Μια μέρα (Στην εποχή του αλγόριθμου)

Μπήκα στην κουζίνα, το πρωινό τσεκ απ έδειξε ότι όλοι οι δείκτες μου είχαν επανέλθει πια σε φυσιολογικά για την ηλικία μου επίπεδα. Στάθηκα μπροστά από τη μηχανή του καφέ, που μου πρότεινε καφέ με οικολογικούς κόκκους Βολιβίας, γάλα σόγιας και γλυκαντικό στέβιας. Πάτησα αποδοχή και λίγα δευτερόλεπτα μετά έπινα τον καπουτσίνο μου μπροστά από τον υπολογιστή μου.

Μπήκα στην εφαρμογή που διαχειρίζεται τα κρυπτονομίσματά μου. Εκεί ο οικονομικός αλγόριθμος πρόβλεψης αφού μου υπενθύμισε ότι πέτυχε στο 93.5% των προβλέψεων που είχε κάνει για την πορεία των νομισμάτων μου σε βάθος πενταετίας, μου πρότεινε να επενδύσω ένα μέρος από το κεφάλαιό μου σ’ ένα πολλά υποσχόμενο νέο κρυπτονόμισμα. Δέχτηκα γρήγορα και βγήκα από την εφαρμογή.

Λίγες ώρες μετά μπήκα στο αυτοκίνητό μου, έδωσα τις φωνητικές εντολές για το σημείο άφιξης και κάθισα αναπαυτικά στη θέση του συνοδηγού. Πριν ξεκινήσουμε με ενημέρωσε για μεγάλο αριθμό οχημάτων που ήταν ήδη μποτιλιαρισμένα στη Γερμανού και ότι θα προτιμούσε αν δεν είχα αντίρρηση να πάμε από τη Γούναρη.

Πάτησα αποδοχή και λίγα λεπτά μετά βρισκόμουν σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο στη Ρήγα Φεραίου. Σκάναρα το μενού με το κινητό μου, ο αλγόριθμος υγείας με ενημέρωσε ότι η καλύτερη επιλογή για μένα θα ήταν ο σολομός. Μου πρότεινε και άλλα δύο πρώτα πιάτα να τα συνδυάσω και με προέτρεψε να δοκιμάσω και ένα συγκεκριμένο κρασί. Πάτησα αποδοχή.

Συνεχίσαμε για ποτό σε ένα μπαράκι μερικά μέτρα πιο πέρα. Στο δεύτερο ποτό αναγκάστηκα να αποχωρήσω αφού σχεδόν όλες οι εφαρμογές που είχα εγκατεστημένες στο κινητό μου ξεκίνησαν να διαμαρτύρονται.

Ο αλγόριθμος υγείας μου παραπονιόταν ότι είχα πιει ήδη αρκετά! Ο αλγόριθμος εργασίας ότι είχα πολύ φορτωμένο πρόγραμμα την επόμενη μέρα και δε θα ήμουν αρκετά αποδοτικός…

Σύντομα κατέληξα σπίτι. Άνοιξα τον υπολογιστή μου και μπήκα στο Youtube. Πληκτρολόγησα Βασίλης Παπακωνσταντίνου, «Άσε με να κάνω λάθος».

Πριν ξεκινήσει το τραγούδι, είδα μια διαφήμιση ξενοδοχείου στην Κόρινθο που σκόπευα να πάω σύντομα, αλλά δεν είχα κλείσει κατάλυμα ακόμα. Μόλις τελείωσε η διαφήμιση, και πριν ξεκινήσει να παίζει το τραγούδι, ένα μήνυμα σχετικά με τους στίχους του τραγουδιού κυριάρχησε στην οθόνη μου. Το μήνυμα έλεγε ότι ο στίχος του τραγουδιού που πρόκειται να ακούσω, προέτρεπε σε συμπεριφορές που δε βοηθούν σε μια υγιή αντιμετώπιση της ζωής και ότι μπορεί μόνο να “κατανοηθεί” στο χρονικό πλαίσιο που είχε γραφτεί. Στη συνέχεια με ρώταγε αν ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να το ακούσω.

Πάτησα «ναι». Και πάλι όμως αυτό δε στάθηκε ικανό να μπορέσω να το ακούσω. Παρεμβλήθηκε ο αλγόριθμος υγείας να με ρωτήσει αν νιώθω κατάθλιψη ή αν νιώθω δυστυχισμένος. Απάντησα «όχι», χωρίς όμως και πάλι να καταφέρω να ακούσω το τραγούδι αφού ο αλγόριθμος επέμενε να θέλει να μάθει πως νιώθω. Από τη λίστα συναισθημάτων που μου έδωσε ως επιλογές, επέλεξα νοσταλγία.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά έγειρα αναπαυτικά στην καρέκλα μου και άκουσα επιτέλους τον Βασίλη να τραγουδά…