Florence Foster Jenkins
Αν έχεις υπάρξει ο “Κακοφωνίξ” της παρέας σου, αν όλοι σου έλεγαν να το βουλώσεις όταν εσύ ήθελες να εκφραστείς, αν αγαπάς να τραγουδάς ανεξάρτητα από το πόσο καλά το κάνεις, τότε αυτή η ταινία είναι για σένα!
“…People may say I couldn’t sing, but no one can ever say I didn’t sing….” (Ελεύθερη Μετάφραση: “…Ο κόσμος μπορεί να πει ότι δεν ήξερα να τραγουδάω, κανείς όμως δεν μπορεί να πει πως δεν τραγούδησα…”)
Η Florence Foster Jenkins (Meryl Streep) είναι μια πλούσια κυρία με πάθος για τη κλασική μουσική. Έχει παντρευτεί τον St Clair Bayfield (Hugh Grant), με τον οποίο έχουν μια εντελώς πλατωνική σχέση.
Επί 25 χρόνια η Florence παίρνει μαθήματα ορθοφωνίας από τους καλύτερους δασκάλους, είναι οικονομικός χορηγός σχεδόν σε οποιαδήποτε παράσταση “ανεβαίνει” στην πόλη της και που και που δίνει και η ίδια μικρές συναυλίες.
Όμως η Florence είναι άφωνη εντελώς! Ο σύζυγός της, κάθε φορά που εκείνη αποφασίζει να τραγουδήσει, κάνει κυριολεκτικά τα πάντα για να μην μάθει η ίδια πόσο άφωνη είναι!
Πληρώνει καθηγητές ορθοφωνίας, μουσικούς, μαέστρους, δημοσιογράφους, ακόμα και το κοινό που θα την ακούσει!
Το αποτέλεσμα των ερμηνευτικών της προσπαθειών σε όλη την ταινία είναι ξεκαρδιστικό! Θα σταθώ σε δύο σκηνές της ταινίας.
Στην πρώτη, όταν μετά από οντισιόν η Florence προσλαμβάνει τον νεαρό πιανίστα Cosmé McMoon (Simon Helberg) και εκείνος την ακούει για πρώτη φορά να ερμηνεύει. Στην αρχή ο νεαρός σαστίζει εντελώς και σταματάει το παίξιμο. Όταν πια τελειώνουν οι πρόβες και αποχωρεί, στο ασανσέρ τον πιάνει ένα νευρικό γέλιο που δεν λέει να σταματήσει. Μέσα σε ένα γεμάτο ασανσέρ, ο νεαρός πιανίστας μπορεί πλέον να σταματήσει να συγκρατείται και απλά ξεσπάει… Η σκηνή απολαυστική!
Η δεύτερη σκηνή ανήκει όλη στην Florence. Ύστερα από μια σειρά συγκυριών αποφασίζει να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και να τραγουδήσει στο Carnegie Hall, πάνω από 3000 θέσεις χωρητικότητα, στο οποίο έδινε παραστάσεις ο Σινάτρα.
Σχετικά Κείμενα
Ο σύζυγός της καταβάλλει κάθε φιλότιμη προσπάθεια να την αποτρέψει από αυτό το εγχείρημα… Εκείνη επιμένει ότι είναι το όνειρο της… Η είσοδος της Florence Foster Jenkins στο Carnegie Hall είναι απλά μια επική σκηνή που έχει περάσει ήδη στην ιστορία του κινηματογράφου…
Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Stephen Frears, που εγώ τον αγάπησα στο “Sammy and Rosie Get Laid” (1987). Έχει σκηνοθετήσει ακόμα αρκετές μεγάλες ταινίες, όπως τα “Dangerous Liaisons” (1988), “High Fidelity” (2000), το “Dirty Pretty Things” (2002) και το “The Queen” (2006).
Για την Meryl Streep ό,τι και να γράψω δεν θα είναι αρκετό. Σε άλλη μια ταινία είναι τεράστια! Αδιαμφισβήτητα είναι η καλύτερη γυναίκα ηθοποιός που έχουμε δει στον κινηματογράφο.
Η έκπληξη της ταινίας μπορεί να θεωρηθεί ο Hugh Grant, που στέκεται ισότιμα δίπλα στην Streep, ίσως στον καλύτερο ρόλο που έχει παίξει ως σήμερα!
Θα κλείσω με μια προσωπική εξομολόγηση.
Για περισσότερα από 10 χρόνια έκανα στενή παρέα με ανθρώπους από τον χώρο του τραγουδιού. Κάθε φορά που επιχειρούσα να τραγουδήσω, όλοι “οι επαγγελματίες” μου έλεγαν το ίδιο πράγμα:
“Γιώργο δεν πρέπει να τραγουδάς ούτε και στο μπάνιο! Ούτε μόνος σου!”
Όμως κάθε φορά που βρισκόμουν έξω και αγαπούσα ένα τραγούδι, ήθελα να το τραγουδάω και εγώ! Η συναίσθηση ότι θα “χαλάσω” τη στιγμή για όλους τους υπόλοιπους με είχε σταματήσει πολλές φορές…
Τώρα ξέρω ότι έκανα λάθος. Την επόμενη φορά δεν θα συγκρατηθώ! Ελπίζω μόνο να είσαι τυχερός και να μην βρίσκεσαι στην παρέα μου.
Και αν μου πουν να σταματήσω, αν με ειρωνευτούν, θα απαντήσει η Florence Foster Jenkins και για μένα:
“…Ο κόσμος μπορεί να πει ότι δεν ήξερα να τραγουδάω, κανείς όμως δεν μπορεί να πει πως δεν τραγούδησα…”