Η καταδίκη του έρωτα ή μήπως η ευτυχία είναι σήμερα αδύνατη;
“ -Μήπως ήρθε ο καιρός να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια του έρωτα;”
Περίπου 400 χρόνια πριν, στην εποχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, η ευτυχία ήταν ακόμα ένας εφικτός στόχος.
Ας ξεκινήσουμε από το τι ορίζουμε ως ευτυχία.
Ως ευτυχία θα θεωρούμε στη συγκεκριμένη ανάλυση, την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και δεν θα θέλαμε να ανταλλάξουμε με καμία άλλη.
Σαφέστατα υπάρχουν διαβαθμίσεις ευτυχίας και για την ανάλυσή μας θα θεωρήσουμε αυθαίρετα και κάποια ποσοστά ευτυχίας.
Ως 100% ευτυχισμένο θα θεωρήσουμε τον έρωτα που μπορεί να αισθανθεί ο Ρωμαίος για μια Ιουλιέτα.
Αυτή την έλξη, που είναι τόσο δυνατή, που η απώλειά της μπορεί να μας οδηγήσει στο θάνατο(0% ευτυχισμένος).
Ας δούμε τώρα τα βασικά χαρακτηριστικά που οδήγησαν τον Ρωμαίο στο 100%.
Ένα από τα λίγα αξιώματα που υπάρχουν στον έρωτα είναι αυτό της αξίας.
Για να ερωτευθούμε πρέπει να θεωρήσουμε ότι το αντικείμενο του έρωτά μας αξίζει ένα τέτοιο δυνατό συναίσθημα.
Για παράδειγμα είναι σχεδόν αδύνατον ένας ρατσιστής που τρέφει φυλετικό μίσος για τις Αφρικανές να ερωτευτεί μια, ακόμα και αν συναντήσει την Ναόμι Κάμπελ!
Με βάση λοιπόν τα μέσα μεταφοράς που υπήρχαν το 1600 και την παραπάνω ανάλυση, ένα αρχοντόπουλο είχε λίγες επιλογές σε γυναίκες που θα μπορούσε να ερωτευτεί.
Όταν αυτό συνέβαινε τελικά με βάση το πόσο αργά κυλούσε ο χρόνος και το πόσο λίγα άλλαζαν κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του (Ο μέσος όρος ήταν κοντά στα 35 χρόνια), το να είναι κάποιος ερωτευμένος και παράλληλα να διατηρεί την πεποίθηση της απόλυτης επιλογής που τίποτε δεν μπορεί να την ανταλλάξει, μοιάζει εντελώς ρεαλιστικό σενάριο!
Ο Ρωμαίος, από τη στιγμή που ερωτεύτηκε, ζούσε την απόλυτη ευτυχία και καμία εναλλακτική δεν φάνταζε ισχυρή να τον δελεάζει, έστω και στο ελάχιστο.
Για αυτό και εξάλλου για αυτόν η απώλεια αυτής της ευτυχίας σήμαινε και το τέλος της ζωής του, δηλαδή βρέθηκε από το 100 στο 0.
Σήμερα δεν πιστεύω ότι ερωτευόμαστε διαφορετικά από ότι ο Ρωμαίος.
Ο έρωτάς μας λοιπόν, όταν αυτός επιτέλους απογειώνεται, μπορεί να οδηγήσει και εμάς σε αυτό το περίφημο 100%, όπου όλα τα άλλα είναι ασήμαντα.
Σχετικά Κείμενα
Ας δούμε λοιπόν τι έχει αλλάξει και δεν μπορούμε να μείνουμε ευτυχισμένοι.
Το πρώτο που πρέπει να επισημάνουμε είναι η σημερινή πληθώρα επιλογών.
Για να επιλέξει κάποιος την Ιουλιέτα του σήμερα, έχει εν δυνάμει “απαρνηθεί” 100άδες άλλες που θα μπορούσαν εξίσου εύκολα να είχαν πάρει τη θέση της.
Αυτή η δυνατότητα των πάρα πολλών επιλογών σημαδεύει από την αρχή την σχέση.
Μιας και εκτός από την επιλογή που κάνεις σήμερα για να είσαι με την Ιουλιέτα σου υπάρχουν και 100άδες άλλες Ιουλιέτες που δεν κάνεις!
Ακόμα το προσδόκιμο της ζωής έχει ανέβει περίπου 50 χρόνια από την εποχή του Ρωμαίου, μιας και ο μέσος όρος είναι πια στα 80 κοντά.
Επίσης η ταχύτητα που αλλάζει και τρέχει η εποχή είναι ασύλληπτα γρηγορότερη από την εποχή του Ρωμαίου.
Ακόμα λοιπόν κι όταν ξεκινήσουμε από το 100%, σύντομα αυτό το ποσοστό θα αρχίσει να φθίνει προς τα κάτω.
Σε ένα διήγημα μου, ο ήρωας μου απευθυνόμενος στον παλιό του έρωτα της λέει:
“Όλοι έχουν έναν χαμένο παράδεισο, ακόμα και αυτοί που ζουν σε κάποιον άλλον παράδεισο. Μάθε να ζεις με αυτό.” (Μυθιστόρημα: “Το παζλ”)
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία των σχέσεων σήμερα.
Υπάρχει μια αναλογική σχέση ανάμεσα στο ποσοστό ευτυχίας που νιώθουμε όταν είμαστε μαζί με κάποιον, με τις επιλογές που δεν κάναμε για να είμαστε μαζί του.
Οι χαμένοι παράδεισοι σύντομα, τόσο λόγω του ρυθμού που τρέχει με αυτήν την απίστευτη ταχύτητα όσο και λόγω του βιολογικού παράγοντα της σημερινής μακροζωίας, αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν να φαίνονται όλο και πιο ελκυστικοί.
Ο Ρωμαίος ζει μια ζωή, στην οποία και λόγω ρυθμού αλλά και λόγω μικρού προσδόκιμου ορίου ζωής δεν προλαβαίνει να ζήσει “τον θάνατο του έρωτα”.
Αν δεχτούμε κάποιες έρευνες ότι σήμερα ο έρωτας κρατάει 3 χρόνια, αυτό το χρονικό διάστημα για την εποχή του Ρωμαίου είναι τόσο διαφορετικό και τόσο μεγαλύτερο που ξεπέρναγε τον χρόνο ζωής του.
Έτσι ο “αιώνιος έρωτας” που η πεποίθησή του ταξιδεύει με το συλλογικό ασυνείδητο ως σήμερα, από την εποχή του Ρωμαίου ξεπέφτει σήμερα στον έρωτα της τριετίας, που την απώλειά του, μιας και τον υποδεχτήκαμε, ως αιώνιο δεν ξέρουμε να αντιμετωπίσουμε!
Ζούμε σε μια εποχή που ο “αιώνιος έρωτας” μπορεί να επαναληφθεί 10 και παραπάνω φορές (με μέσο όρο έναν έρωτα κάθε 5 χρόνια και ένα χρονικό πεδίο δράσης 50 χρόνων).
Βιώνουμε την αρχή του σαν αιώνια, αλλά προλαβαίνουμε τον θάνατο και την παρακμή του.
Έτσι το κυνήγι της ευτυχίας του έρωτα, με τα δεδομένα που τον αντιλαμβανόμαστε σήμερα, μοιάζει σχεδόν καταδικασμένο…