Μια διαδρομή από τον αιώνιο έρωτα στον στιγμιαίο με ένα κλικ!
Ένα ίσως πολύ χρήσιμο παιχνίδι για ένα ζευγάρι ερωτευμένων θα ήταν για σημαντικές λέξεις να γράψουν ο καθένας ξεχωριστά τον ορισμό που δίνει και μετά να τις συγκρίνουν μεταξύ τους. Έτσι ίσως και να μπορούσε να αποφευχθεί ένα μέρος της “ασυνεννοησίας” που θα εμφανιστεί αργότερα.
Εμείς ας προσπαθήσουμε σήμερα να δώσουμε έναν ορισμό για τον έρωτα.
Μια τέτοια προσπάθεια έκανα στο 2ο μυθιστόρημα μου “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά” αντιγράφω από εκεί:
“…Ο έρωτας είναι η χώρα, το βασίλειο της απόλυτης βεβαιότητας! Η σχετικότητα και η αμφισημία δεν έχουν καμία θέση στο βασίλειο αυτό.
Το ότι είσαι ερωτευμένος θα το καταλάβεις. Αν νομίζεις πως είσαι και δεν είσαι σίγουρος για αυτό, τότε δεν είσαι ερωτευμένος.
Ο έρωτας σου δημιουργεί την απόλυτη προσήλωση. Μια συνεχόμενη αδυναμία συγκέντρωσης σε κατακτά βασανιστικά και απόλυτα.
Στον έρωτα αυτό το βασίλειο της βεβαιότητας οφείλουν να το κατοικήσουν και οι δύο εραστές ταυτόχρονα, αλλιώς είναι καταδικασμένοι να το χάσουν για πάντα…”
Για να αναλύσουμε περισσότερο την έννοια του έρωτα, ας γυρίσουμε σε δύο άλλα βιβλία, που ακόμα και αν δεν τα έχετε διαβάσει είμαι σίγουρος ότι την ιστορία τους, λίγο πολύ την γνωρίζετε όλοι.
Ας μεταφερθούμε περίπου 400 χρόνια πιο πριν στον Δον Κιχώτη του Θερβάντες.
Στον Δον Κιχώτη θα βρεις αν κοιτάξεις προσεκτικά σχεδόν όλες τις πλάνες του έρωτα.
– Αποδίδει στο αντικείμενο του έρωτά του φανταστικές ιδιότητες (όπως κάνουμε όλοι), ενώ εκείνη είναι μια απλή υπηρέτρια εκείνος της αποδίδει αριστοκρατική καταγωγή και φανταστικούς τίτλους, εν αγνοία της, μιας και εκείνη δεν έχει ιδέα γι’ όλα αυτά.
– Ο έρωτάς του τον κάνει τυφλό απέναντι στην πραγματικότητα (όπως μας κάνει όλους), εκεί που ο Πάντσο βλέπει ανεμόμυλους ο Δον Κιχώτης φαντάζεται μυθικούς γίγαντες!
– Επιδιώκει να κερδίσει τον θαυμασμό του έρωτά του (όπως επιδιώκουμε όλοι) κάθε ιπποτική πράξη που κάνει είναι αφιερωμένη στη Δουλτσινέα του και πολλές φορές εξαναγκάζει ανθρώπους να πάνε να της αποδώσουν τιμές εκ μέρους του.
Συμπερασματικά λοιπόν:
Ο παράξενος αυτός ιππότης, με την παλιά μεταλλική πολεμική στολή κυνηγώντας ανεμόμυλους, δικαιώνει σήμερα κάθε τρέλα που θα γίνει στο όνομα του έρωτα.
Ας πάμε τώρα και στο θεατρικό έργο του Σαίξπηρ “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”
Στο έργο αυτό ο Shakespeare στήνει το σκηνικό του απόλυτου έρωτα. Ποτέ πριν ή μετά το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” δεν έχουμε μια τόσο απόλυτη και ξεκάθαρη νίκη του έρωτα.
– Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την καταγωγή και την κοινωνική θέση των εραστών. (Οι Μοντέγοι και οι Καπουλέτοι, μοιράζονται μια προαιώνια έχθρα)
– Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την τιμή και την κοινωνική κατακραυγή. (Ο Τυβάλτος, θα συναντήσει τον Ρωμαίο και θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο, προσβάλλοντας και ασκώντας βία, να τον ωθήσει σε μονομαχία, την οποία ο Ρωμαίος αποφεύγει μόνο και μόνο για χάρη της Ιουλιέτας)
– Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από τη ζωή και τον θάνατο. (Ο Ρωμαίος πιστεύοντας ότι η Ιουλιέτα πέθανε, πίνει το δηλητήριο. Λίγο αργότερα η Ιουλιέτα ξυπνά και ανακαλύπτει ότι ο Ρωμαίος είναι νεκρός. Η ζωή ούτε γι’ αυτή έχει πια αξία και η Ιουλιέτα χωρίς δισταγμό θα βάλει και αυτή, με τη σειρά της, τον έρωτα πάνω από τον θάνατο και αυτοκτονεί με το μαχαίρι του Ρωμαίου.)
Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Ο έρωτας και σήμερα ταξιδεύει από την εποχή του “Δον Κιχώτη” και του “Ρωμαίου και της Ιουλιέτας” και κουβαλά μαζί του την “τρέλα”, το “πάθος”, “το όλα ή τίποτα”…
Στην ουσία δεν έχει αλλάξει ούτε ο τρόπος, ούτε η ένταση με την οποία ερωτευόμαστε!
Το μυστικό είναι ο χρόνος…Ο χρόνος δεν έχει πια την σημασία που είχε παλιότερα….
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος. Για έναν “ευγενή νέο” παλιότερων χρόνων η πρόσβαση σε περιοχές όπου θα μπορούσε να γνωρίσει τον ερωτά του “πρέπει” να ήταν το μέγιστο μια “ακτίνα” 100 χιλιομέτρων. Εκεί υπήρχαν ίσως κάποιες “νέες” στις οποίες με πολλές δυσκολίες θα μπορούσε να έχει κάποια πρόσβαση.
Επίσης υπάρχει άλλη μια προφανής σχέση του έρωτα και του χρόνου, αυτή που έχει να κάνει με την διάρκεια ζωής μας.
Ο μ.ο. ζωής μας, ακουμπά πια τα 80 χρόνια, διπλάσιος σχεδόν από αυτόν που ζούσαν στην εποχή του Θερβάντες.
Ο χρόνος που χρειάζεται για να προσεγγίσει, φλερτάρει, ερωτευθεί είναι τέτοιος που η “μοναδικότητα της σχέσης” στην εποχή του Θερβάντες και του Σαίξπηρ μοιάζει εντελώς ρεαλιστική!
Προφανώς αυτό δεν ισχύει πια σήμερα…
Ο “επόμενος έρωτας” είναι μόνο ένα κλικ μακριά από το πληκτρολόγιο μας…και οι επιλογές φαντάζουν άπειρες… Για να επιλέξει κάποιος την Ιουλιέτα του σήμερα, έχει εν δυνάμει “απαρνηθεί” εκατοντάδες άλλες που θα μπορούσαν εξίσου εύκολα να είχαν πάρει τη θέση της.
Αυτή η δυνατότητα των πάρα πολλών επιλογών σημαδεύει από την αρχή τη σχέση.
Μιας και εκτός από την επιλογή που κάνεις σήμερα για να είσαι με την Ιουλιέτα σου υπάρχουν και εκατοντάδες άλλες Ιουλιέτες που δεν επιλέγεις!
Ο Ρωμαίος ζει μια ζωή, στην οποία, και λόγω ρυθμού αλλά και λόγω μικρού προσδόκιμου ορίου ζωής, δεν προλαβαίνει να ζήσει “τον θάνατο του έρωτα”.
Αν δεχτούμε κάποιες έρευνες ότι σήμερα ο έρωτας κρατάει 3 χρόνια, αυτό το χρονικό διάστημα για την εποχή του Ρωμαίου είναι τόσο διαφορετικό και τόσο μεγαλύτερο που ξεπέρναγε τον χρόνο ζωής του.
Έτσι ο “αιώνιος έρωτας”, που η πεποίθησή του ταξιδεύει με το συλλογικό ασυνείδητο ως σήμερα, από την εποχή του Ρωμαίου ξεπέφτει σήμερα στον έρωτα της τριετίας, που την απώλειά του, μιας και τον αποδεχθήκαμε ως αιώνιο, δεν ξέρουμε να αντιμετωπίσουμε!
Ζούμε σε μια εποχή που ο “αιώνιος έρωτας” μπορεί να επαναληφθεί 10 και παραπάνω φορές (με μέσο όρο έναν έρωτα κάθε 5 χρόνια και ένα χρονικό πεδίο δράσης 50 χρόνων).
Βιώνουμε την αρχή του σαν αιώνια, αλλά προλαβαίνουμε τον θάνατο και την παρακμή του.
Αντιγράφω από το μυθιστόρημά μου “ Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”:
“…Σήμερα ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σχετικά με τον ρυθμό με τον οποίο κυλούσε παλιότερα. Εξαιτίας των τεχνολογικών καινοτομιών που γεννήθηκαν στα τέλη του 20ου αιώνα, και κυρίως χάρη στο ίντερνετ, αποκτήσαμε πρόσβαση σε πληροφορίες και εφαρμογές γρήγορα, πληρώνοντας ταυτόχρονα το κόστος της επιτάχυνσης όλων των διαδικασιών.
Μια επιτάχυνση που σκεπάζει με λήθη τα πάντα.
Χάθηκε η βραδύτητα! Χάθηκε ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης! Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε!…
Συλλέγουμε εμπειρίες, μνήμες, τους ανθρώπους τους ταξινομούμε σε κάποιο ψηφιακό άλμπουμ, κάνουμε κάποιο σχόλιο στο Facebook και μετά τα προσπερνά η ζωή μας, που τρέχει με αυτόν τον ιλιγγιώδη ρυθμό…
Δεν νομίζω πως σήμερα είμαστε λιγότερο ρομαντικοί απ’ ότι πριν πενήντα χρόνια! Όχι! Απλά ζούμε αυτά που κάποιος παλιότερα απορροφούσε σε μια δεκαετία, μέσα σε έναν μήνα! Έχει χαθεί η πεποίθηση του αιώνιου έρωτα, επειδή η αιωνιότητα εμπεριέχει άπειρα δεδομένα… Τόσα δεδομένα, που η ζωή ενός ανθρώπου μοιάζει ασήμαντη… Πιο σωστά… Μετά βίας γίνεται διακριτή!…”
Στο 2ο μυθιστόρημα μου, “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”, έκανα μια απόπειρα διαχείρισης τους τέλους του έρωτα.
Σχετικά Κείμενα
Αντιγράφω από το ξεκίνημα του βιβλίου, όπου υπάρχει ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς “Μεγάλες προσδοκίες”:
…Αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! Αν σε προτιμά, αγάπα την. Αν σε πληγώνει, αγάπα την. Αν σου κάνει την καρδιά κομμάτια – και καθώς μεγαλώνει και είναι πιο δυνατή, ο πόνος θα είναι πιο βαθύς – αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! …”
Λίγο πιο μετά έχω γράψει:
…Γιατί νομίζεις λένε ότι οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο; Γιατί αν μπορεί να υπάρξει άδολη αγάπη, είναι αυτή που θα συναντήσεις στο τέλος του έρωτα. Αν μπορέσουμε να τον μεταβάλλουμε σε αγάπη, έχει εκπληρώσει την αποστολή του!…”
Είναι λοιπόν η αποστολή του έρωτα να πεθάνει και να παραχωρήσει τη θέση του στην αγάπη.
Εδώ γεννιέται ένα από τα πολλά παράδοξα της εποχής μας.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθημερινά στήνουν μια γιορτή του έρωτα, στην οποία αυτός που δεν συμμετέχει, αισθάνεται απρόσκλητος επισκέπτης σε ένα φαντασμαγορικό πάρτι, που το παρακολουθεί αμέτοχος από μια κλειδαρότρυπα.
Δεν ξέρουμε να διαχειριστούμε το τέλος του έρωτα που τον βιώνουμε σχετικά γρήγορα, ενώ όλοι στην γιορτή τον παρουσιάζουν ως αιώνιο.
Στέκουμε με αμηχανία στο τέλος του έρωτα, δεν έχουμε κάποιο εγχειρίδιο, κάποιον οδηγό να το εξηγήσουμε και δεν ξέρουμε αν φταίμε οι ίδιοι ή αν κάτι πήγε στραβά…
Έτσι ακόμα και ζευγάρια που έχουν φτάσει στην αγάπη, βιώνουν αυτή την κατάσταση ως αποτυχία.
Και είναι σαν να είσαι δρομέας σε μαραθώνιο, να πλησιάζεις στο τέλος της διαδρομής και ύστερα από 40 και παραπάνω κοπιαστικά χιλιόμετρα να θέλεις να γυρίσεις στην αφετηρία αναπολώντας την κατάσταση στην οποία βρισκόσουν πριν ξεκινήσεις τον αγώνα!
Τα στάδια του έρωτα (Το παζλ)
Τα ερωτικά στάδια που βιώνουμε στην εποχή μας, δημιούργησαν 7 κεφάλαια με αντίστοιχα διηγήματα στο τελευταίο μου μυθιστόρημα “Το παζλ”
Ας δούμε λίγο αυτά τα στάδια:
– “Η γέννηση του έρωτα”.
– “Ο έρωτας”.
– “Ο θάνατος του έρωτα”.
– “Η λήθη του έρωτα”.
– “Ο ανεκπλήρωτος έρωτας”, o “Σχεδόν έρωτας” και “Πέρα από τον έρωτα” μπορεί να είναι ακόμα μερικές καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα.
Τα πιο επώδυνο από αυτά τα στάδια είναι αναμφισβήτητα ο “θάνατος του έρωτα” και ¨ανεκπλήρωτος έρωτας”.
Για τον ανεκπλήρωτο έρωτα έχω γράψει το παρακάτω:
“…Το πρόβλημα των σχέσεων ξεκινά από την εντύπωση που έχουμε όλοι ότι το ανεκπλήρωτο είναι καλύτερο από αυτό που ήδη έχουμε… και έτσι είμαστε “καταδικασμένοι” να γοητευόμαστε συνεχώς από νέες καταστάσεις που στην περίπτωση που δεν ολοκληρωθούν, μας στοιχειώνουν για πάντα…”
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία σήμερα, στην αδυναμία διαχείρισης του χαμένου παραδείσου:
Σε ένα διήγημα μου στο Παζλ, ο ήρωας μου απευθυνόμενος στον παλιό του έρωτα της λέει:
“…“Όλοι έχουν έναν χαμένο παράδεισο, ακόμα και αυτοί που ζουν σε κάποιον άλλον παράδεισο. Μάθε να ζεις με αυτό…”
Στον σύγχρονο δυτικό κόσμο σήμερα παρατηρείται πολύ έντονα ειδικά νέοι να μην μπορούν να διαχειριστούν την ερωτική απογοήτευση και να έχουμε ακραίες συμπεριφορές ακόμα και αυτοκτονίες. Το ποσοστό αυτοκτονιών λόγο ερωτικής απογοήτευσης βρίσκεται σήμερα στο υψηλότερο όλων των εποχών!
Και είναι αυτή η αδυναμία διαχείρισης ενός παρόντος που φαντάζει αιώνιο που κάνει τον πόνο δυσβάσταχτο και οδηγεί σε τέτοια φαινόμενα. Είμαι σίγουρος πως αν μπορούσα να “παγώσω” εκείνη την στιγμή και να τους πείσω να ζήσουν άλλα 5 χρόνια και μετά τους γύριζα πάλι σε εκείνο το σημείο όπου τους “πάγωσα”, οι συντριπτικοί πλειοψηφία θα επέλεγε να ζήσει και στους περισσότερους θα φάνταζε γελοία ακόμα και η σκέψη.
Σήμερα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με το τέλος του έρωτα και να μην το βιώνουμε αναγκαστικά ως αποτυχία μας. Αν οδηγήσει στην αγάπη θα είναι η ολοκλήρωση της αποστολής του, όμως ακόμα και αν αστοχήσει θα πρέπει να γνωρίζουμε πως σύντομα θα έχουμε κι άλλη ευκαιρία και θα βρεθούμε και πάλι στην αφετηρία.
Τα video από την ομιλία μου:
2. Μερικές ερωτήσεις