Ο θάνατος ενός φτερωτού θεού ή η καταδίκη του έρωτα
***Ας ξεκινήσουμε με έναν ορισμό του έρωτα:
“…Έρωτας είναι η απόδειξη ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός… Ο πραγματικός έρωτας “απαιτεί” αποκλειστικότητα…”
Κάπου αλλού έχω γράψει:
“…Ο έρωτας είναι η χώρα, το βασίλειο της απόλυτης βεβαιότητας! Η σχετικότητα και η αμφισημία δεν έχουν καμία θέση στο βασίλειο αυτό.
Το ότι είσαι ερωτευμένος θα το καταλάβεις. Αν νομίζεις πως είσαι και δεν είσαι σίγουρος για αυτό, τότε δεν είσαι ερωτευμένος.
Ο έρωτας σου δημιουργεί την απόλυτη προσήλωση. Μια συνεχόμενη αδυναμία συγκέντρωσης σε κατακτά βασανιστικά και απόλυτα.
Στον έρωτα αυτό το βασίλειο της βεβαιότητας οφείλουν να το κατοικήσουν και οι δύο εραστές ταυτόχρονα, αλλιώς είναι καταδικασμένοι να το χάσουν για πάντα…”
***Ο ευτυχισμένος έρωτας
Περίπου 400 χρόνια πριν, στην εποχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, η ευτυχία στον έρωτα ήταν ακόμα ένας εφικτός στόχος.
Ας ξεκινήσουμε από το τι ορίζουμε ως ευτυχία.
Ως ευτυχία θα θεωρούμε, στη συγκεκριμένη ανάλυση, την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και δεν θα θέλαμε να ανταλλάξουμε με καμία άλλη.
Σαφέστατα υπάρχουν διαβαθμίσεις ευτυχίας και για την ανάλυσή μας θα θεωρήσουμε αυθαίρετα και κάποια ποσοστά ευτυχίας.
Ως 100% ευτυχισμένο θα θεωρήσουμε τον έρωτα που μπορεί να αισθανθεί ο Ρωμαίος για μια Ιουλιέτα.
Αυτή την έλξη που είναι τόσο δυνατή, που η απώλειά της μπορεί να μας οδηγήσει στο θάνατο(0% ευτυχισμένος).
Ας δούμε τώρα τα βασικά χαρακτηριστικά που οδήγησαν τον Ρωμαίο στο 100%.
Ένα από τα λίγα αξιώματα που υπάρχουν στον έρωτα είναι αυτό της αξίας.
Για να ερωτευθούμε πρέπει να θεωρήσουμε ότι το αντικείμενο του έρωτά μας αξίζει ένα τέτοιο δυνατό συναίσθημα.
Για παράδειγμα, είναι σχεδόν αδύνατον ένας ρατσιστής, που τρέφει φυλετικό μίσος για τις Αφρικανές, να ερωτευτεί μία, ακόμα και αν συναντήσει την Ναόμι Κάμπελ!
Με βάση, λοιπόν, τα μέσα μεταφοράς που υπήρχαν το 1600 και την παραπάνω ανάλυση, ένα αρχοντόπουλο είχε λίγες επιλογές σε γυναίκες που θα μπορούσε να ερωτευτεί.
Όταν αυτό συνέβαινε τελικά με βάση το πόσο αργά κυλούσε ο χρόνος και το πόσο λίγα άλλαζαν κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του (Ο μέσος όρος ήταν κοντά στα 35 χρόνια), το να είναι κάποιος ερωτευμένος και παράλληλα να διατηρεί την πεποίθηση της απόλυτης επιλογής που τίποτε δεν μπορεί να την ανταλλάξει, μοιάζει εντελώς ρεαλιστικό σενάριο!
Ο Ρωμαίος, από τη στιγμή που ερωτεύτηκε, ζούσε την απόλυτη ευτυχία και καμία εναλλακτική δεν φάνταζε ισχυρή να τον δελεάζει, έστω και στο ελάχιστο.
Για αυτό και εξάλλου για αυτόν η απώλεια αυτής της ευτυχίας σήμαινε και το τέλος της ζωής του, δηλαδή βρέθηκε από το 100 στο 0.
***Μια διαδρομή από τον αιώνιο έρωτα στον στιγμιαίο (με ένα κλικ)
Όμως, μόλις μερικά χρόνια πιο πίσω, ο “αιώνιος” έρωτας έμοιαζε ακόμα εφικτός.
Ας κάνουμε μια ανάλυση του ανεκπλήρωτου έρωτα στα “Χρόνια της Χολέρας”
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας στον Μάρκες κρατάει σχεδόν για πάντα, μιας και εξελίσσεται σε μια χρονική περίοδο όπου όλα μοιάζουν να διαρκούν περισσότερο.
Ο χρόνος που χρειάζεται ο Φλορεντίνο Αρίσα για να προσεγγίσει, φλερτάρει, ερωτευθεί είναι τέτοιος που και εδώ η “μοναδικότητα της σχέσης” μοιάζει εντελώς ρεαλιστική!
Σήμερα δεν πιστεύω ότι ερωτευόμαστε διαφορετικά από ότι ο Φλορεντίνο Αρίσα ή ο Ρωμαίος.
Ο έρωτάς μας λοιπόν, όταν αυτός επιτέλους απογειώνεται, μπορεί να οδηγήσει και εμάς σε αυτό το περίφημο 100%, όπου όλα τα άλλα είναι ασήμαντα.
Ας δούμε, λοιπόν, τι έχει αλλάξει και δεν μπορούμε να μείνουμε ευτυχισμένοι.
Το πρώτο που πρέπει να επισημάνουμε είναι η σημερινή πληθώρα επιλογών.
Σχετικά Κείμενα
Για να επιλέξει κάποιος την Ιουλιέτα του σήμερα, έχει εν δυνάμει “απαρνηθεί” εκατοντάδες άλλες που θα μπορούσαν εξίσου εύκολα να είχαν πάρει τη θέση της.
Αυτή η δυνατότητα των πάρα πολλών επιλογών σημαδεύει από την αρχή τη σχέση.
Μιας και εκτός από την επιλογή που κάνεις σήμερα για να είσαι με την Ιουλιέτα σου υπάρχουν και εκατοντάδες άλλες Ιουλιέτες που δεν κάνεις!
Ακόμα το προσδόκιμο της ζωής έχει ανέβει περίπου 50 χρόνια από την εποχή του Ρωμαίου, μιας και ο μέσος όρος είναι πια στα 80 κοντά.
Επίσης, η ταχύτητα που αλλάζει και τρέχει η εποχή είναι ασύλληπτα γρηγορότερη από την εποχή του Ρωμαίου.
Ακόμα λοιπόν κι όταν ξεκινήσουμε από το 100%, σύντομα αυτό το ποσοστό θα αρχίσει να φθίνει προς τα κάτω.
Σε ένα διήγημα μου που ολοκλήρωσα πρόσφατα, ο ήρωάς μου απευθυνόμενος στον παλιό του έρωτα της λέει:
“Όλοι έχουν έναν χαμένο παράδεισο, ακόμα και αυτοί που ζουν σε κάποιον άλλον παράδεισο. Μάθε να ζεις με αυτό.”
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία των σχέσεων σήμερα.
Υπάρχει μια αναλογική σχέση ανάμεσα στο ποσοστό ευτυχίας που νιώθουμε όταν είμαστε μαζί με κάποιον, με τις επιλογές που δεν κάναμε για να είμαστε μαζί του.
Οι χαμένοι παράδεισοι σύντομα, τόσο λόγω του ρυθμού που τρέχει με αυτήν την απίστευτη ταχύτητα όσο και λόγω του βιολογικού παράγοντα της σημερινής μακροζωίας, αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν να φαίνονται όλο και πιο ελκυστικοί.
Ο Ρωμαίος ζει μια ζωή, στην οποία, και λόγω ρυθμού αλλά και λόγω μικρού προσδόκιμου ορίου ζωής, δεν προλαβαίνει να ζήσει “τον θάνατο του έρωτα”.
Αν δεχτούμε κάποιες έρευνες ότι σήμερα ο έρωτας κρατάει 3 χρόνια, αυτό το χρονικό διάστημα για την εποχή του Ρωμαίου είναι τόσο διαφορετικό και τόσο μεγαλύτερο που ξεπέρναγε τον χρόνο ζωής του.
Έτσι ο “αιώνιος έρωτας”, που η πεποίθησή του ταξιδεύει με το συλλογικό ασυνείδητο ως σήμερα, από την εποχή του Ρωμαίου ξεπέφτει σήμερα στον έρωτα της τριετίας, που την απώλειά του, μιας και τον υποδεχτήκαμε ως αιώνιο, δεν ξέρουμε να αντιμετωπίσουμε!
Ζούμε σε μια εποχή που ο “αιώνιος έρωτας” μπορεί να επαναληφθεί 10 και παραπάνω φορές (με μέσο όρο έναν έρωτα κάθε 5 χρόνια και ένα χρονικό πεδίο δράσης 50 χρόνων).
Βιώνουμε την αρχή του σαν αιώνια, αλλά προλαβαίνουμε τον θάνατο και την παρακμή του.
Έτσι το κυνήγι της ευτυχίας του έρωτα, με τα δεδομένα που τον αντιλαμβανόμαστε σήμερα, μοιάζει σχεδόν καταδικασμένο…
***Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα
Αντιγράφω από το μυθιστόρημά μου “ Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”:
“…Σήμερα ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σχετικά με τον ρυθμό με τον οποίο κυλούσε παλιότερα. Εξαιτίας των τεχνολογικών καινοτομιών που γεννήθηκαν στα τέλη του 20ου αιώνα, και κυρίως χάρη στο ίντερνετ, αποκτήσαμε πρόσβαση σε πληροφορίες και εφαρμογές γρήγορα, πληρώνοντας ταυτόχρονα το κόστος της επιτάχυνσης όλων των διαδικασιών.
Μια επιτάχυνση που σκεπάζει με λήθη τα πάντα.
Χάθηκε η βραδύτητα! Χάθηκε ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης! Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε!
Συλλέγουμε εμπειρίες, μνήμες, τους ανθρώπους τους ταξινομούμε σε κάποιο ψηφιακό άλμπουμ, κάνουμε κάποιο σχόλιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μετά τα προσπερνά η ζωή μας, που τρέχει με αυτόν τον ιλιγγιώδη ρυθμό… “
Η άλλη άκρη, λοιπόν, από το κουβάρι του “Έρωτα στα χρόνια της χολέρας” είναι “Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα” και είναι μια διαδρομή από τον αιώνιο έρωτα στον στιγμιαίο.
Έργα όπως ο “Δον Κιχώτης” και ο “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” και ας μην τα έχει διαβάσει η συντριπτική πλειοψηφία σήμερα, έχουν διαμορφώσει το συλλογικό ασυνείδητο του έρωτα.
Η “τρέλα” του έρωτα για τον οποίο αξίζει ως και στον “θάνατο να πας”, για την οποία μιλάμε σήμερα, είναι ο απόηχος που φθάνει στις μέρες μας από την εποχή του Θερβάντες και του Σαίξπηρ.
“…Και είναι σαν να ακούς μόνο την πρώτη νότα από ένα τραγούδι. Μια νότα που χάνεται με ένταση, πριν προλάβει να γίνει τραγούδι!…”