Το Moulin Rouge, ο Toulouse-Lautrec και πως μαζί δημιούργησαν την φήμη που μέχρι σήμερα οδηγεί τους καλλιτέχνες στην Μονμάρτρη
***Moulin Rouge (Κόκκινος Μύλος) – Το πρώτο παλάτι για γυναίκες
Τον Οκτώβριο του 1889, στο Παρίσι, στο λόφο της Μονμάρτρης, ο Ισπανός επιχειρηματίας Joseph Oller μαζί με τον Γάλλο Charles Zidler άνοιξαν έναν ιδιαίτερο οίκο ανοχής, το περίφημο Moulin Rouge.
Η Μονμάρτρη ως περιοχή δεν είχε επιλεγεί τυχαία. Την περίοδο εκείνη ήταν μία “παραγκούπολη”, όπου ζούσαν φτωχοί άνθρωποι και υπήρχαν πολλά χαμόσπιτα, κακόφημα μπαρ και οίκοι ανοχής.
Quadrille (καν-καν)
Τα κορίτσια που επιλέχτηκαν να στελεχώσουν τον Κόκκινο Μύλο είχαν χορευτικές ικανότητες, τόσο “ευλύγιστες” όσο και η ηθική τους.
Οι χορεύτριες αυτές, λοιπόν, εκτελούσαν κυρίως το χορευτικό “Quadrille”.
Έναν χορό στον οποίο τα κορίτσια έκαναν ψηλά ανοίγματα με τα πόδια, σηκώνοντας ταυτόχρονα και τις φούστες, ώστε να αναδειχθούν τα καλλίγραμμα πόδια τους και να φανεί μια “υποψία” από το εσώρουχό τους.
Η «Quadrille» έγινε παγκοσμίως γνωστή με το όνομά “γαλλικό καν-καν”.
***Henri de Toulouse-Lautrec
Αναμφισβήτητα είναι ο καλλιτέχνης που έχει συνδέσει το όνομά του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον με το Moulin Rouge και σίγουρα αυτό του οφείλει και μέρος της φήμης που απέκτησε.
Ο Lautrec το 1889 ακόμα φοιτούσε στη σχολή του Fernand Cormon, το ατελιέ του οποίου βρισκόταν στην Μονμάρτρη.
Ο δρόμος αυτός από την αρχή ασκούσε μια έντονη γοητεία στον νεαρό Lautrec, ο οποίος, ανάμεσα στους ανθρώπους που σύχναζαν εκεί, έμοιαζε λιγότερο παράξενος.
Από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του Moulin Rouge είχε πάντα το δικό του τραπέζι, όπου και θαύμαζε τις χορεύτριες του καν- καν.
Τις ήξερε όλες με τα ψευδώνυμά τους:
«Νανά η ακρίδα», «Γωγώ το στουπί», «Νινί το αέρινο βήμα».
Μέσα στο Moulin Rouge ήταν κοινωνικός, χαμογελούσε διαρκώς και έλεγε πολλά αστεία.
Πολύ λογικά δημιούργησε και την πρώτη διαφημιστική αφίσα του Moulin Rouge και στη συνέχεια πολλές ακόμα.
Ο Lautrec, εξαιτίας της μεγάλη επιτυχίας που γνώρισαν οι αφίσες αυτές, θεωρείται από πολλούς ο πατέρας της αφίσας.
******Jane Avril
Ήταν Γαλλίδα χορεύτρια του καν-καν, γεννημένη το 1868, έγινε όμως διάσημη σαν η μούσα του Lautrec, μιας και για αρκετά χρόνια την ζωγράφιζε ξανά και ξανά.
Το 1890 η Jane Avril συνεργάζεται με το Moulin Rouge και σύντομα γίνεται το μεγαλύτερό του αστέρι!
Δεν υπήρξε ποτέ η κλασσική χορεύτρια του καν-καν, είχε μάλλον εξωτικό στυλ και μια τρέλα, που όμως είχαν μαγική επίδραση στους θαμώνες του καμπαρέ.
Με τον Lautrec, αν και εκείνος φαίνεται να είχε εμμονή μαζί της, συνδέθηκε με μια δυνατή φιλία.
Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι μετά από πολλές και επίμονες προσπάθειές του, εκείνη είχε δεχτεί να περάσουν μια μοναδική ερωτική νύχτα μαζί και στη συνέχεια να μείνουν και πάλι φίλοι.
Όταν την ζωγράφιζε, έμενε στο ατελιέ του για ώρες και εκείνος συνήθως πριν την καλέσει είχε μαγειρέψει και έτρωγαν μαζί.
Η συνεργασία τους και οι πίνακες που προέκυψαν, συνέλαβαν ακόμα περισσότερο στο να αυξηθεί η φήμη του Moulin Rouge.
Το 1952 στην ταινία Moulin Rouge του John Huston, η Zsa Zsa Gabor θα ενσαρκώσει την Jane Avril. Το 2001 σε μια πιο ελεύθερη μεταφορά της ταινίας, ο ρόλος της Nicole Kidman θα είναι και αυτός βασισμένος στην Jane.
***Mistinguett
Η Mistinguett εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή του Moulin Rouge το 1907 και για τα επόμενα 20 χρόνια θα δημιουργήσει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στη νυχτερινή ζωή του Παρισιού.
Τον Φεβρουάριο του 1915, μία πυρκαγιά που ξέσπασε σε γειτονικό κτίριο και επεκτάθηκε στο καμπαρέ ήταν ο λόγος που σταμάτησε τη λειτουργία του για έξι χρόνια.
Η πρόσοψη του κτιρίου έμεινε ανέπαφη, αλλά το αμφιθέατρο και η σκηνή χορού είχαν καταστραφεί ολοσχερώς.
Το 1921, ανακαινισμένο πλέον, άνοιξε ξανά τις πόρτες του για το κοινό και τα επόμενα χρόνια έμελλε να είναι από τα πιο ένδοξα της λειτουργίας του.
Η Mistinguett, τα έξι χρόνια που δεν λειτουργούσε το Moulin Rouge, περιόδευσε στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες και το 1921 ήταν το κυρίως αστέρι, στο οποίο στηρίχτηκε η επαναλειτουργία του καμπαρέ.
***H Μις Doriss
Ήταν χορογράφος, η οποία συνδέθηκε με την ιστορία του Moulin Rouge. Δημιούργησε τις Doriss Girls το 1957 και χορογραφούσε όλες τους τις παραστάσεις
Έφτασε στο Παρίσι, από τη Γερμανία, πήρε μαθήματα χορού χωρίς τη γνώση των γονιών της και μάλιστα εργαζόταν σε εφημερίδες για να πληρώσει τα δίδακτρα της σχολής χορού της!
Με την πάροδο των χρόνων, το Moulin Rouge κατάφερε να χάσει τη φήμη του ως οίκος ανοχής και σήμερα θεωρείται πια μια μοντέρνα αίθουσα μουσικής και χορού και μάλλον το πιο γνωστό καμπαρέ στον κόσμο.
***Η επιβάτης της καμπίνας 54 (διήγημα)
Το καλοκαίρι του 1895 ο Λωτρέκ αποφάσισε μαζί με τον φίλο του και φωτογράφο Μωρίς Γκιμπέρ να κάνουν ένα ταξίδι από τη Χάβρη στο Μπορντό.
Για τον Τουλούζ φάνταζε σαν μια ιδανική ευκαιρία να ξεφύγει λίγο από τον Παρίσι και τον κόσμο που συναναστρεφόταν στον λόφο της Μονμάρτρης.
Σχετικά Κείμενα
“Ίσως και να κόψω το ποτό ή θα πίνω λιγότερο” σκεφτόταν, ενώ στεκόταν μπροστά από το ατμόπλοιο “Le Chili”(Χιλή) περιμένοντας τον αργοπορημένο φίλο του.
Μέσα στο πλοίο τακτοποιήθηκαν γρήγορα μέσα σε μία από τις καλύτερες καμπίνες του και οι δυο φίλοι βγήκαν στο κατάστρωμα να απολαύσουν την αναχώρηση.
– Τουλούζ, στο Μπορντό θα κάνουμε όσα δεν προλαβαίναμε στο Παρίσι!
– Ένα διάλειμμα από την Μονμάρτρη είναι πάντα μια καλή ιδέα!
– Και η μητέρα σου θα χαρεί πολύ που θα μας δει!
– Μου έγραψε πριν ένα μήνα πως θα ξεκινούσε τις ετοιμασίες για την άφιξή μας!
Τις σκέψεις και τα σχέδια των δύο φίλων απέσπασε σχεδόν βίαια μια γυναίκα που πέρασε από μπροστά τους.
Φυσικά το πρώτο που πρόσεξε ο Τουλούζ σε αυτήν ήταν το έντονα κόκκινο μαλλί της.
Ο Λωτρέκ έμεινε σαν αποσβολωμένος να την παρακολουθεί με το βλέμμα του και δεν έδινε την παραμικρή σημασία στον φίλο του, που συνέχισε να μιλάει για το Μπορντό.
Όταν εκείνη τελικά έστριψε και χάθηκε από το οπτικό του πεδίο, ο Λωτρέκ κοίταξε σαστισμένα τον Γκιμπέρ και σαν να συνερχόταν από κάποιο όνειρο του είπε:
– Τι ήταν αυτό; Είδες;
– Για την κοκκινομάλλα λες που πέρασε από μπροστά μας;
– Ε ναι! Για τι άλλο;
Χωρίς να περιμένει άλλη απάντηση, ο Τουλούζ εγκατέλειψε τον φίλο του και κατευθύνθηκε προς το μέρος που είχε ακολουθήσει λίγο πριν η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά.
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να ψάξει και πολύ. Την βρήκε όρθια να κοιτάζει προς την θάλασσα, που στα ανοιχτά που βρίσκονταν πια έμοιαζε ατέλειωτη.
Ο Λωτρέκ στάθηκε λίγα μέτρα πίσω της και την παρατηρούσε μαγεμένος.
Τελικά εκείνη, όταν άρχισε το κρύο να γίνεται πιο έντονο, αποχώρησε προς την καμπίνα της.
Ο Τουλούζ συνέχισε να την ακολουθεί λίγα μέτρα πιο πίσω, μέχρι που εκείνη άνοιξε και μπήκε στην καμπίνα με το νούμερο 54.
Λίγα λεπτά μετά ο Τουλούζ βρίσκεται στη δικιά του καμπίνα, όπου ήδη έχει εγκατασταθεί και ο Γκιμπέρ.
– Τουλούζ, πού ήσουν;
– Στο πλοίο!
– Έχεις όρεξη πάλι;
– Θέλω να μάθω τα πάντα για τη γυναίκα που μένει στην καμπίνα 54!
– Μη μου πεις μόνο ότι απέκτησες νέα εμμονή, δεν θα το αντέξω Λωτρέκ!
– Πολύ αργά! Είμαι ήδη ερωτευμένος!
– Δε σε αντέχω Τουλούζ, πραγματικά! Κοιμήσου τώρα και θα ρωτήσουμε αύριο να μάθουμε!
Εκείνο το βράδυ ο Λωτρέκ δεν έκλεισε μάτι. Έκανε όνειρα! Ίσως εκείνη να έβλεπε το ταλέντο που είχε και να μην την ενδιέφερε το ύψος του! Ίσως και πάλι να της άρεσε που ήταν κοντός!
Την επόμενη μέρα, μετά το πρωινό ο Γκιμπέρ γύρισε με αρκετές πληροφορίες, που καμία δεν άρεσε στον Τουλούζ.
Εκείνη ήταν παντρεμένη και το ταξίδι το έκανε για να συναντήσει τον άντρα της, που την περίμενε στην Σενεγάλη.
Η είδηση ότι ήταν παντρεμένη, είχε μια παράξενη επίδραση στον Λωτρέκ. Συνέχισε να την παρακολουθεί όλη μέρα, χωρίς όμως να θέλει να εμπλακεί σε άλλου είδους επικοινωνία.
– Δεν θα της μιλήσεις! Αύριο φτάνουμε στο Μπορντό!
– Δεν θα κατέβω. Θα την ακολουθήσω μέχρι τη Σενεγάλη!
– Τρελάθηκες, Λωτρέκ! Μας περιμένει η μάνα σου!
– Πήγαινε εσύ!
– Ελπίζω να μην μιλάς σοβαρά και να είναι ένα ακόμα αστείο σου!
– Θέλω μια χάρη πριν κατέβεις!
– Δεν πάω πουθενά χωρίς εσένα, Τουλούζ!
– Ωραία, θέλω μια χάρη! Μπορείς να τραβήξεις μια φωτογραφία της αύριο!
– Θα δω τι μπορώ να κάνω! Θα κατέβουμε στο Μπορντό αν το κάνω;
– Όχι.
“Αυτός ο νάνος είναι πολύ πεισματάρης”, μονολογούσε ο Γκιμπέρ, αλλά την επόμενη μέρα και τράβηξε την φωτογραφία που ήθελε ο φίλος του και δεν κατέβηκε από το ατμόπλοιο, όταν αυτό έφτασε στο Μπορντό.
– Αλλάξαμε όλα τα πλάνα μας! Μίλα της τουλάχιστον!
– Δεν έχει νόημα! Δεν έχω καμιά ελπίδα!
– Και τότε γιατί δεν τα παρατάμε να γυρίσουμε στο Μπορντό;
– Δεν μπορώ! Δεν είμαι έτοιμος να την αποχωριστώ!
Ο Λωτρέκ άφησε για άλλη μια φορά μόνο τον φίλο του και ανέβηκε στο κατάστρωμα αναζητώντας την κοκκινομάλλα της καμπίνας 54.
Πολλές φορές στη ζωή του είχε ευχηθεί να είχε ανεπτυγμένα πόδια όπως όλοι, όμως κάθε φορά που ερωτευόταν η σκέψη αυτή τον στοίχειωνε.
“Δεν θα την αποκτήσω ποτέ, δεν είναι μόνο ότι ανήκει σε κάποιον άλλον, είναι και το ύψος μου”,
σκεφτόταν απελπισμένος.
Το πλοίο θα άραζε σε λίγες ώρες στη Λισαβόνα, όμως το μυαλό του Τουλούζ ήταν ήδη ακόμα πιο μακριά.
Ήταν στο μόνο μέρος που αισθανόταν ότι δεν τον σχολιάζουν για το ύψος του, στο μόνο μέρος του κόσμου όπου αισθανόταν ότι μπορεί να ενσωματωθεί.
“Έπρεπε να φύγω για λίγο για να καταλάβω” αναρωτήθηκε σχεδόν φωναχτά!
Φτάνοντας στη Λισαβόνα, ο Γκιμπέρ έκανε άλλη μια προσπάθεια να κατεβάσει τον Λωτρέκ από το πλοίο. Μπορούσαν ακόμα μέσω Μαδρίτης να φτάσουν στο Μπορντό!
Προς μεγάλη του έκπληξη, ο Λωτρέκ συμφώνησε!
Το μόνο που του είπε, συμπληρώνοντας μια μάλλον δική του σκέψη:
– Στο Μπορντό μπορούμε τουλάχιστον να δοκιμάσουμε εξαιρετικά κρασιά.
– Μετά από τόσα χρόνια και ακόμα δεν καταλαβαίνω πότε μου μιλάς σοβαρά!
– Πάντα και ποτέ, Μωρίς! Πάντα και ποτέ!
– Όπως και να ‘χει συμφώνησες! Κατεβαίνουμε!
Ο Λωτρέκ ανέβηκε μια τελευταία φορά στο κατάστρωμα και έμεινε και πάλι να κοιτάει την κοκκινομάλλα της καμπίνας 54.
Φεύγοντας, για πρώτη φορά πέρασε από δίπλα της τόσο κοντά, που τελικά μπόρεσε να την μυρίσει…