Μπορεί το κενό να γεμίσει με στιγμιότυπα;

Ετυμολογία: Πρόχειρη και σύντομη περιγραφή με λόγια ή εικόνες ενός γεγονότος

Πριν μερικά χρόνια ο πιο διαδεδομένος τρόπος να ακούσεις μουσική ήταν να πας στο δισκοπωλείο και να αγοράσεις τον δίσκο που σου είχε κεντρίσει την περιέργεια.

Στην συνέχεια τον άκουγες ολόκληρο και για αρκετούς μήνες.

Θυμάμαι σαν έφηβος την σχέση που είχα αναπτύξει με τους δίσκους του Παπακωνσταντίνου, του Springsteen και των Pink Floyd ακούγοντας προσεκτικά και πολλές φορές όλα τα κομμάτια των δίσκων τους.

Η κυκλοφορία ενός άλμπουμ ήταν μια ιστορία που την “μοιραζόσουν” με τους συντελεστές του.

Σήμερα όλοι ακούμε μεμονωμένα κομμάτια στο Youtube.

Πριν μερικά χρόνια για να δεις μια ταινία έπρεπε να πας κινηματογράφο αλλά κυρίως σε video club.

Εκεί συνήθως διάβαζες το οπισθόφυλλο της ταινίας και “μάθαινες” για τους πρωταγωνιστές, τους σκηνοθέτες, τους σεναριογράφους και όλους τους υπόλοιπους συντελεστές, ώστε αν σου αρέσει η ταινία, την επόμενη φορά που θα πήγαινες πάλι να διαλέξεις να έχεις έναν μπούσουλα.

Έτσι μετά από λίγο διάστημα είχες δεις όλες τις ταινίες του αγαπημένου σου σκηνοθέτη ή ηθοποιού, ακόμα και τις πιο παλιές και λιγότερο γνωστές που είχε γυρίσει.

Θυμάμαι να ψάχνω αφιερώματα σε δημιουργούς, σκηνοθέτες αλλά και μεγάλους πρωταγωνιστές και να βλέπω με την σειρά όλες τις ταινίες τους. Αποκτούσες έτσι σταδιακά μια σφαιρική εικόνα γύρω από το έργο τους.

Σήμερα βλέπουμε μεμονωμένες ταινίες online.

Πριν μερικά χρόνια ακόμα και για να δεις πορνό έπρεπε να πας στο video club και να διαλέξεις dvd, με αποτέλεσμα να βλέπεις ολόκληρες ταινίες, σταδιακά γνώριζες ηθοποιούς ακόμα και τα στούντιο παραγωγής!

Σήμερα και εδώ βλέπουμε μεμονωμένα clip online.

Μια τελευταία σκέψη ακόμα:

”…Πως να αισθανθούμε ολοκλήρωση όταν παίρνουμε παντού μόνο στιγμιότυπα;…”