Προσωπικά 1987 και Προσωπικά 2017

Μια συνήθεια που ξεκίνησε με το τρίτο μυθιστόρημά μου (ελπίζω να κυκλοφορήσει σύντομα) – και έχω ήδη πειραματιστεί πάνω σε αυτή και στη σελίδα μου με δύο διηγήματα – είναι να παρεμβάλλω την δική μου εκδοχή σε γνωστά έργα τέχνης.
Το διήγημα που ακολουθεί έχει σαν πηγή έμπνευσης το τραγούδι “Προσωπικά”. Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1988 ως πρώτο κομμάτι του ομότιτλου δίσκου “Προσωπικά” και ήταν μια συνεργασία του συνθέτη Γιάννη Σπανού και της ερμηνεύτριας Ελένη Δήμου.
***12 Μαρτίου 1987, Νέα Σμύρνη
Άλλη μια μέρα που περπάταγε ώρες ολόκληρες μόνη της, απορροφημένη από τις σκέψεις της.
Προσπαθούσε να φέρει τον εαυτό της σε μια σωματική εξασθένηση, μετά καθόταν και κατέγραφε σε ένα παλιό τετράδιο τα συναισθήματα της μέχρι να καταρρεύσει και πνευματικά για να μπορέσει επιτέλους να κοιμηθεί.
Είχε σχεδόν βραδιάσει όταν έφτασε στην γκαρσονιέρα που είχε νοικιάσει πρόσφατα. Μέσα δεν είχε παρά μόνο τα απαραίτητα. Μια τηλεόραση, ένα dvd player για να βλέπει ταινίες, ένα ραδιόφωνο που έπαιζε ασταμάτητα, όταν δεν έβλεπε ταινίες, μια πολυθρόνα και ένα τραπέζι που πάνω μπορούσε κανείς να βρει το τετράδιο που έξω είχε γράψει καλλιγραφικά το όνομά της και μέσα ήταν γεμάτο στίχους.
Η γκαρσονιέρα αυτή ήταν το μεγάλο της μυστικό, ούτε και η ίδια δεν είχε καταλάβει πως την νοίκιασε και φυσικά δεν είχε πει τίποτε σε κανέναν.
Θυμάται σε έναν από τους μεγάλους περιπάτους της ακόμα μια φορά να καταλήγει στη γειτονιά του. Ακριβώς απέναντι από το σπίτι που έμενε εκείνος, με μεγάλα κόκκινα γράμματα τυπωμένα σε υπολογιστή, κρεμόταν ένα ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ.
Χωρίς να το σκεφτεί είχε μπει μέσα και είχε συναντήσει τον ιδιοκτήτη, που ήταν απογοητευμένος γιατί μόλις είχε δείξει την γκαρσονιέρα σε ένα ζευγάρι, που τελικά την είχε απορρίψει.
Εκείνη πήγε στο παράθυρο και παρατήρησε ότι το διαμέρισμα του ήταν ακριβώς απέναντι, έναν όροφο πιο χαμηλά από το δικό της και μπορούσε να παρακολουθεί με ευκολία τα πάντα.
Λίγες στιγμές μετά βρέθηκε να το έχει νοικιάσει και καθόταν με τα φώτα σβηστά καπνίζοντας να παρακολουθεί σιωπηλή και ακίνητη το απέναντι διαμέρισμα.
Έξι σχεδόν μήνες μετά είχε μεταφέρει τα εντελώς απαραίτητα πράγματα στην γκαρσονιέρα και την επισκεπτόταν σχεδόν πάντα τις μέρες που αυτός θα της έλεγε ότι δεν θα είναι διαθέσιμος.
Είχε μεταφέρει το γραφείο της κοντά στο παράθυρο για να μπορεί να εντοπίζει το παραμικρό σημάδι ζωής του απέναντι διαμερίσματος. Κάθε φορά που άνοιγε κάποιο φως ή παρατηρούσε κάποια κίνηση σταματούσε τα πάντα, άναβε τσιγάρο και γινόταν θεατής της ζωής που διαδραματιζόταν εκεί.
Εκείνη την Πέμπτη δεν είχε επιστρέψει εκείνος ακόμα, οπότε μόλις τακτοποιήθηκε λίγο άνοιξε το τετράδιο που μπροστά με καλλιτεχνικά γράμματα είχε γράψει “Ευαγγελία” και πήγε στην πρώτη κενή σελίδα.
Στην αριστερή σελίδα του τετραδίου, μόλις τρεις μέρες πριν είχε γράψει μόνο δύο στίχους:
“…Προσωπικά δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά
μονάχα βήματα θιγμένα ερωτικά…”
Τους διάβασε πάλι, κάτι της φάνηκε να λείπει! Άφησε κενή την υπόλοιπη σελίδα και ξεκίνησε να γράφει από δεξιά:
“…Προσωπικά δε θέλω τίποτα μαζί σου λογικά…”
Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου σκέφτηκε. Μήπως έχω δει πολλές ταινίες, μήπως είμαι αθεράπευτα ρομαντική;
Από τις σκέψεις αυτές την έβγαλε ένα φως που άναψε στο απέναντι διαμέρισμα, εκείνος είχε γυρίσει!
Πήρε το τηλέφωνο που της το είχαν συνδέσει πρόσφατα και τον κάλεσε. Τον είδε να κατευθύνεται προς το δικό του και να το σηκώνει.
– Εμπρός! Ακούστηκε η φωνή του και εκείνη πάγωσε, όπως γινόταν όλη τη βδομάδα που μπορούσε να του τηλεφωνεί και να τον βλέπει κιόλας.
– Παρακαλώ! Επέμενε εκείνος και η φωνή του ακούστηκε πιο ανυπόμονη!
Το έκλεισε, έψαξε το τετράδιο της και έγραψε:
“…μου πάει ο ήχος της φωνής σου τραγικά…”
Άνοιξε το ραδιόφωνο, έψαξε έναν σταθμό που έπαιζε λαϊκά, άναψε άλλο ένα τσιγάρο και συνέχιζε να παρακολουθεί.
Όταν από ώρα στο απέναντι διαμέρισμα είχαν πια κλείσει τα φώτα σαν τελευταία παρατήρηση λίγο πριν πέσει για ύπνο είχε γράψει
“… να μεταφράζω τη σκηνή δραματικά…”
Μια βδομάδα ακριβώς μετά, η Ευαγγελία είχε φτάσει στην γκαρσονιέρα της πολύ χαρούμενη!
Εκείνος στην σύντομη συνάντηση που είχαν, με πολύ τρυφερότητα της είχε εξομολογηθεί ότι εκείνη ήταν γι’ αυτόν η πιο γλυκιά απόδραση από την πραγματικότητα.
– Σαν να ζω ένα παραμύθι μαζί σου!
Άνοιξε το τετράδιο της σημείωσε την ημερομηνία και έγραψε:
19 Μαρτίου 1987, Νέα Σμύρνη
“…Προσωπικά εγώ τρελαίνομαι,
το παραμύθι σου και να `μαι και να φαίνομαι…”
Το ραδιόφωνο έπαιζε δυνατά ένα από τα αγαπημένα της τραγούδια και η Ευαγγελία είχε μια στιγμή ευτυχίας από αυτές όμως που δεν κρατάνε πολύ…
Το φως που άναψε στο απέναντι διαμέρισμα τις απέσπασε ολοκληρωτικά την προσοχή. Άναψε κι άλλο τσιγάρο, έσβησε γρήγορα το δικό της φως και κόλλησε την πολυθρόνα κοντά στο τζάμι.
Μερικές ώρες μετά, με γραφή που φανέρωνε ταραχή θα σημειώσει:
“…Προσωπικά δεν έχω αίσθηση
αυτό που ζούμε αν είναι αλήθεια ή παραίσθηση…”
Την επόμενη μέρα, τελείωσε έναν ακόμα εξαντλητικό περίπατο, στον οποίο αναλογιζόταν το ξέσπασμα της και τα λόγια που της είχε πει!
Αυτό που την είχε σοκάρει περισσότερο δεν ήταν τόσο το περιεχόμενο της συνομιλίας τους αλλά ο τόνος της φωνής του και το πόσο σίγουρος είχε ακουστεί.
Μπαίνοντας στην γκαρσονιέρα της θα κλείσει για πρώτη φορά τα παντζούρια θα ανοίξει το τετράδιο της και με πείσμα θα γράψει:
“…Προσωπικά, εμένα ο χρόνος μου γυρίζει κυκλικά
κι αλλάζει ο τόνος μου στο τέλος ειδικά
γι’ αυτό να ξέρεις κι επιμένω, κι ας μου το `χεις ξεγραμμένο
οριστικά…”
———————————————————————–
Ένα τραγούδι όπως και οποιοδήποτε άλλο κείμενο έχει μια περίεργη σχέση με τον χρόνο. Είναι το παρόν αυτό που μεταβάλλεται διαρκώς…
Θα αφήσω τον Ουίλιαμ Φόκνερ να γίνει πιο επεξηγηματικός:
“…Όλα είναι παρόν καταλαβαίνεις; Το σήμερα θα τελειώσει αύριο και το αύριο άρχισε πριν από δέκα χιλιάδες χρόνια…”
Το διήγημα που μόλις διάβασες είναι η εκδοχή του τραγουδιού περίπου στο χρόνο που πρέπει να γράφτηκε.
Ο αναγνώστης όμως το διαβάζει σήμερα! Αυτό δημιουργεί μια πρόκληση να δούμε και πάλι τους ίδιους στίχους στο σήμερα.
———————————————————————–
***12 Μαρτίου 2017, Νέα Σμύρνη
Μπήκε στην γκαρσονιέρα που εδώ και αρκετά χρόνια, παίρνοντας μαζεμένα χρήματα από τα πνευματικά δικαιώματα ενός πλατινένιου δίσκου που είχε κάνει με τον Σταμάτη, την είχε αγοράσει.
Ο χώρος δεν θύμιζε σε τίποτε το παλιό της στέκι. Η μουσική ακουγόταν από την οθόνη ενός επιτραπέζιου υπολογιστή και η ίδια έγραφε πια σε ένα laptop.
Εκείνος είχε μετακομίσει εδώ και αρκετά χρόνια από το απέναντι διαμέρισμα, όμως η Ευαγγελία συνέχιζε να έρχεται και να απομονώνεται για να γράψει.
Άνοιξε το κινητό της τηλέφωνο και μίλησε αρκετή ώρα με έναν παραγωγό που ετοίμαζαν μαζί μια καινούργια δουλειά.
Η ίδια συνήθιζε να λέει καμιά φορά, κυρίως όταν μίλαγε βιαστικά, ένα νέο album ή άλλες φορές ένα νέο cd όμως η μουσική εδώ και αρκετό καιρό δεν τυπωνόταν πια σε βινύλιο ή σε cd οπότε προσπαθούσε να χρησιμοποιεί τον όρο δουλειά για να είναι πιο ακριβής.
Συνέχισε να ασχολείται με το κινητό της και μετά το τηλεφώνημα άνοιξε το Facebook.
Εκεί έπεσε αμέσως πάνω σε μια εκδήλωση για τα 30 χρόνια κυκλοφορίας μιας σημαντικής καλλιτεχνικής δουλειάς και σε μια από τις ρετρό φωτογραφίες που κάλυπταν την εκδήλωση ήταν και μια φωτογραφία δικιά του από εκείνη την εποχή.
Έχω γράψει πάλι ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να ταξιδέψει στο χρόνο, αλλά μόνο προς τα πίσω. Με την βοήθεια ενός τραγουδιού, ενός αρώματος ή μιας φωτογραφίας μπορεί να γυρίσει πίσω και να ανακαλέσει τα συναισθήματα που είχε εκείνη την περίοδο.
Ειδικά για την Ευαγγελία δεν ήταν και πολύ δύσκολο αφού παρόλο που εκείνος είχε πια οικογένεια , μια γυναίκα και παιδιά, εκείνη δεν τον είχε ξεπεράσει μάλλον ποτέ.
Άνοιξε τον messenger, πληκτρολόγησε ένα μήνυμα και του το έστειλε. Είχαν να επικοινωνήσουν πολλά χρόνια!
Πριν λίγο καιρό εκείνη του είχε κάνει πρόταση φιλίας και εκείνος την είχε αποδεχτεί χωρίς όμως να δώσουν σε αυτό άλλη συνέχεια.
Έτσι τώρα όταν είδε ότι διαβάστηκε το μήνυμά της, ανέβασε παλμούς και η καρδιά της άρχισε να χτυπά αφύσικα δυνατά και γρήγορα.
Εκείνος διάλεξε να απαντήσει με έναν στίχο από το τραγούδι που γνώριζε ότι η Ευαγγελία το είχε γράψει για εκείνον!
– “…Προσωπικά δε θέλω τίποτα μαζί σου λογικά…”
Διάλεξε και μια φάτσα από τα περίφημα emoticons που έχει βγάλει γλώσσα και φαίνεται να κοροϊδεύει.
Η Ευαγγελία στην αρχή εκνευρίστηκε με τον στίχο που είχε διαλέξει, αλλά μετά πιο ψύχραιμα το ερμήνευσε ως αμηχανία από την πλευρά του. Δεν έδωσε άλλη συνέχεια, αλλά ούτε και εκείνος.
Έκλεισε το κινητό της και ασυναίσθητα πήγε και στάθηκε όρθια μπροστά στο παντζούρι του απέναντι διαμερίσματος.
Η ιστορία, όταν επαναλαμβάνετε δύο φορές την δεύτερη επανέρχεται ως φάρσα σκέφτηκε και χαμογέλασε.
Εκείνη την ημέρα όμως έμεινε αρκετή ώρα όρθια και αφημένη στις σκέψεις της.
Και η ίδια ήξερε πολύ καλά, ότι ο χρόνο που γυρίζει κυκλικά θα αναλάβει και πάλι το έργο του και την επόμενη μέρα η δουλειά, η ρουτίνα και όλα τα σημαντικά γεγονότα που δεν μπορούν να περιμένουν θα καταφέρουν να ξεθωριάσουν και πάλι την ανάμνηση του.
Όμως σήμερα, τώρα, βρισκόταν ακόμα όρθια μπροστά στο απέναντι διαμέρισμα.
Ας την αφήσουμε εκεί!
Για λίγο ακόμα…
————————————————————
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ-ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΟΥ

————————————————————