Τ’ ανείπωτα” και “Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”
Το τραγούδι που θα “ακούσεις” τις περισσότερες φορές διαβάζοντας την “Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”, είναι “Τ’ ανείπωτα” του Δημήτρη Ζερβουδάκη.
“Τ’ ανείπωτα” αναφέρονται 4 φορές μέσα στο βιβλίο:
Η Άννα και ο Πέτρος θα περάσουν μια βραδιά στο σπίτι της Άννας. Η βραδιά αυτή στο βιβλίο περιγράφεται τόσο από την σκοπιά της Άννας όσο και από αυτήν του Πέτρου.
****Η αφήγηση της Άννας… (σελ. 51)
“…«Ξέρεις τι σημαίνει ανείπωτα;»
«Νομίζω αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!»
«Όχι, είναι αυτά που δεν μπορούν να περιγραφούν με
λόγια, Googlarise το».
Άνοιξαν τον υπολογιστή και μπήκαν στο βικιλεξικό: Ανείπωτα: κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα…
ΤΗΣ ΑΡΕΣΕ ΠΟΥ δεν είχε δίκιο…”
****Η αφήγηση του Πέτρου…(σελ. 54)
…”Άκουσε από τον υπολογιστή της να παίζει ένα παλιό τραγούδι του Ζερβουδάκη. Του άρεσε και η επιλογή του τραγουδιού!
«Είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια!»
«Και εμένα, γι’ αυτό άλλωστε ξεκινάω με αυτό τη λίστα μου».
«Ξέρεις τι σημαίνει ανείπωτα;»
«Νομίζω αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!»
«Όχι, είναι αυτά που δεν μπορούν να περιγραφούν με
λόγια. Googlarise το».
Άνοιξαν τον υπολογιστή και μπήκαν στο βικιλεξικό. Ανείπωτα: κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΥ είχε δίκιο…”
Η βραδιά έχει μια περίεργη κατάληξη και οι δυο πρωταγωνιστές μας θα καταλήξουν να δώσουν διαφορετικές ερμηνείες σε αυτό που έζησαν. Ο Πέτρος θα περάσει την συνέχεια της βραδιάς στο Youtube ακούγοντας ξανά και ξανά το τραγούδι του Ζερβουδάκη:
****Η Ακρόαση…(σελ. 56)
…”Άνοιξε το Youtube, πληκτρολόγησε «Aneipota» και έκανε κλικ στην πρώτη επιλογή της αναζήτησης. Το συγκεκριμένο βίντεο είχε ήδη πάνω από 2.900.000 επισκέψεις! (Έχει 38.409.169 προβολές τώρα ήταν πριν 6 χρόνια!)
Το έβαλε να παίξει. Το άκουσε ξανά και ξανά εκείνο το βράδυ…
Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε στη λησμονιά σε πάνε…
Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί…
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα.. Γλυκιά μου, μη χαθείς…”
Το Facebook που στη συνέχεια της ιστορίας μας, ήταν η αιτία να παρεξηγηθούν, θα γίνει μετέπειτα και το μέσο να έρθουν και πάλι κοντά.
****Οι αναρτήσεις στο Facebook (σελ. 61, 62)
…” Από τις σκέψεις τις αυτές θα βγει γρήγορα από μια ανάρτηση του Πέτρου στον τοίχο της:
«ανείπωτα…κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα…»
Και από κάτω έχει ποστάρει το τραγούδι του Ζερβουδάκη!Η ενέργεια αυτή του Πέτρου την ξάφνιασε ευχάριστα. Θέλει να του δείξει ότι και αυτή τον σκέφτεται ακόμα, αλλά πως; Αποφασίζει να τον μιμηθεί κάνοντας το σχόλιο:
ναι, σωστά, όχι αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!
Θέλει να του δείξει πως και εκείνη θυμάται το βράδυ που ήρθε σπίτι της και όλα όσα είπαν! Δευτερόλεπτα μετά νέο σχόλιο δικό του:
«Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα…»
Άρχισε να μπερδεύεται πάλι! Τι είχε γίνει εκείνο το βράδυ τελικά; Προφανώς εκείνος είχε παρεξηγηθεί με κάτι που τώρα μια εβδομάδα μετά το υποβαθμίζει. Δεν ήταν όμως και σίγουρη και έτσι αποφάσισε και πάλι να αντιγράψει έναν στίχο. Επέλεξε τον πιο τρυφερό:
«Γλυκιά μου, μη χαθείς…»
Σχετικά Κείμενα
Περίμενε κάποια αντίδραση ότι ακόμα δεν έχουν χαθεί τα πάντα, ότι θα έχουν μια ακόμα ευκαιρία και δεν διαψεύσθηκε…
Σαν σχόλιο ο Πέτρος έβαλε ένα τρέιλερ από την Καζαμπλάνκα και από κάτω είχε γράψει:
Αυτήν την εβδομάδα έχει προβολές;…”
*****Δύο πιο προσωπικές καταγραφές.
Η πρώτη έχει να κάνει με το τραγούδι.
Τ’ ανείπωτα ήταν σίγουρα και το τραγούδι που σημάδεψε έναν δικό μου χωρισμό. Η περιγραφή από το βιβλίο που διάβασες παραπάνω:
“Το έβαλε να παίξει. Το άκουσε ξανά και ξανά εκείνο το βράδυ…” ήταν σχεδόν η καθημερινότητα μου τότε…
Η δεύτερη έχει να κάνει με τον δημιουργό του τραγουδιού.
Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης μου έκανε την τιμή να παρευρεθεί στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου, που έγινε στο Φάρο της Πάτρας.
Ήταν δεδομένο έτσι κι αλλιώς, ότι θα είχα άγχος και θα ήμουν νευρικός, αφού ήταν η πρώτη φορά που θα επιχειρούσα να κάνω παρουσίαση βιβλίου και μάλιστα αυτή θα γινόταν στη πόλη που ζω τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια.
Η παρουσία του Ζερβουδάκη όμως με φόρτωνε με ένα επιπλέον άγχος…μέχρι την στιγμή όμως που βρεθήκαμε!
Δεν ξέρω πόσο καλά τα πήγα εκείνη την ημέρα…αν είπα όλα όσα ήθελα να πω…δεν έχω πολύ ξεκάθαρη άποψη!
Όμως δεν θα μπορούσα να φανταστώ, όποια άλλη επιλογή και να είχα, κάποιον καταλληλότερο για την πρώτη αυτή παρουσίαση, από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη.