Ωδή στην καθημερινότητα ή αλλιώς Tom’s diner
“Το μικροεστιατόριο του Τομ” είναι ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε το 1987 η τραγουδοποιός Suzanne Nadine Vega και ήταν το πρώτο τραγούδι που άνοιγε το album της Solitude. Η πρώτη αυτή εκτέλεση ήταν διάρκειας μόλις λίγο παραπάνω από 2 λεπτά και σε αυτήν απουσίαζαν εντελώς τα μουσικά όργανα (a cappella).
Ο στίχος του τραγουδιού είναι εμπνευσμένος από ένα σύντομο καθημερινό στιγμιότυπο σε ένα εστιατόριο:
…I am sitting In the morning At the diner On the corner
I am waiting At the counter For the man To pour the coffee
And he fills it Only halfway And before I even argue
He is looking Out the window At somebody Coming in
“It is always Nice to see you,” Says the man Behind the counter
To the woman Who has come in She is shaking Her umbrella
And I look The other way As they are kissing Their hellos
I’m pretending Not to see them And Instead, I pour the milk…
Σε ελεύθερη μετάφραση:
…Κάθομαι Το πρωί Στο μικροεστιατόριο Στη γωνία
Περιμένω Στον πάγκο Αυτόν τον τύπο Να μου βάλει καφέ
Και μου το γεμίζει Μέχρι τη μέση Και πριν Προλάβω να παραπονεθώ
Κοιτάζει Έξω απ’ το παράθυρο Κάποιον Που μπαίνει μέσα
“Είναι πάντα Ωραίο να σε βλέπω” Λέει ο άντρας Πίσω απ’ τον πάγκο
Στη γυναίκα Που μπήκε μέσα Τινάζει Την ομπρέλα της
Και κοιτάζω Απο την άλλη Όσο αυτοί Φιλιούνται για να χαιρετηθούν
Και προσποιούμαι Πως δεν τους βλέπω Κι αντί για αυτό Βάζω γάλα…
Η Suzanne Vega ισχυρίζεται ότι εμπνεύστηκε το τραγούδι ύστερα από μια συνομιλία που είχε με τον φίλο της φωτογράφο Brian Rose, που της ανέφερε ότι πολλές φορές αισθάνεται ότι παρακολουθεί ολόκληρη τη ζωή του πίσω από έναν φακό, σαν να είναι μάρτυρας πολλών πραγμάτων ταυτόχρονα, στα οποία όμως δεν έχει καμία συμμετοχή.
Λίγες ώρες αργότερα η Vega θα βρεθεί στη Νέα Υόρκη, στη γωνία Μπρόντγουεϊ και 112ης οδού και θα μπει στο εστιατόριο που έξω σαν επιγραφή έχει την ταμπέλα Tom’s Restaurant.
Καθώς παράγγελνε τον καφέ της, ηχούσαν δυνατά από απέναντι ακριβώς οι καμπάνες του καθεδρικού ναού του Ιωάννη.
Ας συνεχίσουμε όμως σε αυτό το σημείο με το στίχο:
…I open Up the paper There’s a story Of an actor
Who had died While he was drinking He was no one I had heard of
And I’m turning To the horoscope And looking For the funnies
When I’m feeling Someone watching me And so I raise my head
There’s a woman On the outside Looking inside Does she see me?
No, she does not Really see me Cause she sees Her own reflection
And I’m trying Not to notice That she’s hitching up her skirt
And while she’s Straightening her stockings Her hair Is getting wet
Oh, this rain It will continue Through the morning As I’m listening
To the bells Of the cathedral, I am thinking of your voice
And of the midnight picnic Once upon a time Before the rain began…
Σε ελεύθερη μετάφραση:
Ανοίγω Την εφημερίδα Υπάρχει η ιστορία Ενός ηθοποιού
Που πέθανε Όσο έπινε Δεν ήταν κάποιος Που είχα ξανά ακούσει
Και κοιτάζω Το ωροσκόπιο Και ψάχνω Τα αστεία
Όταν νιώθω Πως κάποιος με κοιτάζει Και έτσι Σηκώνω το κεφάλι
Υπάρχει μία γυναίκα Από την έξω πλευρά Και κοιτάζει μέσα Με βλέπει;
Όχι Δεν με βλέπει Γιατί βλέπει Την αντανάκλαση της
Και προσπαθώ Να μην προσέξω Πως σηκώνει Τη φούστα της
Και όσο Φτιάχνει της κάλτσες της Τα μαλλιά της Βρέχονται
Ω, αυτή η βροχή Θα συνεχίσει Ως το πρωί Όσο ακούω
Τις καμπάνες Της μητρόπολης Σκέφτομαι Τη δική σου φωνή
Και το πικνίκ κάποια μεσάνυχτα Μία φορά και έναν καιρό Πριν ξεκινήσει η βροχή
***The Mother of the MP3 (Η μητέρα του mp3)
Ας μεταφερθούμε για λίγο σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη και ας πάμε στο 1988, περίπου ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού, στο Μόναχο της Γερμανίας στο ερευνητικό κέντρο του Fraunhofer, όπου ο μεταπτυχιακός τότε φοιτητής Karlheinz Brandenburg προσπαθεί να συμπιέσει τον ήχο.
Ο Brandenburg θα διαβάσει σε ένα περιοδικό τεχνολογίας ότι σε κάποιες δοκιμές για ηχεία είχαν χρησιμοποιήσει την a cappella εκδοχή του τραγουδιού “Tom’s Diner” της Vega.
Θα το ακούσει και θα ξεκινήσει να το δοκιμάζει και στις δικές του προσπάθειες θα πετύχει την αλγοριθμική συμπίεση του ήχου, γνωστή και ως mp3 σήμερα.
Σχετικά Κείμενα
Τα αποτελέσματα και οι παραμορφώσεις στη φωνή της Vega στην αρχή ήταν απογοητευτικές! Θα περάσει αρκετός χρόνος και πολλές προσπάθειες για να καταφέρει να πετύχει την πρώτη αξιοπρεπής συμπίεση του ήχου.
Η ιστορία θα γράψει ότι το πρώτο παγκοσμίως mp3 που δημιουργήθηκε στο Μόναχο, στο ερευνητικό κέντρο του Fraunhofer, είχε την αισθαντική φωνή της Vega και εξιστορούσε μια καθημερινή ιστορία από ένα εστιατόριο της Νέας Υόρκης…
Το 1990 το τραγούδι θα κυκλοφορήσει σε μια χορευτική εκδοχή με την φωνή της Vega και το βρετανικό συγκρότημα DNA πίσω από τη διασκευή του. Όμως η DNA είχαν “χρησιμοποιήσει” τη φωνή χωρίς την άδεια από την Vega και η δισκογραφική εταιρία της αρχικά κινήθηκε δικαστικά εναντίον του συγκροτήματος.
Η ιστορία αυτή είχε αίσιο τέλος, αφού στην Vega άρεσε το remix των DNA και αυτό τελικά κυκλοφόρησε νόμιμα φτάνοντας ως και την 2η θέση των Βρετανικών charts.
Η χορευτική αυτή εκτέλεση του τραγουδιού θα γνωρίσει μεγαλύτερη επιτυχία από την αρχική a cappella και θα γίνει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια της δεκαετίας του ‘90.
Το τελευταίο αξιοπερίεργο γύρω από το συγκεκριμένο τραγούδι έχει να κάνει με την ημερομηνία που γράφτηκε.
Η Suzanne Vega δεν μπορούσε να θυμηθεί πότε ακριβώς έγραψε τους στίχους. Θυμόταν ότι πρέπει να ήταν κάπου μεταξύ 1981 και 1982, αλλά όχι ακριβώς.
Κανένα πρόβλημα, γιατί μια ομάδα θαυμαστών του τραγουδιού ανέλαβαν να το ανακαλύψουν, με βάση το κείμενο.
Ξεκίνησαν, λοιπόν, από το δεδομένο ότι το Tom’s diner είναι ένα υπαρκτό μέρος στη Νέα Υόρκη και άρα η εφημερίδα που διάβαζε εκείνη τη μέρα ήταν κατά πάσα πιθανότητα νεοϋορκέζικη.
Η μέρα που περιγράφει είναι προφανώς καθημερινή, άρα η εφημερίδα δεν είναι κυριακάτικη.
Σύμφωνα με το τραγούδι, στο πρωτοσέλιδο διαβάζει για έναν ηθοποιό που πέθανε λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ, μετά ο στίχος συνεχίζει στα ωροσκόπια και στις γελοιογραφίες.
Και η μόνη νεοϋορκέζικη εφημερίδα που διαθέτει στο καθημερινό της φύλλο και τα δύο και είχε στο πρωτοσέλιδό της τέτοια είδηση ήταν η New York Post της 18ης Νοεμβρίου του 1981!
Αυτή η ωδή λοιπόν στα καθημερινά στιγμιότυπα που είναι προορισμένα να περάσουν στη λήθη και που γράφτηκε τελικά ένα πρωινό του Νοεμβρίου μέσα σε ένα νεοϋορκέζικο εστιατόριο, κατάφερε να κάνει εγγραφή στη μουσική μας μνήμη και να μην ξεχαστεί…
Ο στίχος αυτού του τραγουδιού δεν θα μπορούσε παρά να τελειώνει μαζί με την τελευταία γουλιά του καφέ:
…I finish up my coffee It’s time to catch the train…