Μην βιάζεστε να θριαμβολογήσετε γιατί ακόμα και εδώ τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Και εδώ δεν υπάρχει αντικειμενική καταγραφή του παρελθόντος! Αρκεί να δείξετε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού σε έναν οπαδό του Παναθηναϊκού και σε έναν οπαδό του Ολυμπιακού και εύκολα θα καταλάβετε ότι πολλές στιγμές που τις βλέπουν ταυτόχρονα και στην ίδια οθόνη τις ερμηνεύουν με πολύ διαφορετικό τρόπο!

Ούτε σε αυτό που έχουμε την δυνατότητα να το αναπαράγουμε οπτικά και ακουστικά όσες φορές θέλουμε δεν είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε μια αντικειμενική πραγματικότητα αποδεκτή από όλους!

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακόμα και αυτό το παρελθόν, όπως τελικά το αποθηκεύσαμε στη μνήμη μας, μπορεί να αλλάξει ξαφνικά και να αποκτήσει άλλη σημασία!

Για παράδειγμα ένας άντρας που μόλις έμαθε ότι η γυναίκα του τον απατούσε τα τελευταία δύο χρόνια, ξαφνικά από την μία στιγμή στην άλλη θα δώσει εντελώς διαφορετική ερμηνεία για αυτά που έζησε την τελευταία διετία, από την ερμηνεία που έδινε λίγες στιγμές μόνο πριν μάθει για την απάτη!

Η καταδικασμένη ανθρώπινη συνθήκη λοιπόν, βασίζεται στο γεγονός ότι είμαστε ανίκανοι να αποθηκεύσουμε ολόκληρο το παρελθόν μας, είμαστε ανίκανοι να το αποθηκεύσουμε αντικειμενικά, αλλά ακόμα και αυτό το κομμάτι που τελικά αποθηκεύουμε, με τον τρόπο που το κάνουμε, μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή...

------------------------------------------------------

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: https://digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: https://www.digilove.eu

--------------------------------------------------------

Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: https://www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.

------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less

Μια καταδικασμένη συνθήκη Ο άνθρωπος είναι κυρίως οι αναμνήσεις του. Χωρίς μνήμη δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε κανένα από τα θεμελιώδη κριτήρια της ύπαρξης μας. Αν ξαφνικά, όλη η ανθρωπότητα ξύπναγε και δεν είχε καμία μνήμη, ο πολιτισμός μας θα κατέρρεε μέσα σε λίγες μέρες. Αν ο άνθρωπος λειτουργούσε μόνο με την προσωρινή μνήμη και δεν μπορούσε να αποθηκεύσει πληροφορίες, δεν θα είχαμε ποτέ προχωρήσει από την εποχή των σπηλαίων. Αν κάθε πρωί που ξυπνάγαμε, είχαν σβηστεί αυτά που είχαμε ζήσει την προηγούμενη μέρα, δεν θα είχαμε ποτέ αναπτύξει ούτε συναισθηματική νοημοσύνη. Αφού έγινε σαφές ότι το παρελθόν που έχουμε την δυνατότητα να ανακαλούμε, είναι αυτό που μας συνδέει όσο τίποτε άλλο με την ανθρώπινη ιδιότητα που έχουμε σήμερα, ας δούμε μερικά πράγματα γι αυτό κάπως πιο αναλυτικά. Πώς λειτουργεί η μνήμη; Αυτά που ακούμε, βλέπουμε ή και αισθανόμαστε επεξεργάζονται από τον εγκέφαλο. Πρώτα, όμως, εισέρχονται στην άμεση μνήμη, που συγκρατεί αυτές τις πληροφορίες για δευτερόλεπτα. Μετά γίνεται επιλογή των πληροφοριών από την άμεση μνήμη στη βραχυπρόθεσμη μνήμη και μετά κάποιες από αυτές περνάνε στην μακροπρόθεσμη μνήμη. Οι πληροφορίες που χάνει ο εγκέφαλος κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής είναι σίγουρα πολύ περισσότερες από αυτές που έχει την δυνατότητα να αποθηκεύσει στην βραχυπρόθεσμη μνήμη που στη συνέχεια κάνει ένα δεύτερο φιλτράρισμα για να αποθηκευτούν ακόμα λιγότερες πληροφορίες στην μακροπρόθεσμη. Στην ουσία αυτό που αποθηκεύουμε τελικά ως μνήμη είναι μια σύντομη και μάλλον και παραμορφωμένη εκδοχή των γεγονότων που συμβαίνουν. Απλά γεγονότα δεν έχουμε την δυνατότητα να τα αναπαραστήσουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχουν συμβεί. Δυο αφηγήσεις για την ίδια ακριβώς ιστορία, αν μεσολαβήσει κάποιο χρονικό διάστημα, θα είναι πολύ διαφορετικές, αφού θα έχει επέλθει η αναπόφευκτη λήθη, ακόμα και αν αυτές προέρχονται από τον ίδιο άνθρωπο! Οι αφηγήσεις μιας απλής ιστορίας που έχουν βιώσει 2 άνθρωποι μαζί, είναι σχεδόν πάντα πολύ διαφορετικές όταν τις εξιστορούν το καθένα από τα δύο άτομα ξεχωριστά. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος αν χθες το βράδυ περάσατε μια βραδιά με 4-5 φίλους σε ένα σπίτι και ρωτήσετε δύο από αυτούς να σας την αφηγηθούν αναλυτικά θα σας πουν πράγματα που δεν θυμάστε ή που είχατε την εντύπωση ότι συνέβησαν αλλιώς ακόμα και αν αυτή η αφήγηση γίνει την επόμενη ακριβώς ημέρα! Είναι μια θλιβερή διαπίστωση, αλλά το παρελθόν μας, το τόσο σημαντικό για τον προσδιορισμό της ύπαρξης μας είναι αδύνατον να το ανακαλέσουμε αντικειμενικά, αλλά ούτε και να το θυμηθούμε ολόκληρο. Όμως ακόμα και σημαντικές λέξεις που χρησιμοποιούμε δεν έχουν την ίδια σημασία γι όλους. Λέξεις όπως αγάπη, έρωτας, ζήλια αν ρωτήσεις 10 ανθρώπους μπορεί και να πάρεις 10 διαφορετικούς ορισμούς. Άρα μια παρανόηση όταν χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις αλλά τους αποδίδουμε διαφορετική σημασία είναι δεδομένη. Ένα ωραίο παιχνίδι που ίσως θα έπρεπε να παίζουν όλα τα καινούργια ζευγάρια θα ήταν να δώσουν ο καθένας τον δικό του ορισμό για κάποιες σημαντικές λέξεις όπως αγάπη, έρωτας, ζήλια, παιδί, οικογένεια, μάνα κτλ. Ένας από τους μηχανισμούς που ο άνθρωπος σκέφτηκε ώστε να έχει την δυνατότητα να αποθηκεύει μνήμες, είναι η γραφή. Για τις “παρανοήσεις” που έχουν δημιουργηθεί από την χρήσης της γραφής, έχω γράψει στο μυθιστόρημά μου “Το παζλ”, αντιγράφω από εκεί: “...Ο εγκέφαλος είναι το κέντρο ελέγχου του σώματος, όλων των ακούσιων και εκούσιων δραστηριοτήτων. Περιέχει γύρω στα 100 δισεκατομμύρια νεύρα. Χρησιμοποιούμε τον εγκέφαλο μας για την εκτέλεση εκατοντάδων εργασιών, πολλές φορές και ταυτόχρονα. Το πολύπλοκο αυτό όργανο, λοιπόν, ελέγχει τις λειτουργίες της σκέψης, της μνήμης, της συγκίνησης (αισθήματα) και της ομιλίας. Τι συμβαίνει στο εγκέφαλο όταν διαβάζει Έχει αποδειχθεί βάση της Νευροεπιστήμης ότι κατά την ανάγνωση μιας πλοκής ενός βιβλίου διεγείρονται διάφορες περιοχές του εγκεφάλου ενός αναγνώστη. Το περίεργο είναι ότι εάν αυτό ακριβώς που διάβασε ο αναγνώστης του συνέβαινε στην πραγματική ζωή, θα διεγείρονταν πάλι οι ίδιες ακριβώς περιοχές. Ο εγκέφαλος δεν μπορεί να κάνει διαχωρισμό μεταξύ ενός αληθινού γεγονότος και ενός μυθιστορηματικού. Οι άνθρωποι που διαβάζουν συχνά μυθιστορήματα, δραπετεύουν πλήρως σε μια εικονική πραγματικότητα. Ο εγκέφαλός μας έχει την τάση να βλέπει το γενικό σύνολο. Για παράδειγμα όταν διαβάζουμε ένα κείμενο το μάτι δεν παρατηρεί κάθε γράμμα μιας λέξης, αλλά ολόκληρη τη λέξη στο σύνολό της. Γενικά το μάτι κατά το διάβασμα προχωρά με πηδηματάκια. Προχωρά λέξη - λέξη και ίσως αρκετές φορές, κομμάτι - κομμάτι κειμένου. Έτσι με αυτήν την διαδικασία η λειτουργία της ανάγνωσης γίνεται πολύ γρηγορότερα απ ότι αν προσέχαμε γράμμα-γράμμα και λέξη-λέξη. Αν τώρα συνδυάσουμε την εικονική πραγματικότητα στην οποία έχουμε μεταφερθεί, τα πηδηματάκια που έχουμε κάνει σε λέξεις και παραγράφους με την τάση που έχει ο εγκέφαλος να αναζητά αυτά που γνωρίζει ήδη σε ένα κείμενο, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο αναγνώστης ενός κειμένου πολύ δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί με την αρχική ιδέα του συγγραφέα αλλά τις περισσότερες φορές θα δημιουργήσει μια δική του...πιο κοντά στα μέτρα του..στην αντιληπτική του ικανότητα και ακόμα και πιο κοντά στην ηθική του...” Οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό πως ούτε και με την γραφή είμαστε ικανοί να αναπαραστήσουμε αντικειμενικά την πραγματικότητα που έχουμε ζήσει. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας όμως, ο άνθρωπος κατάφερε να δημιουργήσει κάμερες, συσκευές που είναι ικανές να αποθηκεύουν το παρελθόν μας όπως ακριβώς συμβαίνει! Μην βιάζεστε να θριαμβολογήσετε γιατί ακόμα και εδώ τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Και εδώ δεν υπάρχει αντικειμενική καταγραφή του παρελθόντος! Αρκεί να δείξετε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού σε έναν οπαδό του Παναθηναϊκού και σε έναν οπαδό του Ολυμπιακού και εύκολα θα καταλάβετε ότι πολλές στιγμές που τις βλέπουν ταυτόχρονα και στην ίδια οθόνη τις ερμηνεύουν με πολύ διαφορετικό τρόπο! Ούτε σε αυτό που έχουμε την δυνατότητα να το αναπαράγουμε οπτικά και ακουστικά όσες φορές θέλουμε δεν είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε μια αντικειμενική πραγματικότητα αποδεκτή από όλους! Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακόμα και αυτό το παρελθόν, όπως τελικά το αποθηκεύσαμε στη μνήμη μας, μπορεί να αλλάξει ξαφνικά και να αποκτήσει άλλη σημασία! Για παράδειγμα ένας άντρας που μόλις έμαθε ότι η γυναίκα του τον απατούσε τα τελευταία δύο χρόνια, ξαφνικά από την μία στιγμή στην άλλη θα δώσει εντελώς διαφορετική ερμηνεία για αυτά που έζησε την τελευταία διετία, από την ερμηνεία που έδινε λίγες στιγμές μόνο πριν μάθει για την απάτη! Η καταδικασμένη ανθρώπινη συνθήκη λοιπόν, βασίζεται στο γεγονός ότι είμαστε ανίκανοι να αποθηκεύσουμε ολόκληρο το παρελθόν μας, είμαστε ανίκανοι να το αποθηκεύσουμε αντικειμενικά, αλλά ακόμα και αυτό το κομμάτι που τελικά αποθηκεύουμε, με τον τρόπο που το κάνουμε, μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή... ------------------------------------------------------ Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας # Αγορά Βιβλίων: https://digilove.eu/index.php/buy-book # Περισσότερες Πληροφορίες: https://www.digilove.eu -------------------------------------------------------- Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: https://www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ------------------------------------------------------
View on Facebook
·Share

Share on FacebookShare on TwitterShare on Linked InShare by Email

  • Likes: 295
  • Shares: 14
  • Comments: 0

Comment on Facebook

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

1 years ago

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

Γεύμα στην κορυφή ενός ουρανοξύστη

Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη, είναι Σεπτέμβριος του 1920, η πόλη όπως και ολόκληρη η χώρα προσπαθεί να συνέλθει από το πρώτο οικονομικό κραχ του 1907.

Εκείνη την εποχή, η Νέα Υόρκη, ήταν για χιλιάδες ανθρώπους, ο προορισμός που θα ενσάρκωνε το Αμερικανικό όνειρο. Ιταλοί, Ιρλανδοί, Εβραίοι, αλλά και Έλληνες μετανάστες συνέρρεαν κατά χιλιάδες αναζητώντας μια καλύτερη ζωή και μια δεύτερη πατρίδα.

Είναι επίσης η εποχή της μεγάλης ανοικοδόμησης, ο μεγιστάνας Rockefeller θέλει περίπου έναν μήνα ακόμα να τελειώσει έναν από τους πιο εμβληματικούς ουρανοξύστες του κόσμου!

Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1920, πιθανότατα από τον ίδιο τον Rockefeller, θα αποφασιστεί να σταλούν, στον σχεδόν ολοκληρωμένο ουρανοξύστη, φωτογράφοι, να αποθανατίσουν το τέλος των εργασιών του!

Στην κορυφή του κτηρίου, στα 260 μέτρα από το έδαφος, θα βρεθούν τουλάχιστον 3 επαγγελματίες φωτογράφοι και θα τραβήξουν μια σειρά από φωτογραφίες.

Μία από αυτές, θα γίνει από τις πιο αναγνωρισμένες φωτογραφίες του κόσμου και η πιο εμβληματική φωτογραφία της πόλης της Νέας Υόρκης!

Πριν προχωρήσουμε άλλο την ιστορία ας ρίξουμε μια ματιά στη φωτογραφία!

Η φωτογραφία απεικονίζει 11 εργάτες, πιθανότατα μετανάστες, να παίρνουν το γεύμα τους πάνω σε μια μεταλλική μπάρα, σε υψόμετρο 260 μέτρων, ενώ πίσω τους αχνοφαίνεται το πιο διάσημο πάρκο της Νέας Υόρκης, το Central Park.

Το πιο συναρπαστικό στοιχείο της φωτογραφίας αναμφισβήτητα είναι η απουσία φόβου που είναι
έκδηλη και στους 11. Σε ένα υψόμετρο που οι περισσότεροι θα είχαμε παγώσει από τον φόβο, εκείνοι μοιάζουν υπερβολικά άνετοι, γευματίζουν, καπνίζουν και πίνουν! Κανείς δεν φαίνεται να έχει την παραμικρή ανησυχία!

Η φωτογραφία θα δημοσιευτεί για πρώτη φορά στις 2 Οκτωβρίου του 1920, στην εφημερίδα Herald-Tribune. Από τότε έχει ανατυπωθεί σε εκατομμύρια αντίτυπα, έχει γίνει μπλούζα, αφίσα, καρτ ποστάλ, αλλά έχει τυπωθεί και πάνω σε οποιαδήποτε άλλη επιφάνεια μπορεί κανείς να φανταστεί!

Ο άνθρωπος που τράβηξε την φωτογραφία δεν έχει ταυτοποιηθεί! Εκείνη την ημέρα βρέθηκαν τουλάχιστον 3 φωτογράφοι στην κορυφή του ουρανοξύστη και δημιουργήθηκε υλικό από αρκετές φωτογραφίες που υπάρχει μέχρι και σήμερα στο αρχείο της εταιρίας. Τις περισσότερες πιθανότητες να αποτύπωσε το συγκεκριμένο πλάνο συγκεντρώνει ο Charles Ebbet.

Όμως ούτε και οι 11 εργάτες έχουν ταυτοποιηθεί! Είμαστε σίγουροι μόνο για την ταυτότητα των 2, ενώ μυστήριο καλύπτει την ταυτότητα των υπολοίπων.

Η Herald-Tribune και ενώ η φωτογραφία ήταν ήδη διάσημη, κάλεσε τους αναγνώστες της να αναγνωρίσουν τους υπόλοιπους 9.

Αυτό που ακολούθησε μάλλον μπέρδεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα! Η συμμετοχή του κόσμου ήταν απίστευτη και βρέθηκαν κυριολεκτικά χιλιάδες άτομα να ισχυρίζονται ότι έχουν κάποιο συγγενή ανάμεσα στους 11 της φωτογραφίας.

Σε ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για την συγκεκριμένη φωτογραφία, ένας έμπορος στη Νέα Υόρκη που πουλάει καρτ ποστάλ και αφίσες, ισχυρίστηκε ότι πουλάει τουλάχιστον 20 φωτογραφίες με τους εργάτες που παίρνουν το γεύμα τους, την ημέρα. Το εντυπωσιακό της ιστορίας όμως είναι ότι ως και σήμερα, ένας στους δέκα που αγοράζει την φωτογραφία, ισχυρίζεται ότι έχει κάποιον συγγενή που σχετίζεται με έναν από τους 11 της φωτογραφίας!

Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ που έχει τον τίτλο “Men at lunch” κατάφερε μάλλον να ταυτοποιήσει άλλους 2 εργάτες, ανεβάζοντας έτσι τον αριθμό των εργατών που έχουν αναγνωρισθεί σε 4.

Μια άλλη προσπάθεια που έγινε να αναγνωρισθούν μέσα από τα αρχεία της εταιρίας έπεσε στο κενό, αφού για την ανοικοδόμηση του ουρανοξύστη εργάστηκαν 40.000 άτομα, αλλά δεν υπάρχει γι' αυτούς κανένα επίσημο αρχείο.

Το 1932 ακόμα τα εργατικά δικαιώματα δεν είχαν καθιερωθεί και οι περισσότεροι δούλευαν πολλές ώρες, χωρίς ασφάλεια, ρισκάροντας κυριολεκτικά καθημερινά την ζωή τους. Περίπου 2 στους 100 εργάτες που δούλευαν σε οικοδομικές εργασίες, πέθαιναν από εργατικό ατύχημα και άλλοι 2 στους 100 έμεναν παράλυτοι!

Το μότο που έγινε εκείνη την εποχή σύνθημα για χιλιάδες εργάτες που δούλευαν σε παρόμοιες συνθήκες ήταν το περίφημο:

“...we do not die, we are killed..."

Ίσως αυτή η καθημερινή επαφή με τον θάνατο, να έχει κάνει και τους εργάτες της φωτογραφίας να φαίνονται τόσο ατάραχοι και εξοικειωμένοι με το υψόμετρο. Μάλλον δεν ήταν το πιο επικίνδυνο εμπόδιο που είχαν να αντιμετωπίσουν καθημερινά!

Γυρίζω πίσω στη φωτογραφία, το βλέμμα μου πέφτει στον πρώτο αριστερά που προσπαθεί να ανάψει ένα τσιγάρο, ο μεσαίος καπνίζει και χαμογελά, ο μόνος που φαίνεται να κοιτάζει τον φακό είναι ο τελευταίος από δεξιά που κρατά και ένα μπουκάλι.

Και είναι μάλλον, αυτές οι εντελώς συνηθισμένες ασχολίες, στην πιο ασυνήθιστη τοποθεσία, που έκαναν αυτή τη φωτογραφία μια από τις εμβληματικότερες της ιστορίας.

Τελικά είναι βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να εναρμονίζεις την καθημερινότητα σου με την ρουτίνα και το συνηθισμένο, ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι πολύ μακριά από το να χαρακτηριστούν ως ιδανικές...

------------------------------------------------------

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: https://digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: https://www.digilove.eu

--------------------------------------------------------

Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: https://www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.

------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less

Γεύμα στην κορυφή ενός ουρανοξύστη Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη, είναι Σεπτέμβριος του 1920, η πόλη όπως και ολόκληρη η χώρα προσπαθεί να συνέλθει από το πρώτο οικονομικό κραχ του 1907. Εκείνη την εποχή, η Νέα Υόρκη, ήταν για χιλιάδες ανθρώπους, ο προορισμός που θα ενσάρκωνε το Αμερικανικό όνειρο. Ιταλοί, Ιρλανδοί, Εβραίοι, αλλά και Έλληνες μετανάστες συνέρρεαν κατά χιλιάδες αναζητώντας μια καλύτερη ζωή και μια δεύτερη πατρίδα. Είναι επίσης η εποχή της μεγάλης ανοικοδόμησης, ο μεγιστάνας Rockefeller θέλει περίπου έναν μήνα ακόμα να τελειώσει έναν από τους πιο εμβληματικούς ουρανοξύστες του κόσμου! Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1920, πιθανότατα από τον ίδιο τον Rockefeller, θα αποφασιστεί να σταλούν, στον σχεδόν ολοκληρωμένο ουρανοξύστη, φωτογράφοι, να αποθανατίσουν το τέλος των εργασιών του! Στην κορυφή του κτηρίου, στα 260 μέτρα από το έδαφος, θα βρεθούν τουλάχιστον 3 επαγγελματίες φωτογράφοι και θα τραβήξουν μια σειρά από φωτογραφίες. Μία από αυτές, θα γίνει από τις πιο αναγνωρισμένες φωτογραφίες του κόσμου και η πιο εμβληματική φωτογραφία της πόλης της Νέας Υόρκης! Πριν προχωρήσουμε άλλο την ιστορία ας ρίξουμε μια ματιά στη φωτογραφία! Η φωτογραφία απεικονίζει 11 εργάτες, πιθανότατα μετανάστες, να παίρνουν το γεύμα τους πάνω σε μια μεταλλική μπάρα, σε υψόμετρο 260 μέτρων, ενώ πίσω τους αχνοφαίνεται το πιο διάσημο πάρκο της Νέας Υόρκης, το Central Park. Το πιο συναρπαστικό στοιχείο της φωτογραφίας αναμφισβήτητα είναι η απουσία φόβου που είναι έκδηλη και στους 11. Σε ένα υψόμετρο που οι περισσότεροι θα είχαμε παγώσει από τον φόβο, εκείνοι μοιάζουν υπερβολικά άνετοι, γευματίζουν, καπνίζουν και πίνουν! Κανείς δεν φαίνεται να έχει την παραμικρή ανησυχία! Η φωτογραφία θα δημοσιευτεί για πρώτη φορά στις 2 Οκτωβρίου του 1920, στην εφημερίδα Herald-Tribune. Από τότε έχει ανατυπωθεί σε εκατομμύρια αντίτυπα, έχει γίνει μπλούζα, αφίσα, καρτ ποστάλ, αλλά έχει τυπωθεί και πάνω σε οποιαδήποτε άλλη επιφάνεια μπορεί κανείς να φανταστεί! Ο άνθρωπος που τράβηξε την φωτογραφία δεν έχει ταυτοποιηθεί! Εκείνη την ημέρα βρέθηκαν τουλάχιστον 3 φωτογράφοι στην κορυφή του ουρανοξύστη και δημιουργήθηκε υλικό από αρκετές φωτογραφίες που υπάρχει μέχρι και σήμερα στο αρχείο της εταιρίας. Τις περισσότερες πιθανότητες να αποτύπωσε το συγκεκριμένο πλάνο συγκεντρώνει ο Charles Ebbet. Όμως ούτε και οι 11 εργάτες έχουν ταυτοποιηθεί! Είμαστε σίγουροι μόνο για την ταυτότητα των 2, ενώ μυστήριο καλύπτει την ταυτότητα των υπολοίπων. Η Herald-Tribune και ενώ η φωτογραφία ήταν ήδη διάσημη, κάλεσε τους αναγνώστες της να αναγνωρίσουν τους υπόλοιπους 9. Αυτό που ακολούθησε μάλλον μπέρδεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα! Η συμμετοχή του κόσμου ήταν απίστευτη και βρέθηκαν κυριολεκτικά χιλιάδες άτομα να ισχυρίζονται ότι έχουν κάποιο συγγενή ανάμεσα στους 11 της φωτογραφίας. Σε ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για την συγκεκριμένη φωτογραφία, ένας έμπορος στη Νέα Υόρκη που πουλάει καρτ ποστάλ και αφίσες, ισχυρίστηκε ότι πουλάει τουλάχιστον 20 φωτογραφίες με τους εργάτες που παίρνουν το γεύμα τους, την ημέρα. Το εντυπωσιακό της ιστορίας όμως είναι ότι ως και σήμερα, ένας στους δέκα που αγοράζει την φωτογραφία, ισχυρίζεται ότι έχει κάποιον συγγενή που σχετίζεται με έναν από τους 11 της φωτογραφίας! Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ που έχει τον τίτλο “Men at lunch” κατάφερε μάλλον να ταυτοποιήσει άλλους 2 εργάτες, ανεβάζοντας έτσι τον αριθμό των εργατών που έχουν αναγνωρισθεί σε 4. Μια άλλη προσπάθεια που έγινε να αναγνωρισθούν μέσα από τα αρχεία της εταιρίας έπεσε στο κενό, αφού για την ανοικοδόμηση του ουρανοξύστη εργάστηκαν 40.000 άτομα, αλλά δεν υπάρχει γι αυτούς κανένα επίσημο αρχείο. Το 1932 ακόμα τα εργατικά δικαιώματα δεν είχαν καθιερωθεί και οι περισσότεροι δούλευαν πολλές ώρες, χωρίς ασφάλεια, ρισκάροντας κυριολεκτικά καθημερινά την ζωή τους. Περίπου 2 στους 100 εργάτες που δούλευαν σε οικοδομικές εργασίες, πέθαιναν από εργατικό ατύχημα και άλλοι 2 στους 100 έμεναν παράλυτοι! Το μότο που έγινε εκείνη την εποχή σύνθημα για χιλιάδες εργάτες που δούλευαν σε παρόμοιες συνθήκες ήταν το περίφημο: “...we do not die, we are killed... Ίσως αυτή η καθημερινή επαφή με τον θάνατο, να έχει κάνει και τους εργάτες της φωτογραφίας να φαίνονται τόσο ατάραχοι και εξοικειωμένοι με το υψόμετρο. Μάλλον δεν ήταν το πιο επικίνδυνο εμπόδιο που είχαν να αντιμετωπίσουν καθημερινά! Γυρίζω πίσω στη φωτογραφία, το βλέμμα μου πέφτει στον πρώτο αριστερά που προσπαθεί να ανάψει ένα τσιγάρο, ο μεσαίος καπνίζει και χαμογελά, ο μόνος που φαίνεται να κοιτάζει τον φακό είναι ο τελευταίος από δεξιά που κρατά και ένα μπουκάλι. Και είναι μάλλον, αυτές οι εντελώς συνηθισμένες ασχολίες, στην πιο ασυνήθιστη τοποθεσία, που έκαναν αυτή τη φωτογραφία μια από τις εμβληματικότερες της ιστορίας. Τελικά είναι βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να εναρμονίζεις την καθημερινότητα σου με την ρουτίνα και το συνηθισμένο, ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι πολύ μακριά από το να χαρακτηριστούν ως ιδανικές... ------------------------------------------------------ Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας # Αγορά Βιβλίων: https://digilove.eu/index.php/buy-book # Περισσότερες Πληροφορίες: https://www.digilove.eu -------------------------------------------------------- Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: https://www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ------------------------------------------------------
View on Facebook
·Share

Share on FacebookShare on TwitterShare on Linked InShare by Email

  • Likes: 658
  • Shares: 71
  • Comments: 0

Comment on Facebook

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

1 years ago

Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας

Χωρίς εσένα (Without you)

Το τραγούδι ξεκινά την στιγμή του χωρισμού!

Εκείνος ανακαλεί το πρόσωπό της, όπως του έμεινε εκείνη τη μέρα χαραγμένο στη μνήμη. Στη συνέχεια θυμάται το χαμόγελό της, αλλά και την μελαγχολία που είχε το βλέμμα της.

Στο ρεφρέν όμως καταλήγει στην απόλυτη δήλωση:

“...Δεν μπορώ να ζήσω, αν πρέπει να ζήσω χωρίς εσένα!...”
(“...I can’t live, if living is without you...”)

Τραγική ειρωνεία του στίχου; Και οι δυο στιχουργοί μερικά χρόνια αργότερα αυτοκτόνησαν! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η ιστορία μας ξεκινά το 1969, όταν το τότε πολλά υποσχόμενο συγκρότημα Badfinger θα κυκλοφορήσει ένα τραγούδι που τους έγραψε ο Paul McCartney! Το τραγούδι αυτό με τον τίτλο “Come and Get It” θα κάνει μια σχετική επιτυχία!

Τα μέλη του συγκροτήματος Pete Ham και Tom Evans με την διαφαινόμενη καταξίωση να τους χτυπά την πόρτα ετοιμάζουν για τη συνέχεια έναν ολοκληρωμένο δίσκο. Ανάμεσα στα τραγούδια που γράφουν για τον δίσκο τους, θα είναι και το “Without you”.

Ο αστικός μύθος εδώ αναφέρει ότι αρχικά ήταν στίχοι από δυο τραγούδια που όμως κανένα δεν ικανοποιούσε τους δύο στιχουργούς.

Ο Pete Ham είχε γράψει τον στίχο:

“No I can’t forget tomorrow, When I think of all my sorrow, When I had you there, But then I let you go,”
(“Δεν μπορώ να ξεχάσω το αύριο, όταν σκέφτομαι τη θλίψη μου, που σε είχα, μα σε άφησα να φύγεις”)

για να τον ενώσει στη συνέχεια με τον στίχο του Tom Evans:

“I can’t live, if living is without you,” (“Δεν μπορώ να ζήσω, αν πρέπει να ζήσω χωρίς εσένα,”)

ώστε να προκύψει η μπαλάντα που στη συνέχεια θα διασκευάσουν περισσότεροι από 180 τραγουδιστές και ο Paul McCartney θα την περιγράψει ως:

"The killer song of all time" (“Τα σπάει περισσότερο απ' όλα τα τραγούδια, όλων των εποχών”)

Για τους Badfinger ο δίσκος που προέκυψε τελικά ήταν μια αποτυχία, το τραγούδι δε “Without you”, δεν το πίστεψαν ούτε οι ίδιοι και δεν έκαναν κάποια σημαντική προσπάθεια προώθησής του.

Περίπου δύο χρόνια αργότερα, ο τραγουδιστής Harry Nilsson θα βρεθεί σε ένα πάρτι όπου θα ακούσει εκεί το τραγούδι των Badfinger. Λέγεται ότι εκείνο το βράδυ έδωσε βάση στο τραγούδι γιατί στην αρχή πίστεψε ότι ήταν των Beatles!

Η διασκευή του Nilsson κυκλοφόρησε το 1972. Ήταν πιο μελοδραματική από αυτή των Badfinger και η σχεδόν σπαρακτική αυτή εκτέλεση έγινε αμέσως επιτυχία!

Ο παραγωγός του τραγουδιού Richard Perry σε μια συνέντευξη που έδωσε το 2008, ισχυρίστηκε ότι κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης ο Nilsson δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος από την απόδοση που είχε αποφασιστεί για το τραγούδι και το έβρισκε υπερβολικό! Ο Perry εκμυστηρεύτηκε ότι η ατάκα του Nilsson όταν άκουσε την τελική εκδοχή ήταν:

“...This song's awful...” (Αυτό το τραγούδι είναι απαίσιο)

Ο Nilsson παρόλα αυτά με το “ Without you” θα γνωρίσει παγκόσμια καταξίωση, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να φέρει στο προσκήνιο μια από τις ομορφότερες μπαλάντες όλων των εποχών.

Στη νέα γενιά το τραγούδι θα συστήσει και πάλι η Mariah Carey, το 1994, που το έκανε για δεύτερη φορά παγκόσμια επιτυχία και είναι ως και σήμερα από τα πιο εμπορικά πετυχημένα της τραγούδια!

Για τους δυο στιχουργούς του τραγουδιού Pete Ham και Tom Evans, ο στίχος του ρεφρέν μάλλον αποδείχτηκε προφητικός αφού και οι δύο αυτοκτόνησαν! Ο Pete Ham το 1975 και ο Tom Evans το 1983.

Μετά και την αυτοκτονία του Evans, στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας κυκλοφόρησαν αστικοί μύθοι σχετική με την κατάρα των Badfinger:

“...Η μπάντα που ήθελε να ξεφύγει από τα απλά pop τραγούδια και να βυθιστεί στα σκοτεινά νερά της ανθρώπινης απελπισίας...”

Μπορεί τελικά η μπάντα τους να μην έμεινε στην ιστορία, οι ίδιοι να είχαν ένα απρόσμενο τέλος, κατάφεραν όμως μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή να ενώσουν δύο στίχους.

Δύο στίχους που δημιούργησαν μια από τις πιο απίστευτες μπαλάντες στην ιστορία της μουσικής.

Ας γυρίσουμε λοιπόν, για να κλείσουμε το κείμενο και πάλι στο 1969, σε εκείνη τη μέρα που ο Pete Ham είχε γράψει τον στίχο:

“No I can’t forget tomorrow, When I think of all my sorrow, When I had you there, But then I let you go,”

για να τον ενώσει στη συνέχεια με τον στίχο του Tom Evans:

“I can’t live, if living is without you!” και έστω και έτσι να γραφτούν στην ιστορία...

------------------------------------------------------
Without you - Badfinger
https://www.youtube.com/watch?v=49dquH8tn6E

Harry Nilsson Without You
https://www.youtube.com/watch?v=G-ZDKirjQgM

Mariah Carey - Without You
https://www.youtube.com/watch?v=Hat1Hc9SNwE
------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: https://digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: https://www.digilove.eu ------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: https://www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less

Learn More

Χωρίς εσένα (Without you) Το τραγούδι ξεκινά την στιγμή του χωρισμού! Εκείνος ανακαλεί το πρόσωπό της, όπως του έμεινε εκείνη τη μέρα χαραγμένο στη μνήμη. Στη συνέχεια θυμάται το χαμόγελό της, αλλά και την μελαγχολία που είχε το βλέμμα της. Στο ρεφρέν όμως καταλήγει στην απόλυτη δήλωση: “...Δεν μπορώ να ζήσω, αν πρέπει να ζήσω χωρίς εσένα!...” (“...I can’t live, if living is without you...”) Τραγική ειρωνεία του στίχου; Και οι δυο στιχουργοί μερικά χρόνια αργότερα αυτοκτόνησαν! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η ιστορία μας ξεκινά το 1969, όταν το τότε πολλά υποσχόμενο συγκρότημα Badfinger θα κυκλοφορήσει ένα τραγούδι που τους έγραψε ο Paul McCartney! Το τραγούδι αυτό με τον τίτλο “Come and Get It” θα κάνει μια σχετική επιτυχία! Τα μέλη του συγκροτήματος Pete Ham και Tom Evans με την διαφαινόμενη καταξίωση να τους χτυπά την πόρτα ετοιμάζουν για τη συνέχεια έναν ολοκληρωμένο δίσκο. Ανάμεσα στα τραγούδια που γράφουν για τον δίσκο τους, θα είναι και το “Without you”. Ο αστικός μύθος εδώ αναφέρει ότι αρχικά ήταν στίχοι από δυο τραγούδια που όμως κανένα δεν ικανοποιούσε τους δύο στιχουργούς. Ο Pete Ham είχε γράψει τον στίχο: “No I can’t forget tomorrow, When I think of all my sorrow, When I had you there, But then I let you go,” (“Δεν μπορώ να ξεχάσω το αύριο, όταν σκέφτομαι τη θλίψη μου, που σε είχα, μα σε άφησα να φύγεις”) για να τον ενώσει στη συνέχεια με τον στίχο του Tom Evans: “I can’t live, if living is without you,” (“Δεν μπορώ να ζήσω, αν πρέπει να ζήσω χωρίς εσένα,”) ώστε να προκύψει η μπαλάντα που στη συνέχεια θα διασκευάσουν περισσότεροι από 180 τραγουδιστές και ο Paul McCartney θα την περιγράψει ως: The killer song of all time (“Τα σπάει περισσότερο απ όλα τα τραγούδια, όλων των εποχών”) Για τους Badfinger ο δίσκος που προέκυψε τελικά ήταν μια αποτυχία, το τραγούδι δε “Without you”, δεν το πίστεψαν ούτε οι ίδιοι και δεν έκαναν κάποια σημαντική προσπάθεια προώθησής του. Περίπου δύο χρόνια αργότερα, ο τραγουδιστής Harry Nilsson θα βρεθεί σε ένα πάρτι όπου θα ακούσει εκεί το τραγούδι των Badfinger. Λέγεται ότι εκείνο το βράδυ έδωσε βάση στο τραγούδι γιατί στην αρχή πίστεψε ότι ήταν των Beatles! Η διασκευή του Nilsson κυκλοφόρησε το 1972. Ήταν πιο μελοδραματική από αυτή των Badfinger και η σχεδόν σπαρακτική αυτή εκτέλεση έγινε αμέσως επιτυχία! Ο παραγωγός του τραγουδιού Richard Perry σε μια συνέντευξη που έδωσε το 2008, ισχυρίστηκε ότι κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης ο Nilsson δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος από την απόδοση που είχε αποφασιστεί για το τραγούδι και το έβρισκε υπερβολικό! Ο Perry εκμυστηρεύτηκε ότι η ατάκα του Nilsson όταν άκουσε την τελική εκδοχή ήταν: “...This songs awful...” (Αυτό το τραγούδι είναι απαίσιο) Ο Nilsson παρόλα αυτά με το “ Without you” θα γνωρίσει παγκόσμια καταξίωση, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να φέρει στο προσκήνιο μια από τις ομορφότερες μπαλάντες όλων των εποχών. Στη νέα γενιά το τραγούδι θα συστήσει και πάλι η Mariah Carey, το 1994, που το έκανε για δεύτερη φορά παγκόσμια επιτυχία και είναι ως και σήμερα από τα πιο εμπορικά πετυχημένα της τραγούδια! Για τους δυο στιχουργούς του τραγουδιού Pete Ham και Tom Evans, ο στίχος του ρεφρέν μάλλον αποδείχτηκε προφητικός αφού και οι δύο αυτοκτόνησαν! Ο Pete Ham το 1975 και ο Tom Evans το 1983. Μετά και την αυτοκτονία του Evans, στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας κυκλοφόρησαν αστικοί μύθοι σχετική με την κατάρα των Badfinger: “...Η μπάντα που ήθελε να ξεφύγει από τα απλά pop τραγούδια και να βυθιστεί στα σκοτεινά νερά της ανθρώπινης απελπισίας...” Μπορεί τελικά η μπάντα τους να μην έμεινε στην ιστορία, οι ίδιοι να είχαν ένα απρόσμενο τέλος, κατάφεραν όμως μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή να ενώσουν δύο στίχους. Δύο στίχους που δημιούργησαν μια από τις πιο απίστευτες μπαλάντες στην ιστορία της μουσικής. Ας γυρίσουμε λοιπόν, για να κλείσουμε το κείμενο και πάλι στο 1969, σε εκείνη τη μέρα που ο Pete Ham είχε γράψει τον στίχο: “No I can’t forget tomorrow, When I think of all my sorrow, When I had you there, But then I let you go,” για να τον ενώσει στη συνέχεια με τον στίχο του Tom Evans: “I can’t live, if living is without you!” και έστω και έτσι να γραφτούν στην ιστορία... ------------------------------------------------------ Without you - Badfinger https://www.youtube.com/watch?v=49dquH8tn6E Harry Nilsson Without You https://www.youtube.com/watch?v=G-ZDKirjQgM Mariah Carey - Without You https://www.youtube.com/watch?v=Hat1Hc9SNwE ------------------------------------------------------ Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας # Αγορά Βιβλίων: https://digilove.eu/index.php/buy-book # Περισσότερες Πληροφορίες: https://www.digilove.eu ------------------------------------------------------------ Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: https://www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ------------------------------------------------------
View on Facebook
·Share

Share on FacebookShare on TwitterShare on Linked In