Μετά την πανδημία

Εγώ όμως, πρέπει να μέτραγα πια πάνω από 200 μέρες στο σπίτι, μιας και είχα να βγω από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε και επίσημα το πρώτο κρούσμα στην πόλη μου.

Θυμάμαι την τελευταία μου μέρα έξω, να μπαίνω στο supermarket της γειτονιάς μου αμίλητος και αθόρυβα να γεμίζω το καλάθι μου με πράγματα. Το ίδιο έκαναν και όλοι οι άλλοι πελάτες.

Ήμουν τόσο σοκαρισμένος από τις σκηνές που είχα παρακολουθήσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τις άλλες πόλεις που είχε “χτυπήσει” πρώτα η πανδημία, που το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να πάω σπίτι και να κλειστώ μέσα, μέχρι να περάσει…

Περίπου 3 εβδομάδες μετά και αφού σε όλο τον πλανήτη η πανδημία είχε πάρει πια ανεξέλεγκτες διαστάσεις αποφασίστηκε και επίσημα για όλους τους πολίτες η απαγόρευση της εξόδου από τα σπίτια τους, την οποία εγώ όπως προανέφερα είχα ήδη ακολουθήσει πριν την επίσημη οδηγία.

Άνοιξα τον υπολογιστή μου και συνδέθηκα με την σελίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, εκεί τα πράγματα έμοιαζαν συγκρατημένα αισιόδοξα μιας και η σημερινή μέρα ήταν η δεκάτη χωρίς κανένα νέο κρούσμα.

Έκλεισα την σελίδα χαρούμενος και φόρτωσα το ολόγραμμα μου. Λίγα δευτερόλεπτα μετά εκείνο περιπλανιόταν στους διαδρόμους του supermarket όπου και έκανε τα ψώνια της ημέρας.

Το όριο παραγγελιών λόγο της κρίσης είχε περιοριστεί στα 50 ευρώ ημερησίως και έτσι αγόρασα μόνο λίγα ζυμαρικά, μια έτοιμη σάλτσα και ψωμί.

Μερικά λεπτά μετά το ρομπότ του καταστήματος, άφηνε τα ψώνια στην είσοδο του σπιτιού μου και αποχωρούσε διακριτικά.

Εγώ άνοιξα γρήγορα την πόρτα και με μια απότομη κίνηση όπως έκανα κάθε μέρα έβαλα τα ψώνια μέσα στο σπίτι και κλείδωσα πάλι πίσω μου.

Το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότεροι πολίτες δεν τηρούσαν τις οδηγίες και κυκλοφορούσαν στους δρόμους της πόλης και άρα κάθε κίνηση απαιτούσε την ανάλογη προσοχή.

Γι’ τους παραβάτες η οδηγία που είχε δοθεί ήταν σαφής, συλλαμβάνονταν και τους οδηγούσαν σε ένα τεράστιο στρατόπεδο όπου και τους κρατούσαν μέχρι νεότερης οδηγίας. Ο στρατός που υπήρχε παντού στους δρόμους φρόντιζε να “μαζεύει” τους παραβάτες και έτσι είχαμε αποφύγει ακραία φαινόμενα και συμπεριφορές.

Αφού έφαγα, πέρασα άλλη μια φορά από τον καθρέφτη που είχα στο σπίτι. Με κοίταξα και με λύπη διαπίστωσα πως το ολόγραμμα μου είναι πια αρκετά κιλά πιο αδύνατο από μένα και με λιγότερες ρυτίδες.

Μπήκα στην εφαρμογή και κοίταξα την ημερομηνία αναγκαστικής ταυτοποίησης, είδα ότι είχα άλλους 7 μήνες πριν λήξει η προθεσμία.

Όταν στην αρχή είχε ξεκινήσει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η χρήση των ολογραμμάτων η εφαρμογή ζήταγε ταυτοποίηση κάθε 10 χρόνια.

Στις αρχές, δεν ήταν καν υποχρεωτικό να προβάλλεις την πραγματική σου εικόνα σε ολόγραμμα και μπορούσες καθημερινά να προσδιορίζεις όπως ήθελες την εξωτερική εμφάνιση που θα επέλεγες στο διαδίκτυο. Αυτό όμως δεν είχε κρατήσει πολύ και απ’ ότι λένε είχε οδηγήσει πολλούς χρήστες σε σοβαρές ψυχικές διαταραχές.

Στη συνέχεια είχε γίνει η υποχρεωτική ταύτιση σε εξωτερικά χαρακτηριστικά με το ολόγραμμα που χρησιμοποιούσες στο διαδίκτυο και κάθε 10 χρόνια ήσουν υποχρεωμένος να το προσαρμόσεις στην πραγματική σου εμφάνιση.

Και αυτό είχε οδηγήσει πολλούς χρήστες στην κατάθλιψη ακόμα και στην αυτοκτονία όταν έπρεπε μετά από 10 χρόνια να προσαρμόσουν και πάλι την ψηφιακή τους εκδοχή στην πραγματική της διάσταση.

Το επόμενο μέτρο ήταν η αναγκαστική ταυτοποίηση του ολογράμματος κάθε τρία χρόνια ώστε ο χρήστης να μην έχει να αντιμετωπίσει μεγάλες αλλαγές στην εξωτερική του εμφάνιση που θα είχαν σοβαρές επιπτώσεις και στην ψυχολογία του.

Την τελευταία φορά που είχα κάνει την ταυτοποίηση, είχα περάσει ένα χρόνο με εξαντλητική δίαιτα και γυμναστική και τα αποτελέσματα ήταν όντως εντυπωσιακά!

Δυστυχώς αμέσως μετά είχα παρατήσει εντελώς τον εαυτό μου με αποτέλεσμα να έχω τώρα μόνο 7 μήνες περιθώριο να σώσω κάπως την κατάσταση, αλλιώς θα ήμουν αναγκασμένος για τα επόμενα 3 χρόνια να έχω μια υπέρβαρη ψηφιακή εκδοχή.

Φόρτωσα το τωρινό μου ολόγραμμα στο σαλόνι μου και στάθηκα δίπλα του. Όταν κλείνω το μάτια και με φαντάζομαι, πάντα μοιάζω με το ολόγραμμα μου και ποτέ με την πραγματική μου εκδοχή. Πρέπει άμεσα να ξεκινήσω αυστηρή δίαιτα και γυμναστική σκέφτηκα! Ακόμα προλαβαίνω!

Μπήκα πάλι στην εφαρμογή και φόρτωσα την καθιερωμένη επίσκεψη στο νοσοκομείο. Ο πατέρας μου φαινόταν ευδιάθετος σήμερα και με μια σύντομη ματιά που έριξα στον ηλεκτρονικό πίνακα ήταν και σήμερα απύρετος. Μίλησα με τον γιατρό που τον παρακολουθεί – την ψηφιακή του εκδοχή φυσικά – και με ενημέρωσε ότι είναι θέμα ημερών να πάρει εξιτήριο!

Φαίνεται ότι είναι τυχερός μου είπε και ότι ανήκει σε αυτό το 15% που αναρρώνει από την πανδημία χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν ούτε και οι επιστήμονες γιατί.

Επιτέλους μια καλή είδηση σκέφτηκα! Ενημέρωσα και τον πατέρα μου, που όμως φάνηκε να το γνωρίζει ήδη και γρήγορα η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την Ακράτα.

Η Ακράτα ήταν το μέρος που πήγαιναν υποχρεωτικά όσοι από την πόλη μου είχαν αναρρώσει από την πανδημία. Εκεί μπορούσαν να κυκλοφορούν ελεύθερα χωρίς κανέναν περιορισμό να συναντιούνται μεταξύ τους, με μοναδικό περιορισμό την προσωρινή απαγόρευση εξόδου από την πόλη.

Αυτοί ήταν οι τυχεροί, είχαν επιβιώσει από την πανδημία και μπορούσαν πια να ζήσουν χωρίς να έχουν ανάγκη την ψηφιακή τους εκδοχή για να “πάνε” κάπου.

Πάντως δεν ξέρω αν ήταν από φόβο ή από συνήθεια, το εκπληκτικό ήταν ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ούτε οι κάτοικοι της Ακράτας εγκατέλειπαν τα σπίτια τους και χρησιμοποιούσαν και αυτοί κυρίως τα ολογράμματα τους.

Έχοντας καλή διάθεση μετέφερα το ολόγραμμα μου από το νοσοκομείο πάλι στο σπίτι.

Λίγο αργότερα για άλλη μια φορά, μπήκα στο προφίλ της.

Είχαμε γνωριστεί στο Facebook όταν κάναμε και οι δύο σχόλιο για ένα ποιητή. Το δικό μου δεν συμφωνούσε με το δικό της αλλά μου άρεσε υπερβολικά και αποφάσισα να της μιλήσω και στον Messenger όπου και συνεχίσαμε όλο το βράδυ την κουβέντα.

Από τότε είχαν περάσει 3 μέρες και έψαχνα μια ακόμα αφορμή να μπω και πάλι στον Messenger για να μιλήσω πάλι μαζί της.

Την έλεγαν Αναστασία και δούλευε ως σύμβουλος μηχανογράφησης σε μια μεγάλη εταιρία, της άρεσε ο χορός και ο κινηματογράφος. Έβγαινε συχνά –το ολόγραμμα της φυσικά- και ήταν ιδιαίτερα κοινωνική και αγαπητή.

Πρόσεξα ότι πριν 10 λεπτά είχε κάνει check-in με άλλες δύο φίλες της σε ένα καφέ που σύχναζε και χωρίς να το πολύ σκεφτώ φόρτωσα και το δικό μου ολόγραμμα στο ίδιο καφέ.

Πέρασα από δίπλα της και την χαιρέτισα με κάποια αμηχανία είναι αλήθεια!

– Τι έκπληξη είναι αυτή, δεν ήξερα ότι και εσύ συχνάζεις εδώ!

– Πρώτη φορά έρχομαι, αλλά φαίνεται ωραίο!

– Είναι!

– Περιμένω έναν φίλο μου και με έχει στήσει!

– Θέλεις να κάτσεις μαζί μας να τον περιμένεις, να σου γνωρίσω και τις φίλες μου.

Κάθισα στο καφέ, όπου τελικά μείναμε πάνω από 4 ώρες και κουβεντιάσαμε για τα πάντα. Οι φίλες της είχαν φύγει λίγο μετά και για τον δικό μου φίλο, που δεν ήρθε ποτέ, δεν με ρώτησε κάτι και έτσι δεν χρειάστηκε να πω κι άλλο ψέμα.

Όταν αποσυνδέθηκα και γύρισα σπίτι, ήμουν γεμάτος από εκείνη! Στην επόμενη σύνδεση μου αποφάσισα χωρίς άλλες περιστροφές να την καλέσω σε ραντεβού.

Την χαρά μου μετρίασε μια δυσάρεστη εξέλιξη. Σε ένα σπίτι που θεωρητικά ζούσε ήδη 173 μέρες απομονωμένο όχι πολύ μακριά από το δικό μου μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο 2 μικρά παιδιά με συμπτώματα πανδημίας, ενώ ο πατέρας των παιδιών απεβίωσε λίγο πριν τους παραλάβουν τα ασθενοφόρα.

Η είδηση ήταν σε όλα τα μεγάλα παγκόσμια δίκτυα ενημέρωσης, μιας και ήταν το πρώτο νέο κρούσμα μετά από 10 μέρες. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φυσικά επικρατούσε και πάλι πανικός.

Η μία θεωρία συνωμοσίας διαδέχονταν την άλλη! Μας ψεκάζουν, μας ρίχνουν τον ιό στο νερό και άλλα τέτοια που τρομοκρατούσαν τον κόσμο και έκαναν την κατάσταση ακόμα χειρότερη…

Αναπάντεχα η επόμενη εβδομάδα κύλησε χωρίς κανένα κρούσμα και η μεθεπόμενη το ίδιο! Εγώ μίλαγα σχεδόν καθημερινά με την Αναστασία και είχαμε βγει και άλλες δύο φορές – με τα ολογράμματα μας φυσικά – χωρίς όμως να έχω κάνει ακόμα κίνηση να την φιλήσω! Τελευταία στιγμή δείλιαζα και το μετέφερα για την επόμενη φορά.

Σήμερα όμως ήμουν προετοιμασμένος να μην κάνω πίσω. Θα πήγαινα σε λίγο να δούμε ταινία σπίτι της. Κοίταξα την ώρα είχα άλλα 15 λεπτά.

Φόρτωσα το ολόγραμμα μου και δοκίμασα κάποια ρούχα πάνω του για να καταλήξω τελικά σε κάτι απλό και κλασικό.

Έβαλα και την αγαπημένη μου κολόνια, την οποία εκείνη μπορούσε να μυρίσει πάνω στο ολόγραμμα μου και λίγα λεπτά μετά έπαιρνα τους απαραίτητους κωδικούς για να φορτώσω το ολόγραμμα μου σπίτι της.

Επιλέξαμε να δούμε μια παλιά ασπρόμαυρη ρομαντική ταινία και σε όλη τη διάρκεια της κρατούσα το χέρι της, αλλά και εκείνη είχε γείρει απαλά στον ώμο μου.

Πριν τελειώσει η ταινία έπιασα με το χέρι μου απαλά το κεφάλι της και έγειρα να την φιλήσω. Επιτέλους το είχα τολμήσει. Εκείνη δεν αντιστάθηκε καθόλου και λίγο μετά απελευθέρωσε χιλιάδες καρδούλες μέσα από μια εφαρμογή που έχουν τα περισσότερα ολογράμματα φορτωμένα στο λογισμικό τους. Αμέσως έκανα και εγώ το ίδιο!

Ένιωσα φανταστικά! Έτοιμος να ηλεκτροδοτήσω όλη την πόλη αν μου το ζητούσαν! Όταν εκείνη γδύθηκε μπροστά μου πρέπει να είχα 1000 παλμούς…Πίστευα ότι η καρδιά μου θα έσπαγε!

Πέρασα όλο το βράδυ σπίτι της, αφού το ολόγραμμα μου κοιμήθηκε εκεί! Πριν φύγω, ενώ εκείνη ακόμα κοιμόταν της έγραψα πάνω στον ψηφιακό πίνακα που είχε στην κρεβατοκάμαρα της ότι ήταν η πιο όμορφη εμπειρία που είχα στη ζωή μου! Και πραγματικά το εννοούσα!

Πέρασαν άλλες δύο εβδομάδες, όπου βρισκόμασταν καθημερινά και το ολόγραμμα μου κοιμόταν κάθε βράδυ σπίτι της. Άλλες δύο εβδομάδες χωρίς νέο κρούσμα!

Το πλάνο που είχε εξαγγείλει η πολιτεία, όταν είχε ξεσπάσει η πανδημία ήταν να αρθεί η απαγόρευση εξόδου από τα σπίτια αν περάσουν 40 μέρες χωρίς νέο κρούσμα!

Πέρασε και πέμπτη εβδομάδα χωρίς κρούσμα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επικρατούσε πραγματικά πανηγυρική ατμόσφαιρα! Όλοι έμοιαζαν ανακουφισμένοι.

Τις τελευταίες 5 μέρες παντού είχαν στηθεί μετρητές που μέτραγαν τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά ακόμα και τα δευτερόλεπτα που απέμειναν μέχρι τον τερματισμό της καραντίνας.

Τρεις μέρες πριν τον τερματισμό, έκανε τον γύρο του διαδικτύου η είδηση ότι είχε βρεθεί νέο κρούσμα, αλλά ευτυχώς η είδηση ήταν ψεύτικη!

Με την Αναστασία όλο αυτό το διάστημα, τα πράγματα δεν μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί καλύτερα. Πραγματικά ένοιωθα ερωτευμένος και ευτυχισμένος και εκείνη το ίδιο!

Την τελευταία μέρα της λήξης της καραντίνας πέρασα μπροστά από τον καθρέφτη μου και πρόσεξα ότι όχι μόνο δεν είχα χάσει κιλά αλλά είχα πάρει κιόλας. Οι σύγχρονοι καθρέφτες, νέας τεχνολογίας όπως ο δικός μου, κάθε φορά που εντόπιζε τον αντικατοπτρισμό μου μπορούσε να δώσει μια σειρά από χρήσιμες πληροφορίες για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν το σώμα μου!

Είχα μόλις άλλους 5 μήνες καιρό μέχρι να κάνω την νέα ταυτοποίηση στο ολόγραμμα μου! Έπρεπε να ξεκινήσω άμεσα δίαιτα και γυμναστήριο, τα περιθώρια είχαν στενέψει πια επικίνδυνα!

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι αν όλα πάνε καλά εκείνη αύριο ίσως μου ζητήσει να βρεθούμε χωρίς τα ολογράμματα μας!

Αυτό ήταν κάτι που σίγουρα δεν θα μπορούσα να το αποφύγω…γρήγορα θα ήμουν αναγκασμένος να την γνωρίσω και “πραγματικά” και τότε εκείνη ίσως να απογοητευόταν!

Σκέφτηκα “ίσως”, αλλά ήμουν πεπεισμένος ότι θα απογοητευόταν. Εκείνη είχε μόλις πριν 3 μήνες ταυτοποίηση και πάλι το δικό της ολόγραμμα και άρα σε αντίθεση με μένα δεν θα διέφερε καθόλου από το δικό της!

Την επόμενη μέρα, το Facebook είχε εγκαταστήσει σε όλα τα χρονολόγια έναν τεράστιο χρονόμετρο το οποίο μετρούσε αντίστροφα και κάθε μια ώρα προέτρεπε τους χρήστες να κοινοποιούν το χρόνο που απέμενε ως τον τερματισμό της προθεσμίας.

Όλα έμοιαζαν γιορτινά και σε όλο τον κόσμο οι ηγέτες των κρατών έκαναν αισιόδοξες δηλώσεις. Την τελευταία ώρα το Facebook άρχισε να ρίχνει λουλούδια σε όλα τα χρονολόγια των χρηστών και γνωμικά και αποφθέγματα για το τεράστιο αγαθό της υγείας έβγαιναν σαν προτάσεις κοινοποιήσεις σε όλους τους χρήστες.

Πάνω από 150 εκατομμύρια χρήστες εκείνη την ημέρα κοινοποίησαν το γνωμικό του Joseph Addison

“…H υγεία και η καλή διάθεση δημιουργούν η μία την άλλη…”

το όνομα του οποίου ήταν παντού νούμερο ένα hashtag σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα.

Όταν επιτέλους έληξε η αντίστροφη μέτρηση σε όλες τις σελίδες ταυτόχρονα άναψε το ίδιο με μεγάλα κόκκινα γράμματα μήνυμα:

“…Επιτέλους είσαι ελεύθερος να βγεις έξω…”

Η ώρα ήταν δώδεκα το βράδυ και επιτέλους μπορούσα να βγω έξω! Είχαν περάσει πάνω από 250 μέρες που ήμουν κλεισμένος μέσα. Αισθανόμουν όμως πολύ κουρασμένος για να το κάνω!

Φόρτωσα το ολόγραμμα μου και λίγα λεπτά μετά αποκοιμήθηκα αγκαλιά με την Αναστασία.

Την επόμενη μέρα πρόσεξα ότι λιγότερο από το 1% του πληθυσμού είχε εκμεταλλευτεί την δυνατότητα που είχε να βγει!

Μπορεί να χάρηκαν όλοι αλλά ακόμα φοβούνται σκέφτηκα, όμως και οι επόμενες μέρες και εβδομάδες δεν άλλαξαν σε τίποτε αυτή την κατάσταση.

Χωρίς πια να συντρέχει κάποιος λόγος και χωρίς να υπάρχει κάποια απειλή για την υγεία τους απλά δεν επέλεγαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους. Ακόμα και αυτοί που βρίσκονταν σε νοσοκομεία και επέστρεψαν ή βρίσκονταν στους οικισμούς που είχαν κρατηθεί λόγω παράνομης εξόδου από το σπίτι τους γυρνούσαν εθελοντικά στα σπίτια τους και παρέμειναν εκεί!

Την τέταρτη εβδομάδα από την λήξη της πανδημίας η Αναστασία έθιξε το θέμα που φοβόμουν. Ήμασταν ξαπλωμένοι στον καναπέ της και βλέπαμε ταινία όταν εντελώς ξαφνικά με είχε ρωτήσει:

– Δεν θέλεις να με γνωρίσεις να δεις πως είμαι πραγματικά;

Εγώ και ενώ περίμενα μέρες τώρα πως θα μπορούσε να προκύψει μια τέτοια συζήτηση, σάστισα.

– Ναι…Θέλω…Αλλά βλέπω ότι ακόμα δεν βγαίνει ο κόσμος από τα σπίτια του και είμαι και εγώ επιφυλακτικός!

– Φοβάσαι κάτι;

– Όχι πραγματικά. Δεν νομίζω ότι κινδυνεύουμε πια. Απλά είμαι επιφυλακτικός όπως όλοι!

– Θέλω να σε νιώσω, να σε αισθανθώ να σε ακουμπήσω! Το σκέφτομαι τόσες μέρες και περίμενα κάθε μέρα να μου το ζητήσεις εσύ!

– Αλήθεια! Εγώ πίστευα ότι και εσύ απλά είσαι επιφυλακτική!

– Λοιπόν! Τι λες;

– Ας το κάνουμε μεθαύριο που δεν δουλεύω την επόμενη είπα σχεδόν ξεψυχισμένα!

Την επόμενη μέρα πέρασα και πάλι μπροστά από τον καθρέφτη μου, που με ενημέρωσε ότι όχι μόνο δεν είχα χάσει αλλά είχα πάρει άλλα 2 κιλά!

Πέρασα όλο το βράδυ να κοιτάω, πότε το είδωλο μου στον καθρέφτη και πότε το ολόγραμμα μου. Οι διαφορές πια ήταν αρκετές και εγώ έμοιαζα σαν ένα θλιβερό κακέκτυπο του…

Το πρωί που ξύπνησα, άνοιξα τον υπολογιστή και την μπλόκαρα από παντού.

Σαν να μην υπήρξε ποτέ σκέφτηκα…

Εξάλλου έχω ακόμα 4 μήνες και κάτι για να επανέλθω σε καλή κατάσταση και δεν μπορώ να χάνω άλλο άσκοπα τον χρόνο μου…