Το Χρονολόγιο (Διήγημα)
Άλλο ένα πρωί που δεν έφυγα από την συνηθισμένη μου ρουτίνα και μετά τον καφέ, πίνοντας την πρώτη μου γουλιά άνοιξα το Facebook.
Κατεβαίνοντας το Χρονολόγιο μου γρήγορα, πρόσεξα αναρτήσεις για έναν “σημαντικό” που είχε πεθάνει σήμερα, πάτησα την λυπημένη φατσούλα και συνεχίζοντας παρακάτω, συλλογιστικά αυτό που είχα ήδη γράψει στο μυθιστόρημά μου “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά” και το αντιγράφω από κει:
“…Η είδηση της ημέρας ήταν ο θάνατος ενός διάσημου Αμερικανού τραγουδιστή. Μέσα σε λίγα λεπτά ο τοίχος μου στο Facebook είχε γεμίσει από δεκάδες αναρτήσεις για το συγκεκριμένο γεγονός, με κόσμο να θρηνεί στα Social Media άλλον έναν μεγάλο της μουσικής βιομηχανίας που έφυγε πρόωρα.
Το “R.I.P.” (Rest in Peace) στον μεγάλο καλλιτέχνη βρισκόταν σε δεκάδες τοίχους και δεκάδες επικήδειοι είχαν κατακλύσει το χρονολόγιο μου. Σχεδόν όλοι δεν είχαν ποστάρει ποτέ ξανά κάτι από τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, αλλά ο θάνατός του τον είχε φέρει και πάλι στην επικαιρότητα και για τουλάχιστον άλλες είκοσι τέσσερις ώρες θα απολάμβανε και πάλι τη δημοσιότητα…
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα των Social Media είναι η κηδειολαγνεία! Κάθε θάνατος διάσημου και μια μικρή γιορτή στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης….”
Το επόμενο που πρόσεξα ήταν για άλλη μια μέρα οι πολλές αναρτήσεις σχετιζόμενες με τον καιρό, την ημέρα ή τον καφέ. Λίγες μέρες πιο πριν είχα ξεκινήσει ένα κείμενο που το είχα ονομάσει “ο φόβος της αυθεντικότητας” αλλά δεν το είχα ολοκληρώσει ακόμα, εκεί μεταξύ άλλων ανέφερα:
“…Όλο και περισσότεροι “φίλοι” μου στο Facebook καταφεύγουν καθημερινά σε έτοιμα “status” για να εκφράσουν “έξυπνα” ή με “χιούμορ” την προσωπική ψυχολογική τους κατάσταση.
Το φαινόμενο αυτό είναι τόσο διαδεδομένο που πολλοί χρήστες το πρωί πρώτα ψάχνουν αυτά τα site με τα “status” και μετά αποφασίζουν πως θα “αισθανθούν” online.
Αυτά τα site με τα “έξυπνα status” είναι δε τόσο διαδραστικά και άμεσα που θα βρεις ακόμα και για την άμεση επικαιρότητα πράγματα αν θες να “εκφραστείς” μέσα από αυτά.
Τα πιο δημοφιλή βέβαια είναι αυτά που “χρησιμοποιούμε” σε περιοδική βάση (πχ. Πρωί καφές…¨Ήρθε πάλι Δευτέρα…κτλ.)
Αυτά έχουν παγκόσμια αποδοχή και σε διάφορες παραλλαγές υπάρχουν σε πολλές “γλώσσες” και πολλά site…
Γιατί όμως καταφεύγουμε στις έτοιμες αυτές λύσεις;
Ο κυριότερος λόγος είναι ο φόβος που έχουμε να εκφραστούμε αυθεντικά.
Αισθανόμαστε ανεπάρκεια λεξικολογικού πλούτου, φόβο τυχών ορθογραφικών και συντακτικών λαθών αλλά κυρίως φόβο να σκεφτούμε πρωτότυπα.
Σχετικά Κείμενα
Ένα έτοιμο status δίνει πάντα μια ασφάλεια ότι θα έχει μεγαλύτερη αποδοχή από μια σκέψη δικιά μας που δεν θα εκφραστεί και σωστά.
Και επειδή η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδοχή είναι ένα από τα πιο δυνατά ζητούμενα στο Facebook λίγοι παίρνουν το ρίσκο της προσωπικής έκφρασης…”
Τις πρωινές αυτές σκέψεις διέκοψε ένα χιουμοριστικό σκίτσο με έναν Ψυχολόγος και έναν ασθενή ξαπλωμένο στον καναπέ του. Στο σκίτσο υπήρχε ο παρακάτω διάλογος:
Ψυχολόγος: Νταξ και εσύ ρε μλκ μην αγχώνεσαι
Ασθενής: Είστε σίγουρα Ψυχολόγος;
Χαμογέλασα, πάτησα την φατσούλα που γελάει και προχώρησα παρακάτω.
Στην επόμενη ανάρτηση υπήρχε ένα πολύ τρυφερό στιγμιότυπο με ένα σκυλί που υιοθέτησε μικρά γατάκια. Είδα το βίντεο συγκινημένος, πάτησα καρδούλα και προχώρησα παρακάτω.
Εκεί βρήκα μια ανάρτηση για την κυβέρνηση και τις αλλεπάλληλες περικοπές που έχει κάνει και που δυστυχώς φαίνεται να μην έχουν τέλος. Πάτησα μια θυμωμένη φατσούλα ήπια άλλη μια γουλιά καφέ και προχώρησα παρακάτω.
Στο επόμενο video υπήρχε ένα σκελετωμένο αφρικανάκι που σώθηκε χάρη στην ανθρωπιστική δράση μιας οργάνωσης και σήμερα ζει ευτυχισμένο στον δυτικό κόσμο. Πάτησα καρδιά, πήγα να προχωρήσω παρακάτω και συλλογιστικά όλα αυτά τα παιδιά που εξακολουθούν να πεθαίνουν στην χώρα τους από την πείνα και δεν είχαν την τύχη του και γύρισα πίσω να αλλάξω την καρδιά σε λύπη ή μήπως να έβαζα οργή;
Από την σκέψη μου, με απέσπασε μήνυμα φίλης, που μου είχε στείλει ένα ξεκαρδιστικό “Ancient Meme” που το συνόδευε κείμενο με την προτροπή: “Κοίτα τι ανέβασα;”
Μπήκα στο προφίλ της πάτησα την φατσούλα που γελάει στην γελοιογραφία που είχε ανεβάσει και της έκανα like τόσο στο check-in που είχε κάνει όσο και σε ένα τραγούδι που δεν μου άρεσε καθόλου.
Βγήκα από το προφίλ της και γύρισα στο χρονολόγιό μου.
Ήμουν έτοιμος να κάνω άλλη μια διαδρομή, να συγκινηθώ, να γελάσω, να οργιστώ, να αγαπήσω ίσως όμως όχι με αυτήν την σειρά….