Γεύμα στην κορυφή ενός ουρανοξύστη
Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη, είναι Σεπτέμβριος του 1920, η πόλη όπως και ολόκληρη η χώρα προσπαθεί να συνέλθει από το πρώτο οικονομικό κραχ του 1907.
Εκείνη την εποχή, η Νέα Υόρκη, ήταν για χιλιάδες ανθρώπους, ο προορισμός που θα ενσάρκωνε το Αμερικανικό όνειρο. Ιταλοί, Ιρλανδοί, Εβραίοι, αλλά και Έλληνες μετανάστες συνέρρεαν κατά χιλιάδες αναζητώντας μια καλύτερη ζωή και μια δεύτερη πατρίδα.
Είναι επίσης η εποχή της μεγάλης ανοικοδόμησης, ο μεγιστάνας Rockefeller θέλει περίπου έναν μήνα ακόμα να τελειώσει έναν από τους πιο εμβληματικούς ουρανοξύστες του κόσμου!
Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1920, πιθανότατα από τον ίδιο τον Rockefeller, θα αποφασιστεί να σταλούν, στον σχεδόν ολοκληρωμένο ουρανοξύστη, φωτογράφοι, να αποθανατίσουν το τέλος των εργασιών του!
Στην κορυφή του κτηρίου, στα 260 μέτρα από το έδαφος, θα βρεθούν τουλάχιστον 3 επαγγελματίες φωτογράφοι και θα τραβήξουν μια σειρά από φωτογραφίες.
Μία από αυτές, θα γίνει από τις πιο αναγνωρισμένες φωτογραφίες του κόσμου και η πιο εμβληματική φωτογραφία της πόλης της Νέας Υόρκης!
Πριν προχωρήσουμε άλλο την ιστορία ας ρίξουμε μια ματιά στη φωτογραφία!
Η φωτογραφία απεικονίζει 11 εργάτες, πιθανότατα μετανάστες, να παίρνουν το γεύμα τους πάνω σε μια μεταλλική μπάρα, σε υψόμετρο 260 μέτρων, ενώ πίσω τους αχνοφαίνεται το πιο διάσημο πάρκο της Νέας Υόρκης, το Central Park.
Το πιο συναρπαστικό στοιχείο της φωτογραφίας αναμφισβήτητα είναι η απουσία φόβου που είναι
έκδηλη και στους 11. Σε ένα υψόμετρο που οι περισσότεροι θα είχαμε παγώσει από τον φόβο, εκείνοι μοιάζουν υπερβολικά άνετοι, γευματίζουν, καπνίζουν και πίνουν! Κανείς δεν φαίνεται να έχει την παραμικρή ανησυχία!
Η φωτογραφία θα δημοσιευτεί για πρώτη φορά στις 2 Οκτωβρίου του 1920, στην εφημερίδα Herald-Tribune. Από τότε έχει ανατυπωθεί σε εκατομμύρια αντίτυπα, έχει γίνει μπλούζα, αφίσα, καρτ ποστάλ, αλλά έχει τυπωθεί και πάνω σε οποιαδήποτε άλλη επιφάνεια μπορεί κανείς να φανταστεί!
Ο άνθρωπος που τράβηξε την φωτογραφία δεν έχει ταυτοποιηθεί! Εκείνη την ημέρα βρέθηκαν τουλάχιστον 3 φωτογράφοι στην κορυφή του ουρανοξύστη και δημιουργήθηκε υλικό από αρκετές φωτογραφίες που υπάρχει μέχρι και σήμερα στο αρχείο της εταιρίας. Τις περισσότερες πιθανότητες να αποτύπωσε το συγκεκριμένο πλάνο συγκεντρώνει ο Charles Ebbet.
Όμως ούτε και οι 11 εργάτες έχουν ταυτοποιηθεί! Είμαστε σίγουροι μόνο για την ταυτότητα των 2, ενώ μυστήριο καλύπτει την ταυτότητα των υπολοίπων.
Σχετικά Κείμενα
Η Herald-Tribune και ενώ η φωτογραφία ήταν ήδη διάσημη, κάλεσε τους αναγνώστες της να αναγνωρίσουν τους υπόλοιπους 9.
Αυτό που ακολούθησε μάλλον μπέρδεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα! Η συμμετοχή του κόσμου ήταν απίστευτη και βρέθηκαν κυριολεκτικά χιλιάδες άτομα να ισχυρίζονται ότι έχουν κάποιο συγγενή ανάμεσα στους 11 της φωτογραφίας.
Σε ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για την συγκεκριμένη φωτογραφία, ένας έμπορος στη Νέα Υόρκη που πουλάει καρτ ποστάλ και αφίσες, ισχυρίστηκε ότι πουλάει τουλάχιστον 20 φωτογραφίες με τους εργάτες που παίρνουν το γεύμα τους, την ημέρα. Το εντυπωσιακό της ιστορίας όμως είναι ότι ως και σήμερα, ένας στους δέκα που αγοράζει την φωτογραφία, ισχυρίζεται ότι έχει κάποιον συγγενή που σχετίζεται με έναν από τους 11 της φωτογραφίας!
Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ που έχει τον τίτλο “Men at lunch” κατάφερε μάλλον να ταυτοποιήσει άλλους 2 εργάτες, ανεβάζοντας έτσι τον αριθμό των εργατών που έχουν αναγνωρισθεί σε 4.
Μια άλλη προσπάθεια που έγινε να αναγνωρισθούν μέσα από τα αρχεία της εταιρίας έπεσε στο κενό, αφού για την ανοικοδόμηση του ουρανοξύστη εργάστηκαν 40.000 άτομα, αλλά δεν υπάρχει γι’ αυτούς κανένα επίσημο αρχείο.
Το 1932 ακόμα τα εργατικά δικαιώματα δεν είχαν καθιερωθεί και οι περισσότεροι δούλευαν πολλές ώρες, χωρίς ασφάλεια, ρισκάροντας κυριολεκτικά καθημερινά την ζωή τους. Περίπου 2 στους 100 εργάτες που δούλευαν σε οικοδομικές εργασίες, πέθαιναν από εργατικό ατύχημα και άλλοι 2 στους 100 έμεναν παράλυτοι!
Το μότο που έγινε εκείνη την εποχή σύνθημα για χιλιάδες εργάτες που δούλευαν σε παρόμοιες συνθήκες ήταν το περίφημο:
“…we do not die, we are killed…”
Ίσως αυτή η καθημερινή επαφή με τον θάνατο, να έχει κάνει και τους εργάτες της φωτογραφίας να φαίνονται τόσο ατάραχοι και εξοικειωμένοι με το υψόμετρο. Μάλλον δεν ήταν το πιο επικίνδυνο εμπόδιο που είχαν να αντιμετωπίσουν καθημερινά!
Γυρίζω πίσω στη φωτογραφία, το βλέμμα μου πέφτει στον πρώτο αριστερά που προσπαθεί να ανάψει ένα τσιγάρο, ο μεσαίος καπνίζει και χαμογελά, ο μόνος που φαίνεται να κοιτάζει τον φακό είναι ο τελευταίος από δεξιά που κρατά και ένα μπουκάλι.
Και είναι μάλλον, αυτές οι εντελώς συνηθισμένες ασχολίες, στην πιο ασυνήθιστη τοποθεσία, που έκαναν αυτή τη φωτογραφία μια από τις εμβληματικότερες της ιστορίας.
Τελικά είναι βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να εναρμονίζεις την καθημερινότητα σου με την ρουτίνα και το συνηθισμένο, ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι πολύ μακριά από το να χαρακτηριστούν ως ιδανικές…