This message is only visible to admins.
Problem displaying Facebook posts. Backup cache in use.
Error: Error validating access token: The session has been invalidated because the user changed their password or Facebook has changed the session for security reasons. Type: OAuthException
Ο Οδυσσέας σίγουρα είναι ο πιο διάσημος ήρωας του Ομήρου. Ο Όμηρος έδωσε το όνομα του, στο ένα από τα δύο έπη του. Ο Παλαμήδης πάλι είναι ένας σχετικά άγνωστος ήρωας, που δεν αναφέρεται καθόλου από τον Όμηρο. Οι πηγές από τις οποίες μαθαίνουμε για τον Παλαμήδη είναι ο Γοργίας. ο Ξενοφώντας και οι τραγικοί Αισχύλος και Ευριπίδης.
Για τον Οδυσσέα γνωρίζουμε ότι το όνομά του, ως και σήμερα είναι συνώνυμο της ευφυίας και της εφευρετικότητας. Το «πολυμήχανος» είναι ένας προσδιορισμός που συνειρμικά παραπέμπει αυτόματα στον ήρωα του Ομήρου. Είναι όμως έτσι;
Μήπως υπήρξε ήρωας πιο έξυπνος και εφευρετικός από τον Οδυσσέα; Μήπως μας έχουν παραπλανήσει;
Σε αυτή την άτυπη σύγκριση θα εξετάσουμε τρία χαρακτηριστικά: - Καλοσύνη - Εξυπνάδα & Εφευρετικότητα - Διασυνδέσεις
Ας αρχίσει η μάχη:
- Καλοσύνη
Η καλοσύνη σίγουρα δεν ήταν στα προτερήματα του Οδυσσέα. Όταν γυρίζει στην Ιθάκη σκοτώνει όλους τους μνηστήρες, πολλοί από τους οποίους το μόνο έγκλημα που είχαν διαπράξει ήταν να τρώνε και να πίνουν στο παλάτι, μειώνοντας την περιουσία του Οδυσσέα. Ακόμη χειρότερη ήταν η συμπεριφορά του Οδυσσέα απέναντι σ’ έναν φίλο και συμπολεμιστή του, τον Παλαμήδη! Ο Οδυσσέας οδηγούμενος από ζήλια αιχμαλώτισε έναν δούλο των Τρώων που μετέφερε χρυσάφι και τον υποχρέωσε να γράψει ένα σημείωμα στο οποίο φαίνεται πως ο Πρίαμος δωροδοκεί τον Παλαμήδη με αυτό. Στη συνέχεια το έθαψε κάτω από τη σκηνή του Παλαμήδη και ειδοποίησε τον Αγαμέμνονα για την υποτιθέμενη προδοσία. Ο Αγαμέμνονας διέταξε τη θανάτωσή του με λιθοβολισμό. Για τον λιθοβολισμό του Παλαμήδη παρατάχτηκε μόνο ο στρατός του Αγαμέμνονα και του Οδυσσέα, οι άλλοι άνδρες αρνήθηκαν να πάρουν μέρος και παρακολούθησαν πλημμυρισμένοι με οργή και θλίψη. Λέγεται ότι τα τελευταία λόγια του Παλαμήδη ήταν προς τον Οδυσσέα: "...Σε λυπάμαι αλήθεια, γιατί εσύ χάθηκες πριν από μένα...".
Ο Παλαμήδης πάλι ήταν ακέραιος και αυτάρκης. Δε χρησιμοποιούσε δούλους και έκανε τα πάντα μόνος του. Πολλές φορές δεχόταν τα πειράγματα των συντρόφων του για την "περίεργη" για την εποχή αυτή συνήθεια. Δε γνωρίζουμε κανένα περιστατικό στο οποίο να αδίκησε κάποιον.
Η αντιδικία του Παλαμήδη με τον Οδυσσέα ξεκίνησε πριν τον Τρωικό πόλεμο. O Οδυσσέας είχε πάρει χρησμό ότι εάν συμμετάσχει στον Τρωικό πόλεμο θα αργήσει να επιστρέψει στο σπίτι του. Προσπάθησε λοιπόν να αποφύγει την επιστράτευση. Γι’ αυτόν τον λόγο έδινε σε όλους στην Ιθάκη την εντύπωση ότι είχε τρελαθεί. Ο Παλαμήδης έφτασε στο σπίτι του Οδυσσέα και τον βρήκε να έχει ζέψει το άροτρο του με ένα βόδι και ένα άλογο παράλληλα και να σπέρνει το χωράφι του με αλάτι! Ο Παλαμήδης που είχε καταλάβει το θέατρό του, άρπαξε τον γιο του Οδυσσέα τον Τηλέμαχο και τον έριξε μπροστά στο άροτρο για να τον αναγκάσει να σταματήσει! Ο Οδυσσέας δε συγχώρεσε ποτέ τον Παλαμήδη που τον είχε αποκαλύψει!
- Εξυπνάδα & Εφευρετικότητα
Όπως είδαμε και παραπάνω ο Οδυσσέας ήταν ανώτερος από τον Παλαμήδη σε δολοπλοκία, αλλά όχι σε καλοσύνη. Η εξυπνάδα και η εφευρετικότητα όμως είναι κυρίως το πεδίο στο οποίο ο ήρωας του Ομήρου γνώρισε τη μεγαλύτερη δόξα. Ας μην ξεχνάμε τον περίφημο "Δούρειο Ίππο" χάρη στον οποίο οι Έλληνες κατέκτησαν την Τροία. Η ιστορία του "Δούρειου Ίππου" δεν εξιστορείται σε κανένα από τα δύο Ομηρικά Έπη. Στην Οδύσσεια ο Όμηρος περιορίζεται σε μια μικρή αναφορά. Πιο αναλυτική περιγραφή συναντούμε σε κείμενα του Βιργιλίου. Ο Βιργίλιος λοιπόν, αναφέρει πως η θεά Αθηνά θα συμβουλέψει τον Οδυσσέα να αναθέσει στον Επειό την κατασκευή ενός τεράστιου ξύλινου αλόγου. Το άλογο αυτό ήταν κούφιο στο εσωτερικό και μέσα μπήκαν οι πιο γενναίοι Έλληνες που στη συνέχεια άλωσαν την Τροία. Αν και η ιστορία έχει δοξάσει τον Οδυσσέα για τη σκέψη που είχε, ποτέ δεν υπήρξε δική του αλλά της θεάς Αθηνάς!
Ο Οδυσσέας πάλι σύμφωνα με τον Όμηρο θα λύσει και τα μάγια της Κίρκης που είχε μεταμορφώσει τους συντρόφους του σε γουρούνια, όμως εδώ το βότανο που χρειαζόταν θα του το δώσει ο Ερμής!
Ναι αλλά ο πολυμήχανος Οδυσσέας ξέφυγε από τις Σειρήνες και στη συνέχεια από τα μυθικά τέρατα τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη! Για να το εξετάσουμε και αυτό! Οι Σειρήνες ήταν νύμφες με φωνές θεϊκές. Με το τραγούδι τους παγίδευαν τους ανυποψίαστους ταξιδιώτες, οι οποίοι πλησιάζοντας ξεχνούσαν τον προορισμό τους και στη συνέχεια κατασπαράζονταν! Όμως και σε αυτή την περίπτωση ο Οδυσσέας είχε ενημερωθεί σύμφωνα με τον Όμηρο από την Κίρκη και είχε προετοιμαστεί κατάλληλα και έτσι έβαλε κερί στα αυτιά των συντρόφων του και ο ίδιος δέθηκε γερά σε έναν στύλο του καραβιού! Επίσης αναλυτικές οδηγίες - πάλι από τη μάγισσα Κίρκη - είχε πάρει για το πως πρέπει να κουμαντάρει το πλοίο του στο στενό που βρίσκονταν η Σκύλλα και η Χάρυβδη. Στο δε συγκεκριμένο στενό ήξερε από την Κίρκη ότι είναι υποχρεωμένος να θυσιάσει 6 συντρόφους του, για να μπορέσει να περάσει ...το έκανε... και πέρασε με επιτυχία.
Η τελευταία περιπέτεια του Οδυσσέα είναι στο νησί της Καλυψούς όπου καταλήγει μόνος του, αφού όλοι οι σύντροφοί του έχουν πεθάνει. Στην Οδύσσεια αναφέρεται ότι η Καλυψώ τον ερωτεύθηκε και τον κράτησε κοντά της επτά χρόνια.
Η Καλυψώ θέλοντας να κρατήσει για πάντα κοντά της τον Οδυσσέα του υπόσχεται αθανασία! Αλλά αυτός την αρνείται! Θέλει να επιστρέψει στη γυναίκα του και στο Βασίλειό του. Επιλέγει τη θνητότητα και να συνεχίσει να είναι άνθρωπος αντί να γίνει ημίθεος! (Όσο και να το περιεργάζομαι δεν το βρίσκω ιδιαίτερα έξυπνο). Στο τέλος θα τον λυπηθεί η θεά Αθηνά και θα παρακαλέσει τον Δία, να τον βοηθήσει. Εκείνος έστειλε τον Ερμή στην Καλυψώ και τη διέταξε να αφήσει τον Οδυσσέα να φύγει! Σκόπιμα άφησα για το τέλος ένα πολύ γνωστό άθλο του Οδυσσέα. Η περιπέτεια που είχε με τον Κύκλωπα τον Πολύφημο. Στην περίφημη ιστορία αυτή δε φαίνεται όντως να δέχεται κάποια βοήθεια από μάγισσες ή θεούς.
Ας δούμε τώρα και λίγο τον Παλαμήδη στο πεδίο της εξυπνάδας και εφευρετικότητας. Ο μύθος λέει ότι είχε φοβερές οργανωτικές ικανότητες! Είναι εκείνος που σχεδίασε ένα οχυρό που προστάτευε τον στρατό από τις επιθέσεις των Τρώων και φρόντιζε για τις ανάγκες του στρατού.
Πριν από κάθε μάχη είναι αυτός που ρύθμιζε τον τρόπο παράταξης των στρατευμάτων και διαμόρφωνε το σχέδιο διεξαγωγής της.
Χάρη στις γνώσεις του πάνω στην Ιατρική βοήθησε στην αντιμετώπιση ενός θανατηφόρου λοιμού και μερίμνησε για την τροφή των στρατευμάτων. Έργο το οποίο είχε ανατεθεί νωρίτερα στον Οδυσσέα, χωρίς εκείνος να καταφέρει κάτι!
Ο Παλαμήδης εφηύρε τα ζάρια και τα πούλια και στη συνέχεια το τάβλι. Η εφεύρεσή του είχε σαν στόχο να περνούν οι άντρες στην Τροία τον ελεύθερο χρόνο τους διασκεδαστικά! Αν κρίνω ότι ακόμα και σήμερα μας αρέσει να περνάμε μέρος από τον ελεύθερο χρόνο μας με το τάβλι, ήταν πολύ πετυχημένη εφεύρεση!
Ακόμη στον Παλαμήδη αποδίδεται η επινόηση του χάρακα και στη συνέχεια η επινόηση του μέτρου και των σταθμών, η αλφαβητική γραφή και η διαίρεση του έτους σε ώρες ημέρες και μήνες!
Ο Παλαμήδης είχε επινοήσει και ένα πρώτο τηλέγραφο... τις φρυκτωρίες! Οι φρυκτωρίες ήταν μικροί πύργοι από ξύλα, τα οποία τοποθετούνταν πάνω σε βουνοκορφές με καλή ορατότητα. Όταν έπρεπε να διαδοθεί ένα μήνυμα, έβαζαν φωτιά στα ξύλα, ούτως ώστε οι φλόγες να γίνονταν ορατές μέχρι την επόμενη φρυκτωρία, που βρισκόταν σε άλλη βουνοκορφή πολλά χιλιόμετρα μακριά.
Έτσι, μέσα από μια αλυσίδα πυρκαγιών, το μήνυμα έφτανε στον προορισμό του. Ασφαλώς, το μήνυμα που συμβόλιζαν οι πυρκαγιές έπρεπε να είναι γνωστό από πριν. Όταν έπεσε η Τροία το μήνυμα της νίκης του πολέμου κατάφερε χάρη στη μέθοδο του Παλαμήδη να διανύσει απόσταση 550 χιλιομέτρων μέσα σε μία νύχτα.
Ο Παλαμήδης υπήρξε εκτός από ιατρός, αστρονόμος, εφευρέτης και άριστος εποποιός. Τα έπη του όμως εξαφανίστηκαν από τους απογόνους του Αγαμέμνονος.
- Διασυνδέσεις
Εδώ τα πράγματα είναι σχετικά απλά και εύκολα. Ενώ ο Παλαμήδης σε καμία πηγή δεν έχει τη βοήθεια των Θεών, ο Οδυσσέας σε πολλές περιπτώσεις έχει τη συμπαράσταση αλλά και καθοδήγηση των Θεών. Πολύ εύκολα μπορούμε να πούμε ότι ο Οδυσσέας υπήρξε πιο αγαπητός στους Θεούς από τον Παλαμήδη. Εκτός από τους Θεούς ακόμα και ο Όμηρος θα γράψει ένα ολόκληρο έπος αφιερωμένο στον Οδυσσέα και δε θα γράψει ούτε μια γραμμή για τον Παλαμήδη. Ο Όμηρος μάλιστα ξεκινά την αφήγηση του Τρωικού πολέμου από τον τελευταίο χρόνο θέλοντας προφανώς να προστατέψει τη φήμη του Οδυσσέα που όπως είδαμε δε θα ήταν ίδια αν ξεκινούσε την αφήγηση νωρίτερα!
Υστερόγραφο Το κείμενο που διαβάσατε δεν έχει σαν στόχο σε καμία περίπτωση να αποδομήσει τον Οδυσσέα. Αυτό που θέλει να αναδείξει το κείμενο είναι ότι την ίδια εποχή υπήρξε ένας ήρωας τουλάχιστον ισάξιος του Οδυσσέα σε εξυπνάδα και εφευρετικότητα που όμως δεν είχε την ανάλογη υστεροφημία. ... See MoreSee Less
Με άλλα λόγια ο Παλαμηδης είναι ο τύπος του δικαιου έξυπνου και οργανωτικου ανθρώπου ενώ ο Οδυσσέας είναι ο τύπος του λαμογιου βύσματος "ξέρεις ποιος είμαι γω" :-o
Ενδιαφέρουσα ανάρτηση! Μας έβαλες να ψάξουμε και να διαβάσουμε για τον Παλαμήδη.
Έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες. Παλαμήδης και Αχιλλέας είναι και με διαφορά πολύ καλύτερα και ποιοτικά πρότυπα από τον Οδυσσέα. Ο τελευταίος όμως έχει επικρατήσει ελέω Ομήρου, ο οποίος τον έχρισε με την εύνοια των Θεών. Ήταν όμως εύνοια; Ή ήταν επιβεβαίωση μέσω μιας αυθαίρετης θεολογικής δικαίωσης ενός λανθασμένου πρότυπου, ο οποίος ποτέ δεν πήγαινε "με το σταυρό στο χέρι";
Καλημέρα
Σύμφωνα με την Νασα τά ομηρικά έπη περιγράφουν συμπαντικά φαινόμενα και όχι φιλοσοφικά
Ο λόγος που δεν αναφέρει ο Όμηρος το γεγονός με τον Παλαμήδη και το γνωρίζουμε από άλλη πηγή είναι το ότι ο Όμηρος ήταν εγγονός του Οδυσσέα και γιος του Τηλέμαχου.
Ο,τι πιο άσχετο έχω διαβάσει... προφανώς ο γράφων δεν αναλύει τα Ομηρικά Έπη, αλλά κάτι άλλο.
Τόσο άσχετο, όσο και ύποπτο.
Δεν έχω διαβάσει ακόμα τα ομηρικά έπη όμως είναι πασιφανές τα μηνύματα που περνάει με την Οδύσσεια με τα δεινά που προκάλεσε ο Οδυσσέας στον εαυτό του και στους συντρόφους του από την αλαζονεία, έπαρση και εγωισμό του. Δεν θα υπήρχε διδακτικό παράδειγμα αν ανέλυε τον καλύτερο ήρωα στην περίπτωση αυτή Παλαμήδη.Αυτός είναι και ο λόγος που ο Όμηρος ασχολείται με ένα τέτοιο χαρακτήρα που αν και χαρισματικός όπως παρά πολλοί άνθρωποι, αδίκησε τον εαυτό του με τους τρόπους του. Αυτό είναι και το διδακτικό μύνημα εν συνεχεία, η μεταμέλεια και η μεταμόρφωση του Οδυσσέα σε ένα καλύτερο πιο μεστό άνθρωπο, πλέον ολιγαρκή και ουσιώδη.
Με μια υποσημείωση ο Οδυσσέας οφείλει την ονομασία του στο ρήμα οδδυσω σομαι που σημαίνει περιπλανωμαι φυσικά ήταν πιο απατεώνας γιατί ακριβώς δεν είχε τις ικανότητες του Παλαμήδη
Το βέβαιο είναι πως ο συγγραφέας,μας έβαλε να μάθουμε τον Παλαμήδη,κ να αναζητήσουμε πηγές σχετικές.Τον ευχαριστούμε.
Ο Οδυσσέας διακρίθηκε ως πολυμήχανος, πανούργος και πονηρός. Δεν διακρίθηκε ούτε για το ήθος του, ούτε για ανιδιοτέλεια και ακεραιότητα. Δική του ιδέα ήταν ο δούρειος ίππος, η ύπουλη παγίδα που έστησαν στους Τρώες για να εισβάλλουν, να λεηλατήσουν και να καταστρέψουν την πόλη και το λαό.
Το έκαναν με μεγάλη σκληρότητα.
Ο πόλεμος βέβαια δεν έχει ηθική, αλλά αυτοί δεν σεβάστηκαν ούτε τα στοιχειώδη. Ούτε το νεκρό σώμα του Έκτορα, ούτε φυσικά τις γυναίκες και τα παιδιά της Τροίας. Δεν δίστασαν να δολοφονήσουν τον μικρό γιο του Έκτορα και της Ανδρομάχης, ένα μικρό παιδάκι. Κι όλα αυτά δήθεν για χάρη του Μενέλαου που τον εγκατέλειψε η Ελένη! Στην ουσία ήταν πολεμοχαρείς και αλαζόνες, που αναζητούσαν δόξα, πλούτο και εξουσία.
Ο Αγαμέμνονας δεν δίστασε να θυσιάσει την κόρη του Ιφιγένεια για να φυσήξει ο άνεμος και να φύγουν τα πλοία.
Ο Οδυσσέας ταλαιπωρήθηκε κ περιπλανήθηκε...αυτό ήταν μια μορφή τιμωρίας για τις ραδιουργίες του και τον ανέντιμο τρόπο που έδωσε τη νίκη στους Μυκηναίους.
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα... Θυμάμαι όταν κάναμε στο σχολείο Οδύσσεια κ Ιλιάδα, ήθελα να νικήσουν οι Τρώες!
Ο Όμηρος, δίνει την εντύπωση ότι εκτιμάει τους Τρώες στην Ιλιάδα, χωρίς βέβαια να το εκφράζει φανερά.
Αληθες.Στου αναυπλιου το παλαμιδι.Φοβερο μυαλο,γιος του ναυπλιου.
Παλάμης λέγοτανε όχι Παλαμήδης
Τι μλκιες διαβάζω ρε π00στη μου και χωρίς καν να σε ακολουθω
Πως ο Benjamin Franklin με έναν χαρταετό σκότωσε τους θεούς
Ίσως να μην ξέρεις ότι η ατάκα “...Ο χρόνος είναι χρήμα....” είναι δικιά του ή ότι δεν κατοχύρωσε καμία από τις εφευρέσεις του, γιατί θεωρούσε ότι ανήκουν στο λαό.
Ίσως να μην ξέρεις ούτε ότι υπήρξε πετυχημένος τυπογράφος, πολιτικός και συγγραφέας ή ότι η συμβολή του Franklin στην ανεξαρτησία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι μεγάλη. Όμως θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι σαν εφευρέτης έφτιαξε το πρώτο αλεξικέραυνο!
Χαρακτηρίστηκε “ο πρώτος μεγάλος Αμερικανός” και αν κατά τύχη σου βρίσκεται χαρτονόμισμα των 100 αμερικανικών δολαρίων, θα δεις και τη μορφή του να σχηματίζει ένα αδιόρατο χαμόγελο.
Είχε χιούμορ, κυρίως στα γραπτά του: “...Τρεις μπορούν να κρατήσουν ένα μυστικό, αν οι δυο απ’ αυτούς είναι πεθαμένοι...” και σαν συγγραφέας έχει γράψει κάτι που το ασπάζομαι απόλυτα: “...Είτε γράψε κάτι που αξίζει να διαβαστεί είτε κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί...” Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.
Ο Κεραυνός Ως κεραυνός θεωρείται οποιαδήποτε ηλεκτρική εκκένωση συμβαίνει στην ατμόσφαιρα και οφείλεται σε φυσικά αίτια. Σε όλη τη Γη πέφτουν περίπου 100 κεραυνοί το δευτερόλεπτο. Για πολλά χρόνια το φυσικό αυτό φαινόμενο είχε συνδεθεί πολύ στενά με μεταφυσικές θεωρίες. Στην Ελληνική Μυθολογία ο Δίας είναι ο κυρίαρχος των κεραυνών της αστραπής. Με την καθιέρωση του Χριστιανισμού πέρασε στις λαϊκές δοξασίες ότι η αστραπή είναι η φωτιά που αφήνει πίσω του το άρμα του Προφήτη Ηλία καθώς διατρέχει τον ουρανό, ενώ η βροντή το κροτάλισμα των ποδιών των αλόγων που σύρουν το άρμα του. “...Ρίχνει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ κατά του Σατανά...” Αυτές οι θεωρίες, πολύ λογικά μιας και δεν υπήρχε επιστημονική εξήγηση, ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένες και αποδεκτές ως το 1765, που ο Βενιαμίν Φραγκλίνος κατασκεύασε το πρώτο αλεξικέραυνο.
Benjamin Franklin Ο Benjamin Franklin γεννήθηκε στη Βοστώνη και ήταν το 15ο παιδί που απέκτησε ο φτωχός κηροποιός Ιωσίας Φραγκλίνος. Οι γονείς του είχαν την οικονομική δυνατότητα να τον στείλουν στο σχολείο μόλις για δύο χρόνια και μέχρι να φτάσει 10 ετών. Στα 13 του μπήκε μαθητευόμενος στο τυπογραφείο του αδελφού του. Τον ελεύθερο χρόνο του όμως τον πέρναγε με το να μελετάει επιστημονικά και άλλα συγγράμματα και να γράφει σατιρικά δοκίμια και ποιήματα. Στα 17 του χρόνια έπιασε δουλειά ως τυπογράφος στο Λονδίνο, όπου βρέθηκε ύστερα από μια σειρά συμπτώσεων και συγκυριών. Επιστρέφοντας στη Φιλαδέλφεια μερικά χρόνια αργότερα, ο Franklin συνέχισε το επάγγελμα του τυπογράφου με τη δική του πλέον μικρή επιχείρηση και εξέδωσε την «Εφημερίδα της Πενσυλβανίας», στην οποία δημοσιογραφούσε και ο ίδιος. Επίσης, κάθε χρόνο εξέδιδε το Poor Richard's Almanack, ένα είδος ημερολογίου με εκλαϊκευμένες επιστημονικές γνώσεις και συμβουλές για την προσωπική επιτυχία του καθενός με γνώμονα τα χρηστά ήθη. Το Αλμανάκ του Benjamin Franklin γνώρισε εκπληκτική επιτυχία! Στη συνέχεια θα ασχοληθεί ενεργά και με μεγάλη επιτυχία με την πολιτική και τη διπλωματία και θα αποκτήσει δόξα και χρήματα. Το πραγματικό όμως πάθος του Franklin ήταν οι φυσικές επιστήμες. Οι μελέτες του για τον ηλεκτρισμό άνοιξαν τον δρόμο για την πρόοδο που ακολούθησε στον συγκεκριμένο τομέα. Ασχολήθηκε κυρίως με τον ηλεκτρισμό, αποδεικνύοντας ότι ο κεραυνός είναι ένα ηλεκτρικό φαινόμενο και όχι η τιμωρία του θεού, όπως ήταν η κοινή αντίληψη ως τότε. Ένα ηλεκτρικό φαινόμενο, από το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να προστατευτεί με το αλεξικέραυνο, το οποίο και εφηύρε έπειτα από πειράματα.
Το διάσημο πείραμα με τον χαρταετό Το 1752, λοιπόν, ο Benjamin Franklin θα πετάξει τον διασημότερο χαρταετό στην ιστορία της ανθρωπότητας. Τον χαρταετό με τον οποίο απέδειξε ότι ο κεραυνός δεν είναι η τιμωρία του θεού, αλλά στατικός ηλεκτρισμός. Είχε άρχισε τα πειράματα με αστραπές από το 1749 και πολλά από αυτά ήταν ακόμα και επικίνδυνα για την ίδια του τη ζωή! Τελικά τα κατάφερα ύστερα από προσπάθειες, που κράτησαν παραπάνω από τρία χρόνια. “...Το να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, σημαίνει να μη σταματάς ποτέ να προσπαθείς...” ... See MoreSee Less
Οργανικοί αλγόριθμοι αναπαραγωγής ή αλλιώς you're the best big brother, I could've ever asked for!
Πριν λίγες μέρες ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ έβγαλε μία ανακοίνωση, στην οποία ήταν απολογητικός για τις 6 ώρες που είχαν "πέσει" το Facebook, το Instagram, το WhatsApp και άλλες εφαρμογές που ανήκουν στον όμιλό του. Κάτω από την ανάρτηση του τα σχόλια χιλιάδες. Ένα από αυτά με έκανε πραγματικά να γελάσω. Ένας χρήστης του έγραφε:
- Please don't buy p*rn hub.
Ένα σχόλιο που πέρα από την χιουμοριστική διάθεση δείχνει και πόσο δημοφιλές έχει γίνει στην εποχή μας το πορνό. Και αν δεν σας πείθει ένα χιουμοριστικό σχόλιο, τότε ίσως σας πείσει η επισκεψιμότητα.
Μόνο το p*rn hub επισκέπτονται καθημερινά γύρω στους 115 εκατομμύρια χρήστες και το 2019 είχε συνολική επισκεψιμότητα 42 δισεκατομμύρια χρήστες και 39 δισεκατομμύρια αναζητήσεις. Και είναι απλώς η δημοφιλέστερη από χιλιάδες άλλες σελίδες με παρόμοιο περιεχόμενο. Για να ρίξουμε όμως και μια ματιά στις δημοφιλέστερες αναζητήσεις των χρηστών στο p*rn hub.
Πρώτο στη λίστα με τις δημοφιλέστερες αναζητήσεις για το 2019 συναντάμε το "Japanese" και έβδομο στη λίστα το Step Mom, με την δεκάδα να συμπληρώνουν κλασικές αναζητήσεις.
Την επόμενη χρονιά κάτι φαίνεται ότι άλλαξε. Στην 4η θέση ανέβηκε η αναζήτηση Step Mom, στην 5η θέση step sister, στην 6η θέση mom, επίσης λέξεις κλειδιά όπως step dad, step daughter κτλ. είναι επίσης σχετικά ψηλά στη λίστα με τις δημοφιλείς αναζητήσεις.
Η βιομηχανία του πορνό, αντιλαμβανόμενη τη νέα αυτή τάση του κοινού, δημιούργησε πολλά κανάλια με αποκλειστικά τέτοιο περιεχόμενο, τα οποία και γνώρισαν αμέσως τεράστια επιτυχία.
Αιμομιξία
Από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης η αιμομιξία περιγράφεται ως πράξη αμαρτωλή και γι' αυτό καταδικάζεται. Υπάρχει η ιστορία της αιμομικτικής ένωσης του Λωτ με τις κόρες του μετά την καταστροφή των Σοδόμων. Οι κόρες του Λωτ πότισαν με κρασί τον πατέρα τους και κοιμήθηκαν μαζί του για να συλλάβουν παιδιά, επειδή φοβήθηκαν ότι θα έμεναν άγαμες στην έρημη γη που κατοικούσαν. Τα παιδιά τους θεωρήθηκαν εχθροί του Ισραήλ και απαγορευόταν κάθε επαφή μαζί τους.
Αν είμαστε, όπως όλο και πιο έντονα μας λέει η επιστήμη σήμερα, οργανικοί αλγόριθμοι αναπαραγωγής, ίσως ο κυριότερος λόγος που η αιμομιξία ήταν ακόμα και από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης απαγορευμένη, να είναι οι μεγάλοι κίνδυνοι που υπάρχουν αν προκύψει τεκνοποίηση.
Βρετανοί επιστήμονες, από τα πανεπιστήμια του Λιντς και του Μπράντφορντ, πρόσφατα μελέτησαν 13.500 περιπτώσεις αιμομιξίας, γεννήσεων παιδιών δηλαδή που προέκυψαν από αδέλφια ή πρώτα ξαδέλφια και διαπίστωσαν ότι τα παιδιά αυτά παρουσιάζουν περισσότερα οργανικά προβλήματα και ανωμαλίες σε σχέση με τον μέσο όρο του πληθυσμού.
Οι κίνδυνοι, που παρουσιάζονται σε τέτοιου αποτελέσματος παιδιά, αφορούν κυρίως το νευρικό σύστημα, τον εγκέφαλο και την καρδιά, ενώ το ποσοστό το βρέφος να μην επιβιώσει είναι διπλάσιο από τον μέσο όρο. Αν δε η μητέρα έχει ξεπεράσει το 34ο έτος, τότε τα ποσοστά εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα ύψη.
Η διαπίστωση των επιστημόνων ήταν η αυτονόητη. Δεν είμαστε Φαραώ και γαλαζοαίματοι βασιλιάδες, να κάνουμε παιδιά με συγγενείς μας. Απαγορεύεται σε στενούς συγγενείς να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, διότι οι χρωμοσωματικές ανωμαλίες είναι μεγάλες και σοβαρές.
Η σύγχρονη οικογένεια
Σήμερα, με το προσδόκιμο ζωής πια να ξεπερνά τα 80 και με τους περισσότερους γάμους να ξεκινούν κοντά στα 30, έχουμε σε πολλές περιπτώσεις την κατάρρευση του πρώτου γάμου και λίγα χρόνια μετά την δημιουργία μιας δεύτερης οικογένειας.
Τόσο η γυναίκα όσο και ο άντρας κουβαλούν μαζί στον δεύτερο αυτό γάμο τα παιδιά από τον πρώτο. Η μητριά, ο πατριός, η θετή κόρη και ο θετός γιος, η θετή αδερφή και ο θετός αδερφός έχουν αυξηθεί δραματικά σήμερα σε σχέση με άλλες εποχές.
Το ταμπού της απαγορευμένης σχέσης εδώ είναι ελαφρύτερο από αυτό της αιμομιξίας και έτσι όλο και περισσότεροι άνθρωποι φαντασιώνονται μία τέτοια σεξουαλική συνεύρεση.
Και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, το πορνό ήταν απλά μερικά χρόνια πιο "μπροστά" από την κοινωνία μας. Χρειαζόμασταν μόνο μερικά χρόνια να παραδεχτούμε τους ενδόμυχους πόθους μας και να τους αποδεχτούμε.
Δε γνωρίζω αν στο μέλλον οι οικογένειες εξελιχθούν όπως στις ταινίες πορνό σήμερα, όμως αν γίνει θα το έχουμε δει πρώτα σε τσόντες. ... See MoreSee Less
Ανθρώπινη κατάντια από τη μια...... Αβάσταχτη μοναξιά από την άλλη.... Λυπηρά και τα δυο😢😢😢 πως καταντησανε οι άνθρωποι??? Και καλά οι υπόλοιποι λαοί λίγο έως πολύ την απόμακρη και σχεδόν ρομποτική ζωή την είχαν στο πραγραμμα τους χρονια δουλεύουν ασταμάτητα 11 μήνες τον χρόνο κοιμούνται από της 9 και δουλειά δουλειά δουλειά ραντεβού ακόμη και για απλή επίσκεψη στο σπίτι τους.... Εμείς???
Εμεις που κάθε αυλή είχε γιορτή όλο το χρόνο πως το επιτρέψαμε αυτό?
Που κάθε Σ/Κ ήταν αργία πως το ανεχόμαστε αυτό? Που οι άνθρωποι δεν ζούσαν χωρίς αγκαλιά? Χωρίς επαφή? Χωρίς γέλια όχι απλά χαμογελα πως το φτάσαμε εδώ???
Ποιος είναι ο φόβος τελικά?
Το να μην πεθάνω? Ηηη
Το να ζήσω έναν αργό θανατο???
Γιατι θάνατος είναι κι ας έχουν αντίθετη άποψη αρκετοί δεν με νοιαζει....
Και να ήταν μόνο αυτό...
Όμορφα κορίτσια που βιάστηκαν προεφηβες η έφηβες απ' τον ίδιο τους τον πα-τέρα ή πατριό;
Πασίγνωστη η υπόθεση Τζολί - Γιον Βοιτ (ναι την βίαζε επανειλημμένα)
Τα σύνδρομα του Οιδίποδα και της Ηλέκτρας ξέρετε δεν βγήκαν έτσι τυχαία.
Αυτά που έδειχνε πχ ο Κοκκινόπουλος πραγματικότατα ήταν, το είπε πρόσφατα, με μικροαλλαγές για να μην φωτογραφίζονται.
Το λυπάμαι γενικώς είναι λίγο.
ωχ
Μα είναι το αρχέγονο ένστικτο το οποίο επειδή ο άνθρωπος ζει με λάθος τρόπο έχει εξελιχθεί ως διαστροφη και φυσικά αρχίζουν οι αιμομιξιες οι κοπρολαγνειες σοδομισμοι και χίλια δυο τρελλα ξι απ την στιγμή που άρχισε η εμπορευματοποιηση του έρωτα όλα πήγαν στραβά ο Νίτσε είχε πει ότι η μονογαμια είναι μια παράνοια όταν αγκαλιάζεις την κοπελλα σου να την φιλήσεις ερωτικά σκέφτεσαι την ξαδέλφη της την φίλη της επίσης οι θρησκείες παίζουν αρνητικό ρόλο με τις ανυπόστατες απαγορεύσεις πάντως μπράβο για το άρθρο εξαιρετικό
Έτσι είναι απολύτως
Σοκαριστικο....
ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΦΌΜΕΝΑ ΔΕΝ ΣΥΝΑΔΟΥΝ ΜΕ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.
"δείχνει και πόσο δημοφιλές έχει γίνει στην εποχή μας το πορνό"
Mπρο, πάντα ήταν δημοφιλής οι τσόντες.
Η τεχνητή νοημοσύνη χρησιμοποιώντας εξελιγμένους αλγορίθμους στο άμεσο μέλλον θα αντικαταστήσει, σε κάποια επαγγέλματα, την ανθρώπινη εργασία. Ας δούμε μερικά από αυτά
- Οδηγοί (Ταξί, Λεωφορεία, Φορτηγά κτλ.). Ήδη υπάρχουν αυτοκίνητα με τεχνολογία αυτόνομης οδήγησης. Ο αλγόριθμος που αναλαμβάνει την οδήγηση του οχήματος είναι ήδη πολύ καλύτερος από τον καλύτερο οδηγό του κόσμου. Σε ένα χρονικό ορίζοντα το πολύ 20 χρόνων, είναι μεγάλη η πιθανότητα όλα τα επαγγελματικά οχήματα να οδηγούνται από αλγορίθμους. Και ίσως όχι μόνο τα επαγγελματικά οχήματα, αλλά στο μέλλον να είναι ακόμα και παράνομο να οδηγούν οι άνθρωποι!
- Εργάτες (Χειρωνακτικές εργασίες) Σε ένα χρονικό ορίζοντα 20 χρόνων, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι εργάτες να έχουν αντικατασταθεί από ρομπότ, που δεν θα έχουν ανάγκη από διάλειμμα, δεν θα κουράζονται ποτέ και το σπουδαιότερο δεν θα κάνουν λάθη, μιας και θα εκτελούν με ακρίβεια την αποστολή που τους έχει ανατεθεί. Το πιο πιθανό είναι να περάσουμε σε μια φάση υπερπαραγωγής προϊόντων, τα οποία θα έχουν ελάχιστο κόστος σε σχέση με σήμερα. Όλα τα εργοστάσια θα λειτουργούν 24 ώρες αδιάκοπα και με χιλιάδες εργάτες-ρομπότ που δεν θα απεργούν ποτέ.
- Οικονομολόγοι, Χρηματιστές και Τραπεζίτες (και Δημόσιοι Υπάλληλοι) Ήδη το μεγαλύτερο μέρος των προβλέψεων και αναλύσεων της αγοράς γίνεται από αλγορίθμους. Ακόμα και ο πιο έμπειρος χρηματιστής δεν μπορεί να συναγωνιστεί πια τους αλγορίθμους πρόβλεψης, που έχουν ήδη καταλάβει την αγορά αυτή. Η δαιδαλώδης γραφειοκρατία θα εξαφανισθεί ολοκληρωτικά την ημέρα που έξυπνοι αλγόριθμοι θα καταλάβουν το Δημόσιο τομέα ολοκληρωτικά, έτοιμοι να σε εξυπηρετήσουν 24 ώρες την ημέρα, χωρίς να παραπονιούνται και χωρίς να δυσανασχετούν.
- Δικηγόροι, Δικαστές και Αστυνομικοί Ήδη εξελιγμένοι αλγόριθμοι αναζήτησης μπορούν μέσα σε μερικά λεπτά να εντοπίσουν περισσότερα νομικά προηγούμενα και νόμους, από ότι ένας δικηγόρος σε όλη του τη ζωή. Επίσης, σύντομα σαρωτές εγκεφάλου θα μπορούν να αποκαλύψουν ψέματα και απάτες μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.
- Δάσκαλοι και Καθηγητές (Εκπαιδευτικοί) Οι ψηφιακοί δάσκαλοι θα μπορούν να καταγράφουν κάθε απάντηση που έχει δώσει ο μαθητής και τον χρόνο που χρειάστηκε για να την δώσει. Με τον καιρό θα εντοπίζουν τις ιδιαίτερες αδυναμίες του και τα δυνατά του σημεία. Θα είναι σε θέση να του διδάξουν οποιοδήποτε μάθημα, προσαρμόζοντας το στον τρόπο που ταιριάζει καλύτερα στην προσωπικότητά του. Και οι συγκεκριμένοι ψηφιακοί δάσκαλοι δεν θα χάνουν ποτέ την υπομονή τους, δεν θα φωνάζουν και θα είναι διαθέσιμοι όλες τις ώρες και τις ημέρες.
- Γενικοί Ιατροί, Χειρουργοί και Φαρμακοποιοί Ο ψηφιακός ιατρός θα γνωρίζει τέλεια ολόκληρο το γονιδίωμα του κάθε ασθενή, αλλά και το ιατρικό του ιστορικό μέρα προς μέρα. Επίσης, το γονιδίωμα και το ιστορικό των γονιών του ασθενή, των αδερφών του, των ξαδέρφων του, μέχρι και των γειτόνων και φίλων του. Ο Ψηφιακός Ιατρός θα έχει άμεση ενημέρωση αν την ίδια μέρα σε κάποιο μέρος του πλανήτη παρατηρήθηκε κάτι ασυνήθιστο ή αν σε κάποια γωνιά του κόσμου έχει ξεσπάσει κάποια επιδημία. Δεν θα είναι ποτέ κουρασμένος, πεινασμένος ή άρρωστος και θα μπορεί να σου διαθέσει όλο τον χρόνο που απαιτείται.
Ακόμα χειρότερο ίσως είναι το μέλλον των Ιατρών που ειδικεύονται στη διάγνωση ασθενειών. Σε πρόσφατο πείραμα, ένας αλγόριθμος διέγνωσε σωστά το 90% των περιπτώσεων καρκίνου του πνεύμονα, ενώ οι άνθρωποι - ιατροί είχαν αντίστοιχο ποσοστό επιτυχίας περίπου κοντά στο 50%.
Και σαν να μην έφθανε αυτό, για τους Φαρμακοποιούς είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Το 2011 άνοιξε στο Σαν Φρανσίσκο φαρμακείο επανδρωμένο με ένα μόνο ρομπότ. Όταν φτάνει στο φαρμακείο ένας άνθρωπος, το ρομπότ παίρνει τις συνταγές του πελάτη, καθώς και λεπτομερείς πληροφορίες για άλλα φάρμακα που μπορεί να παίρνει και για πιθανές αλλεργίες του. Το ρομπότ εξασφαλίζει ότι τα νέα φάρμακα δεν θα επιδρούν αρνητικά στα άλλα φάρμακα που ήδη χορηγούνται στον ασθενή και στη συνέχεια του δίνει το κατάλληλο φάρμακο. Στο πρώτο χρόνο λειτουργίας του το ρομποτικό φαρμακείο χορήγησε 2 εκατομμύρια συνταγές, χωρίς ούτε ένα λάθος. Κατά μέσο όρο οι άνθρωποι - φαρμακοποιοί κάνουν λάθος στο 1.7%, που αντιστοιχεί σε 50 εκατομμύρια συνταγές μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Υπάρχει λύση; Ακόμα και αν πιστεύεις ότι το κείμενο που διάβασες είναι εξωπραγματικό, ακόμα και αν δίνεις μικρές πιθανότητες σε ένα τέτοιο σενάριο, δεν πρέπει να προετοιμαστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα; Αλλιώς πολύ φοβάμαι ότι η λύση που θα προκύψει, όσο δεν αναγνωρίζουμε τον κίνδυνο και όσο εθελοτυφλούμε ότι ελέγχουμε την κατάσταση, θα είναι η χειρότερη δυνατή.
Η χώρα μας, αν καταφέρει να αντιληφθεί γρήγορα τις νέες συνθήκες που θα διαμορφωθούν στην εργασία η ολοένα και αυξανόμενη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης και των αλγορίθμων, θα έχει ίσως ευκαιρίες που αυτή τη στιγμή ούτε να τις φανταστούμε δεν μπορούμε!
Αν στο άμεσο μέλλον τα περισσότερα σημερινά επαγγέλματα δεν θα τα ασκούν άνθρωποι, αλλά αλγόριθμοι, θα υπάρξουν ανάγκες για νέα επαγγέλματα. Ποιά θα είναι αυτά; Πώς μπορούμε να προετοιμαστούμε καλύτερα για το νέο μέλλον; Για να προβλέψουμε οποιοδήποτε μελλοντικό επάγγελμα, θα πρέπει να βασιστούμε σε έναν και μόνο συλλογισμό: Σε τι θα είμαστε ικανότεροι από τους αλγορίθμους;
Ο Ίλον Μασκ, σε ένα video που είδα πρόσφατα, κάνει λόγο για μια ανθρωπότητα που θα βγει σε σύνταξη και μιλά για την ανάγκη καθιέρωσης μηνιαίου επιδόματος! Πριν φτάσουμε εκεί, μήπως υπάρχουν ακόμα περιθώρια να κάνουμε άλλες επιλογές;
Y.Γ. 1 Το παραπάνω κείμενο δεν έχει σαν στόχο να δημιουργήσει επιπλέον άγχος σε παιδιά και γονείς. Όμως επειδή ακριβώς πρόκειται κυρίως για το μέλλον των παιδιών μας, ας μην παίξουμε με αυτό.
Φοβάμαι ότι πολύ σύντομα η εκπαίδευση που λαμβάνουν τα παιδιά μας από τα σχολεία και από τα πανεπιστήμια θα είναι ήδη εντελώς παρωχημένη. Στα σχολεία πρέπει να αλλάξει το μάθημα του Επαγγελματικού Προσανατολισμού και να στραφούν κυρίως στα επαγγέλματα που θα γεννηθούν στο άμεσο μέλλον.
Προτείνω πολύ άμεσα να λειτουργήσει Υπουργείο Μελλοντικής Εργασίας και Εκπαίδευσης (Ο τίτλος είναι δικός μου, μπορεί να ονομάζεται και διαφορετικά, δεν παίζει κανένα ρόλο!). Ένα υπουργείο που θα έχει αποκλειστικά σαν αντικείμενο το πως η χώρα μας θα εκμεταλλευτεί τις νέες ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν σύντομα στη νέα εποχή.
Ένα τέτοιο υπουργείο μπορεί να διοργανώνει συνέδρια σε τακτικά χρονικά διαστήματα, με τη συμμετοχή των κορυφαίων επιστημόνων για τη χάραξη μιας πολιτικής στην εκπαίδευση και στη συνέχεια στην εργασία, για να μην μείνουμε απλοί θεατές στο νέο κόσμο που έρχεται.
Ακόμα δεν έχει χαθεί τίποτε, υπάρχει χρόνος, αλλά θα πρέπει να ξεκινήσουμε άμεσα!
Y.Γ. 2 Ένα πολύ δημοφιλές πιθανό σενάριο, αν αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν χωρίς να αντιδράσουμε, ισχυρίζεται ότι ο Homo Sapiens θα ασχολείται όλο και λιγότερο με το μέλλον του, απορροφημένος στο netflix, στα video games και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Παράλληλα κάποιοι λίγοι ισχυροί και πλούσιοι (τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς θα είναι έτσι) θα εξελιχθούν σε κάποιο νέο είδος ανθρώπου, που ήδη έχει όνομα στις επιστημονικές κοινότητες και το ονομάζουν Homo Deus (Άνθρωπος - Θεός).
Ο Homo Deus στην καλύτερη περίπτωση θα φερθεί στον πρόγονο των Homo Sapiens (εμάς δηλαδή), όπως φερόμαστε εμείς στα ζώα, στη χειρότερη περίπτωση μπορεί και να αποφασίσει ότι είναι περιττός στον πλανήτη.
Πολλοί επιστήμονες μιλάνε ήδη ανοιχτά ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι ο Νούμερο Ένα κίνδυνος για την ανθρωπότητα. Θα τους ακούσουμε πριν να είναι αργά;
Υ.Γ. 3 Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο βαθμός αξιοπιστίας ενός κειμένου είναι ανάλογος της αποδοχής του. Αν με κάποιο τρόπο συμμερίζεσαι τις ανησυχίες που διατύπωσα, άφησε ένα σχόλιο ή κάνε μια κοινοποίηση.
Πηγές: Homo Deus. Μια σύντομη ιστορία του μέλλοντος - Harari Yuval Noah, Συνέντευξη στο CNBC - Elon Musk ... See MoreSee Less
Ο νούμερο ένα εχθρός της ανθρωπότητας είναι ο εαυτός της. Με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ακόμα στο μεσαίωνα, την τεχνοφοβία και την άρνηση της επιστήμης οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο και την κατάρρευση και όχι λόγω της ΤΝ, αλλά της δικής μας ανεπάρκειας. Κανένα εργαλείο, όσο τέλειο και να ναι, δε πρόκειται να μας γλυτώσει από τον χειρότερο - ζωικό - εαυτό μας.
Το πρόβλημα δεν είναι η αντικατάσταση ανθρώπων από ΤΝ και ρομπότ στην εργασία, αλλά η σύνδεση της εργασίας με το βιοπορισμό και την επιβίωση. Το συγκεκριμένο κοινωνικό μοντέλο είναι μεσαιωνικού τύπου, πλήρως παρωχημένο πια αλλά χωρίς πρακτική εναλλακτική. Δυστυχώς τα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα της ανθρωπότητας (όπως φόβος του αύριο, φόβος του θανάτου, ανάγκη για εξουσία) αποτελούν την πιο σημαντική τροχοπέδη για την εξέλιξη της κοινωνίας στο επίπεδο που αρμόζει στη νοημοσύνη της και όσο αρνούμαστε την αντιμετώπισή τους μέσω κατάλληλης παιδείας θα βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά σε αδιέξοδα.
Προσωπικά δεν με ανησυχεί η ΤΝ ως μελλοντική τεχνολογία. Αυτό που με ανησυχεί είναι η εμμονή των κοινωνικών και οικονομικών μοντέλων στην εργασία ως μέσο επιβίωσης. Δεν είναι τυχαία η αναφορά αρκετών πια ειδικών (και μη) στο βασικό εισόδημα για όλους, καθώς βλέπουν το τσουνάμι της ανεργίας να έρχεται στον ορίζοντα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το υπάρχον οικονομικό και κοινωνικό στάτους στις ανεπτυγμένες χώρες.
Ναι άλλωστε λίγοι άνθρωποι θα υπάρχουν στον πλανήτη, οπότε όσοι απομείνουν απλά θα κάνουν διακοπές. Τώρα τα προϊόντα και ότι άλλο φτιάχνουν τα ρομπότ δεν ξέρω ποιος θα τα καταναλώνει, αλλά θα πρότεινα αντί για όλα αυτά να έκαναν ρομπότ πυροσβέστες ή κάτι άλλο.
Αλλιώς αντίο ανθρωπότητα... Καλώς ήρθες ρομπότητα..
Και οι έξυπνοι που θα φτιάξουν όλα αυτά πρώτοι θα την πληρώσουν.. Θα χάσουν την ευτυχία της κακοποίησης και καταστροφής των ανθρώπων και την ηδονή της εξουσίας πάνω της. Στα ρομπότ δεν θα περνάνε αυτά. Δεν θα έχουν συναισθήματα, ούτε φόβο, ούτε έλεος.
Η επαφή με έναν άλλο άνθρωπο και η ευελιξία του ανθρώπινου μυαλού δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κανέναν αλγόριθμο.
Τον προτελευταίο λόγο στην εξέλιξη και ιστορια του ανθρώπου επάνω στην Γη, τον έχει η Φύσις για τα όντα της. Τον δε τελευταίο, τον έχει ο Δημιουργός της...
Από αυτά τα δύο θα αντλήσει ο άνθρωπος σοφία - με όλα τα λάθη του - για την πορεία του στον κόσμο μέσα, γιατί η παρουσία του έχει κάποιον λόγο, που φαντάζομαι ότι δεν τον γνωριζουμε.
θαμεινουν ελαχιστοι ανθρωποι και θα γινουν στο τελος αιμομικτες με προβληματα υγειας .στο τελος η ανθρωποτητα θα χαθει τελειως απο την γη .και οι λιγοι θα ειναι ελενχομενοι και εξολοθρευσιμοι ...
Ποιός αλγόριθμος θα διδάξει : αυτοθυσία, φιλότιμο, στοργή, έλεος, αγάπη, καλοσύνη, συγχωρητικότητα ;
Ο νέος μετα-άνθρωπος θα είναι ένας αναβαθμισμένος ψηφιακά αιχμάλωτος, γενετικά τροποποιημένος, τηλεκατευθυνόμενο υβρίδιο, προγραμματιζόμενος, δίχως θέλημα σαν μια υπάκουη μηχανή.
Θα δέχεται αδιαμαρτύρητα, για το "καλό" του, ότι συμφέρει στην εκάστοτε εξουσία!
Μόνο που τελικά δίχως ελευθερία, γνώμη και κρίση δεν θα είναι Άνθρωπος αλλά ρομπότ!
Ετοιμαζόμαστε για την ”Νέα Εποχή" της "Νέας Τάξης" που θα είμαστε νούμερα και όχι ελεύθερες προσωπικότητες!
Καλώς ήρθαμε στην εποχή του Όργουελ και του μεγάλου αδελφού....!
Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει μια ουσιαστική ανθρώπινη επαφή.
Η επικοινωνία στηρίζεται σε κάτι αμφίδρομο , δεν είναι απλή ανταλλαγή πληροφοριών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μοναδική σχέση δασκάλου-μαθητή.
Οι ρόλοι εναλλάσσονται και εξελίσσονται και οι δύο.
Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι μαγική.
Τα μάτια των παιδιών και του δασκάλου λάμπουν, κάτι αιωρείται. Η λαχτάρα για μάθηση, ο πνευματικός έρωτας...πολλά .
Η κιναισθητικη αγωγή περιλαμβανει στιγμιαίες αποφάσεις που βασίζοναι στην ενσυναίσθηση του δασκάλου.
Αυτή δεν υφίσταται στην τεχνητή νοημοσύνη.
όσες μετρήσεις κι αν κάνει ένα ρομποτ δεν μπορεί στιγμιαία να νιώσει αυτό που θέλουν τα παιδιά, αυτό που θα προωθήσει την μάθηση.
Στο CALL ( Computer Assisted Language Learning ) υπάρχουν άπειρα προγραμματα και τεχνικές που μπορούν να βοηθήσουν την μάθηση με ευχάριστο τρόπο.
Όλα αυτά όμως επικουρικά.
Η βιωματική μάθηση θέλει λαχτάρα να αρπάξεις οτιδήποτε γεννά το παιδί και να το προσαρμόσεις να χτίσετε μαζί παραδείγματα και άλλα πολλά.
Κανένας υπολογιστής δεν ξεγεννα. Ενώ η μαιευτική μέθοδος του Σωκράτη όταν εφαρμόζεται με αριστοτεχνικό τρόπο από έναν αληθινό δάσκαλο, κάνει θαύματα. Χτίζει αυτοπεποίθηση και αφυπνίζει την συνείδηση.
Ένα ρομπότ δεν μπορεί να εμπνεύσει, δεν έχει χιούμορ και τα παιδιά τα νιώθουν όλα ακόμη και την ομορφιά της ατέλειας.
Πόσο χαίρονται τα παιδιά όταν κάνουν την δασκάλα να γελάσει, να συγκινηθει, να πανηγυρίσει μαζί τους.
Αισθάνονται τα πάντα ακόμη και η θλίψη ή μια ασθένεια του δασκάλου διδάσκει και τις 2 πλευρές την ιερότητα του χώρου που λέγεται σχολείο, τάξη και την ομορφιά της στιγμής.
Ότι άσχημο, στάσιμο, ανιαρό, απωθητικο μέχρι και εγκληματικό συμβαίνει στα σχολεία είναι όταν λειτουργούν όλα ξερά, μηχανικά, ως ανταλλαγή πληροφοριών, γνώσεων που και ένα κομπιούτερ θα μπορούσε να παρέχει.
Ακόμη και οι διαδραστικοί πίνακες μπορούν να γίνουν εκτρώματα με λάθος χρήση.
Το μέσο είναι Μέσο τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
Ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί προωθητικα χρησιμοποιείται.
Η ουσία όμως είναι μια
Η Αγάπη
Για αυτό που δημιουργείς
Η Αγάπη
Για τα παιδιά συνδημιουργους σου
Αυτό δεν μπορεί να δοθεί από κανένα μηχάνημα χωρίς συνειδητότητα.
Επέλεξα για παράδειγμα το επάγγελμα του δασκάλου γιατί όλοι έχουμε υπάρξει και δάσκαλοι και μαθητές και συνεχίζουμε ακμαίοι ελπίζω. Άλλωστε αυτό είναι η ζωή ένα αιώνιο σχολείο.
Δεν βλέπω δυσοίωνο κανένα μέλλον, εμπιστεύομαι τα παιδιά , βρίσκουν λύσεις στις παραφροσύνες των μεγάλων.
Δεν φοβάμαι καμια τεχνητή νοημοσυνη, η χρήση της είναι που μας ανησυχεί και δικαιολογημένα
Όμως επειδή όλοι είμαστε παιδιά κατά βαθος, μένει απλά να μας δούμε.
Οι ικανότητες που πρέπει να χτίσει, ένας νέος σήμερα, είναι 1. η δυνατότητα να μαθαίνει νέα πράγματα, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του, 2. να μπορεί να λειτουργήσει σαν μέλος μιας ομάδας εργασίας, και αν θέλει να εξελιχθεί, 3. πρέπει να αναπτύξει την ικανότητα ηγεσίας (Σχόλιο σε σχετική ερώτηση του πρώην CEO της εταιρείας που εργάζομαι). Πολλά από τα επαγγέλματα του μέλλοντος δεν υπάρχουν ακόμη (ίσως πάνω από το 60%). Πριν 40 χρόνια στο χωριό μου 1700 κάτοικοι παρήγαγαν λιγότερα, από τους 6 μεγάλους αγρότες που δρουν σήμερα. Επαγγέλματα υγείας και παραϊατρικά δεν θα έχουν μεγάλο θέμα, ίσα ίσα, ο άνθρωπος δεν θα αφήσει εύκολα τη μηχανή να τον "εξυπηρετεί". Το ίδιο ισχύει και για την εκπαίδευση. Η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια, θα στηρίζεται σε ανθρώπους, την έχουν ανάγκη τα παιδιά. Κατά τα άλλα αυτή μοιάζει να είναι μια λογική εξέλιξη. Δεν έχει νόημα να πολεμάμε τις μηχανές. Έχει νόημα να τις χρησιμοποιούμε.
Δυστυχώς είναι απόλυτα ρεαλιστικό, αληθινό και εφιαλτικό συνάμα.. όπως ήδη είπε κάποιος αλλος, είναι θέμα χρόνου.. Κι αν οι άνθρωποι δεν διεκδικήσουν το μέλλον τους θα υπάρξουν ολέθριες συνέπειες, καθώς θα συγκεντρωθεί υπερβολική εξουσία σε λίγους και θα μειώνονται οι πόροι του πλανήτη...
Το γαματο με την ανθρωποτητα ειναι οτι με το μυαλο που εχει μπορει να ζησει σε μια ουτοπια.
Το γαμωτο με την ανθρωποτητα ειναι οτι στην πραγματικοτητα πνιγεται σε μια κουταλια νερο.
Περιγράφετε ακριβώς το μέλλον που κατά την δική μου άποψη έχει ήδη μπει σε εφαρμογή από την ελίτ του πλανήτη ....πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο με τίτλο άνθρωποι και ρομπότ το οποίο περιγράφει τα θέματα που αναλύσατε πιο πάνω προς το παρόν και η πιο εξελιγμένη τεχνητή νοημοσύνη και οι χιλιάδες αλγόριθμοι της κάνουν λάθη σε λίγο θα καταφέρουν και αυτά τα ελάχιστα λάθη να τα εξαλείψουν και η τεχνητή νοημοσύνη θα μπει στην ζωή μας όπως τώρα έχουν μπει τα smart phones ...το μέλλον που περιγράφετε στο κείμενο είναι ήδη λοιπόν υπαρκτό αν κοιτάξει κάποιος προσεκτικά μπορεί να δει και να αντιληφθεί ψήγματα αυτού του μέλλοντος που θα έρθει παντού γύρω του .....προσωπικά είμαι 38 χρόνων και την άνοδο της τεχνολογίας και τα άλματα που έχει κάνει τόσο σύντομα τα θεωρώ στο μεγαλύτερο μέρος τους πολύ αρνητικά και επιζήμια για τον ανθρώπινο παράγοντα και ύπαρξη ....πολλές φορές έχω ευχηθεί να μπορούσα να ήμουν 38 χρόνων στην δεκαετία του 1980 και όχι στην δεκαετία του 2020 ....
Το κάνουν γιατί ,αφού θα σκοτώσουν τον κόσμο θα χρειαστεί η μασονία και να τους εξυπηρετήσει κάποιος ορίστε και το αποτέλεσμα.Ολα γίνονται για εξόντωση του ανθρώπου,σε καμία περίπτωση καμία τεχνολογία δεν είναι για εξυπηρέτηση των ανθρώπων, μόλις απέκτησε ο κόσμος Ίντερνετ χάθηκαν οι οικογένειες, λέξεις σεβασμό μόνο παιχνίδια στο διαδίκτυο και πορνό και φόνους,τη δεν βλέπετε, και οποίος λέει το παιδί μου δεν είναι τζογαδόρος εννοώ παίκτης του Ίντερνετ τότε είναι γελασμενι.Ξυπνατε ήμαστε πλέον biomasa.
Θα κινηθούμε όμως ή απλά θα παρατηρούμε και ότι γίνει;;;
Καί μέ ενα sun flash...στίς σπηλιές σας γρήγορα,όσοι έχετε απομείνει.
Πολύ ωραίο και κατατοπιστικό άρθρο,οι εξελίξεις και οι επιδράσεις της τεχνητής νοημοσύνης θα είναι ραγδαίες
Ένα σχετικό, πολύ ενδιαφέρον βίντεο σχετικά με το θέμα youtu.be/WSKi8HfcxEk
από το κανάλι kurzgesagt ( Γενικότερα καταπληκτικό κανάλι με πολύ ενδιαφέρουσα θεματολογία)
Είναι σαφές ότι έρχονται πολύ δύσκολες μέρες για όλους. Για όσους καταλαβαίνουν η αφύπνιση της συνείδησης γίνεται επιτακτική ανάγκη πλέον και όχι πολυτέλεια αν έχουμε χρόνο ή διάθεση. Οποίος δεν συνδεθεί γερά με το πνεύμα της φύσης, της ζωής και της αλήθειας θα υποφέρει άσχημα στα χρόνια που έρχονται και δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει
Ο κομμουνισμός θα είναι απόλυτα εφικτός. Ο καθένας σύμφωνα με τις ανάγκες του θα μπορεί να αμειβεται.Προυποθεση όμως είναι η κοινωνικόποίηση των μέσων παραγωγης
Odyssey 2001. Εκεί θα μας πάει η τεχνολογία. Οι άνθρωποι θα τεμπελιάσουν!
Αυτοί που τα έχουν συλλάβει ως "μεγάλες τεχνολογικές ιδέες" όλα αυτά τα δυστοπικά τερατουργήματα είναι ψυχικά άρρωστοι! Μόνο ψυχικά διαταραγμένα μυαλά θα έφτιαχναν τέτοιο "μέλλον" για τα παιδιά τους και μάλιστα θα απαιτούσαν να τα αποδεχτούν οι άνθρωποι ως ... "Εξέλιξη"! 😟
Θαυμαστός καινούργιος κόσμος...☹️
Το συναίσθημα,τα αισθήματα,την συνείδηση,την τρυφερότητα,την ανθρωπιά,την ηρεμία,την αλήθεια,την αγάπη κανενας αλγοριθμος δεν μπορεί να συναγωνιστεί.Αυτο που προσπαθούν είναι εδώ κ χρόνια να μας αφαιρέσουν κάθε θεϊκή ιδιότητα που έχουμε κ να μας αποκόψουν από την επαφή-ανύψωση ψυχής ...
Και πριν 30 χρόνια, την δεκαετία του 90 η τηλεόραση έπαιζε μια εκπομπή "πέρα απ το 2000"! Την θυμάστε; Οποίος την θυμαται σίγουρα θα θυμάται τις ανοησίες που έπαιζαν - ιπτάμενα αυτοκίνητα- και ότι άλλη βλακεια κατέβαζε ο νους τους τότε. Όσο έχουμε ιπτάμενα αυτοκίνητα εδώ και 20 χρόνια άλλο τόσο θα έχουμε και τα παραπάνω που αναγράφονται στο κείμενο.
Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι με το που θα αρχίσει η πείνα στους ανθρώπους θα γίνει κόλαση και όλοι αυτοί που θα κινούν τα νήματα δεν θα ξέρουν που να κρυφτούν και είναι κάτι που το ξέρουν και οι ιδιοι. Επομένως λοιπόν δεν υπάρχει περίπτωση να ολοκληρωθεί ένα τέτοιο πρόγραμμα αντικατάστασης της ανθρωπότητας εκτός κι αν το κάνουν δια της βίας που κάτι τέτοιο πάλι δεν θα είχε κανένα νόημα για τους μεγιστανες που κινουν τα νήματα επειδη απλούστατα έχουν τόσα χρήματα που πλέον τους νοιαζει μόνο η εξουσία! Και σε ποιον να ασκήσουν εξουσία αν αντικατασταθεί το ανθρώπινο είδος; Στους τενεκεδες;
Μία άλλη περίπτωση πάλι είναι να μην ολοκληρωθεί αυτό το έργο επειδη οι άνθρωποι είναι πάντα εξυπνότεροι από τις μηχανές και είναι αδύνατον ένα μή τέλειο ον όπως ο άνθρωπος να φτιάξει κάτι τελειο και στην καλύτερη περίπτωση να φτιάξει κάτι καλύτερο απ τον εαυτό του. Δεν γίνεται να αλλάξουν ουτε οι νόμοι της φυσικής ούτε της φύσης γενικότερα.
Και κλείνοντας θα προσθέσω πως οι φιλοδοξίες του κάθε αρρωστημένου δεν σημαίνει ότι είναι και εφικτες. Ας πρισγειωθουν λίγο γιατί βάσει νόμου θα προσγειωθουν από μόνοι τους ανώμαλα
Γι'αυτό δεν χρειαζόμαστε Εμείς οι Άνθρωποι δεν είμαστε χρησμοί ποιά
Άρα οι πλούσιοι πλουσιότεροι η μεσαία τάξη φτωχοί και οι φτωχοί φτωχότεροι
αυτός είναι ο σχεδιασμός αλλά θα τους προλάβουν άλλα,,,,,,,,,,
Η συνάντηση είχε ολοκληρωθεί με απόλυτη επιτυχία και τώρα βρισκόμουν πια με μια μικροποσότητα που την είχα τυλίξει καλά μέσα σε μια πλαστική σακούλα και την είχα χώσει στη μεγάλη πλάγια τσέπη της βερμούδας μου.
Έκανε απίστευτη ζέστη αλλά προτίμησα να περπατήσω μέχρι το σπίτι από το να πάρω το ρίσκο να μπω σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς όπου θα μπορούσα ίσως να πέσω πάνω σε έλεγχο της αστυνομίας.
Μετά από περπάτημα που κράτησε γύρω στα 20 λεπτά έφθασα στη μεγάλη ανηφόρα της Παγώνας. Η θερμοκρασία μπορεί και να άγγιζε τους 40 βαθμούς, αλλά κατάφερα ύστερα από 3 στάσεις να φτάσω σπίτι.
Άνοιξα την πόρτα, μπήκα μέσα και πήγα κατευθείαν στην κουζίνα. Η πρώτη σκέψη που είχα κάνει, να βγάλω το ρούτερ εκτός λειτουργίας, ήταν σίγουρα λανθασμένη. Με το που θα έβλεπαν όλες τις συσκευές εκτός ίντερνετ για πολύ ώρα, σίγουρα θα έστελναν άμεσα κάποιον να τις ελέγξει!
Άνοιξα το ψυγείο και αφαίρεσα 2-3 συνηθισμένα υλικά. Στη συνέχεια το ενημέρωσα για το φαγητό που θέλω να φτιάξω και μου πρότεινε 2-3 συνταγές. Διάλεξα την πιο συνηθισμένη, άνοιξα τον φούρνο και ξεκίνησα να μαγειρεύω.
Όσο ετοιμαζόταν το φαγητό ανέβηκα στο πατάρι και κατέβασα ένα παλιό γκαζάκι, ήταν μια συσκευή που είχα πάνω από 30 χρόνια και δεν μπορούσες να την συνδέσεις στο ίντερνετ. Έβαλα σε ένα παλιό τηγάνι, που ήταν και αυτό στο πατάρι, λίγο λάδι και έβγαλα την σακούλα που είχα στην τσέπη της βερμούδας μου.
Προσεκτικά ξετύλιξα το περιεχόμενο και το άφησα πάνω στο τηγάνι. Στη συνέχεια κάθισα δίπλα, έκλεισα τα μάτια μου και το μύριζα...
Δυστυχώς η χαρά μου κράτησε πολύ λίγο! Δέκα λεπτά αργότερα με είχαν συλλάβει! Η αστυνομική επιχείρηση της σύλληψής μου ήταν σύντομη αλλά αποτελεσματική! Μόλις είδα 3 αστυνομικούς να μπουκάρουν σπίτι μου δεν αντιστάθηκα καθόλου. Σήκωσα τα χέρια, έπεσα στα γόνατα και περίμενα να μου περάσουν χειροπέδες.
Λίγο αργότερα βρισκόμουν στο αστυνομικό τμήμα, στην αίθουσα ανακρίσεων και ένας προβολέας σημάδευε το κεφάλι μου. Στην αίθουσα μαζί με μένα βρίσκονταν 2 αστυνομικοί. Ο πιο ψηλός φαινόταν ευγενικός, αλλά ο κοντός ήταν πιο σκληρός και συνεχώς εκτόξευε απειλές και βρισιές.
Κάποια στιγμή ο κοντός πήδηξε σχεδόν πάνω μου και με έπιασε από τον γιακά.
- Γιατί δεν μας λες ποιος είναι ο προμηθευτής σου, αφού αργά ή γρήγορα θα το μάθουμε. - Δεν ξέρω παρά ένα username Pinokio47 τίποτε άλλο. - Που τον βρήκες; - Στο Dark Web σε κάποιο forum που έχει κλείσει! - Και που συναντηθήκατε; - Σας είπα στην πλατεία Γεωργίου, φορούσε καπέλο, μάλλον ψηλός και αδύνατος! - Από το κινητό σου, και ας το είχες κλειστό, έχουμε χαρτογραφήσει όλη τη διαδρομή σου. Θα την περάσουμε στις κάμερες και θα σε δούμε! - Τότε γιατί με ρωτάτε να σας πω κάτι που θα το γνωρίζετε σε λίγο; - Γιατί αξιολογούμε και την πρόθεσή σου να βοηθήσεις αλλά και την ειλικρίνεια σου! - Για την ειλικρίνεια μου μην έχετε καμία αμφιβολία.
Εκείνη τη στιγμή ο ψηλός, που μέχρι τότε μόνο άκουγε, πήρε το λόγο απευθυνόμενος σε μένα.
- Γνωρίζεις ότι η ποινή για κατανάλωση κρέατος είναι τα 4 χρόνια; Αν συνεργαστείς με τις αρχές και δείξεις μεταμέλεια μόνο τότε μειώνεται σε 2 χρόνια. Εσύ και λόγω του πρότερου έντιμου βίου σου μπορεί να φας μόνο 1 χρόνο με αναστολή. - Μέχρι να γίνει το δικαστήριο θα είμαι ελεύθερος; - Η δίκη σου ορίστηκε στις 24 Ιουλίου. Μπορείς να πηγαίνεις.
Βγήκα έξω και για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια αισθάνθηκα έντονα την ανάγκη να καπνίσω!
Ασυναίσθητα έψαξα για κάποιο πακέτο στην τσέπη μου...Θυμήθηκα όμως πως και αυτό ήταν πια παράνομο και δεν μπήκα καν στον πειρασμό να αναζητήσω ένα τσιγάρο...
----------------------------------------------------- All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα) Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas Online Παραγγελίες: digilove.eu/ & fylatos.com/shop/all-in/ Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Ναπολέοντας, ο Απολλιναίρ, ο Πικάσο και η εμπλοκή τους στο πιο αινιγματικό χαμόγελο του κόσμου.
Η ταυτότητα της Μόνα Λίζα Φιλοτεχνήθηκε από τον Λεονάρντο ντα Βίντσι γύρω στα 1505, πέρασε από την κρεβατοκάμαρα του Ναπολέοντα και από το 1804 μέχρι και σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι.
Η πραγματική όμως ταυτότητα της ξεφεύγει από τους ιστορικούς της τέχνης για αιώνες.
Η πιο αποδεκτή θεωρία, σχετικά με την πραγματική ταυτότητα πίσω από τον πίνακα, είναι ότι μοντέλο ήταν η Lisa Gherardini, η σύζυγος ενός Ιταλού εμπόρου μεταξιού.
Άλλοι έχουν υποστηρίξει ότι η Μόνα Λίζα είναι στην πραγματικότητα μια αυτοπροσωπογραφία ή μια απεικόνιση της μητέρας του καλλιτέχνη.
Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η Μόνα Λίζα φέρει αρκετές εντυπωσιακές ομοιότητες με τον Gian Giocomo Caprotti, γνωστό και ως Salai, ο οποίος ήταν μαθητευόμενος του Λεονάρντο και πιθανώς εραστής του.
Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα Αυτό που έκανε το συγκεκριμένο πίνακα, ανεξάρτητα από το ποιος τελικά απεικονίζεται, τον πιο διάσημο στον κόσμο είναι το περίφημο χαμόγελο της.
Τι έχει όμως το χαμόγελο της Μόνα Λίζα, που το κάνει τόσο ξεχωριστό;
Ο Ντα Βίντσι ανακάτεψε με τέτοιο τρόπο τα χρώματα, ώστε να παραπλανά την περιφερειακή όραση του θεατή.
Αυτό που κατάφερε, ήταν το σχήμα του στόματος ν΄αλλάζει, ανάλογα με την οπτική που παρατηρεί κανείς τον πίνακα.
Καθώς το χαμόγελο εξαφανίζεται μόλις ο θεατής προσπαθήσει να το δει, ονομάστηκε αυτή η οπτική ψευδαίσθηση το “άπιαστο χαμόγελο”.
Κανείς πριν ή μετά τον Λεονάρντο ντα Βίντσι δεν έχει καταφέρει να αναπαραστήσει τόσο πετυχημένα κάτι αντίστοιχο!
Η κλοπή της Μόνα Λίζα Στις 22 Αυγούστου του 1911 ο ζωγράφος Λουί Μπερού, που συνήθιζε να ζωγραφίζει αντίγραφα της Τζοκόντα και να τα πουλά στους επισκέπτες του Μουσείου, παρατήρησε με έκπληξη ότι ο πίνακας απουσίαζε από τη θέση του.
Αμέσως σήμανε συναγερμός. Οι πόρτες του Μουσείου σφραγίστηκαν και τα σύνορα της Γαλλίας έκλεισαν!
Το μουσείο έμεινε κλειστό μια ολόκληρη εβδομάδα, χωρίς οι έρευνες που γίνονταν να αποφέρουν το παραμικρό αποτέλεσμα.
Το Λούβρο άνοιξε και πάλι στις 29 Αυγούστου.
Τις επόμενες μέρες χιλιάδες Γάλλοι περνούσαν μπροστά από την άδεια θέση της Μόνα Λίζα και έκλαιγαν γοερά, λες και είχαν χάσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο.
Όλη η Γαλλία είχε πάθει κατάθλιψη!
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1911, η αστυνομία ανακοινώνει τη σύλληψη του διακεκριμένου γαλλοπολωνού ποιητή Γκιγιόμ Απολλιναίρ και του άσημου τότε ακόμα Ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο ως υπόπτων για την κλοπή.
Ένα ιστορικό παράδοξο. Αυτός που έμελλε να γίνει ο πιο διάσημος ζωγράφος, έχει κατηγορηθεί για την κλοπή του πιο διάσημου πίνακα!
Ο Πικάσο αφέθηκε ελεύθερος την ίδια μέρα, καθώς δεν προέκυψε το παραμικρό στοιχείο εις βάρος του και ο Απολλιναίρ πέντε μέρες αργότερα.
Η μεγάλη Γαλλική εφημερίδα Paris Journal στις 13 Σεπτεμβρίου θα κυκλοφορήσει με πρωτοσέλιδο:
“...Ο Απολλιναίρ είναι αρχηγός διεθνούς σπείρας που έχει έρθει στη Γαλλία με σκοπό να ξαφρίσει τα μουσεία μας...” Η πραγματικότητα βέβαια απείχε πολύ.
Ο Απολλιναίρ συνδεόταν φιλικά με έναν Βέλγο απατεώνα που λυμαινόταν τις αίθουσες του Λούβρου, αρπάζοντας διάφορα αντικείμενα.
Κάποια αφρικανικά αγαλματίδια μικρής αξίας είχαν πέσει με αυτόν τον τρόπο στα χέρια του Απολλιναίρ, που με την σειρά του είχε πουλήσει μερικά στον νεαρό Πικάσο.
Μετά τον θόρυβο που είχε προκληθεί από την κλοπή του πίνακα, οι δύο καλλιτέχνες θέλησαν να ξεφορτωθούν τα κλοπιμαία ρίχνοντάς τα στον Σηκουάνα.
Αφού γυρόφερναν ένα ολόκληρο βράδυ γύρω από τον ποταμό, τελικά τα παρέδωσαν στην αστυνομία, με αποτέλεσμα να θεωρηθούν ύποπτοι και για την κλοπή του πίνακα!
Θα χρειαστεί να περάσουν δυο ολόκληρα χρόνια για να καταφέρουν να “καθαρίσουν” το όνομα και τη φήμη τους.
Στις 29 Νοεμβρίου του 1913, ένας Ιταλός γκαλερίστας, ο Αλφρέντο Τζέρι θα λάβει ένα γράμμα από κάποιον Βιτσέντζο Περούτζια, που έγραφε ότι έχει στην κατοχή του τη Μόνα Λίζα και ότι σκόπευε να τη χαρίσει στην Ιταλία.
Τελικά το ραντεβού θα κλειστεί στις 10 Δεκεμβρίου στη Φλωρεντία, όπου ο Περούτζια συλλαμβάνεται, αφού, προς μεγάλη έκπληξη όλων, έχει όντως τον αυθεντικό πίνακα στην κατοχή του.
Μετά τη σύλληψή του, ένα κύμα συμπάθειας σηκώθηκε υπέρ του Περούτζια. Η κοινή γνώμη θεώρησε την πράξη του πατριωτική, αφού το βασικό του κίνητρο ήταν να φέρει τη Μόνα Λίζα πίσω στην πατρίδα της.
Την ίδια γνώμη φαίνεται να είχαν και οι δικαστές, που τον καταδίκασαν σε φυλάκιση μόνο λίγων μηνών.
Η Μόνα Λίζα παρέμεινε για ένα μήνα στην Ιταλία, προτού επιστρέψει στη Γαλλία.
Εκτέθηκε στα μεγαλύτερα μουσεία της Ιταλίας και εκατομμύρια Ιταλών θαύμασαν το αινιγματικό της χαμόγελο.
Στις 31 Δεκεμβρίου του 1913, περισσότεροι από 60.000 άνθρωποι, σε μια πρωτοφανή μαζική συγκέντρωση για έργο τέχνης, συνόδευσαν την Μόνα Λίζα στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου, ώστε να πάρει τον δρόμο της επιστροφής για το Λούβρο.
Εκείνη την ημέρα, ολόκληρη η Ιταλία αποχαιρετούσε συγκινημένη τον αγαπημένο της πίνακα.
Στις 4 Ιανουαρίου του 1914 εγκαταστάθηκε και πάλι στο Λούβρο, όπου και εκτίθεται έως σήμερα, κάτω από απίστευτα μέτρα ασφαλείας.
----------------------------------------------------- All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα) Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas Online Παραγγελίες: digilove.eu/ & fylatos.com/shop/all-in/ Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Αν η Γαλλία έπαθε κατάθλιψη για έναν πίνακα που δεν τον έφτιαξε καν Γάλλος καλλιτέχνης, τι να πούμε στην Ελλάδα για την Νίκη της Σαμοθράκης, την Αφροδίτη της Μήλου και όλα τα άλλα σουφρωμένα, που κοσμούν τόσα μουσεία.
Εγώ προσωπικά ποτέ δεν παρατησησα κάτι το μοναδικό σαυτην την τέχνη και είναι και άσχημη η Τζοκόντα
Λόγος να γίνεται
😁😁😁😁😁😁😁😁
ΆΜΑ ΣΟΥ ΚΛΈΒΟΥΝ ΕΝΑΝ ΠΊΝΑΚΑ ΕΧΕΙΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΌΤΗΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΤΑΡ ΚΑΙ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΙ ΕΞΥΠΝΑΚΗΔΕΣ.
ΣΑΣ ΜΙΛΏ ΑΠΟ ΠΡΩΤΟ ΧΈΡΙ.
Ο Γκιγιωμ Απολιναιρ ο ποιητης?
Και ναταν μόνο αυτη
Ο μονος λιζος
Εμεις με τα μαρμαρα τι πρεπει να παθουμε;αλλα τωρα τα τελευταια χρονια ασε που ειμαστε αχρηστοι να εχουμε οτιδηποτε,θα τα νοικιαζαμε για ενα κομματι ψωμι στα αφεντικα μας..
😉
😁λες να ηταν το ντεκολτε?😁
Τη Μόνα Λίζα, την χάρισε ο ίδιος ο Da Vinci στους Γάλλους, αφού είχε φύγει πικραμένος από την Ιταλία... και είναι από το λίγα νόμιμα εκθέματα του Λούβρου.
Όλη αυτή η φασαρία για έναν πίνακα. Τελικά είμαστε για τα πανηγύρια.
Απίστευτη ιστορία! Δεν την ήξερα!
Πολύ ωραία το εξιστορίσατε
Aristotelis Armaos
Μήπως αυτό που κατεταξε τον πίνακα σταθμό έργων τεχνης ήταν εκτός από την ταυτοτητα της γυναίκας και του καλλιτέχνη το γεγονός ότι μια γυναίκα ευγενής του 16αι χαμογελά δημοσια?Δεν ήταν σκάνδαλο αυτό?
Η Γαλλία έχει κακή συνήθεια να εκμεταλλεύεται τα έργα τέχνης άλλων!
Οταν με το καλο παρουμε τις Νησιωτισσες μας θα μας δωσουν και Ντα Βιντσι.....-θε δε θε.....-ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΜΗ ΡΩΤΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.......
Сложете още десет звездички а този перфектен разказ,!!!!не превод ,изумително разказано!
Είναι Και αυτή μία από τις χιλιάδες απόψεις Και είναι σεβαστή! Και κυρίως ώς προς την τεχνοτροπία που έκανε χρήση ο Λεονάρντο ντα Βίντσι όχι μόνο στο συγκεκριμένο έργο αλλά κυρίως στον Μυστικό Δείπνο Και στην τοιχογραφία στο παλατσο ντε λα σινιορια στην Φλωρεντία!
Αυτό το χαμόγελο πια...
Που ακριβώς βλέπουν το ξεχωριστό και το μυστηριώδες;
Μια μέρα (Στην εποχή του αλγόριθμου) Πάτρα, 15 Ιουνίου 2035
Μπήκα στην κουζίνα, το πρωινό τσεκ απ έδειξε ότι όλοι οι δείκτες μου είχαν επανέλθει πια σε φυσιολογικά για την ηλικία μου επίπεδα. Στάθηκα μπροστά από τη μηχανή του καφέ, που μου πρότεινε καφέ με οικολογικούς κόκκους Βολιβίας, γάλα σόγιας και γλυκαντικό στέβιας. Πάτησα αποδοχή και λίγα δευτερόλεπτα μετά έπινα τον καπουτσίνο μου μπροστά από τον υπολογιστή μου.
Μπήκα στην εφαρμογή που διαχειρίζεται τα κρυπτονομίσματά μου. Εκεί ο οικονομικός αλγόριθμος πρόβλεψης αφού μου υπενθύμισε ότι πέτυχε στο 93.5% των προβλέψεων που είχε κάνει για την πορεία των νομισμάτων μου σε βάθος πενταετίας, μου πρότεινε να επενδύσω ένα μέρος από το κεφάλαιό μου σ’ ένα πολλά υποσχόμενο νέο κρυπτονόμισμα. Δέχτηκα γρήγορα και βγήκα από την εφαρμογή.
Λίγες ώρες μετά μπήκα στο αυτοκίνητό μου, έδωσα τις φωνητικές εντολές για το σημείο άφιξης και κάθισα αναπαυτικά στη θέση του συνοδηγού. Πριν ξεκινήσουμε με ενημέρωσε για μεγάλο αριθμό οχημάτων που ήταν ήδη μποτιλιαρισμένα στη Γερμανού και ότι θα προτιμούσε αν δεν είχα αντίρρηση να πάμε από τη Γούναρη.
Πάτησα αποδοχή και λίγα λεπτά μετά βρισκόμουν σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο στη Ρήγα Φεραίου. Σκάναρα το μενού με το κινητό μου, ο αλγόριθμος υγείας με ενημέρωσε ότι η καλύτερη επιλογή για μένα θα ήταν ο σολομός. Μου πρότεινε και άλλα δύο πρώτα πιάτα να τα συνδυάσω και με προέτρεψε να δοκιμάσω και ένα συγκεκριμένο κρασί. Πάτησα αποδοχή.
Συνεχίσαμε για ποτό σε ένα μπαράκι μερικά μέτρα πιο πέρα. Στο δεύτερο ποτό αναγκάστηκα να αποχωρήσω αφού σχεδόν όλες οι εφαρμογές που είχα εγκατεστημένες στο κινητό μου ξεκίνησαν να διαμαρτύρονται.
Ο αλγόριθμος υγείας μου παραπονιόταν ότι είχα πιει ήδη αρκετά! Ο αλγόριθμος εργασίας ότι είχα πολύ φορτωμένο πρόγραμμα την επόμενη μέρα και δε θα ήμουν αρκετά αποδοτικός...
Σύντομα κατέληξα σπίτι. Άνοιξα τον υπολογιστή μου και μπήκα στο Youtube. Πληκτρολόγησα Βασίλης Παπακωνσταντίνου, «Άσε με να κάνω λάθος».
Πριν ξεκινήσει το τραγούδι, είδα μια διαφήμιση ξενοδοχείου στην Κόρινθο που σκόπευα να πάω σύντομα, αλλά δεν είχα κλείσει κατάλυμα ακόμα. Μόλις τελείωσε η διαφήμιση, και πριν ξεκινήσει να παίζει το τραγούδι, ένα μήνυμα σχετικά με τους στίχους του τραγουδιού κυριάρχησε στην οθόνη μου. Το μήνυμα έλεγε ότι ο στίχος του τραγουδιού που πρόκειται να ακούσω, προέτρεπε σε συμπεριφορές που δε βοηθούν σε μια υγιή αντιμετώπιση της ζωής και ότι μπορεί μόνο να "κατανοηθεί" στο χρονικό πλαίσιο που είχε γραφτεί. Στη συνέχεια με ρώταγε αν ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να το ακούσω.
Πάτησα «ναι». Και πάλι όμως αυτό δε στάθηκε ικανό να μπορέσω να το ακούσω. Παρεμβλήθηκε ο αλγόριθμος υγείας να με ρωτήσει αν νιώθω κατάθλιψη ή αν νιώθω δυστυχισμένος. Απάντησα «όχι», χωρίς όμως και πάλι να καταφέρω να ακούσω το τραγούδι αφού ο αλγόριθμος επέμενε να θέλει να μάθει πως νιώθω. Από τη λίστα συναισθημάτων που μου έδωσε ως επιλογές, επέλεξα νοσταλγία.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά έγειρα αναπαυτικά στην καρέκλα μου και άκουσα επιτέλους τον Βασίλη να τραγουδά... ----------------------------------------------------- Σχετικά κείμενα: Στην εποχή του αλγόριθμου (Μέρος 1ο) www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/339079594246837 ----------------------------------------------------- All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα) Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas Online Παραγγελίες: digilove.eu/ & fylatos.com/shop/all-in/ Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Άραγε ο αλγόριθμος της ευτυχίας έχει επινοηθεί; Ή και η ευτυχία θα θεωρείται έννοια παρωχημένη στα χρόνια που είναι να έρθουν; Προλαβαίνουμε να αλλάξουμε πορεία...το θέμα είναι θέλουμε; Ή ήδη κάποιος αλγόριθμος στον οποίο όλοι δηλώνουμε followers έχει χαράξει για εμάς χωρίς εμάς - άλλη μια φορά ο Παπακωνσταντίνου στην κουβέντα - όλα αυτά που θα γίνουν;
Υπέροχο κείμενο, αφύπνιση, μπας και αλλάζει κάτι και δεν προκαλούμε άλλο τήν καταστροφή μάς
Εκεί οδεύουν τα πράγματα . σέ λίγο θά μας παρακολουθούν ακόμη και στο μπάνιο .......
Ρομποτάκι δηλδ κανονικά! Όλα προεπιλεγμένα και ατομική βούληση καμία! Έτσι Μάς θέλουν!
Να μου λειπη αυτός ο έλεγχος συναισθημάτων από μηχάνημα.Τελειωσαμε σαν άνθρωποι.
Προλαβαίνουμε να αλλάξουμε ρότα;;; Πολύ όμορφο κείμενο!
Υπέροχο κείμενο.Το δυστύχημα είναι ότι κοντεύει η εποχή που θα βγει αληθινό.
Αλήθεια τι όμορφα ήταν τα χρόνια που πέρασαν!! Φαντάσου να γίνουν όπως τα περιγράφεις !! Φρίκη!! Υπέροχο το κείμενο!! Συγχαρητήρια!!
Κανονικό τσιπ! Λολ!
Πολύ δυνατό φίλε!
❤️
Τέλεια αποτύπωση της "υπερπροστατευτικης" εποχής που θα ζήσουμε...όσοι την ζήσουμε.Το χρυσό κλουβί της ορθής επιλογής και της παντελούς έλλειψης συναισθήματος και πάθους. Όλοι θέλουν το καλό μας...προς θεού, μην τους αφήσουμε να μας το πάρουν !
ΜΕ ΕΝΑ ΣΓΟΥΡΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΣΤΕΛΝΟ ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΜΥΡΟΔΙΑ ΤΟΥ ΕΦΥΣΗΞΑ ΝΑ ΡΘΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΚΑΘΕ ΚΑΛΟ ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΝΟΔΕΥΗ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΑ ΤΗΣ ΖΟΗΣ ΣΑΣ ΠΑΝΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΑΣ
Κυριε Περισανιδη, τμημα μικρο απο την εκπομπη της ΕΡΤ παρακαλω.."Στα ακρα" της Γιωτας Φλεσσα που μεταδοθηκε καπου τον Δεκεμβριο περυσι. Υπαρχει και ολοκληρο στο you tube. Παρευρισκομενος και ο υπουργος ψηφιακης πολιτικης Κυριακος Πιερρακακης. Φρικαρει κανεις απο αυτα που ακουει. Σας το συνιστω αν δεν το εχετε δει. Φοβαμαι οτι αυτα που διηγεισθε στο πολυ πετυχημενο και προφητικο κειμενο σας ειναι αναποτρεπτα πλεον γιατι τα σημαδια πια ολα αυτο δειχνουν. Δεν μπορω να το εξηγησω καλυτερα. Να ειστε καλα.https://www.youtube.com/watch?v=hlv9D-AH2so
Οχι ρε φιλε!! Θα φτιαξω εγω καφε,Θα πιω οσο θελω, θα οδηγησω σε κινηση, θα φαω οτι γουσταρω κ με το παραπανω, δεν θελω τετοια τεχνολογια!! (Πολυ ωραιο κειμενο..!!!)
Άνοιξα τον υπολογιστή μου και του έδωσα τις συνηθισμένες φωνητικές εντολές για να μπω στο συγγραφικό περιβάλλον όπως έκανα κάθε μέρα.
Στη συνέχεια κάθισα αναπαυτικά στην καρέκλα που αυτόματα βελτίωσε τη στάση του σώματος μου ώστε να κουράζομαι λιγότερο. Έδωσα τις παρακάτω φωνητικές εντολές:
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, μου ήρθε το μήνυμα ότι και το δοκίμιό μου ήταν έτοιμο και αποθηκευμένο στην επιφάνεια εργασίας μου.
Μπήκα στην πλατφόρμα του εκδοτικού μου οίκου και υπαγόρευσα:
- Έκδοση νέου έργου: Διήγημα
Στη συνέχεια περίμενα μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να πάρει έγκριση από τον αλγόριθμο, αλλά και να του γίνουν - αν χρειάζεται - οι κατάλληλες διορθώσεις.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, μου ήρθε το μήνυμα ότι το διήγημά μου είχε εκδοθεί.
Μπήκα στην πλατφόρμα προώθησης, όπου ο αλγόριθμος μου έδωσε αρχικά κάποια πολύ εντυπωσιακά στατιστικά στοιχεία για τα δύο έργα που είχα δημοσιεύσει την προηγούμενη ώρα και φαίνεται πως και αυτά είχαν γίνει viral.
Όσο τηρώ τις εντολές να μην ξεπερνώ τις δύο δημοσιεύσεις την ώρα θα πηγαίνω όλο και καλύτερα με ενθάρρυνε ο αλγόριθμος προώθησης. Μπήκα και είδα τις προβλέψεις που είχε κάνει ένα ειδικό αλγοριθμικό μοντέλο για το αναγνωστικό κοινό που θα είχα ως το τέλος του έτους.
Σχετικά με την αλληλεπίδρασή μου επισήμανε ότι πρέπει να δουλέψουμε λίγο καλύτερα, ώστε να πετύχουμε περισσότερες κοινοποιήσεις. Συμφώνησα και παρακολούθησα την εφαρμογή να κοινοποιεί το διήγημά μου σε όλα τα μπλογκ και τις ομάδες που με βάση των αλγόριθμο του θα έδειχναν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη δουλειά μου.
Μπήκα και πάλι στην πλατφόρμα του εκδοτικού μου οίκου και υπαγόρευσα:
- Έκδοση νέου έργου: Δοκίμιο.
Επανέλαβα την ίδια διαδικασία. Βγήκα και μπήκα στο Facebook. Στις αναμνήσεις υπήρχε σαν σήμερα πριν 15 χρόνια ένα κείμενο που είχα γράψει για το μέλλον του μυθιστορήματος. Σε εκείνο το κείμενο είχα γράψει ότι υπήρχαν περισσότεροι συγγραφείς από αναγνώστες!
Ένα ειρωνικό χαμόγελο κυριάρχησε στο πρόσωπό μου. Σήμερα θα ήταν αδύνατον να το επιτρέψουν αυτό οι αλγόριθμοι, σκέφτηκα.
Στο ίδιο κείμενο είχα γράψει για τον θάνατο του μυθιστορήματος, που μπορεί να προέλθει από την υπερπαραγωγή μυθιστορημάτων. Σταμάτησα να διαβάζω γιατί οι ανησυχίες μου είχαν ρυθμιστεί ήδη κατάλληλα από τους αλγόριθμους της εποχής μας και σήμερα όλο αυτό φάνταζε ξεπερασμένο.
Πριν μπω να μελετήσω και πάλι τα στατιστικά στοιχεία για το αναγνωστικό μου κοινό και λύσεις για να το αυξήσω περισσότερο που μου πρότεινε ο αλγόριθμος, η σκέψη μου στάθηκε για τελευταία φορά σε μια "ατάκα" που είχα γράψει σε εκείνο το παλιό μου κείμενο 15 χρόνια πριν.
- Συγγραφείς που έχουν διαβάσει μόνο τα βιβλία τους!
Πού να φανταζόμουν τότε, ότι το μέλλον επιφυλάσσει μια ακόμα κατηγορία συγγραφέων:
- Συγγραφείς που δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία τους!
Από τις σκέψεις μου με διέκοψε ο αλγόριθμος υγείας που μου υπενθύμισε ευγενικά ότι το καλύτερο για μένα είναι να σηκωθώ από την καρέκλα μου και να περπατήσω για τουλάχιστον 5 λεπτά μέσα στο σπίτι.
Φυσικά και υπάκουσα. Με την υγεία σου δεν είναι να παίζεις...
----------------------------------------------------- All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα) Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
σοκαριστική η περιγραφή αλλά δεν νομίζω ότι απέχει κ πολύ από την πραγματικότητα αν σκεφτεί κανείς με πόση "ευκολία" , διάφορα μπλογκς πουλούν υπηρεσίες-οδηγίες για την συγγραφή ενός βιβλίου , σου υπόσχονται άμεση προώθηση κι εγγυημένο αναγνωστικό κοινό....
Έξυπνο και συνάμα προφητικό κείμενο...
Κάποια στιγμή, κάποια βιβλία θα βγαίνουν μαζικά και χωρίς την παλιά διαδικασία δημιουργίας (δηλαδή χωρίς την έμπνευση και τον νοητικό κόπο που είχαν οι παλιοί συγγραφείς), και θα βγαίνουν σχεδόν αυτόματα, μέσω εφαρμογών, αλγόριθμων και αυτόματων συναρτήσεων...
Καταργώντας έτσι την καταπληκτική διαδικασία της γέννησης μιας, ιδέας και του "χτισιματος" ενός λογοτεχνικού κειμένου.
Φυσικά, για την σχεδόν αυτόματη διάδοση ενός νέου προϊόντος στα αρμόδια blog, sites και σε πιθανούς αναγνώστες βάση του αλγόριθμου των προτιμήσεων τους, αυτό συμβαίνει ήδη...
Το μέλλον είναι (σχεδόν) εδώ, και φαίνεται δυσοίωνο για τα δημιουργικά βιβλία...
κοίτα σύμπτωση! έχω γράψει κ εγώ κάτι παρόμοιο, αλλά μετά αλλάζει εντελώς. οι ανησυχίες τελικά έχουν κοινό παρονομαστή...
Αν και κάπως τρομακτικό! Πολύ ωραίο!
Εκτιμας τον Καζαντζάκη ακόμα πιο πολύ με όλα αυτά τα δυστοπικά.Είμαι κ τυχερή, δεν τον διαβάζω σε μετάφραση αλλά στην γλώσσα που έγραψε.! Καμμιά τεχνητή νοημοσύνη δεν θα πιάσει τον παλμό των συγγραφέων που θεωρούμε κ είναι σπουδαίοι.Έχει ψυχή η τεχνητή νοημοσύνη;
Είναι όλα αλήθεια !Πολλά ήδη συμβαίνουν .Οι συγγραφείς έχουν γίνει περισσότεροι από τους αναγνώστες .Μέσα σε μια εβδομάδα κυκλοφορούν δύο βιβλία .Με γνωριμίες και καλή διαφήμιση γίνονται και Μπεστ σέλερ .
Και βέβαια ισχύει ήδη για την ποίηση .Πολλά πάρα πολλά ποιήματα ,αλλά οι Ποιητές ελάχιστοι ...
Δεν μου αρέσει... προτιμώ την παλιά εκδοχή!
Ειναι πιθανο να συμβει.Εχει ενδιαφερον.
Υπάκουο , άβουλο ον
Η ειρωνεία φυσικά είναι ότι είδα αυτή την ανάρτηση ως χορηγούμενη - boosted. Smirking mode: on.
Εννοείται φυσικά για το ζήτημα "δημόσιας υγείας", δεν είναι για παίζεις με αυτά. Να μας πει βέβαια ο αλγόριθμος πως τα περνάνε οι δημιουργοί του(Rothschilds, Rockefellers, Gates, Obama, Clintons, Gates Soros) κι όλα τα..."καλα παιδιά" της κλίκας(καμπαλ)
Φαντάζομαι ότι έστω σαν όνομα γνωρίζεις τον ζωγράφο Henri de Toulouse-Lautrec.
Έζησε μόλις 36 χρόνια, πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει 737 πίνακες σε καμβά, 275 νερομπογιές, 363 γκραβούρες και αφίσες, 5,084 σχέδια, κεραμικά και βιτρό, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των έργων του που έχουν χαθεί.
Αν ήμουν βιογράφος στην περίπτωση του Lautrec, θα εστίαζα σε τρία χαρακτηριστικά του, ήταν πολύ κοντός (μόλις 1.52μ) και του άρεσε να συχνάζει σε καμπαρέ και μπουρδέλα.
Ήταν τακτικός θαμώνας του διάσημου καμπαρέ Moulin Rouge, για το οποίο έφτιαχνε τις αφίσες και συχνά εξέθετε και έργα του εκεί.
Επίσης υπήρξε μια εποχή της ζωής του, όπου κυριολεκτικά έμενε μέσα σε έναν οίκο ανοχής του Παρισιού. Εκείνο το διάστημα ολοκλήρωσε 16 διάσημα έργα του.
Ένα από αυτά ήταν και ο πίνακας In Bed: The Kiss.
Στο συγκεκριμένο πίνακα, έχουμε ένα παθιασμένο φιλί ανάμεσα σε δύο πόρνες που αγκαλιάζονται στο κρεβάτι ενός οίκου ανοχής.
Ο πίνακας που ολοκληρώθηκε από τον Lautrec το 1892 ήταν απίστευτα πρωτοποριακός για την εποχή του, μιας και “ακουμπούσε” ταυτόχρονα δυο τεράστια ταμπού της εποχής, την ομοφυλοφιλία και την πορνεία!
Όμως, ο συγκεκριμένος πίνακας ξεχωρίζει για το ερωτικό συναίσθημα που ξεχειλίζει από παντού.
Η ταυτόχρονη στιγμή της τρυφερότητας και του πάθους!
Ο πίνακας αποτυπώνει την απόλυτη καταγραφή του έρωτα!
Τον έρωτα στο μέρος που πιστεύεις ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να τον συναντήσεις και από δυο πλάσματα που επίσης δεν μπορούσες να διανοηθείς ότι μπορούν να ερωτευτούν!
----------------------------------------------------- All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα) Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas Online Παραγγελίες: digilove.eu/ & fylatos.com/shop/all-in/ Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Το Moulin Rouge, ο Toulouse-Lautrec και πως μαζί δημιούργησαν την φήμη που μέχρι σήμερα οδηγεί τους καλλιτέχνες στην Μονμάρτρη
***Moulin Rouge (Κόκκινος Μύλος) - Το πρώτο παλάτι για γυναίκες
Τον Οκτώβριο του 1889, στο Παρίσι, στο λόφο της Μονμάρτρης, ο Ισπανός επιχειρηματίας Joseph Oller μαζί με τον Γάλλο Charles Zidler άνοιξαν έναν ιδιαίτερο οίκο ανοχής, το περίφημο Moulin Rouge.
Η Μονμάρτρη ως περιοχή δεν είχε επιλεγεί τυχαία. Την περίοδο εκείνη ήταν μία "παραγκούπολη", όπου ζούσαν φτωχοί άνθρωποι και υπήρχαν πολλά χαμόσπιτα, κακόφημα μπαρ και οίκοι ανοχής.
Quadrille (καν-καν) Τα κορίτσια που επιλέχτηκαν να στελεχώσουν τον Κόκκινο Μύλο είχαν χορευτικές ικανότητες, τόσο “ευλύγιστες” όσο και η ηθική τους.
Οι χορεύτριες αυτές, λοιπόν, εκτελούσαν κυρίως το χορευτικό "Quadrille".
Έναν χορό στον οποίο τα κορίτσια έκαναν ψηλά ανοίγματα με τα πόδια, σηκώνοντας ταυτόχρονα και τις φούστες, ώστε να αναδειχθούν τα καλλίγραμμα πόδια τους και να φανεί μια "υποψία" από το εσώρουχό τους.
Η «Quadrille» έγινε παγκοσμίως γνωστή με το όνομά "γαλλικό καν-καν".
***Henri de Toulouse-Lautrec Αναμφισβήτητα είναι ο καλλιτέχνης που έχει συνδέσει το όνομά του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον με το Moulin Rouge και σίγουρα αυτό του οφείλει και μέρος της φήμης που απέκτησε.
Ο Lautrec το 1889 ακόμα φοιτούσε στη σχολή του Fernand Cormon, το ατελιέ του οποίου βρισκόταν στην Μονμάρτρη.
Ο δρόμος αυτός από την αρχή ασκούσε μια έντονη γοητεία στον νεαρό Lautrec, ο οποίος, ανάμεσα στους ανθρώπους που σύχναζαν εκεί, έμοιαζε λιγότερο παράξενος.
Από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του Moulin Rouge είχε πάντα το δικό του τραπέζι, όπου και θαύμαζε τις χορεύτριες του καν- καν.
Τις ήξερε όλες με τα ψευδώνυμά τους:
«Νανά η ακρίδα», «Γωγώ το στουπί», «Νινί το αέρινο βήμα».
Μέσα στο Moulin Rouge ήταν κοινωνικός, χαμογελούσε διαρκώς και έλεγε πολλά αστεία.
Πολύ λογικά δημιούργησε και την πρώτη διαφημιστική αφίσα του Moulin Rouge και στη συνέχεια πολλές ακόμα.
Ο Lautrec, εξαιτίας της μεγάλη επιτυχίας που γνώρισαν οι αφίσες αυτές, θεωρείται από πολλούς ο πατέρας της αφίσας.
******Jane Avril Ήταν Γαλλίδα χορεύτρια του καν-καν, γεννημένη το 1868, έγινε όμως διάσημη σαν η μούσα του Lautrec, μιας και για αρκετά χρόνια την ζωγράφιζε ξανά και ξανά.
Το 1890 η Jane Avril συνεργάζεται με το Moulin Rouge και σύντομα γίνεται το μεγαλύτερό του αστέρι!
Δεν υπήρξε ποτέ η κλασσική χορεύτρια του καν-καν, είχε μάλλον εξωτικό στυλ και μια τρέλα, που όμως είχαν μαγική επίδραση στους θαμώνες του καμπαρέ.
Με τον Lautrec, αν και εκείνος φαίνεται να είχε εμμονή μαζί της, συνδέθηκε με μια δυνατή φιλία.
Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι μετά από πολλές και επίμονες προσπάθειές του, εκείνη είχε δεχτεί να περάσουν μια μοναδική ερωτική νύχτα μαζί και στη συνέχεια να μείνουν και πάλι φίλοι.
Όταν την ζωγράφιζε, έμενε στο ατελιέ του για ώρες και εκείνος συνήθως πριν την καλέσει είχε μαγειρέψει και έτρωγαν μαζί.
Η συνεργασία τους και οι πίνακες που προέκυψαν, συνέλαβαν ακόμα περισσότερο στο να αυξηθεί η φήμη του Moulin Rouge.
Το 1952 στην ταινία Moulin Rouge του John Huston, η Zsa Zsa Gabor θα ενσαρκώσει την Jane Avril. Το 2001 σε μια πιο ελεύθερη μεταφορά της ταινίας, ο ρόλος της Nicole Kidman θα είναι και αυτός βασισμένος στην Jane.
***Mistinguett Η Mistinguett εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή του Moulin Rouge το 1907 και για τα επόμενα 20 χρόνια θα δημιουργήσει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στη νυχτερινή ζωή του Παρισιού.
Τον Φεβρουάριο του 1915, μία πυρκαγιά που ξέσπασε σε γειτονικό κτίριο και επεκτάθηκε στο καμπαρέ ήταν ο λόγος που σταμάτησε τη λειτουργία του για έξι χρόνια.
Η πρόσοψη του κτιρίου έμεινε ανέπαφη, αλλά το αμφιθέατρο και η σκηνή χορού είχαν καταστραφεί ολοσχερώς.
Το 1921, ανακαινισμένο πλέον, άνοιξε ξανά τις πόρτες του για το κοινό και τα επόμενα χρόνια έμελλε να είναι από τα πιο ένδοξα της λειτουργίας του.
Η Mistinguett, τα έξι χρόνια που δεν λειτουργούσε το Moulin Rouge, περιόδευσε στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες και το 1921 ήταν το κυρίως αστέρι, στο οποίο στηρίχτηκε η επαναλειτουργία του καμπαρέ.
***H Μις Doriss Ήταν χορογράφος, η οποία συνδέθηκε με την ιστορία του Moulin Rouge. Δημιούργησε τις Doriss Girls το 1957 και χορογραφούσε όλες τους τις παραστάσεις
Έφτασε στο Παρίσι, από τη Γερμανία, πήρε μαθήματα χορού χωρίς τη γνώση των γονιών της και μάλιστα εργαζόταν σε εφημερίδες για να πληρώσει τα δίδακτρα της σχολής χορού της!
Με την πάροδο των χρόνων, το Moulin Rouge κατάφερε να χάσει τη φήμη του ως οίκος ανοχής και σήμερα θεωρείται πια μια μοντέρνα αίθουσα μουσικής και χορού και μάλλον το πιο γνωστό καμπαρέ στον κόσμο.
***Η επιβάτης της καμπίνας 54 (διήγημα) Το καλοκαίρι του 1895 ο Λωτρέκ αποφάσισε μαζί με τον φίλο του και φωτογράφο Μωρίς Γκιμπέρ να κάνουν ένα ταξίδι από τη Χάβρη στο Μπορντό.
Για τον Τουλούζ φάνταζε σαν μια ιδανική ευκαιρία να ξεφύγει λίγο από τον Παρίσι και τον κόσμο που συναναστρεφόταν στον λόφο της Μονμάρτρης.
“Ίσως και να κόψω το ποτό ή θα πίνω λιγότερο” σκεφτόταν, ενώ στεκόταν μπροστά από το ατμόπλοιο “Le Chili”(Χιλή) περιμένοντας τον αργοπορημένο φίλο του.
Μέσα στο πλοίο τακτοποιήθηκαν γρήγορα μέσα σε μία από τις καλύτερες καμπίνες του και οι δυο φίλοι βγήκαν στο κατάστρωμα να απολαύσουν την αναχώρηση.
- Τουλούζ, στο Μπορντό θα κάνουμε όσα δεν προλαβαίναμε στο Παρίσι!
- Ένα διάλειμμα από την Μονμάρτρη είναι πάντα μια καλή ιδέα! - Και η μητέρα σου θα χαρεί πολύ που θα μας δει! - Μου έγραψε πριν ένα μήνα πως θα ξεκινούσε τις ετοιμασίες για την άφιξή μας!
Τις σκέψεις και τα σχέδια των δύο φίλων απέσπασε σχεδόν βίαια μια γυναίκα που πέρασε από μπροστά τους.
Φυσικά το πρώτο που πρόσεξε ο Τουλούζ σε αυτήν ήταν το έντονα κόκκινο μαλλί της.
Ο Λωτρέκ έμεινε σαν αποσβολωμένος να την παρακολουθεί με το βλέμμα του και δεν έδινε την παραμικρή σημασία στον φίλο του, που συνέχισε να μιλάει για το Μπορντό.
Όταν εκείνη τελικά έστριψε και χάθηκε από το οπτικό του πεδίο, ο Λωτρέκ κοίταξε σαστισμένα τον Γκιμπέρ και σαν να συνερχόταν από κάποιο όνειρο του είπε:
- Τι ήταν αυτό; Είδες; - Για την κοκκινομάλλα λες που πέρασε από μπροστά μας; - Ε ναι! Για τι άλλο;
Χωρίς να περιμένει άλλη απάντηση, ο Τουλούζ εγκατέλειψε τον φίλο του και κατευθύνθηκε προς το μέρος που είχε ακολουθήσει λίγο πριν η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά.
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να ψάξει και πολύ. Την βρήκε όρθια να κοιτάζει προς την θάλασσα, που στα ανοιχτά που βρίσκονταν πια έμοιαζε ατέλειωτη.
Ο Λωτρέκ στάθηκε λίγα μέτρα πίσω της και την παρατηρούσε μαγεμένος.
Τελικά εκείνη, όταν άρχισε το κρύο να γίνεται πιο έντονο, αποχώρησε προς την καμπίνα της.
Ο Τουλούζ συνέχισε να την ακολουθεί λίγα μέτρα πιο πίσω, μέχρι που εκείνη άνοιξε και μπήκε στην καμπίνα με το νούμερο 54.
Λίγα λεπτά μετά ο Τουλούζ βρίσκεται στη δικιά του καμπίνα, όπου ήδη έχει εγκατασταθεί και ο Γκιμπέρ.
- Τουλούζ, πού ήσουν; - Στο πλοίο! - Έχεις όρεξη πάλι; - Θέλω να μάθω τα πάντα για τη γυναίκα που μένει στην καμπίνα 54! - Μη μου πεις μόνο ότι απέκτησες νέα εμμονή, δεν θα το αντέξω Λωτρέκ! - Πολύ αργά! Είμαι ήδη ερωτευμένος! - Δε σε αντέχω Τουλούζ, πραγματικά! Κοιμήσου τώρα και θα ρωτήσουμε αύριο να μάθουμε!
Εκείνο το βράδυ ο Λωτρέκ δεν έκλεισε μάτι. Έκανε όνειρα! Ίσως εκείνη να έβλεπε το ταλέντο που είχε και να μην την ενδιέφερε το ύψος του! Ίσως και πάλι να της άρεσε που ήταν κοντός!
Την επόμενη μέρα, μετά το πρωινό ο Γκιμπέρ γύρισε με αρκετές πληροφορίες, που καμία δεν άρεσε στον Τουλούζ.
Εκείνη ήταν παντρεμένη και το ταξίδι το έκανε για να συναντήσει τον άντρα της, που την περίμενε στην Σενεγάλη.
Η είδηση ότι ήταν παντρεμένη, είχε μια παράξενη επίδραση στον Λωτρέκ. Συνέχισε να την παρακολουθεί όλη μέρα, χωρίς όμως να θέλει να εμπλακεί σε άλλου είδους επικοινωνία.
- Δεν θα της μιλήσεις! Αύριο φτάνουμε στο Μπορντό! - Δεν θα κατέβω. Θα την ακολουθήσω μέχρι τη Σενεγάλη! - Τρελάθηκες, Λωτρέκ! Μας περιμένει η μάνα σου! - Πήγαινε εσύ! - Ελπίζω να μην μιλάς σοβαρά και να είναι ένα ακόμα αστείο σου! - Θέλω μια χάρη πριν κατέβεις! - Δεν πάω πουθενά χωρίς εσένα, Τουλούζ! - Ωραία, θέλω μια χάρη! Μπορείς να τραβήξεις μια φωτογραφία της αύριο! - Θα δω τι μπορώ να κάνω! Θα κατέβουμε στο Μπορντό αν το κάνω; - Όχι.
“Αυτός ο νάνος είναι πολύ πεισματάρης”, μονολογούσε ο Γκιμπέρ, αλλά την επόμενη μέρα και τράβηξε την φωτογραφία που ήθελε ο φίλος του και δεν κατέβηκε από το ατμόπλοιο, όταν αυτό έφτασε στο Μπορντό.
- Αλλάξαμε όλα τα πλάνα μας! Μίλα της τουλάχιστον! - Δεν έχει νόημα! Δεν έχω καμιά ελπίδα! - Και τότε γιατί δεν τα παρατάμε να γυρίσουμε στο Μπορντό; - Δεν μπορώ! Δεν είμαι έτοιμος να την αποχωριστώ!
Ο Λωτρέκ άφησε για άλλη μια φορά μόνο τον φίλο του και ανέβηκε στο κατάστρωμα αναζητώντας την κοκκινομάλλα της καμπίνας 54.
Πολλές φορές στη ζωή του είχε ευχηθεί να είχε ανεπτυγμένα πόδια όπως όλοι, όμως κάθε φορά που ερωτευόταν η σκέψη αυτή τον στοίχειωνε.
“Δεν θα την αποκτήσω ποτέ, δεν είναι μόνο ότι ανήκει σε κάποιον άλλον, είναι και το ύψος μου”, σκεφτόταν απελπισμένος.
Το πλοίο θα άραζε σε λίγες ώρες στη Λισαβόνα, όμως το μυαλό του Τουλούζ ήταν ήδη ακόμα πιο μακριά.
Ήταν στο μόνο μέρος που αισθανόταν ότι δεν τον σχολιάζουν για το ύψος του, στο μόνο μέρος του κόσμου όπου αισθανόταν ότι μπορεί να ενσωματωθεί.
“Έπρεπε να φύγω για λίγο για να καταλάβω” αναρωτήθηκε σχεδόν φωναχτά!
Φτάνοντας στη Λισαβόνα, ο Γκιμπέρ έκανε άλλη μια προσπάθεια να κατεβάσει τον Λωτρέκ από το πλοίο. Μπορούσαν ακόμα μέσω Μαδρίτης να φτάσουν στο Μπορντό!
Προς μεγάλη του έκπληξη, ο Λωτρέκ συμφώνησε!
Το μόνο που του είπε, συμπληρώνοντας μια μάλλον δική του σκέψη:
- Στο Μπορντό μπορούμε τουλάχιστον να δοκιμάσουμε εξαιρετικά κρασιά. - Μετά από τόσα χρόνια και ακόμα δεν καταλαβαίνω πότε μου μιλάς σοβαρά! - Πάντα και ποτέ, Μωρίς! Πάντα και ποτέ! - Όπως και να 'χει συμφώνησες! Κατεβαίνουμε!
Ο Λωτρέκ ανέβηκε μια τελευταία φορά στο κατάστρωμα και έμεινε και πάλι να κοιτάει την κοκκινομάλλα της καμπίνας 54.
Φεύγοντας, για πρώτη φορά πέρασε από δίπλα της τόσο κοντά, που τελικά μπόρεσε να την μυρίσει...
----------------------------------------------------- All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα) Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas Online Παραγγελίες: digilove.eu/ & fylatos.com/shop/all-in/ Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Δωρεάν το μυθιστόρημα "All in" και τα έξοδα αποστολής!
Η σελίδα μου στο Facebook ξεπέρασε τους 50.000 φίλους! Ως και σήμερα έχει πετύχει: Περισσότερες από 5.000.000 αναγνώσεις! Περισσότερα από 145.000 likes σε δημοσιεύσεις! Περισσότερες από 7.300 κοινοποιήσεις σε δημοσιεύσεις!
Επειδή ένα ευχαριστώ θα ήταν πραγματικά λίγο, ως ελάχιστη ανταπόδοση, θα κληρώσω 3 βιβλία από το τελευταίο μυθιστόρημα μου “All in”. (Δωρεάν το βιβλίο και τα έξοδα αποστολής!)
Το μόνο που χρειάζεται για να συμμετέχετε στην κλήρωση είναι να είστε φίλος της σελίδας και να κάνετε ένα σχόλιο κάτω από την ανάρτηση.
Η κλήρωση των βιβλίων θα γίνει σε μια εβδομάδα από σήμερα. Καλή επιτυχία σε όλους! ... See MoreSee Less
Μακάρι να μπορούσα να έδινα από ένα αντίτυπο σε όλους!
Οι τυχεροί του διαγωνισμού είναι οι:
Eleni Saltaoura Eleni Saltaoura
Chrysa Ziori Chrysa Ziori
Χρυσουλα Ζαφειρακη
Στείλτε μου μήνυμα με τα στοιχεία σας, για να σας στείλω το βιβλίο!
Καλή ανάγνωση!
Συγχαρητήρια!
συγχαρητήρια ευχαριστούμε πολύ
Ευχαριστώ πολύ για την συμμετοχή στο διαγωνισμό αυτό.
Συγχαρητήρια Καλοταξιδο τό νέο βιβλίο
Όποιος- α το κερδίσει, καλοδιαβασμένο να είναι!!!
Συγχαρητήρια καλοτάξιδο.
Συγχαρητήρια πάντα επιτυχίες φανταστικό εξώφυλλο.Εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο.
Ευχαριστούμε για την ευκαιρία.
Θα ήθελα να το διαβάσω!! Συγχαρητήρια!!
Δε θέλω να κάνω κάποιο σχόλιο γιατί μόλις πριν λίγο σε αναγνώρισα μέσα στο σύστημα του φατσοβιβλιου....
Η γραφη σου μου δημιουργεί παράξενα συναισθήματα όμως...!!!!!
Είσαι ιδιαίτερος κ σε πάω....!!!!
Συγχαρητήρια!!
Καλοτάξιδο!!!
Καλοτάξιδο μπράβο
Συγχαρητήρια!!!!!!!
Ευχαριστώ για την ευκαιρία , καλές επιτυχίες !!
Kalotaxido sugxarhtiria!
Συγχαρητηρια
Συγχαρητήρια....
Εννοείται..καλοδεχούμενο!!!! Ευχαριστούμε❤
Μπράβο εύχομαι πάντα επιτυχίες.Καλοταξιδο
Καλοτάξιδο!
Καλοτάξιδο!!!!! Ευχαριστούμε πολύ για το όμορφο δώρο ❤️❤️❤️❤️❤️
Oscar Wilde και Henri de Toulouse-Lautrec, μία διάσημη φιλία και η συνάντησή τους την τελευταία μέρα της ελευθερίας του Oscar Wilde!
Υπήρξε εποχή, όχι και τόσο μακρινή, μόλις 120 περίπου χρόνια πριν, που στο Ηνωμένο Βασίλειο πήγαινε κάποιος φυλακή αν είχε αποδειχτεί ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Ο Oscar Wilde, λίγο πριν ξεκινήσει ο 20ός αιώνας, έκανε φυλακή και κάτεργα μόνο γι' αυτόν τον λόγο...
Ο Oscar Wilde υπήρξε αναμφισβήτητα ένας ευφυής διανοούμενος. Οι ατάκες του έχουν γράψει ιστορία και πάρα πολλές κυκλοφορούν με τη μορφή αποφθεγμάτων στο ίντερνετ.
Μερικές από τις αγαπημένες μου:
“...Φρόντισε να είσαι ο εαυτός σου. Όλοι οι άλλοι είναι πιασμένοι...”
“...Μπορώ να αντισταθώ στα πάντα εκτός από τον πειρασμό...”
“...Να συγχωρείς πάντα τους εχθρούς σου· τίποτα δεν μπορεί να τους εκνευρίσει περισσότερο...”
“...Δύο τραγωδίες υπάρχουν στη ζωή: η μία είναι να μην αποκτάς αυτό που θέλεις και η άλλη είναι να το αποκτάς...”
“...Δεν θέλω να πάω στον παράδεισο. Κανείς απ' τους φίλους μου δεν είναι εκεί...”
“...Πολλοί είχαν ανακαλύψει την Αμερική πριν τον Κολόμβο αλλά όλοι φρόντιζαν να το αποσιωπήσουν...”
“...Πάντα δίνω καλές συμβουλές. Είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω μ' αυτές. Ποτέ δεν είναι χρήσιμες για μένα τον ίδιο....”
Έγραψε πολλά ποιήματα, θεατρικά και ένα μόνο μυθιστόρημα! Ένα; Ναι!
Αριστουργηματικό όμως:
“Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ”.
Στην εφηβεία του υπήρξε ερωτευμένος με την Florence Balcombe. Εκείνη τελικά παντρεύτηκε έναν άλλον μεγάλο μυθιστοριογράφο της εποχής, τον Abraham "Bram" Stoker, που έγινε διάσημος εξαιτίας του μυθιστορήματος τρόμου “Δράκουλας”. Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι ο Wilde ποτέ δεν την ξεπέρασε...
Το 1895 Oscar Wilde είχε ερωτικές σχέσεις με τον νεαρό αριστοκράτη Douglas.
Σε μια συνάντηση στο Café Royal θα αποφασίσουν από κοινού να κάνει μήνυση ο Wilde στον πατέρα του Douglas, τον Queensberry!
Στην περίφημη αυτή συνάντηση, παραβρέθηκαν και πολλοί φίλοι τους, ανάμεσά τους και ο George Bernard Shaw. Όλοι μάταια θα προσπαθήσουν να τους πείσουν για το αντίθετο!
Ο Wilde θα κινηθεί τελικά δικαστικά και θα κάνει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, κατηγορία για την οποία τότε πήγαινες φυλακή!
Ο Queensberry απέδειξε με στοιχεία στο δικαστήριο, αφού προσέλαβε μέχρι και ντετέκτιβ, ότι ο Oscar Wilde είναι ομοφυλόφιλος και έτσι όχι μόνο γλίτωσε ο ίδιος την φυλακή, αλλά κινήθηκε και δικαστικά με τη σειρά του εναντίον του Wilde, με την κατηγορία του σοδομισμού και της διαφθοράς των νέων!
Στη δίκη που έγινε, ο Oscar Wilde καταδικάστηκε δύο χρόνια σε φυλάκιση και κάτεργα. Μπήκε φυλακή στις 25 Μαΐου του 1895 και αποφυλακίστηκε στις 18 Μαΐου του 1897.
Θα πεθάνει λίγα χρόνια μετά, τον Νοέμβριο του 1900, σε ηλικία 46 ετών, άπορος στο Παρίσι.
Στις αρχές του 1890, πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο, ενώ ήδη ήταν διάσημος και μόλις είχε κυκλοφορήσει “Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ”, θα συνδεθεί φιλικά με τον Γάλλο ζωγράφο Henri de Toulouse-Lautrec, όταν αυτός βρέθηκε στο Λονδίνο.
Ο Lautrec έκανε πολλές απόπειρες να ζωγραφίσει τον Wilde και έχουν διασωθεί πολλά σκίτσα του. Κατά τη διάρκεια της δικαστικής περιπέτειας του Wilde, ο Lautrec στάθηκε στο πλευρό του με όλους τους τρόπους και ασκώντας όση επιρροή είχε για να μην καταδικαστεί ο φίλος του!
Λέγεται μάλιστα ότι ο Lautrec έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να γλιτώσει τελικά την εκτέλεση ο Wilde, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει περισσότερα για τον φίλο του, που τελικά φυλακίστηκε!
Μια μέρα πριν τη δίκη του Wilde, οι δυο άντρες είχαν μια τελευταία συνάντηση, στην οποία φημολογείται ότι ο Lautrec του πρότεινε να δραπετεύσει στη Γαλλία!
Επίσης, του ζήτησε να ποζάρει για να τον ζωγραφίσει, αλλά ο Wilde, όντας σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αρνήθηκε!
Στη συνέχεια ο Lautrec έφυγε και ζωγράφισε από μνήμης τον περίφημο πίνακα του Wilde, στον οποίο παρουσιάζεται “διογκωμένος”, όπως και οι φήμες που τον περιέβαλλαν πριν τη δίκη. Στο πίσω μέρος του πίνακα μπορεί κανείς να διακρίνει και το Αγγλικό Κοινοβούλιο.
Σε ένα χειρόγραφό του ο Wilde αναφέρεται στην τελευταία αυτή συνάντησή τους.
Ο εκνευρισμός του Wilde για τον Lautrec έντονος. Δεν του αρέσει ο πίνακας καθόλου. “Από όλους όσους μου είχε φτιάξει είναι ο χειρότερος”, αναφέρει.
Τον αποκαλεί “Determined Dwarf” (αποφασισμένος - πεισματάρης νάνος)!
Μια ελεύθερη μετάφραση του χειρογράφου του Wilde:
“...Ισχυρίζεται ότι η ιδέα για τον πίνακα του ήρθε, όταν με συνέλαβε μια στιγμή να δειλιάζω όσο βρισκόμασταν στην κορυφή των σκαλοπατιών του Leveson.
Μα τον Δία, Toulouse! Δεν έχω δειλιάσει ποτέ στη ζωή μου και το χειρότερο όλων με έκανες να φαίνομαι 1000 χρονών...”.
Εδώ, ξεκάθαρα η ματαιοδοξία του Wilde να φανεί “ωραίος” δεν τον αφήνει να εκτιμήσει τον συμβολισμό, που ήθελε να περάσει αυτός ο “πεισματάρης νάνος”!
Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που συναντήθηκαν οι δύο αυτοί φίλοι. Την επόμενη μέρα θα ξεκινήσει η δίκη του Wilde, που τελικά θα τον οδηγήσει στη φυλακή.
Ο Wilde θα πεθάνει το 1900 και ένα χρόνο μετά, το 1901, ο Toulouse Lautrec.
Το συγκεκριμένο κείμενο δεν μπορεί παρά να κλείσει με μια ακόμα “ατάκα” του Wilde, που νομίζω χαρακτηρίζει και τους δύο φίλους:
“...Το να ζει κανείς είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο. Οι περισσότεροι απλώς υπάρχουν...”
----------------------------------------------------- All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα) Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Το όνειρο μας λένε οι ειδικοί είναι ο θεματοφύλακας του ύπνου. Διασφαλίζει έτσι την ξεκούραση του οργανισμού και κατά επέκταση και την υγεία μας. Η αστοχία αυτής της διαδικασίας οδηγεί σε εφιάλτες που είναι η απότομη και βίαιη διακοπή του ύπνου.
Η αντίληψη μας αυτή για τα όνειρα είναι σχετικά καινούργια, έναν αιώνα πριν ο περισσότερος κόσμος θεωρούσε τα όνειρα μια πύλη πρόβλεψης του μέλλοντος. Οι ονειροκρίτες ήταν κάτι σαν σύγχρονες Πυθίες που προέβλεπαν τι θα σου συμβεί ανάλογα με τι όνειρο είδες.
Αν για παράδειγμα ονειρευτείς ότι κέρδισες χρήματα, θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο, δεν πρόκειται να σου δώσουν ούτε αυτά που σου χρωστούν. Αν ονειρευτείς ότι βρήκες χρήματα κατά τύχη, μόνο αυτό δε θα συμβεί στην πραγματικότητα. Αντίθετα θα καταστραφείς οικονομικά και θα αποκτήσεις χρέη! Αντίθετα, αν ονειρευτείς ότι σε έχουν χτυπήσει όλες οι ατυχίες του κόσμου, τότε θα έχεις τύχη!
Πολλές από τις ερμηνείες του ονειροκρίτη έχουν διασωθεί ως σήμερα και άτομα κυρίως που πιστεύουν στις προλήψεις τους δίνουν μεγάλη βαρύτητα. Ο «ψηλός» ήταν ένα τέτοιο άτομο. Προληπτικός, αλλά με χιούμορ. Στο έλεγε με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούσες να τον παρεξηγήσεις.
Ο Κώστας όπως ήταν το όνομά του εκτός των λεσχών, των καζίνων και των κακόφημων μπαρ, ήταν επίσης γνωστός σαν kokos, αλλά οι περισσότεροι τον αποκαλούσαν «ψηλό».
Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που βγήκαμε για ποτό. Ξεκινήσαμε από ένα ωραίο μπαρ στο κέντρο με ατμοσφαιρική μουσική για να καταλήξουμε όμως πολύ σύντομα στο "Ναυάγιο" όπου ήθελε να περάσει να πιει ένα ποτό και να δει και την κοπέλα του όπως μου είχε πει...
Το συγκεκριμένο μαγαζί δε θα μπορούσε να έχει πιο πετυχημένο όνομα. Τρεις, τέσσερις κοπέλες στο μπαρ και άλλες τόσες έξω απ’ αυτό για να κάνουν παρέα σε πελάτες που θα επιζητήσουν κάτι τέτοιο. Όταν μπήκαμε με τον ψηλό μέσα έγινε κάτι αναπάντεχο, όλες οι κοπέλες (ακόμα και αυτές μέσα από τα μπαρ, αλλά και αυτές που μιλούσαν ήδη σε άλλους πελάτες), έπεσαν κυριολεκτικά πάνω του και τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν, λες και είχε μπει κάποιος σπουδαίος ροκ σταρ. Εμένα δε μου έδωσαν καμία σημασία, σαν ήμουν ο παρατρεχάμενός του!
Το να περνάς απαρατήρητος σε μαγαζί όπου πληρώνεις για την παρέα σου δημιουργεί περίεργα συναισθήματα, σίγουρα όμως με έκανε να εντυπωσιαστώ για τον καινούργιο μου φίλο...
Ο Κώστας άκουγε κυρίως λαϊκή μουσική, Τερζή όταν ήθελε να είναι ποιοτικός, αλλά κυρίως Βασίλη Καρρά, Σταμάτη Γονίδη και Πάνο Κιάμο. Όμως το αγαπημένο του τραγούδι ήταν μια μπαλάντα του Αλκίνοου Ιωαννίδη, «Το όνειρο» ήταν.
Όνειρο Ήτανε - Αλκίνοος Ιωαννίδης
Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1999 και συμπεριλήφθηκε στο δίσκο “Ανεμοδείκτης”(1999). Η ιστορία αυτού του τραγουδιού όπως την αποκάλυψε ο ίδιος σε μία συνέντευξή του είναι η παρακάτω:
«...Ένας φίλος μου υπήρξε ερωτευμένος για μεγάλο διάστημα με μια κοπέλα, την οποία έβλεπε μόνο στον ύπνο του. Στον ξύπνιο δεν την είχε συναντήσει ποτέ. Παρ’ όλα αυτά είχαν μια κανονική ερωτική ιστορία, με τα πάνω και τα κάτω, με τις χαρές και τις λύπες. Από καιρό σε καιρό έβλεπα το φίλο μου και εκείνος μου έλεγε: “Ξέρεις, την ξαναείδα, μου είπε αυτό, εγώ της είπα το άλλο, συνέβη εκείνο, έγινε τούτο”. Μια μέρα, ένα βράδυ μάλλον, ενώ κοιμόταν πάλι, ήρθε ξανά στον ύπνο του η κοπέλα, κλαίγοντας αυτή τη φορά του είπε ότι δε θα την ξανάβλεπε ποτέ ξανά και πράγματι έκτοτε δεν την ξαναείδε. Και απ’ αυτή την ιστορία έγραψα αυτό το τραγούδι....»
«...Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει Θα 'μαι κοντά σου...»
Ο Κώστας μπορεί να μην έβλεπε στον ύπνο του κάποια κοπέλα, είχε όμως μια σχέση που αφού τον παράτησε, για λόγους που ακόμα και ο ίδιος είτε δυσκολεύεται να εξωτερικεύσει, είτε δε γνωρίζει, πήγε και παντρεύτηκε άλλον και έκανε και δυο παιδιά μαζί του. Η γυναίκα αυτή ήταν το αιώνιο απωθημένο, δεν παντρεύτηκε ποτέ, ουσιαστικά δεν έκανε κάποια άλλη σχέση και ζούσε μαζί της κάποια διαλείμματα που εκείνη του πρόσφερε κάθε φορά που τσακωνόταν με τον άντρα της.
Έτσι και ενώ τώρα πια κόντευε τα 50, ζούσε ακόμα με τους γονείς του, δεν είχε παντρευτεί, ούτε είχε κάνει παιδιά και έπαιζε. Έπαιζε σχεδόν όλα τα παιγνίδια τζόγου που υπάρχουν. Στοιχημάτιζε μεγάλα ποσά στο ποδόσφαιρο, συμμετείχε καθημερινά σε πολλές κληρώσεις στο ΚΙΝΟ, και έπαιζε "φρουτάκια", πόκερ, και μπλακ τζακ.
Τη μεγαλύτερη επιτυχία του, την είχε πετύχει στα "φρουτάκια". Μια μέρα σε ένα online καζίνο είχε καταφέρει να κερδίσει 40.000 ευρώ, όταν του έτυχε ένα μεγάλο τζακ ποτ! Ξεκίνησε τη διαδικασία ανάληψης και κατάφερε να του πιστωθεί στον τραπεζικό του λογαριασμό το ποσό Παρασκευή απόγευμα. Όλη την εβδομάδα που περίμενε τα χρήματα είχε προβεί σε διάφορες παραγγελίες και είχε δώσει μέχρι και προκαταβολή για αυτοκίνητο!
Μπήκε Παρασκευή βράδυ να παίξει να περάσει λίγο η ώρα του μιας και δεν ήθελε να βγει. Έχασε 3000 ευρώ σε μια ώρα. Μέχρι να ξημερώσει Σάββατο τα είχε χάσει όλα. Δεν κατάφερε από ένα τόσο μεγάλο ποσό να κάνει έστω και 1000 ευρώ ανάληψη. Αυτό ήταν και το μόνιμο παράπονό του, όταν αφηγούνταν ο ίδιος την ιστορία αυτή.
Την πιο αστεία ιστορία όμως για τον Κώστα δε μου την έχει πει ο ίδιος, αλλά ένας φίλος του, που διατηρούσε εστιατόριο. Μια Δευτέρα βράδυ, που η πόλη ήταν άδεια και έβρεχε καταρρακτωδώς και το μαγαζί του είχε ελάχιστους πελάτες, κατέφθασε ο «ψηλός» με μια «φίλη» του που δε μιλούσε ελληνικά. Είναι σημαντικό να τονίσω ότι ο Κώστας μιλάει μόνο ελληνικά και τα αγγλικά του είναι εξαιρετικά φτωχά. Κάθισαν και αφού έφαγαν και ήπιαν, ανοίγοντας μάλιστα και κάποιο καλό κρασί, ο Κώστας πήγε στον φίλο του και του εκμυστηρεύτηκε ότι δεν έχει καθόλου λεφτά πάνω του και ότι θα του τα έδινε άλλη μέρα! Σαν να μην έφτανε αυτό, του ζήτησε και 100 ευρώ δανεικά γιατί ήθελαν να συνεχίσουν και αλλού...
Πρόσφατα το όνειρο για τον Κώστα έγινε πραγματικότητα. Η κοπέλα που ήταν το αιώνιο απωθημένο του χώρισε οριστικά με τον άντρα της και γύρισε και πάλι σ’ εκείνον. Έχει σταματήσει να πηγαίνει σε κακόφημα μπαρ, έχει κόψει τον τζόγο εντελώς και δείχνει να έχει κάνει στροφή στη ζωή του.
Όταν τον ρώτησα μια μέρα, αν του λείπουν όλα αυτά, ο τζόγος, οι γυναίκες, η νύχτα, μου απάντησε αρνητικά γιατί στην αλήθεια δεν τα ήθελε ποτέ πραγματικά και πως εκεί τον είχε οδηγήσει το κενό που ένιωθε από την απουσία της. Ήταν ο μόνος τρόπος που είχε βρει να μην τη σκέφτεται. ----------------------------------------------------- *** Το παραπάνω διήγημα αποτελεί μια παράλληλη ιστορία ηρώων που γεννήθηκαν και έχουν αναπτυχθεί πιο διεξοδικά στο μυθιστόρημα που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Φυλάτος και ονομάζεται "All in". ----------------------------------------------------- 14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα All in – Γιώργος Περισανίδης Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία: ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α. ----------------------------------------------------- All in! (Μια μικρή παρουσίαση) Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο! Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις. Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In! Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα". Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση; Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο. Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ! Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα! ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Για αλλη μια φορα θα εκφρασω ον θαυμασμο μου για την πλοκη του πριεχομενου και γενικοτερα για τον κατανοητο τροπο γραφης σας! Οσο για τον "Ψηλο" αφου εζησε τελικα το"απωθημενο" τελος καλο ολα καλα! ❤️❤️
- Το ανέκδοτο με το 4 το ξέρεις; - Σ' αρέσουν τα ανέκδοτα; Α εμείς θα πάμε πολύ μακριά! - Ήταν ένας μια φορά που 'χε γούρι το 4. Πάει στον Ιππόδρομο, στην 4η ιπποδρομία, πάει και βλέπει ένα άλογο με το νούμερο 444, τρελαίνεται τα χώνει όλα, Φορκάστ , Γκανιάν, Τρικάστ, όλα! Ξέρεις τι έγινε; - Τι έγινε; - Ήρθε 4ο
Η ταινία ξεκινά με τον Τάκη (Αιμίλιο Χειλάκη) μέσα από τα κάγκελα της φυλακής να αφηγείται στον συγκρατούμενο του (Μιχάλη Ιατρόπουλο) πως βρέθηκε μέσα.
Έτσι μαθαίνουμε ότι ο Τάκης που κατάγεται από τα Γιάννενα, όσο σπούδαζε στην Ιατρική Αθηνών έμπλεξε με τον τζόγο και το καζίνο.
Μέσα στο καζίνο αρχικά θα γνωρίσει τον Λεωνίδα (Σπύρος Σταυρινίδης), που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του νεόπλουτου της εποχής που εκπροσωπεί, πίνει, τρώει, παίζει, του αρέσουν τα μπουζούκια και συνδικαλίζεται υπέρ των αγροτών.
Η κόρη του Λεωνίδα, η Βέρα (Μαρία Σολωμού) σε μια προσπάθεια να τον ξεμπλέξει πιάνει δουλειά στο καζίνο ως κρουπιέρης και εκείνος εξαιτίας του απαγορευτικού πρώτου βαθμού συγγένειάς των υπαλλήλων, δεν επιτρέπεται να παίξει!
Ο Λεωνίδας στη συνέχεια θα καταφέρει να πείσει τον νεαρό φοιτητή Ιατρικής να παίζει στο καζίνο και για εκείνον! Αγαπημένη ατάκα του Λεωνίδα και μία από τις πολλές που λέει στην ταινία “...Θα γίνει η μάχη των μαύρων, μέσα σε τούνελ...”
Η συμμαχία μεταξύ των δυο αντρών θα δημιουργήσει και μια φιλική σχέση μεταξύ τους, η οποία πολλές φορές θα έχει την μορφή πατέρα και παιδιού.
Η κατάσταση θα ανατραπεί όταν ο Τάκης ερωτευτεί την Βέρα, που συναντάει πια σχεδόν καθημερινά στο καζίνο.
Εκείνη αν και σε σχέση με τον προϊστάμενο του καζίνο θα ενδώσει στον έρωτα του Τάκη. Εκείνος παρασυρμένος από την ζήλια του ένα βράδυ θα χάσει ένα μεγάλο ποσό βάζοντας σε περιπέτειες τον Λεωνίδα που ήδη χρωστάει λεφτά σε τοκογλύφους.
Ο Τάκης τότε της προτείνει να στήσουν μια κομπίνα εις βάρος του καζίνου και εκείνη να του δώσει λεφτά στη ρουλέτα. Πράγματι το ζευγάρι εξαφανίζεται από την περιοχή με ένα μεγάλο ποσό και ζει τον έρωτά του απομονωμένα.
Ο Λεωνίδας όμως, που μετά τη φυγή της κόρης του, γύρισε σε όλες τις παλιές κακές συνήθειες, πεθαίνει από έμφραγμα. Η Βέρα γυρίζει για την κηδεία και ύστερα από πιέσεις του καζίνο καταδικάζει τον Τάκη για να γλυτώσει η ίδια.
Ο Τάκης καταλήγει στη φυλακή και εκείνη σε μια ζωή μοιρασμένη ανάμεσα σε εφήμερους έρωτες, αλκοόλ και τζόγο.
Μέσα στη φυλακή αξίζει να αναφέρουμε δύο περιστατικά, ο συγκρατούμενος του Τάκη πεθαίνει από υπερβολική δόση χαπιών και ο αιώνιος φοιτητής της Ιατρικής στέκεται ανίκανος να δώσει τις πρώτες βοήθειες στο φίλο του και μέσα σε πανικό φωνάζει
- Έναν Γιατρό παιδιά, έναν Γιατρό! Για να καταρρεύσει λίγο αργότερα μονολογώντας ότι αυτό που φοβάσαι περισσότερο στη ζωή σου, αυτό θα σου συμβεί...
Στο δεύτερο περιστατικό θα τον επισκεφτεί η μητέρα της Βέρας στη φυλακή και θα τον ενημερώσει για την κατάσταση της κόρης της προτρέποντας τον να πάει να την βρει
- Μόνο εσύ μπορείς να την βγάλεις από κει...Άντρας σημαίνει να συγχωρείς, όχι να έχεις λεφτά!
Εκείνος τελικά θα πάρει άδεια και θα το κάνει. Η ταινία κλείνει με τη Βέρα να του χαρίζει σε επισκεπτήριο ένα γουόκμαν και να υπόσχεται ότι θα ξανάρθει.
Ο Τάκης της απαντά ότι εδώ θα είναι, πατάει το play, κλείνει τα μάτια, χαμογελάει ενώ ακούγεται το τραγούδι Romance in Durango του Bob Dylan.
“...The dogs are barking and what's done is done...”
------------------------------------------------ ROMANCE IN DURANGO BOB DYLAN www.youtube.com/watch?v=XJ2b3lIFwtw ------------------------------------------------
Νέα Κυκλοφορία Το "All in" είναι ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ! Στην ουσία του είναι ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο. Το επίπεδο ευκολίας του “παζλ” με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος ο αναγνώστης, εξαρτάται μόνο από την διάθεση που θα δείξει για να το ψάξει! Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα! -----------------------------------------------------
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα All in – Γιώργος Περισανίδης Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία: ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α. ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
"...Το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις. Το βασικό είναι να παίζεις..."
Ήρωες παθιασμένοι με τον τζόγο, ιστορίες φαινομενικά ανεξάρτητες, που όμως συνδέονται σε ένα παιχνίδι αναμετρήσεων, ανατροπών και μοιραίων συναντήσεων.
Ένα ερωτικό μυθιστόρημα μέσα στο κλίμα της χαρτοπαιξίας, των καζίνων και των στοιχημάτων, για τα πάθη που δοκιμάζουν τα όριά μας.
Εξάλλου είναι πάντα μέσα στα πλαίσια των πιθανοτήτων να συμβεί το απίθανο. ----------------------------------------------------- 14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα All in – Γιώργος Περισανίδης Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία: ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α. ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Βρισκόμαστε στο 1987 και η νεαρή Αλέξια από την Κύπρο, μετά τη συμμετοχή της στο διαγωνισμό της Eurovision με το τραγούδι "Άσπρο Μαύρο", παρουσιάζει τον πρώτο της προσωπικό δίσκο με τίτλο "Αλέξια" σε μουσική Κώστα Χαριτοδιπλωμένου, πουλώντας πάνω από τριακόσιες χιλιάδες αντίτυπα.
Μέσα στο 1990 θα κυκλοφορήσει καινούργιο album και πάλι σε μουσική Κώστα Χαριτοδιπλωμένου, με τίτλο "Έλα μια νύχτα" και η επιτυχία της θα συνεχιστεί.
Η Αλέξια όμως βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια καριέρα που η ίδια δεν επιθυμεί.
Σε συνέντευξή της είχε δηλώσει: «... Τότε δεν ήμουν ο εαυτός μου. Στην εφηβεία άκουγα Stephen Sondheim, Barbra Streisand, Ella Fitzgerald. Καθόμουν στο δωμάτιό μου στη Λάρνακα μετά τον πόλεμο και άκουγα από το ραδιόφωνο όλους αυτούς...»
Το 1993 το κοινό θα την ακολουθήσει με μία αμηχανία, όταν εκείνη, ως Αλέξια Βασιλείου πια, θα τραγουδήσει ελαφρά τραγούδια που έχουν γραφτεί από το 1939 ως το 1968, σε ένα ρεπερτόριο κλασικό.
Το 1997 η Αλέξια Βασιλείου επιστρέφει με τον τζαζ δίσκο "Alexia in a jazz mood".
Εκτός από τα έντεκα αγγλόφωνα κομμάτια, το "in a jazz mood" περιέχει το "Ξημερώνει" του Μίκη Θεοδωράκη και το "Χάρτινο το φεγγαράκι" του Μάνου Xατζιδάκι.
Την αμηχανία όμως του κοινού το 1993 θα ακολουθήσει το 1997 η αδιαφορία...
Εκείνη όμως επιμένει στην πορεία που θέλει να ακολουθήσει.
Το 1998 κυκλοφορεί ο δίσκος Αλέξια-Μίκης Θεοδωράκης, ένα διπλό άλμπουμ με είκοσι έξι τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος, όμως, θα κάνει ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία!
Παρά την κατά κοινή ομολογία απίστευτη φωνή της, ο κόσμος θέλει να την ακούει μόνο στις επιτυχίες που έκανε με τον Χαριτοδιπλωμένο και που η ίδια έχει αποκηρύξει!
Θα ακολουθήσει μια δεκαετία σιωπής, στην οποία ο κόσμος συνεχίζει να ακούει ΜΟΝΟ τα τραγούδια που της έγραψε ο Χαριτοδιπλωμένος.
Εκείνη στην επανεμφάνισή της θα επιμείνει στο δρόμο που θέλει να χαράξει και θα κυκλοφορήσει τα παρακάτω albums, τα οποία όλα απέτυχαν παταγωδώς σε εισπρακτικό επίπεδο, παρόλο που οι κριτικές που έλαβαν ήταν αποθεωτικές, τόσο για την ίδια όσο και για την ποιότητα της δουλειάς που παρουσίασε:
- Re-be (2010) - Backyards (2011) - The Voice Improvisation Series (2011) - The Voice Improvisation Series (2012)
Εντελώς αναπάντεχα την ίδια περίοδο όλα τα τραγούδια της από την πρώτη εποχή θα γνωρίσουν και πάλι μια απίστευτη αναβίωση.
Ο κόσμος θα δείξει και πάλι την αγάπη του για την Αλέξια, την ίδια περίοδο που για άλλη μια φορά θα γυρίσει την πλάτη στην Αλέξια Βασιλείου.
Πολύ πρόσφατα, σε μια εκπομπή του Χαρδαβέλλα, που έκανε ένα μουσικό αφιέρωμα στον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο, ήταν εκεί η Σαμπρίνα, η Πωλίνα, η Σοφία Αρβανίτη, αλλά η Αλέξια δεν πήγε για άλλη μια φορά.
Όπως κοιτούσα και άκουγα άλλες τραγουδίστριες να ερμηνεύουν γνωστά τραγούδια της Αλέξιας, έκανα τη σκέψη ότι θέλει πραγματικά πολύ μεγάλη δύναμη και επιμονή να μένεις πιστός σε αυτό που αγαπάς και έχεις επιλέξει να ακολουθήσεις, όταν κανένας δεν θέλει να σε δει έτσι, αλλά αντιθέτως όλοι σχεδόν προτιμούν μια εκδοχή που εσύ έχεις απορρίψει.
Και τότε τη θαύμασα!
Θαύμασα το κουράγιο που έχει να διαμορφώνει τα “θέλω” της με βάση αυτά που αγαπά η ίδια και όχι με βάση αυτά που αγάπησαν όλοι οι άλλοι!
ΑΛΕΞΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, σε παρακαλώ, να συνεχίσεις να ανεβαίνεις τον δρόμο που επέλεξες! Για κάποιον λόγο το θεωρώ σημαντικό και για μένα.
***Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν αρκετά χρόνια και σαν "παρεμβολή" είχε βρει μια θέση στο μυθιστόρημά μου "Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά".
Το "All in" είναι ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ! Στην ουσία του είναι ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο.
Το επίπεδο ευκολίας του “παζλ” με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος ο αναγνώστης, εξαρτάται μόνο από την διάθεση που θα δείξει για να το ψάξει!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα! -----------------------------------------------------
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα All in – Γιώργος Περισανίδης Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία: ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α. ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Μπράβο της που ακολουθεί τον δρόμο της καρδιάς της και όχι ενδεχομένως της τσέπης της. Ωστόσο τα ποπ που έχει απόκηρυξει ο κόσμος τα αγάπησε και αυτή τα είπε εξαιρετικά. Μπράβο και στην Αρβανίτη, την Σαμπρινα και την Μαντώ που υπερασπιζονται την ποπ πλευρά τους. Ωστόσο μην ξεχνάμε πως τέλη 90ς και οι 3 υπέκυψαν σε ρεπερτόριο Φοίβου και σε παρακμιακά νυχτερινά σχήματα κάτω από την αξία τους. Οπότε μπράβο στην Αλεξία που δεν υπέκυψε ποτέ σε ευκολίες.
Πειράζει που στην εφηβεία ξενυχτουσαμε με τα αγαπημένα εκείνα τραγούδια, σύμφωνα με την ηλικία μας,και "Τα κορίτσια ξενυχτάνε με ένα μυστικό,ωω, έτσι κάνω και γω!!"
Και κείνη πιτ
σιρίκα ήταν!!
Και έγινε πολύ γνωστή και αγαπημένη με όλα αυτά,σε μια εποχή που άρεσαν.....
Γιατί... αποποίηση..;;
Για να γίνεται ξανά διαφήμιση....
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ακριβως ετσι ειναι!!!!!!!ΜΠΡΑΒΟ σε αυτους τους καλλιτεχνες που μενουν πιστοι στην ιδεολογια τους!!!!!!!!!!!!!!!
Καλη φωνή,κατώτερη όμως από τη Μαντώ. Μου άρεσε στα ποπ και στα ελαφρά, τζαζ τραγουδια, ήταν όμως πολυ λίγη για να ερμηνευσει Μίκη.
Δίνω στο κοινό μου ότι μου ζητάει είναι απάντηση από έναν υπάλληλο μπακάλικου Όχι Από έναν καλλιτέχνη...εύγε Αλεξια
Καταπληκτική φωνή.Με τα τραγούδια της μεγάλωσα.Ειναι δικαίωμα του καθενός να επιλέγει την πορεία του.Την θαυμάζω απλά.
Δηλαδή επαινείτε την απόφαση της να πάψει να είναι εμπορική για να διαφημίσετε το δικό σας εμπορικό προιόν... Η Αλέξια να σας πληροφορήσω ότι έκανε και άλλους πετυχημένους εμπορικούς δίσκους χωρίς κανέναν Καλοδιπλωμένο, όπως το '' 1,2,3 '', '' Νερομπογιές '' και το '' Η Αλέξια τραγουδάει τα κλασσικά ''.
Αγαπάμε Αλέξια απλή ταπεινή χωρίς πολλές φανφάρες
κανενας συμβιβασμος ια το ευκολο κερδος !!!!!!!!!! μπραβο της!!!!!!!
Το "All in" είναι ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Στην ουσία του είναι ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο. Το επίπεδο ευκολίας του “παζλ” με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος ο αναγνώστης, εξαρτάται μόνο από την διάθεση που θα δείξει για να το ψάξει!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα! ----------------------------------------------------- 14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα All in – Γιώργος Περισανίδης Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία: ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α. ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Πολύ καλό αλλά θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση γιατί στο κόσμο των πολλαπλών ευκαιριών και καταχρήσεων θα νικηθη τελικά ο έρωτας κ.γιωργο καλές γιορτές καλή επιτυχία.!
"...Το τραγούδι «Οι Μέλισσες» και η Φωτεινή Βελεσιώτου είχαν μια εντυπωσιακή πορεία εκτός εποχής, όπως άλλωστε τους άξιζε...."
«Οι Μέλισσες» δισκογραφήθηκαν για πρώτη φορά το 2008 και συμπεριλήφθηκαν στο album Ίσαλος Γραμμή, μια καταπληκτική συλλογή του Γιώργου Καζαντζή. Στο ίδιο album τραγουδούσαν οι Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Χρήστος Θηβαίος, Μελίνα Κανά, Λιζέτα Καλημέρη, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Σταύρος Σιόλας και η, άσημη, τότε Φωτεινή Βελεσιώτου.
Ανάμεσα σε ένα τόσο σημαντικό επιτελείο καλλιτεχνών, η Βελεσιώτου έμοιαζε καταδικασμένη να μείνει “πίσω” και στην αφάνεια. Εξάλλου είχε να “ανταγωνιστεί” σχεδόν όλα τα “μεγαθήρια” της Ελληνικής έντεχνης δισκογραφίας. Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι!
Το τραγούδι σιγά σιγά γινόταν όλο και πιο γνωστό και ακουγόταν όλο και περισσότερο. Χρειάστηκαν όμως να περάσουν επτά χρόνια ώσπου να γίνει επιτυχία και να το αγαπήσει το ευρύ κοινό. Επτά χρόνια σε μια εποχή που όλα τα τραγούδια γίνονται “γνωστά” σε επτά ημέρες.
Στις 18 Φεβρουαρίου του 2009 “ανεβαίνει” στο youtube η πρώτη εκδοχή του τραγουδιού, χωρίς video clip, με τη φωτογραφία του δίσκου. Στις 19 Απριλίου του 2010 “ανεβαίνει” στο youtube ένα εντελώς ερασιτεχνικό video που είναι μια συρραφή εικόνων με στίχο. Η συνέχεια θα είναι μάλλον καταιγιστική μιας και σήμερα οι διαφορετικές εκτελέσεις του τραγουδιού είναι πια δεκάδες!
Ακόμα η επιλογή τους σαν τραγούδι τίτλων στην επιτυχημένη σειρά του AΝΤ1 "Άγριες Μέλισσες", του έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ώθηση. Συνολικά μέχρι σήμερα, σχεδόν 12 χρόνια από την κυκλοφορία του, το τραγούδι σε μια απολαυστικά αργή πορεία (η βραδύτητα είναι ο ρυθμός της απόλαυσης και η ταχύτητα ο ρυθμός της λήθης...) έχει κάνει συνολικά πάνω από 5 εκατομμύρια προβολές στο youtube!
"...Να σε μισήσω είναι αργά, αέρας με δροσολογά, με κυνηγούν οι μέλισσες κι εσύ που δε με θέλησες..."
Μέλισσες (διήγημα)
Ανακάτευε τον καφέ του περιμένοντας να βρεθούν. Στο τηλέφωνο δεν του είχε αφήσει και πολλά περιθώριο ελιγμών. Τον ήθελε για κάτι πολύ σοβαρό που δε σήκωνε αναβολή. Είχε δεχτεί χωρίς να δείξει καμία ανησυχία σε εκείνη. Όμως όταν της έκλεισε το τηλέφωνο, ήξερε πολύ καλά τι τον περιμένει πια.
Την Αναστασία τη γνώριζε εδώ και δύο μήνες περίπου και είχαν βρεθεί ερωτικά αρκετές φορές από τότε. Ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του και έκανε μια γρήγορη ανίχνευση του χώρου, αλλά δεν την είδε πουθενά. Προσπάθησε να καταλάβει τι νιώθει για εκείνη, ερωτική έλξη σίγουρα, αλλά δεν ήταν καθόλου σίγουρος για οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα...
Ο Νίκος Κλαδουδάτος ή «πολεμιστής», όπως ήταν γνωστός στις λέσχες και στα καζίνα, δεν πέρναγε και τις καλύτερες μέρες του. Είχε πάρει αρκετά δάνεια από τον Σεμπάστιαν τις τελευταίες μέρες και τα είχε χάσει όλα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Σεμπάστιαν του είχε επιβάλλει την επόμενη μέρα να δει κάποιον Γιώργο Περισανίδη, συγγραφέα! Έγραφε του είπαν ένα βιβλίο για τον τζόγο και ήθελε να του πάρει συνέντευξη! Το είχε δεχτεί και αυτό, απρόθυμα, όπως όλα όσα δεν περιλάμβαναν το αγαπημένο του μπλακ τζακ.
Η Αναστασία δεν έλεγε να φανεί ακόμα και ο Κλαουδάτος έβγαλε από τη σακούλα τα βιβλία που του είχε στείλει με κούριερ ο συγγραφέας. Άνοιξε το πρώτο, το πιο λεπτό και περιεργάστηκε το εξώφυλλο. Διάβασε τον τίτλο δυνατά σαν να ήταν μαζί με κάποιον.
- "...Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα!..." Άνοιξε το βιβλίο σε μια τυχαία σελίδα και ξεκίνησε να διαβάζει:
"...Η θεωρία της συνέχειας των πραγμάτων, που ξεκινάει από την απλή σκέψη ότι τίποτε δεν τελειώνει πραγματικά και τίποτε δεν αρχίζει πραγματικά αλλά όλα είναι μέρος ενός άπειρου συνόλου που επεκτείνεται μέσα στον χρόνο, είναι ίσως η πιο λογική θεωρία «αθανασίας» που μπορούμε να έχουμε...
Κάθε μας συναίσθημα, σκέψη και δράση έχει μια δυναμική που επεκτείνεται πολύ πέρα ακόμα και από την ίδια μας την ύπαρξη, ακόμα και οι πιο μικρές αποφάσεις που παίρνουμε παίζουν καθοριστικό ρόλο!
Αλλάζεις τον κόσμος όχι μόνο από τις αποφάσεις που πήρες και από τις πράξεις που έκανες αλλά ακόμα και μέσα από τις αποφάσεις που ΔΕΝ πήρες και τις πράξεις που ΔΕΝ έκανες..."
Δεν πρόλαβε να επεξεργαστεί αυτό που διάβασε γιατί ένιωσε μια παρουσία να τον επεξεργάζεται. Σήκωσε το βλέμμα και την είδε να στέκεται όρθια δίπλα του. - Δε θα καθίσεις; - Αν μου εγγυηθείς ότι δεν ψηλώνω άλλο, πολύ ευχαρίστως, είπε και έκατσε απέναντι του.
Ο πολεμιστής χαμογέλασε και την κοίταξε, χωρίς να πει κάτι, άλλο. Στη συνέχεια έψαξε για τον σερβιτόρο και της παράγγειλε καφέ.
- Λοιπόν, τι είναι αυτό το σημαντικό που με ήθελες, τη ρώτησε τελικά αφού είδε ότι ούτε εκείνη μίλαγε. - Είμαι έγκυος! Νίκο, θα γίνεις πατέρας!
Δεν έδειξε καμία αντίδραση, ούτε θετική, ούτε αρνητική. Αν και το περίμενε, από τη στιγμή που έκλεισε το τηλέφωνο, το είχε σκεφτεί, ότι ήταν το πιο πιθανό σενάριο, αλλά και πάλι είχε αιφνιδιαστεί. Εξάλλου δεν είχε ακόμα κανένα συναίσθημα. Δεν μπορούσε ούτε και ο ίδιος να καταλάβει τι αισθάνεται.
- Είσαι σίγουρη ότι αυτό θες; Μπόρεσε τελικά να ρωτήσει. - Είμαι! Και είμαι και πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Δεν ήρθα εδώ για να σε ρωτήσω κάτι, ήρθα να στο ανακοινώσω. Το τι θα κάνεις εσύ, από εδώ και πέρα, δεν το ξέρω αλλά ελπίζω να θες να είσαι μέρος της ζωής μας! - Δώσε μου λίγο χρόνο, δεν ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο. - Έχεις περίπου 8 μήνες του είπε και χαμογέλασε.
Σαν να απολαμβάνει την αμηχανία μου σκέφτηκε. Άλλαξαν κουβέντα και η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την καθημερινότητά τους. Έφυγαν μαζί για το σπίτι της και έκαναν έρωτα για τελευταία φορά.
Λίγο πριν νυχτώσει, έφυγε να πάει να συναντήσει τον Σεμπάστιαν, που τον είχε πάρει τηλέφωνο ότι τον ήθελε κάτι. Μπαίνοντας στη λέσχη που συνήθιζε να παίζει, τον είδε να τον περιμένει. Ο Σεμπάστιαν καθόταν στη γνώριμη του θέση, έτοιμος να "εξυπηρετήσει" χρηματικά παίκτες που είχαν χάσει και είχαν ανάγκη από χρήματα.
- Πώς πάει; τον ρώτησε κοφτά ο Σεμπάστιαν. - Πώς να πάει! Έχει τζογόκαιρο και εμείς δεν έχουμε ούτε μαντήλι να κλάψουμε! - Με αυτά που χρωστάς, τι θα κάνουμε; Δεν έχεις δώσει τσιγάρο εδώ και δυο μήνες και κάθε εβδομάδα παίρνεις! - Θα μου δανείσεις 3-4 χιλιάρικα και ότι βγάλω θα στα δώσω. - Δεν έχω καθόλου λεφτά πάνω μου. Έχω έρθει από νωρίς και μου τα έχουν πάρει όλα. Θες να περάσω σε καμιά ώρα από το σπίτι σου; - Ναι αμέ! Εκεί θα ‘μαι!
Περίπου μια ώρα μετά ο πολεμιστής ακούει το κουδούνι του να χτυπά. Ανοίγοντας την πόρτα του θα αντικρίσει δυο άγνωστους. Αμέσως διαισθάνεται ότι κάτι κακό θα του συμβεί. Τους ζητάει να μιλήσει στο τηλέφωνο με τον Σεμπάστιαν και προσπαθεί να τους πείσει ότι πρόκειται για παρεξήγηση. Προς μεγάλη του έκπληξη, ο ένας βγάζει ένα παλιό τηλέφωνο και καλεί τον Σεμπάστιαν:
- Δυστυχώς είσαι το δόλωμα για να τη στήσουμε σε κάποιον άλλον. Δεν έχει να κάνει με το χρέος σου, η επιλογή έγινε με άλλα κριτήρια! - Μη μου το κάνεις αυτό! Όχι τώρα που θα γίνω πατέρας, τον παρακάλεσε και ακόμα και ο ίδιος απόρησε πως σκέφτηκε το αγέννητο παιδί του εκείνη τη στιγμή! - Θα έλειπες τις περισσότερες ώρες, θα χρέωνες οικονομικά τη μάνα του και θα τους δημιουργούσες ένα σωρό προβλήματα. Χάρη τους κάνεις, είπε και του έκλεισε το τηλέφωνο.
Λίγα λεπτά μετά και ενώ ο πολεμιστής είναι πια δεμένος και οι επισκέπτες του ετοιμάζονταν να τον κρεμάσουν από το ταβάνι. Χτύπησε το τηλέφωνο του ενός. Μίλησε για πολύ λίγο, μετά πήγε στον πολεμιστή και του είπε:
- Γράψε σε ένα χαρτάκι τα στοιχεία της μάνας και ο Σεμπάστιαν σου υπόσχεται να μη λείψει ποτέ τίποτε από το παιδί σου και τη μάνα του.
Σχεδόν συγκινημένος, ο πολεμιστής πήρε το μολύβι που του έδωσαν και έγραψε:
Αδαμαντία Νικολάου - 6978999876. Σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα κάτι και με χέρια που έτρεμαν συμπλήρωσε:
«Αλλάζεις τον κόσμος όχι μόνο από τις αποφάσεις που πήρες και από τις πράξεις που έκανες, αλλά ακόμα και μέσα από τις αποφάσεις που ΔΕΝ πήρες και τις πράξεις που ΔΕΝ έκανες...»
----------------------------------------------------- *** Το παραπάνω διήγημα αποτελεί μια παράλληλη ιστορία ηρώων που γεννήθηκαν και έχουν αναπτυχθεί πιο διεξοδικά στο μυθιστόρημα που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Φυλάτος και ονομάζεται "All in". ----------------------------------------------------- 14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα All in – Γιώργος Περισανίδης Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία: ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α. ----------------------------------------------------- All in! (Μια μικρή παρουσίαση) Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο! Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις.
Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In! Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα".
Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση; Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο.
Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα! ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
«… Μάθε, καλέ μου φίλε, ότι το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις…»
Πόκερ, Ρουλέτα, Μπλακ Τζακ, Φρουτάκια…
Πέντε ήρωες παθιασμένοι με τον τζόγο. Πέντε ιστορίες φαινομενικά ανεξάρτητες, που όμως συνδέονται σε ένα παιχνίδι αναμετρήσεων και ανατροπών. Συμπτώσεις και μοιραίες συναντήσεις, μια διαρκής μάχη με το πεπρωμένο κι ένας έρωτας καταλύτης.
Το κλίμα της χαρτοπαιξίας, των καζίνων και των στοιχημάτων, τα πάθη και οι ακραίες καταστάσεις που οδηγούν την προσωπικότητα στα όριά της.
Ήρωες από κινηματογραφικές ταινίες και λογοτεχνικά βιβλία, προσωπικότητες, όπως ο Nick the Greek, ο Έντουαρντ Θορπ και ο John Taramas, εισέρχονται στην αφηγηματική πλοκή, στο μεταίχμιο ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα.
----------------------------------------------------- 14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα All in – Γιώργος Περισανίδης Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία: ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α. ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
"...Το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις. Το βασικό είναι να παίζεις..."
Ήρωες παθιασμένοι με τον τζόγο, ιστορίες φαινομενικά ανεξάρτητες, που όμως συνδέονται σε ένα παιχνίδι αναμετρήσεων, ανατροπών και μοιραίων συναντήσεων.
Ένα ερωτικό μυθιστόρημα μέσα στο κλίμα της χαρτοπαιξίας, των καζίνων και των στοιχημάτων, για τα πάθη που δοκιμάζουν τα όριά μας.
Εξάλλου είναι πάντα μέσα στα πλαίσια των πιθανοτήτων να συμβεί το απίθανο. ----------------------------------------------------- 14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα All in – Γιώργος Περισανίδης Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία: ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α. ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Καλοταξιδο το βιβλίο, είναι σίγουρα πολύ ενδιαφέρον σε μια εποχή που <<κυριαρχεί >> ο τζόγος. Είχα την τύχη να δω το 2002 τον Τζον Ταραμα στο καζίνο της Θεσσαλονίκης κ θα ήθελα να προσθέσω κάτι: Το βασικό είναι ...Να πιάσεις τον μηχανισμό
Συγχαρητήρια!
Μπράβο!
Καλοτάξιδο!
Συγχαρητήρια!
Καλοταξιδο.
Είμαι σίγουρος για την επιτυχία του βιβλίου! !!
Κάπου μέσα θα είναι αποτυπωμένη και η δική μου ζωή. ...τζόγος. .35 χρόνια. .και μετά κέντρο αποκατάστασης...και τελικά ΝΙΚΗΣΑ! !!!!!!
Γιωργο καλή σου ημέρα όμορφη γλυκιά χαρούμενη να είναι η εβδομάδα σου
Πίστη είναι η αποδοχή ενός ισχυρισμού, γεγονότος ή δυνατότητας, ανεξάρτητα αν μπορεί να δικαιολογηθεί ή όχι. (wikipedia)
Η ιστορία της ανθρωπότητας έχει διαμορφωθεί όπως είναι σήμερα, κυρίως εξαιτίας αυτής της πίστης που έχουμε την ικανότητα να αναπτύσσουμε ως είδος.
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος με ένα παράδειγμα. Θα μεταφερθούμε κάποιες χιλιάδες χρόνια πίσω, περίπου 10.000 χρόνια πίσω, στη πρώτη αγροτική επανάσταση όπου και έγινε η μετάβαση από το κυνήγι στην γεωργία.
Οι τότε άνθρωποι άρχισαν να καλλιεργούν την γη και ζούσαν από αυτά που τους έδινε, με την πείνα όμως να είναι εκείνη την εποχή η κυριότερη αιτία θανάτου, κυρίως κάθε φορά που κάτι στράβωνε με τη σοδειά τους!
Πάω λοιπόν σε έναν από τους πρώτους αγρότες και του προσφέρω ένα σακί με πέτρες για να μου δώσει τη σοδειά του. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί; Στην καλύτερη περίπτωση θα με έδιωχνε με βρισιές και κλωτσιές και στη χειρότερη θα με σκότωνε. Να αποδεχόταν αυτό που του πρότεινα δεν δίνω καμία πιθανότητα.
Όμως τα χρόνια πέρασαν, ο άνθρωπος έμαθε καλύτερα τη γη, ανέπτυξε εργαλεία και εξημέρωσε ζώα και η γη άρχισε να παράγει περισσότερα από αυτά που ο ίδιος μπορούσε να καταναλώσει! Έτσι γεννήθηκε μια νέα ανάγκη. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να αξιοποιήσει τα τρόφιμα που δεν μπορούσε να καταναλώσει. Από την ανάγκη αυτή εφευρέθηκαν τα νομίσματα, που έδιναν μια ικανοποιητική λύση στο πρόβλημα του.
Στη συνέχεια έπρεπε να γεννηθεί και η πίστη ότι τα νομίσματα έχουν ανταλλακτική αξία και δεν είναι ένα σακί με πέτρες. Χωρίς την πίστη στην αξία των νομισμάτων θεωρείται παραλογισμός να δεχτώ ένα σακί με νομίσματα για να σου δώσω τη σοδειά μου.
Ας έρθουμε σε ένα άλλο παράδειγμα λίγο πιο κοντά χρονικά και να πάμε στις αρχές της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης. Ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισαν τότε στη Μεγάλη Βρετανία, ήταν οι εργάτες να είναι συνεπείς σε ωράρια. Οι περισσότεροι πήγαιναν σε ακανόνιστους χρόνους για δουλειά (κυρίως ότι ώρα ξυπνούσαν) και έφευγαν όταν τέλειωναν αυτά που τους είχαν ανατεθεί.
Η ανάγκη λοιπόν του ανθρώπου εκείνη την εποχή να συγκεντρώσει πολλούς εργάτες στο ίδιο σημείο και να τους κρατήσει εκεί για πολλές ώρες γέννησε την πίστη στο χρόνο. Πολλά επιβλητικά ρολόγια στήθηκαν σε διάφορα σημεία για να επιτευχθεί η πίστη αυτή.
Η πίστη για την άξια της εργασίας, ήταν ανάγκη να γεννηθεί και αυτή. Αντίληψη που εκείνη την περίοδο δεν ήταν καθόλου διαδεδομένη, μιας και η ανώτερη τάξη τότε, το θεωρούσε ως και ντροπή να έχει δουλέψει κάποιος έστω και μια μέρα.
Η πρόοδος της ανθρωπότητας και η εξέλιξη της σε μεγάλο μέρος έχει βασιστεί στην πίστη που γεννούσαν οι ανάγκες της εποχής.
Ας δούμε ένα παράδειγμα ακόμη. Στην εποχή του Γαλιλαίου (Περίπου 500 χρόνια από σήμερα), όλοι πίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη. Αυτός που τολμούσε να ισχυριστεί κάτι αντίθετο, αντιμετωπιζόταν ως γραφικός και κινδύνευε ως και η ζωή του! Σήμερα που η επιστήμη προχώρησε και έκανε νέες ανακαλύψεις και παρατηρήσεις στον τομέα αυτό, πιστεύουμε ότι η γη δεν είναι επίπεδη και αυτούς τους λίγους που πιστεύουν κάτι άλλο τους αντιμετωπίζουμε σαν γραφικούς.
Μάλλον ο πιο πάνω ισχυρισμός μου για την πρόοδο της ανθρωπότητας χρειάζεται μια σημαντική συμπλήρωση.
Η πρόοδος λοιπόν και η εξέλιξη της ανθρωπότητας σε μεγάλο βαθμό έχουν βασιστεί στην πίστη που γεννούσαν οι ανάγκες της εποχής, από ιδέες που έτυχαν ευρύτερης αποδοχής.
Αντίθετα η πίστη σε ιδέες που δεν θα γίνουν κοινωνικά αποδεκτές και θα της ασπαστούν λίγοι σε περιθωριοποιεί!
Ας δούμε ένα τελευταίο παράδειγμα. 325 χρόνια μετά την γέννηση του Χριστού, στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, η εκκλησία καταδίκασε τη διδασκαλία του Αρείου και καθιέρωσε τον όρο ομοούσιος. Είχε προηγηθεί μερικά χρόνια πριν η επικράτηση των θέσεων του Αρείου ότι ο Ιησούς ήταν δημιούργημα και όχι υπόσταση του Λόγου του Θεού.
Η απόφαση αυτή που πάρθηκε 325 χρόνια μετά την γέννηση του Χριστού έχει ως σήμερα καθορίσει πολύ σημαντικά τον Χριστιανισμό και σίγουρα θα μιλούσαμε για πολύ διαφορετική θρησκεία αν είχαν επικρατήσει τελικά οι απόψεις του Αρείου.
Η πίστη σε οποιαδήποτε ιδέα και ως συνέπεια και τι θεωρείται αλήθεια, δυναμώνει αναλογικά με την αποδοχή που πετυχαίνει στην κοινωνία. Όσο μεγαλύτερη η αποδοχή, τόσο πιο ισχυρή η πίστη.
Ο Απόστολος Παύλος στην περίφημη επιστολή του Προς Κορινθίους την κατατάσσει στα 3 σπουδαιότερα πράγματα που μας απομένουν:
"...Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη..."
Όμως ο Απόστολος Παύλος τοποθετεί στην κορυφή της ιεραρχίας την αγάπη! Δεν καταφέραμε να τον ακολουθήσουμε σε αυτό. Ο άνθρωπος δυστυχώς ως και σήμερα τοποθετεί την πίστη στην κορυφή της ιεραρχίας του.
Ως και σήμερα η ανθρωπότητα διαχωρίζεται με βάση τα πιστεύω των ανθρώπων ενώ θα μπορούσε να ενώνεται με βάση την αγάπη. Δεν τα έχουμε καταφέρει! Θα κλείσω με την ελπίδα να αλλάξει αυτό στο μέλλον.
Αν η επιστήμη τα επόμενα χρόνια, καταφέρει μελετώντας τα σκυλιά να φτιάξει ένα εμβόλιο που θα μας έκανε να αγαπήσουμε με τον τρόπο που αυτά είναι ικανά, θα ήμουν ο πρώτος που θα το έκανε.
----------------------------------------------------- All in – Νέο Μυθιστόρημα! 14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία: ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α. -----------------------------------------------------
All in! (Μια μικρή παρουσίαση)
Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο!
Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις.
Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In!
Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα".
Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση;
Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο.
Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα! ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Μπορεί ένας έρωτας να επιβιώσει στον κόσμο των καταχρήσεων ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση; Μια άνιση μάχη μεταξύ εθισμών και ενός πρωτόγνωρου ερωτικού πάθους.
Ήρωες παθιασμένοι με τον τζόγο, ιστορίες φαινομενικά ανεξάρτητες, που όμως συνδέονται σε ένα παιχνίδι αναμετρήσεων, ανατροπών και μοιραίων συναντήσεων.
Ένα ερωτικό μυθιστόρημα μέσα στο κλίμα της χαρτοπαιξίας, των καζίνων και των στοιχημάτων, για τα πάθη που δοκιμάζουν τα όριά μας.
----------------------------------------------------- 14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα All in – Multitasking Μυθιστόρημα
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία: ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α. ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
"...Oh, baby this town rips the bones from your back It's a death trap, it's a suicide rap We gotta get out while we're young `Cause tramps like us, baby we were born to run..."
Ελεύθερη Μετάφραση: "...Μωρό αυτή η πόλη σπάει τα κόκαλα από την πλάτη σου Είναι μια παγίδα θανάτου, είναι μια μορφή αυτοκτονίας Πρέπει να φύγουμε όσο είμαστε νέοι Γιατί αλήτες σαν εμάς, μωρό γεννηθήκαμε για να τρέχουμε..."
Ο Springsteen έπαιξε το συγκεκριμένο τραγούδι για πρώτη φορά στις 9 Μαΐου του 1974. Τότε άσημος ακόμα, άνοιγε μια συναυλία της Bonnie Raitt. Ο δημοσιογράφος Jon Landau, που έτυχε να βρίσκεται στην συναυλία, έγραψε στην εφημερίδα Boston's Real Paper την επόμενη μέρα ότι είδε το μέλλον της ΡΟΚ μουσικής και αυτό έχει το όνομα Bruce Springsteen.
Ο ίδιος ο Springsteen έχει αναφέρει ότι έγραψε το born to run στις αρχές του 1974, όπως έπαιζε με την κιθάρα του, στην άκρη του κρεβατιού του:
"...Η φράση born to run ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό. Στην αρχή νόμιζα ότι είναι τίτλος από ταινία ή κάποια φράση που κάπου έχω δει... Μου άρεσε η φράση γιατί πρότεινε κάποιου είδους κινηματογραφικού δράματος που πίστευα ότι ταιριάζει απόλυτα με την μουσική που ήδη είχα στο μυαλό μου..."
Οι στίχοι του τραγουδιού μιλούν για ένα αγόρι και ένα κορίτσι που θέλουν να ξεκινήσουν να τρέχουν και να μη σταματήσουν ποτέ...
Θα χρησιμοποιήσω και πάλι λόγια του ίδιου του Springsteen:
"...Αυτό ήταν μια μάλλον ρομαντική ιδέα! Μετά συνειδητοποίησα ότι πρέπει να σκεφτώ κάποιο μέρος για όλο αυτόν τον κόσμο που έμπαινε μέσα στα αυτοκίνητα και ξεκινούσε...Κατάλαβα ότι η ελευθερία αν δεν συνοδεύεται από κάποιου είδους κοινωνικής συνοχής, μπορεί να είναι άσκοπη! Έτσι αυτό έγινε ένα τραγούδι για άτομα που στην ουσία προσπαθούν να γυρίσουν σπίτι τους...Μου έκανε ωραία συντροφιά στις αναζητήσεις μου και το ίδιο ελπίζω και στις δικές σας...."
Το τραγούδι αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη επιτυχία του Bruce και ήταν αυτό που τον έκανε αναγνωρίσιμο σε ένα ευρύ κοινό.
Born to run (διήγημα)
Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017, Πάτρα
Δεν ήξερε πια αν ήταν ακόμα ερωτευμένη μαζί του ή όχι. Αισθανόταν σύγχυση. Διαβάζοντας την φράση του Προύστ:
"...Σε έναν χωρισμό, αυτός που δεν είναι πραγματικά ερωτευμένος είναι εκείνος που λέει τα πιο τρυφερά λόγια..."
σκεφτόταν αν θέλει να τον χωρίσει ή να τον εκδικηθεί για την απάθεια του. Χωρίς να το έχει αποφασίσει ακόμα σκεφτόταν τον χωρισμό πολύ έντονα.
Όταν είχε ξεκινήσει η σχέσης τους, κάθε φορά που εκείνη έμπαινε σπίτι, εκείνος έστηνε μια μικρή γιορτή. Τον τελευταίο μήνα όχι μόνο είχε σταματήσει να το κάνει, αλλά η Κατερίνα αισθανόταν σχεδόν αόρατη.
Από την ημέρα που είχε εγκατασταθεί στην Πάτρα, ζούσε τον έρωτα της για εκείνον και δεν σκεφτόταν να παίξει. Ο τζόγος σαν να είχε βγει από το μυαλό της εντελώς. Θυμόταν τα λόγια που της είχε πει κάποιος φίλος, ότι θα σταματήσει να παίζει μόνο όταν τον αντικαταστήσει με έναν άλλον εθισμό, το ίδιο έντονο. Ο έρωτας, έλεγε στον εαυτό της, είναι το δυνατότερο συναίσθημα στον κόσμο. Έτσι και για εκείνη, το μόνο που ήθελε ήταν να είναι μαζί του.
Όμως πια όσο περισσότερο αισθανόταν ότι για εκείνον δεν είναι πια το κέντρο του κόσμου, τόσο μεγαλύτερη γινόταν η ανάγκη της να παίξει.
Δε θα ρίσκαρε όμως να πάει στο καζίνο του Ρίο να τη δουν, γιατί ήξερε ότι ο άντρας της θα έχει σίγουρα δικούς του ανθρώπους εκεί, που θα τον ενημέρωναν αμέσως. Τη λύση τελικά έδωσε ο ΟΠΑΠ που ξεκίνησε εκείνη την περίοδο πιλοτικά να προσφέρει "Φρουτάκια" στους πελάτες του.
Το πρώτο PLAY- ΟΠΑΠ που είχε ανοίξει στην Πάτρα ήταν μόλις δυο γωνίες από το σπίτι τους και σε σημείο από το οποίο περνούσε καθημερινά πολλές φορές η Κατερίνα.
Μπήκε μέσα, έδωσε την ταυτότητα της και έβγαλε την απαραίτητη κάρτα. Έκατσε μπροστά σε ένα μηχάνημα έβαλε 20 ευρώ και άρχισε να ψάχνει τα διαθέσιμα παιγνίδια. Προσπαθούσε να βρει ίδια ή παρόμοια με αυτά που συνήθιζε να παίζει στο Λουτράκι. Μάταια όμως, έμοιαζαν διαφορετικά και λιγότερο ελκυστικά. Τελικά ξεκίνησε να παίζει ένα που είχε κάτι φλεγόμενα εφτάρια.
Κατάφερε να φύγει μια ώρα μετά με 30 ευρώ κέρδος και πολύ ευχαριστημένη γιατί δεν της είχαν φανεί εθιστικά τα "Φρουτάκια", αλλά και γιατί είχε καταφέρει να συγκρατηθεί και να φύγει. Την επόμενη μέρα πήγε και έβαλε 50 ευρώ στο ίδιο παιγνίδι και έφυγε πάλι με κέρδος 100 ευρώ έχοντας παίξει πολύ ώρα και με μεγάλες διακυμάνσεις στα κέρδη.
Την επόμενη μέρα δεν πήγε καθόλου, γιατί έμεινε με τον Γιώργο σπίτι. Το σκέφτηκε όμως αρκετές φορές.
Όταν την μεθεπόμενη κάθισε πάλι στο μηχάνημα, έβαλε αρχικά 50 ευρώ και τον στοιχηματισμό στο μέγιστο. Έφυγε μερικές ώρες αργότερα έχοντας χάσει περίπου 500 ευρώ που ήταν και όλα τα λεφτά που είχε μαζί της.
Όλη την υπόλοιπη μέρα ήταν σε μια φοβερή υπερένταση και τα "Φρουτάκια" ήταν πια το μοναδικό πράγμα που την απασχολούσε. Οι επόμενες μέρες θα τη βρουν να παίζει πολλές ώρες, χωρίς όμως κάποια σημαντική απώλεια ή κέρδος.
Στον Γιώργο δεν είχε πει τίποτε και εκείνος δεν υποπτευόταν κάτι, μιας και εκείνη έπαιζε τις ώρες που έλειπε.
Το τελευταίο βράδυ που πέρασε στην Πάτρα θα τη βρει με τον Γιώργο στο μπαρ "Λωτός".
Παράγγειλαν δυο τζιν με χυμό λεμόνι, όταν η Κατερίνα σε μια τελευταία προσπάθεια να πείσει τον εαυτό της περισσότερο ότι μπορεί να συνεχίσει να ζει χωρίς τζόγο, είχε μια συναισθηματική έκρηξη. Είχε πιάσει και τα δυο του χέρια και με ύφος που ακροβατούσε ανάμεσα στο σοβαρό και στο αστείο, τον είχε ρωτήσει:
- Γιώργο, τι θα έκανες, αν πέθαινα; - Ο Μάρκες νομίζω, έχει γράψει « σ' αγαπώ σημαίνει απαγορεύεται να πεθάνεις». - Εγώ δε ρώτησα τον Μάρκες, εσένα ρώτησα! - Όλοι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή...
Εκνευρισμένη σηκώθηκε όρθια απότομα, πήγε σε ένα από τα παράθυρα που διέθετε το μπαρ, κοίταξε για λίγο έξω και μετά από λίγο γύρισε αμίλητη πίσω. Πήγε στον dj και του ζήτησε να ακούσει το "Born to run" του Springsteen.
Κάθισε δίπλα στον Γιώργο που φαινόταν εντελώς στον κόσμο του και για πρώτη φορά σκέφτηκε σοβαρά να αποδεχτεί την πρόταση του άντρα της. «Γύρνα και θα παίζεις όσα θες και όσο θες» της είχε πει την τελευταία φορά που είχαν μιλήσει. Τότε είχε γελάσει και τον είχε απορρίψει, αλλά τώρα της φαινόταν η πιο ρεαλιστική επιλογή.
Αν μείνω μαζί του θα τον καταστρέψω και αυτόν σκέφτηκε. Η επόμενη σκέψη που έκανε ήταν αν αυτό δεν το λέει μόνο και μόνο για να αισθανθεί η ίδια καλύτερα για την απόφαση που είχε πάρει.
Γύρισε και τον κοίταξε να πίνει το ποτό του:
- Ο κύβος ερρίφθη, καλέ μου. - Ποιος κύβος; Δεν καταλαβαίνω! - Ξέρεις τι άλλο διάβασα σήμερα σε αυτόν τον Προυστ που μου έδωσες; - Τι; Πες μου! - "...Όλες οι οριστικές μας αποφάσεις λαμβάνονται ενώ βρισκόμαστε σε μια ψυχολογική κατάσταση που δεν διαρκεί πολύ..." - Τι πιστεύεις; Ισχύει;
Η Κατερίνα δεν απάντησε...δεν ήθελε να συνεχίσει άλλο την κουβέντα. Σηκώθηκε και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Από τα ηχεία ακούστηκε η χαρακτηριστική φωνή του Bruce Springsteen:
"...Oh honey, tramps like us Baby, we were born to run Come on with me, tramps like us Baby, we were born to run..."
*** Το παραπάνω διήγημα αποτελεί μια παράλληλη ιστορία ηρώων που γεννήθηκαν και έχουν αναπτυχθεί πιο διεξοδικά στο μυθιστόρημα που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Φυλάτος και ονομάζεται "All in".
Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο!
Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις.
Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In!
Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα".
Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση;
Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο.
Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα!
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Σχεδόν έρωτας (διήγημα με αφορμή τους αστικούς μύθους)
Οι αστικοί μύθοι αποτελούν ιστορίες, συνήθως φανταστικών γεγονότων που διαδίδονται μαζικά.
Ωστόσο, δεν είναι απαραιτήτως δημιουργήματα της φαντασίας και αρκετοί θρύλοι στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Κάποιοι αστικοί μύθοι έχουν καταφέρει να επιβιώσουν για αρκετά χρόνια με μικρές παραλλαγές.
Οι αστικοί μύθοι συνηθέστερα γίνονται πιστευτοί, επειδή περιέχουν έναν κόκκο αλήθειας ή επειδή αναφέρουν πράγματα συναρπαστικά.
Το παρακάτω διήγημα είναι βασισμένο σε πολύ γνωστό αστικό μύθο.
Στεκόταν στην άκρη του δρόμου και είχε απλώσει το χέρι με την παλάμη κλειστή να δείχνει με τον αντίχειρα προς τα πάνω. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ποιος κάνει σήμερα ακόμα ωτοστόπ;
Στα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να πάρω την απόφαση να σταματήσω και να την πάρω μαζί μου, κατάφερα να προσέξω ότι ήταν πραγματικά όμορφη, με ένα ίσως παράταιρο για την εποχή ντύσιμο.
Πριν ξεκινήσω και αφού εκείνη είχε βολευτεί στη θέση του συνοδηγού, την ρώτησα:
- Πού πηγαίνεις; - Καλαμάτα! Γυρίζω πίσω σπίτι! - Ωραία στο δρόμο μου είσαι. - Είναι μακριά ακόμα; - Όχι, μισή ώρα δρόμος.
Έβαλε τη ζώνη της και πολύ φυσικά χωρίς να με ρωτήσει κάτι, άρχισε να αλλάζει τους σταθμούς στο ραδιόφωνο μου.
Στην αρχή πέτυχε ένα παλιό τραγούδι των Cutting Crew, το “I Just Died In Your Arms”, το άφησε να παίξει λίγο και μετά το άλλαξε.
“Ωραίο τραγούδι, αλλά με ρίχνει ψυχολογικά και θέλω να μείνω χαρούμενη”, μου είπε και συνέχισε το ψάξιμο.
Αφού πέρασε διάφορους σταθμούς, τελικά σταμάτησε σε ένα άλλο παλιό τραγούδι που αδυνατούσα να θυμηθώ τον τίτλο, είχε όμως πολύ ατμοσφαιρική και ταυτόχρονα ρομαντική μουσική.
“Μ' αρέσει πολύ”, είπε και προσπάθησε να τραγουδήσει, χωρίς να γνωρίζει πραγματικά τους στίχους...
Έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και άνοιξα το Shazam, που το έβαλα να ψάχνει.
Το βρήκε, σχεδόν αμέσως!
Πάνω στην οθόνη του κινητού μου έγραφε: mono - life in mono (from the movie “Great Expectations 1998)
“mono - life in mono, το τραγούδι ακούγεται στην ταινία “Μεγάλες Προσδοκίες”, είπα. “Ναι μωρέ! Μπράβο! Την είχα δει πρόπερσι στον κινηματογράφο”, μου απάντησε.
Έδειχνε λίγο σαστισμένη ή μπορεί και να ήταν η ιδέα μου...
Αποφάσισα να την ρωτήσω για την ταινία, μιας και ο κινηματογράφος είναι πάντα μια καλή αφορμή για μια ωραία συζήτηση.
- Η ταινία πως σου φάνηκε; - Ωραία! Πολύ ρομαντική στην αρχή, αλλά το τέλος άνισο! - Γιατί το λες αυτό; Είναι στην τελευταία σκηνή που φτάνουν στο τέλος του έρωτα και εκεί ξεκινάει η αγάπη! - Το τέλος του έρωτα; Δεν το έχω ζήσει αυτό! Δεν το ξέρω... - Είσαι πολύ νέα ακόμα, θα φτάσεις και εκεί. - Δεν νομίζω.
Παρ' όλο που είχε μόλις πει “Δεν νομίζω”, τόσο ο τόνος που το είχε πει, όσο και το ύφος της δεν άφηναν αμφιβολία ότι ήταν σίγουρη ότι δεν πρόκειται να το ζήσει.
Πείσμωσα.
- Ξέρεις είναι αποστολή του έρωτα να πεθαίνει και να παραχωρεί τη θέση του στην αγάπη. - Πεθαίνει ο έρωτας; Αν πεθάνει ο έρωτας, πώς μπορείς να συνεχίσεις να ζεις; - Ό,τι έχει αρχή, έχει και τέλος. - Αυτή είναι ατάκα από το Matrix, την είδα πέρσι ανυπομονώ πολύ και για τις συνέχειες! - Δεν είναι εξίσου καλές με το πρώτο. - Βγήκαν; Μάλλον ήμουν απορροφημένη με τον έρωτα... Εσύ θα μπορούσες να πεθάνεις από έρωτα; - Κοίτα, ο έρωτας, όπως τον γνωρίζουμε, ταξιδεύει με τη βοήθεια του συλλογικού ασυνείδητου από την εποχή του Σαίξπηρ και του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. - Κατάλαβα, μην συνεχίζεις! Δεν θα μπορούσες!
Ξαφνικά είχα θυμώσει μαζί της! Ενώ είχε δίκιο, αφού δεν πιστεύω καθόλου στην έννοια της αυτοκτονίας για οποιονδήποτε λόγο, το συμπέρασμά της το είχα νιώσει σαν μομφή στην ικανότητά μου να ερωτευτώ!
Δεν μίλησα και μηχανικά άρχισα να πατάω σταθμούς στο ραδιόφωνο. Βρήκα το τραγούδι που κυκλοφόρησε ο Παντελίδης μετά το ατύχημα, το “Θυμάμαι” και το άφησα.
Εκείνη έμοιαζε εντελώς βυθισμένη στις σκέψεις της και έμοιαζε να μην προσέχει καθόλου το τραγούδι.
Κάτι εντελώς απροσδιόριστο με παρακινούσε να συνεχίσω την κουβέντα μας και να κερδίσω και πάλι την προσοχή της.
- Σ' αρέσει ο Παντελίδης; - Ποιος είναι αυτός; - Αυτός που τραγουδά! Δεν τον ξέρεις; - Δεν ακούω Ελληνικά! - Και να μην ακούς! Θα πρέπει να μην ζούσες και Ελλάδα για να μην τον ξέρεις, μιας και πρόσφατα έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα!
Ξαφνικά ζωήρεψε! Την είδα να δείχνει και πάλι ενδιαφέρον για την συζήτησή μας.
- 'Ήταν ερωτευμένος; - Ατύχημα ήταν! - Άλλο σε ρώτησα! - Είχε πόνο. Ζούσε την απόρριψη από αυτή που είχε ερωτευτεί και την απόρριψη αυτή την έβαζε στα τραγούδια του!
Δυνάμωσε και άρχισε να προσέχει τους στίχους.
- Αυτός ο Παντελίδης, όπως τον είπες, θα μπορούσε να πεθάνει από έρωτα! - Δεν με προσέχεις! Ατύχημα ήταν! - Εσύ δεν με προσέχεις! Είπα εγώ ότι δεν ήταν;
Σταμάτησα να μιλάω και την άφησα να ακούει το τραγούδι. Ξεκίνησα να την παρατηρώ καλύτερα. “Είναι η ομορφιά της που με γεμίζει άγχος”, σκέφτηκα. “Αν θέλω να έχω ελπίδες μαζί της πρέπει να το ξεπεράσω!”
Είχαμε μπει ήδη στην Καλαμάτα. Φαινόταν να γνωρίζει καλά την πόλη, μου έδινε οδηγίες που να στρίψω και πολύ σύντομα μου ζήτησε να σταματήσω.
- Να αυτή η μονοκατοικία είναι! Εκεί μένω!
Έκανε να κατέβει.
- Στάσου! Ούτε το όνομά σου δεν μου είπες! - Κατερίνα! Εσένα; - Γιώργος! - Γιώργο, χάρηκα και για τη βόλτα, αλλά και για την κουβέντα μας! - Και εγώ! Ούτε που κατάλαβα πως φτάσαμε!
Βγήκε και κατευθύνθηκε προς το σπίτι της. Λίγο πριν μπει μέσα βγάζοντας ένα κλειδί που είχε μέσα στη τσέπη της, γύρισε και με κοίταξε και με το χέρι της με χαιρέτησε πάλι.
Όταν χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο και ενώ ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω, κατάλαβα ότι ένιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι... Όχι, δεν θα έφευγα έτσι... Αποφάσισα να χτυπήσω το κουδούνι και να ζητήσω τουλάχιστον το τηλέφωνό της.
Στάθηκα στην πόρτα και με άγχος και ανασφάλεια χτύπησα το κουδούνι.
Λίγο μετά μου άνοιξε μια μεγάλη γυναίκα, που είχε όμως πολλά κοινά εξωτερικά χαρακτηριστικά με την Κατερίνα.
- “Η Κατερίνα;” ρώτησα δειλά. Η γυναίκα με κοίταξε σαστισμένη. - “Ποιόν θέλετε”, με ρώτησε μάλλον με θυμό. - “Μπορώ να μιλήσω στην Κατερίνα;” επανέλαβα. - Τι πλάκα είναι αυτή; Δεν το βρίσκω αστείο! - Μα δεν είναι! Θα ήθελα μόνο πέντε λεπτά μαζί της! Την είδα να μπαίνει. Είμαι αυτός που την έφερε σπίτι!
- Εδώ μένω μόνη μου και η Κατερίνα μου αυτοκτόνησε εδώ και 15 χρόνια, είπε η γυναίκα και έκλεισε με δύναμη την πόρτα στα μούτρα μου.
Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα έξω από την πόρτα και πόση ώρα έκανα να φύγω...Έβαλα μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου και σχεδόν φωναχτά αναρωτήθηκα...
Καλησπέρα! Κι αν στην ζωή υπαρχει??? Αφού φάνηκαν οι διάφορες απ' την αρχή το τέλος μοιραίο??? Έρωτας δεν είναι η τέλεια ταύτιση 2 χαρακτήρων??? Στην Αγάπη χωράει η διαφορετικότητα, ο συμβιβασμός κι η υποχώρηση!!! Απλή έλξη μεταξύ ενηλίκων κι ανάγκη για συνύπαρξη! Διαφορετικά....ο έρωτας δίνει φτεράααα!!!! Χαρηκα... Μαρια.
Υπέροχο.
Ναι μπορεί να συμβεί... Έστω κι αν μοιάζει με παραμύθι μπορεί να συμβεί πραγματικά.
Αρκεί να βρεθείς την κατάλληλη στιγμή στο σωστό μέρος.
Φαντάζομαι αναφέρεσαι στον αστικό μύθο της "νύφης " που κάνει ωτοστόπ
Πολύ όμορφο, Γιώργο...
Ο συγκεκριμένος αστικός μύθος έχει ως σκοπό να τρομάξει τα παιδιά προκειμένου να μην κάνουν οτοστόπ. Ο μύθος λέει ότι ένας οδηγός είχε σταματήσει σε έναν ερημικό δρόμο για να πάρει ένα νεαρό κορίτσι που έκανε οτοστόπ. Όταν έφτασε στη διεύθυνση που του έδωσε γύρισε πίσω να την αποχαιρετήσει αλλά η κοπέλα είχε εξαφανιστεί. Ο οδηγός πήγε στο σπίτι της κοπέλας για να δει τι συμβαίνει. Τελικά έμαθε ότι είχε χάσει τη ζωή της σε τροχαίο ακριβώς στο σημείο που την είδε να κάνει οτοστόπ.
Υπέροχο...είχα ξεκινήσει να γράφω κάτι παρόμοιο,αλλά τι έχω αφήσει ημιτελές...όντως είναι από τους πιο συνηθισμένους αλλά και γοητευτικούς αστικούς μύθους,και απ'οτι είχα διαβάσει στο περιοδικό Strange,μάλλον,δεν υπήρξε διασταύρωση,είχε συμβεί στο Ηράκλειο Κρήτης κάτι παρόμοιο...
Έρωτας... Ξεκάθαρα ...
Απίστευτο....
Πραγματικα πολυ συγκηνιτικο και μεταφερει ενα πολυ ωραιο μυνημα❤❤❤❤😢😢
Το τέλος της τέχνης Αν είσαι μουσικός, συγγραφέας ή κάποιος άλλος καλλιτέχνης και θες να μάθεις γιατί το έργο σου δεν θα θεωρηθεί ποτέ μεγάλο στην εποχή μας, αυτό το κείμενο σε ενδιαφέρει.
Το τέλος της Μουσική (Youtube) Σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή η διαδικασία της παραγωγής μιας μουσικής σύνθεσης δεν ήταν και τόσο εύκολη. Απαιτούσε εξοπλισμό που μόνο ελάχιστα επαγγελματικά studio μπορούσαν να σου παρέχουν και έναντι υψηλού κόστους. Όμως ακόμα και αν είχες καταφέρει να βρεις τα χρήματα να φτιάξεις τα τραγούδια σου, για την κυκλοφορία του δίσκου σου έπρεπε να περάσεις μέσα από την έγκριση μιας δισκογραφικής. Οι περισσότερες όμως δισκογραφικές ήταν τεράστιες οικονομικά βιομηχανίες καθόλου φιλικές ως προς τους νέους καλλιτέχνες.
Αυτό άλλαξε όταν οι προσωπικοί υπολογιστές άρχισαν να μπαίνουν όλο και περισσότερο στη ζωή μας. Το δαπανηρό και δύσκολο στην πρόσβαση επαγγελματικό studio έγινε με την προσθήκη μερικών καρτών και κάποιου άλλου εξοπλισμού πρόσθετο κομμάτι κάθε υπολογιστή. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα εκατομμύρια φιλόδοξοι καλλιτέχνες μπορούσαν να έχουν στο σπίτι τους όλα τα εργαλεία για την παραγωγή μουσικών συνθέσεων.
Όμως ακόμα και η διαδικασία παραγωγής δίσκου σταμάτησε να απαιτεί την αξιολόγηση του μουσικού έργου από ειδικούς μιας και ο καθένας απέκτησε τη δυνατότητα να ανεβάζει τις συνθέσεις του στο Youtube και αυτές να γίνονται αυτόματα διαθέσιμες σε όλους.
Η συνέχεια υπήρξε καταιγιστική. Εκατομμύρια καλλιτέχνες άρχισαν να παράγουν μουσική και να την κάνουν προσβάσιμη σε όλους. Ο δίσκος και η μουσική σύνθεση αντικαταστάθηκαν από μεμονωμένα τραγούδια καλλιτεχνών τα οποία εναλλάσσονταν σε διάφορες playlist.
Αλλά για το τέλος της Μουσικής δεν ευθύνεται μόνο ο κατακερματισμός της μουσικής δημιουργίας. Και σήμερα σίγουρα, γεννιούνται μεγάλα μουσικά έργα τέχνης, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να εντοπίσουμε ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες κακές και μέτριες συνθέσεις με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά.
Όμως ακόμα και αν κάποιο μουσικό αριστούργημα τελικά φθάνει σε εμάς, δεν έχουμε το χρόνο να ακούσουμε ολόκληρο έναν δίσκο.
Βρισκόμαστε συνεχώς σε κίνηση. Η εποχή μας τρέχει με ασύλληπτες ταχύτητες που έχουν παρασύρει και εμάς σε έναν ξέφρενο ρυθμό ζωής, στον οποίο η εξοικονόμηση χρόνο φαντάζει ως αγαθό πολυτελείας.
Υποθέτω ότι αν ο Σταυρός του Νότου, είχε κυκλοφορήσει σήμερα στην καλύτερη περίπτωση θα είχε συρρικνωθεί σε ένα τραγούδι του Καββαδία.
Όμως όσο μεγάλο τραγούδι και να είναι η "Θεσσαλονίκη", ή το "Μαχαίρι" αυτό που κάνει τον συγκεκριμένο δίσκο έναν τεράστιο μουσικό έργο τέχνης είναι η συνολική σύνθεση, που σε υποχρεώνει να ακούσεις ολόκληρο τον δίσκο και με την σειρά που έχει επιλέξει ο δημιουργός του. Αλλά αυτό η εποχή μας δεν το παράγει πια.
Το τέλος της λογοτεχνίας (Facebook) Σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή, η διαδικασία παραγωγής ενός βιβλίου δεν ήταν και τόσο απλή διαδικασία. Μπορεί η συγγραφή ενός βιβλίου να απαιτούσε μόνο ένα μολύβι και ένα χαρτί ή μια γραφομηχανή για τους πιο προχωρημένους, όμως ακόμα και όταν τελικά ολοκλήρωνες το βιβλίο σου, απείχες πολύ από το να θεωρηθείς συγγραφέας.
Έπρεπε να βρεις έναν από τους ελάχιστους εκδοτικούς οίκους που υπήρχαν τότε και να υποβάλεις εκεί το βιβλίο σου που περνούσε στη συνέχεια από αξιολόγηση.
Σήμερα δεν χρειάζεται καν να ολοκληρώσεις ένα βιβλίο, μπορείς να γράψεις ένα ποίημα ή ένα διήγημα ή ακόμα και απλά της σκέψης της ημέρας και να τα ανεβάσεις σε ένα μπλογκ ή στη σελίδα σου στο Facebook και ήδη θεωρείσαι συγγραφέας.
Ακριβώς όπως συνέβη στην μουσική, έτσι και στη λογοτεχνία η απλούστευση αυτής της διαδικασίας δημιούργησε εκατομμύρια συγγραφείς που σε καθημερινή βάση ανεβάζουν τα έργα τους στο internet.
Οπότε και το τέλος της λογοτεχνίας ήρθε όπως και με την μουσική. Έχουμε και εδώ τον ίδιο κατακερματισμό, χιλιάδες διηγήματα και ποιήματα στοιβάζονται το ένα δίπλα στο άλλο, και έτσι ο αναγνώστης μέσα σε λίγα λεπτά διαβάζει (όπως ακριβώς και στην playlist του Youtube), κείμενα διάφορων καλλιτεχνών, που ανήκουν σε διαφορετικά ρεύματα και έχουν διαφορετική τεχνοτροπία.
Multitasking μυθιστόρημα ή η παραδοχή μιας ήττας Το multitasking μυθιστόρημα είναι μια προσπάθεια που έκανα για ένα νέο είδος γραφής πιο κοντά στην εποχή μας.
Στην ουσία του, το multitasking μυθιστόρημα είναι πολλά ανεξάρτητα διηγήματα (κατακερματισμένα έργα) που ενώνονται τελικά σε ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα.
Φαντάσου πολλά κομμάτια ενός παζλ που το καθένα έχει την δικιά του ολοκληρωμένη απεικόνιση που όταν όμως ενωθούν συνθέτουν και ένα ακόμα ολοκληρωμένο πίνακα. (Τι είναι ακριβώς το multitasking μυθιστόρημα μπορείς να διαβάσεις αργότερα σε παραπομπή που θα βρεις στο τέλος του κειμένου αυτού.)
Για το αν πέτυχε ή όχι, ίσως είναι ακόμα νωρίς να το κρίνω. Όμως ως σήμερα με έχει φέρει αντιμέτωπο με μια παράδοξη ήττα.
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος, ενώ τα κείμενά μου διαβάζονται - πάνω από 1.5 εκατομμύρια αναγνώσεις έχει η καινούργια μου σελίδα στο Facebook, πάνω από 1 εκατομμύρια αναγνώσεις είχε η προηγούμενη και πάνω από 300.000 έχει η επίσημη ιστοσελίδα μου - έχουν ακριβώς την ίδια τύχη με τα υπόλοιπα κείμενα που ανεβαίνουν στο internet. Η ανάγνωση έχει αυτή την κατακερματισμένη μορφή που περιέγραψα παραπάνω. Ελάχιστοι είναι οι αναγνώστες που θα ψάξουν κάτι παραπάνω για μένα ή κάποιο από τα βιβλία μου όταν θα έχουν πέσει πάνω σε ένα κείμενό μου στο internet.
Το τέλος του κινηματογράφου ή αλλιώς η εξέλιξη του Tik Tok Σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή, ίσως μόνο μερικά χρόνια από σήμερα, έχω την πεποίθηση ότι και ο κινηματογράφος θα έχει ένα παρόμοιο με τις υπόλοιπες τέχνες μέλλον. Το κινητό τηλέφωνο θα αρκεί για να γυρίσεις μια ολοκληρωμένη ταινία.
Κάποια εφαρμογή του μέλλοντος θα προσφέρει στο κινητό σου δυνατότητες που τώρα μόνο στα studio του Hollywood υπάρχουν ακόμα. Ακόμα και οι ηθοποιοί που θα χρειάζεσαι μπορεί να είναι όλοι ψηφιακοί.
Η παραγωγή ταινιών θα αυξηθεί θεαματικά και θα έχουμε, ακριβώς όπως συνέβη στην μουσική και στη λογοτεχνία, το τέλος της κινηματογραφικής τέχνης.
Μια ακόμα φανταστική ανάλυση- επεξήγηση διά χειρός George! Καφέ γρήγορα, έχουμε θέμα προς συζήτηση!!!! Καλημέρες!!!
Αγαπητέ, Γιώργο, συνονόματε. Διάβασα το κείμενό σου. Νομίζω, πως συμφωνώ σε όσα περιγράφεις, λέγοντας όμως πως μετά το όποιο τέλος, ακολουθεί και κάποια αρχή. Και κάθε αρχή, πάντα, είναι δύσκολη.
Τα είπες όλα μάστορα!!!
Δεν συμφωνώ απόλυτα. Ο παράγοντας άνθρωπος και η κοσμοθεώρηση του είναι το πρωταρχικό στοιχείο όσο υπάρχουν άνθρωποι θα γεννιούνται τεχνίτες της μουσικής του λόγου κλπ
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει τέλος της τέχνης, απλώς αλλάζει ο τρόπος έκφρασης, κοινοποίησης της τέχνης.
Αυτό συνέβει και σε προηγούμενες εποχές.
Παρ'όλα αυτά θα κοινοποιήσω το άρθρο γιατί το βρίσκω ενδιαφέρον και ενημερωτικό!
Ωραίο κείμενο μπράβο
Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει κάθε μορφή τέχνης...
Θα συμφωνήσω με τους προλαλησαντες. Υπάρχει πάντα αξιολόγηση για κάθε έργο και η πληροφόρηση γιαυτό είναι πιο προσιτή. Για την μαζικοποιηση στην παραγωγή υπάρχουν άνθρωποι που σπουδάζουν τις τέχνες και την κριτική στις τέχνες. Ας μας πουν αν κάτι αξίζει καλλιτεχνικά. Να πω τέλος, πως πάντα οι καλλιτέχνες σε όλες τις εποχές παρήγαγαν έργα που είχαν μεγάλη απήχηση και έργα αστοχα λόγω κάποιου προσωπικου δράματος που ο καλλιτέχνης δεν ολοκλήρωσε το έργο του. Αν κι αυτό ακόμη μπαίνει σε αμφισβήτηση.
Είναι το αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης δηλαδή της απόλυτης μοναξιάς του ανθρώπου.
Θα προσέθετα και το τέλος της ζωγραφικής!
Είμαστε σαν λαός,όλοι πολύ λίγο καλλιτέχνες, αλλά για αυτό υπάρχουν τα φεστιβάλ και τα βραβεία για να διακρίνονται οι άριστοι.
Τα πάντα ευρίσκονται στην κατιούσα.το τέλος της μουσικής, το τέλος της λογοτεχνίας,το τέλος της κινηματογραφικης τέχνης το τέλος της σκεψης,του λόγου,της αντίστασης!!!!Η τραγικότητα σε όλο της το μεγαλείο.Κι εμείς άφωνοι,παθητικοί δεκτες.Ευθυνομεθα!!!!Ας σηκώσουμε το αναστημα ,την υστατη!!@
Το κορίτσι που μετέδωσε live τον βιασμό της φίλης της.
Η Μαρίνα ντύθηκε και βάφτηκε πάντα συνδεδεμένη live στο Periscope. Είχε ήδη περάσει πάνω από 4 ώρες εκείνη τη Δευτέρα μέσα σε αυτή την εφαρμογή και σίγουρα και αρκετές ακόμα ώρες στο Pornhub. Δεν είχε όμως καταφέρει να προσελκύσει αρκετούς ακολούθους έχοντας μια σταθερά πτωτική τάση όλες τις τελευταίες μέρες, γεγονός που την είχε ρίξει αρκετά ψυχολογικά.
Η φίλη της πέρασε και την πήρε, και μέσα στο μετρό έκαναν ένα ακόμα live. Όμως ούτε και μαζί πέτυχαν κάτι καλύτερο. Έφτασαν στο εμπορικό κέντρο και κάθισαν στο αγαπημένο τους εστιατόριο. Φωτογράφισαν τα φαγητά τους, τα ανέβασαν στο Instagram και συνδέθηκαν και πάλι στο Periscope.
Λίγα λεπτά μετά, την εντοπίζει ένα αγόρι 5-6 χρόνια μεγαλύτερό της — η ίδια είχε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα κλείσει τα 18. Βγαίνει από το Periscope και αρχίζει και τον αναζητεί και σε άλλα δίκτυα. Ξεκινά από το Instagram όπου εκείνος διατηρούσε ένα ωραίο και δημοφιλές προφίλ και ήταν περιτριγυρισμένος από πολλές και εντυπωσιακές κοπέλες. Στη συνέχεια θα τον βρει και στο Facebook αλλά και στο Tik Tok.
Τον ακολουθεί σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα, λίγα λεπτά μετά θα κάνει και εκείνος το ίδιο. Ανταποκρινόμενη στον χαιρετισμό του στο Instagram, τον καλεί στο τραπέζι τους.
Όταν τελικά συναντιούνται εκείνος δείχνει μια προτίμηση για την φίλη της. Η συζήτηση εξελίσσεται χαλαρά και η παρέα βρίσκεται στη συνέχεια στο σπίτι του νεαρού, που μένει πολύ κοντά στο εμπορικό κέντρο.
Στο σπίτι, η Μαρίνα αποκόβεται από την παρέα και ανοίγει και πάλι τα κοινωνικά της δίκτυα. Το ζευγάρι αρχίζει να φιλιέται δίπλα της. Η Μαρίνα μόνη, στο καναπέ απέναντι τους, ανοίγει και πάλι το Pornhub. Θα περάσει αρκετή ώρα μέσα εκεί, βλέποντας διάφορα πορνογραφικά βίντεο.
Η εισαγωγή στην σεξουαλική ζωή της και η σεξουαλική της εκπαίδευση, όταν ακόμα ήταν 12 χρόνων, είχε αρχίσει με το Pornhub.
Η πορνογραφία, όπως και για τα περισσότερα παιδιά της γενιάς της, θα αποτελέσει την πρώτη της επαφή με το σεξ.
Η πορνογραφία είναι η χώρα που βασιλεύει η θέα τύχη, μιας και στο βασίλειο αυτό οι πιθανότητες είναι σχεδόν πάντα υπέρ σου. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος, είναι πολύ μεγαλύτερες οι πιθανότητες να κάνεις σεξ με ένα κορίτσι της Victoria's Secret μέσα στο βασίλειο της πορνογραφίας παρά στον πραγματικό κόσμο.
Αλλά και ο υδραυλικός, το παιδί που καθαρίζει την πισίνα, ο ντελιβεράς, είναι σχεδόν πάντα υπερβολικά τυχεροί κατά την διάρκεια της δουλειάς τους και τους “τυχαίνουν” συνεχώς πρόθυμες γυναίκες που είναι διατεθειμένες να τους ικανοποιήσουν κάθε ερωτική τους φαντασίωση.
Και στον πραγματικό κόσμο είμαι σίγουρος ότι κάποιος υδραυλικός μπορεί να στάθηκε "τυχερός" σήμερα. Ο αριθμός όμως των "τυχερών" υδραυλικών στη χώρα της πορνογραφίας είναι συντριπτικά μεγαλύτερος.
Τις περισσότερες φορές στο βασίλειο αυτό, δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσεις καθόλου και μπορείς απλά να περιμένεις και θα σου συμβούν απίστευτες ερωτικές περιπέτειες.
Η πορνογραφία είναι επίσης και η χώρα της αβάσταχτης ελαφρότητας. Τίποτε δεν έχει την ίδια βαρύτητα σε σύγκριση με τον πραγματικό κόσμο. Τα πράγματα φαίνεται να χάνουν την βαρύτητα που έχουν μέσα στο βασίλειο αυτό.
Τις περισσότερες φορές απίστευτες γυναίκες με αναλογίες μοντέλων, θα κάνουν σεξ, με αγνώστους, με άσχημους, με αντικοινωνικούς χωρίς να τους επιθυμούν αρχικά έστω και ελάχιστα,
Στη συνέχεια βέβαια θα έχουν πολλαπλούς οργασμούς και έντονη σεξουαλική απόλαυση. Η βία, το ξύλο, η δωροδοκία, ο χρηματισμός τις περισσότερες φορές είναι απλά προκαταρκτικά που οδηγούν σε ερωτική κορύφωση.
Καταστάσεις που προσβάλλουν, μειώνουν και ξεφτιλίζουν τις γυναίκες στον πραγματικό κόσμο, στον κόσμο της πορνογραφίας γίνονται το προκαταρκτικό σκηνικό που οδηγεί σε μια έντονη σεξουαλική εμπειρία.
Η Μαρίνα μία ώρα περίπου μετά και ενώ το ζευγάρι συνεχίζει να φιλιέται απέναντι της θα κλείσει το Pornhub και θα ξεκινήσει live μετάδοση στο Periscope.
Θα τοποθετήσει το κινητό της σε τέτοιο σημείο ώστε εκτός από εκείνη που βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, να φαίνεται και στο βάθος η παρέα της.
Η ανταπόκριση του κοινού αυτή τη φορά θα είναι μεγάλη. Η μετάδοσή της σε σύντομο χρονικό διάστημα θα γίνει viral. Μετά από τόσο καιρό και δεκάδες αποτυχημένες προσπάθειες το έχει καταφέρει και πάλι να γίνει δημοφιλής.
Στο βάθος το ζευγάρι όμως αρχίζει να έχει θέματα. Ο νεαρός γίνεται πιεστικός στο να προχωρήσουν σεξουαλικά αλλά η φίλη της αρχικά φαντάζει απρόθυμη. Θα τον σπρώξει μερικές φορές, λέγοντας ταυτόχρονα όχι. Εκείνος φαίνεται να την αγνοεί και να προσπαθεί πιο επίμονα.
Παραδόξως το περίεργο αυτό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στο βάθος, θα απογειώσει ακόμα περισσότερο την δημοφιλία του βίντεο που θα φτάσει να έχει πάνω από 1000 ταυτόχρονους χρήστες. Αρκετοί από αυτούς με σχόλια θα συνηγορήσουν ανοιχτά υπέρ του βιασμού της φίλης της, που συνεχίζει να αντιστέκεται ακόμα πιο σθεναρά ενώ το αγόρι γίνεται βίαιο.
Η Μαρίνα συνεχίζει την live μετάδοση. Στο βάθος το αγόρι τώρα έχει ακινητοποιήσει με την βία την φίλη της που φαίνεται να κλαίει και να προσπαθεί να αντισταθεί με κάθε τρόπο. Στο Periscope της Μαρίνας γίνεται χαμός, τα σχόλια πια είναι εκατοντάδες.
Η Μαρίνα συνεχίζει την live μετάδοση. Στο βάθος το αγόρι έχει τώρα προχωρήσει σε διείσδυση ενώ η φίλης της προσπαθεί να ξεφύγει, κλαίει τον χτυπά αντιστέκεται με κάθε τρόπο χωρίς όμως να τα καταφέρνει.
Η Μαρίνα συνεχίζει την live μετάδοση. Έχει μεθύσει από την απίστευτη επιτυχία, απαντά στα μηνύματα, στέλνει καρδούλες και μοιράζει δεκάδες like στο κοινό της.
Η Μαρίνα απορροφημένη από την ψηφιακή εκδοχή της, που ακροβατεί ανάμεσα στο κυνήγι των like και την ελαφρότητα του κόσμου της πορνογραφίας, συνεχίζει την live μετάδοση... ... See MoreSee Less
Ωραίο κείμενο. Σοκάρει γιατί λέει αλήθειες. Εξ αυτού ίσως και η απουσία σχολίων μέχρι στιγμής.
Σοκαριστικο!!! Αυτή είναι δλδ η νέα πραγματικοτητα που βιώνουν τα παιδιά μας?? 😥Γροθια στο στομάχι
Περιγράφεις μια πραγματικότητα δυστυχώς και όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται ακόμα χειρότερη..
Για λίγους ακόλουθους παραπάνω ορισμένα κορίτσια φτάνουν στον εξευτελισμό, υπάρχουν όμως και μάνες που είναι περήφανες για την δημοφιλία των κοριτσιών τους και άλλες που όλο αυτό τους τρώει τα σωθικά γιατί όταν έπρεπε και μπορούσαν δεν έβαλαν το φρένο που έπρεπε και κοροϊδεύαν όσους τους χτυπούσαν το καμπανάκι.
Καταστροφή ψυχών
Να απαγορευτούν κάτω των 18 να έχουν λογαριασμούς σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ξεφυγε η κατάσταση!
Μια σοκαριστική πραγματικότητα...
Το σοκαριστικό στην ιστορία,είναι η ΑΠΑΘΕΙΑ της φίλης,που κινηματογραφεί με το κινητό τον βιασμό...θα είχε κάποια βάση αν έτσι προσπαθούσε να αποτρέψει τον βιασμό,π.χ απειλώντας τον επίδοξο βιαστή ότι αν δεν σταματήσει αμέσως θα πάρει την αστυνομία,έχοντας ήδη αποδεικτικό υλικό στο κινητό,κι ότι το έχει στείλει ήδη στο cloud,έτσι ώστε να την σώσει,έστω και μ'αυτόν τον τρόπο...η αντίδραση της όμως,έστω ακραία,να μένει απαθής θεατής,δείχνει την διάβρωση του καθενός από εμάς από τον ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ,που τείνει να πάρει την θέση μας στη ζωή μας,με ΚΑΘΕ ΤΙΜΗΜΑ,έστω κι αν αφήνουμε ανθρωπόμορφα κτήνη να προβαίνουν σε κάθε είδους κακουργήματα κι όχι μόνο...απλά,για να προσκυνάμε καθημερινά στον βωμό των Like...
Βασισμένο σε πραγματικό γεγονός όπως αναφέρεται, θα ήθελα να γνωρίζω όμως και το μετά, που πιθανώς θα είναι πιο σοκαριστικό. Δηλαδή την αντίδραση της φίλης-συναυτουργού στο βιασμό (για εμένα), απέναντι στην φίλη-θύμα όταν θα την κατηγορεί με ουρλιαχτά πόνου και κλάμματα. Θεωρώ ότι λόγω της εξοικείωσης με παρακολούθηση ταινιών βίας πορνό κλπ θα θεωρεί ότι δεν έκανε κάτι "κακό", αν ισχύει αυτό με τρομάζει περισσότερο.
Δυσάρεστη ιστορία. Δυσκολεύτηκα να την διαβάσω.
Παρόλα αυτά, είναι παραπάνω από εμφανές ότι τα άτομα που έλαβαν μέρος είχαν ψυχολογικά θέματα τα οποία ήταν και η αιτία να συμβούν αυτά που συνέβησαν. Πρόκειται για έναν βλάκα βιαστή που και μια ηλίθια φίλη που όχι μόνο δεν σταμάτησε τον βιασμού, αλλά και χρησιμοποίησε την "φίλη" της για να ανεβάσει τους ακολούθους της. Η πορνογραφία ή η υπερκατανάλωση των κοινωνικών δικτύων δεν πιστεύω ότι έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο όσο το κάνετε να ακούγεται. Σαν αντι-επιχείρημα είναι τα εξείς:
Βιασμοί σαν και αυτόν συνέβαιναν (ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό) πολύ πριν τα κοινωνικά δίκτυα, ακόμα και τον ηλεκτρισμό. Internet δεν υπήρχε, όμως βλάκες και ηλίθιες υπήρχαν πάντα.
Tο ξύλο, η χρήση (κοινωνικής/οικονομικής) δύναμης, ακόμα και η φαντασίωση του βιασμού είναι (και ήταν πάντα) μέρος της σεξουαλικότητας των ανθρώπων. Η ερώτηση αν θα πρέπει να αποτυπώνονται στο πορνό για ηθικούς λόγους δεν καταρρίπτει το γεγονός πως είναι πέρα για πέρα αληθινά αφροδισιακά για μεγάλα ποσοστά του πληθυσμού www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/00224490802624406
Η έκθεση στα κοινωνικά δίκτυά μάλλον ενισχύει την κουλτούρα του αντι-βιασμού και γενικότερα του φεμινισμού, παρά την αποδυναμώνει. Προσωπικά χρησιμοποιώντας το facebook και το instagram, συναντάω πολύ συχνά σε παρόμοια ρητορική συγκατάθεσης (consent) και αντι-βιασμού. Η συντριπτικότατη πλειοψηφία των χρηστών συμφωνούν και το αναπαράγουν.
Η πορνογραφία έχει μικρότερο ρόλο στην διαμόρφωση της σεξουαλικής μας ταυτότητας από ότι το περιβάλλον μας ως παιδιά. Επίσης, η έκθεση στην , έχει αποδειχθεί πως γενικά άτομα που επιλέγουν να καταναλώσουν πορνό, είναι, κατά μέσω ώρο περισσότερο "φεμινιστές" από αυτούς που δεν παρακολουθούνε www.tandfonline.com/doi/pdf/10.1080/00224499.2015.1023427
Τέλος, πιστεύω πως χρησιμοποιείτε την κουλτούρα του "θύματος" για να ενοχοποιήσετε κάποιες εξωτερικές οντότητες ώστε να χτυπήσετε αυτή τη ρητορική φόβου και να προκαλέσετε "σοκ" στους αναγνώστες στον βωμό των (δικών σας αυτή τη φορά) likes και views, ενισχύοντας παράλληλα εσφαλμένες οπτικές και ημιμάθεια. Ναι, αν τα παιδιά δεν έπαιρναν καμία ευθύνη για τις πράξεις τους και οι γονείς δεν έπαιρναν καμία ευθύνη για την ανατροφή τους, τότε, ναι, ίσως την ευθύνη είχε το "κακό" internet και το "κακό" πορνό.
p.s. επίσης ενδιαφέρον: www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/0020174X.2018.1487882
p.s. επίσης, τα στατιστικά στοιχεία δεν συνάδουν με την ιδέα πως η εξάπλωση των κοινωνικών δικτύων και της πορνογραφίας του ιντερνετ επηρεάζουν σημαντικά τους βιασμούς
www.rainn.org/statistics/scope-problem
Και όντως να εινε έτσι το ότι έκανε live..το βιασμό καταγράφοντας η κοπέλα που εινε το θύμα δεν μπορεί να πάει στη δικαιοσύνη και αυτό το κατακάθι της κοινωνίας να πάει φυλακή όλα πολύ απλά μας τα εξηγούν ...εγώ προσωπικά αν πείραζε δικό μου άνθρωπο θα τον κρέμασαν στην πλατεία για παραδειγματισμό
Αυτη τη βαλανε φυλακη η οχι;
Που είναι ο εισαγγελέας;
Σπιναλογκα.Δυστυχως εκτος απο ελαχιστες εξαιρεσεις,αυτο ειναι το μελλον.Ανθωποειδη χωρις συναισθηματα.
True story?
Αυτή η νεολαία με τρομάζει! Με προβληματίζει και με τρομάζει! Τα παιδιά μας χάνονται, καταστρέφονται. Έγιναν σαν ρομπότ, χωρίς αισθήματα. Συγγνώμη έχω πάθει σοκ με αυτά που διάβασα! Πώς έφτασαν σε αυτό το σημείο;; Κι εμείς οι γονείς τι κάνουμε; Έχουμε μεγάλη ευθύνη γι αυτό Δεν δίνουμε στα παιδιά μας τη σημασία που τους αξίζει. Τρέμω για το "αύριο" των παιδιών μας!
Υπάρχουν κάτι παιδιά που σπουδάζουν και δουλεύουν συγχρόνως γιατί δεν έχουν οι γονείς τους την οικ. δυνατότητα να τα βοηθήσουν.Αυτά τα παιδιά δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν μσ τέτοιες μαλακίες. Δεν κατάγονται από πλούσιες οικογένειες όπως αυτό το........ και όπως το άλλο στη Ρόδο.
Πολλά χρόνια πριν ξεκίνησε η μεθόδευση για σημερινή πραγματικοτητα.Σιγα,σιγά με κακής ποιότητας προγράμματα στην τηλεόραση,με πλυση εγκεφάλου από ανούσια τραγούδια με πιπεράτα σκάνδαλα επωνύμων και με πολλά άλλα διαμορφώνεις την επόμενη γενιά γιατί στην ουσία θέλεις μια γενιά ανεγκεφαλη χωρίς να παλεύει και να αντιδρά .......Αυτός είναι ο καπιταλισμός.
Υπαρχει ενα εργο στο Netflix το κορίτσι της κάμερας πίστευα οτι υπάρχει μια υπερβολή αλλα τελικα ειναι μια πραγματικότητα ο άνθρωπος εχει καταστρέψει τον εαυτό του για λιγα likes δν υπάρχει αξιοπρέπεια καμια ηθικη αρχή
Λυπαμαι που η νεα γεννια εχει ψυχολογικα προβληματα εγω αυτο καταλαβαινω απο ολο αυτο
είναι αλήθεια ρε παιδιά είναι έτσι κοντεύω να τρελαθώ απίστευτο δηλαδή αν είναι έτσι τι να πω ειλικρινά χάνω τα λόγια μου.. .
Η φωτογραφία που βάλατε με την κοπέλα που έπεσε θύμα επίθεσης με βιτριόλι που κολλάει?
Σαγαπω πολύ χαρά μου καλή βδομάδα χτες είδα το Λευτεράκη σου και δεν μπορείς να φανταστείς τή χαρά μας κι ένα παραπάνω του θείου σου.φιλακια!!!
Τι άλλο θα κάνουν όλες αυτές οι χαζόbarbies....
Copycats...shame!!!!
Δεν υπάρχουν λόγια !!!!! Κρίμα Για τις συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων !!!!!
Στην φωτο ειναι η κοπέλα που δέχτηκε την επίθεση με το βιτριόλι. Το σχέση έχει με αυτο που μας περιγράφεται;
Πρόσφατα διέγραψα το λογαριασμό μου στο Instagram. Έχω μείνει πλέον μόνο με το fb και αυτό πιο πολύ για λόγους σκοπιμότητας. Νιώθω πιο ελεύθερος και "καθαρός". Πολλή βρωμιά στο Διαδίκτυο
Το κίτρινο κουμπί (Μια νέα προσθήκη στην υπηρεσία του Facebook)
Πάτρα, 31 Δεκεμβρίου του 2119 (περίπου 100 χρόνια από σήμερα) Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών, Ώρα 21:45
Η νοσοκόμα που με ενημέρωσε για την κατάσταση της υγείας της κοπέλας, που πριν λίγα λεπτά είχα συνοδεύσει στο νοσοκομείο, ήταν εμφανώς ταραγμένη.
- Γνωρίζετε σε τι κίνδυνο έχετε θέσει τον εαυτό σας, τον γιατρό που την είδε, το νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και την οικογένειά της; Ακόμα, έχει έναν άντρα και ένα παιδί που απ' ότι ενημερώθηκα φθάνουν όπου να ΄ναι. - Και τι μπορούσα να κάνω; Την ρώτησα χωρίς να χρωματίσω καθόλου την φωνή μου.
Με κοίταξε, αλλά δεν απάντησε...Παίρνοντας θάρρος από την σιωπή της την ρώτησα:
- Την ιστορία με τον ινδιάνο και το φίδι την γνωρίζετε; - Μάλλον όχι, μου αποκρίθηκε κάπως ξερά. - Ένας ινδιάνος βλέπει ένα φίδι να καίγεται σε μεγάλες φλόγες, χωρίς δεύτερη σκέψη πηγαίνει να σώσει το φίδι. Το φίδι, όμως, τον τσιμπάει άσχημα στο χέρι και εκείνος αναγκάζεται να το παρατήσει προσωρινά πάλι μέσα στις φλόγες. Σφαδάζοντας από τους πόνους, βγάζει γρήγορα το δηλητήριο από το χέρι του και ρίχνεται πάλι στην φωτιά καταφέρνοντας αυτή τη φορά να βγάλει και το φίδι. Κάποιος που παρακολούθησε την σκηνή τον πλησίασε και τον ρώτησε: - Καλά ρίσκαρες δεύτερη φορά την ζωή σου για ένα φίδι που σε είχε δαγκώσει; Για να πάρει την άμεση απάντηση από τον ινδιάνο: - Είναι στη φύση του φιδιού να δαγκώνει και στην δικιά μου να προσπαθώ να το σώσω...
Εκείνη την στιγμή μπήκαν μέσα ο σύζυγος της κοπέλας με την μικρή τους κόρη. Ο άντρας με ευχαρίστησε με δάκρυα στα μάτια και εγώ λίγο μετά αποχωρούσα για το σπίτι μου. Από τον δρόμο ακόμα πήρα τηλέφωνο την φίλη μου, που τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε κάνει όλες τις Πρωτοχρονιές μαζί:
- Έλα, έγινε ένα ατύχημα! Ένας οδηγός έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου κι αφού χτύπησε μια πεζή γυναίκα, την εγκατέλειψε! Εγώ ήμουν ο μοναδικός μάρτυρας! Εκείνος σταμάτησε, είδε την κοπέλα σε κακό χάλι, είδε και μένα που είχα σταματήσει σοκαρισμένος και έφυγε...Πάω σπίτι δεν χρειάζεται να βάλω και σένα σε κίνδυνο σε περίπτωση που με ψάξει με την αλλαγή του χρόνου. - Όπως νομίζεις είπε εκείνη και κλείσαμε.
Γύρισα σπίτι, άνοιξα τον υπολογιστή μου και συνδέθηκα στο Facebook. Ρύθμισα στην εφαρμογή την ώρα και το μέρος που έγινε το δυστύχημα και δεν άργησα να τον εντοπίσω. Ήταν 22 χρόνων και δεν ζούσε παρά μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Έκανα δεξί κλικ πάνω στην φωτογραφία προφίλ του και μου εμφάνισε την επιλογή
- Ενεργοποίηση εξαΰλωσης.
Το άφησα ανοιχτό χωρίς να επιλέξω κάτι και συνδέθηκα με το Νοσοκομείο του Ρίου. Βρήκα το προφίλ της γυναίκας που είχα μεταφέρει και είδα ότι το status της είχε αλλάξει σε:
- Βρίσκεται σε κίνδυνο.
Έβαλα ένα τζιν με χυμό λεμόνι και το ήπια σχεδόν μονορούφι. Έβαλα και δεύτερο και κοίταξα την ώρα. Ήθελε ακόμα 20 λεπτά για την Πρωτοχρονιά. Η κατάσταση σίγουρα θα είναι ελεγχόμενη φέτος, προσπάθησα να παρηγορήσω τον εαυτό μου, χωρίς όμως να τα καταφέρνω... Εξάλλου για πρώτη φορά από τότε που είχε ξεκινήσει η χρήση του κίτρινου κουμπιού, γνώριζα ότι θα είμαι πιθανώς ο στόχος κάποιου.
Η χρήση του κίτρινου κουμπιού είχε ξεκινήσει την 1η Ιανουαρίου του 2100 πριν 20 χρόνια περίπου. Ο πληθυσμός στον πλανήτη είχε ξεπεράσει τα 40 δισεκατομμύρια και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών σε μια δραματική συνεδρίαση που κράτησε 2 μήνες αποφάσισε την πληθυσμιακή ρύθμιση να την κάνουν οι ίδιοι οι πολίτες.
Έτσι στην εφαρμογή του Facebook που ήδη ήταν υποχρεωτική για όλους και μπορούσες να συνδεθείς μόνο μέσα από το ΑΦΜ σου και χωρίς να μπορείς μετά να την απενεργοποιήσεις, παρά μόνο με τον θάνατό σου, προστέθηκε η δυνατότητα εξαΰλωσης.
Αν έκανες δεξί κλικ πάνω σε οποιαδήποτε φωτογραφία προφίλ του Facebook, μόνο την πρώτη μέρα κάθε χρόνου, εμφάνιζε την επιλογή:
- Ενεργοποίηση εξαΰλωσης.
Αυτόματα άναβε και στην συσκευή που είχες ένα κίτρινο κουμπί. Αυτό είχε ενσωματωθεί υποχρεωτικά σε όλες τις συσκευές και αν το πατούσες, μπορούσες να σκοτώσεις συγκεκριμένο χρήστη, χωρίς να έχεις καμία συνέπεια.
Τα πρώτα πέντε χρόνια που είχε εφαρμοσθεί, κάθε χρήστης είχε δικαίωμα να εξαϋλώνει έναν μόνο χρήστη. Δυστυχώς το μέτρο δεν είχε φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα και ο πληθυσμός του πλανήτη εξακολουθούσε να είναι πάνω από 35 δισεκατομμύρια.
Ίσως το πιο αξιοπερίεργο από αυτήν την πενταετία να ήταν το γεγονός ότι οι περισσότεροι προχωρούσαν στην εξαΰλωση κοντινών προσώπων. Πολλοί άντρες είχαν εξαϋλώσει τις γυναίκες τους, γυναίκες τους άντρες τους αλλά και πολλά παιδιά τους γονείς τους.
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών μπροστά στον άμεσο κίνδυνο της κατάρρευσης του πλανήτη σε μια δεύτερη δραματική συνεδρίαση αποφάσισε να επεκτείνει το δικαίωμα εξαΰλωσης σε 3 άτομα ανά χρήστη. Και το συγκεκριμένο μέτρο, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, όμως δημιούργησε έντονο μίσος μεταξύ κοινωνικών ομάδων.
Έτσι το 2110 αποφασίστηκε να δοθεί σε κάθε χρήστη το δικαίωμα εξαΰλωσης 5 χρηστών, χωρίς όμως να απενεργοποιείται μετά αυτή η δυνατότητα, αλλά να μπορεί να εξαϋλώνει ο χρήστης απεριόριστο αριθμό άλλων χρηστών με κίνδυνο, όμως, αν τον εντόπιζαν, την άμεση εξαΰλωση και του ίδιου.
Από την πρώτη χρονιά εφαρμογής του, το νέο μέτρο είχε τεράστια επιτυχία. Την Πρωτοχρονιά του 2110 επικράτησε ένα πρωτόγνωρο χάος που όμοιο του δεν είχε γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα.
Χιλιάδες χρήστες εξαΰλωσαν στα τυφλά ολόκληρες κοινωνικές ομάδες: Αναρχικοί εξαΰλωσαν Ναζιστές, Δεξιοί εξαΰλωσαν Αριστερούς ακόμα και Ολυμπιακοί εξαΰλωσαν Παναθηναϊκούς και η λίστα έμοιαζε πραγματικά ατέλειωτη...
Εκείνη την Πρωτοχρονιά εξαϋλώθηκε και το 95% των Πολιτικών του πλανήτη με αποτέλεσμα να υπάρξει ένα κενό εξουσίας. Οι Πολιτικοί που έμειναν ζωντανοί φάνηκαν ανίκανοι και απρόθυμοι να κάνουν την οποιαδήποτε αλλαγή και έτσι η κατάσταση κάθε χρόνο γινόταν όλο και χειρότερη!
Την Πρωτοχρονιά του 2118 στον πλανήτη είχαν απομείνει πια 170 εκατομμύρια χρήστες. Η κατάσταση έμοιαζε να είναι σχετικά ελεγχόμενη μιας και από αυτούς πάνω από το 70% δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ το κίτρινο κουμπί...Όπως δεν το είχα κάνει ούτε και εγώ...Είχα καταφέρει να επιβιώσω από την σφαγή που ακολούθησε ζώντας μοναχικά και χωρίς να έχω παρά τις ελάχιστες συναναστροφές που ακόμα και σε αυτές ήμουν πολύ προσεκτικός.
Η Πρωτοχρονιά του 2119 δυστυχώς δεν ήταν τόσο καλή όσο περιμέναμε όλοι και ο πλανήτης κατέγραφε πια μόλις 60 εκατομμύρια χρήστες. Όλες οι πόλεις ήταν αραιοκατοικημένες και πολλά μεγάλα αστικά κέντρα, όπως η Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, είχαν ερημώσει εντελώς... Το μόνο θετικό ήταν ότι από αυτούς μόλις το 2% είχαν χρησιμοποιήσει έστω και μια φορά το κίτρινο κουμπί και έτσι μπορούσες να είσαι συγκρατημένα αισιόδοξος.
Εγώ τις τελευταίες 10 Πρωτοχρονιές της είχα περάσει με την φίλη που προανέφερα. Τα τελευταία 3 χρόνια την έβλεπα πια μόνο Πρωτοχρονιά μιας και δεν ήθελα να ρισκάρω ούτε με εκείνη μια πιθανότητα διένεξης που θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξαΰλωση μου.
Σίγουρα θα ανακουφίστηκε που τελικά δεν πήγα σήμερα, σκέφτηκα. Τουλάχιστον τώρα εκείνη δεν είναι άμεσος στόχος.
Συνδέθηκα στο Facebook και μπήκα πάλι στη σελίδα του Νοσοκομείου του Ρίου . Είδα ότι η κοπέλα, σύμφωνα με τον θεράποντα γιατρό της, είχε τώρα περισσότερες από 50% πιθανότητες επιβίωσης.
Άνοιξα πάλι το προφίλ του χρήστη που είχε προκαλέσει το ατύχημα... Μόλις 22 χρόνων και δεν ζούσε παρά μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου...
Έβαλα και τρίτο τζιν με χυμό λεμόνι. Έκατσα πάλι στον υπολογιστή μου, την στιγμή που η εφαρμογή του Facebook ξεκινούσε την αντίστροφη μέτρηση για την νέα χρονιά. Σε πέντε λεπτά θα έμπαινε το 2120...
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. -------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
100 χρόνια το ίδιο ποτό!
Πατάω το κίτρινο κουμπί...
Άργησε λίγο να μπει το κίτρινο κουμπί .... και πρόλαβε να πεθάνει η πεθερά μου.
Δεν θα το πατούσα βέβαια αλλά μάλλον θα το πατούσε αυτή.
Δεν μου φαίνεται μετά από όσα ζούμε απίθανο να γίνει.
Ειδικά αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν η εξαΰλωση των πολιτικών.
Έχω κάποιους στο μυαλό μου αλλά μόνο 5 είναι μικρός αριθμός.
Όμορφη ιστορία Γιώργο...
Πολύ ωραία ιστορία, απλά όπως το διάβαζα μου δημιουργηθηκε η απορία, βάσει ποιας αρχής λειτουργεί το κίτρινο κουμπί ? Γίνεται χρήση κάποιας άγνωστης στην εποχή μας μορφής ενέργειας ? Είναι μαγεία ? Είναι κάτι άλλο ?
Ωραία "φανταστική"ιστορία...Και ελπίζω να παραμείνει "φανταστική"...Καλό θα ήταν να μην δίνουμε ιδέες...Εκεί έξω κυκλοφορούν πολύ παράφρονες...
Μπράβο σας
Ιστορία..... Καλημέρα... ΌΛΑ καλά
Ευχαριστούμε για το κείμενο σας! :)
Χμμμμμμμμμ!!!!!!
Έβαλες πολλές σκέψεις, σε κάποιους θετικές, σε κάποιους άλλους αρνητικές.
Παραδόξως, το κίτρινο κουμπί υπάρχει, όχι όμως στο FB και όχι για όλους τους ανθρώπους πους. Αυτοί που το έχουν και το χρησιμοποιούν, δεν πατάνε κάποιο κουμπί αλλά φτιάχνουν εμβόλια.
Πιστεύω ότι ένα τέτοιο "κουμπί" δεν θα το δώσουν ποτέ στον κόσμο, γιατί πολύ απλά φοβούνται ότι θα είναι οι πρώτοι που θα αφανιστούν.
Εξαιρετικό κείμενο.... μοιάζει να είναι προπομπός μιας εποχής που ο άνθρωπος θα έχει απαρνηθεί την ανθρώπινη φύση του.....
Και πάλι συγχαρητήρια....
Ένας γιατρός σε ένα νοσοκομείο, έχει 5 ασθενείς που χρειάζονται ο καθένας διαφορετικά όργανα το επόμενο 24ωρο για να ζήσουν. Μπορεί να θυσιάσει έναν υγιή άνθρωπο για να σώσει 5 ζωές; Εσύ τι θα έκανες στη θέση του;
Αν ένας από τους 5 ασθενείς ήταν το παιδί σου ή ο άνθρωπός σου; Θα αποφάσιζες και πάλι το ίδιο; Θα θυσίαζες το παιδί σου ή τον άνθρωπό σου για να ζήσουν 5 άγνωστοι;
Ένα τραμ που έχει χάσει τον έλεγχο κατευθύνεται ανεξέλεγκτα πάνω στις ράγες όπου σύντομα θα πατήσει 5 ανθρώπους που είναι δεμένοι πάνω σε αυτές. Υπάρχει η δυνατότητα να στρίψεις το τραμ και να το κατευθύνεις πάνω σε άλλες ράγες όπου είναι δεμένος ένας άνθρωπος. Θα το έστριβες; Αν ο άνθρωπος αυτός ήταν το παιδί σου θα το έστριβες πάλι;
Μια άλλη ερώτηση: Αν έβρισκες μπροστά σου έναν άνδρα τέτοιου σωματικού όγκου που θα μπορούσε να σταματήσει το τραμ, αν τον έσπρωχνες μπροστά στο όχημα, θα τον έριχνες στις ράγες;
Στο βιβλίο "Ο Μανδαρίνος" που έγραψε το 1880 ο Πορτογάλος José Maria Eça de Queiroz, κεντρικός ήρωας είναι ο Teodoro. Αυτός συναντά μια μέρα τον διάβολο ο οποίος του θέτει ένα παρόμοιο ερώτημα:
"...Στα βάθη της Κίνας υπάρχει ένας μανδαρίνος πιο πλούσιος από τους βασιλιάδες όλους. Εσύ δεν ξέρεις γι' αυτόν τίποτα, ούτε το όνομά του ούτε τη θωριά του. Για να κληρονομήσεις τα αμέτρητα πλούτη του αρκεί να χτυπήσεις ένα κουδούνι βαλμένο δίπλα σου, σε ένα βιβλίο πάνω. Θα βγάλει μόνο ένα στεναγμό εδώ, στα σύνορα με τη Μογγολία. Και θα έχει μετατραπεί σε πτώμα, κι εσύ θα βρεις στα πόδια σου χρυσάφι πιο πολύ από όσο δύναται να ονειρευτεί ένας άπληστος. Εσύ που με διαβάζεις και είσαι άνθρωπος θνητός, εσύ θα το χτυπήσεις αυτό το κουδούνι;..."
Το 1950 στη συλλογή "Το νερό της βροχής" υπάρχει ένα διήγημα του Καραγάτση με τίτλο... "Το Κουμπί του Μανταρίνου"! Ο ήρωας του διηγήματος, ο Δημητράκης, έχει με έναν φίλο του τον παρακάτω διάλογο:
"...Αν σου έλεγαν, Δημητράκη μου, πως άμα πατήσεις αυτό εδώ το κουμπί, θα πεθάνει στην Κίνα ένας Μανταρίνος; Κι όλα τα πλούτη του θα τα κληρονομήσεις, δίχως να μαθευτεί πως εσύ τον σκότωσες; Τι θα 'κανες; Θα το πατούσες το κουμπί;..."
Το 1958 στην ταινία "Μια Ζωή Την Έχουμε" ο Τζαβέλλας εισάγει στο σενάριό του, ένα παρόμοιο ηθικό δίλημμα:
"Μανώλης: Αν σου πουν ότι τώρα, εδώ στην Αθήνα, θα πατήσεις ένα κουμπί και την ίδια στιγμή στα βάθη της Κίνας θα πεθάνουν τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι. Αλλά εσύ θα γίνεις πάμπλουτος! Το πατάς το κουμπί? Κλέων: Τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι στα βάθη της Κίνας… Μανώλης: Κίτρινοι, σαν τις χρυσές λίρες! Κλέων: Πες τρεισήμισι, κάθε μανδαρίνος και λίρα… και πάλι θα το σκεφτόμουνα".
***Διήγημα - Ο τίμιος είναι υπόλογος απέναντι στη συνείδησή του και μόνο
Αθήνα, 10 Οκτωβρίου 1940
Όσο πλησίαζα σπίτι το βήμα μου γινόταν όλο και πιο γρήγορο. Σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ να χαρώ καμία βόλτα, όσο εκείνη θα με περιμένει ανήμπορη να γυρίσω...Βγήκα για μια ώρα, το μυαλό μου όμως ήταν σπίτι καθ’ όλη την διάρκεια της βόλτας.
Ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα κατευθείαν στο δωμάτιο της. Πως είσαι; Την ρώτησα όταν διαπίστωσα ότι ήταν ξύπνια. Δεν απάντησε, αλλά άφησε έναν μικρό αναστεναγμό να της ξεφύγει. Βγήκα και πήγα στην κουζίνα να ζεστάνω την σούπα της.
Έφαγε περισσότερο από χθες και ο πυρετός της σήμερα ήταν κοντά στο 38. Πάει καλύτερα σκέφτηκα...Της γέμισα το ποτήρι με το νερό της και βγήκα από το δωμάτιο να την αφήσω να κοιμηθεί.
Λίγα λεπτά αργότερα θα μου χτυπήσει την πόρτα ο αδερφός της, ο Παπά-Νίκος. Ήταν μόνο δυο χρόνια μικρότερος από την μητέρα μου, αλλά η κατάσταση της υγείας του ήταν σαφώς καλύτερη.
- Πως πάει, η μάνα σου, έφαγε τίποτε; - Κάποιες μέρες πιστεύω ότι τα πηγαίνει καλύτερα από άλλες, είναι όμως εξαντλημένη. - Έχει δύσκολο αγώνα μπροστά της.... - Ξέρεις, ήθελα να σε ρωτήσω κάτι. - Ότι θες παιδί μου. Πες μου. - Όπως θα ξέρεις φαντάζομαι, η κατάσταση πια με τους Ιταλούς καθημερινά γίνεται και πιο δύσκολη. Θα πολεμήσουμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή! - Έτσι φαίνεται! - Ξέρεις σκέφτομαι...δεν μπορώ να κάθομαι εδώ άπραγος...Η πατρίδα μου με χρειάζεται...το ίδιο όμως και η μητέρα μου...έχω τρελαθεί...δεν ξέρω τι να κάνω... - Το να αφαιρείς ανθρώπινες ζωές, σε οποιαδήποτε συνθήκη είναι βαθιά αντιχριστιανική πράξη παιδί μου. Από την άλλη δεν γνωρίζω τίποτε πιο ιερό από την μητρότητα. Η θέση σου είναι δίπλα στην μητέρα σου, χωρίς εσένα εκείνη δεν θα τα καταφέρει. Μόνο εσένα έχει!
Τα λόγια του παπά μου φάνηκαν λογικά. Όλο το βράδυ όμως πάλευα να συμφιλιωθώ με την ιδέα. Το να μείνω με την μητέρα μου έμοιαζε το πιο ηθικό. Την επόμενη μέρα, πέρασε από το σπίτι και ο μεγαλύτερος αδερφός του πατέρα μου. Ο Κωνσταντίνος Βάκρος ήταν απόστρατος αξιωματικός πια και αν και κόντευε τα 60 ήταν σε εξαιρετική κατάσταση.
Η μητέρα μου κοιμόταν, ταλαιπωρημένη και εξαντλημένη από τον πυρετό που δεν έλεγε να κατέβει σήμερα από το 39, και έτσι κάθισε μαζί μου στο σαλόνι
- Τι κάνεις παιδί μου, πως περνάς; - Καλά είμαι θείε, προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ. - Και βοηθάς παιδί μου, χωρίς εσένα δεν θα είχε καμία ελπίδα! - Ξέρεις θείε μου σκέφτομαι...η κατάσταση πια με τους Ιταλούς είναι δύσκολη...δεν μπορώ να κάθομαι εδώ άπραγος...Η πατρίδα μου με χρειάζεται...
Ο Θείος μου τινάχτηκε όρθιος, περπάτησε για λίγο σκεφτικός γύρω από το δωμάτιο και έπειτα με αποφασιστικό τόνο μου απάντησε:
- Ο πατέρας σου πολέμησε και πέθανε για την Πατρίδα, εγώ όσες φορές μου έχει ζητηθεί, έχω δώσει και το αίμα μου. Δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό από την Ελευθερία! Και αυτή δυστυχώς πολλές φορές απαιτεί από μας τις μεγαλύτερες θυσίες. Το καθήκον σου απέναντι στον Πατέρα σου, την ιστορία και την Πατρίδα μας σε περιμένουν και δυστυχώς δεν μπορείς να το αγνοήσεις!
Αφού σταμάτησε να μιλάει, έσκυψε τρυφερά πάνω μου, με φίλησε το μέτωπο και αποχώρησε. Εγώ όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Έπρεπε να αποφασίσω ποιος είχε δίκιο! Ο Παπάς ή ο Στρατιωτικός; Το πιο παράλογο ήταν ότι όταν τους άκουγα να μιλούν είχα συμφωνήσει και με τους δύο...
Υπάρχει άραγε κάποια ζυγαριά σκεφτόμουν. Να βάλω από την μια μεριά την ηθική υποχρέωση απέναντι στην άρρωστη μητέρα μου και από την άλλη την ηθική υποχρέωση απέναντι στην Πατρίδα μου, να δω ποια βαραίνει περισσότερο!
Μπορώ να προδώσω την άρρωστη μητέρα μου για την Ελευθερία και την Πατρίδα; Με αυτές τις σκέψεις έπεσα για ύπνο εξαντλημένος. Το όνειρο που είδα, δεν θα μπορούσε να μην είναι και αυτό περίεργο.
Περπατούσα σε μια παραλία ερημική, όταν ξαφνικά από την αντίθετη κατεύθυνση είδα να έρχονται κρατώντας πανό και σημαίες εκατοντάδες άνθρωποι. Χωρίς να ξέρω αν είναι εχθροί μου άρχισα να τρέχω προς την αντίθετη κατεύθυνση όπου σύντομα συνάντησα μια άλλη ομάδα ανθρώπων που κρατούσαν στα χέρια τους σταυρούς και κεριά. Και από αυτούς άρχισα να τρέχω μακριά.
Τελικά βρέθηκα σε ένα απομονωμένο σημείο της παραλίας, ένα εντελώς ερημικό σημείο στο οποίο φαινόταν να μην υπάρχε κανείς, και αμέσως αισθάνθηκα ασφάλεια.
Η θάλασσα είχε άγριες διαθέσεις και τα κύματα έφταναν αρκετά μέτρα μέσα και αρκετές φορές μου έβρεχαν τα πόδια. Πάνω στην άμμο, με μεγάλα γράμματα, κάποιος είχε χαράξει μια φράση. Γεμάτος περιέργεια πήρα τον φακό που κράταγα γιατί είχε βραδιάσει και προσπάθησα να διαβάσω το μήνυμα από τον άγνωστο αποστολέα.
"...Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος..."
Έμεινα ακίνητος να το διαβάζω ξανά και ξανά...Τελικά ξύπνησα ιδρωμένος όταν τα κύματα ήδη από ώρα είχαν σβήσει την φράση...
Πηγές: Φιλίπα Φουτ - πρόβλημα του τραμ, The Good Place - Netflix, José Maria Eça de Queiroz - O Mandarim, Το νερό της βροχής - Μ. Καραγάτσης. Όλο το διήγημα - "Ο τίμιος είναι υπόλογος απέναντι στη συνείδησή του και μόνο" είναι μια παραλλαγή ενός πολύ γνωστού διηγήματος του Σαρτρ.
Ποιος μπορεί να πάρει την ευθύνη να γίνει Θεός και να επιλέξει ποιος θα ζήσει και ποιος όχι ,ή αν θα θυσιάσει κάποιον για να ζήσουν οι άλλοι 5 ?
Οποιοι και να ήταν δεν θα τολμούσα να πάρω τέτοια απόφαση.
Ο στρατιώτης καλύτερα να συζητούσε το θέμα με τη μητέρα του για να έπαιρνε την ευλογία της να πάει στον πόλεμο .Το δίλημμα του ήταν ηθικό και μόνο ,η υγεία της μάλλον δεν θα καλυτερευε ποτέ .
Όσο για τον οδηγό του τραμ, το δίλημμα είναι τεράστιο και όποιος τον έφερε σε αυτό μάλλον τον μισούσε πολύ όχι μόνο τον οδηγό αλλά και τους δεμένους ανθρώπους.
Όποιον δρόμο και να διαλεξει ο οδηγός θα λάβει τις "κατάρες" αυτών που βρίσκονται μπροστά του και έτσι ο πραγματικός αυτουργός θα μείνει (νομίζει) αλώβητος εφόσον η ευθύνη για τους φόνους θα "μεταφερθεί" στον οδηγό ο οποίος θα λειτουργούσε μάλλον με στιγμιαίο ενστικτο,καμία σχέση δηλαδή με τον πραγματικό του ίσως χαραχτηρα.
Όσο για τους μανδαρινους είναι αστεία η ερώτηση γιατί αυτός που εκμεταλλεύεται και "σκοτώνει" για το κέρδος φαίνεται στην απλή καθημερινότητα του ,δεν χρειάζεται καν να του κάνεις αυτή την ερώτηση .
Hello !! :D
Φανταστικό post :O
Θεωρητικά μπορούμε να είμαστε όλοι ηθικοί και έντιμοι είναι εντελώς διαφορετικό να είσαι εκεί και μόνος και να πρέπει να αποφασίσεις. Τέτοιες επιλογές σε μικρότερη κλίμακα και λιγότερο σοβαρές κάνουμε όλοι μας καθημερινά. Είτε το αντιλαμβανομαστε είτε όχι. Πολύ όμορφο κείμενο μπράβο!!!!
Το χειρότερο είναι ότι και αν έκανα θα το μετανιωνα και θα έχα τύψεις για ολη μου την ζωή. .Ας μην χρειαστεί να βρεθώ σε αυτό το δίλημμα. .εσείς τι θα κάνατε από όλα αυτά. ?
Επίσης δεν θυσιάζεις έναν άνθρωπο για να σώσεις 5 ζωές, δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για το τι τους έφερε σε αυτό το πρόβλημα! Άρα πως ξέρουμε πως θα λειτουργήσει αυτή η λύση; Πάντα ψάχνουμε την αιτία! Δεν είναι πάντα ένα χαλασμένο όργανο το πρόβλημα! Χωρίς σωστή ανάλυση και έρευνα, δεν μπορεί να υπάρξει σε καμία περίπτωση και σωστή λύση!!!
Ευτυχώς, στην πραγματική ζωή τα διλήμματα δεν είναι τόσο απόλυτα. Ένα ηθικό δίλημμα το αντιμετωπίζει ο καθένας ανάλογα με την πίστη, τις αρχές και την ηθική του...
το συγκεκριμενο (και καλα) ηθικο διλημμα ΔΕΝ υφισταται και δε βρισκει εφαρμογη σε ενα (σωστο) γιατρο, καθως αυτος εχει ορκιστει να προστατευει ΚΑΘΕ ανθρωπινη ζωη. Ετσι ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν θα επελεγε να σκοτωσει 1 ανθρωπο ακομα κιαν ηταν να σωθουν 100. τοσο απλα !
Στο Στάλιν τέθηκε παρόμοιο ερώτημα όταν οι Γερμανοί συνέλαβαν το γιο του ο οποίος υπηρετούσε στον κόκκινο στρατό...Οι ΝΑΖΙ πρότειναν να ανταλλάξουν το γίο του με το στρατάρχη Φον Πάουλους... Προφανώς αυτή η ανταλλαγή θα ήταν επιζήμια για τη Σοβιετική Ένωση γιατί η απελευθέρωση ενός ικανού στρατηγού έχει μεγαλύτερη στρατιωτική αξία από ότι ο γιος του Στάλιν ο οποίος ήταν χαμηλόβαθμος και με μικρή στρατιωτική εμπειρία πράγμα που και ο ίδιος ο Στάλιν αναγνώρισε...Ε ο Στάλιν προτίμησε για το καλό του λαού του να θυσίασει τον ίδιο του το γιο αρνούμενος την πρόταση αυτή λέγοντας ότι στρατηγό ανταλλάσει μόνο με στρατηγό!
Το παράδειγμα με το τραμ έχει πραγματοποιηθεί ως πείραμα, εικονικής πραγματικότητας φυσικά. Το ντοκιμαντέρ που είχα παρακολουθήσει αναφερόταν στα Καθρεπτικά Κύτταρα που διαθέτει ο ανθρώπινος εγκέφαλος τα οποία ευθύνονται για την "ανθρωπιά" μας. Την ικανότητα τού ανθρώπου να μπαίνει στη θέση του άλλου.
Το 40 ένας λαός επέλεξε.
Υπήρξαν και δοσίλογοι.
Οι εξαιρέσεις δεν βάζουν ηθικά διλλήματα στον κανόνα.
Ίσως αν συνειδητοποιούσε τον πραγματικό λόγο που θα έπρεπε να πολεμήσει. Και που φυσικά δεν θα ήταν για πατρίδα του, αλλα για την δόξα και το χρήμα κάποιων λίγων .θα καθόταν με την μητέρα του
Αν ο υγιής άνθρωπος ήταν ο Χίτλερ ή η Μέρκελ,θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη,φανταστείτε όμως ο ένας απο τους πέντε που θα έσωζα να γινόταν ένας Χίτλερ επι 10...όλες οι ζωές,δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ισάξιες διότι ''μηδένα προ του τέλους μακάριζε''!!!
Δεν θα ήθελα να βρεθώ στην ώρα της μεγάλης αποφασης
Καθε ζωη εχει αξια και δεν εχουμε το δικαιωμα να αφαιρεσουμε καμμια.
Όλες οι ανθρώπινες ζωές έχουν την ίδια αξία...
Εγώ θα σκότωνα τον υπουργό υγείας για να σωθούν στο μέλλον περισσότεροι.........
Ο Αχιλλέας υπήρξε μάλλον ο δεύτερος μετά τον Οδυσσέα, σημαντικότερος ήρωας του Ομήρου. Ας υπενθυμίσω στον αναγνώστη μερικά μόνο γεγονότα που εξιστορεί για τον ξακουστό αυτό ήρωα ο Όμηρος:
Είχε απαράμιλλη γενναιότητα, θάρρος και παλικαριά και το αίσθημα της τιμής υπερβολικά ανεπτυγμένο. Ολόκληρος ο Τρωικός πόλεμος εξαρτάται στην κυριολεξία από τα "καπρίτσια" του. Η μη συμμετοχή του όταν θα θυμώσει με τον Αγαμέμνονα θα γείρει την πλάστιγγα υπέρ των Τρώων και η ανάμειξη του και πάλι θα φέρει την συντριβή τους, τον θάνατο του Έκτορα και τον αποκλεισμό τους μέσα στα τείχη της Τροίας.
Όμως το σημαντικότερο ίσως στοιχείο του χαρακτήρα του Αχιλλέα στην Ιλιάδα είναι η εμμονή του με την δόξα και την αιώνια αναγνώριση. Αν και γνωρίζει ότι θα πεθάνει, αδιαφορεί για το γεγονός αυτό και παραπονιέται στους θεούς για την ατίμωση που έχει υποστεί από τον Αγαμέμνονα με την αρπαγή της Βρισηίδας.
Η μητέρα του που προσπαθεί να τον προστατέψει, τον παροτρύνει να εγκαταλείψει την Τροία, να γυρίσει σπίτι του, όπου και μπορεί να ζήσει σαν βασιλιάς. Εκείνος όμως σταθερά έχει στο μυαλό του μονάχα την υστεροφημία του.
Η Ιλιάδα τελειώνει με τον θάνατο του Έκτορα και θα χρειαστεί να περιμένουμε την Οδύσσεια για να μάθουμε τόσο για την έκβαση του πολέμου, όσο και για την μοίρα του Αχιλλέα. Εκεί ο Οδυσσέας που κατεβαίνει στον Άδη για να συμβουλευτεί τον Τειρεσία θα συναντήσει τον νεκρό πια Αχιλλέα. Παραθέτω τον διάλογο των δυο αντρών μεταφρασμένο:
«- Αχιλλέα, κρίνω πως δεν υπάρχει άλλος σου ευτυχέστερος, ούτε από όσους έζησαν στο παρελθόν, μήτε από εκείνους που θα έρθουν στο μέλλον. Αφού, και ενόσω ζούσες, όλοι μας σε τιμούσαμε σαν να ᾽σουνα θεός, οι Αργείοι, αλλά κι εδώ που βρίσκεσαι με τους νεκρούς, μένει μεγάλη η δύναμή σου· γι᾽ αυτό, Αχιλλέα, μη θλίβεσαι και μην πικραίνεσαι πολύ στον θάνατό σου.
Σ᾽ αυτά τα λόγια μου εκείνος αμέσως ανταπάντησε μιλώντας:
- Μη θες να με παρηγορήσεις για τον θάνατό μου, Οδυσσέα γενναίε· θα προτιμούσα πάνω στη γη να ζούσα, κι ας ξενοδούλευα σε κάποιον, άκληρο πια που να μην έχει και μεγάλο βιος, παρά να είμαι ο άρχοντας στον κάτω κόσμο των νεκρών.»
Σε αυτό το σημείο ίσως και να έχουμε την μεγαλύτερη μεταστροφή των αξιών στα δύο Ομηρικά έπη. Ο Αχιλλέας που στην Ιλιάδα πέθανε για την υστεροφημία, στην Οδύσσεια θα προτιμούσε την κατώτερη μορφή ζωής ενός δούλου, από τον θάνατο.
Σκέφτομαι αν είχε γεννηθεί στην σύγχρονη εποχή ο Αχιλλέας, πως θα ήταν; Τι δουλειά θα έκανε; Θα ήταν ο Αχιλλέας της Ιλιάδας ή της Οδύσσειας;
17 Απριλίου 2020, Μαδρίτη
Αφού περπάτησε γύρω στα 5 λεπτά μέσα στο τεράστιο σπίτι με τα πάνω από 100 δωμάτια, κατάφερε τελικά να βγει στον κήπο. Εκεί είχε φτιάξει ένα μικρό ποδοσφαιρικό γήπεδο για να μπορεί να προπονείται και μόνος του, χωρίς να χρειάζεται να κάνει μετακινήσεις.
Πριν μπει στο γήπεδο πέρασε από την πισίνα που ήταν ακριβώς δίπλα. Εκεί βρισκόταν ήδη η μάνα του. Χωρίς να την ακουμπήσει, πήρε μια καρέκλα και κάθισε σχετικά κοντά της, τηρώντας βέβαια τα μέτρα ασφαλείας.
- Μάνα τι κάνεις; Πως είσαι; - Καλά αγόρι μου. Εσύ; - Δεν μπορώ μάνα να κάθομαι έτσι άπραγος! Θέλω κάτι να κάνω, κάπως να συμβάλλω! - Αχιλλέα, έγινες ποδοσφαιριστής, όχι ιατρός...πως να συμβάλλεις δηλαδή, τον μάλωσε τρυφερά η μάνα του.
Ο Αχιλλέας σηκώθηκε και περπάτησε περιμετρικά από την πισίνα και ξαναγύρισε στη θέση του.
- Μα ήταν ο μόνος τρόπος να έχω υστεροφημία στην σημερινή εποχή! Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν το αποφάσισα αψήφιστα. - Ξέρω, ξέρω, σήμερα ζούμε απαλλαγμένοι από μεταφυσικές ανησυχίες και όλα τα υπόλοιπα που σου είπε ο Ηρόστρατος. - Στα έχω πει τόσες φορές! Σήμερα, γίνεται διάσημος κανείς απλά με το να υπάρχει, όταν καταφέρνει να το προβάλλει με τον σωστό τρόπο. Η διασημότητα ακολουθεί πια τον καθημερινό τρόπο ζωής μας και αυτός είναι εδώ και καιρό απαλλαγμένος από μεταφυσικές ανησυχίες. Σήμερα προβάλλουμε τη ζωή που ζούμε, αυτή έχει αξία. - Δεν καταλαβαίνω γιατί δίνεις τόσο σημασία σε αυτόν τον μισότρελο, ξεχασμένο από όλους. - Μπορώ να τον καταλάβω καλύτερα από όλους, Επιδίωξε το ίδιο πράγμα με μένα, από την αντίθετη πλευρά! Και εκείνος πέθανε για την υστεροφημία, και ας ήταν η αρνητική πλευρά της! - Γιατί δεν κάνεις κάποια μεγάλη δωρεά σε κάποιο νοσοκομείο; - Και να κάνω; Θα ξεχωρίσω έτσι; Είναι μια κίνηση, αλλά όχι αυτή που θα με ορίσει...
Ο Αχιλλέας σηκώθηκε πάλι και έκανε άλλον έναν περίπατο γύρω από την πισίνα. Γύρισε στη μητέρα του και της απευθύνθηκε και πάλι.
- Μάνα, θέλω να μιλήσω με τον συγγραφέα αυτού του κειμένου! - Τι λες αγόρι μου, πως σου έρχονται αυτές οι τρελές ιδέες! - Θεά είσαι, αν θες μπορείς να μου το κανονίσεις.
Στο σημείο αυτό και επειδή ήμουν ήδη πολύ περίεργος, βρέθηκα σε μια καρέκλα δίπλα του. Και μπορεί να μην είναι παρά μόνο ένα φανταστικό κείμενο και εγώ όμως φρόντισα να αποφύγω οποιαδήποτε επαφή και τήρησα σχολαστικά τα μέτρα ασφαλείας. Εξάλλου ποτέ δεν ξέρεις...
- Με ζήτησες Αχιλλέα; - Θέλω να παρακολουθήσεις τον συλλογισμό μου και στο τέλος θα σου κάνω μια ερώτηση. Συμφωνείς; - Ναι, ξεκίνα! - Ο καπιταλισμός σήμερα, έχοντας σαν ύψιστο αγαθό την κατανάλωση, αξιολογεί ως υπέρτατη αξία την ζωή, γιατί χωρίς αυτήν είναι αδύνατη και η κατανάλωση. - Δεν διαφωνώ ως εδώ. - Ωραία! Άρα αν πια ζούμε μόνο για να προβάλλουμε την καθημερινότητά μας. Όλο αυτό δεν μοιάζει σαν μια γιορτή της ασημαντότητας; - Μήπως η μητέρα σου έπρεπε να επικοινωνήσει με τον Κούντερα; - Όχι αυτός δεν γράφει για μένα… εσύ γράφεις... Συνεχίζω λοιπόν. Αν είναι έτσι, μπορεί να υπάρξει ιδεώδες για το οποίο αξίζει να πεθάνουμε; Και μια δεύτερη σκέψη, μια τέτοια εποχή μπορεί να γεννήσει μεγάλα έργα τέχνης; Γιατί εγώ χωρίς τον Όμηρο θα είχα περάσει στη λήθη...Έχω μεγαλύτερη ανάγκη από μεγάλα έργα τέχνης από οποιονδήποτε άλλον... - Ακόμα και αν σήμερα, δεν υπάρχει χώρος για μεγάλα έργα τέχνης, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα γεννηθούν πολλά τέτοια, που μπορεί, όπως εσύ που πέθανες για ένα μελλοντικό κοινό, να ψάξουν στο μέλλον για μια αναγνώριση. - Τι θα με συμβούλευες να κάνω; Πως μπορώ να μείνω στην ιστορία σήμερα;
Τώρα ήταν η δική μου σειρά να σηκωθώ και να κάνω τον γύρω της πισίνας. Όταν γύρισα, τον κοίταξα με αποφασιστικότητα και είπα:
- Αχιλλέα, να μείνεις σπίτι! - Και έτσι θα ξεχωρίσω; - 'Όχι, αλλά θα μου δώσεις ένα πολύ ωραίο τίτλο για το διήγημα μου γιατί θέλω να το ονομάσω ο Αχιλλέας μένει σπίτι.
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ------------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Σημαντικότερος ήρωας ο Οδυσσέας απ'τόν Αχιλλέα?
Δεν νομίζω
Ρε παιδί... Αυτοί ήταν ήρωες κ όχι σαν εμάς τους σημερινούς... Πρόβατα.
Τελικά σας άκουσε; 'Εμεινε σπίτι; 🤔
Ο Αχιλλέας να κάθεται όπου θέλει.χεστηκα
Τι τρολια ήταν αυτή στο τέλος;
Για τον Όμηρο ήταν σφαγέα των Ελλήνων και δεν γουστάρε τον Έλληνα Βασιλιά Αγαμέμνων.Ηταν ανθρώπος τις μπεσας και αυτό φάνηκε με τον βασιλιά Πριαμ για το σορό του Χέκτορ .Ο στρατός του παλεύει χωρίς να είναι μαζί με τους Έλληνες. Κάποιος ξένος θα έλεγε πως μόνο Έλληνα δεν ήταν και αυτό φάνηκε όταν το σορό του Πατρόκλου τον έκαψε ενώ οι Έλληνες τους έθαψαν.
Γίνονταν και το 1956 like, έβγαζαν selfie και “τάγκαραν¨ φίλους σε φωτογραφίες;
Το 1956 η Brigitte Bardot παρακολούθησε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Ήταν 21 χρονών, παγκόσμιο σύμβολο του σεξ, είχε ήδη παίξει σε δεκαεπτά ταινίες και πραγματικά ήταν απίστευτα όμορφη.
Την ίδια εποχή ο Pablo Picasso ήταν 74, ήδη αναγνωρισμένος σαν ένα παγκόσμιο καλλιτεχνικό φαινόμενο και έμενε μόνιμα στις Κάννες.
Η άφιξη της Brigitte Bardot στις Κάννες, όπως ήταν αναμενόμενο, είχε προκαλέσει πανικό.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής της εκεί, όταν πληροφορήθηκε τη μόνιμη διαμονή του Pablo Picasso, εξέφρασε την επιθυμία να τον γνωρίσει και να τον επισκεφτεί.
Ο Picasso προφανώς δεν κατάφερε να αντισταθεί στην ιδέα να γνωρίσει από κοντά την τότε, ίσως, πιο ποθητή γυναίκα στον πλανήτη και είχε δεχτεί.
Εκείνη, και ας είναι μόλις 21 χρονών, γνωρίζει ήδη πολύ καλά το παιχνίδι της δημοσιότητας και τη δύναμη της φωτογραφίας και στην επίσκεψη που κάνει στον διάσημο ζωγράφο παίρνει μαζί της τον φωτογράφο του περιοδικού LIFE, Jerome Brierre.
Η Bardot θα βγάλει μια σειρά φωτογραφιών αρχικά έξω ακριβώς από το σπίτι του Picasso, στη συνέχεια μαζί με τον καλλιτέχνη και στο τέλος με τα έργα του.
Μπορεί τότε να μην υπήρχε ακόμα ούτε ίντερνετ και βέβαια ούτε Facebook, όμως δεν μπορώ παρά να μην κάνω ένα περίεργο, ίσως, συσχετισμό.
Η Bardot το 1956 έκανε check-in στο σπίτι του Picasso, έβγαλε selfie, έβγαλε φωτογραφίες με τα έργα του και τέλος μερικές φωτογραφίες που “τάγκαρε” και τον ίδιο τον καλλιτέχνη!
Φυσικά όλος ο πλανήτης υποκλίθηκε μπροστά της, μιας και οι συγκεκριμένες φωτογραφίες πήραν χιλιάδες φανταστικά like, καθώς γνώρισαν τεράστια επιτυχία και αποδοχή!
"...Σύντροφε ανακριτά, σπεύδω πρώτα απ' όλα να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για το χαρτί, το μελάνι και την πέννα που μου στείλατε με τον δεσμοφύλακα. Συμφωνώ απολύτως με τη διαδικασία που διαλέξατε, γιατί έτσι θα μπορέσω να καταγράψω τα γεγονότα με την ησυχία μου, χωρίς να φοβάμαι πως θα με διακόψετε, πως θα μου υποβάλετε ερωτήσεις, χωρίς δηλαδή να έχω την αίσθηση ότι τελώ υπό κράτησιν και δίνω λόγο των πράξεών μου. Διότι είναι βέβαια ολοφάνερο ότι πρόκειται για παρεξήγηση..."
Λίγο πριν το τέλος του εμφυλίου πολέμου, καλοκαίρι του 1949, μια επίλεκτη ομάδα του Δημοκρατικού Στρατού αναλαμβάνει να μεταφέρει ένα “Κιβώτιο”. Η ασφαλής μετάβαση του Κιβωτίου θα κρίνει και την έκβαση του Εμφυλίου.
Η αποστολή είναι αυτοκτονίας, επιλέγονται 40 άτομα, θα ξεκινήσουν όμως μόνο 35 αφού 5 εκτελούνται ως προδότες, πριν καν ξεκινήσει η αποστολή!
Στη διάρκεια της αποστολής η ομάδα αρχίζει σταδιακά να χάνει τα μέλη της, μέχρι που τελικά μένει μόνος επιζών ο ήρωας του βιβλίου.
Όταν τελικά φτάνει στον προορισμό του, διαπιστώνεται πως “Το κιβώτιο” είναι άδειο και ο ήρωας μας φυλακίζεται και ανακρίνεται. Την απολογία του, την γράφει ο ίδιος με την μορφή επιστολών, σε κόλλες αναφορές.
Απολογείται χωρίς να γνωρίζει τίποτα, τόσο για την ταυτότητα του ανακριτή του, όσο κι αν τελικά ο ανακριτής διαβάζει τα όσα γράφει!
Ένας αναγνώστης θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηρίσει "Το κιβώτιο" ως “αντί-πολεμικό” μυθιστόρημα, όμως το έργο αυτό του Αλεξάνδρου είναι κυρίως ένα μυθιστόρημα στο οποίο μεταβάλλεται συνεχώς η πραγματικότητα.
Υπάρχει η κομμουνιστική αλήθεια αλλά παράλληλα και η αλήθεια του Ελληνικού Εθνικού Στρατού. Ο ήρωας που προσχωρεί στο κομμουνιστικό κόμμα γρήγορα νιώθει ότι και εδώ τα πράγματα είναι τουλάχιστον διττά με τους δογματικούς να μάχονται με μανία τους “συντρόφους” λενινιστές.
Από την μια στιγμή στην άλλη, ανάλογα με την ομάδα που επικρατεί μέσα στο κόμμα, μπορούσε εύκολα κάποιος, από παρασημοφορημένος να βρεθεί προδότης στο εκτελεστικό απόσπασμα!
Ο ήρωας του βιβλίου ταυτίζεται συνέχεια με τον Οιδίποδα, που ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, τελικά δεν μπόρεσε να αποφύγει την τραγωδία.
Όμως είχε πραγματικές επιλογές ο Οιδίποδας; Μήπως η μοίρα του δεν ήταν προδιαγεγραμμένη από τους χρησμούς και τους θεούς;
Σε μια αφοπλιστική απάντηση ο συγγραφέας δίνει ως μοναδική επιλογή του Οιδίποδα, αν όντως ήθελε να ματαιώσει την εκπλήρωση του χρησμού, την αυτοκτονία!
Όπως ο Οιδίποδας, έτσι και ο ήρωας του “Κιβωτίου”, αδυνατεί όχι μόνο να ελέγξει την μοίρα του, αλλά τις περισσότερες φορές αδυνατεί ακόμα και να την κατανοήσει! Η αμφισημία καραδοκεί σε κάθε σελίδα του βιβλίου και η αναζήτηση της αλήθειας καταντάει αδύνατη αλλά και μάταιη.
Στο “Κιβώτιο” τελικά ο Αλεξάνδρου ξηλώνει σελίδα, σελίδα την εθνική ταυτότητα, την κομματική ταυτότητα, για να προσχωρήσει στο τέλος εκεί που ανήκει δικαιωματικά, στο ανύπαρκτο κόμμα των ποιητών!
Ο Άρης Αλεξάνδρου κατάφερε έτσι στο μοναδικό μυθιστόρημα του, που ολοκληρώθηκε το 1972 μετά από εφτά χρόνια συγγραφής, να μας δώσει τίποτε λιγότερο από ένα υπέρ-μυθιστόρημα!
"...Όλα αυτά είναι προφάσεις, αν πράγματι δεν ήθελες να επαληθεύσει ο χρησμός, αν πράγματι δεν ήθελες να εκτελέσεις την έμμεση αλλά σαφή διαταγή μου, όπως προτιμάς να λες με τις λέξεις θα παίζουμε τώρα; αν πράγματι δεν ήθελες να σκοτώσεις τον πατέρα σου, υπήρχε τρόπος, αρκεί να το αποφάσιζες, βγαίνοντας απ' το Μαντείο, να σκοτωθείς επί τόπου, παρ' όλα αυτά το ξέχασα, δεν έκρυψα το κυάνιο στον επίδεσμο κι αν νομίζετε λοιπόν πως θα γεμίσει το κιβώτιο με το πτώμα μου, τι περιμένετε και δε με στήνετε στα έξη βήματα, στον τοίχο, ή μάλλον στη σιδερένια, δίφυλλη πόρτα;..." ... See MoreSee Less
Σπουδαίο, εξαιρετικό μυθιστόρημα, όπου ξετυλίγεται αλληγορία ο διπολικός ψυχισμός του ανθρώπου. Από τη μια το καθήκον, το πρέπει, που επιβάλλεται από εξωγενείς παράγοντες, στο κιβώτιο το επιτάσσει η κομματική πειθαρχία, στον Οιδίποδα η μοίρα, το Μαντείο, και από την άλλη το χρέος που πηγάζει από τον ηθικό κώδικα του καθενός. Πολλές φορές η σύγκρουση των δύο φαινομενικά ιδίων καταστάσεων οδηγούν στην τραγικότητα. Ο Οιδίποδας τυφλώνεται, ο ήρωας στο Κιβώτιο συλλαμβανεται, φυλακιζεται και σκεπτόμενος τα γεγονότα συντριβει και αποδομει ό,τι πίστεψε ότι θα τον βοηθήσει να αλλάξει τον κόσμο και το υπηρέτησε με πάθος. Υπέροχο έργο, δικαιολογημενα χαρακτητιστηκε υπερμυθιστορημα.!!!!!
Όταν το διάβασα ήμουν 16 το είχε φέρει ο αδελφός μου στο σπίτι δύσκολο βιβλίο για μένα τότε αλλά κάτι μου έλεγε όμως το ξαναδιάβασα στα χρόνια της ωριμότητας τότε το κατάλαβα και τώρα όταν με ρωτάνε διαβάζεις από μικρή μέχρι και το κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου στα δεκάξι διάβασα με περηφάνια λέω
Selfie: Αυτό-Φωτογραφία (...but first let me take a selfie...)
Στην ταινία “The Secret Life Of Walter Mitty”, ένας φωτογράφος(Sean Penn), έχει βάλει σαν στόχο να φωτογραφίσει μια σπάνιας ομορφιάς λεοπάρδαλη του χιονιού.
Μετά από μέρες και έπειτα από πολλές προσπάθειες, στο τέλος θα του δωθεί η ευκαιρία να το πραγματοποιήσει. Τελικά, όταν εκείνη εμφανίζεται, αποφασίζει να “ζήσει την στιγμή” και όχι να την “αιχμαλωτίσει” με τον φακό του.
Έχω προλάβει την εποχή που στις κοινωνικές σου συναστροφές ήταν ταμπού να “κουβαλάς” μαζί σου φωτογραφική μηχανή και αυτοί που το έκανα σπάνια γλύτωναν από τα πειράγματα των άλλων. Το να τραβάς δε φωτογραφίες σε ένα club σήμαινε ότι ήσουν εντελώς “αβγαλτος” στη νύχτα και ήταν κάτι που το θεωρούσαμε “άτυπα” απαγορευμένο.
Τα χρόνια πέρασαν και σήμερα έχουμε περάσει στην αντίπερα όχθη...
Αν δεν βγάλεις φωτογραφίες και αν δεν τις κοινοποιήσεις δεν έχει νόημα η νυχτερινή σου έξοδο.
Όσο για τις “Selfie”, όλοι έχουμε στο προφίλ μας από μια και υπάρχουν πάρα πολλά προφίλ που “ανεβάζουν” τουλάχιστον μία την ημέρα!
Πως και γιατί ξεκίνησε όλο αυτό;
Η φωτογραφία σαν πράξη, αντανακλά την ανάγκη μας να "σταματήσουμε" το χρόνο και να προσθέσουμε και τον εαυτό μας σ' αυτό το παγκόσμιο δίκτυο.
“Θέλουμε να δηλώσουμε πως περάσαμε και εμείς από αυτό το μέρος, κάναμε και εμείς παρέα με αυτούς τους ανθρώπους, είχαμε και εμείς ανάλογες εμπειρίες όπως και οι γύρω μας”
“Φωτογραφίζομαι άρα υπάρχω”
Η πρώτη “selfie” της ιστορίας, τραβήχτηκε το 1839 όταν ο φωτογράφος Robert Cornelius κατάφερε να τραβήξει μία φωτογραφία του εαυτού του, παραμένοντας ακίνητος επί 15 λεπτά στην αυλή του σπιτιού του.
Η “selfie” ξεκινά σαν μια ναρκισσιστική εμμονή και καταλήγει στην ανάγκη που αισθάνονται οι άνθρωποι να έχουν την αποδοχή και την έγκριση των άλλων:
Snowden: Ήρωας ή Προδότης; Ποιος είναι πραγματικά ο νο1 καταζητούμενος των ΗΠΑ στον κόσμο;
“…Ακόμα και αν δεν κάνεις κάτι παράνομο, σε παρακολουθούν και σε καταγράφουν…”
“…Εκείνοι που λένε την αλήθεια δεν διαπράττουν κάποιο έγκλημα, οι μαζικές παρακολουθήσεις αποτελούν παγκόσμιο πρόβλημα που χρειάζεται παγκόσμια λύση…”
“…Από την ιδιωτικότητα πηγάζουν άλλα δικαιώματα…Ιδιωτικότητα είναι πάρα πολλά πράγματα, για παράδειγμα είναι να έχεις ανοιχτό μυαλό. Η ιδιωτικότητα είναι σημαντικότερη από την ελευθερία του λόγου, καθώς η τελευταία προϋποθέτει προστατευτικό πλαίσιο…”
Τι είναι πιο σημαντικό, η “ασφάλεια” ή η προστασία της ιδιωτικότητας; Τι θα θυσίαζες για τις προσωπικές ελευθερίες των άλλων;
O Edward Joseph Snowden γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1983, είναι Αμερικάνος, διάνοια στους υπολογιστές και κορυφαίος γνώστης της σύγχρονης τεχνολογίας, που δούλεψε για την CIA από το 2006 ως και το 2013.
Στις αρχές του Ιουνίου του 2013, ο Snowden αποκάλυψε χιλιάδες απόρρητα έγγραφα στους δημοσιογράφους Glenn Greenwald, Laura Poitras, και Ewen MacAskill, που δούλευαν τότε στις πολύ έγκυρες εφημερίδες “The Guardian” και “The Washington Post”.
Οι αποκαλύψεις του Snowden επιβεβαίωσαν τις μακρόχρονες υποψίες ότι οι παρακολουθήσεις στις Η.Π.Α. έχουν φτάσει πολύ βαθιά και ουσιαστικά επεκτείνονται προς όλους τους πολίτες του κόσμου.
Υπολογίζεται ότι με τα προγράμματα παρακολούθησης PRISM και Tempora, με άλλοθι την καταστολή της τρομοκρατίας, οι Η.Π.Α. παρακολουθούσαν τελικά εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο!
Τα προγράμματα αυτά λέγεται ότι έχουν τη δυνατότητα, να “σαρώσουν” οποιοδήποτε ψηφιακό αποτύπωμα έχει υπάρξει, οποιαδήποτε χρονική στιγμή για τον καθένα μας.
Τα σενάρια κάνουν λόγο για δυνατότητα ενεργοποίησης της κάμερας που όλοι οι υπολογιστές έχουν, ακόμα και αν αυτή είναι κλειστή, ακόμα και για δυνατότητα ζωντανής παρακολούθησης.
O Snowden είπε ότι οι διαρροές ήταν μία προσπάθεια να:
“…Ενημερωθεί το κοινό ως προς το τι συμβαίνει στο όνομά του και τι εναντίον του…”
Λίγες μέρες μετά τις αποκαλύψεις, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ στράφηκε εναντίον του Snowden με δύο κατηγορίες, μία για παραβίαση του νόμου περί κατασκοπείας και η άλλη της κλοπής κρατικών περιουσιακών στοιχείων.
Ο Snowden καταφέρνει να ξεφύγει από το ανθρωποκυνηγητό και να φτάσει στη Μόσχα για να ζητήσει πολιτικό άσυλο.
Ακολουθεί ένταση για την έκδοσή του, που ζητούν επιτακτικά οι Η.Π.Α. και αρνούνται οι Ρώσοι. Οι δυο χώρες, με αφορμή την υπόθεση Snowden, θα έχουν αλλεπάλληλα διπλωματικά επεισόδια, χωρίς όμως να αλλάξει κάτι.
Ο Snowden μέχρι και σήμερα βρίσκεται στη Ρωσία με προσωρινή άδεια παραμονής, υπό την προϋπόθεση πως θα διακόψει κάθε δραστηριότητα κατά των ΗΠΑ.
Σήμερα οι πληροφορίες που διοχέτευσε ο Snowden θεωρείται πως έχουν κάνει απ’ τις πιο σημαντικές ζημιές στην ιστορία του κέντρου πληροφοριών των Η.Π.Α.
Οι αποκαλύψεις του Snowden δίχασαν τον κόσμο. Είναι ήρωας, πληροφοριοδότης ή ένας προδότης;
Ο ίδιος υποστηρίζει πως οι διαρροές απόρρητων πληροφοριών συνέβαλαν στη δημιουργία καλύτερων μηχανισμών προστασίας και ανάπτυξης τεχνολογιών ασφαλείας στο διαδίκτυο και στα ηλεκτρονικά μέσα που, θα εμποδίζουν ταυτόχρονα και την κατάλυση της ιδιωτικότητας.
“…Αν θέλω να δω τα email σας ή το τηλέφωνο της συζύγου σας, το μόνο που έχω να κάνω είναι να χρησιμοποιήσω τις παρακολουθήσεις….”
“…Μπορώ να αποκτήσω “εισιτήριο” για τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, τους κωδικούς πρόσβασης, τα αρχεία τηλεφώνου και τις πιστωτικές κάρτες σας…”
“…Οι Η.Π.Α. έχουν δημιουργήσει μια υποδομή που τους επιτρέπει να παρακολουθούν σχεδόν τα πάντα….”
Στις 25 Σεπτεμβρίου του 2014 τιμήθηκε στη Σουηδία με το βραβείο Right Livelihood, ένα εναλλακτικό Νόμπελ, το οποίο απονέμεται σε πρόσωπα τα οποία συμβάλλουν στη βελτίωση της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
“…Για το θάρρος του και την ικανότητά του να αποκαλύψει μια άνευ προηγουμένου διάσταση της παραβίασης βασικών δημοκρατικών διαδικασιών και συνταγματικών δικαιωμάτων από τις ΗΠΑ…”
Στις 7 Αυγούστου 2016 ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα 64 χαρακτήρων του στο Twitter προκάλεσε «όργιο φημών» στα κοινωνικά δίκτυα ότι μπορεί να είναι νεκρός.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 2016 σε ομιλία του ζήτησε χάρη από τον Μπάρακ Ομπάμα, ώστε να επιστρέψει στις Η.Π.Α. Φυσικά και την αρνήθηκαν.
Σε συνέντευξή του, στους New York Times, σε ερώτηση για το πώς περνά τον χρόνο του στη Ρωσία, εκείνος απάντησε:
“…Μιλάω κατά κύριο λόγο σε συνέδρια κι η ζωή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Διαδίκτυο…”
“…Δεν θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου τα πάντα που κάνουν και λένε καταγράφονται. Αυτό δεν είναι κάτι που είμαι πρόθυμος να υποστηρίξω ή να ζήσω με αυτό…”
Πηγές: gr.rbth.com, cnn.gr, enikos.gr, brainyquote.com, newpost.gr, el.wikipedia.org, ... See MoreSee Less
Τώρα δεν τον παρακολουθεί κανένας δηλαδή;; Δεν γνωρίζουν πού ζει τι κάνει και ποιες είναι οι επαφές του;
Δυστυχώς δεν είχε την ίδια τύχη κι ο Julian Assange...
Με τοσα συστηματα παρακολουθησης που διαθετουν οι Ηπα, γιατι δεν σταματουν τους παρανοϊκους που δραστηριοποιουνται στο διαδικτυο και βλαπτουν αλλα ατομα;
Και ο "καλός" πρόεδρος Ομπάμα μια χαρά τον κυνήγησε. Με τις αποκαλύψεις που έκανε πως δεν κατέληξε η κυβέρνηση στη φυλακή με ξεπερνά.
Τ' ανείπωτα" και “Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”
Το τραγούδι που θα “ακούσεις” τις περισσότερες φορές διαβάζοντας την "Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα", είναι “Τ' ανείπωτα" του Δημήτρη Ζερβουδάκη.
“Τ' ανείπωτα" αναφέρονται 4 φορές μέσα στο βιβλίο:
Η Άννα και ο Πέτρος θα περάσουν μια βραδιά στο σπίτι της Άννας. Η βραδιά αυτή στο βιβλίο περιγράφεται τόσο από την σκοπιά της Άννας όσο και από αυτήν του Πέτρου.
****Η αφήγηση της Άννας... (σελ. 51) "...«Ξέρεις τι σημαίνει ανείπωτα;» «Νομίζω αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!» «Όχι, είναι αυτά που δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια, Googlarise το». Άνοιξαν τον υπολογιστή και μπήκαν στο βικιλεξικό: Ανείπωτα: κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα... ΤΗΣ ΑΡΕΣΕ ΠΟΥ δεν είχε δίκιο..."
****Η αφήγηση του Πέτρου...(σελ. 54) ..."Άκουσε από τον υπολογιστή της να παίζει ένα παλιό τραγούδι του Ζερβουδάκη. Του άρεσε και η επιλογή του τραγουδιού! «Είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια!» «Και εμένα, γι’ αυτό άλλωστε ξεκινάω με αυτό τη λίστα μου». «Ξέρεις τι σημαίνει ανείπωτα;» «Νομίζω αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!» «Όχι, είναι αυτά που δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια. Googlarise το». Άνοιξαν τον υπολογιστή και μπήκαν στο βικιλεξικό. Ανείπωτα: κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΥ είχε δίκιο..."
Η βραδιά έχει μια περίεργη κατάληξη και οι δυο πρωταγωνιστές μας θα καταλήξουν να δώσουν διαφορετικές ερμηνείες σε αυτό που έζησαν. Ο Πέτρος θα περάσει την συνέχεια της βραδιάς στο Youtube ακούγοντας ξανά και ξανά το τραγούδι του Ζερβουδάκη:
****Η Ακρόαση...(σελ. 56) ..."Άνοιξε το Youtube, πληκτρολόγησε «Aneipota» και έκανε κλικ στην πρώτη επιλογή της αναζήτησης. Το συγκεκριμένο βίντεο είχε ήδη πάνω από 2.900.000 επισκέψεις! (Έχει 38.409.169 προβολές τώρα ήταν πριν 6 χρόνια!) Το έβαλε να παίξει. Το άκουσε ξανά και ξανά εκείνο το βράδυ... Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε στη λησμονιά σε πάνε... Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί... Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα.. Γλυκιά μου, μη χαθείς..."
Το Facebook που στη συνέχεια της ιστορίας μας, ήταν η αιτία να παρεξηγηθούν, θα γίνει μετέπειτα και το μέσο να έρθουν και πάλι κοντά.
****Οι αναρτήσεις στο Facebook (σελ. 61, 62) ..." Από τις σκέψεις τις αυτές θα βγει γρήγορα από μια ανάρτηση του Πέτρου στον τοίχο της: «ανείπωτα...κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα...» Και από κάτω έχει ποστάρει το τραγούδι του Ζερβουδάκη!Η ενέργεια αυτή του Πέτρου την ξάφνιασε ευχάριστα. Θέλει να του δείξει ότι και αυτή τον σκέφτεται ακόμα, αλλά πως; Αποφασίζει να τον μιμηθεί κάνοντας το σχόλιο: ναι, σωστά, όχι αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!
Θέλει να του δείξει πως και εκείνη θυμάται το βράδυ που ήρθε σπίτι της και όλα όσα είπαν! Δευτερόλεπτα μετά νέο σχόλιο δικό του: «Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα...»
Άρχισε να μπερδεύεται πάλι! Τι είχε γίνει εκείνο το βράδυ τελικά; Προφανώς εκείνος είχε παρεξηγηθεί με κάτι που τώρα μια εβδομάδα μετά το υποβαθμίζει. Δεν ήταν όμως και σίγουρη και έτσι αποφάσισε και πάλι να αντιγράψει έναν στίχο. Επέλεξε τον πιο τρυφερό: «Γλυκιά μου, μη χαθείς...»
Περίμενε κάποια αντίδραση ότι ακόμα δεν έχουν χαθεί τα πάντα, ότι θα έχουν μια ακόμα ευκαιρία και δεν διαψεύσθηκε...
Σαν σχόλιο ο Πέτρος έβαλε ένα τρέιλερ από την Καζαμπλάνκα και από κάτω είχε γράψει: Αυτήν την εβδομάδα έχει προβολές;..."
*****Δύο πιο προσωπικές καταγραφές.
Η πρώτη έχει να κάνει με το τραγούδι.
Τ' ανείπωτα ήταν σίγουρα και το τραγούδι που σημάδεψε έναν δικό μου χωρισμό. Η περιγραφή από το βιβλίο που διάβασες παραπάνω:
“Το έβαλε να παίξει. Το άκουσε ξανά και ξανά εκείνο το βράδυ...” ήταν σχεδόν η καθημερινότητα μου τότε...
Η δεύτερη έχει να κάνει με τον δημιουργό του τραγουδιού.
Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης μου έκανε την τιμή να παρευρεθεί στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου, που έγινε στο Φάρο της Πάτρας.
Ήταν δεδομένο έτσι κι αλλιώς, ότι θα είχα άγχος και θα ήμουν νευρικός, αφού ήταν η πρώτη φορά που θα επιχειρούσα να κάνω παρουσίαση βιβλίου και μάλιστα αυτή θα γινόταν στη πόλη που ζω τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια.
Η παρουσία του Ζερβουδάκη όμως με φόρτωνε με ένα επιπλέον άγχος...μέχρι την στιγμή όμως που βρεθήκαμε!
Δεν ξέρω πόσο καλά τα πήγα εκείνη την ημέρα...αν είπα όλα όσα ήθελα να πω...δεν έχω πολύ ξεκάθαρη άποψη!
Όμως δεν θα μπορούσα να φανταστώ, όποια άλλη επιλογή και να είχα, κάποιον καταλληλότερο για την πρώτη αυτή παρουσίαση, από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη.
Το ‘Bohemian Rhapsody’ κυκλοφόρησε στις 31 Οκτώβρη του 1975.
Λένε πως ο Mέρκιουρι, ώσπου να το τελειώσει, σημείωνε μανιωδώς νότες πάνω σε χαρτάκια, μετά τις κύκλωνε και τις πετούσε στο πάτωμα.
Η ηχογράφηση διήρκεσε πάνω από 70 ώρες. Ο αρχικός τίτλος ήταν “The Cowboy Song”, ενώ ο τελικός τίτλος του τραγουδιού έχει διττή έννοια.
Από τη μία παραπέμπει σε μία σειρά μουσικών έργων του Franz List που φέρουν τον τίτλο «Hungarian Rhapsody», μόνο που αντί για «Ουγγρική Ραψωδία» επιλέχθηκε η «Βοημική Ραψωδία», δηλαδή από τη Βοημία, περιοχή γειτονική της Ουγγαρίας που ανήκει στην Τσεχία. Από την άλλη, ο τίτλος αποδίδεται σωστότερα ως «Μποέμικη Ραψωδία» δίνοντας έτσι το καλλιτεχνικό στίγμα του τραγουδιού.
H πρώτη άποψη των παραγωγών, όταν το άκουσαν, ήταν κάθετη: - Δεν θα παιχτεί ποτέ από κανένα ραδιόφωνο. Προφανώς έπεσαν έξω.
Είναι ένα από τα πιο πολύπλοκα κομμάτια που έχουν γραφτεί και χωρίζεται σε έξι μέρη:
Εισαγωγή (0:00-0:48), Μπαλάντα (0:48-2:36), Κιθαριστικό σόλο (2:36-3:03), Όπερα (3:03-4:07), Hard rock (4:07-4:55) και Επίλογος (4:55-5:55).
Ο “αστικός μύθος” γύρω από το τραγούδι αναφέρει ότι ο τραγουδιστής των Queen έγραψε το συγκεκριμένο κομμάτι επειδή είχε απατήσει την κοπέλα του με έναν άντρα που δούλευε στη δισκογραφική τους εταιρεία και δίσταζε να της αποκαλύψει την αλήθεια.
Ο στιχουργός Tim Rice, ο οποίος συνεργάστηκε πολλές φορές με τον Freddie Mercury, σε μια συνέντευξη στην Daily Mail αποκάλυψε κάποια πράγματα για τους στίχους του τραγουδιού:
«Στον στίχο “Mama, I just killed a man”, έχει σκοτώσει τον παλιό Freddie, την προηγούμενη εικόνα του.
Όταν λέει “Put a gun against his head, pulled my trigger, now he's dead”, σκοτώνει το straight άτομο που ήταν μέχρι τώρα. Έχει καταστρέψει τον άντρα που προσπαθούσε να είναι και τώρα είναι αυτός που βλέπουμε και ο οποίος προσπαθεί να ζήσει με τον νέο Freddie.
“I see a little silhouetto of a man” -είναι ακόμα ο ίδιος, στοιχειωμένος από αυτό που έκανε και από αυτό που είναι τώρα».
Η Lesley-Ann Jones, βιογράφος του Mέρκιουρι, έχει κάνει μια παρόμοια δήλωση:
«Δεν το είχα συνειδητοποιήσει ποτέ, αλλά το “Bohemian Rhapsody” ήταν το τραγούδι με το οποίο ο Freddie αποκαλύφθηκε ως ομοφυλόφιλος και γράφτηκε σε μια εποχή όπου δεν μπορούσε να είναι ειλικρινής και ανοιχτός σχετικά με τη σεξουαλικότητά του».
Μια άλλη εκδοχή του “αστικού μύθου” λέει ότι η ιστορία που αφηγείται το τραγούδι είναι εντυπωσιακά παρόμοια μ’ εκείνη του Αλμπέρ Καμύ στο βιβλίο «Ο Ξένος» (L’ Etranger, 1942).
Και τα δύο μιλάνε για έναν νεαρό που σκοτώνει ενστικτωδώς έναν άνθρωπο και δεν μπορεί να εξηγήσει για ποιο λόγο το έκανε. Στο βιβλίο του Καμύ, ο άντρας καταδικάζεται σε θάνατο και όταν το συνειδητοποιεί αρχίζει να συλλογίζεται αν πιστεύει στη θρησκεία ή όχι. Προς το τέλος του βιβλίου, ο άντρας καταλαβαίνει ότι έτσι κι αλλιώς θα πεθάνει και ότι τελικά δεν έχει σημασία αν πιστεύει στη θρησκεία ή όχι. Παρομοίως το τραγούδι τελειώνει με τους στίχους «nothing really matters to me» και «Any way the wind blows».
Το “Bohemian Rhapsody” έφτασε δύο φορές στην κορυφή των single charts. Δεκάξι ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, τον Νοέμβριο του 1991, το κομμάτι ξαναέπιασε κορυφή στα single charts, λόγω του θανάτου του Freddie Mercury από AIDS.
Ψηφίστηκε κομμάτι της χιλιετίας το 2000, ενώ είναι πρώτο στη λίστα του βιβλίου Guinness, στα καλύτερα κομμάτια όλων των εποχών.
Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" --------------------------------------------
Για οποίο λόγο και να γράφτηκε το τραγούδι αυτό ή για ότι ήθελε να δηλώσει ο καλλιτέχνης, είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουμε ακούσει και έμεινε παρακαταθήκη για μας και τους επόμενους. Φυσικά η φωνή του Freddie είναι τεράστια και αποδεικνύει ότι μπορούσε να τραγουδήσει οποίο είδος μουσικής ήθελε.
Μια διαδρομή από τον αιώνιο έρωτα στον στιγμιαίο με ένα κλικ!
Ένα ίσως πολύ χρήσιμο παιχνίδι για ένα ζευγάρι ερωτευμένων θα ήταν για σημαντικές λέξεις να γράψουν ο καθένας ξεχωριστά τον ορισμό που δίνει και μετά να τις συγκρίνουν μεταξύ τους. Έτσι ίσως και να μπορούσε να αποφευχθεί ένα μέρος της “ασυνεννοησίας” που θα εμφανιστεί αργότερα. Εμείς ας προσπαθήσουμε σήμερα να δώσουμε έναν ορισμό για τον έρωτα. Μια τέτοια προσπάθεια έκανα στο 2ο μυθιστόρημα μου “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά” αντιγράφω από εκεί:
“...Ο έρωτας είναι η χώρα, το βασίλειο της απόλυτης βεβαιότητας! Η σχετικότητα και η αμφισημία δεν έχουν καμία θέση στο βασίλειο αυτό. Το ότι είσαι ερωτευμένος θα το καταλάβεις. Αν νομίζεις πως είσαι και δεν είσαι σίγουρος για αυτό, τότε δεν είσαι ερωτευμένος. Ο έρωτας σου δημιουργεί την απόλυτη προσήλωση. Μια συνεχόμενη αδυναμία συγκέντρωσης σε κατακτά βασανιστικά και απόλυτα. Στον έρωτα αυτό το βασίλειο της βεβαιότητας οφείλουν να το κατοικήσουν και οι δύο εραστές ταυτόχρονα, αλλιώς είναι καταδικασμένοι να το χάσουν για πάντα...”
Για να αναλύσουμε περισσότερο την έννοια του έρωτα, ας γυρίσουμε σε δύο άλλα βιβλία, που ακόμα και αν δεν τα έχετε διαβάσει είμαι σίγουρος ότι την ιστορία τους, λίγο πολύ την γνωρίζετε όλοι.
Ας μεταφερθούμε περίπου 400 χρόνια πιο πριν στον Δον Κιχώτη του Θερβάντες.
Στον Δον Κιχώτη θα βρεις αν κοιτάξεις προσεκτικά σχεδόν όλες τις πλάνες του έρωτα.
- Αποδίδει στο αντικείμενο του έρωτά του φανταστικές ιδιότητες (όπως κάνουμε όλοι), ενώ εκείνη είναι μια απλή υπηρέτρια εκείνος της αποδίδει αριστοκρατική καταγωγή και φανταστικούς τίτλους, εν αγνοία της, μιας και εκείνη δεν έχει ιδέα γι' όλα αυτά.
- Ο έρωτάς του τον κάνει τυφλό απέναντι στην πραγματικότητα (όπως μας κάνει όλους), εκεί που ο Πάντσο βλέπει ανεμόμυλους ο Δον Κιχώτης φαντάζεται μυθικούς γίγαντες!
- Επιδιώκει να κερδίσει τον θαυμασμό του έρωτά του (όπως επιδιώκουμε όλοι) κάθε ιπποτική πράξη που κάνει είναι αφιερωμένη στη Δουλτσινέα του και πολλές φορές εξαναγκάζει ανθρώπους να πάνε να της αποδώσουν τιμές εκ μέρους του.
Συμπερασματικά λοιπόν:
Ο παράξενος αυτός ιππότης, με την παλιά μεταλλική πολεμική στολή κυνηγώντας ανεμόμυλους, δικαιώνει σήμερα κάθε τρέλα που θα γίνει στο όνομα του έρωτα.
Ας πάμε τώρα και στο θεατρικό έργο του Σαίξπηρ “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”
Στο έργο αυτό ο Shakespeare στήνει το σκηνικό του απόλυτου έρωτα. Ποτέ πριν ή μετά το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” δεν έχουμε μια τόσο απόλυτη και ξεκάθαρη νίκη του έρωτα. - Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την καταγωγή και την κοινωνική θέση των εραστών. (Οι Μοντέγοι και οι Καπουλέτοι, μοιράζονται μια προαιώνια έχθρα)
- Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την τιμή και την κοινωνική κατακραυγή. (Ο Τυβάλτος, θα συναντήσει τον Ρωμαίο και θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο, προσβάλλοντας και ασκώντας βία, να τον ωθήσει σε μονομαχία, την οποία ο Ρωμαίος αποφεύγει μόνο και μόνο για χάρη της Ιουλιέτας)
- Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από τη ζωή και τον θάνατο. (Ο Ρωμαίος πιστεύοντας ότι η Ιουλιέτα πέθανε, πίνει το δηλητήριο. Λίγο αργότερα η Ιουλιέτα ξυπνά και ανακαλύπτει ότι ο Ρωμαίος είναι νεκρός. Η ζωή ούτε γι' αυτή έχει πια αξία και η Ιουλιέτα χωρίς δισταγμό θα βάλει και αυτή, με τη σειρά της, τον έρωτα πάνω από τον θάνατο και αυτοκτονεί με το μαχαίρι του Ρωμαίου.)
Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Ο έρωτας και σήμερα ταξιδεύει από την εποχή του “Δον Κιχώτη” και του “Ρωμαίου και της Ιουλιέτας” και κουβαλά μαζί του την “τρέλα”, το “πάθος”, “το όλα ή τίποτα”... Στην ουσία δεν έχει αλλάξει ούτε ο τρόπος, ούτε η ένταση με την οποία ερωτευόμαστε!
Το μυστικό είναι ο χρόνος...Ο χρόνος δεν έχει πια την σημασία που είχε παλιότερα....
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος. Για έναν “ευγενή νέο” παλιότερων χρόνων η πρόσβαση σε περιοχές όπου θα μπορούσε να γνωρίσει τον ερωτά του “πρέπει” να ήταν το μέγιστο μια “ακτίνα” 100 χιλιομέτρων. Εκεί υπήρχαν ίσως κάποιες “νέες” στις οποίες με πολλές δυσκολίες θα μπορούσε να έχει κάποια πρόσβαση. Επίσης υπάρχει άλλη μια προφανής σχέση του έρωτα και του χρόνου, αυτή που έχει να κάνει με την διάρκεια ζωής μας. Ο μ.ο. ζωής μας, ακουμπά πια τα 80 χρόνια, διπλάσιος σχεδόν από αυτόν που ζούσαν στην εποχή του Θερβάντες. Ο χρόνος που χρειάζεται για να προσεγγίσει, φλερτάρει, ερωτευθεί είναι τέτοιος που η “μοναδικότητα της σχέσης” στην εποχή του Θερβάντες και του Σαίξπηρ μοιάζει εντελώς ρεαλιστική! Προφανώς αυτό δεν ισχύει πια σήμερα...
Ο “επόμενος έρωτας” είναι μόνο ένα κλικ μακριά από το πληκτρολόγιο μας...και οι επιλογές φαντάζουν άπειρες... Για να επιλέξει κάποιος την Ιουλιέτα του σήμερα, έχει εν δυνάμει “απαρνηθεί” εκατοντάδες άλλες που θα μπορούσαν εξίσου εύκολα να είχαν πάρει τη θέση της.
Αυτή η δυνατότητα των πάρα πολλών επιλογών σημαδεύει από την αρχή τη σχέση.
Μιας και εκτός από την επιλογή που κάνεις σήμερα για να είσαι με την Ιουλιέτα σου υπάρχουν και εκατοντάδες άλλες Ιουλιέτες που δεν επιλέγεις! Ο Ρωμαίος ζει μια ζωή, στην οποία, και λόγω ρυθμού αλλά και λόγω μικρού προσδόκιμου ορίου ζωής, δεν προλαβαίνει να ζήσει “τον θάνατο του έρωτα”. Αν δεχτούμε κάποιες έρευνες ότι σήμερα ο έρωτας κρατάει 3 χρόνια, αυτό το χρονικό διάστημα για την εποχή του Ρωμαίου είναι τόσο διαφορετικό και τόσο μεγαλύτερο που ξεπέρναγε τον χρόνο ζωής του. Έτσι ο “αιώνιος έρωτας”, που η πεποίθησή του ταξιδεύει με το συλλογικό ασυνείδητο ως σήμερα, από την εποχή του Ρωμαίου ξεπέφτει σήμερα στον έρωτα της τριετίας, που την απώλειά του, μιας και τον αποδεχθήκαμε ως αιώνιο, δεν ξέρουμε να αντιμετωπίσουμε! Ζούμε σε μια εποχή που ο “αιώνιος έρωτας” μπορεί να επαναληφθεί 10 και παραπάνω φορές (με μέσο όρο έναν έρωτα κάθε 5 χρόνια και ένα χρονικό πεδίο δράσης 50 χρόνων). Βιώνουμε την αρχή του σαν αιώνια, αλλά προλαβαίνουμε τον θάνατο και την παρακμή του.
Αντιγράφω από το μυθιστόρημά μου “ Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”: “...Σήμερα ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σχετικά με τον ρυθμό με τον οποίο κυλούσε παλιότερα. Εξαιτίας των τεχνολογικών καινοτομιών που γεννήθηκαν στα τέλη του 20ου αιώνα, και κυρίως χάρη στο ίντερνετ, αποκτήσαμε πρόσβαση σε πληροφορίες και εφαρμογές γρήγορα, πληρώνοντας ταυτόχρονα το κόστος της επιτάχυνσης όλων των διαδικασιών. Μια επιτάχυνση που σκεπάζει με λήθη τα πάντα. Χάθηκε η βραδύτητα! Χάθηκε ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης! Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε!...
Συλλέγουμε εμπειρίες, μνήμες, τους ανθρώπους τους ταξινομούμε σε κάποιο ψηφιακό άλμπουμ, κάνουμε κάποιο σχόλιο στο Facebook και μετά τα προσπερνά η ζωή μας, που τρέχει με αυτόν τον ιλιγγιώδη ρυθμό...
Δεν νομίζω πως σήμερα είμαστε λιγότερο ρομαντικοί απ’ ότι πριν πενήντα χρόνια! Όχι! Απλά ζούμε αυτά που κάποιος παλιότερα απορροφούσε σε μια δεκαετία, μέσα σε έναν μήνα! Έχει χαθεί η πεποίθηση του αιώνιου έρωτα, επειδή η αιωνιότητα εμπεριέχει άπειρα δεδομένα... Τόσα δεδομένα, που η ζωή ενός ανθρώπου μοιάζει ασήμαντη... Πιο σωστά... Μετά βίας γίνεται διακριτή!..."
Στο 2ο μυθιστόρημα μου, “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”, έκανα μια απόπειρα διαχείρισης τους τέλους του έρωτα.
Αντιγράφω από το ξεκίνημα του βιβλίου, όπου υπάρχει ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς “Μεγάλες προσδοκίες”:
...Αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! Αν σε προτιμά, αγάπα την. Αν σε πληγώνει, αγάπα την. Αν σου κάνει την καρδιά κομμάτια - και καθώς μεγαλώνει και είναι πιο δυνατή, ο πόνος θα είναι πιο βαθύς - αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! ...”
Λίγο πιο μετά έχω γράψει:
...Γιατί νομίζεις λένε ότι οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο; Γιατί αν μπορεί να υπάρξει άδολη αγάπη, είναι αυτή που θα συναντήσεις στο τέλος του έρωτα. Αν μπορέσουμε να τον μεταβάλλουμε σε αγάπη, έχει εκπληρώσει την αποστολή του!...”
Είναι λοιπόν η αποστολή του έρωτα να πεθάνει και να παραχωρήσει τη θέση του στην αγάπη.
Εδώ γεννιέται ένα από τα πολλά παράδοξα της εποχής μας.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθημερινά στήνουν μια γιορτή του έρωτα, στην οποία αυτός που δεν συμμετέχει, αισθάνεται απρόσκλητος επισκέπτης σε ένα φαντασμαγορικό πάρτι, που το παρακολουθεί αμέτοχος από μια κλειδαρότρυπα.
Δεν ξέρουμε να διαχειριστούμε το τέλος του έρωτα που τον βιώνουμε σχετικά γρήγορα, ενώ όλοι στην γιορτή τον παρουσιάζουν ως αιώνιο. Στέκουμε με αμηχανία στο τέλος του έρωτα, δεν έχουμε κάποιο εγχειρίδιο, κάποιον οδηγό να το εξηγήσουμε και δεν ξέρουμε αν φταίμε οι ίδιοι ή αν κάτι πήγε στραβά...
Έτσι ακόμα και ζευγάρια που έχουν φτάσει στην αγάπη, βιώνουν αυτή την κατάσταση ως αποτυχία.
Και είναι σαν να είσαι δρομέας σε μαραθώνιο, να πλησιάζεις στο τέλος της διαδρομής και ύστερα από 40 και παραπάνω κοπιαστικά χιλιόμετρα να θέλεις να γυρίσεις στην αφετηρία αναπολώντας την κατάσταση στην οποία βρισκόσουν πριν ξεκινήσεις τον αγώνα!
Τα στάδια του έρωτα (Το παζλ)
Τα ερωτικά στάδια που βιώνουμε στην εποχή μας, δημιούργησαν 7 κεφάλαια με αντίστοιχα διηγήματα στο τελευταίο μου μυθιστόρημα “Το παζλ”
Ας δούμε λίγο αυτά τα στάδια:
- “Η γέννηση του έρωτα”. - “Ο έρωτας”. - “Ο θάνατος του έρωτα”. - “Η λήθη του έρωτα”.
- “Ο ανεκπλήρωτος έρωτας”, o “Σχεδόν έρωτας” και “Πέρα από τον έρωτα” μπορεί να είναι ακόμα μερικές καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα.
Τα πιο επώδυνο από αυτά τα στάδια είναι αναμφισβήτητα ο “θάνατος του έρωτα” και ¨ανεκπλήρωτος έρωτας”.
Για τον ανεκπλήρωτο έρωτα έχω γράψει το παρακάτω:
“...Το πρόβλημα των σχέσεων ξεκινά από την εντύπωση που έχουμε όλοι ότι το ανεκπλήρωτο είναι καλύτερο από αυτό που ήδη έχουμε… και έτσι είμαστε “καταδικασμένοι” να γοητευόμαστε συνεχώς από νέες καταστάσεις που στην περίπτωση που δεν ολοκληρωθούν, μας στοιχειώνουν για πάντα…”
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία σήμερα, στην αδυναμία διαχείρισης του χαμένου παραδείσου:
Σε ένα διήγημα μου στο Παζλ, ο ήρωας μου απευθυνόμενος στον παλιό του έρωτα της λέει: “...“Όλοι έχουν έναν χαμένο παράδεισο, ακόμα και αυτοί που ζουν σε κάποιον άλλον παράδεισο. Μάθε να ζεις με αυτό...”
Στον σύγχρονο δυτικό κόσμο σήμερα παρατηρείται πολύ έντονα ειδικά νέοι να μην μπορούν να διαχειριστούν την ερωτική απογοήτευση και να έχουμε ακραίες συμπεριφορές ακόμα και αυτοκτονίες. Το ποσοστό αυτοκτονιών λόγο ερωτικής απογοήτευσης βρίσκεται σήμερα στο υψηλότερο όλων των εποχών!
Και είναι αυτή η αδυναμία διαχείρισης ενός παρόντος που φαντάζει αιώνιο που κάνει τον πόνο δυσβάσταχτο και οδηγεί σε τέτοια φαινόμενα. Είμαι σίγουρος πως αν μπορούσα να “παγώσω” εκείνη την στιγμή και να τους πείσω να ζήσουν άλλα 5 χρόνια και μετά τους γύριζα πάλι σε εκείνο το σημείο όπου τους “πάγωσα”, οι συντριπτικοί πλειοψηφία θα επέλεγε να ζήσει και στους περισσότερους θα φάνταζε γελοία ακόμα και η σκέψη.
Σήμερα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με το τέλος του έρωτα και να μην το βιώνουμε αναγκαστικά ως αποτυχία μας. Αν οδηγήσει στην αγάπη θα είναι η ολοκλήρωση της αποστολής του, όμως ακόμα και αν αστοχήσει θα πρέπει να γνωρίζουμε πως σύντομα θα έχουμε κι άλλη ευκαιρία και θα βρεθούμε και πάλι στην αφετηρία.
----------------------------------------------------- All in – Multitasking Μυθιστόρημα (Νέα Κυκλοφορία! Νοέμβριος 2020) Online Παραγγελίες: digilove.eu/ & fylatos.com/shop/all-in/ & και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία. 14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα ----------------------------------------------------- All in! (Μια μικρή παρουσίαση) Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο! Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις. Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In! Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα". Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση; Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο. Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ! Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα! ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
***Παρασκευή, 19 Οκτωβρίου 1976, Προβηγκία, Νότια Γαλλία
Η ελαφριά βροχή με την οποία ξεκίνησε η μέρα, σύντομα εξελίχθηκε σε καταιγίδα. Ο Πωλ όμως ήταν τόσο απορροφημένος από τον πίνακα που ήθελε να τελειώσει που δεν αποφάσιζε να φύγει! Το χωράφι το οποίο είχε επιλέξει να στήσει τα σύνεργα του δεν είχε ούτε ένα φυσικό υπόστεγο και έτσι ήταν αναγκασμένος να υπομένει την καταιγίδα που δεν έλεγε να κοπάσει με τίποτε...
Δυο ώρες αργότερα μουσκεμένος ως το κόκκαλο και εξαντλημένος αποφασίζει τελικά να γυρίσει σπίτι του. Ο πίνακας έχει επιτέλους ολοκληρωθεί! Στο δρόμο δεν θα αντέξει και θα λιποθυμήσει. Λίγο αργότερα θα περάσει ένας συγχωριανός του που θα τον μεταφέρει σπίτι του.
Επί τρεις μέρες ψήνεται στον πυρετό σε κωματώδη κατάσταση. Σε μια μικρή αναλαμπή που θα έχει σηκώνεται και επεξεργάζεται και πάλι τον πίνακα και βάζει μερικές τελευταίες πινελιές.
Μετά παίρνει ένα τσαλακωμένο χαρτί και με πολύ κόπο γράφει:
“Την κέρδισες. Με τον πίνακα θέλησα να κρατήσω και εγώ ένα μέρος της, όμως δεν έχει νόημα πια στον χαρίζω και αυτόν.”
Έκλεισε τον φάκελο και πάνω έγραψε “Ανδρέας Εγγονόπουλος”
Τρεις μέρες αργότερα, στις 22 Οκτωβρίου του 1976, σε ηλικία 57 ετών, θα πεθάνει από πνευμονία.
***Δευτέρα, 3 Ιουνίου 1991, Ζυρίχη Ελβετία
Το σπίτι στο οποίο έμενε, θύμιζε περισσότερο μουσείο πια, αφού η συλλογή του μέτραγε περισσότερο από 300 αναγνωρισμένα έργα τέχνης.
Εκείνος αν και καταγόταν από παλιά εφοπλιστική οικογένεια με αμύθητη περιουσία, τα τελευταία 10 χρόνια είχε αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συλλογή έργων τέχνης και η ιδιωτική του συλλογή θεωρούνταν μια από τις 10 καλύτερες στον κόσμο.
Διάβαζε απορροφημένος την εφημερίδα του, όταν η υπηρέτρια του ανάγγειλε την άφιξη των 2 Αμερικάνων που εκπροσωπούσαν μια μεγάλη γκαλερί στη Νέα Υόρκη.
Όταν μπήκαν μέσα το πρώτο που πρόσεξε ήταν ότι ήταν ντυμένοι αλλά και κουρεμένοι πανομοιότυπα και κρατούσαν από μια ίδια τσάντα.
- Η τελική προσφορά για τον πίνακα είναι 220 εκατομμύρια δολάρια, του απευθύνθηκε ο πιο ψηλός από τους δύο.
- Φοβάμαι, ότι άδικα σας έβαλα σε τόσο κόπο, δεν τον πουλάω!
- Κύριε Εγγονόπουλε επειδή και εμείς φοβόμασταν ότι μπορούσε η διαπραγμάτευση να εξελιχθεί αρνητικά σας έχουμε και μια δεύτερη πρόταση, του απάντησε και πάλι ο πιο ψηλός.
- Σας ακούω λοιπόν!
- Μπορείτε να μας νοικιάσετε τον πίνακα για έξι μήνες για 12 εκατομμύρια δολάρια!
- Φοβάμαι κύριοι ότι ούτε αυτό είναι δυνατόν! Ο πίνακας αυτός θα εγκαταλείψει το σπίτι αυτό μόνο όταν πεθάνω!
- Κύριε Εγγονόπουλε, ένα τόσο μεγάλο έργο τέχνης και να μην έχει την δυνατότητα ο κόσμος να το δει, είναι άδικο, ψέλλισε ο δεύτερος Αμερικάνος.
- Αυτό το έργο δεν φτιάχτηκε για τον κόσμο κύριε! Του απάντησε μάλλον έντονα με τη σειρά του ο Εγγονόπουλος!
- Η θέση των μεγάλων έργων τέχνης είναι οι γκαλερί και τα μουσεία, όπου ο κόσμος έχει την δυνατότητα να τα βλέπει!
- Κύριοι η θέση του συγκεκριμένου έργου είναι εδώ, είμαι σίγουρος γι' αυτό!
- Αν ποτέ αλλάξετε γνώμη, επικοινωνήστε, είπε με τόνο επίσημο ο πιο ψηλός χωρίς να το πιστεύει και ο ίδιος, μόνο και μόνο για να μη φύγει εντελώς απογοητευμένος.
- Αν αλλάξω γνώμη θα σας ενημερώσω! Ευχαριστώ για τον χρόνο σας!
***Παρασκευή, 14 Ιανουαρίου, 2011, Αθήνα, Ελλάδα
Όταν ένας τόσο γνωστός πίνακας βγαίνει σε δημοπρασία, το μόνο που δεν ενδιαφέρει κανέναν πια είναι η καλλιτεχνική του αξία, σκεφτόταν ενώ άναβε το τρίτο τσιγάρο περιμένοντας το ραντεβού του που είχε καθυστερήσει ήδη 10 λεπτά. Όσο ζούσε ο πατέρας του, ο πίνακας είχε φτάσει πολλές φορές στο τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων αλλά πάντα τελευταία στιγμή αποφάσιζε να τον κρατήσει. - Εγώ θα γράψω ιστορία σήμερα, σκεφτόταν ενώ άναβε άλλο ένα τσιγάρο. Σήμερα θα πετύχω να πάρω την υψηλότερη τιμή που έπιασε ποτέ πίνακας, έλεγε στον εαυτό του και η αδρεναλίνη του είχε φτάσει στα ύψη! Μια δημοπρασία τέτοιου επιπέδου, περισσότερο από το καλλιτεχνικό, περισσότερο ακόμα και από το χρηματικό μέρος θα χαρακτήριζε μια για πάντα την διαπραγματευτική του ικανότητα και θα τον έβγαζε οριστικά από την σκιά του πατέρα του. Επιτέλους έφτασε και ο εκπρόσωπος της βασιλικής οικογένειας. - Θα είμαι σύντομος κύριε. Έχω εξουσιοδοτηθεί να φύγω από εδώ με την υπογραφή σας, τώρα πια εξαρτάται μόνο από εσάς.
- Γνωρίζετε τις προσφορές των Larry Gagosian και William Acquavella;
- Ναι είδα το mail που μου προωθήσατε. Λοιπόν 250 εκατομμύρια υπογράφουμε και ο πίνακας περνά στην ιστορία σαν ο πιο ακριβοπληρωμένος στην ιστορία της τέχνης
- Γεγονός από το οποίο φυσικά έχετε να κερδίσετε πολλά!
- Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι win & win situation όπως λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, είπε σε άψογα αγγλικά ο εκπρόσωπός και έβγαλε από έναν χαρτοφύλακα μια στοίβα χαρτιά.
Πήρε το στυλό στα χέρια του και λίγο πριν υπογράψει έκανε μια τελευταία σκέψη. Μια σκέψη που άνηκε στον πατέρα του που είχε πεθάνει πριν λίγους μήνες και που ήταν σίγουρος ότι δεν θα υπέγραφε τελικά! Εκείνος για άλλη μια φορά θα το είχε αναβάλλει. - Οι συναισθηματισμοί είναι μια πολυτέλεια που δεν έχω, είπε περισσότερο συμπληρώνοντας την σκέψη του και λιγότερο απευθυνόμενος στον εκπρόσωπο.
- Έτσι είναι κύριε. Για 250 εκατομμύρια δολάρια κανείς δεν θα είχε!
- Θες να σου πω μια αλήθεια; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί άρεσε τόσο στον πατέρα μου αυτός ο πίνακας, είπε και υπόγραψε. Ο εκπρόσωπος μάζεψε γρήγορα τα χαρτιά σηκώθηκε όρθιος και ετοιμάστηκε να αποχωρήσει. Όταν έφτασε στην πόρτα γύρισε στον κληρονόμο και αντί για τον τυπικό χαιρετισμό του είπε: - Όλα τα πράγματα έχουν μόνο την αξία που τους δίνουμε. Για τον πατέρα σας ο πίνακας μπορεί να ήταν συνδεδεμένος με μια πολύτιμη ανάμνηση που δεν ήθελε να την αποχωριστεί. Για σας είναι ένας τρόπος να γράψετε ιστορία και να αποδείξετε την ικανότητα σας. Ο πατέρας σας έφυγε μαζί και η εποχή από την οποία ερχόταν. Καλή σας μέρα, είπε κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Ο κληρονόμος όταν έμεινε μόνος του κατευθύνθηκε για τελευταία φορά στο δωμάτιο που ακόμα φιλοξενούσε τον πίνακα, μπήκε μέσα κάθισε σε μια πολυθρόνα που υπήρχε απέναντι από τον πίνακα και για πρώτη φορά έκλαψε για τον πατέρα του. Λίγο αργότερα, στα συνοδευτικά έγγραφα του πίνακα βρήκε έναν παλιό φάκελο που πάνω είχε το όνομα του πατέρα του και μέσα με κακά γράμματα, ένα σημείωμα που γραφολόγοι μερικές μέρες αργότερα θα του βεβαίωναν ότι άνηκε στον φημισμένο ζωγράφο.
Έβαλε το σημείωμα στην τσέπη, η περιέργεια του ήταν τόσο μεγάλη που ήθελε να επικοινωνήσει αμέσως με την μάνα του και να την ρωτήσει αν γνώριζε κάτι σχετικά!
Εκείνη ζούσε εδώ και πολλά χρόνια απομονωμένη στην Άνδρο και την έβλεπε πια ελάχιστα!
Αποφάσισε ότι το χαρτί που είχε στην τσέπη του ήταν μια πολύ καλή αφορμή να περάσει λίγο χρόνο μαζί της.
***Σάββατο 15 Ιανουαρίου, 2011, Άνδρο, Ελλάδα
Πόσο διαφορετικά άτομα ήταν οι γονείς μου, σκεφτόταν καθώς έφτανε στο σπίτι της μητέρας του στην Άνδρο.
Η μητέρα μου σπίτι της δεν έχει ούτε ένα έργο τέχνης, ενώ το σπίτι του πατέρα μου ήταν σαν μουσείο, μονολόγησε καθώς έφτανε πια στον προορισμό του.
Φθάνοντας είδε την μητέρα του να τον περιμένει όρθια έξω.
- Δεν έχεις αλλάξει καθόλου μάνα! Ακόμα παραμένεις η πιο όμορφη Ελληνίδα της είπε χαριτολογώντας!
Εκείνη μάλλον χαμογέλασε και τον έσφιξε γρήγορα στην αγκαλιά της. Μερικά δευτερόλεπτα μετά κάθονται στο σαλόνι και ο κληρονόμος βγάζει το σημείωμα και της το εναποθέτει στα πόδια.
- Γνωρίζεις τι είναι αυτό;
Κατάλαβε αμέσως ότι εκείνη είχε ταραχτεί και προσπαθούσε μάταια να το κρύψει.
- Ναι το έχω διαβάσει πάλι, αλλά πάνε πολλά χρόνια από τότε.
- Ο πίνακας που πρόσφατα πούλησα για 250 εκατομμύρια, ήταν δώρο του Πωλ Μιστραλ στον πατέρα μου;
- Ο πατέρας σου και ο Πωλ υπήρξαν πολύ καλοί φίλοι!
- Ποια κέρδισε ο μπαμπάς γνωρίζεις;
- Πάνε τόσα χρόνια που δεν θυμάμαι πια, κάτι μου είχε αναφέρει ο πατέρας σου αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πια!
- Εσύ μητέρα τον είχες γνωρίσει τον Πωλ;
- Είχαμε συναντηθεί μερικές φορές, αλλά εμένα δεν με συγκινεί η τέχνη, όπως συγκινούσε τον πατέρα σου...
- Στον πίνακα διακρίνεται μια γυναικεία φιγούρα, χωρίς να φαίνεται το πρόσωπο παρά μόνο η πλάτη της. Υπάρχει περίπτωση ο Πωλ να είχε ζωγραφίσει εσένα;
Η μητέρα του δεν απάντησε. Σηκώθηκε του άφησε το σημείωμα και κατευθύνθηκε στην κουζίνα.
- Ο πατέρας σου με έχασε, γιατί ποτέ δεν κατάφερε να ζήσει μαζί μου στο παρόν, έμεινε προσκολλημένος στο παρελθόν και όσο μεγάλωνε η συλλογή του τόσο περισσότερο δραπέτευε πίσω στο χρόνο. Όσες φορές και να προσπάθησα να τον πείσω ότι εκείνος ήταν το παρόν που τελικά επέλεξα έπεφτα πάνω σε τοίχο.
Έπειτα παίρνοντας μια ανάσα και ανακτώντας πλήρως τον έλεγχο της, συνέχισε πιο ήρεμη.
- Θα ετοιμάσω το αγαπημένο σου φαγητό ή μήπως έχεις κάποια ιδιαίτερη προτίμηση;
- Θα φάω ότι μου ετοιμάσεις, απάντησε μάλλον αφηρημένα ο κληρονόμος που μόλις είχε συνειδητοποιήσει ότι δεν θα μάθαινε τίποτε άλλο για το θέμα που τον είχε φέρει στο νησί.
Αφού έφαγαν κάθισαν στη βεράντα και η κουβέντα περιστράφηκε γύρω από τις καθημερινές τους συνήθειες.
Όταν εκείνη τον καληνύχτισε για να αποσυρθεί στο δωμάτιο της, ο κληρονόμος θέλησε να κάνει μια τελευταία προσπάθεια.
- Μάνα, αν ήξερα ότι ο πίνακας απεικονίζει εσένα δεν θα τον πούλαγα όσα λεφτά και να μου έδιναν!
Η μητέρα του χαμογέλασε και σε πολύ τρυφερό τόνο του απάντησε:
- Από μικρός είχες πολύ ζωηρή φαντασία, ο πίνακας δεν είχε καμία σχέση με μένα και καλά έκανες και τον πούλησες, αν τον είχα θελήσει θα τον είχα κρατήσει!
- Δηλαδή δεν είσαι εσύ η γυναίκα του πίνακα, αποκρίθηκε σχεδόν απογοητευμένα ο κληρονόμος.
- Καληνύχτα γιε μου, λέω σε 2 εβδομάδες να έρθω Αθήνα να μείνω για λίγο να σε δω και περισσότερο!
- Καληνύχτα μητέρα! Θα σε περιμένω με χαρά!
***Δευτέρα 12 Απριλίου, 1976, Παρίσι, Γαλλία
Η νεαρή Βασιλική πέρναγε μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου της στη Μονμάρτρη και στα καφέ της. Αγαπούσε πολύ την ζωγραφική και είχε διαβάσει τα πάντα για τους φημισμένους ζωγράφους που είχαν ζήσει στην περιοχή 50 και περισσότερα χρόνια πριν.
Εκείνη την ημέρα, είχε κανονίσει να πιει καφέ με την φίλη της την Νάντια, αλλά εκείνη όπως πάντα την είχε στήσει και η Βασιλική είχε βγάλει τον Τροπικό του Καρκίνου του Μίλλερ και τον διάβαζε όσο περίμενε.
Ξαφνικά και ενώ ήταν απορροφημένη από το βιβλίο της, ένιωσε μια αντρική παρουσία πάνω από το κεφάλι της.
- Θα μπορούσα να σας ζωγραφίσω;
- Δε βρίσκεται ότι η μέθοδος σας είναι λίγο ξεπερασμένη, του απάντησε μάλλον εύθυμα εκείνη.
- Δυστυχώς έχετε δίκιο! Εφαρμόζω μια ξεπερασμένη μέθοδο για να σας πείσω να ποζάρετε για μια ξεπερασμένη τέχνη! Δεν έχω καμιά ελπίδα!
- Ξεπερασμένη τέχνη η ζωγραφική! Θα διαφωνήσω σε αυτό κύριε!
- Πωλ Μιστράλ!
Η νεαρή Βασιλική στο άκουσμα του ονόματος γύρισε και επεξεργάστηκε τον άντρα. Κατάλαβε ότι μιλούσε με τον πιο διάσημο εν ζωή ζωγράφο της Γαλλίας
- Σας γνωρίζω! Και μάλιστα θα έλεγα ότι είμαι και μεγάλη σας θαυμάστρια!
- Και τότε γιατί δεν θέλετε να ποζάρετε για μένα;
- Κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο και για τους δυο μας!
- Με ποια έννοια, δεν σας καταλαβαίνω!
- Μπορεί να σας ερωτευθώ! Τόσα έχω διαβάσει για γυναίκες που κάποια στιγμή πόζαραν για ζωγράφο! Είναι επικίνδυνο!
- Μα εγώ θα μπορούσα να είμαι πατέρας σας! Είμαι σίγουρος ότι έχω τα διπλάσια χρόνια σας!
- Τόσο το χειρότερο! Θα μπορούσατε να με ερωτευθείτε εσείς τότε, συνέχισε να τον πειράζει εύθυμα η Βασιλική!
- Σας υπόσχομαι να μην το επιτρέψω να συμβεί! Αν σας το υποσχεθώ θα ποζάρετε για μένα;
- Θα χρειαστώ εγγυήσεις!
- Αν σας ερωτευθώ θα σας χαρίσω τον πίνακα!
- Αν με ερωτευθείτε θα πρέπει να αντιμετωπίσετε και τον αρραβωνιαστικό μου και σίγουρα θα έχετε άσχημα ξεμπερδέματα!
- Αν είστε αρραβωνιασμένη, εσείς τουλάχιστον δεν διατρέχεται κανέναν κίνδυνο! Πως θα μπορούσα να ανταγωνιστώ κάποιον αρκετά νεότερο μου!
- Έχετε μια γοητεία που θα μπορούσε να συγκινήσει πολλές κοπέλες της ηλικίας μου!
- Αν και δεν το πιστεύω, σας υπόσχομαι ότι δεν θα επιτρέψω να συμβεί τίποτε ανάμεσα μας! Θα είστε απόλυτα προστατευμένη! Θα έρχεστε, θα ποζάρετε και θα φεύγετε.
- Αφού έχω τον λόγο σας, είμαστε σύμφωνοι!
***Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου, 1976, Παρίσι, Γαλλία
Στο ίδιο καφέ που είχαμε γνωριστεί θα τον δω και για τελευταία φορά σκεφτόταν η Βασιλική, ενώ τον περίμενε να έρθει.
Προσπάθησε να επικεντρωθεί στο βιβλίο της αλλά μάταια, διάβαζε ανάμεσα στις γραμμές χωρίς να δίνει καμία προσοχή σε αυτά που έγραφε το βιβλίο, το κράταγε απλά για να περάσει ο χρόνος μέχρι να έρθει εκείνος
Μερικά λεπτά αργότερα ο Πωλ στεκόταν και πάλι όρθιος πάνω από το κεφάλι της.
- Συγγνώμη που άργησα, αλλά πήγα πρώτα να δω τον Αντρέα!
- Τι έκανες! Σχεδόν του ξεφώνισε απορημένη.
- Έπρεπε να το κάνω! Δεν ήθελα να έχει αμφιβολίες για τίποτε! Σκέψου ότι με ρώτησε αν είναι δικό μου το παιδί σου!
- Και εσύ τι του απάντησες!
- Μα την αλήθεια φυσικά, ότι ούτε φιλί δεν δώσαμε ποτέ και ότι ακόμα και όταν πόζαρες για μένα, δεν σε άγγιξα παρά ελάχιστες φορές και μόνο όταν αυτό ήταν εντελώς απαραίτητο για τις ανάγκες του πίνακα!
- Ξέρει όμως ότι και οι δυο το θέλαμε! Το έχει καταλάβει ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου, εξάλλου δεν προσπάθησα και να του το κρύψω!
- Δεν μπορώ να σε δω στο μέλλον μου πια, δεν μπορώ ούτε όνειρα να κάνω για μας!
- Κι αν εγώ αποφάσιζα ότι σε θέλω και δεν με ενδιαφέρει τίποτε! Τι θα έκανες;
- Δεν θα σε άφηνα να καταστροφείς!
- Και αν το ήθελα;
- Δεν θα μπορούσα...το νόημα όσων ζούμε βρίσκονται στις μελλοντικές προσδοκίες που έχουμε, για να αναπαραστήσουμε το παρελθόν έχουμε την τέχνη!
- Η τέχνη είναι για τους δειλούς λοιπόν! Το έμαθα με πολύ σκληρό τρόπο! Αντίο!
Η Βασιλική δεν περίμενε κάποια άλλη αντίδραση του Πωλ και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Λίγο πριν φύγει γύρισε μια τελευταία φορά προς εκείνον.
- Είσαι δειλός, μείνε λοιπόν με τα πινέλα σου!
Ο Πωλ την κοίταξε σιωπηλός, όταν εκείνη γύρισε και έφυγε, μονολόγησε.
- Για να μην πεθάνουμε από την αλήθεια, γι' αυτό κάνουμε τέχνη...
***Παρασκευή 8 Ιουνίου, 2018, Άνδρο, Ελλάδα
Ο κληρονόμος κάθισε στο σαλόνι και για πρώτη φορά συνειδητοποίησε πόσο άδειο φαινόταν το σπίτι χωρίς την μάνα του να τριγυρνάει μέσα σε αυτό!
Η κηδεία είχε γίνει όπως εκείνη ήθελε. Είχε θελήσει να ταφεί ξεχωριστά από τον πατέρα του, αλλά και από τους υπόλοιπους συγγενείς της.
Της άρεσε να ζει απομονωμένα και θέλησε να αναπαυθεί και μόνη, σκέφτηκε ο κληρονόμος καθώς έβγαζε το φάκελο που του είχε αφήσει.
Βολεύτηκε στην πολυθρόνα του και ξεκίνησε να διαβάζει:
“Όσες φορές και να κοίταξα στο παρελθόν μου, ότι ανασκόπηση και να έκανα στη ζωή μου, πάντα κατέληγα ότι ήσουν η πιο σημαντική απόφαση που πήρα, ενώ ο Πωλ η πιο σημαντική απόφαση που δεν πήρα. Όσες φορές και να έχω γυρίσει πίσω σε εκείνη τη στιγμή, κάθε φορά την ίδια απόφαση παίρνω!
Κανένας έρωτας δεν μπορεί να υπάρχει αν πρέπει να θυσιαστεί μια αγέννητη ζωή!”
Διάβασε το σημείωμα της μητέρας του και δεύτερη και τρίτη φορά, ύστερα το πήρε το έκλεισε μέσα στο χρηματοκιβώτιο, σφράγισε το σπίτι και εγκατέλειψε το νησί.
***Πέμπτη 21 Ιουλίου, 2018, Κατάρ
Ο πόλεμος ανάμεσα στα δύο μουσεία ήταν εδώ και χρόνια σε πλήρη εξέλιξη. Το Λούβρο του Άμπου Ντάμπι δαπανούσε κάθε χρόνο αστρονομικά ποσά για να φέρει έργα τέχνης που θα τραβήξουν τον κόσμο, όμως πάντα αυτό του Κατάρ κυρίως χάρη στον μυθικό πλέον πιο ακριβοπληρωμένο πίνακα του κόσμου του Πωλ Μιστραλ κατάφερνε κάθε χρόνο να κερδίζει περισσότερες εντυπώσεις και να κάνει περισσότερα έσοδα.
Ο Εγγονόπουλος είχε ήδη περάσει πάνω από μία ώρα μπροστά από τον πίνακα, όταν μια νεαρή με αυτήν την αυθάδεια και παρόρμηση της ηλικίας, θέλησε να τον πειράξει.
- Έχω διαβάσει τα πάντα για τον Πωλ Μιστράλ και αυτός είναι ο αγαπημένος μου πίνακας, αλλά ούτε εγώ δεν έχω καθίσει ποτέ τόση ώρα μπροστά του με τόση αφοσίωση! Είμαι περίεργη να μου πείτε τι βλέπετε!
Ο Εγγονόπουλος αρχικά την κοίταξε μήπως είναι κάποια γνωστή του και δεν την είχε αναγνωρίσει, όταν σιγουρεύτηκε ότι του είναι άγνωστη, σιγά σιγά σαν να ξύπναγε από βαθύ λήθαργο της απευθύνθηκε.
- Την συντριβή του έρωτα! Βλέπω την αγέννητη ζωή, που ακόμα είναι στο δρόμο, να συντρίβει τον έρωτα!
Η κοπέλα αρχικά σάστισε, αλλά γρήγορα βρήκε την αυτοκυριαρχία της και απάντησε.
- Ομολογώ ότι αυτή την ανάλυση, ούτε την είχα δει ποτέ στον πίνακα, ούτε την έχω διαβάσει κάπου! Οι πηγές σας ποιες είναι;
- Η μητέρα μου!
- Η μητέρα σας; Μήπως θέλετε να αναφερθείτε και σε κάποιο ρητό του πατέρα σας, του απευθύνθηκε φανερά ειρωνικά!
Εκείνος σαν να αγνόησε το ειρωνικό της ύφος, απάντησε:
- Ο πατέρας μου, είχε δίκιο όταν έλεγε ότι δεν ανήκει ο πίνακα αυτός σε μουσείο! Δυστυχώς άργησα να το καταλάβω!
- Τα μεγάλα έργα τέχνης, πρέπει να ανήκουν στο λαό και η θέση τους είναι στα μουσεία κύριε! Είπε φανερά εκνευρισμένη η νεαρή που είχε χάσει έτσι άσκοπα τον χρόνο της συνομιλώντας με έναν γραφικό τύπο.
- Όχι όλα, είπε εκείνος και επιτέλους σηκώθηκε.
Ο Εγγονόπουλος άρχισε να απομακρύνεται, λίγο πριν φύγει οριστικά, γύρισε μια τελευταία φορά προς τον πίνακα και μονολόγησε
Νένα Μαντά σε ξορκίζω να βγείς από το σώμα του φίλου μου!!! Χαχαχά!!! Μπράβο ρε George, πολύ ωραίο πάντρεμα.. Περιμένω κάποιο από τα τμήματα να το δώ σε μελλοντική έκδοση σου..!
Υπέροχο καλό βράδυ
Συγχαρητήρια, εξαιρετικό
Εκπληκτικο
Συγκλονιστικο!! Συγκινητικό!! Αποκαλυπτικό!! Εξαίρετη κοινωποιηση!! Για αυτού του είδους και μόνο αναρτήσεις αξίζει τελικά να έχουμε το φβ.. Χίλια ευχαριστώ!
Πολυ ωραιο!!!!!
Νομίζω ότι ήταν σειρά που περιέγραφε κάτι ανάλογο,αλλά πιο ρεαλιστικό,γιατί η ερωμένη του Μιστραλ ήταν πραγματικά ερωμένη.Ωραια ιστορία.
ΤΙ ΦΟΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.. !! ΤΕΛΕΙΑ..!!
Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΑΓΓΙΞΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ. !!!!
ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ. ♥
Συγκινητικό ευχαριστούμε για την όμορφη ανάρτηση ,
Υπέροχη ιστορία! Την διάβασα δύο φορές. Ευχαριστούμε πολύ!
Πολύ ωραία μπράβο σας μαρεσει πολύ
Τη συντριβη του ερωτα. Η αγεννητη ζωη που ειναι ακομα στο δρομο να συντριβει τον ερωτα!
υπέροχο!!!!!! το δίλημμα ήταν όντως πολύ δύσκολο...και πόση θέληση είχε αυτή η μάνα.... καλο Σαββατοκύριακο!!!1
Υπεροχο το ειχα διαβασει στα μπελ
Υπέροχη φωτογραφία
Καταπληκτικό κείμενο!!! Ευχαριστούμε Γιώργο!!!
Δεν έχεις αντίρρηση να το κοινοποιήσω?
Υπέροχος 🌹
Τέλειο !!! 🎨🌹
Καλημερα! Εξαιρετικό σας Ευχαριστώ...
Το διάβασα δύο φορές.Τοσο πολύ μου άρεσε!
Τελειο
Εξαιρετικό!!! Σας ευχαριστούμε πολυ!!!
Πολύ δυνατό!
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις...
..."για να μη πεθάνουμε από την αλήθεια, γι αυτό κάνουμε τέχνη"...Εξαιρετικό...!
Ο άνθρωπος είναι κυρίως οι αναμνήσεις του. Χωρίς μνήμη δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε κανένα από τα θεμελιώδη κριτήρια της ύπαρξης μας.
Αν ξαφνικά, όλη η ανθρωπότητα ξύπναγε και δεν είχε καμία μνήμη, ο πολιτισμός μας θα κατέρρεε μέσα σε λίγες μέρες.
Αν ο άνθρωπος λειτουργούσε μόνο με την προσωρινή μνήμη και δεν μπορούσε να αποθηκεύσει πληροφορίες, δεν θα είχαμε ποτέ προχωρήσει από την εποχή των σπηλαίων.
Αν κάθε πρωί που ξυπνάγαμε, είχαν σβηστεί αυτά που είχαμε ζήσει την προηγούμενη μέρα, δεν θα είχαμε ποτέ αναπτύξει ούτε συναισθηματική νοημοσύνη.
Αφού έγινε σαφές ότι το παρελθόν που έχουμε την δυνατότητα να ανακαλούμε, είναι αυτό που μας συνδέει όσο τίποτε άλλο με την ανθρώπινη ιδιότητα που έχουμε σήμερα, ας δούμε μερικά πράγματα γι' αυτό κάπως πιο αναλυτικά.
Πώς λειτουργεί η μνήμη;
Αυτά που ακούμε, βλέπουμε ή και αισθανόμαστε επεξεργάζονται από τον εγκέφαλο.
Πρώτα, όμως, εισέρχονται στην άμεση μνήμη, που συγκρατεί αυτές τις πληροφορίες για δευτερόλεπτα.
Μετά γίνεται επιλογή των πληροφοριών από την άμεση μνήμη στη βραχυπρόθεσμη μνήμη και μετά κάποιες από αυτές περνάνε στην μακροπρόθεσμη μνήμη.
Οι πληροφορίες που χάνει ο εγκέφαλος κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής είναι σίγουρα πολύ περισσότερες από αυτές που έχει την δυνατότητα να αποθηκεύσει στην βραχυπρόθεσμη μνήμη που στη συνέχεια κάνει ένα δεύτερο φιλτράρισμα για να αποθηκευτούν ακόμα λιγότερες πληροφορίες στην μακροπρόθεσμη.
Στην ουσία αυτό που αποθηκεύουμε τελικά ως μνήμη είναι μια σύντομη και μάλλον και παραμορφωμένη εκδοχή των γεγονότων που συμβαίνουν.
Απλά γεγονότα δεν έχουμε την δυνατότητα να τα αναπαραστήσουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχουν συμβεί.
Δυο αφηγήσεις για την ίδια ακριβώς ιστορία, αν μεσολαβήσει κάποιο χρονικό διάστημα, θα είναι πολύ διαφορετικές, αφού θα έχει επέλθει η αναπόφευκτη λήθη, ακόμα και αν αυτές προέρχονται από τον ίδιο άνθρωπο!
Οι αφηγήσεις μιας απλής ιστορίας που έχουν βιώσει 2 άνθρωποι μαζί, είναι σχεδόν πάντα πολύ διαφορετικές όταν τις εξιστορούν το καθένα από τα δύο άτομα ξεχωριστά.
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος αν χθες το βράδυ περάσατε μια βραδιά με 4-5 φίλους σε ένα σπίτι και ρωτήσετε δύο από αυτούς να σας την αφηγηθούν αναλυτικά θα σας πουν πράγματα που δεν θυμάστε ή που είχατε την εντύπωση ότι συνέβησαν αλλιώς ακόμα και αν αυτή η αφήγηση γίνει την επόμενη ακριβώς ημέρα!
Είναι μια θλιβερή διαπίστωση, αλλά το παρελθόν μας, το τόσο σημαντικό για τον προσδιορισμό της ύπαρξης μας είναι αδύνατον να το ανακαλέσουμε αντικειμενικά, αλλά ούτε και να το θυμηθούμε ολόκληρο.
Όμως ακόμα και σημαντικές λέξεις που χρησιμοποιούμε δεν έχουν την ίδια σημασία γι' όλους. Λέξεις όπως αγάπη, έρωτας, ζήλια αν ρωτήσεις 10 ανθρώπους μπορεί και να πάρεις 10 διαφορετικούς ορισμούς. Άρα μια παρανόηση όταν χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις αλλά τους αποδίδουμε διαφορετική σημασία είναι δεδομένη.
Ένα ωραίο παιχνίδι που ίσως θα έπρεπε να παίζουν όλα τα καινούργια ζευγάρια θα ήταν να δώσουν ο καθένας τον δικό του ορισμό για κάποιες σημαντικές λέξεις όπως αγάπη, έρωτας, ζήλια, παιδί, οικογένεια, μάνα κτλ.
Ένας από τους μηχανισμούς που ο άνθρωπος σκέφτηκε ώστε να έχει την δυνατότητα να αποθηκεύει μνήμες, είναι η γραφή.
Για τις “παρανοήσεις” που έχουν δημιουργηθεί από την χρήσης της γραφής, έχω γράψει στο μυθιστόρημά μου “Το παζλ”, αντιγράφω από εκεί:
“...Ο εγκέφαλος είναι το κέντρο ελέγχου του σώματος, όλων των ακούσιων και εκούσιων δραστηριοτήτων. Περιέχει γύρω στα 100 δισεκατομμύρια νεύρα.
Χρησιμοποιούμε τον εγκέφαλο μας για την εκτέλεση εκατοντάδων εργασιών, πολλές φορές και ταυτόχρονα. Το πολύπλοκο αυτό όργανο, λοιπόν, ελέγχει τις λειτουργίες της σκέψης, της μνήμης, της συγκίνησης (αισθήματα) και της ομιλίας.
Τι συμβαίνει στο εγκέφαλο όταν διαβάζει Έχει αποδειχθεί βάση της Νευροεπιστήμης ότι κατά την ανάγνωση μιας πλοκής ενός βιβλίου διεγείρονται διάφορες περιοχές του εγκεφάλου ενός αναγνώστη.
Το περίεργο είναι ότι εάν αυτό ακριβώς που διάβασε ο αναγνώστης του συνέβαινε στην πραγματική ζωή, θα διεγείρονταν πάλι οι ίδιες ακριβώς περιοχές.
Ο εγκέφαλος δεν μπορεί να κάνει διαχωρισμό μεταξύ ενός αληθινού γεγονότος και ενός μυθιστορηματικού. Οι άνθρωποι που διαβάζουν συχνά μυθιστορήματα, δραπετεύουν πλήρως σε μια εικονική πραγματικότητα.
Ο εγκέφαλός μας έχει την τάση να βλέπει το γενικό σύνολο. Για παράδειγμα όταν διαβάζουμε ένα κείμενο το μάτι δεν παρατηρεί κάθε γράμμα μιας λέξης, αλλά ολόκληρη τη λέξη στο σύνολό της.
Γενικά το μάτι κατά το διάβασμα προχωρά με "πηδηματάκια". Προχωρά λέξη - λέξη και ίσως αρκετές φορές, κομμάτι - κομμάτι κειμένου.
Έτσι με αυτήν την διαδικασία η λειτουργία της ανάγνωσης γίνεται πολύ γρηγορότερα απ' ότι αν προσέχαμε γράμμα-γράμμα και λέξη-λέξη.
Αν τώρα συνδυάσουμε την εικονική πραγματικότητα στην οποία έχουμε μεταφερθεί, τα πηδηματάκια που έχουμε κάνει σε λέξεις και παραγράφους με την τάση που έχει ο εγκέφαλος να αναζητά αυτά που γνωρίζει ήδη σε ένα κείμενο, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο αναγνώστης ενός κειμένου πολύ δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί με την αρχική ιδέα του συγγραφέα αλλά τις περισσότερες φορές θα δημιουργήσει μια δική του...πιο κοντά στα μέτρα του..στην αντιληπτική του ικανότητα και ακόμα και πιο κοντά στην ηθική του...”
Οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό πως ούτε και με την γραφή είμαστε ικανοί να αναπαραστήσουμε αντικειμενικά την πραγματικότητα που έχουμε ζήσει.
Με την εξέλιξη της τεχνολογίας όμως, ο άνθρωπος κατάφερε να δημιουργήσει κάμερες, συσκευές που είναι ικανές να αποθηκεύουν το παρελθόν μας όπως ακριβώς συμβαίνει!
Μην βιάζεστε να θριαμβολογήσετε γιατί ακόμα και εδώ τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Και εδώ δεν υπάρχει αντικειμενική καταγραφή του παρελθόντος! Αρκεί να δείξετε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού σε έναν οπαδό του Παναθηναϊκού και σε έναν οπαδό του Ολυμπιακού και εύκολα θα καταλάβετε ότι πολλές στιγμές που τις βλέπουν ταυτόχρονα και στην ίδια οθόνη τις ερμηνεύουν με πολύ διαφορετικό τρόπο!
Ούτε σε αυτό που έχουμε την δυνατότητα να το αναπαράγουμε οπτικά και ακουστικά όσες φορές θέλουμε δεν είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε μια αντικειμενική πραγματικότητα αποδεκτή από όλους!
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακόμα και αυτό το παρελθόν, όπως τελικά το αποθηκεύσαμε στη μνήμη μας, μπορεί να αλλάξει ξαφνικά και να αποκτήσει άλλη σημασία!
Για παράδειγμα ένας άντρας που μόλις έμαθε ότι η γυναίκα του τον απατούσε τα τελευταία δύο χρόνια, ξαφνικά από την μία στιγμή στην άλλη θα δώσει εντελώς διαφορετική ερμηνεία για αυτά που έζησε την τελευταία διετία, από την ερμηνεία που έδινε λίγες στιγμές μόνο πριν μάθει για την απάτη!
Η καταδικασμένη ανθρώπινη συνθήκη λοιπόν, βασίζεται στο γεγονός ότι είμαστε ανίκανοι να αποθηκεύσουμε ολόκληρο το παρελθόν μας, είμαστε ανίκανοι να το αποθηκεύσουμε αντικειμενικά, αλλά ακόμα και αυτό το κομμάτι που τελικά αποθηκεύουμε, με τον τρόπο που το κάνουμε, μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή...
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
η λήθη , εκτός του "χωροταξικού' που λύνει μέσα στον εγκέφαλο, είναι και αναγκαία γιατί αμβλύνει πόνους και άσχημες μνήμες, έτσι ΄ώστε να πάει ο άνθρωπος παρακάτω....
Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη, είναι Σεπτέμβριος του 1920, η πόλη όπως και ολόκληρη η χώρα προσπαθεί να συνέλθει από το πρώτο οικονομικό κραχ του 1907.
Εκείνη την εποχή, η Νέα Υόρκη, ήταν για χιλιάδες ανθρώπους, ο προορισμός που θα ενσάρκωνε το Αμερικανικό όνειρο. Ιταλοί, Ιρλανδοί, Εβραίοι, αλλά και Έλληνες μετανάστες συνέρρεαν κατά χιλιάδες αναζητώντας μια καλύτερη ζωή και μια δεύτερη πατρίδα.
Είναι επίσης η εποχή της μεγάλης ανοικοδόμησης, ο μεγιστάνας Rockefeller θέλει περίπου έναν μήνα ακόμα να τελειώσει έναν από τους πιο εμβληματικούς ουρανοξύστες του κόσμου!
Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1920, πιθανότατα από τον ίδιο τον Rockefeller, θα αποφασιστεί να σταλούν, στον σχεδόν ολοκληρωμένο ουρανοξύστη, φωτογράφοι, να αποθανατίσουν το τέλος των εργασιών του!
Στην κορυφή του κτηρίου, στα 260 μέτρα από το έδαφος, θα βρεθούν τουλάχιστον 3 επαγγελματίες φωτογράφοι και θα τραβήξουν μια σειρά από φωτογραφίες.
Μία από αυτές, θα γίνει από τις πιο αναγνωρισμένες φωτογραφίες του κόσμου και η πιο εμβληματική φωτογραφία της πόλης της Νέας Υόρκης!
Πριν προχωρήσουμε άλλο την ιστορία ας ρίξουμε μια ματιά στη φωτογραφία!
Η φωτογραφία απεικονίζει 11 εργάτες, πιθανότατα μετανάστες, να παίρνουν το γεύμα τους πάνω σε μια μεταλλική μπάρα, σε υψόμετρο 260 μέτρων, ενώ πίσω τους αχνοφαίνεται το πιο διάσημο πάρκο της Νέας Υόρκης, το Central Park.
Το πιο συναρπαστικό στοιχείο της φωτογραφίας αναμφισβήτητα είναι η απουσία φόβου που είναι έκδηλη και στους 11. Σε ένα υψόμετρο που οι περισσότεροι θα είχαμε παγώσει από τον φόβο, εκείνοι μοιάζουν υπερβολικά άνετοι, γευματίζουν, καπνίζουν και πίνουν! Κανείς δεν φαίνεται να έχει την παραμικρή ανησυχία!
Η φωτογραφία θα δημοσιευτεί για πρώτη φορά στις 2 Οκτωβρίου του 1920, στην εφημερίδα Herald-Tribune. Από τότε έχει ανατυπωθεί σε εκατομμύρια αντίτυπα, έχει γίνει μπλούζα, αφίσα, καρτ ποστάλ, αλλά έχει τυπωθεί και πάνω σε οποιαδήποτε άλλη επιφάνεια μπορεί κανείς να φανταστεί!
Ο άνθρωπος που τράβηξε την φωτογραφία δεν έχει ταυτοποιηθεί! Εκείνη την ημέρα βρέθηκαν τουλάχιστον 3 φωτογράφοι στην κορυφή του ουρανοξύστη και δημιουργήθηκε υλικό από αρκετές φωτογραφίες που υπάρχει μέχρι και σήμερα στο αρχείο της εταιρίας. Τις περισσότερες πιθανότητες να αποτύπωσε το συγκεκριμένο πλάνο συγκεντρώνει ο Charles Ebbet.
Όμως ούτε και οι 11 εργάτες έχουν ταυτοποιηθεί! Είμαστε σίγουροι μόνο για την ταυτότητα των 2, ενώ μυστήριο καλύπτει την ταυτότητα των υπολοίπων.
Η Herald-Tribune και ενώ η φωτογραφία ήταν ήδη διάσημη, κάλεσε τους αναγνώστες της να αναγνωρίσουν τους υπόλοιπους 9.
Αυτό που ακολούθησε μάλλον μπέρδεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα! Η συμμετοχή του κόσμου ήταν απίστευτη και βρέθηκαν κυριολεκτικά χιλιάδες άτομα να ισχυρίζονται ότι έχουν κάποιο συγγενή ανάμεσα στους 11 της φωτογραφίας.
Σε ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για την συγκεκριμένη φωτογραφία, ένας έμπορος στη Νέα Υόρκη που πουλάει καρτ ποστάλ και αφίσες, ισχυρίστηκε ότι πουλάει τουλάχιστον 20 φωτογραφίες με τους εργάτες που παίρνουν το γεύμα τους, την ημέρα. Το εντυπωσιακό της ιστορίας όμως είναι ότι ως και σήμερα, ένας στους δέκα που αγοράζει την φωτογραφία, ισχυρίζεται ότι έχει κάποιον συγγενή που σχετίζεται με έναν από τους 11 της φωτογραφίας!
Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ που έχει τον τίτλο “Men at lunch” κατάφερε μάλλον να ταυτοποιήσει άλλους 2 εργάτες, ανεβάζοντας έτσι τον αριθμό των εργατών που έχουν αναγνωρισθεί σε 4.
Μια άλλη προσπάθεια που έγινε να αναγνωρισθούν μέσα από τα αρχεία της εταιρίας έπεσε στο κενό, αφού για την ανοικοδόμηση του ουρανοξύστη εργάστηκαν 40.000 άτομα, αλλά δεν υπάρχει γι' αυτούς κανένα επίσημο αρχείο.
Το 1932 ακόμα τα εργατικά δικαιώματα δεν είχαν καθιερωθεί και οι περισσότεροι δούλευαν πολλές ώρες, χωρίς ασφάλεια, ρισκάροντας κυριολεκτικά καθημερινά την ζωή τους. Περίπου 2 στους 100 εργάτες που δούλευαν σε οικοδομικές εργασίες, πέθαιναν από εργατικό ατύχημα και άλλοι 2 στους 100 έμεναν παράλυτοι!
Το μότο που έγινε εκείνη την εποχή σύνθημα για χιλιάδες εργάτες που δούλευαν σε παρόμοιες συνθήκες ήταν το περίφημο:
“...we do not die, we are killed..."
Ίσως αυτή η καθημερινή επαφή με τον θάνατο, να έχει κάνει και τους εργάτες της φωτογραφίας να φαίνονται τόσο ατάραχοι και εξοικειωμένοι με το υψόμετρο. Μάλλον δεν ήταν το πιο επικίνδυνο εμπόδιο που είχαν να αντιμετωπίσουν καθημερινά!
Γυρίζω πίσω στη φωτογραφία, το βλέμμα μου πέφτει στον πρώτο αριστερά που προσπαθεί να ανάψει ένα τσιγάρο, ο μεσαίος καπνίζει και χαμογελά, ο μόνος που φαίνεται να κοιτάζει τον φακό είναι ο τελευταίος από δεξιά που κρατά και ένα μπουκάλι.
Και είναι μάλλον, αυτές οι εντελώς συνηθισμένες ασχολίες, στην πιο ασυνήθιστη τοποθεσία, που έκαναν αυτή τη φωτογραφία μια από τις εμβληματικότερες της ιστορίας.
Τελικά είναι βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να εναρμονίζεις την καθημερινότητα σου με την ρουτίνα και το συνηθισμένο, ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι πολύ μακριά από το να χαρακτηριστούν ως ιδανικές...
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Το σημείο αυτό ,του άρθρου , που λέει : πηθανων να είναι μετανάστες . ....
Πόλη γέλιο.......
Αυτό το σημείο του άρθρου που λέει:
Πηθανων να είναι μετανάστες,,,,,,,,
Πωλη γέλιο ,, λέμε ,,,,,
Βλέπετε εσείς κανένα Ινδιάνο να καθετε στη σηδερα ;;;;;;;;
Γιατί εγώ δε βλέπω κανέναν,
Το οικονομικό κραχ έγινε το 1929 !!! Από ποιο κραχ πάσχιζε να βγει τον Σεπτέμβριο του 1920 που αναφέρεται στο άρθρο ;;;
Όταν λένε μετανάστης στις ΗΠΑ εννοούν μετανάστης που βρίσκεται το πολύ 10 χρόνια στις ΗΠΑ η είναι γεννημένος σε άλλη χώρα και δεν έχει πάρει αμερικανική υπηκοότητα ...τα παιδιά και τα εγγόνια των ανθρώπων αυτών είναι γνήσιοι Αμερικάνοι πολίτες και ίσως ούτε που θυμούνται η ενδιαφέρονται από που είχαν έλθει οι παππούδες τους η προπαππούδες τους
(Έλληνες μετανάστες)Χάρρυ μου διαφωνώ με το έλληνες μετανάστες διότι ο έλληνας δεν είναι μετανάστες ο έλληνας κουβαλάει μια πολιτιστική κληρονομιά που κανένας λαός στον κόσμο δεν την έχει ο έλληνας διδάσκει πολιτισμό εκπέμπει πολιτισμού και δεν είναι μετανάστης ευχαριστώ πολύ Χάρρυ μου διαφωνώ με το έλληνες μετανάστες διότι ο έλληνας δεν είναι μετανάστες ο έλληνας κουβαλάει μια πολιτιστική κληρονομιά κανένας λαός στον κόσμο δεν την έχει ο έλληνας διδάσκει πολιτισμό εκπέμπει πολιτισμού και δεν είναι μετανάστες ευχαριστώ πολύ!
Χωρίς λόγια. ...με κομμένη την ανάσα βλέπεις την φωτογραφία
Έντυπωσιασθηκα ?!!!
Αγαπημένη φωτογραφία...
Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ό χρόνος όλος...!!!
Εκείνος ανακαλεί το πρόσωπό της, όπως του έμεινε εκείνη τη μέρα χαραγμένο στη μνήμη. Στη συνέχεια θυμάται το χαμόγελό της, αλλά και την μελαγχολία που είχε το βλέμμα της.
Στο ρεφρέν όμως καταλήγει στην απόλυτη δήλωση:
“...Δεν μπορώ να ζήσω, αν πρέπει να ζήσω χωρίς εσένα!...” (“...I can’t live, if living is without you...”)
Τραγική ειρωνεία του στίχου; Και οι δυο στιχουργοί μερικά χρόνια αργότερα αυτοκτόνησαν! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η ιστορία μας ξεκινά το 1969, όταν το τότε πολλά υποσχόμενο συγκρότημα Badfinger θα κυκλοφορήσει ένα τραγούδι που τους έγραψε ο Paul McCartney! Το τραγούδι αυτό με τον τίτλο “Come and Get It” θα κάνει μια σχετική επιτυχία!
Τα μέλη του συγκροτήματος Pete Ham και Tom Evans με την διαφαινόμενη καταξίωση να τους χτυπά την πόρτα ετοιμάζουν για τη συνέχεια έναν ολοκληρωμένο δίσκο. Ανάμεσα στα τραγούδια που γράφουν για τον δίσκο τους, θα είναι και το “Without you”.
Ο αστικός μύθος εδώ αναφέρει ότι αρχικά ήταν στίχοι από δυο τραγούδια που όμως κανένα δεν ικανοποιούσε τους δύο στιχουργούς.
Ο Pete Ham είχε γράψει τον στίχο:
“No I can’t forget tomorrow, When I think of all my sorrow, When I had you there, But then I let you go,” (“Δεν μπορώ να ξεχάσω το αύριο, όταν σκέφτομαι τη θλίψη μου, που σε είχα, μα σε άφησα να φύγεις”)
για να τον ενώσει στη συνέχεια με τον στίχο του Tom Evans:
“I can’t live, if living is without you,” (“Δεν μπορώ να ζήσω, αν πρέπει να ζήσω χωρίς εσένα,”)
ώστε να προκύψει η μπαλάντα που στη συνέχεια θα διασκευάσουν περισσότεροι από 180 τραγουδιστές και ο Paul McCartney θα την περιγράψει ως:
"The killer song of all time" (“Τα σπάει περισσότερο απ' όλα τα τραγούδια, όλων των εποχών”)
Για τους Badfinger ο δίσκος που προέκυψε τελικά ήταν μια αποτυχία, το τραγούδι δε “Without you”, δεν το πίστεψαν ούτε οι ίδιοι και δεν έκαναν κάποια σημαντική προσπάθεια προώθησής του.
Περίπου δύο χρόνια αργότερα, ο τραγουδιστής Harry Nilsson θα βρεθεί σε ένα πάρτι όπου θα ακούσει εκεί το τραγούδι των Badfinger. Λέγεται ότι εκείνο το βράδυ έδωσε βάση στο τραγούδι γιατί στην αρχή πίστεψε ότι ήταν των Beatles!
Η διασκευή του Nilsson κυκλοφόρησε το 1972. Ήταν πιο μελοδραματική από αυτή των Badfinger και η σχεδόν σπαρακτική αυτή εκτέλεση έγινε αμέσως επιτυχία!
Ο παραγωγός του τραγουδιού Richard Perry σε μια συνέντευξη που έδωσε το 2008, ισχυρίστηκε ότι κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης ο Nilsson δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος από την απόδοση που είχε αποφασιστεί για το τραγούδι και το έβρισκε υπερβολικό! Ο Perry εκμυστηρεύτηκε ότι η ατάκα του Nilsson όταν άκουσε την τελική εκδοχή ήταν:
“...This song's awful...” (Αυτό το τραγούδι είναι απαίσιο)
Ο Nilsson παρόλα αυτά με το “ Without you” θα γνωρίσει παγκόσμια καταξίωση, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να φέρει στο προσκήνιο μια από τις ομορφότερες μπαλάντες όλων των εποχών.
Στη νέα γενιά το τραγούδι θα συστήσει και πάλι η Mariah Carey, το 1994, που το έκανε για δεύτερη φορά παγκόσμια επιτυχία και είναι ως και σήμερα από τα πιο εμπορικά πετυχημένα της τραγούδια!
Για τους δυο στιχουργούς του τραγουδιού Pete Ham και Tom Evans, ο στίχος του ρεφρέν μάλλον αποδείχτηκε προφητικός αφού και οι δύο αυτοκτόνησαν! Ο Pete Ham το 1975 και ο Tom Evans το 1983.
Μετά και την αυτοκτονία του Evans, στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας κυκλοφόρησαν αστικοί μύθοι σχετική με την κατάρα των Badfinger:
“...Η μπάντα που ήθελε να ξεφύγει από τα απλά pop τραγούδια και να βυθιστεί στα σκοτεινά νερά της ανθρώπινης απελπισίας...”
Μπορεί τελικά η μπάντα τους να μην έμεινε στην ιστορία, οι ίδιοι να είχαν ένα απρόσμενο τέλος, κατάφεραν όμως μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή να ενώσουν δύο στίχους.
Δύο στίχους που δημιούργησαν μια από τις πιο απίστευτες μπαλάντες στην ιστορία της μουσικής.
Ας γυρίσουμε λοιπόν, για να κλείσουμε το κείμενο και πάλι στο 1969, σε εκείνη τη μέρα που ο Pete Ham είχε γράψει τον στίχο:
“No I can’t forget tomorrow, When I think of all my sorrow, When I had you there, But then I let you go,”
για να τον ενώσει στη συνέχεια με τον στίχο του Tom Evans:
“I can’t live, if living is without you!” και έστω και έτσι να γραφτούν στην ιστορία...
Είχε παρκάρει το αυτοκίνητο του πάνω από μισή ώρα σε ένα πάρκινγκ που είχε βρει τυχαία πάνω στον αυτοκινητόδρομο. Αφού είχε ψάξει γύρω στα πέντε λεπτά να βρει ραδιοφωνικό σταθμό της αρεσκείας του, τώρα συνειδητοποιούσε ότι δεν μπορούσε να θυμηθεί ούτε ένα τραγούδι.
Ήταν μεγάλη η υπερένταση που ένιωθε, παρά τα χάπια και το αλκοόλ που είχε καταναλώσει. Προσπάθησε να θυμηθεί κάτι...η τελευταία σκέψη που είχε κάνει και μπορούσε να ανακαλέσει ήταν να μπει στο πάρκινγκ και να βάλει μουσική...
Μετά; Που βρισκόταν για μισή ολόκληρη ώρα; Κοίταξε το ρολόι του αυτοκινήτου, σχεδόν έξι, σε λίγο θα αρχίσει να ξημερώνει σκέφτηκε.
Έπρεπε να πάρει μια απόφαση. Έβαλε πάλι μπροστά, άνοιξε τα τζάμια να τον φυσάει αέρας και έβαλε τέρμα στο ραδιόφωνο ηλεκτρονική μουσική. Οδήγησε μερικά χιλιόμετρα ακόμα, αλλά η κούραση άρχισε να τον καταβάλει.
Βγήκε από την εθνική, αλλά αυτή τη φορά κατέβηκε παραλιακά και σταμάτησε μπροστά στη θάλασσα.
Βγήκε από τα αυτοκίνητο να περπατήσει, αισθανόταν το κεφάλι του εντελώς μουδιασμένο.
Κατάφερα να μην την σκέφτομαι, είπε σαν να μονολογούσε. Αλλά αυτό που έκανα τώρα μήπως δεν ήταν και πάλι μια σκέψη για εκείνη;
Ξαφνικά ένιωσε ένα ρίγος, φόραγε μόνο ένα πουκάμισο και έξω έκανε σίγουρα πολύ κρύο.
Φαντάστηκε τον εαυτό του, να πεθαίνει από πνευμονία, μόνος, σε κάποιο νοσοκομείο. Δεν του άρεσε σαν σκέψη και γύρισε στο αυτοκίνητο να πάρει μπουφάν.
Μέσα στο αμάξι του, έβαλε το μπουφάν, άναψε τσιγάρο και άλλαξε ραδιοφωνικό σταθμό. Ήξερε ότι όλα τα τραγούδια όπως και να 'χει εκείνη θα του θύμιζαν...ήξερε ακόμα ότι και η παραμικρή ανάμνηση του έφερνε δάκρυα στα μάτια, αλλά κάτι τον παρακινούσε να δοκιμάσει και πάλι.
Έπεσε πάνω στο “Πεθαίνω για σένα”, ένα παλιό τραγούδι του Γιώργου Μαργαρίτη. Κατευθείαν στα δύσκολα σκέφτηκε και για πολύ λίγο χαμογέλασε με την σκέψη που έκανε.
Δεν άντεξε να ακούσει, ούτε ως το ρεφρέν! Και ας είσαι απάτη μονολόγησε και το έκλεισε, αφού ήδη ένας κόμπος είχε σχηματιστεί στο λαιμό του.
Το δύσκολο είναι να ζήσω χωρίς εκείνη, σκέφτηκε, όχι να πεθάνω για εκείνη! Άρχισε να σκέφτεται όλους τους τρόπους αυτοκτονίας, αλλά δεν έμενε ευχαριστημένος με κανέναν.
Αυτό που δεν μπορούσε να διαχειριστεί με τίποτε, ήταν την κατάσταση στην οποία θα έβρισκαν το πτώμα του!
Σκέφτηκε τον Λιαντίνη, το να έβρισκαν όμως μόνο τα κόκαλα του χρόνια αφού θα είχε φύγει, δεν του άρεσε καθόλου! Εκείνη έπρεπε να το δει και να πονέσει, όχι να ελπίζει ότι ακόμα ζει! Χρειαζόταν κάτι πιο οριστικό!
Η δεύτερη σκέψη του ήταν στην Άννα Καρένινα, αλλά και μόνο στην ιδέα του πως θα κατέληγε το πτώμα του μετά από σύγκρουση με τρένο, τον έκανε να την απορρίψει αμέσως.
Κατόπιν σκέφτηκε να πάρει ένα περίστροφο και να σημαδέψει κατευθείαν στην καρδιά, όπως είχε κάνει ο Καρυωτάκης. Του άρεσε αυτή η σκέψη την βρήκε ποιητική. Σκέφτηκε τον εαυτό του πεσμένο, το περίστροφο δίπλα και τα δυο του χέρια να ακουμπάνε το στήθος του.
Μετά σκέφτηκε ότι το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τον δει εκείνη ποτέ έτσι...ακόμα και να το έκανε μέχρι να το μάθει θα τον είχε μαζέψει η αστυνομία! Εξάλλου δεν είχε περίστροφο και δεν του άρεσαν κιόλας!
Μετά σκέφτηκε να μπει απλά στη θάλασσα μέσα και να κολυμπήσει ώσπου να τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του! Αυτή η σκέψη του έφτιαξε την διάθεση!
Θυμήθηκε που ο Καρυωτάκης μερικές μέρες πριν αυτοκτονήσει είχε γράψει σε κάποιες σημειώσεις του
“...Συνιστώ σε όσους σκοπεύουν να αυτοκτονήσουν, να αποφύγουν τη μέθοδο του πνιγμού, εάν γνωρίζουν καλό κολύμπι. Εγώ ταλαιπωρήθηκα στη θάλασσα 10 ώρες και δεν κατάφερα τίποτα!..”
Ο ίδιος ήταν πολύ κακός κολυμβητής αλλά δεν ήθελε να ρισκάρει μια τέτοια αποτυχία.
Έψαξε και βρήκε το κινητό του, ήταν κλειστό. Μάλλον θα 'χει τελειώσει η μπαταρία σκέφτηκε. Το συνέδεσε με την μπαταρία του αυτοκινήτου και το έβαλε να φορτίζει.
Ξεκίνησε να ξημερώνει. Έψαξε και βρήκε μέσα στο αμάξι δυο ντεπον! Εκείνη πάντα κάπου άφηνε κάποιο ντεπόν, μιας και υπέφερε συχνά από πονοκεφάλους!
Τα πήρε μαζί με λίγο νερό που βρήκε δίπλα από το κάθισμα του συνοδηγού. Η τελευταία που είχε πιει από το μπουκάλι ήταν σίγουρα εκείνη. Ακούμπησε και πάλι τα χείλη του σε αυτό, αλλά χωρίς να πιει αυτή τη φορά!
Σκέφτηκε το τελευταίο τους ταξίδι, να ακούν μουσική, να τραγουδούν και εκείνη σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού να του ακουμπάει το χέρι του, που ακουμπούσε τον λεβιέ τον ταχυτήτων!
Προσπάθησε να διαχειριστεί και πάλι το παρόν του. Εδώ και 24 ώρες όλα αυτά είχαν αλλάξει οριστικά, όλες οι στιγμές που είχαν μαζί, είχαν αποκτήσει πια άλλο νόημα.
Δεν είναι ότι δεν θα μπορούσα να συγχωρέσω την πράξη της σκέφτηκε, αυτό που δεν θα μπορούσα να της συγχωρέσω είναι το γεγονός ότι σε μια στιγμή άλλαξε όλο μου το παρελθόν! Μια στιγμή φτάνει ώστε όλες οι αναμνήσεις σου να έχουν διαφορετική σημασία.
Όταν τώρα πια θα γυρίζω στην ανάμνηση του ταξιδιού, μπορεί να ανακαλέσω και πάλι την στιγμή, εκείνη να μου κρατάει το χέρι, εγώ να νιώθω ευτυχισμένος, αλλά πως μπορώ πια να είμαι σίγουρος ότι εκείνη σκεφτόταν εμένα;
Όχι! Δεν μπορώ! Με έκλεψε!!! Η τελευταία πρόταση βγήκε σχεδόν φωναχτά από το στόμα του!
Ναι! Με έκλεψε και αυτό δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει πάλι και με ποιον τρόπο!
Έβαλε μπροστά, λίγο ο αέρας που τον είχε φυσήξει, λίγο τα ντεπόν που είχαν αρχίσει να δρουν δεν αισθανόταν ούτε πονοκέφαλο πια, ούτε καν κούραση!
Κοίταξε το τοπίο που απλωνόταν γύρω του και του φάνηκε υπέροχο. Ακούμπησε το λεβιέ των ταχυτήτων, έβαλε πρώτη και ετοιμάστηκε για αναχώρηση.
Λίγο πριν ξεκινήσει, το μάτι του έπεσε πάνω στο κλειστό κινητό. Έσβησε και πάλι την μηχανή και το άνοιξε.
Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει σαν τρελή. Μέχρι να ανοίξει το τηλέφωνο και να βρει δίκτυο, πέρασε ένα ολόκληρο λεπτό που του φάνηκε αιώνας!
Επιτέλους άνοιξε. Στην αρχική οθόνη μετά από λίγο εμφανίστηκε μια ειδοποίηση. Μπήκε στα μηνύματα, άνοιξε το πρώτο και ξεκίνησε να διαβάζει.
Ήταν μια πρόταση μόνο, μια πρόταση γραμμένη στα αγγλικά, όπως συνήθιζε εκείνη να στέλνει παρόλο που εκείνος την είχε κοροϊδέψει πολλές φορές γι' αυτό.
Εκείνη του είχε γράψει:
I can't live, If living is without you
Τελικά έμεινε μέσα στο αμάξι, σε εκείνη την παραλία άλλη μία ώρα, να διαβάζει το μήνυμά της, ξανά και ξανά...
Το happy end που όλοι προσδοκούν... Πολλές φορές, τις περισσότερες φορές, η πραγματικότητα είναι ένας αργός, βασανιστικός και μοναχικός θάνατος χωρίς επιστροφές και επανασυνδέσεις...
Υπέροχο.... Από το ζενίθ στο ναδίρ και πίσω... Έτσι είναι Ο Έρωτας!!!! Καλό ξημέρωμα!!!!
Εξαιρετικό!!! Συγχαρητήρια !!
Συγχαρητήρια
Εξαιρετικό .....το κείμενο αυτό όπως και πολλά άλλα θα μπορούσαν να γίνουν σενάριο για μία ταινία έστω μικρού μήκους....σκεφτείτε το 😉 !!!!
Μπορω να το μοιραστώ με φίλους στο χρονολόγιό μου,παρακαλώ;
“...Σήμερα οι έρωτες μας πεθαίνουν από κορεσμό πριν ακόμα προλάβουν να γνωρίσουν την πείνα. Γι΄ αυτό και οι εραστές είναι τόσο θλιβεροί: ξέρουν πως ο μόνος εχθρός τους είναι ο εαυτός τους, πως αυτοί οι ίδιοι είναι ταυτόχρονα η πηγή και το στέρεμα της ένωσης τους...”
Η ιστορία μας ξεκινά με μια τυχαία συνάντηση μέσα σε ένα λεωφορείο, εκεί ο Φρανς κοντά στα 30, ιατρός, από καλή οικογένεια θα γνωρίσει την Ρεβέκκα κοντά στα 18, κομμώτρια από εργατική οικογένεια.
Ο έρωτας που θα ζήσουν από την αρχή θα είναι παράφορος, θυελλώδης και απόλυτος. Για μήνες θα υπάρχουν κυριολεκτικά μόνο ο ένας για τον άλλον.
“...Να ερωτευτώ κάποιον σημαίνει να του δώσω, με τη θέλησή μου, μιαν απεριόριστη εξουσία πάνω μου...”
Και μια τέτοια εξουσία φαίνεται ότι από την αρχή είχαν δώσει οι δυο εραστές ο ένας στον άλλον!
Αυτή η απόλυτη προσπάθεια κατάκτησης του ενός από τον άλλον θα είναι και ο κυριότερος λόγος που σύντομα το ζευγάρι θα περάσει το όριο των συμβατικών ερωτικών επαφών και θα οδηγηθεί στον ερωτικό πειραματισμό, σε παρεκκλίσεις και διαστροφές.
“...Μην ξεχνάτε ωστόσο πως δεν αγαπάει κανείς τίποτα αν δεν αγαπάει τα πάντα...”
Τα ακραία ερωτικά παιγνίδια μπορεί να κράτησαν την φλόγα του έρωτα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ότι κρατάει συνήθως, όμως και αυτά με την πάροδο του χρόνου κατάντησαν συμβατικά και συνηθισμένα.
Την απογοήτευση για το τέλος του έρωτα, διαδέχτηκε ο θυμός.
“...Ο υπερβολικός θυμός κρύβει μέσα του το μίσος, είναι σαν να γκρεμίζεις από πριν αυτόν που έστησες στο βάθρο: ύστερα από ερωτική παραφορά έξι μηνών, βρισκόμαστε ξανά ξένοι ο ένας για τον άλλον, πιστεύοντας πως γνωριζόμαστε και μην έχοντας τίποτε να πούμε...”
Ο Φρανς και η Ρεβέκκα θα ξεκινήσουν να μαλώνουν άσχημα. Η ρόλοι που είχαν υιοθετήσει στα σεξουαλικά τους παιγνίδια είχαν έντονα τα στοιχεία της βίας, της εξουσίας και της υποταγής. Στοιχεία που κράτησαν στη συνέχεια της σχέσης τους, ακόμα και όταν ξεθύμανε το ερωτικό τους παιγνίδι.
Σε αυτή τη μάχη τους λοιπόν, το πλεονέκτημα άνηκε στον Φρανς που δεν έχανε ευκαιρία να προσβάλλει να μειώνει ακόμα και να χτυπά την νεαρή και άπειρη σύντροφό του.
“...Είχα το πλεονέκτημα απέναντι στη Ρεβέκκα να είμαι εγώ ο επιτιθέμενος. Αμυνόταν γενναία, μα αυτός που δεν παίρνει την πρωτοβουλία είναι καταδικασμένος να υποχωρήσει στο τέλος...”
Όμως ακόμα και αυτό το παιγνίδι εξουσίας και υποταγής δεν μπόρεσε να κρατήσει το ζευγάρι μαζί. Γρήγορα ο Φρανς το βαρέθηκε και αυτό και άρχισε να αναζητά απολαύσεις σε άλλες γυναίκες.
Το ζευγάρι θα χωρίσει προσωρινά αλλά η Ρεβέκκα νιώθει ότι η ζωή χωρίς τον Φρανς είναι άδεια! Θα γυρίσει και τον ικετεύει να την κρατήσει στη ζωή του και ας είναι ακόμα και από οίκτο!
“...- Μα πες μου, τι σου έκανα, σε πρόσβαλα σε πλήγωσα; - Τι μου έκανες; Τίποτα. Το φταίξιμό σου είναι πως υπάρχεις, αυτό είναι όλο...”
Ο Φρανς θα την δεχτεί πίσω, αλλά από εκείνη τη στιγμή και μετά θα επικεντρώσει όλη την ενέργειά του στο να την πληγώνει με κάθε τρόπο.
Εκείνη θα αντιδρά όλο και λιγότερο, όμως θα εμφανίζει όλο και πιο συχνά ψυχοσωματικά συμπτώματα, θα αρρωσταίνει συχνά, θα βγάζει σπυριά και στο τέλος θα σταματήσει και να είναι όμορφη!
Ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα, ακόμα και αυτή η κατάσταση, θα γίνει ρουτίνα για τους δύο εραστές, που είχαν προσαρμοστεί και οι δυο τέλεια στους ρόλους τους.
Όμως αυτή η νέα ρουτίνα δεν θα προξενεί πια καμία ευχαρίστηση στον Φρανς που αποφασίζει να βγάλει την Ρεβέκκα οριστικά από την ζωή του.
Της υπόσχεται να πάνε μαζί ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που ίσως κατάφερνε να σώσει την σχέση τους! Εκείνη θα πεισθεί και με αναπτερωμένες ελπίδες μπαίνει στο αεροπλάνο, στο οποίο όμως ο Φρανς την εγκαταλείπει μόνη, λίγο πριν την απογείωση του!
Ο Φρανς πιστεύοντας ότι πια έχει απαλλαγεί οριστικά από την Ρεβέκκα, θα στραφεί στην έκλυτη ζωή και στις σχέσεις τις μιας βραδιάς με μανία εφήβου.
“...Η πραγματική ομορφιά είναι μια απόλαυση της πολλαπλότητας, βρίσκεται στην ποικιλία των μορφών, στις εναλλαγές των προτύπων. Οι πιο όμορφες γυναίκες είναι αυτές που δεν γνωρίζουμε ακόμα...”
Σε μια βραδιά εξόδου ο Φρανς θα πάθει ένα ατύχημα και θα βρεθεί με κάταγμα στο νοσοκομείο. Εκεί θα κάνει την απρόσμενη εμφάνισή της η Ρεβέκκα που εσκεμμένα θα του προκαλέσει νέο τραυματισμό στην σπονδυλική στήλη και εκείνος θα μείνει ανάπηρος από την μέση και κάτω και σεξουαλικά ανίκανος!
Οριστικά ανήμπορος ο Φρανς αναγκάζεται να δεχτεί πίσω στην ζωή του την Ρεβέκκα και εκείνη καθημερινά θα επιδίδεται με σχολαστικότητα στο να τον εκδικείται με κάθε πιθανό τρόπο.
Θα φέρνει εραστές στο σπίτι και θα τον αναγκάζει να κοιτάει, θα του βαράει τις ενέσεις πολλές φορές και σε λάθος σημείο, θα τον αφήνει κατουρημένο επί ώρες και σαν αποκορύφωμα μπροστά στα μάτια του θα αποπλανήσει και τον έφηβο γιο του!
Ο Φρανς ανήμπορος και απόλυτα εξαρτημένος από την Ρεβέκκα θα προσπαθεί καθημερινά να κερδίσει έστω τον οίκτο της.
“... -Κοίταξέ με, μισώ τον εαυτό μου όπως κανείς δεν με μίσησε ποτέ. - Όχι, μ' έκοβε, πάνω σ' αυτό μην έχεις καμία αυταπάτη, σε μισώ χίλιες φορές περισσότερο απ' όσο θα μπορούσες να σιχαθείς τον εαυτό σου....”
Σε ένα ταξίδι που θα κάνουν, θα γνωρίσουν μέσα σε ένα πλοίο ένα άλλο ζευγάρι, τον Ντιντιέ και την Μπεατρίς.
Ανάμεσα στα ζευγάρια από την αρχή θα αναπτυχθεί μια περίεργη σχέση. Ο Ντιντιέ αισθάνεται έντονη ερωτική έλξη για την Ρεβέκκα και ο Φρανς θα του αφηγηθεί όλη την ερωτική ιστορία τους, προβάλλοντας σαν έπαθλο στο τέλος της αφήγησης, μια πιθανή σεξουαλική συνεύρεση με την γυναίκα του!
Ο Ντιντιέ μαθαίνοντας όλες τις ερωτικές αποκλίσεις του ζευγαριού θα ποθήσει ακόμα περισσότερο την Ρεβέκκα και τυφλωμένος από το πάθος του θα επιχειρήσει την τελευταία βραδιά πάνω στο πλοίο να την κατακτήσει!
Σε μια ακόμα ανατροπή, οι δυο γυναίκες θα κάνουν μαζί έρωτα και ο Ντιντιέ θα καταλήξει μεθυσμένος και μόνος στην καμπίνα του.
Το επόμενο πρωινό ο Φρανς θα προκαλέσει ατύχημα στην υπνωτισμένη γυναίκα του και θα της χύσει καυτό τσάι στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα εκείνη όχι μόνο να παραμορφωθεί αλλά και να χάσει το ένα της μάτι!
Για το ατύχημα αυτό ο Φρανς καταφέρνει να ενοχοποιήσει τον θολωμένο Ντιντιέ που συλλαμβάνεται για απόπειρα ανθρωποκτονίας.
Στο τέλος του βιβλίου, το ζευγάρι μας φτάνει τελικά σε ένα είδος ισορροπίας.
“...Είμαι ανακουφισμένος: θα πάψω πια να προσβάλλω ότι υπάρχει στη γη και στον ουρανό. Έχω μάλιστα σκοπό να ξαναδουλέψω. Ύστερα από δυο χρόνια απραξίας το επάγγελμά μου με ενδιαφέρει και πάλι. Η Ρεβέκκα ίσως ανοίξει κομμωτήριο, όλοι ξαναγυρίζουμε, βλέπετε, στις ρίζες μας. Υπάρχει τώρα ανάμεσά μας το συναίσθημα μιας αναφαίρετης ισότητας...”
Η αφήγηση τελειώνει με τον Ντιντιέ να περνάει κάποιους μήνες σε μια τούρκικη φυλακή και να περιμένει την αποφυλάκισή του, αφού ο Φρανς και η Ρεβέκκα απέσυραν τελικά όλες τις κατηγορίες εναντίον του. Στη φυλακή επίσης μαθαίνει και για την γυναίκα του, ότι κατάντησε εξαρτημένη χρήστης ηρωίνης που κάνει ακόμα και πορνεία για να εξασφαλίσει την δόση της.
Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα, δεν είναι παρά η αστοχία ενός παράφορου έρωτα.
Μια αστοχία στην οποία ο έρωτας μετουσιώθηκε σε μίσος και ένας ανελέητος πόλεμος ξεκίνησε ανάμεσα στο ζευγάρι καταστρέφοντας όχι μόνο τις ζωές του ζευγαριού, αλλά και αυτών που είχαν την απερισκεψία να εμπλακούν ανάμεσά τους.
Στον πόλεμο αυτό, ανάμεσα στον Φρανς και την Ρεβέκκα, δεν θα υπάρξει νικητής, αλλά μόνο δυο ολοκληρωτικά χαμένοι! Ο Ντιντιέ και η Μπεατρίς, σ' αυτήν την ιστορία μπορούν εύκολα να χαρακτηριστούν ως παράπλευρες απώλειες!
Ας γυρίσουμε όμως για να κλείσουμε το κείμενο στην αρχή του βιβλίου, όπου ο συγγραφέας μας περιγράφει την πρώτη τους συνάντηση.
Είναι η στιγμή που γεννιέται ο έρωτας:
“...Η αιωνιότητα, κύριε, άρχισε για μένα ένα βράδυ του Ιουνίου στο λεωφορείο 96 που συνδέει το Μονπαρνάς με την Πορτ ντε Λίλα. Ήταν πριν από τέσσερα χρόνια. Στη διασταύρωση του Οντεόν μια κοπέλα, ντυμένη με μαύρη τσιγγάνικη φούστα και ψηλά άσπρα σοσόνια που σκέπαζαν τους λεπτούς της αστραγάλους, ανέβηκε και κάθισε απέναντί μου. Η παρουσία της τράβηξε αμέσως την ματιά μου. Θαμπώθηκα κυριολεκτικά από την μορφή της και την κοιτούσα μαγεμένος κρατώντας την ανάσα μου. Δεν ξέρω τι θαύμαζα περισσότερο στο πρόσωπο αυτό: τα μάγουλα που έμοιαζαν ζυμωμένα με γάλα ή τα βλέφαρα που χάιδευαν απαλά τα πράσινα μάτια εμποδίζοντας ταυτόχρονα τις αδιάκριτες ματιές. Δεν έβλεπα πια μπροστά μου ήμουν τυφλός, υπνωτισμένος και δεν ένιωθα παρά μόνο μια επιθυμία, να την πλησιάσω και ένα τρόμο, μήπως μου φύγει και την χάσω...”
Οταν δεν δινουμε οριστικο τελος τη στιγμη που σβηνει και χανεται αυτο που μας δενει ...ο,τι και αν ηταν...τοτε μοιραια θα ζησουμε μαυρα φεγγαρια και μαυρες μερες....και οποιος αντεξει...
...η αστοχία ενός παράφορου έρωτα...
Τα όρια και η υπέρβασή τους, η υπερβολή, τα παιχνίδια κυριαρχίας, οι αδυναμίες και η γοητεία, τα χαμένα όνειρα, οι προδοσίες, οι εθισμοί, η ευτέλεια και τόσα στοιχεία ακόμα σε ένα καθόλου εύπεπτο βιβλίο ακόμη και για τη σημερινή εποχή...το πλέον εμβληματικό έργο του Μπρυκνέρ...
Εξαιρετικό όπως πάντα το κείμενο και η αποτύπωση της ατμόσφαιρας!!!
Πιστευω οτι η συμπεριφορα του Φρανς οσον αφορα την υποτιμηση και τον εξευτιλισμο της Ρεβεκκας προερχοταν και απο δικες του αδυναμιες λογω ανημποριας του και εξαρτησης του απο Ρεβεκκα.
Υπέροχο κειμενο!!!!!αν δεν κάνω λάθος υπάρχει και η ταινία!!
Εξαιρετικό κείμενο!!!
Για μενα η ταινια χανει πολυ συγκριτικα με το βιβλιο
Υπέροχο κειμενο!
Υπεροχο!!!!!!!
Οχι το απολυτο παθος αλλα η απολυτη μιζιερια απο το ξεκηνιμα
Θυσιάζοντας το “Ν” ή αλλιώς το ελιξήριο της νεότητας. (Διήγημα Μυστηρίου)
Ο Νίκος Ναστόπουλος κατάγεται από ένα χωριό έξω από το Ναύπλιο που ονομάζεται Νεοχώρι. Εδώ και αρκετά χρόνια όμως, ζει στη Νίκαια αφού δουλεύει και στην περιοχή σαν Νευρολόγος.
Κάθε Σάββατο συνηθίζει τα πρωινά να πίνει τον καφέ του στο “Nouevo” μαζί με δυο παλιούς συμμαθητές του. Το πάθος του όμως, που με αυτό συνηθίζει να γεμίζει τον ελεύθερο χρόνο του, είναι να συλλέγει σπάνια Νομίσματα.
Κάπως έτσι είχε ξεκινήσει, περισσότερο σαν αστείο στην αρχή, πριν περίπου 6 χρόνια και η ιστορία με το χαμένο γράμμα της αλφαβήτου.
Μόλις είχε αγοράσει από έναν άλλον συλλέκτη, σχεδόν του το είχε χαρίσει, ένα νόμισμα με το οποίο ένας μύθος συνέδεε την εξαφάνιση ενός συγκεκριμένου γράμματος της Ελληνικής αλφαβήτου.
Θυμόταν να αναφέρει την ιστορία στους φίλους του, κυρίως στην αρχή ως κάτι κωμικό. Το ελιξήριο της αθανασίας και της αιώνιας νεότητας έλεγε ο μύθος είχε ανακαλυφτεί πριν από πολλά χρόνια!
Εκείνοι που το ανακάλυψαν, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, δεν θέλησαν να το μοιραστούν με την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Έκρυψαν λοιπόν το μυστικό σε μια πρόταση από 28 λέξεις που όλες ξεκινούν με το χαμένο γράμμα της Ελληνικής αλφαβήτου.
Ο μύθος ακόμα έλεγε, ότι αν έχεις το συγκεκριμένο νόμισμα στην κατοχή σου και καταφέρεις για 6 χρόνια, 6 μήνες και 6 μέρες να μην χρησιμοποιήσεις ούτε σε γραπτό αλλά ούτε και σε προφορικό λόγο το γράμμα “Ν” θα σου αποκαλυφτεί το χαμένο γράμμα. Στη συνέχεια έπρεπε να καταφέρεις να φτιάξεις μια πρόταση 28 λέξεων που όλες θα ξεκινούσαν με αυτό το γράμμα και θα έτσι θα είχες ανακαλύψει το ελιξήριο της νεότητας!
Ο ένας φίλος του στην αρχή είχε αστειευτεί με την αντίστοιχη πρόταση με τα Πατρινά “Π” που υπάρχει και ήταν πολύ γνωστή στην περιοχή του. Ο άλλος φίλος του είχε επισημάνει το γεγονός ότι είναι αδύνατον για κάποιον που τόσο το ονοματεπώνυμο του, το χωριό που γεννήθηκε, η περιοχή που μένει αλλά και το επάγγελμα και το χόμπι του ξεκινάν όλα από Ν, (Νίκος Ναστόπουλος – Νεοχώρι – Νίκαια – Νευρολόγος – Νομίσματα) να καταφέρει ποτέ σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να μην γράψει ή να μην πει κάτι που να έχει το γράμμα “Ν” μέσα.
Κάπως έτσι φαίνεται να ξεκίνησε η ιστορία, περισσότερο σαν αστείο, μετά σαν πρόκληση και είχαν ήδη περάσει πάνω από 6 χρόνια που ο Νίκος Ναστόπουλος δεν είχε γράψει ή είχε πει κάτι από “Ν”!
Το πρώτο που είχε ανακαλύψει ο Νίκος Ναστόπουλος με απλή αναζήτηση στο Google, ήταν ότι το Ελληνικό Αλφάβητο αρχικά είχε 28 γράμματα. Τα 4 γράμματα τα οποία άγνωστο για ποιο λόγο δεν είχαν συμπεριληφθεί στο νέο αλφάβητο ήταν, το Στίγμα (ς) & το Δίγαμμα (F) – και τα δύο στην 6η θέση, το Kόππα (Q) στην 18η, και το Σανπί στην 27η.
Αν κάποιος ήθελε να βρει το κέντρο εκείνου του Ελληνικού Αλφαβήτου, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι το κεντρικό στοιχείο είναι το γράμμα Ν (είναι το 14ο γράμμα) από το οποίο και αρχίζουν οι λέξεις: Νόμος, Νομοθέτης, Νους, Ναός Νερό, Νάω, Νάμα.
Η εξαφάνιση των 4 αυτών γραμμάτων από την Ελληνικό Αλφάβητο είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός για το οποίο ως και σήμερα δεν υπάρχει καμία εξήγηση...
Ένα άλλο αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι τα 24 γράμματα που τελικά ¨διασώθηκαν” κρύβουν μια αρχαία επίκληση.
Αν πάρουμε τα γράμματά του αλφαβήτου και τα θέσουμε στη σειρά, εμφανίζεται μια αρχαία προσευχή που εξυμνεί το Φως και την Ψυχή!
"Αλ φα, βη τα Γα! Αμα δε Ελ, τα εψ ιλών. Στη ίγμα, (ίνα) ζη τα, η τα, θη τα Ιώτα κατά παλλάν Δα. (Ινα) μη νυξ η, ο μικρόν (εστί) πυρός δε ίγμα ταφή εψ ιλών, φυ (οι) Ψυχή, ο μέγα (εστί)!"
Η μετάφραση έχει ως εξής:
"Νοητέ ήλιε, εσύ που είσαι το φως, έλα στη Γη! Κι εσύ, ήλιε ορατέ, ρίξε τις ακτίνες σου στον πηλό που ψήνεται. Ας γίνει ένα καταστάλαγμα για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη. Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν, και κινδυνεύσει να χαθεί το καταστάλαγμα της φωτιάς μέσα στην αναβράζουσα λάσπη, κι ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο, το σημαντικότερο όλων!"
Τη μυστική αυτή επίκληση μαθαίνουμε να κάνουμε όλοι ασυνείδητα από την ώρα που μαθαίνουμε το ελληνικό αλφάβητο!
Ένα τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό γεγονός προκύπτει από την παρακάτω παρατήρηση:
Έχουμε ήδη διαπιστώσει ότι το πρώτο γράμμα του Αλφαβήτου είναι το Α, το μεσαίο το Ν και το τελευταίο το Ω.
Αυτά τα 3 γράμματα μας δίνουν τη λέξη ΑΝΩ, με την οποία στην αρχαιότητα εννοούσαν κάτι που βρίσκεται “πέραν του ορατού κόσμου”.
Αυτό όμως που είχε γυρίσει οριστικά την πλάστιγγα, ώστε να πάρει όλους αυτούς τους μύθους στα σοβαρά ο Νίκος Ναστόπουλος, ήταν ένα τηλεφώνημα που είχε δεχτεί μερικές μόνο μέρες μετά την πώληση του Νομίσματος.
Ήταν τρεις παρά δέκα το πρωί, όταν χτύπησε το κινητό του και η κλήση ήταν από άγνωστο νούμερο! Στην άλλη άκρη της γραμμής, σε φανερή σύγχυση ο συλλέκτης που του είχε πουλήσει το Νόμισμα του είχε πει:
- Κρύψε κάπου καλά το Νόμισμα και μην αναφέρεις ποτέ σε κανέναν τίποτε γι' αυτό, εκείνο θα σε οδηγήσει όταν έρθει η ώρα στα υπόλοιπα.
Ο συλλέκτης το είχε κλείσει, πριν ο Νίκος Ναστόπουλος προλάβει να του πει το οτιδήποτε και την επόμενη μέρα η είδηση της δολοφονίας του συλλέκτη γινόταν πρώτο θέμα σε όλα τα ειδησιογραφικά μέσα. Είχε βρεθεί δολοφονημένος με ένα νόμισμα στο στόμα που τα περισσότερα μέσα το είχαν αποδώσει σε ένα είδος ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. ------------------------------------------------------
Σαπφώ και Φάωνας
Στα αρχαία χρόνια στη Μυτιλήνη, ζούσε ένας βαρκάρης, γέρος και άσχημος. Φάων ήταν το όνομά του. Με τη βάρκα του περνούσε κόσμο από την Μυτιλήνη στη Μικρά Ασία. Μια μέρα μπήκε στη βάρκα του μια γριά, άσχημη, χωρίς δόντια και με καμπούρα. Όταν έφτασαν απέναντι για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ο Φάωνας δεν δέχτηκε χρήματα από την γρια που δεν ήταν άλλη από την θεά Αφροδίτη.
Εκείνη ως ανταμοιβή του έδωσε μια αλοιφή που μετέτρεψε στην στιγμή τον γέροντα Φάωνα σε νέο με μια ομορφιά αξεπέραστη που καμιά γυναίκα δεν μπορούσε να της αντισταθεί!
Ο μύθος ακόμα αναφέρει ότι στη συνέχεια τον ερωτεύτηκε παθιασμένα η ποιήτρια Σαπφώ και έγραψε τους πιο παθιασμένους στίχους υμνώντας τον έρωτά τους και την ομορφιά του Φάωνα.
Μέσα από τους στίχους της επίσης συχνά παρακαλούσε τους θεούς να μην αφήσουν την ομορφιά του Φάωνα να αλλοιωθεί από τον χρόνο και να αφήσουν το ελιξήριο της νεότητας, για πάντα στα χέρια ενός θνητού.
Ο Δίας τελικά, ικανοποίησε την επιθυμία της Σαπφώς, δίνοντας όμως μια τραγική λύση.
Κανόνισε ώστε ο Φάωνας να συναντήσει μια πολύ όμορφη παντρεμένη γυναίκα, η οποία δεν μπόρεσε να του αντισταθεί και του παραδόθηκε. Ο σύζυγός της που την παρακολουθούσε, τυφλωμένος από ζήλια σκότωσε τον Φάωνα με μια μαχαιριά.
Η Σαπφώ μόλις έμαθε τον τραγικό χαμό του εραστή της, αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα, άφησε πίσω της όμως καταπληκτικά ποιήματα που σύμφωνα με τον Οράτιο ακόμα και οι νεκροί στον Άδη τα ακούν κάνοντας ιερή σιγή. ------------------------------------------------------
“...Παλαμήδης εύρε γράμματα ουχ υπέρ του γράφειν μόνον, αλλά και υπέρ του γιγνώσκειν ά δει μη γράφειν...” - Απολλώνιος ο Τυανεύς
“..Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου δεν προορίζονται μόνον για να γράφονται απλώς, αλλά και να μεταδώσουν την κωδικοποιημένη πληροφορία που εσωκλείεται σε αυτά...”
Ο Νίκος Ναστόπουλος ξεκίνησε την προσπάθεια αποφυγής του γράμματος Ν από κάτι σχετικά απλό.
Έγραψε όλες τις λέξεις που μπορούσε να θυμηθεί, που περιέχουν το συγκεκριμένο γράμμα και στη συνέχεια έψαξε για αντίστοιχα συνώνυμα που δεν το περιέχουν. Μετά καθόταν ώρες ολόκληρες και επαναλάμβανε την συνώνυμη λέξη που δεν είχε Ν.
Για παράδειγμα αντικατέστησε την λέξη, “Γνωστός” με τη λέξη “Διάσημος”, όμως υπήρχαν λέξεις όπου το συνώνυμο δεν ήταν απλή υπόθεση.
Δυσκολεύτηκε πολύ να βρει συνώνυμη λέξη για το “Νοσοκομείο” και τελικά αποφάσισε να χρησιμοποιεί τον γενικότερο όρο “Οίκος Περίθαλψης”, που πολλές φορές όμως οδηγούσε τους συνομιλητές του σε σύγχυση!
Το επάγγελμα του, δεν το ανέφερε ξανά ως “Νευρολογία”, αλλά χρησιμοποιούσε την φράση: “...O κλάδος της Ιατρικής που ασχολείται με σωματικές παθήσεις...”
Όταν έπρεπε να συμπληρώσει κάποια φόρμα, που εκείνες συνήθως ξεκινούν ζητώντας ονοματεπώνυμο, την έδινε σε κάποιον φίλο ή γνωστό με την παράκληση να συμπληρώσει εκείνος τα στοιχεία που ήδη γνώριζε και να τον ρωτήσει για τα υπόλοιπα.
Το “να” το αντικατέστησε με το “θα”. Εκφράσεις όπως “πρέπει να πάω αύριο” τις μετέτρεπε όλες σε “θα πάω αύριο”.
Κάπως έτσι (η πλήρης μεθοδολογία που χρησιμοποίησε φυσικά δεν μου αποκαλύφτηκε ποτέ) είχε καταφέρει, άλλοτε πιο εύκολα και άλλοτε πιο δύσκολα να περάσουν περισσότερα από 6 χρόνια χωρίς να έχει πει ή να έχει γράψει το “Ν”.
Η ζωή του κυλούσε πια σε μια σχετική ρουτίνα και το τηλέφωνα του φίλου του που ακολούθησε στην αρχή τον ξάφνιασε και στη συνέχεια του ανέτρεψε τα πάντα.
Παρακολουθούσε μόνος του μια ταινία σπίτι του, όταν στο κινητό του δέχτηκε κλήση από άγνωστο νούμερο.
- Έλα Νίκο! Τι κάνεις; O Βασίλης είμαι! - Καλά είμαι Βασίλη! Εσύ; - Δεν έχω πολύ χρόνο, πρέπει να σου πω κάτι πολύ σημαντικό, άκουσε με προσεκτικά! - Άρχισε! - Θυμάσαι πριν αρκετά χρόνια την ιστορία με το “Νόμισμα” που μας είχες πει στο “Nouevo”; - Βεβαίως! - Ε λοιπόν, εγώ την έψαξα λίγο παραπάνω και θες και λίγο από περιέργεια έγινα μέλος σε μια λέσχη που βρήκα στο ίντερνετ, που έχουν σαν στόχο την υπεράσπιση του μυστικού της αιώνιας νιότης. - Για λέγε περισσότερα! - Μέχρι χτες, μαζευόμασταν μια φορά το μήνα και όλο και κάποιος εξιστορούσε ιστορίες, μύθους ακίνδυνους έτσι νόμιζα, γύρω από το “ελιξήριο της νεότητας”. - Και τι άλλαξε χτες; - Ένα από τα πιο σκληροπυρηνικά μέλη σε ανέφερε! Ακολούθησε μια θυελλώδης συζήτηση στην οποία αποφασίστηκε να σε απαγάγουν για να διαπιστώσουν τι ξέρεις και αν έχεις το “Νόμισμα”. - Αλήθεια μου λες; - Δεν θα σου έκανα ποτέ πλάκα με ένα τέτοιο θέμα! Κινδυνεύεις! Πρέπει να κλείσω! - Μα πως με... βρήκαν πήγε να πει...ευτυχώς ούτε πάνω στην ταραχή του χρησιμοποίησε λέξη από “Ν”, είχε όμως παγώσει...σκέφτηκε την λέξη “ανακάλυψαν” αλλά ούτε και αυτή μπορούσε να χρησιμοποιήσει, μετά τη λέξη “εντόπισαν”, το μυαλό του δεν δούλευε πια ήταν σε σύγχυση...ευτυχώς μίλησε και πάλι ο φίλος του. - Φυσικά και δεν σε έχω αναφέρει ποτέ, ούτε και χτες, αλλά σε εκείνο το καφέ ήταν και ο Μιχάλης. Αν δεν έχεις αναφέρει σε κανέναν άλλο τίποτε, σε εκείνον με κάποιο τρόπο πρέπει να οφείλεται η διαρροή! - Λες; - Αν το σκεφτείς, δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση!
Όταν έκλεισαν το τηλέφωνο, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Ναστόπουλος, ήταν να υπολογίσει ακριβώς πόσες μέρες δεν χρησιμοποιούσε πια το “Ν”. ¨Ήταν ακριβώς 6 χρόνια 4 μήνες και 6 μέρες. “Μου μένουν άλλες 60 μέρες”, σκέφτηκε. Ο φίλος του δεν του είχε αναφέρει πότε σκόπευαν να τον απαγάγουν και έτσι θεωρητικά αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ανά πάσα στιγμή!
Έφτιαξε μια βαλίτσα με ρούχα και πήγε να περάσει τη νύχτα του σε ένα ξενοδοχείο, την επόμενη μέρα πήγε στη δουλειά και ζήτησε όλη την άδεια του! Ευτυχώς ήταν Ιούνιος και κάτι τέτοιο δεν φάνταζε περίεργο, μιας και είχε μπει το καλοκαίρι για τα καλά!
Αφού τελείωσε την δουλειά του και σιγουρεύτηκε ότι δεν τον ακολουθεί κανείς κατέβηκε Πειραιά και μπήκε στο πρώτο πλοίο που βρήκε για να καταλήξει στη συνέχεια στη Σκύρο, όπου και νοίκιασε δωμάτιο χρησιμοποιώντας ψεύτικο όνομα! ------------------------------------------------------
Με το Νι και με το Σίγμα
Όταν λέμε κάτι «με το νι και με το σίγμα», το λέμε με όλες τις λεπτομέρειες, χωρίς δηλαδή να παραλείψουμε τίποτα.
Η συγκεκριμένη έκφραση πρέπει να γεννήθηκε από τη διαπίστωση της διαφοράς ανάμεσα στις λέξεις της καθαρεύουσας, όπως: “πόλις, πίστις, σχολείον, παιδίον” και στις λέξεις της δημοτικής που χρησιμοποιούνταν πια στον προφορικό λόγο όπως: “πόλη, πίστη, σχολείο, παιδί.”
Οι λέξεις της καθαρεύουσας θεωρούνται πληρέστερες αφού έχουν τα τελικά “νι και σίγμα”.
Η παροιμία μας δείχνει ότι, τα “νι και σίγμα” θεωρούνται πια λεπτομέρειες, που εκείνος που τα χρησιμοποιεί μπορεί να μιλά πιο σωστά όμως είναι πια κοινώς αποδεκτό ότι δεν χάθηκε κι ο κόσμος αν παραλειφθούν. ------------------------------------------------------
Στη Σκύρο έζησε ήρεμα και χωρίς να νιώθει ιδιαίτερο κίνδυνο για 45 ημέρες. Όμως δεν είχε άλλη άδεια και έπρεπε να βρει μια δικαιολογία και έναν τρόπο να ενημερώσει στη δουλειά του ότι δεν θα επέστρεφε, χωρίς όμως και να κινδυνέψει να εκτεθεί!
Μπήκε σε ένα μαγαζί κινητής τηλεφωνίας που διέθετε το νησί και από κει τηλεφώνησε στον προϊστάμενό του!
- Έλα Γιώργο! Πως είσαι! - Νίκο μου! Μια χαρά είμαι! Εσύ δεν επιστρέφεις κανονικά σήμερα; - Έχει συμβεί κάτι σοβαρό! Χρειάζομαι άλλες δέκα μέρες! Τις χρειάζομαι Γιώργο! - Καλά θα δω τι μπορώ να κάνω, πάρε με αύριο να σου πω!
Ο Νίκος Ναστόπουλος τελικά κατάφερε να πάρει 12 μέρες επιπλέον άδεια, χάρη στον προϊστάμενό του, τις οποίες είχε περάσει και αυτές ήρεμα στο νησί...
57 μέρες μετά την φυγή του, παρουσιάστηκε τελικά στη δουλειά του. Οι περισσότεροι, λόγο του μαυρίσματος αλλά και μιας γενειάδας που είχε αφήσει να καλύψει ολόκληρο το πρόσωπό του δυσκολεύτηκαν να τον αναγνωρίσουν!
Πιστεύω πάντως, πως το μοιραίο λάθος που έκανε, ήταν ότι μετά τη δουλειά του γύρισε σπίτι του και δεν πήγε σε κάποιο ξενοδοχείο. Βγαίνοντας από το σπίτι του τον περίμεναν 3 άτομα οπλισμένα και ο Ναστόπουλος αναγκάστηκε να τους ακολουθήσει.
Δεν ρώτησε κάτι τους απαγωγείς του, αλλά ούτε και εκείνοι του απευθύνθηκαν. Τον οδήγησαν σε μια απομακρυσμένη περιοχή, έξω από την Αθήνα και τον έκλεισαν σε ένα δωμάτιο.
Την επόμενη μέρα δέχτηκε την επίσκεψη 2 ατόμων, τον έναν που φαινόταν να είναι και ο αρχηγός δεν τον είχε δει ποτέ, τον άλλον δεν δυσκολεύτηκε να τον αναγνωρίσει, ήταν ο φίλος του ο Βασίλης.
Ο αρχηγός ήταν αυτός τελικά που ξεκίνησε τον διάλογο:
- Αν μου πεις οποιαδήποτε λέξη από “Ν”, σου υπόσχομαι ότι θα σε αφήσω ελεύθερο να φύγεις τώρα!
Ο Νίκος Ναστόπουλος τον κοίταξε αλλά δεν μίλησε. Ο αρχηγός τον κοίταξε επίμονα και αποχώρησε χωρίς ούτε αυτός να δώσει συνέχεια στην κουβέντα, για να γυρίσει όμως την επόμενη μέρα.
- Θα σε κρατήσουμε εδώ, όσο είναι απαραίτητο, αργά ή γρήγορα θα λυγίσεις! Γιατί ταλαιπωρείς τον εαυτό σου, αλλά και εμάς;
O Νίκος Ναστόπουλος δεν απάντησε ούτε αυτή τη φορά και ο αρχηγός έφυγε πάλι. Την τρίτη μέρα της κράτησης του, όταν τον επισκέφτηκε και πάλι ο αρχηγός φαινόταν πιο αποφασισμένος!
- Που θα πάει αυτή η ιστορία; Γιατί δεν μιλάς; Αφού τα ξέρουμε όλα! - Τι ξέρετε, τον ρώτησε ξαφνικά ο Ναστόπουλος. - Ώστε μπορείς να απαντήσεις! Τα ξέρουμε όλα, σε παρακολουθούμε χρόνια! - Δηλαδή; - Ξέρουμε ότι δεν λες το “Ν”, ότι έχεις το “Νόμισμα” και ότι περιμένεις να σου αποκαλυφτούν οι 28 λέξεις από το χαμένο γράμμα “Σανπί” που θα σε οδηγήσει στο μυστικό της αιώνιας νιότης!
Ο Ναστόπουλος δεν μπορούσε να πιστέψει στην τύχη του, το χαμένο γράμμα του είχε αποκαλυφτεί, είχαν περάσει ακριβώς 6 χρόνια, 6 μήνες και 6 μέρες από την τελευταία φορά που είχε πει το “Ν”.
Κατάλαβε ότι πια μπορούσε να ελευθερωθεί τόσο από το “Ν”, όσο και από τους απαγωγείς του.
- Μα τι μαλακίες είναι αυτές, ποιο “Ν”, δεν με κρατάτε για λύτρα; είπε και προσπάθησε να φανεί όσο το δυνατόν πιο έκπληκτος!
Ο αρχηγός τα έχασε! Ο Ναστόπουλος μέσα σε μια μόνο πρόταση είχε χρησιμοποιήσει το “Ν” 3 φορές!
Χωρίς να του απευθύνει άλλο το λόγο, αποχώρησε. Λίγες ώρες μετά και ο Ναστόπουλος αφέθηκε ελεύθερος και βρισκόταν επιτέλους σπίτι του. ------------------------------------------------------
Έλληνες επιστήμονες ανακάλυψαν το «ελιξίριο της νεότητας»
Το ελιξίριο της νεότητας φαίνεται πως ανακάλυψαν Έλληνες επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης. Η συνταγή βασίζεται σε φυσικά βότανα που επιβραδύνουν και αναστρέφουν τη διαδικασία της γήρανσης. Τα πρώτα αποτελέσματα των ερευνών ανακοινώθηκαν πριν από λίγες ημέρες σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών, παρουσία γιατρών, ερευνητών και επιστημόνων.
“...Ερευνούμε τους μηχανισμούς γήρανσης και ερευνούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιστρέψουμε το γήρας. Και επειδή αυτό είναι αρκετά ευαίσθητο το κάνουμε με φυσικούς τρόπους, ώστε η οποιαδήποτε παρέμβαση που κάνουμε να είναι ασφαλής.
Ο στόχος μας είναι και όπως φαίνεται από τα αποτελέσματα είναι εφικτός ο άνθρωπος να ζει πάνω από 120 χρόνια. Η έρευνά μας βασίζεται σε στοιχεία και δεδομένα που έχουμε και από θηλαστικά. Για παράδειγμα στο Χάρβαρντ έχει αποδειχθεί ότι ποντίκια που ήταν γερασμένα απέκτησαν νέο τρίχωμα και έγιναν πιο νέα...”
Δεν πήγε στην αστυνομία, ούτε ανέφερε και σε κάποιον την ιστορία της απαγωγής! Ξεκίνησε και πάλι την ρουτίνα της παλιάς του ζωής. Το περίεργο είναι ότι συνέχισε να αποφεύγει το “Ν” αν και δεν υπήρχε πια λόγος να το κάνει. Περισσότερο από συνήθεια, συνέχισε να ψάχνει για συνώνυμα που δεν το περιέχουν και να χρησιμοποιεί όλη εκείνη την μεθοδολογία που είχε επινοήσει.
Μερικές μέρες μετά συναντήθηκε στο σπίτι του και με τον φίλο του, τον Βασίλη.
- Θα σε ευχαριστήσω που μου έσωσες την ζωή! - Μπορεί! Αλλά σίγουρα κατέστρεψα την προσπάθεια τόσον χρόνων! - Όχι! Τα κατάφερα! - Μα, μίλησες! Χρησιμοποίησες το “Ν” σε άκουσα! Έπεσες στην παγίδα του αρχηγού Νίκο! Δεν είχε ιδέα ποιο από τα 4 χαμένα γράμματα ψάχνεις και απλά σου ανέφερε ένα στην τύχη! Εσύ πίστεψες ότι σου αποκαλύφτηκε το μεγάλο μυστικό και χρησιμοποίησες το “Ν”!
Ο Ναστόπουλος δεν απάντησε, άκουγε σκεφτικός! Ακόμα και έτσι να ήταν, είχε 25% πιθανότητα να είναι το σωστό γράμμα το “Σανπι”.
- Γιατί ο αρχηγός σας διάλεξε το “Σανπι”, ρώτησε τελικά τον Βασίλη. - Δεν ξέρω, μάλλον στην τύχη! - Και είσαι σίγουρος ότι η τύχη τον οδήγησε στο “Σανπι” και όχι κάτι άλλο; - Όπως: - Η μοίρα;
Αν και η συνάντηση με τον Βασίλη τον είχε προβληματίσει, στην ουσία δεν άλλαζε κάτι στην προσπάθεια που είχε ακόμα να κάνει ο Ναστόπουλος.
Είχε ακόμα να συντάξει μια πρόταση με 28 λέξεις που όλες θα ξεκινούσαν με το “Σανπι”. Την επόμενη μέρα πήρε τηλέφωνο και ζήτησε άδεια ασθενείας. Την μεθεπόμενη μέρα, δεν πήγε για δουλειά, ούτε τον είδαν ξανά, ούτε σπίτι του, ούτε στα μέρη που σύχναζε, ούτε και οι φίλοι του. Ακόμα και στη Σκύρο που είχε περάσει τόσες μέρες, δεν είχε φανεί ξανά, τον είχα ψάξει και εκεί!
Σαν να είχε ανοίξει η γη και να τον είχε καταπιεί!
Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές και γνωρίζεις κάποιον Νευρολόγο Νίκο Ναστόπολο, παρακαλώ επικοινώνησε μαζί μου, θέλω να τον ρωτήσω πως τελειώνει το διήγημα μου! ------------------------------------------------------ Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας # Αγορά Βιβλίων: www.digilove.eu ------------------------------------------------------------ Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ... See MoreSee Less
Το επίπεδο ιδεών και γραφής έχει αγγίξει την κορυφή!!! Απολαυστικό...!!!
(ερώτηση α/ ποια είναι τα πατρινά π;
β/ το όνομα Φάων δεν αλλάζει στις πτώσεις; ευχαριστώ)
Υπεροχο κειμενο!
Καταπληκτικο κείμενο.. έμεινα σε αγωνία μέχρι το τέλος!! New song: τώρα αγαπάω.. Ακούστε στο youtube.. 🤟😎
Και δεν ξερεις τι παιχνιδια παιζει ακομα η μοιρα χαχα...πολυ ομορφο μπραβο!!!!
Άλλο ένα υπέροχο κείμενο από τον Γιώργο γεμάτο μυστήριο και με απρόσμενο τέλος. Εύγε!!!!!!
Με κρατησε σε αγωνια μεχρι το τελος...καταπληκτικο!!!!!
Πριν το Ξημέρωμα ή αλλιώς η αποθέωση της ασημαντότητας
“...Αν υπάρχει οποιοδήποτε είδος μαγείας στον κόσμο, πρέπει να είναι η απόπειρα να καταλάβουμε κάποιον...” - Σελίν
Η ταινία ξεκινά μέσα σε ένα τρένο.
Ένα ζευγάρι, που φαίνεται ότι είναι χρόνια μαζί, έχουν έναν λεκτικό διαπληκτισμό, που ενοχλεί την νεαρή Σελίν (λίγο πάνω από τα 20) και αλλάζει βαγόνι.
Εκεί θα συναντήσει τον Τζέιμς (Τζέσι), που θα την πείσει να κατέβουν μαζί στην Βιέννη και να περάσουν μαζί μια μέρα και μια νύχτα.
Χρονικά βρισκόμαστε στις 16 Ιουνίου του 1995.
Την ίδια ημερομηνία 16 Ιουνίου του 1904, ο Τζέιμς Τζόυς τοποθετεί την ημέρα που περνά ο ήρωας του Λέοπολντ Μπλουμ στο Δουβλίνο, στο τεράστιο μυθιστόρημα του “Οδυσσέας”.
Την επόμενη μέρα εκείνη θα πρέπει να γυρίσει στο Παρίσι και εκείνος στην Αμερική.
Το γεγονός αυτό, της αναγκαστικής αναχώρησης την επόμενη μέρα, μπαίνει από την αρχή σαν βάση, για να ζήσουν μαζί στιγμές που θα θυμούνται για πάντα.
Οι νεαροί ξεκινούν την ανακάλυψη της Βιέννης. Θα περπατήσουν, θα φάνε, θα πιουν και θα μιλήσουν.
Θα μιλήσουν για τις σχέσεις, για την αντρική και γυναικεία οπτική πάνω στα ερωτικά ζητήματα και για τις διαφορές της Γαλλικής από την Αμερικάνικη κουλτούρα.
Η πρώτη αποτύπωση που είχα κάνει για την ταινία, ήταν ότι το ζευγάρι ερωτεύεται με φόντο μια καταπληκτική Βιέννη που δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια να μην νιώσεις έρωτα!
Σήμερα που την είδα πάλι, θα έλεγα ότι από την στιγμή που ερωτεύονται, προσπαθούν να δημιουργήσουν από οποιοδήποτε περιστατικό μια στιγμή που θα την θυμούνται για πάντα!
Ο έρωτας μετατρέπει κάθε ασημαντότητα σε ένα μοναδικό γεγονός!
Και είναι αυτός ένας ορισμός του έρωτα, που ίσως να μου είχε διαφύγει ως σήμερα!
Όταν συναντιούνται δυο ερωτευμένοι, κάθε στιγμή, κάθε πόλη, κάθε γεγονός, καθημερινά περιστατικά καταδικασμένα στη λήθη, αποκτούν μυθικές διαστάσεις που τελικά μένουν χαραγμένα στη μνήμη!
Δυο νεαροί ηθοποιοί θα τους χαρίσουν εισιτήρια για μια ερασιτεχνική παράσταση, ένας πλανόδιος ποιητής θα τους χαρίσει ένα ποίημα που θα γράψει με αφορμή μια λέξη που θα του δώσουν, ένας μπάρμαν θα τους δώσει ένα μπουκάλι κρασί με την υπόσχεση να του στείλει τα χρήματα ο Τζέσι όταν φτάσει Αμερική, μια μάντισσα θα τους διαβάσει με το χέρι την μοίρα τους!
Τίποτε συνταρακτικό δεν συμβαίνει, μια γιορτή της ασημαντότητας! Κι όμως στα δικά τους μάτια, όλα μεταμορφώνονται σε κάτι μοναδικό!
Στη συνέχεια θα επισκεφτούν το περίφημο λούνα παρκ της Βιέννης, θα μπουν σε ένα δισκάδικο και θα ακούσουν μουσική, θα περπατήσουν σε ένα νεκροταφείο και θα περάσουν μπροστά από τα ιστορικά μνημεία και τα μουσεία της πόλης!
Όταν πλησιάζει η ώρα του αποχωρισμού, θα αποφασίσουν να είναι ειλικρινείς και να μην επιδιώξουν άλλη επικοινωνία!
Βρισκόμαστε στο 1995 και το ίντερνετ και η τεχνολογία δεν είχαν φέρει ακόμα τους κόσμους τόσο κοντά!
Αποφασίζουν να ζήσουν μόνο το παρόν.
Με αυτόν τον τρόπο η μέρα τους αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία. Δεν θα φθίνει από τηλεφωνικές κλήσεις που δεν απαντήθηκαν, δεν θα φθίνει από υποσχέσεις συναντήσεων που δεν τηρήθηκαν!
Λίγο πριν το ξημέρωμα θα κάνουν έρωτα και θα χωριστούν.
Ο αποχωρισμός γίνεται στο σταθμό, στο ίδιο σημείο που συναντήθηκαν. Λίγο πριν μπει η Σελίν στο τρένο ο Τζέσι θα της ομολογήσει ότι θέλει να την ξαναδεί! Το ίδιο θέλει και εκείνη αλλά ντρεπόταν να το ομολογήσει πρώτη!
Η Σελίν θα του προτείνει να βρεθούν και πάλι στην Βιέννη μετά από 5 χρόνια! Τους φαίνονται πολλά! Δεν έχουν τόσο υπομονή!
Εκείνη θα προτείνει πάλι σε 1 χρόνο, για να αποφασίσουν τελικά να δώσουν ραντεβού σε 6 μήνες, στον ίδιο σταθμό, στην Βιέννη!
Στην τελευταία σκηνή της ταινίας παρακολουθούμε τους ήρωες να αποχωρούν, να ταξιδέψουν για την πατρίδα τους.
Στα κοντινά που τους κάνει η κάμερα παρατηρούμε και στους δύο ένα χαμόγελο ευτυχίας να ζωγραφίζεται πάνω στο πρόσωπο τους! Αυτό το χαμόγελο, το συγκεκριμένο, που μόνο ο έρωτας μπορεί να σου καρφώσει στο πρόσωπο.
“...Δεν είναι όλα όσα κάνουμε σε αυτή τη ζωή ένας τρόπος για να αγαπηθούμε λίγο περισσότερο;...” - Σελίν
Στις 16 Ιουνίου του 1904, ο Τζέιμς Τζόυς γνώρισε τον έρωτα της ζωής του και μετέπειτα σύζυγό του Νόρα Μπάρνακλ και την έπεισε να περάσουν μαζί μια μέρα στο Παρίσι.
Σε έναν δρόμο, θα βρεθούν μπροστά σε μια αφίσα, που διαφημίζει μια έκθεση του Ζωρζ Σερά, που δεν θα έχουν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν. Πάνω στην αφίσα υπάρχει ο πίνακας του καλλιτέχνη που έχει τον τίτλο “La voie Ferrée” (Η σιδηροδρομική γραμμή) για τον οποίο η Σελίν αναφέρει ότι την είχε μαγέψει σε κάποια άλλη έκθεση και παρακολουθούσε 45 λεπτά αποσβολωμένη!
Στη συνέχεια θα σταματήσει το μάτι τους σε άλλους δύο πίνακες: τον “La Nourrice” (Η Νταντά) και στον “Anaïs Faivre Haumonté sur son lit de mort” (Anaïs Faivre Haumonté στο θάνατό του)
“...Η απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα που φωτογραφίζουμε, γιατί μας φαίνεται ωραία, και ανάμεσα στην πραγματικότητα που μας φαίνεται ωραία επειδή τη φωτογραφίσαμε, είναι ελάχιστη...”
“...Όταν παίζετε με την μπάλα, ζείτε στο παρόν, όταν όμως η ιδέα της φωτογραφίας επεμβαίνει και κρύβεται πίσω από κάθε κίνησή σας, δεν σας απασχολεί πια η χαρά του παιγνιδιού αλλά η προβολή του στο μέλλον...”
“...Η χαρά της φυσικής στιγμιαίας φωτογραφίας που αποτυπώνει την πραγματικότητα, σκοτώνει τον αυθορμητισμό και απομακρύνει το παρόν. Η φωτογραφημένη πραγματικότητα αποκτά αμέσως ένα νοσταλγικό χαρακτήρα, της χαράς που έχει κιόλας πετάξει με τα φτερά του χρόνου, έναν αναμνηστικό χαρακτήρα, ακόμα κι αν πρόκειται για χτεσινή φωτογραφία...”
“...Και η ζωή που ζείτε μόνο και μόνο για να τη φωτογραφίζετε είναι ήδη καταδικασμένη από τη γέννηση της, αφού αποτελεί ανάμνηση του εαυτού της...” - Ίταλο Καλβίνο (Αποσπάσματα από το διήγημα: Η περιπέτεια ενός φωτογράφου)
“Ανέβασε” άλλη μια φωτογραφία, η τρίτη για σήμερα! Και όμως, δεν είχε φτάσει καλά, καλά ακόμα ούτε μεσημέρι. Αυτή τη φορά την έκανε κάπως πιο προκλητική, παρόμοια με αυτή που είχε ανεβάσει δύο μέρες πριν και είχε πάει πολύ καλά σε likes και comments.
Οι προηγούμενες δύο που είχε “ανεβάσει” νωρίτερα, δεν είχαν καλή ανταπόκριση στα Social Media, η μία μάλιστα πήγαινε τόσο χάλια που σκεφτόταν να την διαγράψει.
Επικεντρώθηκε στο σχόλιο που θα συνόδευε την νέα της απόπειρα και έψαξε στα αποφθέγματα για κάτι που να ταιριάζει στη διάθεσή της. Κατευθύνθηκε πρώτα σε αυτά που έχουν την μεγαλύτερη δημοφιλία.
“...Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου...” - Φραντς Κάφκα
Δεν ήξερε τον συγγραφέα, ούτε είχε διαβάσει ποτέ κάποιο βιβλίο του αλλά της άρεσε το γνωμικό γιατί είχε χιούμορ και φαινόταν “ψαγμένο”.
Την βλέπω να προβληματίζεται με την ανάρτηση που θα κάνει σε λίγο και δεν μπορώ να μην μοιραστώ μαζί σας και έναν δικό μου προβληματισμό.
Στην εποχή των Social Media, η λογοτεχνία συρρικνώθηκε σε μερικές εκατοντάδες αποφθέγματα. Η ηρωίδα μου δεν θα ασχοληθεί περισσότερο με τον Κάφκα, δεν θα μπει καν στη διαδικασία να ψάξει ποια βιβλία έγραψε. Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί κάποιο απόφθεγμα θα μπει και πάλι στο ίντερνετ και απλά θα αντιγράψει κάποιο άλλο.
Ας γυρίσουμε όμως σε εκείνη.
Σκέφτηκε τα πιθανά σχόλια που θα έπαιρνε το γνωμικό και πως θα μπορούσε να απαντήσει σε κάποια από αυτά. Έμεινε ευχαριστημένη και από αυτές τις σκέψεις της και αποφάσισε να προχωρήσει με την ανάρτηση.
Μπήκε στην σελίδα της, έβαλε τα ίδια φίλτρα που είχε βάλει και στην προηγούμενη φωτογραφία που είχε αναρτήσει και είχαν σημειώσει επιτυχία και τελικά την “πόσταρε”.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά τα likes και comments έπεφταν βροχή! Ξεκίνησε να παρακολουθεί με σχολαστικότητα τα προφίλ που της πάταγαν like και να απαντάει σε όλα τα σχόλια που της έκαναν οι φίλοι της.
Ήταν χαρούμενη! Μπορεί να χρειάστηκε τρεις προσπάθειες σήμερα, αλλά τόσο η φωτογραφία όσο και το γνωμικό είχαν αποδώσει πολύ καλά. Για το επόμενο τρίωρο τουλάχιστον θα είναι ικανοποιημένη.
Θα την αφήσω για λίγο εκεί να χαζεύει στο κινητό της. Την συμπαθώ και θέλω να είναι όσο το δυνατόν περισσότερη ώρα χαρούμενη. Είναι πάνω στη σκηνή. Είναι η ώρα που τα φώτα πέφτουν επιτέλους πάνω της. Είναι ηρωίδα ενός ρόλου!
Το περίεργο εδώ είναι ότι δεν είναι μόνο δικιά μου ηρωίδα! Όχι! Και η ίδια παίζει έναν ρόλο στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Έχει κάθε μέρα το κοινό της, στο οποίο αν θέλει να “πρωταγωνιστεί”, πρέπει να το τροφοδοτεί με καλές φωτογραφίες και καλές “ατάκες”.
Όμως ακόμα και τις μέρες που τα καταφέρνει η δόξα δεν κρατάει παρά ελάχιστα! Ταυτόχρονα με την δική της παράσταση “ανεβαίνουν” κυριολεκτικά εκατομμύρια άλλες που και αυτές αναζητούν να αιχμαλωτίσουν για μερικά λεπτά το κοινό! Έτσι ακόμα και μια πετυχημένη ανάρτηση λίγες ώρες μετά είναι καταδικασμένη στη λήθη.
Το δυστύχημα για την ηρωίδα μου είναι ότι αισθάνεται ευτυχισμένη μόνο μπροστά στα φώτα της σκηνής! Όταν σβήνουν, το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η επόμενη ανάρτηση και πως θα καταφέρει και πάλι να βγει στη σκηνή!
Οι αναρτήσεις μοιραία γίνονται όλο και συχνότερες και όλο και πιο τολμηρές! Όμως και πάλι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, γιατί φαίνεται ότι την ίδια τακτική ακολουθούν όλο και περισσότεροι “ανταγωνιστές” της.
Σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω για εκείνη. Στο κάτω κάτω είναι και δικιά μου ηρωίδα!
Η πρώτη μου σκέψη είναι να της εγκαταστήσω στο κινητό εκείνη την εφαρμογή που μετατρέπει κάθε φωτογραφία σε studio του Hollywood!
Διάβαζα πρόσφατα πως όλο και περισσότερες γυναίκες (κυρίως) πάνε σε πλαστικούς χειρουργούς ή εξειδικευμένους γιατρούς με φωτογραφίες δικές τους, από τα κινητά τους, επεξεργασμένες όμως από διάφορα προγράμματα και τους ζητούν να τις “κάνουν” όπως είναι και η ψηφιακή εκδοχή τους!
Μήπως ο καλύτερος της φίλος θα μπορούσε να είναι γραφίστας κορυφαίος στην επεξεργασία εικόνας που θα της έδινε και το κάτι παραπάνω όταν θα το χρειαζόταν ή κορυφαίος φωτογράφος για να έχει και πρωτότυπες λήψεις;
Αποφασίζω ότι τους έχει και τους δύο “κολλητούς” αλλά και πάλι δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένος!
Αν κέρδιζε και ένα ταξίδι σε έναν τουριστικό προορισμό; Ναι! Νομίζω ότι είναι πολύ καλή ιδέα!
Τώρα το μόνο θέμα που έχω να λύσω, είναι αν θα πάρει μαζί της τον φωτογράφο για να έχει εκπληκτικά πλάνα ή τον γραφίστα που θα φτιάχνει τις φωτογραφίες να μοιάζουν με υπερπαραγωγές του Hollywood.
Μου ήρθε απότομα μια σκέψη της τελευταίας στιγμής! Λέτε να θέλει να πάει με το αγόρι της;
Είναι λίγα τα χρόνια που έχουμε αποκτήσει ψηφιακή εκδοχή και ακόμα πολλά πράγματα ίσως δεν τα έχουμε ξεκαθαρίσει εντελώς.
Το κείμενο σε καμία περίπτωση δεν είχε σαν στόχο να αποτρέψει τον κόσμο από το να “ανεβάζει” φωτογραφίες...εξάλλου ζούμε στην εποχή της εικόνας... Ας μην εγκλωβιστούμε όμως μέσα σε αυτήν...
Πολύ ωραίο κείμενο! Αντικατοπτρίζει τέλεια την εποχή μας, την εποχή του φαίνεσθαι, όχι του είναι.
Έτσι γίνεται πολλές φορές...η απομόνωση από την πραγματικότητα... συντρίβει
τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα / τα ψεύτικα τα πρόσωπα... όλα μια ψεύτικη, κατάσταση ημιμάθειας, εφήμερης ευχαρίστησης κ.ο.κ. Καλησπέρα, Γιώργο!!! Ουσιαστική η προσέγγισή σου στο θέμα...❤️🙂
Θλιβερή κατάντια είναι αυτά που περιγράφονται, χωρίς να βγάζω κ τον εαυτό μου εντελώς απ έξω..
Αληθινά όσα λέει το κείμενο.Πολυ αναλυτικό και λεπτομερές χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη .
Ο Ηρόστρατος περνά επιτέλους στη λήθη ή αλλιώς το θαυμαστό μπαούλο του Φερνάντο Πεσσόα
Η ιστορία μας ξεκινά περίπου το 560 π.Χ. στην Έφεσο της Μικράς Ασίας. Κάπου εκεί οι αρχαίοι Έλληνες ξεκίνησαν να χτίζουν τον περίφημο ναό της Αρτέμιδος που κατάφεραν να ολοκληρώσουν περίπου 120 χρόνια μετά, κοντά στο 440 π.Χ
Το μεγαλείο του ναού της Αρτέμιδος ξεπερνούσε όλα τα υπόλοιπα μνημεία της εποχής και θεωρήθηκε ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου!
Χαρακτηριστική είναι η φράση που αποδίδεται στον Αντίπατρο τον Σιδώνιο:
“...Έχω δει τους μεγαλοπρεπείς Κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, το Άγαλμα του Ολυμπίου Διός, τον Κολοσσό της Ρόδου και τις Πυραμίδες της Αιγύπτου, όπως ακόμα και το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, αλλά όταν βλέπω τον ναό της Αρτέμιδος που αγγίζει τον ουρανό τα υπόλοιπα μνημεία χάνουν την λαμπρότητά τους. Εκτός από τον Όλυμπο, ο ήλιος δεν φάνηκε πουθενά αλλού τόσο μεγαλοπρεπής όσο εδώ..."
Όπως ήταν φυσικό ο ναός αποτέλεσε ένα μνημείο για το οποίο ήταν υπερήφανοι οι Έλληνες. Δυστυχώς 84 χρόνια μετά την ολοκλήρωση του θα καταστραφεί από πυρκαγιά!
Ο μύθος εδώ αναφέρει ότι την ίδια νύκτα της πυρκαγιάς, στις 21 Ιουλίου του 356 π.Χ., γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος.
Οι Έλληνες πικραμένοι αλλά και θυμωμένοι θα δώσουν μεγάλη βάση στην αναζήτηση του ενόχου και δεν θα αργήσουν να ανακαλύψουν πως υπεύθυνος για την πυρκαγιά είναι ένας σκλάβος που ονομαζόταν Ηρόστρατος.
Ο Ηρόστρατος θα υποστεί βασανισμό στον τροχό και στο τέλος θα παραδεχτεί την ενοχή του, προβάλλοντας ως λόγο για την πράξη του την επιθυμία να διαδοθεί το όνομά του σε όλον τον κόσμο!
Στην ομολογία του ο Ηρόστρατος προβάλλει το επιχείρημα ότι προτιμά την καταδίκη για την πράξη του παρά την λήθη και την ασημαντότητα.
Οι αρχαίοι Έλληνες θα καταδικάσουν τον Ηρόστρατο σε θάνατο και θα απαγορεύσουν τη μνεία του, τιμωρώντας ακόμη και με θάνατο όποιον απλά αναφέρει το όνομά του!
Στη συνέχεια θα αφαιρέσουν το όνομά του από τα επίσημα έγγραφα της πόλης, ώστε να φαίνεται ότι δεν έζησε ποτέ!
Ο Ηρόστρατος όμως, τελικά θα μείνει στην ιστορία, αφού κάποιοι δεν μπόρεσαν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Τραγική ειρωνεία είναι πως το όνομα του αρχιτέκτονα που κατασκεύασε το ναό χάθηκε στο πέρασμα του χρόνου.
Πολλά χρόνια αργότερα, 100 περίπου χρόνια από το σήμερα, ο Πορτογάλος συγγραφέας, Φερνάντο Πεσσόα θα γράψει ένα από τα σημαντικότερα έργα του, αποδίδοντας του τον τίτλο “ Ηρόστρατος - Η αναζήτηση της αθανασίας”.
Στο έργο αυτό ο Πεσσόα καταπιάνεται κυρίως με το ζήτημα της υστεροφημίας. Αναφέρω ενδεικτικά μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
“...Η πίεση που ασκεί το γνωστό όνομα δεν σημαίνει ότι ο κριτικός θα θεωρήσει ένα ποίημα καλό ή μέτριο ανάλογα με το ποιος το υπογράφει. Αλλά θα δώσει ιδιαίτερη προσοχή, λέξη προς λέξη, στίχο προς στίχο, στο ποίημα ενός αναγνωρισμένου ποιητή• δεν θα κάνει όμως το ίδιο για κάποιον εντελώς άγνωστο...”
“...Οι ρεαλιστές κατορθώνουν μικρά πράγματα, οι ρομαντικοί μεγάλα. Πρέπει να είναι κανείς ρεαλιστής για να διευθύνει ένα εργοστάσιο. Πρέπει να είναι ρομαντικός για να διευθύνει τον κόσμο. Ο ρεαλιστής είναι αυτός που ανακαλύπτει την πραγματικότητα ο ρομαντικός αυτός που τη δημιουργεί...”
“...Κινούμαστε με τρομακτική ταχύτητα από ένα σημείο όπου τίποτα δεν συμβαίνει προς ένα άλλο όπου τίποτα δεν μπορεί να συμβεί, και αυτό το αποκαλούμε «ο πυρετώδης ρυθμός της σύγχρονης ζωής»...”
“...Όταν διαβάζουμε ένα ποίημα, οφείλουμε να κατανοήσουμε αυτό που λέει ο ποιητής, αλλά μπορούμε να αισθανθούμε ό,τι θέλουμε....”
“...Από τις συνέπειες, ακόμη απρόβλεπτες, της επιστήμης, θα προκύψουν νέα επαγγέλματα, ως επί το πλείστον διακοσμητικά και άχρηστα, τα οποία θα ταιριάζουν στην πλειονότητα των ανθρώπων...”
“...Τίποτα που αξίζει να εκφραστεί δεν μένει ποτέ ανέκφραστο κάτι τέτοιο είναι ενάντια στη φύση των πραγμάτων...”
Ο Πεσσόα γεννήθηκε στη Λισαβόνα το 1888 και πέθανε το 1935 διαλυμένος από το ποτό σε ηλικία μόλις 47 ετών. Στο σπίτι που ζούσε βρέθηκαν σε ένα μπαούλο, 27.453 ανέκδοτα χειρόγραφα, αρκετά από τα οποία ακόμη και ως σήμερα δεν έχουν εκδοθεί!
Όσο ζούσε είχε αποκτήσει την συνήθεια να δημιουργεί διαφορετικές προσωπικότητες με τις οποίες υπέγραφε τα γραπτά του, αλλά και έκανε κριτική σε γραπτά άλλων, ακόμα και στον εαυτό του!
Σήμερα υπολογίζεται ότι για να γράψει επινόησε 72 διαφορετικά alter ego, με τα οποία αποπειράθηκε να γράψει ως 72 διαφορετικά άτομα! (Με διαφορετικό στυλ, τρόπο αλλά και διαφορετικές απόψεις!)
“...Κανείς δεν θα έπρεπε να αφήσει πίσω του είκοσι διαφορετικά βιβλία αν δεν μπορεί να γράψει όπως είκοσι διαφορετικοί άνθρωποι. Τα έργα του Βικτόρ Ουγκώ καταλαμβάνουν πενήντα ογκώδεις τόμους, κάθε τόμος ωστόσο, κάθε σελίδα σχεδόν, περιέχει ολόκληρο τον Βικτόρ Ουγκώ. Οι υπόλοιπες σελίδες είναι απλώς άθροισμα σελίδων, όχι ιδιοφυΐας. Ο Ουγκώ δεν ήταν παραγωγικός, αλλά φλύαρος. Δεν αξιοποίησε τον χρόνο του ως ιδιοφυΐα, όσο κι αν τον αξιοποίησε ως συγγραφέας...” - Φερνάντο Πεσσόα
Ο Ηρόστρατος περνά επιτέλους στη λήθη (διήγημα)
Την περισσότερη ώρα στον Άδη, ο Ηρόστρατος την περνά συνδεδεμένος στο ίντερνετ. Αγαπημένη του συνήθεια να γκουγκλάρει το όνομά του και να ακολουθεί τις νέες πηγές, διαβάζοντας οτιδήποτε αναφέρεται σε εκείνον.
Δύο μεγάλες πυρκαγιές που είχαν ξεσπάσει σε δυο διαφορετικά σημεία του πλανήτη του έδιναν την ελπίδα ότι οι αναφορές σε εκείνον θα μπορούσαν να είναι αρκετές!
Λίγη ώρα αργότερα, εμφανώς απογοητευμένος έκλεισε τον υπολογιστή του και πήγε να συναντήσει τον Νέρωνα.
- Τελικά οι πράξεις μας, δεν παίζουν κανέναν ρόλο, μόνο η ερμηνεία που θα τους δώσει το κοινό. - Μιλάς πάλι, σαν να βρισκόμαστε σε θεατρική σκηνή. Έχεις καταλάβει ότι δεν ασχολείται πια κανείς μαζί σου; Η αυλαία κατέβηκε οριστικά, του αποκρίθηκε ο Νέρωνας προσπαθώντας ταυτόχρονα να κουρδίσει την άρπα του - Αν πιστέψω όσα λες, εσύ χωρίς να βάλεις καμιά φωτιά, επειδή απλά δεν την εμπόδισες να εξαπλωθεί έγινες συνώνυμο για την πυρομανία και μου έκλεψες λέξεις, χαρακτηρισμούς και μεταφορές που δικαιωματικά μου ανήκουν, είπε ο Ηρόστρατος λες και δεν είχε ακούσει κουβέντα από αυτά που του αποκρίθηκε ο Νέρωνας. - Δεν αναζήτησα στις φλόγες την δόξα, αλλά την έμπνευση, αυτό που αποκαλείς εσύ κοινό με ταύτισε με τις φλόγες. - Αυτό λέω και εγώ, αυτή η ταύτιση με αδικεί. - Κατέβηκε σήμερα ένας έμπορος τέχνης, καινούργιος, πήγαινε να τον βρεις, ίσως αυτός να μπορεί να σου λύσει τις απορίες, του απάντησε ο Νέρωνας, γνωρίζοντας ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να τον ξεφορτωθεί για την ώρα.
Λίγη ώρα αργότερα, ο Ηρόστρατος ήδη στέκεται στον προθάλαμο των αφίξεων του Άδη και προσπαθεί να αναγνωρίσει τον έμπορο ανάμεσα σε δεκάδες άλλους. Θα τον βρει τελικά, ακόμα ταλαιπωρημένο να κρατά στο χέρι μια μισό-καμένη κορνίζα που λογικά πρέπει να αποτελούσε μέρος από πίνακα που κάηκε.
- Δεν μπορώ να καταλάβω την εποχή σας. Γιατί αυτή που κάνουν τέχνη σήμερα δεν ασχολούνται μαζί μου; - Πολύ φοβάμαι ότι το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο στις μέρες μας, κύριε...του απάντησε ο έμπορος κάνοντας μια παύση και περιμένοντας. - Ξέχασα, συγγνώμη, συνεχώς ξεχνάω ότι έχει περάσει η εποχή όπου όλοι με αναγνώριζαν και το να συστηθώ ήταν μάταιο. Ηρόστρατος ονομάζομαι! Θέλετε να γίνεται πιο συγκεκριμένος; - Η φήμη σήμερα δεν εξαρτάται πια από τις πράξεις σου! Με την είσοδο της τηλεόρασης και ακόμα περισσότερο, αργότερα με την είσοδο του ίντερνετ, όλο και περισσότερο η διασημότητα εξαρτάται από αυτό που είσαι και κυρίως από αυτό που προβάλλεις! - Αδυνατώ να σας παρακολουθήσω του αποκρίθηκε σχεδόν εξαντλημένα ο Ηρόστρατος! - Σήμερα, γίνεται διάσημος κανείς απλά με τον να υπάρχει, όταν καταφέρνει να το προβάλλει με τον σωστό τρόπο! Η διασημότητα ακολουθεί πια τον καθημερινό τρόπο ζωής μας και αυτός είναι εδώ και καιρό απαλλαγμένος από μεταφυσικές ανησυχίες. Σήμερα προβάλλουμε την ζωή που ζούμε, αυτή έχει αξία.
Ο Ηρόστρατος μουρμούρισε ένα ευχαριστώ και αποχώρησε. Στο σπίτι που γύρισε, άνοιξε και πάλι τον υπολογιστή. Πληκτρολόγησε και πάλι το όνομά του στο Google και πάνω πάνω βρήκε ένα καινούργιο κείμενο που είχε τίτλο:
“...Ο Ηρόστρατος περνά επιτέλους στη λήθη ή αλλιώς το θαυμαστό μπαούλο του Φερνάντο Πεσσόα...”
ξεκίνησε να διαβάζει...
----------------------------------------------------- All in – Multitasking Μυθιστόρημα (Νέα Κυκλοφορία! Νοέμβριος 2020) Online Παραγγελίες: digilove.eu/ & fylatos.com/shop/all-in/ & και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία. 14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα ----------------------------------------------------- All in! (Μια μικρή παρουσίαση) Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο! Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις. Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In! Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα". Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση; Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο. Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ! Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα! ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Θεώρησα ...εγωϊστικό να το απολαύσω μόνος, οπότε και το μοιράστηκα με πολλούς, κοινοποιώντας το μόλις!😎
Εξαιρετικό ..
❗🌹 Geoge (Εφέσιος που πυρπόλησε τον εν Εφέσω ναό της θεάς Αρτέμιδος γιά να μείνει Αθάνατος στην Ιστορία) el.
Ειναι η γραφή σου πολυ κοντα στον ψυχισμό του αναγνώστη ,αυτο κ το μυστικό της απολυτης κατανόησης κ εν κατακλειδι της απολαυσης των κειμένων !
Καλησπερα Γιωργο ,να σε βλεπουμε !!!!!
Διαβάζω τα κείμενα σου και με ταξιδεύουν .... Έχεις το ταλέντο να μας συνεπαίρνεις ..... θέλω πολύ να διαβάσω ένα βιβλίο σου
Νομιζω υπαρχει καποιο λαθος. Ο Ηροστρατος εκαψε το Μαυσωλειο της Αλικαρνασσου που βρισκεται πιο κατω απο την Εφεσο...
Όλα σου ωραία
Τελειο 🌷🌷🌷
Saiint Kaniou
Ο ναός της Αρτέμιδος στο φως...!!!
Ονόματα που χάθηκαν καταδικασμένα...
Κι ο Ηρόστρατος να προτιμά την καταδίκη, παρά τη λήθη...
Και φτάνουμε στο σήμερα, της λήθης και της αντίστασης...!
Ένα όνειρο για τον παράδεισο ή μήπως για μια βιβλιοθήκη;
“... ενώ κοιμόμαστε εδώ, είμαστε ξύπνιοι αλλού, κι έτσι, κάθε άνθρωπος είναι δύο άνθρωποι...” - Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Μόλις είχα τελειώσει τα “Άπαντα” του Μπόρχες, ενώ μερικές εβδομάδες πιο πριν είχα διαβάσει την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου. Ήταν τόσες οι αναφορές του Μπόρχες στον Οδυσσέα που προσπάθησα να βρω να γράψω κάτι που θα τους συσχέτιζε. Δεν έμεινα ικανοποιημένος από καμία ιδέα που είχα και έτσι το εγκατέλειψα, προσωρινά τουλάχιστον.
Το βράδυ βγήκα για φαγητό και η συζήτηση κάποια στιγμή περιστράφηκε γύρω από τον Έκο. Ένας φίλος ανέφερε ότι ο Έκο χρησιμοποιούσε σαν πηγή έμπνευσης τον Μπόρχες και ότι ακόμα και τον τυφλό βιβλιοθηκάριο στο μυθιστόρημα του “ Το όνομα του Ρόδου” τον είχε ονομάσει Χόρχε ντε Μπούργκος ως έμμεση αναφορά στον Μπόρχες!
Γύρισα σπίτι και προσπάθησα να συσχετίσω τις νέες πληροφορίες που είχα με αυτά που είχα διαβάσει τις προηγούμενες εβδομάδες, αλλά και πάλι δεν κατάφερα να σκεφτώ κάτι που θα άξιζε να γραφτεί.
Έπεσα για ύπνο εξαντλημένος.
Στο όνειρο μου, βρέθηκα μέσα σε ένα τεράστιο αρχαίο Ελληνικό κτήριο, εξάγωνου σχήματος, που στο κέντρο του υπήρχαν μεγάλου μεγέθους κυκλικά ανοίγματα τα οποία χρησίμευαν ως αεραγωγοί.
Ξεκίνησα να τον περπατάω, χωρίς να συναντάω ανθρώπους, έχοντας όμως την ακαθόριστη εντύπωση ότι με παρακολουθούν! Μετά από αρκετή ώρα και αφού συνέχιζα να περπατώ χωρίς να μπορώ να βρω κάποια έξοδο, μου φάνηκε ότι διέκρινα ένα ίσκιο πίσω μου να με ακολουθεί. Σταμάτησα έντρομος και γυρνώντας πίσω απευθύνθηκα στον άγνωστο:
- Ποιος είναι; Έλα έξω σε είδα! - Ο Μελησιγένης είμαι, αποκρίθηκε ο άγνωστος και μια σιλουέτα αναδύθηκε από τα σκοτάδια. - Μπορείς να με βοηθήσεις να βγω; - Από που; - Από το κτήριο! Περπατάω ώρες και μοιάζει άπειρο! - Από το κτήριο θα βγεις όταν θα είσαι έτοιμος! Που θες να επιστρέψεις;
Ήμουν έτοιμος να απαντήσω σπίτι μου, όταν πρόσεξα τον ξένο λίγο καλύτερα και διαπίστωσα ότι ήταν ντυμένος όπως οι αρχαίοι Έλληνες, αφού φόραγε ένα φθαρμένο χιτώνιο. Αυτό που μου έκανε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι ήταν τυφλός. Άρχισα να υποψιάζομαι ότι γνωρίζω αυτόν τον παράξενο συνομιλητή μου!
- Μελησιγένης είπες; Μήπως αργότερα απέκτησες και δεύτερο όνομα; ήταν η σειρά μου να του απευθυνθώ, αγνοώντας εντελώς τον διάλογο που είχαμε ξεκινήσει! - Φυσικά! Στην ιστορία πέρασα με το όνομα Όμηρος! - Που βρίσκομαι; Έχω πεθάνει; ρώτησα όλο αγωνία - Ηρέμησε, απλά ονειρεύεσαι μου απάντησε και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του. - Οπότε και τον διάλογο αυτόν τον φαντάζομαι και το μόνο που έχω να κάνω είναι να ξυπνήσω; τον ρώτησα κάπως δύσπιστα. - Δεν είναι τόσο απλό, ποτέ δεν είναι! - Ξέρεις μάλλον σε ονειρεύομαι... γιατί διάβασα πρόσφατα τα βιβλία σου, του αποκρίθηκα με την σειρά μου. - Πως σου φάνηκαν; - Ήθελα να σε ρωτήσω, ο Οδυσσέας σου, έκανε σεξ χωρίς να το θέλει; Έχω την εντύπωση ότι προσπαθείς να τον αθωώσεις για τις απιστίες του! - Εγώ πάλι έχω την εντύπωση ότι με διάβασες όπως ήθελες...αλλά έτσι κάνουν όλοι, δεν αποτελείς εξαίρεση. Για μένα μετρά μόνο ο νόστος της επιστροφής, το ότι ο ήρωας μου επιθυμούσε όσο τίποτε στον κόσμο να γυρίσει στην πατρίδα του και για αυτήν την επιστροφή αρνήθηκε ακόμα και την αθανασία. - Ναι αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. - Εξάλλου να σου θυμίσω ότι ακόμα και την “Ωραία Ελένη”, την έκρινα από την επιθυμία της να γυρίσει στον άντρα της και να ζήσει στο πλάι του, από την στιγμή που το πεθύμησε πραγματικά, το παρελθόν της διαγράφηκε! - Αυτό δεν το είχα σκεφτεί! Έχεις δίκιο, δικαιολογείς και συγχωρείς και αυτή την απιστία! - Γιατί δεν το βλέπω σαν απιστία, για αυτό μπορώ να είμαι γενναιόδωρος. Το παρόν είναι αυτό που μας σφραγίζει αδιάκοπα!
Αφού τέλειωσε την φράση του, είδα αποσβολωμένος την σιλουέτα του να χάνεται μέσα σε κάποιο δωμάτιο του κτηρίου και όσο και να τον έψαξα δεν τον βρήκα πάλι.
Ήθελα να τον ρωτήσω ακόμα για την μετενσάρκωση, αν γνώριζε κάποιον Έλληνα μαθηματικό ή ίσως κάποιον Αργεντινό βιβλιοθηκάριο, αλλά η ευκαιρία είχε χαθεί μάλλον οριστικά!
Συνέχισα να ψάχνω αυτόν τον άπειρο χώρο, μέσα στον οποίο είχα βρεθεί. Μετά από πολλές ώρες περπάτημα και αφού είχα σχεδόν απελπιστεί βρέθηκα εντελώς ξαφνικά μπροστά σε μία πόρτα!
Την άνοιξα και διαπίστωσα ότι οδηγούσε σε μια βιβλιοθήκη. Ο χώρος είχε και εδώ εξαγωνικό σχήμα και έμοιαζε σε διαρρύθμιση με αυτόν από τον οποίο είχα μόλις φύγει.
Εδώ ο κάθε τοίχος είχε πέντε ερμάρια, κάθε ερμάριο χώραγε 32 βιβλία ομοιόμορφου σχήματος, κάθε βιβλίο είχε 410 σελίδες, κάθε σελίδα 40 στίχους, κάθε στίχος γύρω στα 80 μαύρα στοιχεία!
Μου πήρε αρκετή ώρα να συνέλθω, θαυμασμός αλλά και φόβος για αυτό το θαύμα που αντίκριζα, ήταν τα κυριότερα συναισθήματα που διαδέχονταν το ένα το άλλο!
Άρχισα να εξερευνώ το άπειρο αυτό σύμπαν από βιβλία! Η γνώση ολόκληρης της ανθρωπότητας σε ένα μόνο σημείο σκέφτηκα!
Κάποια στιγμή έφτασα μπροστά από μια επιγραφή που σε Ελληνικά έγραφε: “... Έχεις την δυνατότητα να διαλέξεις μόνο ένα βιβλίο, διάλεξε προσεκτικά ποιο θα ανοίξεις...”
Άρχισα να παρατηρώ τα βιβλία που ήταν πίσω από την επιγραφή. Σχεδόν όλοι οι τίτλοι μου ήταν άγνωστοι και σε γλώσσες που δεν ήξερα! Κάποια στιγμή το μάτι μου έπεσε πάνω στο “Όνομα του Ρόδου” μεταφρασμένο στα Ελληνικά και χωρίς να το σκεφτώ περισσότερο το άνοιξα και ξεκίνησα να το ξεφυλλίζω.
Ενώ δεν είχα ούτε ένα λεπτό που είχα ξεκινήσει να ξεφυλλίζω το βιβλίο, ένιωσα πίσω από την πλάτη μου την παρουσία ενός ανθρώπου. Γύρισα και αντίκρισα ένα τυφλό βιβλιοθηκάριο να με παρατηρεί!
Πιο προετοιμασμένος από πριν, του απευθύνθηκα πρώτος:
- O Χόρχε ντε Μπούργκος; - Μπορείς να με αποκαλέσεις και έτσι αν θες. - Γιατί απαντάς και σε άλλα ονόματα; - Σε όλα! - Τώρα μιλάω με τον Έκο ή τον Μπόρχες; - Τι χαζή ερώτηση! Είσαι μέσα στο “Όνομα του Ρόδου”, όχι σε κάποιο βιβλίο του Μπόρχες! - Έχεις δίκιο, απάντησα ντροπιασμένος.
Αυτό το όνειρο γίνεται όλο και πιο περίεργο σκέφτηκα.
- Ξέρεις πάντα ήθελα να σε ρωτήσω, του είπα και άφησα μια μικρή παύση να αφήσει να εννοηθεί ότι διστάζω... - Ελεύθερα! Ότι θες! - Τι γνώμη έχεις για τον Μπράουν; - Τι έχετε πάθει όλοι, με αυτό το θέμα! Εσύ δεν έγραψες κάπου ότι το βιβλίο του ήταν “...Το εκκρεμές του Φουκώ” for dummies!...” Μ' άρεσε αυτό, αλλά ακόμα πιο σωστό θα ήταν να έγραφες ότι ο Μπράουν θα μπορούσε να είναι κάποιος ήρωας του βιβλίου μου, γιατί πήρε στα σοβαρά όλα όσα εγώ αποδόμησα στο “Εκκρεμές”! - Δηλαδή δεν σε πείραξε που σε αντέγραψε; - Δεν μπορεί κανείς να σε αντιγράψει γιατί ότι γράφουμε έχει ήδη γραφτεί! - Αυτό μοιάζει με ατάκα του Μπόρχες του απάντησα χαμογελώντας!
Αυτή ήταν και η τελευταία πρόταση που πρόλαβα να του απευθύνω, αφού αμέσως μετά χάθηκε ανάμεσα στα βιβλία και δεν τον βρήκα ξανά.
Ξεφύλλισα λίγο ακόμα το βιβλίο μου και αφού τίποτε άλλο σημαντικό δεν συνέβη, το έβαλα πίσω στη θέση του και ξεκίνησα να περπατώ στη βιβλιοθήκη, σίγουρος ότι έχω ακόμα μια συνάντηση να κάνω πριν φύγω.
Μετά από αρκετή ώρα τον βρήκα να κρατάει στα χέρια του ένα βιβλίο. Μίλησε πρώτος.
- Πάντα φανταζόμουν τον παράδεισο σαν ένα είδος βιβλιοθήκης. - Ναι, αλλά δεν είναι σκληρό για σένα να είσαι ανάμεσα σε όλα τα βιβλία και να μην μπορείς να διαβάσεις, επειδή είσαι τυφλός; - Γιατί με ψάχνεις; έκανε σαν να μην άκουσε το σχόλιο μου! - Ήθελα να σε ρωτήσω αν είναι δόκιμο να γράψω μια περίληψη για σένα; Λες να μπορώ να χωρέσω όλο τον Μπόρχες σε μερικές σελίδες; - Γράφεις και εσύ; με ρώτησε, χωρίς να φανεί ίχνος δυσαρέσκειας στο πρόσωπο του.
Σκέφτηκα ότι ήταν η ευκαιρία μου να τον εντυπωσιάσω!
- Ξέρεις Χόρχε χρησιμοποιώ μια καινούργιο τεχνική, την έχω ονομάσει multitasking μυθιστόρημα. Μέσα στην ιστορία, η οποία δεν εξελίσσεται σε γραμμικό χρόνο, “παρεμβάλλω” άλλες ιστορίες, προσπαθώντας να δώσω μια multitasking εμπειρία στον αναγνώστη. - Δηλαδή που διαφέρει από την τεχνική που χρησιμοποιούσε ο Όμηρος;
Έμεινα αποσβολωμένος! Λες να αντιγράφω τον πιο παλιό τρόπο γραψίματος και να τον παρουσιάζω σαν κάτι καινούργιο; Για κάποιο ανεξήγητο λόγο είχα θυμώσει με τον συνομιλητή μου και θέλησα να του ανταποδώσω.
- Ξέρεις αυτή η βιβλιοθήκη που ονειρεύτηκες, που ήταν άπειρη και περιέκλειε όλη την ανθρώπινη γνώση, στην εποχή μας συρρικνώθηκε τόσο ώστε να χωράει σε κάθε προσωπικό υπολογιστή! - Το γνωρίζω! Έχουμε και εδώ google! - Ναι αλλά τελικά η γνώση μας είναι αδιάφορη, είναι ένα βάρος που δεν είμαστε σε θέση να σηκώσουμε! Δεν το είχες προβλέψει αυτό, ακόμα και αν η απόκτηση της δεν είναι πια αδύνατη όπως στη βιβλιοθήκη σου... - Αυτή η καινούργια βιβλιοθήκη περιέχει άπειρα δεδομένα που κάνει την αξιολόγηση για το ποια είναι σημαντικά και ποια όχι, αδύνατη, πάλι στον ίδιο δρόμο γυρίσατε! - Δεν το είχα σκεφτεί έτσι! - Θα το σκεφτείς στο μέλλον...Μην ξεχνάς ότι “...Η ζωή είναι ένα όνειρο που βλέπει ο Θεός...” και εσύ είναι ώρα να ξυπνήσεις.
Ξύπνησα ιδρωμένος!
Ακόμα το καλοκαίρι είχε δρόμο μπροστά του και έκανε αφόρητη ζέστη. Προσπάθησα να κοιτάξω την ώρα, δεν έβλεπα καθαρά, όλα τα έβλεπα θολά! Ευτυχώς που στην δική μου περίπτωση αυτό λύνεται με ένα ζευγάρι γυαλιά που θα φορέσω σε λίγο...
------------------------------------------------------------ Αφιερωμένο στη Μαρούλα, στον Όλιβερ και στη Χριστίνα, μιας και αυτό το κείμενο γεννήθηκε μέσα από τις συζητήσεις μας! ------------------------------------------------------------ ----------------------------------------------------- All in – Multitasking Μυθιστόρημα (Νέα Κυκλοφορία! Νοέμβριος 2020) Online Παραγγελίες: digilove.eu/ & fylatos.com/shop/all-in/ & και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία. 14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα ----------------------------------------------------- All in! (Μια μικρή παρουσίαση) Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο! Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις. Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In! Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα". Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση; Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο. Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ! Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα! ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Υπέροχο κείμενο...όντως ότι γράφουμε έχει γραφεί...και συνεχίζει να γράφει στη συνείδηση μας!!!!
Εκπληκτικό! Απολαυστικό! Συγχαρητήρια!!!
Το οικείο και λεπτό χιούμορ εξελιγμένο, όπως και η θεματολογία και ο τρόπος γραφής!!!
Τέλειο ....Συγχαρητήρια !!!! με συνεπήρε η γραφή σας 💗💗
Τελικά υπάρχει άλλος εαυτός; ή είναι κάποιος Άλλος πού ζεί στόν Εαυτό μας;.!!.
Νομίζω πως θες διακοπες στη πανεμορφη χωρα των αγραμματων. Διαφορετικά αναγκαστικη αποχή από τα πολλα βιβλία :)
Στο παρόν έχει σημασία τι κάνουμε,σοφός ο ΄Ομηρος
Υπεροχο
Πολυ μου αρεσε!!!
Πολυ ωραιο και ενδιαφέρον κείμενο.
Τέλειο....
Ωραίο κείμενο
Ωραίο κείμενο! Υπέροχος τρόπος γραφής!
Ευχάριστο, απολαυστικό, με λεπτό χιούμορ... πράγματι το παρόν έχεις σημασία, ότι γράφεται έχει ξαναγραφει, ότι πούμε και καμαρώνουμε κάπου κάποτε έχει λεχθεί...
Εξαιρετικό!
Έυφυες διορατικο πνευματική ευφορία........ Όλα με νόημα....!!!!!!!
Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών ή αλλιώς Six-Day war των Colonel Bagshot's
“...Tomorrow never comes until it's too late...” (Το αύριο δεν έρχεται, παρά μόνο όταν είναι ήδη αργά)
Στις αρχές τις δεκαετίες του 60, στο Λίβερπουλ της Αγγλίας , θα δημιουργηθεί μια ροκ μπάντα με το πρωτότυπο όνομα “Colonel Bagshot's Incredible Bucket Band” που αργότερα θα γίνει σκέτο “Colonel Bagshot's”.
Στις 5 Ιουνίου του 1967 το Ισραήλ θα εξαπολύσει επίθεση εναντίον της Αιγύπτου. Οι εχθροπραξίες γενικεύτηκαν και το Ισραήλ στράφηκε επίσης εναντίον της Συρίας και της Ιορδανίας.
Οι εχθροπραξίες έληξαν 6 μέρες αργότερα, στις 10 Ιουνίου του 1967, με θρίαμβο των Ισραηλινών, που είχαν καταφέρει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να τριπλασιάσουν τα εδάφη τους.
Σε αυτόν τον πόλεμο, οι απώλειες για τους Ισραηλινούς ανήλθαν σε 679 νεκρούς και 2.563 τραυματίες, ενώ οι Άραβες είχαν κατά προσέγγιση 21.000 νεκρούς και 45.000 τραυματίες.
Η πανωλεθρία των Αράβων τους στοιχειώνει ως σήμερα και είναι μια από τις πιο ντροπιαστικές σελίδες στην ιστορία τους.
Το 1971 η μπάντα “Colonel Bagshot's” που δεν τα έχει πάει καθόλου καλά ως τότε, θα κυκλοφορήσει το μοναδικό στούντιο άλμπουμ της, με τον τίτλο “Oh What a Lovely War”. Στο άλμπουμ αυτό θα συμπεριλάβει και το τραγούδι που έγραψε, εμπνευσμένο από τον πόλεμο των έξι ημερών, με τίτλο “Six-Day War”.
Η μπάντα τελικά δεν θα καταφέρει τίποτε σπουδαίο και θα διαλυθεί μερικά χρόνια μετά, αφού θα κυκλοφορήσει το 1973 ένα τελευταίο single.
Περίπου 30 χρόνια μετά το 2002, ο Αμερικάνος καλλιτέχνης της hip-hop DJ Shadow, θα διασκευάσει το τραγούδι, θα το κυκλοφορήσει πάλι και θα το κάνει τεράστια επιτυχία που θα φτάσει ως το Νο1 στα Αμερικάνικα charts!
Για το video clip του τραγουδιού, απευθύνεται στο αγαπημένο του σκηνοθέτη, Wong Kar-Wai και συμφωνούν στο να δημιουργήσουν κάτι σαν μικρού μήκους ταινία, βασιζόμενη στον στίχο του τραγουδιού:
"Tomorrow never comes until it's too late..." (Το αύριο δεν έρχεται, παρά μόνο όταν είναι ήδη αργά)
Έτσι το clip περιγράφει έναν άντρα που μόλις ανακάλυψε ότι η σύντροφος του υπήρξε άπιστη, προσπαθεί να καταστρέψει όλα όσα την θυμίζουν και να εξαφανίσει από παντού τα ίχνη της! Τελικά συνειδητοποιεί την ματαιότητα της προσπάθειας του, αφού αυτό που έχει γίνει δεν μπορεί να ξεγραφτεί...
Το clip τελειώνει με ένα ρητό του Bruce Lee:
“ ...The possession of anything begins in the mind...” (Η απόκτηση του οτιδήποτε ξεκινά από την σκέψη)
Το 2006 το τραγούδι του DJ Shadow θα συμπεριληφθεί στο soundtrack της ταινίας Fast & Furious - Tokyo Drift και θα κάνει για δεύτερη φορά επιτυχία.
Το 2018 ο Τούρκος παραγωγός και dj Mahmut Orhan σε συνεργασία με το παλιό μέλος των Colonel Bagshot's, τον Brian Farrel, θα κυκλοφορήσει μια νέα προσέγγιση του τραγουδιού, βγάζοντας ένα remix πιο κοντά στους ήχους της εποχής.
Το τραγούδι γίνεται αμέσως μεγάλη επιτυχία και στη χώρα μας παίζει παντού!
Το εκπληκτικό video clip που συνοδεύει το τραγούδι θα γυριστεί στο Mardin της Τουρκίας που βρίσκεται στα σύνορα με τη Συρία και η ατμόσφαιρα έχει κάτι το παραμυθένιο που παραπέμπει σε άλλες εποχές.
Ο μυστικισμός που υπάρχει στον ήχο του Mahmut Orhan συνδέεται άψογα με την εικόνα, έτσι ώστε ο θεατής να ταξιδέψει σε έναν παραμυθένιο μέρος και να αποδώσει τα δικά του νοήματα στον κάθε χαρακτήρα που συναντά.
Και πάλι αν εξαιρέσουμε μια έμμεση αναφορά που ίσως γίνεται μέσα από την τοποθεσία και αυτό το clip δεν συνδέεται με το αρχικό νόημα των στίχων:
Ain't it funny how men think (Δεν είναι αστείο το πως σκέφτονται οι άντρες) They made the bomb, they are extinct (Δημιούργησαν την βόμβα και το είδος τους εξαφανίστηκε) Its only Saturday (Είναι μόνο Σάββατο)
Tomorrow never comes until it's too late (Το αύριο δεν έρχεται, παρά μόνο όταν είναι ήδη αργά)
Όπως και να χει, το καταδικασμένο στη λήθη, αντιπολεμικό τραγούδι των Colonel Bagshot's, βρίσκεται και πάλι στην επικαιρότητα.
“...Τα πρώτα χρόνια που έπαιζα στα καζίνο δε με ωφέλησαν σε τίποτε άλλο από το να μάθω από τα λάθη μου. Σήμερα απλώς δείχνουν το πείσμα μου και την προσπάθειά μου.
Ακόμη έμαθα πως για να κερδίσει κάποιος πρέπει πρώτα να ξέρει να χάνει...”
Στην επαγγελματική κάρτα που διατηρεί εδώ και πολλά χρόνια περιγράφει τον εαυτό του ως “Επαγγελματίας Παίκτης Καζίνο”, από τον τύπο έχει χαρακτηριστεί ως ο θρύλος του Black-Jack ή αλλιώς ο Έλληνας που κέρδισε τα καζίνο, ενώ τον συγκρίνουν συνέχεια με τον Nick the Greek!
Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του περισσότερο επενδυτή, μιας και τοποθετεί τα χρήματα του (ως επένδυση) μόνο όταν οι πιθανότητες να πάρει περισσότερα είναι υπέρ του.
Γεννήθηκε στην Μελβούρνη το 1961 από Έλληνες γονείς. Οι γονείς του επέστρεψαν στην Ελλάδα το 1970 όταν εκείνος ήταν 9 χρονών και ως νέος έδειξε έντονη τάση προς τον αθλητισμό.
Στην αρχή θα θελήσει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το κολύμπι αλλά γρήγορα θα καταλάβει ότι δεν είναι σε θέση να κάνει πρωταθλητισμό και θα το εγκαταλείψει για να στραφεί στο ποδόσφαιρο. Λίγο αργότερα για τον ίδιο λόγο θα εγκαταλείψει και το ποδόσφαιρο.
Τα παραπάνω αθλήματα τα εγκατέλειπε κάθε φορά που ένιωθε ότι δεν θα καταφέρει σπουδαία πράγματα!
Τελικά θα αφοσιωθεί στον Μαραθώνιο όπου νιώθει ότι βρήκε το άθλημα που του ταιριάζει και στο οποίο μπορεί να πετύχει σπουδαίες επιδόσεις. Ένας τραυματισμός όμως θα κόψει την πορεία του και ο Taramas θα βρεθεί το 1986 σε ηλικία 25 χρονών, στην Ολλανδία.
Τα πρώτα 4 χρόνια στην Ολλανδία θα τα περάσει μέσα σε καζίνο και παράνομες λέσχες τζογάροντας σε όλα τα τυχερά παιχνίδια και φυσικά με χρηματικές απώλειες.
Το 1988 μαθαίνει για την τεχνική του μετρήματος καρτών και ο Έντουαρντ Θορπ γίνεται το ίνδαλμα του. Αρχίζει να διαβάζει με μανία όποιο βιβλίο σχετικό βρίσκει και αρχίζει να αφοσιώνεται στο Black-Jack.
Το 1990 είναι η πρώτη χρονιά που καταγράφει κέρδη από το Black-Jack! Η συνέχεια είναι καταιγιστική μιας και κερδίζει πάνω από 1 εκατομμύριο ευρώ μέχρι το 1994 όταν και επιστρέφει μόνιμα πια στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα η πορεία του είναι το ίδιο εντυπωσιακή και μέσα σε μια δεκαετία θα κερδίσει επιπλέον, περισσότερα από 1.5 εκατομμύρια ευρώ από το Black-Jack!
Την ίδια περίοδο θα γίνει διάσημος και ο τύπος της εποχής θα ασχοληθεί μαζί του γιατί ο John Taramas είναι ανεπιθύμητος από τα περισσότερα καζίνο της Ελλάδος. Εκείνα με διάφορες προφάσεις του απαγορεύουν την είσοδο με συνέπεια ο Taramas να στραφεί δικαστικώς εναντίον τους.
Ο τύπος της εποχής τον συγκρίνει συνέχεια με τον μυθικό Nick the Greek, παραλληλισμός που μπορεί να κολακεύει τον Taramas αλλά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Ο Nick the Greek υπήρξε η πιο εμβληματική φυσιογνωμία στον χώρο του τζόγου ένας παίκτης που κατάφερε να κάνει πολλές φορές μεγάλη περιουσία από τον τζόγο για να την χάσει στη συνέχεια! Ο John Taramas είναι μεθοδικός, επίμονος, πεισματάρης με μια απίστευτη εγκράτεια. Παίζει μόνο όταν ευνοείται από τις πιθανότητες και δεν μπαίνει ποτέ σε πειρασμό να προκαλέσει την τύχη του, στην οποία εξάλλου δεν πιστεύει!
Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του:
“...Ποτέ μου δεν υπήρξα τζογαδόρος. Ο τζογαδόρος παίζει γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες να χάσει είναι μεγαλύτερες από το να κερδίσει. Ύστερα από τόση μελέτη, οι πιθανότητες είναι υπέρ μου...”
Η επιτυχία του ήταν ότι είχε καταφέρει ένα τυχερό παιγνίδι όπως είναι το Black-Jack με την βοήθεια των βιβλίων και με το μέτρημα των φύλλων αλλά και την σκληρή και πολλές φορές υπεράνθρωπη αφοσίωση στον στόχο, να το μετατρέψει σε τεχνικό, όπου η ικανότητα και όχι η τύχη έκριναν το τελικό αποτέλεσμα!
Τα κέρδη για τον Tarama που ακολούθησαν, ήταν μόνο η επιβράβευση για την προσπάθεια του και η απόδειξη ότι τα είχε καταφέρει!
Το 2005 θα αναγκαστεί να σταματήσει να παίζει, γιατί όλα τα casino της χώρας εγκατέστησαν στο Black-Jack τις αυτόματες μηχανές ανακατέματος και το μέτρημα των φύλλων δεν ήταν πια εφικτό.
Ο John Taramas θα στραφεί στη συνέχεια στο μόνο “τυχερό παιγνίδι” που απέμεινε και υπό συνθήκες μπορεί να μετατραπεί σε τεχνικό, το poker.
Τεχνικό παιχνίδι, χαρακτηρίζεται εκείνο όπου ο παίκτης έχει αναπτύξει τέτοιες ικανότητες που επιδρούν (υπέρ του) στο κατά τα άλλα τυχερό παιχνίδι.
Η ρουλέτα για παράδειγμα δεν μετατρέπεται σε τεχνικό, παραμένει πάντα τυχερό και αυτό γιατί η οποιαδήποτε ικανότητα ενός ανθρώπου δεν μπορεί να επηρεάσει καθόλου το παιχνίδι.
Το πρώτο είδος παιχνιδιού poker, με το οποίο θα ασχοληθεί, είναι το Texas Holdem No Limit, στο οποίο γρήγορα καταφέρνει αξιοσημείωτες επιτυχίες. Το 2011 θα καταταγεί 3ος σε διεθνή τουρνουά που διεξάγεται στο Λουτράκι και θα κερδίσει 135.000 ευρώ. Ως σήμερα τα συνολικά του κέρδη από τουρνουά ξεπερνούν τις 300.000 ευρώ!
Το τελευταίο διάστημα ασχολείται και με το Pot Limit Omaha που φαίνεται να ταιριάζει περισσότερο στον χαρακτήρα του αλλά και να είναι και πιο κοντά στη φιλοσοφία του Black-Jack!
Αν θα καταφέρει να διακριθεί και να πετύχει σπουδαία πράγματα μόνο ο χρόνος θα το δείξει, το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσει με θρησκευτική αφοσίωση να πετύχει τον στόχο του!
Ας κλείσουμε, όπως ξεκινήσαμε, με κάτι που έχει δηλώσει ο ίδιος:
“...Κάθε μορφή τυχερού παιχνιδιού αποτελεί τζόγο και κατ’ επέκταση μπορεί να προκαλέσει εξάρτηση.
Προσωπικά δεν το προτείνω, μπορώ να το δεχτώ μόνο ως διασκέδαση όπως και τα υπόλοιπα παιχνίδια του καζίνου, το οποίο είναι ένας χώρος που χρειάζεται πάρα πολύ προσοχή.
Οι μπίλιες και οι τράπουλες δεν έχουν καρδιά, δεν λυπούνται και το καζίνο δεν είναι τόπος εξοικονόμησης χρημάτων, είναι τόπος διασκέδασης. Ακριβής διασκέδασης. Αυτό συνεπάγεται ότι παίζουμε αποκλειστικά με το περίσσευμά μας.
Είναι πολύ σημαντικό ο παίκτης να γνωρίζει ότι η πιθανότητα να χάσει είναι μεγαλύτερη από την πιθανότητα να κερδίσει, κάτι που ισχύει για όλα τα τυχερά παιχνίδια...”
------------------------------------------------------------ Το παραπάνω κείμενο αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, μέρος από το νέο μου μυθιστόρημα “All In”, στο οποίο ως συγγραφέας επιλέγομαι να αποφασίσω μεταξύ 4 ατόμων για το ποιος είναι πιο εθισμένος στον τζόγο. Τις ίδιες ερωτήσεις που κάνω στους “ήρωες” μου, έκρινα ότι θα είχε ενδιαφέρον να απαντήσει και ένα πραγματικό πρόσωπο (John Taramas). Η συνέχεια στο βιβλίο, όταν κυκλοφορήσει.
Μερικές επισημάνσεις που κρίνω απαραίτητες.
- Η τεχνική του μετρήματος καρτών στο Black-Jack είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι μπορεί να γυρίσει τις πιθανότητες του παιχνιδιού υπέρ του παίκτη. Ο Έντουαρντ Θορπ πριν γράψει το βιβλίο του “Beat the dealer” το είχε δοκιμάσει κι ο ίδιος στην πράξη. Γνωστή είναι επίσης και η παρέα του Μ.Ι.Τ. (MIT Blackjack Team) που στην πραγματική ιστορία τους βασίστηκε η ταινία με τον Kevin Spacey “21”.
- Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση, ότι ο John Taramas όσο έπαιζε Black-Jack, ότι ήταν με οποιονδήποτε τρόπο συνεργάτης των καζίνο. Στο βιβλίο του αναφέρεται πολλές φορές ότι αισθανόταν πόλεμο από αυτά, που ξεκινούσε από τον παρκαδόρο μέχρι τον υπάλληλο καθαριότητας.
- Έτσι εξηγείται και ίσως κάποια στάση, απέναντι σε υπαλλήλους, που έχουν αναφέρει εδώ ότι δεν ήταν και τόσο ευγενικός. Το να μπορεί κάποιον να αντέξει αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο, το θεωρεί στο βιβλίο του, πιο σημαντική ικανότητα από το μέτρημα, αν θέλεις να πετύχεις στο Black-Jack. (Επίσης αναφέρω μόνο ενδεικτικά ότι είχε επί 8 χρόνια απαγόρευση εισόδου στο Casino Porto-Rio)
- Ο τίτλος που έχω χρησιμοποιήσει είναι παραπλανητικός...Ο μόνος τρόπος να κερδίσεις το καζίνο είναι να μην παίζεις εναντίον του... Το λέει και ο Taramas που με τα λόγια του κλείνω το κείμενο, το επισήμαναν και εδώ σε σχόλια παίκτες, πραγματικοί γνώστες του αντικειμένου. Αν είσαι ο 1/5000 που θα τα καταφέρει μιλάμε μόνο για την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα...
Μονο όσοι εχουν ίδια άποψη των καζίνο ,και βασικα καθαρό μυαλό και κρίση, μπορούν να εχουν άποψη για τον Γιάννη. Ποσο δε μαλλον εαν παίξανε μαζι του. Διαφωνώ για την έννοια αβαντάδορος που του προσάπτει ο φιλος. Εχω θεση περί αυτου χωρις να την αναλύσω εδω. Το μονο που θα αναφέρω, ειναι οτι το Regency Θεσσαλονίκης, ειναι απο τα ελάχιστα... ισως το μοναδικό που τον...< κέρδισε> οχι παικτικα ,αλλα με αλλους τρόπους ,που δεν ειναι η ωρα να αναφερθούμε....
Επίσης πάντα συνοδευόταν ο κος Τάραμας από παρέα, ποτέ δεν «μετρούσε» μόνος του, άλλος πρόσεχε τους άσους, άλλος γενικά τα μεγάλα φύλλα, πάντα υπήρχαν 4-5 ζεύγη ματιών στο τραπέζι.
Δεν θυμάμαι εγώ σαν ντίλερ να πήρα ποτέ φιλοδώρημα από το τραπέζι του και όπως είπαν και παραπάνω η συμπεριφορά του δεν ήταν και η καλύτερη, υπάρχουν παίχτες που έχουν χάσει περιουσίες ολόκληρες και είχαν/έχουν καλύτερη συμπεριφορά απέναντι στο παιδί που απλώς δουλεύει μοιράζοντας φύλλα και βγάζει το ψωμί του.
Ego ksero oti exasa 3 ores apo tin praxtiki mou simera (pou diavazo kai lino askiseis plo (Pot limit omaha) 4-6 ores tin imera sin tin praxtiki ta teleutaia 2 xronia)oste na apanto sto fb kai skeftome pali...gia skepsou meta apo 2-4 akomi xronia-apo simera- skliris douleias sto PLO na ta katafero (ean ta katafero)kai to 2022 i 2024 pali na apanto stous kakoitheis sto fb oti ta lefta ta evgala apo to vivlio pou egrapsa gia to PLO (kai oxi apo ta cash games pou paizo) i me tous voithous pou eixa...........tha mou peis afou eimai xazos...kai asxoloume...tha apantiso: theoro pos einai tromera adiko na se sikofantoune me asistola psemata kai sinexomenes anakrivies.
An itan etsi eukolo tha to eixan mathei kai oi sigenis mou kai oi anthropoi pou agapo. Den einai katholou eukolo -peripou 1 stous 1000 eos 5000 -pou prospathoun to katafernoun. Na eisai kala pantos alla den einai etsi. Den mathaineis apo ena vivlio toso eukola theli para poli epimoni, peitharxia, afosiosi,polixroni eksaskisi,empeiria, kai alla para polla.
Στο ποκερ όμως με spr 5-10 στο φλοπ (deepstack poker) είτε plo είτε NLH καμιά άσκηση δεν είναι εύκολη και ίδια,υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες που πρέπει να λαμβάνεις υπόψιν σου από ranges,potitiοn, ψυχοσύνθεση αντιπάλων,implied odds και 1002 άλλα, στο τέλος ομως πρέπει να πάρεις τη σωστή απόφαση η να οδηγήσεις τον αντίπαλο σου στη λάθος.
Μα δεν μπορώ να καταλάβω ρε Γιάνη γιατι μπαίνεις στην διαδικασία και απαντάς.!!
Ας λένε ο,τι θέλουν.
Αφού γνωρίζεις οτι όσα δεν πιάνει η αλεπού , τα κάνει κρεμαστάρια .
Ιδού η Ρόδος , ιδού και το πήδημα.
Στα λόγια ειναι όλοι Ωνάσηδες.
Ας πουν όσα εννοούν και στην πράξη.
Άλλωστε όσον αφορα εσένα , έχεις αποδείξει με πράξεις τα όσα έχεις κάνει.
Τωρα ειναι η σειρά των όσων έχουν διαφορετική γνώμη να το αποδείξουν.
Περιμενουμε λοιπόν να γνωρίσουμε τον νέο Τάραμα.
Καλοδεχούμενοι.!!
Έχω κάνει ένα DVD για την εφημερίδα Εσπρέσο. Ήμουν εγώ σε ένα κεφάλαιο και ο Ταραμαςν στο αλλο. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν είναι καλός παίχτης. Όποιος ξέρει από μπλακ Τζακ θα ξέρει ότι ο αριθμομνημων είναι μια μούφα και δεν ισχύει εδώ και δεκαετίες. Ο Ταραμας είναι ένας κράχτης Επειδή επίσημα απαγορεύετε η διαφημιση Καζινου. Οπότε ότι και να μας πει δεν ειναιβκαυε το σοβαρό και αξιόλογο
Εκτος απο τα 2.5m που εχεις αναφερει σχεδον 152000 φορες,στο ποκερ εχεις τελειωσει τα βιβλια;η at least να εχεις σταματησει να μας κανεις ρεζιλι με το να βγαζεις push/fold σκονακια στο ποκερ;;θέλω και αποδεικτικα στα 500κ profit ποκερικα...gt σαν fishgirl εισαι χαμενος
τις σφαλιαρες που εριχνε στα μαγουλακια του ακομα τις θυμαμαι ...εαν δεν ειχε την ομαδα απο πισω 4-5 ατομα να μετρανε αλλοι τα μικρα αλλοι τα μεγαλα και αλλοι τους ασσους θα σας ελεγα ποσο ταραμάς θα ητανε ...παντως αξεχαστος εκανα πρακτικες πανω του βαρδιες ολοκληρες ,παιζοντας τον γρηγορα ,ποιος αριθμομνημων και κουραφεξαλα ,σπιτι του ναι σε καζινο οχι
Xristos-ntina Velkidis-Tzaferi τις σφαλιαρες που εριχνε στα μαγουλακια του ακομα τις θυμαμαι ...εαν δεν ειχε την ομαδα απο πισω 4-5 ατομα να μετρανε αλλοι τα μικρα αλλοι τα μεγαλα και αλλοι τους ασσους θα σας ελεγα ποσο ταραμάς θα ητανε ...παντως αξεχαστος εκανα πρακτικες πανω του βαρδιες ολοκληρες ,παιζοντας τον γρηγορα ,ποιος αριθμομνημων και κουραφεξαλα ,σπιτι του ναι σε καζινο οχι
Διαχείριση
Μου αρέσει! · Απάντηση · 5 ημέρες
Dimitris Kalaitzidis
Dimitris Kalaitzidis Μαλωμένος με το φιλοδώρημα..
Διαχείριση
Μου αρέσει! · Απάντηση · 5 ημέρες
John Taramas
John Taramas 100% asinartisies. Apisteuta oria psematos ilithiotitas kai asinartisias ntropi!
Διαχείριση
Μου αρέσει! · Απάντηση · 30 λεπ.
Xristos-ntina Velkidis-Tzaferi
Xristos-ntina Velkidis-Tzaferi σας καταλαβαινω οτι πρεπει να αμυνθειτε ,αλλα περι ηλιθιοτητας και ασυναρτυσιες αυτα σε αυτους που δεν σας ξερουν ,,,,,η ντροπη ειναι δικη σας γιατι παραμυθιαζετε τον κοσμο να αγοραζει τα βιβλια σας και σπρωχνετε την νεολαια σε ποκερ ιντερνετικα
Διαχείριση
Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 λεπτό
kyrie john egw tha pairna to meros sas alla tankarete xwris eleos preflop sto 50-100 xwris ante opote kali tyxi !!
Εχω παιξει αρκετες φορες εναντιον του. Δεν ειναι και κανενας γουαου παικτης. Εχω παιξει με καλυτερους και παικτικα και προπαντων καλυτερους σε συμπεριφορα
Στο καζίνο όλοι έχουν νίκες αλλά στο τέλος νικά αυτός που σηκώνεται να παει ταμείο όταν κερδίζει.μόνο τα κορόιδα πεζουν μέχρι τέλος
Εξαιρετικο το κειμενο και ο κ.Ταραμας....μια ευγενικη προσωπικοτητα με συγκροτημενη σκεψη και λογο που σε κερδιζει αμεσως!!!!
Αβανταδόρος ήταν Τον είδα πολλές φορές και έπαιξα και δίπλα του Πληρωμένος και αυτός σίγουρα για να τσιμπάμε εμείς οι ;;;!!!
Χαρισματικό μυαλό που θεωρώ ότι θα μπορούσε να μεγαλουργλησει και σε άλλους τομείς. Ευγενής άνθρωπος με καθαρή σκέψη και ματιά....
Τρεις φορές παίξαμε μαζί .Δυο φορές έχασε και μια φορά κέρδισε . Ήταν ευγενέστατος και χαμογελαστός και στις δυο περιπτώσεις . Την φορά που κέρδισε μου έδωσε και tips
Σαχλαμάρες.... Από τα βιβλία κερδίζει όχι από το καζίνο... Τον έπαιξα και έκλεψε μετά
Ο Γιάννης είναι από τους πιο συμπαθητικούς παίκτες στα τραπεζια. Τον θαυμάζω για την υπομονή του και την εργατικότητα του. Κακό πράγμα η ζήλια...
Τον έχω δει πολλές φορές σε παιχνίδια η μπλόφα είναι το μεγαλύτερο ατού του!! εκεί που τον παίρνει βέβαια!!!!!!!!
Ποκερακι?Από τότε που οι μηχανές μοιράζουν καρτες χάλασε το μπλακ τζακ.Καλο βράδυ και καλά κέρδη σου εύχομαι!!!
Εγω παλι ξερω ενα πραγμα!
Ο πινων ...μεθα
&
Ο παιζων ...χανει!
Ολα τ αλλα ειναι ...θεωριες ονειρων ...παραλογου
Ζορμπάς, ένα μυθιστόρημα, μια ταινία και ένα τραγούδι
Αλέξης Ζορμπάς, ο ήρωας που συνέδεσε το όνομά του με το πιο πολυδιαβασμένο Ελληνικό μυθιστόρημα, με μια από τις πιο πετυχημένες Ελληνικές ταινίες όλων των εποχών και φυσικά με την πιο αναγνωρισμένη μουσική του πλανήτη.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
***Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά (μυθιστόρημα)
Ζούμε μονάχα μια φορά, ο χρόνος μας πάνω στη γη... μια αστραπή...
Σε ένα φανταστικό ισοζύγιο είναι δύσκολη η διαχείριση του χρόνου. Ένας συγγραφέας πάντα θα αναρωτιέται αν χάνει την “πραγματική ζωή” κρυμμένος πίσω από τις σημειώσεις του, τα γραπτά του και τα βιβλία που διαβάζει.
Αντιγράφω από τον Καζαντζάκη:
“...Εσύ ακούς τα βιβλία, μα για βάλε στο νου σου ποιοι τα γράφουν! Πφ! Δάσκαλοι! Και τι καταλαβαίνουν οι δάσκαλοι από γυναίκες; Τον κακό τους τον καιρό! - Γιατί δεν γράφεις η αφεντιά σου, Ζορμπά, να μας ξηγήσεις όλα τα μυστήρια του κόσμου; - Γιατί; γιατί μαθές εγώ τα όλα τα μυστήρια που λες και δεν έχω καιρό. Πότε ο κόσμος, πότε η γυναίκα, πότε το κρασί, πότε το σαντούρι, και δεν έχω καιρό να πιάσω την παπαρδέλα αυτή, την πένα. Και έτσι ο κόσμος έπεσε στους καλαμαράδες. Όσοι ζουν τα μυστήρια δεν έχουν καιρό και όσοι έχουν καιρό, δε ζουν τα μυστήρια. Κατάλαβες;...”
“...Δεν μιλούσα. Ήξερα πως ο Ζορμπάς είχε δίκιο, το 'ξερα, μα δεν τολμούσα. Είχε πάρει στραβό δρόμο η ζωή μου, είχα καταντήσει εσωτερικό μονόλογο την επαφή μου με τους ανθρώπους. Είχα τόσο ξεπέσει, που αν ήταν να διαλέξω: να ερωτευτώ μια γυναίκα ή να διαβάσω ένα καλό βιβλίο για τον έρωτα, θα διάλεγα το βιβλίο...”
Ο Καζαντζάκης με τον Ζορμπά επιχειρεί να δημιουργήσει ένα Alter Ego που θα διαχειριζόταν την ζωή αλλιώς αν θα είχε μια δεύτερη ευκαιρία!
Οι διάλογοι που έχουν οι δύο ήρωες στο μυθιστόρημα φωτίζουν δυο διαφορετικούς δρόμους που και οι δυο μοιάζουν σωστοί.
“...Να ενεργείς σα να μην υπάρχει θάνατος και να ενεργείς έχοντας στο νου σου κάθε στιγμή το θάνατο...”
Μια αστραπή η ζωή αλλά προλαβαίνεις...προλαβαίνεις όμως μόνο αν διαλέξεις στρατόπεδο και αφοσιωθείς σε αυτό πληρώνοντας ταυτόχρονα το τίμημα να αναρωτιέσαι για αυτά που δεν θα γνωρίσεις.
Με αφορμή αυτή την φαινομενικά αταίριαστη φιλία ανάμεσα σε έναν άνθρωπο της δράσης και έναν διανοούμενο ο Καζαντζάκης βρίσκει το κατάλληλο έδαφος να αναλύσει όλα τα άλυτα μυστήρια της ζωής και να μας τα παρουσιάσει και από τις δύο πλευρές!
Ο θεός, ο θάνατος, η αθανασία, η ψυχή, η αποστολή του ανθρώπου στη γη, το νόημα της ζωής και η γυναίκα απασχολούν τους δύο ήρωες σε όλο το μυθιστόρημα. Τα πιο ωραία όμως κείμενα του βιβλίου είναι όταν ο συγγραφέας βρίσκει τον τρόπο και παρεμβάλει παραμύθια στις αφηγήσεις του.
Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε το 1946 και από τότε μετρά πάνω από 1000 διαφορετικές εκδόσεις, έχοντας μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου. Το 1954, στη Γαλλία, βραβεύεται ως το καλύτερο ξένο βιβλίο, ενώ έχει συμπεριληφθεί στα 100 σπουδαιότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών.
“...— Εγώ θέλω να μου πεις από πού ερχόμαστε και πού πάμε. Του λόγου σου τόσα χρόνια μαράζωσες απάνω στις Σολομωνικές· θα 'χεις στύψει δυο τρεις χιλιάδες οκάδες χαρτί· τι ζουμί έβγαλες; Τόση αγωνία είχε η φωνή του Ζορμπά, που η πνοή μου κόπηκε· αχ, να μπορούσα να του 'δινα μιαν απόκριση! Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση, μήτε η Αρετή, μήτε η Καλοσύνη, μήτε η Νίκη· μα κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος. Τι 'ναι πέρα από τον ιερό τρόμο; Ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να προχωρέσει. — Δεν απαντάς; έκαμε ο Ζορμπάς με αγωνία. Δοκίμασα να δώσω στο σύντροφό μου να καταλάβει τι είναι ο ιερός τρόμος: — Είμαστε σκουληκάκια μικρά μικρά, Ζορμπά, αποκρίθηκα, απάνω σ' ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου. Το φυλλαράκι αυτό είναι η Γη μας· τ' άλλα φύλλα είναι τ' αστέρια που βλέπεις να κουνιούνται μέσα στη νύχτα. Σουρνόμαστε απάνω στο φυλλαράκι μας, και το ψαχουλεύουμε με λαχτάρα· τ' οσμιζόμαστε, μυρίζει, βρωμάει· το γευόμαστε, τρώγεται· το χτυπούμε, αντηχάει και φωνάζει σαν πράμα ζωντανό. »Μερικοί άνθρωποι, οι πιο ατρόμητοι, φτάνουν ως την άκρα του φύλλου· από την άκρα αυτή σκύβουμε, με τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά ανοιχτά, κάτω στο χάος. Ανατριχιάζουμε. Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερό γκρεμό, ακούμε ανάρια ανάρια το θρό που κάνουν τ' άλλα φύλλα του γιγάντιου δέντρου, νιώθουμε το χυμό ν' ανεβαίνει από τις ρίζες του δέντρου και να φουσκώνει την καρδιά μας. Κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο, νογούμε σύγκορμα, σύψυχα, να μας κυριεύει τρόμος. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει... Σταμάτησα. Ήθελα να πω: «Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η Ποίηση», μα ο Ζορμπάς δε θα καταλάβαινε και σώπασα. — Τι αρχίζει; ρώτησε ο Ζορμπάς με λαχτάρα. Γιατί σταμάτησες; — ... αρχίζει ο μεγάλος κίντυνος, Ζορμπά, είπα. Άλλοι ζαλίζουνται και παραμιλούν, άλλοι φοβούνται και μοχτούν να βρουν μιαν απάντηση, που να τους στυλώνει την καρδιά και λένε: «Θεός»· άλλοι κοιτάζουν από την άκρα του φύλλου το γκρεμό ήσυχα, παλικαρίσια και λένε: «Μου αρέσει». Ο Ζορμπάς συλλογίστηκε κάμποση ώρα· βασανίζουνταν να καταλάβει. — Εγώ, είπε τέλος, κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο· τον κοιτάζω και δε φοβούμαι· όμως και ποτέ, ποτέ δε λέω: Μου αρέσει. Όχι, δε μου αρέσει καθόλου! Δεν είμαι λεύτερος; Δεν υπογράφω!...”
***Zorba the Greek (Η ταινία 1964) Η ταινία στην οποία ο Μιχάλης Κακογιάννης εκτός από την σκηνοθεσία, υπογράφει και το διασκευασμένο σενάριο και την παραγωγή θα κυκλοφορήσει σχεδόν 20 χρόνια μετά το βιβλίο και ενώ ο Ζορμπάς είναι ήδη παγκόσμια εκδοτική επιτυχία.
Τον ρόλο του Ζορμπά θα αναλάβει ο Anthony Quinn και η αλήθεια είναι ότι όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να φανταστώ τον Αλέξη Ζορμπά αλλιώς. Είναι τόσο καθηλωτικός ο Quinn στην ταινία αυτή που ο ρόλος θα τον στιγματίσει για πάντα!
Ιδιαίτερη αναφορά στην ταινία αξίζουν η Lila Kedrova που υποδύθηκε την Μαντάμ Ορτάνς και κέρδισε Όσκαρ Β' Γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της, αλλά και στον Σωτήρη Μουστάκα που ενσαρκώνει τέλεια τον ρόλο του τρελού του χωριού και στην Ειρήνη Παπά που παίζει την χήρα του χωριού που όλοι οι άντρες ποθούν και στο τέλος η ομορφιά της θα την καταδικάσει.
Η ταινία θα κερδίσει και 3 Όσκαρ ανάμεσα σε αυτά και αυτό του Βασίλη Φωτόπουλου για την καλλιτεχνική διεύθυνση, ενώ τόσο ο Quinn όσο και ο Κακογιάννης αν και υποψήφιοι δεν θα καταφέρουν να βραβευτούν. Το πιο αξιοπερίεργο από όλα, είναι ότι η μουσική της ταινίας δεν ήταν καν υποψήφια για Όσκαρ!
Η ταινία κλείνει με τον συγγραφέα να ζητάει από τον Ζορμπά να τον μάθει να χορεύει. Ο Κακογιάννης σε συνέντευξη του, όταν αναφέρθηκε στην περίφημη αυτή σκηνή του χορού είχε δηλώσει πως στάθηκε η αιτία να τσακωθούν άσχημα με τον Quinn ο οποίος δεν μπορούσε να μάθει τα βήματα και στα μακρινά πλάνα τελικά τον “ντουμπλάρει” ο ηθοποιός Τάκης Εμμανουήλ! Μια παραδοξότητα που γεννήθηκε μετά την τεράστια επιτυχία της ταινίας, ήταν το γεγονός, πως όπου και να πήγαινε ο Quinn του ζητούσαν να χορέψει συρτάκι, όπως στην ταινία!
***Βίος και πολιτεία της πιο γνωστής μελωδίας του κόσμου
Ο χορός σε όλο το μυθιστόρημα του Καζαντζάκη αλλά και στην ταινία του Κακογιάννη έχει σημαντικό ρόλο.
Ο χορός του Ζορμπά δεν είναι ένας ακόμα χορός, ενώνει το σώμα με την ψυχή και εκφράζει την κραυγή του ανθρώπου που αντιστέκεται απέναντι στην μοίρα του και στον θάνατο με γενναιότητα.
“...Εγώ, είπε τέλος, κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο· τον κοιτάζω και δε φοβούμαι· όμως και ποτέ, ποτέ δε λέω: Μου αρέσει. Όχι, δε μου αρέσει καθόλου! Δεν είμαι λεύτερος; Δεν υπογράφω!...”
Είναι η παράλογη αυτή αντίσταση απέναντι στο προκαθορισμένο που δεν μπορεί να νικηθεί, που τελικά τον μετατρέπει σε χορό της ζωής!
Το πόσο αριστουργηματικά κατάφερε ο Θεοδωράκης να συλλάβει την πεμπτουσία του “Ζορμπά” φαίνεται από το γεγονός ότι η μελωδία αυτή όπου και να παιχτεί συνοδεύεται σχεδόν πάντα από επιφωνήματα όπως “όπα”, “γεια σου” και κυρίως από την αυθόρμητη συμμετοχή του κόσμου που είτε θέλει να χτυπήσει παλαμάκια είτε θέλει να σηκωθεί να χορέψει γιατί απλά δεν αντέχει να μην το κάνει!
Από την συγκεκριμένη μουσική σύνθεση δημιουργήθηκε και ο χορός συρτάκι, ο οποίος αντίθετα με ότι μπορεί να πιστεύεται δεν είναι κάποιος παλιός Ελληνικός παραδοσιακός χορός, αλλά χορογραφήθηκε από τον Γιώργο Προβιά για τις ανάγκες της ταινίας!
Το όνομα συρτάκι προέρχεται από την λέξη συρτός, ένα κοινό όνομα για μια ομάδα παραδοσιακών ελληνικών χορών στους οποίους οι χορευτές "σέρνουν" τα πόδια τους σε αντιδιαστολή με τους πηδηχτούς χορούς.
Λέγεται ότι κάποιος Γάλλος δημοσιογράφος ρώτησε τον Κακογιάννη, πως λέγεται ο χορός με τον οποίο κλείνει η ταινία και εκείνος απάντησε “συρτός”, για να αναφωνήσει χαρούμενα εκείνος “συρτάκι” και να καθιερωθεί παγκοσμίως!
Ο δικός μου Καζαντζάκης! Θέλοντας να γράψω ένα κείμενο για τον Ζορμπά που από μια συγκυρία της τύχης συνέδεσε το όνομά του με τρία πολύ μεγάλα Ελληνικά έργα τέχνης (ένα μυθιστόρημα, μια ταινία και μια μουσική σύνθεση) διάβασα και πάλι το βιβλίο του Καζαντζάκη που στα εφηβικά μου χρόνια υπήρξε το πρώτο μου λογοτεχνικό πρότυπο!
Θυμάμαι τότε που κάθε του λέξη την προσέγγιζα με δέος, σε κάθε σελίδα που ξεφύλλιζα είχα την ελπίδα ότι θα ανακαλύψω την μεγάλη αλήθεια.
Τα χρόνια πέρασαν άλλοι συγγραφείς ανέβηκαν στο βάθρο που είχα φτιάξει για τον Καζαντζάκη και εκείνος μέσα μου πήρε την θέση του ξεπεσμένου θεού. Τα κείμενά του μου φαίνονταν όλο συναίσθημα και υπερβολικά!
Σαν έφηβος που ήθελα να αλλάξω τον κόσμο, που η γη δεν με χωρούσε τα γραπτά του Καζαντζάκη ήταν το Ευαγγέλιο μου, όταν μεγάλωσα που περιορίστηκα στην φιλοδοξία να κατανοήσω τον κόσμο μου φάνηκαν υπερβολικά!
Σήμερα καταλαβαίνω ότι είχα αλλάξει εγώ και ο τρόπος που τα διάβαζα. Ο Καζαντζάκης αξίζει να κριθεί από τις προθέσεις που είχε και την φιλοδοξία του να αλλάξει τον κόσμο. Και είναι κυρίως αυτό το κομμάτι που λείπει από την τέχνη σήμερα, σε μια εποχή που η παγκόσμια κοινότητα είναι πιο συνδεδεμένη από ποτέ οι άνθρωποι της τέχνης, εγκλωβισμένοι σε εσωτερικές ανησυχίες, φαίνονται λιγότερα φιλόδοξοι από ποτέ.
“...Αρπάχτηκα με λαχτάρα από το χέρι σου· πασαλειμμένο ήταν με πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς ζωγράφιζε ακόμα.
Έκαιγε. Άγγιξα το χέρι σου, πήρα φόρα και δύναμη, μπόρεσα να μιλήσω: - Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μια προσταγή. Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου· δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά. Ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα. - Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου... Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να 'βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης. Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε. - Παππού, φώναξα τώρα πια δυνατά, δώσ' μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή. Κι όλομεμιας, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
Η πρώτη φορά φορά που συγγραφέας μπόρεσε να εξίσωση τον εμπειρικό με τον θεωρητικό, που αυτός είναι και ο λόγος που ο Ζορμπάς είναι στα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών..Μπράβο Γιώργο πολύ ωραίο...!!!!!!
Diafono me tin episimamsi "mithistorima/mithoplasia" ...
Η έκφραση του προσώπου του φανέρωνε ότι σκεφτόταν κάτι μάλλον αστείο. Και έτσι ήταν!
Στις κρίσιμες στιγμές, λίγο πριν από τους μεγάλους αγώνες, του άρεσε να σκέφτεται την ιστορία της Τζαμαϊκανής ομάδας ελκήθρου που πήρε μέρος στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Καναδά. Είχε δει και την ταινία πρόσφατα και εκείνος είχε συγκινηθεί αλλά και ταυτιστεί με τους ήρωες!
Κάπως έτσι αισθάνεται και ένας Φαραώ σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, έλεγε συνέχεια στους φίλους με τους οποίους έβλεπε την ταινία!
Η δικιά του ιστορία βέβαια δεν ήταν τόσο ελαφριά.
Ο ίδιος είχε αρχίσει το ποδοσφαιρικό του ταξίδι στα γήπεδα της Ευρώπης εξαιτίας μιας τραγωδίας. 74 άτομα είχαν χάσει την ζωή τους, σε έναν αγώνα όταν η πολιτική είχε μπλεχτεί με το ποδόσφαιρο και το μεγάλο ξεκαθάρισμα είχε γίνει κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα.
Εκείνος είχε αναγκαστεί να φύγει για την Ευρώπη και τα πρώτα χρόνια θα φορέσει τη φανέλα με το 74 σαν φόρο τιμής στους συμπατριώτες του που χάθηκαν τόσο άδικα.
Έδιωξε και πάλι αυτή τη σκέψη από το μυαλό του και μονολόγησε:
- Ένας Αιγύπτιος στον τελικό της Ευρώπης, σαν να λέμε Τζαμαϊκανή ομάδα σε αγώνα ελκήθρου!
Το χαμόγελο ζωγραφίστηκε και πάλι στο πρόσωπο του! Ήξερε πως σήμερα δεν εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του και την ομάδα του! Όχι σήμερα έπρεπε να παίξει και για κάποιους άλλους!
Ήξερε ότι εκατομμύρια συμπατριώτες του σήμερα θα υποστήριζαν τους “Κόκκινους” μόνο και μόνο επειδή εκείνος θα έπαιζε μαζί τους. Εξάλλου σχετικά πρόσφατα σε εκλογές που είχαν γίνει στην πατρίδα του, κοντά στα 1 εκατομμύριο συμπατριώτες του είχαν γράψει στην κάλπη το όνομά του! Τόσο αγαπητός ήταν!
Στο σημερινό παιχνίδι όμως, έπρεπε να παίξει και για όλους αυτούς που δεν ευνοήθηκαν από την τύχη, αυτούς που ίσως να είχαν όλα τα εφόδια να πετύχουν αλλά οι συνθήκες που συνάντησαν ήταν ανυπέρβλητες.
Για αυτούς που μπορούσαν αλλά δεν είχαν την τύχη με το μέρος τους, όπως εκείνοι οι Τζαμαϊκανοί ή ο ίδιος.
Όλα τα μέσα και οι δημοσιογράφοι σήμερα αναφέρονταν σε εκείνον, είχε καταφέρει να επισκιάσει ακόμα και τον μεγάλο σούπερ σταρ αντίπαλο του!
Όταν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, το βλέμμα του καρφώθηκε στην κόκκινη κερκίδα που τον αποθέωνε, είχε βάλει ήδη 10 γκολ για να φτάσει η ομάδα του ως εδώ και απόψε ήθελε να βάλει κι άλλα!
Ήξερε ότι μπορούσε, ένιωθε έτοιμος!
Το παιχνίδι ξεκίνησε και τα πρώτα 20 λεπτά η ομάδα του πάταγε πολύ πιο σίγουρα στο γήπεδο και έδειχνε να θέλει αλλά και να μπορεί να κερδίσει τον μεγάλο αντίπαλό της. Το ίδιο και εκείνος, στις επαφές με την μπάλα που είχε έδειχνε σε μεγάλα κέφια.
Η έκφραση του προσώπου του φανέρωνε ότι σκεφτόταν κάτι μάλλον σοβαρό. Και έτσι ήταν!
Για εκείνον και για την ομάδα του ήταν άλλος ένας τελικός. Τα τελευταία 13 χρόνια που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ομάδας είχε παίξει ήδη σε πάρα πολλούς τελικούς!
Σκεφτόταν τις ισορροπίες που έχουν διαμορφωθεί στην ομάδα του, το συμβόλαιο του και τις κουβέντες που είχε ανταλλάξει λίγο πριν τον αγώνα με τον μάνατζερ του.
Ο προπονητής του και πάλι του είχε αναθέσει την φύλαξη του πιο επικίνδυνου παίκτη της αντίπαλης ομάδας! Άλλη μια δύσκολη αποστολή από τις εκατοντάδες που είχε φέρει σε πέρας ως και εκείνη την ημέρα.
Τον αναζήτησε στην φυσούνα, όπου περίμεναν παραταγμένοι όλοι οι παίκτες για να κάνουν είσοδο σε μερικά λεπτά στο γήπεδο και τον είδε να χαμογελάει, απορροφημένο στον κόσμο του!
Όταν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, το βλέμμα του καρφώθηκε στην κερκίδα με τους οπαδούς της ομάδας του. Τρίτος συνεχόμενος τελικός και ήδη οι δύο κερδισμένοι. Μια αήττητη μηχανή παραγωγής τίτλων που έπρεπε και σήμερα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Το παιχνίδι ξεκίνησε, όμως στα πρώτα 20 λεπτά η ομάδα του δεν πάταγε πολύ καλά στο γήπεδο και σίγουρα δεν θύμιζε σε τίποτε την ομάδα που δεν χάνει ποτέ!
Μάλλον έμοιαζε πιο θνητή από ποτέ!
Λίγο μετά το 25' λεπτό σε μια μάλλον αδιάφορη φάση, αρκετά μακριά από την εστία της ομάδας του, θα πάρει την μπάλα ο παίκτης του οποίου είχε αναλάβει την φύλαξη.
Εκείνος θα πάει δυνατά πάνω του και θα πέσουν και οι δυο στο έδαφος.
Ίσως να του κράτησε το χέρι λίγο παραπάνω από ότι έπρεπε, όσο έπεφταν και οι δυο στο έδαφος, αλλά το σκληρό παιχνίδι ήταν πάντα το σήμα κατατεθέν του και αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει ούτε σε αυτόν τον τελικό!
Σηκώθηκαν και οι δύο, αλλά κατάλαβε αμέσως ότι ο αντίπαλος του έχει τραυματιστεί αφού φαινόταν να συνεχίζει να πονά πραγματικά.
Πάλι καλά που δεν πήρα κάποια κάρτα σκέφτηκε, με την φήμη που έχω και με πάνω από 25 κόκκινες κάρτες στην καριέρα μου, φτηνά την γλίτωσα σε αυτή τη φάση.
Στην αμέσως επόμενη φάση κατάλαβε ότι ο αντίπαλός του δεν θα συνεχίσει πολύ ακόμα, σχεδόν δεν μπορούσε να ανασάνει από τους πόνους.
Πέντε λεπτά αργότερα επαληθεύτηκε αφού ο Αιγύπτιος ζήτησε αναγκαστική αλλαγή. Όσο ο αντίπαλος αποχωρούσε από το γήπεδο εκμεταλλεύτηκε τον χρόνο να πάει στον επόπτη να διαμαρτυρηθεί για μια φάση που θεώρησε ότι αδικήθηκε η ομάδα του, γεγονός που δεν φάνηκε να συμμερίζεται ο επόπτης για να καταλήξουν σε χιουμοριστικό συμβιβασμό!
Πήρε γρήγορες οδηγίες από τον προπονητή του για τον παίκτη που θα αναλάμβανε στη συνέχεια και κατευθύνθηκε και πάλι προς την άμυνα της ομάδας του.
30 λεπτά από την είσοδο των ομάδων, στο δρόμο για την φυσούνα.
Όταν έπεσαν και οι δυο στο έδαφος ένιωσε πόνο και αμέσως διαισθάνθηκε ότι κάτι κακό είχε συμβεί! Δεν ήθελε να το πιστέψει όμως! Θα μου περάσει σκέφτηκε και συνέχισε να παίζει.
Γρήγορα όμως είχε καταλάβει ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Δεν είναι δίκαιο σκέφτηκε!
Ζήτησε αλλαγή και αμέσως έβαλε τα κλάματα! Δεν είναι δίκαιο μονολογούσε, δεν μπορεί να τελειώσει έτσι!
Δεν προσπάθησε να κρύψει την συγκίνησή του, δεν μπορούσε, ήθελε να ξεσπάσει.
Το μάτι του έπεσε πάνω στους χιλιάδες οπαδούς της ομάδας του, πολλοί ήταν βουρκωμένοι, σχεδόν όλοι σιωπηλοί, τον παρακολουθούσαν να κατευθύνεται προς την φυσούνα.
Το μυαλό του ταξίδεψε στην πατρίδα του, ήξερε ότι ολόκληρη η χώρα του έκλαιγε μαζί του!
Λίγα μέτρα ακόμα σκέφτηκε, φτάνω στη φυσούνα, να μπω να μη με βλέπουν!
Έφτασε μέσα, γύρισε και κοίταξε στο γήπεδο όπου ο αγώνας ξεκινούσε και πάλι. Είσαι μόνο 26 χρονών μονολόγησε για να δώσει κουράγιο στον εαυτό του! Θα έχω κι άλλες ευκαιρίες συμπλήρωσε την σκέψη του!
Το μάτι του έπεσε πάνω στον παίκτη που είχε αναλάβει στον αγώνα την φύλαξή του, εκείνος ψύχραιμος έδινε κάποιες οδηγίες στους υπόλοιπους συμπαίκτες του.
Έσκυψε το κεφάλι και γύρισε να φύγει. Όλα τέλειωσαν, μονολόγησε.
Δίπλα του βρέθηκε ξαφνικά ένας δημοσιογράφος, που προσπάθησε να του πάρει μια δήλωση.
- Στο σημερινό τελικό ο ρεαλισμός έλεγε ότι θα χάσετε, όμως συναισθηματικά οι περισσότεροι ήθελαν να κερδίσετε! Μπορεί ο τραυματισμός σου να κρίνει το σημερινό αποτέλεσμα;
Τον κοίταξε σαν να μην είχε ακούσει κουβέντα, από την ανάλυση του δημοσιογράφου. Ξαφνικά απευθύνθηκε εκείνος στον δημοσιογράφο:
- Ας σε ρωτήσω εγώ κάτι, αν έχεις όλες τις απαντήσεις! Ξέρεις τι δουλειά μπορεί να έχει μια Τζαμαϊκανή ομάδα σε αγώνα ελκήθρου;
Ο δημοσιογράφος αν και είχε ακούσει καθαρά την ερώτηση, είχε σαστίσει τόσο, που το μόνο που μπόρεσε να ψελλίσει ήταν να επαναλάβει και πάλι αν μπορούσε την ερώτηση!
Εκείνος τον κοίταξε μέσα στα μάτια, τον λυπήθηκε, αυτός δεν μου φταίει σε τίποτε, σκέφτηκε!
- Λέω μήπως ξέρεις τι δουλειά έχει ένας Αιγύπτιος στον τελικό της Ευρώπης; Καμία φίλε μου και γι' αυτό βρίσκεται ήδη στη φυσούνα.
Οι γιατροί που τον συνόδευαν τον τράβηξαν διακριτικά προς τα αποδυτήρια.
- Η ζωή δεν είναι ούτε παραμύθι, ούτε ταινία, ήταν οι τελευταίες κουβέντες που είπε στο δημοσιογράφο που έμεινε να το κοιτά με απορία, λίγο πριν αποχωρήσει οριστικά από την φυσούνα.
Είναι απίστευτο αυτό που μου συμβαίνει μ αυτό το παλικάρι, είμαι Χριστιανός κι όμως παρότι Σαλάχ και μωαμεθανός τον αγαπώ περισσότερο από τον Κριστιάνο ή στον Σέργιο γιατί το χαμόγελο του δείχνει την ομορφιά της ψυχής του.
Ποδοσφαιρική αλήτηα ,
επιπέδου τζαμιον ληκ ....
Αλλά έπρεπε να το πάρει ,η ρεαλ,
Γιατί κάτι δε μου κάθετες ,καλά και με τα λάθη του τερματοφύλακα,,,
Σε συνδιασμό με την αγονηστηκη πτοση της ληβερπουλ μετά το τραυματισμό και την αποχώρηση του Σαλαχ
Απλά έλεος τίποτα άλλο. Ξεφτιλιζεστε κάθε μέρα και περισσότερο. Για γέλια ή κατάσταση.
Μια ποδοσφαιρικη τραγωδια ανευ προηγουμενου τελικα ο τραυματισμος ενος παικτη!Τυφλα να 'χει το Χέυζελ..! :/ 👇
- Το ανέκδοτο με το 4 το ξέρεις; - Σ' αρέσουν τα ανέκδοτα; Α εμείς θα πάμε πολύ μακριά! - Ήταν ένας μια φορά που 'χε γούρι το 4. Πάει στον Ιππόδρομο, στην 4η ιπποδρομία, πάει και βλέπει ένα άλογο με το νούμερο 444, τρελαίνεται τα χώνει όλα, Φορκάστ , Γκανιάν, Τρικάστ, όλα! Ξέρεις τι έγινε; - Τι έγινε; - Ήρθε 4ο
Η ταινία ξεκινά με τον Τάκη (Αιμίλιο Χειλάκη) μέσα από τα κάγκελα της φυλακής να αφηγείται στον συγκρατούμενο του (Μιχάλη Ιατρόπουλο) πως βρέθηκε μέσα.
Έτσι μαθαίνουμε ότι ο Τάκης που κατάγεται από τα Γιάννενα, όσο σπούδαζε στην Ιατρική Αθηνών έμπλεξε με τον τζόγο και το καζίνο.
Μέσα στο καζίνο αρχικά θα γνωρίσει τον Λεωνίδα (Σπύρος Σταυρινίδης), που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του νεόπλουτου της εποχής που εκπροσωπεί, πίνει, τρώει, παίζει, του αρέσουν τα μπουζούκια και συνδικαλίζεται υπέρ των αγροτών.
Η κόρη του Λεωνίδα, η Βέρα (Μαρία Σολωμού) σε μια προσπάθεια να τον ξεμπλέξει πιάνει δουλειά στο καζίνο ως κρουπιέρης και εκείνος εξαιτίας του απαγορευτικού πρώτου βαθμού συγγένειάς των υπαλλήλων, δεν επιτρέπεται να παίξει!
Ο Λεωνίδας στη συνέχεια θα καταφέρει να πείσει τον νεαρό φοιτητή Ιατρικής να παίζει στο καζίνο και για εκείνον!
Αγαπημένη ατάκα του Λεωνίδα και μία από τις πολλές που λέει στην ταινία “...Θα γίνει η μάχη των μαύρων, μέσα σε τούνελ...”
Η συμμαχία μεταξύ των δυο αντρών θα δημιουργήσει και μια φιλική σχέση μεταξύ τους, η οποία πολλές φορές θα έχει την μορφή πατέρα και παιδιού.
Η κατάσταση θα ανατραπεί όταν ο Τάκης ερωτευτεί την Βέρα, που συναντάει πια σχεδόν καθημερινά στο καζίνο.
Εκείνη αν και σε σχέση με τον προϊστάμενο του καζίνο θα ενδώσει στον έρωτα του Τάκη. Εκείνος παρασυρμένος από την ζήλια του ένα βράδυ θα χάσει ένα μεγάλο ποσό βάζοντας σε περιπέτειες τον Λεωνίδα που ήδη χρωστάει λεφτά σε τοκογλύφους.
Ο Τάκης τότε της προτείνει να στήσουν μια κομπίνα εις βάρος του καζίνου και εκείνη να του δώσει λεφτά στη ρουλέτα. Πράγματι το ζευγάρι εξαφανίζεται από την περιοχή με ένα μεγάλο ποσό και ζει τον έρωτά του απομονωμένα.
Ο Λεωνίδας όμως, που μετά τη φυγή της κόρης του, γύρισε σε όλες τις παλιές κακές συνήθειες, πεθαίνει από έμφραγμα. Η Βέρα γυρίζει για την κηδεία και ύστερα από πιέσεις του καζίνο καταδικάζει τον Τάκη για να γλυτώσει η ίδια.
Ο Τάκης καταλήγει στη φυλακή και εκείνη σε μια ζωή μοιρασμένη ανάμεσα σε εφήμερους έρωτες, αλκοόλ και τζόγο.
Μέσα στη φυλακή αξίζει να αναφέρουμε δύο περιστατικά, ο συγκρατούμενος του Τάκη πεθαίνει από υπερβολική δόση χαπιών και ο αιώνιος φοιτητής της Ιατρικής στέκεται ανίκανος να δώσει τις πρώτες βοήθειες στο φίλο του και μέσα σε πανικό φωνάζει
- Έναν Γιατρό παιδιά, έναν Γιατρό! Για να καταρρεύσει λίγο αργότερα μονολογώντας ότι αυτό που φοβάσαι περισσότερο στη ζωή σου, αυτό θα σου συμβεί...
Στο δεύτερο περιστατικό θα τον επισκεφτεί η μητέρα της Βέρας στη φυλακή και θα τον ενημερώσει για την κατάσταση της κόρης της προτρέποντας τον να πάει να την βρει
- Μόνο εσύ μπορείς να την βγάλεις από κει...Άντρας σημαίνει να συγχωρείς, όχι να έχεις λεφτά!
Εκείνος τελικά θα πάρει άδεια και θα το κάνει.
Η ταινία κλείνει με τη Βέρα να του χαρίζει σε επισκεπτήριο ένα γουόκμαν και να υπόσχεται ότι θα ξανάρθει.
Ο Τάκης της απαντά ότι εδώ θα είναι, πατάει το play, κλείνει τα μάτια, χαμογελάει ενώ ακούγεται το τραγούδι Romance in Durango του Bob Dylan.
“...The dogs are barking and what's done is done...”
------------------------------------------------ ROMANCE IN DURANGO BOB DYLAN www.youtube.com/watch?v=XJ2b3lIFwtw ------------------------------------------------
Παρασκευή, 19 Οκτωβρίου 1906, Προβηγκία, Νότια Γαλλία,
Η ελαφριά βροχή με την οποία ξεκίνησε η μέρα, σύντομα εξελίχθηκε σε καταιγίδα. Ο Πωλ όμως ήταν τόσο απορροφημένος από τον πίνακα που ήθελε να τελειώσει που δεν αποφάσιζε να φύγει!
Το χωράφι το οποίο είχε επιλέξει να στήσει τα σύνεργα του δεν είχε ούτε ένα φυσικό υπόστεγο και έτσι ήταν αναγκασμένος να υπομένει την καταιγίδα που δεν έλεγε να κοπάσει με τίποτε... Δυο ώρες αργότερα μουσκεμένος ως το κόκκαλο και εξαντλημένος αποφασίζει τελικά να γυρίσει σπίτι του.
Στο δρόμο δεν θα αντέξει και θα λιποθυμήσει. Λίγο αργότερα θα περάσει ένας συγχωριανός του που θα τον μεταφέρει σπίτι του. Τρεις μέρες αργότερα, στις 22 Οκτωβρίου του 1906, σε ηλικία 67 ετών, θα πεθάνει από πνευμονία.
Οι Χαρτοπαίκτες είναι μια σειρά ελαιογραφιών που αποτελούνται από 5 παραλλαγές που δημιουργήθηκαν από τον Σεζάν στις αρχές του 1890.
Στην πρώτη παραλλαγή που δημιουργήθηκε μεταξύ 1890 και 1892 απεικονίζονται 5 πρόσωπα. Οι τρεις παίζουν χαρτιά, ένας τέταρτος τους παρακολουθεί όρθιος, ενώ υπάρχει και καθιστή μια νεαρή γυναίκα, που αν κρίνουμε από τα κοινά χαρακτηριστικά πρέπει να έχει μάλλον συγγένεια με τον χαρτοπαίκτη που παρακολουθεί!
Στον δεύτερο πίνακα που ακολούθησε και πρέπει να δημιουργήθηκε μεταξύ 1891 και 1892 απεικονίζονται πια 4 πρόσωπα, αφού το κορίτσι έχει εξαφανιστεί από το τοπίο! Μια δεύτερη σημαντική διαφορά είναι ότι σε αυτόν τον πίνακα όλοι φοράνε καπέλα, ενώ στον πρώτο αυτός που καθόταν μαζί με το κορίτσι δεν φορούσε καπέλο.
Στον τρίτο πίνακα που ακολούθησε και πρέπει να δημιουργήθηκε μεταξύ 1894 και 1895 απεικονίζονται πια μόνο 2 πρόσωπα, στα χέρια τους κρατάνε λίγα τραπουλόχαρτα ενώ υπάρχει και ένα μπουκάλι κρασί πάνω στο τραπέζι.
Στον τέταρτο πίνακα που πρέπει να δημιουργήθηκε το 1895 τα 2 πρόσωπα κρατάνε στα χέρια τους περισσότερα τραπουλόχαρτα ενώ το μπουκάλι με το κρασί έχει σχεδόν εξαφανιστεί, αφού ο ζωγράφος σε αυτό το έργο επιλέγει να σχεδιάσει με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται σχεδόν ένα με την ξύλινη πόρτα που στέκει πίσω του!
Στον πέμπτο και τελευταίο πίνακα της σειράς, έχουμε μια πιο κοντινή απεικόνιση των δύο παικτών, που ο καθένας κρατάει αρκετά τραπουλόχαρτα ενώ το μπουκάλι με το κρασί κάνει και πάλι την εμφάνισή του πιο καθαρά! Ο τελευταίος αυτός πίνακας της σειράς έγινε το 2011 ο πιο ακριβοπληρωμένος πίνακας του κόσμου, όταν τον αγόρασε στην τιμή ρεκόρ των 250 εκατομμυρίων δολαρίων το εμιράτο του Κατάρ.
***Η δημοπρασία (διήγημα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα)
Παρασκευή, 14 Ιανουαρίου, 2011, Αθήνα, Ελλάδα
Όταν ένας τόσο γνωστός πίνακας βγαίνει σε δημοπρασία, το μόνο που δεν ενδιαφέρει κανέναν πια είναι η καλλιτεχνική του αξία, σκεφτόταν ενώ άναβε το τρίτο τσιγάρο περιμένοντας το ραντεβού του που είχε καθυστερήσει ήδη 10 λεπτά.
Όσο ζούσε ο πατέρας του, ο πίνακας είχε φτάσει πολλές φορές στο τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων αλλά πάντα τελευταία στιγμή αποφάσιζε να τον κρατήσει.
- Εγώ θα γράψω ιστορία σήμερα, σκεφτόταν ενώ άναβε άλλο ένα τσιγάρο. Σήμερα θα πετύχω να πάρω την υψηλότερη τιμή που έπιασε ποτέ πίνακας, έλεγε στον εαυτό του και η αδρεναλίνη του είχε φτάσει στα ύψη!
Μια δημοπρασία τέτοιου επιπέδου, περισσότερο από το καλλιτεχνικό, περισσότερο ακόμα και από το χρηματικό μέρος θα χαρακτήριζε μια για πάντα την διαπραγματευτική του ικανότητα και θα τον έβγαζε οριστικά από την σκιά του πατέρα του.
Επιτέλους έφτασε και ο εκπρόσωπος της βασιλικής οικογένειας.
- Θα είμαι σύντομος κύριε. Έχω εξουσιοδοτηθεί να φύγω από εδώ με την υπογραφή σας, τώρα πια εξαρτάται μόνο από εσάς. - Γνωρίζετε τις προσφορές των Larry Gagosian και William Acquavella; - Ναι είδα το mail που μου προωθήσατε. Λοιπόν 250 εκατομμύρια υπογράφουμε και ο πίνακας περνά στην ιστορία σαν ο πιο ακριβοπληρωμένος στην ιστορία της τέχνης - Γεγονός από το οποίο φυσικά έχετε να κερδίσετε πολλά! - Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι win & win situation όπως λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, είπε σε άψογα αγγλικά ο εκπρόσωπός και έβγαλε από έναν χαρτοφύλακα μια στοίβα χαρτιά.
Πήρε το στυλό στα χέρια του και λίγο πριν υπογράψει έκανε μια τελευταία σκέψη. Μια σκέψη που άνηκε στον πατέρα του, που είχε πεθάνει πριν λίγους μήνες και που ήταν σίγουρος ότι δεν θα υπέγραφε τελικά! Εκείνος για άλλη μια φορά θα το είχε αναβάλλει.
- Οι συναισθηματισμοί είναι μια πολυτέλεια που δεν έχω, είπε περισσότερο συμπληρώνοντας την σκέψη του και λιγότερο απευθυνόμενος στον εκπρόσωπο. - Έτσι είναι κύριε. Για 250 εκατομμύρια δολάρια κανείς δεν θα είχε! - Θες να σου πω μια αλήθεια; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί άρεσε τόσο στον πατέρα μου αυτός ο πίνακας, είπε και υπόγραψε.
Ο εκπρόσωπος μάζεψε γρήγορα τα χαρτιά σηκώθηκε όρθιος και ετοιμάστηκε να αποχωρήσει. Όταν έφτασε στην πόρτα γύρισε στον κληρονόμο και αντί για τον τυπικό χαιρετισμό του είπε:
- Όλα τα πράγματα έχουν μόνο την αξία που τους δίνουμε. Για τον πατέρα σας ο πίνακας μπορεί να ήταν συνδεδεμένος με μια πολύτιμη ανάμνηση που δεν ήθελε να την αποχωριστεί. Για σας είναι ένας τρόπος να γράψετε ιστορία και να αποδείξετε την ικανότητα σας. Ο πατέρας σας έφυγε μαζί και η εποχή από την οποία ερχόταν. Καλή σας μέρα, είπε κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
Ο κληρονόμος όταν έμεινε μόνος του κατευθύνθηκε για τελευταία φορά στο δωμάτιο που ακόμα φιλοξενούσε τον πίνακα, μπήκε μέσα κάθισε σε μια πολυθρόνα που υπήρχε απέναντι από τον πίνακα και για πρώτη φορά έκλαψε για τον πατέρα του.
------------------------------------------------ # Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Multi-tasking Μυθιστόρημα ή αλλιώς το μέλλον του Μυθιστορήματος (Video)
Ζούμε σε μια εποχή που ο κόσμος διαβάζει. Διαβάζει περισσότερο μάλλον από οποιαδήποτε άλλη εποχή. Οι περισσότεροι περνάμε τον χρόνο μας σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπου εκτός από την επικαιρότητα, πολιτικές ειδήσεις, αθλητικές ειδήσεις, περίεργες ειδήσεις κτλ. διαβάζουμε κυρίως απόψεις και σχόλια φίλων μας και οτιδήποτε άλλο περνά μπροστά από το χρονολόγιο μας.
Παρόλο που σήμερα διαβάζουμε πολύ όπως προανέφερα, υπάρχει εδώ μια φαινομενική παραδοξότητα. Δεν διαβάζουμε βιβλία. Σχεδόν καθόλου!
'Όλες οι στατιστικές και οι έρευνες γύρω από το βιβλίο μιλάνε για το ίδιο πράγμα, ειδικά οι νέοι όχι μόνο δεν διαβάζουν βιβλία αλλά και το θεωρούν ένα είδος αναχρονιστικό, βαρετό και ξεπερασμένο.
Τα τελευταία 10 χρόνια γνώρισε ανάπτυξη ένα είδος λογοτεχνίας που αυθαίρετα την ονόμασα “τύπου reality”, μια λογοτεχνία που για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα είχε βρει ένα κοινό κυρίως σε γυναίκες, συνήθως πάνω από 35 που ακόμα τότε δεν είχαν γραφτεί σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Σταδιακά και αυτό το κοινό όσο ερχόταν πιο πολύ σε επαφή με την τεχνολογία και τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης τόσο απομακρυνόταν από το βιβλίο και φτάσαμε στο σήμερα, που ουσιαστικά δεν υπάρχει πια κοινό για την λογοτεχνία...Δεν διαβάζει πια σχεδόν κανείς!
Παρ' όλα αυτά βιβλία συνεχίζουν να εκδίδονται με απίστευτη συχνότητα! Το νέο είδος αυτό λογοτεχνίας μας κληρονόμησε μια γενιά συγγραφέων που παράγει ασταμάτητα.
Ειρωνεία της εποχής! Περισσότεροι οι συγγραφείς από τους αναγνώστες! Τα βιβλία πια είναι αμέτρητα και σχεδόν ο καθένας διεκδικεί το δικαίωμα να διηγηθεί την ιστορία του.
Ο “θάνατος” της τέχνης του μυθιστορήματος ίσως τελικά να προέλθει, όχι από την μη παραγωγή μυθιστορημάτων, αλλά από τον υπερκορεσμό της παραγωγής βιβλίων!
Σήμερα έχει χαθεί και ένας σημαντικό κρίκος με το μυθιστόρημα των προηγούμενων χρόνων. Στα βιβλία εκείνα ο αναγνώστης συχνά θα συναντήσει έναν “φανταστικό” διάλογο ανάμεσα σε συγγραφείς. Ο μυθιστοριογράφος δεν έκρυβε ούτε τις επιρροές που είχε από άλλους συγγραφείς αλλά ούτε και τις διαφωνίες του!
Ο σημερινός συγγραφέας δεν κάνει τέτοιο διάλογο, πιθανότατα γιατί δεν έχει διαβάσει άλλους συγγραφείς! Άλλη μια παραδοξότητα της εποχής:
Συγγραφείς που έχουν διαβάσει μόνο τα βιβλία τους!
Ήμουν προχτές με μια παρέα παιδιών και παρακολουθούσαμε μαζί στο Youtube μια εκπομπή του παιγνιδιού Money Drops. Σε μια πολύ κρίσιμη ερώτηση που έκανε η παρουσιάστρια το ερώτημα ήταν πως αναπαράγονται τα δελφίνια. Στην παρέα μου όλα τα παιδιά ταυτόχρονα έβγαλαν τα κινητά του και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είχαν βρει την σωστή απάντηση που δυστυχώς δεν έδωσε η παρέα στο παιγνίδι και έχασε στη συνέχεια.
Όταν τέλειωσε το παιγνίδι, θέλησα να κάνω στα παιδιά μια σειρά από ερωτήσεις σχετικά με τα δελφίνια. Πόσο χρόνο ζουν κατά μέσο όρο, με τι τρέφονται, ποιες θάλασσες προτιμούν, το επίπεδο νοημοσύνης τους, την σχέση που έχουν με τους ανθρώπους κτλ. Κανείς από την παρέα δεν γνώριζε και αυτό που μου ζήτησαν ήταν να κάνω μία, μία της ερωτήσεις ώστε να έχουν χρόνο να απαντήσουν με βάση το Google.
Σήμερα αναμφισβήτητα ζούμε στην εποχή της άμεσης πληροφορίας, η πληροφορία όποια και αν είναι αυτή που ζητάμε είναι σχεδόν πάντα άμεσα διαθέσιμη. Φαίνεται όμως ότι για κάποιο λόγο μένουμε μόνο στην πληροφορία και δεν φτάνουμε στη γνώση!
Ας κρατήσουμε το τελευταίο γενικό συμπέρασμα και ας πάμε σε έναν δεύτερο χαρακτηρισμό της εποχής. Επίσης αναμφισβήτητα ζούμε στην εποχή του ίντερνετ, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του multitasking.
Facebook, Twitter, Instagram, Snapchat και άλλα μέσα δικτύωσης διεκδικούν και κερδίζουν καθημερινά ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μας.
Ανέφερα πιο πάνω έναν όρο, είπα ότι ζούμε στην εποχή του multitasking. Ας δώσουμε έναν σύντομο ορισμό και γι' αυτό.
Multitasking στην τεχνολογία είναι ένας όρος που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε ένα πρόγραμμα, μια έξυπνη συσκευή που μπορεί να εκτελεί πολλές λειτουργίες ταυτόχρονα σε αντίθεση με το το single tasking όταν μπορεί να εκτελεί μόνο μια συγκεκριμένη λειτουργία κάθε φορά.
Πολύ πριν η τεχνολογία τον εισάγει σαν όρο, οι γυναίκες ειδικά στις παλιότερες γενιές ήταν ήδη εξοικειωμένες με αυτό.
Ας δούμε την παρακάτω εικόνα, η οποία ίσως παραπέμπει σε μια παλιότερη εποχή :
Μια γυναίκα κρατά το μωρό της στην αγκαλιά, σιδερώνει, ενώ έχει ταυτόχρονα το φαγητό στο φούρνο και τα ρούχα στο πλυντήριο. Στο άλλο δωμάτιο ο άντρας της θα περάσει όλο το απόγευμα του προσπαθώντας να βιδώσει μια λάμπα. Ίσως μελετήσει πρώτα το είδος ρεύματος, τα διάφορα είδη λάμπας που υπάρχουν, με ποια θα έχει μεγαλύτερη απόδοση, ποια θα του εξοικονομήσει περισσότερη ενέργεια και πολλά άλλα που θα του “φάνε” όλο το απόγευμα για να καταλήξει τελικά ποια λάμπα θα βιδώσει....
Σήμερα λίγο πολύ όλοι ζούμε σε multitasking συνθήκες. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος έχουμε ανοιχτό το Facebook στον υπολογιστή μας και διαβάζουμε αναρτήσεις στο χρονολόγιο, ταυτόχρονα έχουμε ανοιχτό και τον Messenger για να συνομιλούμε με φίλους, ενώ τσεκάρουμε Instagram, Viber και Snapchat από το κινητό ακούγοντας μουσική στο Youtube.
Ο εγκέφαλος μας καθημερινά εθίζεται όλο και περισσότερο σε συνθήκες multitasking θεωρώντας συνθήκες στις οποίες χρειάζεται να λειτουργήσει ως single task αναχρονιστικές, βαρετές και ξεπερασμένες.
Το διάβασμα ενός βιβλίου, δυστυχώς είναι μια λειτουργία που μπορεί να εκτελεστεί μόνο σε single task. Είναι πολύ δύσκολο να διαβάζεις ένα βιβλίο και να έχεις ταυτόχρονα και άλλες λειτουργίες να εκτελέσεις.
Οτιδήποτε όμως δεν εξελίσσεται με την εποχή του πεθαίνει...
Μπορεί λοιπόν ένα βιβλίο να μας δώσει την αισθητική μιας multitasking λειτουργίας;
***Η Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα
Η σκέψη αυτή γέννησε το πρώτο μου μυθιστόρημα την Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα. Με την ίδια λογική, όμως, έχουν γραφτεί και τα επόμενα δύο μυθιστορήματα μου.
Με συνεχόμενες “παρεμβολές” από τραγούδια, ταινίες και άλλα βιβλία, προσπαθώ να δώσω στο μυθιστόρημά μου την αισθητική του multi-tasking! Όμως και ο τρόπος γραφής μεταβάλλεται συνεχώς από τον κλασσικό μυθιστορηματικό σε δοκιμιακό, στη συνέχεια μετατρέπεται σε ιστοσελίδα, σε περιοδικό, παρεμβάλλομαι ο ίδιος και λέω τις σκέψεις μου και στο τέλος καταλήγει σε λεύκωμα, χωρίς όλο να αυτό να είναι εις βάρος της ροής. Η γραφή είναι περισσότερο αφαιρετική. Δεν περιγράφω τοπία, τον καιρό ή τα συναισθήματα των ηρώων. Αφήνω τον αναγνώστη από τις πράξεις των ηρώων να αποφασίσει και να ερμηνεύσει τις συμπεριφορές τους, ανάλογα και με τη δική του διάθεση και τα δικά του βιώματα. Επίσης το λεξιλόγιο και οι εκφράσεις που χρησιμοποιώ είναι όσο πιο απλές γίνονται, δημιουργώντας συνθήκες πραγματικής εύκολης ανάγνωσης από όλους. Σε μια εποχή που κάνουμε πολλές ώρες chat χρησιμοποιώντας εικονίδια και το ελάχιστο λεξιλόγιο, δεν θέλω να κουράσω τον αναγνώστη με λέξεις που θα του είναι άγνωστες.
Τώρα όσο αφορά την υπόθεση του βιβλίου θα έλεγα ότι, η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα είναι ένα μυθιστόρημα που ψηλαφίζει την ερωτική σύγχυση στην εποχή του ίντερνετ. Ως αξία σήμερα ο έρωτας, μάλλον είναι στην υψηλότερη θέση όλων των εποχών! Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθημερινά στήνουν μια γιορτή του έρωτα, στην οποία αυτός που δεν συμμετέχει σε αυτήν αισθάνεται απρόσκλητος επισκέπτης σε ένα φαντασμαγορικό πάρτι, που το παρακολουθεί αμέτοχος από μια κλειδαρότρυπα. Κάπου εδώ ξεκινά το παράδοξο του έρωτα της εποχής των Social Media. Οι ήρωες μου δεν ξέρουν να διαχειριστούν το τέλος του έρωτα που το βιώνουν σχετικά γρήγορα, ενώ όλοι στην γιορτή τον παρουσιάζουν ως αιώνιο. Στέκουν με αμηχανία στο τέλος του έρωτα, δεν έχουν κάποιο εγχειρίδιο, κάποιον οδηγό να το εξηγήσουν και δεν ξέρουν αν φταίνε οι ίδιοι ή αν κάτι πήγε στραβά... Η ψηφιακή τελειώνει και αυτή το ίδιο απότομα, όπως και ο έρωτας, και είναι εξίσου σύντομη, όπως και αυτός σήμερα.
***Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά
Και το ρεφρέν γράφτηκε με την ίδια τεχνική που γράφτηκε η Ψηφιακή. Μόνο που στο “ρεφρέν” σχεδόν όλα τα κείμενα που “παρεμβάλλουν” μέσα στην ιστορία έχουν την ίδια θεματική ενότητα και είναι εμπνευσμένα από το χώρο των μπουζουκιών.
Αφηγήσεις και Αστικοί Μύθοι για τον Ωνάση, τον Κουγιουμτζή, τον Χιώτη, αλλά και η ιστορία των μπουζουκιών από το σπάσιμο των πιάτων ως σήμερα είναι μόνο μερικές από τις ιστορίες που εκτυλίσσονται παράλληλα με την ερωτική ιστορία.
Το “Ρεφρέν” αφηγείται και αυτό μια τέτοια ερωτική ιστορία, όμως δεν μένει σε μια απλή καταγραφή της κατάστασης.
Και οι ήρωες του “Ρεφρέν” βιώνουν το τέλος του έρωτα, όμως σε μια υπέρβαση που κάνουν τον μετουσιώνουν σε αγάπη. «Είναι η αποστολή του έρωτα να πεθάνει και να παραχωρήσει τη θέση του στην αγάπη», γράφω κάπου μέσα στο “Ρεφρέν”. Μόλις 50 χρόνια πριν δεν ήταν αυτή η αποστολή του... “Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας” του Μάρκες κρατάει για πάντα, ο έρωτας στα χρόνια των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης όχι πια. Το “Ρεφρέν” ακολουθεί την διαδρομή που ξεκίνησε με την Ψηφιακή, της μετατροπής του αιώνιου έρωτα σε στιγμιαίο σήμερα και τον μετουσιώνει σε αγάπη. “...Γιατί νομίζεις λένε ότι οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο; Γιατί αν μπορεί να υπάρξει άδολη αγάπη, είναι αυτή που θα συναντήσεις στο τέλος του έρωτα. Αν μπορέσουμε να τον μεταβάλλουμε σε αγάπη, έχει εκπληρώσει την αποστολή του!...”
***Το παζλ
Το “Παζλ” μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα μυθιστόρημα διασκορπισμένο μέσα σε πολλά διηγήματα, στα οποία ψηλαφίζει διαφορετικά στάδια του έρωτα. Μπορείς να διαβάσεις κάθε ένα από αυτά “αυτόνομα” ακόμα και με τυχαία σειρά, όμως αν το διαβάσεις όλο θα δεις και μια συνολική εικόνα που αλλιώς θα σου έχει διαφύγει!
Τα διηγήματα του βιβλίου διαδραματίζονται “μέσα” σε κάποιο έργο τέχνης και με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν τα κεφάλαια: - Κεφάλαιο 1ο: “Σχεδόν έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν αστικό μύθο. - Κεφάλαιο 2ο: “Η γέννηση του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια φωτογραφία. - Κεφάλαιο 3ο: “Ο έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν πίνακα. - Κεφάλαιο 4ο: “Ο θάνατος του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε ένα τραγούδι. - Κεφάλαιο 5ο: “Η λήθη του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια ιστοσελίδα. - Κεφάλαιο 6ο: “Ο ανεκπλήρωτος έρωτας” Το διήγημά μου είναι μέσα σε ένα βιβλίο. - Κεφάλαιο 7ο: “Πέρα από τον έρωτα” Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια ταινία. Το κάθε κεφάλαιο συμπληρώνουν και μερικές παρεμβολές σχετικές με την θεματολογία στην οποία διαδραματίζεται το διήγημα. (π..χ. παρεμβολές σχετικές με αστικούς μύθους, στη συνέχεια παρεμβολές σχετικές με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική κτλ.) Το παζλ δεν υπακούει τους κλασσικούς κανόνες της αφήγησης. Είναι ένα μυθιστόρημα που ίσως κρύβεται μέσα σε 7 φαινομενικά αυτόνομα διηγήματα και που ένας ακόμα πιο προσεκτικός αναγνώστης ίσως το εντοπίσει και μέσα σε 3 διαφορετικά βιβλία. Αν και έχει ένα πρώτο επίπεδο εύκολης ανάγνωσης μιας και οποιαδήποτε χρονική στιγμή και να αποφασίσεις να το συνεχίσεις και από όποιο σημείο και να το ξεκινήσεις μπορείς να το διαβάσεις χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να γνωρίζεις τι έχει γραφτεί πριν ή μετά.
Στην ουσία του είναι ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο.
Το επίπεδο ευκολίας του “παζλ” με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος ο αναγνώστης, εξαρτάται μόνο από την διάθεση που θα δείξει για να το ψάξει!
Για να ολοκληρωθεί το κείμενο μου, όπως πρέπει, θα γυρίσουμε στον αρχικό προβληματισμό με τον οποίο ξεκίνησε!
***Θα γυρίσουμε πάλι στο μυθιστόρημα και στο τι θα κερδίσω από το διάβασμα του;
Μια γρήγορη απάντησα αν είσαι άντρας είναι θα έχεις περισσότερες κατακτήσεις στο γυναικείο φύλο! Πάντα ένας άντρας που ξέρει να μιλάει για τέχνη π.χ. για τον Βαν Γκογκ θα είναι πιο ελκυστικός από κάποιον που γνωρίζει μόνο για αθλητικά...
Μια πιο σοβαρή απάντηση είναι ότι το βιβλίο μπορεί να σου δώσει μια συσσωρευμένη εμπειρία χρόνων. Φαντάσου ότι έχεις μεταφερθεί στο χρόνο και είσαι Έλληνας στρατιώτης στον Τρωικό πόλεμο που μόλις έχει ξεκινήσει, χωρίς να έχεις διαβάσει την Ιλιάδα και μάχεσαι στην πρώτη γραμμή με πολλές πιθανότητες να πεθάνεις από στιγμή σε στιγμή! Φαντάσου τώρα να έχεις διαβάσει την Ιλιάδα...θα γλυτώσεις χρόνο, πολλές ανθρώπινες ζωές και μάλλον και την δική σου επειδή θα μπορείς να προτείνεις τον Δούρειο Ίππο... Μια επίσης σοβαρή απάντηση είναι ότι μέσα από το βιβλίο έχεις την δυνατότητα να ζήσεις και να ταξιδέψεις σε μέρη αλλά και σε καταστάσεις χωρίς να χρειαστεί να φύγεις ποτέ από το σπίτι σου!
Η επιστήμη ισχυρίζεται ότι: (Αντιγράφω από Το Παζλ): “... Έχει αποδειχθεί, βάση της Νευροεπιστήμης, ότι κατά την ανάγνωση μιας πλοκής ενός βιβλίου διεγείρονται διάφορες περιοχές του εγκεφάλου ενός αναγνώστη. Το περίεργο είναι ότι εάν αυτό ακριβώς που διάβασε ο αναγνώστης του συνέβαινε στην πραγματική ζωή, θα διεγείρονταν πάλι οι ίδιες ακριβώς περιοχές. Ο εγκέφαλος δεν μπορεί να κάνει διαχωρισμό μεταξύ ενός αληθινού γεγονότος και ενός μυθιστορηματικού. Οι άνθρωποι που διαβάζουν συχνά μυθιστορήματα, δραπετεύουν πλήρως σε μια εικονική πραγματικότητα...”
Και επειδή μπορεί ακόμα να μην σε έχω πείσει, κράτησα για το τέλος τον λόγο που εγώ διαβάζω μυθιστορήματα.
Το μυθιστόρημα έχει χαρακτηριστεί ως η τέχνη της αμφισημίας. Στη χώρα του μυθιστορήματος τίποτε δεν είναι δεδομένο. Η Άννα Καρένινα μπορεί να αυτοκτονήσει από μια σκέψη, χωρίς ποτέ η αυτοκτονία να της έχει περάσει ως τότε σαν ενδεχόμενο από το μυαλό. Πιστεύω ότι η εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα είναι δυνατή. Η τέχνη που μπορεί να φωτίσει όλες τις πτυχές τις ανθρώπινης ύπαρξης με όλες τις αντιθέσεις που μπορεί να συνυπάρχουν είναι το μυθιστόρημα.
Ο διάλογος που έχει ξεκινήσει η τέχνη του μυθιστορήματος με όλα τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο, είναι ένας διάλογος χωρίς δόγματα και χωρίς να ισχυρίζεται ότι γνωρίζει την αλήθεια.
Στο τέλος της εξίσωσης ίσως η λύση έχει περισσότερες από μια μεταβλητές που να την επαληθεύουν.
Πείτε μου αλήθεια, ποια επιστήμη έχει καταφέρει να προσεγγίσει τον έρωτα καλύτερα από ότι ο Θερβάντες στον Δον Κιχώτη;
------------------------------------------------ Κάμερα/Μοντάζ: Βασίλης Αντωνόπουλος Ολόκληρο το Video από την παρουσίαση: youtu.be/bQERriSCs9c ------------------------------------------------ # Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Where is the Life we have lost in living? Where is the wisdom we have lost in knowledge? Where is the knowledge we have lost in information? T. S. Eliot
Ti wraia prosegkisn!!Xairomai na diavazw keimena sou!!Na eisai kala!!
Συγχαρητήρια!!!!
Μπράβο, Γιώργο!!!!
Μπράβο, Γιώργο!!!❤️
Καλλιεργεια Ψυχης!!!
Είσαι ψυχούλα !! Τιμή μας !! Ξαδελφε και για το μυαλό σου και για την ψυχή σου !!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και πάλι στους 100 και πλέον καλλιτέχνες (Μουσικοί, Τραγουδιστές, Ηθοποιοί, Ζωγράφοι, Χορευτές κ.α.) που με τίμησαν με την παρουσία τους πάνω στη σκηνή του Συνεδριακού Κέντρου Δυτικής Ελλάδας, αλλά και στον κόσμο που γέμισε αυτόν τον μεγάλο και ωραίο χώρο και δημιούργησε τις ιδανικές συνθήκες για μια βραδιά που μάλλον δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Στο Video που θα δείτε συμμετείχαν:
- Η Συμφωνική Λαϊκή Ορχήστρα “Εν-Χορδώ” υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Θοδωρή Γεωργόπουλου
- Η Ορχήστρα Πνευστών Πατρεύς υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Ευρυσθένη Χατζηγιάννη
- H Θεατρική ομάδα του Τριαντάφυλλου Πατήρη, που παρουσίασε μια παράσταση βασισμένη και στα 3 βιβλία του συγγραφέα.
Κερδίστε 2 αντίτυπα του βιβλίου "Το Παζλ"!
Το Sin Radio, σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, σας δίνουν την ευκαιρία να αποκτήσετε το βιβλίο μου «Το Παζλ».
Αν θέλετε να δηλώστε συμμετοχή, το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να συμπληρώσετε τη φόρμα συμμετοχής που υπάρχει στο link που ακολουθεί!
Καλή τύχη!
contests.sinwebradio.com/2018/05/%ce%ba%ce%b5%cf%81%ce%b4%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b5-2-%ce%b1%ce%bd%...
Η λήθη του έρωτα (Διήγημα από το νέο μου μυθιστόρημα “Το Παζλ”)
Ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα στο σπίτι μου. Άνοιξα τον υπολογιστή, έβγαλα τα παπούτσια μου και μπήκα στο μπάνιο. Κάνει ζέστη, σκέφτηκα, υπερβολική ζέστη για να ασχοληθώ με οτιδήποτε!
Πήρα ένα μπουκαλάκι νερό από το ψυγείο και κάθισα μπροστά στον υπολογιστή μου. Άνοιξα τον Mozilla, συνδέθηκα στο Facebook, επέλεξα νέα καρτέλα, μπήκα Youtube και έβαλα μια λίστα από αγαπημένα τραγούδια να παίζει. Τέλος, σε μια τρίτη καρτέλα άνοιξα το Gmail και τσέκαρα τα e-mail μου.
Αφού είδα ότι τίποτε σημαντικό δεν είχε έρθει, γύρισα στο Facebook. Η ανάρτησή μου για τις ψηφιακές εκδοχές είχε πάει πολύ καλά!
Είχα γράψει: «Σήμερα όλοι έχουμε και μια ψηφιακή εκδοχή. Αυτό δημιουργεί μια σύγχυση, γιατί δεν είμαστε ταυτόσημοι με την ψηφιακή εκδοχή μας, οπότε όταν στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης συναντιούνται δύο άνθρωποι, ουσιαστικά διασταυρώνονται δύο ψηφιακές εκδοχές και δύο άτομα, με αποτέλεσμα μια πρωτόγνωρη ερωτική σύγχυση…
Μπορεί να ερωτευθώ την ψηφιακή εκδοχή κάποιου, αλλά να μην μου κάνει στον πραγματικό κόσμο ή και το αντίστροφο. Δηλαδή ζούμε στην ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα…»
Σκέφτηκα την ανάρτηση για τον Λωτρέκ που ήθελα να κάνω αύριο. Έπρεπε να φωτίσω τη στιγμή τού έρωτα ακριβώς όπως έκανε και εκείνος με τον πίνακά του! Μπήκα στο Wikipedia και αντέγραψα το κείμενο που αφορούσε τον αριθμό των έργων του:
«Έζησε μόλις τριάντα έξι χρόνια, πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει 737 πίνακες σε καμβά, 275 νερομπογιές, 363 γκραβούρες και αφίσες, 5.084 σχέδια, κεραμικά και βιτρό, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των έργων του που έχουν χαθεί…»
Άνοιξα τον messenger, βρήκα τον George Perisanidis και το έστειλα στον εαυτό μου, για να μην το ψάχνω το βράδυ που θα έγραφα το διήγημα για τον Λωτρέκ.
Ξαφνικά, η ένδειξη από τον messenger όπου υπήρχα εγώ κοκκίνισε και το ένα σαν νούμερο φώτισε το παραθυράκι που είχε το όνομά μου πάνω! Δεν είναι δυνατόν! σκέφτηκα. Όμως, δεν είχα κάνει λάθος! Είχα δεχτεί απάντηση από την ψηφιακή μου εκδοχή!
Με κάποια δυσπιστία για το τι πραγματικά συμβαίνει, και γεμάτος περιέργεια, άνοιξα πάλι τη συνομιλία.
«Εσύ πάντως δεν είσαι καθόλου ταυτόσημος μαζί μου. Είμαι πιο ευαίσθητος, πιο ρομαντικός και κυρίως εγώ πιστεύω στον έρωτα!»
Διάβαζα γεμάτος έκπληξη το μήνυμα της ψηφιακής μου εκδοχής και δεν ήξερα αν πρέπει να εστιάσω στο να του απαντήσω ή στον τρόπο που μπορούσε να επικοινωνεί μαζί μου!
Με έχει επηρεάσει η ζέστη! σκέφτηκα.
Όμως, όσο και να μην καταλάβαινα τι και πώς συμβαίνει, το μήνυμα ήταν εκεί γραμμένο στον messenger κάτω από αυτό που είχα στείλει εγώ στον εαυτό μου πριν λίγο για τον Λωτρέκ!
Αποφάσισα να συνεχίσω αυτόν τον παράλογο διάλογο.
«Πώς μπορείς και επικοινωνείς μαζί μου; Εγώ τα πληκτρολογώ; Γιατί λες πως δεν πιστεύω στον έρωτα;»
Πάτησα enter, το έστειλα στον εαυτό μου και περίμενα. Δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ. Μετά από πολύ λίγο το κόκκινο ένα φώτισε και πάλι το παράθυρό μου!
«Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλοι έχουν την τάση να προβάλλουν μια καλύτερη και πιο ποιοτική τους πλευρά. Το ίδιο δεν κάνεις και εσύ; Εξιδανικεύεις τον έρωτα χωρίς να πιστεύεις σε αυτόν!»
«Δεν είναι δυνατόν! Δεν είναι!» αναρωτήθηκα σχεδόν φωναχτά! «Αυτή είναι δικιά μου ατάκα από συνέντευξη!»
Μπήκα στο chat και με νεύρα απάντησα:
«Αυτό το έχω πει εγώ! Πώς τολμάς να το γυρίζεις εναντίον μου;»
«Κάνεις λάθος, εγώ το έχω πει, αλλά σίγουρα περιγράφει και εσένα!»
«Είναι φυσιολογικό να θέλω εδώ μέσα να δείξω την πιο ευαίσθητη πλευρά μου. Αυτό δεν με κάνει ψεύτικο! Πιστεύω σε όλα όσα γράφω!»
«Χμ… Για να δούμε! Πιστεύεις και σε αυτό: “Ο έρωτας είναι το μόνο παιχνίδι που απαιτεί δύο… Δεν μπορείς να το παίξεις μόνος σου… Δεν μπορούν να είναι περισσότεροι από δύο… Είχα γράψει κάποτε ότι απαιτεί αποκλειστικότητα. Το διορθώνω… Πιο σωστά… Είναι αναγκαία η αποκλειστικότητα, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να λειτουργήσεις αλλιώς…”»
«Και βέβαια το πιστεύω! Απλά αυτήν την περίοδο δεν είμαι ερωτευμένος. Όταν είμαι, το ξέρεις ότι γίνομαι μονογαμικός!»
«Το μόνο που πιστεύω, είναι ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί, δεν θα σε έκανα ούτε φίλο μου!»
«Σε ενοχλεί που γράφω τόσα πολλά για τον έρωτα, ενώ δεν είμαι ερωτευμένος;»
«Με ενοχλεί που εγώ ζω στον έρωτα και εσύ τη λήθη του. Είμαστε τα δύο άκρα!»
«Ωραία ατάκα. Εγώ την έχω πει ή μόνος σου το σκέφτηκες;»
«Η λήθη, η περίοδος ανάμεσα σε δύο έρωτες, εκεί μέσα έχεις εγκλωβιστεί και δεν κάνεις τίποτε για να βγεις!»
«Ίσως στη ζωή μου να έχω ερωτευτεί περισσότερες φορές από ό,τι μου αναλογεί…»
«Ξέρεις ότι δεν είναι αλήθεια!»
«Θα μου εξηγήσεις πώς μπορείς να μου απαντάς;»
«Μα αφού είμαστε στην ψηφιακή σφαίρα του αληθοφανούς».
«Και αυτό δική μου ατάκα είναι!»
«Λάθος, δική μου! Εγώ είμαι η ψηφιακή σου απεικόνιση!»
«Και εγώ; Μου είναι δύσκολο να προσδιοριστώ χωρίς εσένα!»
«Κάτσε να γράψεις για τον Λωτρέκ, θα σου βγει ωραίο, αλκοολικός με έφεση στα καμπαρέ και στις πουτάνες! Πριν όμως, κάνε μια ανάρτηση το Chi Mai του Morricone, θέλω να το ακούσω!» «Εντάξει, λοιπόν!»
Μπήκα στις ρυθμίσεις και έβαλα τη συνομιλία που μόλις είχα στο κεντρικό παράθυρο και τη διάβασα πάλι. Προσπάθησα να σκεφτώ αν όντως έχω εγκλωβιστεί στη λήθη του έρωτα.
Ασυναίσθητα ξεκίνησα να μετρώ τους έρωτες που είχα μέχρι τώρα. Ο πρώτος μου έρωτας ήταν η Όλγα στην πέμπτη δημοτικού, φιληθήκαμε σε ένα πάρτι μετά από σχεδόν δύο χρόνια «σχέσης».
Στάσου!
Στη Γερμανία, ακόμα πιο μικρός, στην πρώτη δημοτικού, ήμουν ερωτευμένος με την Κάτια! Εκείνη δεν με ήθελε, μάλλον, αλλά αυτά που αισθανόμουν εγώ για εκείνη ήταν σίγουρα έρωτας.
Ξαφνικά κατάλαβα ότι η ψηφιακή μου εκδοχή είχε δίκιο.
Ζούσα στη λήθη του έρωτα! Μόνο που στην περιγραφή του είχε παραλείψει κάτι, τον συμπληρώνω και θα τον αφήσω αύριο να το ποστάρει στο Facebook.
«Η λήθη, η περίοδος ανάμεσα σε δύο έρωτες, που το συναίσθημα του έρωτα ζωντανεύει μέσα μας, μόνο μέσα από παλιές μνήμες…»
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ------------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Οι πιο πολλες αναρτησεις ειναι για να ακουμε τον εαυτο μας ....φοβομαστε να ακουσουμε τα ιδια λογια απο καποιον αλλο!!! Εξαιρετικο κειμενο με αιχμηρες διαστασεις...
Καταπληκτικό κείμενο ...μου θυμίσατε τον εαυτό μου στην εφηβεία .. τότε όμως δεν υπήρχε το μεσεντζερ .... υπήρχε καθρέφτης ... ακόμα πιο δύσκολο ...
Μια πολιτιστική βραδιά με έκθεση ζωγραφικής, θεατρικό έργο και ζωντανή συναυλία για παρουσίαση βιβλίου!
Την Παρασκευή, στις 27 Απριλίου στις 20:30, ο Γιώργος Περισανίδης, στο Συνεδριακό Κέντρο του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας στην Πάτρα, παρουσιάζει το νέο μυθιστόρημα του, “Το Παζλ”
Στο “Παζλ” ο συγγραφέας επιχειρεί μια νέα προσέγγιση στο μυθιστόρημα εισάγοντας μια καινούργια δομή!
Μια νέα δομή, απαιτεί και έναν νέο τρόπο παρουσίασης!
Έτσι στην παρουσίαση θα συμμετέχουν οι παρακάτω καλλιτεχνικές ομάδες.
- Η Συμφωνική Λαϊκή Ορχήστρα “Εν-Χορδώ” υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Θοδωρή Γεωργόπουλου
- Η Ορχήστρα Πνευστών Πατρεύς υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Ευρυσθένη Χατζηγιάννη.
- Θεατρική ομάδα σε σκηνοθεσία του Τριαντάφυλλου Πατήρη, που θα παρουσιάσει μια παράσταση βασισμένη και στα 3 βιβλία του συγγραφέα.
- Η Χορωδία Πολιτιστικού Ομίλου Τέχνη και Κίνηση (Υπεύθυνη Ευαγγελία Καραγεωργίου)
- Το Χορευτικό του Πολιτιστικού Ομίλου Τέχνη και Κίνηση υπό την καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Σουλτανά.
- Στη συνέχεια θα παρουσιαστεί Έκθεση Ζωγραφικής από έργα που εκτίθενται στο τελευταίο μυθιστόρημα του Γιώργου Περισανίδη. Την έκθεση έχει επιμεληθεί ο ζωγράφος Καραβασίλης Βασίλης.
Θα ερμηνεύσουν ο Δημήτρης Δημόπουλος και η Ανδριάνα Τσαγκάρη. Κείμενα θα διαβάσει ο Λάκης Βανταράκης. Την παρουσίαση και σκηνοθετική επιμέλεια της βραδιάς θα έχει ο Τριαντάφυλλος Πατήρης.
Συνολικά για την παρουσίαση του βιβλίου συμμετέχουν πάνω από 100 καλλιτέχνες, (Μουσικοί, Τραγουδιστές, Ηθοποιοί, Ζωγράφοι, Χορευτές κ.α.) που χωρίς την εθελοντική συνεισφορά τους το εγχείρημα θα ήταν αδύνατο.
“...Μια νέα φόρμα γραφής, μια νέα προσέγγιση στο μυθιστόρημα!...”
Αν ψάχνεις για ένα βιβλίο που μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά θα σε ξεκουράσει και θα σε χαλαρώσει, τότε το “Παζλ” δεν είναι αυτό που γυρεύεις.
Αν ψάχνεις για μια ιστορία με έστω μια κλασική δομή που έχει αρχή-μέση-τέλος και έναν πρωταγωνιστή-ήρωα, τότε το “Παζλ” δεν είναι αυτό που γυρεύεις.
Αν όμως θες να διαβάσεις ένα μυθιστόρημα που δεν υπακούει τους κλασσικούς κανόνες της αφήγησης, ένα μυθιστόρημα που ίσως κρύβεται μέσα σε 7 φαινομενικά αυτόνομα διηγήματα και που ένας ακόμα πιο προσεκτικός αναγνώστης ίσως το εντοπίσει και μέσα σε 3 διαφορετικά βιβλία τότε το “Παζλ” γράφτηκε για σένα!
Τι είναι το “Παζλ”;
Το “Παζλ” μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα μυθιστόρημα διασκορπισμένο μέσα σε πολλά διηγήματα, στα οποία ψηλαφίζει διαφορετικά στάδια του έρωτα.
Τα διηγήματα του βιβλίου διαδραματίζονται “μέσα” σε κάποιο έργο τέχνης και με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν τα κεφάλαια:
- Κεφάλαιο 1ο: “Σχεδόν έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν αστικό μύθο. - Κεφάλαιο 2ο: “Η γέννηση του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια φωτογραφία. - Κεφάλαιο 3ο: “Ο έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν πίνακα. - Κεφάλαιο 4ο: “Ο θάνατος του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε ένα τραγούδι. - Κεφάλαιο 5ο: “Η λήθη του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια ιστοσελίδα. - Κεφάλαιο 6ο: “Ο ανεκπλήρωτος έρωτας” Το διήγημά μου είναι μέσα σε ένα βιβλίο. - Κεφάλαιο 7ο: “Πέρα από τον έρωτα” Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια ταινία.
Το κάθε κεφάλαιο συμπληρώνουν και μερικές παρεμβολές σχετικές με την θεματολογία στην οποία διαδραματίζεται το διήγημα. (π..χ. παρεμβολές σχετικές με αστικούς μύθους, στη συνέχεια παρεμβολές σχετικές με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική κτλ.)
Τελικά το μυθιστόρημα που γεννήθηκε μπορεί να χαρακτηριστεί σαν δεκάδες αυτόνομα κομμάτια ενός παζλ. Μπορείς να διαβάσεις κάθε ένα από αυτά “αυτόνομα” ακόμα και με τυχαία σειρά, όμως αν το διαβάσεις όλο θα δεις και μια συνολική εικόνα που αλλιώς θα σου έχει διαφύγει!
Το “Παζλ” και η Ζωγραφική Το τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου είναι όλο αφιερωμένο στη ζωγραφική και εκεί υπάρχουν ιστορίες για τον Ντα Βίντσι, τον Πικάσο, τον Κλιμτ, τον Γκωγκέν, τον Βαν Γκογκ και τον Λωτρέκ. Ο Λωτρέκ μάλιστα είναι ίσως ο σημαντικότερος ήρωας του μυθιστορήματος αφού διαδραματίζει ρόλο και σε άλλα κεφάλαια του βιβλίου. Επίσης ζωγράφος είναι και ο Φινν ο ήρωας της ταινίας “Μεγάλες προσδοκίες” μέσα στην οποία έχει γραφτεί το έβδομο διήγημα.
Ακόμα μέσα στο “Παζλ” τα διάφορα στάδια του έρωτα, έχουν αποτυπωθεί σε 12 πίνακες από Έλληνες ζωγράφους δίνοντας την δική τους εκδοχή και μια διαφορετική αισθητική στο μυθιστόρημα εντελώς απαραίτητη στη νέα αυτή δομή αφήγησης.
Τέλος ακόμα και το εξώφυλλο του βιβλίου είναι πίνακας ζωγραφικής!
Το “Παζλ” μιας “Ψηφιακής επιπολαιότητας” και ενός “Ρεφρέν¨
Με το “Παζλ” επίσης κλείνει και μια άτυπη τριλογία που ξεκίνησε με την “Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα” και συνεχίστηκε με το “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”.
Η σύνδεση των τριών βιβλίων γίνεται μέσα από την θεματολογία, μιας και στην “Ψηφιακή επιπολαιότητα” παρακολουθούμε την διαδρομή από τον “αιώνιο” έρωτα που μας έρχεται από την εποχή του “Δον Κιχώτη” και του “Ρωμαίου και της Ιουλιέτας” να μετατρέπεται στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε “στιγμιαίο” έρωτα που δεν κρατά παρά λίγα κλικ. Στο “Ρεφρέν” γίνεται μια προσπάθεια διαχείρισης του “τέλους” του έρωτα και παρακολουθούμε τον “θάνατο του έρωτα” και την μετουσίωση του σε “άδολη” αγάπη. Στο “Παζλ” τέλος παρακολουθούμε τα διάφορα στάδια που περνάμε στον έρωτα. “Η γέννηση του έρωτα”, “ο έρωτας”, “ο θάνατος του έρωτα”, “η λήθη του έρωτα”, “ο ανεκπλήρωτος έρωτας”, ο “σχεδόν έρωτας” και το διήγημα του επιλόγου “πέρα από τον έρωτα” συμπληρώνουν τη θεματολογία του βιβλίου.
“Το Παζλ” επίλογος
Στο μυθιστόρημα αυτό επιχειρείται μια νέα φόρμα γραφής και μια νέα προσέγγιση στο μυθιστόρημα!
Είναι ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο. Το επίπεδο ευκολίας του “παζλ” με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος ο αναγνώστης, εξαρτάται μόνο από την διάθεση που θα δείξει για να το ψάξει!
“...Έχεις την διάθεση να ενώσεις όλα τα κομμάτια;...” ... See MoreSee Less
Μπορεί να δημιουργηθεί ένα Θεατρικό έργο για την παρουσίαση ενός βιβλίου;
Στην ερώτηση αυτή απάντησαν θετικά ο Τριαντάφυλλος Πατήρης (Triantafyllos Patiris) και η Θεατρική του Ομάδα που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για αυτόν τον σκοπό και στην οποία παίζουν ο Γιάγκος Ιγγλέσης, ο Χαράλαμπος Κοτοπούλης, η Ειρήνη Ανωγιάτη, η Γεωργία Ανδρίτσου, η Άννα Κόλλια, η Γωγώ Οικονόμου, η Νάντια Παπαγεωργίου και ο Δημήτρης Σπηλιωτόπουλος.
Θεατρικό έργο όμως από τα 3 βιβλία μου γίνεται;
Ανάμεσα στα 3 μυθιστορήματα μου, αν και είναι φαινομενικά ανεξάρτητα υπάρχει μια ανεπαίσθητη σύνδεση, αυτή η σύνδεση γίνεται με την βοήθεια ενός βιβλίου.
Η ιστορία μας ξεκινά από την “Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα” σε ένα μικρό καφέ, μιας μικρής πόλης, που ένας φοιτητής βρίσκεται εκεί με το βιβλίο “Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο” του Έρνεστ Χέμινγουεϊ.
Περισσότερα στις 27 Απριλίου λοιπόν, στο Συνεδριακό των ΤΕΙ, στην Πάτρα.
Στο video που ακολουθεί ο Βασίλης Αντωνόπουλος (Vasilis Antonopoulos) επισκέφτηκε την Θεατρική Ομάδα στις πρόβες
και ο Γιάγκος Ιγγλέσης(Giagkos Inglesis) μίλησε για το εγχείρημα! Δείτε το!
patrastv.gr/45950/%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1...
Το “Παζλ” και η σχέση του με την Ζωγραφική ή αλλιώς πως γεννήθηκε η ιδέα της έκθεσης
Το εξώφυλλο του βιβλίου, είναι πίνακας ζωγραφικής του Βασίλη Καραβασίλη.
Ακόμα μέσα στο “Παζλ” τα διάφορα στάδια του έρωτα, έχουν αποτυπωθεί σε 12 πίνακες από Έλληνες ζωγράφους δίνοντας την δική τους εκδοχή και μια διαφορετική αισθητική στο μυθιστόρημα εντελώς απαραίτητη στη νέα αυτή δομή αφήγησης.
Στο “Παζλ” λοιπόν με έργα τους συμμετέχουν οι παρακάτω ζωγράφοι:
Δίπλα Σπυριδούλα, Σκορδάκη Χρύσα, Αναγνωστόπουλος Χάρης (Φωτογραφία), Κωνσταντουδάκης Νίκος, Σφακιανάκη Παναγιώτα, Δεσέρη Κατερίνα, Χασιάκου Κωνσταντίνα, Πρέσσας Νίκος, Βλαχοστάθη Κορίνα, Κωνσταντίνος Παναγιωτόπουλος-Μιχαλάς, Βολικού Κατερίνα, Βασίλης Καραβασίλης.
Περισσότερα για τους πίνακες, στην ομιλία του Βασίλη Καραβασίλη, την Παρασκευή, στις 27 Απριλίου στις 20:30, στο Συνεδριακό Κέντρο του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας στην Πάτρα, όπου και θα εκτίθενται.
Την βραδιά, την Παρασκευή στις 27 Απριλίου στις 20:30, στο Συνεδριακό Κέντρο του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας στην Πάτρα, ανοίγει η Ορχήστρα Πνευστών Πατρεύς, με μαέστρο τον Ευρυσθένη Χατζηγιάννη. (Ευρυσθένης Χατζηγιάννης)
Λίγα λόγια για την Ορχήστρα:
Η Ορχήστρα Πνευστών "Πατρεύς" δημιουργήθηκε στις αρχές του 2016 με σκοπό τη προώθηση του πολιτισμού στη πόλη της Πάτρας αλλά και στην ευρύτερη περιοχή.
Οι 35 μουσικοί της ορχήστρας επιλέχτηκαν έπειτα από την διαδικασία ακροάσεων της οποίας την εποπτεία είχαν καταξιωμένοι μουσικοί της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.
Το ρεπερτόριο της ορχήστρας είναι ιδιαίτερα διευρυμένο και εκτείνεται από την κλασική μουσική έως ιδιαίτερα μοντέρνα είδη. (Swing, Disco, Jazz, Latin, Rock, Pop, Musical, Κινηματογραφική μουσική, Μπαλάντες)
Την καλλιτεχνική διεύθυνση της Ορχήστρας έχουν οι κύριοι Χατζηγιάννης Ευρυσθένης και Ζαφειρόπουλος Παναγιώτης.
Δείτε τα video:
www.youtube.com/watch?v=abZj91P3Au4
Συνεργασία : λαϊκή συμφωνική ορχήστρα '' Εν-χορδώ '' & Ορχήστρα πνευστών ''Πατρεύς ''
www.youtube.com/watch?v=V-Q_3WkAqFQ
Με την Συμφωνική Λαϊκή Ορχήστρα “Εν-Χορδώ” του μαέστρου Θοδωρή Γεωργόπουλου (Thodoros Georgopoulos) η συνεργασία μας ξεκίνησε από το προηγούμενο μυθιστόρημά μου, ¨Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”.
Είναι αυτή η συμμετοχή των 50 “μπουζουκιών”, μουσικών και τραγουδιστών (ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ & Andriana Tsagari) πάνω στη σκηνή που μετατρέπει μια απλή παρουσίαση βιβλίου σε κάτι που μοιάζει με υπερπαραγωγή και που χωρίς την συμμετοχή τους, όλο το εγχείρημα θα είχε φυσικά μικρότερη διάσταση.
Σύνθημα της ορχήστρας είναι ένα απόφθεγμα του Γιώργου Σεφέρη, που και μένα μου αρέσει πολύ:
“...Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά-σιγά βουλιάζει. Και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα στο πρόσωπό της...''
Δείτε το video, αλλά περισσότερα πάνω στη σκηνή την Παρασκευή στις 27/4, στις 20.30 στο Συνεδριακό Κέντρο του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας στην Πάτρα.
www.youtube.com/watch?v=V-Q_3WkAqFQ
“...We'd go down to the river And into the river we'd dive Oh down to the river we'd ride...”
“...Γιατί όλοι χρειάζονται ένα μέρος όπου θα μπορούν να πηγαίνουν όταν δεν θα μπορούν να γυρίσουν σπίτι....”
Ο νεαρός Μπρους γεννήθηκε κοντά στις αρχές του 50', στο New Jersey, και μεγάλωσε κοντά στον αυστηρό πατέρα του Φρίντερικ και την μάλλον άβουλη μητέρα του Αντέλ.
Ο Μπρους όταν έφτασε στην εφηβεία συνήθιζε σχεδόν καθημερινά να διαφωνεί έντονα με τον πατέρα του.
Για όποιο θέμα και να ξεκινούσε η αντιπαράθεσή τους, σχεδόν πάντα κατέληγαν να τσακώνονται για τα μακριά μαλλιά που άφηνε ο νεαρός έφηβος και που ο πατέρας του πραγματικά μισούσε!
Πολλές διαμάχες κατέληγαν άσχημα και ο Μπρους έφευγε από το σπίτι του και πέρναγε την νύχτα στους δρόμους. Πολλά βράδια θα τον βρουν να κοιμάται είτε σε αυτοκίνητα φίλων του, είτε στην βεράντα τους!
Τα καλοκαίρια αυτό δεν ήταν και το χειρότερα πράγμα που μπορούσε να του συμβεί μιας και έκανε ζέστη και πολλοί φίλοι του έμεναν ως αργά έξω, το χειμώνα όμως έκανε κρύο και στην πόλη δεν κυκλοφορούσε σχεδόν κανένας!
Όταν φύσαγε δυνατά υπήρχε ένας τηλεφωνικός θάλαμος που έμπαινε μέσα για να προστατευτεί και από εκεί τηλεφωνούσε στην κοπέλα του και μιλούσε μαζί της επί ώρες για να βγάλει την βραδιά!
Το ξημέρωμα έβρισκε επιτέλους το θάρρος να γυρίσει σπίτι και ο πατέρας του πάντα τον περίμενε να επιστρέψει άυπνος στην κουζίνα. Αφού έμπαινε μέσα, ο πατέρας του, τον ανάγκαζε να καθίσει κάτω και συνήθως πέρναγαν μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να μιλάνε καθόλου.
Όταν κάποια στιγμή του μίλαγε ο πατέρας του, πάντα του έκανε την ίδια ερώτηση:
- Γιε μου, πότε θα πας να κουρευτείς και τι νομίζεις ότι κάνεις με την ζωή σου;
Για τον νεαρό Μπρους αυτή ήταν πάντα η χειρότερη στιγμή, γιατί ποτέ δεν έβρισκε τα κατάλληλα λόγια να του πει πως αισθάνεται και έτσι κατέληγε απλά να τον κοιτά αμίλητος.
Κάποια μέρα είχε ένα ατύχημα με την μοτοσυκλέτα και όσο ήταν ανήμπορος στο κρεβάτι, ο πατέρας του έφερε έναν κουρέα και κατάφερε επιτέλους να κουρέψει τα μακριά μαλλιά του γιου του.
Ο Μπρους έξαλλος με δάκρυα στα μάτια του είπε τότε ότι τον μισούσε και ότι δεν θα το ξεχνούσε ποτέ αυτό! Ο πατέρας του απάντησε πως ανυπομονεί να τον αναλάβει επιτέλους ο στρατός για να τον κάνει “άντρα”!
Όλα αυτά διαδραματίζονταν στο 1968, με την Αμερική τότε να βρίσκεται σε πόλεμο με το Βιετνάμ.
Αρκετοί γνωστοί και φίλοι του Μπρους είχαν ήδη φύγει για να πολεμήσουν εκεί, με τους περισσότερους από αυτούς, να μην ξέρουν καν σε ποιο σημείο βρίσκεται η συγκεκριμένη χώρα!
Μερικοί από τους φίλους του δεν γύρισαν ποτέ και άλλοι που γύρισαν δεν ήταν πια τα ίδια άτομα.
Ο Μπρους όταν πήρε την δική του ειδοποίηση κατάταξης την έκρυψε από την οικογένειά του και 2 μέρες πριν καταταγεί βγήκε με τους φίλους του και ξενύχτησε ως το πρωί!
Το επόμενο πρωί που πήρε το λεωφορείο για να καταταγεί, ήταν τόσο φοβισμένος όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή του. Δεν ένιωθε να τον κρατούν τα πόδια του από τον φόβο!
Παρουσιάστηκε λοιπόν, αλλά απέτυχε σε όλα τα απαραίτητα τεστ και τελικά δεν τον πήραν, τον έκοψαν ως ανίκανο να κρατάει όπλο. 3 μέρες μετά, πήρε πάλι το λεωφορείο και γύρισε σπίτι του.
Ο πατέρας του καθόταν για άλλη μια φορά στην κουζίνα και όταν τον είδε τον ρώτησε που ήταν τόσες μέρες! Τότε ο Μπρους του ομολόγησε ότι του είχε έρθει το χαρτί να καταταγεί αλλά δεν κατάφερε να περάσει τα τεστ, απέτυχε και γύρισε πίσω!
Ο πατέρας του τότε, τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: - Γιε μου πραγματικά χάρηκα γι' αυτό! Αμέσως μετά σηκώθηκε και βγήκε στην βεράντα και έμεινε για αρκετή ώρα όρθιος και αμίλητος.
Με την Μαίρη, ο Μπρους είχε σχέση από το σχολείο. Την είχε γνωρίσει στα 17 του και ήταν τρελός έρωτας με την πρώτη ματιά. Όπως έγραψα και στην αρχή του κειμένου στις μεγάλες δυσκολίες του, συνήθιζε να της τηλεφωνεί από εκείνον τον θάλαμο και να συνομιλούν όλο το βράδυ
Ο Μπρους λάτρευε να παίρνει την Μαίρη και την μοτοσυκλέτα του και μαζί να κάνουν ατέλειωτες βόλτες στην εξοχή! Οι περισσότερες βόλτες κατέληγαν στο ποτάμι της περιοχής, όπου συνήθιζαν να κάνουν έρωτα και σχέδια για το μέλλον τους.
Ήταν απλά αχώριστοι και ζούσαν ο ένας για τον άλλον! Λίγο αργότερα, η Μαίρη έμεινε έγκυος και αν και το ζευγάρι ήταν πολύ νέο, μιας και οι δύο ήταν μόλις 19 ετών αποφάσισαν να παντρευτούν!
Ο Μπρους έπιασε προσωρινά δουλειά σαν ανειδίκευτος εργάτης στην εταιρία Johnstown και τα παιδιά προχώρησαν σε πολιτικό γάμο. Παρόλο που οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες και δεν είχαν ούτε τον χρόνο, ούτε τα χρήματα να οργανώσουν έναν σωστό γάμο, είχαν ο ένας τον άλλον. Έπαιρναν την μοτοσυκλέτα και κατέβαιναν κάτω στο ποτάμι και ζούσαν τον ερωτά τους!
Τα χρόνια πέρασαν και η προσωρινή δουλειά, έγινε μόνιμη. Το χειρότερο δε, ήταν ότι λόγο οικονομικής κρίσης τα μεροκάματα είχαν μειωθεί δραματικά και το ζευγάρι τα έφερνε δύσκολα βόλτα.
Όλα τα πράγματα που έμοιαζαν σημαντικά παλιότερα, όλα αυτά που τους έδεναν, σαν να τα πήρε το ποτάμι που δεν είχαν χρόνο πια να επισκεφτούν με την μοτοσυκλέτα τους... Ο Μπρους λειτουργούσε σαν να μην θυμόταν τίποτε πια, από όλα αυτά και η Μαίρη σαν να μην την ένοιαζε πια...
Μερικά βράδια που ο Μπρους ένιωθε να πνίγεται, κατέβαινε μόνος του στο ποτάμι και εκεί οι όμορφες αναμνήσεις από το παρελθόν έρχονταν να τον συναντήσουν και τότε προσπαθούσε να καταλάβει τι έκανε λάθος.
Δεν κατάφερνε να δώσει ποτέ μια εξήγηση που να τον ικανοποιεί...συνήθιζε όμως να μουρμουρίζει έναν στίχο, έναν στίχο που κάθε φορά που έφτανε μόνος στο ποτάμι του ερχόταν στο μυαλό:
“...We'd go down to the river And into the river we'd dive Oh down to the river we'd ride...”
“...- Γιατί όλοι χρειάζονται ένα μέρος όπου θα μπορούν να πηγαίνουν όταν δεν θα μπορούν να γυρίσουν σπίτι....”
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ------------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Ναι ωραιο το κείμενο αλλά το river ειναι η εμπνευσμένο απο την αδερφή του!!
Δεν ειναι αυτοβιογραφικο όπως το παρουσιάζει ο συγγραφέας!
Ευχαριστώ!
Πολυ ομορφη αφηγηση της ιστοριας ενηλικιωσης του Bruce...
Ισως γι αυτο χρειαζομαστε καπου να παμε οταν δε μπορουμε να γυρισουμε σπιτι..
Παραμενουμε αληθινοι οταν γυρναμε στο ποταμι..
Παντα ηταν ενασ απο τουσ αγαπημενουσ μου και οφειλω νσ ομολησω οτι συγκινηθηκα παρακολουθωντασ μια αφηγηση τησ ιστορθασ του απο τον ιδιο και ταυτιστηκα σε πολλεσ σκεψεισ του!! Τιποτα δεν ειναι τυχαιο για καποιουσ ανθρωπουσ τελικα!!! Ηταν,ειναι και θα ειναι ενα αστερι τησ μουσικησ ροκ σκηνης και φοβερος τυπος!!!
Για πολλά χρόνια άκουγα τον στίχο ως "...down to the river we'll die..." . Ακόμη και μετά την διόρθωση η θλίψη μου παραμένει ακούγοντας αυτό το τραγούδι.
Δεν υπήρξε από τους αγαπημένους μου αλλά τώρα άλλαξα γνώμη...ευχαριστώ!
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Αυτά τα βιώματα τον βοήθησαν να γράψει τραγούδια που έμειναν all time classic!
Το βιβλίο του Born to run σου δίνει να καταλάβεις πώς έγραψε τέτοιους στίχους.
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΟ "THE RIVER "ΤΥΧΑΙΝΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΧΩ ΣΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΥ BOSS ΤΡΟΜΕΡΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ
Γιώργος Σεφέρης ή αλλιώς η σύντομη ιστορία μιας άρνησης
Η ιστορία μας τελειώνει τις τελευταίες μέρες του Σεπτεμβρίου του 1971, όταν η κηδεία του Γιώργου Σεφέρη θα εξελιχθεί σε μια αντιδικτατορική διαδήλωση, με χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως νέους, φοιτητές και μαθητές να τραγουδούν τους στίχους από το πιο γνωστό ποίημα του.
“...Στο περιγιάλι το κρυφό...”
Ο Γιάννης Ρίτσος θα κάνει τότε και την περίφημη δήλωση, τοποθετώντας τον Σεφέρη δίπλα στον Παλαμά:
“...Ακόμα μια φορά, σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα...”.
Στη δήλωση του χρησιμοποίησε το στίχο “... σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα...”, που έγραψε πρώτος ο Σικελιανός και είχε εκφωνήσει το 1943 στην κηδεία του Κωστή Παλαμά, γι' αυτό και άλλωστε η πρότασή του ξεκινά με το “...Ακόμα μια φορά...”.
Η Ελλάδα λοιπόν στα δύσκολα, θα ακουμπήσει πάνω σε ένα φέρετρο, έναν ποιητή και ακόμα πιο συγκεκριμένα σε ένα ποίημα.
Το ποίημα “Άρνηση” θα γίνει κάτι σαν δεύτερος Εθνικός Ύμνος μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη θα γνωρίσει τεράστια επιτυχία και θα εκφράσει την ανάγκη του Ελληνικού λαού για δημοκρατία.
Μια μικρή παραδοξότητα είχε μόλις γεννηθεί, το ποίημα του Σεφέρη μάλλον αναφερόταν στην άρνηση του έρωτα. Η γυναίκα που είχε αποτελέσει την έμπνευση του ποιητή, θα δεχτεί τελικά και μια δεύτερη “άρνηση”, όταν στις 22 Σεπτεμβρίου του 1971 όλη η Ελλάδα ακουμπούσε στο φέρετρο του ποιητή κάτω από τους ήχους του τραγουδιού που γράφτηκε για εκείνη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η ιστορία μας ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του 1920, στο Παρίσι, όπου ο νεαρός μας ποιητής σπουδάζει νομική και προετοιμάζεται από την οικογένεια του για καριέρα στο διπλωματικό σώμα.
Εκεί στο Παρίσι, το 1923, θα γνωρίσει την 18 χρονών τότε Ζακλίν Πουγιουλόν. Θα ζήσουν έναν έρωτα για περίπου 2 χρόνια που θα διακοπεί όταν ο Σεφέρης επιστρέφει στην Αθήνα και εκείνη μένει πίσω.
Η απόσταση θα πυροδοτήσει μια αλληλογραφία ανάμεσα στο ζευγάρι, που θα κρατήσει περίπου 10 χρόνια. Σε κάποιο από τα γράμματα του ο Σεφέρης που φαίνεται να επιλέγει την μοναχική ζωή του ποιητή...και να αρνείται την ζωή μέσα σε έναν γάμο με την Ζακλίν...σε ένα από τα γράμματα που θα στείλει στην τρελαμένη από έρωτα Ζακλίν, θα συμπεριλάβει τους παρακάτω στίχους:
“...Στο περιγιάλι το κρυφό Κι άσπρο σαν περιστέρι Διψάσαμε το μεσημέρι Μα το νερό γλυφό
Πάνω στην άμμο την ξανθή Γράψαμε το όνομα της Ωραία που φύσηξε ο μπάτης Και σβήστηκε η γραφή
Με τι καρδιά, με τι πνοή Τι πόθους και τι πάθος Πήραμε τη ζωή μας. Λάθος! Κι αλλάξαμε ζωή...”
Με τους ίδιους στίχους...και με τον χαρακτηριστικό τίτλο “...Άρνηση...” ο Σεφέρης θα το συμπεριλάβει στην πρώτη του ποιητική συλλογή που θα εκδώσει μερικά χρόνια μετά το 1931.
Έγραψα με τους ίδιους στίχους και δεν είναι λάθος, όμως ο Σεφέρης όταν τελικά εκδίδει το ποίημα προχωρά σε μια μικρή αλλαγή μιας στίξης.
Στον τελευταίο μέρος του ποιήματος, μια τελεία θα αντικατασταθεί από μια άνω τελεία αλλάζοντας έτσι και το νόημα της πρότασης:
“...Με τι καρδιά, με τι πνοή Τι πόθους και τι πάθος Πήραμε τη ζωή μας· λάθος! Κι αλλάξαμε ζωή...”
Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1962, ο Μίκης Θεοδωράκης έχει μόλις ολοκληρώσει τους δύο δίσκους του Επιτάφιου όπου έχει μελοποιήσει Γ. Ρίτσο και θέλει να συμπεριλάβει στην νέα του δισκογραφία και ένα ποίημα του Σεφέρη.
Ο Σεφέρης όμως λέγεται ότι είχε πολλές αντιρρήσεις και ήταν επιφυλακτικός απέναντι στον συνθέτη.
Εδώ ο αστικός μύθος αναφέρει ότι ο Θεοδωράκης για να τον πείσει θα στείλει μόνο την εκδοχή του Επιτάφιου από την Μούσχουρη και τον Χατζιδάκι, παραλείποντας την εκτέλεση του Μπιθικώτση...
Ο Σεφέρης θα παραμερίσει τελικά τις αντιρρήσεις του και το ποίημα “Άρνηση” θα μελοποιηθεί. Τον ποιητή όμως τον “καίει” μια μικρή λεπτομέρεια... Θα μιλήσει με τον συνθέτη και θα του επιστήσει την προσοχή σε μια άνω τελεία που υπάρχει στην τελευταία στροφή!
Θα του αναφέρει χαρακτηριστικά πως η παράλειψή της αλλάζει τελείως το νόημα του τραγουδιού... Αντιγράφω από δήλωση του ίδιου του Θεοδωράκη:
“...Όταν ηχογραφούσαμε, λέω στον Μπιθικώτση «πρόσεξε την άνω τελεία. Εκεί που λες πήραμε τη ζωή μας, βάλε παύση πριν πεις λάθος». Στα αυτιά μου είχα την προτροπή – παράκληση του ποιητή: «Την άνω τελεία! Την άνω τελεία! Αλλιώτικα μου αντιστρέφεις το νόημα». Τελικά όμως αυτό αποδείχθηκε ανεφάρμοστο στην πράξη, με αποτέλεσμα να ακουστεί η λέξη «λάθος» κολλητά στο «πήραμε τη ζωή μας», δίνοντας αντίθετο νόημα στο ποίημα. Όμως πόσο κατανοητό ήταν για το λαό, που ποιος λίγο, ποιος πολύ, είχε πάρει τη ζωή του λάθος…”
Το τραγούδι θα κυκλοφορήσει τελικά χωρίς την παύση που επιβάλλει η άνω τελεία, αλλά θα γνωρίσει τρομακτική επιτυχία.
Οι σχέσεις των δυο αντρών θα διαταραχθούν για ένα σύντομο όμως χρονικό διάστημα. Ένα βράδυ ο Μίκης θα πάρει μαζί του τον δύστροπο ακόμα Σεφέρη και θα τον κάνει βόλτα σε όλες τις ταβέρνες της Αθήνας, όπου ο ποιητής θα παρακολουθήσει παντού τον κόσμο να τραγουδά το ποίημα του και θα μαλακώσει!
Αντιγράφω και πάλι από τον Μίκη:
“...Ποτέ ίσως ένας Σεφέρης δεν είχε γίνει σαν μικρό παιδί. Γελούσε, έλαμπε ολόκληρος από ευτυχία, και νομίζω πως εκείνη τη βραδιά επέτρεψε στην τόσο αυστηρή του καρδιά να με αγαπήσει. Στο μέτρο φυσικά του επιτρεπτού για ένα διπλωμάτη...”
Ένα χρόνο αργότερα ο Σεφέρης, στις 10 Δεκεμβρίου του 1963 θα βραβευθεί από τη Σουηδική Ακαδημία με το βραβείο Νόμπελ.
Αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία του Σεφέρη όταν και παρέλαβε το βραβείο:
“...Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μας παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν ἔπαψε ποτέ της νὰ μιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη...”
Στην Ελλάδα όταν θα επιστρέψει, στο αεροδρόμιο, δεν θα τον περιμένει καμία λαοθάλασσα...όχι...ίσως γιατί ακουμπάμε ως χώρα πιο εύκολα στα φέρετρα των ποιητών και όχι στις επιτυχίες τους. Η μόνη που θα υποδεχθεί τον Έλληνα νομπελίστα στο αεροδρόμιο θα είναι η αδελφή του Ιωάννα.
Στις 22 Ιουλίου 1971, ο Σεφέρης θα εισαχθεί στον Ευαγγελισμό με συμπτώματα έλκους, θα πέσει σε κώμα και θα πεθάνει στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971.
Η κηδεία του Γιώργου Σεφέρη θα εξελιχθεί σε μια αντιδικτατορική διαδήλωση, με χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως νέους, φοιτητές και μαθητές να τραγουδούν τους στίχους από το πιο γνωστό ποίημα του.
“...Στο περιγιάλι το κρυφό...”
Λέγεται ότι η Ζακλίν που μάλλον ποτέ δεν ξεπέρασε τον ποιητή και για την οποία γράφτηκε αρχικά “η Άρνηση” κατέβηκε στην Αθήνα και προσπάθησε να δει τον ετοιμοθάνατο έρωτά της, μια τελευταία φορά.
Δεν θα τα καταφέρει! Θα συναντήσει πάλι την “Άρνηση” και τελικά θα μείνει ως το τέλος του, να περιμένει μάταια.
Την φαντάζομαι από κάπου ή με κάποιο τρόπο, να παρακολουθεί την κηδεία του ποιητή, να βλέπει χιλιάδες κόσμο να τραγουδούν το ποίημα που γράφτηκε για εκείνη
και εκείνη μόλις να έχει βιώσει άλλη μια άρνηση...
Την φαντάζομαι να ακούει από 200.000 Έλληνες που ακολουθούν το φέρετρο του Σεφέρη να τραγουδούν “...το περιγιάλι το κρυφό...”
Ο λαός που το τραγουδά δεν ξέρει ότι αυτό το τραγούδι λέγεται “Άρνηση”,
Η Ζακλίν όμως το ξέρει... είναι το μόνο συναίσθημα που έχει βιώσει σίγουρα σε όλη του την έκταση...
Ας μου επιτρέψει ο Ρίτσος να κάνω μια προσθήκη στην περίφημη δήλωση του
“...Ακόμα μια φορά, σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα...εκτός όμως από την μούσα του ποιητή που σύντομα θα περάσει στη λήθη...”
--------------------------------------------------------------- Σχετικό κείμενο: Η συναυλία των μύθων ή αλλιώς μια σύντομη ιστορία Ελληνικού πολιτισμού www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1763171977324630 --------------------------------------------------------------- ΑΡΝΗΣΗ (ΣΤΟ ΠΕΡΙΓΙΑΛΙ ΤΟ ΚΡΥΦΟ) - ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ www.youtube.com/watch?v=gHOpgJFc5rw
ΑΡΝΗΣΗ *Στο περιγιάλι το κρυφό* Γιώργος Σεφέρης www.youtube.com/watch?v=e29yVVIJC_c&t=43s ------------------------------------------------------------ ----------------------------------------------------- All in – Multitasking Μυθιστόρημα (Νέα Κυκλοφορία! Νοέμβριος 2020) Online Παραγγελίες: digilove.eu/ & fylatos.com/shop/all-in/ & και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία. 14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα ----------------------------------------------------- All in! (Μια μικρή παρουσίαση) Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο! Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις. Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In! Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα". Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση; Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο. Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ! Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα! ----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Καθολου δεν την ηξερα αυτη την ιστορια που κρυβοταν πισω απο το ποιημα .Οπως τοσοι και τοσοι Ελληνες και οχι μονο ,εδωσα την πολιτικη ερμηνεια ,σε μια εποχη που διψουσαμε για τετοια .Εισαι ,το ειπα κι αλλη φορα ,η επιτομη των υπεροχων αστικων μυθων,που οι πτυχες ειναι αγνωστες στους πολλους .Εχω συγκινηθει απιστευτα ,να φανταζομαι την αγαπημενη που δεν ολοκληρωθηκε ο ερωτας της ,να παρακολουθει τδλικα μονο την κηδεια του !!!!!😢
Μπράβο!!!Πολύ καλό!!! Μικρά μυστικά που όσοι αγαπούν και θαυμάζουν αυτούς τους μεγάλους ήρωες ειναι μεγάλα μυστικά!!. Ελπίζω να μην έχεις πρόβλημα που θα το κοινοποιήσω!!!
Για την ερμηνεία της "παύσης"/ μόνο ο Γ, Μούτσιος την απέδωσε . Ακουσε τον !
Είναι εντυπωσιακό πως ένα απλό ποίημα γραμμένο για έναν έρωτα πήρε τέτοιου είδους διαστάσεις και μαλιστα έβαλε και ο Θεοδωράκης το χέρι του.Η ερμηνεία του Μουτσιου πραγματικά το αποδίδει με στάση στην άνω τελεία.
Ποιός είναι ο ρόλος του διπλωματη Σεφέρη στο θέμα της Κύπρου ;Πόσο σημαντική ηταν η αντιδικτατορική του συνεισφορά με την περιφημη δηλωση που έκανε επι δικτατορίας και τι άλλο ειχε κάνει;Αν γνωρίζετε θα ήθελα παρακαλώ να αναφερθεί.
Πηγή έμπνευση η γυναίκα.. θες δε θες...σε πάει μπροστά σαν άνθρωπο...
Καλημέρα..Ευχαριστώ για τον Γ. Σεφέρη...είναι ο ποιητής μου...📖📖📖📖📖
Ευχαριστω πολυ γι αυτημτην αναρτηση....δεν ηξερα την ιστορια και συγκινηθηκα πολυ....
Τη γνώριζα την ιστορία και συγκεκριμένα το θέμα της παύσης μουσικά , που θα έπρεπε να αποτυπώνει την άνω τελεία
Συγχαρητήρια !!!!
Θα μου επιτρέψεις να το αποθηκεύσω στα αγαπημένα μου
Είναι ιστορίες που πρέπει να βγαίνουν στο φως Να μην μένουν στη λήθη
Εγώ προσωπικά ευχαριστώ πολύ 🎼🎹
Συγχαρητηρια!!!! Την ιστορια την γνωριζα απο ενα φιλολογο που ειχα στο λυκειο εναν υπεροχο ανθρωπο!!! Ευχαριστουμε!
Υπεροχο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Ευχαριστούμε!!!!!!Καλη Ανασταση κ καλο Πασχα με υγεια κ αγαπη σε ολους!!!!!!!
Και μετά,αντί να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι είχαμε έναν Σεφέρη,έναν Ρίτσο,,,,,,,,,,,,,,,,,,,και πολλούς άλλους μας πήρε ο διάολος!!!!!!!!!!!!!!!!!
Όπως αναφέρει ο Ανδρουλάκης στο βιβλίο για τον Μίκη "Σαλος Θεου" αυτό το τραγούδι θέλει ο ίδιος ο Μίκης να ακούγεται στην κηδεία του.
Είχαν ήδη περάσει 174 μέρες από την επίσημη απαγόρευση εξόδου και την αναγκαστική καθήλωση των πολιτών στα σπίτια τους.
Εγώ όμως, πρέπει να μέτραγα πια πάνω από 200 μέρες στο σπίτι, μιας και είχα να βγω από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε και επίσημα το πρώτο κρούσμα στην πόλη μου.
Θυμάμαι την τελευταία μου μέρα έξω, να μπαίνω στο supermarket της γειτονιάς μου αμίλητος και αθόρυβα να γεμίζω το καλάθι μου με πράγματα. Το ίδιο έκαναν και όλοι οι άλλοι πελάτες.
Ήμουν τόσο σοκαρισμένος από τις σκηνές που είχα παρακολουθήσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τις άλλες πόλεις που είχε “χτυπήσει” πρώτα η πανδημία, που το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να πάω σπίτι και να κλειστώ μέσα, μέχρι να περάσει...
Περίπου 3 εβδομάδες μετά και αφού σε όλο τον πλανήτη η πανδημία είχε πάρει πια ανεξέλεγκτες διαστάσεις αποφασίστηκε και επίσημα για όλους τους πολίτες η απαγόρευση της εξόδου από τα σπίτια τους, την οποία εγώ όπως προανέφερα είχα ήδη ακολουθήσει πριν την επίσημη οδηγία.
Άνοιξα τον υπολογιστή μου και συνδέθηκα με την σελίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, εκεί τα πράγματα έμοιαζαν συγκρατημένα αισιόδοξα μιας και η σημερινή μέρα ήταν η δεκάτη χωρίς κανένα νέο κρούσμα.
Έκλεισα την σελίδα χαρούμενος και φόρτωσα το ολόγραμμα μου. Λίγα δευτερόλεπτα μετά εκείνο περιπλανιόταν στους διαδρόμους του supermarket όπου και έκανε τα ψώνια της ημέρας.
Το όριο παραγγελιών λόγο της κρίσης είχε περιοριστεί στα 50 ευρώ ημερησίως και έτσι αγόρασα μόνο λίγα ζυμαρικά, μια έτοιμη σάλτσα και ψωμί.
Μερικά λεπτά μετά το ρομπότ του καταστήματος, άφηνε τα ψώνια στην είσοδο του σπιτιού μου και αποχωρούσε διακριτικά.
Εγώ άνοιξα γρήγορα την πόρτα και με μια απότομη κίνηση όπως έκανα κάθε μέρα έβαλα τα ψώνια μέσα στο σπίτι και κλείδωσα πάλι πίσω μου.
Το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότεροι πολίτες δεν τηρούσαν τις οδηγίες και κυκλοφορούσαν στους δρόμους της πόλης και άρα κάθε κίνηση απαιτούσε την ανάλογη προσοχή.
Γι' τους παραβάτες η οδηγία που είχε δοθεί ήταν σαφής, συλλαμβάνονταν και τους οδηγούσαν σε ένα τεράστιο στρατόπεδο όπου και τους κρατούσαν μέχρι νεότερης οδηγίας. Ο στρατός που υπήρχε παντού στους δρόμους φρόντιζε να “μαζεύει” τους παραβάτες και έτσι είχαμε αποφύγει ακραία φαινόμενα και συμπεριφορές.
Αφού έφαγα, πέρασα άλλη μια φορά από τον καθρέφτη που είχα στο σπίτι. Με κοίταξα και με λύπη διαπίστωσα πως το ολόγραμμα μου είναι πια αρκετά κιλά πιο αδύνατο από μένα και με λιγότερες ρυτίδες.
Μπήκα στην εφαρμογή και κοίταξα την ημερομηνία αναγκαστικής ταυτοποίησης, είδα ότι είχα άλλους 7 μήνες πριν λήξει η προθεσμία.
Όταν στην αρχή είχε ξεκινήσει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η χρήση των ολογραμμάτων η εφαρμογή ζήταγε ταυτοποίηση κάθε 10 χρόνια.
Στις αρχές, δεν ήταν καν υποχρεωτικό να προβάλλεις την πραγματική σου εικόνα σε ολόγραμμα και μπορούσες καθημερινά να προσδιορίζεις όπως ήθελες την εξωτερική εμφάνιση που θα επέλεγες στο διαδίκτυο. Αυτό όμως δεν είχε κρατήσει πολύ και απ' ότι λένε είχε οδηγήσει πολλούς χρήστες σε σοβαρές ψυχικές διαταραχές.
Στη συνέχεια είχε γίνει η υποχρεωτική ταύτιση σε εξωτερικά χαρακτηριστικά με το ολόγραμμα που χρησιμοποιούσες στο διαδίκτυο και κάθε 10 χρόνια ήσουν υποχρεωμένος να το προσαρμόσεις στην πραγματική σου εμφάνιση.
Και αυτό είχε οδηγήσει πολλούς χρήστες στην κατάθλιψη ακόμα και στην αυτοκτονία όταν έπρεπε μετά από 10 χρόνια να προσαρμόσουν και πάλι την ψηφιακή τους εκδοχή στην πραγματική της διάσταση.
Το επόμενο μέτρο ήταν η αναγκαστική ταυτοποίηση του ολογράμματος κάθε τρία χρόνια ώστε ο χρήστης να μην έχει να αντιμετωπίσει μεγάλες αλλαγές στην εξωτερική του εμφάνιση που θα είχαν σοβαρές επιπτώσεις και στην ψυχολογία του.
Την τελευταία φορά που είχα κάνει την ταυτοποίηση, είχα περάσει ένα χρόνο με εξαντλητική δίαιτα και γυμναστική και τα αποτελέσματα ήταν όντως εντυπωσιακά!
Δυστυχώς αμέσως μετά είχα παρατήσει εντελώς τον εαυτό μου με αποτέλεσμα να έχω τώρα μόνο 7 μήνες περιθώριο να σώσω κάπως την κατάσταση, αλλιώς θα ήμουν αναγκασμένος για τα επόμενα 3 χρόνια να έχω μια υπέρβαρη ψηφιακή εκδοχή.
Φόρτωσα το τωρινό μου ολόγραμμα στο σαλόνι μου και στάθηκα δίπλα του. Όταν κλείνω το μάτια και με φαντάζομαι, πάντα μοιάζω με το ολόγραμμα μου και ποτέ με την πραγματική μου εκδοχή. Πρέπει άμεσα να ξεκινήσω αυστηρή δίαιτα και γυμναστική σκέφτηκα! Ακόμα προλαβαίνω!
Μπήκα πάλι στην εφαρμογή και φόρτωσα την καθιερωμένη επίσκεψη στο νοσοκομείο. Ο πατέρας μου φαινόταν ευδιάθετος σήμερα και με μια σύντομη ματιά που έριξα στον ηλεκτρονικό πίνακα ήταν και σήμερα απύρετος. Μίλησα με τον γιατρό που τον παρακολουθεί – την ψηφιακή του εκδοχή φυσικά – και με ενημέρωσε ότι είναι θέμα ημερών να πάρει εξιτήριο!
Φαίνεται ότι είναι τυχερός μου είπε και ότι ανήκει σε αυτό το 15% που αναρρώνει από την πανδημία χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν ούτε και οι επιστήμονες γιατί.
Επιτέλους μια καλή είδηση σκέφτηκα! Ενημέρωσα και τον πατέρα μου, που όμως φάνηκε να το γνωρίζει ήδη και γρήγορα η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την Ακράτα.
Η Ακράτα ήταν το μέρος που πήγαιναν υποχρεωτικά όσοι από την πόλη μου είχαν αναρρώσει από την πανδημία. Εκεί μπορούσαν να κυκλοφορούν ελεύθερα χωρίς κανέναν περιορισμό να συναντιούνται μεταξύ τους, με μοναδικό περιορισμό την προσωρινή απαγόρευση εξόδου από την πόλη.
Αυτοί ήταν οι τυχεροί, είχαν επιβιώσει από την πανδημία και μπορούσαν πια να ζήσουν χωρίς να έχουν ανάγκη την ψηφιακή τους εκδοχή για να “πάνε” κάπου.
Πάντως δεν ξέρω αν ήταν από φόβο ή από συνήθεια, το εκπληκτικό ήταν ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ούτε οι κάτοικοι της Ακράτας εγκατέλειπαν τα σπίτια τους και χρησιμοποιούσαν και αυτοί κυρίως τα ολογράμματα τους.
Έχοντας καλή διάθεση μετέφερα το ολόγραμμα μου από το νοσοκομείο πάλι στο σπίτι.
Λίγο αργότερα για άλλη μια φορά, μπήκα στο προφίλ της.
Είχαμε γνωριστεί στο Facebook όταν κάναμε και οι δύο σχόλιο για ένα ποιητή. Το δικό μου δεν συμφωνούσε με το δικό της αλλά μου άρεσε υπερβολικά και αποφάσισα να της μιλήσω και στον Messenger όπου και συνεχίσαμε όλο το βράδυ την κουβέντα.
Από τότε είχαν περάσει 3 μέρες και έψαχνα μια ακόμα αφορμή να μπω και πάλι στον Messenger για να μιλήσω πάλι μαζί της.
Την έλεγαν Αναστασία και δούλευε ως σύμβουλος μηχανογράφησης σε μια μεγάλη εταιρία, της άρεσε ο χορός και ο κινηματογράφος. Έβγαινε συχνά –το ολόγραμμα της φυσικά- και ήταν ιδιαίτερα κοινωνική και αγαπητή.
Πρόσεξα ότι πριν 10 λεπτά είχε κάνει check-in με άλλες δύο φίλες της σε ένα καφέ που σύχναζε και χωρίς να το πολύ σκεφτώ φόρτωσα και το δικό μου ολόγραμμα στο ίδιο καφέ.
Πέρασα από δίπλα της και την χαιρέτισα με κάποια αμηχανία είναι αλήθεια!
- Τι έκπληξη είναι αυτή, δεν ήξερα ότι και εσύ συχνάζεις εδώ! - Πρώτη φορά έρχομαι, αλλά φαίνεται ωραίο! - Είναι! - Περιμένω έναν φίλο μου και με έχει στήσει! - Θέλεις να κάτσεις μαζί μας να τον περιμένεις, να σου γνωρίσω και τις φίλες μου.
Κάθισα στο καφέ, όπου τελικά μείναμε πάνω από 4 ώρες και κουβεντιάσαμε για τα πάντα. Οι φίλες της είχαν φύγει λίγο μετά και για τον δικό μου φίλο, που δεν ήρθε ποτέ, δεν με ρώτησε κάτι και έτσι δεν χρειάστηκε να πω κι άλλο ψέμα.
Όταν αποσυνδέθηκα και γύρισα σπίτι, ήμουν γεμάτος από εκείνη! Στην επόμενη σύνδεση μου αποφάσισα χωρίς άλλες περιστροφές να την καλέσω σε ραντεβού.
Την χαρά μου μετρίασε μια δυσάρεστη εξέλιξη. Σε ένα σπίτι που θεωρητικά ζούσε ήδη 173 μέρες απομονωμένο όχι πολύ μακριά από το δικό μου μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο 2 μικρά παιδιά με συμπτώματα πανδημίας, ενώ ο πατέρας των παιδιών απεβίωσε λίγο πριν τους παραλάβουν τα ασθενοφόρα.
Η είδηση ήταν σε όλα τα μεγάλα παγκόσμια δίκτυα ενημέρωσης, μιας και ήταν το πρώτο νέο κρούσμα μετά από 10 μέρες. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φυσικά επικρατούσε και πάλι πανικός.
Η μία θεωρία συνωμοσίας διαδέχονταν την άλλη! Μας ψεκάζουν, μας ρίχνουν τον ιό στο νερό και άλλα τέτοια που τρομοκρατούσαν τον κόσμο και έκαναν την κατάσταση ακόμα χειρότερη...
Αναπάντεχα η επόμενη εβδομάδα κύλησε χωρίς κανένα κρούσμα και η μεθεπόμενη το ίδιο! Εγώ μίλαγα σχεδόν καθημερινά με την Αναστασία και είχαμε βγει και άλλες δύο φορές – με τα ολογράμματα μας φυσικά – χωρίς όμως να έχω κάνει ακόμα κίνηση να την φιλήσω! Τελευταία στιγμή δείλιαζα και το μετέφερα για την επόμενη φορά.
Σήμερα όμως ήμουν προετοιμασμένος να μην κάνω πίσω. Θα πήγαινα σε λίγο να δούμε ταινία σπίτι της. Κοίταξα την ώρα είχα άλλα 15 λεπτά.
Φόρτωσα το ολόγραμμα μου και δοκίμασα κάποια ρούχα πάνω του για να καταλήξω τελικά σε κάτι απλό και κλασικό.
Έβαλα και την αγαπημένη μου κολόνια, την οποία εκείνη μπορούσε να μυρίσει πάνω στο ολόγραμμα μου και λίγα λεπτά μετά έπαιρνα τους απαραίτητους κωδικούς για να φορτώσω το ολόγραμμα μου σπίτι της.
Επιλέξαμε να δούμε μια παλιά ασπρόμαυρη ρομαντική ταινία και σε όλη τη διάρκεια της κρατούσα το χέρι της, αλλά και εκείνη είχε γείρει απαλά στον ώμο μου.
Πριν τελειώσει η ταινία έπιασα με το χέρι μου απαλά το κεφάλι της και έγειρα να την φιλήσω. Επιτέλους το είχα τολμήσει. Εκείνη δεν αντιστάθηκε καθόλου και λίγο μετά απελευθέρωσε χιλιάδες καρδούλες μέσα από μια εφαρμογή που έχουν τα περισσότερα ολογράμματα φορτωμένα στο λογισμικό τους. Αμέσως έκανα και εγώ το ίδιο!
Ένιωσα φανταστικά! Έτοιμος να ηλεκτροδοτήσω όλη την πόλη αν μου το ζητούσαν! Όταν εκείνη γδύθηκε μπροστά μου πρέπει να είχα 1000 παλμούς...Πίστευα ότι η καρδιά μου θα έσπαγε!
Πέρασα όλο το βράδυ σπίτι της, αφού το ολόγραμμα μου κοιμήθηκε εκεί! Πριν φύγω, ενώ εκείνη ακόμα κοιμόταν της έγραψα πάνω στον ψηφιακό πίνακα που είχε στην κρεβατοκάμαρα της ότι ήταν η πιο όμορφη εμπειρία που είχα στη ζωή μου! Και πραγματικά το εννοούσα!
Πέρασαν άλλες δύο εβδομάδες, όπου βρισκόμασταν καθημερινά και το ολόγραμμα μου κοιμόταν κάθε βράδυ σπίτι της. Άλλες δύο εβδομάδες χωρίς νέο κρούσμα!
Το πλάνο που είχε εξαγγείλει η πολιτεία, όταν είχε ξεσπάσει η πανδημία ήταν να αρθεί η απαγόρευση εξόδου από τα σπίτια αν περάσουν 40 μέρες χωρίς νέο κρούσμα!
Πέρασε και πέμπτη εβδομάδα χωρίς κρούσμα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επικρατούσε πραγματικά πανηγυρική ατμόσφαιρα! Όλοι έμοιαζαν ανακουφισμένοι.
Τις τελευταίες 5 μέρες παντού είχαν στηθεί μετρητές που μέτραγαν τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά ακόμα και τα δευτερόλεπτα που απέμειναν μέχρι τον τερματισμό της καραντίνας.
Τρεις μέρες πριν τον τερματισμό, έκανε τον γύρο του διαδικτύου η είδηση ότι είχε βρεθεί νέο κρούσμα, αλλά ευτυχώς η είδηση ήταν ψεύτικη!
Με την Αναστασία όλο αυτό το διάστημα, τα πράγματα δεν μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί καλύτερα. Πραγματικά ένοιωθα ερωτευμένος και ευτυχισμένος και εκείνη το ίδιο!
Την τελευταία μέρα της λήξης της καραντίνας πέρασα μπροστά από τον καθρέφτη μου και πρόσεξα ότι όχι μόνο δεν είχα χάσει κιλά αλλά είχα πάρει κιόλας. Οι σύγχρονοι καθρέφτες, νέας τεχνολογίας όπως ο δικός μου, κάθε φορά που εντόπιζε τον αντικατοπτρισμό μου μπορούσε να δώσει μια σειρά από χρήσιμες πληροφορίες για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν το σώμα μου!
Είχα μόλις άλλους 5 μήνες καιρό μέχρι να κάνω την νέα ταυτοποίηση στο ολόγραμμα μου! Έπρεπε να ξεκινήσω άμεσα δίαιτα και γυμναστήριο, τα περιθώρια είχαν στενέψει πια επικίνδυνα!
Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι αν όλα πάνε καλά εκείνη αύριο ίσως μου ζητήσει να βρεθούμε χωρίς τα ολογράμματα μας!
Αυτό ήταν κάτι που σίγουρα δεν θα μπορούσα να το αποφύγω...γρήγορα θα ήμουν αναγκασμένος να την γνωρίσω και “πραγματικά” και τότε εκείνη ίσως να απογοητευόταν!
Σκέφτηκα “ίσως”, αλλά ήμουν πεπεισμένος ότι θα απογοητευόταν. Εκείνη είχε μόλις πριν 3 μήνες ταυτοποίηση και πάλι το δικό της ολόγραμμα και άρα σε αντίθεση με μένα δεν θα διέφερε καθόλου από το δικό της!
Την επόμενη μέρα, το Facebook είχε εγκαταστήσει σε όλα τα χρονολόγια έναν τεράστιο χρονόμετρο το οποίο μετρούσε αντίστροφα και κάθε μια ώρα προέτρεπε τους χρήστες να κοινοποιούν το χρόνο που απέμενε ως τον τερματισμό της προθεσμίας.
Όλα έμοιαζαν γιορτινά και σε όλο τον κόσμο οι ηγέτες των κρατών έκαναν αισιόδοξες δηλώσεις. Την τελευταία ώρα το Facebook άρχισε να ρίχνει λουλούδια σε όλα τα χρονολόγια των χρηστών και γνωμικά και αποφθέγματα για το τεράστιο αγαθό της υγείας έβγαιναν σαν προτάσεις κοινοποιήσεις σε όλους τους χρήστες.
Πάνω από 150 εκατομμύρια χρήστες εκείνη την ημέρα κοινοποίησαν το γνωμικό του Joseph Addison
“...H υγεία και η καλή διάθεση δημιουργούν η μία την άλλη...”
το όνομα του οποίου ήταν παντού νούμερο ένα hashtag σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα.
Όταν επιτέλους έληξε η αντίστροφη μέτρηση σε όλες τις σελίδες ταυτόχρονα άναψε το ίδιο με μεγάλα κόκκινα γράμματα μήνυμα:
“...Επιτέλους είσαι ελεύθερος να βγεις έξω...”
Η ώρα ήταν δώδεκα το βράδυ και επιτέλους μπορούσα να βγω έξω! Είχαν περάσει πάνω από 250 μέρες που ήμουν κλεισμένος μέσα. Αισθανόμουν όμως πολύ κουρασμένος για να το κάνω!
Φόρτωσα το ολόγραμμα μου και λίγα λεπτά μετά αποκοιμήθηκα αγκαλιά με την Αναστασία.
Την επόμενη μέρα πρόσεξα ότι λιγότερο από το 1% του πληθυσμού είχε εκμεταλλευτεί την δυνατότητα που είχε να βγει!
Μπορεί να χάρηκαν όλοι αλλά ακόμα φοβούνται σκέφτηκα, όμως και οι επόμενες μέρες και εβδομάδες δεν άλλαξαν σε τίποτε αυτή την κατάσταση.
Χωρίς πια να συντρέχει κάποιος λόγος και χωρίς να υπάρχει κάποια απειλή για την υγεία τους απλά δεν επέλεγαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους. Ακόμα και αυτοί που βρίσκονταν σε νοσοκομεία και επέστρεψαν ή βρίσκονταν στους οικισμούς που είχαν κρατηθεί λόγω παράνομης εξόδου από το σπίτι τους γυρνούσαν εθελοντικά στα σπίτια τους και παρέμειναν εκεί!
Την τέταρτη εβδομάδα από την λήξη της πανδημίας η Αναστασία έθιξε το θέμα που φοβόμουν. Ήμασταν ξαπλωμένοι στον καναπέ της και βλέπαμε ταινία όταν εντελώς ξαφνικά με είχε ρωτήσει:
- Δεν θέλεις να με γνωρίσεις να δεις πως είμαι πραγματικά;
Εγώ και ενώ περίμενα μέρες τώρα πως θα μπορούσε να προκύψει μια τέτοια συζήτηση, σάστισα.
- Ναι...Θέλω...Αλλά βλέπω ότι ακόμα δεν βγαίνει ο κόσμος από τα σπίτια του και είμαι και εγώ επιφυλακτικός! - Φοβάσαι κάτι; - Όχι πραγματικά. Δεν νομίζω ότι κινδυνεύουμε πια. Απλά είμαι επιφυλακτικός όπως όλοι! - Θέλω να σε νιώσω, να σε αισθανθώ να σε ακουμπήσω! Το σκέφτομαι τόσες μέρες και περίμενα κάθε μέρα να μου το ζητήσεις εσύ! - Αλήθεια! Εγώ πίστευα ότι και εσύ απλά είσαι επιφυλακτική! - Λοιπόν! Τι λες; - Ας το κάνουμε μεθαύριο που δεν δουλεύω την επόμενη είπα σχεδόν ξεψυχισμένα!
Την επόμενη μέρα πέρασα και πάλι μπροστά από τον καθρέφτη μου, που με ενημέρωσε ότι όχι μόνο δεν είχα χάσει αλλά είχα πάρει άλλα 2 κιλά!
Πέρασα όλο το βράδυ να κοιτάω, πότε το είδωλο μου στον καθρέφτη και πότε το ολόγραμμα μου. Οι διαφορές πια ήταν αρκετές και εγώ έμοιαζα σαν ένα θλιβερό κακέκτυπο του...
Το πρωί που ξύπνησα, άνοιξα τον υπολογιστή και την μπλόκαρα από παντού. Σαν να μην υπήρξε ποτέ σκέφτηκα...
Εξάλλου έχω ακόμα 4 μήνες και κάτι για να επανέλθω σε καλή κατάσταση και δεν μπορώ να χάνω άλλο άσκοπα τον χρόνο μου...
----------------------------------------------------- All in – Multitasking Μυθιστόρημα (Νέα Κυκλοφορία! Νοέμβριος 2020) Online Παραγγελίες: digilove.eu/ & fylatos.com/shop/all-in/ & και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία. 14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά. Αποστολή σε όλη την Ελλάδα ----------------------------------------------------- All in! (Μια μικρή παρουσίαση) Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο! Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις. Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In! Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα". Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση; Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο. Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ! Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα! ------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Μοιάζει με μια ταινία μικρού μήκους που είδα στο YouTube. Πολύ καλό μπράβο σας
Υπέροχο σε κρατεί συνεχώς σε ενδιαφέρον!
Ενδιαφέρον και τρομακτικό συνάμα !
Εξαιρετικό.Φανταστικο!! Οι νέοι άνθρωποι και οι επόμενες γενιές θα το ζήσουν,ο άνθρωπος χρειάζεται την επαφή και την κοινωνική επαφή....
Εξαιρετικό!
Βαρετό
Σαν να έβλεπα ταινία επιστημονικης φαντασίας. ...Πολύ φοβάμαι ότι δεν είμαστε μακριά από κάτι τέτοιο. ...Πολύ γεμάτο με συναισθήματα και καλογραμμένο! Μπραβο που θιξατε.. τόσο επίκαιρο !!!!
Τελειοοοοο
Μου άρεσε πολύ.Πιστευω πως η καραντίνα χρεώθηκε μεγάλο μέρος των εσωτερικών μας απαγορευσεων,των δισταγμών και των διλημμάτων μας.
Μετά τη λήξη της,κατάλαβα πως έμοιαζε με ένα είδος γονεικης εξουσιας,που στερεί μεν την ελευθερία,παίρνει όμως και την ευθύνη των αποφάσεων.
Περιμενω να σας ακούσω ξανα...
Υπεροχο κειμενο αληθινο αλλα καπως μελαγχολικο!!το μελλον με φοβιζει!!αχ Αναστασια μου!!το αποθηκευω για να το ξαναδιαβασω!!Συγχαρητηρια!!
Η ελπίδα που ξέμεινε μέσα στο πιθάρι ή αλλιώς το κουτί της Πανδώρας
“...Κανένας άνθρωπος δεν εξαπατάται πιο εύκολα από αυτόν που ελπίζει, επειδή βοηθάει ο ίδιος στην εξαπάτησή του...”
Η ιστορία μας ξεκινά με τους θεούς του Ολύμπου να βρίσκονται σε πόλεμο με τους Τιτάνες. Ο Προμηθέας αν και ο ίδιος ήταν Τιτάνας πήρε το μέρος των θεών του Ολύμπου. Ο πόλεμος τελικά θα λήξει με την επικράτηση των θεών του Ολύμπου και των Δια να γίνεται πανίσχυρος.
Ο Προμηθέας που βρέθηκε και αυτός κερδισμένος έχοντας την εύνοια του Δία στη συνέχεια θα δημιουργήσει τους πρώτους ανθρώπους πλάθοντας τους με πηλό. Οι πρωτόπλαστοι που δημιουργήθηκαν αρχικά ήταν μόνο άντρες σύμφωνα με το μύθο.
Ο Προμηθέας που αγαπούσε το δημιούργημά του, παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την πορεία των ανθρώπων πάνω στη γη και πολλές φορές τους είχε ευνοήσει ακόμα και σε βάρος των επιθυμιών του Δία.
Μετέπειτα οι άνθρωποι θα είναι και η αιτία που ο Προμηθέας θα τιμωρηθεί σκληρά από τον Δία γιατί παρακούοντας της εντολή του θα τους χαρίσει τη φωτιά. Έτσι εκείνοι βελτίωσαν τη ζωή τους, έφτιαξαν εργαλεία, καλλιέργησαν τη γη και εκπολιτίστηκαν.
Ο Προμηθέας θα αναγκαστεί να ζήσει 3000 χρόνια δεμένος με ατσάλινες αλυσίδες επάνω στον Καύκασο! Ο Δίας του έστελνε κάθε μέρα έναν αετό να του τρώει το συκώτι, το οποίο το επόμενο πρωί ξαναγεννιόταν. Από το αιώνιο αυτό μαρτύριο τον λύτρωσε τελικά ο Ηρακλής που τον ελευθέρωσε από τα δεσμά του.
Ο Δίας όμως που δεν ικανοποιήθηκε από την τιμωρία, θέλησε να τιμωρήσει εκτός από τον Προμηθέα που έκανε το δώρο και τους ανθρώπους που το δέχτηκαν.
Ανέθεσε λοιπόν στον Ήφαιστο να φτιάξει μια γυναίκα από πηλό με ανθρώπινη φωνή, στη συνέχεια η θεά Αθηνά της έδωσε πνοή, η θεά Αφροδίτη την έκανε πανέμορφη και ο θεός Ερμής της δίδαξε πως να γοητεύει και να εξαπατά.
Ο Δίας ονόμασε την πρώτη αυτή γυναίκα Πανδώρα. Ο Ησίοδος που ήταν ο πρώτος που αναφέρθηκε στο μύθο της Πανδώρας, την περιγράφει κάπως έτσι:
“...Από αυτήν κατάγονται όλες οι γυναίκες και το θηλυκό γένος. Από αυτήν προήλθε το καταστροφικό γένος των γυναικών που ζει μεταξύ των θνητών ανδρών για να τους βασανίζει, σύντροφος μόνο στα πλούτη και ποτέ στη μισητή φτώχεια. Ο Δίας έπλασε τις γυναίκες για να βλάψει το θνητό άνδρα...”
Ο Δίας θα στείλει στη συνέχεια την Πανδώρα σαν δώρο στον αδερφό του Προμηθέα, τον Επιμηθέα.
Ο Προμηθέας είχε προειδοποιήσει τον αδερφό του τα να μην δεχτεί κανένα δώρο από τους θεούς αλλά εκείνος δεν τον άκουσε και δέχτηκε με χαρά την Πανδώρα και την παντρεύτηκε.
Στο γάμο τους ο Δίας θα χαρίσει στους νεόνυμφους ένα άθραυστο πιθάρι δίνοντας μαζί με το πιθάρι διαταγή να μην το ανοίξει κανένας χωρίς την άδειά του!
Για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα η ζωή συνεχίστηκε και ο Επιμηθέας και η Πανδώρα ζούσαν ευτυχισμένοι όσο κανένα άλλα ζευγάρι στον κόσμο!
Μια μέρα που η Πανδώρα ήταν μόνη στο σπίτι, πρόσεξε εκείνο το άθραυστο πιθάρι που το είχαν τοποθετήσει σε μιαν άκρη στο καθιστικό τους.
Το πιθάρι έκλεινε με ένα απλό πώμα και άρα ήταν πολύ εύκολο στο να ανοιχτεί από τον οποιοδήποτε! Η Πανδώρα εκείνη τη μέρα δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό να δει τι περιέχει μέσα και η περιέργεια την οδήγησε στο να το ανοίξει.
Μόλις άνοιξε το πώμα, ένα τρομακτικό μαύρο σύννεφο απλώθηκε που σκέπασε τα πάντα.
Ο μύθος στη συνέχεια αναφέρει πως ο Δίας μετάνιωσε για το κακό που έκανε στους ανθρώπους και έστειλε στην Πανδώρα έναν προσωρινό φόβο και εκείνη μετάνιωσε και έκλεισε το καπάκι.
Ήταν όμως ήδη αργά!
Η ασθένεια, η απόγνωση, η κακία, η πλεονεξία, τα γηρατειά, ο θάνατος, το μίσος, η βία και η σκληρότητα του πολέμου είχαν μόλις απελευθερωθεί!
Μέσα στο πιθάρι που έκλεισε ξανά, απέμεινε μόνο ένα πράγμα, η ελπίδα!
Διαβάζω και πάλι από πάνω με ποια “παρέα” ήταν κλειδωμένη η “ελπίδα” μέσα στο πιθάρι και αρχικά σοκάρομαι!
Εντελώς συνειρμικά μου έρχεται στο μυαλό η φράση που έχει χαραχτεί πάνω στον τάφο του Καζαντζάκη.
“...Δεν ελπίζω τίποτε, δεν φοβάμαι τίποτε, είμαι ελεύθερος...”
Συνειδητοποιώ ότι και ο Καζαντζάκης θεωρούσε απαραίτητη προϋπόθεση για τον ελεύθερο άνθρωπο να απαλλαγεί από την ελπίδα.
Σύμφωνα δε με τον Νίτσε η ελπίδα είναι το χειρότερο κακό, διότι παρατείνει τα βάσανα των ανθρώπων!
Μήπως τελικά ο Δίας κρατώντας την ελπίδα μέσα στο πιθάρι, δεν προσπάθησε να μετριάσει το κακό που έριξε στα κεφάλια των ανθρώπων αλλά να το ενισχύσει ;
Ίσως η ελπίδα έτσι κλειδωμένη μέσα στο πιθάρι, μακριά από τα βλέμματά μας, παίρνει κάθε φορά τη μορφή που έχουμε ανάγκη να της δώσουμε ;
Ψάχνοντας την μυθολογική προέλευση της ελπίδας βρήκα ότι είναι η κόρη της παραπλάνησης και η μητέρα της αυταπάτης...
Σκέφτομαι έναν άλλο μυθολογικό ήρωα τώρα, τον Σίσυφο, που ζούσε μια ζωή χωρίς ελπίδα, καταδικασμένος σε μια επαναλαμβανόμενη ανούσια ζωή, καταδικασμένος να σέρνει αιωνίως τον βράχο του στην κορυφή.
Ο Σίσυφος μόλις έχει φτάσει για άλλη μια φορά στην κορυφή και παρακολουθεί τον βράχο του να κατρακυλάει προς τα κάτω, λίγο μετά ξεκινά και ο ίδιος να κατηφορίζει και πάλι προς τα κάτω.
Όσο διαρκεί η κατάβαση του όμως μπορεί να είναι ευτυχισμένος...
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. --------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Νομίζω ότι το συμπέρασμα τελικά δεν είναι ότι η ελπίδα είναι κακό ή καλό...αλλά ότι η ελπίδα είναι ένα συναίσθημα που αφορά το μέλλον(δηλαδή κάτι που δεν υπάρχει ουσιαστικά) ενώ το παρόν είναι η μοναδικη αλήθεια .... η ελπίδα δεν είναι ποτέ στο παρόν,αφορά πάντα το μέλλον...κάποιος φίλος το είχε πει έτσι:πολλοί δεν ζουν πραγματικά απλα πεθαινουν κάθε μέρα,περιμένοντας να έρθει αυτό που ελπίζουν για να ζησουν...
Αλλοίμονο στον άνθρωπο που θα χάσει την ελπιδα του. Η ζωή του δεν θα έχει κανένα νόημα!! Το βλέπουμε άλλωστε και στους ανθρώπους που πάσχουν από κατάθλιψη, την αρρώστια της εποχής μας!! "Dum spiro spero" έλεγαν οι Λατίνοι, δηλαδή "Εφόσον αναπνέω, ελπίζω!!!!!!
η ελπίδα είναι κάτι καλό ή κάτι κακό, αναλόγως τις ελπίζει ο καθένας.
ωστόσο, η χειρότερη "εφεύρεση" είναι το ψέμα.
η ελπίδα, όταν περιέχει αλήθεια, είναι καλή αρκεί ο άνθρωπος να μην ελπίζει μόνο αλλά να πράττει για να πραγματοποιηθούν οι ελπίδες του. δεν είναι όμως σίγουρο πως θα πραγματοποιηθούν, αυτό είναι το μυστικό κλειδί της υπόθεσης: ισορροπία!
This myth is surely an elaboration built upon Zoroastrian and Sumerian literature from a thousand years before the Greek civilisation. So, what relevance does it have today? It's hardly original? And the references to life as we know it today hardly make any sense. They probably made sense to a 5th-century BC audience... and thereby they HAD relevance. I think its enjoyable to look at the past, but I can think of many interesting things about the Greeks without having to be transported into an unbelievable fantasy world. wLove, R
Αυτός που απελπίζεται από την ανθρώπινη μοίρα είναι
δειλός. Αυτός που έχει ελπίδες γι’ αυτήν είναι ανόητος.
Απο τον A.Camus!
Ενω γνωριζα τον μυθο -με παραλλαγη-αυτο για την Ελπιδα δε το γνωριζα!πολυ ενδιαφερον
Μεγάλωσα αρκετά για να αναρωτηθω γιατί η Ελπίδα ήταν μέσα στο κουτί με τις συμφορές....
Χωρίς ελπίδα δεν υπάρχει νοημα ζωής γιαυτό πεθαίνει μαζί με την ψυχή .Άλλωστε η ελπίδα μας κάνει δημιουργικους και δυνατούς! !!
...Voi Che Entrate Lasciate Ogni Speranza... Dante Alichieri ... (Referring to Hell)
Τελικά οι μύθοι κρύβουν πολλές αλήθειες .... με εξαιρετικά όμορφο τρόπο μας αφήνεται να τις ανακαλύψουμε .....
Για εσάς που δεν ξέρετε τι είναι και ποια είναι η ελπίδα.
Η αγάπη. Αυτή είναι η ελπίδα..
Ο μύθος του Σίσυφου ή αλλιώς ο ευτυχισμένος θάνατος του Αλμπέρ Καμύ
¨...Αξίζει ναι ή όχι να τη ζήσεις αυτή τη ζωή; Και αν όχι, πώς θα διαχειριστείς την άρνηση;...”
Ο Σίσυφος υπήρξε σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία βασιλιάς στην Κόρινθο, που τότε ονομαζόταν Εφύρα.
Ο μύθος γύρω από το όνομά του θα ξεκινήσει όταν θα συμμαχήσει με τον θεό Ασωπό εναντίον του Δία με αντάλλαγμα μια πηγή με νερό που θα αναβλύζει ασταμάτητα για να ποτίζει την ξερή γη της Κορίνθου.
Γρήγορα όμως ο Δίας θα τον ανακαλύψει και θα τον στείλει στον Άδη. Ο Σίσυφος όμως ακόμα και στον Άδη θα καταφέρει να ξεγελάσει και να φυλακίσει τον Θάνατο.
Έτσι θα καταφέρει κάτι πρωτοφανές!
Ο Θάνατος αδυνατούσε πια να συλλέξει τα θύματα του και ο γη άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει, αφού κανείς άνθρωπος δεν πέθαινε πια!
Οι θεοί θύμωσαν και αναστατώθηκαν! Ο θεός Άρης τελικά θα ελευθερώσει τον Θάνατο από τα δεσμά του και θα στείλει ξανά τον Σίσυφο στον Άδη.
Ο Σίσυφος όμως που περίμενε μια τέτοια αντίδραση από τους θεούς είχε ζητήσει από τη γυναίκα του, να μη θάψει το σώμα του.
Έτσι, όταν κατέβηκε ξανά στον Άδη, ζήτησε από την θεά Περσεφόνη να του δώσει τρεις μέρες περιθώριο για να επιστρέψει στη γη, ώστε να φροντίσει το ζήτημα της ταφής του.
Η Περσεφόνη δέχτηκε το αίτημα του Σίσυφου, όμως αυτός ανέβηκε στη γη και δεν επέστρεψε όταν τέλειωσαν οι τρεις μέρες που είχε ζητήσει.
Οι Θεοί θύμωσαν ακόμα περισσότερο με τον Σίσυφο και αυτή τη φορά ήταν η σειρά του θεού Ερμή να τον κατεβάσει στον Άδη.
Εκεί ο Σίσυφος τιμωρήθηκε από τους "Κριτές των νεκρών" που του επέβαλλαν ως βασανιστήριο να κουβαλάει για πάντα έναν μεγάλο βράχο στην κορυφή ενός βουνού.
Φτάνοντας ο βράχος στην κορυφή ξανακυλούσε κάτω και ο Σίσυφος έπρεπε να τον ανεβάσει ξανά, εγκλωβισμένος αιώνια στην ίδια αυτή σκληρή δοκιμασία.
Ο Σίσυφος και ο μύθος γύρω από την ζωή και τις πράξεις του, αντιπροσωπεύουν τον μυθικό ήρωα που συγκρούστηκε με τους θεούς και εκείνοι του επέβαλλαν αιώνια τιμωρία.
Στην αρχή θέλησε μια καλύτερη ζωή για τους Κορίνθιους και να έχουν και αυτοί στην μέχρι τότε πολύ ξερή περιοχή τους νερό, δηλαδή θέλησε μια καλύτερη ποιότητα ζωής για τους ανθρώπους που ζούσαν στο βασίλειο του. (Δεν είχε βλέψεις εγωιστικές παρά μόνο για το καλό του συνόλου, εκείνος ήταν Βασιλιάς και αισθανόταν ευθύνη για την ευημερία του λαού του!)
Στη συνέχεια θα επιδιώξει κάτι ακόμα πιο μεγάλο, να δώσει την δυνατότητα στους ανθρώπους να μην πεθαίνουν! Μια δυνατότητα που έχουν μόνο οι θεοί. Και πάλι ο Σίσυφος θα τιμωρηθεί σκληρά γιατί θέλησε να προσφέρει “αθανασία” σε όλους και ουσιαστικά να εξισώσει τους θεούς με τους ανθρώπους.
Στη συνέχεια ο Σίσυφος προβαίνει στην πρώτη πράξη που αφορά πια τον ίδιο και προσπαθεί να ξεγελάσει τους θεούς και να παρατείνει την ζωή του πάνω στη γη.
Η τιμωρία που θα του επιβληθεί τελικά είναι πολύ σκληρή. Ο Σίσυφος καταδικάζεται σε μια αιώνια εντελώς ανούσια πράξη, μια πράξη που δεν έχει κανέναν σκοπό, είναι εντελώς μάταιη και εντελώς παράλογη.
Χωρίς διακοπή είναι υποχρεωμένος να κουβαλά έναν βράχο στην κορυφή ενός βουνού και κάθε φορά είναι αναγκασμένος να παρακολουθεί τον βράχο να κατρακυλάει και πάλι προς τα κάτω λίγο πριν αυτός φτάσει στην κορυφή.
Ο Σίσυφος γίνεται έτσι ένας άνθρωπος καταδικασμένος να ζήσει σε μια σκληρή, επαναλαμβανόμενη χωρίς νόημα ρουτίνα.
Έτσι μέχρι και σήμερα γίνεται ένας ήρωας με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο δημόσιος υπάλληλος που περνά την ζωή του σε μια απρόσωπη υπηρεσία επαναλαμβάνοντας καθημερινά την ίδια ρουτίνα, ένας ήρωας με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί μια μητέρα που κάθε μέρα επαναλαμβάνει την ίδια ρουτίνα φροντίζοντας το σπίτι και την οικογένειά της, ένας ήρωας με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο κάθε σύγχρονος άνθρωπος που σπαταλάει την ζωή του εγκλωβισμένος μέσα στην “ίδια” μέρα.
Ο Αλμπέρ Καμύ στο δοκίμιο που έγραψε με τον τίτλο “Ο μύθος του Σίσυφου”, τον χαρακτηρίζει παράλογο ήρωα. Έναν ήρωα που έχει επίγνωση για την ματαιότητα των πράξεων του και παρόλα αυτά συνεχίζει να ζει και να υπάρχει μέσα σε αυτήν την σκληρή και χωρίς νόημα επαναλαμβανόμενη ρουτίνα
Όση προσπάθεια και να καταβάλει, με όποιο τρόπο και να σύρει τον βράχο στην κορυφή, ο Σίσυφος γνωρίζει ότι αυτός λίγο πριν φτάσει στη κορυφή θα ξανά κυλήσει προς τα κάτω. Αυτή η επίγνωση σύμφωνα με τον Καμύ είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του μύθου.
Εξαιτίας αυτής της επίγνωσης ο Σίσυφος όταν κατεβαίνει το βουνό για να συναντήσει στους πρόποδες του και πάλι τον βράχο του μπορεί να είναι ευτυχισμένος.
Αντιγράφω από τον Καμύ:
“...Ο Σίσυφος τότε, κοιτάζει την πέτρα να κατηφορίζει σε μερικές στιγμές προς αυτόν το χαμηλό κόσμο απ' όπου θα πρέπει να την ανεβάσει πάλι στην κορυφή. Ξανακατεβαίνει στην πεδιάδα.
Όσο διαρκεί αυτή η επιστροφή, αυτή η παύση, ο Σίσυφος μ' ενδιαφέρει.
Ένα πρόσωπο που βασανίζεται τόσο κοντά στις πέτρες είναι ήδη πέτρα. Βλέπω αυτό τον άνθρωπο να ξαναπηγαίνει, βαδίζοντας βαριά μα σταθερά, προς το ατέλειωτο μαρτύριο.
Αυτή η ώρα που είναι σα μια αναπνοή και ξανάρχεται το ίδιο σίγουρα με τη δυστυχία του, αυτή η ώρα, είναι η ώρα της συνείδησης.
Σε κάθε μια απ' τις στιγμές της, από τότε που αφήνει την κορυφή και κατευθύνεται σιγά -σιγά προς τις τρώγλες των θεών, είναι υπέροχος μέσα στη μοίρα του. Είναι πιο δυνατός από το βράχο του.
Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, είναι γιατί ο ήρωας του έχει συνείδηση.
Πράγματι, που θα βρισκόταν ο πόνος του, εάν σε κάθε βήμα τον ενθάρρυνε η ελπίδα της επιτυχίας;
Ο σύγχρονος εργάτης όλες τις μέρες της ζωής του κάνει την ίδια δουλειά κι αυτή η μοίρα δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά δεν είναι τραγικός παρά στις σπάνιες στιγμές που αποκτά συνείδηση.
Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής τους: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκεί η κατάβαση του.
Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριο του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του. Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση.
Έτσι, αν η κατάβαση γίνεται για μερικές μέρες μέσα στον πόνο, μπορεί να γίνει επίσης μέσα στη χαρά...”
“...Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως, συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται στους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους.
Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άκαρπο ούτε μάταιο.
Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι' αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου.
Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά.
Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο...”
***Ο ευτυχισμένος θάνατος του Αλμπέρ Καμύ
Ας μεταφερθούμε τώρα για λίγο στις αρχές του Γενάρη του 1960. Ο Καμύ έχει ήδη κερδίσει το Νόμπελ, είναι αναγνωρισμένος, διάσημος και με αρκετά χρήματα.
Ζει απομονωμένος σε ένα σπίτι σε ένα πανέμορφο γαλλικό χωριό, τη Λουρμαρέν. Εκεί διαβάζει και γράφει.
Σε τακτά χρονικά διαστήματα παρατάει την ρουτίνα της ζωής στην επαρχία (το δικό του βράχο προς το βουνό) και πηγαίνει στο Παρίσι.
Για ένα τέτοιο ταξίδι είχε αρχίσει να προετοιμάζεται εκείνες τις μέρες και λίγο πριν αναχωρήσει για το Παρίσι είχε ήδη συμφωνήσει μέσα από αλληλογραφία να συναντηθεί με 4 γυναίκες...
Στις 4 Ιανουαρίου του 1960 ξεκίνησε για τον σιδηροδρομικό σταθμό της Λουρμαρέν, στο δρόμο όμως συνάντησε τον εκδότη και φίλο του Γκάλιμαρ που αναχωρούσε και αυτός με την οικογένειά του για Παρίσι.
Ο Καμύ με χαρά δέχτηκε να συν ταξιδέψει με τον φίλο του και μπήκε και αυτός στο αυτοκίνητό του.
Στο δρόμο ο Γκάλιμαρ ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα και το αυτοκίνητο έπαθε λάστιχο και στη συνέχεια έπεσε πάνω σε ένα πλατάνι και ο Καμύ βρήκε ακαριαίο θάνατο.
Στην τσέπη του σακακιού του Καμύ θα βρεθεί, ένα εισιτήριο τρένου και στη λασπωμένη τσάντα του θα βρεθούν 144 σελίδες από το μυθιστόρημά του Ο πρώτος Άνθρωπος, που δεν πρόλαβε να τελειώσει, ένα αντίτυπο της Χαρούμενης γνώσης του Νίτσε και μια σχολική έκδοση από τον Οθέλλο του Σαίξπηρ.
Ήταν η τελευταία διαδρομή του “Πρώτου Παράλογου Ανθρώπου”.
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. --------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Καλημερα, ...αξιζει να την ζησεις την ζωη σου, γιατι η καθε σου μερα ειναι διαφορετικη, σου δινει τοσα συναισθηματα, δινει μυρουδιες, εικονες (τωρα συγκεκριμενα που ανθιζουν τα παντα που ο σπορος παραμεριζει το χωμα για να βγει στο φως, προσφεροντας μας την ομορφια του και την ευωδια του), χαμογελα, κλαματα, αγκαλιες, συζητησεις, ακομα και η χειροτερη μονοτονη μερα, θα μας δωσει κατι, θα μας δωσει να εκτιμουμε την προηγουμενη ή την επομενη ή να την αλλαξουμε... Πιστευω στην καθημερινοτητα, γιατι μονο απο αυτη ζω
Ο μυθος του Σισυφου ξεκιναει απο το οραμα και καταληγει στη φιλοδοξια,παντα με γνωμονα το κοινο καλο!Και τα δυο παραπανω στοιχεια περιεχουν αυταπαρνηση και κοπο,πολυ κοπο...Ενδεχομενως ετσι ατσαλωνεται κι απεναντι στην αδικη τιμωρια του και την αντιμετωπιζει στωικα!Το ονειρο και το οραμα του κυριαρχουν στη ζωη του και τον κανουν ευτυχισμενο,ανεξαρτητως αποτελεσματος...Του προσφερουν "εναν ευτυχισμενο θανατο"!!!Πολλα μπραβο για το υπεροχο κειμενο και την προσεγγιση!
❗George Εύγε. Το πρόδηλο -κι εν προκειμένω- είναι η αέναη πάλη με τη μοίρα και το θάνατο. Ομως ο Camus προτάσσει τη διάθεση και το πάθος γιά ελεύθερη έκφραση, την επίγνωση του απευκτέου θανάτου και τη λύτρωση από την ελπίδα του υπερφυσικού, που οδηγούν στη δημιουργία και στην αγάπη του ανθρώπου γιά τη ζωή. el.
Ο μύθος του Σίσυφου είναι βαθιά φιλοσοφημένο δοκίμιο.Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην προκαθορισμένη μοίρα του. Το βιβλίο του ο πρώτος άνθρωπος, κυκλοφόρησε.Μια προσπάθεια έκδοσης.Είναι αυτοβιογραφικό και αν πραγματικά το τελείωνε ο Καμύ, θα ήταν ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα!
"Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση.."!!!
Ολοι εχουμε το μυθο του Σισυφου μεσα μας ,ειθε ο καθενας να βρισκει το δρομο που ποθει η καρδια του !!!!!!
Πολυ δυνατο βιβλίο,απ'τα αγαπημένα μου
Εξαιρετικο !!!!!
Συγχαρητήρια!!!
Makis Simeoforidis μας ετσακωσα λοιπον καλε μ φιλε
“...Το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις. Το βασικό είναι να παίζεις...”
Ο Nick the Greek, περίμενε ήδη εδώ και 30 λεπτά τον διάσημο φίλο του στο αεροδρόμιο, του οποίου η πτήση είχε καθυστερήσει.
Άναβε το τρίτο πούρο, όταν επιτέλους είδε την χαρακτηριστική φιγούρα του φίλου του να βγαίνει τελευταίος από μια ομάδα ανθρώπων που όλοι έμοιαζαν ανυπόμονοι.
Που θα τον πάω τούτον, σκεφτόταν ο Nick με μια ανησυχία μαζί και τρυφερότητα, θα τον κατασπαράξουν!
Πλησίασε και του έσφιξε σφιχτά το χέρι.
- Πως ήταν η πτήση σου Albert; - Αναπάντεχα ήρεμη, καθόμουν και δίπλα σε μια ωραία γυναίκα και δεν κατάλαβα καθόλου για το πότε πέρασε η ώρα! - Χαίρομαι είπε ο Nick ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν την καζούρα που θα έκαναν στον Albert οι αλογομούρηδες φίλοι του.
Μπήκαν σε ένα ταξί και ο Nick υπέδειξε στον ταξιτζή να στρίψει αριστερά στη λεωφόρο Τropicana και μετά δεξιά μπροστά από το MGM και μετά όλο ευθεία ως το Bellagio.
Ο ταξιτζής έδειχνε ότι γνώριζε καλά ποιος ήταν ο κύριος που του έκανε υποδείξεις για την διαδρομή που όφειλε να ακολουθήσει, αλλά επίσης έδειχνε να μην έχει ιδέα για την ταυτότητα του ανθρώπου που τον συνόδευε.
Σε αυτή την πόλη είμαι διάσημος σκεφτόταν με ικανοποίηση o Nick, διασημότερος ακόμα και από Νομπελίστες σαν να διόρθωνε ο ίδιος την πρώτη του σκέψη.
Γύρισε πάλι στο φίλο του και τον επεξεργάστηκε για άλλη μια φορά με ανησυχία.
Albert, αναφώνησε απότομα και στη φωνή του υπήρχε ο ενθουσιασμός της αναλαμπής μιας ιδέας.
- Παρακαλώ! - Σκέφτηκα να κάναμε μια πλάκα στους φίλους μου! - Τι πλάκα, ρώτησε ο Einstein και τα μάτια του ξαφνικά ζωήρεψαν - Εκεί που θα πάμε θα σε συστήνω σαν τον μικρό μου ξάδερφο Al από το Πρίνστον που ελέγχει για λογαριασμό της Μαφίας την εκεί περιοχή! - Και ποιος θα σε πιστέψει Nick; Δυστυχώς είμαι διάσημος πια... - Εδώ δεν θα σε αναγνωρίσει κανείς απάντησε ο Nick και ήταν η δική του σειρά να ζωηρέψει. - Ας το δοκιμάσουμε λοιπόν είπε με φανερό ενδιαφέρον ο Einstein.
Η διαδρομή που κράτησε περίπου μία ώρα μέχρι το καζίνο βρήκε τους δυο φίλους απορροφημένους στις σκέψεις τους.
Το μόνο που θυμόταν ακόμα αργότερα από αυτή τη διαδρομή ο Einstein, ήταν που ο Nick the Greek είχε βγάλει από την τσέπη του ένα βιβλίο του Πλάτωνα, το « Πλάτωνος Κρίτων» και το διάβαζε με φανερό ενδιαφέρον.
Λίγο πριν φτάσουν στο Bellagio το έβαλε πάλι πίσω στην τσέπη του και απευθυνόμενος στον Albert του είπε:
- Στην αρχαία φιλοσοφία, βρίσκεις γνώση, γαλήνη της ψυχής, διεξόδους και ισορροπία…
O Einstein δεν του απάντησε κάτι απορροφημένος σε δικές του σκέψεις... και μερικά λεπτά αργότερα οι δυο φίλοι θα βρεθούν μπροστά από μια ρουλέτα. Εκεί ο Einstein άρχισε να την μελετά απορροφημένος, αφού πρώτα πήρε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόταν για τους κανόνες του παιγνιδιού από τον φίλου του.
Μισή ώρα μετά σαν να βγήκε από κάποιον λήθαργο, ο Einstein αναζήτησε τον φίλο του.
- Nick έχω να σου πω κάτι πολύ σοβαρό, σε σχέση με το πως περνάς τον χρόνο σου. - Για λέγε - Κανείς δεν μπορεί να νικήσει την ρουλέτα, εκτός και αν κλέψει χρήματα από το τραπέζι όταν ο κρουπιέρης δεν κοιτάει. - Για να δούμε αν έχεις δίκιο φίλε μου είπε μισό-αστεία μισό-ειρωνικά ο Nick.
Στη συνέχεια πήρε μια μεγάλη στοίβα με μάρκες και τις έβαλε όλες στο κόκκινο. Η ρουλέτα γύρισε και ο κρουπιέρης έφερε 32 κόκκινο διπλασιάζοντας αυτόματα το μεγάλο κεφάλαιο του Nick the Greek.
Οι δυο φίλοι δεν αντάλλαξαν κουβέντα και ο Nick τοποθέτησε και πάλι όλες τις μάρκες που είχε στο κόκκινο. Η ρουλέτα γύρισε πάλι και ο κρουπιέρης έφερε 3 κόκκινο διπλασιάζοντας άλλη μια φορά τις μάρκες του Nick the Greek που τώρα είχαν γίνει πια πάρα πολλές!
- Αυτό δεν αποδεικνύει τίποτε μουρμούρισε ο Einstein σαν να μην ήθελε να παραδεχτεί την ήττα του, που πια ήταν ολοφάνερη... - Δεν αποδεικνύει τίποτε; ρώτησε ο Nick the Greek και φανερά πεισμωμένος πήρε τις μάρκες που ήδη είχαν τετραπλασιαστεί και τις έβαλε και πάλι όλες στο κόκκινο. - Μη! Αναφώνησε ο Einstein αλλά ήταν ήδη αργά μιας και ακούστηκε η επιβλητική φωνή του κρουπιέρη που έδινε το τελικό πρόσταγμα “ No more bets”.
Η ρουλέτα γύρισε πάλι και ο κρουπιέρης έφερε αυτή τη φορά το 36 κόκκινο επιστρέφοντας στον Nick the Greek ένα βουνό από μάρκες!
- Φτάνει αναφώνησε βιαστικά και αγχωμένα ο Einstein με έπεισες! Πάμε να πιούμε ένα ποτό στο μπαρ!
Στο μπαρ ο Einstein ρώτησε με θαυμασμό αλλά και πραγματική απορία στη φωνή
- Καλά δεν φοβήθηκες μην χάσεις όλες τις μάρκες σου; - Μάθε καλέ μου φίλε, ότι το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις. Το βασικό είναι να παίζεις! - Οπότε θεωρείς ότι όποιο και να είναι το αποτέλεσμα ότι δεν μπορείς να χάσεις αλλά μόνο να κερδίσεις λιγότερα; - Έτσι είναι! - Πες μου λοιπόν και κάτι άλλο! - Ότι θες φίλε μου - Βασικά θέλω να μάθω για την παρτίδα που έπαιξες με τον Johnny Moss, λένε ότι κράτησε 5 μήνες και έχασες τελικά πάνω από 2 εκατομμύρια δολάρια. - Θα σου πω κάτι Albert και εσύ θα το καταλάβεις καλύτερα από όλους! Όταν παίζεις ο χρόνος κυλάει πολύ πιο γρήγορα από ότι συνήθως, εγώ δεν κατάλαβα ότι περάσαν τόσοι μήνες, είχε μεγάλο ενδιαφέρον η μονομαχία μας. - Μάλιστα, αναφώνησε ο Albert! Σε πιστεύω φίλε μου και σίγουρα μπορώ να σε καταλάβω! Αυτό που είναι καινούργιο για μένα δεν είναι η σχετικότητα του χρόνου για την οποία μου μιλάς αλλά μια άλλη σχετικότητα για την οποία ήδη έχεις κάνει δυο νύξεις, αυτή της αξίας των χρημάτων! - Θα σου πω τότε άλλη μια ιστορία που είμαι σίγουρος ότι θα βρεις ενδιαφέρουσα! - Σε ακούω! - Βρέθηκα πριν λίγους μήνες να παίζω αντίπαλος του αρχηγού της μαφίας της Νέας Υόρκης. Η παρτίδα κράτησε πάνω από 5 ώρες και το τέλος της με βρήκε κερδισμένο κατά 500.000 δολάρια! - Τι λες τώρα! - Σηκώνομαι να φύγω και ο αρχηγός της μαφίας φανερά εκνευρισμένος με αποκαλεί δειλό! Εμένα! Τον κοιτάω και του λέω “Αμίγκο” τράβα ένα φίλο και το ίδιο θα κάνω και εγώ, όποιος έχει το μεγαλύτερο κερδίζει 500.000 δολάρια! - Και τι φύλλο τράβηξες; - Δεν παίξαμε! Με κοίταξε μόνο και έφυγε.... - Και εσύ ήσουν διατεθειμένος σε ένα λεπτό να χάσεις 500.000 δολάρια; - Δεν έχεις καταλάβει ακόμα Albert; ρώτησε με έναν μικρό εκνευρισμό ο Nick. - Κατάλαβα όχι κατάλαβα επανέλαβε κάπως ντροπιασμένα ο Einstein!
Λίγα λεπτά αργότερα οι δυο φίλοι στέκονται και πάλι μπροστά από την ρουλέτα και ο Αϊνστάιν βάζει όλες τις μάρκες του στο κόκκινο.
Η ρουλέτα γυρίζει και ο κρουπιέρης αυτή τη φορά φέρνει 4 μαύρο. Ο Nick the Greek γύρισε προς τον απογοητευμένο φίλο του και του απευθύνθηκε με ένα χαμόγελο:
- Εσύ φίλε μου θα πρέπει να συμβιβαστείς με το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις, που όπως σου είπα και πιο πριν - Είναι να παίζω και να χάνω..συμπλήρωσε ο Einstein που ήταν τώρα η σειρά του να χαμογελάσει.
(διήγημα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα)
------------------------------------------------------------ # Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. --------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Πολυ ωραιο αποσπασμα!Οπως ελεγε και η Simon de Beauvoir...αν ζησεις πολυ θα διαπιστωσεις πως καθε νικη μετατρεπεται σε ηττα!
Προκειται προφανως για αδερφες εννοιες!
Η συναυλία των μύθων ή αλλιώς μια σύντομη ιστορία Ελληνικού πολιτισμού
Η ιστορία μας ξεκινά τον Μάρτιο του 1961, είναι ο μήνας που οι δυο μύθοι του Ελληνικού τραγουδιού, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις θα βρεθούν για πρώτη φορά μαζί σε συναυλία.
Αν και το γεγονός αυτό από μόνο του θα ήταν ικανό να αποτελέσει είδηση, ας παραθέσω και τα ονόματα των τραγουδιστών που συμμετείχαν εκείνο το βράδυ: Στέλιος Καζαντζίδης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μαρινέλλα και η Μαίρη Λίντα μαζί με τον πρώτο-εμφανιζόμενο Τέρρυ Χρυσό! Στο μπουζούκι ο Μανώλης Χιώτης!
Η συναυλία έγινε στο θέατρο “Κεντρικόν” και την παρουσίαση ανέλαβε η Μάρω Κοντού.
Το 1961 θα είναι για τον Θεοδωράκη μια σημαντική χρονιά, γιατί την ίδια χρονιά θα κυκλοφορήσει και η πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Επιτάφιος”, στην οποία θα μελοποιήσει την ομότιτλη ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου.
***Ο “Επιτάφιος” του Γιάννη Ρίτσου
Ας γυρίσουμε μερικά χρόνια ακόμα πιο πίσω και να μεταφερθούμε στο Μάιο του 1936. Όλη η Ελλάδα τότε βρισκόταν σε απεργιακό κλοιό. Μια από τις κινητοποιήσεις θα αιματοκυλιστεί από τις δυνάμεις του τότε δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά και 10 εργάτες θα πεθάνουν κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων.
Από τις σφαίρες πρώτος πέφτει νεκρός ο εργάτης Τάσος Τούσης. Την επόμενη μέρα στις 10 Μαΐου του 1936 ο Ριζοσπάστης κυκλοφορεί με μια φωτογραφία που αποτυπώνει με σπαρακτικό τρόπο τον θρήνο της μάνας του Τούση πάνω από το πτώμα του γιου της!
Αυτήν τη φωτογραφία είδε ο Γιάννης Ρίτσος και έγραψε τον “Επιτάφιο”, αντιγράφω από δήλωση που έκανε ο ίδιος ο Ρίτσος μερικά χρόνια αργότερα:
“...Με συνεπήρε τόσο πολύ, που την ίδια μέρα άρχισα να γράφω τον Επιτάφιο. Με όλο τον προηγούμενο εξοπλισμό, ήμουν προετοιμασμένος απ’ τα παιδικά μου χρόνια, έτοιμος ο δεκαπεντασύλλαβος, το κρητικό θέατρο, η “Ερωφίλη”, ο “Ερωτόκριτος”, ο Σολωμός, οι “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι” πάλι σε δεκαπεντασύλλαβο. (...) Μέσα σε δυο εικοσιτετράωρα, σχεδόν χωρίς να φάω και να κοιμηθώ, και πολλές φορές κλαίγοντας σαν μοιρολογίστρα Μανιάτισσα έγραψα τον “Επιτάφιο”, τα πρώτα 14 ποιήματα...”
Το βιβλίο εκδόθηκε σε 10.000 αντίτυπα το 1936, σε μια Ελλάδα που κανένας ποιητής δεν έβγαζε μια συλλογή πάνω από 1.000 αντίτυπα και εξαντλήθηκε σχεδόν αμέσως!
***Ο “Επιτάφιος” του Μίκη Θεοδωράκη
Κάνοντας ένα μικρό χρονικό άλμα θα βρεθούμε στο 1958, χρονιά κατά την οποία έχουμε την επανέκδοση από τον Ρίτσο του Επιτάφιου. Με αφορμή λοιπόν αυτή την επανέκδοση ο Ρίτσος έστειλε ένα αντίτυπο στον Μίκη Θεοδωράκη που σπούδαζε τότε στο Παρίσι.
Λίγες μέρες αργότερα ο Μίκης κάθεται στο αυτοκίνητό του και περιμένει την γυναίκα του να τελειώσει τα ψώνια σε ένα Ελληνικό μπακάλικο που υπήρχε τότε στο Παρίσι. Θα πιάσει το βιβλίο του Ρίτσου και θα αρχίζει να διαβάζει! Μερικά λεπτά αργότερα όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Μίκης:
“...Με έπιασε ξαφνικά μια βαθιά επιθυμία για μελοποίηση...”
Το ίδιο απόγευμα κάθισε στο πιάνο του και έγραψε τις νότες για τα περισσότερα ποιήματα που θα μελοποιούσε στη συνέχεια.
***Ο “Επιτάφιος” του Μάνου Χατζιδάκι
Όταν τέλειωσε την σύνθεση ο Μίκης Θεοδωράκης έστειλε 3 αντίτυπα σε 3 διαφορετικά άτομα. Ένα αντίγραφο έστειλε στον Ρίτσο, ένα άλλο στο Χατζιδάκι, και ένα τρίτο σε έναν γιατρό φίλο του που είχαν κάνει μαζί Μακρόνησο.
Ο Χατζιδάκις που τότε βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του δείχνει αμέσως ενδιαφέρον για το εγχείρημα και αναλαμβάνει την ενορχήστρωση, την διεύθυνση ορχήστρας αλλά και την διεύθυνση παραγωγής του δίσκου. Θα παίξει μέχρι και πιάνο ο ίδιος και θα καλέσει την στενή συνεργάτιδά του Νάνα Μούσχουρη να τραγουδήσει.
Ο Θεοδωράκης παρόλο που θα σεβαστεί απόλυτα την συγκεκριμένη δουλειά του Χατζιδάκι και θα μιλήσει πολλές φορές με τα καλύτερα λόγια για αυτήν, δεν ήταν όμως αυτό που αρχικά είχε οραματιστεί. Ο ίδιος ήθελε κάτι πιο λαϊκό. Κάτι που θα ένωνε μια συμφωνική ορχήστρα με ένα μπουζούκι!
***Ο “Επιτάφιος” του Μπιθικώτση, του Χιώτη και του Θεοδωράκη
Ο Θεοδωράκης αποφασίζει να κάνει και με δεύτερη εκδοχή του επιτάφιου, μια εκδοχή με βάση το μπουζούκι. Επιστρατεύει τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Μαίρη Λίντα στα φωνητικά και τον Μανώλη Χιώτη στο μπουζούκι.
Ο αστικός μύθος εδώ κάνει λόγο πως ο Μπιθικώτσης κατά την διάρκεια της ηχογράφησης μέσα στο στούντιο προσπαθούσε χωρίς επιτυχία να τραγουδήσει τους στίχους:
''...Που πέταξε τ΄αγόρι μου...'', ώσπου κάποια στιγμή αγανακτισμένος γυρνάει προς τον Χιώτη που τον συνόδευε και του λέει:
“...Πάμε να φύγουμε, μωρέ Μανώλη, θα μας κάνει ρεζίλι ο Ψηλός!...”
Οι δύο εκδόσεις που κυκλοφόρησαν τελικά ταυτόχρονα δίχασαν το κοινό. Οι ακροατές που ήταν πιο κοντά στην αισθητική του Χατζιδάκι υποστήριξαν τη λυρική εκδοχή της Μούσχουρη, ενώ οι ακροατές που ήταν πιο κοντά στην αισθητική του Θεοδωράκη υποστήριξαν την εκδοχή με τους Χιώτη και Μπιθικώτση.
Ακόμα μεγάλο κύμα συζητήσεων αλλά και διαφωνιών και αντιπαραθέσεων προκάλεσε η ένωση συμφωνικής ορχήστρας και μπουζουκιών που συναντάμε στην εκδοχή με τους Χιώτη και Μπιθικώτση.
***Η συναυλία στο “Κεντρικόν”
Επιστρέφουμε και πάλι στο Μάρτιο του 1961 και στη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στο “Κεντρικόν”. Το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας παραχωρεί για την συναυλία την ορχήστρα του, ο Χατζιδάκις στο πιάνο, ο Χιώτης στο μπουζούκι και στο τραγούδι Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Μαρινέλλα και Μαίρη Λίντα!
Το κλίμα όμως είναι βεβαρημένο από τις πρόβες, μιας και τα μέλη της συμφωνικής ορχήστρας δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την συμμετοχή του “μπουζουξή” Μανώλη Χιώτη.
Λίγα λεπτά πριν την συναυλία θα χρειαστεί να καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες ο ίδιος ο Θεοδωράκης για να μη τιναχτούν όλα στον αέρα, όταν μέλη της συμφωνικής απείλησαν να φύγουν, αντιδρώντας στην παρουσία του Χιώτη ως σολίστ πάνω στη σκηνή!
Γενικά το κλίμα είναι αρνητικό για όλους τους “λαϊκούς” γεγονός που θα επηρεάσει περισσότερο από όλους τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, που θα αγχωθεί ακόμα περισσότερο από την παρουσία όλης της κοσμικής Αθήνας, αλλά και μέρος της πολιτικής ηγεσίας του τόπου που βρίσκονταν ανάμεσα στους θεατές της βραδιάς!
Ο Μπιθικώτσης ανεβαίνει στη σκηνή φανερά τρακαρισμένος και ξεκινά το τραγούδι σε “πότισα ροδόσταμο”, αλλά δεν καταφέρνει να το τελειώσει. Με τρεμάμενη φωνή, ζητάει συγνώμη και εγκαταλείπει την σκηνή αφήνοντας το τραγούδι στη μέση...
Ο ίδιος ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης αφηγείται σχετικά:
“...Η ορχήστρα παίζει. Έχει δώσει σήμα ο Μίκης κουνώντας τα χέρια του: πουμ, παμ, πουμ, παμ, πουμ, παμ. Εγώ δε μπαίνω στο τραγούδι. Κάποια φορά, μπαίνω και λέω: “Στον ά…” Σταμάτησα. Έχασα τα λόγια μου και λέω: “Με συγχωρείτε, έχω τρακ, δεν μπορώ να συνεχίσω”. Χειροκροτήματα, κακό. Ιδρωμένος, γύρισα πίσω στο καμαρίνι...”
Στα καμαρίνια που μεταφέρεται ο Μπιθικώτσης βρίσκονταν εκείνη την ώρα αρκετή ηθοποιοί ανάμεσά τους οι Χορν, Βουγιουκλάκη, Αλεξανδράκης, Κοντού και η Ειρήνη Παπά.
Ο Αλεξανδράκης θα πλησιάσει τον πανικόβλητο Μπιθικώτση και θα του αφηγηθεί ότι έπαθε το ίδιο πράγμα πάνω στη σκηνή και έψαξε και βρήκε κάποια θαυματουργά χάπια.
Άνοιξε ένα σπιρτόκουτο που είχε μέσα κάτι χάπια και έδωσε ένα στον Μπιθικώτση που μετά από λίγο συνήλθε και ανέβηκε και πάλι στη σκηνή.
Όπως αποκάλυψε αργότερα ο ίδιος ο Αλέκος Αλεξανδράκης, το περίφημο χάπι που έδιωξε το τρακ του Μπιθικώτση, δεν ήταν παρά ένα ψίχουλο ψωμί!
Η συναυλία θα συνεχιστεί και θα τελειώσει με το κοινό να αποθεώνει τους συντελεστές χωρίς κάποιο άλλο απρόοπτο.
***Σε πότισα ροδόσταμο ή αλλιώς η τελευταία μέρα του Μανώλη Χιώτη
Ας κάνουμε ένα ακόμα χρονικό άλμα και να μεταφερθούμε στο 1970. Η χούντα έχει φυλακίσει τον Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος είναι κρατούμενος στις φυλακές του Ωρωπού.
Στις 21 Μαρτίου εκείνης της χρονιάς ο Μανώλης Χιώτης συνοδευόμενος από 3 φίλους του μουσικούς θα φτάσει στον μώλο που βρισκόταν περίπου 100 μέτρα μακριά από τις φυλακές και θα ξεκινήσουν να τραγουδούν όλοι μαζί γυρισμένοι προς τις φυλακές, ώστε να φτάσουν οι φωνές τους στον φυλακισμένο Μίκη.
Ο Θεοδωράκης εκείνη την ώρα κοιμόταν. Ακριβώς πάνω απ’ το κρεβάτι του βρισκόταν η σκοπιά και ο χωροφύλακας που είχε υπηρεσία τον ξύπνησε:
- Κύριε Μίκη, κύριε Μίκη, νομίζω ότι το τραγούδι αυτό είναι δικό σας. - Ποιο τραγούδι; - Να, εκεί στον μώλο…
Αμέσως βγαίνει έξω ο Μίκης και κατευθύνεται προς το συρματόπλεγμα ώστε να μπορέσει να δει και να ακούσει καλύτερα.
Όταν φτάνει εκεί θα αναγνωρίσει το τραγούδι του, το “Ροδόσταμο”και στη συνέχεια θα αναγνωρίσει τη φωνή του Χιώτη!
Λίγο αργότερα θα κατευθυνθούν προς την παρέα χωροφύλακες για να τους συλλάβουν μιας και το τραγούδι αυτό άνηκε στα απαγορευμένα της χούντας.
Οι χωροφύλακες φαίνεται ότι αναγνώρισαν τον Χιώτη, κάτι του είπαν και εκείνος αποχώρησε συνεχίζοντας να τραγουδάει.
Λίγες ώρες αργότερα, την ίδια μέρα ο Μανώλης Χιώτης θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στον Ωρωπό!
***Επίλογος
Θα κλείσω το κείμενό μου με μια σκέψη πάνω στις δύο εκδοχές του Επιταφίου. Τις μέρες που ασχολήθηκα με τα συγκεκριμένα γεγονότα τις άκουσα και τις δύο αρκετές φορές.
Υπάρχουν τραγούδια που τα προτιμώ από τον Μπιθικώτση και άλλα που τα προτιμώ από την Μούσχουρη!
Το αξιοσημείωτο είναι ότι τόσο ο Χατζιδάκις όσο και ο Θεοδωράκης επανέρχονταν σε αυτή την δισκογραφική δουλειά ανά τακτά χρονικά διαστήματα και έδιναν διαφορετικές εκδοχές, κρατώντας όμως ο καθένας την αρχική αισθητική του!
Είναι σαν να ξεκίνησε με τον Επιτάφιο του Ρίτσου μια μουσική “κόντρα” ανάμεσα στους δύο αυτούς μεγαλύτερους συνθέτες της Ελλάδος, μια “κόντρα” που είχε την αφετηρία της στην διαφορετική αντίληψη και αισθητική που είχαν για την σύνθεση. Μια κόντρα από την οποία τελικά κέρδισε ο Ελληνικός πολιτισμός, αυτή ήταν μόνο μια σύντομη ιστορία του.
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. --------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Το ανεκπλήρωτο όνειρο του Μίκη δεν ήταν το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Προηγήθηκε η απόπειρα με την κλασική μουσική. // Ο Μάνος τον στήριξε στη ζωή του ποικιλοτροπα, αυτός τον έχτισε δισκογραφικά και στις δύο εταιρίες
// Πώς πείστηκαν οι δυο εταιρίες να εκδώσουν... στίχους ποιητή _ κομμουνιστή; // Ο ρόλος του Χιώτη δεν ήταν μόνο ... μπουζουξή. Η ενορχήστρωση είναι πανω στο πνεύμα του. Όπως και η ορχηστρα στη σύνθεση της.
Ο επιτάφιος με το Μπιθικωτση κυκλοφόρησε σε 4 δίσκους 45 στροφων.
Τα 6 τραγούδια ηχογραφήθηκαν 15/9/1960 και τα δύο- χείλι μου μοσχομυριστο και το στο παραθυρι στεκόσουν- την 17/9/1960
Έπαιξαν οι Χιώτης και Καραμπεσινης μπουζούκια ο Σταύρος Πλέσσας κιθάρα ο Χαραλάμπους πιάνο και ο Γιάννης Δεδες μπάσο
Αυτά για την ιστορία της ηχογράφησης
ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΩΡΓΟ ΩΡΑΙΟ!!!!!
Συγχαρητήρια
Εξαιρετικο αρθρο με λεπτομερειες αγνωστες για μενα. Μπραβο σας!
Ποιο ειναι από τον Επιταφιο του Χατζιδάκι πιυ τραγουδάει η Μούσχουρη σίγουρα ο Χατζιδακις είναι πιο λυρικός
Μόνον που ο Μεταξάς ανέλαβε ως δικτάτορας τον ....Αύγουστο του 36!
εξαιρετικο αρθρο αυτη ειναι η ελλαδα και αυτοι ειναι ολοκληρη η ζωη μας σε νοτες και μελωδιες σας χιλια σας μπραβο
Εξαιρετικό!!!!
Εξαιρετικό!!!
Μεγάλο ιστορικό ραντεβού η συνάντηση τους
Superior..🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀
Μπράβο!!.…δεν ήξερα αυτές τις διαφορές....
Ολη η ελλαδα!!!
Μπραβο!!!!εξαιρετικο!!!!!!με λεπτομερειες που δεν γνωριζαμε.. . ..
Πραγματικά,είναι πολύ ωραίο να μάθουμε,όσα δεν ξέρουμε!
Δεν την ήξερα
Υπεροχο. Η σύγχρονη ελληνική ιστορία. Ευχαριστούμε πολύ
Εξαιρετική η αναφορά σας σ΄αυτά τα γεγονότα ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ.
Chi Mai (Μετάφραση από τα Ιταλικά: whoever – οποιοσδήποτε) και όμως μοναδικό!
“...Ο ποιητής είναι κατώτερος από τον ζωγράφο στην απεικόνιση ορατών πραγμάτων και πολύ κατώτερος από τον μουσικό στην έκφραση αοράτων πραγμάτων...” - Λεονάρντο Ντα Βίντσι
Το 1981 μόλις 8 χρονών τότε, ζω στο Βίζμπαντεν της Γερμανίας. Ο πατέρας μου εξαιτίας της έφεσης που είχε προς τα gadget και την τεχνολογία έχει ήδη αγοράσει video.
Βιντεοταινίες τότε, στο σπίτι, υπήρχαν πολύ λίγες, 4-5 αν δεν κάνω λάθος. Μία από αυτές ήταν “Ο επαγγελματίας” με τον Μπελμοντό σε γερμανική μεταγλώττιση, όπως συνηθιζόταν τότε, με όλες τις μη γερμανόφωνες ταινίες.
*** Le professionnel 1981
Ένας Γάλλος μυστικός πράκτορας “πουλιέται” από την κυβέρνηση του και θυσιάζεται στο βωμό μιας νέας πολιτικής προσέγγισης που εκείνη επιχειρεί!
Έτσι θα βρεθεί για πολλά χρόνια φυλακισμένος σε μια πολύ δύσκολη φυλακή στην Αφρική. Όταν τελικά θα καταφέρει να αποδράσει, γυρίζει στη Γαλλία να εκδικηθεί αυτούς που τον πούλησαν.
Η ταινία δεν έχει το πιο πρωτότυπο σενάριο, αλλά καταφέρνει κυρίως μέσα από τις ατάκες και την ερμηνεία του Μπελμοντό να γίνει μια πολύ καλή περιπέτεια.
“Ο επαγγελματίας” τελειώνει με τον Μπελμοντό να σκοτώνεται από την Γαλλική κυβέρνηση λίγο πριν φτάσει στο ελικόπτερο και την ελευθερία του.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Georges Lautner είχε γυρίσει και μια δεύτερη εναλλακτική εκδοχή της ταινίας με τον Μπελμοντό να μπαίνει στο ελικόπτερο και να διαφεύγει!
Αποφάσισε τελικά στο μοντάζ να επιλέξει την εκδοχή που ο Μπελμοντό σκοτώνεται και να πέφτει η αυλαία της ταινίας με την μουσική από το Chi Mai.
Σαν παιδί, όσες φορές και να είδα την ταινία, στην τελευταία σκηνή έμενα αποσβολωμένος.
Πάντα ήλπιζα να προλάβει το ελικόπτερο και να μην τον πετύχουν οι σφαίρες!
Όταν στο τέλος έπεφτε αυτή η μελωδία, πάντα ανατρίχιαζα! Ίσως να φταίει το παιδικό βίωμα, ίσως και όχι ακόμα και σήμερα την θεωρώ την πιο όμορφη μουσική που έχει γραφτεί για κινηματογράφο.
***Λίγα λόγια για το Chi Mai.
Από τις λίγες μελωδίες που ο στίχος φαντάζει και είναι εντελώς περιττός.
Φαίνεται όμως πως και ο Ennio Morricone είχε μια εμμονή με το συγκεκριμένο θέμα.
Το συναντάμε πρώτη φορά το 1971 στην ταινία Maddalena όπου σε μια ιταλική αλλά και γαλλική εκδοχή το τραγουδάει η Lisa Gastoni. Την αμέσως επόμενη χρονιά θα τραγουδήσει την ιταλική εκδοχή, ελαφρώς διασκευασμένη και η Milva.
Στη συνέχεια το 1978 θα ακουστεί και στο τηλεοπτικό An Englishman's Castle και το 1980 στη μίνι σειρά The Life and Times of David Lloyd George.
Το 1981 και ενώ την μελωδία αυτή ο Morricone την έχει ήδη χρησιμοποιήσει 3 φορές, θα "ντύσει" και την τελευταία σκηνή του Le professionnel.
Τόσο η ταινία όσο και το soundtrack κάνουν απίστευτη επιτυχία και στην Αγγλία την ίδια χρονιά θα φτάσει μέχρι την δεύτερη θέση των charts!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η μελωδία θα έχει την αναγνώριση που της αξίζει!
Το 1988 η Βρετανίδα Marti Webb έντυσε το κομμάτι με αγγλικούς στοίχους και του έδωσε τον χαρακτηριστικό τίτλο “He's Not You”.
Δύο χρόνια μετά, το 1990 άλλη μια εκδοχή με αγγλικούς στίχους και τον τίτλο Desire θα κάνει την εμφάνιση της από την Amii Stewart.
Μια παραλλαγή του Chi Mai το Le vent, le cri έχει "ντύσει" κι άλλες ταινίες του Morricone.
Ένας προσεκτικός ακροατής θα βρει στοιχεία του τραγουδιού Chi Mai και στο κομμάτι “Invito All Amore" με το οποίο έντυσε ο Morricone την σπαγγέτι - γουέστερν ταινία “The Great Silence” με τους Jean Louis Trintignant και Klaus Kinski.
Έχω βάλει και ακούω στο Youtube τις διάφορες εκτελέσεις του τραγουδιού.
Καμία από τις εκτελέσεις με στίχο, ούτε η ιταλική εκδοχή, ούτε η αγγλική, αλλά ούτε και η γαλλική μ' αρέσουν!
Σκέφτομαι ότι αν δεν είχα ακούσει την αυθεντική χωρίς στίχο εκτέλεση, μπορεί και να είχα διαφορετική γνώμη.
Μήπως τελικά όταν πετυχαίνει κάποιος την τέλεια μουσική σύνθεση γίνεται περιττός ο στίχος;
Νομίζω ότι στην περίπτωση του Chi Mai είναι ακριβώς έτσι!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! --------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Την ταινία πρέπει να την πρωτοείδα σε βίντεο το 1987 ή 88...ήδη είχα ερωτευτεί τον πιο όμορφο άσχημο από άλλες ταινίες της ΕΡΤ. Στο τέλος αυτής είχα ακριβώς την ίδια αντίδραση...η δε μουσική...το "τιιιν...τιν..τινν" του βιολιού εκείνη τη στιγμή νόμιζα ότι μου έσκιζε τα σωθικά...ακόμη και τώρα που πάτησα τα λινκς από κάτω και άκουσα όλες τις εκτελέσεις, η πρώτη χωρίς τους στίχους φέρνει ανατριχίλα....
Σιμωνίδης ο Κείος, 556-468 π.Χ.
[Την μεν ζωγραφιαν ποίηση σιωπασαν, τη δε ποίηση ζωγραφιαν λαλουσαν]
Η ζωγραφικη είναι ποίηση που σιωπαινει ενώ η ποίηση ζωγραφική που μιλάει..
Ο Σιμωνιδης συσχετισε ζωγραφικη με ποιηση.Η μουσικη εδω λειπει...
...Την ταινια δεν την εχω δει,αλλα παρακολουθησα την τελευταια σεκανς απο το video της αναρτησης.Πραγματικα εδω το Chi Mai κουμπωνει με τη σκηνη!
Πολλα μπραβο για το ομορφο κειμενο και τις λεπτομερειες που περιεχει!
Υπεροχο μουσικο θεμα! Βγαινοντας απο τον κινηματογραφο σου εμενε αυτο το μελαγχολικο άκουσμα....οπως και στο Δοκτωρ Ζιβανγκο, κατα τη γνωμη μου!
δεν σας γνωρίζω, αλλά μέσα από την συγγραφή σας, νωμιζω ότι σας"ξέρω". Χαίρομαι που θελήσετε να μοιράσετε τις σκέψεις μας.
Λατρεύω Μπελμοντο και αγαπημένη ταινία περισσότερο για την μουσική του .Χρονια τώρα το έχω σαν ήχο κλήσης στο κινητό. Κορυφαίο μόνο ως μουσικη
Πόσα χρόνια πίσω με γύρισες! Α ρε πατέρα έχουμε δει ταινιαρες και έχουμε ακούσει μουσικάρες συντροφιά! Σε ευχαριστώ Γιώργο για αυτό το σύντομο ταξίδι στο παρελθόν!
Η ανάλυση είναι εξαιρετική!
Συμφωνώ μα ο ζωγράφος η ο μουσικός να είναι ποιητής πριν..
Το ημερολόγιο ή αλλιώς ένας ιδανικός άντρας, εραστής και σύντροφος
“...Νόα: - Θα κάνεις κάτι για μένα; Παρακαλώ... Πες μου πώς θα είναι η ζωή σου...30-40 χρόνια από τώρα. Πως θα μοιάζει; Αν θες να 'σαι μ' αυτόν, φύγε. Σε έχασα μία φορά. Μπορώ να το ξανακάνω...αν είναι αυτό που επιθυμείς. Όμως μη διαλέξεις τον εύκολο δρόμο.
Άλι: - Ποιον εύκολο δρόμο; Ότι κι αν κάνω, κάποιος θα πληγωθεί.
Σε τακτά χρονικά διαστήματα αρκετές αναγνώστριες μου είχαν ζητήσει να ασχοληθώ με την ταινία “ Το ημερολόγιο”. Η απάντηση που έδινα σε όλες ήταν πανομοιότυπη, ότι γράφω μόνο για θέματα που έχω αγαπήσει πρώτα.
Το τελευταίο διάστημα είχα δει αρκετές ταινίες της φετινής χρονιάς, χωρίς όμως να με έχει τραβήξει κάποια τόσο ώστε να ασχοληθώ... Όταν έβαλα λοιπόν πρόσφατα να δω “ Το ημερολόγιο” το έκανα με κάποια δυσπιστία είναι η αλήθεια...Σκεφτόμουν ότι δεν θα καταφέρω να γράψω για την ταινία αν θέλω να είμαι ειλικρινής με την δήλωση ότι γράφω μόνο γι' αυτά που έχω αγαπήσει πρώτα...
Κι όμως η ταινία τελικά με κατάφερε!
Παρόλο που φαίνεται να εκβιάζει το συναίσθημα από την πρώτη ως την τελευταία σκηνή, παρόλο που ακροβατεί ανάμεσα σε κλισέ και στο κιτς, παρόλο που είναι μια κατεξοχήν γυναικεία ταινία, είχα βουρκώσει σχεδόν από το μισό της ταινίας και μέχρι το τέλος...
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ο Νόα Κάλουν είναι ένα νέο, φτωχό παιδί, χωρίς κάποια ιδιαίτερη κλίση ή ικανότητα που ερωτεύεται την πλούσια και πολλά υποσχόμενη Άλι Χάμιλτον.
Η ερωτική ιστορία ξεκινά με τον Νόα να κάνει παράτολμα και επικίνδυνα πράγματα για να κερδίσει την Άλι. Θα τα καταφέρει και θα ζήσουν ένα καλοκαίρι μέσα στον έρωτα, μόνο ο ένας για τον άλλον.
Την πρώτη και τελευταία ερωτική τους νύχτα ως νέοι θα την περάσουν μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο αρχοντικό, όπου οι δυο εραστές θα κάνουν όνειρα για μια κοινή ζωή. Εκεί η Άλι θα αναφέρει παιχνιδιάρικα στον Νόα τι μετατροπές χρειάζεται το παλιό αρχοντικό ώστε να γίνει το σπίτι των ονείρων τους.
Στη συνέχεια η ταινία θα πάρει μια δυσάρεστη τροπή, γιατί το ίδιο βράδυ κιόλας οι δυο ερωτευμένοι θα αναγκαστούν να χωρίσουν και η Άλι θα φυγαδευτεί από τους γονείς της μακριά από τον Νόα.
Οι δυο νέοι θα αφήσουν τον ερωτά τους στη μέση και μάταια θα αναζητούν ο ένας τον άλλον.
Τα ερωτικά γράμματα του Νόα δεν θα φτάσουν ποτέ στην Άλι και εκείνη μετά από 7 χρόνια θα προχωρήσει την ζωή της με έναν άντρα στα πρότυπα της κοινωνικής της θέσης και της οικογένειάς της.
Όταν ο νέος σύντροφος της Άλι θα της προτείνει να παντρευτούν, εκείνη ενώ αρχικά δέχεται θα αποφασίσει πριν παντρευτεί, να γυρίσει μια τελευταία φορά στο μέρος όπου γνώρισε τον Νόα.
Εκεί θα τον βρει να ζει στο σπίτι που είχαν κάνει έρωτα και να το έχει διαμορφώσει ακριβώς όπως του είχε ζητήσει εκείνη!
Οι δυο τους θα αποφασίσουν να περάσουν την ημέρα μαζί και θα πάνε βαρκάδα σε μια λίμνη γεμάτη χήνες. Η Άλι μαγεμένη θα του πει ότι όλο το τοπίο μοιάζει σαν όνειρο και στη συνέχεια θα τον ρωτήσει για τις χήνες, πως έφθασαν και γιατί ζουν στη συγκεκριμένη λίμνη;
Ο Νόα θα απαντήσει ότι δεν ξέρει, αλλά γνωρίζει ότι και εκείνες θα αποχωριστούν το μέρος για να γυρίσουν εκεί που ανήκουν...
Αμέσως μετά θα πιάσει δυνατή βροχή ώστε τελικά να έχουμε ένα από τα πιο ρομαντικά φιλιά στην ιστορία του κινηματογράφου!
Επόμενο ήταν με τέτοιες σκηνές, η ταινία την χρονιά που προβλήθηκε να σαρώσει σχεδόν όλα τα βραβεία στα Teen Choice Awards ανάμεσα στα οποία και αυτά της καλύτερης χημείας ζευγαριού, καλύτερης ερωτικής σκηνής και καλύτερου φιλιού!
Ο Ryan Gosling που έπαιξε τον Νόα και η Rachel McAdams που έπαιξε την Άλι θα ερωτευτούν στα γυρίσματα της ταινίας και θα γίνουν ζευγάρι και στην πραγματική ζωή!
Η ταινία τελειώνει με τους δύο εραστές σε μεγάλη ηλικία πια, να ζουν μέσα σε ένα γηροκομείο. Εκείνη με εκφυλιστική άνοια χωρίς την δυνατότητα να θυμάται ποια είναι ή τι έχει ζήσει αλλά και εκείνος με συνεχόμενα καρδιακά επεισόδια.
Παρόλα αυτά ο Νόα κάθε μέρα επισκέπτεται την Άλι και προσπαθεί να της διαβάζει από ένα ημερολόγιο την ιστορία τους, όπως εκείνη την αποτύπωσε πριν πάθει Alzheimer. Ο Νόα κόντρα στη λογική και την επιστήμη δίνει καθημερινά μια άνιση μάχη με την αρρώστια της Άλι, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να την γυρίσει πίσω και να την κάνει να θυμηθεί ποια είναι!
Στην ταινία ο έρωτας τα καταφέρνει παντού! Αρχικά βγαίνει νικητής αφού πρώτα συγκρούεται με το συμφέρον, την οικογένεια, την κοινωνική θέση και την εξουσία. Στη συνέχεια η αγάπη τους θα κερδίσει ανίατες ασθένειες ακόμα και τον θάνατο!
Ιδιαίτερη αναφορά νομίζω αξίζει στον αντρικό χαρακτήρα της ταινίας, μιας και ο Νόα είναι ο ιδανικός άντρας, ένας άντρας που ονειρεύονται όλες οι γυναίκες!
Ερωτεύεται την Άλι και αφοσιώνεται όλη του ζωή σε εκείνη. Ακόμα και όταν νομίζει ότι την έχει χάσει, εκείνος της φτιάχνει το σπίτι όπως εκείνη το είχε ονειρευτεί. Θα κρατήσει μέχρι και ένα δωμάτιο για εκείνη που θα το εξοπλίσει με σύνεργα ζωγραφικής που τόσο αγαπούσε να ασχολείται!
Στη νέα ερωτική σύντροφο του, το διάστημα που είχε χάσει την Άλι, θα μιλήσει με θρησκευτική ευλάβεια για τον ερωτά του και θα της εξομολογηθεί ότι δεν μπορεί να ερωτευτεί άλλη γιατί έχει δώσει τα πάντα στην Άλι!
Στον “πραγματικό κόσμο” ο Ryan Gosling και η Rachel McAdams δεν τα κατάφεραν και χώρισαν περίπου 3 χρόνια μετά την ταινία.
Εδώ κανονικά είχα σκεφτεί να γράψω για τον έρωτα στα χρόνια των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης και πως έχει μετατραπεί σήμερα από αιώνιος σε στιγμιαίος.
Σκέφτομαι όμως ότι ήδη έχω γράψει αρκετά κείμενα για αυτό... Όχι δεν θα το κάνω και εδώ...Δεν θέλω να το χαλάσω...εξάλλου οι νέοι της ιστορίας μας ερωτεύονται κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, δηλαδή σε μια εποχή που ακόμα ο έρωτας κρατούσε για πάντα!
Οπότε ας γυρίσουμε στην ταινία.
Τελικά ο Νόα και η Άλι θα κάνουν μαζί μια ευτυχισμένη οικογένεια και πολλά παιδιά!
Ο Νόα αργότερα όταν γεράσουν θα ακολουθήσει την Άλι μέσα στην κλινική και με κάθε τρόπο κάθε μέρα θα καταβάλλει απέλπιδες προσπάθειες να την κάνει να θυμηθεί ποια είναι, ακόμα και αν αυτό κρατήσει μόνο 5 λεπτά!
Το καλύτερο κλείσιμο για το συγκεκριμένο κείμενο δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τον τρόπο που ξεκινάει η ταινία με τον Νόα σε προχωρημένη ηλικία μέσα στην κλινική να κάνει έναν μικρό απολογισμό:
“...Δεν είμαι τίποτε ξεχωριστό. Ένας κοινός άνθρωπος με κοινές σκέψεις. Έζησα μια κοινή ζωή. Δεν μου έστησαν μνημείο και σύντομα θα ξεχαστώ. Όμως από μια άποψη πέτυχα κάτι που θεωρώ πολύ σπουδαίο. Αγάπησα με όλη μου την ψυχή και καρδιά και για μένα αυτό ήταν αρκετό!...”
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! --------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
αν και δεν μου αρέσουν οι ρομαντικές ταινίες και όντως οι παρατηρήσεις για το έργο είναι σωστές, αυτή είναι η τρίτη αγαπημένη μου ταινία περί αγάπης.
η πρώτη είναι το fountain και η δεύτερη η Άννα Καρένινα με τη Σόφι Μαρσό.
Είναι γενναίο από μέρους σας που τα βάζετε με ένα ταμπού Αυτό των αισθηματικών "γυναικειων" ταινιών
Χωρίς φόβο για τις αρχές και την αισθητική σας
Οι περισσότεροι βλέπουν τις ταινίες κρυφά, άντρες και γυναίκες
Αρκετες γυναίκες μάλιστα δηλώνουν πως φυσικά δεν είναι του επιπέδου τους,
και ας λιώνουν βλέποντας τες αφού ανακαλύπτουν αλήθειες και ομορφιά
Οι ταινίες όμως ειναι χαρακτηρισμενες σαν δεύτερες, χαμηλού επιπέδου, ανόητες κλπ
Δηλαδή γυναικείες. 😊
Είναι αισιοδοξο όταν κανείς παραμεριζει την κουρτίνα και δεν φοβάται να κοιτάξει τι υπάρχει πίσω της
Συγχαρητήρια!
Εννοειται πως υπάρχουν και φαιδρές ταινίες στο είδος, όπως και σε κάθε άλλο είδος ταινιών
Την εχω δει μια φορά, και εγω στην αρχή έλεγα, "Τι γλυκανάτη ερωτική ιστορία θα είναι" κλπ.
Μόλις ομως πατησα το stop με τους τίτλους της ταινίας με είχε κερδίσει!
Η ανάλυση σου και περιγραφή, οπως πάντα εξαιρετική και με απόλυτη σαφήνεια.
Εξαιρετικη αναλυση!Ταινια που εχει αγαπηθει ευρεως.Πιθανον ειναι αυτη η ουτοπικη αγαπη, που πολλοι φαντασιωνομαστε ακομη,ευτυχως!
Ευτυχώς που διάβασα την όπως πάντα εξαιρετική σου ανάλυση ..για να αποφύγω να δω την ταινία.Έχω αλλεργία σε αυτού του τύπου τις ιστορίες.
Σε ευχαριστώ νασαι καλά.μια ανάλαφρη στον μεσαίωνα που ζουμε
Ποια ειναι τα όρια της αφοσίωσης απο την εμμονή; Απλα προβληματισμός
Πολύ γλυκιά ταινία γεμάτη θέληση με μοχλό πάντα την αγάπη ... τέλεια ανάλυση δέσατε πολύ όμορφα κ γλαφυρά όλη την ταινία
Η ταινία είναι τελιααα... μακάρι ν ήταν κ στην πραγματικότητα....Ν υπήρχε αυτή η αγάπη
Εξαιρετική η ανάλυση σας! "Κουμπώνει" απόλυτα με την ταινία! Όσες φορές κι αν την είδα ήταν σα να την έβλεπα για πρώτη φορά!
Πραγματικα η σκηνη στη λιμνη...το φιλι τους...και ο διαλογος τους που αναρτησες στην αρχη...ηταν τα πιο δυνατα σημεια του εργου για μενα.Την ειχα δει πριν αρκετα χρονια και αυτες οι σκηνες μου εχουν μεινει!!!καλησπερα...
Οχι απ τις αγαπημενες μου,ομως μου αρεσε πολυ η αναλυση σου!
Το έργο το είδα όταν είχε βγει Πριν αρκετά χρόνια...Είναι απίστευτα αληθινό πέρα για πέρα και ραγίζει και τις πιο σληρες καρδιές....αγαπημένο
Πολυ ομορφη αναλυση.....απο τις ταινιες που τις βλεπεις σαν παραμυθι, αλλά δεν ειναι και τοσο κακο και λιγο παραμυθι στην ζωή μας!!!
"Το Παζλ” του Γιώργου Περισανίδη – Νέο μυθιστόρημα!
“...Μια νέα φόρμα γραφής, μια νέα προσέγγιση στο μυθιστόρημα!...”
Αν ψάχνεις για ένα βιβλίο που μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά θα σε ξεκουράσει και θα σε χαλαρώσει, τότε το “Παζλ” δεν είναι αυτό που γυρεύεις.
Αν ψάχνεις για μια ιστορία με έστω μια κλασική δομή που έχει αρχή-μέση-τέλος και έναν πρωταγωνιστή-ήρωα, τότε το “Παζλ” δεν είναι αυτό που γυρεύεις.
Αν όμως θες να διαβάσεις ένα μυθιστόρημα που δεν υπακούει τους κλασσικούς κανόνες της αφήγησης, ένα μυθιστόρημα που ίσως κρύβεται μέσα σε 7 φαινομενικά αυτόνομα διηγήματα και που ένας ακόμα πιο προσεκτικός αναγνώστης ίσως το εντοπίσει και μέσα σε 3 διαφορετικά βιβλία τότε το “Παζλ” γράφτηκε για σένα!
Τι είναι το “Παζλ”; Το “Παζλ” μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα μυθιστόρημα διασκορπισμένο μέσα σε πολλά διηγήματα, στα οποία ψηλαφίζει διαφορετικά στάδια του έρωτα.
Τα διηγήματα του βιβλίου διαδραματίζονται “μέσα” σε κάποιο έργο τέχνης και με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν τα κεφάλαια:
- Κεφάλαιο 1ο: “Σχεδόν έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν αστικό μύθο. - Κεφάλαιο 2ο: “Η γέννηση του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια φωτογραφία. - Κεφάλαιο 3ο: “Ο έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν πίνακα. - Κεφάλαιο 4ο: “Ο θάνατος του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε ένα τραγούδι. - Κεφάλαιο 5ο: “Η λήθη του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια ιστοσελίδα. - Κεφάλαιο 6ο: “Ο ανεκπλήρωτος έρωτας” Το διήγημά μου είναι μέσα σε ένα βιβλίο. - Κεφάλαιο 7ο: “Πέρα από τον έρωτα” Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια ταινία.
Το κάθε κεφάλαιο συμπληρώνουν και μερικές παρεμβολές σχετικές με την θεματολογία στην οποία διαδραματίζεται το διήγημα. (π..χ. παρεμβολές σχετικές με αστικούς μύθους, στη συνέχεια παρεμβολές σχετικές με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική κτλ.)
Τελικά το μυθιστόρημα που γεννήθηκε μπορεί να χαρακτηριστεί σαν δεκάδες αυτόνομα κομμάτια ενός παζλ. Μπορείς να διαβάσεις κάθε ένα από αυτά “αυτόνομα” ακόμα και με τυχαία σειρά, όμως αν το διαβάσεις όλο θα δεις και μια συνολική εικόνα που αλλιώς θα σου έχει διαφύγει!
Το “Παζλ” και η Ζωγραφική Το τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου είναι όλο αφιερωμένο στη ζωγραφική και εκεί υπάρχουν ιστορίες για τον Ντα Βίντσι, τον Πικάσο, τον Κλιμτ, τον Γκωγκέν, τον Βαν Γκογκ και τον Λωτρέκ. Ο Λωτρέκ μάλιστα είναι ίσως ο σημαντικότερος ήρωας του μυθιστορήματος αφού διαδραματίζει ρόλο και σε άλλα κεφάλαια του βιβλίου. Επίσης ζωγράφος είναι και ο Φινν ο ήρωας της ταινίας “Μεγάλες προσδοκίες” μέσα στην οποία έχει γραφτεί το έβδομο διήγημα.
Ακόμα μέσα στο “Παζλ” τα διάφορα στάδια του έρωτα, έχουν αποτυπωθεί σε 12 πίνακες από Έλληνες ζωγράφους δίνοντας την δική τους εκδοχή και μια διαφορετική αισθητική στο μυθιστόρημα εντελώς απαραίτητη στη νέα αυτή δομή αφήγησης.
Τέλος ακόμα και το εξώφυλλο του βιβλίου είναι πίνακας ζωγραφικής!
Το “Παζλ” μιας “Ψηφιακής επιπολαιότητας” και ενός “Ρεφρέν¨ Με το “Παζλ” επίσης κλείνει και μια άτυπη τριλογία που ξεκίνησε με την “Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα” και συνεχίστηκε με το “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”.
Η σύνδεση των τριών βιβλίων γίνεται μέσα από την θεματολογία, μιας και στην “Ψηφιακή επιπολαιότητα” παρακολουθούμε την διαδρομή από τον “αιώνιο” έρωτα που μας έρχεται από την εποχή του “Δον Κιχώτη” και του “Ρωμαίου και της Ιουλιέτας” να μετατρέπεται στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε “στιγμιαίο” έρωτα που δεν κρατά παρά λίγα κλικ.
Στο “Ρεφρέν” γίνεται μια προσπάθεια διαχείρισης του “τέλους” του έρωτα και παρακολουθούμε τον “θάνατο του έρωτα” και την μετουσίωση του σε “άδολη” αγάπη.
Στο “Παζλ” τέλος παρακολουθούμε τα διάφορα στάδια που περνάμε στον έρωτα. “Η γέννηση του έρωτα”, “ο έρωτας”, “ο θάνατος του έρωτα”, “η λήθη του έρωτα”, “ο ανεκπλήρωτος έρωτας”, ο “σχεδόν έρωτας” και το διήγημα του επιλόγου “πέρα από τον έρωτα” συμπληρώνουν τη θεματολογία του βιβλίου.
“Το Παζλ” επίλογος Στο μυθιστόρημα αυτό επιχειρείται μια νέα φόρμα γραφής και μια νέα προσέγγιση στο μυθιστόρημα!
Είναι ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο. Το επίπεδο ευκολίας του “παζλ” με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος ο αναγνώστης, εξαρτάται μόνο από την διάθεση που θα δείξει για να το ψάξει!
“...Έχεις την διάθεση να ενώσεις όλα τα κομμάτια;...”
Καλοτάξιδο, γρήγορα και στη βιβλιοθήκη μου πιστεύω!
Υπερλογοτεχνία...
Χαράζετε καινούρια μορφή γραφής και χαίρομαι που υπάρχουν συγγραφείς που καινοτομουν.
Η πιο εντυπωσιακή παρουσίαση βιβλίου που έχω δει ! Καλοτάξιδο το βιβλίο σου ! Ελπίζω να είναι τόσο ενδιαφέρον όσο το παρουσίασες ! Σίγουρα ακούγεται διαφορετικό κι ασυνήθιστο !
Καλοταξιδο!!η περιγραφή που κανατε κεντριζει τον ενδιαφερον!!!με πρωρη ευκαιρια θα ηθελα να το παρω!!!
Από την παρουσίαση φαίνεται κάτι ξεχωριστό
Το ξεχωριστό ίσων σπάνιο
Το σπάνιο μπορεί να γίνει μοναδικό
Θέλω να το γευτώ όσο γρήγορα γίνεται
Περιμένω...
Δείχνει να έχει ενδιαφέρον αυτό το βιβλίο. Υπάρχει δημοσιευμένο κάποιο απόσπασμά του να διαβάσω;
Φίλε Γιώργο αισθάνομαι μεγάλη χαρά γι΄αυτό το επίτευγμά σου, που εύχομαι να έχει τεράστια επιτυχία αλλά και συνέχεια!
: “Ο έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν πίνακα. '' το σίγουρο είναι πως θα ''χορτάσουμε'' έρωτα!
Την παρουσίαση θα την ταυτιζα ,με μια αριστοτεχνικά ενορχηστρωμένη μουσική σύνθεση,με έπεισε και σύντομα τα βήματα μου ,θα με οδηγήσουν σε κάποιο βιβλιοπωλείο.
Ενδιαφέρον φαίνεται!!!!!
Και η γέννηση και η λήθη του έρωτα ειναι αναμενομενα αν παραμείνει έρωτας και δεν προχωρήσει σε αγάπη ,από εμάς εξαρτάται,αλλα και από τα δρώμενα της ζωής.
Ενδιαφέρουσα παρουσίαση, καλοτάξιδο !
Πολύ ενδιαφέρον...καλοτάξιδο ψυχή...με αγάπη😊
Καλημέρα σας, Αγαπητέ κ. Γιώργος Περισανίδης. Συγχαρητήρια με σας νέο αξιόλογο βιβλίο «Το Παζλ» από ελληνική δημόσια αρχή και από την κεντρική βιβλιοθήκη που το όνομά του Άντον Τσέχωφ στο η ρωσική πόλη του Ταϊγάνιο της Αζοφικής.
Εγώ ανταποκριτής διαίρεση του διεθνή βιβλιογραφία στην βιβλιοθήκη μας Taganrog όνομά του Άντον Τσέχωφ και σύμβουλος της Ελληνικής αυτονομίας της πόλης μας, μας πόλη Taganrog πολύ στενά συνδεδεμένη με την ιστορία της με την Ελλάδα, η πόλη μας είναι ένα από τα πιο σημαντικά πολιτιστικά κέντρα. διεθνούς σημασίας και έχουν πολλά αναγνώστες το βιβλιοθήκη γνώση Ελληνικής και νεοελληνικής ρωτώντας για τα βιβλία.
Αγαπητέ κ. Γιώργος Περισανίδης. Έχουμε πρόσφατα έμαθε για τη δημιουργικότητά σας συναρπαστική και ασυνήθιστο, και πραγματικά θέλουν να εισαγάγουν και Έλληνες αναγνώστες μας θα είμαστε πολύ ευγνώμονες και ευγνώμονες στο ελληνικό κοινό από Taganrog, αν σας καλή πρόθεση θα είναι σε θέση να στείλει πόλη. το δώρο της πόλης μας, μας βιβλιοθήκη που ονομάστηκε μετά από παρουσία του Άντον Τσέχωφ από το υπέροχο βιβλίο «Το Παζλ». Ανυπομονούμε για την ανάπτυξη της συντροφικότητας με σας.
Με ειλικρίνεια, με ελπίδα και με φιλικούς χαιρετισμούς ανταποκριτής βιβλιοθήκη που ονομάζεται Ρωσίας Αντόν Τσέχωφ Vladimir Dorda. πόλη της Taganrog.
ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ
Καλοτάξιδο..Υπέροχο..
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ
Φαίνεται ενδιαφέρον και ασυνήθιστο Καλοτάξιδο .
Παρα πολυ ενδιαφέρον. Θα κανετε αλλες παρουσιάσεις;
Μια σύντομη ιστορική στιγμή σε δύο εκδοχές! (Αμφισημία)
Ζεϊμπέκικο ( Μ' αεροπλάνα και βαπόρια )
“...Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους παλιούς τριγυρνάμε στα σκοτάδια κι όμως εσύ δε μας ακούς...”
Το συγκεκριμένο τραγούδι κυκλοφόρησε το 1972 και περιλαμβάνεται στο μουσικό άλμπουμ, "Βρώμικο ψωμί" σε στίχο μουσική και ερμηνεία Διονύση Σαββόπουλου. Στην πρώτη εκτέλεση, το μπάσο και την τρομπέτα παίζει ο Γιώργος Γαβαλάς. Την ηλεκτρική κιθάρα και το κλαρινέτο παίζει ο Θεολόγος Στρατηγός και ο Βαγγέλης Γερμανός παίζει ηλεκτρική κιθάρα και κάνει και φωνητικά.
Φαίνεται ότι ο Σαββόπουλος δεν ήταν απόλυτα ικανοποιημένος από την εκδοχή του τραγουδιού και το 1975 το επανακυκλοφόρησε μέσα στο μουσικό άλμπουμ, "10 Χρόνια Κομμάτια" με ερμηνεύτρια τη Σωτηρία Μπέλλου και τον ίδιο να ακολουθεί σε δεύτερη φωνή. Στην δεύτερη εκδοχή τα μουσικά όργανα είναι κιθάρα, μπαγλαμάς και νταούλι δίνοντας σαφώς έναν πιο λαϊκό τόνο!
Σε πολλούς το τραγούδι αυτό είναι γνωστότερο από την πρώτη φράση του κουπλέ «Μ' αεροπλάνα και βαπόρια»!
Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του 1975, η Μπέλλου δυσκολευόταν με τους στίχους, και παρόλο που φορούσε γυαλιά παραπονιόταν διαρκώς ότι δεν βλέπει.
Ο αρχικός στίχος στο 4ο κουπλέ όπως τον είχε τραγουδήσει και ηχογραφήσει αρχικά ο Σαββόπουλος το 1972 ήταν
“...Σ’ αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί...”
Η Μπέλλου στην αρχή θα τραγουδήσει:
“... Σ’ αυτόν τον τόπο που συναντάμε...”
Θα την διακόψει ο Διονύσης για να της υπενθυμίσει τον αρχικό στίχο, για να διαμαρτυρηθεί και πάλι η Σωτηρία Μπέλλου ότι δεν βλέπει τους στίχους....
Στη συνέχεια και μετά από αρκετές απόπειρες τελικά θα τραγουδήσει “...Σ’ αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί...”
που προφανώς ο Σαββόπουλος δεν βρήκε ότι έχει τρομακτική διαφορά από την δική του εκδοχή και τελικά την κράτησε!
Τελειώνοντας το τραγούδι ο Σαββόπουλος φαίνεται πραγματικά ικανοποιημένος, ευτυχισμένος τολμώ να πω και χαϊδεύει την Μπέλλου τρυφερά στο μάγουλο, όσο βγάζει τα ακουστικά του όλοι οι συνεργάτες του που βρίσκονταν στο στούντιο φαίνεται να είναι και αυτοί πολύ ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα και αναφωνούν πολλές φορές
“...Πολύ ωραίο! Πάρα πολύ ωραίο!...”
Ο Σαββόπουλος βγαίνει από το στούντιο χαμογελάει και τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση! Πίσω από τον Σαββόπουλο ακολουθεί και η Μπέλλου σοβαρή και αμίλητη.
Οι συνεργάτες του Σαββόπουλου της απευθύνονται με επιφωνήματα όπως
“...Καταπληκτικό...”
Τα οποία όμως δεν φαίνεται να συμμερίζεται με τίποτε η Μπέλλου που ακουμπά λυπημένα το πρόσωπό της στην κονσόλα και όταν κάποιος συνεργάτης του Σαββόπουλου προσπαθεί να την χτυπήσει θριαμβευτικά στην πλάτη εκείνη απομακρύνεται σχεδόν πανικόβλητη!
Στη συνέχεια όλο παράπονο γυρνάει προς τον Σαββόπουλο και του λέει: “...Αχ Διονύση, με έκανες και τραγουδάω ποπ!...”
“...Τις φωνές σου κάνω, τις παραφωνές σου κάνω! Σαββόπουλος έγινα!...”
Ο Σαββόπουλος που μόλις έχει ανάψει τσιγάρο και είναι φανερά ικανοποιημένος, προσπαθεί να μην δώσει άλλη έκταση και κατευθύνεται προς τους συνεργάτες του αλλάζοντας θέμα...
Ήταν η πρώτη απόπειρα του Σαββόπουλου να γράψει ένα λαϊκό τραγούδι και μάλλον γι' αυτό και η Μπέλλου τον αντιμετώπιζε με δυσπιστία. Η ιστορία προφανώς και δικαίωσε τον Σαββόπουλο μιας και το τραγούδι ως και σήμερα θεωρείται ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει ο συνθέτης αλλά και ένα από τα ομορφότερα του Ελληνικού τραγουδιού.
Ας κλείσουμε με την άποψη που έχει ο ίδιος ο σύνθετης για το τραγούδι που έγραψε, όπως την εξέφρασε πιο αποστασιοποιημένα αρκετά χρόνια αργότερα:
“...Το Ζεϊμπέκικο είναι το μεγάλο δυσβάσταχτο τραγούδι και του δίσκου και του όλου σαββοπουλικού έργου. Και είναι ταυτόχρονα και το πιο διάσημο. Περίεργος συνδυασμός. Όταν βλέπω σημερινούς πιτσιρικάδες να το ακούν και να το κάνουν αυτομάτως δικό τους, εύχομαι μέσα μου σιωπηλά και φοβισμένα, λέγοντας παράλληλα και μια προσευχή για την τελική τους σωτηρία, να βιώσουν την εμπειρία που γέννησε, όχι το τραγούδι, αλλά την πηγή της έμπνευσής του. Δεν αντέχω άλλες απογοητεύσεις. Θέλω επιτέλους να βλέπω ανθρώπους να στέκονται στο ύψος των τραγουδιών που αγαπάνε...” ------------------------------------------------------------ # Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας: Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! --------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Πολυ ενδιαφέρον το κείμενο θα ήθελα ωστόσο να σημειώσω δυο πράγματα για να μην αναφέρονται (ενδεχομενως εκ παραδρομής..;) λαθος πληροφοριες..!!! 1) το κανονάκι που αναφέρεται στην αρχή του κειμένου δεν είναι κρουστό έγχορδο αλλά νυκτο έγχορδο...και 2) Ο Αριστείδης Μοσχος (απ όσο γνωρίζω), ήταν εξαιρετικός Μουσικος (για πολλούς ο κορυφαίος) ...και δασκαλος στο Σαντουρι...το οποίο όντως είναι κρουστό έγχορδο..!!!! Όποτε κάτι απο τα δυο μάλλον δεν είναι σωστό..!!! Κατά τ αλλά το κείμενο εξαιρετικό..!!!
❗🔹 Ο Σαββόπουλος δεν υπάγεται στην κατηγορία των εξεχόντως λατρεμένων μου όπως Η Μπέλου ♥ και το συγκεκριμενο τραγούδι, που το απογείωσε, George. el.
Συμφωνω με Eleanna, η Μπελου αναδεικνυε τα τραγούδια, μοναδική λατρεμένη, , 💗💗💗
Love Of My Life (Αγάπη της ζωής μου), ένα τραγούδι για μια άδολη αγάπη
Η ιστορία αυτή ξεκινά το 1970, όταν ο 24 ετών τότε Farrokh Bulsara ακόμα έκανε προσπάθειες να αναγνωριστεί ως τραγουδιστής μέσα από διάφορες μπάντες.
Εκείνη την χρονιά, θα μετονομαστεί σε Freddie Mercury, θα φτιάξει δική του μπάντα που θα την ονομάσει Queen και κάπως έτσι θα γεννηθεί ένα από τα θρυλικότερα ροκ συγκροτήματα όλων των εποχών.
Την ίδια χρονιά ο νεαρός Mercury θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την 19 ετών τότε Mary Austin.
Εκείνη τότε δούλευε στο Λονδίνο, στις δημόσιες σχέσεις, σε ένα κατάστημα με ρούχα υψηλής ραπτικής που είχε πελάτες πολλούς επώνυμους όπως οι Paul McCartney και Mick Jagger. Σε αυτό το κατάστημα θα βρεθεί και ο Mercury μαζί με τον φίλο του και drummer των Queen, Roger Taylor.
Αν και η Mary από την αρχή ενθουσιάστηκε από τον “άγριο αυτό καλλιτέχνη που δεν έμοιαζε με κανέναν άλλον”, αρνήθηκε την πρώτη πρόταση του Mercury να την βγάλει για φαγητό την ημέρα των γενεθλίων του. (Γινόταν 24!)
Εκείνος θα επιμείνει και τελικά θα βγουν την επόμενη μέρα και θα γίνουν ζευγάρι. Ένα ζευγάρι που για αρκετά χρόνια πέρασε πολλές οικονομικές δυσκολίες μιας και η καταξίωση για τον Mercury αργεί ακόμα.
Τα δύσκολα χρόνια δεν θα σταθούν ικανά να χαλάσουν την σχέση τους, ούτε και η διασημότητα του Mercury που διαρκώς γινόταν μεγαλύτερη.
Θα μείνουν τελικά μαζί 7 χρόνια.
Θα χωρίσουν όταν ο Freddie Mercury θα ομολογήσει σε εκείνη αλλά και στον εαυτό του πως είναι bisexual και είναι ερωτευμένος με κάποιον άντρα. Εκείνη θα του απαντήσει ότι δεν πιστεύει ότι είναι bisexual αλλά gay...
Ας γυρίσουμε όμως 2 χρόνια πριν τον χωρισμό στο 1975. Εκείνη την χρονιά ο Mercury κάθισε ένα βράδυ στο πιάνο και έγραψε την μουσική και τους στίχους σε ένα τραγούδι που ονόμασε “Love Of My Life”.
Το τραγούδι ξεκινά κάπως έτσι:
“...Love of my life, you've hurt me, You've broken my heart and now you leave me. Love of my life can't you see, Bring it back, bring it back, Don't take it away from me because you don't know what it means to me.
Love of my life, don't leave me, You've taken my love, you now desert me, Love of my life, can't you see? Bring it back, bring it back, Don't take it away from me because you don't know what it means to me...”
Ελληνική μετάφραση (ελεύθερη) Αγάπη της ζωής μου – με πλήγωσες Έσπασες την καρδιά μου και τώρα μ’ αφήνεις Αγάπη της ζωής μου δεν το βλέπεις φέρ’ τη πίσω, φέρ’ τη πίσω μην μου την στερείς, αφού δεν ξέρεις τι σημαίνει για μένα.
Αγάπη της ζωής μου μην μ’ αφήνεις Πήρες την αγάπη μου, τώρα μ’ εγκαταλείπεις Αγάπη της ζωής μου δεν το βλέπεις; φέρ’ τη πίσω, φέρ’ τη πίσω μην μου την στερείς, αφού δεν ξέρεις τι σημαίνει για μένα...”
Το πιο πιθανό για το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ότι ο Mercury προσπαθεί να ανιχνεύσει από την οπτική γωνία της συντρόφου του, πως θα αισθανόταν εκείνη σε έναν ενδεχόμενο χωρισμό.
Με την πάροδο των χρόνων η Mary είχε εξελιχθεί για τον Freddie στην καλύτερη του φίλη, σε σύντροφο, σε μια σχέση ζωής που δεν ήθελε να χάσει, αλλά δεν τον τραβούσε πια ερωτικά! Εκείνη όμως εξακολουθούσε να είναι ερωτευμένη μαζί του και να τον θαυμάζει!
Ο φόβος λοιπόν ότι η Mary δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί τον επερχόμενο χωρισμό τους και οι τύψεις που ίσως αισθανόταν ο Mercury γι' αυτό, γέννησαν μια από τις πιο όμορφες και διαχρονικές μπαλάντες!
Ας γυρίσουμε και πάλι στο 1977, την χρονιά που ο Mercury αποκαλύπτει τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις και χωρίζει από την Mary Austin.
Η Mary θυμάται, ότι όταν ο Mercury στην εισαγωγή του της ανακοίνωσε ότι έχει να της ομολογήσει κάτι πολύ σημαντικό, κάτι που θα άλλαζε όλη τους την ζωή, εκείνη φοβήθηκε ότι εκείνος έχει ερωτευθεί άλλη γυναίκα!
Στην αρχή η Austin δεν το πήρε και πολύ καλά και απομακρύνθηκε από τον Mercury, σύντομα όμως συμβιβάστηκε με την ιδέα και κατάφεραν τελικά να διατηρήσουν μια σημαντική φιλική σχέση.
Την επόμενη δεκαετία ο Mercury θα ζήσει μια άγρια ζωή, αντάξια των αστικών μύθων που περιβάλλουν όλους τους ροκ σταρς.
Όταν στη συνέχεια θα διαγνωσθεί με aids ο Mercury, θα καταφύγει και πάλι στην Mary Austin που θα σταθεί δίπλα του και θα τον φροντίσει ως το τέλος.
Θα πεθάνει στις 24 Νοεμβρίου του 1991 αφήνοντας σχεδόν όλη την περιουσία του στη Mary! Πριν φύγει από την ζωή θα της ζητήσει να τον αποτεφρώσει και να σκορπίσει τις στάχτες του σε ένα συγκεκριμένο σημείο και να μην το αποκαλύψει σε κανέναν!
Η Mary Austin αφού τον αποτέφρωσε, κράτησε τις στάχτες του σπίτι της για 2 χρόνια. Ύστερα μια καθημερινή σαν όλες τις άλλες, για να μην κινήσει καμία υποψία, εκτέλεσε μόνη της την τελευταία του επιθυμία.
Σε μια συνέντευξή της για το παραπάνω περιστατικό δήλωσε “...δεν πρόδωσα τον Freddie ούτε μία φορά όσο ζούσε, δεν θα το έκανα ούτε όταν πέθανε...”.
Μέχρι σήμερα η Mary τηρώντας την τελευταία υπόσχεση που έδωσε στον Freddie, παρά την έντονη φημολογία και τους αστικούς μύθους που έχουν κυκλοφορήσει, δεν έχει ομολογήσει πουθενά που τον έχει σκορπίσει.
Ας γυρίσουμε άλλη μια φορά στο 1975 και ας φανταστούμε τον Freddie Mercury στο πιάνο να τελειώνει το τραγούδι για την Mary:
“...Who will remember When this is blown over And everything's all by the way - (ooh yeah) When I grow older I will be there at your side to remind you How I still love you - (i still love you) Ooh, back - hurry back Please bring it back home to me Love of my life Love of my life...”
Ελληνική μετάφραση (ελεύθερη)
“...Ποιος θα θυμάται όταν αυτό ξεθωριάσει και όλα τα’ άλλα παρεμπιπτόντως όταν θα γεράσω θα ‘μαι στο πλευρό σου να σου θυμίζω πως σ’ αγαπώ ακόμη – σ’ αγαπώ ακόμη
Πίσω, γύρνα γρήγορα πίσω Σε παρακαλώ φερ’ την πίσω σπίτι σε μένα – Αγάπη της ζωής μου Αγάπη της ζωής μου...”
Όταν το έγραφε ο Mercury δεν ήξερε ότι δεν θα προλάβαινε να γεράσει...Η αγάπη που ένιωσαν όμως, αυτή η αγάπη που έρχεται στα ζευγάρια όταν φεύγει ο έρωτας...δεν γέρασε ούτε αυτή...όπως και δεν θα γεράσει και το τραγούδι που μας άφησε...
Σαμψών και Δαλιδά, ένας πίνακας του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς
Ο Σαμψών υπήρξε ήρωας της Παλαιάς Διαθήκης, ξακουστός για την απίστευτη δύναμη του και τις ηρωικές του πράξεις που είχαν πάρει μυθικές διαστάσεις, μιας και κατατρόπωνε συνέχεια τον μεγάλο εχθρό των Ιουδαίων τους Φιλισταίους.
Οι Φιλισταίοι μετά από μια σειρά αποτυχημένων προσπαθειών να σκοτώσουν το Σαμψών σκέφτηκαν έναν άλλο τρόπο να τον νικήσουν. Ότι δεν μπορούσε να τους προσφέρει η δύναμη εκατοντάδων αντρών ίσως να μπορούσε να το καταφέρει με την ομορφιά και την γοητεία της μια γυναίκα!
Έτσι επιστρατεύτηκε από τους Φιλισταίους η Δαλιδά με σκοπό να μάθει από που πηγάζει αυτή η απίστευτη δύναμή του.
Ο Σαμψών ερωτεύτηκε την Δαλιδά και την πήρε σπίτι του. Εκείνη μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες να μάθει την πηγή της δύναμης του Σαμψών, στις οποίες εκείνος της είπε ψέμματα και εκείνη αναγκάστηκε να αποκαλυφτεί και τις τρεις φορές, τελικά θα τον καταφέρει να ομολογήσει ότι η πηγή της δύναμης του είναι στα μαλλιά!
Εδώ έχουμε το πρώτο σημαντικό στοιχείο της ιστορίας. Ο ερωτευμένος Σαμψών για χάρη του έρωτά του αρνείται τον Θεό μιας και απαγορευόταν να κάνει σχέση με γυναίκα (Πόσο μάλλον με αλλόθρησκη!). Στη συνέχεια για τις κακές προθέσεις της Δαλιδά εθελοτυφλεί, χωρίς να μπορεί να δει την ξεκάθαρη παγίδα που του στήνει εκείνη 4 φόρες! Ο Σαμψών τυφλωμένος από έρωτα είναι διατεθειμένος να πιστέψει όλα τα ψέμματα της!
Σε αυτό το σημείο ας δούμε πιο προσεκτικά τον πίνακα του Ρούμπενς.
Στο κέντρο του πίνακα δεσπόζει η φυσιογνωμία του Σαμψών που ο Ρούμπενς τον αναπαριστά επιβλητικό με μεγάλη μυική δύναμη. Ο θεόρατος αυτός Σαμψών κοιμάται εξαντλημένος αλλά και ήρεμος στην αγκαλιά της Δαλιδά μετά από μια έντονη ερωτική νύχτα.
Η Δαλιδά ακουμπάει με το ένα χέρι της τον Σαμψών ώστε να τον κρατάει ήρεμο και με το άλλο στηρίζεται στο κρεβάτι φανερώνοντας έτσι μια αγωνία η οποία υπάρχει ζωγραφισμένη και στο πρόσωπό της.
Δίπλα στη Δαλιδά βρίσκεται κάποιος που με όσο πιο ανάλαφρες κινήσεις μπορεί, κουρεύει τον Σαμψών αφαιρώντας του έτσι την δύναμη του. Μια προσεκτική ματιά ανάμεσα στο πρόσωπο του Σαμψών και αυτού που τον κουρεύει θα μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι μοιάζουν υπερβολικά μεταξύ τους. Εδώ ίσως έχουμε τον πρώτο συμβολισμό από τον Ρούμπενς σχετικά με το ότι ο Σαμψών ουσιαστικά το προκάλεσε ο ίδιος στον εαυτό του...
Πάνω από την Δαλιδά μια υπηρέτρια μεγάλη σε ηλικία κρατάει ένα κερί ώστε να διευκολύνει την όραση του κουρέα. Και εδώ με μια προσεκτική παρατήρηση εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι η υπηρέτρια θα μπορούσε να είναι η ίδια η Δαλιδά σε μεγαλύτερη ηλικία! Εδώ ίσως ο συμβολισμός έχει να κάνει με τις επιλογές μια γυναίκας όταν πια δεν θα είναι όμορφη και νέα....
Στο βάθος του πίνακα διακρίνουμε μια στρατιωτική ομάδα από Φιλισταίους, έτοιμους να επέμβουν μόλις τελειώσει το έργο του ο κουρέας. Πάνω από τον κουρέα αξίζει τον κόπο να σχολιάσουμε το μοβ σεντόνι που κρέμεται σαν “Δαμόκλειος Σπάθη“ και συμβολίζει τον θανάσιμο κίνδυνο που απειλεί τη ζωή του Σαμψών και στον τοίχο τις μορφές της θεάς Αφροδίτης και του θεού 'Έρωτα που είναι και οι υπεύθυνοι για την τραγική κατάληξη που θα έχει ο Σαμψών.
Ο πίνακας δημιουργήθηκε από τον Ρούμπενς μεταξύ 1609 και 1610 και υπήρξε παραγγελία από τον φίλο του Nicolaas II Rockox.
Με την ολοκλήρωση του πίνακα και ως το 1640 που πέθανε ο Rockox θα τοποθετηθεί πάνω από το τζάκι του σπιτιού του στην Αμβέρσα του Βελγίου. Όταν πέθανε ο Rockox ο πίνακας δημοπρατήθηκε και τα έσοδα διατέθηκαν για τους φτωχούς της περιοχής. Ο πίνακας μετά την δημοπρασία θα καταλήξει σε άγνωστο αγοραστή για να βρεθεί(?) και πάλι το 1929 και να αγοραστεί το 1980 από την Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου έναντι του ποσού των 2.5 εκατομμυρίων λιρών Αγγλίας!
Λίγο μετά θα ξεσηκωθεί διαμάχη για την αυθεντικότητα του συγκεκριμένου πίνακα που μερικοί ειδικοί σε θέματα ζωγραφικής αποδίδουν σε μαθητή του Ρούμπενς και όχι στον ίδιο. Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι ο ίδιος πίνακας αν είχε καταχωρηθεί τελικά σε μαθητή του Ρούμπενς, δεν θα άξιζε περισσότερο από 1 εκατομμύριο λίρες, ενώ σήμερα μετά από έρευνα που έγινε το 1983 και τελικά καταχώρησε τον πίνακα ως αυθεντικό Ρούμπενς, η αξία του εκτιμάται πάνω από 40 εκατομμύρια λίρες!
Ως και σήμερα πάντως υπάρχουν πολλοί ειδικοί που δεν έχουν πειστεί για την αυθεντικότητα του πίνακα. Τον πιο σημαντικό αντίλογο στην ιστορία αυτή τον ορθώνει μια Ελληνίδα, η Ευφροσύνη Δοξιάδη, που έχει δημοσιεύσει πολλές μελέτες στις οποίες ισχυρίζεται ότι ο πίνακας που βρίσκεται στο Λονδίνο είναι απλώς ένα κακό αντίγραφο.
“...Δεν έχω τη μανία ντε και καλά να καταστρέψω την Εθνική πινακοθήκη. Η μανία μου είναι να έχει κανείς το θάρρος να βλέπει τη ζωγραφική με φρέσκο μάτι και να μην ακούει σαν ζόμπι τι λένε οι ειδικοί. Οι ειδικοί λένε ότι είναι πραγματικό. Κι εμένα τα μάτια μου, η κρίση μου, μου λένε ότι είναι αντίγραφο και μάλιστα πολύ κακό. Γι' αυτό συνεχίζω την έρευνα και βρίσκω συνέχεια στοιχεία. Είναι απίστευτο πόσο πολλά στοιχεία ανακαλύπτεις όταν ψάχνεις...” - Ευφροσύνη Δοξιάδη από συνέντευξη στα Νέα
Το 2007 η Εθνική πινακοθήκη του Λονδίνου επέστρεψε τον πίνακα στο σπίτι του Rockox στην Αμβέρσα και ο κόσμος είχε την ευκαιρία να δει τον πίνακα στη θέση για την οποία είχε δημιουργηθεί!
Ο βιβλικός μύθος που μια σκηνή του απεικονίζεται στον πίνακα είχε τελικά κάτι σαν αίσιο τέλος. Ο Σαμψών στη συνέχεια συλλαμβάνεται και αφού τον τυφλώνουν τον κλείνουν στην φυλακή. Μια μέρα σε ένα γλέντι όπου παραβρίσκονται χιλιάδες Φιλισταίοι ανεβάζουν στο παλάτι τον Σαμψών για να τον χλευάσουν! Εκεί ο Σαμψών, που στο μεταξύ έχει μετανοήσει και ένα μέρος των μαλλιών του έχει φυτρώσει ξανά, ζητά από τον θεό να του δώσει την δύναμη να τιμωρήσει τους Φιλισταίους.
Ο θεός θα τον ακούσει και ο Σαμψών συντρίβοντας της κολώνες στις οποίες ήταν δεμένος θα κατεδαφίσει το παλάτι αυτοκτονώντας και σκοτώνοντας ταυτόχρονα χιλιάδες εχθρούς!
Για το τι απέγινε η Δαλιδά, που για την προδοσία της πήρε μια σημαντική χρηματική αμοιβή, δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα.
Προσωπικά την φαντάζομαι μερικά χρόνια μετά, μόνη, έχοντας πια ξοδέψει την αμοιβή της, να τον σκέφτεται συχνά και να έχει μετανοιώσει για την πράξη της...
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας: Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Μπόμπι Φίσερ ή αλλιώς δοκιμάζοντας τα όρια της ανθρώπινης διάνοιας
“...Το σκάκι δεν είναι κάτι που οδηγεί τους ανθρώπους στην παραφροσύνη. Είναι κάτι που κρατά τους παράφρονες διανοητικά υγιείς!...” - Μπιλ Χάρτσον
“... Έχει υπολογιστεί ότι ένας ικανός σκακιστής μπορεί να αναλύει 4 κινήσεις το λεπτό ενώ ο αριθμός των πιθανών κινήσεων είναι 4 εις την 76 (5708990770823839524233143877797980545530986496 κινήσεις)...”
Όλα ξεκίνησαν το 1948 όταν ο μικρός Φίσερ μόλις πέντε ετών παίρνει σαν δώρο από την μεγαλύτερη αδερφή του ένα σκάκι. Τα επόμενα 10 χρόνια θα είναι ίσως το μοναδικό πράγμα με το οποίο θα απασχοληθεί πραγματικά, παίζει σκάκι απίστευτες ώρες, τις πιο πολλές φορές έχοντας σαν αντίπαλο τον εαυτό του!
Η μητέρα του θα ανησυχήσει από την εμμονική προσήλωση του παιδιού της στο παιχνίδι και θα το πάει σε ψυχίατρο, ο οποίος θα κάνει την διάγνωση ότι θα μπορούσε να έχει πολύ χειρότερες εμμονές...
Στα 13 του θα κερδίσει τον αναγνωρισμένο σκακιστή Donald Byrne σε μια παρτίδα που εξαιτίας της ιδιοφυΐας που επέδειξαν και οι δύο σκακιστές χαρακτηρίστηκε από τους ειδικούς του παιχνιδιού ως: “Το παιχνίδι του αιώνα” (“The Game of the Century”)
Από τα 14 του και για μια δεκαετία θα συντρίψει στην κυριολεξία κάθε αντίπαλο που βρίσκει στο δρόμο του κερδίζοντας 8 Αμερικανικά πρωταθλήματα. Το ένα μάλιστα από αυτά το 1964 με 11 νίκες σε ισάριθμες αναμετρήσεις, επίδοση που μέχρι και σήμερα παραμένει αξεπέραστη γιατί είναι το μοναδικό απόλυτο σκορ στην ιστορία του τουρνουά!
Και φθάνουμε στο καλοκαίρι του 1972 όπου ο Φίσερ καταφέρνει να εξασφαλίσει μια θέση στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος εναντίον του Ρώσου παγκόσμιου πρωταθλητή Μπόρις Σπάσκι.
Οι Ρώσοι μέχρι τότε για περισσότερο από 25 χρόνια κυριαρχούσαν στο σκάκι συντρίβοντας οποιονδήποτε αντίπαλο τολμούσε να καθίσει απέναντί τους! Με τον ψυχρό πόλεμο δε εκείνη την περίοδο να μαίνεται μεγάλο μέρος της Σοβιετικής προπαγάνδας, είχε βασιστεί στην εμφανή ανωτερότητα των Σοβιετικών στο σκάκι!
Το δε σκάκι σαν άθλημα στην Σοβιετική ένωση ήταν από τα δημοφιλέστερα, με τα παιδιά που έδειχναν από μικρά ικανότητες σε αυτό να έχουν ειδική μεταχείριση και ειδικά προνόμια ώστε να καταφέρουν να εξελιχτούν σε σπουδαίους σκακιστές! Στην Αμερική πάλι ελάχιστοι ήταν εκείνοι που μέχρι τότε ασχολούνταν με το σκάκι...
Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο αγώνας που χαρακτηρίστηκε ως “Match of the Century” (Ο αγώνας του αιώνα) στην ουσία ήταν μια αναμέτρηση ανάμεσα σε έναν σκακιστή (τον Μπόμπι Φίσερ) και μια σκακιστική αυτοκρατορία μιας και τον Μπόρις Σπάσκι συνόδευαν οι καλύτεροι σκακιστές της Σοβιετικής ένωσης.
Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλά για τον συγκεκριμένο αγώνα που το τέλος του βρήκε τον Φίσερ παγκόσμιο πρωταθλητή και την Αμερική να παθαίνει ξαφνικά φρενίτιδα με το σκάκι!
“...Καθώς πλησίαζε εκείνη η μέρα, όλοι αναρωτιόνταν αν θα εμφανιστεί. Τα αεροπλάνα τον περίμεναν, έτοιμα για απογείωση κι εκείνος κοιμόταν, έκοβε βόλτες κι έφτιαχνε σάντουιτς. Ο Κίσινγκερ του τηλεφώνησε και του είπε να πάει να τιμήσει την πατρίδα.
Ήταν 1972. Όταν έφτασε, προσέβαλε τους Ισλανδούς. Είπε ότι η χώρα ήταν προβληματική, γιατί δεν είχε αίθουσα μπόουλινγκ.
Διαμαρτυρήθηκε για τις κάμερες, τα φώτα, τα τραπέζια και τις καρέκλες, καθώς και για την χρωματική αντίθεση των τετραγώνων στη σκακιέρα.
Το δωμάτιό του, λέει, παραείχε ωραία θέα.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είχε να κάνει με το σκάκι. Ίσως πάλι και να είχε.
Αν νικούσε, θα ήταν ο πρώτος Αμερικάνος παγκόσμιος πρωταθλητής σκακιού. Αν έχανε, θα παρέμενε ένας από τους πολλούς ερασιτέχνες του Μπρούκλιν...” - Ταινία: “Searching for Bobby Fischer”
Ο Φίσερ χάνει την πρώτη παρτίδα δείχνοντας σημάδια αδυναμίας συγκέντρωσης και κάνοντας παιδαριώδη λάθη!
Όταν τελείωσε η πρώτη παρτίδα θα διαμαρτυρηθεί έντονα για τον θόρυβο που έκανε η κάμερα και θα απαιτήσει να απομακρυνθούν τόσο οι κάμερες όσο και το κοινό που παρακολουθούσε γιατί δεν μπορεί να συγκεντρωθεί!
Στη δεύτερη παρτίδα ο Φίσερ, μισή ώρα μετά την έναρξη, σηκώνεται ξαφνικά και ανακαλύπτει μια κρυμμένη κάμερα και στη συνέχεια αποχωρεί σε έξαλλη κατάσταση από την αίθουσα και ακυρώνεται!
Για το τρίτο παιχνίδι ο Φίσερ θα ζητήσει να πραγματοποιηθεί σε ένα υπόγειο που χρησίμευε ως αίθουσα πιγκ-πογκ! Και ενώ αρκούσε από τον Σπάσκι απλά να αρνηθεί για να καταχωρηθεί και το τρίτο παιγνίδι υπέρ του εκείνος αναπάντεχα δέχεται να τον αντιμετωπίσει στο υπόγειο!
Ο Φίσερ εμφανίζεται και πάλι, αλλά αυτή τη φορά είναι συγκεντρωμένος και δεν κάνει λάθη και για πρώτη φορά στην καριέρα του θα νικήσει τον μεγάλο αντίπαλό του!
Με την ολοκλήρωση των 5 πρώτων παρτίδων το σκορ είναι πια ισόπαλο 2,5-2,5.
Στην έκτη παρτίδα, ο Φίσερ δίνει ένα πραγματικό ρεσιτάλ και για πρώτη φορά θα προηγηθεί στο σκορ! Το παίξιμο του Φίσερ θα αναγκάσει ακόμα και τον μεγάλο αντίπαλό του στο τέλος της παρτίδας να τον χειροκροτήσει μαζί με το κοινό που τον αποθεώνει!
Από το σημείο αυτό και έπειτα ο Φίσερ μεγαλώνει συνεχώς τη διαφορά και φτάνουμε στη 13η παρτίδα όπου το παιχνίδι φαινόταν πως πηγαίνει για ισοπαλία. Ο Φίσερ όμως είχε άλλη γνώμη! Ξενύχτησε ως το πρωί αναλύοντας όλες τις πιθανές κινήσεις και όταν κάθισε πάλι στο τραπέζι αιφνιδίασε τους πάντες με μια απρόσμενη κίνηση και κατάφερε να κερδίσει και αυτήν την παρτίδα.
Ο Σπάσκι μη μπορώντας να πιστέψει την κατάληξη του παιγνιδιού έμεινε καθηλωμένος στην καρέκλα του για δυο ώρες, κοιτάζοντας αμίλητος την σκακιέρα!
Από το σημείο αυτό και μετά ο Φίσερ θα ελέγχει ολοκληρωτικά το παιχνίδι και ο Σπάσκι έχοντας χάσει την αυτοσυγκέντρωση του κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο!
Στην 21η παρτίδα και ενώ το σκορ βρισκόταν στο 11,5-8,5 ο Σπάσκι θα παραιτηθεί τηλεφωνικώς από την παρτίδα και ο Φίσερ γίνεται πλέον ο πρώτος Αμερικανός σκακιστής που κατακτούσε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή μετά από 24 ολόκληρα χρόνια απόλυτης ηγεμονίας των Σοβιετικών σκακιστών!
Ο Φίσερ γυρίζει στην Αμερική που τον αποθεώνει σαν εθνικό ήρωα και κλείνεται σε ένα σπίτι που του παραχωρεί ο Χέρμπερτ Άρμστρονγκ ιδρυτής μιας θρησκευτικής αίρεσης που έφερε τον τίτλο “Παγκόσμια Εκκλησία του Θεού”.
Θα ζήσει εκεί τελείως απομονωμένος χωρίς να παίξει καμία επίσημη παρτίδα για τα επόμενα 3 χρόνια!
Φτάνουμε στο 1975 και ο Φίσερ είναι υποχρεωμένος να υπερασπιστεί τον τίτλο του απέναντι στον 23χρονο τότε Σοβιετικό, Ανατόλι Κάρποφ!
Ο Φίσερ λίγο πριν την έναρξη των τελικών ταχυδρομεί στην παγκόσμια ομοσπονδία σκακιού έναν κατάλογο από 179 όρους, την αποδοχή των οποίων θεωρεί ως προαπαιτούμενο για την συμμετοχή του στον τελικό!
Η Διεθνής Ομοσπονδία αποδέχεται τελικά τους 178 από τους όρους αλλά ο Φίσερ δεν θα κατέβει να παίξει κρίνοντας ότι ο ένας όρος που δεν αποδέχτηκε είναι σημαντικός!
Λίγες μέρες αργότερα την Πέμπτη, 3 Απριλίου 1975 η Διεθνής Σκακιστική Ομοσπονδία ανακοινώνει ότι αφαιρεί τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή από τον Αμερικανό Μπόμπι Φίσερ τον οποίο και απονέμει χωρίς αγώνα στον Κάρποφ!
Ο Φίσερ εξαφανίζεται και πάλι από το προσκήνιο για αρκετά χρόνια απέχοντας εντελώς από το σκάκι, για να συλληφθεί το 1981 ως ύποπτος ληστείας σε τράπεζα! Ο ίδιος για το περιστατικό αυτό θα εκδώσει βιβλίο με τον χαρακτηριστικό τίτλο “ Με βασάνισαν στη φυλακή της Πασαντίνα".
Οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ δεν ήταν ποτέ καλές, αφού μετά την νίκη του αρνήθηκε να παίξει το ρόλο του εθνικού ήρωα. Μετά το περιστατικό της ληστείας όμως θα γίνονται κάθε χρόνο και χειρότερες, με τον Φίσερ να εμφανίζει έντονα αντιαμερικανικά αλλά και αντισημιτικά αισθήματα!
Στις αρχές του 1990 και ενώ ο Φίσερ συνεχίζει να απέχει από κάθε σκακιστικό αγώνα, θα δεχτεί ένα γράμμα από μια 17χρονη Ουγγαρέζα την Zita Raiczanyi. Εκείνη στο περίφημο αυτό γράμμα τον παρομοιάζει με τον Μότσαρτ και τον Αϊνστάιν καταλήγοντας ότι είναι κρίμα για τον κόσμο να μην τον βλέπει να παίζει.
Γοητευμένος ο Φίσερ, θα της απαντήσει ένα χρόνο μετά(!) και θα την καλέσει στο Λος Άντζελες που έμενε τότε. Εκείνη θα πάει και δύο χρόνια μετά ο Φίσερ ανακοινώνει την επιστροφή του στους αγώνες σκάκι!
Ο Φίσερ δέχεται να αντιμετωπίσει ξανά τον Σπάσκι 20 χρόνια μετά, στο Βελιγράδι σε μια άτυπη ρεβάνς του 1972!
Η Αμερικανική κυβέρνηση που εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε πόλεμο με την Γιουγκοσλαβία, στέλνει μια επιστολή στον Φίσερ, με την οποία του απαγορεύει να παίξει γιατί βρισκόταν σε εξέλιξη εμπάργκο κατά της χώρας αυτής, απειλώντας τον ταυτόχρονα με πολύ σοβαρές κυρώσεις.
Ο Φίσερ θα φτύσει μπροστά στις κάμερες το χαρτί που του απαγορεύει να αγωνιστεί και θα συντρίψει και πάλι τον Σπάσκι, νικώντας τον αυτή τη φορά με 17,5-12,5.
Στη συνέχεια και για περισσότερα από 10 χρόνια θα ζήσει κυνηγημένος μεταξύ Γερμανίας, Ουγγαρίας, Χονγκ Κονγκ και Φιλιππίνες.
Στις αρχές του 2000 με το ίντερνετ να αναπτύσσεται και να μεγαλώνει θα γεννηθεί και ένας ακόμα αστικός μύθος σχετικά με τον Φίσερ.
Ένας άγνωστος σκακιστής θα μπει στην παγκόσμια online σκακιστική κοινότητα “Internet Chess Club” και θα συντρίψει με 8-0 έναν από τους καλύτερους τότε “speed players” του κόσμου τον Nigel Short!
Ο ίδιος ο Short θα δημοσιεύσει λίγο αργότερα τις παρτίδες ισχυριζόμενες ότι είναι 99% βέβαιος ότι έπαιξε εναντίον του Μπόμπι Φίσερ! Μάλιστα στο chat που είχαν οι δύο παίκτες ο Nigel ρωτά τον “άγνωστο” αντίπαλό του αν γνωρίζει τον Μεξικανό σκακιστή Armando Acevedo για να πάρει την άμεση απάντηση ότι τον “έχω παίξει το 1970” χρονιά κατά την οποία όντως είχαν αγωνιστεί ο Φίσερ με τον Μεξικανό!
Μετά την μεγάλη δημοσιότητα που πήρε το περιστατικό, ο Φίσερ έκανε δηλώσεις όπου διέψευσε ότι έχει παίξει εναντίον του Nigel και ότι δεν παίζει ποτέ online!
Κατά διαστήματα ο Φίσερ θα διακόπτει την απομόνωσή του όχι για να παίξει σκάκι αλλά μόνο για να κάνει δηλώσεις οι οποίες θα έχουν σχεδόν όλες αντιαμερικανικά και αντισημιτικά ξεσπάσματα!
Το 2001 θα δηλώσει χαρούμενος για την πτώση των δίδυμων πύργων και θα ταχθεί με το μέρος των τρομοκρατών!
Ενώ σε άλλες δηλώσεις του θα χαρακτηρίσει το σκάκι “πνευματικό αυνανισμό¨ και τον τότε παγκόσμιο πρωταθλητή Garry Kasparov πράκτορα της KGB άσχετο με το σκάκι που κερδίζει μόνο στημένες παρτίδες!
Το 2005 θα συλληφθεί τελικά στο αεροδρόμιο του Τόκιο και οι Αμερικάνοι ζητούν την έκδοσή του αλλά ευτυχώς για τον Φίσερ οι Ιάπωνες αρνήθηκαν να τον παραδώσουν. Στη συνέχεια θα πάρει πολιτικό άσυλο από την κυβέρνηση της Ισλανδίας, η οποία αποφάσισε να του το παραχωρήσει για ανθρωπιστικούς λόγους.
Θα ζήσει τα επόμενα 3 χρόνια στην Ισλανδία χωρίς να γυρίσει στους αγώνες, παρά τις επίπονες προσπάθειες των Ισλανδών που επιστράτευσαν ως και τον Σπάσκι σε μια προσπάθεια να τον μεταπείσουν!
Θα κάνει μια τελευταία εμφάνιση σχετική με το σκάκι το 2006 επιλύοντας τηλεφωνικά στην ισλανδική τηλεόραση ένα περίπλοκο σκακιστικό πρόβλημα.
Θα πεθάνει στις 17 Ιανουαρίου του 2008 στο Ρέικιαβικ λόγω νεφρικής ανεπάρκειας σε ηλικία 64 ετών, όσα ήταν και τα τετράγωνα του αγαπημένου του παιχνιδιού!
Ο μετέπειτα παγκόσμιος πρωταθλητής Γκάρι Κασπάροφ θα δηλώσει: “...Ο Φίσερ είναι ο μεγαλύτερος σκακιστής όλων των εποχών...”
ενώ ο μεγάλος αντίπαλός του Μπόρις Σπάσκι θα πει: “...Έπαιζε σαν κομπιούτερ. Σκεφτόταν και ανέλυε σαν κομπιούτερ...”
Το σίγουρο είναι ότι ο Φίσερ με την εμμονική προσήλωση του στο σκάκι έφτασε στα όρια της ανθρώπινης αντοχής και ίσως και να τα ξεπέρασε. Το τι είδε και πως ένοιωσε δοκιμάζοντας τα όρια του ίσως και να τον φόβισε τόσο ώστε να μην παίξει πάλι σκάκι...
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου! ---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Πραγματικά χαίρομαι που έχετε κάνει σχόλια, γνωστικοί με το αντικείμενο του παιγνιδιού!
Εγώ δεν γνωρίζω παρά ελάχιστα από σκάκι αλλά με συνεπήρε η ιστορία και για μια εβδομάδα πριν την γράψω διάβαζα και έβλεπα ντοκιμαντέρ και ταινίες!
Αυτά για τα οποία είμαι σίγουρος σχετικά με τον Φίσερ είναι ότι δεν ήταν ούτε παρανοϊκός ούτε σχιζοφρενής όπως μάλλον προσπάθησε να τον παρουσιάσει η Αμερική. (Σίγουρα δεν είχε την απαραίτητη μόρφωση και κουλτούρα για να αντιμετωπίσει ίσως διαφορετικά την ζωή αλλά μην ξεχνάμε ότι ακόμα και το σχολείο το παράτησε για να παίζει σκάκι!)
Εμμονικός, ψυχαναγκαστικός, υπέρμετρα εγωιστής και τελειομανής σίγουρα!
Αυτοδίδακτος και όσο λίγη άνθρωποι στον κόσμο με τέτοια προσήλωση και αγάπη στο σκάκι!
Τεράστιο σκακιστικό ταλέντο αναμφισβήτητα!
Θα τολμήσω και μια ακόμα ίσως παρακινδυνευμένη εικασία δεν ξανά έπαιξε σκάκι γιατί δεν άντεχε στην ιδέα να χάσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα....ήταν κάτι για το οποίο προετοιμαζόταν όλη του την ζωή και όταν τα κατάφερε απλά δεν άντεχε στην ιδέα ότι μπορεί να το έχανε...όλα τα άλλα ήταν δικαιολογίες που χρειαζόταν ο ίδιος για να μην παίζει...
Όπως και να 'χει κρίμα γιατί ο παγκόσμιος αθλητισμός στερήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχει αναδείξει!
Πιστεύω επισης πως ολοι αυτοι οι μαστερς που συνεχίζουν να γινονται GMs από τα 15 η τα 11,οπως κάποτε η Τζούντι Πολγκαρ,δεν εσπασαν το ρεκόρ του πολυ απλα διότι ειχαν και συνεχιζουν να εχουν ολη τη βοήθεια απο γονεις περιβαλλον υπολογιστές κτλ, ενώ ο Φισερ δεν ειχε ουτε καν προπονητή,ουτε πατέρα να τον στηρίξει οικονομικά τουλάχιστον,για να μην αναφέρω τον ψυχολογικό τομέα...
and last but not least...στο ερωτημα ποιος ηταν τελικα ο καλυτερος...προσωπικα πιστευω οτι μέχρι τον Κασπάροβ οι Π.Πρωταθλητες ηταν θεοι και πολλοί άλλοι μπορουν να θεωρηθουν ημιθεοι...Σιγουρα στη λιστα των θεων μπορούν να προστεθουν οι Άντερσεν και Μορφυ.Στο ερωτημα καλυτερος παιχτης,μπορουμε να βαλουμε σιγουρα το ονομα Καρποβ μιας και αυτός έχει τις περισσότερες 1ες θέσεις σε τουρνουά, νομίζω...ΟΜΩΣ... όταν μιλάμε για το μεγαλύτερο φυσικό ταλέντο,τοτε αλλάζει το θεμα...Μορφυ, Καπαμπλανκα, Ταλ , Φισερ είναι σιγουρα τα μεγαλυτερα.Ομως πολλοι πιστεύουν πως ο Κασπαροβ ειναι ο καλύτερος ολων,κατι που δεν αμφισβητω αλλά ψαχνοντας βαθυτερα διαπιστωσα 2 πράγματα...
2ον, ...Αν ο Κασπαροβ γεννιόταν στην Αμερική του 1943 και χωρις τη βοηθεια προπονητη,δασκαλων,την περιφημη σχολη του Μποτβιννικ και τους υπολογιστές που τον βοηθησαν να αναπτύξει το ταλέντο του,τι πιθανοτητες θα ειχε να γινει πρωταθλητης και να κατεδαφισει μονος του τη Σοβιετικη μηχανη?Και από την αλλη ο Φισερ αν γεννιόταν στη Σ.Ενωση το 1964 έχοντας ολες αυτες τις βοηθειες,για τι παιχτη θα μιλουσαμε? Εγω πιστευω θα διελυε και το αλφα ζιροου...Μπορει κάποιος να απαντησει σε ολα αυτά?Θα ηθελα τη γνωμη σας.
Pawn sacrifice , νομίζω η ταινία !
Να ειστε καλα παντα . Ειναι πολυ ομορφες και ενδιαφερουσες οι δημοσιευσεις σας.
ακομα και σήμερα διαβάζουμε βιβλία οπου βλέπουμε πολλές από τις κινήσεις που προτείνει ο Φίσερ σε διάφορες θέσεις,τις δίνουν και τα κομπιούτερ σήμερα!Ο Φίσερ βρισκόταν κλεισμένος στο σπίτι του καθε νύχτα ψάχνοντας μανιωδώς για την καλύτερη κίνηση σε κάθε θεση.Πιστευε πως σε κάθε θέση υπάρχει μονο μια κινηση που ήταν η καλύτερη.Επαιζε παντα για νικη στις παρτίδες του και μισούσε τις ισοπαλιες.
Ένα άλλο ερώτημα - μουφα ειναι ο αριθμός ΕΛΟ της αξιολογησης ... πέρα του οτι το εφτασε μόνος του, κατι που δεν γνωριζει ο κόσμος ειναι οτι μετά τα ματς του 1971 με Ταιμανοβ 6 - 0 !! με Λάρσεν 6 - 0 !!! και Πετροσιαν 6,5 - 2,5 ( +5 - 1 =3 ) το ελο του Φίσερ εφτασε στο 2785!! και ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής Σπασσκυ ειχε 2660!! που σημαινει οτι οσο και να κερδιζε ο Φισερ,δεν κέρδιζε ΕΛΟ οπως γίνεται σημερα με τον Καρλσεν ...
Στη δεύτερη παρτίδα δεν κατέβηκε να παίξει .Δεν έφυγε στη μέση
Boby Fischer......VS.....Mikchail Tal.......το σπουδεοτερο ισος δυδυμο....για μενα στην ιστορια του σκακιου........
Τέτοιους ανθρώπους του παιρνεις απο δίπλα.. και δε τους αφηνεις να φυγουν... με τίποτα... με δυο τρεις κινήσεις... σου αναβαθμισαν το σύστημα.. γιατι όλα είναι σχετικά... και σχετίζονται μεταξύ τους!!!...
Πολύ ενδιαφέροντα όλ´ αυτά. Μηπως ξέρετε ποιός και πώς δημιούργησε το σκάκι;
Περα απο το ταλέντο και το ιδιαίτερο μυαλό του ας μην παραβλέπουμε τι ψυχολογική πίεση που βιώνουν ολα τα άτομα που είχαν και έχουν ανώτερο δείκτη νοημοσύνης...
1ον ο Φισερ στις παρτιδες του δεν εκανε τραγικά λαθη,κινησεις δηλαδη που συνοδεύουν 2 ερωτηματικά (??).Ακόμα και το μεγαλύτερο ισως λαθος της καριερας του,στην 1η παρτίδα του Ρευκιαβικ,ΔΕΝ χανει την παρτιδα,πραγμα που σημαινει πως ο Φισερ ειχε τρομακτικό ένστικτο!!Απο την αλλη παιχτες οπως ο Καρποβ,ο Κασπάροβ και ο Αναντ και ο Καρλσεν,εχουν κανει τοσο τραγικα λαθη επανηλημενες φορες ειδικα σε φιναλε,μερος της παρτίδας οπου ο Φισερ επαιζε πραγματικά σαν μηχανή...
Μπομπη φισερ ο μεγαλυτερος ολων
το προτυπο μου οταν
επαιζα σκακι
Το σκάκι είναι πραγματικά παιχνίδι για πολύ ψυχωτικους
Ο Μπόμπι Φίσερ σκέπτεται πολύ!!
Εξαιρετικη η αναρτηση σας οπως παντα μπραβο
Orestis έλα τέρας εδώ σ εχω
Τωρα θυμηθηκα οτι κατι ειχε γινει με τον καρποφ δε μπορω να θυμηθω κατι σα <μπουγαδα > .
Lady, η ιστορία της μπαλάντας της απόλυτης παράδοσης!
Το τραγούδι σε κατακτά απόλυτα από την πρώτη στιγμή, αρχίζοντας με ένα πιάνο και έναν στίχο:
“...Lady, I'm your knight in shining armor and I love you...” “...Κυρία, είμαι ο ιππότης σου στην αστραφτερή πανοπλία και Σ' αγαπώ...”
Μετά από τον πρώτο κιόλας στίχο νιώθεις ήδη σαν να μη γίνεται να ακολουθήσει κάτι πιο ρομαντικό για να σε διαψεύσει όμως η συνέχεια:
“...You have made me what I am and I am yours My love, there's so many ways I want to say "I love you" Let me hold you in my arms forever more...”
“...Εσύ με έχεις κάνει αυτό που είμαι και είμαι δικός σου Αγάπη μου, υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι που θέλω να σου πω “Σ' αγαπώ” Άσε με να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου για πάντα ακόμα...”
Αυτό ήταν, έχεις ήδη βυθιστεί σε μια απίστευτα ερωτική διάθεση!
Ας δούμε εδώ για λίγο την ιστορία πίσω από το τραγούδι.
“...Η ιδέα ήταν ο Lionel που προέρχεται από την R&B και εγώ απο την country, να συναντηθούμε κάπου στην pop...” - Kenny Rogers
Η ιστορία μας ξεκινά αρχές του 1980 στο Λας Βέγκας. Ο διάσημος τραγουδιστής της country Kenny Rogers ετοιμάζει ένα Greatest Hits και του λείπει ένα τραγούδι.
Σκέφτεται ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να κάνει ένα ντουέτο με έναν τραγουδιστή της R&B και τηλεφωνεί στον Lionel Richie που εκείνη την περίoδο μόλις είχε εγκαταλείψει τους Commodores.
Η τηλεφωνική συνομιλία που ακολουθεί είναι σε ελεύθερη μετάφραση όπως την έχει περιγράψει ο ίδιος ο Kenny Rogers σε μια ζωντανή του εμφάνιση:
- Lionel θα ήθελα να περάσεις από εδω και να γράψεις ένα τραγούδι για μένα - Kenny δεν νομίζω ότι έχω χρόνο αυτή τη περίοδο!
Ο Kenny Rogers δεν το βάζεις έτσι απλά κάτω...και επιμένει:
- Ξέρεις θα είναι μέρος του album που ετοιμάζω “Greatest Hits” και υπολογίζω να πουλήσει 4 με 5 εκατoμμύρια δίσκους το ελάχιστο! - Αύριο στις 7 το βράδυ θα είμαι εκεί!
Την επόμενη μέρα όντως καταφθάνει ο Lionel Richie στις 7 όπως είχε υποσχεθεί και κάθεται στο πιάνο, ακουμπάει τα πλήκτρα και ξαφνικά σταματάει και απευθύνεται στον Rogers:
- Πριν σου παρουσιάσω το κομμάτι πρέπει να σου πω ότι το είχα παίξει και στους Commodores και το είχαν απορρίψει!
Ενδιαφέρον προσσέγγιση να πουλήσεις ένα τραγούδι σκέφτηκε ο Rogers αλλά δεν του απάντησε κάτι και τον άφησε να το παίξει στο πιάνο.
Μετά από λίγο ο Lionel Richie τελικά αρχίζει να παίζει την μελωδία αλλά δεν είχε παρά έναν μόνο στίχο για αυτήν γράψει!
Το τραγούδι ξεκίναγε με την λέξη “Lady” και στη συνέχεια ο Richie μουρμούριζε la la la la la χωρις να έχει άλλο στίχο!
Ο Kenny Rogers αστειευόμενος τον ρώτησε - Πως και απέρριψαν αυτην την λέξη βρε Lionel;
Όμως η μελωδία έχει συνεπάρει τον Kenny Rogers και κλείνει την συνεργασία με την προοπτική να γράψει ο Lionel και τους υπόλοιπους στίχους...
Έξι μήνες μετά οι δυο τους είναι στο στούντιο και ο Rogers μόλις έχει τραγουδήσει το πρώτο κουπλέ και ψάχνει τον Richie να του παραδώσει και το δεύτερο κουπλέ για να ανακαλύψει ότι εκείνος το έγραφε εκείνη την ώρα κλεισμένος μέσα στις τουαλέτες!
- Μάλλον εμπνέεται καλύτερα κάτω από πίεση... αστειεύτηκε για το συκεκριμένο περιστατικό ο Kenny Rogers...
Το τραγούδι τελικά έμελε να αλλάξει την ζωή και των δύο και να τους απογειώσει επαγγελματικά! Μια από τις ομορφότερες ερωτικές μπαλάντες όλων των εποχών μόλις είχε γεννηθεί!
Το Billboard το κατέταξε στην θέση #47 με τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών και φυσικά ανέβηκε στην κορυφή των πωλήσεων σε πολλές χώρες!
Ας κλείσουμε όπως αρχίσαμε με το στίχο του τραγουδιού:
“...In my eyes, I see no one else but you There's no other love like our love And…”
“...Στα μάτια μου δε βλέπω καμία άλλη, μόνο εσένα Δεν υπάρχει άλλη αγάπη σαν τη δική μας αγάπη Και...”
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας: Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
---------------------------------------------------------------------- Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
πολύ αγαπημένο τραγούδι.. βέβαια, δε μου αρέσουν οι ιππότες, προτιμώ τους αστροναύτες αλλά γυαλιστερή φορεσιά έχουν και οι δύο!
τουλάχιστον μου αφήνει λίγο χώρο στο μυαλό μου με αυτή τη λεπτομέρεια.. καλησπέρα!!
Είναι εκείνες οι στιγμές που οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται... έμπνευση..ποιότητα...φωνή και δημιουργούν φαντασμαγορικά αποτελέσματα. Αγαπημένο!
Καλημέρα
Υπέροχη προσέγγιση...Και το τραγούδι αυτό...μοναδικό.
The Room, η καλύτερη χειρότερη ταινία όλων των εποχών!
Αν και έχω δει αρκετές ταινίες τις τελευταίες μέρες, το “The Room” δεν λέει με τίποτε να φύγει από τη σκέψη μου!
Δεν ξέρω αν είναι λόγω του αριστουργηματικά ασύνδετου σεναρίου, όπου οι σκηνές που διαδέχονται η μία την άλλη είναι αριστοτεχνικά ακατανόητες!
Δεν ξέρω αν είναι λόγω του χειρότερου καστ ηθοποιών που ένας σκηνοθέτης θα μπορούσε να επιλέξει, η μία ερμηνεία απλά εξαιρετικά χειρότερη από την άλλη!
Δεν ξέρω αν είναι λόγω της σκηνοθετικής ματιάς του σκηνοθέτη, που κατάφερε μια παραγωγή που στοίχισε 6 εκατομμύρια δολάρια να μοιάζει σε όλες τις σκηνές σαν να είναι σχολική ταινία που γυρίστηκε με τον χειρότερο εξοπλισμό!
Δεν ξέρω αν είναι το εκπληκτικό “Disaster Artist” που είχα δει μια μέρα πιο πριν και σίγουρα με επηρέασε θετικά στο να δω την ταινία!
Μπορεί και όλα αυτά μαζί!
Μια σκέψη ακόμα πριν προχωρήσω στην ταινία! Για να πετύχεις ως δημιουργός στο Hollywoood, χρειάζεται σίγουρα τύχη, θέληση για αυτό που κάνεις, χρήματα, πίστη και υπομονή και ίσως πολλές, πολλές ακόμα ιδιότητες! Τι συμβαίνει όμως στην περίπτωση που διαθέτεις όλα τα παραπάνω και έχεις το ταλέντο του Όρσον Ουέλς, αλλά σε αστοχία;
“The Room 2003”
Έχει χαρακτηριστεί ως ο “Πολίτης Κέιν” των χειρότερων ταινιών, πολλοί κριτικοί την έχουν αποκαλέσει ως την χειρότερη ταινία όλων των εποχών!
Φυσικά είναι η ταινία του 2003 “The Room”, στην οποία παίζει, σκηνοθετεί, έχει γράψει το σενάριο και κάνει και την παραγωγή ο αινιγματικός Tommy Wiseau.
“...Είναι σαν ταινία που έχει γυριστεί από εξωγήινο που όμως δεν έχει δει ποτέ του ταινία αλλά κάποιος του έχει εξηγήσει τι είναι οι κινηματογραφικές ταινίες!...” - Tom Bissell (Σεναριογράφος του “Disaster Artist”)
Η ταινία ξεκινά με ένα ερωτικό τρίγωνο.
Ο Wiseau παίζει τον Johnny, έναν επιτυχημένο τραπεζίτη που καθημερινά σώζει πολλά λεφτά για την τράπεζα που δουλεύει και είναι ερωτευμένος με την μέλλουσα γυναίκα του, την Lisa.
Τα πρώτα 20 λεπτά παρακολουθούμε πιθανότατα τις πιο βαρετές ερωτικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά. O Wiseau φαίνεται επανειλημμένα να στοχεύει τον αφαλό της συντρόφου του και όχι πιο κάτω και να την ραίνει διαρκώς με τριαντάφυλλα.
Στη συνέχεια μαθαίνουμε ότι η Lisa βαριέται φρικτά τον Johnny και της αρέσει ο καλύτερος του φίλος, με τον οποίο θα ξεκινήσει ερωτικό δεσμό, παρόλο τους ενδοιασμούς που έχει εκείνος λόγω της φιλίας του με τον Johnny!
Όσο προχωράει η ταινία, τόσο η πλοκή γίνεται και πιο ασύνδετη. Χαρακτήρες εισάγονται στην ταινία χωρίς καμία προειδοποίηση και βγαίνουν το ίδιο εύκολα από αυτήν.
Βλέπουμε ένα φίλο(?) του Johnny να κάνει σεξ με την κοπέλα του στο διαμέρισμα του Johnny και να παίρνει μια από τις πιο γελοίες εκφράσεις ανθρώπου που δέχεται στοματική ικανοποίηση, ενώ η κοπέλα του εμφανώς δεν έχει κατέβει ακόμα τόσο κάτω...
Υπάρχει ακόμα η μαμά της κοπέλας που σε όλη την ταινία προσπαθεί να πείσει την κόρη της να συνεχίσει να έχει σχέση με τον Johnny, προβάλλοντας συνεχώς το επιχείρημα ότι εκείνος έχει λεφτά. Κάποια στιγμή ανακοινώνει στην κόρη της ότι έχει καρκίνο, αλλά εκείνη συνεχίζει να δίνει σημασία μόνο στο ότι βαριέται φρικτά με τον Johnny...
Υπάρχει ακόμα ο Denny, που είναι ο προστατευόμενος πιτσιρικάς τον οποίο ο Johnny μάζεψε και συντηρεί, που μπλέκει με έναν έμπορο ναρκωτικών που τελικά συλλαμβάνουν ο Johnny με τον φίλο του! Στη συνέχεια δηλώνει στον Johnny πόσο ερωτευμένος είναι με την Lisa, γεγονός που δεν φαίνεται να ανησυχεί τον Johnny, ο οποίος συνεχίζει να τον συμπαθεί και να τον παροτρύνει να παντρευτεί κάποια άλλη, που ο πιτσιρίκος δηλώνει στη συνέχεια πρόθυμος να το κάνει στο μέλλον.
Η Lisa εντωμεταξύ έχει αποκαλύψει το “μυστικό” της σχέσης της με τον κολλητό του Johnny σε όλους όσους γνωρίζει. Σε ένα πάρτι που γίνεται προς τιμή του Johnny θα προτείνει σε όλους να βγουν έξω και θα απομονώσει άλλη μια φορά τον κολλητό του, για να τους διακόψει ένας χαρακτήρας που εμφανίζεται πρώτη φορά στην ταινία και ξεκινά να τους δίνει ηθικές συμβουλές για το “λάθος” που κάνουν...
Όλοι οι διάλογοι στην ταινία είναι χωρίς καμία λογική, ερμηνευμένοι άθλια από όλο το καστ, αλλά κυρίως από τον ίδιον τον Wiseau, που κάνει μια από τις αληθινά σπουδαιότερες φρικτές ερμηνείες όλων των εποχών!
Στις περισσότερες σκηνές ο Wiseau κρατά στα χέρια μια μπάλα του ράγκμπι. Ακόμα και όταν φοράει με τους φίλους του επίσημο κουστούμι, θα βγουν για λίγο έξω να παίξουν μπάλα!
Αγοράζει και χαρίζει συνεχώς τριαντάφυλλα στην πανέμορφη Lisa, που όλοι στην ταινία την ποθούν και την θαυμάζουν, ενώ ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με μια κοπέλα αρκετά πιο κάτω από το συνηθισμένο...
Ο Wiseau στην ταινία θα έχει αναρίθμητες σκηνές που ξεκινάει την ομιλία του με το “hi”, ακόμα και όταν περιγράφει στους φίλους του πως γνώρισε τη θεά, μέλλουσα γυναίκα του...
“Την πλησίασε και της είπε “hi”...”
Υπάρχουν όμως κάποιες σκηνές που πραγματικά απογείωσαν τόσο την ταινία όσο και τον Wiseau. Πρώτα είναι η σκηνή στην ταράτσα, όπου ο Johnny εξομολογείται στον φίλο του ότι δεν χτύπησε την Lisa και στη συνέχεια πολύ φυσικά τον χαιρετά με το “hi”:
- "...I did not hit her, it's not true! I did not hit her! I did not! Oh hi, Mark...."
και η περίφημη σκηνή όπου ο Wiseau προσπαθεί να πλησιάσει την υποκριτική του ειδώλου του James Dean και μας χαρίζει την πιο cult σκηνή της ταινίας:
Ο Johhny έχει έναν έντονο διάλογο με τη μέλλουσα γυναίκα του, όπου εκείνη τον προειδοποιεί να μην είναι και τόσο σίγουρος για τον επικείμενο γάμο, γιατί “οι γυναίκες αλλάζουν γνώμη συνέχεια”. Ο Wiseau θα γελάσει αρχικά πιστεύοντας ότι η αγαπημένη του κάνει χιούμορ, εκείνη θα απαντήσει θυμωμένα ότι δεν θέλει να του μιλήσει άλλο και ετοιμάζεται να αποχωρήσει για να δεχτεί τελικά το απρόσμενο ξέσπασμά του:
“...- You are lying! I never hit you! YOU ARE TEARING ME APART, LISA!...”
Η σκηνή φυσικά και τελειώνει περίεργα με τον Wiseau να ηρεμεί ξαφνικά και να της εξομολογείται ότι ακόμα την αγαπά!
Έχει γραφτεί για τις μεγάλες ταινίες ότι δεν θα βρεις μέσα σε αυτές ούτε μια σκηνή που να περισσεύει, ο Wiseau, με την αντίστροφη ιδιοφυΐα ενός μεγάλου σκηνοθέτη και δημιουργού που φαίνεται να διαθέτει, κατάφερε να γυρίσει μια ταινία που όλες οι σκηνές φαντάζουν περιττές.
Η ταινία είναι τόσο αριστοτεχνικά δουλεμένα κακή, που φαντάζει εξαιρετικά απίθανο να βγήκε αυτό το αποτέλεσμα τυχαία...και μπορεί μόνο να δικαιολογηθεί αν αναγνωρίσεις στον Wiseau ένα αυθεντικά μεγάλο ταλέντο σε αστοχία!
Η ταινία, που στοίχισε 6 εκατομμύρια ευρώ, παίχτηκε το 2003 και τελικά κυκλοφόρησε σε μόνο 2 κινηματογράφους για 2 εβδομάδες αποφέροντας κέρδη κοντά στα 1800 δολάρια.
Η μόνη διαφημιστική καμπάνια που έγινε για την ταινία ήταν μια διαφημιστική πινακίδα που παρουσίαζε σε ασπρόμαυρο μόνο το πρόσωπο του Wiseau σαν έναν διαβολικό χαρακτήρα και παρέπεμπε μάλλον σε ταινία τρόμου! Η πινακίδα, αν και η ταινία κατέβηκε μετά από 2 εβδομάδες και ενώ το κόστος συντήρησης διαφημιστικής πινακίδας σε τέτοια περιοχή είναι κοντά στα 5000 δολάρια ανά εβδομάδα, παρέμεινε εκεί για πάνω από 5 χρόνια!
Όταν τελικά το 2008 κατέβηκε η περίφημη αυτή πινακίδα, η ταινία ήδη θεωρούνταν ένα cult αριστούργημα! Κόσμος που είχε δει ήδη την ταινία πήγαινε σε κινηματογραφικές προβολές συμμετέχοντας φωναχτά σε όλους σχεδόν τους διαλόγους και αποθεώνοντας κυριολεκτικά τον Wiseau!
Το 2013 ο συμπρωταγωνιστής της ταινίας Greg Sestero κυκλοφορεί το βιβλίο “The Disaster Artist”, πάνω στο οποίο και βασίστηκε η ομώνυμη ταινία του James Franco, που κυκλοφόρησε το 2017 και του χάρισε παγκόσμια αναγνώριση και μια χρυσή σφαίρα ερμηνείας!
Θα κλείσω το κείμενό μου με μια σκηνή από την ταινία “The Disaster Artist”, που για μένα αποτέλεσε ένα κλειδί στην προσπάθεια μου να κατανοήσω κάπως τον τόσο διαφορετικό κόσμο του Wiseau και της ταινίας του.
Σε ένα ακριβό εστιατόριο του Holywood ένας μεγαλοπαραγωγός τρώει με μια νεαρή σύντροφό του, ως την στιγμή που θα τον αναγνωρίσει ο Wiseau και θα τον πλησιάσει!
Αρχικά προσπαθεί να τον πείσει για το “ταλέντο” του, παίζοντας φωναχτά την περίφημη σκηνή από το θεατρικό Hamlet του Shakespeare “to be, or not to be” για να δοκιμάσει στη συνέχεια και λίγο από το “Stella” του Tennessee Williams!
Η προσπάθειά του δεν θα έχει το αναμενόμενο για εκείνον αποτέλεσμα και ο παραγωγός θα του πει αποκαρδιωτικά πως δεν αρκεί να το θέλεις για να συμβεί, οι πιθανότητες είναι μια στο εκατομμύριο, ακόμα και αν έχεις το ταλέντο του Μάρλον Μπράντο!
Ο Wiseau θα τον κοιτάξει εμφανώς απογοητευμένος και πληγωμένος, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να τα παρατήσει τόσο εύκολα και τραυλίζοντας επαναλαμβάνει “'όμως, ίσως, αν, ίσως”.... για να λάβει την αποστομωτική απάντηση του παραγωγού:
- Δεν λέω ίσως! Λέω δεν πρόκειται να συμβεί ούτε σε εκατομμύρια χρόνια! Ο Wiseau δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τη διάρκεια του χρονικού διαστήματος που μόλις έχει αναφέρει ο παραγωγός και συνεχίζει να ρωτάει:
- Ίσως μετά από αυτά τα χρόνια; - Ούτε μετά!
Ο διάλογος στη συνέχεια θα διακοπεί από τους υπεύθυνους του εστιατορίου, που σπεύδουν να απομακρύνουν τον Wiseau, ο οποίος αποχωρώντας τελικά του ζητάει συγγνώμη!
Για τους αναγνώστες που δεν έχουν δει την ταινία “The room” 100 φορές, ώστε να γίνει καλύτερη η κατανόηση των νοημάτων και των βαθύτερων στρωμάτων που ίσως διαθέτει, μπορεί να βρεθεί ολόκληρη με μια απλή αναζήτηση στο Youtube!
Πέτρος Προκοπίου Sophia Vasilaki εννοείται δεν το διάβασα ολο.. αλλά αυριο ισως!!
P.s. oh hi Danny
Η αληθεια ειναι πως μεσα απο ολο αυτο που ειδα κ εγω, ενιωσα θαυμασμο για τον ανθρωπο που πιστευε στον εαυτο του οτι κ αν ελεγαν οι αλλοι κ καταφερε με καποιον τροπο να κανει κ τους αλλους να Τον δουν επιτελους εστω κ αν δεν ηταν αρχικα ο τροπος που ονειρευοταν. Πιστεψε, παλεψε, δημιουργησε. Αυτο.
Den exw logia gia auto to kinimatografiko epos....apla imaste oloi polu “mikri” gia na to sulavoume 😜😜😜😜
“...Ήθελα να φτιάξω μια ταινία που θα επέτρεπε στο κοινό να βιώσει τις απεριόριστες πραγματικότητες που μόνο στα όνειρα μπορούμε να συλλάβουμε...” - Κρίστοφερ Νόλαν
Η ταινία ξεκινά από την σκέψη ότι “...μια ιδέα είναι το πιο επικίνδυνο παράσιτο που υπάρχει...”
Ένα ίχνος της θα βρίσκεται πάντα κάπου στο μυαλό σου και από τη στιγμή που αυτή θα “γεννηθεί” είναι αδύνατον κάποιος να “ξεφύγει” από αυτήν!
Το Inception εξελίσσεται σε μια εποχή, στην οποία η τεχνολογία έχει καταφέρει την εισβολή στο ανθρώπινο υποσυνείδητο κατά τη διάρκεια του ονείρου.
Ένας επαγγελματίας «κλέφτης» ονείρων μαζί με την ομάδα του έρχονται αντιμέτωποι με την υπέρτατη πρόκληση, την εμφύτευση μιας ιδέας.
Για να τα καταφέρουν θα χρειαστεί να εισβάλλουν μέσα σε διαφορετικά επίπεδα ονείρων.
Όλη η δράση της ταινίας εξελίσσεται μέσα σε όνειρα που αυτά βρίσκονται μέσα σε άλλα όνειρα, που ανοίγουν σαν μια ρωσική μπάμπουσκα! Όσο πιο πολλά επίπεδα ονείρων καταφέρνουν να “κατέβουν” οι ήρωες της ταινίας τόσο πιο βαθιά μπορούν και φτάνουν στο υποσυνείδητο!
Ο Κρίστοφερ Νόλαν, που είναι ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος και ο παραγωγός της ταινίας, ξεκίνησε να δημιουργεί τον κόσμο του “Inception” δέκα σχεδόν χρόνια πριν ξεκινήσει να σκηνοθετεί την ταινία!
Όταν είχα δει την ταινία για πρώτη φορά, μόλις είχα ξεκινήσει να γράφω το δεύτερο μυθιστόρημά μου “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”.
Εντυπωσιασμένος από το Inception σκέφτηκα να γράψω μια “παρεμβολή” σχετικά με αυτό. Τελικά προέκυψε το παρακάτω κείμενο: (Αντιγράφω από το “ρεφρέν”)
“...Μια ιστορία μέσα στην ιστορία
Η συγκεκριμένη αφήγηση είναι από το παρόν μου. 2016 λοιπόν.
Κάθομαι στο αγαπημένο μου καφέ με τον “κουμπάρο” μου. Ακόμα “κουμπάρο” συνήθιζα να τον αποκαλώ, αστειευόμενος πολλές φορές ότι δεν λήγει μια “κουμπαριά”, επειδή έληξε ένας γάμος!
Του είπα για το Inception που είχα δει πάλι εκείνο το μεσημέρι. Η ιδέα της ταινίας με είχε συνεπάρει.
«Τρία επίπεδα ονείρων! Όνειρο που εισβάλλει μέσα στο όνειρο, που όμως είναι από κάποιο άλλο αρχικό όνειρο. Και όλα αυτά μήπως κερδίσει και πάλι τον έρωτα της ζωής του!»
«Καλά, άσε την ταινία που δεν την έχω δει κιόλας και πες μου, γιατί χώρισες πάλι;»
Δεν ήξερα πως να ξεκινήσω... Προσπαθούσα και ο ίδιος να καταλάβω τι ήθελα να εξηγήσω στον φίλο μου...
Ξαφνικά μια σκέψη ξεπετάχτηκε! Κάτι που δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έως τότε, σαν να μην ήταν καν δικιά μου, σαν να την έκλεβα από κάπου! Τελικά του είπα:
«Την ερωτεύτηκα, γιατί πίστεψα ότι μόνο εγώ μπορούσα!»
Ο φίλος μου έμεινε για λίγο χωρίς να μιλά. Απάντησε σαν να μην είχε ακούσει την προηγούμενη πρόταση ή σαν να την ήξερε ήδη και να βρισκόταν σε άλλη συζήτηση.
«Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν να βγαίνουν με λάθος άτομα;» «Μιλάς για μένα; Για κάποιον συγκεκριμένα; ίσως το πρόβλημα προκύπτει, επειδή αποδεχόμαστε τους ανθρώπους που πιστεύουμε ότι αξίζουμε». «Μπορούμε να τους κάνουμε να νιώσουν ότι αξίζουν περισσότερα;»
Τώρα ήταν η σειρά μου να σταματήσω για λίγο. «Μπορούμε να προσπαθήσουμε...» Έψαξα να βρω το ποτό μου. Ήπια μια γουλιά και επανέλαβα σχεδόν από μέσα μου, σαν να ήθελα και ο ίδιος να εμπεδώσω τη σκέψη που είχα κάνει λίγο πριν.
«Αυτό πίστεψα! Ότι μόνο εγώ μπορούσα!»
Εκείνη τη στιγμή ο barman, που εκτελούσε και χρέη dj μέσα από την οθόνη του υπολογιστή του, που βρισκόταν και αυτή πίσω από την μπάρα με τα ποτά, επέλεξε το Κακές Συνήθειες του Μίλτου Πασχαλίδη και την προσοχή μου τράβηξε ένας πελάτης που σχολίασε:
«ίδιο με το φιλαράκι της Βόσσου δεν είναι;»...”
Η παραπάνω παρεμβολή που τελικά προέκυψε είναι μια ιστορία, μέσα στην οποία εκτυλίσσονται παράλληλα δυο ακόμα ιστορίες, που ο αναγνώστης είναι πολύ δύσκολο να συλλάβει.
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος.
“...Ξαφνικά μια σκέψη ξεπετάχτηκε! Κάτι που δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έως τότε, σαν να μην ήταν καν δικιά μου, σαν να την έκλεβα από κάπου! Τελικά του είπα:
«Την ερωτεύτηκα, γιατί πίστεψα ότι μόνο εγώ μπορούσα!»...”
Εδώ ο ήρωας μου όντως κλέβει την ατάκα «Την ερωτεύτηκα, γιατί πίστεψα ότι μόνο εγώ μπορούσα!»...” από την Γαλλική ταινία του Claude Lelouch, “Un homme et une femme”.
Ο διάλογος που θα ακολουθήσει στη συνέχεια ανάμεσα στον ήρωά μου και τον κουμπάρο του είναι ασυνήθιστα ασύνδετος με την προηγούμενη ατάκα από την Γαλλική ταινία, γεγονός όμως πολύ συνηθισμένο σε διάλογο μεταξύ φίλων.
«Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν να βγαίνουν με λάθος άτομα;» «Μιλάς για μένα; Για κάποιον συγκεκριμένα; ίσως το πρόβλημα προκύπτει, επειδή αποδεχόμαστε τους ανθρώπους που πιστεύουμε ότι αξίζουμε». «Μπορούμε να τους κάνουμε να νιώσουν ότι αξίζουν περισσότερα;» «Μπορούμε να προσπαθήσουμε...»
Εδώ ο αναγνώστης έχει μεταφερθεί μέσα στην ταινία αμερικάνικης παραγωγής “The Perks of Being a Wallflower¨.
Η παρεμβολή κλείνει με την οπτική ότι όλα μέσα στην ιστορία ακόμα και οι πιο μικρές λεπτομέρειες έχουν διττή σημασία. Ο barman είναι και dj και το τραγούδι του Πασχαλίδη μοιάζει με αυτό της Βόσσου!
Γράφοντας την παραπάνω παρεμβολή γνώριζα από την αρχή ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο διαβάζοντας την να αντιληφθεί ο αναγνώστης τι επιχείρησα να κάνω, όμως αυτό δεν επηρέαζε σε τίποτε την ιστορία μου και έτσι αποφάσισα να την κρατήσω περισσότερο σαν ένα μικρό μυστικό που έστω και τυχαία μπορεί να ανακαλυφτεί από κάποιος τυχερούς ή πολύ προσεκτικούς αναγνώστες.
Γυρίζω στην ταινία
Ο Νόλαν στο Inception κατάφερε να γυρίσει μια ταινία, που ακροβατεί αριστουργηματικά ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, χωρίς να ορίζει ποτέ διακριτά όρια ανάμεσά τους.
Ακόμα και το τέλος της ταινίας είναι διφορούμενο. Ο πρωταγωνιστής γύρισε σπίτι ή βρίσκεται ακόμα “εγκλωβισμένος” μέσα σε κάποιο όνειρο;
Η ταινία κλείνει με τη σβούρα να γυρίζει αδιάκοπα χωρίς να δίνει οριστική ερμηνεία!
Το Σεπτέμβριο του 2010, ο Μάικλ Κέιν, που υποδύεται τον πεθερό του Κομπ, έδωσε τη δική του εκδοχή για το φινάλε λέγοντας:
"Εφόσον είμαι εκεί είναι πραγματικότητα, επειδή δεν είμαι ποτέ μέσα στο όνειρο. Είμαι αυτός που επινόησε το όνειρο."
Αναμφισβήτητα είναι μια εξήγηση που συνηγορεί υπέρ της επιστροφής του ήρωα στην “πραγματικότητα”, παρόλο το έντονο ονειρικό στοιχείο που υπάρχει στην τελική σκηνή και παρόλο που τα παιδιά του ήρωα φαίνεται να μην έχουν μεγαλώσει καθόλου...
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει το εξής:
"Επιλέγω να πιστεύω ότι ο Κομπ γύρισε στα παιδιά του επειδή έχω κι εγώ μικρά παιδιά. Οι άνθρωποι που έχουν παιδιά σίγουρα κατάλαβαν διαφορετικά από αυτούς που δεν έχουν."
Επισήμανε ότι η σβούρα δεν ήταν το πιο κρίσιμο στοιχείο του φινάλε, λέγοντας,
"Έχω διαβάσει πάρα πολλές εκδοχές... Το πιο σημαντικό συναισθηματικό γεγονός για τη σβούρα είναι ότι στο τέλος ο Κομπ δεν την κοιτάζει. Δεν τον νοιάζει...” ---------------------------------------------------------------------- Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας # Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book # Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu ---------------------------------------------------------------------- Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ---------------------------------------------------------------------- Facebook Fanpage: www.facebook.com/bookrefrenagain/ Facebook Profile: George Perisanidis Website: www.digilove.eu/ --------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
... Νομίζω Πώς Έχω Καί Μιά Ακόμα (Ίσως "Αιρετική") Οπτική... : Κατ'Αρχήν "Βγάζουμε Από Τήν Μέση Τόν Θεό καί Τίς Θρησκείες"... : "Η Ύπαρξη" ή Η Φύση Λοιπόν, Στήν Προσπάθεια Της Νά Συνειδητοποιήσει Τόν Εαυτό "Της" καί Νά "Αυτοπροσδιοριστεί"... "Επινοήσε" Τους Ανθρώπους... Τώρα Γενικότερα Η Ίδια Η Ζωή (Ύπαρξη - Φύση) Ίσως Νά Μπορεί Νά Ειδωθεί καί Ώς Ένα Πολύπλευρο καί Πολυεπίπεδο "Όχημα"... Καί Ό Καθένας Μας Σύμφωνα Μέ Τίς "Ικανότητες", Τά Φυσικά Του Ταλέντα - Προσόντα, Σύμφωνα Επίσης Μέ Καταβολές καί Παιδεία, καί Πάλι Σύμφωνα Μέ Τίς Επιλογές καί Τίς Τοποθετήσεις "Του"... "Ξεκλειδώνει" καί Βιώνει, Φτιάχνει καί Ακολουθεί "Τόν Δικό Του Δρόμο" Μέσα Στήν Ζωή ... Που Πολύ Πιθανότατα Νά Είναι Ένας "Φοβερά Συνηθισμένος" ή Αρκετά Έως καί Πολύ Σπάνια "Εξαιρετικά Χαρισματικός"... Αφήνοντας "Μέ Τόν Τρόπο Του", Τους Συνανθρώπους Του Νά Δούν καί Νά Αναγνωρίσουν Νέα Όρια καί Δυνατότητες Στίς Ζωές Τους... (Πού Υπήρχαν - Υπάρχουν, Όμως Θεωρούνταν - Θεωρούνται Ώς "Άγνωστες Χώρες"... Ευχαριστώ Γιά Τόν Χρόνο καί Τήν Υπομονή !!! ... Καλό Βράδυ Σέ Όλους !!! :-)
«...ίσως το πρόβλημα προκύπτει, επειδή αποδεχόμαστε τους ανθρώπους που πιστεύουμε ότι αξίζουμε».
Ετσι ειναι. Ωραιο κείμενο.
(Το inception ειναι ταινιαρα)
Το κειμενο σου βοηθαει σιγουρα Οταν ειδα την ταινια δεν ειμουνα και πολυ σιγουρη ,τι ακριβως εβλεπα .Καπου την επιανα καπου την εχανα ,καπου ειπα ο Νολαν την γυρισε για αλλα μυαλα και ησυχασα .Οχι εντελως ,αλλα τελος παντων με παιδεψε .Και που κατεληξα ?Σε κατι που ειχα διαβασει . Ο ανθρωπος ονειρευοταν πως ηταν πεταλουδα ή η πεταλουδα πως ηταν ανθρωπος .!!!
Απο τις αγαπημενες μου ταινιες...καθε φορα που τη βαζει στη τηλεοραση τη παρακολουθω με το ιδιο ενδιαφερον!
Θα την δω την ταινια...Με συνεπήρε η ανάγνωση ...Υπέροχη όπως πάντα
Ένας δεκαπεντάχρονος μπαίνει σε μια πολυκατοικία και ανεβαίνει στο διαμέρισμα του πρώτου ορόφου. Εκεί συναντάει ανθρώπους ηλικίας κοντά στα πενήντα να ανταλλάσσουν μια “καλημέρα”, λουλούδια και γλυκά. Παρατηρεί για λίγο το διαμέρισμα και αφού κάθεται αρκετά για να σιγουρευτεί ότι δεν συμβαίνει κάτι άλλο, βαριέται και φεύγει.
Ανεβαίνει στο διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου. Εκεί έρχεται σε επαφή με ανθρώπους κοντά στα 40 να απαγγέλλουν στίχους από διάφορους ποιητές και να τραγουδούν για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Παρατηρεί για λίγο το διαμέρισμα και αφού κάθεται αρκετά για να σιγουρευτεί ότι δεν συμβαίνει κάτι άλλο, βαριέται και φεύγει.
Ανεβαίνει στο διαμέρισμα του τρίτου ορόφου. Εκεί έρχεται σε επαφή με ανθρώπους κοντά στα 60 να ανταλλάσσουν απόψεις για την πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας. Παρατηρεί για λίγο το διαμέρισμα και αφού κάθεται αρκετά για να σιγουρευτεί ότι δεν συμβαίνει κάτι άλλο, βαριέται και φεύγει.
Ανεβαίνει στον τελευταίο όροφο της πολυκατοικίας. Εκεί το διαμέρισμα έχει άλλη αισθητική. Σε ένα video-wall έχει δεκάδες φωτογραφίες και video να εναλλάσσονται διαρκώς. Το κυριότερο δεν το έχουν κατοικήσει ακόμα οι πιο μεγάλοι για να το μετατρέψουν σε κάτι βαρετό.
Η παραπάνω σύντομη ιστορία είναι μια προσπάθεια απεικόνισης της σχέσης των νέων με το Facebook και γιατί του γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη.
Ίσως ο κυριότερος λόγος να είναι ότι κανείς έφηβος δεν μπορεί να αισθανθεί στο “χώρο του” σε ένα μέρος που θεωρεί “cool” και "in” η μαμά, η θεία, ακόμα και η γιαγιά του. Από την στιγμή που ενήλικες “κατοίκησαν” στα διαμερίσματα του Facebook, πολύ λογικά ο έφηβος θα ψάξει για άλλα μέρη να εκφραστεί.
Από το 2014 είχε καταγραφεί ήδη στην Αμερική μια τάση στους νέους, ηλικίας από 14 ως 18, να μην επιλέγουν το Facebook, αλλά εναλλακτικές σελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπως το Snapchat.
Κάπου εκεί χρονικά η συμβουλευτική ομάδα στελεχών του Facebook βρέθηκε αντιμέτωπη με το πιθανό ενδεχόμενο το πιο δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο να καταντήσει σε μερικά χρόνια κάτι παρωχημένο, στο οποίο θα συχνάζουν μόνο άτομα προχωρημένης ηλικίας.
Την λύση φάνηκε να δίνει η εξαγορά του Instagram και η εξέλιξή του σε έναν χώρο κοινωνικής δικτύωσης, με αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με το Snapchat, στο οποίο θα μπορούσαν να εκφραστούν καλύτερα οι νέοι!
Ένας έφηβος σήμερα περνάει σχεδόν όλο τον χρόνο του ανάμεσα στο Youtube, το Snapchat και το Instagram, έχοντας μια τρομερή εξοικείωση με τη φωτογραφία και το video και μια μάλλον αποστροφή για τον γραπτό λόγο, ακόμα και όταν είναι μόνο 280 χαρακτήρες!
Το Instagram και το Snapchat βρίσκονται στις πρώτες θέσεις στις μικρές ηλικίες και έχουν αρκετή διαφορά από το Twitter και το Facebook, που πολύ πιθανό να δει το 2017 να τελειώνει και αυτό να έχει πέσει στην 4η θέση στη συγκεκριμένη κατάταξη!
Μάλιστα την τελευταία περίοδο έχουμε περάσει σε μια νέα τάση της νεολαίας να μην κάνει καθόλου λογαριασμό στο Facebook και να ονομάζονται με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Facebook nevers”.
Ο ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας τώρα ελπίζει ότι αργότερα όταν μεγαλώσει ο νεαρός ένοικος θα κατέβει σε ένα από τα υπόλοιπα διαμερίσματα που διαθέτει, εξάλλου το σημαντικό πρώτο στοίχημα το κέρδισε!
Ο επαναστατημένος πελάτης φαίνεται να μην φεύγει τελικά από την πολυκατοικία του να ψάξει σε κάποια άλλη να βρει διαμέρισμα!
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book # Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu ---------------------------------------------------------------------- Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ---------------------------------------------------------------------- Facebook Fanpage: www.facebook.com/bookrefrenagain/ Facebook Profile: George Perisanidis Website: www.digilove.eu/ --------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
🌹🌹ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΓΙΩΡΓΟ ΣΥΝΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΣΟΥ ΕΡΓΟ ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΕ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΦΟΒΕΡΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΗ
ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
ΚΑΙΤΗ 🌈🌈🌈👍👍👍👍👍👍
...ΕΩΣ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΥΝ ΕΦΗΒΟΙ...ΕΝΗΛΙΚΙΩΘΟΥΝ ..ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΡΑΠΟΥΝ ΣΥΝ ΤΩ ΧΡΟΝΩ...ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΗΚΥΙΑ ΤΑΞΗ!
Ετσι, σωστο, φαντασου οτι δυσανασχετω και εγω με καποιες παρουσιες στο fb που θεωρουμε απο τους νεοτερους κατοικος βαρετου διαμερισματος..
το παράδειγμα με το Facebook των μαμάδων μας....απλα επικό!!!!
Στο Μαύρο Γάτο που ο Βαν Γκογκ συνήθιζε να συναντάει άλλους ζωγράφους όπως τον Ντεγκά, τον Πισαρό, τον Γκωγκέν και τον Λωτρέκ πολλές φορές μιλούσαν για την δημιουργία ενός καλλιτεχνικού χωριού, στα πρότυπα κάποιων που υπήρχαν ήδη στην Ιαπωνία. Ένα χωριό όπου θα μαζεύονταν καλλιτέχνες και θα ζούσαν απομονωμένοι από όλα ανταλλάσσοντας ιδέες και δημιουργώντας έργα τέχνης.
Για τους περισσότερους ζωγράφους που συμμετείχαν στην κουβέντα, αυτά ήταν λόγια του αέρα, όμορφα όνειρα, που συνόδευαν το αλκοόλ. Για τον Βίνσεντ όμως, που είχε ήδη ισχυρές επιρροές από την ιαπωνική κουλτούρα, έγινε εμμονή.
Το 1888 θα εγκαταλείψει τελικά το Παρίσι και θα πάει να μείνει σε ένα χωρίο της νότιας Γαλλίας, στην Αρλ. Εκεί ελπίζει να δημιουργήσει το πρώτο καλλιτεχνικό χωριό στα ιαπωνικά πρότυπα.
Όμως τον Βαν Γκογκ που δεν ήταν ούτως η άλλος και πολύ αγαπητός ανάμεσα στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Παρισιού δεν τον ακολουθεί κανείς... Εκείνος δεν απογοητεύεται και σε μια σειρά γραμμάτων που ανταλλάσσει με τον αδερφό του τον Τεό που είναι ένας σχετικά επιτυχημένος έμπορος τέχνης προσπαθεί να τον πείσει να μιλήσει και σε άλλους καλλιτέχνες για την Αρλ.
Μετά από πολλές και φιλότιμες προσπάθειες ο Τεό πείθει τον Γκωγκέν να κατέβει στην Αρλ και το ανακοινώνει με ένα γράμμα στον Βίνσεντ που θα ενθουσιαστεί υπερβολικά με την προοπτική αυτή! Ο Βίνσεντ είναι σε υπερένταση και προσπαθεί να κάνει τα πάντα ώστε να κάνει την παραμονή του Γκωγκέν στην Αρλ όμορφη.
Θυμάται ότι ο Γκωγκέν, είχε δείξει ενθουσιασμό για κάποια δικά του έργα, στα οποία απεικονίζονται ηλιοτρόπια στο έδαφος. Μάλιστα από την σειρά των τεσσάρων έργων που είχε δημιουργήσει τότε ο Βαν Γκογκ, ο Γκωγκέν είχε πάρει τα δύο.
Ο Βίνσεντ για να ευχαριστήσει τον φίλο του, φτιάχνει μια νέα σειρά από πίνακες με ηλιοτρόπια, τα οποία θέλει να κρεμάσει στο κίτρινο δωμάτιο όπως το είχε ονομάσει, όπου θα έμενε ο φίλος του στην Αρλ.
“...Τώρα που ελπίζω πως θα ζήσω με τον Γκωγκέν σε ένα δικό μας στούντιο, θέλω να φτιάξω διακοσμήσεις για το στούντιο. Τίποτε άλλο από μεγάλα λουλούδια...” γράφει στον αδερφό του.
Ο Γκωγκέν φτάνει τελικά στην Αρλ και οι δυο καλλιτέχνες φαίνεται αρχικά να τα πηγαίνουν καλά. Συζητούν και ζωγραφίζουν, μάλιστα θα ζωγραφίσουν και οι δύο το ίδιο θέμα, ένα ρωμαϊκό νεκροταφείο, το Alyscamps και στη συνέχεια θα φτιάξουν ο ένας το πορτραίτο του άλλου.
Ο Βαν Γκογκ ζωγραφίζει τον Γκωγκέν να φοράει έναν κόκκινο μπερέ και ο Γκωγκέν τον Βαν Γκογκ να ζωγραφίζει ηλιοτρόπια!
Η ηρεμία όμως θα κρατήσει πολύ λίγο, οι δυο καλλιτέχνες διαφωνούν και τσακώνονται καθημερινά.
Ο κυριότερος λόγος διαφωνίας τους ο τρόπος που πρέπει να ζωγραφίζει κάποιος...
Ο Γκογκέν προτιμά να ζωγραφίζει από μνήμης σε εσωτερικούς χώρους ενώ ο Βαν Γκογκ προτιμά την ύπαιθρο. Ο Γκωγκεν σχεδόν εξαναγκάζει τον Βαν Γκογκ να αλλάξει τρόπο και εκείνος θα ζωγραφίσει από μνήμης τον πίνακα “O κήπος του Etten”.
Ο Βίνσεντ δεν μένει ικανοποιημένος και γυρίζει και πάλι στον δικό του τρόπο ζωγραφικής, ενώ οι συγκρούσεις κάθε μέρα γίνονται και χειρότερες,
Ο Γκωγκέν θα περιγράψει την συμβίωση εκείνης της περιόδου με τα παρακάτω λόγια:
'...Ο Βίνσεντ κι εγώ ελάχιστα συμφωνούμε και λιγότερο απ΄ όλα στη ζωγραφική...''
Λίγο μετά θα ακολουθήσει και το περίφημο περιστατικό με το κομμένο αυτί, ο Γκωγκεν θα φύγει από την Αρλ και οι δυο φίλοι δεν θα συναντηθούν ποτέ ξανά!
***Ηλιοτρόπια
Ο διασημότερος πίνακας της σειράς, απεικονίζει 15 ηλιοτρόπια μέσα σε ένα βάζο και σήμερα βρίσκεται στο Λονδίνο, στην Εθνική Πινακοθήκη. Πολλά από τα ηλιοτρόπια που βρίσκονται μέσα στο βάζο είναι νεκρά αλλά και αυτά φέρουν μέσα τους τον σπόρο της αναγέννησης.
Ο πίνακας απεικονίζει τα ηλιοτρόπια που τα άνθη τους στρέφονται πάντα προς τον ήλιο, να έχουν ασυνήθιστα πολλά πέταλα και σχεδόν καθόλου ηλιόσπορους.
Τα ηλιοτρόπια με το πέρασμα του χρόνου, αρχίζουν από κίτρινα να γίνονται καφέ! Και αυτό γιατί φαίνεται πως ο Βαν Γκογκ είχε αναμείξει την κίτρινη μπογιά του με λευκή σκόνη, ώστε να ζωντανέψει το χρώμα.
Ο πίνακας τελικά βγάζει μια έντονη μελαγχολία και ίσως και την μοναξιά που ένιωθε ο καλλιτέχνης. Η υπογραφή του Βίνσεντ θα μπει τελικά πάνω στο βάζο.
“...Ονειρεύομαι ότι ζωγραφίζω και μετά ζωγραφίζω αυτό που ονειρεύομαι...”
Παρα πολυ ωραιο κειμενο και αναλυση του διασημου αυτου πινακα,αλλα και των συνθηκων που επετρεψαν και συνεβαλαν στη δημιουργια του!!!Μια μικρη πατεμβαση μονο...ο πινακας φιλοξενειται στο Μουσειο Van Cogh του Amsterdam και αποτελει ενα απο τα highlights του!
Πολυ ωραιο!!!!
Συμπτωση.....ζωγραφιζω αυτον τον καιρο ή εστω προσπαθω τα δεκαπεντε ηλιοτροπια .. αυτον τον πινακα ..που ειχα την τυχη να τον θαυμασω απο κοντα ....μου βγαζει ομως μελαγχολια ...
Πολύ ωραία ανάρτηση! Ευχαριστώ πολύ για αυτές τις πληροφορίες!
Το ηλιοτροπιο είναι και το αγαπημένο μου λουλούδι!!! 💗💗💗
Λατρείαααααααα!!! Θαυμασμος απεριόριστος!!!
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!! Λατρεύω τον Van Gogh, λατρεύω τα ηλιοτρόπιά του!!!!!
“...Μερικά πράγματα δεν μπορεί κανένας να τα κρίνει, αν δεν τα έχει δοκιμάσει μόνος του...”
Ο αστικός μύθος κάνει λόγο ότι ο μεγάλος λογοτεχνικός του αντίπαλος, Λέων Τολστόι, ξέσπασε σε δάκρυα όταν έμαθε για τον θάνατο του Ντοστογιέφσκι. Για τον Τολστόι έχει αναφερθεί επίσης ότι, όταν βρέθηκε νεκρός στον σιδηροδρομικό σταθμό Αστάποβο της Ρωσίας, είχε μαζί του ένα αντίτυπο των Αδερφών Καραμαζόφ.
Ο Αλμπέρ Καμύ τον χαρακτήρισε ως τον σπουδαιότερο προφήτη του 20ού αιώνα. Ο Φρίντριχ Νίτσε αναφερόταν στον Ντοστογιέφσκι ως τον μοναδικό ψυχολόγο από τον οποίο είχε να μάθει κάτι. Ο Σίγκμουντ Φρόυντ κατέταξε τους αδερφούς Καραμαζόφ μεταξύ των τριών μεγαλύτερων έργων λογοτεχνίας όλων των εποχών. Και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε πει πως : “...ο Ντοστογιέφσκι μου προσφέρει πολύ περισσότερα από οποιονδήποτε επιστήμονα...”.
Ο τεράστιος αυτός Ρώσος μυθιστοριογράφος γεννήθηκε το 1821. Σε ηλικία μόλις 23 χρόνων αποφασίζει να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Από το πρώτο του μυθιστόρημα, που ήταν “ο Φτωχόκοσμος”, που εκδόθηκε το 1846, κερδίζει αμέσως κοινό και κριτικούς.
Λίγα χρόνια μετά, το 1849, παραλίγο να εκτελεστεί, αφού βρέθηκε μπλεγμένος σε μια συνωμοσία για την ανατροπή του τσάρου Νικόλαου του Α’. Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά πήρε χάρη κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή για να περάσει τα επόμενα χρόνια στα κάτεργα της Σιβηρίας.
Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη, όπου, από ό,τι φαίνεται, ξεκίνησε να παίζει τυχερά παιγνίδια με μεγάλο πάθος. Τα επόμενα 8 χρόνια ο Ντοστογιέφσκι καταξιώνεται όλο και περισσότερο λογοτεχνικά, αλλά βυθίζεται όλο και περισσότερα στο πάθος του τζόγου και στα χρέη.
Το 1866 λέγεται ότι κάτω από μεγάλη οικονομική πίεση ολοκλήρωσε το αριστουργηματικό "Έγκλημα και τιμωρία“, ώστε να πάρει μια προκαταβολή που είχε μεγάλη ανάγκη.
Τελικά θα αναγκαστεί να καταφύγει στη Γερμανία, προκειμένου να ξεφύγει από τους δανειστές του. Εκεί τα πράγματα θα εξελιχτούν ακόμα χειρότερα και θα καταφέρει να χάσει στον τζόγο εκτός από τα χρήματά του, ακόμα και τα δικαιώματα όλων των βιβλίων του!
Στις 8 Σεπτεμβρίου 1863, γράφει στον αδελφό του:
“...Φίλε μου Μίσα, είμαι στο Βισμπάντεν, έφτιαξα ένα σύστημα παιχνιδιού, το εφάρμοσα στην πράξη και αμέσως κέρδισα 10.000 και αμέσως έχασα. Το απόγευμα επέστρεψα πάλι στο σύστημα και πάλι, με κάθε αυστηρότητα, δίχως κόπο, κέρδισα σε μικρό χρονικό διάστημα 3.000 φράγκα. Πες μου: έπειτα από αυτό πώς θα μπορούσα να μην πέσω με τα μούτρα, πώς θα μπορούσα να μην πιστέψω ότι ακολουθώντας αυστηρά το σύστημά μου έχω την ευτυχία μου στα χέρια μου; Χρειάζομαι χρήματα. Εδώ στ’ αστεία μόνο χάνονται δεκάδες χιλιάδες. Ναι, έφυγα με σκοπό να μας σώσω όλους, αλλά και τον εαυτό μου από τη συμφορά...”
Ο εκδοτικός οίκος με τον οποίο συνεργαζόταν, παρά τις αλλεπάλληλες εκδοτικές του επιτυχίες, αρνείται να του δώσει άλλα χρήματα χωρίς καινούργιο βιβλίο.
Ο Ντοστογιέφσκι αναγκάζεται να κλειστεί στο σπίτι του και να γράψει αυτό με το οποίο ασχολείται ούτως ή άλλως όλη μέρα.
Λέγεται ότι έχοντας επειγόντως ανάγκη από χρήματα, έγραψε τον Παίκτη μέσα σε είκοσι έξι ημέρες, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεπληρώσει τα χρέη του αλλά και να συνεχίσει να παίζει.
Μέσα στην επόμενη δεκαετία ο Ντοστογιέφσκι γράφει ακατάπαυστα! Αριστουργήματα όπως το "Έγκλημα και τιμωρία“, "Ο ηλίθιος“, "Ο αιώνιος σύζυγος“, "Οι δαιμονισμένοι“ και "Ο έφηβος“ θα γράφτουν εκείνη την περίοδο της ζωής του.
Δεν θα ήταν υπερβολική η εκτίμηση ότι ένα πολύ σοβαρό κίνητρο για να γράφει ο Ντοστογιέφσκι ήταν και για να βρίσκει χρήματα ώστε να συνεχίζει να παίζει!
Πέθανε αναγνωρισμένος λογοτεχνικά το 1881 στην Πετρούπολη, σε ηλικία 60 ετών, έχοντας ολοκληρώσει ένα χρόνο πριν το τελευταίο του μυθιστόρημα “Αδελφοί Καραμαζώφ”. Την κηδεία και την νεκρική ακολουθία παρακολούθησαν πάνω από σαράντα χιλιάδες άνθρωποι.
“...Μου φαίνεται πως το δεύτερο μισό της ζωής ενός ανθρώπου δεν αποτελείται από τίποτε άλλο παρά από τις συνήθειες που μάζεψε στο πρώτο μισό...”
Το εισαγωγικό σχόλιο,αδικεί κατάφωρα τον Ντοστογιέφσκυ. Ήταν η πρωτοπόρα ορθόδοξη-ανατολική φωνή,που περιέγραψε τον ανατολικό-ορθόδοξο ανθρωπολογικό τύπο. Προχώρησε στο μετά ,όσο κανείς στον ανατολική πνευματικότητα. Ήταν ένας γίγας.Άν τον βλέπουμε σαν τζογαδόρο...πρόβλημα μας και βοήθειά μας.....
I learned. the Russian language because of him! after I read "Crime and Punishment" . A colosal
analyst of the human psyhe!!!!
Λατρεμένος.....
Έχω διαβάσει πολύ λίγο από τα βιβλία του, λίγο από το Έγκλημα και Τιμωρία και λίγο από τον Ηλίθιο. Από τον ¨Ηλίθιο¨ είναι η περίφημη φράση "Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο". Καταβάλλω προσπάθεια για να μην βαρεθώ...ίσως δεν έχω καλά μεταφρασμένες εκδόσεις... Εκείνος που είναι μέγας ψυχολόγος είναι ο Τολστόϊ, γνωρίζει με λεπτομέρειες ακόμα και τη ψυχολογία μια γυναίκας και την περιγράφει λεπτομερώς, είχα μείνει άφωνη διαβάζοντας την Άννα Καρένινα, κυρίως κάποιο απόσπασμα που δεν αφορούσε την κεντρική ηρωίδα αλλά άλλο γυναικείο πρόσωπο του έργου. Πρέπει να ξαναδιαβάσω προσεκτικά Ντοστογιέφσκι και κυρίως τους Αδελφούς Καραμαζόφ
Έχεις μία ωραία σελίδα, συνχαρητηρια! Μαθαίνουμε και εμείς αλλά και οι νέοι.Μακαρι κάποιοι νά αρχίσουν νά διαβάζουν, αυτούς τους τεράστιους συγγραφείς.
Ο λογος που μου αρεσε απο μικρη να διαβαζω τον Ντοστογιεφσκι ηταν επειδη γνωριζε πραγματικα καλα την ανθρωπινη ψυχη.
Παλια εκδοση βιβλιου ... Αεναη συνηθεια ζωης ..
Πάντα μαθαίνω απο όσα γράφεις στα κείμενά σου .Είναι ο αγαπημένος μου ξένος συγγραφέας. Λατρεύω τον τρόπο γραφής του.
Κατά την γνώμη μου, γενικά η ρωσική λογοτεχνία είναι η καλύτερη του κόσμου.
Πολυ ωραια τα κειμενά σου! Η κλασικη ρωσικη λογοτεχνια διαβαζεται με πολυ ενδιαφερον!
Καλημέρα! Χαίρομαι παραπολυ που σας ανακάλυψα! Από τις αναρτήσεις σας καταφέρνω να μαθαίνω αρκετά πράγματα για τις ζωές αυτών των μεγάλων!!!!
Ο θεοδωρος ειταν αναγεννημενος χριστιανος,μελετουσε την αγια γραφη ,καιτα ασκητικα του ισαακ του συρου απο αυτα επαιρνε,εμπνευση στα εργατου πραγματευεται την διαμαχη του ανθρ με τον θεο,ειπε οτι με την ελευθερια που μας χαρισε ο θεος δουλοθηκαμε,και για να αναστηθη το ανθρ ον απ τον πνευμ ληθαργο πρεπει να φθαση στα εγκατα του αδη του,να ελευθερωθη απ τα δεσμα του αισθητου κοσμου,που γεννουν τα παθη και την ανελευθερια,εαν δεν μηδενιστη η πορνη η διανοια,ζη στην φυλακητης που μονο ο χριστος δυνατε να την ελευθερωση
Πραγματικά ένας μεγάλος ψυχολόγος όπως είπε ο Νίτσε. Από όλους τους χαρακτήρες του κάτι μαθαίνεις. Διαβάζοντας τον Παίχτη μπαίνεις τόσο πολύ στο μυαλό του, σ αυτό το άρρωστο μυαλό, που σχεδόν συμπασχεις με την αγωνία του αν θα τα καταφέρει.
“...You did what you did to me Now it's history I see Here's my comeback on the road again...”
Όταν ακόμα πήγαινα σχολείο, η “κοπέλα” που είχα στο χωριό, διέσωσε πολλές φορές την αντρική μου αξιοπρέπεια. Είχα πάντα μια σχεδόν έμφυτη δειλία να προσεγγίζω γυναίκες και έτσι η “πίστη” που έδειχνα σε αυτή την μακρινή σχέση με έβγαζε πάντα από αυτή τη δύσκολη θέση.
Κάποια στιγμή όμως μπήκε στη ζωή μου και το Facebook και τα πράγματα έγιναν κάπως πιο περίπλοκα.
Εκεί η ψηφιακή μου εκδοχή μπορούσε να είναι σχετικά εύκολα πετυχημένη και δημοφιλής. Όμως η “κοπέλα” από το χωριό, που ήταν μία και συγκεκριμένη δεν είχε “θέση” στον ψηφιακό κόσμο, γιατί η ερώτηση που ακολουθούσε, “για δείξε μου την στο Facebook”, οδηγούσε την κουβέντα σε αδιέξοδο.
Έτσι αντικαταστάθηκε από “πολλές” της μιας βραδιάς για τις οποίες άφηνα υπονοούμενα χωρίς να μιλώ ποτέ καθαρά. Εξακολουθούσα να είμαι "Big in Japan", αρκεί να μην ήμουν πουθενά συγκεκριμένος.
Η έκφραση "Big in Japan" ήταν ένα "μαρκετίστικο κόλπο" των 80's για να πουλήσουν οι ατζέντηδες όχι και τόσο γνωστούς καλλιτέχνες. Συνήθως αποτελούσε απάντηση στην εύλογη απορία του υποψήφιου πελάτη "Δεν τον έχω ακουστά". Όλα αυτά βέβαια σε μια εποχή που δεν υπήρχε Internet. 'Έχει χρησιμοποιηθεί πολύ για τους Scorpions που έκαναν όντως μεγάλη καριέρα για αρκετά χρόνια (εκτός Γερμανίας) μόνο στην Ιαπωνία! Όσον αφορά το τραγούδι των Alphaville, ο αστικός μύθος λέει ότι μιλάει για την “πάλη” του καλλιτέχνη με τα ναρκωτικά και την πορνεία και το όραμα που έχει ότι όλα θα φτιάξουν με ένα νέο ξεκίνημα στην Ιαπωνία όπου εκεί πιστεύει ότι μπορεί πιο εύκολα να γίνει διάσημος. Τελικά με το συγκεκριμένο τραγούδι τα κατάφερε να γίνει διάσημος παντού!
Σήμερα, έχουμε περάσει από την εποχή που το ψέμα ήταν συγκεκριμένο (είχε όνομα και ιδιότητα), στην εποχή όπου η αλήθεια είναι γενική και αόριστη (π.χ. Facebook status: It's complicated), έτσι κερδίσαμε όλοι μια διασημότητα 15 λεπτών που μετά μια ζωή προσπαθούμε μάταια να επαναλάβουμε...
Ας κλείσω όπως ξεκίνησα με έναν στίχο του τραγουδιού:
“...Shall I stay here at the zoo Or shall I go and change my point of view...”
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας: Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Στον Μαξ Μπροντ οφείλουμε την αναγνώριση του έργου του Κάφκα, την παγκόσμια επιτυχία του μυθιστορήματος «Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ» του Γιάροσλαβ Χάσεκ και την καθιέρωση του Λέων Γιανάτσεκ ως έναν από τους κορυφαίους συνθέτες της όπερας.
Ας ξεκινήσουμε με έναν ετυμολογικό διαχωρισμό:
“...Η “ανακάλυψη¨αφορά ένα φαινόμενο, ένα νόμο, ένα ον που ήδη υπάρχει, αλλά δεν έχει παρατηρηθεί. Ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, η Αμερική υπήρχε πριν από αυτόν. Αντίθετα ο Φραγκλίνος επινόησε το αλεξικέραυνο: πριν από αυτόν δεν υπήρχε ποτέ το αλεξικέραυνο...”.
Η παγκόσμια λογοτεχνία έχει μια σειρά από παραδείγματα συγγραφέων που πέθαναν άσημοι και αναγνωρίστηκαν μετά τον θάνατό τους. Τα παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω είναι δεκάδες, όμως θα περιοριστώ σε 4.
Ο Ρεμπώ πέθανε μόνος και άσημος και στην κηδεία του παραβρέθηκαν μόνο η μητέρα του και η αδερφή του, το ίδιο και ο Καρλ Μαρξ που όσο ζούσε είχε πουλήσει μόνο 2000 αντίτυπα από το “Κεφάλαιο”.
Ο Μπροχ πέθανε ξεχασμένος από όλους στην Αμερική και ο Κάφκα άσημος και με την κατάσταση της υγείας του να τον εμποδίζει να ολοκληρώσει τα έργα του.
Οι 4 αυτές περιπτώσεις έχουν μια διαφορά μεταξύ τους. Στην περίπτωση του Ρεμπώ και του Μπροχ η αναγνώριση ήρθε σταδιακά μέσα από το έργο που είχαν δημοσιεύσει όσο ζούσαν.
Ο Μαρξ όμως δεν θα είχε γίνει γνωστός αν δεν είχε αφιερώσει την ζωή του σε αυτό ο Ένγκελς και αντίστοιχα δεν θα γνωρίζαμε τίποτε για τον Κάφκα αν δεν υπήρχε ο Μαξ Μπροντ.
Ας πάρουμε λοιπόν τώρα τα πράγματα από την αρχή.
Ο Μπροντ γεννήθηκε το 1884, στη σημερινή Τσεχία. Σπούδασε στο Γερμανικό Πανεπιστήμιο Φερνδινάνδος Κάρολος της Πράγας όπου το 1902 γνώρισε και συνδέθηκε με δυνατή φιλία με τον Φραντς Κάφκα.
Περίπου 20 χρόνια μετά ο Κάφκα είναι σε άσχημη κατάσταση, φτωχός, άσημος, με πολλά μυθιστορήματα ανολοκλήρωτα και την υγεία του να γίνεται όλο και χειρότερη.
Αν και η διάγνωση των Ιατρών της εποχής ήταν ότι παρουσίαζε ένα πρόβλημα στους πνεύμονες, ο ίδιος ήταν πεπεισμένος πως έπασχε από φυματίωση.
Έχει πάρει αναρρωτική άδεια από την δουλειά του, σαν ασφαλιστής και παρατείνει συνεχώς την παραμονή του σε σανατόριο στη Σλοβακία. Περνά όμως τον περισσότερο χρόνο στο κρεβάτι, χωρίς να είναι σε θέση να γράψει.
Ο Μπροντ θεωρείται σχετικά επιτυχημένος συγγραφέας εκείνη την περίοδο μιας και είχε εκδώσει ήδη 6 βιβλία.
Λίγο πριν πεθάνει ο Κάφκα θα στείλει ένα σημείωμα στον Μπροντ, στο οποίο, του ζητούσε να αναλάβει την καταστροφή όλων των χειρογράφων του, αμέσως μετά το θάνατό του.
Ο Μπροντ όχι μόνο δεν ικανοποίησε το αίτημα του φίλου του αλλά ανέλαβε πρωτοβουλία και χάρη σε αυτόν εκδόθηκαν τα ημιτελή μυθιστορήματα του Κάφκα, Ο Πύργος, Η Δίκη και Αμερική.
“Η Δίκη” θεωρείται σήμερα από πολλούς λογοτέχνες ως το σημαντικότερο μυθιστόρημα του 20ου αιώνα.
Λίγο μετά τον θάνατο του Κάφκα (3 Ιουνίου του 1924) ο Μπροντ θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο και στην έκδοση ενός ακόμα ημιτελούς σατιρικού διηγήματος.
“Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ” του Γιάροσλαβ Χάσεκ είχε μείνει ανολοκλήρωτος μιας και ο Χάσεκ πέθανε πριν προλάβει να τελειώσει το 4ο μέρος από τα συνολικά 6 που σκόπευε να γράψει.
Ο Μπροντ θα ασχοληθεί να το εκδώσει και αυτό, ο Γιόζεφ Λάντα θα αναλάβει την εικονογράφηση και έτσι θα “γεννηθεί” ένα από τα πιο γνωστά αντιπολεμικά έργα παγκοσμίως.
Επίσης την ίδια περίοδο θα εκδοθεί η βιογραφία του Λέος Γιάνατσεκ. από τον Μαξ Μπροντ.
Οι δυο άντρες είχαν γνωριστεί και συνδεθεί φιλικά από το 1916. Η Βιογραφία του Μροντ θα εκτινάξει και την καριέρα του 70χρόνου Γιάνατσεκ και θα την απογειώσει! Σήμερα θεωρείται από τους σημαντικότερους συνθέτες στον κόσμο.
Ο Μπροντ θα πεθάνει στις 20 Δεκεμβρίου του 1968, ζώντας τα τελευταία 30 χρόνια στην Παλαιστίνη και έχοντας εκδώσει συνολικά 21 βιβλία. Δεν πέρασε στην “αθανασία” χάρη στο συγγραφικό ταλέντο του, αλλά από αυτό του φίλου του Φραντς Κάφκα.
Θα κλείσω το κείμενο με ένα απόσπασμα από την Δίκη, έγραψα λίγο πιο πάνω ότι θα βρείτε πολλούς λογοτέχνες που το θεωρούν ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών, ένας από αυτούς είμαι και εγώ:
“...Κάποιος πρέπει να είχε συκοφαντήσει τον Τζόζεφ Κ., γιατί ένα πρωί, χωρίς να έχει κάνει τίποτα απολύτως, συνελήφθη...” (η πρώτη φράση από τη «Δίκη»)
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας: Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Έχεις αυτή την μοναδική ικανότητα,να συμπυκνώσεις μέσα σε λίγες γραμμές ,ολόκληρους εγκυκλοπαιδικούς τόμους .Με την υπερβολή μου ,θέλω να πω ,πως δίνεις πληροφορίες πολύ σημαντικές με μια ανάλυση λογοτεχνική ,που θες να το διαβάζεις μέχρι να το μάθεις απ έξω .Δεν το βαριέσαι . Μου αρεσουν υπερβολικά όλα τα γραπτά σου.Εξαλλου το τρυπτιχο των πληροφοριών που έχω διαβάσει,σινεμά ,λογοτεχνία,και ζωγραφική ,είναι αυτά που αγαπώ ιδιαίτερα .!!!!
Ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι από το Σταυρό του Νότου
Η πρώτη ποιητική απόπειρα του Νίκου Καββαδία έγινε το 1933, όταν εκείνος σε ηλικία μόλις 23 χρόνων κυκλοφόρησε με δικά του έξοδα σε μόλις 245 αντίτυπα την πρώτη από τις δύο ποιητικές συλλογές που εξέδωσε όσο ζούσε, με τίτλο "Μαραμπού".
Θα περάσουν άλλα 14 πολυτάραχα για τον ποιητή χρόνια, για να καταφέρει να εκδώσει την δεύτερη ποιητική συλλογή του, με τίτλο "Πούσι". Θα πεθάνει στα 65 του χρόνια, το 1975, στην Αθήνα, ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο, αφού έζησε ταξιδεύοντας σε πλοία για περισσότερα από 45 χρόνια.
Την ίδια χρονιά και λίγο μετά τον θάνατό του θα κυκλοφορήσει και μια τρίτη ποιητική συλλογή με τίτλο “Τραβέρσο” και θα γίνει τραγούδι ένα ποίημά του από τον Γιάννη Σπανό. Το τραγούδι θα έχει τον τίτλο Mal du depart ( ή αλλιώς '' Ιδανικός κι ανάξιος εραστής'') και το οποίο θα ερμηνεύσει ο Κώστας Καράλης.
Το 1979 ο Θάνος Μικρούτσικος κυκλοφορεί τον ''Σταυρός του Νότου'' που περιέχει 11 ποιήματα του Καββαδία και ο δίσκος γίνεται ένας από τους σημαντικότερους της Ελληνικής δισκογραφίας και ο πιο εμπορικός ως σήμερα.
Ο αστικός μύθος αναφέρει για την έκδοση του δίσκου, ότι η δισκογραφική εταιρία του Μικρούτσικου ήταν αρχικά αρνητική και ότι ο Θάνος τα κατάφερε αφού το ζήτησε σαν χάρη από τον διευθυντή της με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις!
Στον “Σταυρό του Νότου”, όταν φτάσεις στο τέταρτο τραγούδι θα ακούσεις το “Ένα Μαχαίρι” από την φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Ας θυμηθούμε λίγο τους στίχους:
"...Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο ένα μικρό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι - όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι Αραπάδες- που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ’ Αλγέρι.
Θυμάμαι, ως τώρα να `τανε, το γέρο παλαιοπώλη, όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιγραφία του Γκόγια ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες, να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:
«Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν’ αγοράσεις με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το `χει ζώσει, κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το `χαν, καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.
Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ’ αυτό τη Δόνα Τζούλια, την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε. Ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
Ένας αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο· χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.
Σκύψε και δες το, μι’ άγκυρα κ’ ένα οικόσημο έχει, είν’ αλαφρύ, για πιάσε το· δεν πάει ούτε ένα κουάρτο, μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν’ αγοράσεις». -Πόσο έχει; Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις, πάρτο.
Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο, που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και το ’καμα δικό μου· κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω, φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου..."
***Το μαχαίρι και ο Λόρκα Το μαχαίρι είναι ένα αντικείμενο που παίζει ξεχωριστό ρόλο στα έργα του Λόρκα που ήταν ένας από τους αγαπημένους συγγραφείς του Καββαδία. Το “Ένα μαχαίρι” το έγραψε ο ποιητής νέος και θα το συναντήσεις στην πρώτη ποιητική συλλογή του "Μαραμπού", ενώ στην δεύτερη συλλογή του “Πούσι” θα γράψει ποίημα που θα το ονομάσει “Federico Garcia Lorca” το οποίο αργότερα θα τραγουδήσει ο Γιάννης Κούτρας μελοποιημένο και αυτό από τον Θάνο Μικρούτσικο.
Πριν περάσουμε στην ανάλυση της ιστορίας να αναφέρω μόνο ότι για τον Λόρκα το μαχαίρι σαν αντικείμενο συμβολίζει τη θυσία και σε αυτό αποδίδει τη σημασία που είχε στις αρχαϊκές θρησκείες: Οργή, Θάνατο και Εκδίκηση.
Η ιστορία τώρα που μας αφηγείται ο ποιητής είναι ο τρόπος που ο ίδιος απέκτησε ένα μαχαίρι από έναν παλαιοπώλη στην Αλγερία.
Το μαχαίρι αυτό όμως δεν είναι απλά ένα διακοσμητικό αντικείμενο, αλλά κάθε ένας από τους κατόχους του, με βίαιο τρόπο έχει αφαιρέσει την ζωή από κάποιον.
Η διαδρομή της ιστορίας του μαχαιριού ξεκινάει από έναν επιφανή αριστοκράτη τον Δον Μπαζίλιο και στη συνέχεια αλλάζει συνεχώς χέρια για να ξεπέσει στο τέλος σε έναν ανώνυμο ναύτη Ιταλό πριν καταλήξει να το πάρει ο ποιητής μας.
Ο θάνατος από το “Μαχαίρι” στο συγκεκριμένο ποίημα περισσότερο ακόμα από το τέλος ενός κύκλου ζωής, είναι η αστοχία της ίδιας της ζωής.
Ο προβληματισμός του ποιητή λοιπόν είναι εύλογος στο τέλος, μιας και έμμεσα ομολογεί στον εαυτό του την ίδια με τους προηγούμενους κατόχους του μαχαιριού “αστοχία ζωής” και ταυτόχρονα συνειδητοποιεί ότι δεν έχει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο να σκοτώσει:
Φοβάται λοιπό ότι το κάρμα του μαχαιριού θα τον οδηγήσει στην αυτοκτονία:
“...κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω, φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...”
Ο Νίκος Καββαδίας εκτός από τον Λόρκα και το διάβασμα αγαπούσε πολύ την ζωγραφική και λέγεται ότι είχε αδυναμία στον Τουλούζ-Λωτρέκ και ότι στην καμπίνα του είχε κρεμασμένους τρεις πίνακες του.
Και αν το παραπάνω δεν είναι επιβεβαιωμένο και αποτελεί αστικό μύθο που μπορεί και να συνδέεται με το κοινό πάθος που είχαν οι δυο καλλιτέχνες για τους οίκους ανοχής, αναμφισβήτητα όμως αγαπούσε τον Φρανθίσκο Γκόγια και σε μια παλιά ελαιογραφία του αναφέρεται και στην συνάντησή του με τον παλαιοπώλη μέσα στο “Μαχαίρι”.
***Ένας γέρος παλαιοπώλης που έμοιαζε με μια παλιά ελαιογραφία του Γκόγια
“...Θυμάμαι, ως τώρα να `τανε, το γέρο παλαιοπώλη, όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιογραφία του Γκόγια...”
Ο πίνακας στον οποίο πρέπει να αναφέρεται ο Καββαδίας, είναι ένας μικρός σε διαστάσεις πίνακας σε λάδι και καμβά και ονομάζεται “Ο Άγιος Πέτρος μετανοών”.
Ο Φρανθίσκο Γκόγια ζωγράφισε τον συγκεκριμένο πίνακα το 1823 λίγο μετά την αναχώρηση του από την Ισπανία και απεικονίζει τον Απόστολο Πέτρο να προσεύχεται αφού έχει συνειδητοποιήσει ότι απαρνήθηκε τον Χριστό 3 φορές ακριβώς όπως εκείνος το είχε προβλέψει.
Στον πίνακα αν και σαν τεχνοτροπία είναι κοντά στους Μαύρους Πίνακες που ζωγράφιζε τότε ο Γκόγια, βγαίνει έντονα και ένα θρησκευτικό συναίσθημα.
Ακόμα αξίζει κανείς να εστιάσει σε έναν συμβολισμό που υπάρχει και που ο Γκόγια απλά αγαπούσε να συμπεριλαμβάνει στην τεχνοτροπία του.
Αυτός είναι τα δύο κλειδιά που διακρίνονται πάνω σε μια πέτρα και είναι μια παραβολική απεικόνιση της παράδοσης από τον Χριστό στον Πέτρο των κλειδιών της βασιλείας των ουρανών.
Θυμίζω την χαρακτηριστική φράση του Χριστού σε ελεύθερη μετάφραση από την Αγία Γραφή:
“...Εσύ είσαι ο Πέτρος, και επάνω σ' αυτή την πέτρα θα κτίσω την εκκλησία μου όπου και οι πύλες του Άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της. Και θα σου δώσω τα κλειδιά τής βασιλείας των ουρανών· και ό,τι αν δέσεις επάνω στη γη, θα είναι δεμένο στους ουρανούς· και ό,τι αν λύσεις επάνω στη γη, θα είναι λυμένο στους ουρανούς...”
Το πάθος του για την ζωγραφική δεν σταμάταγε στον Γκόγια και ο ποιητής συχνά στα έργα του αναφέρεται και σε άλλους ζωγράφους.
Ενδεικτικά αναφέρω τους Marc Chagall και Georges-Pierre Seurat,
“..Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες του Chagall άλογα - τσίρκο του Seurat....” - ποίημα “Μαρέα”
και τον Modigliani στο ποίημα “Θεσσαλονίκη”
“...Τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει, παιδί του Modigliani, που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί...”
και τα δύο ποιήματα έχουν μελοποιηθεί και αυτά από τον Θάνο Μικρούτσικο.
***Ο Καββαδίας και ο Σεφέρης Ο Νίκος Καββαδίας και ο Γιώργος Σεφέρης ανήκουν και οι δύο στην περίφημη γενιά των ποιητών του 30', όπως και οι Οδυσσέας Ελύτης, Ανδρέας Εμπειρίκος, Νίκος Εγγονόπουλος, Γιάννης Ρίτσος, Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Νίκος Γκάτσος και άλλοι.
Ο Καββαδίας θαύμαζε τον Σεφέρη και μάλλον τον θεωρούσε φίλο του. Ο αστικός μύθος εδώ αναφέρει ότι συνήθιζε να λέει ότι ο “...Σεφέρης είναι φίλος μου δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρος ότι είμαι και δικός του!...”
Θέλω να αναφέρω δύο περιστατικά που δεν είναι επιβεβαιωμένα αλλά έχουν περάσει και αυτά στη σφαίρα των αστικών μύθων ενδεικτικά ίσως της σχέσης των δύο ποιητών.
Το πρώτο κάνει λόγο για μια βραδιά στην οποία ποιητές της εποχής έχουν μαζευτεί στο σπίτι του Κατσίμπαλη (εκδότης, αδελφικός φίλος του Γιώργου Σεφέρη και το πρόσωπο από το οποίο εμπνεύστηκε τον “Κολοσσό του Μαρουσιού” ο Χένρι Μίλερ) και κατά τη διάρκεια της, ζητήθηκε από τον Καββαδία να διαβάσει κάποια από τα ποιήματά του. Εκείνος ζήτησε να πάει να φέρει κάποια χειρόγραφα που έχει στο σακάκι του, το φόρεσε και αποχώρησε, γιατί θεώρησε ότι τον ειρωνεύονταν...
Το δεύτερο περιστατικό είναι ακόμα πιο θολό μιας και υπάρχουν διαφορετικές μαρτυρίες τόσο για τον τόπο που διαδραματίστηκε όσο και για το χρονικό σημείο. Θα αναφέρω την μαρτυρία του Φίλιππου Φιλίππου που αναφέρει ότι οι δυο ποιητές συναντήθηκαν στην Μασσαλία, τον Ιούλιο του 1937.
Ο Σεφέρης έπρεπε να επισκεφθεί το ελληνικό προξενείο της πόλης και οι δυο ποιητές έχουν βρεθεί στο ίδιο αμάξι και κατευθύνονται προς τα εκεί. Ο Καββαδίας σκέφτηκε ότι η συγκεκριμένη διαδρομή ήταν μια καλή ευκαιρία να μυήσει τον Σεφέρη στα μυστικά της Μασσαλίας και είπε στον οδηγό να τους περάσει από την γειτονιά με τους οίκους ανοχής πρώτα. Όταν έφτασαν τον προσκάλεσε να μπουν σ' ένα μπαρ για να του γνωρίσει μια πόρνη φίλη που είχε ο Καββαδίας εκεί την Εσμεράλδα.
Ο Σεφέρης εξοργίστηκε από την πρόταση και πρέπει να τον κατέβασε από το ταξί.
Μετά από αυτό το περιστατικό πάγωσαν οι σχέσεις τους και οι δυο ποιητές έκαναν χρόνια να μιλήσουν πάλι. Η συμφιλίωση τους έγινε όταν ο Καββαδίας έγραψε το ποίημα “Εσμεράλδα” που και αυτό μπήκε στο “Πούσι” και το αφιέρωσε: “Στον Γιώργο Σεφέρη”.
Θα κλείσω το κείμενό μου με μια μικρή παρατήρηση ότι και ο ίδιος όπως οι περισσότεροι “καταραμένοι ποιητές” που τόσο αγαπούσε να διαβάζει ουσιαστικά αναγνωρίστηκε μετά το θάνατό του.
Για την σημασία και το ρόλο όμως που έπαιξε η ποίησή του θα αφήσω έναν άλλον ποιητή να μιλήσει:
“...Η ποίηση του Καβαδία έχει την ίδια ποιότητα και πυκνότητα με την ποίηση του Καβάφη...” - Ντίνος Χριστιανόπουλος
------------------------------------------------------------ Σχετικά Κείμενα: Η γέννηση ενός έργου τέχνης ή ο δρόμος προς την αθανασία... www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1677801935861635 ------------------------------------------------------------ Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά - Γιώργος Περισανίδης
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας: Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu ------------------------------------------------------------- Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Παντα με ξαφνιαζουν τα κειμενα σας .Παντα νομιζω πως ξερω πολλα ,για ολους που εχετε γραψει μεχρι σημερα και παντα διαπιστωνω ,οτι εν οιδα ,οτι ουδεν οιδα .Οπως ας πουμε με τον Καββαδια .Νομιζα πως αυτοκτονησε .Και βεβαια το καταπληκτικο με τα γραπτα σας ,ειναι αυτοι οι συναρπαστικοι αστικοι μυθοι ,που τα συνοδευουν .Που δεν θα τα βρεις σε καμμια εγκυκλοπαιδεια .Ειστε υπεροχος ,βεβαια δεν λεω κατι καινουργιο σιστε συγκραφεας κι αυτο απο μονο του τα λεει ολα Ευγε πολλα πολλα ...!!!!!!
Dyskoles vardies, kakos ypnos kai malaria....
Κάθε 'αποψη σεβαστή. Ότι είπα κι έγραψα είναι απ' ευθείας από το στόμα του. Κάποιος πιο πάνω έγραψε για τον Καβάφη: Για τον Καβάφη η παγκόσμια πνευματική κοινότητα απεφάνθη λέγοντας πριν δεκα πέντε χρόνια ((αφού πρώτα τον είχαν θεωρήσει ως τον μεγαλύτερο ποιητή του περασμένου αιώνα))ότι είναι ο μεγαλύτερος όλων των εποχών. Δεν μπορούμε να κάνουμε καμία σύγκριση. Ο αγαπημένος μας Κόλλιας ήξερε ((Δια στόματος Δανάης Στρατηγοπούλου)) ότι δεν ήταν πολύ σπουδαίος αλλά εκείνα τα χρόνια έτυχε να είναι καλύτερος απ' τους σπουδαίους μας ποιητές γιατί----------- ΗΤΑΝ Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Και πάντα ο πρώτος παίρνει το μεγάλο κομμάτι της πίτας. Απόλαυση ο άνθρωπος!!!! Καταδεκτικός με χιούμορ και πάντα με κουβέντες της θάλασσας.
Εξαιρετικό κείμενο!!!
Όμορφη, Δημιουργική Χρονιά!
Υπέροχο , έτσι απλά υπέροχο!
Σαν λάτρης του Καββαδία σε βρίσκω ακριβώς ενημερωμένο όπως και εγώ έχω ασχοληθεί πάρα πολύ με την ερμηνεύση τών ποιημάτων του!
Φρεντερίκ ο Γκαρσία Λόρκα. Υπέροχο με τη φωνή του Γ. Κούτρα. " Ανεμισες για μια στιγμή το μπολερό και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφορι, Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ,τότε που έφευγαν μπουλούκια οι σταυροφόροι..."
Λατρεμένος ποιητής,υπέροχο κείμενο..μπράβο...
Εξαιρετικο κειμενο.Ο στιχος του καββαδια εχει κατι το μεταφυσικο....ενω μετουσιωνεται σε ζωντανες εικονες!!!!!Το παρουσιαστικο εξαλου του ποιητη παραπεμπει σε κατι μεταφυσικο........
Πού θα βρώ τα τραγούδια του?
Δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα όπως τα είπατε αλλά και δεν έχει πια και τόση σημασία μετά από τόσα χρόνια που πέρασαν. Ο κόλλιας δεν είχε ποτέ πίνακες στην καμπίνα του. Ο Σεφέρης πάντα έλεγε ότι ορισμένοι ποιητές είναι στιχουργοί δεν είναι ποιητές είναι λάθος να τα εξομοιώνουμε αυτά . Ο Κόλλιας ήταν τυχερός γιατί τον ανακάλυψε ο Θ. μικρούτσικος και αυτός ο δίσκος βοήθησε τον ποιητή να γίνει ευρύτερα γνωστός. Χωρίς τους μουσικοσυνθέτες θα τον γνώριζε μόνο ο κόσμος των γραμμάτων όπως συμβαίνει με τον Τάσο Κόρφη που δεν τον γνωρίζει ο κόσμος και Όσοι ασχολήθηκαν με το έργο του ομολόγησαν πως είναι πολύ ανώτερος του Κόλλια. Το οξύμωρο είναι οτι αυτός ο τεράστιος ποιητής της θάλασσας έπαιρνε βραβεία Ν. Καββαδία.
"Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό πολύ να μοιάζουν είδα
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των δυτικών
Των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμενες πλώρες
Και οι οικίες των κοινών χαμένων γυναικών
Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία, παρόλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά
Μα κατά βάθος μοιάζουνε πολύ γιατί τους λείπει η κίνηση,η άνεση του χώρου και η χαρά"
"Παραλληλισμοί"
ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΤΙΜΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΔΑ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΕΝ ΕΤΗ 2000 ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΙΣΗΣ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές!
Πολύ καλό.
Alexandra Ntinou Γαβριέλλα Μανίκη ❤
Ανεπανάληπτο !!!
Pavlos VasIlakhs....
Καββαδίας..... Ο μεγάλος ποιητής Μαριμπού. Τραγουδά ο μεγάλος Γιάννης Κούτρας
Grigoris Mihalopoulos
το γεγονος οτι ενας κοινος απατεωνας που απεφυγε τη στρατευση με ψευτικο Ι5 στη συνεχεια εγινε υπουργος και τωρα κηδεύεται "δημοσία δαπάνη" και θα τεθει και σε "λαϊκό προσκύνημα " δειχνει απο μονο του ολη την παρακμή της περιόδου της λεγομενης "Μεταπολιτευσης" και δι αυτού ευκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατι μας παιζουν όπως μας παιζουν οι τουρκοι. Τα δε περι τεχνης με αφηνουν αδιάφορο.
Πριν τον Θάνο Μικρούτσικο , κ η Μαρίζα Κωχ μελοποίησε οκτώ ποιήματα του Νίκου Καββαδία στο δίσκο που έχει για τίτλο το όνομα της ( το 1977). Ο δίσκος περιέχει τα κομμάτια : fata morgana , πούσι , Αρμίδα , Σταύρος του Νότου , Μουσώνας , Μαραμπού , Θεσσαλονίκη ll , Νανούρισμα για μωρά κ για γέρους...Επίσης πολύ σημαντικός δίσκος για την Ελληνική δισκογραφία....
Θέλω να σας ευχαριστήσω που μπορώ μέσα από τον δικό σας ξεχωριστό μοναδικό τρόπο να μαθαίνω τόσα σημαντικά γεγονότα για μεγάλες προσωπικότητες....
Οι γέφυρες του Μάντισον ή αλλιώς ένας απόλυτος έρωτας
Είναι 4 μέρες αρκετές για να ζήσεις μετά μια ζωή; Εσύ σε ποιον έχεις αφήσει ανεξίτηλα το ερωτικό σου αποτύπωμα;
Εκείνος είναι φωτογράφος που χάθηκε στο δρόμο και κατέληξε σπίτι της, εκείνη νοικοκυρά που ο άντρας και τα παιδιά της λείπουν για 4 μέρες.
Εκείνη Ιταλίδα που ήθελε να ζήσει το όνειρο της Αμερικής! Όταν γνώρισε τον άντρα της φαντάρο τον ακολούθησε αφήνοντας τα πάντα πίσω της. Κατέληξε να ζει μια ήσυχη ζωή με έναν άντρα που την αγαπάει και την σέβεται και δύο παιδιά που ακόμα την έχουν ανάγκη.
Όμως παρόλο που όλα είναι φαινομενικά ιδανικά εκείνη ασφυκτιά από την ρουτίνα και από τα όνειρα που άφησε για να κάνει οικογένεια.
Εκείνος Αμερικάνος, περιπλανώμενος, συλλέκτης εμπειριών. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο, έχει ζήσει έντονα και είναι καλός επαγγελματίας.
Όμως παρόλο που φαινομενικά δείχνει συναρπαστικός, κάτι του λείπει, που βγαίνει ακόμα και στις φωτογραφίες που τραβά.
Θα ζήσουν 4 μέρες που θα αλλάξουν τις ζωές τους. 4 μέρες όπου θα μιλήσουν για το παρελθόν τους τους, θα διασκεδάσουν, θα φάνε, θα κοιμηθούν και θα ερωτευτούν.
4 μέρες που θα ζήσουν τον έρωτα.
“...And in that moment, everything I knew to be true about myself up until then was gone. I was acting like another woman, yet I was more myself than ever before...”
Εκείνος την τελευταία μέρα, θα της ζητήσει να τον ακολουθήσει. Η ατάκα που της λέει είναι ότι ένας τέτοιος έρωτας παρουσιάζεται μια φορά στη ζωή.
Εκείνη αρχικά θα φτιάξει τις βαλίτσες της να πάει μαζί του. Όμως είναι ήδη πολύ συνδεδεμένη με την ζωή που έχει και τελικά θα αρνηθεί.
Οι λόγοι που προβάλλει είναι ότι δεν θέλει να δώσει τέτοιο παράδειγμα συμπεριφοράς στην κόρη της και ότι δεν θέλει να πονέσει την οικογένειά της που την αγαπά και δεν φταίει σε τίποτε.
Ο κυριότερος λόγος όμως είναι ότι αν καταφέρει να αρνηθεί, αν μείνουν σε αυτές τις 4 μέρες, ο έρωτάς τους θα κρατήσει για πάντα, γιατί δεν θα υποστεί ποτέ την φθορά της καθημερινότητας.
Έτσι αν χωρίσουν τώρα, θα καταφέρουν να τον κρατήσουν αναλλοίωτο για πάντα!
Η ταινία φωτίζει την πεμπτουσία του έρωτα, που δεν είναι άλλη από αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια να αφήσουμε το ερωτικό μας αποτύπωμα με μοναδικό τρόπο σε κάποιον άλλον ερωτικό σύντροφο. Η επιθυμία να έχουμε υπάρξει για κάποιον “το πιο σημαντικό άτομο”, η επιθυμία να έχουμε “σημαδέψει την ζωή του”.
Έχω την αίσθηση πως στη σημερινή εποχή, η αναπόφευκτη εναλλαγή πολλών ερωτικών συντρόφων δημιουργεί ένα έλλειμμα στο κομμάτι του “ερωτικού αποτυπώματος”.
Όταν κάνουμε απολογισμό σήμερα, δεν είμαστε πια σίγουροι για κανέναν...Κανείς από το παρελθόν μας δεν φαντάζει σαν τον μοναδικό σύντροφο...Και αυτό το έλλειμμα ίσως να μας σπρώχνει σε νέες ερωτικές περιπέτειες, στην αναζήτηση του μοναδικού...στην αναζήτηση του συντρόφου που επιτέλους θα παίξει τον ρόλο αυτό, ώστε να αφήσουμε σε εκείνον για πάντα το αποτύπωμα μας.
Η ταινία έχει “Happy End”.
Εκείνη μένει στην οικογένεια της, αλλά τώρα πια η καθημερινότητα είναι υποφερτή γιατί έχει ζήσει τις 4 μέρες και έναν απόλυτο έρωτα που θα την συντροφεύει μέχρι το τέλος.
Εκείνος γυρνάει στη δουλειά του, αλλά ο έρωτας τον μεταμορφώνει από έναν καλό επαγγελματία σε καλλιτέχνη. Οι 4 μέρες και ο έρωτας θα του δώσουν έμπνευση και ώθηση για να γίνει πιο δημιουργικός!
Θα βρεθούν και πάλι όταν πεθάνουν, όταν πια ο ερωτάς τους δεν κινδυνεύει να αλλοιωθεί από την καθημερινότητα!
Ας γυρίσουμε μια τελευταία φορά στη σκηνή που φωτίζει έντονα το σκεπτικό της απόφασης να μείνουν στις 4 μέρες και στις ερωτήσεις που με αυτές ξεκινά το κείμενο μου:
Εκείνη: Robert, please. You don't understand, no-one does. When a woman makes the choice to marry, to have children; in one way her life begins but in another way it stops. You build a life of details. You become a mother, a wife and you stop and stay steady so that your children can move. And when they leave they take your life of details with them. And then you're expected move again only you don't remember what moves you because no-one has asked in so long. Not even yourself. You never in your life think that love like this can happen to you.
Εκείνος: But now that you have it... Εκείνη: I want to keep it forever. I want to love you the way I do now the rest of my life. Don't you understand... we'll lose it if we leave. I can't make an entire life disappear to start a new one. All I can do is try to hold onto to both. Help me. Help me not lose loving you.
Είναι 4 μέρες αρκετές για να ζήσεις μετά μια ζωή; Εσύ σε ποιον έχεις αφήσει ανεξίτηλα το ερωτικό σου αποτύπωμα;
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας: Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Υπέροχη κ πολύ αγαπημένη ταινία! Το κλειδί στην τελική απόφασή της ήταν νομίζω (πέρα από τον απαραίτητο ρόλο της στην οικογένεια) ότι αν συνέχιζαν μαζί θα ήταν δύσκολο ο έρωτας αυτός να κρατηθεί αναλλοίωτος.. Αυτό που ισχυρίστηκε κ η ίδια δηλαδή.
Είμαι από τις τυχερές της ζωής γιατί έχω γνωρίσει τον μεγάλο έρωτα .Το κείμενο σου καταπληκτικό κείμενο ψυχής και καρδιάς !!!!!!!!!!!!!!!!
"The old dreams were good dreams; they didn't work out but I'm glad I had them". Τάδε έφη Robert Kincaid, ο ήρωας στις Γέφυρες του Μάντισον. Όπως κι άλλα πολλά, τι να πρωτοθυμηθώ;
Βρείτε το βιβλίο ή δείτε την ταινία. Με ένα ποτήρι μπράντυ. Πίνοντας...
..."στα αρχαία βράδια και στην απόμακρη μουσική"...
Με αυτά τα λόγια συνόδευσα πριν λιγες μερες τη φωτογραφία μιας κατασκευής μου. Λατρεμένη ταινία!
Θα συμφωνήσω απόλυτα με την άποψη σου Γιώργο. Η άρνηση της είναι αφορά αποκλειστικά την ευλογία που έζησε και πώς θέλει να τη προφυλάξει και να την διατηρήσει αναλλοίωτη απο ολα αυτά τα θνητά συναισθήματα που αναπόφευκτα έρχονται με την πάροδο του χρόνου.
Έτσι είναι όμως οι μεγάλοι έρωτες. Αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση. Την ύστατη στιγμή η τελευταία κουβέντα που σου βγαίνει πρίν πετάξει η ψυχή είναι το όνομά του-της! Ευλογημένοι όσοι τον ζήσανε!
Μια ελεγεία στον έρωτα μια γυναίκα γήινη με πάθη απολύτως φυσιολογικά και η ανάλυση σας καταπληκτική και απόλυτα στοχευμένη. Λυπάμαι τόσο πολύ με κάποια από τα παραπάνω σχόλια όχι τόσο για τη θέση - ο καθένας έχει τις αποψεις, τις προκαταληψεις και τα κόμπλεξ του- αλλά για τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται και για τις λέξεις που χρησιμοποιούν.
Ωστοσο νομίζω πως κάτι τέτοιο θα ήθελε να ζήσει η πρωταγωνίστρια του υπέροχου τραγουδιού που έγραψε η Λίνα και ο Σταμάτης « σίδερο με ατμό»...
αγαπητε Γιωργο θα φροντισω να δω το εργο βεβαια ,,,,,,,αλλα κατα πως το περιγραφεις γλαφυρα ωραιο φαινεται ,,,,,,καταπως το νοιωθω ? επερασαμε ομορφα ,φορτωσαμε μπαταριες ,,,,βαλαμε και πολυ συναισθημα και εκ του ασφαλους γυρναμε ,-μη χασουμε και τη βολεψη μας -, στον κοσμο μας που τον βλεπουμε πια μ'αλλα ματια ,,,,,,Το μεγαλειο φιλε μου ,σαν το ζησεις ,δεν το αφηνεις με τιποτα να παει πια χαμενο στολιζοντας την υπολοιπη ζωη σου με μεγαλοφανταστες μπαρουφες ,,,,,,,ΒΑΖΕΙς μπουρλοτο στα κοινωνικα καθωςπρεπει ,βαζεις μπουρλοτο στην ιδια τη ζωη για να αναγεννηθεις σαν φοινικας και να ζησεις κανοντας το Ονειρο ,Πραγματικοτητα και με το οποιο κοστος ,,,,,,αυτο λεω και βιωματικα το υποστηριζω ! ολα τ'αλλα για ταινια και φερτε και ποπ -κορν να αραξουμε !
Μία τσουλαρα ζωή!!!
Μία σκέτη τσουλα που απατά τον άντρα της οπότε βρει ευκαιρία. Και ποιος ξέρει ότι και ο άντρας της δεν κάνει το ίδιο😂;!
Ενώ εκείνος: ένας ζωντανός οργανισμός χωρίς λογική που γαμιεται όπου να ' ναι. Ζει τη ζωή όπως να 'ναι. Υπάρχει. Απλώς, ένα ζωντανό πράγμα. Ο,τι να 'ναι.
Η άποψη μου είναι, ότι η γυναίκα, καλύτερα να είχε φύγει και να έδινε ένα καλό παράδειγμα στην κόρη της. Ότι, το να ερωτευεσαι εκτώς γάμου αν και με μεγάλα παιδιά, και είσαι σε μεγάλη ηλικία και παντρεμένη, δεν είναι λάθος. Αλλά να γαμιεσαι με τους άλλους κρυφά και να το παίζεις καλή μάνα και καλή σύζυγος είσαι μία σκέτη τσουλα😂.
Σορι, η άποψη μου είναι μόνο.
Υπέροχη ταινία. Θυμάμαι ακόμα τα λουλουδάκια στην ταπετσαρία του μικρόκοσμού της, στον τοίχο της κουζίνας. Η καταλυτικότερη στιγμή είναι όταν τον βλέπει να την περιμένει μέσα στη βροχή κι όλη η ζωή της εξαρτάται απ το αν θ ανοίξει η όχι την πόρτα.
Δεν θέλω να αφήνω αποτυπώματα.Δεν θέλω να φεύγω στο ζενίθ.Αν κάτι είναι πραγματικά δυνατό δεν θα φθαρεί.Αν είναι όμως απλά ένα μπιχλιμπιδάκι ευτελές μια χαρά θα το χαρείς για 4 μέρες, μετά πετάς το δραματάκι της ματαιοδοξίας σου κ επιστρέφεις σε ότι πραγματικά ποθείς.
Εισαι απιστευτα συναισθηματικος .Εισαι ολα στον υπερθετικο βαθμο ,Βεβαιως την εχω δει την ταινια .Βεβαιως εχω κλαψει με αναφυλλητα ,,βεβαιως εχω ζησει τον ερωτα που προλαβε και μετουσιωθηκε σε αγαπη ,δικη δου εκφραση αυτη την εχω "κλεψει " πολλες φορες,. Ομως αχ ομως ,οταν το βλεπεις το εργο λες πως ποτε δεν εοναι αρκετη μια φορα ,θες να ειναι μια αεναη κατασταση κι οσο αντεξεις .Εισαι καταπληκτικος ,χιλια μπραβο ,παντα με ενθουσιαζουν οι κινηματογραφικες σου αναλυσεις ,παντα βλεπω και ,που ισως δεν προσεξα .
ωραία όλα τα κείμενά σου. Εγώ έχω αντίθετη γνώμη για τον Έρωτα. Πιστεύω πως μπορεί να διαρκέσει μία Ζωή με τον Άλλο- γνωρίζοντας όλο και περισσότερο τον Άλλο. Το αντιπαραβάλω με έναν ζωγράφο που όσο πιο πολύ γνωρίζει την τέχνη του, τόσο πιο πολύ πορώνεται με αυτήν. Και σε αυτήν την περίπτωση, ο Έρωτας αποτελεί μορφή Τέχνης , την ύψιστη ωραιότερη μορφή!
Μία από τις 50 καλύτερες ταινίες που έχω δει....η σκηνή με την βροχή και αυτός να κοιτάει από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου για να δει την απόφαση της.....!!!!!!
Εξαιρετική προσέγγιση!
Θεωρώ πως είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις, που η ταινία δεν πρόδωσε το βιβλίο!!!
Πώς την λένε την γυναίκα που παρατάει άντρα σπίτι και παιδιά για να ζήσει τον "έρωτα" επειδή της ήρθε ξαφνικά? Βοηθήστε λίγο....
Τον μεγαλο ερωτα και τον ζεις και τον κυνηγας!!
Αν δεν τον κυνηγησεις ...δεν ηταν ο μεγαλυτερος!!!
Την ειχα δει σε αρκετα μικρη ηλικια και με ειχε συγκλονισει. Παντα ομως μενει στις πρωτες θεσεις των αγαπημενων μου ταινιων!
Υπέροχο το βιβλίο, με εικόνες που σε κάνουν να το ζεις μαζί με τους ήρωες του.Την ταινία δεν την έχω δει.
Είναι η αγαπημένη μου ταινία...λάτρεψα τις ερμηνείες...με αυτή την ταινία έχω κλάψει περισσότερο απο οποιαδήποτε...την λατρεύω!!!
Σε μερικούς ανθρώπους αρκεί το λίγο ... γιατι φοβούνται το πολύ ... μην δεν είναι το αποτύπωμα αυτό που ηθελαν να είναι...
Όταν νιώσουμε «φυλακισμένοι» …. μόνο μία ελπίδα, ένα όνειρο και γιατί όχι και ένα ερωτικό αποτύπωμα μπορεί να μας κρατήσει ελεύθερους και ζωντανούς …..
Πολυαγαπημένο βιβλίο...
Δυο μέρες μόνο
Τί ταινία Θε μου!
Το έχω διαβάσει και έχω δει και την ταινία! Καταπληκτικά και τα δυο!
Ας ξεκινήσουμε από κάτι φαινομενικά ελαφρύ. Γνωστό εστιατόριο της Αμερικής δεχόταν καθημερινά δεκάδες μηνύματα από πελάτες, στο κουτί παρατηρήσεων που διαθέτουν στην ιστοσελίδα τους, ότι έχει μεγαλώσει απελπιστικά ο χρόνος εξυπηρέτησης τους.
Οι Αμερικάνοι επειδή "παίρνουν" την εξυπηρέτηση των πελατών τους πολύ σοβαρά, ανάθεσαν σε “ειδική” εταιρία να μελετήσει την λειτουργία του εστιατορίου και να παραδώσει “έκθεση” με τις “αστοχίες” της επιχείρησης.
Πράγματι ένα μήνα μετά είχαν την έκθεση στα χέρια τους. Όμως σε αυτήν υπήρχε μια έκπληξη, το εστιατόριο δούλευε σχεδόν άψογα και το πρόβλημα ήταν στον πελάτη!
Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Η έκθεση ανέφερε ότι οι πελάτες, όταν φτάνουν στο εστιατόριο αντί να αναζητήσουν τον σερβιτόρο, όπως γινόταν όλα τα χρόνια, κάνουν πρώτα “check in” που συνήθως διαπραγματεύονται πρώτα για το ποιος θα το κάνει και στη συνέχεια τι θα γράφει.
Στη συνέχεια αφού βρουν τελικά τον σερβιτόρο και παραγγείλουν, όταν έρθει το πιάτο τους, το φωτογραφίζουν πρώτα και στη συνέχεια επιλέγοντας προσεκτικά τα “hashtags” συνήθως το ανεβάζουν στο Instagram.
Κατά της διάρκεια του φαγητού τους, έχουν δίπλα το κινητό και διαβάζουν σχόλια και κοιτάζουν ποιος έκανε “like” στην ανάρτησή τους.
Φεύγοντας από το μαγαζί συνειδητοποιούν ότι έχουν περάσει πολύ περισσότερο χρόνο σε αυτό από ότι συνήθιζαν, με αποτέλεσμα να είναι δυσαρεστημένοι από τις υπηρεσίες του καταστήματος.
Στο σημείο αυτός ας πάμε στα “Ανθρώπινα Δικαιώματα”, που η καθιέρωση και η υπεράσπίση τους σημάδεψαν τον αιώνα που μας πέρασε.
Η πρόοδος που έγινε ήταν πολύ σημαντική σε πολλούς τομείς όπως στο “δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή” και στην “ελευθερία του λόγου”.
Σήμερα κάθε “δυτικός πολίτης” του κόσμου θεωρεί τα “Ανθρώπινα Δικαιώματα” δικαιολογημένα αδιαπραγμάτευτα κεκτημένα του!
Πριν καταλήξω στη σκέψη μου θέλω να κάνουμε μια τελευταία αναδρομή σε μια ιστορία που διάβασα από έναν φιλόσοφο που άφησε την σφραγίδα του τον προηγούμενο αιώνα.
“...Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος και τίποτα δεν μπορεί να προσδιορίζει την επιλογή του αφού επιβαρύνεται από την ευθύνη της απόφασής του όχι μόνο απέναντι στο εαυτό του αλλά και απέναντι στην κοινωνία...”
Γράφοντας στη συνέχεια ο Σαρτρ το περίφημο “ ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος” έφερνε τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τις πράξεις του, αποδίδοντάς του την αποκλειστική ευθύνη για αυτές.
Ας πάμε στην χαρακτηριστική ιστορία που είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια και θα την αποδώσω όπως την θυμάμαι (Αν κάποιος γνωρίζει από ποιο βιβλίο του είναι και αν εντοπίσει κάποιο λάθος, παρακαλώ ας μου κάνει ένα σχόλιο)
Βρισκόμαστε στην καρδιά του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και οι Γερμανοί βρίσκονται έξω σχεδόν από το Παρίσι που το βομβαρδίζουν ανελέητα. Ο ήρωας μας είναι ένας νεαρός Γάλλος πατριώτης που όμως έχει την αποκλειστική ευθύνη της μητέρας του που βρίσκεται σε προχωρημένη ηλικία και είναι σχεδόν ανήμπορη.
Θέλει να πάει να πολεμήσει τον “εχθρό” που βρίσκεται στο κατώφλι του σπιτιού του, αλλά αισθάνεται τύψεις να αφήσει φεύγοντας αβοήθητη την ανήμπορη μάνα του.
Έχει έναν θείο ιερέα που εκτιμά την γνώμη του και απευθύνεται σε αυτόν για μια συμβουλή.
Ο ιερέας ακούει προσεκτικά τον νεαρό και του δίνει την εξής απάντηση:
- Το να σκοτώνεις είναι αμαρτία από τις χειρότερες που υπάρχουν. Η μάνα από την άλλη που σε γέννησε είναι κάτι ιερό, γιατί σου χάρισε ζωή. Να μείνεις να φροντίσεις την μάνα σου τώρα που σε έχει ανάγκη.
Ο νεαρός έφυγε προβληματισμένος, από τον ιερέα, όλα όσα είχε ακούσει του είχαν φανεί λογικά. Όμως κάτι μέσα του δεν τον άφηνε να ηρεμήσει. Είχε και έναν δεύτερο θείο στρατιωτικό που εξίσου θαύμαζε και σεβόταν και απευθύνθηκε και σε αυτόν για να πάρει την παρακάτω απάντηση:
- Η ελευθερία της πατρίδας μας είναι το ύψιστο ιδανικό. Αν δεν πολεμήσεις για αυτήν τώρα, κανείς μας δεν θα έχει μέλλον, ούτε και τα “παιδιά σου” που δεν έχεις φέρει ακόμα στον ¨κόσμο” αλλά έχεις χρέος απέναντι σε αυτά να τα γεννήσεις σε συνθήκες ελευθερίας. Η υπεράσπιση της πατρίδας “απαιτεί” οποιοδήποτε κόστος όσο δυσβάσταχτο και αν φαντάζει.
Ο νεαρός έφυγε πραγματικά προβληματισμένος, και οι δυο επιλογές φάνταζαν σωστές και ηθικά “επιβεβλημένες”. Δεν ήξερε τι επιλογή να κάνει...
Πάνω στην θολούρα του θυμήθηκε ότι γνωρίζει και τον φιλόσοφο Σαρτρ και πήγε και από αυτόν να πάρει μια γνώμη.
Εκείνος αφού τον άκουσε προσεκτικά του έδωσε την παρακάτω απάντηση.
- Όταν πήγες στο θείο σου τον ιερέα γνωρίζοντας από την αρχή τι πρεσβεύει και σε τι πιστεύει ήξερες και τι απάντηση θα σου δώσει. Γνώριζες από πιο πριν πως ένας ιερέας δεν θα σε στείλει να σκοτώσεις άλλους ανθρώπους. Επίσης όταν πήγες να πάρεις μια δεύτερη γνώμη από έναν στρατιωτικό, ήξερες πολύ καλά ότι θα βάλει την πατρίδα πάνω από όλα!
Ο νεαρός άκουγε πραγματικά σαστισμένος τον μεγάλο φιλόσοφο και αυθόρμητα του έκανε μια τελευταία ερώτηση:
- Και αν είναι έτσι σε σας γιατί ήρθα;
Για να πάρει την άμεση απάντηση από τον Σαρτρ:
- Μα για να σου πω ότι είσαι καταδικασμένος στην ελευθερία και να σε κάνω να συνειδητοποιήσεις ότι δεν μπορείς να απαλλαγείς από αυτήν!
Η παραπάνω ιστορία πολλά χρόνια μετά από την ημέρα που την είχα διαβάσει θα με εμπνεύσει σε μια πιο “ελαφριά” διασκευή της που την έβαλα ως παρεμβολή στο δεύτερο μυθιστόρημα μου “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά” και έχει τον τίτλο “Μια ιστορία σε ένα μπαρ” (σελ. 48 – 'Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο μπορούν να την διαβάσουν πάλι μέσα από αυτό το πρίσμα, δεν την παραθέτω εδώ αν και το σκέφτηκα στην αρχή, για να μην γίνει τεράστιο το συγκεκριμένο κείμενο).
Αν έχεις παρακολουθήσει ως εδώ, τις φαινομενικά ασύνδετες σκέψεις που έχω κάνει ας πάμε σε μια γενικευμένη παρατήρηση που μπορεί οποιοσδήποτε να κάνει για την εποχή μας.
“...Αν ο εικοστός αιώνας έμεινε στην ιστορία σαν ο αιώνας όπου κατοχυρώθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το “δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή”, ο εικοστός πρώτος αιώνας θα μείνει πιθανότατα στην ιστορία σαν τον αιώνα που τα δικαιώματα αυτά τα εκχωρήσαμε από μόνοι μας στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης...”
Από τα κείμενα και από τις σκέψεις μου, προσπαθώ πάντα να βγάζω “δογματισμούς” και δεν θα βρεις πολλές άμεσες συμβουλές και κατευθύνσεις για το πώς πρέπει να “ζήσεις” την ζωή σου!
Δεν θέλω και ούτε είναι σωστό να ηθικοποιήσω την εποχή και να την συγκρίνω όπως γίνεται πάντα με το “παλιότερο” που πάντα για κάποιο λόγο είναι καλύτερο...Όπως έγραψε και ο Σαρτρ αυτή είναι η εποχή που μου δόθηκε!
Μου φαίνεται δε τελείως ειρωνικό να προσπαθήσω να το κάνω σε ένα κείμενο που μιλά για το πόσο “καταδικασμένοι” στην ελευθερία είμαστε!
Ό,τι και να γράψω, ζούμε στην εποχή που “όλα γίνονται για να καταλήξουν σε μια φωτογραφία” και αυτό δεν θα αλλάξει έτσι εύκολα όσο και να το “καταδικάζουμε” και να το ηθικοποιούμε.
Όχι δεν διαβάζεις άλλο ένα κείμενο εναντίον του Facebook και των Social Media, όχι έτσι είναι απλά η εποχή που μας δόθηκε.
Όμως έχω την αίσθηση ότι αφού περάσουμε την “παιδική ηλικία” που οι περισσότεροι διανύουν στα Social Media, θα δούμε όλο και περισσότερους ανθρώπους να περιφρουρούν την προσωπική τους ζωή.
Θα κλείσω με μια “βιωματική ανάρτηση” (πάντα ήθελα να το γράψω και εγώ αυτό σε ένα κείμενό μου)
Γύρω στο 2011 έκανα φίλη στο Facebook μια κοπέλα που “ανέβαζε” κυρίως φωτογραφίες δικές της στον λογαριασμό που διατηρούσε.
Όλες είχαν απίστευτη δημοτικότητα και εγώ περνούσα πολύ ώρα στο προφίλ της θαυμάζοντας με χιλιάδες άλλους τις συγκεκριμένες φωτογραφίες.
Θυμάμαι όταν την είχα γνωρίσει να της λέω πως ακόμα και ανάρτηση με την θεραπεία του καρκίνου να έκανα οι δικές της φωτογραφίες θα είχαν περισσότερα like από την ανάρτησή μου.
Όμως τα χρόνια πέρασαν και επειδή ο αριθμός των εκφράσεων και της “πόζας” είναι πεπερασμένος ενώ ο αριθμός των φωτογραφιών που ανεβάζει στο ίντερνετ δεν είναι πεπερασμένος και τείνει πια στο άπειρο, σιγά σιγά σταμάτησαν να με εντυπωσιάζουν και σήμερα παρόλο που η ίδια προσπαθεί να εξαντλεί φαντασία και έμπνευση, οι φωτογραφίες της μου είναι σχεδόν αδιάφορες!
Έχω την αίσθηση ότι μετά τον υπερκορεσμό θα γυρίσουμε πάλι στην εποχή που δεν θα προβάλλουμε την ζωή μας στα Social Media, αλλά αυτό δεν θα γίνει επειδή θα επιστρέψουμε στην εποχή που σεβόμαστε και πάλι τα (δικά μας) ανθρώπινα δικαιώματα, όχι,
“...αυτό θα γίνει μόλις ο αριθμός των ανθρώπων που συγκινείται από αυτά που θέλει να φαντάζεται, από το μυστήριο να μην γνωρίζεις τα πάντα για τον άλλον, ξεπεράσει τον αριθμό των ανθρώπων που συγκινείται από την ολοκληρωτική έκθεση της προσωπικής ζωής...”
Ας το πω πιο απλά, έχω την αίσθηση ότι σύντομα θα είναι και πάλι “cool” ο “τύπος” και η “τύπισσα” που έχει και ένα μυστήριο η προσωπική του ζωή, που δεν είναι όλα στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Οραματίζομαι την εποχή που θα είναι και πάλι μόδα να μη βγαίνεις έξω με “έξυπνες συσκευές” αλλά με “έξυπνους συνανθρώπους”!
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας: Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Αναγνώστρια που δεν ήθελε να το κοινοποιήσει ίδια μου έστειλε ότι η ιστορία του Σαρτρ έχει τίτλο: “H ιστορία του μικρού μαθητή”.
Ο νεαρός της ιστορίας μας είναι ακόμα μαθητής και έτσι εξηγείται γιατί δεν είναι και υποχρεωτικό να πολεμήσει αλλά έχει επιλογές!
Επίσης οι Γερμανοί είχαν εκτελέσει τον πατέρα του μαθητή του, ο οποίος έπειτα είχε αποκλειστικά την φροντίδα της μητέρα του. (Άρα πέρα από το πατριωτικό μέρος, είχε έναν ακόμα λόγο να θέλει να πολεμήσει εναντίον των Γερμανών)
Είμαστε καταδικασμένοι στην ελευθερία. Χρόνια πίσω, στο πρώτο έτος της σχολής μου. Ένας μαγικός καθηγητής, που δε ζει πια :-( Είχα φέρει και τη μητέρα μου στο αμφιθέατρο να τον ακούσει.
Μικρή παρατήρηση: Οι δικές ΤΗΣ φωτογραφίες (Σε αυτή την πρόταση και λίγο παρακάτω. Μου συμβαίνει όταν διαβάζω με μεγάλη προσοχή)
Smart people, σταθερη αξια!
εξαιρετικός Όπως πάντα !!! κάπου εδ ω θα ήθελα να πω σε όλους ότι σε κάποια πολυ καλά εστιατόρια του εξωτερικού εαν αφήσεις το κινητό σου στην "ρεσεψιόν" του καταστήματος η σε ειδικά διαμορφωμένο φυλασσόμενη χώρο, έχεις έκπτωση σε ότι παραγγείλεις !!! αυτό φυσικά γίνεται για την δημιουργία "ευχάριστης" ατμόσφαιρας .... βέβαια σε αλλά μεγάλα κλάμπ υπάρχει "απαγορευτικό" για τα κινητά "no mobiles on the dancefloor" για τον ίδιο λόγο !!! κοίτα να δεις που φτιάξαμε χώρους "καπνιστών- μη καπνιστών " και οδεύουμε ολοταχώς στην διαμόρφωση χωρών " s.m users - no s.m users" (social media)....
Πολλά μπράβο Γιωργαρε!!! Εξαιρετικη τοποθετηση, με τον δικο σου μοναδικό τρόπο!!!!(Επίκαιρο για τη δικη μου εσωτερική ταλάντευση μεταξυ Matrix, χιούμορ και social media)
ω, η ελευθερία είναι υπέροχη. για όσους την επιλέγουν μαζί με την ευθύνη της επιλογής. προσωπικά έχω μιαν άρνηση να έχω όλα τα διάφορα. έχω το φβ σαν συχνότητα περισσότερο γιατί μερικούς ανθρώπους δεν έχω την πολυτέλεια να τους βλέπω από κοντά..
και για άλλους λόγους. αλλά όλη αυτή η έκθεση προσωπικών πληροφοριών είναι απελπισία για προσοχή.
ζούμε στην εποχή της ταχύτητας, όλα γρήγορα και βιαστικά!
έχει χαθεί το φλερτ. και δεν εννοώ μόνο το μεταξύ δύο ανθρώπων, εννοώ αυτή τη μελέτη που κάνουμε πριν πράξουμε κάτι, ή πριν αγοράσουμε κάτι..
😀
... Δέν Έχω Νά Προσθέσω (ή νά "Αφαιρέσω" :-D ) Τίποτα Περισσότερο... Καί Σκοπεύω Νά "Τό Μοιραστώ"... Ιδιαίτερα "Διαφωτιστική" Η Προσέγγιση καί Τολμώ Νά Πώ Πώς "Ταυτίζομαι" Στίς Τοποθετήσεις... Καλό Απόγευμα Σέ Όλους !!! :-)
Ωραίο κείμενο, όπως πάντα. Υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων που νομίζεις εκτίθενται και τίποτα στην ουσία δεν εκθέτουν. Είναι οι λεγόμενοι και "ενδιαφέροντες" που χρησιμοποιούν την αξία της εικόνας ως μέσου κι όχι αυτοσκοπού.
Οι άνθρωποι που βγαίνουμε μαζί τους είναι επιλογές της ελεύθερης βούλησης μας.
Πάντα σκεφτόμουν, οτι τους προσβάλλουμε κάθε φορά που τους "εγκαταλειπουμε", για να ασχοληθούμε με την ψωνάρα μας
Καταπληκτικη τοποθετηση ...! Και γω αυτη την εποχη ονειρευομαι να ξαναζησουμε ...οταν οι ανθρωποι θα αρχισουν και παλι να ζουν την δικη τους ζωη και να το απολαμβανουν μυστικα , χωρις να νιωθουν την αναγκη να την κοινοποιησουν !!
“...Το απίθανο θα παραμένει πάντα μία από τις αναρίθμητες πιθανότητες...” - Αριστοτέλης
Το “Against All Odds” είναι ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια του Phil Collins που τόσο ο στίχος όσο και η μουσική γράφτηκαν από τον ίδιο τον Collins για τις ανάγκες τις ομότιτλης ταινίας που κυκλοφόρησε το 1984.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Taylor Hackford συνάντησε στα παρασκήνια μιας συναυλίας των Genesis τον Phil Collins και είδαν μαζί σε βιντεοκασέτα την ταινία που δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα ώστε να συμφωνήσει ο τραγουδοποιός να συμμετέχει στο soundtrack.
Ο Collins, όπως έχει αναφέρει ο ίδιος, χρειάστηκε δύο μέρες να ολοκληρώσει το τραγούδι, που έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία και το πρώτο τραγούδι της solo καριέρας του τραγουδιστή που έφτανε στο No1 των chart της Αμερικής.
Ο στίχος του τραγουδιού μιλάει για την απελπισμένη προσπάθεια που καταβάλλει ο ήρωας να κερδίσει και πάλι – κόντρα σε όλες τις πιθανότητες – την γυναίκα που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της.
“...And you coming back to me is against all odds It's the chance I've gotta take...”
Ο αστικός μύθος κάνει λόγο ότι έμπνευση για τον Phil Collins, που όπως ανέφερα και πιο πάνω είχε δει ήδη την ταινία και την χρησιμοποίησε ως οδηγό, ήταν η σχέση που είχε τότε με την πρώτη γυναίκα του. Ο ίδιος ο Collins για την πρώην γυναίκα του είχε δηλώσει σε ραδιοφωνική συνέντευξη πως ο χωρισμός του τον ολοκλήρωσε ως τραγουδοποιό, αφού εκτός από συνθέτης, έγινε και στιχουργός.
Το τραγούδι γράφτηκε αποκλειστικά για τις ανάγκες της ταινίας του Hackford, βασίστηκε όμως σε ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι του Phil Collins, που το είχε γράψει το 1981 και όπως έχει γίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις η επιτυχία του τραγουδιού έδωσε ώθηση και στην κινηματογραφική ταινία.
Πριν φτάσουμε στην ταινία όμως μια ακόμα επισήμανση για το τραγούδι.
Ο στίχος του τραγουδιού είναι καθαρά ερωτικός και περιγράφει την απελπισμένη προσπάθεια που κάνει ο ήρωας κόντρα σε όλες τις πιθανότητες. Αυτό το τελευταίο όμως το “Against All Odds” όπως ήταν φυσικό επηρέασε και ενέπνευσε πολλούς τζογαδόρους σε εξαιρετικά παράτολμες απόπειρές τους!
Χωρίς ίσως να το θέλει σε ένα καθαρά ερωτικό τραγούδι ο Phil Collins άγγιξε μια από τις ουσιαστικότερες πτυχές του τζόγου, που είναι η επιθυμία να κερδίσεις κόντρα σε όλες τις πιθανότητες.
Η νίκη που σου έχει δοθεί από εύνοια της τύχης είναι ίσως η πιο εθιστική πλευρά του τζόγου και είναι σίγουρα μεγαλύτερη ακόμα και από την χαρά που σου δίνει μια “δίκαιη” νίκη. Αυτό ίσως και να εξηγεί πολλές παράτολμες συμπεριφορές ανθρώπων που ασχολούνται με τυχερά παιχνίδια. Είναι αυτή τη συγκίνηση που κυνηγάνε, μιας νίκης που είναι κόντρα σε όλα τα προγνωστικά...
Ας γυρίσουμε όμως στην ταινία.
Το “Against All Odds” είναι ένα ερωτικό θρίλερ, που θεωρητικά τα είχε όλα να γίνει μια ταινία που θα άφηνε αίσθηση για πολλά χρόνια.
Το καστ της ταινίας είχε τους ανερχόμενους τότε αστέρες του Hollywood, τον Jeff Bridges στο ρόλο ενός ποδοσφαιριστή ράγκμπι που είναι στο όριο της συνταξιοδότησης, τον James Woods που είναι ο “κακός” της ιστορίας και διατηρεί νυχτερινά μαγαζιά αλλά και γραφείο παράνομων στοιχημάτων στο οποίο εμπλέκονται και άτομα από την ομάδα του Bridges και την Rachel Ward που είναι η κακομαθημένη πλούσια που μπλέκει σε ένα ερωτικό τρίγωνο.
Η ταινία ξεκινά εντυπωσιακά, γρήγορη πλοκή, ακριβά αυτοκίνητα να κάνουν κόντρες, βόλεϊ στη θάλασσα και σκηνές από ποδοσφαιρικό ράγκμπι σε προϊδεάζουν θετικά.
Ο κακός Woods προσλαμβάνει τον τραυματία που έχει χάσει την σεζόν και έχει οικονομικά προβλήματα Bridges να βρει την φιλενάδα του την Rachel Ward που αφού τον μαχαίρωσε στο πόδι το έσκασε με 50.000 δολάρια.
Ο Woods όμως εξακολουθεί να είναι ερωτευμένος μαζί της και την θέλει απελπισμένα πίσω! Ο Bridges θα την εντοπίσει τελικά σε ένα εξωτικό παραθαλάσσιο παράδεισο αλλά θα την ερωτευτεί και αυτός.
Θα μείνουν εκεί αποκομμένοι από όλους και θα περάσουν μέρες ζώντας μόνο τον ερωτά τους, όμως ο Woods, που ανησυχεί που ο Bridges δεν του απαντάει, στέλνει δεύτερο άνθρωπο να βρει την Ward, εκείνος τους εντοπίζει και σε έναν καυγά πάνω η Ward τον σκοτώνει και εξαφανίζεται.
Μερικές μέρες μετά ο Bridges πάει στον Woods να του πει ότι δεν είναι πια φίλοι αλλά ούτε και συνεργοί και βρίσκει την Ward να έχει γυρίσει πίσω σε αυτόν...
Η ταινία καταλήγει ύστερα από καταδιώξεις και ανθρωποκυνηγητά σε μια ολική ανατροπή μιας και ο Woods σκοτώνεται και ο Bridges με την Ward είναι αναγκασμένοι να ζήσουν χώρια...
Στην τελική σκηνή της ταινίας ο Bridges πάει απρόσκλητος σε ένα πάρτι που διοργανώνει η μητέρα της Ward και την κοιτάει από μακριά αφήνοντας μια υπόνοια ότι όσο δύσκολες και αν έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες που δεν τους επιτρέπουν να ζήσουν μαζί εκείνοι θα το παλέψουν. Στους τίτλους τέλους ακούγεται επιτέλους η μπαλάντα του Phil Collins:
“...Take a good look at me now 'Cause I'll still be standing here And you coming back to me is against all odds It's the chance I've got to take Take a look at me now...”
***Διήγημα “Against All Odds”
Τρίτη, 6 Απριλίου του 2010, Πάτρα
Τελικά δεν είχα καταφέρει να κρατήσω την ψυχραιμία μου, είχα παρασυρθεί σ' ένα παιγνίδι που η τύχη θα αποφάσιζε για τον νικητή και η συγκεκριμένη μου έχει γυρίσει την πλάτη πολλά χρόνια τώρα.
Έτσι βρέθηκα να ανακατεύω το ποτό μου, στο μοναδικό μπαρ της πόλης που τις καθημερινές μπορούσες να πιεις ένα ποτό μετά τις 3 το πρωί. Είχα καταλήξει εκεί, αναγκαστικά περισσότερο μιας και δεν μπορούσα ποτέ να κοιμηθώ αμέσως μετά από μεγάλες ήττες, γιατί χρειαζόμουν ένα διάστημα να αποφορτιστώ...
Είχα όμως στείλει και ένα μήνυμα, παρόλο που ήταν απελπιστικά αργά για μια τέτοια κίνηση, σε μια σχέση που διατηρούσα και ακόμα δεν είχα αποφασίσει τι ήθελα να κάνω με αυτή.
Εκείνη μου είχε απαντήσει σχεδόν αμέσως, χωρίς να γνωρίζω αν ήταν ακόμα έξω ή σπίτι της, ότι θα ερχόταν. Οι μεγάλες ήττες πάντα με κάνουν να καταλήγω σε γυναίκες σκέφτηκα και το μυαλό μου πήγε σε άλλες αντίστοιχες συμπεριφορές που είχα όλα αυτά τα χρόνια.
Συνέχισα να πίνω, σχετικά γρήγορα, κάνοντας μια ανασκόπηση της βραδιάς και κυρίως στον τρόπο που είχα βγει από το παιγνίδι.
Όταν μοίρασα το ποτ με τα δύο δεκάρια, ενώ στο άνοιγμα είχα 95% πιθανότητες να νικήσω έχασα την ψυχραιμία μου. Σε εκείνο το σημείο βγήκα από το τουρνουά! Το επόμενο κόλπο με τον Άσσο και το Ρήγα που έκανα all in έπρεπε να το είχα διαχειριστεί διαφορετικά. Η σκέψη αυτή, ότι είχα παίξει λάθος βάραινε ακόμα περισσότερο την διάθεσή μου και έπινα όλο και πιο γρήγορα.
Όταν την είδα να μπαίνει, κρατώντας στον ώμο εκείνη την τεράστια τσάντα δεν μπόρεσα να αποφύγω την σκέψη ότι κάποια τύχη την είχα, ίσως όχι στο παιγνίδι αλλά στη ζωή. Η σκέψη αυτή μου έφτιαξε κάπως την διάθεση και με ηρέμησε αρκετά.
Παράγγειλα αλλά δύο τζιν με χυμό λεμόνι και ξεκίνησα να την ρωτάω πώς είχε περάσει την ημέρα της και πού είχε πάει πιο πριν.
Πίναμε, ακούγαμε μουσική, κουβεντιάζαμε και περνάγαμε καλά, όταν πρόσεξα ένα μήνυμα που είχα μόλις δεχτεί στο Viber. Κοίταξα την ώρα, ήταν λίγο πριν τις 4.
Δεν το άνοιξα να το διαβάσω, εκείνη όμως είχε καταλάβει τι είχε συμβεί και άλλαξε διάθεση απευθείας.
Η ώρα πέρναγε, αλλά από την ώρα που είχα δει την αποστολέα του μηνύματος, το μυαλό μου ήταν μόνο στο κινητό μου, το οποίο όμως είχα βάλει και πάλι πίσω στην τσέπη μου.
Εκείνη δεν άντεξε άλλο και μου επιτέθηκε χωρίς προσχήματα.
- Θες να διαβάσεις τι σου έχει γράψει ε;
Δεν απάντησα αμέσως, αλλά την κοίταξα διερευνητικά. Μόλις μου έκανε all in σκέφτηκα.
- Ποιο μήνυμα, δεν σε καταλαβαίνω, είπα μόνο για να κερδίσω λίγο χρόνο ακόμα.
Εκείνη έδειξε να αγνοεί εντελώς την τελευταία πρότασή μου και συνέχισε ακάθεκτη.
- Από την ώρα που χτύπησε το Viber σου έγινες ανήσυχος καλέ μου!
Με διάβασε τόσο εύκολα σκέφτηκα! Από την άλλη δεν ήταν και πολύ δύσκολο... Μήνυμα στο κινητό τέτοια ώρα, που πολύ πιθανόν να είχε δει και εκείνη το όνομα της αποστολέα. Ε, δεν ήταν και τόσο δύσκολο να με διαβάσει...
Τώρα θα συνεχίσεις την μπλόφα, σκέφτηκα, πάντα να μπλοφάρεις όταν είσαι ούτως ή άλλως χαμένος, αυτόν τον κανόνα εξάλλου ακολουθούσα πάντα και στο poker.
- Δεν σε καταλαβαίνω, επέμενα, πάω στην τουαλέτα και εσύ φρόντισε να ηρεμήσεις μέχρι να έρθω! - Πήγαινε, αν θες, αλλά δεν θα με βρεις εδώ όταν γυρίσεις! - Τα έχεις χάσει εντελώς την ρώτησα, αλλά ήξερα πια ότι αν πήγαινα θα έχανα και αυτό το all in.
Πέρασε ένα μικρό διάστημα που μείναμε να κοιτάζουμε ο ένας το άλλον και δεν μιλάγαμε. Εγώ σκεφτόμουν ότι το να πάω στην τουαλέτα, είναι η χειρότερη κίνηση που μπορώ να κάνω, ακόμη χειρότερη και από το ηλίθιο all in που είχα κάνει λίγη ώρα πριν με τον Άσσο, Ρήγα.
Πιθανότατα θα την έχανα, μπορεί και οριστικά και όλα αυτά για να δω εκείνη για λίγο. Δεν ξεγελούσα τον εαυτό μου ήξερα ότι ακόμα και να βρισκόμασταν σήμερα, αυτό που είχαμε είχε τελειώσει και εμείς δεν είχαμε μέλλον πια...
Η λογική εδώ λέει να μη ρισκάρεις κάτι καλό που πάει να γεννηθεί, για κάτι που είναι τελειωμένο και χωρίς μέλλον σκέφτηκα. Εκείνη τη στιγμή με πλησίασε ο Σάκης που στεκόταν πίσω από το μπαρ αλλά εκτελούσε και χρέη dj πήρε το ποτό μου και το γέμισε πάλι, στη συνέχεια πήγε στον υπολογιστή και διάλεξε εκείνη την τραγουδάρα του Phill Collins και απευθυνόμενος σε μένα με αυτή τη βραχνή και μπάσα φωνή που είχε εξαιτίας του αλκοόλ, είπε:
- Γιώργο άκουσε και αυτό! Against all odds! Το πιο ωραίο τραγούδι του Collins αν και μου αρέσουν πολλά που έχει πει.
Ο Σάκης ήξερε ότι παίζω και πολλές μέρες που είχα πάει σε παρόμοια κατάσταση μετά από ήττα, του είχα ζητήσει να το παίξει.
- Against all odds! Κόντρα σε όλες τις πιθανότητες λοιπόν μονολόγησα και σηκώθηκα και βημάτισα αργά αργά προς το μπάνιο.
Μπήκα και έβγαλα το κινητό από την τσέπη, το μήνυμα έγραφε “Θέλω να σε δω”, και η αποστολή είχε γίνει στις 03.57, κοίταξα την ώρα και ήταν 04.34.
Απάντησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, “Έρχομαι”, άνοιξα την βρύση και άφησα το νερό να τρέχει. Πριν περάσει ένα λεπτό είχα δεχτεί κι άλλο μήνυμα στο Viber, “Άστο καλύτερα δεν είμαι σίγουρη”, το κοίταξα και χωρίς να χάσω χρόνο απάντησα “Είμαι ήδη στο δρόμο”, έβαλα το κινητό πίσω στην τσέπη μου και βγήκα έξω.
Έξω στο μπαρ, πέρα από δυο παιδιά που κάθονταν και πίνανε και τους είχα βρει ήδη εκεί όταν πήγα και τον Σάκη που καθόταν μέσα από το μπαρ, στο μαγαζί δεν υπήρχε πια κανένας άλλος.
Όταν έφτασα με πλησίασε ο Σάκης και σχεδόν απολογητικά μου είπε.
- Είπε να σου πω ότι της έτυχε μια δουλειά, πλήρωσε και τα ποτά σου και έφυγε.
Τον κοίταξα για λίγο, πήρα ένα μπουφάν που είχα κρεμάσει από κάτω και σηκώθηκα να φύγω.
- Σάκη με 2, 7 δεν κέρδισε ποτέ κανείς, είπα για να τον καληνυχτίσω με κάποιον τρόπο. - Και όμως και το 2, 7 κάποιες φορές φουλιάζει μου είπε, αλλά εγώ είχα φτάσει πια στην πόρτα.
Μπήκα γρήγορα στο αμάξι και όσο οδηγούσα προς το σπίτι της, είχα ακούσει ήδη το Viber μου να χτυπάει δυο φορές, δεν έβγαλα όμως το κινητό για να μην χάνω άλλο χρόνο, αφού ότι και να μου έλεγε θα έφτανα σπίτι της.
Φτάνοντας είδα το φως της αναμμένο και διέκρινα καθαρά την σιλουέτα της στο παράθυρο και σίγουρα και εκείνη είχε δει το αμάξι μου. Το επόμενο λεπτό το φως της έκλεισε και εγώ διάβαζα τα δύο μηνύματα που είχε στείλει.
Το ένα έλεγε “Σου είπα να μην έρθεις” και το επόμενο που είχε στείλει πέντε λεπτά μετά, “Ας βρεθούμε μια άλλη μέρα αν είναι, τώρα θα πέσω για ύπνο”.
Πρόσεξα ότι η συσκευή της έδειχνε απενεργοποιημένη και το ίδιο και ο λογαριασμός της στο Facebook, οπότε όπου και να της έστελνα θα το έπαιρνε όταν θα την άνοιγε και πάλι.
Και τρίτο all in χαμένο την ίδια μέρα σκέφτηκα, αλλά το είπα και μόνος μου, με 2 και 7 δεν κέρδισε κανείς!
Εγώ από την άλλη δεν κερδίζω ούτε με Άσσο και Ρήγα σήμερα...
Παρόλο που θεωρητικά δεν είχα να περιμένω τίποτε πια από την βραδιά, μιας και ήξερα ότι με είχε δει, της έγραψα, «Είμαι από κάτω και περιμένω».
Το έστειλα αλλά ήξερα ότι αυτό το μήνυμα δεν θα παραδοθεί απόψε.
Από το σπίτι της, για να πάω στο δικό μου, έφυγα όταν είχε ξημερώσει πια και είδα μια μάνα να σέρνει το μικρό της να το βάλει σε ένα σχολικό που τους περίμενε λίγα μέτρα από κει που είχα παρκάρει.
Φτάνοντας σπίτι μου άνοιξα τον υπολογιστή, τσέκαρα για άλλη μια φορά το status της το οποίο εξακολουθούσε να δείχνει ανενεργό και έβαλα το “Against all odds” μια τελευταία φορά.
Εξάλλου το δεύτερο καλύτερο πράγμα στη ζωή από τα να κερδίζεις στον τζόγο, είναι να χάνεις στο τζόγο, αλλά αυτό θα το μάθαινα με άλλο τρόπο μερικά χρόνια αργότερα...
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα ήρεμος και για αρκετές ώρες. Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ξύπνησα ήταν να τσεκάρω κάτι αποδόσεις από ένα στοίχημα που σκόπευα να παίξω.
Το δικό μου το κινητό δεν το άνοιξα παρά την επόμενη μέρα...
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας: Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Αγαπώ πολύ το κομμάτι γιατι είναι κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου , αφου είναι σχεδόν στην φύση μου να προσπαθώ να πάω κόντρα σε όλα τα συνηθισμένα και τα προσιτά της ζωής μου και να πάω στα δύσκολα, τα απρόσιτα και τα αδύνατα.
Ίσως γιατί μαθαίνω περισσότερα έτσι.
Ίσως γιατί σε κάποιους ανθρώπους που έχουν πριονιστει τα φτερά τους από νωρίς, φαίνεται να είναι ο μόνος δρόμος που έχουν γιατί μέσα από τα εμπόδια μαθαίνουν και δυναμώνουν και αποκτούν πίστη κι εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.
* Κάποιες φορές και στο τζόγο και στη ζωή και στις σχέσεις, δε μας "σώζει" ούτε η λογική , ούτε η παρόρμηση να κάνουμε αυτό που θέλει η καρδια μας.
Μας σώζει η διαίσθησή.
Ξέρουμε από πριν ότι το παιχνίδι έχει χαθεί, ότι η σχέση έχει τελειώσει, ότι ο στόχος είναι ανέφικτος, άλλα κάνουμε all in είτε επειδή το θέλουμε πολύ, είτε επειδή έχουμε πεισμωσει πολύ να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι μπορούμε.
** Σημειωση- σχεσιακή συμβουλή προς τους απανταχού αναγνώστες του διηγήματος που ταυτίστηκαν :
Ένας άνθρωπος που δεν εκφράζει την ανάγκη να σε δει μέσα στη μέρα, ή έστω νωρίτερα το βράδυ και στέλνει μήνυμα ή παίρνει τηλέφωνο αργαμιση, δεν είναι επειδή ξαφνικά κατάλαβε πόσο αγαπάει ή θέλει να δει τον/ την παραλήπτη/ ρια του μηνύματος .
Εχει ανάγκη να μην είναι μόνος/ η του/ της, και ο/η παραλήπτης/ρια, είναι το πιο κοντινό άτομο στο να καλύψει αυτή την ανάγκη.
Πολλές φορές οι άνθρωποι εκφράζουμε επιθυμίες που δεν κατανοούμε το βάθος τους και τι πραγματικά σημαίνουν κι αμέσως μετά το παίρνουμε πίσω κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να πληγώνονται κι άλλοι άνθρωποι που δε φταίνε.
Το απόλαυσα το κείμενο από την αρχή ως το τέλος γι' αυτό και το μοιράζομαι!
"Το δευτερο καλυτερο πράγμα στην ζωή απ το να κερδίζεις στον τζόγο είναι να χανεις στον τζόγο" ...αρκεί να παίζεις!
(Καρδούλα για το απόσπασμα)
ταινιάρα, πάντως ο τύπος σου στο μυθιστόρημα all-in τρίτη φορά δεν πήγε, ούτε κουδούνι δεν χτύπησε...μεταξύ μας τώρα...
Ύμνος :)
Εγώ έκοψα τον τζόγο χρόνια πριν για να κερδίσω κάτι άλλο... Αλλά και πάλι against all odds ...
...και καπως ετσι,αποφασισες τι θα κανεις με την κοπελα στο μπαρ...καρδουλα για το κειμενο...
“...Γιατί νομίζεις λένε ότι οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο; Γιατί αν μπορεί να υπάρξει άδολη αγάπη, είναι αυτή που θα συναντήσεις στο τέλος του έρωτα..."
# Ειδική προσφορά: Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu --------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Το ασυμβίβαστο μιας ήττας ή αλλιώς ο άνθρωπος που δεν άντεχε να χάνει πάντα...
Λονδίνο, 5 Αυγούστου του 2017
Ήξερε ότι είναι η τελευταία του ευκαιρία. Όχι δεν θα τα παράταγε ακόμα, αν και ήταν σε ηλικία που λογικά θα έπρεπε να το είχε κάνει εδώ και χρόνια.
Ο σημερινός αγώνας ήταν ο τελευταίος για τον μεγάλο του αντίπαλο! Τον άνθρωπο που εδώ και 10 χρόνια δεν μπορούσε να τον νικήσει όσο και να προσπαθούσε, ό,τι και να έκανε...
Ο αντίπαλός του ήταν ο απόλυτος σταρ, ένας μύθος, που δύσκολα κάτι ανάλογο θα γεννηθεί πάλι στον αθλητισμό. Δεν είχε χάσει καμία κούρσα, σε καμία διοργάνωση εδώ και 10 χρόνια.
Οι δημοσιογράφοι, όχι άδικα, του είχαν αποδώσει κάθε πιθανό χαρακτηρισμό. Ο άνθρωπος αστραπή ή ο άνθρωπος που νίκησε το χρόνο ή ο πιο γρήγορος άνθρωπος στον κόσμο, είναι μόνο μερικοί από αυτούς.
Πρόσθεσε ότι κατάφερε να είναι και κάτοχος τριών παγκοσμίων ρεκόρ σε τρία διαφορετικά αγωνίσματα και θα καταλάβεις γιατί έχει την εικόνα ενός αήττητου υπεραθλητή.
Σήμερα λοιπόν ο μύθος θα έκανε την τελευταία του κούρσα. Ο “βασιλιάς” θα παρέδιδε το στέμμα. Ήξερε ότι ο ίδιος και μόνο λόγω ηλικίας δεν θα μπορούσε να χριστεί διάδοχός του αφού τον πέρναγε μια πενταετία και ίσως θα έπρεπε να σκέφτεται πια και αυτός την αποχώρηση του.
Όλα τα φώτα ήταν στραμμένα στο θρύλο και μερικά στον νεαρό αθλητή που ήδη οι δημοσιογράφοι αποκαλούσαν “next best thing”.
Όχι, για εκείνον είχε περάσει ακόμα και η εποχή που τον θεωρούσαν κάποια απειλή για τον θρύλο, δεν ήταν αυτός που υπολόγιζαν ότι σε μια κακή μέρα του “βασιλιά” θα μπορούσε να τον νικήσει.
Λίγο πριν βγει στο στίβο και ενώ έδενε προσεκτικά τα παπούτσια του όπως έκανε πάντα, σκεφτόταν ότι είναι η τελευταία ευκαιρία του να συνδέσει το όνομά του θετικά με την ιστορία του αθλητισμού. Δεν ήθελε να τον θυμούνται για την ιστορία με τις ουσίες που είχε πάρει 10 χρόνια πριν και είχε ήδη πληρώσει με τρία χρόνια αποκλεισμού.
Τρία χρόνια που τον έβλεπε να θριαμβεύει ανήμπορος ακόμα και να προσπαθήσει για το απίθανο.
Βγήκε στο γήπεδο και ως συνήθως δεν τον χειροκρότησε κανείς. Είχε όμως συνηθίσει πια. Στην αρχή έκανε σκέψεις ότι ο κόσμος είναι σκληρός και δεν συγχωρεί λάθη στους αθλητές, τώρα πια οι αντιδράσεις του κόσμου δεν του προξενούσαν καμία κατάπληξη...
Έκανε το καθιερωμένο του ζέσταμα και στάθηκε στην 7η γραμμή με τα δύο φαβορί να ετοιμάζονται στην τρίτη και τέταρτη γραμμή όπως γινόταν πάντα στους αγώνες.
Όταν ακούστηκε το όνομά του από τα μεγάφωνα οι αποδοκιμασίες ήταν για άλλη μια φορά έντονες.
Είναι η τελευταία σου ευκαιρία μονολόγησε.
- Είμαι έτοιμος! Ή τώρα ή ποτέ, δεν θα έχω άλλη ευκαιρία, σκέφτηκε και πήρε θέση.
Η κάμερα ήταν συνεχώς στραμμένη στον “βασιλιά”. Δημοσιογράφοι από κάθε γωνία του πλανήτη, σε διάφορες γλώσσες αποθέωναν τον μεγαλύτερο αθλητή του στίβου.
Περίπου 10 δευτερόλεπτα μετά, συνειδητοποιεί ότι έχει τερματίσει πρώτος. Στέκεται και με τα χέρια σφιγμένα σε γροθιές και βγάζει μια κραυγή.
Έστω και στην τελευταία του κούρσα τον είχε νικήσει! Τα είχε καταφέρει!
Ο κόσμος αρχίζει να τον αποδοκιμάζει έντονα. Αυθόρμητα βάζει το χέρι στο στόμα και τους κάνει την κίνηση να σωπάσουν!
Ακόμα και να μην με αγαπήσουν οφείλουν να με σεβαστούν τώρα, σκέφτεται.
Εκείνη την ώρα βλέπει τον μεγάλο αντίπαλό του να τον πλησιάζει για να τον συγχαρεί για την επιτυχία του.
Ο “βασιλιάς” φαίνεται σαστισμένος, μάλλον έχει ξεχάσει πως είναι να μην είσαι πρώτος.
Σε μια αυθόρμητη κίνηση έπεσε στα γόνατα. Σήκωσε τα χέρια του, στη συνέχεια το κεφάλι του και κοίταξε τον βασιλιά.
Εκείνος στεκόταν μάλλον αμήχανος, όρθιος μπροστά του, ενώ όλο το γήπεδο τον αποθέωνε. Κι ας είχε χάσει.
Σηκώθηκε και αγκαλιάστηκαν.
Στη συνέχεια όταν έμεινε μόνος του γονάτισε, έβαλε το κεφάλι ανάμεσα στο πόδια του και ξέσπασε σε κλάματα, ενώ ο “βασιλιάς” αν και χαμένος έκανε τον γύρο του θριάμβου και ο κόσμος τον ζητωκραύγαζε.
Πήγε να σηκωθεί και έπεσε πίσω. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι και αυτοί σαστισμένοι είχαν στρέψει την κάμερα στο θρύλο που συνέχιζε τον γύρο του θριάμβου.
Μερικοί μόνο ρεπόρτερ είχαν μείνει πίσω σε εκείνον και κατέγραφαν το ξέσπασμά του. Έπιασε τα παπούτσια του, σαν να τα ευχαρίστησε, ενώ συνέχιζε να κλαίει.
Τώρα μπορώ και εγώ να σταματήσω σκέφτηκε, τα κατάφερα!
Στην απονομή που λόγω του φόβου των αποδοκιμασιών άλλαξε ώρα και πραγματοποιήθηκε απόγευμα, ώστε να υπάρχει λιγότερος κόσμος στο γήπεδο, υπήρξαν και μερικοί που τον χειροκρότησαν, ένας από αυτούς ήμουν και εγώ.
------------------------------------------------------------ Usain Bolt loses in the 100m Finals running World Championships London 2017 www.youtube.com/watch?v=U1IaulpGQfE ------------------------------------------------------------ # Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Όπως και σε όλα τα πράγματα, περισσότερη σημασία έχει το ταξίδι!
Το διαβασα δις το κειμενο σου και σταθηκα και τις δυο φορες στη φραση : « Ακομη και να μη με αγαπησουν οφειλουν να με σεβαστουν τωρα».
Δεν υπαρχουν σωστες και λαθος επιλογες.
Υπαρχουν μονο επιλογες που αντικατοπτριζουν το γνωσιακο μας επιπεδο οσον αφορα το θεμα για το οποιο επιλεγουμε.
Τους ανθρωπους που μαθαινουν απο τη ζωη τους, αν οχι να τους αγαπαμε, σιγουρα αξιζουν να τους σεβομαστε.
Μαθαινει απο τη ζωη του οποιος σεβεται τον εαυτο του.
Φαντάσου πόση Ντόπα παίρνουν.ο θρύλος και καλά θεωρείται μεγάλος κ σταματάει
Ο αντίπαλος είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερος κ τον νικάει
Θα μας τρελανούν
Υπέραθλητές και πράσινα άλογα
ΥπέρΝτόπες θα έλεγα εγώ
“Το μικροεστιατόριο του Τομ” είναι ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε το 1987 η τραγουδοποιός Suzanne Nadine Vega και ήταν το πρώτο τραγούδι που άνοιγε το album της Solitude. Η πρώτη αυτή εκτέλεση ήταν διάρκειας μόλις λίγο παραπάνω από 2 λεπτά και σε αυτήν απουσίαζαν εντελώς τα μουσικά όργανα (a cappella).
Ο στίχος του τραγουδιού είναι εμπνευσμένος από ένα σύντομο καθημερινό στιγμιότυπο σε ένα εστιατόριο:
...I am sitting In the morning At the diner On the corner I am waiting At the counter For the man To pour the coffee And he fills it Only halfway And before I even argue He is looking Out the window At somebody Coming in "It is always Nice to see you," Says the man Behind the counter To the woman Who has come in She is shaking Her umbrella And I look The other way As they are kissing Their hellos I'm pretending Not to see them And Instead, I pour the milk...
Σε ελεύθερη μετάφραση:
...Κάθομαι Το πρωί Στο μικροεστιατόριο Στη γωνία Περιμένω Στον πάγκο Αυτόν τον τύπο Να μου βάλει καφέ Και μου το γεμίζει Μέχρι τη μέση Και πριν Προλάβω να παραπονεθώ Κοιτάζει Έξω απ' το παράθυρο Κάποιον Που μπαίνει μέσα "Είναι πάντα Ωραίο να σε βλέπω" Λέει ο άντρας Πίσω απ' τον πάγκο Στη γυναίκα Που μπήκε μέσα Τινάζει Την ομπρέλα της Και κοιτάζω Απο την άλλη Όσο αυτοί Φιλιούνται για να χαιρετηθούν Και προσποιούμαι Πως δεν τους βλέπω Κι αντί για αυτό Βάζω γάλα...
Η Suzanne Vega ισχυρίζεται ότι εμπνεύστηκε το τραγούδι ύστερα από μια συνομιλία που είχε με τον φίλο της φωτογράφο Brian Rose, που της ανέφερε ότι πολλές φορές αισθάνεται ότι παρακολουθεί ολόκληρη τη ζωή του πίσω από έναν φακό, σαν να είναι μάρτυρας πολλών πραγμάτων ταυτόχρονα, στα οποία όμως δεν έχει καμία συμμετοχή.
Λίγες ώρες αργότερα η Vega θα βρεθεί στη Νέα Υόρκη, στη γωνία Μπρόντγουεϊ και 112ης οδού και θα μπει στο εστιατόριο που έξω σαν επιγραφή έχει την ταμπέλα Tom’s Restaurant.
Καθώς παράγγελνε τον καφέ της, ηχούσαν δυνατά από απέναντι ακριβώς οι καμπάνες του καθεδρικού ναού του Ιωάννη.
Ας συνεχίσουμε όμως σε αυτό το σημείο με το στίχο:
...I open Up the paper There's a story Of an actor Who had died While he was drinking He was no one I had heard of And I'm turning To the horoscope And looking For the funnies When I'm feeling Someone watching me And so I raise my head There's a woman On the outside Looking inside Does she see me? No, she does not Really see me Cause she sees Her own reflection And I'm trying Not to notice That she's hitching up her skirt And while she's Straightening her stockings Her hair Is getting wet Oh, this rain It will continue Through the morning As I'm listening To the bells Of the cathedral, I am thinking of your voice And of the midnight picnic Once upon a time Before the rain began...
Σε ελεύθερη μετάφραση:
Ανοίγω Την εφημερίδα Υπάρχει η ιστορία Ενός ηθοποιού Που πέθανε Όσο έπινε Δεν ήταν κάποιος Που είχα ξανά ακούσει Και κοιτάζω Το ωροσκόπιο Και ψάχνω Τα αστεία Όταν νιώθω Πως κάποιος με κοιτάζει Και έτσι Σηκώνω το κεφάλι Υπάρχει μία γυναίκα Από την έξω πλευρά Και κοιτάζει μέσα Με βλέπει; Όχι Δεν με βλέπει Γιατί βλέπει Την αντανάκλαση της Και προσπαθώ Να μην προσέξω Πως σηκώνει Τη φούστα της Και όσο Φτιάχνει της κάλτσες της Τα μαλλιά της Βρέχονται Ω, αυτή η βροχή Θα συνεχίσει Ως το πρωί Όσο ακούω Τις καμπάνες Της μητρόπολης Σκέφτομαι Τη δική σου φωνή Και το πικνίκ κάποια μεσάνυχτα Μία φορά και έναν καιρό Πριν ξεκινήσει η βροχή
***The Mother of the MP3 (Η μητέρα του mp3)
Ας μεταφερθούμε για λίγο σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη και ας πάμε στο 1988, περίπου ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού, στο Μόναχο της Γερμανίας στο ερευνητικό κέντρο του Fraunhofer, όπου ο μεταπτυχιακός τότε φοιτητής Karlheinz Brandenburg προσπαθεί να συμπιέσει τον ήχο.
Ο Brandenburg θα διαβάσει σε ένα περιοδικό τεχνολογίας ότι σε κάποιες δοκιμές για ηχεία είχαν χρησιμοποιήσει την a cappella εκδοχή του τραγουδιού "Tom's Diner" της Vega.
Θα το ακούσει και θα ξεκινήσει να το δοκιμάζει και στις δικές του προσπάθειες θα πετύχει την αλγοριθμική συμπίεση του ήχου, γνωστή και ως mp3 σήμερα.
Τα αποτελέσματα και οι παραμορφώσεις στη φωνή της Vega στην αρχή ήταν απογοητευτικές! Θα περάσει αρκετός χρόνος και πολλές προσπάθειες για να καταφέρει να πετύχει την πρώτη αξιοπρεπής συμπίεση του ήχου.
Η ιστορία θα γράψει ότι το πρώτο παγκοσμίως mp3 που δημιουργήθηκε στο Μόναχο, στο ερευνητικό κέντρο του Fraunhofer, είχε την αισθαντική φωνή της Vega και εξιστορούσε μια καθημερινή ιστορία από ένα εστιατόριο της Νέας Υόρκης...
Το 1990 το τραγούδι θα κυκλοφορήσει σε μια χορευτική εκδοχή με την φωνή της Vega και το βρετανικό συγκρότημα DNA πίσω από τη διασκευή του. Όμως η DNA είχαν "χρησιμοποιήσει" τη φωνή χωρίς την άδεια από την Vega και η δισκογραφική εταιρία της αρχικά κινήθηκε δικαστικά εναντίον του συγκροτήματος.
Η ιστορία αυτή είχε αίσιο τέλος, αφού στην Vega άρεσε το remix των DNA και αυτό τελικά κυκλοφόρησε νόμιμα φτάνοντας ως και την 2η θέση των Βρετανικών charts.
Η χορευτική αυτή εκτέλεση του τραγουδιού θα γνωρίσει μεγαλύτερη επιτυχία από την αρχική a cappella και θα γίνει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια της δεκαετίας του ‘90.
Το τελευταίο αξιοπερίεργο γύρω από το συγκεκριμένο τραγούδι έχει να κάνει με την ημερομηνία που γράφτηκε.
Η Suzanne Vega δεν μπορούσε να θυμηθεί πότε ακριβώς έγραψε τους στίχους. Θυμόταν ότι πρέπει να ήταν κάπου μεταξύ 1981 και 1982, αλλά όχι ακριβώς.
Κανένα πρόβλημα, γιατί μια ομάδα θαυμαστών του τραγουδιού ανέλαβαν να το ανακαλύψουν, με βάση το κείμενο.
Ξεκίνησαν, λοιπόν, από το δεδομένο ότι το Tom’s diner είναι ένα υπαρκτό μέρος στη Νέα Υόρκη και άρα η εφημερίδα που διάβαζε εκείνη τη μέρα ήταν κατά πάσα πιθανότητα νεοϋορκέζικη.
Η μέρα που περιγράφει είναι προφανώς καθημερινή, άρα η εφημερίδα δεν είναι κυριακάτικη.
Σύμφωνα με το τραγούδι, στο πρωτοσέλιδο διαβάζει για έναν ηθοποιό που πέθανε λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ, μετά ο στίχος συνεχίζει στα ωροσκόπια και στις γελοιογραφίες.
Και η μόνη νεοϋορκέζικη εφημερίδα που διαθέτει στο καθημερινό της φύλλο και τα δύο και είχε στο πρωτοσέλιδό της τέτοια είδηση ήταν η New York Post της 18ης Νοεμβρίου του 1981!
Αυτή η ωδή λοιπόν στα καθημερινά στιγμιότυπα που είναι προορισμένα να περάσουν στη λήθη και που γράφτηκε τελικά ένα πρωινό του Νοεμβρίου μέσα σε ένα νεοϋορκέζικο εστιατόριο, κατάφερε να κάνει εγγραφή στη μουσική μας μνήμη και να μην ξεχαστεί...
Ο στίχος αυτού του τραγουδιού δεν θα μπορούσε παρά να τελειώνει μαζί με την τελευταία γουλιά του καφέ:
...I finish up my coffee It's time to catch the train...
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Ύστερα από μια σειρά συμπτώσεων, πήγα σχολείο στο 11ο Γυμνάσιο Πατρών. Εκεί τα περισσότερα παιδιά ήταν από λαϊκές γειτονιές και περίχωρα της Πάτρας. Στους αθλητικούς αγώνες που έδιναν τα σχολεία μεταξύ τους, η προσφώνηση που ακουγόταν όταν συχνά βρισκόμασταν “αντιμέτωποι” με άλλα σχολεία ήταν “μανιαούρια”.
***Στο slang.gr για το μανιαούρι αναφέρει:
1. Οι Μανιάτες, ειδικά όσοι μένουν στον Πειραιά. Ο Πειραιάς, ως αναπτυσσόμενο λιμάνι, μάζεψε κάθε καρυδιάς καρύδι από κάθε γωνιά της χώρας. Ορισμένοι από αυτούς τους εσωτερικούς μετανάστες, προερχόμενοι από την ίδια περιοχή, εγκαταστάθηκαν στην ίδια περιοχή και δημιούργησαν κλίκες.
2. Μανιαούρι, Πατρινή έκφραση για τον κάγκουρα.
Πριν τελειώσω το Γυμνάσιο, ήδη άκουγα φανατικά Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ήξερα όλους τους στίχους από τα τραγούδια του και είχα αγοράσει όλα τα album που είχε βγάλει ως τότε.
Όταν με ρώταγε οποιοσδήποτε τι μουσική ακούς, πάντα απαντούσα με θράσος
- Βασίλη Παπακωνσταντίνου!
Στο λύκειο βρέθηκα, ύστερα από μια σειρά άλλων συμπτώσεων, στο Πρότυπο Λύκειο Πατρών. Εκεί τα περισσότερα παιδιά ήταν από τις λεγόμενες “καλές” οικογένειες της Πάτρας.
Στους αθλητικούς αγώνες που έδιναν τα σχολεία μεταξύ τους, η προσφώνηση που ακουγόταν όταν συχνά βρισκόμασταν “αντιμέτωποι” με άλλα σχολεία ήταν “φλώροι”.
***Στο slang.gr για το φλώρος αναφέρει:
1. Φλώρος Φλώρος σημαίνει θηλυπρεπής και γενικότερα λίγος για άντρας. Στην δεκαετία του ογδόντα, φλώρους αποκαλούσαν όσους ακολουθούσανε την μόδα της pop μουσικής, για τον λόγο ότι είχαν ένα θηλυπρεπές στυλ, π.χ. Boy George, Wham, Duran Duran κτλ.
2. Φλώρος Φλώρος: το παιδί της μαμάς, το μοσχαναθρεμμένο. Φλωρούμπας: ο φλώρος σε υπερθετικό βαθμό.
Η μετάβασή μου από “Μανιαούρι” σε “Φλώρο” δεν ήταν και τόσο εύκολη υπόθεση. Το πρώτο πράγμα που κατάλαβα ήταν ότι οι παρέες που είχα και οι καινούργιες παρέες που έκανα δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν.
Βρέθηκα λοιπόν σε μια κατάσταση όπου στα “Μανιαούρια¨ προσπαθούσα με άγχος να αποδείξω ότι δεν έγινα “Φλώρος” και στους “Φλώρους” με άγχος να αποδείξω ότι δεν ήμουν ποτέ “Μανιαούρι¨.
Πάνω κάτω εκείνη την περίοδο, πρέπει να είδα για πρώτη φορά σε κάποιο τοπικό κανάλι το video clip του τραγουδιού του Νίκου Βεντουράτου , “Sorry φίλε”.
Ήμουν στην εφηβεία, σίγουρα θα ζούσα και κάποιον ανεκπλήρωτο έρωτα για κάποια συμμαθήτρια μου, που πιθανότατα θα είχε επιλέξει κάποιον “εξωσχολικό” και το τραγούδι μου άρεσε πολύ!
Το video clip που είχε γυρίσει ο καλλιτέχνης τότε, ακολουθεί πιστά τους στίχους του τραγουδιού:
“...Ζούσα μέσα στην ανία στο δωμάτιο το ψυχρό μια κιθάρα συνοδεία να ξοδεύω τον καιρό είχα βρει ισορροπία το τηλέφωνο χτυπά μια φωνή τόσο οικεία ενός φίλου με ξυπνά
Sorry φίλε που είναι λίγο αργά κάνω πάρτι και νομίζω σε αφορά...
έμοιαζε λίγο αστείο που ήρθε τόσο ξαφνικά βγήκα έτσι μέσ’ στο κρύο, περπατούσα βιαστικά κι έφτασα κοντά στα φώτα κι είδα εκείνη από παλιά να χορεύει με έναν άλλο χρόνια τώρα αγκαλιά
Sorry φίλε, μη το πάρεις στραβά δικαιούμαι αυτό το μπλουζ και φεύγω μετά
Κι έτσι βρέθηκε στην αγκαλιά μου, κι αυτός λοξά με κοιτούσε μα εγώ είχα φύγει απ’ το κορμί μου κι η ζωή μου όλη πίσω γυρνά
Sorry ήρθα, έτσι τόσο αργά ας χορέψουμε αυτό το μπλουζ για μια φορά σωστά και θα φύγω μετά για τελευταία φορά
Ας χορέψουμε αυτό το μπλουζ κι ας είναι αργά...”
Κάθε φορά που το άκουγα φαντασιωνόμουν ότι διεκδικώ και εγώ έναν χορό από τον ανεκπλήρωτο ερωτά μου...
Αργότερα μεγαλώνοντας, φοιτητής πια, ανέπτυξα και μια έλξη για την cult κουλτούρα της εποχής μου. Ας δούμε και έναν ορισμό του “cult” .
Στο λεξικό έχουμε το άκλιτο επίθετο, «αυτός που απευθύνεται σε ειδικό κοινό» (π.χ. καλτ ταινία), δηλαδή τα έργα τέχνης που αποκτούν μια δική τους “λέσχη οπαδών” που λειτουργεί ανεξάρτητα από τη μαζική αναγνώριση του έργου.
Θυμάμαι το “Γυμνό Γεύμα” του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, εμένα “ποτισμένο” τότε από την λογοτεχνία του “Ουίλιαμ Μπάροουζ” να κυκλοφορώ υπερήφανος με ένα μπλουζάκι της ταινίας που είχα αγοράσει από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι όμως και τα πειράγματα και την καζούρα των φίλων μου όταν τους “τράβηξα” στον κινηματογράφο να δουν κάτι τέτοιο...
***Μια γρήγορη σκέψη. Η εξέλιξη μου από το “Μανιαούρι” στο “cult” είχε σαν αποτέλεσμα την αγάπη μου για τον Κρόνενμπεργκ.
Την ίδια πάνω κάτω χρονική περίοδο ανέπτυξα και μια έλξη για την kitsch κουλτούρα της εποχής μου.
Ας δούμε και έναν ορισμό του “kitsch .
Η λέξη Κιτς ετυμολογικά προέρχεται από την γερμανική ιδιωματική έκφραση kitschen, που σημαίνει βάφω, αλείφω, πασαλείβω. Στην κατηγορία της τέχνης το επίθετο κιτς χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει το ευτελές, το φθηνό και το κακόγουστο.
Για το κιτς ο Μίλαν Κούντερα στην “Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι” κάνει τις παρακάτω επισημάνσεις:
“...Στο βασίλειο του κιτς επικρατεί η δικτατορία της καρδιάς...”
“...Επίσης, το κιτς, δεν έχει να κάνει με το ασυνήθιστο αναφέρεται σε εικόνες ‐ κλειδιά, βαθιά αγκυροβολημένες στη μνήμη των ανθρώπων: η αχάριστη κόρη, ο εγκαταλελειμμένος πατέρας, τα πιτσιρίκια που τρέχουν σ' ένα πάρκο, η προδομένη πατρίδα, η ανάμνηση του πρώτου έρωτα.
Το κιτς κάνει να αναβλύζουν, το ένα μετά το άλλο, δυο δάκρυα συγκίνησης. Το πρώτο δάκρυ λέει: Τι ωραία που είναι τα πιτσιρίκια που τρέχουν σ' ένα πάρκο!
Το δεύτερο δάκρυ λέει: Τι ωραία που είναι να συγκινείσαι μαζί με ολόκληρη την ανθρωπότητα βλέποντας τα πιτσιρίκια να τρέχουν σ' ένα πάρκο!
Μόνο το δεύτερο αυτό δάκρυ κάνει το κιτς να είναι κιτς....”
Θυμάμαι να διαβάζω στα κρυφά όλα τα “Άρλεκιν” της μητέρας μου και να βλέπω μανιωδώς “Εσμεράλντα” και “Τόλμη και Γοητεία”.
Μια γρήγορη σκέψη. Η εξέλιξη μου από τον “φλώρο” στο “kitsch” είχε σαν αποτέλεσμα την αγάπη μου για τα “Άρλεκιν”.
Και “φλώρος” και “μανιάουρας” λοιπόν, ταυτόχρονα και “cult” και kitsch”!
Ίσως τώρα αν διάβασες ως εδώ καταλάβεις γιατί στα “κρυφά”, στο σπίτι μου άκουγα Νίκο Βεντουράτο και το “Sorry φίλε”, ενώ “θεωρητικά” τότε από τους Έλληνες καλλιτέχνες αποδεχόμουν μόνο τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Τώρα με την απόσταση που μου δίνει ο χρόνος μπορώ να καταλάβω ότι είχα ανάγκη η “επαναστατικότητα” μου να είναι αποδεκτή.
Αποδεκτή από ένα “φανταστικό” κοινό αλλά κυρίως από την εικόνα που είχα για τον εαυτό μου.
Εκείνη την εποχή μπορούσα να συγκινηθώ με τα τραγούδια του Βασίλη, αλλά κυρίως μπορούσα να συγκινηθώ με την εικόνα μου για την “επαναστατικότητα” μου.
Στην τέχνη και στους καλλιτέχνες υπάρχει κάτι σαν “λίστα αποδοχής”.
Μια λίστα με τους καλλιτέχνες που είναι στο επίκεντρο της “εποχής”. Μια λίστα που την διαμορφώνει η κοινή γνώμη και που τα κριτήριά της είναι σχεδόν πάντα “αισθητικά” και συμβατά με την εποχή.
Για να γίνω πιο σαφής. Για πολλά χρόνια στο Ελληνικό Facebook κυριαρχούσαν τα ρητά του Λειβαδίτη και της Δημουλά.
Όλοι μας τα είχαμε αναρτήσει, με την σιγουριά, πως πέρα από το χρηστικό της ανάρτησης εμπνευσμένων κειμένων συμβάδιζαν και με την αισθητική της εποχής.
Μερικά χρόνια μετά, οι ίδιοι καλλιτέχνες (χωρίς να έχουν καμία συμμετοχή σε αυτό) πέφτουν στις “λίστες δυσμένειας” και τα ίδια κείμενα αποτελούν αντικείμενο σαρκασμού.
Ο Παπακωνσταντίνου εκτός από αναμφίβολα ωραία και επαναστατικά τραγούδια ήταν και στις “λίστες αποδοχής” τότε ενώ ο Βεντουράτος δεν ήταν.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν θα καταφέρουν να αγαπηθούν ποτέ από τη μεγάλη πλειοψηφία αλλά θα βρουν μια εναλλακτική αποδοχή σε ένα συγκεκριμένο κοινό.
Είναι η διαδρομή που οδηγεί στην cult κουλτούρα, που πολλές φορές έχει σαν αφετηρία το “trash” της εποχής.
Ξανά βάζω στο “repeat” το video clip του Νίκου Βεντουράτου.
Η σκέψη που κάνω γι' αυτόν τώρα, είναι μια μικρή έκπληξη για μένα:
“...Και “φλώρος” και “μανιάουρας” λοιπόν, ταυτόχρονα και “cult” και kitsch”!...”
“Sorry φίλε”, που τόσο καιρό προσπαθούσα να κρατήσω μια εκδοχή που να ταιριάζει με την “εποχή” μου.
“Sorry φίλε”, που δεν κατάλαβα ότι ντρεπόμουν για σένα επειδή είμαστε υπερβολικά ίδιοι.
“Sorry φίλε”, που δεν σε υπερασπίστηκα πιο πριν.
“Sorry φίλε”, μη το πάρεις στραβά δικαιούμαι αυτό το μπλουζ και φεύγω μετά!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
... μου θύμησες με την αναφορά στον Παπακωνσταντίνου το αγαπημένο μου τραγούδι από εκείνον: Βικτωρία
όλοι έχουμε μίαν "πολυπολιτισμικότητα"...
όσο μου αρέσει η Βικτώρια τόσο πολύ μου αρέσει του Μαργαρίτη το: εσύ μιλάς στην καρδιά μου.
η μουσική δεν είναι στυλ.
είναι οι χτύποι της καρδιάς μας.
Αγαπώ τον Παπακωνσταντίνου και τον υπερασπίζομαι ακόμη όταν μου λένε ότι ήταν για άλλες εποχες και τώρα μεγάλωσα πια.
Δε με νοιάζει.
Η Δημουλά έχει ένα παράπονο που δε μου αρέσει , αν και με κάποιους "πιασαρικους" στίχους της συμφωνώ και συγκινούμαι.
Ο Λειβαδίτης είναι ένας από τους αγαπημένους, αν και δεν έχω διαβάσει και μελετήσει έργα του στο βαθμό που το έχω κάνει με τον Καβάφη και το Ρίτσο.
Νομίζω ότι αυτό το " Sorry φίλε που δε σε υπερασπιστηκα πιο πριν " το χρωστάμε πιο πολυ στον εαυτό μας και σε ο,τι αγάπησε και μεσα από εκείνο αισθάνθηκε.
Εξαιρετικό κείμενο! :)
... Γεννήθηκα καί έζησα ανάμεσα στίς παρυφές τών "Δύο" κοινωνιών (τών Πλουσίων καί τών Φτωχών), καί Πάντα ένιωθα πώς δέν άνηκα Πουθενά, καί πώς όφειλα στόν εαυτό μου οπωσδήποτε, νά ανακαλύψω ή νά επινοήσω μιά θέση καί γιά μένα... Μεγάλωσα μέ Χατζηδάκη καί Θοδωράκη, καί Παπακωνσταντίνου, ώσπου κάποια στιγμή ανακάλυψα τίς Τρύπες... Ό "Σουρεαλισμός" Τους Μέ Βοήθησε Νά Αντιληφθώ Πώς Κανείς Τους (Ούτε οί Πλούσιοι μά Ούτε καί Οί Φτωχοί) Δέν Διέκρινε Τήν Συνολική "Πραγματικότητα"... Καί Τότε Ήταν Που Συνειδητοποίησα Πώς Έπρεπε - Όφειλα Στόν Εαυτό Μου Τουλάχιστον, Νά Συνεχίσω Μόνος Μου... Δέν Ξέρω Πώς... Ούτε Γιά Που... Μά Δέν Μέ Νοιάζει - Δέν Μέ Χαλάει Πιά... "Στόν Δρόμο Ανοίγει Ό Φάκελος" (Όπως Έλεγε Μιά Φίλη... Που Εδώ καί Χρόνια κι Αυτή Παντρεύτηκε καί Χάθηκε)... : Ευχαριστώ Γιά Τόν Χρόνο καί Τήν Υπομονή !!! ... Καλή Σας Ημέρα !!! :-)
Ποτέ δεν έκρυψα ότι ακούω όλα μα όλα τα είδη μουσικής. ..έντεχνο, λαϊκό, ρεμπέτικο, ροκ, ποπ, μεταλ,ραπ...τα πάντα όλα ανάλογα τη διάθεση την παρέα το που βρίσκομαι. ..ζωντανό you tube με φωνάζουν χαχα...το ίδιο ισχύει και στα βιβλία που πέφτουν κατά καιρούς στα χέρια μου ανάλογα πάλι τη διάθεση μου (και ναι αγαπώ Αρλεκιν κι εγώ! )...!
Πόσο αληθινός!!! Φάσεις της ζωή του καθενός από εμας είναι...Από την ροκ της αντίδρασης και αμφισβήτησης- Σιδηροπουλος, Τρύπες, Nirvana, Doors -στα εφηβικά Χρόνια πέρασμα στις μπουάτ και ρεμπεταδικα κατα τη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων.
Δεν εχω λόγια! Με γύρισες χρόνια πίσω.. Ήμουν και εγω μαθητής του 11ου γυμνασίου και μπορω να πω ότι στο ιδιο προαύλιο ήταν δυο "κόσμοι" διαφορετικοί! Συμφωνώ απόλυτα με το κείμενο σου. Θα διαφοροποιηθώ γιατι αγαπω Πυξ Λαξ Αλλα σε κάθε περίπτωση ο Παπακωνσταντίνου ειναι αξιόλογος. Καλοταξιδα τα βιβλία σου!!!
Δεν γνώριζα ότι το "μανιαουρι" είναι δική μας λέξη!! :-P
Έτσι κ εγώ, με Βασίλη στα νιάτα μου......
Πολύ υψηλή αίσθηση χιούμορ!!! Είναι το ιδιαίτερα ελκυστικό στοιχείο των κειμένων σου!!! Ανάλυση σε σωστές δόσεις ακόμα και για τους αμύητους ή για τους ξένους, σαν εμένα που έχω διαφορετικές αναφορές!!
Επιείκεια!!! Κατανόηση!!! Ο Λειβαδίτης έχει ακόμα την τιμητική του 🙂 αν και έμαθα ότι έχει χαρακτηριστεί "αστός ποιητής", όπως και η Δημουλά. Μου άρεσε πολύ η έκφραση: η δικτατορία της καρδιάς. Συγχαρητήρια και για τη θεματολογία και για τον τρόπο, το στυλ γραφής!!!
Κείμενο σπαθί, George * Αλλά ουδέποτε προτίμησα το Βασίλη από τον Παύλο, το Mick, το Rorry, το Winter και τα λοιπά Παιδιά. Sorry, φίλε 😉 el.
Μια συνήθεια που ξεκίνησε με το τρίτο μυθιστόρημά μου (ελπίζω να κυκλοφορήσει σύντομα) - και έχω ήδη πειραματιστεί πάνω σε αυτή και στη σελίδα μου με δύο διηγήματα - είναι να παρεμβάλλω την δική μου εκδοχή σε γνωστά έργα τέχνης.
Το διήγημα που ακολουθεί έχει σαν πηγή έμπνευσης το τραγούδι “Προσωπικά”. Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1988 ως πρώτο κομμάτι του ομότιτλου δίσκου “Προσωπικά” και ήταν μια συνεργασία του συνθέτη Γιάννη Σπανού και της ερμηνεύτριας Ελένη Δήμου.
***12 Μαρτίου 1987, Νέα Σμύρνη Άλλη μια μέρα που περπάταγε ώρες ολόκληρες μόνη της, απορροφημένη από τις σκέψεις της. Προσπαθούσε να φέρει τον εαυτό της σε μια σωματική εξασθένηση, μετά καθόταν και κατέγραφε σε ένα παλιό τετράδιο τα συναισθήματα της μέχρι να καταρρεύσει και πνευματικά για να μπορέσει επιτέλους να κοιμηθεί.
Είχε σχεδόν βραδιάσει όταν έφτασε στην γκαρσονιέρα που είχε νοικιάσει πρόσφατα. Μέσα δεν είχε παρά μόνο τα απαραίτητα. Μια τηλεόραση, ένα dvd player για να βλέπει ταινίες, ένα ραδιόφωνο που έπαιζε ασταμάτητα, όταν δεν έβλεπε ταινίες, μια πολυθρόνα και ένα τραπέζι που πάνω μπορούσε κανείς να βρει το τετράδιο που έξω είχε γράψει καλλιγραφικά το όνομά της και μέσα ήταν γεμάτο στίχους.
Η γκαρσονιέρα αυτή ήταν το μεγάλο της μυστικό, ούτε και η ίδια δεν είχε καταλάβει πως την νοίκιασε και φυσικά δεν είχε πει τίποτε σε κανέναν.
Θυμάται σε έναν από τους μεγάλους περιπάτους της ακόμα μια φορά να καταλήγει στη γειτονιά του. Ακριβώς απέναντι από το σπίτι που έμενε εκείνος, με μεγάλα κόκκινα γράμματα τυπωμένα σε υπολογιστή, κρεμόταν ένα ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ.
Χωρίς να το σκεφτεί είχε μπει μέσα και είχε συναντήσει τον ιδιοκτήτη, που ήταν απογοητευμένος γιατί μόλις είχε δείξει την γκαρσονιέρα σε ένα ζευγάρι, που τελικά την είχε απορρίψει.
Εκείνη πήγε στο παράθυρο και παρατήρησε ότι το διαμέρισμα του ήταν ακριβώς απέναντι, έναν όροφο πιο χαμηλά από το δικό της και μπορούσε να παρακολουθεί με ευκολία τα πάντα.
Λίγες στιγμές μετά βρέθηκε να το έχει νοικιάσει και καθόταν με τα φώτα σβηστά καπνίζοντας να παρακολουθεί σιωπηλή και ακίνητη το απέναντι διαμέρισμα.
Έξι σχεδόν μήνες μετά είχε μεταφέρει τα εντελώς απαραίτητα πράγματα στην γκαρσονιέρα και την επισκεπτόταν σχεδόν πάντα τις μέρες που αυτός θα της έλεγε ότι δεν θα είναι διαθέσιμος.
Είχε μεταφέρει το γραφείο της κοντά στο παράθυρο για να μπορεί να εντοπίζει το παραμικρό σημάδι ζωής του απέναντι διαμερίσματος. Κάθε φορά που άνοιγε κάποιο φως ή παρατηρούσε κάποια κίνηση σταματούσε τα πάντα, άναβε τσιγάρο και γινόταν θεατής της ζωής που διαδραματιζόταν εκεί.
Εκείνη την Πέμπτη δεν είχε επιστρέψει εκείνος ακόμα, οπότε μόλις τακτοποιήθηκε λίγο άνοιξε το τετράδιο που μπροστά με καλλιτεχνικά γράμματα είχε γράψει “Ευαγγελία” και πήγε στην πρώτη κενή σελίδα.
Στην αριστερή σελίδα του τετραδίου, μόλις τρεις μέρες πριν είχε γράψει μόνο δύο στίχους:
“...Προσωπικά δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά μονάχα βήματα θιγμένα ερωτικά...”
Τους διάβασε πάλι, κάτι της φάνηκε να λείπει! Άφησε κενή την υπόλοιπη σελίδα και ξεκίνησε να γράφει από δεξιά:
“...Προσωπικά δε θέλω τίποτα μαζί σου λογικά...”
Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου σκέφτηκε. Μήπως έχω δει πολλές ταινίες, μήπως είμαι αθεράπευτα ρομαντική;
Από τις σκέψεις αυτές την έβγαλε ένα φως που άναψε στο απέναντι διαμέρισμα, εκείνος είχε γυρίσει!
Πήρε το τηλέφωνο που της το είχαν συνδέσει πρόσφατα και τον κάλεσε. Τον είδε να κατευθύνεται προς το δικό του και να το σηκώνει.
- Εμπρός! Ακούστηκε η φωνή του και εκείνη πάγωσε, όπως γινόταν όλη τη βδομάδα που μπορούσε να του τηλεφωνεί και να τον βλέπει κιόλας.
- Παρακαλώ! Επέμενε εκείνος και η φωνή του ακούστηκε πιο ανυπόμονη!
Το έκλεισε, έψαξε το τετράδιο της και έγραψε:
“...μου πάει ο ήχος της φωνής σου τραγικά...”
Άνοιξε το ραδιόφωνο, έψαξε έναν σταθμό που έπαιζε λαϊκά, άναψε άλλο ένα τσιγάρο και συνέχιζε να παρακολουθεί.
Όταν από ώρα στο απέναντι διαμέρισμα είχαν πια κλείσει τα φώτα σαν τελευταία παρατήρηση λίγο πριν πέσει για ύπνο είχε γράψει
“... να μεταφράζω τη σκηνή δραματικά...”
Μια βδομάδα ακριβώς μετά, η Ευαγγελία είχε φτάσει στην γκαρσονιέρα της πολύ χαρούμενη!
Εκείνος στην σύντομη συνάντηση που είχαν, με πολύ τρυφερότητα της είχε εξομολογηθεί ότι εκείνη ήταν γι' αυτόν η πιο γλυκιά απόδραση από την πραγματικότητα.
- Σαν να ζω ένα παραμύθι μαζί σου!
Άνοιξε το τετράδιο της σημείωσε την ημερομηνία και έγραψε:
19 Μαρτίου 1987, Νέα Σμύρνη
“...Προσωπικά εγώ τρελαίνομαι, το παραμύθι σου και να `μαι και να φαίνομαι...”
Το ραδιόφωνο έπαιζε δυνατά ένα από τα αγαπημένα της τραγούδια και η Ευαγγελία είχε μια στιγμή ευτυχίας από αυτές όμως που δεν κρατάνε πολύ...
Το φως που άναψε στο απέναντι διαμέρισμα τις απέσπασε ολοκληρωτικά την προσοχή. Άναψε κι άλλο τσιγάρο, έσβησε γρήγορα το δικό της φως και κόλλησε την πολυθρόνα κοντά στο τζάμι.
Μερικές ώρες μετά, με γραφή που φανέρωνε ταραχή θα σημειώσει:
“...Προσωπικά δεν έχω αίσθηση αυτό που ζούμε αν είναι αλήθεια ή παραίσθηση...”
Την επόμενη μέρα, τελείωσε έναν ακόμα εξαντλητικό περίπατο, στον οποίο αναλογιζόταν το ξέσπασμα της και τα λόγια που της είχε πει!
Αυτό που την είχε σοκάρει περισσότερο δεν ήταν τόσο το περιεχόμενο της συνομιλίας τους αλλά ο τόνος της φωνής του και το πόσο σίγουρος είχε ακουστεί.
Μπαίνοντας στην γκαρσονιέρα της θα κλείσει για πρώτη φορά τα παντζούρια θα ανοίξει το τετράδιο της και με πείσμα θα γράψει:
“...Προσωπικά, εμένα ο χρόνος μου γυρίζει κυκλικά κι αλλάζει ο τόνος μου στο τέλος ειδικά γι’ αυτό να ξέρεις κι επιμένω, κι ας μου το `χεις ξεγραμμένο οριστικά...”
***12 Μαρτίου 2017, Νέα Σμύρνη Μπήκε στην γκαρσονιέρα που εδώ και αρκετά χρόνια, παίρνοντας μαζεμένα χρήματα από τα πνευματικά δικαιώματα ενός πλατινένιου δίσκου που είχε κάνει με τον Σταμάτη, την είχε αγοράσει. Ο χώρος δεν θύμιζε σε τίποτε το παλιό της στέκι. Η μουσική ακουγόταν από την οθόνη ενός επιτραπέζιου υπολογιστή και η ίδια έγραφε πια σε ένα laptop.
Εκείνος είχε μετακομίσει εδώ και αρκετά χρόνια από το απέναντι διαμέρισμα, όμως η Ευαγγελία συνέχιζε να έρχεται και να απομονώνεται για να γράψει.
Άνοιξε το κινητό της τηλέφωνο και μίλησε αρκετή ώρα με έναν παραγωγό που ετοίμαζαν μαζί μια καινούργια δουλειά.
Η ίδια συνήθιζε να λέει καμιά φορά, κυρίως όταν μίλαγε βιαστικά, ένα νέο album ή άλλες φορές ένα νέο cd όμως η μουσική εδώ και αρκετό καιρό δεν τυπωνόταν πια σε βινύλιο ή σε cd οπότε προσπαθούσε να χρησιμοποιεί τον όρο δουλειά για να είναι πιο ακριβής.
Συνέχισε να ασχολείται με το κινητό της και μετά το τηλεφώνημα άνοιξε το Facebook.
Εκεί έπεσε αμέσως πάνω σε μια εκδήλωση για τα 30 χρόνια κυκλοφορίας μιας σημαντικής καλλιτεχνικής δουλειάς και σε μια από τις ρετρό φωτογραφίες που κάλυπταν την εκδήλωση ήταν και μια φωτογραφία δικιά του από εκείνη την εποχή.
Έχω γράψει πάλι ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να ταξιδέψει στο χρόνο, αλλά μόνο προς τα πίσω. Με την βοήθεια ενός τραγουδιού, ενός αρώματος ή μιας φωτογραφίας μπορεί να γυρίσει πίσω και να ανακαλέσει τα συναισθήματα που είχε εκείνη την περίοδο.
Ειδικά για την Ευαγγελία δεν ήταν και πολύ δύσκολο αφού παρόλο που εκείνος είχε πια οικογένεια , μια γυναίκα και παιδιά, εκείνη δεν τον είχε ξεπεράσει μάλλον ποτέ.
Άνοιξε τον messenger, πληκτρολόγησε ένα μήνυμα και του το έστειλε. Είχαν να επικοινωνήσουν πολλά χρόνια!
Πριν λίγο καιρό εκείνη του είχε κάνει πρόταση φιλίας και εκείνος την είχε αποδεχτεί χωρίς όμως να δώσουν σε αυτό άλλη συνέχεια.
Έτσι τώρα όταν είδε ότι διαβάστηκε το μήνυμά της, ανέβασε παλμούς και η καρδιά της άρχισε να χτυπά αφύσικα δυνατά και γρήγορα.
Εκείνος διάλεξε να απαντήσει με έναν στίχο από το τραγούδι που γνώριζε ότι η Ευαγγελία το είχε γράψει για εκείνον!
- “...Προσωπικά δε θέλω τίποτα μαζί σου λογικά...”
Διάλεξε και μια φάτσα από τα περίφημα emoticons που έχει βγάλει γλώσσα και φαίνεται να κοροϊδεύει.
Η Ευαγγελία στην αρχή εκνευρίστηκε με τον στίχο που είχε διαλέξει, αλλά μετά πιο ψύχραιμα το ερμήνευσε ως αμηχανία από την πλευρά του. Δεν έδωσε άλλη συνέχεια, αλλά ούτε και εκείνος.
Έκλεισε το κινητό της και ασυναίσθητα πήγε και στάθηκε όρθια μπροστά στο παντζούρι του απέναντι διαμερίσματος.
Η ιστορία, όταν επαναλαμβάνετε δύο φορές την δεύτερη επανέρχεται ως φάρσα σκέφτηκε και χαμογέλασε.
Εκείνη την ημέρα όμως έμεινε αρκετή ώρα όρθια και αφημένη στις σκέψεις της.
Και η ίδια ήξερε πολύ καλά, ότι ο χρόνο που γυρίζει κυκλικά θα αναλάβει και πάλι το έργο του και την επόμενη μέρα η δουλειά, η ρουτίνα και όλα τα σημαντικά γεγονότα που δεν μπορούν να περιμένουν θα καταφέρουν να ξεθωριάσουν και πάλι την ανάμνηση του.
Όμως σήμερα, τώρα, βρισκόταν ακόμα όρθια μπροστά στο απέναντι διαμέρισμα.
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Μπράβο George Perisanidis.... Απλά εξαιρετικό!!!! Εάν αυτό δεν είναι έρωτας....τοτε τι είναι?
Βέβαια το τραγουδι αυτό είναι τεράστια κληρονομιά για τους ολους τους νεότερους καλλιτέχνες και πολλοί το έχουν τραγουδήσει με τεράστια επιτυχία όπως ο Ρέμος π.χ.... Καταπληκτικό κείμενο όπως πάντα.
Το αλλο το ξερεις;Λενε δεν υπαρχει πια ρομαντισμος,λενε τις αγαπες τις σβηνει ο καιρος,μα ο,τι και να γινει,ο,τι κι αν συμβει,παντα θα υπαρχει,παντα θ ανασαινει η αγαπη αυτη....Μια αγαπη σαν κι αυτη δε μπορει να πεθανει,μια αγαπη σαν κι αυτη και τ αστερια τα φτανει,χιλια χρονια μετα,στα βουνα θα πετα,χιλια χρονια μετα θα τη λεν σαν παραμυθι στα παιδια...💟πρωτο βραβειο,φεστιβαλ Θεσσαλονικης!
Λατρεμένο τραγούδι, λάτρεψα και το κείμενό σου. .μια μικρή επισήμανση ...video όχι dvd player το '87. ..!♡
Υπεροχο κειμενο....και το διηγημα με ταξιδεψε......
Συγχαρητηρια...με θαυμασμο στη γραφη σας!
Σίγουρα ένα τραγούδι κλείνει μέσα του πολλά...εικόνες ίσως κι αυτοσχέδιες,μυρωδιές,συναισθήματα και σίγουρα μία εποχή .Τι να γίνει όμως και πάλι σ'αυτό το όμορφο άκουσμα πάλι αυτό θα κάνουμε ..."εμένα ο χρόνος μου γυρίζει κυκλικά"
Ωωωω... Πόσο ωραίο κείμενο... "Ο χρόνος που γυρίζει κυκλικά θα αναλάβει και πάλι το έργο του". Πόσο ανακουφιστικό...
Το αγαπώ αυτό το κομμάτι...
Και μου άρεσε πολύ το διήγημα!
Μου θύμισες ένα άλλο τραγούδι. :) και μία ταινία όπου ήταν sound track.
* Να βάζεις διηγήματα.
Γράφεις όμορφα.
m.youtube.com/watch?v=OMOGaugKpzs
με ταξίδεψε... το κείμενο... το συμβάν... και το τραγούδι....Προσωπικά, εμένα ο χρόνος μου γυρίζει κυκλικά
Εξαιρετική η ερμηνεία της Ελένης Δήμου!!!
Όλα τα συστατικά της ουσιαστικής γραφής!!! Συγχαρητήρια!!!
Στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου! Μην ξεχνάμε τους στιχουργούς
Φοβερό διήγημα!!!! Μπράβο!!!!!
💙🌼 el.
Αγαπημένο...
!
Αυτό δεν είναι τραγούδι...πληγή ανοικτή είναι μάτια μου!💌🌹💞
Όταν έκλαψε ο Νίτσε ή αλλιώς η στιγμή που απομακρύνθηκε από την ανθρωπότητα
Το τελευταίο κεφάλαιο της “Αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι” καλύπτεται ολόκληρο από τις τελευταίες στιγμές του Τόμας, της Τερέζας και του Καρένιν. Σε αυτό το τελευταίο μέρος, σε ένα ξέσπασμα ζωοφιλίας, ο Μίλαν Κούντερα ανυψώνει την αγάπη του ανθρώπου για τον σκύλο πάνω από την αγάπη που νιώθουμε για τον σύντροφο μας.
Αντιγράφω από την “Αβάσταχτη ελαφρότητας του είναι”:
“...Είναι μια άδολη αγάπη: η Τερέζα δεν θέλει τίποτα απ' τον Καρένιν. Δεν αξιώνει ούτε καν την αγάπη. Δεν ρωτήθηκε ποτέ για πράγματα που βασανίζουν τα ανθρώπινα ζευγάρια: μ' αγαπάει; αγάπησε κανέναν άλλον περισσότερο από μένα; μ αγαπάει περισσότερο απ' όσο τον αγαπάω;
Όλες αυτές οι ερωτήσεις που θέτουν υπό αίρεση τον έρωτα, τον καταμετρούν, τον σφυγμομετρούν, τον εξετάζουν, μήπως δεν κινδυνεύουν να τον καταστρέψουν πριν γεννηθεί;
Αν είμαστε ανίκανοι ν' αγαπήσουμε, τούτο μπορεί να συμβαίνει επειδή επιθυμούμε ν' αγαπηθούμε, δηλαδή επειδή θέλουμε κάτι απ' τον άλλο (τον έρωτα), αντί να τον πλησιάσουμε χωρίς αξιώσεις και να μην επιθυμούμε παρά την απλή του παρουσία και μόνο...”
“...η Τερέζα έχει δεχτεί τον Καρένιν έτσι όπως είναι, δεν προσπάθησε να τον αλλάξει κατ' εικόνα της, έχει εξαρχής αποδεχτεί το σκυλίσιο του σύμπαν, δεν θέλει να το επιτάξει, δεν ζηλεύει τα ορμέμφυτα μυστικά του..”
“...Και επίσης: η αγάπη της για το σκυλί είναι μια αγάπη εκούσια: κανένας δεν την υποχρέωσε σ' αυτό...”
“... Κυρίως, όμως: κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί να κάνει σ' ένα άλλο την δωρεά του ειδυλλίου. Μόνο το ζώο μπορεί επειδή δεν το έδιωξαν απ' τον παράδεισο. Η αγάπη ανάμεσα στον άνθρωπο και στο σκύλο είναι ειδυλλιακή. Είναι μια αγάπη χωρίς συγκρούσεις, χωρίς σπαρακτικές σκηνές, χωρίς εξέλιξη...”
Θα αφήσουμε για λίγο τον Κούντερα και θα μεταφερθούμε αρκετά χρόνια πίσω.
Είναι Ιανουάριος του 1897, στο Τορίνο της Ιταλίας, κάνει κρύο που το συνοδεύει ένας ασυνήθιστα δυνατός αέρας.
Εκείνο το βράδυ ο Νίτσε αψηφώντας το τσουχτερό κρύο, αποφάσισε να μην κατέβει την Βία Κάρλο Αλμπέρτο όπως έκανε συνήθως αλλά να πάρει τον πιο μακρινό δρόμο που οδηγεί στην πλατεία Κάρλο Αλμπέρτο από την Βία Τσέζαρε Μπαττίστι.
Περπατούσε σκυφτός και απορροφημένος στις σκέψεις του.
- Είμαι ο Διόνυσος! Μονολογούσε... - Η μόνη σωτήρια δύναμη που αντισταθμίζει όλα όσα μας αναγκάζουν να αρνηθούμε τη ζωή είναι η διονυσιακή τέχνη. Είναι δύναμη, αντιχριστιανική και αντιμηδενιστική.
Λίγα μέτρα πιο κάτω μπαίνοντας πια στην πλατεία είχε μάλλον αλλάξει άποψη
- Είμαι “Ο Εσταυρωμένος”! Μπορούσες να τον ακούσεις σχεδόν να φωνάζει... Λίγο μετά: - Δεν μπορεί να υπάρχει Θεός διότι αν υπήρχε πιστεύω ότι εγώ θα ήμουν Αυτός.
Ο φιλόσοφος είχε φτάσει πια στο κέντρο της πλατείας και βρισκόταν κάτω από το μεγάλο ιππικό άγαλμα του Κάρλο Αλμπέρτο.
Ασυναίσθητα ο Νίτσε σήκωσε τα μάτια και άρχιζε να περιεργάζεται το άγαλμα. Σε αυτό ο μονάρχης Κάρλο Αλμπέρτο, κοιτάζει προς την είσοδο του ανακτόρου που ανήκε εδώ και πολλές γενιές στην οικογένειά του, ενώ κραδαίνει ένα σπαθί στον αέρα. Ο μονάρχης στέκει επιβλητικός πάνω στο άλογο του, που φαίνεται να χλιμιντρίζει περήφανο.
Από τις σκέψεις που είχε αρχίσει να κάνει ο Νίτσε παρατηρώντας το άγαλμα, τον έβγαλε ένα μάλλον ασυνήθιστο περιστατικό.
Ένας άνθρωπος χτύπαγε βάναυσα ένα άλογο που για άγνωστο λόγο είχε σταματήσει στο κέντρο της πλατείας και αρνιόταν να σύρει την άμαξα στο οποίο το είχαν δέσει.
Ο αμαξάς για να αναγκάσει το ζώο να μετακινηθεί είχε βγάλει το μαστίγιο του και ξεσπούσε με μανία πάνω του.
Ο Νίτσε σαν να ξύπνησε από λήθαργο πρόσεξε την σκηνή, σταμάτησε να περπατά και έμεινε αποσβολωμένος να κοιτάζει το άλογο που αρνιόταν να προχωρήσει.
Ο φιλόσοφος σταμάτησε να μονολογεί και δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια του.
Με μια γρήγορη κίνηση, έτρεξε προς το άλογο, το αγκάλιασε και με αναφιλητά του ζητούσε συγγνώμη!
Ο αμαξάς σαστισμένος σταμάτησε να χτυπά το ζώο και έμεινε να παρακολουθεί αμέτοχος την περίεργη αυτή σκηνή.
Στη συνέχεια ο Νίτσε σαν να επέστρεψε στις προηγούμενες σκέψεις του άρχισε πάλι να φωνάζει
- Είμαι “Ο Εσταυρωμένος”! - Το γίγνεσθαι δεν έχει κανένα σκοπό! - Ο Θεός είναι νεκρός! - Εγώ είμαι “Ο Εσταυρωμένος”!
Στην πλατεία τελικά έφτασαν ύστερα από καταγγελίες για διατάραξη κοινής ησυχίας δύο αστυνομικοί που αναγκάστηκαν να συλλάβουν τον Νίτσε.
Μια εβδομάδα μετά, ο μεγάλος φιλόσοφος μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική, όπου οι γιατροί διέγνωσαν «παραλυτική ψυχική διαταραχή».
Ας μείνουμε όμως με την εικόνα του Νίτσε που αγκαλιάζει το άλογο και ξεσπά σε λυγμούς και ας μεταφερθούμε πάλι ακόμα πιο πίσω.
Στις αρχές του 17ου αιώνα, ο Ρενέ Ντεκάρτ, που στα λατινικά ονομαζόταν Renatus Cartesius και στην Ελλάδα έγινε γνωστός ως Καρτέσιος, θα βάλει τις βάσεις σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα ορθολογιστική φιλοσοφία.
Ο Καρτέσιος βασίστηκε στο ότι “...Η αμφισβήτηση των πάντων συνεπαγόταν ότι τίποτε δεν ήταν δεδομένο...”
Για να καταλήξει στο περίφημο “...Cogito, ergo sum...”
Ο Καρτέσιος επίσης έδωσε μια μηχανιστική ερμηνεία του ζωικού βασιλείου μιας και αρνείται κατηγορηματικά ότι τα ζώα έχουν ψυχή.
“...Ο άνθρωπος είναι ο ιδιοκτήτης και ο κύριος, ενώ το ζώο, λέει ο Καρτέσιος, δεν είναι παρά ένα αυτόματο, μια «machina animate»
Όταν ένα ζώο βογγάει, αυτό δεν είναι ένα παράπονο, δεν είναι παρά οι τριγμοί μιας μηχανής που λειτουργεί άσχημα. Όταν τρίζει η ρόδα ενός καροτσιού, αυτό δεν σημαίνει ότι το καρότσι πονάει, αλλά ότι δεν είναι λαδωμένο.
Έτσι πρέπει να εξηγεί κανείς τα παράπονα του ζώου και δεν χρειάζεται να διαμαρτύρεται πάνω από ένα σκυλί που το κομματιάζουν ζωντανό μέσα σ' ένα εργαστήριο....”
Η μηχανιστική ερμηνεία του ζωικού βασιλείου του Καρτέσιου έχει επιλεκτικά επικρατήσει δυστυχώς ως και σήμερα.
Ο δυτικός πολιτισμός αγαπάει και προστατεύει αρκετά είδη ζώων θεωρώντας ότι αυτά έχουν ψυχή (όπως τους σκύλους και τις γάτες) και φέρεται σαν να είναι «machina animate» σε μια σειρά από άλλα ζώα, όπως τα κοτόπουλα (ενδεικτικά θα αναφέρω μόνο ότι 50 δισεκατομμύρια κοτόπουλα σφάζονται κάθε χρόνο ενώ έχουν ζήσει για λίγες εβδομάδες μόνο και κάτω από άθλιες συνθήκες), τα γουρούνια, οι αγελάδες και τα ψάρια.
Για τον αμαξά της ιστορίας που διαδραματίζεται περίπου 300 χρόνια μετά τις θεωρίες του Καρτέσιου, το άλογο δεν είναι παρά μια «machina animate», που για κάποιο λόγο δεν “λειτουργεί” πια σωστά.
Για τον Νίτσε όμως είναι ένα ζώο με ψυχή. Ο φιλόσοφος γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι η ανθρωπότητα (έστω με επιλεκτικές εξαιρέσεις) τελικά δυστυχώς δικαίωσε τον Καρτέσιο. (Ο καθηγητής Γιουβάλ Νώε Χαράρι στο εκπληκτικό βιβλίο του “Μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου” χαρακτηρίζει τον homo sapiens ως οικολογικό serial killer!)
Ας γυρίσουμε και πάλι στην εικόνα του Νίτσε να αγκαλιάζει το άλογο και να ξεσπά σε λυγμούς.
“...Ο Νίτσε πήγε να ζητήσει από το άλογο συγγνώμη για λογαριασμό του Καρτέσιου. Η τρέλα του (δηλαδή, το διαζύγιό του με την ανθρωπότητα) αρχίζει από τη στιγμή που κλαίει πάνω στο άλογο...”
Από την κλινική ο Νίτσε θα βγει τελικά μερικούς μήνες αργότερα, στις 24 Μαρτίου 1890. Το καλοκαίρι του 1898 υπέστη ελαφρύ εγκεφαλικό που οδήγησε στην επιδείνωση της κατάστασής του. Τον επόμενο χρόνο ακολούθησε ένα ακόμα σοβαρότερο εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 25 Αυγούστου 1900 πέθανε από πνευμονία σε ηλικία 55 ετών.
Ας κλείσουμε αυτό το κείμενο όπως ακριβώς το ξεκινήσαμε.
Αντιγράφω και πάλι από την “Αβάσταχτη ελαφρότητας του είναι”:
“...Η αληθινή καλοσύνη του ανθρώπου δεν μπορεί να φανερωθεί με απόλυτη καθαρότητα και απόλυτη ελευθερία παρά μόνον απέναντι σ' αυτούς που δεν εκφράζουν καμιά δύναμη.
Η πραγματική ηθική δοκιμασία της ανθρωπότητας (η πιο ριζική, που είναι τοποθετημένη τόσο βαθιά ώστε να ξεφεύγει απ' το βλέμμα μας), είναι οι σχέσεις με αυτούς που είναι στο έλεός μας: τα ζώα.
Κι εδώ είναι που τοποθετείται η μεγαλύτερη αποτυχία του ανθρώπου, μια καταστροφή βασική από την οποία απορρέουν όλες οι υπόλοιπες...”
(Το περιστατικό του Νίτσε με το άλογο είναι βασισμένο σε έναν πολύ γνωστό αστικό μύθο που είχε κυκλοφορήσει γύρω από την τελευταία μέρα που ο φιλόσοφος είχε διαύγεια πνεύματος και αποτελεί προϊόν δικής μου μυθοπλασίας)
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Μπορω να το κανω repost;..τοσο υπεροχο,οπως ολα ποστ σας...
Εξαιρετικό το κείμενό που διάβασα. Πολύ καλή ανάλυση, θερμά συγχαρητήρια. Να σταθώ στο σημείο ότι πως ξέρουμε ότι τα ζώα δεν έχουν την αίσθηση του θανάτου. Παρατηρώντας μεγαλώνοντας και φροντιζοντας ζώα , ή άποψη μου είναι ότι και συναισθήματα έχουν και ψυχή είτε είναι εξημερωμενα είτε άγρια. Δυστυχώς δεν εκτιμουμε ότι αυτά είναι γενικά πλασμενα για ν αγαπούν και να είναι φίλοι με τον άνθρωπο σε αντίθεση με τον άνθρωπο που στρέφεται εναντίον τους προς εκμετάλλευση παντός τύπου και παράλληλα εναντίον και του δικού του είδους. Θλιβερο!!!!!
Άφωνος.... υπέροχο. Να που τελικά δεν είναι όλα μαύρα....και ας είναι
Ήμουν έφηβη όταν διάβασα την αβάσταχτη ελαφρότητα.
Με είχε βάλει σε ένα σωρό σκέψεις και θυμάμαι ότι επεξεργαζομουν το περιεχόμενο της και το χώρο που καταλάμβανε μέσα μου πολύ καιρό μετά την ανάγνωση της.
Ήταν ένα από τα βιβλία που είχα δανειστεί από τη σχολική βιβλιοθήκη και δεν πολύ θυμάμαι το περιεχόμενο της πέρα από ένα δύο αποσπάσματα που χαράχτηκαν μέσα μου, όμως τώρα που μου θύμισες τα συγκεκριμένα αποσπάσματα ξερω ότι θέλω να το αγοράσω για να μπορώ να επιστρέφω.
Ως Ζωοφιλη που βλέπω τα ζώα ως Ψυχές, που τα ζώα με έμαθαν να αγαπώ και όχι οι άνθρωποι, σε ευχαριστώ με όλη μου την ψυχή γι' αυτή την ανάρτηση.
Δεν είμαι σίγουρη οτι επικράτησε η θεωρία του Καρτέσιου όπως την εννοούσε.Σήμερα τα ζώα που προορίζονται για σφαγή ασφαλώς αναγνωρίζεται ότι νιώθουν πόνο για αυτό και αναισθητοποιούνται πριν τη σφαγή.Ωστόσο ναι χρησιμοποιούνται σαν μηχανές με θλιβερό τρόπο...καποτε θα ειναι η ντροπή της ανθρωπότητας οταν φτάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο. Μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει οταν διαβασα οτι η ερμηνεια του σκέφτομαι αρα υπάρχω είναι οτι αφού εχω εγκέφαλο και σκέφτομαι αρα αυτά που βλέπω ειναι αληθινα και επομένως υπάρχω και δεν είναι όλα οσα ζω πλαστα
Ευχαριστώ σας Καλό βράδυ .Μου αρεσε πολύ το κείμενο του Κούντερα που κάποτε ειχα διαβάσει .Δεν εχω αντιληφθεί τι κάνετε ακριβώς .Αλλά σας ευχομαι τα καλύτερα στην προσπάθειά σας .
υπεροχη αναρτηση....ιδιαιτερα οι φιλοζωοι...την οικειοποιουνται περισσοτερο....
Τελικά θύτης και θύμα δεν απέχουν και τόσο πολύ, αφού ο θύτης είναι παράλληλα το θύμα των πράξεων του ... Εξαιρετικό άρθρο!!!!
Θα γνωρίζεις ίσως, τον αγώνα της αυτιστικης Τεμπλ Γκρανιν ,που για χρόνια προσπαθούσε, να πετύχει ένα πιο ανώδυνο τρόπο θανάτωσης των ζώων. Ο αγώνας της, όντας αυτιστική παίρνει μεγάλη αξία, γιατί πραγματη βρήκε αυτόν τον τρόπο και πολύ ρεαλιστικά είπε. Προκειμένου να με κατασπαράξει ζωντανή ένα θηρίο στην ζούγκλα, καλλίτερα να πεθάνω με έναν ανώδυνο τρόπο. Δεν μας απαλασει από την ευθύνη αυτό, αλλά, η προσπάθεια της Τεμπλ ξεκίνησε από την αγάπη της για τα ζώα.
Τι να πω ,για πολλοστή φορά, βρήκες πάλι τον στόχο. Μόνο που σήμερα έχει πολύ αθώο αίμα. Είναι ένας φαύλος κύκλος αυτός .Τι να πω. Θερμά συγχαρητήρια.
Υπεροχο κείμενο.
Υπεροχο!!βιβλιο!!!!
Θερμά συγχαρητήρια!!!
Όσο πιο αδύναμο το θύμα τόσο πιο μεγάλη η ανηθικότητα
“...Πως συνδέονται δύο φαινομενικά ασύνδετα μυθιστορήματα...”
***Η Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα
- Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα είναι ένα πολυμεσικό μυθιστόρημα, που «εισβάλλει» με έναν ιδιαίτερο τρόπο σε ταινίες, σε τραγούδια και σε άλλα μυθιστορήματα.
Η Άννα, η σερβιτόρα μου, σερβίρει μυθιστορηματικούς ήρωες του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, του Μίλαν Κούντερα και του Τομ Ρόμπινς.
Όλοι οι ήρωες βλέπουν ταινίες, ακούνε μουσική και “σερφάρουν” στο ίντερνετ. Οι πληροφορίες που μας δίνουν δεν είναι πάντα οι αληθινές, αλλά αυτές που πιστεύουν ως πραγματικές, μιας και σπάνια μπαίνουν στον κόπο της επαλήθευσης.
- Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα είναι ένα μυθιστόρημα που ψηλαφίζει την ερωτική σύγχυση στην εποχή του ίντερνετ.
Σήμερα η ταχύτητα της εποχής, αλλά και η αύξηση του μέσου όρου ζωής του ανθρώπου έχουν αλλάξει τον τρόπο που βιώνουμε τον έρωτα.
"...Σήμερα ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σχετικά με τον ρυθμό με τον οποίο κυλούσε παλιότερα. Εξαιτίας των τεχνολογικών καινοτομιών που γεννήθηκαν στα τέλη του 20ου αιώνα, και κυρίως χάρη στο ίντερνετ, αποκτήσαμε πρόσβαση σε πληροφορίες και εφαρμογές γρήγορα, πληρώνοντας ταυτόχρονα το κόστος της επιτάχυνσης όλων των διαδικασιών. Μια επιτάχυνση που σκεπάζει με λήθη τα πάντα. Χάθηκε η βραδύτητα! Χάθηκε ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης! Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε! Συλλέγουμε εμπειρίες, μνήμες, τους ανθρώπους τους ταξινομούμε σε κάποιο ψηφιακό άλμπουμ, κάνουμε κάποιο σχόλιο στο Facebook και μετά τα προσπερνά η ζωή μας, που τρέχει με αυτόν τον ιλιγγιώδη ρυθμό..."
"...ζούμε αυτά που κάποιος παλιότερα απορροφούσε σε μια δεκαετία, μέσα σε έναν μήνα! Έχει χαθεί η πεποίθηση του αιώνιου έρωτα, επειδή η αιωνιότητα εμπεριέχει άπειρα δεδομένα... Τόσα δεδομένα, που η ζωή ενός ανθρώπου μοιάζει ασήμαντη... Πιο σωστά... Μετά βίας γίνεται διακριτή!"
***Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά
Το μυθιστόρημα “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά” είναι μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε μια τραγουδίστρια και έναν άνθρωπο της τεχνολογίας.
Μαζί θα ταξιδέψουν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και μέσα από τον έρωτά τους εκείνος θα ανακαλύψει τον κόσμο της νύχτας και των μπουζουκιών.
Το βιβλίο περιγράφει έναν έρωτα ανάμεσα σε δύο φαινομενικά αταίριαστους ανθρώπους και παρακολουθεί μέσα σε μια διάρκεια σχεδόν 10 χρόνων την πορεία της ζωής τους και πως το τέλος του έρωτα μπορεί να είναι το ξεκίνημα μιας άδολης αγάπης.
Παράλληλα με την ερωτική αφήγηση ξεδιπλώνεται μεγάλο μέρος της ιστορίας των νυχτερινών μαγαζιών και ανθρώπων που την σημάδεψαν με τον δικό τους τρόπο.
Αφηγήσεις και Αστικοί Μύθοι για τον Ωνάση, τον Κουγιουμτζή, τον Χιώτη, αλλά και η ιστορία των μπουζουκιών από το σπάσιμο των πιάτων ως σήμερα είναι μόνο μερικές από τις ιστορίες που εκτυλίσσονται παράλληλα με την ερωτική ιστορία.
Ως συγγραφέας προσπαθώ να κρατήσω μια αντικειμενική ματιά ανθρώπου που, μέσα από τον έρωτα που έζησα, αγάπησα και αυτούς τους χώρους, χωρίς κριτική διάθεση αλλά και χωρίς πρόθεση να τους ωραιοποιήσω.
“...Αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! Αν σε προτιμά, αγάπα την. Αν σε πληγώνει, αγάπα την. Αν σου κάνει την καρδιά κομμάτια - και καθώς μεγαλώνει και είναι πιο δυνατή, ο πόνος θα είναι πιο βαθύς - αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! ...”
*** Η ψηφιακή επιπολαιότητα ενός ρεφρέν
Πως συνδέονται δύο φαινομενικά ασύνδετα μυθιστορήματα.
Καταρχήν τόσο η “Ψηφιακή” όσο και το “Ρεφρέν” έχουν γραφτεί με τον ίδιο τρόπο, αυτόν που έχω χαρακτηρίσει ως multitasking μυθιστόρημα. Μια διαφορά μόνο υπάρχει εδώ. Στο “Ρεφρέν” χρησιμοποίησα πολλές “παρεμβολές” από το χώρο των μπουζουκιών, ενώ στην “Ψηφιακή” οι παρεμβολές δεν είχαν συγκεκριμένη θεματική ενότητα.
Ένα άλλο στοιχείο που δίνει μια αίσθηση συγγένειας, είναι ότι όλες οι σκηνές του “Ρεφρέν”, που διαδραματίζονται σε κάποιο καφέ, έχουν ως σερβιτόρα την Άννα από την “Ψηφιακή”, η οποία σε παράλληλη δράση εξυπηρετεί τόσο τους ήρωες του “Ρεφρέν” όσο και της “Ψηφιακής”.
Κάποιος που έχει διαβάσει και τα δύο βιβλία θα το αντιληφθεί σχετικά εύκολα αυτό, όμως ακόμα και αυτός που δεν έχει διαβάσει την “Ψηφιακή” και θα ξεκινήσει από το “Ρεφρέν” δεν θα έχει κενά στην ιστορία και δεν θα αντιληφθεί κάτι παράταιρο.
Η επόμενη σύνδεση είναι κάπως πιο δύσκολη στη σύλληψη.
Στην “Ψηφιακή επιπολαιότητα” οι ήρωές μου ερωτεύονται με τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβάνονταν τον έρωτα και οι προηγούμενες γενιές.
Και για τους ήρωες της “Ψηφιακής” υπάρχει ο έρωτας που αξίζει να κάνεις οποιαδήποτε τρέλα για αυτόν (Ο Δον Κιχώτης χαμογελά πάνω στην πανοπλία του έτοιμος να αντιμετωπίσει ανεμόμυλους για χάρη του έρωτά του) και η αστοχία του μπορεί να σε οδηγήσει μέχρι και τον θάνατο (Η Ιουλιέτα δεν διστάζει να πιει το δηλητήριο, αφού η ζωή δεν έχει νόημα χωρίς τον Ρωμαίο).
Επίσης, ως αξία ο “αιώνιος αυτός έρωτας”, που σε οδηγεί είτε στην τρέλα είτε στον θάνατο, είναι στην υψηλότερη θέση όλων των εποχών.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθημερινά στήνουν μια γιορτή του έρωτα, στην οποία αυτός που δεν συμμετέχει σε αυτήν αισθάνεται απρόσκλητος επισκέπτης σε ένα φαντασμαγορικό πάρτι, που το παρακολουθεί αμέτοχος από μια κλειδαρότρυπα.
Κάπου εδώ ξεκινά το παράδοξο του έρωτα της εποχής των Social Media. Οι ήρωές μου δεν ξέρουν να διαχειριστούν το τέλος του έρωτα που το βιώνουν σχετικά γρήγορα, ενώ όλοι στην γιορτή τον παρουσιάζουν ως αιώνιο.
Στέκουν με αμηχανία στο τέλος του έρωτα, δεν έχουν κάποιο εγχειρίδιο, κάποιον οδηγό να το εξηγήσουν και δεν ξέρουν αν φταίνε οι ίδιοι ή αν κάτι πήγε στραβά...
Η ψηφιακή τελειώνει και αυτή το ίδιο απότομα, όπως και ο έρωτας, και είναι εξίσου σύντομη, όπως και αυτός σήμερα.
Κρατά μόνο όσο μια ταινία, δεν δίνει κάποια λύση και μένει στην καταγραφή, στην ψηφιακή μας εποχή, της διαδρομής από τον αιώνιο έρωτα στον στιγμιαίο.
Το “Ρεφρέν” αφηγείται και αυτό μια τέτοια ερωτική ιστορία, όμως δεν μένει σε μια απλή καταγραφή της κατάστασης.
Και οι ήρωες του “Ρεφρέν” βιώνουν το τέλος του έρωτα, όμως σε μια υπέρβαση που κάνουν τον μετουσιώνουν σε αγάπη.
«Είναι η αποστολή του έρωτα να πεθάνει και να παραχωρήσει τη θέση του στην αγάπη», γράφω κάπου μέσα στο “Ρεφρέν”.
Μόλις 50 χρόνια πριν δεν ήταν αυτή η αποστολή του...
“Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας” του Μάρκες κρατάει για πάντα, ο έρωτας στα χρόνια των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης όχι πια.
Το “Ρεφρέν” ακολουθεί την διαδρομή που ξεκίνησε με την Ψηφιακή, της μετατροπής του αιώνιου έρωτα σε στιγμιαίο σήμερα και τον μετουσιώνει σε αγάπη.
“...Γιατί νομίζεις λένε ότι οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο; Γιατί αν μπορεί να υπάρξει άδολη αγάπη, είναι αυτή που θα συναντήσεις στο τέλος του έρωτα. Αν μπορέσουμε να τον μεταβάλλουμε σε αγάπη, έχει εκπληρώσει την αποστολή του!...”
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Τα διάβασα και τα δύο ξανά και ξανά και τα αγαπώ και τα δύο .
Όμως νομίζω ότι εξαρτάται από το πώς αντιλαμβάνεται κανείς τον Έρωτα και μέχρι πόσο του επιτρέπει να εισχωρήσει μέσα του.
Στην εποχή της τεχνολογικής εξέλιξης επειδή όπως πολύ σωστά επισημαίνεις τρέχουμε και οι πληροφορίες που λαμβάνουμε τρέχουν κι αυτές , μπορουν οι άνθρωποι να μη δίνουν βάθος.
Όμως υπάρχει και η πιθανότητα της εξοικείωσης.
Δηλαδη όσο πιο πολύ κάνουμε κάτι και εξασκούμε κάτι , τόσο καλύτερα το καταλαβαίνουμε και ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε και στεκόμαστε απέναντι του αλλάζει.
Από την άλλη...
Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται να ερωτευτουν. Για εκείνους το διαδίκτυο είναι διέξοδος , όμως και εκεί ακόμη δεν του επιτρέπουν να έχει βάθος.
Όμως τους δίνεται η ευκαιρία χωρίς τα ρίσκα μιας κανονικής σχέσης και διατηρώντας αποστάσεις ασφαλείας ( αφού πίσω από μια οθόνη οι συνθήκες της πραγματικής τους ζωής δεν επηρεάζονται καθόλου , αν εξαιρεθεί ο ψυχολογικός παράγοντας) μπορούν να μάθουν να αφήνονται περισσότερο, αν θέλουν.
Επίσης το διαδίκτυο επειδή λειτουργεί με το γραπτό λόγο μας ξεκλειδώνει αλλιώς, ενισχύοντας όπως αναφέρεις στο κείμενο το παραμύθι.
Για παράδειγμα μια φίλη μου χθες δημοσίευσε μία λεζάντα τύπου εικόνα για έναν τύπο που δίστασε να εξομολογηθεί στην κοπέλα που αγαπούσε όσα ένιωθε κι όμως κάθε βράδυ αναβε τσιγάρο κοιτούσε τον ουρανό και της έλεγε " καληνύχτα" .
Στην πραγματική ζωή η μη έκφραση σημαίνει απλά ότι αυτό που δεν εκφράζεται απλά δεν υπάρχει.
Εδώ δίνεται μια άλλη διάσταση που ξυπνάει την ανάγκη των γυναικών να είναι αρεστές και επιθυμητές .
Εάν ένας άντρας παραδεχτεί ότι είναι δειλός στην πραγματικότητα, η γυναίκα θα κολακευτει μεν, αλλά θα θυμώσει μαζί του γιατί το στερεότυπο ορίζει ο άντρας να έχει θάρρος.
( Το παράδοξο είναι ότι το να παραδεχτεί κάποιος ότι είναι δειλός, εμπεριέχει θάρρος, αλλά δεν είναι ο ιππότης του παραμυθιού) .
Αυτό λοιπόν που θα θύμωνε τη γυναίκα στην πραγματική ζωή, στο fb δημοσιεύεται με τη λεζάντα : " Πόσο όμορφο κι αληθινό... ".
Διάβασα και τα δύο σας βιβλία...υπέροχα και επίκαιρα...αναμένουμε το επόμενο...Ο Κούντερα αγαπημένος μου...
Διάβασα και τα 2 σας βιβλία ...με το κείμενο σας με βοηθήσατε να διαπιστώσω πως συνδέονται μεταξύ τους ,...ευχαριστώ ....
Η ιστορία της Ρόζας ξεκινάει σαράντα περίπου χρόνια πριν στο κοσμικό κέντρο Χάραμα.
Ο νεαρός τότε Θάνος Μικρούτσικος συναντά τον “Πατριάρχη” του ελληνικού τραγουδιού Βασίλη Τσιτσάνη (ο ορισμός ανήκει στον Θ. Μικρούτσικο) και του παίζει την Πιρόγα.
Το τραγούδι τελειώνει, η ώρα είναι τέσσερις και τέταρτο το πρωί και ο νεαρός Θάνος περιμένει όλο αγωνία τη γνώμη και την κριτική από το ίνδαλμά του!
«Λοιπόν, δάσκαλε, δεν σ’ άρεσε;»
Περνάει ένα δραματικό λεπτό, στο οποίο ο Τσιτσάνης εντελώς ανέκφραστος σωπαίνει και απλά επεξεργάζεται τον νεαρό... Στο τέλος του απαντά: «Καλό ήτανε!»
Ο νεαρός, όμως, Θάνος Μικρούτσικος γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν έχει γράψει απλά ένα καλό τραγούδι και επιμένει! «Κυρ Βασίλη, τι καλό ήτανε;»
Για να πάρει την απάντηση του Πατριάρχη: «Ρε παιδάκι μου, καταρχήν να στο ξεκαθαρίσω, με ένα τραγούδι καριέρα δεν κάνεις!» (Σχόλιο δικό μου: και ο Τσιτσάνης ήξερε πολύ καλά τι είχε ακούσει...)
«Αλλά πέραν τούτου, σκέφτομαι τόση ώρα, εκεί στην αρχή τι σ κα τά τους θες τους Βησιγότθους;»
Ο νεαρός Θάνος αρχίζει να εκνευρίζεται λίγο με τον Τσιτσάνη. «Δάσκαλε, συμβολικό ήτανε!»
Για να πάρει την άμεση απάντηση από τον Πατριάρχη: «Ρε, τι συμβολικό, ρε! Άσε τα σύμβολα και γράφε straight!»
Θυμωμένος ο Θάνος Μικρούτσικος εγκαταλείπει το Χάραμα τρέχοντας, όπου θα ξεχάσει ακόμα και το παλτό του εκεί, το οποίο πήγε και το πήρε ένα μήνα μετά.
Παίρνει το πρώτο ταξί που βρίσκει και γυρίζει σπίτι του...
Η ώρα είναι σχεδόν πέντε το πρωί, ο Θάνος είναι γεμάτος με ανάμεικτα συναισθήματα από τη συνάντησή του, έχει όμως κυρίως θυμό...
Το “γράψε straight” έχει καρφωθεί στο μυαλό του...
Φτιάχνει έναν καφέ, κάθεται στο πιάνο του και γράφει για τον “π ού στη” τον Τσιτσάνη (έκφραση πάλι του Θάνου Μικρούτσικου) ένα τραγούδι…
Ένα τραγούδι που έμελλε να μείνει στην ιστορία... Μόλις είχε γεννηθεί η Ρόζα...
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος
Ρεφρέν: Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία πώς η ιστορία γίνεται σιωπή τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί
***Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" ------------------------------------------------------------ Ερωτικό ( Με μια πιρόγα ) - 1982 Μανώλης Μητσιάς www.youtube.com/watch?v=Yrn31qYIbbg
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ ---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Αφού οι στίχοι της πυρογας δεν ήτανε του Θάνου πως έδωσε εξηγήσεις για το αν ήτανε συμβολικό η όχι .
Πρώτον οι στίχοι δεν ήταν γραμμένοι απ τον ίδιο οπότε δεν νομίζω να έδωσε κι αυτή την απάντηση. Δεύτερον δεν νομίζω ο Τσιτσάνης να μιλούσε με χαρακτήρισμους του τύπου Straight κλπ.. Λίγο δύσκολο σαν βλάχος
To μουσικό δίδαγμα:ο Τσιτσάνης δεν μπόρεσε να αντιληφθεί έναν νέο τρόπο έκφρασης. Λογικό,σήμερα αν βάλεις σε έναν παλιό μπουζουκτζή να ακούσει Βέβηλο θα σου πε ΄΄ρε παληκάρι,πες το πιο λαϊκά΄΄. Ηθικό δίδαγμα:ακόμη και οι Τσιτσάνηδες πέφτουν έξω.
Τέλειο,
Αξίζει να μαθαίνουμε την ιστορία.
Πολυ ωραια σελιδα μπραβο σας .Τι να πεις για την Ροζα,την,Πυρογα και τοσα αλλα........!!
Φυσικά στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων μόνο ένα τραγούδι μένει. Από την Άννα Βίσση για παράδειγμα θα μείνει το "Mεθυσμένη Πολιτεία."
Δεν την είχα ακούσει ξανά την ιστορία αυτή! Μπράβο!
Συγχαρητήρια για τη σελίδα!!!
Ανακάλυψα πρόσφατα τον δίσκο σε φιλικό σπίτι. Στιχουργικά το ψάχνω ακόμα, έχω άγνωστες λέξεις. Από όσα έχω αποκωδικοποιήσει καθώς και συνθετικά, είναι ολόκληρος ένα εμπνευσμένο αριστούργημα.
Τοσο η Ροζα, οσο και η Πιρογα, μο να δι κα. Υπεροχο κειμενο με αμεσοτητα...
Που να του έπαιζε
του Τσιτσάνη το:.....
" Στη Πέργαμο και στη Μπαστιά δίδυμα φτάνουν φορτηγά....!!!"
Θα ούρλιαζε χαράματα.....
Είπε ο Τσιτσάνης straight?
Τελικά ο Θάνος δεν προτίμησε ποτέ τα straight, αλλά εγώ κυρίως γι' αυτό τον αγάπησα!
Πολλή ωραία σελιδα!!!
Linos Doulamis μιας και λέγαμε για τη Ρόζα χθες...
Τά τραγούδια ακούγοντας
θυμάσαι αυτά που έζησες
και αναζητάς ότι έχεις ονειρευτεί
Κατά την Ελληνική μυθολογία, όπου και τον συναντάμε για πρώτη φορά, ο Έρως ήταν ένας φτερωτός θεός με βέλη.
Σύμφωνα με τον μύθο, όταν εκείνος χτυπούσε με τα βέλη του δύο ανθρώπους, αυτοί ερωτεύονταν παράφορα.
Για την καταγωγή και τους γονείς του θεού έρωτα τα πράγματα δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα, όμως πολλοί μύθοι τον σχετίζουν με την θεά Αφροδίτη.
Η Αφροδίτη δεν θεωρείται μόνο ως θεά της ομορφιάς, αλλά είναι και θεά του έρωτα, της σεξουαλικότητας, της ηδονής και της τεκνοποίησης.
Το πρώτο μεγάλο λογοτεχνικό έργο, στο οποίο ο έρωτας κάνει πολύ αισθητή την παρουσία του, είναι η τραγωδία του Σοφοκλή “Αντιγόνη”.
Στο ίσως πιο διάσημο απόσπασμα της Αντιγόνης σε ελεύθερη μετάφραση αναφέρεται:
“...Έρωτα ανίκητε στη μάχη. Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη, συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις, συ που ξενυχτάς τα κορίτσια με τα τρυφερά μάγουλα, που δρασκελάς πάν’ από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους, κανείς δε γλυτώνει από ‘σε, μήτε Θεός μήτε θνητός. Όποιον αγγίξεις, τον παλαβώνεις...” (“...Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις...”)
Η Αντιγόνη είναι μια αρχαία τραγωδία του Σοφοκλή, που παρουσιάστηκε πιθανότατα το 441 π.Χ.. Ο Σοφοκλής έγινε διάσημος για δύο άλλες τραγωδίες του, τον «Οιδίποδα Τύραννο» και τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ».
Ας γυρίσουμε όμως στην Αντιγόνη.
Η Αντιγόνη ήταν ένα από τα τέσσερα παιδιά που απέκτησε ο Οιδίποδας.
Οι δυο γιοι του θα έχουν μια φιλονικία για την εξουσία, όταν εκείνος αυτοεξορίστηκε και θα αλληλοσκοτωθούν.
Ο Κρέοντας, που θα αναλάβει στη συνέχεια την εξουσία, δίνει εντολή να μην ταφεί ο ένας από τους αδερφούς της Αντιγόνης, ο Πολυνείκης, ως προδότης.
Η Αντιγόνη αρνείται να υπακούσει και ανακοινώνει την απόφασή της να θάψει τον Πολυνείκη, σύμφωνα με τους θεϊκούς άγραφους νόμους που επιβάλλουν κανένα πτώμα να μην μένει άταφο, χωρίς νεκρικές τιμές.
Ύστερα από μια σειρά δραματικών γεγονότων η Αντιγόνη αυτοκτονεί.
Η Αντιγόνη εξυψώνει την οικογένεια και την τιμή πάνω από όλα και μένοντας πιστή σε αυτές τις αξίες αφαιρεί τη ζωή της.
Η Αντιγόνη ήταν αρραβωνιασμένη με τον γιο του Κρέοντα, τον Αίμονα, ο οποίος δεν αντέχει την απώλεια της γυναίκας που είναι ερωτευμένος και αυτοκτονεί με τη σειρά του.
Ο Αίμονας γίνεται έτσι ο πρώτος τραγικός ήρωας που αυτοκτονεί από έρωτα!
***Πώς πραγματικά γεννήθηκε ο έρωτας; Η σεξουαλική πράξη πρέπει πάντα να συνδεόταν με ένα είδος έλξης ή χημείας. Ακόμα και οι άνθρωποι των σπηλαίων, που έσερναν από τα μαλλιά το θηλυκό στη σπηλιά, πρέπει να ένιωθαν κάποια έλξη.
Ο λόγος έδωσε διέξοδο στο να εκφράσουμε αυτή την έλξη, οπότε εύκολα μπορώ να συμπεράνω ότι ο έρωτας κατάγεται από την τέχνη του λόγου, δηλαδή είναι παιδί της Λογοτεχνίας.
Αν ο ένας από τους γονείς του έρωτα ήταν η Λογοτεχνία, ο άλλος ποιός ήταν;
***Ρωμαίος & Δον Κιχώτης
Ας μεταφερθούμε 500 περίπου χρόνια πριν την σημερινή εποχή και 2000 περίπου χρόνια μετά την Αντιγόνη και ας γνωρίσουμε δύο ακόμα λογοτεχνικούς ήρωες.
***Δον Κιχώτης Ο Αλόνσο Κιχάδα είναι ένας απλός αγρότης που διαβάζει πολλά βιβλία για τον ιπποτισμό.
Μια μέρα πιστεύοντας ότι και ο ίδιος είναι ιππότης παίρνει το όνομα Δον Κιχώτης και ξεκινάει να περιδιαβαίνει την Ισπανία αναζητώντας περιπέτειες που θα τον καταξιώσουν.
Μαζί του ένα κοκαλιάρικο άλογο, που του δίνει το όνομα Ροσινάντε και ο πιστός σύντροφός του Σάντσο Πάντσα, που ήταν αρχικά γείτονάς του και πείστηκε να τον ακολουθήσει ελπίζοντας ως αντάλλαγμα σε μερίδιο από ένα νησί!
Ο Δον Κιχώτης είναι ερωτευμένος με μια νεαρή γειτόνισσά του, που από μόνος του την ονομάζει Δουλτσινέα και προσπαθεί να την σώσει, γιατί έχει πείσει τον εαυτό του ότι βρίσκεται κάτω από την επήρεια μαγικών!
Ο ιππότης Δον Κιχώτης σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου επιχειρεί ανδραγαθήματα για να φανεί αντάξιος του έρωτά του για την Δουλτσινέα, που όλα αυτά τα αγνοεί εντελώς.
Φυσικά ο Δον Κιχώτης αποτυγχάνει πάντα, αλλά με πείσμα προσπαθεί ξανά και ξανά.
Ένας ήρωας με την καρδιά και την ψυχή ενός παιδιού και όλα τα “ιπποτικά ιδανικά”.
Αφελής κι ονειροπόλος, σε βαθμό να φαντάζεται ανύπαρκτους κινδύνους, αλλά και αμετανόητα ρομαντικός και ασυμβίβαστος.
Στον Δον Κιχώτη θα βρεις αν κοιτάξεις προσεκτικά σχεδόν όλες τις πλάνες του έρωτα. Αποδίδει στο αντικείμενο του έρωτά του φανταστικές ιδιότητες (όπως κάνουμε όλοι) , ο έρωτάς του τον κάνει τυφλό απέναντι στην πραγματικότητα (όπως μας κάνει όλους), θέλει να κερδίσει τον θαυμασμό του έρωτά του (όπως επιδιώκουμε όλοι) και κάθε τρέλα στο όνομα του έρωτα όσο παράλογη και αν είναι δικαιολογείται εκ των προτέρων (όπως την δικαιολογούμε και εμείς).
Ο παράξενος αυτός ιππότης, με την παλιά μεταλλική πολεμική στολή κυνηγώντας ανεμόμυλους. δικαιώνει σήμερα κάθε τρέλα που θα γίνει στο όνομα του έρωτα.
***Ρωμαίος και Ιουλιέτα Στο έργο αυτό ο Shakespeare στήνει το σκηνικό του απόλυτου έρωτα. Ποτέ πριν ή μετά το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” δεν έχουμε μια τόσο απόλυτη και ξεκάθαρη νίκη του έρωτα.
Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την καταγωγή και την κοινωνική θέση των εραστών. Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την τιμή και την κοινωνική κατακραυγή.
Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από τη ζωή και τον θάνατο.
Ας δούμε την ιστορία λίγο πιο αναλυτικά: Το έργο διαδραματίζεται στη Βερόνα. Εκεί δύο οικογένειες, οι Μοντέγοι και οι Καπουλέτοι, μοιράζονται μια προαιώνια έχθρα. O Ρωμαίος (αρχοντόπουλο των Μοντέγων), στην αρχή της ιστορίας μας, είναι ερωτευμένος με την Ροζαλίνα και η Ιουλιέτα (αρχοντοπούλα των Καπουλέτων) προορίζεται από την οικογένειά της να παντρευτεί τον Πάρη, που παρουσιάζεται ως ο ιδανικός γαμπρός.
Σε μια γιορτή που έχει πάει ο Ρωμαίος, με ενδεχόμενο να συναντήσει την Ροζαλίνα, θα γνωρίσει την Ιουλιέτα και θα ερωτευτούν κεραυνοβόλα, χωρίς να γνωρίζουν τίποτε ο ένας για τον άλλον.
Οι δύο ερωτευμένοι, από την πρώτη στιγμή, ζουν ο ένας για τον άλλον. Ο Ρωμαίος ξεχνά εντελώς τον παλιό του έρωτα και υπάρχει μόνο για εκείνη και η Ιουλιέτα αδιαφορεί εντελώς για τον ιδανικό γαμπρό και ζει μόνο για αυτόν!
Ακόμα και όταν μαθαίνουν ότι οι οικογένειές τους μοιράζονται άσβεστο μίσος, ο έρωτας που βιώνουν είναι πάνω από τις οικογένειες, την καταγωγή και την κοινωνική τους θέση. Την επόμενη μέρα της γνωριμίας τους θα παντρευτούν κρυφά από όλους. Ο ιερέας Λαυρέντιος συμφωνεί να τους παντρέψει, ελπίζοντας ότι ο γάμος θα φέρει το τέλος της έχθρας.
Την ίδια ημέρα του γάμου, ο ξάδερφος της Ιουλιέτας, ο Τυβάλτος, θα συναντήσει τον Ρωμαίο και θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο, προσβάλλοντας και ασκώντας βία, να τον ωθήσει σε μονομαχία.
Ο Ρωμαίος, βάζοντας τον έρωτά του πάνω από την τιμή και την κοινωνική κατακραυγή, θα ανεχτεί όλες τις προσβολές.
Όμως, κατά τη διάρκεια της συμπλοκής, ο Μερκούτιος, φίλος του Ρωμαίου, σκοτώνεται από τον Τυβάλτο την ώρα που ο Ρωμαίος προσπαθεί να τους χωρίσει. Ο Ρωμαίος, στη συνέχεια, σκοτώνει τον Τυβάλτο, που έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την εξορία του από τη Βερόνα.
Ο Ρωμαίος, πριν φύγει, περνά τη νύχτα μαζί με την Ιουλιέτα. Η Ιουλιέτα κάνει έρωτα και δίνεται ολοκληρωτικά στον Ρωμαίο, παρόλο που ξέρει ότι εκείνος έχει δολοφονήσει τον ξάδερφό της!
Ο πατέρας της Ιουλιέτας, χωρίς να γνωρίζει για τον κρυφό γάμο των δύο νέων, αποφασίζει να την παντρέψει με τον Πάρη. Η Ιουλιέτα αρνείται και ο πατέρας της απειλεί να την αποκηρύξει.
Στη συνέχεια επισκέπτεται τον ιερέα Λαυρέντιο για βοήθεια. Εκείνος συμβουλεύει την Ιουλιέτα να πάρει ένα δηλητήριο, που θα την κάνει να φαίνεται νεκρή για 42 ώρες. Ταυτόχρονα στέλνει ένα γράμμα στον Ρωμαίο, που του εξηγεί το σχέδιο.
Η Ιουλιέτα παίρνει το δηλητήριο τη νύχτα πριν τον γάμο με τον Πάρη. Όμως ο αγγελιοφόρος δεν φτάνει ποτέ στον Ρωμαίο!
Ο Ρωμαίος πιστεύοντας ότι η Ιουλιέτα πέθανε, πηγαίνει στην κρύπτη των Καπουλέτων. Εκεί εξυψώνοντας τον έρωτα πάνω από τη ζωή και τον θάνατο πίνει το δηλητήριο.
Λίγο αργότερα η Ιουλιέτα ξυπνά και ανακαλύπτει ότι ο Ρωμαίος είναι νεκρός. Η ζωή ούτε γι' αυτή έχει πια αξία και η Ιουλιέτα χωρίς δισταγμό θα βάλει και αυτή, με τη σειρά της, τον έρωτα πάνω από τον θάνατο και αυτοκτονεί με το μαχαίρι του Ρωμαίου.
***Συλλογικό Ασυνείδητο Ο Jung ορίζει το συλλογικό ασυνείδητο ως εξής :
“...Η περιοχή της ψυχής που είναι άπειρα αρχαιότερη από την προσωπική ζωή του ατόμου. Φαίνεται …ότι περιέχει ορισμένα σχέδια, τα αρχέτυπα, που είναι κοινά για όλη την ανθρωπότητα...”
Το αρχέτυπο του θεού έρωτα, λοιπόν, βρίσκεται στα δυο μεγάλα αυτά λογοτεχνικά έργα.
Ο "Δον Κιχώτης" και ο "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" και ας μην τα έχει διαβάσει η συντριπτική πλειοψηφία σήμερα, έχουν διαμορφώσει το συλλογικό ασυνείδητο του έρωτα.
***Ο χαμένος γονιός Φτάσαμε στο τέλος του κειμένου και λείπει ακόμα ο δεύτερος γονέας του θεού έρωτα!
Σχετικά εύκολα καταλήξαμε ότι είναι παιδί της λογοτεχνίας.
Στα τρία μεγάλα λογοτεχνικά έργα που αναλύσαμε υπάρχει ένα κοινό στοιχείο, ο Αίμονας αυτοκτονεί, ο Ρωμαίος αυτοκτονεί, ο Δον Κιχώτης πεθαίνει, κανείς δεν πετυχαίνει, κανείς δεν ολοκληρώνει...
“...Γιατί ο έρωτας είναι παιδί της λογοτεχνίας και του ανεκπλήρωτου....”
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Για άλλη μία φορά ένα υπέρχο κείμενο ... αλλά γιατί ο έρωτας συνδιάστηκε με τραγωδίες θάνατο και πόνο και όχι με τα παραμύθια που μεγαλώσαμε ? που ο έρωτας εκπληρώνεται στο τέλος “και ζήσαμε εμείς καλά” ? Με τη Χιονάτη...της Σταχτοπούτα...το Βασιλοπουλο ...το γοβάκι ? Γιατί δεν πέρασε αυτό στο υποσυνείδητό μας ?
Ανεκπλήρωτο που γίνεται. ..απωθημένο ? Τελικά ο έρωτας είναι το απωθημένο μας?
Γιωργο,καλημερα!!Παντα ευστοχος και ευρηματικος χτυπας με τα βελη σου😉😂 το μυαλο μας κι οχι μονο..σημερα μου θυμισες το παρατσουκλι μου,χαρισμα του πεθερου μου παλιου κινηματογραφιστη..Δουλτσινεα!!Να εισαι καλα μου εφτιαξες την μερα!!Καλη συνεχεια!!
Νομίζω πως ο έρωτας , κατά την θεό γωνία, υπήρχε πριν την Αφροδίτη..
Κατά τα άλλα το κείμενο που αναρτήθηκε ήταν χρηστικό, ήταν, μπορώ να πω, επεξηγηματικό, κατατοπιστικό. Εύγε.
Αν δεν κάνω λάθος τα προηγούμενα κείμενα που παραθέτεις στους συνδέσμους πρέπει να τα έχω ήδη διαβάσει.
Θυμάμαι που κάποια στιγμή όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση σε κάποιο από αυτά που είχες δημοσιεύσει παλιότερα ( την εποχή της άλλης σελίδας φαντάσου) , σου είχα γράψει σε σχόλιο ότι αν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να περιπλανηθεί ανάμεσα στις έννοιες , θα μας δώσεις πολύ όμορφα πράγματα.
Μόλις με επιβεβαίωσες. :)
Φυσικά το μοιράζομαι!
Ο έρωτας... επειδή μπορεί να είναι και πάνω απο τον θάνατο... γιατι πάντα σερνει μαζί του... τον δαιμων της απογοητευσεις...που σε οδηγεί στην αυτοχειρια....συνήθως δεν βγαίνει... γιατι τον βάζουμε πάνω απο τον έναν και μοναδικό Θεό... ισοπεδωνοντας πολλές φορές όλα τα Ιερά και οσια καθώς και όλους τους γραφτους και αγραφους νόμους! !!!...και σε αυτή την περίπτωση... έχουμε και ολα αυτά τα αρνητικά αποτελέσματα... που αναφέρονται σαν αληθεινες ιστορίες... η μυθιστορήματα... σίγουρα παντος με την δύναμη της αγάπης.. πάντα μπορεί να ολοκληρωθεί και να εισαστε μαζί για μια ζωή! !!...σίγουρα οι δοκιμασίες θα είναι μεγάλες... αλλα μετα φόβου του ενός και μοναδικού Θεού όλα γίνονται πλέον... και πολλές φορές Χωρίς ακροτητες αλλα και βαρβαροτητες....αγάπη λοιπόν και έρωτας ενας θεός... για να εισαστε κάποτε μαζί! !!...σαν Ενα... και ο ενας να συμπληρωνη τον άλλον....
<<Ο έρωτας και η λογική μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι. Όταν ανατέλλει το ένα, δύει το άλλο.>> Κικέρων
Στην λογοτεχνία. Γιατί στην πραγματικότητα ο Έρωτας μπορεί να ειναι και παιδί της Γνωσης .
αχ....αυτο το ανεκπλήρωτο!!!! πολυ ωραίο κείμενο!! ευχαριστούμε!!
Αρα υποκειμενο αντικειμενο ειμαι εγω,ο ανεκπληρωτος ασυνειδητος ποθος δηλει μια στερηση απουσια,αυτο οι ασκητες της ερημου το ονομαζουν,αγλαισμα θειας χαριτος,και ελκυετε απο καθε διψασμενη και ταπεινη καρδια
Ο έρωτας είναι ζωή!!!!!!!Η ζωή πορεύεται με δημιουργία!!!!!!!Η δημιουργία χαρακτηρίζει την ανθρώπινη οντότητα την οποία επιτυχώς τροφοδοτείτε κύριε Περισανιδη. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Υπέροχο κείμενο.Παντα οι μεγάλοι έρωτες δεν εκπληρωνονται.!!!
Μολις το κοινοποιησα! !!!! Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη! !!!!!!!!!!
Μπορώ να κοινοποιησω,έτσι???
Τελικά , οι μεγαλύτεροι έρωτες ,ειναι οι ανεκπλήρωτοι!
Παρά πολύ ωραίο να είσαι καλά 🌻καληνύχτα!!🌷
Ευχαριστούμε Γιώργο!
Ο έρωτας είναι είναι γιος του πόρου και της πενίας
Συγχαρητήρια. Υπέροχο
Η γέννηση του ερωτα. .
Πολύ ωραίο. Στους μεγάλους έρωτες η πεθάνεις η αναστενεσε
“...Η κακή τέχνη πρέπει να τιμωρείται με πυροβολισμό;...”
Η ιστορία μας ξεκινά το 1883 σε μια μικρή πόλη της Αμερικής με το όνομα Λίντβιλ.
Το Λίντβιλ της επαρχίας του Κολοράντο είχε εκείνη την εποχή μόλις 30.000 κατοίκους, εκ των οποίων οι 29.000 είχαν έρθει στην περιοχή τα τελευταία χρόνια αναζητώντας χρυσό.
Χωρίς διάθεση υπερβολής ήταν ίσως η πιο σκληρή πόλη του Φαρ Ουέστ, που κυριαρχούσαν το αλκοόλ, η χαρτοπαιξία και τα σαλούν και όπου η ζωή κάποιου είχε αξία μόνο αν μπορούσε να τραβήξει ένα όπλο γρηγορότερα από τον αντίπαλό του.
Την πόλη αυτή ταξιδεύοντας στην Αμερική θα επισκεφτεί και ο Όσκαρ Ουάιλντ .
Εδώ ο αστικός μύθος αναφέρει ότι σε κάποιο τοπικό σαλούν, πάνω από ένα πιάνο, είδε την παρακάτω επιγραφή: “Μην πυροβολείτε τον πιανίστα, κάνει ό,τι μπορεί” “Please don't shoot the piano player. He is doing his best” H επιγραφή δεν ήταν χιουμοριστική! Αντίθετα, ήταν μια εντελώς σοβαρή επίκληση προς τους θαμώνες του σαλούν!
O Ουάιλντ έγραψε για το περιστατικό:
“..."I was struck with this recognition of the fact that bad art merits the penalty of death, and I felt that in this remote city, where the aesthetic applications of the revolver were clearly established in the case of music, my apostolic task would be much simplified, as indeed it was..."
Ελεύθερη Μετάφραση:
“...Ξαφνιάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι η κακοτεχνία αξίζει την θανατική ποινή, και αισθάνθηκα ότι σε αυτή την απόμακρη πόλη, όπου στην περίπτωση της μουσικής οι αισθητικές εφαρμογές του περίστροφου είναι ξεκάθαρα καθορισμένες, το αποστολικό μου έργο θα ήταν πολύ πιο απλό, και πράγματι είχα δίκιο...”
Ο χιουμοριστικός προβληματισμός του Όσκαρ Ουάιλντ για το αν η κακή τέχνη πρέπει να τιμωρείται με πυροβολισμό ήταν αυτός που έδωσε ώθηση στο κείμενό του, που γνώρισε τεράστια απήχηση μεταφερόμενο κυρίως από στόμα σε στόμα.
Η επιγραφή αυτή τελικά πάνω από το πιάνο έπιασε και έμεινε! Σχεδόν παντού σήμερα χρησιμοποιείται με την έννοια: "...Δεν φταίει αυτός, κάνει ό,τι μπορεί...."
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας: Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Η σκηνή ξεκινά με τον Al Pacino να ανεβαίνει τα σκαλιά ενός παλιού κτηρίου. Όταν φτάνει έξω από την πόρτα, παίρνει μερικές ανάσες, φτιάχνει το μαλλί, το κουστούμι του και τελικά χτυπάει με το χέρι την πόρτα.
Η πόρτα δεν ανοίγει ολόκληρη γιατί έχει σύρτη και από την εσοχή που δημιουργείται προβάλλει το κεφάλι της Penelope Ann Miller.
Αναγνωρίζει τον Al Pacino και ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη της. Η κάμερα κάνει στροφή και μας δείχνει το πρόσωπο του Pacino που βρίσκεται από την άλλη μεριά της εσοχής.
Αυτός, με μάτια που λάμπουν, αναφωνεί: ...”Έκπληξη!...”
Εκείνη αργά, σχεδόν νωχελικά, με μια αισθαντική φωνή θα του απαντήσει: “...Κοιμόμουν...”
Εκείνος προσπαθεί να διατηρήσει μια έκπληξη στην έκφρασή του, που όμως πια γίνεται φανερά προσποιητή, ρωτά αν μπορεί να περάσει μέσα: “...Σου αγόρασα λίγο τσίζκεϊκ...”
Εκείνη επιμένοντας σε έναν αργό ρυθμό, που όμως είναι κυρίως αυτός που δίνει τον ερωτισμό στο διάλογο, θα του απαντήσει: “...Δεν μ' αρέσει το τσίζκεϊκ...”
Εκείνος θα αγνοήσει την απάντησή της και θα προχωρήσει σε αυτό που τον ενδιαφέρει πραγματικά. Θα επιμείνει: “...Δεν θα ξεκλείδωνες τον σύρτη αν δεν είχες σκοπό να με αφήσεις να μπω!...”
Η Penelope Ann Miller, κουνώντας αρνητικά το κεφάλι, σχεδόν νωχελικά θα του απαντήσει: “...Θα πω όχι Charlie ...”
Ο Al Pacino με ολοφάνερη πια έκφραση προσποιητής έκπληξης την ρωτά: “...Τι μπορώ να κάνω;...”
Για να πάρει την απάντηση σχεδόν ψιθυριστά πια: “...Τι πρόκειται να κάνεις; Θα μου...σπάσεις την αλυσίδα...θα με...κυνηγήσεις γύρω από το διαμέρισμα...θα με... γδύσεις...και θα με...πάρεις στο πάτωμα;...”
Η κάμερα γυρίζει στον Al Pacino, που σχεδόν τραυλίζοντας από ανυπομονησία και ερωτική επιθυμία της απαντά: “...Είμαι...πολύ μεγάλος...για όλο αυτό...”
Εκείνη δεν δείχνει να πτοείται και χωρίς διάθεση να δείξει οίκτο: “...Κρίμα...Αν δεν μπορείς να μπεις...δεν θα με έχεις...”
Στη συνέχεια εκείνη απομακρύνεται από την πόρτα αφήνοντας τον σύρτη ανοιχτό και πηγαίνει προς έναν καθρέφτη, που υπάρχει στο διάδρομο, όπου και κοιτάζεται. Στη συνέχεια αφαιρεί σιγά σιγά τη ρόμπα της κατευθυνόμενη προς την κρεβατοκάμαρά της, ενώ ακούγεται το τραγούδι του Joe Cocker, “ You Are So Beautiful”.
Ο Al Pacino μην αντέχοντας άλλο, παίρνει φόρα και σπάει τον σύρτη ανοίγοντας την πόρτα. Την αρπάζει και την φιλά.
Εκείνη ανταποκρίνεται γεμάτη πόθο, ενώ εμείς συνεχίζουμε να ακούμε το τραγούδι του Joe Cocker και εκείνοι να ανταλλάσσουν φιλιά.
Η σκηνή τελειώνει με την Penelope Ann Miller, με φωνή που λιώνει από ερωτική προσμονή, ενώ ο Pacino την φιλά με πάθος στο λαιμό, να αναρωτιέται:
“...Charlie, where's my cheesecake?...”
Μια από τις πιο ωραίες ερωτικές στιγμές του κινηματογράφου είχε μόλις γεννηθεί.
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας: Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Έντονα εκφραστικά βλέμματα ... εκεί είναι όλη η ουσία .... το όχι με τη γλώσσα γίνεται ναι με τα μάτια ... τώρα εξαρτάται πως και τι βλεπει ο καθένας ....
Μου είχαν λείψει τα κείμενα σου George Perisanidis, υπέροχο!
Τι ταινία!!!!!! Κι ο Al Pacino πρώτος στη λίστα των αγαπημένων μου σταθερά επί δεκαετίες!!!!!!!!!
Πολύ ωραίο φλερτ για τον κινηματογράφο, στην κανονική ζωή όμως αυτός ακριβώς ο τρόπος φλερτ είναι εκείνος που δυσκολεύει τις σχέσεις να εξελιχθούν αφού ο συγκεκριμένος ρόλος της γυναίκας με βάση το κοινωνικό στερεότυπο του θηλυκού, ζητάει τα πάντα , πολλές φορές ακόμη και να μαντέψει τις επιθυμίες της ο σύντροφός της κι αυτό καταλήγει να είναι εξοντωτικό για εκείνον και για εκείνη.
Για εκείνον γιατί πρέπει να μαντεύει τις λύσεις σε όλο και πιο δύσκολους γρίφους, για εκείνη γιατί αν εκείνος "τσιμπήσει " ( και ο ήρωας τσίμπησε) καλείται να εφεύρει όλο και πιο πολύπλοκα ερωτικά τερτιπια για να κρατήσει το ενδιαφέρον του αμείωτο.
Όμορφη σκηνή για ταινία όμως.
...I have travelled across the universe through the years to find her. Sometimes going all the way is just a start...
Το τραγούδι αυτό είναι από τις πιο όμορφες ερωτικές μπαλάντες που έχουν γραφτεί, έχει όμως και μια άγνωστη ιστορία που αξίζει να μαθευτεί.
Η ιστορία μας αρχίζει το 1992, όπου η άγνωστη στο ευρύ κοινό Βρετανίδα τραγουδίστρια Lorraine Crosby θα παρατήσει τα πάντα και θα μετακομίσει στο Los Angeles αναζητώντας την ευκαιρία να πετύχει επαγγελματικά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ο ατζέντης με τον οποίο συνεργάστηκε στην Αμερική θα της προτείνει να πάει στο Ocean Way recording Studios και να κάνει ένα demo. Ο συνθέτης και στιχουργός Jim Steinman αναζητούσε μια γυναικεία φωνή, προκειμένου να κάνει ένα ντουέτο σε ένα τραγούδι που είχε γράψει.
Η Lorraine Crosby πήγε, έγραψε τα γυναικεία φωνητικά και έφυγε. Ο Steinman συνέχισε να αναζητά και να δοκιμάζει γυναικείες φωνές και είναι αρκετές οι τραγουδίστριες που δοκιμάστηκαν για το συγκεκριμένο ντουέτο.
Για την αντρική φωνή επιλέχτηκε ο τραγουδιστής Meat Loaf που εκείνη την εποχή ηχογραφούσε το album: Bat Out of Hell II: Back into Hell.
Ο Meat Loaf θα καθυστερήσει πάρα πολύ να ολοκληρώσει το συγκεκριμένο album. Φήμες κάνουν λόγο για υπερβολικές και ανυπέρβλητες απαιτήσεις που είχε ο τραγουδιστής κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων που είχαν σαν συνέπεια να ξεπεραστεί ο προϋπολογισμός της δισκογραφικής εταιρίας κατά 2 εκατομμύρια δολάρια!
Η Lorraine Crosby θα μείνει συνολικά 6 μήνες στην Αμερική δεν θα πετύχει όμως κάτι αξιόλογο και θα γυρίσει απογοητευμένη και χωρίς χρήματα στην Μεγάλη Βρετανία.
Λίγο μετά από την αναχώρηση της Crosby από την Αμερική οι Meat Loaf και Steinman θα αποφασίσουν ότι η Lorraine έχει κάνει την πιο κατάλληλη γυναικεία ηχογράφηση και θα την επιλέξουν σαν το ντουέτο του Meat Loaf για το τραγούδι.
Ο δίσκος ολοκληρώνεται και ξεκινάνε τα γυρίσματα του video clip του τραγουδιού. Μόνο που υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα...
Η τραγουδίστρια έχει αλλάξει ήπειρο και η δισκογραφική δεν είναι διατεθειμένη να χαλάσει αλλά χρήματα για το συγκεκριμένο album που ήδη έχει ξεπεράσει κατά πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό.
Το πρόβλημα αυτό θα λυθεί κάπως άκομψα...Για τις ανάγκες του video θα προσληφθεί το μοντέλο Dana Patrick που θα προσποιηθεί τα φωνητικά που έχει κάνει η Lorraine.
Το όνομα της Lorraine Crosby θα εξαφανιστεί και από τον τίτλο του τραγουδιού που τελικά θα κυκλοφορήσει ως:
“Meat Loaf - I'd Do Anything For Love (But I Won't Do That)”
Το τραγούδι μαζί με το video clip κυκλοφορεί μέσα στο 1993 και γίνεται τεράστια επιτυχία κατακτώντας την κορυφή των charts σε 28 χώρες.
Η Lorraine Crosby παρακολουθεί με αμηχανία το τραγούδι στο οποίο συμμετέχει στα φωνητικά να καθιερώνεται σαν μια από τις πιο όμορφες ερωτικές μπαλάντες όλων των εποχών και η ίδια να μην αναφέρεται πουθενά!
Ακόμα και στα live για την προώθηση του τραγουδιού στην Αμερική θα χρησιμοποιηθεί μια άλλη τραγουδίστρια η Patti Russo και όχι η Lorraine... “...And I would do anything for love I'd run right into hell and back I would do anything for love I'd never lie to you and that's a fact But I'll never forget the way you feel right now Oh no, no way And I would do anything for love Oh I would do anything for love I would do anything for love, but I won't do that No, I won't do that...”
Ελεύθερη μετάφραση:
“...Και θα κάνω τα πάντα για αγάπη Θα τρέξω μέσα στην κόλαση και πίσω Θα κάνω τα πάντα για αγάπη Ποτέ δεν θα σου πω ψέμματα, αυτό είναι ένα γεγονός Αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω το πως νιώθεις τώρα Ω, όχι, με τίποτα Και θα κάνω τα πάντα για αγάπη Αλλά δεν θα κάνω αυτό Δεν θα κάνω αυτό...”
Ας πάμε και στο κομμάτι που τραγουδάει η Lorraine:
“...Will you raise me up? will you help me down? Will you get me right out of this godforsaken town? Will you make it all a little less cold?
I can do that I can do that
Will you cater to every fantasy I got? Will you hose me down with holy water, if I get too hot? Will you take me places I've never known?
I can do that Oh no, I can do that
I know the territory, I've been around It'll all turn to dust and we'll all fall down Sooner or later you'll be screwing around
I won't do that No, I won't do that...”
Ελεύθερη μετάφραση:
“...Θα με ανεβάσεις? Θα με βοηθήσεις να κατέβω? Θα με πάρεις μακριά από αυτήν την ξεχασμένη απ' τον Θεό πόλη? Θα τα κάνεις όλα λίγο λιγότερο παγερά?
Μπορώ να το κάνω αυτό! Μπορώ να το κάνω!
Θα με κρατάς όταν φοβάμαι? Θα με κρατάς σφιχτά? Μπορείς να βάλεις χρώμα στην ζωή μου? Έχω βαρεθεί το μαύρο και το άσπρο... Μπορείς να τα κάνεις όλα λίγο λιγότερο παλιά?
Μπορώ να το κάνω αυτό! Ω, ω, τώρα μπορώ να το κάνω αυτό!
Θα μου κάνεις μερικά μαγικά με τα ίδια σου τα χέρια? Μπορείς να χτίσεις μια σμαραγδένια πόλη με αυτούς του κόκκους άμμου? Μπορείς να μου δώσεις κάτι που να μπορώ να πάρω σπίτι?
Μπορώ να το κάνω αυτό! Ω, ω, τώρα μπορώ να το κάνω αυτό!...”
Το πραγματικά εκπληκτικό video clip που γυρίστηκε αποτελεί μια λίγο διαφορετική εκδοχή του γνωστού παραμυθιού, “Η πεντάμορφη και το τέρας”.
Η Lorraine Crosby μέχρι και σήμερα παραμένει άσημη ενώ ο Meat Loaf βάσισε μεγάλο μέρος της καριέρας του στην επιτυχία του τραγουδιού.
Θα κλείσω το κείμενό μου με ένα link από μια ζωντανή εκτέλεση του τραγουδιού από την Lorraine Crosby που μπορείτε να την βρείτε στο Youtube και που ως και σήμερα έχει λίγο παραπάνω από 12.000 προβολές.
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας: Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Problem displaying Facebook posts. Backup cache in use.
Type: OAuthException
... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Οδυσσέας Vs Παλαμήδης (Battle)
Ο Οδυσσέας σίγουρα είναι ο πιο διάσημος ήρωας του Ομήρου. Ο Όμηρος έδωσε το όνομα του, στο ένα από τα δύο έπη του. Ο Παλαμήδης πάλι είναι ένας σχετικά άγνωστος ήρωας, που δεν αναφέρεται καθόλου από τον Όμηρο. Οι πηγές από τις οποίες μαθαίνουμε για τον Παλαμήδη είναι ο Γοργίας. ο Ξενοφώντας και οι τραγικοί Αισχύλος και Ευριπίδης.
Για τον Οδυσσέα γνωρίζουμε ότι το όνομά του, ως και σήμερα είναι συνώνυμο της ευφυίας και της εφευρετικότητας. Το «πολυμήχανος» είναι ένας προσδιορισμός που συνειρμικά παραπέμπει αυτόματα στον ήρωα του Ομήρου. Είναι όμως έτσι;
Μήπως υπήρξε ήρωας πιο έξυπνος και εφευρετικός από τον Οδυσσέα; Μήπως μας έχουν παραπλανήσει;
Σε αυτή την άτυπη σύγκριση θα εξετάσουμε τρία χαρακτηριστικά:
- Καλοσύνη
- Εξυπνάδα & Εφευρετικότητα
- Διασυνδέσεις
Ας αρχίσει η μάχη:
- Καλοσύνη
Η καλοσύνη σίγουρα δεν ήταν στα προτερήματα του Οδυσσέα.
Όταν γυρίζει στην Ιθάκη σκοτώνει όλους τους μνηστήρες, πολλοί από τους οποίους το μόνο έγκλημα που είχαν διαπράξει ήταν να τρώνε και να πίνουν στο παλάτι, μειώνοντας την περιουσία του Οδυσσέα.
Ακόμη χειρότερη ήταν η συμπεριφορά του Οδυσσέα απέναντι σ’ έναν φίλο και συμπολεμιστή του, τον Παλαμήδη! Ο Οδυσσέας οδηγούμενος από ζήλια αιχμαλώτισε έναν δούλο των Τρώων που μετέφερε χρυσάφι και τον υποχρέωσε να γράψει ένα σημείωμα στο οποίο φαίνεται πως ο Πρίαμος δωροδοκεί τον Παλαμήδη με αυτό. Στη συνέχεια το έθαψε κάτω από τη σκηνή του Παλαμήδη και ειδοποίησε τον Αγαμέμνονα για την υποτιθέμενη προδοσία.
Ο Αγαμέμνονας διέταξε τη θανάτωσή του με λιθοβολισμό. Για τον λιθοβολισμό του Παλαμήδη παρατάχτηκε μόνο ο στρατός του Αγαμέμνονα και του Οδυσσέα, οι άλλοι άνδρες αρνήθηκαν να πάρουν μέρος και παρακολούθησαν πλημμυρισμένοι με οργή και θλίψη.
Λέγεται ότι τα τελευταία λόγια του Παλαμήδη ήταν προς τον Οδυσσέα: "...Σε λυπάμαι αλήθεια, γιατί εσύ χάθηκες πριν από μένα...".
Ο Παλαμήδης πάλι ήταν ακέραιος και αυτάρκης. Δε χρησιμοποιούσε δούλους και έκανε τα πάντα μόνος του. Πολλές φορές δεχόταν τα πειράγματα των συντρόφων του για την "περίεργη" για την εποχή αυτή συνήθεια. Δε γνωρίζουμε κανένα περιστατικό στο οποίο να αδίκησε κάποιον.
Η αντιδικία του Παλαμήδη με τον Οδυσσέα ξεκίνησε πριν τον Τρωικό πόλεμο.
O Οδυσσέας είχε πάρει χρησμό ότι εάν συμμετάσχει στον Τρωικό πόλεμο θα αργήσει να επιστρέψει στο σπίτι του. Προσπάθησε λοιπόν να αποφύγει την επιστράτευση. Γι’ αυτόν τον λόγο έδινε σε όλους στην Ιθάκη την εντύπωση ότι είχε τρελαθεί.
Ο Παλαμήδης έφτασε στο σπίτι του Οδυσσέα και τον βρήκε να έχει ζέψει το άροτρο του με ένα βόδι και ένα άλογο παράλληλα και να σπέρνει το χωράφι του με αλάτι! Ο Παλαμήδης που είχε καταλάβει το θέατρό του, άρπαξε τον γιο του Οδυσσέα τον Τηλέμαχο και τον έριξε μπροστά στο άροτρο για να τον αναγκάσει να σταματήσει! Ο Οδυσσέας δε συγχώρεσε ποτέ τον Παλαμήδη που τον είχε αποκαλύψει!
- Εξυπνάδα & Εφευρετικότητα
Όπως είδαμε και παραπάνω ο Οδυσσέας ήταν ανώτερος από τον Παλαμήδη σε δολοπλοκία, αλλά όχι σε καλοσύνη. Η εξυπνάδα και η εφευρετικότητα όμως είναι κυρίως το πεδίο στο οποίο ο ήρωας του Ομήρου γνώρισε τη μεγαλύτερη δόξα.
Ας μην ξεχνάμε τον περίφημο "Δούρειο Ίππο" χάρη στον οποίο οι Έλληνες κατέκτησαν την Τροία.
Η ιστορία του "Δούρειου Ίππου" δεν εξιστορείται σε κανένα από τα δύο Ομηρικά Έπη. Στην Οδύσσεια ο Όμηρος περιορίζεται σε μια μικρή αναφορά. Πιο αναλυτική περιγραφή συναντούμε σε κείμενα του Βιργιλίου.
Ο Βιργίλιος λοιπόν, αναφέρει πως η θεά Αθηνά θα συμβουλέψει τον Οδυσσέα να αναθέσει στον Επειό την κατασκευή ενός τεράστιου ξύλινου αλόγου. Το άλογο αυτό ήταν κούφιο στο εσωτερικό και μέσα μπήκαν οι πιο γενναίοι Έλληνες που στη συνέχεια άλωσαν την Τροία. Αν και η ιστορία έχει δοξάσει τον Οδυσσέα για τη σκέψη που είχε, ποτέ δεν υπήρξε δική του αλλά της θεάς Αθηνάς!
Ο Οδυσσέας πάλι σύμφωνα με τον Όμηρο θα λύσει και τα μάγια της Κίρκης που είχε μεταμορφώσει τους συντρόφους του σε γουρούνια, όμως εδώ το βότανο που χρειαζόταν θα του το δώσει ο Ερμής!
Ναι αλλά ο πολυμήχανος Οδυσσέας ξέφυγε από τις Σειρήνες και στη συνέχεια από τα μυθικά τέρατα τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη! Για να το εξετάσουμε και αυτό!
Οι Σειρήνες ήταν νύμφες με φωνές θεϊκές. Με το τραγούδι τους παγίδευαν τους ανυποψίαστους ταξιδιώτες, οι οποίοι πλησιάζοντας ξεχνούσαν τον προορισμό τους και στη συνέχεια κατασπαράζονταν! Όμως και σε αυτή την περίπτωση ο Οδυσσέας είχε ενημερωθεί σύμφωνα με τον Όμηρο από την Κίρκη και είχε προετοιμαστεί κατάλληλα και έτσι έβαλε κερί στα αυτιά των συντρόφων του και ο ίδιος δέθηκε γερά σε έναν στύλο του καραβιού!
Επίσης αναλυτικές οδηγίες - πάλι από τη μάγισσα Κίρκη - είχε πάρει για το πως πρέπει να κουμαντάρει το πλοίο του στο στενό που βρίσκονταν η Σκύλλα και η Χάρυβδη. Στο δε συγκεκριμένο στενό ήξερε από την Κίρκη ότι είναι υποχρεωμένος να θυσιάσει 6 συντρόφους του, για να μπορέσει να περάσει ...το έκανε... και πέρασε με επιτυχία.
Η τελευταία περιπέτεια του Οδυσσέα είναι στο νησί της Καλυψούς όπου καταλήγει μόνος του, αφού όλοι οι σύντροφοί του έχουν πεθάνει. Στην Οδύσσεια αναφέρεται ότι η Καλυψώ τον ερωτεύθηκε και τον κράτησε κοντά της επτά χρόνια.
Η Καλυψώ θέλοντας να κρατήσει για πάντα κοντά της τον Οδυσσέα του υπόσχεται αθανασία! Αλλά αυτός την αρνείται! Θέλει να επιστρέψει στη γυναίκα του και στο Βασίλειό του. Επιλέγει τη θνητότητα και να συνεχίσει να είναι άνθρωπος αντί να γίνει ημίθεος! (Όσο και να το περιεργάζομαι δεν το βρίσκω ιδιαίτερα έξυπνο). Στο τέλος θα τον λυπηθεί η θεά Αθηνά και θα παρακαλέσει τον Δία, να τον βοηθήσει. Εκείνος έστειλε τον Ερμή στην Καλυψώ και τη διέταξε να αφήσει τον Οδυσσέα να φύγει!
Σκόπιμα άφησα για το τέλος ένα πολύ γνωστό άθλο του Οδυσσέα. Η περιπέτεια που είχε με τον Κύκλωπα τον Πολύφημο. Στην περίφημη ιστορία αυτή δε φαίνεται όντως να δέχεται κάποια βοήθεια από μάγισσες ή θεούς.
Ας δούμε τώρα και λίγο τον Παλαμήδη στο πεδίο της εξυπνάδας και εφευρετικότητας.
Ο μύθος λέει ότι είχε φοβερές οργανωτικές ικανότητες! Είναι εκείνος που σχεδίασε ένα οχυρό που προστάτευε τον στρατό από τις επιθέσεις των Τρώων και φρόντιζε για τις ανάγκες του στρατού.
Πριν από κάθε μάχη είναι αυτός που ρύθμιζε τον τρόπο παράταξης των στρατευμάτων και διαμόρφωνε το σχέδιο διεξαγωγής της.
Χάρη στις γνώσεις του πάνω στην Ιατρική βοήθησε στην αντιμετώπιση ενός θανατηφόρου λοιμού και μερίμνησε για την τροφή των στρατευμάτων. Έργο το οποίο είχε ανατεθεί νωρίτερα στον Οδυσσέα, χωρίς εκείνος να καταφέρει κάτι!
Ο Παλαμήδης εφηύρε τα ζάρια και τα πούλια και στη συνέχεια το τάβλι. Η εφεύρεσή του είχε σαν στόχο να περνούν οι άντρες στην Τροία τον ελεύθερο χρόνο τους διασκεδαστικά! Αν κρίνω ότι ακόμα και σήμερα μας αρέσει να περνάμε μέρος από τον ελεύθερο χρόνο μας με το τάβλι, ήταν πολύ πετυχημένη εφεύρεση!
Ακόμη στον Παλαμήδη αποδίδεται η επινόηση του χάρακα και στη συνέχεια η επινόηση του μέτρου και των σταθμών, η αλφαβητική γραφή και η διαίρεση του έτους σε ώρες ημέρες και μήνες!
Ο Παλαμήδης είχε επινοήσει και ένα πρώτο τηλέγραφο... τις φρυκτωρίες! Οι φρυκτωρίες ήταν μικροί πύργοι από ξύλα, τα οποία τοποθετούνταν πάνω σε βουνοκορφές με καλή ορατότητα. Όταν έπρεπε να διαδοθεί ένα μήνυμα, έβαζαν φωτιά στα ξύλα, ούτως ώστε οι φλόγες να γίνονταν ορατές μέχρι την επόμενη φρυκτωρία, που βρισκόταν σε άλλη βουνοκορφή πολλά χιλιόμετρα μακριά.
Έτσι, μέσα από μια αλυσίδα πυρκαγιών, το μήνυμα έφτανε στον προορισμό του. Ασφαλώς, το μήνυμα που συμβόλιζαν οι πυρκαγιές έπρεπε να είναι γνωστό από πριν. Όταν έπεσε η Τροία το μήνυμα της νίκης του πολέμου κατάφερε χάρη στη μέθοδο του Παλαμήδη να διανύσει απόσταση 550 χιλιομέτρων μέσα σε μία νύχτα.
Ο Παλαμήδης υπήρξε εκτός από ιατρός, αστρονόμος, εφευρέτης και άριστος εποποιός. Τα έπη του όμως εξαφανίστηκαν από τους απογόνους του Αγαμέμνονος.
- Διασυνδέσεις
Εδώ τα πράγματα είναι σχετικά απλά και εύκολα. Ενώ ο Παλαμήδης σε καμία πηγή δεν έχει τη βοήθεια των Θεών, ο Οδυσσέας σε πολλές περιπτώσεις έχει τη συμπαράσταση αλλά και καθοδήγηση των Θεών. Πολύ εύκολα μπορούμε να πούμε ότι ο Οδυσσέας υπήρξε πιο αγαπητός στους Θεούς από τον Παλαμήδη. Εκτός από τους Θεούς ακόμα και ο Όμηρος θα γράψει ένα ολόκληρο έπος αφιερωμένο στον Οδυσσέα και δε θα γράψει ούτε μια γραμμή για τον Παλαμήδη. Ο Όμηρος μάλιστα ξεκινά την αφήγηση του Τρωικού πολέμου από τον τελευταίο χρόνο θέλοντας προφανώς να προστατέψει τη φήμη του Οδυσσέα που όπως είδαμε δε θα ήταν ίδια αν ξεκινούσε την αφήγηση νωρίτερα!
Υστερόγραφο
Το κείμενο που διαβάσατε δεν έχει σαν στόχο σε καμία περίπτωση να αποδομήσει τον Οδυσσέα. Αυτό που θέλει να αναδείξει το κείμενο είναι ότι την ίδια εποχή υπήρξε ένας ήρωας τουλάχιστον ισάξιος του Οδυσσέα σε εξυπνάδα και εφευρετικότητα που όμως δεν είχε την ανάλογη υστεροφημία. ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Με άλλα λόγια ο Παλαμηδης είναι ο τύπος του δικαιου έξυπνου και οργανωτικου ανθρώπου ενώ ο Οδυσσέας είναι ο τύπος του λαμογιου βύσματος "ξέρεις ποιος είμαι γω" :-o
Ενδιαφέρουσα ανάρτηση! Μας έβαλες να ψάξουμε και να διαβάσουμε για τον Παλαμήδη.
Έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες. Παλαμήδης και Αχιλλέας είναι και με διαφορά πολύ καλύτερα και ποιοτικά πρότυπα από τον Οδυσσέα. Ο τελευταίος όμως έχει επικρατήσει ελέω Ομήρου, ο οποίος τον έχρισε με την εύνοια των Θεών. Ήταν όμως εύνοια; Ή ήταν επιβεβαίωση μέσω μιας αυθαίρετης θεολογικής δικαίωσης ενός λανθασμένου πρότυπου, ο οποίος ποτέ δεν πήγαινε "με το σταυρό στο χέρι";
Καλημέρα
Σύμφωνα με την Νασα τά ομηρικά έπη περιγράφουν συμπαντικά φαινόμενα και όχι φιλοσοφικά
Ο λόγος που δεν αναφέρει ο Όμηρος το γεγονός με τον Παλαμήδη και το γνωρίζουμε από άλλη πηγή είναι το ότι ο Όμηρος ήταν εγγονός του Οδυσσέα και γιος του Τηλέμαχου.
Ο,τι πιο άσχετο έχω διαβάσει... προφανώς ο γράφων δεν αναλύει τα Ομηρικά Έπη, αλλά κάτι άλλο. Τόσο άσχετο, όσο και ύποπτο.
Δεν έχω διαβάσει ακόμα τα ομηρικά έπη όμως είναι πασιφανές τα μηνύματα που περνάει με την Οδύσσεια με τα δεινά που προκάλεσε ο Οδυσσέας στον εαυτό του και στους συντρόφους του από την αλαζονεία, έπαρση και εγωισμό του. Δεν θα υπήρχε διδακτικό παράδειγμα αν ανέλυε τον καλύτερο ήρωα στην περίπτωση αυτή Παλαμήδη.Αυτός είναι και ο λόγος που ο Όμηρος ασχολείται με ένα τέτοιο χαρακτήρα που αν και χαρισματικός όπως παρά πολλοί άνθρωποι, αδίκησε τον εαυτό του με τους τρόπους του. Αυτό είναι και το διδακτικό μύνημα εν συνεχεία, η μεταμέλεια και η μεταμόρφωση του Οδυσσέα σε ένα καλύτερο πιο μεστό άνθρωπο, πλέον ολιγαρκή και ουσιώδη.
Με μια υποσημείωση ο Οδυσσέας οφείλει την ονομασία του στο ρήμα οδδυσω σομαι που σημαίνει περιπλανωμαι φυσικά ήταν πιο απατεώνας γιατί ακριβώς δεν είχε τις ικανότητες του Παλαμήδη
Το βέβαιο είναι πως ο συγγραφέας,μας έβαλε να μάθουμε τον Παλαμήδη,κ να αναζητήσουμε πηγές σχετικές.Τον ευχαριστούμε.
Ο Οδυσσέας διακρίθηκε ως πολυμήχανος, πανούργος και πονηρός. Δεν διακρίθηκε ούτε για το ήθος του, ούτε για ανιδιοτέλεια και ακεραιότητα. Δική του ιδέα ήταν ο δούρειος ίππος, η ύπουλη παγίδα που έστησαν στους Τρώες για να εισβάλλουν, να λεηλατήσουν και να καταστρέψουν την πόλη και το λαό. Το έκαναν με μεγάλη σκληρότητα. Ο πόλεμος βέβαια δεν έχει ηθική, αλλά αυτοί δεν σεβάστηκαν ούτε τα στοιχειώδη. Ούτε το νεκρό σώμα του Έκτορα, ούτε φυσικά τις γυναίκες και τα παιδιά της Τροίας. Δεν δίστασαν να δολοφονήσουν τον μικρό γιο του Έκτορα και της Ανδρομάχης, ένα μικρό παιδάκι. Κι όλα αυτά δήθεν για χάρη του Μενέλαου που τον εγκατέλειψε η Ελένη! Στην ουσία ήταν πολεμοχαρείς και αλαζόνες, που αναζητούσαν δόξα, πλούτο και εξουσία. Ο Αγαμέμνονας δεν δίστασε να θυσιάσει την κόρη του Ιφιγένεια για να φυσήξει ο άνεμος και να φύγουν τα πλοία. Ο Οδυσσέας ταλαιπωρήθηκε κ περιπλανήθηκε...αυτό ήταν μια μορφή τιμωρίας για τις ραδιουργίες του και τον ανέντιμο τρόπο που έδωσε τη νίκη στους Μυκηναίους. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα... Θυμάμαι όταν κάναμε στο σχολείο Οδύσσεια κ Ιλιάδα, ήθελα να νικήσουν οι Τρώες! Ο Όμηρος, δίνει την εντύπωση ότι εκτιμάει τους Τρώες στην Ιλιάδα, χωρίς βέβαια να το εκφράζει φανερά.
Αληθες.Στου αναυπλιου το παλαμιδι.Φοβερο μυαλο,γιος του ναυπλιου.
Παλάμης λέγοτανε όχι Παλαμήδης
Τι μλκιες διαβάζω ρε π00στη μου και χωρίς καν να σε ακολουθω
View more comments
Πως ο Benjamin Franklin με έναν χαρταετό σκότωσε τους θεούς
Ίσως να μην ξέρεις ότι η ατάκα “...Ο χρόνος είναι χρήμα....” είναι δικιά του ή ότι δεν κατοχύρωσε καμία από τις εφευρέσεις του, γιατί θεωρούσε ότι ανήκουν στο λαό.
Ίσως να μην ξέρεις ούτε ότι υπήρξε πετυχημένος τυπογράφος, πολιτικός και συγγραφέας ή ότι η συμβολή του Franklin στην ανεξαρτησία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι μεγάλη.
Όμως θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι σαν εφευρέτης έφτιαξε το πρώτο αλεξικέραυνο!
Χαρακτηρίστηκε “ο πρώτος μεγάλος Αμερικανός” και αν κατά τύχη σου βρίσκεται χαρτονόμισμα των 100 αμερικανικών δολαρίων, θα δεις και τη μορφή του να σχηματίζει ένα αδιόρατο χαμόγελο.
Είχε χιούμορ, κυρίως στα γραπτά του:
“...Τρεις μπορούν να κρατήσουν ένα μυστικό, αν οι δυο απ’ αυτούς είναι πεθαμένοι...”
και σαν συγγραφέας έχει γράψει κάτι που το ασπάζομαι απόλυτα:
“...Είτε γράψε κάτι που αξίζει να διαβαστεί είτε κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί...”
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.
Ο Κεραυνός
Ως κεραυνός θεωρείται οποιαδήποτε ηλεκτρική εκκένωση συμβαίνει στην ατμόσφαιρα και οφείλεται σε φυσικά αίτια. Σε όλη τη Γη πέφτουν περίπου 100 κεραυνοί το δευτερόλεπτο.
Για πολλά χρόνια το φυσικό αυτό φαινόμενο είχε συνδεθεί πολύ στενά με μεταφυσικές θεωρίες.
Στην Ελληνική Μυθολογία ο Δίας είναι ο κυρίαρχος των κεραυνών της αστραπής. Με την καθιέρωση του Χριστιανισμού πέρασε στις λαϊκές δοξασίες ότι η αστραπή είναι η φωτιά που αφήνει πίσω του το άρμα του Προφήτη Ηλία καθώς διατρέχει τον ουρανό, ενώ η βροντή το κροτάλισμα των ποδιών των αλόγων που σύρουν το άρμα του.
“...Ρίχνει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ κατά του Σατανά...”
Αυτές οι θεωρίες, πολύ λογικά μιας και δεν υπήρχε επιστημονική εξήγηση, ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένες και αποδεκτές ως το 1765, που ο Βενιαμίν Φραγκλίνος κατασκεύασε το πρώτο αλεξικέραυνο.
Benjamin Franklin
Ο Benjamin Franklin γεννήθηκε στη Βοστώνη και ήταν το 15ο παιδί που απέκτησε ο φτωχός κηροποιός Ιωσίας Φραγκλίνος. Οι γονείς του είχαν την οικονομική δυνατότητα να τον στείλουν στο σχολείο μόλις για δύο χρόνια και μέχρι να φτάσει 10 ετών. Στα 13 του μπήκε μαθητευόμενος στο τυπογραφείο του αδελφού του.
Τον ελεύθερο χρόνο του όμως τον πέρναγε με το να μελετάει επιστημονικά και άλλα συγγράμματα και να γράφει σατιρικά δοκίμια και ποιήματα. Στα 17 του χρόνια έπιασε δουλειά ως τυπογράφος στο Λονδίνο, όπου βρέθηκε ύστερα από μια σειρά συμπτώσεων και συγκυριών.
Επιστρέφοντας στη Φιλαδέλφεια μερικά χρόνια αργότερα, ο Franklin συνέχισε το επάγγελμα του τυπογράφου με τη δική του πλέον μικρή επιχείρηση και εξέδωσε την «Εφημερίδα της Πενσυλβανίας», στην οποία δημοσιογραφούσε και ο ίδιος.
Επίσης, κάθε χρόνο εξέδιδε το Poor Richard's Almanack, ένα είδος ημερολογίου με εκλαϊκευμένες επιστημονικές γνώσεις και συμβουλές για την προσωπική επιτυχία του καθενός με γνώμονα τα χρηστά ήθη. Το Αλμανάκ του Benjamin Franklin γνώρισε εκπληκτική επιτυχία!
Στη συνέχεια θα ασχοληθεί ενεργά και με μεγάλη επιτυχία με την πολιτική και τη διπλωματία και θα αποκτήσει δόξα και χρήματα.
Το πραγματικό όμως πάθος του Franklin ήταν οι φυσικές επιστήμες. Οι μελέτες του για τον ηλεκτρισμό άνοιξαν τον δρόμο για την πρόοδο που ακολούθησε στον συγκεκριμένο τομέα.
Ασχολήθηκε κυρίως με τον ηλεκτρισμό, αποδεικνύοντας ότι ο κεραυνός είναι ένα ηλεκτρικό φαινόμενο και όχι η τιμωρία του θεού, όπως ήταν η κοινή αντίληψη ως τότε.
Ένα ηλεκτρικό φαινόμενο, από το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να προστατευτεί με το αλεξικέραυνο, το οποίο και εφηύρε έπειτα από πειράματα.
Το διάσημο πείραμα με τον χαρταετό
Το 1752, λοιπόν, ο Benjamin Franklin θα πετάξει τον διασημότερο χαρταετό στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Τον χαρταετό με τον οποίο απέδειξε ότι ο κεραυνός δεν είναι η τιμωρία του θεού, αλλά στατικός ηλεκτρισμός.
Είχε άρχισε τα πειράματα με αστραπές από το 1749 και πολλά από αυτά ήταν ακόμα και επικίνδυνα για την ίδια του τη ζωή!
Τελικά τα κατάφερα ύστερα από προσπάθειες, που κράτησαν παραπάνω από τρία χρόνια.
“...Το να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, σημαίνει να μη σταματάς ποτέ να προσπαθείς...” ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Αν βρισκόταν και τρόπος να αποθηκευτεί αυτή η ηλεκτρική ενέργεια του κεραυνού, πολλά θα είχαν αλλάξει.
...οι εμπορικές σχέσεις και συναλλαγές βασίζονται στη δυσπιστία...πόσο δίκιο είχε!
Πρωτοπόρος εκφραστής του καπιταλιστικού πνεύματος ο Φραγκλίνος και άρρηκτα συνδεδεμένο το όνομά του με τη θεωρία του Βέμπερ πέρι καπιταλισμού.
Στην κβαντική θεωρία, όλα είναι ενεργεια
View more comments
Οργανικοί αλγόριθμοι αναπαραγωγής ή αλλιώς you're the best big brother, I could've ever asked for!
Πριν λίγες μέρες ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ έβγαλε μία ανακοίνωση, στην οποία ήταν απολογητικός για τις 6 ώρες που είχαν "πέσει" το Facebook, το Instagram, το WhatsApp και άλλες εφαρμογές που ανήκουν στον όμιλό του. Κάτω από την ανάρτηση του τα σχόλια χιλιάδες. Ένα από αυτά με έκανε πραγματικά να γελάσω. Ένας χρήστης του έγραφε:
- Please don't buy p*rn hub.
Ένα σχόλιο που πέρα από την χιουμοριστική διάθεση δείχνει και πόσο δημοφιλές έχει γίνει στην εποχή μας το πορνό. Και αν δεν σας πείθει ένα χιουμοριστικό σχόλιο, τότε ίσως σας πείσει η επισκεψιμότητα.
Μόνο το p*rn hub επισκέπτονται καθημερινά γύρω στους 115 εκατομμύρια χρήστες και το 2019 είχε συνολική επισκεψιμότητα 42 δισεκατομμύρια χρήστες και 39 δισεκατομμύρια αναζητήσεις. Και είναι απλώς η δημοφιλέστερη από χιλιάδες άλλες σελίδες με παρόμοιο περιεχόμενο. Για να ρίξουμε όμως και μια ματιά στις δημοφιλέστερες αναζητήσεις των χρηστών στο p*rn hub.
Πρώτο στη λίστα με τις δημοφιλέστερες αναζητήσεις για το 2019 συναντάμε το "Japanese" και έβδομο στη λίστα το Step Mom, με την δεκάδα να συμπληρώνουν κλασικές αναζητήσεις.
Την επόμενη χρονιά κάτι φαίνεται ότι άλλαξε. Στην 4η θέση ανέβηκε η αναζήτηση Step Mom, στην 5η θέση step sister, στην 6η θέση mom, επίσης λέξεις κλειδιά όπως step dad, step daughter κτλ. είναι επίσης σχετικά ψηλά στη λίστα με τις δημοφιλείς αναζητήσεις.
Η βιομηχανία του πορνό, αντιλαμβανόμενη τη νέα αυτή τάση του κοινού, δημιούργησε πολλά κανάλια με αποκλειστικά τέτοιο περιεχόμενο, τα οποία και γνώρισαν αμέσως τεράστια επιτυχία.
Αιμομιξία
Από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης η αιμομιξία περιγράφεται ως πράξη αμαρτωλή και γι' αυτό καταδικάζεται. Υπάρχει η ιστορία της αιμομικτικής ένωσης του Λωτ με τις κόρες του μετά την καταστροφή των Σοδόμων. Οι κόρες του Λωτ πότισαν με κρασί τον πατέρα τους και κοιμήθηκαν μαζί του για να συλλάβουν παιδιά, επειδή φοβήθηκαν ότι θα έμεναν άγαμες στην έρημη γη που κατοικούσαν. Τα παιδιά τους θεωρήθηκαν εχθροί του Ισραήλ και απαγορευόταν κάθε επαφή μαζί τους.
Αν είμαστε, όπως όλο και πιο έντονα μας λέει η επιστήμη σήμερα, οργανικοί αλγόριθμοι αναπαραγωγής, ίσως ο κυριότερος λόγος που η αιμομιξία ήταν ακόμα και από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης απαγορευμένη, να είναι οι μεγάλοι κίνδυνοι που υπάρχουν αν προκύψει τεκνοποίηση.
Βρετανοί επιστήμονες, από τα πανεπιστήμια του Λιντς και του Μπράντφορντ, πρόσφατα μελέτησαν 13.500 περιπτώσεις αιμομιξίας, γεννήσεων παιδιών δηλαδή που προέκυψαν από αδέλφια ή πρώτα ξαδέλφια και διαπίστωσαν ότι τα παιδιά αυτά παρουσιάζουν περισσότερα οργανικά προβλήματα και ανωμαλίες σε σχέση με τον μέσο όρο του πληθυσμού.
Οι κίνδυνοι, που παρουσιάζονται σε τέτοιου αποτελέσματος παιδιά, αφορούν κυρίως το νευρικό σύστημα, τον εγκέφαλο και την καρδιά, ενώ το ποσοστό το βρέφος να μην επιβιώσει είναι διπλάσιο από τον μέσο όρο. Αν δε η μητέρα έχει ξεπεράσει το 34ο έτος, τότε τα ποσοστά εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα ύψη.
Η διαπίστωση των επιστημόνων ήταν η αυτονόητη. Δεν είμαστε Φαραώ και γαλαζοαίματοι βασιλιάδες, να κάνουμε παιδιά με συγγενείς μας. Απαγορεύεται σε στενούς συγγενείς να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, διότι οι χρωμοσωματικές ανωμαλίες είναι μεγάλες και σοβαρές.
Η σύγχρονη οικογένεια
Σήμερα, με το προσδόκιμο ζωής πια να ξεπερνά τα 80 και με τους περισσότερους γάμους να ξεκινούν κοντά στα 30, έχουμε σε πολλές περιπτώσεις την κατάρρευση του πρώτου γάμου και λίγα χρόνια μετά την δημιουργία μιας δεύτερης οικογένειας.
Τόσο η γυναίκα όσο και ο άντρας κουβαλούν μαζί στον δεύτερο αυτό γάμο τα παιδιά από τον πρώτο. Η μητριά, ο πατριός, η θετή κόρη και ο θετός γιος, η θετή αδερφή και ο θετός αδερφός έχουν αυξηθεί δραματικά σήμερα σε σχέση με άλλες εποχές.
Το ταμπού της απαγορευμένης σχέσης εδώ είναι ελαφρύτερο από αυτό της αιμομιξίας και έτσι όλο και περισσότεροι άνθρωποι φαντασιώνονται μία τέτοια σεξουαλική συνεύρεση.
Και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, το πορνό ήταν απλά μερικά χρόνια πιο "μπροστά" από την κοινωνία μας. Χρειαζόμασταν μόνο μερικά χρόνια να παραδεχτούμε τους ενδόμυχους πόθους μας και να τους αποδεχτούμε.
Δε γνωρίζω αν στο μέλλον οι οικογένειες εξελιχθούν όπως στις ταινίες πορνό σήμερα, όμως αν γίνει θα το έχουμε δει πρώτα σε τσόντες. ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Έχω πάθει σοκ
It's strong but it's really!
Ανθρώπινη κατάντια από τη μια...... Αβάσταχτη μοναξιά από την άλλη.... Λυπηρά και τα δυο😢😢😢 πως καταντησανε οι άνθρωποι??? Και καλά οι υπόλοιποι λαοί λίγο έως πολύ την απόμακρη και σχεδόν ρομποτική ζωή την είχαν στο πραγραμμα τους χρονια δουλεύουν ασταμάτητα 11 μήνες τον χρόνο κοιμούνται από της 9 και δουλειά δουλειά δουλειά ραντεβού ακόμη και για απλή επίσκεψη στο σπίτι τους.... Εμείς??? Εμεις που κάθε αυλή είχε γιορτή όλο το χρόνο πως το επιτρέψαμε αυτό? Που κάθε Σ/Κ ήταν αργία πως το ανεχόμαστε αυτό? Που οι άνθρωποι δεν ζούσαν χωρίς αγκαλιά? Χωρίς επαφή? Χωρίς γέλια όχι απλά χαμογελα πως το φτάσαμε εδώ??? Ποιος είναι ο φόβος τελικά? Το να μην πεθάνω? Ηηη Το να ζήσω έναν αργό θανατο??? Γιατι θάνατος είναι κι ας έχουν αντίθετη άποψη αρκετοί δεν με νοιαζει....
Και να ήταν μόνο αυτό... Όμορφα κορίτσια που βιάστηκαν προεφηβες η έφηβες απ' τον ίδιο τους τον πα-τέρα ή πατριό; Πασίγνωστη η υπόθεση Τζολί - Γιον Βοιτ (ναι την βίαζε επανειλημμένα) Τα σύνδρομα του Οιδίποδα και της Ηλέκτρας ξέρετε δεν βγήκαν έτσι τυχαία. Αυτά που έδειχνε πχ ο Κοκκινόπουλος πραγματικότατα ήταν, το είπε πρόσφατα, με μικροαλλαγές για να μην φωτογραφίζονται.
Το λυπάμαι γενικώς είναι λίγο.
ωχ
Μα είναι το αρχέγονο ένστικτο το οποίο επειδή ο άνθρωπος ζει με λάθος τρόπο έχει εξελιχθεί ως διαστροφη και φυσικά αρχίζουν οι αιμομιξιες οι κοπρολαγνειες σοδομισμοι και χίλια δυο τρελλα ξι απ την στιγμή που άρχισε η εμπορευματοποιηση του έρωτα όλα πήγαν στραβά ο Νίτσε είχε πει ότι η μονογαμια είναι μια παράνοια όταν αγκαλιάζεις την κοπελλα σου να την φιλήσεις ερωτικά σκέφτεσαι την ξαδέλφη της την φίλη της επίσης οι θρησκείες παίζουν αρνητικό ρόλο με τις ανυπόστατες απαγορεύσεις πάντως μπράβο για το άρθρο εξαιρετικό
Έτσι είναι απολύτως
Σοκαριστικο....
ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΦΌΜΕΝΑ ΔΕΝ ΣΥΝΑΔΟΥΝ ΜΕ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.
"δείχνει και πόσο δημοφιλές έχει γίνει στην εποχή μας το πορνό" Mπρο, πάντα ήταν δημοφιλής οι τσόντες.
View more comments
Η τεχνητή νοημοσύνη χρησιμοποιώντας εξελιγμένους αλγορίθμους στο άμεσο μέλλον θα αντικαταστήσει, σε κάποια επαγγέλματα, την ανθρώπινη εργασία. Ας δούμε μερικά από αυτά
- Οδηγοί (Ταξί, Λεωφορεία, Φορτηγά κτλ.). Ήδη υπάρχουν αυτοκίνητα με τεχνολογία αυτόνομης οδήγησης. Ο αλγόριθμος που αναλαμβάνει την οδήγηση του οχήματος είναι ήδη πολύ καλύτερος από τον καλύτερο οδηγό του κόσμου. Σε ένα χρονικό ορίζοντα το πολύ 20 χρόνων, είναι μεγάλη η πιθανότητα όλα τα επαγγελματικά οχήματα να οδηγούνται από αλγορίθμους. Και ίσως όχι μόνο τα επαγγελματικά οχήματα, αλλά στο μέλλον να είναι ακόμα και παράνομο να οδηγούν οι άνθρωποι!
- Εργάτες (Χειρωνακτικές εργασίες)
Σε ένα χρονικό ορίζοντα 20 χρόνων, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι εργάτες να έχουν αντικατασταθεί από ρομπότ, που δεν θα έχουν ανάγκη από διάλειμμα, δεν θα κουράζονται ποτέ και το σπουδαιότερο δεν θα κάνουν λάθη, μιας και θα εκτελούν με ακρίβεια την αποστολή που τους έχει ανατεθεί. Το πιο πιθανό είναι να περάσουμε σε μια φάση υπερπαραγωγής προϊόντων, τα οποία θα έχουν ελάχιστο κόστος σε σχέση με σήμερα. Όλα τα εργοστάσια θα λειτουργούν 24 ώρες αδιάκοπα και με χιλιάδες εργάτες-ρομπότ που δεν θα απεργούν ποτέ.
- Οικονομολόγοι, Χρηματιστές και Τραπεζίτες (και Δημόσιοι Υπάλληλοι)
Ήδη το μεγαλύτερο μέρος των προβλέψεων και αναλύσεων της αγοράς γίνεται από αλγορίθμους. Ακόμα και ο πιο έμπειρος χρηματιστής δεν μπορεί να συναγωνιστεί πια τους αλγορίθμους πρόβλεψης, που έχουν ήδη καταλάβει την αγορά αυτή. Η δαιδαλώδης γραφειοκρατία θα εξαφανισθεί ολοκληρωτικά την ημέρα που έξυπνοι αλγόριθμοι θα καταλάβουν το Δημόσιο τομέα ολοκληρωτικά, έτοιμοι να σε εξυπηρετήσουν 24 ώρες την ημέρα, χωρίς να παραπονιούνται και χωρίς να δυσανασχετούν.
- Δικηγόροι, Δικαστές και Αστυνομικοί
Ήδη εξελιγμένοι αλγόριθμοι αναζήτησης μπορούν μέσα σε μερικά λεπτά να εντοπίσουν περισσότερα νομικά προηγούμενα και νόμους, από ότι ένας δικηγόρος σε όλη του τη ζωή. Επίσης, σύντομα σαρωτές εγκεφάλου θα μπορούν να αποκαλύψουν ψέματα και απάτες μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.
- Δάσκαλοι και Καθηγητές (Εκπαιδευτικοί)
Οι ψηφιακοί δάσκαλοι θα μπορούν να καταγράφουν κάθε απάντηση που έχει δώσει ο μαθητής και τον χρόνο που χρειάστηκε για να την δώσει. Με τον καιρό θα εντοπίζουν τις ιδιαίτερες αδυναμίες του και τα δυνατά του σημεία. Θα είναι σε θέση να του διδάξουν οποιοδήποτε μάθημα, προσαρμόζοντας το στον τρόπο που ταιριάζει καλύτερα στην προσωπικότητά του. Και οι συγκεκριμένοι ψηφιακοί δάσκαλοι δεν θα χάνουν ποτέ την υπομονή τους, δεν θα φωνάζουν και θα είναι διαθέσιμοι όλες τις ώρες και τις ημέρες.
- Γενικοί Ιατροί, Χειρουργοί και Φαρμακοποιοί
Ο ψηφιακός ιατρός θα γνωρίζει τέλεια ολόκληρο το γονιδίωμα του κάθε ασθενή, αλλά και το ιατρικό του ιστορικό μέρα προς μέρα. Επίσης, το γονιδίωμα και το ιστορικό των γονιών του ασθενή, των αδερφών του, των ξαδέρφων του, μέχρι και των γειτόνων και φίλων του. Ο Ψηφιακός Ιατρός θα έχει άμεση ενημέρωση αν την ίδια μέρα σε κάποιο μέρος του πλανήτη παρατηρήθηκε κάτι ασυνήθιστο ή αν σε κάποια γωνιά του κόσμου έχει ξεσπάσει κάποια επιδημία. Δεν θα είναι ποτέ κουρασμένος, πεινασμένος ή άρρωστος και θα μπορεί να σου διαθέσει όλο τον χρόνο που απαιτείται.
Ακόμα χειρότερο ίσως είναι το μέλλον των Ιατρών που ειδικεύονται στη διάγνωση ασθενειών. Σε πρόσφατο πείραμα, ένας αλγόριθμος διέγνωσε σωστά το 90% των περιπτώσεων καρκίνου του πνεύμονα, ενώ οι άνθρωποι - ιατροί είχαν αντίστοιχο ποσοστό επιτυχίας περίπου κοντά στο 50%.
Και σαν να μην έφθανε αυτό, για τους Φαρμακοποιούς είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Το 2011 άνοιξε στο Σαν Φρανσίσκο φαρμακείο επανδρωμένο με ένα μόνο ρομπότ. Όταν φτάνει στο φαρμακείο ένας άνθρωπος, το ρομπότ παίρνει τις συνταγές του πελάτη, καθώς και λεπτομερείς πληροφορίες για άλλα φάρμακα που μπορεί να παίρνει και για πιθανές αλλεργίες του. Το ρομπότ εξασφαλίζει ότι τα νέα φάρμακα δεν θα επιδρούν αρνητικά στα άλλα φάρμακα που ήδη χορηγούνται στον ασθενή και στη συνέχεια του δίνει το κατάλληλο φάρμακο. Στο πρώτο χρόνο λειτουργίας του το ρομποτικό φαρμακείο χορήγησε 2 εκατομμύρια συνταγές, χωρίς ούτε ένα λάθος. Κατά μέσο όρο οι άνθρωποι - φαρμακοποιοί κάνουν λάθος στο 1.7%, που αντιστοιχεί σε 50 εκατομμύρια συνταγές μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Υπάρχει λύση;
Ακόμα και αν πιστεύεις ότι το κείμενο που διάβασες είναι εξωπραγματικό, ακόμα και αν δίνεις μικρές πιθανότητες σε ένα τέτοιο σενάριο, δεν πρέπει να προετοιμαστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα; Αλλιώς πολύ φοβάμαι ότι η λύση που θα προκύψει, όσο δεν αναγνωρίζουμε τον κίνδυνο και όσο εθελοτυφλούμε ότι ελέγχουμε την κατάσταση, θα είναι η χειρότερη δυνατή.
Η χώρα μας, αν καταφέρει να αντιληφθεί γρήγορα τις νέες συνθήκες που θα διαμορφωθούν στην εργασία η ολοένα και αυξανόμενη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης και των αλγορίθμων, θα έχει ίσως ευκαιρίες που αυτή τη στιγμή ούτε να τις φανταστούμε δεν μπορούμε!
Αν στο άμεσο μέλλον τα περισσότερα σημερινά επαγγέλματα δεν θα τα ασκούν άνθρωποι, αλλά αλγόριθμοι, θα υπάρξουν ανάγκες για νέα επαγγέλματα. Ποιά θα είναι αυτά; Πώς μπορούμε να προετοιμαστούμε καλύτερα για το νέο μέλλον; Για να προβλέψουμε οποιοδήποτε μελλοντικό επάγγελμα, θα πρέπει να βασιστούμε σε έναν και μόνο συλλογισμό: Σε τι θα είμαστε ικανότεροι από τους αλγορίθμους;
Ο Ίλον Μασκ, σε ένα video που είδα πρόσφατα, κάνει λόγο για μια ανθρωπότητα που θα βγει σε σύνταξη και μιλά για την ανάγκη καθιέρωσης μηνιαίου επιδόματος! Πριν φτάσουμε εκεί, μήπως υπάρχουν ακόμα περιθώρια να κάνουμε άλλες επιλογές;
Y.Γ. 1
Το παραπάνω κείμενο δεν έχει σαν στόχο να δημιουργήσει επιπλέον άγχος σε παιδιά και γονείς. Όμως επειδή ακριβώς πρόκειται κυρίως για το μέλλον των παιδιών μας, ας μην παίξουμε με αυτό.
Φοβάμαι ότι πολύ σύντομα η εκπαίδευση που λαμβάνουν τα παιδιά μας από τα σχολεία και από τα πανεπιστήμια θα είναι ήδη εντελώς παρωχημένη. Στα σχολεία πρέπει να αλλάξει το μάθημα του Επαγγελματικού Προσανατολισμού και να στραφούν κυρίως στα επαγγέλματα που θα γεννηθούν στο άμεσο μέλλον.
Προτείνω πολύ άμεσα να λειτουργήσει Υπουργείο Μελλοντικής Εργασίας και Εκπαίδευσης (Ο τίτλος είναι δικός μου, μπορεί να ονομάζεται και διαφορετικά, δεν παίζει κανένα ρόλο!). Ένα υπουργείο που θα έχει αποκλειστικά σαν αντικείμενο το πως η χώρα μας θα εκμεταλλευτεί τις νέες ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν σύντομα στη νέα εποχή.
Ένα τέτοιο υπουργείο μπορεί να διοργανώνει συνέδρια σε τακτικά χρονικά διαστήματα, με τη συμμετοχή των κορυφαίων επιστημόνων για τη χάραξη μιας πολιτικής στην εκπαίδευση και στη συνέχεια στην εργασία, για να μην μείνουμε απλοί θεατές στο νέο κόσμο που έρχεται.
Ακόμα δεν έχει χαθεί τίποτε, υπάρχει χρόνος, αλλά θα πρέπει να ξεκινήσουμε άμεσα!
Y.Γ. 2
Ένα πολύ δημοφιλές πιθανό σενάριο, αν αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν χωρίς να αντιδράσουμε, ισχυρίζεται ότι ο Homo Sapiens θα ασχολείται όλο και λιγότερο με το μέλλον του, απορροφημένος στο netflix, στα video games και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Παράλληλα κάποιοι λίγοι ισχυροί και πλούσιοι (τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς θα είναι έτσι) θα εξελιχθούν σε κάποιο νέο είδος ανθρώπου, που ήδη έχει όνομα στις επιστημονικές κοινότητες και το ονομάζουν Homo Deus (Άνθρωπος - Θεός).
Ο Homo Deus στην καλύτερη περίπτωση θα φερθεί στον πρόγονο των Homo Sapiens (εμάς δηλαδή), όπως φερόμαστε εμείς στα ζώα, στη χειρότερη περίπτωση μπορεί και να αποφασίσει ότι είναι περιττός στον πλανήτη.
Πολλοί επιστήμονες μιλάνε ήδη ανοιχτά ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι ο Νούμερο Ένα κίνδυνος για την ανθρωπότητα. Θα τους ακούσουμε πριν να είναι αργά;
Υ.Γ. 3
Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο βαθμός αξιοπιστίας ενός κειμένου είναι ανάλογος της αποδοχής του. Αν με κάποιο τρόπο συμμερίζεσαι τις ανησυχίες που διατύπωσα, άφησε ένα σχόλιο ή κάνε μια κοινοποίηση.
Πηγές: Homo Deus. Μια σύντομη ιστορία του μέλλοντος - Harari Yuval Noah, Συνέντευξη στο CNBC - Elon Musk ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Ο νούμερο ένα εχθρός της ανθρωπότητας είναι ο εαυτός της. Με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ακόμα στο μεσαίωνα, την τεχνοφοβία και την άρνηση της επιστήμης οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο και την κατάρρευση και όχι λόγω της ΤΝ, αλλά της δικής μας ανεπάρκειας. Κανένα εργαλείο, όσο τέλειο και να ναι, δε πρόκειται να μας γλυτώσει από τον χειρότερο - ζωικό - εαυτό μας. Το πρόβλημα δεν είναι η αντικατάσταση ανθρώπων από ΤΝ και ρομπότ στην εργασία, αλλά η σύνδεση της εργασίας με το βιοπορισμό και την επιβίωση. Το συγκεκριμένο κοινωνικό μοντέλο είναι μεσαιωνικού τύπου, πλήρως παρωχημένο πια αλλά χωρίς πρακτική εναλλακτική. Δυστυχώς τα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα της ανθρωπότητας (όπως φόβος του αύριο, φόβος του θανάτου, ανάγκη για εξουσία) αποτελούν την πιο σημαντική τροχοπέδη για την εξέλιξη της κοινωνίας στο επίπεδο που αρμόζει στη νοημοσύνη της και όσο αρνούμαστε την αντιμετώπισή τους μέσω κατάλληλης παιδείας θα βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά σε αδιέξοδα. Προσωπικά δεν με ανησυχεί η ΤΝ ως μελλοντική τεχνολογία. Αυτό που με ανησυχεί είναι η εμμονή των κοινωνικών και οικονομικών μοντέλων στην εργασία ως μέσο επιβίωσης. Δεν είναι τυχαία η αναφορά αρκετών πια ειδικών (και μη) στο βασικό εισόδημα για όλους, καθώς βλέπουν το τσουνάμι της ανεργίας να έρχεται στον ορίζοντα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το υπάρχον οικονομικό και κοινωνικό στάτους στις ανεπτυγμένες χώρες.
Ναι άλλωστε λίγοι άνθρωποι θα υπάρχουν στον πλανήτη, οπότε όσοι απομείνουν απλά θα κάνουν διακοπές. Τώρα τα προϊόντα και ότι άλλο φτιάχνουν τα ρομπότ δεν ξέρω ποιος θα τα καταναλώνει, αλλά θα πρότεινα αντί για όλα αυτά να έκαναν ρομπότ πυροσβέστες ή κάτι άλλο. Αλλιώς αντίο ανθρωπότητα... Καλώς ήρθες ρομπότητα.. Και οι έξυπνοι που θα φτιάξουν όλα αυτά πρώτοι θα την πληρώσουν.. Θα χάσουν την ευτυχία της κακοποίησης και καταστροφής των ανθρώπων και την ηδονή της εξουσίας πάνω της. Στα ρομπότ δεν θα περνάνε αυτά. Δεν θα έχουν συναισθήματα, ούτε φόβο, ούτε έλεος.
Η επαφή με έναν άλλο άνθρωπο και η ευελιξία του ανθρώπινου μυαλού δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κανέναν αλγόριθμο.
Τον προτελευταίο λόγο στην εξέλιξη και ιστορια του ανθρώπου επάνω στην Γη, τον έχει η Φύσις για τα όντα της. Τον δε τελευταίο, τον έχει ο Δημιουργός της... Από αυτά τα δύο θα αντλήσει ο άνθρωπος σοφία - με όλα τα λάθη του - για την πορεία του στον κόσμο μέσα, γιατί η παρουσία του έχει κάποιον λόγο, που φαντάζομαι ότι δεν τον γνωριζουμε.
θαμεινουν ελαχιστοι ανθρωποι και θα γινουν στο τελος αιμομικτες με προβληματα υγειας .στο τελος η ανθρωποτητα θα χαθει τελειως απο την γη .και οι λιγοι θα ειναι ελενχομενοι και εξολοθρευσιμοι ...
Ποιός αλγόριθμος θα διδάξει : αυτοθυσία, φιλότιμο, στοργή, έλεος, αγάπη, καλοσύνη, συγχωρητικότητα ; Ο νέος μετα-άνθρωπος θα είναι ένας αναβαθμισμένος ψηφιακά αιχμάλωτος, γενετικά τροποποιημένος, τηλεκατευθυνόμενο υβρίδιο, προγραμματιζόμενος, δίχως θέλημα σαν μια υπάκουη μηχανή. Θα δέχεται αδιαμαρτύρητα, για το "καλό" του, ότι συμφέρει στην εκάστοτε εξουσία! Μόνο που τελικά δίχως ελευθερία, γνώμη και κρίση δεν θα είναι Άνθρωπος αλλά ρομπότ! Ετοιμαζόμαστε για την ”Νέα Εποχή" της "Νέας Τάξης" που θα είμαστε νούμερα και όχι ελεύθερες προσωπικότητες! Καλώς ήρθαμε στην εποχή του Όργουελ και του μεγάλου αδελφού....!
Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει μια ουσιαστική ανθρώπινη επαφή. Η επικοινωνία στηρίζεται σε κάτι αμφίδρομο , δεν είναι απλή ανταλλαγή πληροφοριών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μοναδική σχέση δασκάλου-μαθητή. Οι ρόλοι εναλλάσσονται και εξελίσσονται και οι δύο. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι μαγική. Τα μάτια των παιδιών και του δασκάλου λάμπουν, κάτι αιωρείται. Η λαχτάρα για μάθηση, ο πνευματικός έρωτας...πολλά . Η κιναισθητικη αγωγή περιλαμβανει στιγμιαίες αποφάσεις που βασίζοναι στην ενσυναίσθηση του δασκάλου. Αυτή δεν υφίσταται στην τεχνητή νοημοσύνη. όσες μετρήσεις κι αν κάνει ένα ρομποτ δεν μπορεί στιγμιαία να νιώσει αυτό που θέλουν τα παιδιά, αυτό που θα προωθήσει την μάθηση. Στο CALL ( Computer Assisted Language Learning ) υπάρχουν άπειρα προγραμματα και τεχνικές που μπορούν να βοηθήσουν την μάθηση με ευχάριστο τρόπο. Όλα αυτά όμως επικουρικά. Η βιωματική μάθηση θέλει λαχτάρα να αρπάξεις οτιδήποτε γεννά το παιδί και να το προσαρμόσεις να χτίσετε μαζί παραδείγματα και άλλα πολλά. Κανένας υπολογιστής δεν ξεγεννα. Ενώ η μαιευτική μέθοδος του Σωκράτη όταν εφαρμόζεται με αριστοτεχνικό τρόπο από έναν αληθινό δάσκαλο, κάνει θαύματα. Χτίζει αυτοπεποίθηση και αφυπνίζει την συνείδηση. Ένα ρομπότ δεν μπορεί να εμπνεύσει, δεν έχει χιούμορ και τα παιδιά τα νιώθουν όλα ακόμη και την ομορφιά της ατέλειας. Πόσο χαίρονται τα παιδιά όταν κάνουν την δασκάλα να γελάσει, να συγκινηθει, να πανηγυρίσει μαζί τους. Αισθάνονται τα πάντα ακόμη και η θλίψη ή μια ασθένεια του δασκάλου διδάσκει και τις 2 πλευρές την ιερότητα του χώρου που λέγεται σχολείο, τάξη και την ομορφιά της στιγμής. Ότι άσχημο, στάσιμο, ανιαρό, απωθητικο μέχρι και εγκληματικό συμβαίνει στα σχολεία είναι όταν λειτουργούν όλα ξερά, μηχανικά, ως ανταλλαγή πληροφοριών, γνώσεων που και ένα κομπιούτερ θα μπορούσε να παρέχει. Ακόμη και οι διαδραστικοί πίνακες μπορούν να γίνουν εκτρώματα με λάθος χρήση. Το μέσο είναι Μέσο τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί προωθητικα χρησιμοποιείται. Η ουσία όμως είναι μια Η Αγάπη Για αυτό που δημιουργείς Η Αγάπη Για τα παιδιά συνδημιουργους σου Αυτό δεν μπορεί να δοθεί από κανένα μηχάνημα χωρίς συνειδητότητα. Επέλεξα για παράδειγμα το επάγγελμα του δασκάλου γιατί όλοι έχουμε υπάρξει και δάσκαλοι και μαθητές και συνεχίζουμε ακμαίοι ελπίζω. Άλλωστε αυτό είναι η ζωή ένα αιώνιο σχολείο. Δεν βλέπω δυσοίωνο κανένα μέλλον, εμπιστεύομαι τα παιδιά , βρίσκουν λύσεις στις παραφροσύνες των μεγάλων. Δεν φοβάμαι καμια τεχνητή νοημοσυνη, η χρήση της είναι που μας ανησυχεί και δικαιολογημένα Όμως επειδή όλοι είμαστε παιδιά κατά βαθος, μένει απλά να μας δούμε.
Οι ικανότητες που πρέπει να χτίσει, ένας νέος σήμερα, είναι 1. η δυνατότητα να μαθαίνει νέα πράγματα, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του, 2. να μπορεί να λειτουργήσει σαν μέλος μιας ομάδας εργασίας, και αν θέλει να εξελιχθεί, 3. πρέπει να αναπτύξει την ικανότητα ηγεσίας (Σχόλιο σε σχετική ερώτηση του πρώην CEO της εταιρείας που εργάζομαι). Πολλά από τα επαγγέλματα του μέλλοντος δεν υπάρχουν ακόμη (ίσως πάνω από το 60%). Πριν 40 χρόνια στο χωριό μου 1700 κάτοικοι παρήγαγαν λιγότερα, από τους 6 μεγάλους αγρότες που δρουν σήμερα. Επαγγέλματα υγείας και παραϊατρικά δεν θα έχουν μεγάλο θέμα, ίσα ίσα, ο άνθρωπος δεν θα αφήσει εύκολα τη μηχανή να τον "εξυπηρετεί". Το ίδιο ισχύει και για την εκπαίδευση. Η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια, θα στηρίζεται σε ανθρώπους, την έχουν ανάγκη τα παιδιά. Κατά τα άλλα αυτή μοιάζει να είναι μια λογική εξέλιξη. Δεν έχει νόημα να πολεμάμε τις μηχανές. Έχει νόημα να τις χρησιμοποιούμε.
Δυστυχώς είναι απόλυτα ρεαλιστικό, αληθινό και εφιαλτικό συνάμα.. όπως ήδη είπε κάποιος αλλος, είναι θέμα χρόνου.. Κι αν οι άνθρωποι δεν διεκδικήσουν το μέλλον τους θα υπάρξουν ολέθριες συνέπειες, καθώς θα συγκεντρωθεί υπερβολική εξουσία σε λίγους και θα μειώνονται οι πόροι του πλανήτη...
Το γαματο με την ανθρωποτητα ειναι οτι με το μυαλο που εχει μπορει να ζησει σε μια ουτοπια. Το γαμωτο με την ανθρωποτητα ειναι οτι στην πραγματικοτητα πνιγεται σε μια κουταλια νερο.
Περιγράφετε ακριβώς το μέλλον που κατά την δική μου άποψη έχει ήδη μπει σε εφαρμογή από την ελίτ του πλανήτη ....πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο με τίτλο άνθρωποι και ρομπότ το οποίο περιγράφει τα θέματα που αναλύσατε πιο πάνω προς το παρόν και η πιο εξελιγμένη τεχνητή νοημοσύνη και οι χιλιάδες αλγόριθμοι της κάνουν λάθη σε λίγο θα καταφέρουν και αυτά τα ελάχιστα λάθη να τα εξαλείψουν και η τεχνητή νοημοσύνη θα μπει στην ζωή μας όπως τώρα έχουν μπει τα smart phones ...το μέλλον που περιγράφετε στο κείμενο είναι ήδη λοιπόν υπαρκτό αν κοιτάξει κάποιος προσεκτικά μπορεί να δει και να αντιληφθεί ψήγματα αυτού του μέλλοντος που θα έρθει παντού γύρω του .....προσωπικά είμαι 38 χρόνων και την άνοδο της τεχνολογίας και τα άλματα που έχει κάνει τόσο σύντομα τα θεωρώ στο μεγαλύτερο μέρος τους πολύ αρνητικά και επιζήμια για τον ανθρώπινο παράγοντα και ύπαρξη ....πολλές φορές έχω ευχηθεί να μπορούσα να ήμουν 38 χρόνων στην δεκαετία του 1980 και όχι στην δεκαετία του 2020 ....
Το κάνουν γιατί ,αφού θα σκοτώσουν τον κόσμο θα χρειαστεί η μασονία και να τους εξυπηρετήσει κάποιος ορίστε και το αποτέλεσμα.Ολα γίνονται για εξόντωση του ανθρώπου,σε καμία περίπτωση καμία τεχνολογία δεν είναι για εξυπηρέτηση των ανθρώπων, μόλις απέκτησε ο κόσμος Ίντερνετ χάθηκαν οι οικογένειες, λέξεις σεβασμό μόνο παιχνίδια στο διαδίκτυο και πορνό και φόνους,τη δεν βλέπετε, και οποίος λέει το παιδί μου δεν είναι τζογαδόρος εννοώ παίκτης του Ίντερνετ τότε είναι γελασμενι.Ξυπνατε ήμαστε πλέον biomasa.
Θα κινηθούμε όμως ή απλά θα παρατηρούμε και ότι γίνει;;;
Καί μέ ενα sun flash...στίς σπηλιές σας γρήγορα,όσοι έχετε απομείνει.
Πολύ ωραίο και κατατοπιστικό άρθρο,οι εξελίξεις και οι επιδράσεις της τεχνητής νοημοσύνης θα είναι ραγδαίες Ένα σχετικό, πολύ ενδιαφέρον βίντεο σχετικά με το θέμα youtu.be/WSKi8HfcxEk από το κανάλι kurzgesagt ( Γενικότερα καταπληκτικό κανάλι με πολύ ενδιαφέρουσα θεματολογία)
Είναι σαφές ότι έρχονται πολύ δύσκολες μέρες για όλους. Για όσους καταλαβαίνουν η αφύπνιση της συνείδησης γίνεται επιτακτική ανάγκη πλέον και όχι πολυτέλεια αν έχουμε χρόνο ή διάθεση. Οποίος δεν συνδεθεί γερά με το πνεύμα της φύσης, της ζωής και της αλήθειας θα υποφέρει άσχημα στα χρόνια που έρχονται και δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει
Ο κομμουνισμός θα είναι απόλυτα εφικτός. Ο καθένας σύμφωνα με τις ανάγκες του θα μπορεί να αμειβεται.Προυποθεση όμως είναι η κοινωνικόποίηση των μέσων παραγωγης
Odyssey 2001. Εκεί θα μας πάει η τεχνολογία. Οι άνθρωποι θα τεμπελιάσουν!
Αυτοί που τα έχουν συλλάβει ως "μεγάλες τεχνολογικές ιδέες" όλα αυτά τα δυστοπικά τερατουργήματα είναι ψυχικά άρρωστοι! Μόνο ψυχικά διαταραγμένα μυαλά θα έφτιαχναν τέτοιο "μέλλον" για τα παιδιά τους και μάλιστα θα απαιτούσαν να τα αποδεχτούν οι άνθρωποι ως ... "Εξέλιξη"! 😟
Θαυμαστός καινούργιος κόσμος...☹️
Το συναίσθημα,τα αισθήματα,την συνείδηση,την τρυφερότητα,την ανθρωπιά,την ηρεμία,την αλήθεια,την αγάπη κανενας αλγοριθμος δεν μπορεί να συναγωνιστεί.Αυτο που προσπαθούν είναι εδώ κ χρόνια να μας αφαιρέσουν κάθε θεϊκή ιδιότητα που έχουμε κ να μας αποκόψουν από την επαφή-ανύψωση ψυχής ...
Και πριν 30 χρόνια, την δεκαετία του 90 η τηλεόραση έπαιζε μια εκπομπή "πέρα απ το 2000"! Την θυμάστε; Οποίος την θυμαται σίγουρα θα θυμάται τις ανοησίες που έπαιζαν - ιπτάμενα αυτοκίνητα- και ότι άλλη βλακεια κατέβαζε ο νους τους τότε. Όσο έχουμε ιπτάμενα αυτοκίνητα εδώ και 20 χρόνια άλλο τόσο θα έχουμε και τα παραπάνω που αναγράφονται στο κείμενο. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι με το που θα αρχίσει η πείνα στους ανθρώπους θα γίνει κόλαση και όλοι αυτοί που θα κινούν τα νήματα δεν θα ξέρουν που να κρυφτούν και είναι κάτι που το ξέρουν και οι ιδιοι. Επομένως λοιπόν δεν υπάρχει περίπτωση να ολοκληρωθεί ένα τέτοιο πρόγραμμα αντικατάστασης της ανθρωπότητας εκτός κι αν το κάνουν δια της βίας που κάτι τέτοιο πάλι δεν θα είχε κανένα νόημα για τους μεγιστανες που κινουν τα νήματα επειδη απλούστατα έχουν τόσα χρήματα που πλέον τους νοιαζει μόνο η εξουσία! Και σε ποιον να ασκήσουν εξουσία αν αντικατασταθεί το ανθρώπινο είδος; Στους τενεκεδες; Μία άλλη περίπτωση πάλι είναι να μην ολοκληρωθεί αυτό το έργο επειδη οι άνθρωποι είναι πάντα εξυπνότεροι από τις μηχανές και είναι αδύνατον ένα μή τέλειο ον όπως ο άνθρωπος να φτιάξει κάτι τελειο και στην καλύτερη περίπτωση να φτιάξει κάτι καλύτερο απ τον εαυτό του. Δεν γίνεται να αλλάξουν ουτε οι νόμοι της φυσικής ούτε της φύσης γενικότερα. Και κλείνοντας θα προσθέσω πως οι φιλοδοξίες του κάθε αρρωστημένου δεν σημαίνει ότι είναι και εφικτες. Ας πρισγειωθουν λίγο γιατί βάσει νόμου θα προσγειωθουν από μόνοι τους ανώμαλα
Γι'αυτό δεν χρειαζόμαστε Εμείς οι Άνθρωποι δεν είμαστε χρησμοί ποιά
Άρα οι πλούσιοι πλουσιότεροι η μεσαία τάξη φτωχοί και οι φτωχοί φτωχότεροι
αυτός είναι ο σχεδιασμός αλλά θα τους προλάβουν άλλα,,,,,,,,,,
View more comments
Πάτρα 27 Ιουλίου 2051 (Αληθινή ιστορία)
Η συνάντηση είχε ολοκληρωθεί με απόλυτη επιτυχία και τώρα βρισκόμουν πια με μια μικροποσότητα που την είχα τυλίξει καλά μέσα σε μια πλαστική σακούλα και την είχα χώσει στη μεγάλη πλάγια τσέπη της βερμούδας μου.
Έκανε απίστευτη ζέστη αλλά προτίμησα να περπατήσω μέχρι το σπίτι από το να πάρω το ρίσκο να μπω σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς όπου θα μπορούσα ίσως να πέσω πάνω σε έλεγχο της αστυνομίας.
Μετά από περπάτημα που κράτησε γύρω στα 20 λεπτά έφθασα στη μεγάλη ανηφόρα της Παγώνας. Η θερμοκρασία μπορεί και να άγγιζε τους 40 βαθμούς, αλλά κατάφερα ύστερα από 3 στάσεις να φτάσω σπίτι.
Άνοιξα την πόρτα, μπήκα μέσα και πήγα κατευθείαν στην κουζίνα. Η πρώτη σκέψη που είχα κάνει, να βγάλω το ρούτερ εκτός λειτουργίας, ήταν σίγουρα λανθασμένη. Με το που θα έβλεπαν όλες τις συσκευές εκτός ίντερνετ για πολύ ώρα, σίγουρα θα έστελναν άμεσα κάποιον να τις ελέγξει!
Άνοιξα το ψυγείο και αφαίρεσα 2-3 συνηθισμένα υλικά. Στη συνέχεια το ενημέρωσα για το φαγητό που θέλω να φτιάξω και μου πρότεινε 2-3 συνταγές. Διάλεξα την πιο συνηθισμένη, άνοιξα τον φούρνο και ξεκίνησα να μαγειρεύω.
Όσο ετοιμαζόταν το φαγητό ανέβηκα στο πατάρι και κατέβασα ένα παλιό γκαζάκι, ήταν μια συσκευή που είχα πάνω από 30 χρόνια και δεν μπορούσες να την συνδέσεις στο ίντερνετ. Έβαλα σε ένα παλιό τηγάνι, που ήταν και αυτό στο πατάρι, λίγο λάδι και έβγαλα την σακούλα που είχα στην τσέπη της βερμούδας μου.
Προσεκτικά ξετύλιξα το περιεχόμενο και το άφησα πάνω στο τηγάνι. Στη συνέχεια κάθισα δίπλα, έκλεισα τα μάτια μου και το μύριζα...
Δυστυχώς η χαρά μου κράτησε πολύ λίγο! Δέκα λεπτά αργότερα με είχαν συλλάβει! Η αστυνομική επιχείρηση της σύλληψής μου ήταν σύντομη αλλά αποτελεσματική! Μόλις είδα 3 αστυνομικούς να μπουκάρουν σπίτι μου δεν αντιστάθηκα καθόλου. Σήκωσα τα χέρια, έπεσα στα γόνατα και περίμενα να μου περάσουν χειροπέδες.
Λίγο αργότερα βρισκόμουν στο αστυνομικό τμήμα, στην αίθουσα ανακρίσεων και ένας προβολέας σημάδευε το κεφάλι μου. Στην αίθουσα μαζί με μένα βρίσκονταν 2 αστυνομικοί. Ο πιο ψηλός φαινόταν ευγενικός, αλλά ο κοντός ήταν πιο σκληρός και συνεχώς εκτόξευε απειλές και βρισιές.
Κάποια στιγμή ο κοντός πήδηξε σχεδόν πάνω μου και με έπιασε από τον γιακά.
- Γιατί δεν μας λες ποιος είναι ο προμηθευτής σου, αφού αργά ή γρήγορα θα το μάθουμε.
- Δεν ξέρω παρά ένα username Pinokio47 τίποτε άλλο.
- Που τον βρήκες;
- Στο Dark Web σε κάποιο forum που έχει κλείσει!
- Και που συναντηθήκατε;
- Σας είπα στην πλατεία Γεωργίου, φορούσε καπέλο, μάλλον ψηλός και αδύνατος!
- Από το κινητό σου, και ας το είχες κλειστό, έχουμε χαρτογραφήσει όλη τη διαδρομή σου. Θα την περάσουμε στις κάμερες και θα σε δούμε!
- Τότε γιατί με ρωτάτε να σας πω κάτι που θα το γνωρίζετε σε λίγο;
- Γιατί αξιολογούμε και την πρόθεσή σου να βοηθήσεις αλλά και την ειλικρίνεια σου!
- Για την ειλικρίνεια μου μην έχετε καμία αμφιβολία.
Εκείνη τη στιγμή ο ψηλός, που μέχρι τότε μόνο άκουγε, πήρε το λόγο απευθυνόμενος σε μένα.
- Γνωρίζεις ότι η ποινή για κατανάλωση κρέατος είναι τα 4 χρόνια; Αν συνεργαστείς με τις αρχές και δείξεις μεταμέλεια μόνο τότε μειώνεται σε 2 χρόνια. Εσύ και λόγω του πρότερου έντιμου βίου σου μπορεί να φας μόνο 1 χρόνο με αναστολή.
- Μέχρι να γίνει το δικαστήριο θα είμαι ελεύθερος;
- Η δίκη σου ορίστηκε στις 24 Ιουλίου. Μπορείς να πηγαίνεις.
Βγήκα έξω και για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια αισθάνθηκα έντονα την ανάγκη να καπνίσω!
Ασυναίσθητα έψαξα για κάποιο πακέτο στην τσέπη μου...Θυμήθηκα όμως πως και αυτό ήταν πια παράνομο και δεν μπήκα καν στον πειρασμό να αναζητήσω ένα τσιγάρο...
-----------------------------------------------------
All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα)
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Learn More
Comment on Facebook
Και έτσι θα γίνει. Βλέπεις μπροστά.. 🌷
Σε λίγο θα μας τα κόψουν όλα οι ξενερωτοι, νεροβραστοι, ανεραστοι εκδικητές της οποίας χαράς μας!!!! Πάνε μας κάνουν ανθρώπινα ρομπότ!!!!
Έτσι και χειρότερα σας βλέπω,τώρα,γιατί δεν θα υπάρχω τοτε😢😢😢😢
Κάτι σαν το black mirror
Μακάρι να γίνει να γλυτώσουν τα έρμα τα ζωντανά!
👌👌👌
Μπράβο!
Καλο πολυ καλο !!
Άντε καλοτάξιδο κι'αυτό φίλε!!!
View more comments
Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Ναπολέοντας, ο Απολλιναίρ, ο Πικάσο και η εμπλοκή τους στο πιο αινιγματικό χαμόγελο του κόσμου.
Η ταυτότητα της Μόνα Λίζα
Φιλοτεχνήθηκε από τον Λεονάρντο ντα Βίντσι γύρω στα 1505, πέρασε από την κρεβατοκάμαρα του Ναπολέοντα και από το 1804 μέχρι και σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι.
Η πραγματική όμως ταυτότητα της ξεφεύγει από τους ιστορικούς της τέχνης για αιώνες.
Η πιο αποδεκτή θεωρία, σχετικά με την πραγματική ταυτότητα πίσω από τον πίνακα, είναι ότι μοντέλο ήταν η Lisa Gherardini, η σύζυγος ενός Ιταλού εμπόρου μεταξιού.
Άλλοι έχουν υποστηρίξει ότι η Μόνα Λίζα είναι στην πραγματικότητα μια αυτοπροσωπογραφία ή μια απεικόνιση της μητέρας του καλλιτέχνη.
Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η Μόνα Λίζα φέρει αρκετές εντυπωσιακές ομοιότητες με τον Gian Giocomo Caprotti, γνωστό και ως Salai, ο οποίος ήταν μαθητευόμενος του Λεονάρντο και πιθανώς εραστής του.
Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα
Αυτό που έκανε το συγκεκριμένο πίνακα, ανεξάρτητα από το ποιος τελικά απεικονίζεται, τον πιο διάσημο στον κόσμο είναι το περίφημο χαμόγελο της.
Τι έχει όμως το χαμόγελο της Μόνα Λίζα, που το κάνει τόσο ξεχωριστό;
Ο Ντα Βίντσι ανακάτεψε με τέτοιο τρόπο τα χρώματα, ώστε να παραπλανά την περιφερειακή όραση του θεατή.
Αυτό που κατάφερε, ήταν το σχήμα του στόματος ν΄αλλάζει, ανάλογα με την οπτική που παρατηρεί κανείς τον πίνακα.
Καθώς το χαμόγελο εξαφανίζεται μόλις ο θεατής προσπαθήσει να το δει, ονομάστηκε αυτή η οπτική ψευδαίσθηση το “άπιαστο χαμόγελο”.
Κανείς πριν ή μετά τον Λεονάρντο ντα Βίντσι δεν έχει καταφέρει να αναπαραστήσει τόσο πετυχημένα κάτι αντίστοιχο!
Η κλοπή της Μόνα Λίζα
Στις 22 Αυγούστου του 1911 ο ζωγράφος Λουί Μπερού, που συνήθιζε να ζωγραφίζει αντίγραφα της Τζοκόντα και να τα πουλά στους επισκέπτες του Μουσείου, παρατήρησε με έκπληξη ότι ο πίνακας απουσίαζε από τη θέση του.
Αμέσως σήμανε συναγερμός. Οι πόρτες του Μουσείου σφραγίστηκαν και τα σύνορα της Γαλλίας έκλεισαν!
Το μουσείο έμεινε κλειστό μια ολόκληρη εβδομάδα, χωρίς οι έρευνες που γίνονταν να αποφέρουν το παραμικρό αποτέλεσμα.
Το Λούβρο άνοιξε και πάλι στις 29 Αυγούστου.
Τις επόμενες μέρες χιλιάδες Γάλλοι περνούσαν μπροστά από την άδεια θέση της Μόνα Λίζα και έκλαιγαν γοερά, λες και είχαν χάσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο.
Όλη η Γαλλία είχε πάθει κατάθλιψη!
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1911, η αστυνομία ανακοινώνει τη σύλληψη του διακεκριμένου γαλλοπολωνού ποιητή Γκιγιόμ Απολλιναίρ και του άσημου τότε ακόμα Ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο ως υπόπτων για την κλοπή.
Ένα ιστορικό παράδοξο.
Αυτός που έμελλε να γίνει ο πιο διάσημος ζωγράφος, έχει κατηγορηθεί για την κλοπή του πιο διάσημου πίνακα!
Ο Πικάσο αφέθηκε ελεύθερος την ίδια μέρα, καθώς δεν προέκυψε το παραμικρό στοιχείο εις βάρος του και ο Απολλιναίρ πέντε μέρες αργότερα.
Η μεγάλη Γαλλική εφημερίδα Paris Journal στις 13 Σεπτεμβρίου θα κυκλοφορήσει με πρωτοσέλιδο:
“...Ο Απολλιναίρ είναι αρχηγός διεθνούς σπείρας που έχει έρθει στη Γαλλία με σκοπό να ξαφρίσει τα μουσεία μας...”
Η πραγματικότητα βέβαια απείχε πολύ.
Ο Απολλιναίρ συνδεόταν φιλικά με έναν Βέλγο απατεώνα που λυμαινόταν τις αίθουσες του Λούβρου, αρπάζοντας διάφορα
αντικείμενα.
Κάποια αφρικανικά αγαλματίδια μικρής αξίας είχαν πέσει με αυτόν τον τρόπο στα χέρια του Απολλιναίρ, που με την σειρά του είχε πουλήσει μερικά στον νεαρό Πικάσο.
Μετά τον θόρυβο που είχε προκληθεί από την κλοπή του πίνακα, οι δύο καλλιτέχνες θέλησαν να ξεφορτωθούν τα κλοπιμαία ρίχνοντάς τα στον Σηκουάνα.
Αφού γυρόφερναν ένα ολόκληρο βράδυ γύρω από τον ποταμό, τελικά τα παρέδωσαν στην αστυνομία, με αποτέλεσμα να θεωρηθούν ύποπτοι και για την κλοπή του πίνακα!
Θα χρειαστεί να περάσουν δυο ολόκληρα χρόνια για να καταφέρουν να “καθαρίσουν” το όνομα και τη φήμη τους.
Στις 29 Νοεμβρίου του 1913, ένας Ιταλός γκαλερίστας, ο Αλφρέντο Τζέρι θα λάβει ένα γράμμα από κάποιον Βιτσέντζο Περούτζια, που έγραφε ότι έχει στην κατοχή του τη Μόνα Λίζα και ότι σκόπευε να τη χαρίσει στην Ιταλία.
Τελικά το ραντεβού θα κλειστεί στις 10 Δεκεμβρίου στη Φλωρεντία, όπου ο Περούτζια συλλαμβάνεται, αφού, προς μεγάλη έκπληξη όλων, έχει όντως τον αυθεντικό πίνακα στην κατοχή του.
Μετά τη σύλληψή του, ένα κύμα συμπάθειας σηκώθηκε υπέρ του Περούτζια. Η κοινή γνώμη θεώρησε την πράξη του πατριωτική, αφού το βασικό του κίνητρο ήταν να φέρει τη Μόνα Λίζα πίσω στην πατρίδα της.
Την ίδια γνώμη φαίνεται να είχαν και οι δικαστές, που τον καταδίκασαν σε φυλάκιση μόνο λίγων μηνών.
Η Μόνα Λίζα παρέμεινε για ένα μήνα στην Ιταλία, προτού επιστρέψει στη Γαλλία.
Εκτέθηκε στα μεγαλύτερα μουσεία της Ιταλίας και εκατομμύρια Ιταλών θαύμασαν το αινιγματικό της χαμόγελο.
Στις 31 Δεκεμβρίου του 1913, περισσότεροι από 60.000 άνθρωποι, σε μια πρωτοφανή μαζική συγκέντρωση για έργο τέχνης, συνόδευσαν την Μόνα Λίζα στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου, ώστε να πάρει τον δρόμο της επιστροφής για το Λούβρο.
Εκείνη την ημέρα, ολόκληρη η Ιταλία αποχαιρετούσε συγκινημένη τον αγαπημένο της πίνακα.
Στις 4 Ιανουαρίου του 1914 εγκαταστάθηκε και πάλι στο Λούβρο, όπου και εκτίθεται έως σήμερα, κάτω από απίστευτα μέτρα ασφαλείας.
-----------------------------------------------------
All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα)
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Αν η Γαλλία έπαθε κατάθλιψη για έναν πίνακα που δεν τον έφτιαξε καν Γάλλος καλλιτέχνης, τι να πούμε στην Ελλάδα για την Νίκη της Σαμοθράκης, την Αφροδίτη της Μήλου και όλα τα άλλα σουφρωμένα, που κοσμούν τόσα μουσεία.
Εγώ προσωπικά ποτέ δεν παρατησησα κάτι το μοναδικό σαυτην την τέχνη και είναι και άσχημη η Τζοκόντα Λόγος να γίνεται 😁😁😁😁😁😁😁😁
ΆΜΑ ΣΟΥ ΚΛΈΒΟΥΝ ΕΝΑΝ ΠΊΝΑΚΑ ΕΧΕΙΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΌΤΗΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΤΑΡ ΚΑΙ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΙ ΕΞΥΠΝΑΚΗΔΕΣ. ΣΑΣ ΜΙΛΏ ΑΠΟ ΠΡΩΤΟ ΧΈΡΙ.
Ο Γκιγιωμ Απολιναιρ ο ποιητης?
Και ναταν μόνο αυτη
Ο μονος λιζος
Εμεις με τα μαρμαρα τι πρεπει να παθουμε;αλλα τωρα τα τελευταια χρονια ασε που ειμαστε αχρηστοι να εχουμε οτιδηποτε,θα τα νοικιαζαμε για ενα κομματι ψωμι στα αφεντικα μας..
😉
😁λες να ηταν το ντεκολτε?😁
Τη Μόνα Λίζα, την χάρισε ο ίδιος ο Da Vinci στους Γάλλους, αφού είχε φύγει πικραμένος από την Ιταλία... και είναι από το λίγα νόμιμα εκθέματα του Λούβρου.
Όλη αυτή η φασαρία για έναν πίνακα. Τελικά είμαστε για τα πανηγύρια.
Απίστευτη ιστορία! Δεν την ήξερα!
Πολύ ωραία το εξιστορίσατε
Aristotelis Armaos
Μήπως αυτό που κατεταξε τον πίνακα σταθμό έργων τεχνης ήταν εκτός από την ταυτοτητα της γυναίκας και του καλλιτέχνη το γεγονός ότι μια γυναίκα ευγενής του 16αι χαμογελά δημοσια?Δεν ήταν σκάνδαλο αυτό?
Η Γαλλία έχει κακή συνήθεια να εκμεταλλεύεται τα έργα τέχνης άλλων!
Οταν με το καλο παρουμε τις Νησιωτισσες μας θα μας δωσουν και Ντα Βιντσι.....-θε δε θε.....-ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΜΗ ΡΩΤΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.......
Сложете още десет звездички а този перфектен разказ,!!!!не превод ,изумително разказано!
Είναι Και αυτή μία από τις χιλιάδες απόψεις Και είναι σεβαστή! Και κυρίως ώς προς την τεχνοτροπία που έκανε χρήση ο Λεονάρντο ντα Βίντσι όχι μόνο στο συγκεκριμένο έργο αλλά κυρίως στον Μυστικό Δείπνο Και στην τοιχογραφία στο παλατσο ντε λα σινιορια στην Φλωρεντία!
Αυτό το χαμόγελο πια... Που ακριβώς βλέπουν το ξεχωριστό και το μυστηριώδες;
View more comments
Μια μέρα (Στην εποχή του αλγόριθμου)
Πάτρα, 15 Ιουνίου 2035
Μπήκα στην κουζίνα, το πρωινό τσεκ απ έδειξε ότι όλοι οι δείκτες μου είχαν επανέλθει πια σε φυσιολογικά για την ηλικία μου επίπεδα. Στάθηκα μπροστά από τη μηχανή του καφέ, που μου πρότεινε καφέ με οικολογικούς κόκκους Βολιβίας, γάλα σόγιας και γλυκαντικό στέβιας. Πάτησα αποδοχή και λίγα δευτερόλεπτα μετά έπινα τον καπουτσίνο μου μπροστά από τον υπολογιστή μου.
Μπήκα στην εφαρμογή που διαχειρίζεται τα κρυπτονομίσματά μου. Εκεί ο οικονομικός αλγόριθμος πρόβλεψης αφού μου υπενθύμισε ότι πέτυχε στο 93.5% των προβλέψεων που είχε κάνει για την πορεία των νομισμάτων μου σε βάθος πενταετίας, μου πρότεινε να επενδύσω ένα μέρος από το κεφάλαιό μου σ’ ένα πολλά υποσχόμενο νέο κρυπτονόμισμα. Δέχτηκα γρήγορα και βγήκα από την εφαρμογή.
Λίγες ώρες μετά μπήκα στο αυτοκίνητό μου, έδωσα τις φωνητικές εντολές για το σημείο άφιξης και κάθισα αναπαυτικά στη θέση του συνοδηγού. Πριν ξεκινήσουμε με ενημέρωσε για μεγάλο αριθμό οχημάτων που ήταν ήδη μποτιλιαρισμένα στη Γερμανού και ότι θα προτιμούσε αν δεν είχα αντίρρηση να πάμε από τη Γούναρη.
Πάτησα αποδοχή και λίγα λεπτά μετά βρισκόμουν σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο στη Ρήγα Φεραίου. Σκάναρα το μενού με το κινητό μου, ο αλγόριθμος υγείας με ενημέρωσε ότι η καλύτερη επιλογή για μένα θα ήταν ο σολομός. Μου πρότεινε και άλλα δύο πρώτα πιάτα να τα συνδυάσω και με προέτρεψε να δοκιμάσω και ένα συγκεκριμένο κρασί. Πάτησα αποδοχή.
Συνεχίσαμε για ποτό σε ένα μπαράκι μερικά μέτρα πιο πέρα. Στο δεύτερο ποτό αναγκάστηκα να αποχωρήσω αφού σχεδόν όλες οι εφαρμογές που είχα εγκατεστημένες στο κινητό μου ξεκίνησαν να διαμαρτύρονται.
Ο αλγόριθμος υγείας μου παραπονιόταν ότι είχα πιει ήδη αρκετά! Ο αλγόριθμος εργασίας ότι είχα πολύ φορτωμένο πρόγραμμα την επόμενη μέρα και δε θα ήμουν αρκετά αποδοτικός...
Σύντομα κατέληξα σπίτι. Άνοιξα τον υπολογιστή μου και μπήκα στο Youtube. Πληκτρολόγησα Βασίλης Παπακωνσταντίνου, «Άσε με να κάνω λάθος».
Πριν ξεκινήσει το τραγούδι, είδα μια διαφήμιση ξενοδοχείου στην Κόρινθο που σκόπευα να πάω σύντομα, αλλά δεν είχα κλείσει κατάλυμα ακόμα. Μόλις τελείωσε η διαφήμιση, και πριν ξεκινήσει να παίζει το τραγούδι, ένα μήνυμα σχετικά με τους στίχους του τραγουδιού κυριάρχησε στην οθόνη μου. Το μήνυμα έλεγε ότι ο στίχος του τραγουδιού που πρόκειται να ακούσω, προέτρεπε σε συμπεριφορές που δε βοηθούν σε μια υγιή αντιμετώπιση της ζωής και ότι μπορεί μόνο να "κατανοηθεί" στο χρονικό πλαίσιο που είχε γραφτεί. Στη συνέχεια με ρώταγε αν ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να το ακούσω.
Πάτησα «ναι». Και πάλι όμως αυτό δε στάθηκε ικανό να μπορέσω να το ακούσω. Παρεμβλήθηκε ο αλγόριθμος υγείας να με ρωτήσει αν νιώθω κατάθλιψη ή αν νιώθω δυστυχισμένος. Απάντησα «όχι», χωρίς όμως και πάλι να καταφέρω να ακούσω το τραγούδι αφού ο αλγόριθμος επέμενε να θέλει να μάθει πως νιώθω. Από τη λίστα συναισθημάτων που μου έδωσε ως επιλογές, επέλεξα νοσταλγία.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά έγειρα αναπαυτικά στην καρέκλα μου και άκουσα επιτέλους τον Βασίλη να τραγουδά...
-----------------------------------------------------
Σχετικά κείμενα:
Στην εποχή του αλγόριθμου (Μέρος 1ο)
www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/339079594246837
-----------------------------------------------------
All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα)
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Άραγε ο αλγόριθμος της ευτυχίας έχει επινοηθεί; Ή και η ευτυχία θα θεωρείται έννοια παρωχημένη στα χρόνια που είναι να έρθουν; Προλαβαίνουμε να αλλάξουμε πορεία...το θέμα είναι θέλουμε; Ή ήδη κάποιος αλγόριθμος στον οποίο όλοι δηλώνουμε followers έχει χαράξει για εμάς χωρίς εμάς - άλλη μια φορά ο Παπακωνσταντίνου στην κουβέντα - όλα αυτά που θα γίνουν;
Υπέροχο κείμενο, αφύπνιση, μπας και αλλάζει κάτι και δεν προκαλούμε άλλο τήν καταστροφή μάς
Εκεί οδεύουν τα πράγματα . σέ λίγο θά μας παρακολουθούν ακόμη και στο μπάνιο .......
Ρομποτάκι δηλδ κανονικά! Όλα προεπιλεγμένα και ατομική βούληση καμία! Έτσι Μάς θέλουν!
Να μου λειπη αυτός ο έλεγχος συναισθημάτων από μηχάνημα.Τελειωσαμε σαν άνθρωποι.
Προλαβαίνουμε να αλλάξουμε ρότα;;; Πολύ όμορφο κείμενο!
Υπέροχο κείμενο.Το δυστύχημα είναι ότι κοντεύει η εποχή που θα βγει αληθινό.
Αλήθεια τι όμορφα ήταν τα χρόνια που πέρασαν!! Φαντάσου να γίνουν όπως τα περιγράφεις !! Φρίκη!! Υπέροχο το κείμενο!! Συγχαρητήρια!!
Κανονικό τσιπ! Λολ! Πολύ δυνατό φίλε!
❤️
Τέλεια αποτύπωση της "υπερπροστατευτικης" εποχής που θα ζήσουμε...όσοι την ζήσουμε.Το χρυσό κλουβί της ορθής επιλογής και της παντελούς έλλειψης συναισθήματος και πάθους. Όλοι θέλουν το καλό μας...προς θεού, μην τους αφήσουμε να μας το πάρουν !
ΜΕ ΕΝΑ ΣΓΟΥΡΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΣΤΕΛΝΟ ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΜΥΡΟΔΙΑ ΤΟΥ ΕΦΥΣΗΞΑ ΝΑ ΡΘΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΚΑΘΕ ΚΑΛΟ ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΝΟΔΕΥΗ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΑ ΤΗΣ ΖΟΗΣ ΣΑΣ ΠΑΝΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΑΣ
Κυριε Περισανιδη, τμημα μικρο απο την εκπομπη της ΕΡΤ παρακαλω.."Στα ακρα" της Γιωτας Φλεσσα που μεταδοθηκε καπου τον Δεκεμβριο περυσι. Υπαρχει και ολοκληρο στο you tube. Παρευρισκομενος και ο υπουργος ψηφιακης πολιτικης Κυριακος Πιερρακακης. Φρικαρει κανεις απο αυτα που ακουει. Σας το συνιστω αν δεν το εχετε δει. Φοβαμαι οτι αυτα που διηγεισθε στο πολυ πετυχημενο και προφητικο κειμενο σας ειναι αναποτρεπτα πλεον γιατι τα σημαδια πια ολα αυτο δειχνουν. Δεν μπορω να το εξηγησω καλυτερα. Να ειστε καλα.https://www.youtube.com/watch?v=hlv9D-AH2so
Οχι ρε φιλε!! Θα φτιαξω εγω καφε,Θα πιω οσο θελω, θα οδηγησω σε κινηση, θα φαω οτι γουσταρω κ με το παραπανω, δεν θελω τετοια τεχνολογια!! (Πολυ ωραιο κειμενο..!!!)
Εξαιρετικό!!
☢️☢️☢️
www.youtube.com/watch?v=FCKzdZ8IKvg
View more comments
Στην εποχή του αλγόριθμου
Πάτρα, 6 Ιουνίου 2035
Άνοιξα τον υπολογιστή μου και του έδωσα τις συνηθισμένες φωνητικές εντολές για να μπω στο συγγραφικό περιβάλλον όπως έκανα κάθε μέρα.
Στη συνέχεια κάθισα αναπαυτικά στην καρέκλα που αυτόματα βελτίωσε τη στάση του σώματος μου ώστε να κουράζομαι λιγότερο. Έδωσα τις παρακάτω φωνητικές εντολές:
- Φόνος, Μυστήριο, Λίμνη, Αγωνία, Χίτσκοκ, Διήγημα.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, μου ήρθε το μήνυμα ότι το διήγημά μου ήταν έτοιμο και αποθηκευμένο στην επιφάνεια εργασίας μου.
Μπήκα πάλι στο συγγραφικό περιβάλλον και έδωσα νέες φωνητικές εντολές:
- Σχετικότητα, Ύπαρξη, Βάρος, Παρμενίδης, Κούντερα, Δοκίμιο.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, μου ήρθε το μήνυμα ότι και το δοκίμιό μου ήταν έτοιμο και αποθηκευμένο στην επιφάνεια εργασίας μου.
Μπήκα στην πλατφόρμα του εκδοτικού μου οίκου και υπαγόρευσα:
- Έκδοση νέου έργου: Διήγημα
Στη συνέχεια περίμενα μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να πάρει έγκριση από τον αλγόριθμο, αλλά και να του γίνουν - αν χρειάζεται - οι κατάλληλες διορθώσεις.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, μου ήρθε το μήνυμα ότι το διήγημά μου είχε εκδοθεί.
Μπήκα στην πλατφόρμα προώθησης, όπου ο αλγόριθμος μου έδωσε αρχικά κάποια πολύ εντυπωσιακά στατιστικά στοιχεία για τα δύο έργα που είχα δημοσιεύσει την προηγούμενη ώρα και φαίνεται πως και αυτά είχαν γίνει viral.
Όσο τηρώ τις εντολές να μην ξεπερνώ τις δύο δημοσιεύσεις την ώρα θα πηγαίνω όλο και καλύτερα με ενθάρρυνε ο αλγόριθμος προώθησης. Μπήκα και είδα τις προβλέψεις που είχε κάνει ένα ειδικό αλγοριθμικό μοντέλο για το αναγνωστικό κοινό που θα είχα ως το τέλος του έτους.
Σχετικά με την αλληλεπίδρασή μου επισήμανε ότι πρέπει να δουλέψουμε λίγο καλύτερα, ώστε να πετύχουμε περισσότερες κοινοποιήσεις. Συμφώνησα και παρακολούθησα την εφαρμογή να κοινοποιεί το διήγημά μου σε όλα τα μπλογκ και τις ομάδες που με βάση των αλγόριθμο του θα έδειχναν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη δουλειά μου.
Μπήκα και πάλι στην πλατφόρμα του εκδοτικού μου οίκου και υπαγόρευσα:
- Έκδοση νέου έργου: Δοκίμιο.
Επανέλαβα την ίδια διαδικασία. Βγήκα και μπήκα στο Facebook. Στις αναμνήσεις υπήρχε σαν σήμερα πριν 15 χρόνια ένα κείμενο που είχα γράψει για το μέλλον του μυθιστορήματος. Σε εκείνο το κείμενο είχα γράψει ότι υπήρχαν περισσότεροι συγγραφείς από αναγνώστες!
Ένα ειρωνικό χαμόγελο κυριάρχησε στο πρόσωπό μου. Σήμερα θα ήταν αδύνατον να το επιτρέψουν αυτό οι αλγόριθμοι, σκέφτηκα.
Στο ίδιο κείμενο είχα γράψει για τον θάνατο του μυθιστορήματος, που μπορεί να προέλθει από την υπερπαραγωγή μυθιστορημάτων. Σταμάτησα να διαβάζω γιατί οι ανησυχίες μου είχαν ρυθμιστεί ήδη κατάλληλα από τους αλγόριθμους της εποχής μας και σήμερα όλο αυτό φάνταζε ξεπερασμένο.
Πριν μπω να μελετήσω και πάλι τα στατιστικά στοιχεία για το αναγνωστικό μου κοινό και λύσεις για να το αυξήσω περισσότερο που μου πρότεινε ο αλγόριθμος, η σκέψη μου στάθηκε για τελευταία φορά σε μια "ατάκα" που είχα γράψει σε εκείνο το παλιό μου κείμενο 15 χρόνια πριν.
- Συγγραφείς που έχουν διαβάσει μόνο τα βιβλία τους!
Πού να φανταζόμουν τότε, ότι το μέλλον επιφυλάσσει μια ακόμα κατηγορία συγγραφέων:
- Συγγραφείς που δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία τους!
Από τις σκέψεις μου με διέκοψε ο αλγόριθμος υγείας που μου υπενθύμισε ευγενικά ότι το καλύτερο για μένα είναι να σηκωθώ από την καρέκλα μου και να περπατήσω για τουλάχιστον 5 λεπτά μέσα στο σπίτι.
Φυσικά και υπάκουσα. Με την υγεία σου δεν είναι να παίζεις...
-----------------------------------------------------
All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα)
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
σοκαριστική η περιγραφή αλλά δεν νομίζω ότι απέχει κ πολύ από την πραγματικότητα αν σκεφτεί κανείς με πόση "ευκολία" , διάφορα μπλογκς πουλούν υπηρεσίες-οδηγίες για την συγγραφή ενός βιβλίου , σου υπόσχονται άμεση προώθηση κι εγγυημένο αναγνωστικό κοινό....
Έξυπνο και συνάμα προφητικό κείμενο... Κάποια στιγμή, κάποια βιβλία θα βγαίνουν μαζικά και χωρίς την παλιά διαδικασία δημιουργίας (δηλαδή χωρίς την έμπνευση και τον νοητικό κόπο που είχαν οι παλιοί συγγραφείς), και θα βγαίνουν σχεδόν αυτόματα, μέσω εφαρμογών, αλγόριθμων και αυτόματων συναρτήσεων... Καταργώντας έτσι την καταπληκτική διαδικασία της γέννησης μιας, ιδέας και του "χτισιματος" ενός λογοτεχνικού κειμένου. Φυσικά, για την σχεδόν αυτόματη διάδοση ενός νέου προϊόντος στα αρμόδια blog, sites και σε πιθανούς αναγνώστες βάση του αλγόριθμου των προτιμήσεων τους, αυτό συμβαίνει ήδη... Το μέλλον είναι (σχεδόν) εδώ, και φαίνεται δυσοίωνο για τα δημιουργικά βιβλία...
κοίτα σύμπτωση! έχω γράψει κ εγώ κάτι παρόμοιο, αλλά μετά αλλάζει εντελώς. οι ανησυχίες τελικά έχουν κοινό παρονομαστή...
Αν και κάπως τρομακτικό! Πολύ ωραίο!
Εκτιμας τον Καζαντζάκη ακόμα πιο πολύ με όλα αυτά τα δυστοπικά.Είμαι κ τυχερή, δεν τον διαβάζω σε μετάφραση αλλά στην γλώσσα που έγραψε.! Καμμιά τεχνητή νοημοσύνη δεν θα πιάσει τον παλμό των συγγραφέων που θεωρούμε κ είναι σπουδαίοι.Έχει ψυχή η τεχνητή νοημοσύνη;
Είναι όλα αλήθεια !Πολλά ήδη συμβαίνουν .Οι συγγραφείς έχουν γίνει περισσότεροι από τους αναγνώστες .Μέσα σε μια εβδομάδα κυκλοφορούν δύο βιβλία .Με γνωριμίες και καλή διαφήμιση γίνονται και Μπεστ σέλερ .
Και βέβαια ισχύει ήδη για την ποίηση .Πολλά πάρα πολλά ποιήματα ,αλλά οι Ποιητές ελάχιστοι ...
Δεν μου αρέσει... προτιμώ την παλιά εκδοχή!
Ειναι πιθανο να συμβει.Εχει ενδιαφερον.
Υπάκουο , άβουλο ον
Η ειρωνεία φυσικά είναι ότι είδα αυτή την ανάρτηση ως χορηγούμενη - boosted. Smirking mode: on.
Εννοείται φυσικά για το ζήτημα "δημόσιας υγείας", δεν είναι για παίζεις με αυτά. Να μας πει βέβαια ο αλγόριθμος πως τα περνάνε οι δημιουργοί του(Rothschilds, Rockefellers, Gates, Obama, Clintons, Gates Soros) κι όλα τα..."καλα παιδιά" της κλίκας(καμπαλ)
❤️❤️❤️
Φοβερό!!!
😲😲😲
Πωπω.... επιβεβαιώνει πολλούς φόβους μου.
Υπέροχο!
🙏🙏🙏
Μπράβο!
View more comments
Ο έρωτας.
Φαντάζομαι ότι έστω σαν όνομα γνωρίζεις τον ζωγράφο Henri de Toulouse-Lautrec.
Έζησε μόλις 36 χρόνια, πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει 737 πίνακες σε καμβά, 275 νερομπογιές, 363 γκραβούρες και αφίσες, 5,084 σχέδια, κεραμικά και βιτρό, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των έργων του που έχουν χαθεί.
Αν ήμουν βιογράφος στην περίπτωση του Lautrec, θα εστίαζα σε τρία χαρακτηριστικά του, ήταν πολύ κοντός (μόλις 1.52μ) και του άρεσε να συχνάζει σε καμπαρέ και μπουρδέλα.
Ήταν τακτικός θαμώνας του διάσημου καμπαρέ Moulin Rouge, για το οποίο έφτιαχνε τις αφίσες και συχνά εξέθετε και έργα του εκεί.
Επίσης υπήρξε μια εποχή της ζωής του, όπου κυριολεκτικά έμενε μέσα σε έναν οίκο ανοχής του Παρισιού. Εκείνο το διάστημα ολοκλήρωσε 16 διάσημα έργα του.
Ένα από αυτά ήταν και ο πίνακας In Bed: The Kiss.
Στο συγκεκριμένο πίνακα, έχουμε ένα παθιασμένο φιλί ανάμεσα σε δύο πόρνες που αγκαλιάζονται στο κρεβάτι ενός οίκου ανοχής.
Ο πίνακας που ολοκληρώθηκε από τον Lautrec το 1892 ήταν απίστευτα πρωτοποριακός για την εποχή του, μιας και “ακουμπούσε” ταυτόχρονα δυο τεράστια ταμπού της εποχής, την ομοφυλοφιλία και την πορνεία!
Όμως, ο συγκεκριμένος πίνακας ξεχωρίζει για το ερωτικό συναίσθημα που ξεχειλίζει από παντού.
Η ταυτόχρονη στιγμή της τρυφερότητας και του πάθους!
Ο πίνακας αποτυπώνει την απόλυτη καταγραφή του έρωτα!
Τον έρωτα στο μέρος που πιστεύεις ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να τον συναντήσεις και από δυο πλάσματα που επίσης δεν μπορούσες να διανοηθείς ότι μπορούν να ερωτευτούν!
-----------------------------------------------------
All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα)
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Learn More
Comment on Facebook
Το Moulin Rouge, ο Toulouse-Lautrec και πως μαζί δημιούργησαν την φήμη που μέχρι σήμερα οδηγεί τους καλλιτέχνες στην Μονμάρτρη
***Moulin Rouge (Κόκκινος Μύλος) - Το πρώτο παλάτι για γυναίκες
Τον Οκτώβριο του 1889, στο Παρίσι, στο λόφο της Μονμάρτρης, ο Ισπανός επιχειρηματίας Joseph Oller μαζί με τον Γάλλο Charles Zidler άνοιξαν έναν ιδιαίτερο οίκο ανοχής, το περίφημο Moulin Rouge.
Η Μονμάρτρη ως περιοχή δεν είχε επιλεγεί τυχαία. Την περίοδο εκείνη ήταν μία "παραγκούπολη", όπου ζούσαν φτωχοί άνθρωποι και υπήρχαν πολλά χαμόσπιτα, κακόφημα μπαρ και οίκοι ανοχής.
Quadrille (καν-καν)
Τα κορίτσια που επιλέχτηκαν να στελεχώσουν τον Κόκκινο Μύλο είχαν χορευτικές ικανότητες, τόσο “ευλύγιστες” όσο και η ηθική τους.
Οι χορεύτριες αυτές, λοιπόν, εκτελούσαν κυρίως το χορευτικό "Quadrille".
Έναν χορό στον οποίο τα κορίτσια έκαναν ψηλά ανοίγματα με τα πόδια, σηκώνοντας ταυτόχρονα και τις φούστες, ώστε να αναδειχθούν τα καλλίγραμμα πόδια τους και να φανεί μια "υποψία" από το εσώρουχό τους.
Η «Quadrille» έγινε παγκοσμίως γνωστή με το όνομά "γαλλικό καν-καν".
***Henri de Toulouse-Lautrec
Αναμφισβήτητα είναι ο καλλιτέχνης που έχει συνδέσει το όνομά του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον με το Moulin Rouge και σίγουρα αυτό του οφείλει και μέρος της φήμης που απέκτησε.
Ο Lautrec το 1889 ακόμα φοιτούσε στη σχολή του Fernand Cormon, το ατελιέ του οποίου βρισκόταν στην Μονμάρτρη.
Ο δρόμος αυτός από την αρχή ασκούσε μια έντονη γοητεία στον νεαρό Lautrec, ο οποίος, ανάμεσα στους ανθρώπους που σύχναζαν εκεί, έμοιαζε λιγότερο παράξενος.
Από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του Moulin Rouge είχε πάντα το δικό του τραπέζι, όπου και θαύμαζε τις χορεύτριες του καν- καν.
Τις ήξερε όλες με τα ψευδώνυμά τους:
«Νανά η ακρίδα», «Γωγώ το στουπί», «Νινί το αέρινο βήμα».
Μέσα στο Moulin Rouge ήταν κοινωνικός, χαμογελούσε διαρκώς και έλεγε πολλά αστεία.
Πολύ λογικά δημιούργησε και την πρώτη διαφημιστική αφίσα του Moulin Rouge και στη συνέχεια πολλές ακόμα.
Ο Lautrec, εξαιτίας της μεγάλη επιτυχίας που γνώρισαν οι αφίσες αυτές, θεωρείται από πολλούς ο πατέρας της αφίσας.
******Jane Avril
Ήταν Γαλλίδα χορεύτρια του καν-καν, γεννημένη το 1868, έγινε όμως διάσημη σαν η μούσα του Lautrec, μιας και για αρκετά χρόνια την ζωγράφιζε ξανά και ξανά.
Το 1890 η Jane Avril συνεργάζεται με το Moulin Rouge και σύντομα γίνεται το μεγαλύτερό του αστέρι!
Δεν υπήρξε ποτέ η κλασσική χορεύτρια του καν-καν, είχε μάλλον εξωτικό στυλ και μια τρέλα, που όμως είχαν μαγική επίδραση στους θαμώνες του καμπαρέ.
Με τον Lautrec, αν και εκείνος φαίνεται να είχε εμμονή μαζί της, συνδέθηκε με μια δυνατή φιλία.
Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι μετά από πολλές και επίμονες προσπάθειές του, εκείνη είχε δεχτεί να περάσουν μια μοναδική ερωτική νύχτα μαζί και στη συνέχεια να μείνουν και πάλι φίλοι.
Όταν την ζωγράφιζε, έμενε στο ατελιέ του για ώρες και εκείνος συνήθως πριν την καλέσει είχε μαγειρέψει και έτρωγαν μαζί.
Η συνεργασία τους και οι πίνακες που προέκυψαν, συνέλαβαν ακόμα περισσότερο στο να αυξηθεί η φήμη του Moulin Rouge.
Το 1952 στην ταινία Moulin Rouge του John Huston, η Zsa Zsa Gabor θα ενσαρκώσει την Jane Avril. Το 2001 σε μια πιο ελεύθερη μεταφορά της ταινίας, ο ρόλος της Nicole Kidman θα είναι και αυτός βασισμένος στην Jane.
***Mistinguett
Η Mistinguett εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή του Moulin Rouge το 1907 και για τα επόμενα 20 χρόνια θα δημιουργήσει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στη νυχτερινή ζωή του Παρισιού.
Τον Φεβρουάριο του 1915, μία πυρκαγιά που ξέσπασε σε γειτονικό κτίριο και επεκτάθηκε στο καμπαρέ ήταν ο λόγος που σταμάτησε τη λειτουργία του για έξι χρόνια.
Η πρόσοψη του κτιρίου έμεινε ανέπαφη, αλλά το αμφιθέατρο και η σκηνή χορού είχαν καταστραφεί ολοσχερώς.
Το 1921, ανακαινισμένο πλέον, άνοιξε ξανά τις πόρτες του για το κοινό και τα επόμενα χρόνια έμελλε να είναι από τα πιο ένδοξα της λειτουργίας του.
Η Mistinguett, τα έξι χρόνια που δεν λειτουργούσε το Moulin Rouge, περιόδευσε στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες και το 1921 ήταν το κυρίως αστέρι, στο οποίο στηρίχτηκε η επαναλειτουργία του καμπαρέ.
***H Μις Doriss
Ήταν χορογράφος, η οποία συνδέθηκε με την ιστορία του Moulin Rouge. Δημιούργησε τις Doriss Girls το 1957 και χορογραφούσε όλες τους τις παραστάσεις
Έφτασε στο Παρίσι, από τη Γερμανία, πήρε μαθήματα χορού χωρίς τη γνώση των γονιών της και μάλιστα εργαζόταν σε εφημερίδες για να πληρώσει τα δίδακτρα της σχολής χορού της!
Με την πάροδο των χρόνων, το Moulin Rouge κατάφερε να χάσει τη φήμη του ως οίκος ανοχής και σήμερα θεωρείται πια μια μοντέρνα αίθουσα μουσικής και χορού και μάλλον το πιο γνωστό καμπαρέ στον κόσμο.
***Η επιβάτης της καμπίνας 54 (διήγημα)
Το καλοκαίρι του 1895 ο Λωτρέκ αποφάσισε μαζί με τον φίλο του και φωτογράφο Μωρίς Γκιμπέρ να κάνουν ένα ταξίδι από τη Χάβρη στο Μπορντό.
Για τον Τουλούζ φάνταζε σαν μια ιδανική ευκαιρία να ξεφύγει λίγο από τον Παρίσι και τον κόσμο που συναναστρεφόταν στον λόφο της Μονμάρτρης.
“Ίσως και να κόψω το ποτό ή θα πίνω λιγότερο” σκεφτόταν, ενώ στεκόταν μπροστά από το ατμόπλοιο “Le Chili”(Χιλή) περιμένοντας τον αργοπορημένο φίλο του.
Μέσα στο πλοίο τακτοποιήθηκαν γρήγορα μέσα σε μία από τις καλύτερες καμπίνες του και οι δυο φίλοι βγήκαν στο κατάστρωμα να απολαύσουν την αναχώρηση.
- Τουλούζ, στο Μπορντό θα κάνουμε όσα δεν προλαβαίναμε στο Παρίσι!
- Ένα διάλειμμα από την Μονμάρτρη είναι πάντα μια καλή ιδέα!
- Και η μητέρα σου θα χαρεί πολύ που θα μας δει!
- Μου έγραψε πριν ένα μήνα πως θα ξεκινούσε τις ετοιμασίες για την άφιξή μας!
Τις σκέψεις και τα σχέδια των δύο φίλων απέσπασε σχεδόν βίαια μια γυναίκα που πέρασε από μπροστά τους.
Φυσικά το πρώτο που πρόσεξε ο Τουλούζ σε αυτήν ήταν το έντονα κόκκινο μαλλί της.
Ο Λωτρέκ έμεινε σαν αποσβολωμένος να την παρακολουθεί με το βλέμμα του και δεν έδινε την παραμικρή σημασία στον φίλο του, που συνέχισε να μιλάει για το Μπορντό.
Όταν εκείνη τελικά έστριψε και χάθηκε από το οπτικό του πεδίο, ο Λωτρέκ κοίταξε σαστισμένα τον Γκιμπέρ και σαν να συνερχόταν από κάποιο όνειρο του είπε:
- Τι ήταν αυτό; Είδες;
- Για την κοκκινομάλλα λες που πέρασε από μπροστά μας;
- Ε ναι! Για τι άλλο;
Χωρίς να περιμένει άλλη απάντηση, ο Τουλούζ εγκατέλειψε τον φίλο του και κατευθύνθηκε προς το μέρος που είχε ακολουθήσει λίγο πριν η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά.
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να ψάξει και πολύ. Την βρήκε όρθια να κοιτάζει προς την θάλασσα, που στα ανοιχτά που βρίσκονταν πια έμοιαζε ατέλειωτη.
Ο Λωτρέκ στάθηκε λίγα μέτρα πίσω της και την παρατηρούσε μαγεμένος.
Τελικά εκείνη, όταν άρχισε το κρύο να γίνεται πιο έντονο, αποχώρησε προς την καμπίνα της.
Ο Τουλούζ συνέχισε να την ακολουθεί λίγα μέτρα πιο πίσω, μέχρι που εκείνη άνοιξε και μπήκε στην καμπίνα με το νούμερο 54.
Λίγα λεπτά μετά ο Τουλούζ βρίσκεται στη δικιά του καμπίνα, όπου ήδη έχει εγκατασταθεί και ο Γκιμπέρ.
- Τουλούζ, πού ήσουν;
- Στο πλοίο!
- Έχεις όρεξη πάλι;
- Θέλω να μάθω τα πάντα για τη γυναίκα που μένει στην καμπίνα 54!
- Μη μου πεις μόνο ότι απέκτησες νέα εμμονή, δεν θα το αντέξω Λωτρέκ!
- Πολύ αργά! Είμαι ήδη ερωτευμένος!
- Δε σε αντέχω Τουλούζ, πραγματικά! Κοιμήσου τώρα και θα ρωτήσουμε αύριο να μάθουμε!
Εκείνο το βράδυ ο Λωτρέκ δεν έκλεισε μάτι. Έκανε όνειρα! Ίσως εκείνη να έβλεπε το ταλέντο που είχε και να μην την ενδιέφερε το ύψος του! Ίσως και πάλι να της άρεσε που ήταν κοντός!
Την επόμενη μέρα, μετά το πρωινό ο Γκιμπέρ γύρισε με αρκετές πληροφορίες, που καμία δεν άρεσε στον Τουλούζ.
Εκείνη ήταν παντρεμένη και το ταξίδι το έκανε για να συναντήσει τον άντρα της, που την περίμενε στην Σενεγάλη.
Η είδηση ότι ήταν παντρεμένη, είχε μια παράξενη επίδραση στον Λωτρέκ. Συνέχισε να την παρακολουθεί όλη μέρα, χωρίς όμως να θέλει να εμπλακεί σε άλλου είδους επικοινωνία.
- Δεν θα της μιλήσεις! Αύριο φτάνουμε στο Μπορντό!
- Δεν θα κατέβω. Θα την ακολουθήσω μέχρι τη Σενεγάλη!
- Τρελάθηκες, Λωτρέκ! Μας περιμένει η μάνα σου!
- Πήγαινε εσύ!
- Ελπίζω να μην μιλάς σοβαρά και να είναι ένα ακόμα αστείο σου!
- Θέλω μια χάρη πριν κατέβεις!
- Δεν πάω πουθενά χωρίς εσένα, Τουλούζ!
- Ωραία, θέλω μια χάρη! Μπορείς να τραβήξεις μια φωτογραφία της αύριο!
- Θα δω τι μπορώ να κάνω! Θα κατέβουμε στο Μπορντό αν το κάνω;
- Όχι.
“Αυτός ο νάνος είναι πολύ πεισματάρης”, μονολογούσε ο Γκιμπέρ, αλλά την επόμενη μέρα και τράβηξε την φωτογραφία που ήθελε ο φίλος του και δεν κατέβηκε από το ατμόπλοιο, όταν αυτό έφτασε στο Μπορντό.
- Αλλάξαμε όλα τα πλάνα μας! Μίλα της τουλάχιστον!
- Δεν έχει νόημα! Δεν έχω καμιά ελπίδα!
- Και τότε γιατί δεν τα παρατάμε να γυρίσουμε στο Μπορντό;
- Δεν μπορώ! Δεν είμαι έτοιμος να την αποχωριστώ!
Ο Λωτρέκ άφησε για άλλη μια φορά μόνο τον φίλο του και ανέβηκε στο κατάστρωμα αναζητώντας την κοκκινομάλλα της καμπίνας 54.
Πολλές φορές στη ζωή του είχε ευχηθεί να είχε ανεπτυγμένα πόδια όπως όλοι, όμως κάθε φορά που ερωτευόταν η σκέψη αυτή τον στοίχειωνε.
“Δεν θα την αποκτήσω ποτέ, δεν είναι μόνο ότι ανήκει σε κάποιον άλλον, είναι και το ύψος μου”,
σκεφτόταν απελπισμένος.
Το πλοίο θα άραζε σε λίγες ώρες στη Λισαβόνα, όμως το μυαλό του Τουλούζ ήταν ήδη ακόμα πιο μακριά.
Ήταν στο μόνο μέρος που αισθανόταν ότι δεν τον σχολιάζουν για το ύψος του, στο μόνο μέρος του κόσμου όπου αισθανόταν ότι μπορεί να ενσωματωθεί.
“Έπρεπε να φύγω για λίγο για να καταλάβω” αναρωτήθηκε σχεδόν φωναχτά!
Φτάνοντας στη Λισαβόνα, ο Γκιμπέρ έκανε άλλη μια προσπάθεια να κατεβάσει τον Λωτρέκ από το πλοίο. Μπορούσαν ακόμα μέσω Μαδρίτης να φτάσουν στο Μπορντό!
Προς μεγάλη του έκπληξη, ο Λωτρέκ συμφώνησε!
Το μόνο που του είπε, συμπληρώνοντας μια μάλλον δική του σκέψη:
- Στο Μπορντό μπορούμε τουλάχιστον να δοκιμάσουμε εξαιρετικά κρασιά.
- Μετά από τόσα χρόνια και ακόμα δεν καταλαβαίνω πότε μου μιλάς σοβαρά!
- Πάντα και ποτέ, Μωρίς! Πάντα και ποτέ!
- Όπως και να 'χει συμφώνησες! Κατεβαίνουμε!
Ο Λωτρέκ ανέβηκε μια τελευταία φορά στο κατάστρωμα και έμεινε και πάλι να κοιτάει την κοκκινομάλλα της καμπίνας 54.
Φεύγοντας, για πρώτη φορά πέρασε από δίπλα της τόσο κοντά, που τελικά μπόρεσε να την μυρίσει...
-----------------------------------------------------
All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα)
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Τέλειο μιας και ο Λωτρέκ είναι από τους αγαπημένους μου ζωγράφους!
Δεν τα ήξερα τα περισσότερα!
Εξαιρετικό κείμενο!
View more comments
Δωρεάν το μυθιστόρημα "All in" και τα έξοδα αποστολής!
Η σελίδα μου στο Facebook ξεπέρασε τους 50.000 φίλους!
Ως και σήμερα έχει πετύχει:
Περισσότερες από 5.000.000 αναγνώσεις!
Περισσότερα από 145.000 likes σε δημοσιεύσεις!
Περισσότερες από 7.300 κοινοποιήσεις σε δημοσιεύσεις!
Επειδή ένα ευχαριστώ θα ήταν πραγματικά λίγο, ως ελάχιστη ανταπόδοση, θα κληρώσω 3 βιβλία από το τελευταίο μυθιστόρημα μου “All in”. (Δωρεάν το βιβλίο και τα έξοδα αποστολής!)
Το μόνο που χρειάζεται για να συμμετέχετε στην κλήρωση είναι να είστε φίλος της σελίδας και να κάνετε ένα σχόλιο κάτω από την ανάρτηση.
Η κλήρωση των βιβλίων θα γίνει σε μια εβδομάδα από σήμερα.
Καλή επιτυχία σε όλους! ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Μακάρι να μπορούσα να έδινα από ένα αντίτυπο σε όλους! Οι τυχεροί του διαγωνισμού είναι οι: Eleni Saltaoura Eleni Saltaoura Chrysa Ziori Chrysa Ziori Χρυσουλα Ζαφειρακη Στείλτε μου μήνυμα με τα στοιχεία σας, για να σας στείλω το βιβλίο! Καλή ανάγνωση!
Συγχαρητήρια!
συγχαρητήρια ευχαριστούμε πολύ
Ευχαριστώ πολύ για την συμμετοχή στο διαγωνισμό αυτό.
Συγχαρητήρια Καλοταξιδο τό νέο βιβλίο
Όποιος- α το κερδίσει, καλοδιαβασμένο να είναι!!!
Συγχαρητήρια καλοτάξιδο.
Συγχαρητήρια πάντα επιτυχίες φανταστικό εξώφυλλο.Εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο.
Ευχαριστούμε για την ευκαιρία.
Θα ήθελα να το διαβάσω!! Συγχαρητήρια!!
Δε θέλω να κάνω κάποιο σχόλιο γιατί μόλις πριν λίγο σε αναγνώρισα μέσα στο σύστημα του φατσοβιβλιου.... Η γραφη σου μου δημιουργεί παράξενα συναισθήματα όμως...!!!!! Είσαι ιδιαίτερος κ σε πάω....!!!!
Συγχαρητήρια!!
Καλοτάξιδο!!!
Καλοτάξιδο μπράβο
Συγχαρητήρια!!!!!!!
Ευχαριστώ για την ευκαιρία , καλές επιτυχίες !!
Kalotaxido sugxarhtiria!
Συγχαρητηρια
Συγχαρητήρια....
Εννοείται..καλοδεχούμενο!!!! Ευχαριστούμε❤
Μπράβο εύχομαι πάντα επιτυχίες.Καλοταξιδο
Καλοτάξιδο!
Καλοτάξιδο!!!!! Ευχαριστούμε πολύ για το όμορφο δώρο ❤️❤️❤️❤️❤️
Καλοτάξιδο και γρήγορα δεύτερο!!
View more comments
Oscar Wilde και Henri de Toulouse-Lautrec, μία διάσημη φιλία και η συνάντησή τους την τελευταία μέρα της ελευθερίας του Oscar Wilde!
Υπήρξε εποχή, όχι και τόσο μακρινή, μόλις 120 περίπου χρόνια πριν, που στο Ηνωμένο Βασίλειο πήγαινε κάποιος φυλακή αν είχε αποδειχτεί ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Ο Oscar Wilde, λίγο πριν ξεκινήσει ο 20ός αιώνας, έκανε φυλακή και κάτεργα μόνο γι' αυτόν τον λόγο...
Ο Oscar Wilde υπήρξε αναμφισβήτητα ένας ευφυής διανοούμενος. Οι ατάκες του έχουν γράψει ιστορία και πάρα πολλές κυκλοφορούν με τη μορφή αποφθεγμάτων στο ίντερνετ.
Μερικές από τις αγαπημένες μου:
“...Φρόντισε να είσαι ο εαυτός σου. Όλοι οι άλλοι είναι πιασμένοι...”
“...Μπορώ να αντισταθώ στα πάντα εκτός από τον πειρασμό...”
“...Να συγχωρείς πάντα τους εχθρούς σου· τίποτα δεν μπορεί να τους εκνευρίσει περισσότερο...”
“...Δύο τραγωδίες υπάρχουν στη ζωή: η μία είναι να μην αποκτάς αυτό που θέλεις και η άλλη είναι να το αποκτάς...”
“...Δεν θέλω να πάω στον παράδεισο. Κανείς απ' τους φίλους μου δεν είναι εκεί...”
“...Πολλοί είχαν ανακαλύψει την Αμερική πριν τον Κολόμβο αλλά όλοι φρόντιζαν να το αποσιωπήσουν...”
“...Πάντα δίνω καλές συμβουλές. Είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω μ' αυτές. Ποτέ δεν είναι χρήσιμες για μένα τον ίδιο....”
Έγραψε πολλά ποιήματα, θεατρικά και ένα μόνο μυθιστόρημα! Ένα; Ναι!
Αριστουργηματικό όμως:
“Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ”.
Στην εφηβεία του υπήρξε ερωτευμένος με την Florence Balcombe. Εκείνη τελικά παντρεύτηκε έναν άλλον μεγάλο μυθιστοριογράφο της εποχής, τον Abraham "Bram" Stoker, που έγινε διάσημος εξαιτίας του μυθιστορήματος τρόμου “Δράκουλας”. Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι ο Wilde ποτέ δεν την ξεπέρασε...
Το 1895 Oscar Wilde είχε ερωτικές σχέσεις με τον νεαρό αριστοκράτη Douglas.
Σε μια συνάντηση στο Café Royal θα αποφασίσουν από κοινού να κάνει μήνυση ο Wilde στον πατέρα του Douglas, τον Queensberry!
Στην περίφημη αυτή συνάντηση, παραβρέθηκαν και πολλοί φίλοι τους, ανάμεσά τους και ο George Bernard Shaw. Όλοι μάταια θα προσπαθήσουν να τους πείσουν για το αντίθετο!
Ο Wilde θα κινηθεί τελικά δικαστικά και θα κάνει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, κατηγορία για την οποία τότε πήγαινες φυλακή!
Ο Queensberry απέδειξε με στοιχεία στο δικαστήριο, αφού προσέλαβε μέχρι και ντετέκτιβ, ότι ο Oscar Wilde είναι ομοφυλόφιλος και έτσι όχι μόνο γλίτωσε ο ίδιος την φυλακή, αλλά κινήθηκε και δικαστικά με τη σειρά του εναντίον του Wilde, με την κατηγορία του σοδομισμού και της διαφθοράς των νέων!
Στη δίκη που έγινε, ο Oscar Wilde καταδικάστηκε δύο χρόνια σε φυλάκιση και κάτεργα. Μπήκε φυλακή στις 25 Μαΐου του 1895 και αποφυλακίστηκε στις 18 Μαΐου του 1897.
Θα πεθάνει λίγα χρόνια μετά, τον Νοέμβριο του 1900, σε ηλικία 46 ετών, άπορος στο Παρίσι.
Στις αρχές του 1890, πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο, ενώ ήδη ήταν διάσημος και μόλις είχε κυκλοφορήσει “Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ”, θα συνδεθεί φιλικά με τον Γάλλο ζωγράφο Henri de Toulouse-Lautrec, όταν αυτός βρέθηκε στο Λονδίνο.
Ο Lautrec έκανε πολλές απόπειρες να ζωγραφίσει τον Wilde και έχουν διασωθεί πολλά σκίτσα του. Κατά τη διάρκεια της δικαστικής περιπέτειας του Wilde, ο Lautrec στάθηκε στο πλευρό του με όλους τους τρόπους και ασκώντας όση επιρροή είχε για να μην καταδικαστεί ο φίλος του!
Λέγεται μάλιστα ότι ο Lautrec έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να γλιτώσει τελικά την εκτέλεση ο Wilde, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει περισσότερα για τον φίλο του, που τελικά φυλακίστηκε!
Μια μέρα πριν τη δίκη του Wilde, οι δυο άντρες είχαν μια τελευταία συνάντηση, στην οποία φημολογείται ότι ο Lautrec του πρότεινε να δραπετεύσει στη Γαλλία!
Επίσης, του ζήτησε να ποζάρει για να τον ζωγραφίσει, αλλά ο Wilde, όντας σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αρνήθηκε!
Στη συνέχεια ο Lautrec έφυγε και ζωγράφισε από μνήμης τον περίφημο πίνακα του Wilde, στον οποίο παρουσιάζεται “διογκωμένος”, όπως και οι φήμες που τον περιέβαλλαν πριν τη δίκη. Στο πίσω μέρος του πίνακα μπορεί κανείς να διακρίνει και το Αγγλικό Κοινοβούλιο.
Σε ένα χειρόγραφό του ο Wilde αναφέρεται στην τελευταία αυτή συνάντησή τους.
Ο εκνευρισμός του Wilde για τον Lautrec έντονος. Δεν του αρέσει ο πίνακας καθόλου. “Από όλους όσους μου είχε φτιάξει είναι ο χειρότερος”, αναφέρει.
Τον αποκαλεί “Determined Dwarf” (αποφασισμένος - πεισματάρης νάνος)!
Μια ελεύθερη μετάφραση του χειρογράφου του Wilde:
“...Ισχυρίζεται ότι η ιδέα για τον πίνακα του ήρθε, όταν με συνέλαβε μια στιγμή να δειλιάζω όσο βρισκόμασταν στην κορυφή των σκαλοπατιών του Leveson.
Μα τον Δία, Toulouse! Δεν έχω δειλιάσει ποτέ στη ζωή μου και το χειρότερο όλων με έκανες να φαίνομαι 1000 χρονών...”.
Εδώ, ξεκάθαρα η ματαιοδοξία του Wilde να φανεί “ωραίος” δεν τον αφήνει να εκτιμήσει τον συμβολισμό, που ήθελε να περάσει αυτός ο “πεισματάρης νάνος”!
Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που συναντήθηκαν οι δύο αυτοί φίλοι. Την επόμενη μέρα θα ξεκινήσει η δίκη του Wilde, που τελικά θα τον οδηγήσει στη φυλακή.
Ο Wilde θα πεθάνει το 1900 και ένα χρόνο μετά, το 1901, ο Toulouse Lautrec.
Το συγκεκριμένο κείμενο δεν μπορεί παρά να κλείσει με μια ακόμα “ατάκα” του Wilde, που νομίζω χαρακτηρίζει και τους δύο φίλους:
“...Το να ζει κανείς είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο. Οι περισσότεροι απλώς υπάρχουν...”
-----------------------------------------------------
All in – Γιώργος Περισανίδης (Νέο Μυθιστόρημα)
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Η ομοφοβία ήταν πάντα το συναίσθημα των κρυπτογκει
View more comments
...Το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις. Το βασικό είναι να παίζεις..."
All in – Γιώργος Περισανίδης
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Οι ζωες δεν ειναι...παιχνιδια....
Καλή σου τύχη!
Καλοτάξιδο!
Πάντα επιτυχίες!
Καλή επιτυχία!
View more comments
Όνειρο ήταν ή αλλιώς "Ο ψηλός"
Το όνειρο μας λένε οι ειδικοί είναι ο θεματοφύλακας του ύπνου. Διασφαλίζει έτσι την ξεκούραση του οργανισμού και κατά επέκταση και την υγεία μας. Η αστοχία αυτής της διαδικασίας οδηγεί σε εφιάλτες που είναι η απότομη και βίαιη διακοπή του ύπνου.
Η αντίληψη μας αυτή για τα όνειρα είναι σχετικά καινούργια, έναν αιώνα πριν ο περισσότερος κόσμος θεωρούσε τα όνειρα μια πύλη πρόβλεψης του μέλλοντος. Οι ονειροκρίτες ήταν κάτι σαν σύγχρονες Πυθίες που προέβλεπαν τι θα σου συμβεί ανάλογα με τι όνειρο είδες.
Αν για παράδειγμα ονειρευτείς ότι κέρδισες χρήματα, θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο, δεν πρόκειται να σου δώσουν ούτε αυτά που σου χρωστούν. Αν ονειρευτείς ότι βρήκες χρήματα κατά τύχη, μόνο αυτό δε θα συμβεί στην πραγματικότητα. Αντίθετα θα καταστραφείς οικονομικά και θα αποκτήσεις χρέη! Αντίθετα, αν ονειρευτείς ότι σε έχουν χτυπήσει όλες οι ατυχίες του κόσμου, τότε θα έχεις τύχη!
Πολλές από τις ερμηνείες του ονειροκρίτη έχουν διασωθεί ως σήμερα και άτομα κυρίως που πιστεύουν στις προλήψεις τους δίνουν μεγάλη βαρύτητα. Ο «ψηλός» ήταν ένα τέτοιο άτομο. Προληπτικός, αλλά με χιούμορ. Στο έλεγε με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούσες να τον παρεξηγήσεις.
Ο Κώστας όπως ήταν το όνομά του εκτός των λεσχών, των καζίνων και των κακόφημων μπαρ, ήταν επίσης γνωστός σαν kokos, αλλά οι περισσότεροι τον αποκαλούσαν «ψηλό».
Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που βγήκαμε για ποτό. Ξεκινήσαμε από ένα ωραίο μπαρ στο κέντρο με ατμοσφαιρική μουσική για να καταλήξουμε όμως πολύ σύντομα στο "Ναυάγιο" όπου ήθελε να περάσει να πιει ένα ποτό και να δει και την κοπέλα του όπως μου είχε πει...
Το συγκεκριμένο μαγαζί δε θα μπορούσε να έχει πιο πετυχημένο όνομα. Τρεις, τέσσερις κοπέλες στο μπαρ και άλλες τόσες έξω απ’ αυτό για να κάνουν παρέα σε πελάτες που θα επιζητήσουν κάτι τέτοιο. Όταν μπήκαμε με τον ψηλό μέσα έγινε κάτι αναπάντεχο, όλες οι κοπέλες (ακόμα και αυτές μέσα από τα μπαρ, αλλά και αυτές που μιλούσαν ήδη σε άλλους πελάτες), έπεσαν κυριολεκτικά πάνω του και τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν, λες και είχε μπει κάποιος σπουδαίος ροκ σταρ. Εμένα δε μου έδωσαν καμία σημασία, σαν ήμουν ο παρατρεχάμενός του!
Το να περνάς απαρατήρητος σε μαγαζί όπου πληρώνεις για την παρέα σου δημιουργεί περίεργα συναισθήματα, σίγουρα όμως με έκανε να εντυπωσιαστώ για τον καινούργιο μου φίλο...
Ο Κώστας άκουγε κυρίως λαϊκή μουσική, Τερζή όταν ήθελε να είναι ποιοτικός, αλλά κυρίως Βασίλη Καρρά, Σταμάτη Γονίδη και Πάνο Κιάμο. Όμως το αγαπημένο του τραγούδι ήταν μια μπαλάντα του Αλκίνοου Ιωαννίδη, «Το όνειρο» ήταν.
Όνειρο Ήτανε - Αλκίνοος Ιωαννίδης
Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1999 και συμπεριλήφθηκε στο δίσκο “Ανεμοδείκτης”(1999). Η ιστορία αυτού του τραγουδιού όπως την αποκάλυψε ο ίδιος σε μία συνέντευξή του είναι η παρακάτω:
«...Ένας φίλος μου υπήρξε ερωτευμένος για μεγάλο διάστημα με μια κοπέλα, την οποία έβλεπε μόνο στον ύπνο του. Στον ξύπνιο δεν την είχε συναντήσει ποτέ. Παρ’ όλα αυτά είχαν μια κανονική ερωτική ιστορία, με τα πάνω και τα κάτω, με τις χαρές και τις λύπες. Από καιρό σε καιρό έβλεπα το φίλο μου και εκείνος μου έλεγε: “Ξέρεις, την ξαναείδα, μου είπε αυτό, εγώ της είπα το άλλο, συνέβη εκείνο, έγινε τούτο”.
Μια μέρα, ένα βράδυ μάλλον, ενώ κοιμόταν πάλι, ήρθε ξανά στον ύπνο του η κοπέλα, κλαίγοντας αυτή τη φορά του είπε ότι δε θα την ξανάβλεπε ποτέ ξανά και πράγματι έκτοτε δεν την ξαναείδε. Και απ’ αυτή την ιστορία έγραψα αυτό το τραγούδι....»
«...Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου...»
Ο Κώστας μπορεί να μην έβλεπε στον ύπνο του κάποια κοπέλα, είχε όμως μια σχέση που αφού τον παράτησε, για λόγους που ακόμα και ο ίδιος είτε δυσκολεύεται να εξωτερικεύσει, είτε δε γνωρίζει, πήγε και παντρεύτηκε άλλον και έκανε και δυο παιδιά μαζί του. Η γυναίκα αυτή ήταν το αιώνιο απωθημένο, δεν παντρεύτηκε ποτέ, ουσιαστικά δεν έκανε κάποια άλλη σχέση και ζούσε μαζί της κάποια διαλείμματα που εκείνη του πρόσφερε κάθε φορά που τσακωνόταν με τον άντρα της.
Έτσι και ενώ τώρα πια κόντευε τα 50, ζούσε ακόμα με τους γονείς του, δεν είχε παντρευτεί, ούτε είχε κάνει παιδιά και έπαιζε. Έπαιζε σχεδόν όλα τα παιγνίδια τζόγου που υπάρχουν. Στοιχημάτιζε μεγάλα ποσά στο ποδόσφαιρο, συμμετείχε καθημερινά σε πολλές κληρώσεις στο ΚΙΝΟ, και έπαιζε "φρουτάκια", πόκερ, και μπλακ τζακ.
Τη μεγαλύτερη επιτυχία του, την είχε πετύχει στα "φρουτάκια". Μια μέρα σε ένα online καζίνο είχε καταφέρει να κερδίσει 40.000 ευρώ, όταν του έτυχε ένα μεγάλο τζακ ποτ! Ξεκίνησε τη διαδικασία ανάληψης και κατάφερε να του πιστωθεί στον τραπεζικό του λογαριασμό το ποσό Παρασκευή απόγευμα. Όλη την εβδομάδα που περίμενε τα χρήματα είχε προβεί σε διάφορες παραγγελίες και είχε δώσει μέχρι και προκαταβολή για αυτοκίνητο!
Μπήκε Παρασκευή βράδυ να παίξει να περάσει λίγο η ώρα του μιας και δεν ήθελε να βγει. Έχασε 3000 ευρώ σε μια ώρα. Μέχρι να ξημερώσει Σάββατο τα είχε χάσει όλα. Δεν κατάφερε από ένα τόσο μεγάλο ποσό να κάνει έστω και 1000 ευρώ ανάληψη. Αυτό ήταν και το μόνιμο παράπονό του, όταν αφηγούνταν ο ίδιος την ιστορία αυτή.
Την πιο αστεία ιστορία όμως για τον Κώστα δε μου την έχει πει ο ίδιος, αλλά ένας φίλος του, που διατηρούσε εστιατόριο. Μια Δευτέρα βράδυ, που η πόλη ήταν άδεια και έβρεχε καταρρακτωδώς και το μαγαζί του είχε ελάχιστους πελάτες, κατέφθασε ο «ψηλός» με μια «φίλη» του που δε μιλούσε ελληνικά. Είναι σημαντικό να τονίσω ότι ο Κώστας μιλάει μόνο ελληνικά και τα αγγλικά του είναι εξαιρετικά φτωχά. Κάθισαν και αφού έφαγαν και ήπιαν, ανοίγοντας μάλιστα και κάποιο καλό κρασί, ο Κώστας πήγε στον φίλο του και του εκμυστηρεύτηκε ότι δεν έχει καθόλου λεφτά πάνω του και ότι θα του τα έδινε άλλη μέρα! Σαν να μην έφτανε αυτό, του ζήτησε και 100 ευρώ δανεικά γιατί ήθελαν να συνεχίσουν και αλλού...
Πρόσφατα το όνειρο για τον Κώστα έγινε πραγματικότητα. Η κοπέλα που ήταν το αιώνιο απωθημένο του χώρισε οριστικά με τον άντρα της και γύρισε και πάλι σ’ εκείνον. Έχει σταματήσει να πηγαίνει σε κακόφημα μπαρ, έχει κόψει τον τζόγο εντελώς και δείχνει να έχει κάνει στροφή στη ζωή του.
Όταν τον ρώτησα μια μέρα, αν του λείπουν όλα αυτά, ο τζόγος, οι γυναίκες, η νύχτα, μου απάντησε αρνητικά γιατί στην αλήθεια δεν τα ήθελε ποτέ πραγματικά και πως εκεί τον είχε οδηγήσει το κενό που ένιωθε από την απουσία της. Ήταν ο μόνος τρόπος που είχε βρει να μην τη σκέφτεται.
-----------------------------------------------------
*** Το παραπάνω διήγημα αποτελεί μια παράλληλη ιστορία ηρώων που γεννήθηκαν και έχουν αναπτυχθεί πιο διεξοδικά στο μυθιστόρημα που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Φυλάτος και ονομάζεται "All in".
-----------------------------------------------------
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
All in – Γιώργος Περισανίδης
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία:
ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α.
-----------------------------------------------------
All in! (Μια μικρή παρουσίαση)
Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο!
Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις.
Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In!
Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα".
Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση;
Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο.
Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα!
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Learn More
Comment on Facebook
Για αλλη μια φορα θα εκφρασω ον θαυμασμο μου για την πλοκη του πριεχομενου και γενικοτερα για τον κατανοητο τροπο γραφης σας! Οσο για τον "Ψηλο" αφου εζησε τελικα το"απωθημενο" τελος καλο ολα καλα! ❤️❤️
Έτσι...φίλε Γιώργο...
Υπέροχο
Υπέροχο
👍👍👍
Μπράβο!
Υπερωχο
View more comments
Ο Αιώνιος Φοιτητής του Βαγγέλη Σεϊτανίδη (ταινία)
- Το ανέκδοτο με το 4 το ξέρεις;
- Σ' αρέσουν τα ανέκδοτα; Α εμείς θα πάμε πολύ μακριά!
- Ήταν ένας μια φορά που 'χε γούρι το 4. Πάει στον Ιππόδρομο, στην 4η ιπποδρομία, πάει και βλέπει ένα άλογο με το νούμερο 444, τρελαίνεται τα χώνει όλα, Φορκάστ , Γκανιάν, Τρικάστ, όλα! Ξέρεις τι έγινε;
- Τι έγινε;
- Ήρθε 4ο
Η ταινία ξεκινά με τον Τάκη (Αιμίλιο Χειλάκη) μέσα από τα κάγκελα της φυλακής να αφηγείται στον συγκρατούμενο του (Μιχάλη Ιατρόπουλο) πως βρέθηκε μέσα.
Έτσι μαθαίνουμε ότι ο Τάκης που κατάγεται από τα Γιάννενα, όσο σπούδαζε στην Ιατρική Αθηνών έμπλεξε με τον τζόγο και το καζίνο.
Μέσα στο καζίνο αρχικά θα γνωρίσει τον Λεωνίδα (Σπύρος Σταυρινίδης), που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του νεόπλουτου της εποχής που εκπροσωπεί, πίνει, τρώει, παίζει, του αρέσουν τα μπουζούκια και συνδικαλίζεται υπέρ των αγροτών.
Η κόρη του Λεωνίδα, η Βέρα (Μαρία Σολωμού) σε μια προσπάθεια να τον ξεμπλέξει πιάνει δουλειά στο καζίνο ως κρουπιέρης και εκείνος εξαιτίας του απαγορευτικού πρώτου βαθμού συγγένειάς των υπαλλήλων, δεν επιτρέπεται να παίξει!
Ο Λεωνίδας στη συνέχεια θα καταφέρει να πείσει τον νεαρό φοιτητή Ιατρικής να παίζει στο καζίνο και για εκείνον!
Αγαπημένη ατάκα του Λεωνίδα και μία από τις πολλές που λέει στην ταινία “...Θα γίνει η μάχη των μαύρων, μέσα σε τούνελ...”
Η συμμαχία μεταξύ των δυο αντρών θα δημιουργήσει και μια φιλική σχέση μεταξύ τους, η οποία πολλές φορές θα έχει την μορφή πατέρα και παιδιού.
Η κατάσταση θα ανατραπεί όταν ο Τάκης ερωτευτεί την Βέρα, που συναντάει πια σχεδόν καθημερινά στο καζίνο.
Εκείνη αν και σε σχέση με τον προϊστάμενο του καζίνο θα ενδώσει στον έρωτα του Τάκη. Εκείνος παρασυρμένος από την ζήλια του ένα βράδυ θα χάσει ένα μεγάλο ποσό βάζοντας σε περιπέτειες τον Λεωνίδα που ήδη χρωστάει λεφτά σε τοκογλύφους.
Ο Τάκης τότε της προτείνει να στήσουν μια κομπίνα εις βάρος του καζίνου και εκείνη να του δώσει λεφτά στη ρουλέτα. Πράγματι το ζευγάρι εξαφανίζεται από την περιοχή με ένα μεγάλο ποσό και ζει τον έρωτά του απομονωμένα.
Ο Λεωνίδας όμως, που μετά τη φυγή της κόρης του, γύρισε σε όλες τις παλιές κακές συνήθειες, πεθαίνει από έμφραγμα. Η Βέρα γυρίζει για την κηδεία και ύστερα από πιέσεις του καζίνο καταδικάζει τον Τάκη για να γλυτώσει η ίδια.
Ο Τάκης καταλήγει στη φυλακή και εκείνη σε μια ζωή μοιρασμένη ανάμεσα σε εφήμερους έρωτες, αλκοόλ και τζόγο.
Μέσα στη φυλακή αξίζει να αναφέρουμε δύο περιστατικά, ο συγκρατούμενος του Τάκη πεθαίνει από υπερβολική δόση χαπιών και ο αιώνιος φοιτητής της Ιατρικής στέκεται ανίκανος να δώσει τις πρώτες βοήθειες στο φίλο του και μέσα σε πανικό φωνάζει
- Έναν Γιατρό παιδιά, έναν Γιατρό! Για να καταρρεύσει λίγο αργότερα μονολογώντας ότι αυτό που φοβάσαι περισσότερο στη ζωή σου, αυτό θα σου συμβεί...
Στο δεύτερο περιστατικό θα τον επισκεφτεί η μητέρα της Βέρας στη φυλακή και θα τον ενημερώσει για την κατάσταση της κόρης της προτρέποντας τον να πάει να την βρει
- Μόνο εσύ μπορείς να την βγάλεις από κει...Άντρας σημαίνει να συγχωρείς, όχι να έχεις λεφτά!
Εκείνος τελικά θα πάρει άδεια και θα το κάνει.
Η ταινία κλείνει με τη Βέρα να του χαρίζει σε επισκεπτήριο ένα γουόκμαν και να υπόσχεται ότι θα ξανάρθει.
Ο Τάκης της απαντά ότι εδώ θα είναι, πατάει το play, κλείνει τα μάτια, χαμογελάει ενώ ακούγεται το τραγούδι Romance in Durango του Bob Dylan.
“...The dogs are barking and what's done is done...”
------------------------------------------------
ROMANCE IN DURANGO BOB DYLAN
www.youtube.com/watch?v=XJ2b3lIFwtw
------------------------------------------------
Νέα Κυκλοφορία
Το "All in" είναι ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ! Στην ουσία του είναι ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο.
Το επίπεδο ευκολίας του “παζλ” με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος ο αναγνώστης, εξαρτάται μόνο από την διάθεση που θα δείξει για να το ψάξει!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα!
-----------------------------------------------------
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
All in – Γιώργος Περισανίδης
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία:
ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α.
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Learn More
Comment on Facebook
Την έχω δει, πολύ ωραία!
Καμενα, απο χερο, καμενη καθ, η, δυο
Ο Χειλάκης είναι μωρό στη ταινία!
Παοκτζης θα ήταν
Μην παραλείψουμε!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!.....???!!!
View more comments
"...Το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις. Το βασικό είναι να παίζεις..."
Ήρωες παθιασμένοι με τον τζόγο, ιστορίες φαινομενικά ανεξάρτητες, που όμως συνδέονται σε ένα παιχνίδι αναμετρήσεων, ανατροπών και μοιραίων συναντήσεων.
Ένα ερωτικό μυθιστόρημα μέσα στο κλίμα της χαρτοπαιξίας, των καζίνων και των στοιχημάτων, για τα πάθη που δοκιμάζουν τα όριά μας.
Εξάλλου είναι πάντα μέσα στα πλαίσια των πιθανοτήτων να συμβεί το απίθανο.
-----------------------------------------------------
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
All in – Γιώργος Περισανίδης
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία:
ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α.
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Καλοτάξιδο με ούριους ανέμους!!!
Ωραια γραφη! Το επομενο....... ποτε;
Σου εύχομαι το... "ΠΑΡΤΑ ΟΛΑ"!!! 😁🤓😎✍️✍️✍️
Υπέροχο. Καλοταξιδο!
Καλοτάξιδο
🙏🙏🙏
Καλοτάξιδο
Καλοτάξιδο!!!
View more comments
... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Η απίστευτη εμμονή της Αλέξιας Βασιλείου
Βρισκόμαστε στο 1987 και η νεαρή Αλέξια από την Κύπρο, μετά τη συμμετοχή της στο διαγωνισμό της Eurovision με το τραγούδι "Άσπρο Μαύρο", παρουσιάζει τον πρώτο της προσωπικό δίσκο με τίτλο "Αλέξια" σε μουσική Κώστα Χαριτοδιπλωμένου, πουλώντας πάνω από τριακόσιες χιλιάδες αντίτυπα.
Μέσα στο 1990 θα κυκλοφορήσει καινούργιο album και πάλι σε
μουσική Κώστα Χαριτοδιπλωμένου, με τίτλο "Έλα μια
νύχτα" και η επιτυχία της θα συνεχιστεί.
Η Αλέξια όμως βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια καριέρα που η ίδια δεν επιθυμεί.
Σε συνέντευξή της είχε δηλώσει:
«... Τότε δεν ήμουν ο εαυτός μου. Στην εφηβεία άκουγα Stephen Sondheim, Barbra Streisand, Ella Fitzgerald. Καθόμουν στο δωμάτιό μου στη Λάρνακα μετά τον πόλεμο και άκουγα από το ραδιόφωνο όλους αυτούς...»
Το 1993 το κοινό θα την ακολουθήσει με μία αμηχανία, όταν εκείνη, ως Αλέξια Βασιλείου πια, θα τραγουδήσει ελαφρά τραγούδια που έχουν γραφτεί από το 1939 ως το 1968, σε ένα ρεπερτόριο κλασικό.
Το 1997 η Αλέξια Βασιλείου επιστρέφει με τον τζαζ δίσκο "Alexia in a jazz mood".
Εκτός από τα έντεκα αγγλόφωνα κομμάτια, το "in a jazz mood" περιέχει το "Ξημερώνει" του Μίκη Θεοδωράκη και το "Χάρτινο το φεγγαράκι" του Μάνου Xατζιδάκι.
Την αμηχανία όμως του κοινού το 1993 θα ακολουθήσει το
1997 η αδιαφορία...
Εκείνη όμως επιμένει στην πορεία που θέλει να ακολουθήσει.
Το 1998 κυκλοφορεί ο δίσκος Αλέξια-Μίκης Θεοδωράκης, ένα διπλό άλμπουμ με είκοσι έξι τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος, όμως, θα κάνει ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία!
Παρά την κατά κοινή ομολογία απίστευτη φωνή της, ο κόσμος θέλει να την ακούει μόνο στις επιτυχίες που έκανε με τον Χαριτοδιπλωμένο και που η ίδια έχει αποκηρύξει!
Θα ακολουθήσει μια δεκαετία σιωπής, στην οποία ο κόσμος
συνεχίζει να ακούει ΜΟΝΟ τα τραγούδια που της έγραψε ο
Χαριτοδιπλωμένος.
Εκείνη στην επανεμφάνισή της θα επιμείνει στο δρόμο που
θέλει να χαράξει και θα κυκλοφορήσει τα παρακάτω albums,
τα οποία όλα απέτυχαν παταγωδώς σε εισπρακτικό επίπεδο,
παρόλο που οι κριτικές που έλαβαν ήταν αποθεωτικές, τόσο
για την ίδια όσο και για την ποιότητα της δουλειάς που
παρουσίασε:
- Re-be (2010)
- Backyards (2011)
- The Voice Improvisation Series (2011)
- The Voice Improvisation Series (2012)
Εντελώς αναπάντεχα την ίδια περίοδο όλα τα τραγούδια
της από την πρώτη εποχή θα γνωρίσουν και πάλι μια απίστευτη αναβίωση.
Ο κόσμος θα δείξει και πάλι την αγάπη του για την Αλέξια, την ίδια περίοδο που για άλλη μια φορά θα γυρίσει την πλάτη στην Αλέξια Βασιλείου.
Πολύ πρόσφατα, σε μια εκπομπή του Χαρδαβέλλα, που
έκανε ένα μουσικό αφιέρωμα στον Κώστα Χαριτοδιπλωμένο,
ήταν εκεί η Σαμπρίνα, η Πωλίνα, η Σοφία Αρβανίτη, αλλά η
Αλέξια δεν πήγε για άλλη μια φορά.
Όπως κοιτούσα και άκουγα άλλες τραγουδίστριες να ερμηνεύουν γνωστά τραγούδια της Αλέξιας, έκανα τη σκέψη ότι θέλει πραγματικά πολύ μεγάλη δύναμη και επιμονή να μένεις πιστός σε αυτό που αγαπάς και έχεις επιλέξει να ακολουθήσεις, όταν κανένας δεν θέλει να σε δει έτσι, αλλά αντιθέτως όλοι σχεδόν προτιμούν μια εκδοχή που εσύ έχεις απορρίψει.
Και τότε τη θαύμασα!
Θαύμασα το κουράγιο που έχει να διαμορφώνει τα “θέλω” της με βάση αυτά που αγαπά η ίδια και όχι με βάση αυτά που αγάπησαν όλοι οι άλλοι!
ΑΛΕΞΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, σε παρακαλώ, να συνεχίσεις να ανεβαίνεις
τον δρόμο που επέλεξες! Για κάποιον λόγο το θεωρώ σημαντικό και για μένα.
***Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν αρκετά χρόνια και σαν "παρεμβολή" είχε βρει μια θέση στο μυθιστόρημά μου "Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά".
-----------------------------------------------------
Νέα Κυκλοφορία
Το "All in" είναι ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ! Στην ουσία του είναι ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο.
Το επίπεδο ευκολίας του “παζλ” με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος ο αναγνώστης, εξαρτάται μόνο από την διάθεση που θα δείξει για να το ψάξει!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα!
-----------------------------------------------------
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
All in – Γιώργος Περισανίδης
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία:
ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α.
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Μπράβο της που ακολουθεί τον δρόμο της καρδιάς της και όχι ενδεχομένως της τσέπης της. Ωστόσο τα ποπ που έχει απόκηρυξει ο κόσμος τα αγάπησε και αυτή τα είπε εξαιρετικά. Μπράβο και στην Αρβανίτη, την Σαμπρινα και την Μαντώ που υπερασπιζονται την ποπ πλευρά τους. Ωστόσο μην ξεχνάμε πως τέλη 90ς και οι 3 υπέκυψαν σε ρεπερτόριο Φοίβου και σε παρακμιακά νυχτερινά σχήματα κάτω από την αξία τους. Οπότε μπράβο στην Αλεξία που δεν υπέκυψε ποτέ σε ευκολίες.
Πειράζει που στην εφηβεία ξενυχτουσαμε με τα αγαπημένα εκείνα τραγούδια, σύμφωνα με την ηλικία μας,και "Τα κορίτσια ξενυχτάνε με ένα μυστικό,ωω, έτσι κάνω και γω!!" Και κείνη πιτ σιρίκα ήταν!! Και έγινε πολύ γνωστή και αγαπημένη με όλα αυτά,σε μια εποχή που άρεσαν..... Γιατί... αποποίηση..;; Για να γίνεται ξανά διαφήμιση....
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ακριβως ετσι ειναι!!!!!!!ΜΠΡΑΒΟ σε αυτους τους καλλιτεχνες που μενουν πιστοι στην ιδεολογια τους!!!!!!!!!!!!!!!
Καλη φωνή,κατώτερη όμως από τη Μαντώ. Μου άρεσε στα ποπ και στα ελαφρά, τζαζ τραγουδια, ήταν όμως πολυ λίγη για να ερμηνευσει Μίκη.
Δίνω στο κοινό μου ότι μου ζητάει είναι απάντηση από έναν υπάλληλο μπακάλικου Όχι Από έναν καλλιτέχνη...εύγε Αλεξια
Καταπληκτική φωνή.Με τα τραγούδια της μεγάλωσα.Ειναι δικαίωμα του καθενός να επιλέγει την πορεία του.Την θαυμάζω απλά.
Δηλαδή επαινείτε την απόφαση της να πάψει να είναι εμπορική για να διαφημίσετε το δικό σας εμπορικό προιόν... Η Αλέξια να σας πληροφορήσω ότι έκανε και άλλους πετυχημένους εμπορικούς δίσκους χωρίς κανέναν Καλοδιπλωμένο, όπως το '' 1,2,3 '', '' Νερομπογιές '' και το '' Η Αλέξια τραγουδάει τα κλασσικά ''.
Αγαπάμε Αλέξια απλή ταπεινή χωρίς πολλές φανφάρες
κανενας συμβιβασμος ια το ευκολο κερδος !!!!!!!!!! μπραβο της!!!!!!!
Κουκλαρα Πανέμορφη να είναι καλά
Φωνάρα.Δεκαετιες 80 και 90 σάρωνε.❤️❤️😃😃
Κουκλααααα
Μακράν από όλες η καλύτερη
ΦΩΝΆΡΑ!!!
View more comments
Το "All in" είναι ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Στην ουσία του είναι ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο.
Το επίπεδο ευκολίας του “παζλ” με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος ο αναγνώστης, εξαρτάται μόνο από την διάθεση που θα δείξει για να το ψάξει!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα!
-----------------------------------------------------
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
All in – Γιώργος Περισανίδης
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία:
ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α.
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Συγχαρητήρια
Μπορεί ένας έρωτας να επιβιώσει στον κόσμο των καταχρήσεων ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση;
Αν έχετε ή είχατε έναν έρωτα που δοκιμάστηκε από έναν παρόμοιο εθισμό, τότε το "All in" είναι το δώρο που πρέπει να κάνετε!
-----------------------------------------------------
Χριστουγεννιάτικο Δώρο!
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
All in – Γιώργος Περισανίδης
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία:
ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α.
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Πολύ καλό!!!!
Καλοτάξιδο!
Καλή επιτυχία!
Καλοτάξιδο!
Καλοτάξιδο!
Ενδιαφέρον!
Καλή επιτυχία!
ΚΑΛΗ.ΕΠΙΤΥΧΙΑ..Κ.ΓΙΩΡΓΟ.ΚΑΛΕΣ.ΓΙΟΡΤΕΣ....
Πολύ καλό αλλά θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση γιατί στο κόσμο των πολλαπλών ευκαιριών και καταχρήσεων θα νικηθη τελικά ο έρωτας κ.γιωργο καλές γιορτές καλή επιτυχία.!
View more comments
Οι Μέλισσες...
"...Το τραγούδι «Οι Μέλισσες» και η Φωτεινή Βελεσιώτου είχαν μια εντυπωσιακή πορεία εκτός εποχής, όπως άλλωστε τους άξιζε...."
«Οι Μέλισσες» δισκογραφήθηκαν για πρώτη φορά το 2008 και συμπεριλήφθηκαν στο album Ίσαλος Γραμμή, μια καταπληκτική συλλογή του Γιώργου Καζαντζή. Στο ίδιο album τραγουδούσαν οι Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Χρήστος Θηβαίος, Μελίνα Κανά, Λιζέτα Καλημέρη, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Σταύρος Σιόλας και η, άσημη, τότε Φωτεινή Βελεσιώτου.
Ανάμεσα σε ένα τόσο σημαντικό επιτελείο καλλιτεχνών, η Βελεσιώτου έμοιαζε καταδικασμένη να μείνει “πίσω” και στην αφάνεια. Εξάλλου είχε να “ανταγωνιστεί” σχεδόν όλα τα “μεγαθήρια” της Ελληνικής έντεχνης δισκογραφίας. Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι!
Το τραγούδι σιγά σιγά γινόταν όλο και πιο γνωστό και ακουγόταν όλο και περισσότερο. Χρειάστηκαν όμως να περάσουν επτά χρόνια ώσπου να γίνει επιτυχία και να το αγαπήσει το ευρύ κοινό. Επτά χρόνια σε μια εποχή που όλα τα τραγούδια γίνονται “γνωστά” σε επτά ημέρες.
Στις 18 Φεβρουαρίου του 2009 “ανεβαίνει” στο youtube η πρώτη εκδοχή του τραγουδιού, χωρίς video clip, με τη φωτογραφία του δίσκου. Στις 19 Απριλίου του 2010 “ανεβαίνει” στο youtube ένα εντελώς ερασιτεχνικό video που είναι μια συρραφή εικόνων με στίχο. Η συνέχεια θα είναι μάλλον καταιγιστική μιας και σήμερα οι διαφορετικές εκτελέσεις του τραγουδιού είναι πια δεκάδες!
Ακόμα η επιλογή τους σαν τραγούδι τίτλων στην επιτυχημένη σειρά του AΝΤ1 "Άγριες Μέλισσες", του έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ώθηση. Συνολικά μέχρι σήμερα, σχεδόν 12 χρόνια από την κυκλοφορία του, το τραγούδι σε μια απολαυστικά αργή πορεία (η βραδύτητα είναι ο ρυθμός της απόλαυσης και η ταχύτητα ο ρυθμός της λήθης...) έχει κάνει συνολικά πάνω από 5 εκατομμύρια προβολές στο youtube!
"...Να σε μισήσω είναι αργά, αέρας με δροσολογά, με κυνηγούν οι μέλισσες κι εσύ που δε με θέλησες..."
Μέλισσες (διήγημα)
Ανακάτευε τον καφέ του περιμένοντας να βρεθούν. Στο τηλέφωνο δεν του είχε αφήσει και πολλά περιθώριο ελιγμών. Τον ήθελε για κάτι πολύ σοβαρό που δε σήκωνε αναβολή. Είχε δεχτεί χωρίς να δείξει καμία ανησυχία σε εκείνη. Όμως όταν της έκλεισε το τηλέφωνο, ήξερε πολύ καλά τι τον περιμένει πια.
Την Αναστασία τη γνώριζε εδώ και δύο μήνες περίπου και είχαν βρεθεί ερωτικά αρκετές φορές από τότε. Ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του και έκανε μια γρήγορη ανίχνευση του χώρου, αλλά δεν την είδε πουθενά. Προσπάθησε να καταλάβει τι νιώθει για εκείνη, ερωτική έλξη σίγουρα, αλλά δεν ήταν καθόλου σίγουρος για οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα...
Ο Νίκος Κλαδουδάτος ή «πολεμιστής», όπως ήταν γνωστός στις λέσχες και στα καζίνα, δεν πέρναγε και τις καλύτερες μέρες του. Είχε πάρει αρκετά δάνεια από τον Σεμπάστιαν τις τελευταίες μέρες και τα είχε χάσει όλα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Σεμπάστιαν του είχε επιβάλλει την επόμενη μέρα να δει κάποιον Γιώργο Περισανίδη, συγγραφέα! Έγραφε του είπαν ένα βιβλίο για τον τζόγο και ήθελε να του πάρει συνέντευξη! Το είχε δεχτεί και αυτό, απρόθυμα, όπως όλα όσα δεν περιλάμβαναν το αγαπημένο του μπλακ τζακ.
Η Αναστασία δεν έλεγε να φανεί ακόμα και ο Κλαουδάτος έβγαλε από τη σακούλα τα βιβλία που του είχε στείλει με κούριερ ο συγγραφέας. Άνοιξε το πρώτο, το πιο λεπτό και περιεργάστηκε το εξώφυλλο. Διάβασε τον τίτλο δυνατά σαν να ήταν μαζί με κάποιον.
- "...Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα!..."
Άνοιξε το βιβλίο σε μια τυχαία σελίδα και ξεκίνησε να διαβάζει:
"...Η θεωρία της συνέχειας των πραγμάτων, που ξεκινάει από την απλή σκέψη ότι τίποτε δεν τελειώνει πραγματικά και τίποτε δεν αρχίζει πραγματικά αλλά όλα είναι μέρος ενός άπειρου συνόλου που επεκτείνεται μέσα στον χρόνο, είναι ίσως η πιο λογική θεωρία «αθανασίας» που μπορούμε να έχουμε...
Κάθε μας συναίσθημα, σκέψη και δράση έχει μια δυναμική που επεκτείνεται πολύ πέρα ακόμα και από την ίδια μας την ύπαρξη, ακόμα και οι πιο μικρές αποφάσεις που παίρνουμε παίζουν καθοριστικό ρόλο!
Αλλάζεις τον κόσμος όχι μόνο από τις αποφάσεις που πήρες και από τις πράξεις που έκανες αλλά ακόμα και μέσα από τις αποφάσεις που ΔΕΝ πήρες και τις πράξεις που ΔΕΝ έκανες..."
Δεν πρόλαβε να επεξεργαστεί αυτό που διάβασε γιατί ένιωσε μια παρουσία να τον επεξεργάζεται. Σήκωσε το βλέμμα και την είδε να στέκεται όρθια δίπλα του.
- Δε θα καθίσεις;
- Αν μου εγγυηθείς ότι δεν ψηλώνω άλλο, πολύ ευχαρίστως, είπε και έκατσε απέναντι του.
Ο πολεμιστής χαμογέλασε και την κοίταξε, χωρίς να πει κάτι, άλλο. Στη συνέχεια έψαξε για τον σερβιτόρο και της παράγγειλε καφέ.
- Λοιπόν, τι είναι αυτό το σημαντικό που με ήθελες, τη ρώτησε τελικά αφού είδε ότι ούτε εκείνη μίλαγε.
- Είμαι έγκυος! Νίκο, θα γίνεις πατέρας!
Δεν έδειξε καμία αντίδραση, ούτε θετική, ούτε αρνητική. Αν και το περίμενε, από τη στιγμή που έκλεισε το τηλέφωνο, το είχε σκεφτεί, ότι ήταν το πιο πιθανό σενάριο, αλλά και πάλι είχε αιφνιδιαστεί. Εξάλλου δεν είχε ακόμα κανένα συναίσθημα. Δεν μπορούσε ούτε και ο ίδιος να καταλάβει τι αισθάνεται.
- Είσαι σίγουρη ότι αυτό θες; Μπόρεσε τελικά να ρωτήσει.
- Είμαι! Και είμαι και πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Δεν ήρθα εδώ για να σε ρωτήσω κάτι, ήρθα να στο ανακοινώσω. Το τι θα κάνεις εσύ, από εδώ και πέρα, δεν το ξέρω αλλά ελπίζω να θες να είσαι μέρος της ζωής μας!
- Δώσε μου λίγο χρόνο, δεν ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο.
- Έχεις περίπου 8 μήνες του είπε και χαμογέλασε.
Σαν να απολαμβάνει την αμηχανία μου σκέφτηκε. Άλλαξαν κουβέντα και η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την καθημερινότητά τους. Έφυγαν μαζί για το σπίτι της και έκαναν έρωτα για τελευταία φορά.
Λίγο πριν νυχτώσει, έφυγε να πάει να συναντήσει τον Σεμπάστιαν, που τον είχε πάρει τηλέφωνο ότι τον ήθελε κάτι. Μπαίνοντας στη λέσχη που συνήθιζε να παίζει, τον είδε να τον περιμένει. Ο Σεμπάστιαν καθόταν στη γνώριμη του θέση, έτοιμος να "εξυπηρετήσει" χρηματικά παίκτες που είχαν χάσει και είχαν ανάγκη από χρήματα.
- Πώς πάει; τον ρώτησε κοφτά ο Σεμπάστιαν.
- Πώς να πάει! Έχει τζογόκαιρο και εμείς δεν έχουμε ούτε μαντήλι να κλάψουμε!
- Με αυτά που χρωστάς, τι θα κάνουμε; Δεν έχεις δώσει τσιγάρο εδώ και δυο μήνες και κάθε εβδομάδα παίρνεις!
- Θα μου δανείσεις 3-4 χιλιάρικα και ότι βγάλω θα στα δώσω.
- Δεν έχω καθόλου λεφτά πάνω μου. Έχω έρθει από νωρίς και μου τα έχουν πάρει όλα. Θες να περάσω σε καμιά ώρα από το σπίτι σου;
- Ναι αμέ! Εκεί θα ‘μαι!
Περίπου μια ώρα μετά ο πολεμιστής ακούει το κουδούνι του να χτυπά. Ανοίγοντας την πόρτα του θα αντικρίσει δυο άγνωστους. Αμέσως διαισθάνεται ότι κάτι κακό θα του συμβεί. Τους ζητάει να μιλήσει στο τηλέφωνο με τον Σεμπάστιαν και προσπαθεί να τους πείσει ότι πρόκειται για παρεξήγηση. Προς μεγάλη του έκπληξη, ο ένας βγάζει ένα παλιό τηλέφωνο και καλεί τον Σεμπάστιαν:
- Δυστυχώς είσαι το δόλωμα για να τη στήσουμε σε κάποιον άλλον. Δεν έχει να κάνει με το χρέος σου, η επιλογή έγινε με άλλα κριτήρια!
- Μη μου το κάνεις αυτό! Όχι τώρα που θα γίνω πατέρας, τον παρακάλεσε και ακόμα και ο ίδιος απόρησε πως σκέφτηκε το αγέννητο παιδί του εκείνη τη στιγμή!
- Θα έλειπες τις περισσότερες ώρες, θα χρέωνες οικονομικά τη μάνα του και θα τους δημιουργούσες ένα σωρό προβλήματα. Χάρη τους κάνεις, είπε και του έκλεισε το τηλέφωνο.
Λίγα λεπτά μετά και ενώ ο πολεμιστής είναι πια δεμένος και οι επισκέπτες του ετοιμάζονταν να τον κρεμάσουν από το ταβάνι. Χτύπησε το τηλέφωνο του ενός. Μίλησε για πολύ λίγο, μετά πήγε στον πολεμιστή και του είπε:
- Γράψε σε ένα χαρτάκι τα στοιχεία της μάνας και ο Σεμπάστιαν σου υπόσχεται να μη λείψει ποτέ τίποτε από το παιδί σου και τη μάνα του.
Σχεδόν συγκινημένος, ο πολεμιστής πήρε το μολύβι που του έδωσαν και έγραψε:
Αδαμαντία Νικολάου - 6978999876. Σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα κάτι και με χέρια που έτρεμαν συμπλήρωσε:
«Αλλάζεις τον κόσμος όχι μόνο από τις αποφάσεις που πήρες και από τις πράξεις που έκανες, αλλά ακόμα και μέσα από τις αποφάσεις που ΔΕΝ πήρες και τις πράξεις που ΔΕΝ έκανες...»
-----------------------------------------------------
*** Το παραπάνω διήγημα αποτελεί μια παράλληλη ιστορία ηρώων που γεννήθηκαν και έχουν αναπτυχθεί πιο διεξοδικά στο μυθιστόρημα που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Φυλάτος και ονομάζεται "All in".
-----------------------------------------------------
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
All in – Γιώργος Περισανίδης
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία:
ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α.
-----------------------------------------------------
All in! (Μια μικρή παρουσίαση)
Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο!
Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις.
Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In!
Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα".
Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση;
Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο.
Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα!
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Καλοτάξιδο!
Καλοτάξιδο !
Καλοταξιδο!!
Καλοταξιδο!👍😍🌹👏👏
Καλοτάξιδο
Καλοταξιδο !!!
Καλοτάξιδο!
Καλοτάξιδο!
Καλοτάξιδο..!!!
View more comments
«… Μάθε, καλέ μου φίλε, ότι το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις…»
Πόκερ, Ρουλέτα, Μπλακ Τζακ, Φρουτάκια…
Πέντε ήρωες παθιασμένοι με τον τζόγο. Πέντε ιστορίες φαινομενικά ανεξάρτητες, που όμως συνδέονται σε ένα παιχνίδι αναμετρήσεων και ανατροπών. Συμπτώσεις και μοιραίες συναντήσεις, μια διαρκής μάχη με το πεπρωμένο κι ένας έρωτας καταλύτης.
Το κλίμα της χαρτοπαιξίας, των καζίνων και των στοιχημάτων, τα πάθη και οι ακραίες καταστάσεις που οδηγούν την προσωπικότητα στα όριά της.
Ήρωες από κινηματογραφικές ταινίες και λογοτεχνικά βιβλία, προσωπικότητες, όπως ο Nick the Greek, ο Έντουαρντ Θορπ και ο John Taramas, εισέρχονται στην αφηγηματική πλοκή, στο μεταίχμιο ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα.
-----------------------------------------------------
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
All in – Γιώργος Περισανίδης
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία:
ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α.
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Καλοτάξιδο!
Συγχαρητήρια!
Συγχαρητήρια!
Καλοτάξιδο!
Καλοτάξιδο το βιβλίο 👍
Καλοτάξιδο να είναι!!
Και το κέρδος και η χασούρα δυό.απαραίτητοι πόλοι στην.ζωή μας!!!!!
Καλοταξιδο
Συγχαρητηρια!! και καλοταξιδο!!
Kalo taksdhi
Καλοτάξιδο!!!
Καλόταξιδο να είναι!!!!
Μπράβο!
Καλοτάξιδο!
Συγχαρητήρια!
Καλοτάξιδο!
View more comments
"...Το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις. Το βασικό είναι να παίζεις..."
Ήρωες παθιασμένοι με τον τζόγο, ιστορίες φαινομενικά ανεξάρτητες, που όμως συνδέονται σε ένα παιχνίδι αναμετρήσεων, ανατροπών και μοιραίων συναντήσεων.
Ένα ερωτικό μυθιστόρημα μέσα στο κλίμα της χαρτοπαιξίας, των καζίνων και των στοιχημάτων, για τα πάθη που δοκιμάζουν τα όριά μας.
Εξάλλου είναι πάντα μέσα στα πλαίσια των πιθανοτήτων να συμβεί το απίθανο.
-----------------------------------------------------
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
All in – Γιώργος Περισανίδης
Σύμβουλος έκδοσης: John Taramas
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία:
ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α.
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Καλοταξιδο το βιβλίο, είναι σίγουρα πολύ ενδιαφέρον σε μια εποχή που <<κυριαρχεί >> ο τζόγος. Είχα την τύχη να δω το 2002 τον Τζον Ταραμα στο καζίνο της Θεσσαλονίκης κ θα ήθελα να προσθέσω κάτι: Το βασικό είναι ...Να πιάσεις τον μηχανισμό
Συγχαρητήρια!
Μπράβο!
Καλοτάξιδο!
Συγχαρητήρια!
Καλοταξιδο.
Είμαι σίγουρος για την επιτυχία του βιβλίου! !! Κάπου μέσα θα είναι αποτυπωμένη και η δική μου ζωή. ...τζόγος. .35 χρόνια. .και μετά κέντρο αποκατάστασης...και τελικά ΝΙΚΗΣΑ! !!!!!!
Γιωργο καλή σου ημέρα όμορφη γλυκιά χαρούμενη να είναι η εβδομάδα σου
Καλοτάξιδο!!!
Χρόνια σου πολλά Κατερινα
View more comments
Πίστη
Πίστη είναι η αποδοχή ενός ισχυρισμού, γεγονότος ή δυνατότητας, ανεξάρτητα αν μπορεί να δικαιολογηθεί ή όχι. (wikipedia)
Η ιστορία της ανθρωπότητας έχει διαμορφωθεί όπως είναι σήμερα, κυρίως εξαιτίας αυτής της πίστης που έχουμε την ικανότητα να αναπτύσσουμε ως είδος.
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος με ένα παράδειγμα. Θα μεταφερθούμε κάποιες χιλιάδες χρόνια πίσω, περίπου 10.000 χρόνια πίσω, στη πρώτη αγροτική επανάσταση όπου και έγινε η μετάβαση από το κυνήγι στην γεωργία.
Οι τότε άνθρωποι άρχισαν να καλλιεργούν την γη και ζούσαν από αυτά που τους έδινε, με την πείνα όμως να είναι εκείνη την εποχή η κυριότερη αιτία θανάτου, κυρίως κάθε φορά που κάτι στράβωνε με τη σοδειά τους!
Πάω λοιπόν σε έναν από τους πρώτους αγρότες και του προσφέρω ένα σακί με πέτρες για να μου δώσει τη σοδειά του. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί; Στην καλύτερη περίπτωση θα με έδιωχνε με βρισιές και κλωτσιές και στη χειρότερη θα με σκότωνε. Να αποδεχόταν αυτό που του πρότεινα δεν δίνω καμία πιθανότητα.
Όμως τα χρόνια πέρασαν, ο άνθρωπος έμαθε καλύτερα τη γη, ανέπτυξε εργαλεία και εξημέρωσε ζώα και η γη άρχισε να παράγει περισσότερα από αυτά που ο ίδιος μπορούσε να καταναλώσει! Έτσι γεννήθηκε μια νέα ανάγκη. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να αξιοποιήσει τα τρόφιμα που δεν μπορούσε να καταναλώσει. Από την ανάγκη αυτή εφευρέθηκαν τα νομίσματα, που έδιναν μια ικανοποιητική λύση στο πρόβλημα του.
Στη συνέχεια έπρεπε να γεννηθεί και η πίστη ότι τα νομίσματα έχουν ανταλλακτική αξία και δεν είναι ένα σακί με πέτρες. Χωρίς την πίστη στην αξία των νομισμάτων θεωρείται παραλογισμός να δεχτώ ένα σακί με νομίσματα για να σου δώσω τη σοδειά μου.
Ας έρθουμε σε ένα άλλο παράδειγμα λίγο πιο κοντά χρονικά και να πάμε στις αρχές της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης. Ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισαν τότε στη Μεγάλη Βρετανία, ήταν οι εργάτες να είναι συνεπείς σε ωράρια. Οι περισσότεροι πήγαιναν σε ακανόνιστους χρόνους για δουλειά (κυρίως ότι ώρα ξυπνούσαν) και έφευγαν όταν τέλειωναν αυτά που τους είχαν ανατεθεί.
Η ανάγκη λοιπόν του ανθρώπου εκείνη την εποχή να συγκεντρώσει πολλούς εργάτες στο ίδιο σημείο και να τους κρατήσει εκεί για πολλές ώρες γέννησε την πίστη στο χρόνο. Πολλά επιβλητικά ρολόγια στήθηκαν σε διάφορα σημεία για να επιτευχθεί η πίστη αυτή.
Η πίστη για την άξια της εργασίας, ήταν ανάγκη να γεννηθεί και αυτή. Αντίληψη που εκείνη την περίοδο δεν ήταν καθόλου διαδεδομένη, μιας και η ανώτερη τάξη τότε, το θεωρούσε ως και ντροπή να έχει δουλέψει κάποιος έστω και μια μέρα.
Η πρόοδος της ανθρωπότητας και η εξέλιξη της σε μεγάλο μέρος έχει βασιστεί στην πίστη που γεννούσαν οι ανάγκες της εποχής.
Ας δούμε ένα παράδειγμα ακόμη. Στην εποχή του Γαλιλαίου (Περίπου 500 χρόνια από σήμερα), όλοι πίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη. Αυτός που τολμούσε να ισχυριστεί κάτι αντίθετο, αντιμετωπιζόταν ως γραφικός και κινδύνευε ως και η ζωή του! Σήμερα που η επιστήμη προχώρησε και έκανε νέες ανακαλύψεις και παρατηρήσεις στον τομέα αυτό, πιστεύουμε ότι η γη δεν είναι επίπεδη και αυτούς τους λίγους που πιστεύουν κάτι άλλο τους αντιμετωπίζουμε σαν γραφικούς.
Μάλλον ο πιο πάνω ισχυρισμός μου για την πρόοδο της ανθρωπότητας χρειάζεται μια σημαντική συμπλήρωση.
Η πρόοδος λοιπόν και η εξέλιξη της ανθρωπότητας σε μεγάλο βαθμό έχουν βασιστεί στην πίστη που γεννούσαν οι ανάγκες της εποχής, από ιδέες που έτυχαν ευρύτερης αποδοχής.
Αντίθετα η πίστη σε ιδέες που δεν θα γίνουν κοινωνικά αποδεκτές και θα της ασπαστούν λίγοι σε περιθωριοποιεί!
Ας δούμε ένα τελευταίο παράδειγμα. 325 χρόνια μετά την γέννηση του Χριστού, στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, η εκκλησία καταδίκασε τη διδασκαλία του Αρείου και καθιέρωσε τον όρο ομοούσιος. Είχε προηγηθεί μερικά χρόνια πριν η επικράτηση των θέσεων του Αρείου ότι ο Ιησούς ήταν δημιούργημα και όχι υπόσταση του Λόγου του Θεού.
Η απόφαση αυτή που πάρθηκε 325 χρόνια μετά την γέννηση του Χριστού έχει ως σήμερα καθορίσει πολύ σημαντικά τον Χριστιανισμό και σίγουρα θα μιλούσαμε για πολύ διαφορετική θρησκεία αν είχαν επικρατήσει τελικά οι απόψεις του Αρείου.
Η πίστη σε οποιαδήποτε ιδέα και ως συνέπεια και τι θεωρείται αλήθεια, δυναμώνει αναλογικά με την αποδοχή που πετυχαίνει στην κοινωνία. Όσο μεγαλύτερη η αποδοχή, τόσο πιο ισχυρή η πίστη.
Ο Απόστολος Παύλος στην περίφημη επιστολή του Προς Κορινθίους την κατατάσσει στα 3 σπουδαιότερα πράγματα που μας απομένουν:
"...Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη..."
Όμως ο Απόστολος Παύλος τοποθετεί στην κορυφή της ιεραρχίας την αγάπη! Δεν καταφέραμε να τον ακολουθήσουμε σε αυτό. Ο άνθρωπος δυστυχώς ως και σήμερα τοποθετεί την πίστη στην κορυφή της ιεραρχίας του.
Ως και σήμερα η ανθρωπότητα διαχωρίζεται με βάση τα πιστεύω των ανθρώπων ενώ θα μπορούσε να ενώνεται με βάση την αγάπη. Δεν τα έχουμε καταφέρει! Θα κλείσω με την ελπίδα να αλλάξει αυτό στο μέλλον.
Αν η επιστήμη τα επόμενα χρόνια, καταφέρει μελετώντας τα σκυλιά να φτιάξει ένα εμβόλιο που θα μας έκανε να αγαπήσουμε με τον τρόπο που αυτά είναι ικανά, θα ήμουν ο πρώτος που θα το έκανε.
-----------------------------------------------------
All in – Νέο Μυθιστόρημα!
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία:
ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α.
-----------------------------------------------------
All in! (Μια μικρή παρουσίαση)
Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο!
Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις.
Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In!
Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα".
Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση;
Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο.
Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα!
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Амин
Μπορεί ένας έρωτας να επιβιώσει στον κόσμο των καταχρήσεων ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση; Μια άνιση μάχη μεταξύ εθισμών και ενός πρωτόγνωρου ερωτικού πάθους.
Ήρωες παθιασμένοι με τον τζόγο, ιστορίες φαινομενικά ανεξάρτητες, που όμως συνδέονται σε ένα παιχνίδι αναμετρήσεων, ανατροπών και μοιραίων συναντήσεων.
Ένα ερωτικό μυθιστόρημα μέσα στο κλίμα της χαρτοπαιξίας, των καζίνων και των στοιχημάτων, για τα πάθη που δοκιμάζουν τα όριά μας.
-----------------------------------------------------
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
All in – Multitasking Μυθιστόρημα
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/ &
Και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία:
ianos.gr, protoporia.gr, bookworld.gr, ebooks.gr, captainbook.gr, booksplus.gr, anagnostisbooks.gr, lavyrinthos(.net), eleftheriskepsis.gr κ.α.
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Shop Now
Comment on Facebook
Ενδιαφέρον ακούγεται!!! Καλή επιτυχία!!!
Καλή επιτυχία
Συγχαρητήρια!! Καλή επιτυχία!!
Καλοτάξιδο να είναι. Καλή επιτυχία εύχομαι ολόψυχα 💋
Καλή Επιτυχια
Καλή επιτυχία!!!
Καλοτάξιδο!!!!
Καλη επιτυχία!!
Το τσαντακι θελω
Πολύ καλό!!!!
Καλησπέρα. Καλή επιτυχία. Τι ακριβώς είναι ένα multitasking μυθιστόρημα;
Καλοτάξιδο
Ich weiß nicht, was der Autor schreibt, aber ich denke, dass alle die simultan Dolmetschen können, sind wirklichere Multitasker.
Καλοτάξιδο!!!
Καλοτάξιδο!!!
Καλοτάξιδο!
Καλοτάξιδο !
Καλοταξιδο
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Δύσκολη δοκιμασία για τα όριά μας για μια αγάπη!!!!!!Καλοτάξιδο το καινούργιο σας δημιούργημα!!!
Αρκετά ενδιαφέρον!! Καλοτάξιδο!!
Συγχαρητήρια
Καλοτάξιδο!
View more comments
Born to run!
"...Oh, baby this town rips the bones from your back
It's a death trap, it's a suicide rap
We gotta get out while we're young
`Cause tramps like us, baby we were born to run..."
Ελεύθερη Μετάφραση:
"...Μωρό αυτή η πόλη σπάει τα κόκαλα από την πλάτη σου
Είναι μια παγίδα θανάτου, είναι μια μορφή αυτοκτονίας
Πρέπει να φύγουμε όσο είμαστε νέοι
Γιατί αλήτες σαν εμάς, μωρό γεννηθήκαμε για να τρέχουμε..."
Ο Springsteen έπαιξε το συγκεκριμένο τραγούδι για πρώτη φορά στις 9 Μαΐου του 1974. Τότε άσημος ακόμα, άνοιγε μια συναυλία της Bonnie Raitt. Ο δημοσιογράφος Jon Landau, που έτυχε να βρίσκεται στην συναυλία, έγραψε στην εφημερίδα Boston's Real Paper την επόμενη μέρα ότι είδε το μέλλον της ΡΟΚ μουσικής και αυτό έχει το όνομα Bruce Springsteen.
Ο ίδιος ο Springsteen έχει αναφέρει ότι έγραψε το born to run στις αρχές του 1974, όπως έπαιζε με την κιθάρα του, στην άκρη του κρεβατιού του:
"...Η φράση born to run ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό. Στην αρχή νόμιζα ότι είναι τίτλος από ταινία ή κάποια φράση που κάπου έχω δει... Μου άρεσε η φράση γιατί πρότεινε κάποιου είδους κινηματογραφικού δράματος που πίστευα ότι ταιριάζει απόλυτα με την μουσική που ήδη είχα στο μυαλό μου..."
Οι στίχοι του τραγουδιού μιλούν για ένα αγόρι και ένα κορίτσι που θέλουν να ξεκινήσουν να τρέχουν και να μη σταματήσουν ποτέ...
Θα χρησιμοποιήσω και πάλι λόγια του ίδιου του Springsteen:
"...Αυτό ήταν μια μάλλον ρομαντική ιδέα! Μετά συνειδητοποίησα ότι πρέπει να σκεφτώ κάποιο μέρος για όλο αυτόν τον κόσμο που έμπαινε μέσα στα αυτοκίνητα και ξεκινούσε...Κατάλαβα ότι η ελευθερία αν δεν συνοδεύεται από κάποιου είδους κοινωνικής συνοχής, μπορεί να είναι άσκοπη! Έτσι αυτό έγινε ένα τραγούδι για άτομα που στην ουσία προσπαθούν να γυρίσουν σπίτι τους...Μου έκανε ωραία συντροφιά στις αναζητήσεις μου και το ίδιο ελπίζω και στις δικές σας...."
Το τραγούδι αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη επιτυχία του Bruce και ήταν αυτό που τον έκανε αναγνωρίσιμο σε ένα ευρύ κοινό.
Born to run (διήγημα)
Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017, Πάτρα
Δεν ήξερε πια αν ήταν ακόμα ερωτευμένη μαζί του ή όχι. Αισθανόταν σύγχυση. Διαβάζοντας την φράση του Προύστ:
"...Σε έναν χωρισμό, αυτός που δεν είναι πραγματικά ερωτευμένος είναι εκείνος που λέει τα πιο τρυφερά λόγια..."
σκεφτόταν αν θέλει να τον χωρίσει ή να τον εκδικηθεί για την απάθεια του. Χωρίς να το έχει αποφασίσει ακόμα σκεφτόταν τον χωρισμό πολύ έντονα.
Όταν είχε ξεκινήσει η σχέσης τους, κάθε φορά που εκείνη έμπαινε σπίτι, εκείνος έστηνε μια μικρή γιορτή. Τον τελευταίο μήνα όχι μόνο είχε σταματήσει να το κάνει, αλλά η Κατερίνα αισθανόταν σχεδόν αόρατη.
Από την ημέρα που είχε εγκατασταθεί στην Πάτρα, ζούσε τον έρωτα της για εκείνον και δεν σκεφτόταν να παίξει. Ο τζόγος σαν να είχε βγει από το μυαλό της εντελώς. Θυμόταν τα λόγια που της είχε πει κάποιος φίλος, ότι θα σταματήσει να παίζει μόνο όταν τον αντικαταστήσει με έναν άλλον εθισμό, το ίδιο έντονο. Ο έρωτας, έλεγε στον εαυτό της, είναι το δυνατότερο συναίσθημα στον κόσμο. Έτσι και για εκείνη, το μόνο που ήθελε ήταν να είναι μαζί του.
Όμως πια όσο περισσότερο αισθανόταν ότι για εκείνον δεν είναι πια το κέντρο του κόσμου, τόσο μεγαλύτερη γινόταν η ανάγκη της να παίξει.
Δε θα ρίσκαρε όμως να πάει στο καζίνο του Ρίο να τη δουν, γιατί ήξερε ότι ο άντρας της θα έχει σίγουρα δικούς του ανθρώπους εκεί, που θα τον ενημέρωναν αμέσως. Τη λύση τελικά έδωσε ο ΟΠΑΠ που ξεκίνησε εκείνη την περίοδο πιλοτικά να προσφέρει "Φρουτάκια" στους πελάτες του.
Το πρώτο PLAY- ΟΠΑΠ που είχε ανοίξει στην Πάτρα ήταν μόλις δυο γωνίες από το σπίτι τους και σε σημείο από το οποίο περνούσε καθημερινά πολλές φορές η Κατερίνα.
Μπήκε μέσα, έδωσε την ταυτότητα της και έβγαλε την απαραίτητη κάρτα. Έκατσε μπροστά σε ένα μηχάνημα έβαλε 20 ευρώ και άρχισε να ψάχνει τα διαθέσιμα παιγνίδια. Προσπαθούσε να βρει ίδια ή παρόμοια με αυτά που συνήθιζε να παίζει στο Λουτράκι. Μάταια όμως, έμοιαζαν διαφορετικά και λιγότερο ελκυστικά. Τελικά ξεκίνησε να παίζει ένα που είχε κάτι φλεγόμενα εφτάρια.
Κατάφερε να φύγει μια ώρα μετά με 30 ευρώ κέρδος και πολύ ευχαριστημένη γιατί δεν της είχαν φανεί εθιστικά τα "Φρουτάκια", αλλά και γιατί είχε καταφέρει να συγκρατηθεί και να φύγει. Την επόμενη μέρα πήγε και έβαλε 50 ευρώ στο ίδιο παιγνίδι και έφυγε πάλι με κέρδος 100 ευρώ έχοντας παίξει πολύ ώρα και με μεγάλες διακυμάνσεις στα κέρδη.
Την επόμενη μέρα δεν πήγε καθόλου, γιατί έμεινε με τον Γιώργο σπίτι. Το σκέφτηκε όμως αρκετές φορές.
Όταν την μεθεπόμενη κάθισε πάλι στο μηχάνημα, έβαλε αρχικά 50 ευρώ και τον στοιχηματισμό στο μέγιστο. Έφυγε μερικές ώρες αργότερα έχοντας χάσει περίπου 500 ευρώ που ήταν και όλα τα λεφτά που είχε μαζί της.
Όλη την υπόλοιπη μέρα ήταν σε μια φοβερή υπερένταση και τα "Φρουτάκια" ήταν πια το μοναδικό πράγμα που την απασχολούσε. Οι επόμενες μέρες θα τη βρουν να παίζει πολλές ώρες, χωρίς όμως κάποια σημαντική απώλεια ή κέρδος.
Στον Γιώργο δεν είχε πει τίποτε και εκείνος δεν υποπτευόταν κάτι, μιας και εκείνη έπαιζε τις ώρες που έλειπε.
Το τελευταίο βράδυ που πέρασε στην Πάτρα θα τη βρει με τον Γιώργο στο μπαρ "Λωτός".
Παράγγειλαν δυο τζιν με χυμό λεμόνι, όταν η Κατερίνα σε μια τελευταία προσπάθεια να πείσει τον εαυτό της περισσότερο ότι μπορεί να συνεχίσει να ζει χωρίς τζόγο, είχε μια συναισθηματική έκρηξη. Είχε πιάσει και τα δυο του χέρια και με ύφος που ακροβατούσε ανάμεσα στο σοβαρό και στο αστείο, τον είχε ρωτήσει:
- Γιώργο, τι θα έκανες, αν πέθαινα;
- Ο Μάρκες νομίζω, έχει γράψει « σ' αγαπώ σημαίνει απαγορεύεται να πεθάνεις».
- Εγώ δε ρώτησα τον Μάρκες, εσένα ρώτησα!
- Όλοι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή...
Εκνευρισμένη σηκώθηκε όρθια απότομα, πήγε σε ένα από τα παράθυρα που διέθετε το μπαρ, κοίταξε για λίγο έξω και μετά από λίγο γύρισε αμίλητη πίσω. Πήγε στον dj και του ζήτησε να ακούσει το "Born to run" του Springsteen.
Κάθισε δίπλα στον Γιώργο που φαινόταν εντελώς στον κόσμο του και για πρώτη φορά σκέφτηκε σοβαρά να αποδεχτεί την πρόταση του άντρα της. «Γύρνα και θα παίζεις όσα θες και όσο θες» της είχε πει την τελευταία φορά που είχαν μιλήσει. Τότε είχε γελάσει και τον είχε απορρίψει, αλλά τώρα της φαινόταν η πιο ρεαλιστική επιλογή.
Αν μείνω μαζί του θα τον καταστρέψω και αυτόν σκέφτηκε. Η επόμενη σκέψη που έκανε ήταν αν αυτό δεν το λέει μόνο και μόνο για να αισθανθεί η ίδια καλύτερα για την απόφαση που είχε πάρει.
Γύρισε και τον κοίταξε να πίνει το ποτό του:
- Ο κύβος ερρίφθη, καλέ μου.
- Ποιος κύβος; Δεν καταλαβαίνω!
- Ξέρεις τι άλλο διάβασα σήμερα σε αυτόν τον Προυστ που μου έδωσες;
- Τι; Πες μου!
- "...Όλες οι οριστικές μας αποφάσεις λαμβάνονται ενώ βρισκόμαστε σε μια ψυχολογική κατάσταση που δεν διαρκεί πολύ..."
- Τι πιστεύεις; Ισχύει;
Η Κατερίνα δεν απάντησε...δεν ήθελε να συνεχίσει άλλο την κουβέντα. Σηκώθηκε και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Από τα ηχεία ακούστηκε η χαρακτηριστική φωνή του Bruce Springsteen:
"...Oh honey, tramps like us
Baby, we were born to run
Come on with me, tramps like us
Baby, we were born to run..."
-----------------------------------------------------
*** Το παραπάνω διήγημα αποτελεί μια παράλληλη ιστορία ηρώων που γεννήθηκαν και έχουν αναπτυχθεί πιο διεξοδικά στο μυθιστόρημα που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Φυλάτος και ονομάζεται "All in".
-----------------------------------------------------
All in – Multitasking Μυθιστόρημα
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/ &
και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία.
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
-----------------------------------------------------
All in! (Μια μικρή παρουσίαση)
Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο!
Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις.
Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In!
Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα".
Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση;
Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο.
Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα!
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Τhe Boss!!!!
Μια ωραία μέρα στη Ρώμη!
Πολύ ενδιαφέρον
Ο μεγαλύτερος όλων
Apostolos Springsteen
Top
View more comments
Σχεδόν έρωτας (διήγημα με αφορμή τους αστικούς μύθους)
Οι αστικοί μύθοι αποτελούν ιστορίες, συνήθως φανταστικών γεγονότων που διαδίδονται μαζικά.
Ωστόσο, δεν είναι απαραιτήτως δημιουργήματα της φαντασίας και αρκετοί θρύλοι στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Κάποιοι αστικοί μύθοι έχουν καταφέρει να επιβιώσουν για αρκετά χρόνια με μικρές παραλλαγές.
Οι αστικοί μύθοι συνηθέστερα γίνονται πιστευτοί, επειδή περιέχουν έναν κόκκο αλήθειας ή επειδή αναφέρουν πράγματα συναρπαστικά.
Το παρακάτω διήγημα είναι βασισμένο σε πολύ γνωστό αστικό μύθο.
Στεκόταν στην άκρη του δρόμου και είχε απλώσει το χέρι με την παλάμη κλειστή να δείχνει με τον αντίχειρα προς τα πάνω. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ποιος κάνει σήμερα ακόμα ωτοστόπ;
Στα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να πάρω την απόφαση να σταματήσω και να την πάρω μαζί μου, κατάφερα να προσέξω ότι ήταν πραγματικά όμορφη, με ένα ίσως παράταιρο για την εποχή ντύσιμο.
Πριν ξεκινήσω και αφού εκείνη είχε βολευτεί στη θέση του συνοδηγού, την ρώτησα:
- Πού πηγαίνεις;
- Καλαμάτα! Γυρίζω πίσω σπίτι!
- Ωραία στο δρόμο μου είσαι.
- Είναι μακριά ακόμα;
- Όχι, μισή ώρα δρόμος.
Έβαλε τη ζώνη της και πολύ φυσικά χωρίς να με ρωτήσει κάτι, άρχισε να αλλάζει τους σταθμούς στο ραδιόφωνο μου.
Στην αρχή πέτυχε ένα παλιό τραγούδι των Cutting Crew, το “I Just Died In Your Arms”, το άφησε να παίξει λίγο και μετά το άλλαξε.
“Ωραίο τραγούδι, αλλά με ρίχνει ψυχολογικά και θέλω να μείνω χαρούμενη”, μου είπε και συνέχισε το ψάξιμο.
Αφού πέρασε διάφορους σταθμούς, τελικά σταμάτησε σε ένα άλλο παλιό τραγούδι που αδυνατούσα να θυμηθώ τον τίτλο, είχε όμως πολύ ατμοσφαιρική και ταυτόχρονα ρομαντική μουσική.
“Μ' αρέσει πολύ”, είπε και προσπάθησε να τραγουδήσει, χωρίς να γνωρίζει πραγματικά τους στίχους...
Έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και άνοιξα το Shazam, που το έβαλα να ψάχνει.
Το βρήκε, σχεδόν αμέσως!
Πάνω στην οθόνη του κινητού μου έγραφε: mono - life in mono (from the movie “Great Expectations 1998)
“mono - life in mono, το τραγούδι ακούγεται στην ταινία “Μεγάλες Προσδοκίες”, είπα. “Ναι μωρέ! Μπράβο! Την είχα δει πρόπερσι στον κινηματογράφο”, μου απάντησε.
Έδειχνε λίγο σαστισμένη ή μπορεί και να ήταν η ιδέα μου...
Αποφάσισα να την ρωτήσω για την ταινία, μιας και ο κινηματογράφος είναι πάντα μια καλή αφορμή για μια ωραία συζήτηση.
- Η ταινία πως σου φάνηκε;
- Ωραία! Πολύ ρομαντική στην αρχή, αλλά το τέλος άνισο!
- Γιατί το λες αυτό; Είναι στην τελευταία σκηνή που φτάνουν στο τέλος του έρωτα και εκεί ξεκινάει η αγάπη!
- Το τέλος του έρωτα; Δεν το έχω ζήσει αυτό! Δεν το ξέρω...
- Είσαι πολύ νέα ακόμα, θα φτάσεις και εκεί.
- Δεν νομίζω.
Παρ' όλο που είχε μόλις πει “Δεν νομίζω”, τόσο ο τόνος που το είχε πει, όσο και το ύφος της δεν άφηναν αμφιβολία ότι ήταν σίγουρη ότι δεν πρόκειται να το ζήσει.
Πείσμωσα.
- Ξέρεις είναι αποστολή του έρωτα να πεθαίνει και να παραχωρεί τη θέση του στην αγάπη.
- Πεθαίνει ο έρωτας; Αν πεθάνει ο έρωτας, πώς μπορείς να συνεχίσεις να ζεις;
- Ό,τι έχει αρχή, έχει και τέλος.
- Αυτή είναι ατάκα από το Matrix, την είδα πέρσι ανυπομονώ πολύ και για τις συνέχειες!
- Δεν είναι εξίσου καλές με το πρώτο.
- Βγήκαν; Μάλλον ήμουν απορροφημένη με τον έρωτα... Εσύ θα μπορούσες να πεθάνεις από έρωτα;
- Κοίτα, ο έρωτας, όπως τον γνωρίζουμε, ταξιδεύει με τη βοήθεια του συλλογικού ασυνείδητου από την εποχή του Σαίξπηρ και του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.
- Κατάλαβα, μην συνεχίζεις! Δεν θα μπορούσες!
Ξαφνικά είχα θυμώσει μαζί της! Ενώ είχε δίκιο, αφού δεν πιστεύω καθόλου στην έννοια της αυτοκτονίας για οποιονδήποτε λόγο, το συμπέρασμά της το είχα νιώσει σαν μομφή στην ικανότητά μου να ερωτευτώ!
Δεν μίλησα και μηχανικά άρχισα να πατάω σταθμούς στο ραδιόφωνο. Βρήκα το τραγούδι που κυκλοφόρησε ο Παντελίδης μετά το ατύχημα, το “Θυμάμαι” και το άφησα.
Εκείνη έμοιαζε εντελώς βυθισμένη στις σκέψεις της και έμοιαζε να μην προσέχει καθόλου το τραγούδι.
Κάτι εντελώς απροσδιόριστο με παρακινούσε να συνεχίσω την κουβέντα μας και να κερδίσω και πάλι την προσοχή της.
- Σ' αρέσει ο Παντελίδης;
- Ποιος είναι αυτός;
- Αυτός που τραγουδά! Δεν τον ξέρεις;
- Δεν ακούω Ελληνικά!
- Και να μην ακούς! Θα πρέπει να μην ζούσες και Ελλάδα για να μην τον ξέρεις, μιας και πρόσφατα έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα!
Ξαφνικά ζωήρεψε! Την είδα να δείχνει και πάλι ενδιαφέρον για την συζήτησή μας.
- 'Ήταν ερωτευμένος;
- Ατύχημα ήταν!
- Άλλο σε ρώτησα!
- Είχε πόνο. Ζούσε την απόρριψη από αυτή που είχε ερωτευτεί και την απόρριψη αυτή την έβαζε στα τραγούδια του!
Δυνάμωσε και άρχισε να προσέχει τους στίχους.
- Αυτός ο Παντελίδης, όπως τον είπες, θα μπορούσε να πεθάνει από έρωτα!
- Δεν με προσέχεις! Ατύχημα ήταν!
- Εσύ δεν με προσέχεις! Είπα εγώ ότι δεν ήταν;
Σταμάτησα να μιλάω και την άφησα να ακούει το τραγούδι. Ξεκίνησα να την παρατηρώ καλύτερα. “Είναι η ομορφιά της που με γεμίζει άγχος”, σκέφτηκα. “Αν θέλω να έχω ελπίδες μαζί της πρέπει να το ξεπεράσω!”
Είχαμε μπει ήδη στην Καλαμάτα. Φαινόταν να γνωρίζει καλά την πόλη, μου έδινε οδηγίες που να στρίψω και πολύ σύντομα μου ζήτησε να σταματήσω.
- Να αυτή η μονοκατοικία είναι! Εκεί μένω!
Έκανε να κατέβει.
- Στάσου! Ούτε το όνομά σου δεν μου είπες!
- Κατερίνα! Εσένα;
- Γιώργος!
- Γιώργο, χάρηκα και για τη βόλτα, αλλά και για την κουβέντα μας!
- Και εγώ! Ούτε που κατάλαβα πως φτάσαμε!
Βγήκε και κατευθύνθηκε προς το σπίτι της. Λίγο πριν μπει μέσα βγάζοντας ένα κλειδί που είχε μέσα στη τσέπη της, γύρισε και με κοίταξε και με το χέρι της με χαιρέτησε πάλι.
Όταν χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο και ενώ ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω, κατάλαβα ότι ένιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι... Όχι, δεν θα έφευγα έτσι... Αποφάσισα να χτυπήσω το κουδούνι και να ζητήσω τουλάχιστον το τηλέφωνό της.
Στάθηκα στην πόρτα και με άγχος και ανασφάλεια χτύπησα το κουδούνι.
Λίγο μετά μου άνοιξε μια μεγάλη γυναίκα, που είχε όμως πολλά κοινά εξωτερικά χαρακτηριστικά με την Κατερίνα.
- “Η Κατερίνα;” ρώτησα δειλά. Η γυναίκα με κοίταξε σαστισμένη.
- “Ποιόν θέλετε”, με ρώτησε μάλλον με θυμό.
- “Μπορώ να μιλήσω στην Κατερίνα;” επανέλαβα.
- Τι πλάκα είναι αυτή; Δεν το βρίσκω αστείο!
- Μα δεν είναι! Θα ήθελα μόνο πέντε λεπτά μαζί της! Την είδα να μπαίνει. Είμαι αυτός που την έφερε σπίτι!
- Εδώ μένω μόνη μου και η Κατερίνα μου αυτοκτόνησε εδώ και 15 χρόνια, είπε η γυναίκα και έκλεισε με δύναμη την πόρτα στα μούτρα μου.
Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα έξω από την πόρτα και πόση ώρα έκανα να φύγω...Έβαλα μπροστά τη μηχανή του αυτοκινήτου και σχεδόν φωναχτά αναρωτήθηκα...
“Σχεδόν έρωτας”. ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Καλησπέρα! Κι αν στην ζωή υπαρχει??? Αφού φάνηκαν οι διάφορες απ' την αρχή το τέλος μοιραίο??? Έρωτας δεν είναι η τέλεια ταύτιση 2 χαρακτήρων??? Στην Αγάπη χωράει η διαφορετικότητα, ο συμβιβασμός κι η υποχώρηση!!! Απλή έλξη μεταξύ ενηλίκων κι ανάγκη για συνύπαρξη! Διαφορετικά....ο έρωτας δίνει φτεράααα!!!! Χαρηκα... Μαρια.
Υπέροχο. Ναι μπορεί να συμβεί... Έστω κι αν μοιάζει με παραμύθι μπορεί να συμβεί πραγματικά. Αρκεί να βρεθείς την κατάλληλη στιγμή στο σωστό μέρος.
Φαντάζομαι αναφέρεσαι στον αστικό μύθο της "νύφης " που κάνει ωτοστόπ
Πολύ όμορφο, Γιώργο...
Ο συγκεκριμένος αστικός μύθος έχει ως σκοπό να τρομάξει τα παιδιά προκειμένου να μην κάνουν οτοστόπ. Ο μύθος λέει ότι ένας οδηγός είχε σταματήσει σε έναν ερημικό δρόμο για να πάρει ένα νεαρό κορίτσι που έκανε οτοστόπ. Όταν έφτασε στη διεύθυνση που του έδωσε γύρισε πίσω να την αποχαιρετήσει αλλά η κοπέλα είχε εξαφανιστεί. Ο οδηγός πήγε στο σπίτι της κοπέλας για να δει τι συμβαίνει. Τελικά έμαθε ότι είχε χάσει τη ζωή της σε τροχαίο ακριβώς στο σημείο που την είδε να κάνει οτοστόπ.
Υπέροχο...είχα ξεκινήσει να γράφω κάτι παρόμοιο,αλλά τι έχω αφήσει ημιτελές...όντως είναι από τους πιο συνηθισμένους αλλά και γοητευτικούς αστικούς μύθους,και απ'οτι είχα διαβάσει στο περιοδικό Strange,μάλλον,δεν υπήρξε διασταύρωση,είχε συμβεί στο Ηράκλειο Κρήτης κάτι παρόμοιο...
Έρωτας... Ξεκάθαρα ...
Απίστευτο....
Πραγματικα πολυ συγκηνιτικο και μεταφερει ενα πολυ ωραιο μυνημα❤❤❤❤😢😢
View more comments
Το τέλος της τέχνης
Αν είσαι μουσικός, συγγραφέας ή κάποιος άλλος καλλιτέχνης και θες να μάθεις γιατί το έργο σου δεν θα θεωρηθεί ποτέ μεγάλο στην εποχή μας, αυτό το κείμενο σε ενδιαφέρει.
Το τέλος της Μουσική (Youtube)
Σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή η διαδικασία της παραγωγής μιας μουσικής σύνθεσης δεν ήταν και τόσο εύκολη. Απαιτούσε εξοπλισμό που μόνο ελάχιστα επαγγελματικά studio μπορούσαν να σου παρέχουν και έναντι υψηλού κόστους. Όμως ακόμα και αν είχες καταφέρει να βρεις τα χρήματα να φτιάξεις τα τραγούδια σου, για την κυκλοφορία του δίσκου σου έπρεπε να περάσεις μέσα από την έγκριση μιας δισκογραφικής. Οι περισσότερες όμως δισκογραφικές ήταν τεράστιες οικονομικά βιομηχανίες καθόλου φιλικές ως προς τους νέους καλλιτέχνες.
Αυτό άλλαξε όταν οι προσωπικοί υπολογιστές άρχισαν να μπαίνουν όλο και περισσότερο στη ζωή μας. Το δαπανηρό και δύσκολο στην πρόσβαση επαγγελματικό studio έγινε με την προσθήκη μερικών καρτών και κάποιου άλλου εξοπλισμού πρόσθετο κομμάτι κάθε υπολογιστή. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα εκατομμύρια φιλόδοξοι καλλιτέχνες μπορούσαν να έχουν στο σπίτι τους όλα τα εργαλεία για την παραγωγή μουσικών συνθέσεων.
Όμως ακόμα και η διαδικασία παραγωγής δίσκου σταμάτησε να απαιτεί την αξιολόγηση του μουσικού έργου από ειδικούς μιας και ο καθένας απέκτησε τη δυνατότητα να ανεβάζει τις συνθέσεις του στο Youtube και αυτές να γίνονται αυτόματα διαθέσιμες σε όλους.
Η συνέχεια υπήρξε καταιγιστική. Εκατομμύρια καλλιτέχνες άρχισαν να παράγουν μουσική και να την κάνουν προσβάσιμη σε όλους. Ο δίσκος και η μουσική σύνθεση αντικαταστάθηκαν από μεμονωμένα τραγούδια καλλιτεχνών τα οποία εναλλάσσονταν σε διάφορες playlist.
Αλλά για το τέλος της Μουσικής δεν ευθύνεται μόνο ο κατακερματισμός της μουσικής δημιουργίας. Και σήμερα σίγουρα, γεννιούνται μεγάλα μουσικά έργα τέχνης, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να εντοπίσουμε ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες κακές και μέτριες συνθέσεις με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά.
Όμως ακόμα και αν κάποιο μουσικό αριστούργημα τελικά φθάνει σε εμάς, δεν έχουμε το χρόνο να ακούσουμε ολόκληρο έναν δίσκο.
Βρισκόμαστε συνεχώς σε κίνηση. Η εποχή μας τρέχει με ασύλληπτες ταχύτητες που έχουν παρασύρει και εμάς σε έναν ξέφρενο ρυθμό ζωής, στον οποίο η εξοικονόμηση χρόνο φαντάζει ως αγαθό πολυτελείας.
Υποθέτω ότι αν ο Σταυρός του Νότου, είχε κυκλοφορήσει σήμερα στην καλύτερη περίπτωση θα είχε συρρικνωθεί σε ένα τραγούδι του Καββαδία.
Όμως όσο μεγάλο τραγούδι και να είναι η "Θεσσαλονίκη", ή το "Μαχαίρι" αυτό που κάνει τον συγκεκριμένο δίσκο έναν τεράστιο μουσικό έργο τέχνης είναι η συνολική σύνθεση, που σε υποχρεώνει να ακούσεις ολόκληρο τον δίσκο και με την σειρά που έχει επιλέξει ο δημιουργός του. Αλλά αυτό η εποχή μας δεν το παράγει πια.
Το τέλος της λογοτεχνίας (Facebook)
Σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή, η διαδικασία παραγωγής ενός βιβλίου δεν ήταν και τόσο απλή διαδικασία. Μπορεί η συγγραφή ενός βιβλίου να απαιτούσε μόνο ένα μολύβι και ένα χαρτί ή μια γραφομηχανή για τους πιο προχωρημένους, όμως ακόμα και όταν τελικά ολοκλήρωνες το βιβλίο σου, απείχες πολύ από το να θεωρηθείς συγγραφέας.
Έπρεπε να βρεις έναν από τους ελάχιστους εκδοτικούς οίκους που υπήρχαν τότε και να υποβάλεις εκεί το βιβλίο σου που περνούσε στη συνέχεια από αξιολόγηση.
Σήμερα δεν χρειάζεται καν να ολοκληρώσεις ένα βιβλίο, μπορείς να γράψεις ένα ποίημα ή ένα διήγημα ή ακόμα και απλά της σκέψης της ημέρας και να τα ανεβάσεις σε ένα μπλογκ ή στη σελίδα σου στο Facebook και ήδη θεωρείσαι συγγραφέας.
Ακριβώς όπως συνέβη στην μουσική, έτσι και στη λογοτεχνία η απλούστευση αυτής της διαδικασίας δημιούργησε εκατομμύρια συγγραφείς που σε καθημερινή βάση ανεβάζουν τα έργα τους στο internet.
Οπότε και το τέλος της λογοτεχνίας ήρθε όπως και με την μουσική. Έχουμε και εδώ τον ίδιο κατακερματισμό, χιλιάδες διηγήματα και ποιήματα στοιβάζονται το ένα δίπλα στο άλλο, και έτσι ο αναγνώστης μέσα σε λίγα λεπτά διαβάζει (όπως ακριβώς και στην playlist του Youtube), κείμενα διάφορων καλλιτεχνών, που ανήκουν σε διαφορετικά ρεύματα και έχουν διαφορετική τεχνοτροπία.
Multitasking μυθιστόρημα ή η παραδοχή μιας ήττας
Το multitasking μυθιστόρημα είναι μια προσπάθεια που έκανα για ένα νέο είδος γραφής πιο κοντά στην εποχή μας.
Στην ουσία του, το multitasking μυθιστόρημα είναι πολλά ανεξάρτητα διηγήματα (κατακερματισμένα έργα) που ενώνονται τελικά σε ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα.
Φαντάσου πολλά κομμάτια ενός παζλ που το καθένα έχει την δικιά του ολοκληρωμένη απεικόνιση που όταν όμως ενωθούν συνθέτουν και ένα ακόμα ολοκληρωμένο πίνακα. (Τι είναι ακριβώς το multitasking μυθιστόρημα μπορείς να διαβάσεις αργότερα σε παραπομπή που θα βρεις στο τέλος του κειμένου αυτού.)
Για το αν πέτυχε ή όχι, ίσως είναι ακόμα νωρίς να το κρίνω. Όμως ως σήμερα με έχει φέρει αντιμέτωπο με μια παράδοξη ήττα.
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος, ενώ τα κείμενά μου διαβάζονται - πάνω από 1.5 εκατομμύρια αναγνώσεις έχει η καινούργια μου σελίδα στο Facebook, πάνω από 1 εκατομμύρια αναγνώσεις είχε η προηγούμενη και πάνω από 300.000 έχει η επίσημη ιστοσελίδα μου - έχουν ακριβώς την ίδια τύχη με τα υπόλοιπα κείμενα που ανεβαίνουν στο internet. Η ανάγνωση έχει αυτή την κατακερματισμένη μορφή που περιέγραψα παραπάνω. Ελάχιστοι είναι οι αναγνώστες που θα ψάξουν κάτι παραπάνω για μένα ή κάποιο από τα βιβλία μου όταν θα έχουν πέσει πάνω σε ένα κείμενό μου στο internet.
Το τέλος του κινηματογράφου ή αλλιώς η εξέλιξη του Tik Tok
Σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή, ίσως μόνο μερικά χρόνια από σήμερα, έχω την πεποίθηση ότι και ο κινηματογράφος θα έχει ένα παρόμοιο με τις υπόλοιπες τέχνες μέλλον. Το κινητό τηλέφωνο θα αρκεί για να γυρίσεις μια ολοκληρωμένη ταινία.
Κάποια εφαρμογή του μέλλοντος θα προσφέρει στο κινητό σου δυνατότητες που τώρα μόνο στα studio του Hollywood υπάρχουν ακόμα. Ακόμα και οι ηθοποιοί που θα χρειάζεσαι μπορεί να είναι όλοι ψηφιακοί.
Η παραγωγή ταινιών θα αυξηθεί θεαματικά και θα έχουμε, ακριβώς όπως συνέβη στην μουσική και στη λογοτεχνία, το τέλος της κινηματογραφικής τέχνης.
- Multi-tasking Μυθιστόρημα ή αλλιώς το μέλλον του Μυθιστορήματος
www.facebook.com/1586170485024781/posts/1790872397887921 ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Μια ακόμα φανταστική ανάλυση- επεξήγηση διά χειρός George! Καφέ γρήγορα, έχουμε θέμα προς συζήτηση!!!! Καλημέρες!!!
Αγαπητέ, Γιώργο, συνονόματε. Διάβασα το κείμενό σου. Νομίζω, πως συμφωνώ σε όσα περιγράφεις, λέγοντας όμως πως μετά το όποιο τέλος, ακολουθεί και κάποια αρχή. Και κάθε αρχή, πάντα, είναι δύσκολη.
Τα είπες όλα μάστορα!!!
Δεν συμφωνώ απόλυτα. Ο παράγοντας άνθρωπος και η κοσμοθεώρηση του είναι το πρωταρχικό στοιχείο όσο υπάρχουν άνθρωποι θα γεννιούνται τεχνίτες της μουσικής του λόγου κλπ
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει τέλος της τέχνης, απλώς αλλάζει ο τρόπος έκφρασης, κοινοποίησης της τέχνης. Αυτό συνέβει και σε προηγούμενες εποχές. Παρ'όλα αυτά θα κοινοποιήσω το άρθρο γιατί το βρίσκω ενδιαφέρον και ενημερωτικό!
Ωραίο κείμενο μπράβο
Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει κάθε μορφή τέχνης...
Θα συμφωνήσω με τους προλαλησαντες. Υπάρχει πάντα αξιολόγηση για κάθε έργο και η πληροφόρηση γιαυτό είναι πιο προσιτή. Για την μαζικοποιηση στην παραγωγή υπάρχουν άνθρωποι που σπουδάζουν τις τέχνες και την κριτική στις τέχνες. Ας μας πουν αν κάτι αξίζει καλλιτεχνικά. Να πω τέλος, πως πάντα οι καλλιτέχνες σε όλες τις εποχές παρήγαγαν έργα που είχαν μεγάλη απήχηση και έργα αστοχα λόγω κάποιου προσωπικου δράματος που ο καλλιτέχνης δεν ολοκλήρωσε το έργο του. Αν κι αυτό ακόμη μπαίνει σε αμφισβήτηση.
Είναι το αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης δηλαδή της απόλυτης μοναξιάς του ανθρώπου.
Θα προσέθετα και το τέλος της ζωγραφικής!
Είμαστε σαν λαός,όλοι πολύ λίγο καλλιτέχνες, αλλά για αυτό υπάρχουν τα φεστιβάλ και τα βραβεία για να διακρίνονται οι άριστοι.
Τα πάντα ευρίσκονται στην κατιούσα.το τέλος της μουσικής, το τέλος της λογοτεχνίας,το τέλος της κινηματογραφικης τέχνης το τέλος της σκεψης,του λόγου,της αντίστασης!!!!Η τραγικότητα σε όλο της το μεγαλείο.Κι εμείς άφωνοι,παθητικοί δεκτες.Ευθυνομεθα!!!!Ας σηκώσουμε το αναστημα ,την υστατη!!@
🙄🙄 😶
Συνφωνω
View more comments
Το κορίτσι που μετέδωσε live τον βιασμό της φίλης της.
Η Μαρίνα ντύθηκε και βάφτηκε πάντα συνδεδεμένη live στο Periscope. Είχε ήδη περάσει πάνω από 4 ώρες εκείνη τη Δευτέρα μέσα σε αυτή την εφαρμογή και σίγουρα και αρκετές ακόμα ώρες στο Pornhub. Δεν είχε όμως καταφέρει να προσελκύσει αρκετούς ακολούθους έχοντας μια σταθερά πτωτική τάση όλες τις τελευταίες μέρες, γεγονός που την είχε ρίξει αρκετά ψυχολογικά.
Η φίλη της πέρασε και την πήρε, και μέσα στο μετρό έκαναν ένα ακόμα live. Όμως ούτε και μαζί πέτυχαν κάτι καλύτερο. Έφτασαν στο εμπορικό κέντρο και κάθισαν στο αγαπημένο τους εστιατόριο. Φωτογράφισαν τα φαγητά τους, τα ανέβασαν στο Instagram και συνδέθηκαν και πάλι στο Periscope.
Λίγα λεπτά μετά, την εντοπίζει ένα αγόρι 5-6 χρόνια μεγαλύτερό της — η ίδια είχε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα κλείσει τα 18. Βγαίνει από το Periscope και αρχίζει και τον αναζητεί και σε άλλα δίκτυα. Ξεκινά από το Instagram όπου εκείνος διατηρούσε ένα ωραίο και δημοφιλές προφίλ και ήταν περιτριγυρισμένος από πολλές και εντυπωσιακές κοπέλες. Στη συνέχεια θα τον βρει και στο Facebook αλλά και στο Tik Tok.
Τον ακολουθεί σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα, λίγα λεπτά μετά θα κάνει και εκείνος το ίδιο. Ανταποκρινόμενη στον χαιρετισμό του στο Instagram, τον καλεί στο τραπέζι τους.
Όταν τελικά συναντιούνται εκείνος δείχνει μια προτίμηση για την φίλη της. Η συζήτηση εξελίσσεται χαλαρά και η παρέα βρίσκεται στη συνέχεια στο σπίτι του νεαρού, που μένει πολύ κοντά στο εμπορικό κέντρο.
Στο σπίτι, η Μαρίνα αποκόβεται από την παρέα και ανοίγει και πάλι τα κοινωνικά της δίκτυα. Το ζευγάρι αρχίζει να φιλιέται δίπλα της. Η Μαρίνα μόνη, στο καναπέ απέναντι τους, ανοίγει και πάλι το Pornhub. Θα περάσει αρκετή ώρα μέσα εκεί, βλέποντας διάφορα πορνογραφικά βίντεο.
Η εισαγωγή στην σεξουαλική ζωή της και η σεξουαλική της εκπαίδευση, όταν ακόμα ήταν 12 χρόνων, είχε αρχίσει με το Pornhub.
Η πορνογραφία, όπως και για τα περισσότερα παιδιά της γενιάς της, θα αποτελέσει την πρώτη της επαφή με το σεξ.
Η πορνογραφία είναι η χώρα που βασιλεύει η θέα τύχη, μιας και στο βασίλειο αυτό οι πιθανότητες είναι σχεδόν πάντα υπέρ σου. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος, είναι πολύ μεγαλύτερες οι πιθανότητες να κάνεις σεξ με ένα κορίτσι της Victoria's Secret μέσα στο βασίλειο της πορνογραφίας παρά στον πραγματικό κόσμο.
Αλλά και ο υδραυλικός, το παιδί που καθαρίζει την πισίνα, ο ντελιβεράς, είναι σχεδόν πάντα υπερβολικά τυχεροί κατά την διάρκεια της δουλειάς τους και τους “τυχαίνουν” συνεχώς πρόθυμες γυναίκες που είναι διατεθειμένες να τους ικανοποιήσουν κάθε ερωτική τους φαντασίωση.
Και στον πραγματικό κόσμο είμαι σίγουρος ότι κάποιος υδραυλικός μπορεί να στάθηκε "τυχερός" σήμερα. Ο αριθμός όμως των "τυχερών" υδραυλικών στη χώρα της πορνογραφίας είναι συντριπτικά μεγαλύτερος.
Τις περισσότερες φορές στο βασίλειο αυτό, δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσεις καθόλου και μπορείς απλά να περιμένεις και θα σου συμβούν απίστευτες ερωτικές περιπέτειες.
Η πορνογραφία είναι επίσης και η χώρα της αβάσταχτης ελαφρότητας. Τίποτε δεν έχει την ίδια βαρύτητα σε σύγκριση με τον πραγματικό κόσμο. Τα πράγματα φαίνεται να χάνουν την βαρύτητα που έχουν μέσα στο βασίλειο αυτό.
Τις περισσότερες φορές απίστευτες γυναίκες με αναλογίες μοντέλων, θα κάνουν σεξ, με αγνώστους, με άσχημους, με αντικοινωνικούς χωρίς να τους επιθυμούν αρχικά έστω και ελάχιστα,
Στη συνέχεια βέβαια θα έχουν πολλαπλούς οργασμούς και έντονη σεξουαλική απόλαυση. Η βία, το ξύλο, η δωροδοκία, ο χρηματισμός τις περισσότερες φορές είναι απλά προκαταρκτικά που οδηγούν σε ερωτική κορύφωση.
Καταστάσεις που προσβάλλουν, μειώνουν και ξεφτιλίζουν τις γυναίκες στον πραγματικό κόσμο, στον κόσμο της πορνογραφίας γίνονται το προκαταρκτικό σκηνικό που οδηγεί σε μια έντονη σεξουαλική εμπειρία.
Η Μαρίνα μία ώρα περίπου μετά και ενώ το ζευγάρι συνεχίζει να φιλιέται απέναντι της θα κλείσει το Pornhub και θα ξεκινήσει live μετάδοση στο Periscope.
Θα τοποθετήσει το κινητό της σε τέτοιο σημείο ώστε εκτός από εκείνη που βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, να φαίνεται και στο βάθος η παρέα της.
Η ανταπόκριση του κοινού αυτή τη φορά θα είναι μεγάλη. Η μετάδοσή της σε σύντομο χρονικό διάστημα θα γίνει viral. Μετά από τόσο καιρό και δεκάδες αποτυχημένες προσπάθειες το έχει καταφέρει και πάλι να γίνει δημοφιλής.
Στο βάθος το ζευγάρι όμως αρχίζει να έχει θέματα. Ο νεαρός γίνεται πιεστικός στο να προχωρήσουν σεξουαλικά αλλά η φίλη της αρχικά φαντάζει απρόθυμη. Θα τον σπρώξει μερικές φορές, λέγοντας ταυτόχρονα όχι. Εκείνος φαίνεται να την αγνοεί και να προσπαθεί πιο επίμονα.
Παραδόξως το περίεργο αυτό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στο βάθος, θα απογειώσει ακόμα περισσότερο την δημοφιλία του βίντεο που θα φτάσει να έχει πάνω από 1000 ταυτόχρονους χρήστες. Αρκετοί από αυτούς με σχόλια θα συνηγορήσουν ανοιχτά υπέρ του βιασμού της φίλης της, που συνεχίζει να αντιστέκεται ακόμα πιο σθεναρά ενώ το αγόρι γίνεται βίαιο.
Η Μαρίνα συνεχίζει την live μετάδοση. Στο βάθος το αγόρι τώρα έχει ακινητοποιήσει με την βία την φίλη της που φαίνεται να κλαίει και να προσπαθεί να αντισταθεί με κάθε τρόπο. Στο Periscope της Μαρίνας γίνεται χαμός, τα σχόλια πια είναι εκατοντάδες.
Η Μαρίνα συνεχίζει την live μετάδοση. Στο βάθος το αγόρι έχει τώρα προχωρήσει σε διείσδυση ενώ η φίλης της προσπαθεί να ξεφύγει, κλαίει τον χτυπά αντιστέκεται με κάθε τρόπο χωρίς όμως να τα καταφέρνει.
Η Μαρίνα συνεχίζει την live μετάδοση. Έχει μεθύσει από την απίστευτη επιτυχία, απαντά στα μηνύματα, στέλνει καρδούλες και μοιράζει δεκάδες like στο κοινό της.
Η Μαρίνα απορροφημένη από την ψηφιακή εκδοχή της, που ακροβατεί ανάμεσα στο κυνήγι των like και την ελαφρότητα του κόσμου της πορνογραφίας, συνεχίζει την live μετάδοση... ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Ωραίο κείμενο. Σοκάρει γιατί λέει αλήθειες. Εξ αυτού ίσως και η απουσία σχολίων μέχρι στιγμής.
Σοκαριστικο!!! Αυτή είναι δλδ η νέα πραγματικοτητα που βιώνουν τα παιδιά μας?? 😥Γροθια στο στομάχι
Περιγράφεις μια πραγματικότητα δυστυχώς και όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται ακόμα χειρότερη.. Για λίγους ακόλουθους παραπάνω ορισμένα κορίτσια φτάνουν στον εξευτελισμό, υπάρχουν όμως και μάνες που είναι περήφανες για την δημοφιλία των κοριτσιών τους και άλλες που όλο αυτό τους τρώει τα σωθικά γιατί όταν έπρεπε και μπορούσαν δεν έβαλαν το φρένο που έπρεπε και κοροϊδεύαν όσους τους χτυπούσαν το καμπανάκι. Καταστροφή ψυχών
Να απαγορευτούν κάτω των 18 να έχουν λογαριασμούς σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ξεφυγε η κατάσταση!
Μια σοκαριστική πραγματικότητα...
Το σοκαριστικό στην ιστορία,είναι η ΑΠΑΘΕΙΑ της φίλης,που κινηματογραφεί με το κινητό τον βιασμό...θα είχε κάποια βάση αν έτσι προσπαθούσε να αποτρέψει τον βιασμό,π.χ απειλώντας τον επίδοξο βιαστή ότι αν δεν σταματήσει αμέσως θα πάρει την αστυνομία,έχοντας ήδη αποδεικτικό υλικό στο κινητό,κι ότι το έχει στείλει ήδη στο cloud,έτσι ώστε να την σώσει,έστω και μ'αυτόν τον τρόπο...η αντίδραση της όμως,έστω ακραία,να μένει απαθής θεατής,δείχνει την διάβρωση του καθενός από εμάς από τον ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ,που τείνει να πάρει την θέση μας στη ζωή μας,με ΚΑΘΕ ΤΙΜΗΜΑ,έστω κι αν αφήνουμε ανθρωπόμορφα κτήνη να προβαίνουν σε κάθε είδους κακουργήματα κι όχι μόνο...απλά,για να προσκυνάμε καθημερινά στον βωμό των Like...
Βασισμένο σε πραγματικό γεγονός όπως αναφέρεται, θα ήθελα να γνωρίζω όμως και το μετά, που πιθανώς θα είναι πιο σοκαριστικό. Δηλαδή την αντίδραση της φίλης-συναυτουργού στο βιασμό (για εμένα), απέναντι στην φίλη-θύμα όταν θα την κατηγορεί με ουρλιαχτά πόνου και κλάμματα. Θεωρώ ότι λόγω της εξοικείωσης με παρακολούθηση ταινιών βίας πορνό κλπ θα θεωρεί ότι δεν έκανε κάτι "κακό", αν ισχύει αυτό με τρομάζει περισσότερο.
Δυσάρεστη ιστορία. Δυσκολεύτηκα να την διαβάσω. Παρόλα αυτά, είναι παραπάνω από εμφανές ότι τα άτομα που έλαβαν μέρος είχαν ψυχολογικά θέματα τα οποία ήταν και η αιτία να συμβούν αυτά που συνέβησαν. Πρόκειται για έναν βλάκα βιαστή που και μια ηλίθια φίλη που όχι μόνο δεν σταμάτησε τον βιασμού, αλλά και χρησιμοποίησε την "φίλη" της για να ανεβάσει τους ακολούθους της. Η πορνογραφία ή η υπερκατανάλωση των κοινωνικών δικτύων δεν πιστεύω ότι έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο όσο το κάνετε να ακούγεται. Σαν αντι-επιχείρημα είναι τα εξείς: Βιασμοί σαν και αυτόν συνέβαιναν (ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό) πολύ πριν τα κοινωνικά δίκτυα, ακόμα και τον ηλεκτρισμό. Internet δεν υπήρχε, όμως βλάκες και ηλίθιες υπήρχαν πάντα. Tο ξύλο, η χρήση (κοινωνικής/οικονομικής) δύναμης, ακόμα και η φαντασίωση του βιασμού είναι (και ήταν πάντα) μέρος της σεξουαλικότητας των ανθρώπων. Η ερώτηση αν θα πρέπει να αποτυπώνονται στο πορνό για ηθικούς λόγους δεν καταρρίπτει το γεγονός πως είναι πέρα για πέρα αληθινά αφροδισιακά για μεγάλα ποσοστά του πληθυσμού www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/00224490802624406 Η έκθεση στα κοινωνικά δίκτυά μάλλον ενισχύει την κουλτούρα του αντι-βιασμού και γενικότερα του φεμινισμού, παρά την αποδυναμώνει. Προσωπικά χρησιμοποιώντας το facebook και το instagram, συναντάω πολύ συχνά σε παρόμοια ρητορική συγκατάθεσης (consent) και αντι-βιασμού. Η συντριπτικότατη πλειοψηφία των χρηστών συμφωνούν και το αναπαράγουν. Η πορνογραφία έχει μικρότερο ρόλο στην διαμόρφωση της σεξουαλικής μας ταυτότητας από ότι το περιβάλλον μας ως παιδιά. Επίσης, η έκθεση στην , έχει αποδειχθεί πως γενικά άτομα που επιλέγουν να καταναλώσουν πορνό, είναι, κατά μέσω ώρο περισσότερο "φεμινιστές" από αυτούς που δεν παρακολουθούνε www.tandfonline.com/doi/pdf/10.1080/00224499.2015.1023427 Τέλος, πιστεύω πως χρησιμοποιείτε την κουλτούρα του "θύματος" για να ενοχοποιήσετε κάποιες εξωτερικές οντότητες ώστε να χτυπήσετε αυτή τη ρητορική φόβου και να προκαλέσετε "σοκ" στους αναγνώστες στον βωμό των (δικών σας αυτή τη φορά) likes και views, ενισχύοντας παράλληλα εσφαλμένες οπτικές και ημιμάθεια. Ναι, αν τα παιδιά δεν έπαιρναν καμία ευθύνη για τις πράξεις τους και οι γονείς δεν έπαιρναν καμία ευθύνη για την ανατροφή τους, τότε, ναι, ίσως την ευθύνη είχε το "κακό" internet και το "κακό" πορνό. p.s. επίσης ενδιαφέρον: www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/0020174X.2018.1487882 p.s. επίσης, τα στατιστικά στοιχεία δεν συνάδουν με την ιδέα πως η εξάπλωση των κοινωνικών δικτύων και της πορνογραφίας του ιντερνετ επηρεάζουν σημαντικά τους βιασμούς www.rainn.org/statistics/scope-problem
Και όντως να εινε έτσι το ότι έκανε live..το βιασμό καταγράφοντας η κοπέλα που εινε το θύμα δεν μπορεί να πάει στη δικαιοσύνη και αυτό το κατακάθι της κοινωνίας να πάει φυλακή όλα πολύ απλά μας τα εξηγούν ...εγώ προσωπικά αν πείραζε δικό μου άνθρωπο θα τον κρέμασαν στην πλατεία για παραδειγματισμό
Αυτη τη βαλανε φυλακη η οχι;
Που είναι ο εισαγγελέας;
Σπιναλογκα.Δυστυχως εκτος απο ελαχιστες εξαιρεσεις,αυτο ειναι το μελλον.Ανθωποειδη χωρις συναισθηματα.
True story?
Αυτή η νεολαία με τρομάζει! Με προβληματίζει και με τρομάζει! Τα παιδιά μας χάνονται, καταστρέφονται. Έγιναν σαν ρομπότ, χωρίς αισθήματα. Συγγνώμη έχω πάθει σοκ με αυτά που διάβασα! Πώς έφτασαν σε αυτό το σημείο;; Κι εμείς οι γονείς τι κάνουμε; Έχουμε μεγάλη ευθύνη γι αυτό Δεν δίνουμε στα παιδιά μας τη σημασία που τους αξίζει. Τρέμω για το "αύριο" των παιδιών μας!
Υπάρχουν κάτι παιδιά που σπουδάζουν και δουλεύουν συγχρόνως γιατί δεν έχουν οι γονείς τους την οικ. δυνατότητα να τα βοηθήσουν.Αυτά τα παιδιά δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν μσ τέτοιες μαλακίες. Δεν κατάγονται από πλούσιες οικογένειες όπως αυτό το........ και όπως το άλλο στη Ρόδο.
Πολλά χρόνια πριν ξεκίνησε η μεθόδευση για σημερινή πραγματικοτητα.Σιγα,σιγά με κακής ποιότητας προγράμματα στην τηλεόραση,με πλυση εγκεφάλου από ανούσια τραγούδια με πιπεράτα σκάνδαλα επωνύμων και με πολλά άλλα διαμορφώνεις την επόμενη γενιά γιατί στην ουσία θέλεις μια γενιά ανεγκεφαλη χωρίς να παλεύει και να αντιδρά .......Αυτός είναι ο καπιταλισμός.
Υπαρχει ενα εργο στο Netflix το κορίτσι της κάμερας πίστευα οτι υπάρχει μια υπερβολή αλλα τελικα ειναι μια πραγματικότητα ο άνθρωπος εχει καταστρέψει τον εαυτό του για λιγα likes δν υπάρχει αξιοπρέπεια καμια ηθικη αρχή
Λυπαμαι που η νεα γεννια εχει ψυχολογικα προβληματα εγω αυτο καταλαβαινω απο ολο αυτο
είναι αλήθεια ρε παιδιά είναι έτσι κοντεύω να τρελαθώ απίστευτο δηλαδή αν είναι έτσι τι να πω ειλικρινά χάνω τα λόγια μου.. .
Η φωτογραφία που βάλατε με την κοπέλα που έπεσε θύμα επίθεσης με βιτριόλι που κολλάει?
Σαγαπω πολύ χαρά μου καλή βδομάδα χτες είδα το Λευτεράκη σου και δεν μπορείς να φανταστείς τή χαρά μας κι ένα παραπάνω του θείου σου.φιλακια!!!
Τι άλλο θα κάνουν όλες αυτές οι χαζόbarbies.... Copycats...shame!!!!
Δεν υπάρχουν λόγια !!!!! Κρίμα Για τις συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων !!!!!
Στην φωτο ειναι η κοπέλα που δέχτηκε την επίθεση με το βιτριόλι. Το σχέση έχει με αυτο που μας περιγράφεται;
Πρόσφατα διέγραψα το λογαριασμό μου στο Instagram. Έχω μείνει πλέον μόνο με το fb και αυτό πιο πολύ για λόγους σκοπιμότητας. Νιώθω πιο ελεύθερος και "καθαρός". Πολλή βρωμιά στο Διαδίκτυο
View more comments
Το κίτρινο κουμπί (Μια νέα προσθήκη στην υπηρεσία του Facebook)
Πάτρα, 31 Δεκεμβρίου του 2119 (περίπου 100 χρόνια από σήμερα)
Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών, Ώρα 21:45
Η νοσοκόμα που με ενημέρωσε για την κατάσταση της υγείας της κοπέλας, που πριν λίγα λεπτά είχα συνοδεύσει στο νοσοκομείο, ήταν εμφανώς ταραγμένη.
- Γνωρίζετε σε τι κίνδυνο έχετε θέσει τον εαυτό σας, τον γιατρό που την είδε, το νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και την οικογένειά της; Ακόμα, έχει έναν άντρα και ένα παιδί που απ' ότι ενημερώθηκα φθάνουν όπου να ΄ναι.
- Και τι μπορούσα να κάνω; Την ρώτησα χωρίς να χρωματίσω καθόλου την φωνή μου.
Με κοίταξε, αλλά δεν απάντησε...Παίρνοντας θάρρος από την σιωπή της την ρώτησα:
- Την ιστορία με τον ινδιάνο και το φίδι την γνωρίζετε;
- Μάλλον όχι, μου αποκρίθηκε κάπως ξερά.
- Ένας ινδιάνος βλέπει ένα φίδι να καίγεται σε μεγάλες φλόγες, χωρίς δεύτερη σκέψη πηγαίνει να σώσει το φίδι. Το φίδι, όμως, τον τσιμπάει άσχημα στο χέρι και εκείνος αναγκάζεται να το παρατήσει προσωρινά πάλι μέσα στις φλόγες. Σφαδάζοντας από τους πόνους, βγάζει γρήγορα το δηλητήριο από το χέρι του και ρίχνεται πάλι στην φωτιά καταφέρνοντας αυτή τη φορά να βγάλει και το φίδι.
Κάποιος που παρακολούθησε την σκηνή τον πλησίασε και τον ρώτησε:
- Καλά ρίσκαρες δεύτερη φορά την ζωή σου για ένα φίδι που σε είχε δαγκώσει;
Για να πάρει την άμεση απάντηση από τον ινδιάνο:
- Είναι στη φύση του φιδιού να δαγκώνει και στην δικιά μου να προσπαθώ να το σώσω...
Εκείνη την στιγμή μπήκαν μέσα ο σύζυγος της κοπέλας με την μικρή τους κόρη. Ο άντρας με ευχαρίστησε με δάκρυα στα μάτια και εγώ λίγο μετά αποχωρούσα για το σπίτι μου. Από τον δρόμο ακόμα πήρα τηλέφωνο την φίλη μου, που τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε κάνει όλες τις Πρωτοχρονιές μαζί:
- Έλα, έγινε ένα ατύχημα! Ένας οδηγός έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου κι αφού χτύπησε μια πεζή γυναίκα, την εγκατέλειψε! Εγώ ήμουν ο μοναδικός μάρτυρας! Εκείνος σταμάτησε, είδε την κοπέλα σε κακό χάλι, είδε και μένα που είχα σταματήσει σοκαρισμένος και έφυγε...Πάω σπίτι δεν χρειάζεται να βάλω και σένα σε κίνδυνο σε περίπτωση που με ψάξει με την αλλαγή του χρόνου.
- Όπως νομίζεις είπε εκείνη και κλείσαμε.
Γύρισα σπίτι, άνοιξα τον υπολογιστή μου και συνδέθηκα στο Facebook. Ρύθμισα στην εφαρμογή την ώρα και το μέρος που έγινε το δυστύχημα και δεν άργησα να τον εντοπίσω. Ήταν 22 χρόνων και δεν ζούσε παρά μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Έκανα δεξί κλικ πάνω στην φωτογραφία προφίλ του και μου εμφάνισε την επιλογή
- Ενεργοποίηση εξαΰλωσης.
Το άφησα ανοιχτό χωρίς να επιλέξω κάτι και συνδέθηκα με το Νοσοκομείο του Ρίου. Βρήκα το προφίλ της γυναίκας που είχα μεταφέρει και είδα ότι το status της είχε αλλάξει σε:
- Βρίσκεται σε κίνδυνο.
Έβαλα ένα τζιν με χυμό λεμόνι και το ήπια σχεδόν μονορούφι. Έβαλα και δεύτερο και κοίταξα την ώρα. Ήθελε ακόμα 20 λεπτά για την Πρωτοχρονιά. Η κατάσταση σίγουρα θα είναι ελεγχόμενη φέτος, προσπάθησα να παρηγορήσω τον εαυτό μου, χωρίς όμως να τα καταφέρνω... Εξάλλου για πρώτη φορά από τότε που είχε ξεκινήσει η χρήση του κίτρινου κουμπιού, γνώριζα ότι θα είμαι πιθανώς ο στόχος κάποιου.
Η χρήση του κίτρινου κουμπιού είχε ξεκινήσει την 1η Ιανουαρίου του 2100 πριν 20 χρόνια περίπου. Ο πληθυσμός στον πλανήτη είχε ξεπεράσει τα 40 δισεκατομμύρια και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών σε μια δραματική συνεδρίαση που κράτησε 2 μήνες αποφάσισε την πληθυσμιακή ρύθμιση να την κάνουν οι ίδιοι οι πολίτες.
Έτσι στην εφαρμογή του Facebook που ήδη ήταν υποχρεωτική για όλους και μπορούσες να συνδεθείς μόνο μέσα από το ΑΦΜ σου και χωρίς να μπορείς μετά να την απενεργοποιήσεις, παρά μόνο με τον θάνατό σου, προστέθηκε η δυνατότητα εξαΰλωσης.
Αν έκανες δεξί κλικ πάνω σε οποιαδήποτε φωτογραφία προφίλ του Facebook, μόνο την πρώτη μέρα κάθε χρόνου, εμφάνιζε την επιλογή:
- Ενεργοποίηση εξαΰλωσης.
Αυτόματα άναβε και στην συσκευή που είχες ένα κίτρινο κουμπί. Αυτό είχε ενσωματωθεί υποχρεωτικά σε όλες τις συσκευές και αν το πατούσες, μπορούσες να σκοτώσεις συγκεκριμένο χρήστη, χωρίς να έχεις καμία συνέπεια.
Τα πρώτα πέντε χρόνια που είχε εφαρμοσθεί, κάθε χρήστης είχε δικαίωμα να εξαϋλώνει έναν μόνο χρήστη. Δυστυχώς το μέτρο δεν είχε φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα και ο πληθυσμός του πλανήτη εξακολουθούσε να είναι πάνω από 35 δισεκατομμύρια.
Ίσως το πιο αξιοπερίεργο από αυτήν την πενταετία να ήταν το γεγονός ότι οι περισσότεροι προχωρούσαν στην εξαΰλωση κοντινών προσώπων. Πολλοί άντρες είχαν εξαϋλώσει τις γυναίκες τους, γυναίκες τους άντρες τους αλλά και πολλά παιδιά τους γονείς τους.
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών μπροστά στον άμεσο κίνδυνο της κατάρρευσης του πλανήτη σε μια δεύτερη δραματική συνεδρίαση αποφάσισε να επεκτείνει το δικαίωμα εξαΰλωσης σε 3 άτομα ανά χρήστη. Και το συγκεκριμένο μέτρο, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, όμως δημιούργησε έντονο μίσος μεταξύ κοινωνικών ομάδων.
Έτσι το 2110 αποφασίστηκε να δοθεί σε κάθε χρήστη το δικαίωμα εξαΰλωσης 5 χρηστών, χωρίς όμως να απενεργοποιείται μετά αυτή η δυνατότητα, αλλά να μπορεί να εξαϋλώνει ο χρήστης απεριόριστο αριθμό άλλων χρηστών με κίνδυνο, όμως, αν τον εντόπιζαν, την άμεση εξαΰλωση και του ίδιου.
Από την πρώτη χρονιά εφαρμογής του, το νέο μέτρο είχε τεράστια επιτυχία. Την Πρωτοχρονιά του 2110 επικράτησε ένα πρωτόγνωρο χάος που όμοιο του δεν είχε γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα.
Χιλιάδες χρήστες εξαΰλωσαν στα τυφλά ολόκληρες κοινωνικές ομάδες:
Αναρχικοί εξαΰλωσαν Ναζιστές, Δεξιοί εξαΰλωσαν Αριστερούς ακόμα και Ολυμπιακοί εξαΰλωσαν Παναθηναϊκούς και η λίστα έμοιαζε πραγματικά ατέλειωτη...
Εκείνη την Πρωτοχρονιά εξαϋλώθηκε και το 95% των Πολιτικών του πλανήτη με αποτέλεσμα να υπάρξει ένα κενό εξουσίας. Οι Πολιτικοί που έμειναν ζωντανοί φάνηκαν ανίκανοι και απρόθυμοι να κάνουν την οποιαδήποτε αλλαγή και έτσι η κατάσταση κάθε χρόνο γινόταν όλο και χειρότερη!
Την Πρωτοχρονιά του 2118 στον πλανήτη είχαν απομείνει πια 170 εκατομμύρια χρήστες. Η κατάσταση έμοιαζε να είναι σχετικά ελεγχόμενη μιας και από αυτούς πάνω από το 70% δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ το κίτρινο κουμπί...Όπως δεν το είχα κάνει ούτε και εγώ...Είχα καταφέρει να επιβιώσω από την σφαγή που ακολούθησε ζώντας μοναχικά και χωρίς να έχω παρά τις ελάχιστες συναναστροφές που ακόμα και σε αυτές ήμουν πολύ προσεκτικός.
Η Πρωτοχρονιά του 2119 δυστυχώς δεν ήταν τόσο καλή όσο περιμέναμε όλοι και ο πλανήτης κατέγραφε πια μόλις 60 εκατομμύρια χρήστες. Όλες οι πόλεις ήταν αραιοκατοικημένες και πολλά μεγάλα αστικά κέντρα, όπως η Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, είχαν ερημώσει εντελώς... Το μόνο θετικό ήταν ότι από αυτούς μόλις το 2% είχαν χρησιμοποιήσει έστω και μια φορά το κίτρινο κουμπί και έτσι μπορούσες να είσαι συγκρατημένα αισιόδοξος.
Εγώ τις τελευταίες 10 Πρωτοχρονιές της είχα περάσει με την φίλη που προανέφερα. Τα τελευταία 3 χρόνια την έβλεπα πια μόνο Πρωτοχρονιά μιας και δεν ήθελα να ρισκάρω ούτε με εκείνη μια πιθανότητα διένεξης που θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξαΰλωση μου.
Σίγουρα θα ανακουφίστηκε που τελικά δεν πήγα σήμερα, σκέφτηκα. Τουλάχιστον τώρα εκείνη δεν είναι άμεσος στόχος.
Συνδέθηκα στο Facebook και μπήκα πάλι στη σελίδα του Νοσοκομείου του Ρίου . Είδα ότι η κοπέλα, σύμφωνα με τον θεράποντα γιατρό της, είχε τώρα περισσότερες από 50% πιθανότητες επιβίωσης.
Άνοιξα πάλι το προφίλ του χρήστη που είχε προκαλέσει το ατύχημα... Μόλις 22 χρόνων και δεν ζούσε παρά μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου...
Έβαλα και τρίτο τζιν με χυμό λεμόνι. Έκατσα πάλι στον υπολογιστή μου, την στιγμή που η εφαρμογή του Facebook ξεκινούσε την αντίστροφη μέτρηση για την νέα χρονιά. Σε πέντε λεπτά θα έμπαινε το 2120...
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου:
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
-------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
100 χρόνια το ίδιο ποτό! Πατάω το κίτρινο κουμπί...
Άργησε λίγο να μπει το κίτρινο κουμπί .... και πρόλαβε να πεθάνει η πεθερά μου. Δεν θα το πατούσα βέβαια αλλά μάλλον θα το πατούσε αυτή. Δεν μου φαίνεται μετά από όσα ζούμε απίθανο να γίνει. Ειδικά αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν η εξαΰλωση των πολιτικών. Έχω κάποιους στο μυαλό μου αλλά μόνο 5 είναι μικρός αριθμός.
Όμορφη ιστορία Γιώργο...
Πολύ ωραία ιστορία, απλά όπως το διάβαζα μου δημιουργηθηκε η απορία, βάσει ποιας αρχής λειτουργεί το κίτρινο κουμπί ? Γίνεται χρήση κάποιας άγνωστης στην εποχή μας μορφής ενέργειας ? Είναι μαγεία ? Είναι κάτι άλλο ?
Ωραία "φανταστική"ιστορία...Και ελπίζω να παραμείνει "φανταστική"...Καλό θα ήταν να μην δίνουμε ιδέες...Εκεί έξω κυκλοφορούν πολύ παράφρονες... Μπράβο σας
Ιστορία..... Καλημέρα... ΌΛΑ καλά
Ευχαριστούμε για το κείμενο σας! :)
Χμμμμμμμμμ!!!!!! Έβαλες πολλές σκέψεις, σε κάποιους θετικές, σε κάποιους άλλους αρνητικές. Παραδόξως, το κίτρινο κουμπί υπάρχει, όχι όμως στο FB και όχι για όλους τους ανθρώπους πους. Αυτοί που το έχουν και το χρησιμοποιούν, δεν πατάνε κάποιο κουμπί αλλά φτιάχνουν εμβόλια. Πιστεύω ότι ένα τέτοιο "κουμπί" δεν θα το δώσουν ποτέ στον κόσμο, γιατί πολύ απλά φοβούνται ότι θα είναι οι πρώτοι που θα αφανιστούν.
Εξαιρετικό κείμενο.... μοιάζει να είναι προπομπός μιας εποχής που ο άνθρωπος θα έχει απαρνηθεί την ανθρώπινη φύση του..... Και πάλι συγχαρητήρια....
Horor μ'άρεσε.
Θεουλη μου....τη φαντασια!!!!!!!!!!
Oli evropi englovizmeni min po olos o planitis
View more comments
Το ηθικό δίλημμα του τραμ
Ένας γιατρός σε ένα νοσοκομείο, έχει 5 ασθενείς που χρειάζονται ο καθένας διαφορετικά όργανα το επόμενο 24ωρο για να ζήσουν. Μπορεί να θυσιάσει έναν υγιή άνθρωπο για να σώσει 5 ζωές; Εσύ τι θα έκανες στη θέση του;
Αν ένας από τους 5 ασθενείς ήταν το παιδί σου ή ο άνθρωπός σου; Θα αποφάσιζες και πάλι το ίδιο; Θα θυσίαζες το παιδί σου ή τον άνθρωπό σου για να ζήσουν 5 άγνωστοι;
Ένα τραμ που έχει χάσει τον έλεγχο κατευθύνεται ανεξέλεγκτα πάνω στις ράγες όπου σύντομα θα πατήσει 5 ανθρώπους που είναι δεμένοι πάνω σε αυτές. Υπάρχει η δυνατότητα να στρίψεις το τραμ και να το κατευθύνεις πάνω σε άλλες ράγες όπου είναι δεμένος ένας άνθρωπος. Θα το έστριβες; Αν ο άνθρωπος αυτός ήταν το παιδί σου θα το έστριβες πάλι;
Μια άλλη ερώτηση: Αν έβρισκες μπροστά σου έναν άνδρα τέτοιου σωματικού όγκου που θα μπορούσε να σταματήσει το τραμ, αν τον έσπρωχνες μπροστά στο όχημα, θα τον έριχνες στις ράγες;
Στο βιβλίο "Ο Μανδαρίνος" που έγραψε το 1880 ο Πορτογάλος José Maria Eça de Queiroz, κεντρικός ήρωας είναι ο Teodoro. Αυτός συναντά μια μέρα τον διάβολο ο οποίος του θέτει ένα παρόμοιο ερώτημα:
"...Στα βάθη της Κίνας υπάρχει ένας μανδαρίνος πιο πλούσιος από τους βασιλιάδες όλους. Εσύ δεν ξέρεις γι' αυτόν τίποτα, ούτε το όνομά του ούτε τη θωριά του. Για να κληρονομήσεις τα αμέτρητα πλούτη του αρκεί να χτυπήσεις ένα κουδούνι βαλμένο δίπλα σου, σε ένα βιβλίο πάνω. Θα βγάλει μόνο ένα στεναγμό εδώ, στα σύνορα με τη Μογγολία. Και θα έχει μετατραπεί σε πτώμα, κι εσύ θα βρεις στα πόδια σου χρυσάφι πιο πολύ από όσο δύναται να ονειρευτεί ένας άπληστος. Εσύ που με διαβάζεις και είσαι άνθρωπος θνητός, εσύ θα το χτυπήσεις αυτό το κουδούνι;..."
Το 1950 στη συλλογή "Το νερό της βροχής" υπάρχει ένα διήγημα του Καραγάτση με τίτλο... "Το Κουμπί του Μανταρίνου"! Ο ήρωας του διηγήματος, ο Δημητράκης, έχει με έναν φίλο του τον παρακάτω διάλογο:
"...Αν σου έλεγαν, Δημητράκη μου, πως άμα πατήσεις αυτό εδώ το κουμπί, θα πεθάνει στην Κίνα ένας Μανταρίνος; Κι όλα τα πλούτη του θα τα κληρονομήσεις, δίχως να μαθευτεί πως εσύ τον σκότωσες; Τι θα 'κανες; Θα το πατούσες το κουμπί;..."
Το 1958 στην ταινία "Μια Ζωή Την Έχουμε" ο Τζαβέλλας εισάγει στο σενάριό του, ένα παρόμοιο ηθικό δίλημμα:
"Μανώλης: Αν σου πουν ότι τώρα, εδώ στην Αθήνα, θα πατήσεις ένα κουμπί και την ίδια στιγμή στα βάθη της Κίνας θα πεθάνουν τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι. Αλλά εσύ θα γίνεις πάμπλουτος! Το πατάς το κουμπί?
Κλέων: Τρεις χιλιάδες μανδαρίνοι στα βάθη της Κίνας…
Μανώλης: Κίτρινοι, σαν τις χρυσές λίρες!
Κλέων: Πες τρεισήμισι, κάθε μανδαρίνος και λίρα… και πάλι θα το σκεφτόμουνα".
***Διήγημα - Ο τίμιος είναι υπόλογος απέναντι στη συνείδησή του και μόνο
Αθήνα, 10 Οκτωβρίου 1940
Όσο πλησίαζα σπίτι το βήμα μου γινόταν όλο και πιο γρήγορο. Σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ να χαρώ καμία βόλτα, όσο εκείνη θα με περιμένει ανήμπορη να γυρίσω...Βγήκα για μια ώρα, το μυαλό μου όμως ήταν σπίτι καθ’ όλη την διάρκεια της βόλτας.
Ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα κατευθείαν στο δωμάτιο της. Πως είσαι; Την ρώτησα όταν διαπίστωσα ότι ήταν ξύπνια. Δεν απάντησε, αλλά άφησε έναν μικρό αναστεναγμό να της ξεφύγει. Βγήκα και πήγα στην κουζίνα να ζεστάνω την σούπα της.
Έφαγε περισσότερο από χθες και ο πυρετός της σήμερα ήταν κοντά στο 38. Πάει καλύτερα σκέφτηκα...Της γέμισα το ποτήρι με το νερό της και βγήκα από το δωμάτιο να την αφήσω να κοιμηθεί.
Λίγα λεπτά αργότερα θα μου χτυπήσει την πόρτα ο αδερφός της, ο Παπά-Νίκος. Ήταν μόνο δυο χρόνια μικρότερος από την μητέρα μου, αλλά η κατάσταση της υγείας του ήταν σαφώς καλύτερη.
- Πως πάει, η μάνα σου, έφαγε τίποτε;
- Κάποιες μέρες πιστεύω ότι τα πηγαίνει καλύτερα από άλλες, είναι όμως εξαντλημένη.
- Έχει δύσκολο αγώνα μπροστά της....
- Ξέρεις, ήθελα να σε ρωτήσω κάτι.
- Ότι θες παιδί μου. Πες μου.
- Όπως θα ξέρεις φαντάζομαι, η κατάσταση πια με τους Ιταλούς καθημερινά γίνεται και πιο δύσκολη. Θα πολεμήσουμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή!
- Έτσι φαίνεται!
- Ξέρεις σκέφτομαι...δεν μπορώ να κάθομαι εδώ άπραγος...Η πατρίδα μου με χρειάζεται...το ίδιο όμως και η μητέρα μου...έχω τρελαθεί...δεν ξέρω τι να κάνω...
- Το να αφαιρείς ανθρώπινες ζωές, σε οποιαδήποτε συνθήκη είναι βαθιά αντιχριστιανική πράξη παιδί μου. Από την άλλη δεν γνωρίζω τίποτε πιο ιερό από την μητρότητα. Η θέση σου είναι δίπλα στην μητέρα σου, χωρίς εσένα εκείνη δεν θα τα καταφέρει. Μόνο εσένα έχει!
Τα λόγια του παπά μου φάνηκαν λογικά. Όλο το βράδυ όμως πάλευα να συμφιλιωθώ με την ιδέα. Το να μείνω με την μητέρα μου έμοιαζε το πιο ηθικό. Την επόμενη μέρα, πέρασε από το σπίτι και ο μεγαλύτερος αδερφός του πατέρα μου. Ο Κωνσταντίνος Βάκρος ήταν απόστρατος αξιωματικός πια και αν και κόντευε τα 60 ήταν σε εξαιρετική κατάσταση.
Η μητέρα μου κοιμόταν, ταλαιπωρημένη και εξαντλημένη από τον πυρετό που δεν έλεγε να κατέβει σήμερα από το 39, και έτσι κάθισε μαζί μου στο σαλόνι
- Τι κάνεις παιδί μου, πως περνάς;
- Καλά είμαι θείε, προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ.
- Και βοηθάς παιδί μου, χωρίς εσένα δεν θα είχε καμία ελπίδα!
- Ξέρεις θείε μου σκέφτομαι...η κατάσταση πια με τους Ιταλούς είναι δύσκολη...δεν μπορώ να κάθομαι εδώ άπραγος...Η πατρίδα μου με χρειάζεται...
Ο Θείος μου τινάχτηκε όρθιος, περπάτησε για λίγο σκεφτικός γύρω από το δωμάτιο και έπειτα με αποφασιστικό τόνο μου απάντησε:
- Ο πατέρας σου πολέμησε και πέθανε για την Πατρίδα, εγώ όσες φορές μου έχει ζητηθεί, έχω δώσει και το αίμα μου. Δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό από την Ελευθερία! Και αυτή δυστυχώς πολλές φορές απαιτεί από μας τις μεγαλύτερες θυσίες. Το καθήκον σου απέναντι στον Πατέρα σου, την ιστορία και την Πατρίδα μας σε περιμένουν και δυστυχώς δεν μπορείς να το αγνοήσεις!
Αφού σταμάτησε να μιλάει, έσκυψε τρυφερά πάνω μου, με φίλησε το μέτωπο και αποχώρησε. Εγώ όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Έπρεπε να αποφασίσω ποιος είχε δίκιο! Ο Παπάς ή ο Στρατιωτικός; Το πιο παράλογο ήταν ότι όταν τους άκουγα να μιλούν είχα συμφωνήσει και με τους δύο...
Υπάρχει άραγε κάποια ζυγαριά σκεφτόμουν. Να βάλω από την μια μεριά την ηθική υποχρέωση απέναντι στην άρρωστη μητέρα μου και από την άλλη την ηθική υποχρέωση απέναντι στην Πατρίδα μου, να δω ποια βαραίνει περισσότερο!
Μπορώ να προδώσω την άρρωστη μητέρα μου για την Ελευθερία και την Πατρίδα; Με αυτές τις σκέψεις έπεσα για ύπνο εξαντλημένος. Το όνειρο που είδα, δεν θα μπορούσε να μην είναι και αυτό περίεργο.
Περπατούσα σε μια παραλία ερημική, όταν ξαφνικά από την αντίθετη κατεύθυνση είδα να έρχονται κρατώντας πανό και σημαίες εκατοντάδες άνθρωποι. Χωρίς να ξέρω αν είναι εχθροί μου άρχισα να τρέχω προς την αντίθετη κατεύθυνση όπου σύντομα συνάντησα μια άλλη ομάδα ανθρώπων που κρατούσαν στα χέρια τους σταυρούς και κεριά. Και από αυτούς άρχισα να τρέχω μακριά.
Τελικά βρέθηκα σε ένα απομονωμένο σημείο της παραλίας, ένα εντελώς ερημικό σημείο στο οποίο φαινόταν να μην υπάρχε κανείς, και αμέσως αισθάνθηκα ασφάλεια.
Η θάλασσα είχε άγριες διαθέσεις και τα κύματα έφταναν αρκετά μέτρα μέσα και αρκετές φορές μου έβρεχαν τα πόδια. Πάνω στην άμμο, με μεγάλα γράμματα, κάποιος είχε χαράξει μια φράση. Γεμάτος περιέργεια πήρα τον φακό που κράταγα γιατί είχε βραδιάσει και προσπάθησα να διαβάσω το μήνυμα από τον άγνωστο αποστολέα.
"...Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος..."
Έμεινα ακίνητος να το διαβάζω ξανά και ξανά...Τελικά ξύπνησα ιδρωμένος όταν τα κύματα ήδη από ώρα είχαν σβήσει την φράση...
Πηγές: Φιλίπα Φουτ - πρόβλημα του τραμ, The Good Place - Netflix, José Maria Eça de Queiroz - O Mandarim, Το νερό της βροχής - Μ. Καραγάτσης. Όλο το διήγημα - "Ο τίμιος είναι υπόλογος απέναντι στη συνείδησή του και μόνο" είναι μια παραλλαγή ενός πολύ γνωστού διηγήματος του Σαρτρ.
BONUS: Good Place Trolley Problem
www.youtube.com/watch?v=JWb_svTrcOg ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Aυτό λέγεται και"H μεγάλη απόφαση."
Ποιος μπορεί να πάρει την ευθύνη να γίνει Θεός και να επιλέξει ποιος θα ζήσει και ποιος όχι ,ή αν θα θυσιάσει κάποιον για να ζήσουν οι άλλοι 5 ? Οποιοι και να ήταν δεν θα τολμούσα να πάρω τέτοια απόφαση. Ο στρατιώτης καλύτερα να συζητούσε το θέμα με τη μητέρα του για να έπαιρνε την ευλογία της να πάει στον πόλεμο .Το δίλημμα του ήταν ηθικό και μόνο ,η υγεία της μάλλον δεν θα καλυτερευε ποτέ . Όσο για τον οδηγό του τραμ, το δίλημμα είναι τεράστιο και όποιος τον έφερε σε αυτό μάλλον τον μισούσε πολύ όχι μόνο τον οδηγό αλλά και τους δεμένους ανθρώπους. Όποιον δρόμο και να διαλεξει ο οδηγός θα λάβει τις "κατάρες" αυτών που βρίσκονται μπροστά του και έτσι ο πραγματικός αυτουργός θα μείνει (νομίζει) αλώβητος εφόσον η ευθύνη για τους φόνους θα "μεταφερθεί" στον οδηγό ο οποίος θα λειτουργούσε μάλλον με στιγμιαίο ενστικτο,καμία σχέση δηλαδή με τον πραγματικό του ίσως χαραχτηρα. Όσο για τους μανδαρινους είναι αστεία η ερώτηση γιατί αυτός που εκμεταλλεύεται και "σκοτώνει" για το κέρδος φαίνεται στην απλή καθημερινότητα του ,δεν χρειάζεται καν να του κάνεις αυτή την ερώτηση . Hello !! :D
Φανταστικό post :O
Θεωρητικά μπορούμε να είμαστε όλοι ηθικοί και έντιμοι είναι εντελώς διαφορετικό να είσαι εκεί και μόνος και να πρέπει να αποφασίσεις. Τέτοιες επιλογές σε μικρότερη κλίμακα και λιγότερο σοβαρές κάνουμε όλοι μας καθημερινά. Είτε το αντιλαμβανομαστε είτε όχι. Πολύ όμορφο κείμενο μπράβο!!!!
Το χειρότερο είναι ότι και αν έκανα θα το μετανιωνα και θα έχα τύψεις για ολη μου την ζωή. .Ας μην χρειαστεί να βρεθώ σε αυτό το δίλημμα. .εσείς τι θα κάνατε από όλα αυτά. ?
Επίσης δεν θυσιάζεις έναν άνθρωπο για να σώσεις 5 ζωές, δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για το τι τους έφερε σε αυτό το πρόβλημα! Άρα πως ξέρουμε πως θα λειτουργήσει αυτή η λύση; Πάντα ψάχνουμε την αιτία! Δεν είναι πάντα ένα χαλασμένο όργανο το πρόβλημα! Χωρίς σωστή ανάλυση και έρευνα, δεν μπορεί να υπάρξει σε καμία περίπτωση και σωστή λύση!!!
Ευτυχώς, στην πραγματική ζωή τα διλήμματα δεν είναι τόσο απόλυτα. Ένα ηθικό δίλημμα το αντιμετωπίζει ο καθένας ανάλογα με την πίστη, τις αρχές και την ηθική του...
το συγκεκριμενο (και καλα) ηθικο διλημμα ΔΕΝ υφισταται και δε βρισκει εφαρμογη σε ενα (σωστο) γιατρο, καθως αυτος εχει ορκιστει να προστατευει ΚΑΘΕ ανθρωπινη ζωη. Ετσι ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν θα επελεγε να σκοτωσει 1 ανθρωπο ακομα κιαν ηταν να σωθουν 100. τοσο απλα !
Στο Στάλιν τέθηκε παρόμοιο ερώτημα όταν οι Γερμανοί συνέλαβαν το γιο του ο οποίος υπηρετούσε στον κόκκινο στρατό...Οι ΝΑΖΙ πρότειναν να ανταλλάξουν το γίο του με το στρατάρχη Φον Πάουλους... Προφανώς αυτή η ανταλλαγή θα ήταν επιζήμια για τη Σοβιετική Ένωση γιατί η απελευθέρωση ενός ικανού στρατηγού έχει μεγαλύτερη στρατιωτική αξία από ότι ο γιος του Στάλιν ο οποίος ήταν χαμηλόβαθμος και με μικρή στρατιωτική εμπειρία πράγμα που και ο ίδιος ο Στάλιν αναγνώρισε...Ε ο Στάλιν προτίμησε για το καλό του λαού του να θυσίασει τον ίδιο του το γιο αρνούμενος την πρόταση αυτή λέγοντας ότι στρατηγό ανταλλάσει μόνο με στρατηγό!
Το παράδειγμα με το τραμ έχει πραγματοποιηθεί ως πείραμα, εικονικής πραγματικότητας φυσικά. Το ντοκιμαντέρ που είχα παρακολουθήσει αναφερόταν στα Καθρεπτικά Κύτταρα που διαθέτει ο ανθρώπινος εγκέφαλος τα οποία ευθύνονται για την "ανθρωπιά" μας. Την ικανότητα τού ανθρώπου να μπαίνει στη θέση του άλλου.
Το 40 ένας λαός επέλεξε. Υπήρξαν και δοσίλογοι. Οι εξαιρέσεις δεν βάζουν ηθικά διλλήματα στον κανόνα.
Ίσως αν συνειδητοποιούσε τον πραγματικό λόγο που θα έπρεπε να πολεμήσει. Και που φυσικά δεν θα ήταν για πατρίδα του, αλλα για την δόξα και το χρήμα κάποιων λίγων .θα καθόταν με την μητέρα του
Αν ο υγιής άνθρωπος ήταν ο Χίτλερ ή η Μέρκελ,θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη,φανταστείτε όμως ο ένας απο τους πέντε που θα έσωζα να γινόταν ένας Χίτλερ επι 10...όλες οι ζωές,δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ισάξιες διότι ''μηδένα προ του τέλους μακάριζε''!!!
Δεν θα ήθελα να βρεθώ στην ώρα της μεγάλης αποφασης
Καθε ζωη εχει αξια και δεν εχουμε το δικαιωμα να αφαιρεσουμε καμμια.
Όλες οι ανθρώπινες ζωές έχουν την ίδια αξία...
Εγώ θα σκότωνα τον υπουργό υγείας για να σωθούν στο μέλλον περισσότεροι.........
Η μαλακια πάει σύννεφο αδερφέ.....
👌👌👌
View more comments
Ο Αχιλλέας μένει σπίτι
Ο Αχιλλέας υπήρξε μάλλον ο δεύτερος μετά τον Οδυσσέα, σημαντικότερος ήρωας του Ομήρου. Ας υπενθυμίσω στον αναγνώστη μερικά μόνο γεγονότα που εξιστορεί για τον ξακουστό αυτό ήρωα ο Όμηρος:
Είχε απαράμιλλη γενναιότητα, θάρρος και παλικαριά και το αίσθημα της τιμής υπερβολικά ανεπτυγμένο. Ολόκληρος ο Τρωικός πόλεμος εξαρτάται στην κυριολεξία από τα "καπρίτσια" του.
Η μη συμμετοχή του όταν θα θυμώσει με τον Αγαμέμνονα θα γείρει την πλάστιγγα υπέρ των Τρώων και η ανάμειξη του και πάλι θα φέρει την συντριβή τους, τον θάνατο του Έκτορα και τον αποκλεισμό τους μέσα στα τείχη της Τροίας.
Όμως το σημαντικότερο ίσως στοιχείο του χαρακτήρα του Αχιλλέα στην Ιλιάδα είναι η εμμονή του με την δόξα και την αιώνια αναγνώριση. Αν και γνωρίζει ότι θα πεθάνει, αδιαφορεί για το γεγονός αυτό και παραπονιέται στους θεούς για την ατίμωση που έχει υποστεί από τον Αγαμέμνονα με την αρπαγή της Βρισηίδας.
Η μητέρα του που προσπαθεί να τον προστατέψει, τον παροτρύνει να εγκαταλείψει την Τροία, να γυρίσει σπίτι του, όπου και μπορεί να ζήσει σαν βασιλιάς. Εκείνος όμως σταθερά έχει στο μυαλό του μονάχα την υστεροφημία του.
Η Ιλιάδα τελειώνει με τον θάνατο του Έκτορα και θα χρειαστεί να περιμένουμε την Οδύσσεια για να μάθουμε τόσο για την έκβαση του πολέμου, όσο και για την μοίρα του Αχιλλέα. Εκεί ο Οδυσσέας που κατεβαίνει στον Άδη για να συμβουλευτεί τον Τειρεσία θα συναντήσει τον νεκρό πια Αχιλλέα. Παραθέτω τον διάλογο των δυο αντρών μεταφρασμένο:
«- Αχιλλέα, κρίνω πως δεν υπάρχει άλλος σου ευτυχέστερος, ούτε από όσους έζησαν στο παρελθόν, μήτε από εκείνους που θα έρθουν στο μέλλον. Αφού, και ενόσω ζούσες, όλοι μας σε τιμούσαμε σαν να ᾽σουνα θεός, οι Αργείοι, αλλά κι εδώ που βρίσκεσαι με τους νεκρούς, μένει μεγάλη η δύναμή σου· γι᾽ αυτό, Αχιλλέα, μη θλίβεσαι και μην πικραίνεσαι πολύ στον θάνατό σου.
Σ᾽ αυτά τα λόγια μου εκείνος αμέσως ανταπάντησε μιλώντας:
- Μη θες να με παρηγορήσεις για τον θάνατό μου, Οδυσσέα γενναίε· θα προτιμούσα πάνω στη γη να ζούσα, κι ας ξενοδούλευα σε κάποιον, άκληρο πια που να μην έχει και μεγάλο βιος, παρά να είμαι ο άρχοντας στον κάτω κόσμο των νεκρών.»
Σε αυτό το σημείο ίσως και να έχουμε την μεγαλύτερη μεταστροφή των αξιών στα δύο Ομηρικά έπη. Ο Αχιλλέας που στην Ιλιάδα πέθανε για την υστεροφημία, στην Οδύσσεια θα προτιμούσε την κατώτερη μορφή ζωής ενός δούλου, από τον θάνατο.
Σκέφτομαι αν είχε γεννηθεί στην σύγχρονη εποχή ο Αχιλλέας, πως θα ήταν; Τι δουλειά θα έκανε; Θα ήταν ο Αχιλλέας της Ιλιάδας ή της Οδύσσειας;
17 Απριλίου 2020, Μαδρίτη
Αφού περπάτησε γύρω στα 5 λεπτά μέσα στο τεράστιο σπίτι με τα πάνω από 100 δωμάτια, κατάφερε τελικά να βγει στον κήπο. Εκεί είχε φτιάξει ένα μικρό ποδοσφαιρικό γήπεδο για να μπορεί να προπονείται και μόνος του, χωρίς να χρειάζεται να κάνει μετακινήσεις.
Πριν μπει στο γήπεδο πέρασε από την πισίνα που ήταν ακριβώς δίπλα. Εκεί βρισκόταν ήδη η μάνα του. Χωρίς να την ακουμπήσει, πήρε μια καρέκλα και κάθισε σχετικά κοντά της, τηρώντας βέβαια τα μέτρα ασφαλείας.
- Μάνα τι κάνεις; Πως είσαι;
- Καλά αγόρι μου. Εσύ;
- Δεν μπορώ μάνα να κάθομαι έτσι άπραγος! Θέλω κάτι να κάνω, κάπως να συμβάλλω!
- Αχιλλέα, έγινες ποδοσφαιριστής, όχι ιατρός...πως να συμβάλλεις δηλαδή, τον μάλωσε τρυφερά η μάνα του.
Ο Αχιλλέας σηκώθηκε και περπάτησε περιμετρικά από την πισίνα και ξαναγύρισε στη θέση του.
- Μα ήταν ο μόνος τρόπος να έχω υστεροφημία στην σημερινή εποχή! Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν το αποφάσισα αψήφιστα.
- Ξέρω, ξέρω, σήμερα ζούμε απαλλαγμένοι από μεταφυσικές ανησυχίες και όλα τα υπόλοιπα που σου είπε ο Ηρόστρατος.
- Στα έχω πει τόσες φορές! Σήμερα, γίνεται διάσημος κανείς απλά με το να υπάρχει, όταν καταφέρνει να το προβάλλει με τον σωστό τρόπο. Η διασημότητα ακολουθεί πια τον καθημερινό τρόπο ζωής μας και αυτός είναι εδώ και καιρό απαλλαγμένος από μεταφυσικές ανησυχίες. Σήμερα προβάλλουμε τη ζωή που ζούμε, αυτή έχει αξία.
- Δεν καταλαβαίνω γιατί δίνεις τόσο σημασία σε αυτόν τον μισότρελο, ξεχασμένο από όλους.
- Μπορώ να τον καταλάβω καλύτερα από όλους, Επιδίωξε το ίδιο πράγμα με μένα, από την αντίθετη πλευρά! Και εκείνος πέθανε για την υστεροφημία, και ας ήταν η αρνητική πλευρά της!
- Γιατί δεν κάνεις κάποια μεγάλη δωρεά σε κάποιο νοσοκομείο;
- Και να κάνω; Θα ξεχωρίσω έτσι; Είναι μια κίνηση, αλλά όχι αυτή που θα με ορίσει...
Ο Αχιλλέας σηκώθηκε πάλι και έκανε άλλον έναν περίπατο γύρω από την πισίνα. Γύρισε στη μητέρα του και της απευθύνθηκε και πάλι.
- Μάνα, θέλω να μιλήσω με τον συγγραφέα αυτού του κειμένου!
- Τι λες αγόρι μου, πως σου έρχονται αυτές οι τρελές ιδέες!
- Θεά είσαι, αν θες μπορείς να μου το κανονίσεις.
Στο σημείο αυτό και επειδή ήμουν ήδη πολύ περίεργος, βρέθηκα σε μια καρέκλα δίπλα του. Και μπορεί να μην είναι παρά μόνο ένα φανταστικό κείμενο και εγώ όμως φρόντισα να αποφύγω οποιαδήποτε επαφή και τήρησα σχολαστικά τα μέτρα ασφαλείας. Εξάλλου ποτέ δεν ξέρεις...
- Με ζήτησες Αχιλλέα;
- Θέλω να παρακολουθήσεις τον συλλογισμό μου και στο τέλος θα σου κάνω μια ερώτηση. Συμφωνείς;
- Ναι, ξεκίνα!
- Ο καπιταλισμός σήμερα, έχοντας σαν ύψιστο αγαθό την κατανάλωση, αξιολογεί ως υπέρτατη αξία την ζωή, γιατί χωρίς αυτήν είναι αδύνατη και η κατανάλωση.
- Δεν διαφωνώ ως εδώ.
- Ωραία! Άρα αν πια ζούμε μόνο για να προβάλλουμε την καθημερινότητά μας. Όλο αυτό δεν μοιάζει σαν μια γιορτή της ασημαντότητας;
- Μήπως η μητέρα σου έπρεπε να επικοινωνήσει με τον Κούντερα;
- Όχι αυτός δεν γράφει για μένα… εσύ γράφεις... Συνεχίζω λοιπόν. Αν είναι έτσι, μπορεί να υπάρξει ιδεώδες για το οποίο αξίζει να πεθάνουμε; Και μια δεύτερη σκέψη, μια τέτοια εποχή μπορεί να γεννήσει μεγάλα έργα τέχνης; Γιατί εγώ χωρίς τον Όμηρο θα είχα περάσει στη λήθη...Έχω μεγαλύτερη ανάγκη από μεγάλα έργα τέχνης από οποιονδήποτε άλλον...
- Ακόμα και αν σήμερα, δεν υπάρχει χώρος για μεγάλα έργα τέχνης, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα γεννηθούν πολλά τέτοια, που μπορεί, όπως εσύ που πέθανες για ένα μελλοντικό κοινό, να ψάξουν στο μέλλον για μια αναγνώριση.
- Τι θα με συμβούλευες να κάνω; Πως μπορώ να μείνω στην ιστορία σήμερα;
Τώρα ήταν η δική μου σειρά να σηκωθώ και να κάνω τον γύρω της πισίνας. Όταν γύρισα, τον κοίταξα με αποφασιστικότητα και είπα:
- Αχιλλέα, να μείνεις σπίτι!
- Και έτσι θα ξεχωρίσω;
- 'Όχι, αλλά θα μου δώσεις ένα πολύ ωραίο τίτλο για το διήγημα μου γιατί θέλω να το ονομάσω ο Αχιλλέας μένει σπίτι.
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου:
www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Σημαντικότερος ήρωας ο Οδυσσέας απ'τόν Αχιλλέα? Δεν νομίζω
Ρε παιδί... Αυτοί ήταν ήρωες κ όχι σαν εμάς τους σημερινούς... Πρόβατα.
Τελικά σας άκουσε; 'Εμεινε σπίτι; 🤔
Ο Αχιλλέας να κάθεται όπου θέλει.χεστηκα
Τι τρολια ήταν αυτή στο τέλος;
Για τον Όμηρο ήταν σφαγέα των Ελλήνων και δεν γουστάρε τον Έλληνα Βασιλιά Αγαμέμνων.Ηταν ανθρώπος τις μπεσας και αυτό φάνηκε με τον βασιλιά Πριαμ για το σορό του Χέκτορ .Ο στρατός του παλεύει χωρίς να είναι μαζί με τους Έλληνες. Κάποιος ξένος θα έλεγε πως μόνο Έλληνα δεν ήταν και αυτό φάνηκε όταν το σορό του Πατρόκλου τον έκαψε ενώ οι Έλληνες τους έθαψαν.
καλημερααααα χρονια σου πολλα!!!!!!!!
Έξυπνο!
Εξαιρετικό!
👌
✌️✌️✌️
Μπράβο!
Οτι να'ναι!!!!
View more comments
Γίνονταν και το 1956 like, έβγαζαν selfie και “τάγκαραν¨ φίλους σε φωτογραφίες;
Το 1956 η Brigitte Bardot παρακολούθησε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Ήταν 21 χρονών, παγκόσμιο σύμβολο του σεξ, είχε ήδη παίξει σε δεκαεπτά ταινίες και πραγματικά ήταν απίστευτα όμορφη.
Την ίδια εποχή ο Pablo Picasso ήταν 74, ήδη αναγνωρισμένος σαν ένα παγκόσμιο καλλιτεχνικό φαινόμενο και έμενε μόνιμα στις Κάννες.
Η άφιξη της Brigitte Bardot στις Κάννες, όπως ήταν αναμενόμενο, είχε προκαλέσει πανικό.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής της εκεί, όταν πληροφορήθηκε τη μόνιμη διαμονή του Pablo Picasso, εξέφρασε την επιθυμία να τον γνωρίσει και να τον επισκεφτεί.
Ο Picasso προφανώς δεν κατάφερε να αντισταθεί στην ιδέα να γνωρίσει από κοντά την τότε, ίσως, πιο ποθητή γυναίκα στον πλανήτη και είχε δεχτεί.
Εκείνη, και ας είναι μόλις 21 χρονών, γνωρίζει ήδη πολύ καλά το παιχνίδι της δημοσιότητας και τη δύναμη της φωτογραφίας και στην επίσκεψη που κάνει στον διάσημο ζωγράφο παίρνει μαζί της τον φωτογράφο του περιοδικού LIFE, Jerome Brierre.
Η Bardot θα βγάλει μια σειρά φωτογραφιών αρχικά έξω ακριβώς από το σπίτι του Picasso, στη συνέχεια μαζί με τον καλλιτέχνη και στο τέλος με τα έργα του.
Μπορεί τότε να μην υπήρχε ακόμα ούτε ίντερνετ και βέβαια ούτε Facebook, όμως δεν μπορώ παρά να μην κάνω ένα περίεργο, ίσως, συσχετισμό.
Η Bardot το 1956 έκανε check-in στο σπίτι του Picasso, έβγαλε selfie, έβγαλε φωτογραφίες με τα έργα του και τέλος μερικές φωτογραφίες που “τάγκαρε” και τον ίδιο τον καλλιτέχνη!
Φυσικά όλος ο πλανήτης υποκλίθηκε μπροστά της, μιας και οι συγκεκριμένες φωτογραφίες πήραν χιλιάδες φανταστικά like, καθώς γνώρισαν τεράστια επιτυχία και αποδοχή!
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου "Το Παζλ" ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
νομιζω τον πικασο τον εθαψαν μαζι με το τσιγαρο του
Απίστευτο το απόσμασμα σας...το απόλαυσα!!
Εξαιρετικό !!!
Απιστευτα ωραία δημοσίευση,από ένα λαμπρό παρελθόν.!
... να, κάτι τέτοια γράφετε, και τα διαβάζουν ορισμένοι και ...... , να όπως εδώ ... www.youtube.com/watch?v=CWYJbdEMIu0
View more comments
Το κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου
"...Σύντροφε ανακριτά, σπεύδω πρώτα απ' όλα να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για το χαρτί, το μελάνι και την πέννα που μου στείλατε με τον δεσμοφύλακα. Συμφωνώ απολύτως με τη διαδικασία που διαλέξατε, γιατί έτσι θα μπορέσω να καταγράψω τα γεγονότα με την ησυχία μου, χωρίς να φοβάμαι πως θα με διακόψετε, πως θα μου υποβάλετε ερωτήσεις, χωρίς δηλαδή να έχω την αίσθηση ότι τελώ υπό κράτησιν και δίνω λόγο των πράξεών μου. Διότι είναι βέβαια ολοφάνερο ότι πρόκειται για παρεξήγηση..."
Λίγο πριν το τέλος του εμφυλίου πολέμου, καλοκαίρι του 1949, μια επίλεκτη ομάδα του Δημοκρατικού Στρατού αναλαμβάνει να μεταφέρει ένα “Κιβώτιο”. Η ασφαλής μετάβαση του Κιβωτίου θα κρίνει και την έκβαση του Εμφυλίου.
Η αποστολή είναι αυτοκτονίας, επιλέγονται 40 άτομα, θα ξεκινήσουν όμως μόνο 35 αφού 5 εκτελούνται ως προδότες, πριν καν ξεκινήσει η αποστολή!
Στη διάρκεια της αποστολής η ομάδα αρχίζει σταδιακά να
χάνει τα μέλη της, μέχρι που τελικά μένει μόνος επιζών ο ήρωας του βιβλίου.
Όταν τελικά φτάνει στον προορισμό του, διαπιστώνεται πως “Το κιβώτιο” είναι άδειο και ο ήρωας μας φυλακίζεται και ανακρίνεται. Την απολογία του, την γράφει ο ίδιος με την μορφή επιστολών, σε κόλλες αναφορές.
Απολογείται χωρίς να γνωρίζει τίποτα, τόσο για την ταυτότητα του ανακριτή του, όσο κι αν τελικά ο ανακριτής διαβάζει τα όσα γράφει!
Ένας αναγνώστης θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηρίσει "Το κιβώτιο" ως “αντί-πολεμικό” μυθιστόρημα, όμως το έργο αυτό του Αλεξάνδρου είναι κυρίως ένα μυθιστόρημα στο οποίο μεταβάλλεται συνεχώς η πραγματικότητα.
Υπάρχει η κομμουνιστική αλήθεια αλλά παράλληλα και η αλήθεια του Ελληνικού Εθνικού Στρατού. Ο ήρωας που προσχωρεί στο κομμουνιστικό κόμμα γρήγορα νιώθει ότι και εδώ τα πράγματα είναι τουλάχιστον διττά με τους δογματικούς να μάχονται με μανία τους “συντρόφους” λενινιστές.
Από την μια στιγμή στην άλλη, ανάλογα με την ομάδα που επικρατεί μέσα στο κόμμα, μπορούσε εύκολα κάποιος, από παρασημοφορημένος να βρεθεί προδότης στο εκτελεστικό απόσπασμα!
Ο ήρωας του βιβλίου ταυτίζεται συνέχεια με τον Οιδίποδα, που ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, τελικά δεν μπόρεσε να αποφύγει την τραγωδία.
Όμως είχε πραγματικές επιλογές ο Οιδίποδας; Μήπως η μοίρα του δεν ήταν προδιαγεγραμμένη από τους χρησμούς και τους θεούς;
Σε μια αφοπλιστική απάντηση ο συγγραφέας δίνει ως μοναδική επιλογή του Οιδίποδα, αν όντως ήθελε να ματαιώσει την εκπλήρωση του χρησμού, την αυτοκτονία!
Όπως ο Οιδίποδας, έτσι και ο ήρωας του “Κιβωτίου”, αδυνατεί όχι μόνο να ελέγξει την μοίρα του, αλλά τις περισσότερες φορές αδυνατεί ακόμα και να την κατανοήσει! Η αμφισημία καραδοκεί σε κάθε σελίδα του βιβλίου και η αναζήτηση της αλήθειας καταντάει αδύνατη αλλά και μάταιη.
Στο “Κιβώτιο” τελικά ο Αλεξάνδρου ξηλώνει σελίδα, σελίδα την εθνική ταυτότητα, την κομματική ταυτότητα, για να προσχωρήσει στο τέλος εκεί που ανήκει δικαιωματικά, στο ανύπαρκτο κόμμα των ποιητών!
Ο Άρης Αλεξάνδρου κατάφερε έτσι στο μοναδικό μυθιστόρημα του, που ολοκληρώθηκε το 1972 μετά από εφτά χρόνια συγγραφής, να μας δώσει τίποτε λιγότερο από ένα υπέρ-μυθιστόρημα!
"...Όλα αυτά είναι προφάσεις, αν πράγματι δεν ήθελες να επαληθεύσει ο χρησμός, αν πράγματι δεν ήθελες να εκτελέσεις την έμμεση αλλά σαφή διαταγή μου, όπως προτιμάς να λες με τις λέξεις θα παίζουμε τώρα; αν πράγματι δεν ήθελες να σκοτώσεις τον πατέρα σου, υπήρχε τρόπος, αρκεί να το αποφάσιζες, βγαίνοντας απ' το Μαντείο, να σκοτωθείς επί τόπου, παρ' όλα αυτά το ξέχασα, δεν έκρυψα το κυάνιο στον επίδεσμο κι αν νομίζετε λοιπόν πως θα γεμίσει το κιβώτιο με το πτώμα μου, τι περιμένετε και δε με στήνετε στα έξη βήματα, στον τοίχο, ή μάλλον στη σιδερένια, δίφυλλη πόρτα;..." ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Σπουδαίο, εξαιρετικό μυθιστόρημα, όπου ξετυλίγεται αλληγορία ο διπολικός ψυχισμός του ανθρώπου. Από τη μια το καθήκον, το πρέπει, που επιβάλλεται από εξωγενείς παράγοντες, στο κιβώτιο το επιτάσσει η κομματική πειθαρχία, στον Οιδίποδα η μοίρα, το Μαντείο, και από την άλλη το χρέος που πηγάζει από τον ηθικό κώδικα του καθενός. Πολλές φορές η σύγκρουση των δύο φαινομενικά ιδίων καταστάσεων οδηγούν στην τραγικότητα. Ο Οιδίποδας τυφλώνεται, ο ήρωας στο Κιβώτιο συλλαμβανεται, φυλακιζεται και σκεπτόμενος τα γεγονότα συντριβει και αποδομει ό,τι πίστεψε ότι θα τον βοηθήσει να αλλάξει τον κόσμο και το υπηρέτησε με πάθος. Υπέροχο έργο, δικαιολογημενα χαρακτητιστηκε υπερμυθιστορημα.!!!!!
Όταν το διάβασα ήμουν 16 το είχε φέρει ο αδελφός μου στο σπίτι δύσκολο βιβλίο για μένα τότε αλλά κάτι μου έλεγε όμως το ξαναδιάβασα στα χρόνια της ωριμότητας τότε το κατάλαβα και τώρα όταν με ρωτάνε διαβάζεις από μικρή μέχρι και το κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου στα δεκάξι διάβασα με περηφάνια λέω
😊
Φοβερή μαρτυρία. Ἀς τό διαβάσουν ὅλοι.
Selfie: Αυτό-Φωτογραφία (...but first let me take a selfie...)
Στην ταινία “The Secret Life Of Walter Mitty”, ένας φωτογράφος(Sean Penn), έχει βάλει σαν στόχο να φωτογραφίσει μια σπάνιας ομορφιάς λεοπάρδαλη του χιονιού.
Μετά από μέρες και έπειτα από πολλές προσπάθειες, στο τέλος θα του δωθεί η ευκαιρία να το πραγματοποιήσει. Τελικά, όταν εκείνη εμφανίζεται, αποφασίζει να “ζήσει την στιγμή” και όχι να την “αιχμαλωτίσει” με τον φακό του.
Έχω προλάβει την εποχή που στις κοινωνικές σου συναστροφές ήταν ταμπού να “κουβαλάς” μαζί σου φωτογραφική μηχανή και αυτοί που το έκανα σπάνια γλύτωναν από τα πειράγματα των άλλων.
Το να τραβάς δε φωτογραφίες σε ένα club σήμαινε ότι ήσουν εντελώς “αβγαλτος” στη νύχτα και ήταν κάτι που το θεωρούσαμε “άτυπα” απαγορευμένο.
Τα χρόνια πέρασαν και σήμερα έχουμε περάσει στην αντίπερα όχθη...
Αν δεν βγάλεις φωτογραφίες και αν δεν τις κοινοποιήσεις δεν έχει νόημα η νυχτερινή σου έξοδο.
Όσο για τις “Selfie”, όλοι έχουμε στο προφίλ μας από μια και υπάρχουν πάρα πολλά προφίλ που “ανεβάζουν” τουλάχιστον μία την ημέρα!
Πως και γιατί ξεκίνησε όλο αυτό;
Η φωτογραφία σαν πράξη, αντανακλά την ανάγκη μας να "σταματήσουμε" το χρόνο και να προσθέσουμε και τον εαυτό μας σ' αυτό το παγκόσμιο δίκτυο.
“Θέλουμε να δηλώσουμε πως περάσαμε και εμείς από αυτό το μέρος, κάναμε και εμείς παρέα με αυτούς τους ανθρώπους, είχαμε και εμείς ανάλογες εμπειρίες όπως και οι γύρω μας”
“Φωτογραφίζομαι άρα υπάρχω”
Η πρώτη “selfie” της ιστορίας, τραβήχτηκε το 1839 όταν ο φωτογράφος Robert Cornelius κατάφερε να τραβήξει μία φωτογραφία του εαυτού του, παραμένοντας ακίνητος επί 15 λεπτά στην αυλή του σπιτιού του.
Η “selfie” ξεκινά σαν μια ναρκισσιστική εμμονή και καταλήγει στην ανάγκη που αισθάνονται οι άνθρωποι να έχουν την αποδοχή και την έγκριση των άλλων:
“Κοινοποιώ άρα υπάρχω”. ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Really
Υπερβολές της τεχνολογικής εποχής μας!!!
Να ήταν μόνο το σελφι... τσεκ ιν εδώ τσεκ ιν εκεί τσεκ ιν παντού και πάντα!
🧟♂️
✌
View more comments
Snowden: Ήρωας ή Προδότης; Ποιος είναι πραγματικά ο νο1 καταζητούμενος των ΗΠΑ στον κόσμο;
“…Ακόμα και αν δεν κάνεις κάτι παράνομο, σε παρακολουθούν και σε καταγράφουν…”
“…Εκείνοι που λένε την αλήθεια δεν διαπράττουν κάποιο έγκλημα, οι μαζικές παρακολουθήσεις αποτελούν παγκόσμιο πρόβλημα που χρειάζεται παγκόσμια λύση…”
“…Από την ιδιωτικότητα πηγάζουν άλλα δικαιώματα…Ιδιωτικότητα είναι πάρα πολλά πράγματα, για παράδειγμα είναι να έχεις ανοιχτό μυαλό. Η ιδιωτικότητα είναι σημαντικότερη από την ελευθερία του λόγου, καθώς η τελευταία προϋποθέτει προστατευτικό πλαίσιο…”
Τι είναι πιο σημαντικό, η “ασφάλεια” ή η προστασία της ιδιωτικότητας; Τι θα θυσίαζες για τις προσωπικές ελευθερίες των άλλων;
O Edward Joseph Snowden γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1983, είναι Αμερικάνος, διάνοια στους υπολογιστές και κορυφαίος γνώστης της σύγχρονης τεχνολογίας, που δούλεψε για την CIA από το 2006 ως και το 2013.
Στις αρχές του Ιουνίου του 2013, ο Snowden αποκάλυψε χιλιάδες απόρρητα έγγραφα στους δημοσιογράφους Glenn Greenwald, Laura Poitras, και Ewen MacAskill, που δούλευαν τότε στις πολύ έγκυρες εφημερίδες “The Guardian” και “The Washington Post”.
Οι αποκαλύψεις του Snowden επιβεβαίωσαν τις μακρόχρονες υποψίες ότι οι παρακολουθήσεις στις Η.Π.Α. έχουν φτάσει πολύ βαθιά και ουσιαστικά επεκτείνονται προς όλους τους πολίτες του κόσμου.
Υπολογίζεται ότι με τα προγράμματα παρακολούθησης PRISM και Tempora, με άλλοθι την καταστολή της τρομοκρατίας, οι Η.Π.Α. παρακολουθούσαν τελικά εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο!
Τα προγράμματα αυτά λέγεται ότι έχουν τη δυνατότητα, να “σαρώσουν” οποιοδήποτε ψηφιακό αποτύπωμα έχει υπάρξει, οποιαδήποτε χρονική στιγμή για τον καθένα μας.
Τα σενάρια κάνουν λόγο για δυνατότητα ενεργοποίησης της κάμερας που όλοι οι υπολογιστές έχουν, ακόμα και αν αυτή είναι κλειστή, ακόμα και για δυνατότητα ζωντανής παρακολούθησης.
O Snowden είπε ότι οι διαρροές ήταν μία προσπάθεια να:
“…Ενημερωθεί το κοινό ως προς το τι συμβαίνει στο όνομά του και τι εναντίον του…”
Λίγες μέρες μετά τις αποκαλύψεις, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ στράφηκε εναντίον του Snowden με δύο κατηγορίες, μία για παραβίαση του νόμου περί κατασκοπείας και η άλλη της κλοπής κρατικών περιουσιακών στοιχείων.
Ο Snowden καταφέρνει να ξεφύγει από το ανθρωποκυνηγητό και να φτάσει στη Μόσχα για να ζητήσει πολιτικό άσυλο.
Ακολουθεί ένταση για την έκδοσή του, που ζητούν επιτακτικά οι Η.Π.Α. και αρνούνται οι Ρώσοι. Οι δυο χώρες, με αφορμή την υπόθεση Snowden, θα έχουν αλλεπάλληλα διπλωματικά επεισόδια, χωρίς όμως να αλλάξει κάτι.
Ο Snowden μέχρι και σήμερα βρίσκεται στη Ρωσία με προσωρινή άδεια παραμονής, υπό την προϋπόθεση πως θα διακόψει κάθε δραστηριότητα κατά των ΗΠΑ.
Σήμερα οι πληροφορίες που διοχέτευσε ο Snowden θεωρείται πως έχουν κάνει απ’ τις πιο σημαντικές ζημιές στην ιστορία του κέντρου πληροφοριών των Η.Π.Α.
Οι αποκαλύψεις του Snowden δίχασαν τον κόσμο. Είναι ήρωας, πληροφοριοδότης ή ένας προδότης;
Ο ίδιος υποστηρίζει πως οι διαρροές απόρρητων πληροφοριών συνέβαλαν στη δημιουργία καλύτερων μηχανισμών προστασίας και ανάπτυξης τεχνολογιών ασφαλείας στο διαδίκτυο και στα ηλεκτρονικά μέσα που, θα εμποδίζουν ταυτόχρονα και την κατάλυση της ιδιωτικότητας.
“…Αν θέλω να δω τα email σας ή το τηλέφωνο της συζύγου σας, το μόνο που έχω να κάνω είναι να χρησιμοποιήσω τις παρακολουθήσεις….”
“…Μπορώ να αποκτήσω “εισιτήριο” για τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, τους κωδικούς πρόσβασης, τα αρχεία τηλεφώνου και τις πιστωτικές κάρτες σας…”
“…Οι Η.Π.Α. έχουν δημιουργήσει μια υποδομή που τους επιτρέπει να παρακολουθούν σχεδόν τα πάντα….”
Στις 25 Σεπτεμβρίου του 2014 τιμήθηκε στη Σουηδία με το βραβείο Right Livelihood, ένα εναλλακτικό Νόμπελ, το οποίο απονέμεται σε πρόσωπα τα οποία συμβάλλουν στη βελτίωση της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
“…Για το θάρρος του και την ικανότητά του να αποκαλύψει μια άνευ προηγουμένου διάσταση της παραβίασης βασικών δημοκρατικών διαδικασιών και συνταγματικών δικαιωμάτων από τις ΗΠΑ…”
Στις 7 Αυγούστου 2016 ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα 64 χαρακτήρων του στο Twitter προκάλεσε «όργιο φημών» στα κοινωνικά δίκτυα ότι μπορεί να είναι νεκρός.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 2016 σε ομιλία του ζήτησε χάρη από τον Μπάρακ Ομπάμα, ώστε να επιστρέψει στις Η.Π.Α. Φυσικά και την αρνήθηκαν.
Σε συνέντευξή του, στους New York Times, σε ερώτηση για το πώς περνά τον χρόνο του στη Ρωσία, εκείνος απάντησε:
“…Μιλάω κατά κύριο λόγο σε συνέδρια κι η ζωή μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Διαδίκτυο…”
“…Δεν θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου τα πάντα που κάνουν και λένε καταγράφονται. Αυτό δεν είναι κάτι που είμαι πρόθυμος να υποστηρίξω ή να ζήσω με αυτό…”
Πηγές: gr.rbth.com, cnn.gr, enikos.gr, brainyquote.com, newpost.gr, el.wikipedia.org, ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Τώρα δεν τον παρακολουθεί κανένας δηλαδή;; Δεν γνωρίζουν πού ζει τι κάνει και ποιες είναι οι επαφές του;
Δυστυχώς δεν είχε την ίδια τύχη κι ο Julian Assange...
Με τοσα συστηματα παρακολουθησης που διαθετουν οι Ηπα, γιατι δεν σταματουν τους παρανοϊκους που δραστηριοποιουνται στο διαδικτυο και βλαπτουν αλλα ατομα;
Και ο "καλός" πρόεδρος Ομπάμα μια χαρά τον κυνήγησε. Με τις αποκαλύψεις που έκανε πως δεν κατέληξε η κυβέρνηση στη φυλακή με ξεπερνά.
ΤΟ..ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ.ΦΥΓΗΣ .ΑΔΥΝΑΤΟΝ..ολλοι..θα..φυγουμέ..κανείς..δεν.εξερειται..αλλαζη..μονο..η..παραμονη..και..ειδικα..σημερα.μικρη..συμασια..εχει.;;;;;;;;;;;;;
Για να έχει κάποιο νόημα, κάποιο ενδιαφέρον, κατά την γνώμη μου το διαδίκτυο, ελεύθερη διακίνηση ιδεών, παρακολουθούνται στενά όλοι.😄
Μάλιστα
View more comments
Τ' ανείπωτα" και “Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”
Το τραγούδι που θα “ακούσεις” τις περισσότερες φορές διαβάζοντας την "Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα", είναι “Τ' ανείπωτα" του Δημήτρη Ζερβουδάκη.
“Τ' ανείπωτα" αναφέρονται 4 φορές μέσα στο βιβλίο:
Η Άννα και ο Πέτρος θα περάσουν μια βραδιά στο σπίτι της Άννας. Η βραδιά αυτή στο βιβλίο περιγράφεται τόσο από την σκοπιά της Άννας όσο και από αυτήν του Πέτρου.
****Η αφήγηση της Άννας... (σελ. 51)
"...«Ξέρεις τι σημαίνει ανείπωτα;»
«Νομίζω αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!»
«Όχι, είναι αυτά που δεν μπορούν να περιγραφούν με
λόγια, Googlarise το».
Άνοιξαν τον υπολογιστή και μπήκαν στο βικιλεξικό: Ανείπωτα: κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα...
ΤΗΣ ΑΡΕΣΕ ΠΟΥ δεν είχε δίκιο..."
****Η αφήγηση του Πέτρου...(σελ. 54)
..."Άκουσε από τον υπολογιστή της να παίζει ένα παλιό τραγούδι του Ζερβουδάκη. Του άρεσε και η επιλογή του τραγουδιού!
«Είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια!»
«Και εμένα, γι’ αυτό άλλωστε ξεκινάω με αυτό τη λίστα μου».
«Ξέρεις τι σημαίνει ανείπωτα;»
«Νομίζω αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!»
«Όχι, είναι αυτά που δεν μπορούν να περιγραφούν με
λόγια. Googlarise το».
Άνοιξαν τον υπολογιστή και μπήκαν στο βικιλεξικό. Ανείπωτα: κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΥ είχε δίκιο..."
Η βραδιά έχει μια περίεργη κατάληξη και οι δυο πρωταγωνιστές μας θα καταλήξουν να δώσουν διαφορετικές ερμηνείες σε αυτό που έζησαν. Ο Πέτρος θα περάσει την συνέχεια της βραδιάς στο Youtube ακούγοντας ξανά και ξανά το τραγούδι του Ζερβουδάκη:
****Η Ακρόαση...(σελ. 56)
..."Άνοιξε το Youtube, πληκτρολόγησε «Aneipota» και έκανε κλικ στην πρώτη επιλογή της αναζήτησης. Το συγκεκριμένο βίντεο είχε ήδη πάνω από 2.900.000 επισκέψεις! (Έχει 38.409.169 προβολές τώρα ήταν πριν 6 χρόνια!)
Το έβαλε να παίξει. Το άκουσε ξανά και ξανά εκείνο το βράδυ...
Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε στη λησμονιά σε πάνε...
Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί...
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα.. Γλυκιά μου, μη χαθείς..."
Το Facebook που στη συνέχεια της ιστορίας μας, ήταν η αιτία να παρεξηγηθούν, θα γίνει μετέπειτα και το μέσο να έρθουν και πάλι κοντά.
****Οι αναρτήσεις στο Facebook (σελ. 61, 62)
..." Από τις σκέψεις τις αυτές θα βγει γρήγορα από μια ανάρτηση του Πέτρου στον τοίχο της:
«ανείπωτα...κατά τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, απερίγραπτα...»
Και από κάτω έχει ποστάρει το τραγούδι του Ζερβουδάκη!Η ενέργεια αυτή του Πέτρου την ξάφνιασε ευχάριστα. Θέλει να του δείξει ότι και αυτή τον σκέφτεται ακόμα, αλλά πως; Αποφασίζει να τον μιμηθεί κάνοντας το σχόλιο:
ναι, σωστά, όχι αυτά που δεν έχουν ειπωθεί!
Θέλει να του δείξει πως και εκείνη θυμάται το βράδυ που ήρθε σπίτι της και όλα όσα είπαν! Δευτερόλεπτα μετά νέο σχόλιο δικό του:
«Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα...»
Άρχισε να μπερδεύεται πάλι! Τι είχε γίνει εκείνο το βράδυ τελικά; Προφανώς εκείνος είχε παρεξηγηθεί με κάτι που τώρα μια εβδομάδα μετά το υποβαθμίζει. Δεν ήταν όμως και σίγουρη και έτσι αποφάσισε και πάλι να αντιγράψει έναν στίχο. Επέλεξε τον πιο τρυφερό:
«Γλυκιά μου, μη χαθείς...»
Περίμενε κάποια αντίδραση ότι ακόμα δεν έχουν χαθεί τα πάντα, ότι θα έχουν μια ακόμα ευκαιρία και δεν διαψεύσθηκε...
Σαν σχόλιο ο Πέτρος έβαλε ένα τρέιλερ από την Καζαμπλάνκα και από κάτω είχε γράψει:
Αυτήν την εβδομάδα έχει προβολές;..."
*****Δύο πιο προσωπικές καταγραφές.
Η πρώτη έχει να κάνει με το τραγούδι.
Τ' ανείπωτα ήταν σίγουρα και το τραγούδι που σημάδεψε έναν δικό μου χωρισμό. Η περιγραφή από το βιβλίο που διάβασες παραπάνω:
“Το έβαλε να παίξει. Το άκουσε ξανά και ξανά εκείνο το βράδυ...” ήταν σχεδόν η καθημερινότητα μου τότε...
Η δεύτερη έχει να κάνει με τον δημιουργό του τραγουδιού.
Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης μου έκανε την τιμή να παρευρεθεί στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου, που έγινε στο Φάρο της Πάτρας.
Ήταν δεδομένο έτσι κι αλλιώς, ότι θα είχα άγχος και θα ήμουν νευρικός, αφού ήταν η πρώτη φορά που θα επιχειρούσα να κάνω παρουσίαση βιβλίου και μάλιστα αυτή θα γινόταν στη πόλη που ζω τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια.
Η παρουσία του Ζερβουδάκη όμως με φόρτωνε με ένα επιπλέον άγχος...μέχρι την στιγμή όμως που βρεθήκαμε!
Δεν ξέρω πόσο καλά τα πήγα εκείνη την ημέρα...αν είπα όλα όσα ήθελα να πω...δεν έχω πολύ ξεκάθαρη άποψη!
Όμως δεν θα μπορούσα να φανταστώ, όποια άλλη επιλογή και να είχα, κάποιον καταλληλότερο για την πρώτη αυτή παρουσίαση, από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη.
Τ'ανείπωτα - Δ. Ζερβουδάκης
www.youtube.com/watch?v=jL0QV7H7-o0
Τι είναι “Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”
digilove.eu/ti-einai-i-psifiaki-epipolaiotita-tou-erota/
Η Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα
www.protoporia.gr/perisanidhs-giwrgos-h-pshfiakh-epipolaiothta-toy-erwta-9786185002749.html ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Μπράβο.....!!!
Το τραγούδι "μου"
Αγαπημένο μου!
Ένα τραγούδι χωρίς ρεφρέν
Το ‘Bohemian Rhapsody’ κυκλοφόρησε στις 31 Οκτώβρη του 1975.
Λένε πως ο Mέρκιουρι, ώσπου να το τελειώσει, σημείωνε μανιωδώς νότες πάνω σε χαρτάκια, μετά τις κύκλωνε και τις πετούσε στο πάτωμα.
Η ηχογράφηση διήρκεσε πάνω από 70 ώρες. Ο αρχικός τίτλος ήταν “The Cowboy Song”, ενώ ο τελικός τίτλος του τραγουδιού έχει διττή έννοια.
Από τη μία παραπέμπει σε μία σειρά μουσικών έργων του Franz List που φέρουν τον τίτλο «Hungarian Rhapsody», μόνο που αντί για «Ουγγρική Ραψωδία» επιλέχθηκε η «Βοημική Ραψωδία», δηλαδή από τη Βοημία, περιοχή γειτονική της Ουγγαρίας που ανήκει στην Τσεχία.
Από την άλλη, ο τίτλος αποδίδεται σωστότερα ως «Μποέμικη Ραψωδία» δίνοντας έτσι το καλλιτεχνικό στίγμα του τραγουδιού.
H πρώτη άποψη των παραγωγών, όταν το άκουσαν, ήταν κάθετη:
- Δεν θα παιχτεί ποτέ από κανένα ραδιόφωνο.
Προφανώς έπεσαν έξω.
Είναι ένα από τα πιο πολύπλοκα κομμάτια που έχουν γραφτεί και χωρίζεται σε έξι μέρη:
Εισαγωγή (0:00-0:48), Μπαλάντα (0:48-2:36), Κιθαριστικό σόλο (2:36-3:03), Όπερα (3:03-4:07), Hard rock (4:07-4:55) και Επίλογος (4:55-5:55).
Ο “αστικός μύθος” γύρω από το τραγούδι αναφέρει ότι ο τραγουδιστής των Queen έγραψε το συγκεκριμένο κομμάτι επειδή είχε απατήσει την κοπέλα του με έναν άντρα που δούλευε στη δισκογραφική τους εταιρεία και δίσταζε να της αποκαλύψει την αλήθεια.
Ο στιχουργός Tim Rice, ο οποίος συνεργάστηκε πολλές φορές με τον Freddie Mercury, σε μια συνέντευξη στην Daily Mail αποκάλυψε κάποια πράγματα για τους στίχους του τραγουδιού:
«Στον στίχο “Mama, I just killed a man”, έχει σκοτώσει τον παλιό Freddie, την προηγούμενη εικόνα του.
Όταν λέει “Put a gun against his head, pulled my trigger, now he's dead”, σκοτώνει το straight άτομο που ήταν μέχρι τώρα. Έχει καταστρέψει τον άντρα που προσπαθούσε να είναι και τώρα είναι αυτός που βλέπουμε και ο οποίος προσπαθεί να ζήσει με τον νέο Freddie.
“I see a little silhouetto of a man” -είναι ακόμα ο ίδιος, στοιχειωμένος από αυτό που έκανε και από αυτό που είναι τώρα».
Η Lesley-Ann Jones, βιογράφος του Mέρκιουρι, έχει κάνει μια παρόμοια δήλωση:
«Δεν το είχα συνειδητοποιήσει ποτέ, αλλά το “Bohemian Rhapsody” ήταν το τραγούδι με το οποίο ο Freddie αποκαλύφθηκε ως ομοφυλόφιλος και γράφτηκε σε μια εποχή όπου δεν μπορούσε να είναι ειλικρινής και ανοιχτός σχετικά με τη σεξουαλικότητά του».
Μια άλλη εκδοχή του “αστικού μύθου” λέει ότι η ιστορία που αφηγείται το τραγούδι είναι εντυπωσιακά παρόμοια μ’ εκείνη του Αλμπέρ Καμύ στο βιβλίο «Ο Ξένος» (L’ Etranger, 1942).
Και τα δύο μιλάνε για έναν νεαρό που σκοτώνει ενστικτωδώς έναν άνθρωπο και δεν μπορεί να εξηγήσει για ποιο λόγο το έκανε. Στο βιβλίο του Καμύ, ο άντρας καταδικάζεται σε θάνατο και όταν το συνειδητοποιεί αρχίζει να συλλογίζεται αν πιστεύει στη θρησκεία ή όχι. Προς το τέλος του βιβλίου, ο άντρας καταλαβαίνει ότι έτσι κι αλλιώς θα πεθάνει και ότι τελικά δεν έχει σημασία αν πιστεύει στη θρησκεία ή όχι. Παρομοίως το τραγούδι τελειώνει με τους στίχους «nothing really matters to me» και «Any way the wind blows».
Το “Bohemian Rhapsody” έφτασε δύο φορές στην κορυφή των single charts. Δεκάξι ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, τον Νοέμβριο του 1991, το κομμάτι ξαναέπιασε κορυφή στα single charts, λόγω του θανάτου του Freddie Mercury από AIDS.
Ψηφίστηκε κομμάτι της χιλιετίας το 2000, ενώ είναι πρώτο στη λίστα του βιβλίου Guinness, στα καλύτερα κομμάτια όλων των εποχών.
Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά"
--------------------------------------------
Queen - Bohemian Rhapsody (Official Video)
www.youtube.com/watch?v=fJ9rUzIMcZQ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Για οποίο λόγο και να γράφτηκε το τραγούδι αυτό ή για ότι ήθελε να δηλώσει ο καλλιτέχνης, είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουμε ακούσει και έμεινε παρακαταθήκη για μας και τους επόμενους. Φυσικά η φωνή του Freddie είναι τεράστια και αποδεικνύει ότι μπορούσε να τραγουδήσει οποίο είδος μουσικής ήθελε.
Ένα ευφυέστατο κομμάτι.....
Μεγάλος!!! Τεράστιος Freddie!!!❤❤❤
Miss you Freddie
Εκπληκτικό τραγούδι!
Ύμνος!!!
Έργο τεχνης
Ένα.απο τα.καλυτερα.κοματια.
Σφράγισε έναν αιώνα τον εικοστό
🎯
❤
View more comments
Μια διαδρομή από τον αιώνιο έρωτα στον στιγμιαίο με ένα κλικ!
Ένα ίσως πολύ χρήσιμο παιχνίδι για ένα ζευγάρι ερωτευμένων θα ήταν για σημαντικές λέξεις να γράψουν ο καθένας ξεχωριστά τον ορισμό που δίνει και μετά να τις συγκρίνουν μεταξύ τους. Έτσι ίσως και να μπορούσε να αποφευχθεί ένα μέρος της “ασυνεννοησίας” που θα εμφανιστεί αργότερα.
Εμείς ας προσπαθήσουμε σήμερα να δώσουμε έναν ορισμό για τον έρωτα.
Μια τέτοια προσπάθεια έκανα στο 2ο μυθιστόρημα μου “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά” αντιγράφω από εκεί:
“...Ο έρωτας είναι η χώρα, το βασίλειο της απόλυτης βεβαιότητας! Η σχετικότητα και η αμφισημία δεν έχουν καμία θέση στο βασίλειο αυτό.
Το ότι είσαι ερωτευμένος θα το καταλάβεις. Αν νομίζεις πως είσαι και δεν είσαι σίγουρος για αυτό, τότε δεν είσαι ερωτευμένος.
Ο έρωτας σου δημιουργεί την απόλυτη προσήλωση. Μια συνεχόμενη αδυναμία συγκέντρωσης σε κατακτά βασανιστικά και απόλυτα.
Στον έρωτα αυτό το βασίλειο της βεβαιότητας οφείλουν να το κατοικήσουν και οι δύο εραστές ταυτόχρονα, αλλιώς είναι καταδικασμένοι να το χάσουν για πάντα...”
Για να αναλύσουμε περισσότερο την έννοια του έρωτα, ας γυρίσουμε σε δύο άλλα βιβλία, που ακόμα και αν δεν τα έχετε διαβάσει είμαι σίγουρος ότι την ιστορία τους, λίγο πολύ την γνωρίζετε όλοι.
Ας μεταφερθούμε περίπου 400 χρόνια πιο πριν στον Δον Κιχώτη του Θερβάντες.
Στον Δον Κιχώτη θα βρεις αν κοιτάξεις προσεκτικά σχεδόν όλες τις πλάνες του έρωτα.
- Αποδίδει στο αντικείμενο του έρωτά του φανταστικές ιδιότητες (όπως κάνουμε όλοι), ενώ εκείνη είναι μια απλή υπηρέτρια εκείνος της αποδίδει αριστοκρατική καταγωγή και φανταστικούς τίτλους, εν αγνοία της, μιας και εκείνη δεν έχει ιδέα γι' όλα αυτά.
- Ο έρωτάς του τον κάνει τυφλό απέναντι στην πραγματικότητα (όπως μας κάνει όλους), εκεί που ο Πάντσο βλέπει ανεμόμυλους ο Δον Κιχώτης φαντάζεται μυθικούς γίγαντες!
- Επιδιώκει να κερδίσει τον θαυμασμό του έρωτά του (όπως επιδιώκουμε όλοι) κάθε ιπποτική πράξη που κάνει είναι αφιερωμένη στη Δουλτσινέα του και πολλές φορές εξαναγκάζει ανθρώπους να πάνε να της αποδώσουν τιμές εκ μέρους του.
Συμπερασματικά λοιπόν:
Ο παράξενος αυτός ιππότης, με την παλιά μεταλλική πολεμική στολή κυνηγώντας ανεμόμυλους, δικαιώνει σήμερα κάθε τρέλα που θα γίνει στο όνομα του έρωτα.
Ας πάμε τώρα και στο θεατρικό έργο του Σαίξπηρ “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”
Στο έργο αυτό ο Shakespeare στήνει το σκηνικό του απόλυτου έρωτα. Ποτέ πριν ή μετά το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” δεν έχουμε μια τόσο απόλυτη και ξεκάθαρη νίκη του έρωτα.
- Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την καταγωγή και την κοινωνική θέση των εραστών. (Οι Μοντέγοι και οι Καπουλέτοι, μοιράζονται μια προαιώνια έχθρα)
- Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την τιμή και την κοινωνική κατακραυγή. (Ο Τυβάλτος, θα συναντήσει τον Ρωμαίο και θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο, προσβάλλοντας και ασκώντας βία, να τον ωθήσει σε μονομαχία, την οποία ο Ρωμαίος αποφεύγει μόνο και μόνο για χάρη της Ιουλιέτας)
- Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από τη ζωή και τον θάνατο. (Ο Ρωμαίος πιστεύοντας ότι η Ιουλιέτα πέθανε, πίνει το δηλητήριο. Λίγο αργότερα η Ιουλιέτα ξυπνά και ανακαλύπτει ότι ο Ρωμαίος είναι νεκρός. Η ζωή ούτε γι' αυτή έχει πια αξία και η Ιουλιέτα χωρίς δισταγμό θα βάλει και αυτή, με τη σειρά της, τον έρωτα πάνω από τον θάνατο και αυτοκτονεί με το μαχαίρι του Ρωμαίου.)
Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Ο έρωτας και σήμερα ταξιδεύει από την εποχή του “Δον Κιχώτη” και του “Ρωμαίου και της Ιουλιέτας” και κουβαλά μαζί του την “τρέλα”, το “πάθος”, “το όλα ή τίποτα”...
Στην ουσία δεν έχει αλλάξει ούτε ο τρόπος, ούτε η ένταση με την οποία ερωτευόμαστε!
Το μυστικό είναι ο χρόνος...Ο χρόνος δεν έχει πια την σημασία που είχε παλιότερα....
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος. Για έναν “ευγενή νέο” παλιότερων χρόνων η πρόσβαση σε περιοχές όπου θα μπορούσε να γνωρίσει τον ερωτά του “πρέπει” να ήταν το μέγιστο μια “ακτίνα” 100 χιλιομέτρων. Εκεί υπήρχαν ίσως κάποιες “νέες” στις οποίες με πολλές δυσκολίες θα μπορούσε να έχει κάποια πρόσβαση.
Επίσης υπάρχει άλλη μια προφανής σχέση του έρωτα και του χρόνου, αυτή που έχει να κάνει με την διάρκεια ζωής μας.
Ο μ.ο. ζωής μας, ακουμπά πια τα 80 χρόνια, διπλάσιος σχεδόν από αυτόν που ζούσαν στην εποχή του Θερβάντες.
Ο χρόνος που χρειάζεται για να προσεγγίσει, φλερτάρει, ερωτευθεί είναι τέτοιος που η “μοναδικότητα της σχέσης” στην εποχή του Θερβάντες και του Σαίξπηρ μοιάζει εντελώς ρεαλιστική!
Προφανώς αυτό δεν ισχύει πια σήμερα...
Ο “επόμενος έρωτας” είναι μόνο ένα κλικ μακριά από το πληκτρολόγιο μας...και οι επιλογές φαντάζουν άπειρες... Για να επιλέξει κάποιος την Ιουλιέτα του σήμερα, έχει εν δυνάμει “απαρνηθεί” εκατοντάδες άλλες που θα μπορούσαν εξίσου εύκολα να είχαν πάρει τη θέση της.
Αυτή η δυνατότητα των πάρα πολλών επιλογών σημαδεύει από την αρχή τη σχέση.
Μιας και εκτός από την επιλογή που κάνεις σήμερα για να είσαι με την Ιουλιέτα σου υπάρχουν και εκατοντάδες άλλες Ιουλιέτες που δεν επιλέγεις!
Ο Ρωμαίος ζει μια ζωή, στην οποία, και λόγω ρυθμού αλλά και λόγω μικρού προσδόκιμου ορίου ζωής, δεν προλαβαίνει να ζήσει “τον θάνατο του έρωτα”.
Αν δεχτούμε κάποιες έρευνες ότι σήμερα ο έρωτας κρατάει 3 χρόνια, αυτό το χρονικό διάστημα για την εποχή του Ρωμαίου είναι τόσο διαφορετικό και τόσο μεγαλύτερο που ξεπέρναγε τον χρόνο ζωής του.
Έτσι ο “αιώνιος έρωτας”, που η πεποίθησή του ταξιδεύει με το συλλογικό ασυνείδητο ως σήμερα, από την εποχή του Ρωμαίου ξεπέφτει σήμερα στον έρωτα της τριετίας, που την απώλειά του, μιας και τον αποδεχθήκαμε ως αιώνιο, δεν ξέρουμε να αντιμετωπίσουμε!
Ζούμε σε μια εποχή που ο “αιώνιος έρωτας” μπορεί να επαναληφθεί 10 και παραπάνω φορές (με μέσο όρο έναν έρωτα κάθε 5 χρόνια και ένα χρονικό πεδίο δράσης 50 χρόνων).
Βιώνουμε την αρχή του σαν αιώνια, αλλά προλαβαίνουμε τον θάνατο και την παρακμή του.
Αντιγράφω από το μυθιστόρημά μου “ Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα”:
“...Σήμερα ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σχετικά με τον ρυθμό με τον οποίο κυλούσε παλιότερα. Εξαιτίας των τεχνολογικών καινοτομιών που γεννήθηκαν στα τέλη του 20ου αιώνα, και κυρίως χάρη στο ίντερνετ, αποκτήσαμε πρόσβαση σε πληροφορίες και εφαρμογές γρήγορα, πληρώνοντας ταυτόχρονα το κόστος της επιτάχυνσης όλων των διαδικασιών.
Μια επιτάχυνση που σκεπάζει με λήθη τα πάντα.
Χάθηκε η βραδύτητα! Χάθηκε ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης! Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε!...
Συλλέγουμε εμπειρίες, μνήμες, τους ανθρώπους τους ταξινομούμε σε κάποιο ψηφιακό άλμπουμ, κάνουμε κάποιο σχόλιο στο Facebook και μετά τα προσπερνά η ζωή μας, που τρέχει με αυτόν τον ιλιγγιώδη ρυθμό...
Δεν νομίζω πως σήμερα είμαστε λιγότερο ρομαντικοί απ’ ότι πριν πενήντα χρόνια! Όχι! Απλά ζούμε αυτά που κάποιος παλιότερα απορροφούσε σε μια δεκαετία, μέσα σε έναν μήνα! Έχει χαθεί η πεποίθηση του αιώνιου έρωτα, επειδή η αιωνιότητα εμπεριέχει άπειρα δεδομένα... Τόσα δεδομένα, που η ζωή ενός ανθρώπου μοιάζει ασήμαντη... Πιο σωστά... Μετά βίας γίνεται διακριτή!..."
Στο 2ο μυθιστόρημα μου, “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”, έκανα μια απόπειρα διαχείρισης τους τέλους του έρωτα.
Αντιγράφω από το ξεκίνημα του βιβλίου, όπου υπάρχει ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς “Μεγάλες προσδοκίες”:
...Αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! Αν σε προτιμά, αγάπα την. Αν σε πληγώνει, αγάπα την. Αν σου κάνει την καρδιά κομμάτια - και καθώς μεγαλώνει και είναι πιο δυνατή, ο πόνος θα είναι πιο βαθύς - αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! ...”
Λίγο πιο μετά έχω γράψει:
...Γιατί νομίζεις λένε ότι οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο; Γιατί αν μπορεί να υπάρξει άδολη αγάπη, είναι αυτή που θα συναντήσεις στο τέλος του έρωτα. Αν μπορέσουμε να τον μεταβάλλουμε σε αγάπη, έχει εκπληρώσει την αποστολή του!...”
Είναι λοιπόν η αποστολή του έρωτα να πεθάνει και να παραχωρήσει τη θέση του στην αγάπη.
Εδώ γεννιέται ένα από τα πολλά παράδοξα της εποχής μας.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθημερινά στήνουν μια γιορτή του έρωτα, στην οποία αυτός που δεν συμμετέχει, αισθάνεται απρόσκλητος επισκέπτης σε ένα φαντασμαγορικό πάρτι, που το παρακολουθεί αμέτοχος από μια κλειδαρότρυπα.
Δεν ξέρουμε να διαχειριστούμε το τέλος του έρωτα που τον βιώνουμε σχετικά γρήγορα, ενώ όλοι στην γιορτή τον παρουσιάζουν ως αιώνιο.
Στέκουμε με αμηχανία στο τέλος του έρωτα, δεν έχουμε κάποιο εγχειρίδιο, κάποιον οδηγό να το εξηγήσουμε και δεν ξέρουμε αν φταίμε οι ίδιοι ή αν κάτι πήγε στραβά...
Έτσι ακόμα και ζευγάρια που έχουν φτάσει στην αγάπη, βιώνουν αυτή την κατάσταση ως αποτυχία.
Και είναι σαν να είσαι δρομέας σε μαραθώνιο, να πλησιάζεις στο τέλος της διαδρομής και ύστερα από 40 και παραπάνω κοπιαστικά χιλιόμετρα να θέλεις να γυρίσεις στην αφετηρία αναπολώντας την κατάσταση στην οποία βρισκόσουν πριν ξεκινήσεις τον αγώνα!
Τα στάδια του έρωτα (Το παζλ)
Τα ερωτικά στάδια που βιώνουμε στην εποχή μας, δημιούργησαν 7 κεφάλαια με αντίστοιχα διηγήματα στο τελευταίο μου μυθιστόρημα “Το παζλ”
Ας δούμε λίγο αυτά τα στάδια:
- “Η γέννηση του έρωτα”.
- “Ο έρωτας”.
- “Ο θάνατος του έρωτα”.
- “Η λήθη του έρωτα”.
- “Ο ανεκπλήρωτος έρωτας”, o “Σχεδόν έρωτας” και “Πέρα από τον έρωτα” μπορεί να είναι ακόμα μερικές καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα.
Τα πιο επώδυνο από αυτά τα στάδια είναι αναμφισβήτητα ο “θάνατος του έρωτα” και ¨ανεκπλήρωτος έρωτας”.
Για τον ανεκπλήρωτο έρωτα έχω γράψει το παρακάτω:
“...Το πρόβλημα των σχέσεων ξεκινά από την εντύπωση που έχουμε όλοι ότι το ανεκπλήρωτο είναι καλύτερο από αυτό που ήδη έχουμε… και έτσι είμαστε “καταδικασμένοι” να γοητευόμαστε συνεχώς από νέες καταστάσεις που στην περίπτωση που δεν ολοκληρωθούν, μας στοιχειώνουν για πάντα…”
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία σήμερα, στην αδυναμία διαχείρισης του χαμένου παραδείσου:
Σε ένα διήγημα μου στο Παζλ, ο ήρωας μου απευθυνόμενος στον παλιό του έρωτα της λέει:
“...“Όλοι έχουν έναν χαμένο παράδεισο, ακόμα και αυτοί που ζουν σε κάποιον άλλον παράδεισο. Μάθε να ζεις με αυτό...”
Στον σύγχρονο δυτικό κόσμο σήμερα παρατηρείται πολύ έντονα ειδικά νέοι να μην μπορούν να διαχειριστούν την ερωτική απογοήτευση και να έχουμε ακραίες συμπεριφορές ακόμα και αυτοκτονίες. Το ποσοστό αυτοκτονιών λόγο ερωτικής απογοήτευσης βρίσκεται σήμερα στο υψηλότερο όλων των εποχών!
Και είναι αυτή η αδυναμία διαχείρισης ενός παρόντος που φαντάζει αιώνιο που κάνει τον πόνο δυσβάσταχτο και οδηγεί σε τέτοια φαινόμενα. Είμαι σίγουρος πως αν μπορούσα να “παγώσω” εκείνη την στιγμή και να τους πείσω να ζήσουν άλλα 5 χρόνια και μετά τους γύριζα πάλι σε εκείνο το σημείο όπου τους “πάγωσα”, οι συντριπτικοί πλειοψηφία θα επέλεγε να ζήσει και στους περισσότερους θα φάνταζε γελοία ακόμα και η σκέψη.
Σήμερα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με το τέλος του έρωτα και να μην το βιώνουμε αναγκαστικά ως αποτυχία μας. Αν οδηγήσει στην αγάπη θα είναι η ολοκλήρωση της αποστολής του, όμως ακόμα και αν αστοχήσει θα πρέπει να γνωρίζουμε πως σύντομα θα έχουμε κι άλλη ευκαιρία και θα βρεθούμε και πάλι στην αφετηρία.
Τα video από την ομιλία μου:
1. Η ομιλία
www.youtube.com/watch?v=RbSSn9uzeq8&feature=youtu.be
2. Μερικές ερωτήσεις
www.youtube.com/watch?v=f6A5socQo48
Φωτογραφικό album:
www.facebook.com/pg/bookrefrenagain/photos/?tab=album&album_id=1912802502361576
-----------------------------------------------------
All in – Multitasking Μυθιστόρημα
(Νέα Κυκλοφορία! Νοέμβριος 2020)
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/ &
και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία.
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
-----------------------------------------------------
All in! (Μια μικρή παρουσίαση)
Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο!
Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις.
Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In!
Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα".
Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση;
Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο.
Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα!
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
φανταστικό
Εξαιρετικό κείμενο!! :)
Με αυτό το κείμενο σου...Θα αναγκαστώ να πάρω όλα τα βιβλία σου γιατί μου κέντρισε πολυ το ενδιαφέρον...Σε ευχαριστώ...Υπέροχο...
Τι ωραίο κείμενο....!!!! Μπράβο!!!
View more comments
Η ερωμένη του Μιστράλ ή αλλιώς μια σαπουνόπερα
***Παρασκευή, 19 Οκτωβρίου 1976, Προβηγκία, Νότια Γαλλία
Η ελαφριά βροχή με την οποία ξεκίνησε η μέρα, σύντομα εξελίχθηκε σε καταιγίδα. Ο Πωλ όμως ήταν τόσο απορροφημένος από τον πίνακα που ήθελε να τελειώσει που δεν αποφάσιζε να φύγει!
Το χωράφι το οποίο είχε επιλέξει να στήσει τα σύνεργα του δεν είχε ούτε ένα φυσικό υπόστεγο και έτσι ήταν αναγκασμένος να υπομένει την καταιγίδα που δεν έλεγε να κοπάσει με τίποτε...
Δυο ώρες αργότερα μουσκεμένος ως το κόκκαλο και εξαντλημένος αποφασίζει τελικά να γυρίσει σπίτι του. Ο πίνακας έχει επιτέλους ολοκληρωθεί!
Στο δρόμο δεν θα αντέξει και θα λιποθυμήσει. Λίγο αργότερα θα περάσει ένας συγχωριανός του που θα τον μεταφέρει σπίτι του.
Επί τρεις μέρες ψήνεται στον πυρετό σε κωματώδη κατάσταση. Σε μια μικρή αναλαμπή που θα έχει σηκώνεται και επεξεργάζεται και πάλι τον πίνακα και βάζει μερικές τελευταίες πινελιές.
Μετά παίρνει ένα τσαλακωμένο χαρτί και με πολύ κόπο γράφει:
“Την κέρδισες. Με τον πίνακα θέλησα να κρατήσω και εγώ ένα μέρος της, όμως δεν έχει νόημα πια στον χαρίζω και αυτόν.”
Έκλεισε τον φάκελο και πάνω έγραψε “Ανδρέας Εγγονόπουλος”
Τρεις μέρες αργότερα, στις 22 Οκτωβρίου του 1976, σε ηλικία 57 ετών, θα πεθάνει από πνευμονία.
***Δευτέρα, 3 Ιουνίου 1991, Ζυρίχη Ελβετία
Το σπίτι στο οποίο έμενε, θύμιζε περισσότερο μουσείο πια, αφού η συλλογή του μέτραγε περισσότερο από 300 αναγνωρισμένα έργα τέχνης.
Εκείνος αν και καταγόταν από παλιά εφοπλιστική οικογένεια με αμύθητη περιουσία, τα τελευταία 10 χρόνια είχε αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συλλογή έργων τέχνης και η ιδιωτική του συλλογή θεωρούνταν μια από τις 10 καλύτερες στον κόσμο.
Διάβαζε απορροφημένος την εφημερίδα του, όταν η υπηρέτρια του ανάγγειλε την άφιξη των 2 Αμερικάνων που εκπροσωπούσαν μια μεγάλη γκαλερί στη Νέα Υόρκη.
Όταν μπήκαν μέσα το πρώτο που πρόσεξε ήταν ότι ήταν ντυμένοι αλλά και κουρεμένοι πανομοιότυπα και κρατούσαν από μια ίδια τσάντα.
- Η τελική προσφορά για τον πίνακα είναι 220 εκατομμύρια δολάρια, του απευθύνθηκε ο πιο ψηλός από τους δύο.
- Φοβάμαι, ότι άδικα σας έβαλα σε τόσο κόπο, δεν τον πουλάω!
- Κύριε Εγγονόπουλε επειδή και εμείς φοβόμασταν ότι μπορούσε η διαπραγμάτευση να εξελιχθεί αρνητικά σας έχουμε και μια δεύτερη πρόταση, του απάντησε και πάλι ο πιο ψηλός.
- Σας ακούω λοιπόν!
- Μπορείτε να μας νοικιάσετε τον πίνακα για έξι μήνες για 12 εκατομμύρια δολάρια!
- Φοβάμαι κύριοι ότι ούτε αυτό είναι δυνατόν! Ο πίνακας αυτός θα εγκαταλείψει το σπίτι αυτό μόνο όταν πεθάνω!
- Κύριε Εγγονόπουλε, ένα τόσο μεγάλο έργο τέχνης και να μην έχει την δυνατότητα ο κόσμος να το δει, είναι άδικο, ψέλλισε ο δεύτερος Αμερικάνος.
- Αυτό το έργο δεν φτιάχτηκε για τον κόσμο κύριε! Του απάντησε μάλλον έντονα με τη σειρά του ο Εγγονόπουλος!
- Η θέση των μεγάλων έργων τέχνης είναι οι γκαλερί και τα μουσεία, όπου ο κόσμος έχει την δυνατότητα να τα βλέπει!
- Κύριοι η θέση του συγκεκριμένου έργου είναι εδώ, είμαι σίγουρος γι' αυτό!
- Αν ποτέ αλλάξετε γνώμη, επικοινωνήστε, είπε με τόνο επίσημο ο πιο ψηλός χωρίς να το πιστεύει και ο ίδιος, μόνο και μόνο για να μη φύγει εντελώς απογοητευμένος.
- Αν αλλάξω γνώμη θα σας ενημερώσω! Ευχαριστώ για τον χρόνο σας!
***Παρασκευή, 14 Ιανουαρίου, 2011, Αθήνα, Ελλάδα
Όταν ένας τόσο γνωστός πίνακας βγαίνει σε δημοπρασία, το μόνο που δεν ενδιαφέρει κανέναν πια είναι η καλλιτεχνική του αξία, σκεφτόταν ενώ άναβε το τρίτο τσιγάρο περιμένοντας το ραντεβού του που είχε καθυστερήσει ήδη 10 λεπτά.
Όσο ζούσε ο πατέρας του, ο πίνακας είχε φτάσει πολλές φορές στο τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων αλλά πάντα τελευταία στιγμή αποφάσιζε να τον κρατήσει.
- Εγώ θα γράψω ιστορία σήμερα, σκεφτόταν ενώ άναβε άλλο ένα τσιγάρο. Σήμερα θα πετύχω να πάρω την υψηλότερη τιμή που έπιασε ποτέ πίνακας, έλεγε στον εαυτό του και η αδρεναλίνη του είχε φτάσει στα ύψη!
Μια δημοπρασία τέτοιου επιπέδου, περισσότερο από το καλλιτεχνικό, περισσότερο ακόμα και από το χρηματικό μέρος θα χαρακτήριζε μια για πάντα την διαπραγματευτική του ικανότητα και θα τον έβγαζε οριστικά από την σκιά του πατέρα του.
Επιτέλους έφτασε και ο εκπρόσωπος της βασιλικής οικογένειας.
- Θα είμαι σύντομος κύριε. Έχω εξουσιοδοτηθεί να φύγω από εδώ με την υπογραφή σας, τώρα πια εξαρτάται μόνο από εσάς.
- Γνωρίζετε τις προσφορές των Larry Gagosian και William Acquavella;
- Ναι είδα το mail που μου προωθήσατε. Λοιπόν 250 εκατομμύρια υπογράφουμε και ο πίνακας περνά στην ιστορία σαν ο πιο ακριβοπληρωμένος στην ιστορία της τέχνης
- Γεγονός από το οποίο φυσικά έχετε να κερδίσετε πολλά!
- Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι win & win situation όπως λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, είπε σε άψογα αγγλικά ο εκπρόσωπός και έβγαλε από έναν χαρτοφύλακα μια στοίβα χαρτιά.
Πήρε το στυλό στα χέρια του και λίγο πριν υπογράψει έκανε μια τελευταία σκέψη. Μια σκέψη που άνηκε στον πατέρα του που είχε πεθάνει πριν λίγους μήνες και που ήταν σίγουρος ότι δεν θα υπέγραφε τελικά! Εκείνος για άλλη μια φορά θα το είχε αναβάλλει.
- Οι συναισθηματισμοί είναι μια πολυτέλεια που δεν έχω, είπε περισσότερο συμπληρώνοντας την σκέψη του και λιγότερο απευθυνόμενος στον εκπρόσωπο.
- Έτσι είναι κύριε. Για 250 εκατομμύρια δολάρια κανείς δεν θα είχε!
- Θες να σου πω μια αλήθεια; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί άρεσε τόσο στον πατέρα μου αυτός ο πίνακας, είπε και υπόγραψε.
Ο εκπρόσωπος μάζεψε γρήγορα τα χαρτιά σηκώθηκε όρθιος και ετοιμάστηκε να αποχωρήσει.
Όταν έφτασε στην πόρτα γύρισε στον κληρονόμο και αντί για τον τυπικό χαιρετισμό του είπε:
- Όλα τα πράγματα έχουν μόνο την αξία που τους δίνουμε. Για τον πατέρα σας ο πίνακας μπορεί να ήταν συνδεδεμένος με μια πολύτιμη ανάμνηση που δεν ήθελε να την αποχωριστεί. Για σας είναι ένας τρόπος να γράψετε ιστορία και να αποδείξετε την ικανότητα σας. Ο πατέρας σας έφυγε μαζί και η εποχή από την οποία ερχόταν. Καλή σας μέρα, είπε κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
Ο κληρονόμος όταν έμεινε μόνος του κατευθύνθηκε για τελευταία φορά στο δωμάτιο που ακόμα φιλοξενούσε τον πίνακα, μπήκε μέσα κάθισε σε μια πολυθρόνα που υπήρχε απέναντι από τον πίνακα και για πρώτη φορά έκλαψε για τον πατέρα του.
Λίγο αργότερα, στα συνοδευτικά έγγραφα του πίνακα βρήκε έναν παλιό φάκελο που πάνω είχε το όνομα του πατέρα του και μέσα με κακά γράμματα, ένα σημείωμα που γραφολόγοι μερικές μέρες αργότερα θα του βεβαίωναν ότι άνηκε στον φημισμένο ζωγράφο.
Έβαλε το σημείωμα στην τσέπη, η περιέργεια του ήταν τόσο μεγάλη που ήθελε να επικοινωνήσει αμέσως με την μάνα του και να την ρωτήσει αν γνώριζε κάτι σχετικά!
Εκείνη ζούσε εδώ και πολλά χρόνια απομονωμένη στην Άνδρο και την έβλεπε πια ελάχιστα!
Αποφάσισε ότι το χαρτί που είχε στην τσέπη του ήταν μια πολύ καλή αφορμή να περάσει λίγο χρόνο μαζί της.
***Σάββατο 15 Ιανουαρίου, 2011, Άνδρο, Ελλάδα
Πόσο διαφορετικά άτομα ήταν οι γονείς μου, σκεφτόταν καθώς έφτανε στο σπίτι της μητέρας του στην Άνδρο.
Η μητέρα μου σπίτι της δεν έχει ούτε ένα έργο τέχνης, ενώ το σπίτι του πατέρα μου ήταν σαν μουσείο, μονολόγησε καθώς έφτανε πια στον προορισμό του.
Φθάνοντας είδε την μητέρα του να τον περιμένει όρθια έξω.
- Δεν έχεις αλλάξει καθόλου μάνα! Ακόμα παραμένεις η πιο όμορφη Ελληνίδα της είπε χαριτολογώντας!
Εκείνη μάλλον χαμογέλασε και τον έσφιξε γρήγορα στην αγκαλιά της. Μερικά δευτερόλεπτα μετά κάθονται στο σαλόνι και ο κληρονόμος βγάζει το σημείωμα και της το εναποθέτει στα πόδια.
- Γνωρίζεις τι είναι αυτό;
Κατάλαβε αμέσως ότι εκείνη είχε ταραχτεί και προσπαθούσε μάταια να το κρύψει.
- Ναι το έχω διαβάσει πάλι, αλλά πάνε πολλά χρόνια από τότε.
- Ο πίνακας που πρόσφατα πούλησα για 250 εκατομμύρια, ήταν δώρο του Πωλ Μιστραλ στον πατέρα μου;
- Ο πατέρας σου και ο Πωλ υπήρξαν πολύ καλοί φίλοι!
- Ποια κέρδισε ο μπαμπάς γνωρίζεις;
- Πάνε τόσα χρόνια που δεν θυμάμαι πια, κάτι μου είχε αναφέρει ο πατέρας σου αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πια!
- Εσύ μητέρα τον είχες γνωρίσει τον Πωλ;
- Είχαμε συναντηθεί μερικές φορές, αλλά εμένα δεν με συγκινεί η τέχνη, όπως συγκινούσε τον πατέρα σου...
- Στον πίνακα διακρίνεται μια γυναικεία φιγούρα, χωρίς να φαίνεται το πρόσωπο παρά μόνο η πλάτη της. Υπάρχει περίπτωση ο Πωλ να είχε ζωγραφίσει εσένα;
Η μητέρα του δεν απάντησε. Σηκώθηκε του άφησε το σημείωμα και κατευθύνθηκε στην κουζίνα.
- Ο πατέρας σου με έχασε, γιατί ποτέ δεν κατάφερε να ζήσει μαζί μου στο παρόν, έμεινε προσκολλημένος στο παρελθόν και όσο μεγάλωνε η συλλογή του τόσο περισσότερο δραπέτευε πίσω στο χρόνο. Όσες φορές και να προσπάθησα να τον πείσω ότι εκείνος ήταν το παρόν που τελικά επέλεξα έπεφτα πάνω σε τοίχο.
Έπειτα παίρνοντας μια ανάσα και ανακτώντας πλήρως τον έλεγχο της, συνέχισε πιο ήρεμη.
- Θα ετοιμάσω το αγαπημένο σου φαγητό ή μήπως έχεις κάποια ιδιαίτερη προτίμηση;
- Θα φάω ότι μου ετοιμάσεις, απάντησε μάλλον αφηρημένα ο κληρονόμος που μόλις είχε συνειδητοποιήσει ότι δεν θα μάθαινε τίποτε άλλο για το θέμα που τον είχε φέρει στο νησί.
Αφού έφαγαν κάθισαν στη βεράντα και η κουβέντα περιστράφηκε γύρω από τις καθημερινές τους συνήθειες.
Όταν εκείνη τον καληνύχτισε για να αποσυρθεί στο δωμάτιο της, ο κληρονόμος θέλησε να κάνει μια τελευταία προσπάθεια.
- Μάνα, αν ήξερα ότι ο πίνακας απεικονίζει εσένα δεν θα τον πούλαγα όσα λεφτά και να μου έδιναν!
Η μητέρα του χαμογέλασε και σε πολύ τρυφερό τόνο του απάντησε:
- Από μικρός είχες πολύ ζωηρή φαντασία, ο πίνακας δεν είχε καμία σχέση με μένα και καλά έκανες και τον πούλησες, αν τον είχα θελήσει θα τον είχα κρατήσει!
- Δηλαδή δεν είσαι εσύ η γυναίκα του πίνακα, αποκρίθηκε σχεδόν απογοητευμένα ο κληρονόμος.
- Καληνύχτα γιε μου, λέω σε 2 εβδομάδες να έρθω Αθήνα να μείνω για λίγο να σε δω και περισσότερο!
- Καληνύχτα μητέρα! Θα σε περιμένω με χαρά!
***Δευτέρα 12 Απριλίου, 1976, Παρίσι, Γαλλία
Η νεαρή Βασιλική πέρναγε μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου της στη Μονμάρτρη και στα καφέ της. Αγαπούσε πολύ την ζωγραφική και είχε διαβάσει τα πάντα για τους φημισμένους ζωγράφους που είχαν ζήσει στην περιοχή 50 και περισσότερα χρόνια πριν.
Εκείνη την ημέρα, είχε κανονίσει να πιει καφέ με την φίλη της την Νάντια, αλλά εκείνη όπως πάντα την είχε στήσει και η Βασιλική είχε βγάλει τον Τροπικό του Καρκίνου του Μίλλερ και τον διάβαζε όσο περίμενε.
Ξαφνικά και ενώ ήταν απορροφημένη από το βιβλίο της, ένιωσε μια αντρική παρουσία πάνω από το κεφάλι της.
- Θα μπορούσα να σας ζωγραφίσω;
- Δε βρίσκεται ότι η μέθοδος σας είναι λίγο ξεπερασμένη, του απάντησε μάλλον εύθυμα εκείνη.
- Δυστυχώς έχετε δίκιο! Εφαρμόζω μια ξεπερασμένη μέθοδο για να σας πείσω να ποζάρετε για μια ξεπερασμένη τέχνη! Δεν έχω καμιά ελπίδα!
- Ξεπερασμένη τέχνη η ζωγραφική! Θα διαφωνήσω σε αυτό κύριε!
- Πωλ Μιστράλ!
Η νεαρή Βασιλική στο άκουσμα του ονόματος γύρισε και επεξεργάστηκε τον άντρα.
Κατάλαβε ότι μιλούσε με τον πιο διάσημο εν ζωή ζωγράφο της Γαλλίας
- Σας γνωρίζω! Και μάλιστα θα έλεγα ότι είμαι και μεγάλη σας θαυμάστρια!
- Και τότε γιατί δεν θέλετε να ποζάρετε για μένα;
- Κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο και για τους δυο μας!
- Με ποια έννοια, δεν σας καταλαβαίνω!
- Μπορεί να σας ερωτευθώ! Τόσα έχω διαβάσει για γυναίκες που κάποια στιγμή πόζαραν για ζωγράφο! Είναι επικίνδυνο!
- Μα εγώ θα μπορούσα να είμαι πατέρας σας! Είμαι σίγουρος ότι έχω τα διπλάσια χρόνια σας!
- Τόσο το χειρότερο! Θα μπορούσατε να με ερωτευθείτε εσείς τότε, συνέχισε να τον πειράζει εύθυμα η Βασιλική!
- Σας υπόσχομαι να μην το επιτρέψω να συμβεί! Αν σας το υποσχεθώ θα ποζάρετε για μένα;
- Θα χρειαστώ εγγυήσεις!
- Αν σας ερωτευθώ θα σας χαρίσω τον πίνακα!
- Αν με ερωτευθείτε θα πρέπει να αντιμετωπίσετε και τον αρραβωνιαστικό μου και σίγουρα θα έχετε άσχημα ξεμπερδέματα!
- Αν είστε αρραβωνιασμένη, εσείς τουλάχιστον δεν διατρέχεται κανέναν κίνδυνο! Πως θα μπορούσα να ανταγωνιστώ κάποιον αρκετά νεότερο μου!
- Έχετε μια γοητεία που θα μπορούσε να συγκινήσει πολλές κοπέλες της ηλικίας μου!
- Αν και δεν το πιστεύω, σας υπόσχομαι ότι δεν θα επιτρέψω να συμβεί τίποτε ανάμεσα μας! Θα είστε απόλυτα προστατευμένη! Θα έρχεστε, θα ποζάρετε και θα φεύγετε.
- Αφού έχω τον λόγο σας, είμαστε σύμφωνοι!
***Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου, 1976, Παρίσι, Γαλλία
Στο ίδιο καφέ που είχαμε γνωριστεί θα τον δω και για τελευταία φορά σκεφτόταν η Βασιλική, ενώ τον περίμενε να έρθει.
Προσπάθησε να επικεντρωθεί στο βιβλίο της αλλά μάταια, διάβαζε ανάμεσα στις γραμμές χωρίς να δίνει καμία προσοχή σε αυτά που έγραφε το βιβλίο, το κράταγε απλά για να περάσει ο χρόνος μέχρι να έρθει εκείνος
Μερικά λεπτά αργότερα ο Πωλ στεκόταν και πάλι όρθιος πάνω από το κεφάλι της.
- Συγγνώμη που άργησα, αλλά πήγα πρώτα να δω τον Αντρέα!
- Τι έκανες! Σχεδόν του ξεφώνισε απορημένη.
- Έπρεπε να το κάνω! Δεν ήθελα να έχει αμφιβολίες για τίποτε! Σκέψου ότι με ρώτησε αν είναι δικό μου το παιδί σου!
- Και εσύ τι του απάντησες!
- Μα την αλήθεια φυσικά, ότι ούτε φιλί δεν δώσαμε ποτέ και ότι ακόμα και όταν πόζαρες για μένα,
δεν σε άγγιξα παρά ελάχιστες φορές και μόνο όταν αυτό ήταν εντελώς απαραίτητο για τις ανάγκες του πίνακα!
- Ξέρει όμως ότι και οι δυο το θέλαμε! Το έχει καταλάβει ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου, εξάλλου δεν προσπάθησα και να του το κρύψω!
- Δεν μπορώ να σε δω στο μέλλον μου πια, δεν μπορώ ούτε όνειρα να κάνω για μας!
- Κι αν εγώ αποφάσιζα ότι σε θέλω και δεν με ενδιαφέρει τίποτε! Τι θα έκανες;
- Δεν θα σε άφηνα να καταστροφείς!
- Και αν το ήθελα;
- Δεν θα μπορούσα...το νόημα όσων ζούμε βρίσκονται στις μελλοντικές προσδοκίες που έχουμε, για να αναπαραστήσουμε το παρελθόν έχουμε την τέχνη!
- Η τέχνη είναι για τους δειλούς λοιπόν! Το έμαθα με πολύ σκληρό τρόπο! Αντίο!
Η Βασιλική δεν περίμενε κάποια άλλη αντίδραση του Πωλ και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Λίγο πριν φύγει γύρισε μια τελευταία φορά προς εκείνον.
- Είσαι δειλός, μείνε λοιπόν με τα πινέλα σου!
Ο Πωλ την κοίταξε σιωπηλός, όταν εκείνη γύρισε και έφυγε, μονολόγησε.
- Για να μην πεθάνουμε από την αλήθεια, γι' αυτό κάνουμε τέχνη...
***Παρασκευή 8 Ιουνίου, 2018, Άνδρο, Ελλάδα
Ο κληρονόμος κάθισε στο σαλόνι και για πρώτη φορά συνειδητοποίησε πόσο άδειο φαινόταν το σπίτι χωρίς την μάνα του να τριγυρνάει μέσα σε αυτό!
Η κηδεία είχε γίνει όπως εκείνη ήθελε. Είχε θελήσει να ταφεί ξεχωριστά από τον πατέρα του, αλλά και από τους υπόλοιπους συγγενείς της.
Της άρεσε να ζει απομονωμένα και θέλησε να αναπαυθεί και μόνη, σκέφτηκε ο κληρονόμος καθώς έβγαζε το φάκελο που του είχε αφήσει.
Βολεύτηκε στην πολυθρόνα του και ξεκίνησε να διαβάζει:
“Όσες φορές και να κοίταξα στο παρελθόν μου, ότι ανασκόπηση και να έκανα στη ζωή μου, πάντα κατέληγα ότι ήσουν η πιο σημαντική απόφαση που πήρα, ενώ ο Πωλ η πιο σημαντική απόφαση που δεν πήρα. Όσες φορές και να έχω γυρίσει πίσω σε εκείνη τη στιγμή, κάθε φορά την ίδια απόφαση παίρνω!
Κανένας έρωτας δεν μπορεί να υπάρχει αν πρέπει να θυσιαστεί μια αγέννητη ζωή!”
Διάβασε το σημείωμα της μητέρας του και δεύτερη και τρίτη φορά, ύστερα το πήρε το έκλεισε μέσα στο χρηματοκιβώτιο, σφράγισε το σπίτι και εγκατέλειψε το νησί.
***Πέμπτη 21 Ιουλίου, 2018, Κατάρ
Ο πόλεμος ανάμεσα στα δύο μουσεία ήταν εδώ και χρόνια σε πλήρη εξέλιξη. Το Λούβρο του Άμπου Ντάμπι δαπανούσε κάθε χρόνο αστρονομικά ποσά για να φέρει έργα τέχνης που θα τραβήξουν τον κόσμο, όμως πάντα αυτό του Κατάρ κυρίως χάρη στον μυθικό πλέον πιο ακριβοπληρωμένο πίνακα του κόσμου του Πωλ Μιστραλ κατάφερνε κάθε χρόνο να κερδίζει περισσότερες εντυπώσεις και να κάνει περισσότερα έσοδα.
Ο Εγγονόπουλος είχε ήδη περάσει πάνω από μία ώρα μπροστά από τον πίνακα, όταν μια νεαρή με αυτήν την αυθάδεια και παρόρμηση της ηλικίας, θέλησε να τον πειράξει.
- Έχω διαβάσει τα πάντα για τον Πωλ Μιστράλ και αυτός είναι ο αγαπημένος μου πίνακας, αλλά ούτε εγώ δεν έχω καθίσει ποτέ τόση ώρα μπροστά του με τόση αφοσίωση! Είμαι περίεργη να μου πείτε τι βλέπετε!
Ο Εγγονόπουλος αρχικά την κοίταξε μήπως είναι κάποια γνωστή του και δεν την είχε αναγνωρίσει, όταν σιγουρεύτηκε ότι του είναι άγνωστη, σιγά σιγά σαν να ξύπναγε από βαθύ λήθαργο της απευθύνθηκε.
- Την συντριβή του έρωτα! Βλέπω την αγέννητη ζωή, που ακόμα είναι στο δρόμο, να συντρίβει τον έρωτα!
Η κοπέλα αρχικά σάστισε, αλλά γρήγορα βρήκε την αυτοκυριαρχία της και απάντησε.
- Ομολογώ ότι αυτή την ανάλυση, ούτε την είχα δει ποτέ στον πίνακα, ούτε την έχω διαβάσει κάπου! Οι πηγές σας ποιες είναι;
- Η μητέρα μου!
- Η μητέρα σας; Μήπως θέλετε να αναφερθείτε και σε κάποιο ρητό του πατέρα σας, του απευθύνθηκε φανερά ειρωνικά!
Εκείνος σαν να αγνόησε το ειρωνικό της ύφος, απάντησε:
- Ο πατέρας μου, είχε δίκιο όταν έλεγε ότι δεν ανήκει ο πίνακα αυτός σε μουσείο! Δυστυχώς άργησα να το καταλάβω!
- Τα μεγάλα έργα τέχνης, πρέπει να ανήκουν στο λαό και η θέση τους είναι στα μουσεία κύριε! Είπε φανερά εκνευρισμένη η νεαρή που είχε χάσει έτσι άσκοπα τον χρόνο της συνομιλώντας με έναν γραφικό τύπο.
- Όχι όλα, είπε εκείνος και επιτέλους σηκώθηκε.
Ο Εγγονόπουλος άρχισε να απομακρύνεται, λίγο πριν φύγει οριστικά, γύρισε μια τελευταία φορά προς τον πίνακα και μονολόγησε
- Αντίο μάνα.
------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: www.digilove.eu ------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Learn More
Comment on Facebook
Νένα Μαντά σε ξορκίζω να βγείς από το σώμα του φίλου μου!!! Χαχαχά!!! Μπράβο ρε George, πολύ ωραίο πάντρεμα.. Περιμένω κάποιο από τα τμήματα να το δώ σε μελλοντική έκδοση σου..!
Υπέροχο καλό βράδυ
Συγχαρητήρια, εξαιρετικό
Εκπληκτικο
Συγκλονιστικο!! Συγκινητικό!! Αποκαλυπτικό!! Εξαίρετη κοινωποιηση!! Για αυτού του είδους και μόνο αναρτήσεις αξίζει τελικά να έχουμε το φβ.. Χίλια ευχαριστώ!
Πολυ ωραιο!!!!!
Νομίζω ότι ήταν σειρά που περιέγραφε κάτι ανάλογο,αλλά πιο ρεαλιστικό,γιατί η ερωμένη του Μιστραλ ήταν πραγματικά ερωμένη.Ωραια ιστορία.
ΤΙ ΦΟΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.. !! ΤΕΛΕΙΑ..!! Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΑΓΓΙΞΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ. !!!! ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ. ♥
Συγκινητικό ευχαριστούμε για την όμορφη ανάρτηση ,
Υπέροχη ιστορία! Την διάβασα δύο φορές. Ευχαριστούμε πολύ!
Πολύ ωραία μπράβο σας μαρεσει πολύ
Τη συντριβη του ερωτα. Η αγεννητη ζωη που ειναι ακομα στο δρομο να συντριβει τον ερωτα!
υπέροχο!!!!!! το δίλημμα ήταν όντως πολύ δύσκολο...και πόση θέληση είχε αυτή η μάνα.... καλο Σαββατοκύριακο!!!1
Υπεροχο το ειχα διαβασει στα μπελ
Υπέροχη φωτογραφία
Καταπληκτικό κείμενο!!! Ευχαριστούμε Γιώργο!!! Δεν έχεις αντίρρηση να το κοινοποιήσω?
Υπέροχος 🌹
Τέλειο !!! 🎨🌹
Καλημερα! Εξαιρετικό σας Ευχαριστώ...
Το διάβασα δύο φορές.Τοσο πολύ μου άρεσε!
Τελειο
Εξαιρετικό!!! Σας ευχαριστούμε πολυ!!!
Πολύ δυνατό!
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις...
..."για να μη πεθάνουμε από την αλήθεια, γι αυτό κάνουμε τέχνη"...Εξαιρετικό...!
View more comments
Μια καταδικασμένη συνθήκη
Ο άνθρωπος είναι κυρίως οι αναμνήσεις του. Χωρίς μνήμη δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε κανένα από τα θεμελιώδη κριτήρια της ύπαρξης μας.
Αν ξαφνικά, όλη η ανθρωπότητα ξύπναγε και δεν είχε καμία μνήμη, ο πολιτισμός μας θα κατέρρεε μέσα σε λίγες μέρες.
Αν ο άνθρωπος λειτουργούσε μόνο με την προσωρινή μνήμη και δεν μπορούσε να αποθηκεύσει πληροφορίες, δεν θα είχαμε ποτέ προχωρήσει από την εποχή των σπηλαίων.
Αν κάθε πρωί που ξυπνάγαμε, είχαν σβηστεί αυτά που είχαμε ζήσει την προηγούμενη μέρα, δεν θα είχαμε ποτέ αναπτύξει ούτε συναισθηματική νοημοσύνη.
Αφού έγινε σαφές ότι το παρελθόν που έχουμε την δυνατότητα να ανακαλούμε, είναι αυτό που μας συνδέει όσο τίποτε άλλο με την ανθρώπινη ιδιότητα που έχουμε σήμερα, ας δούμε μερικά πράγματα γι' αυτό κάπως πιο αναλυτικά.
Πώς λειτουργεί η μνήμη;
Αυτά που ακούμε, βλέπουμε ή και αισθανόμαστε επεξεργάζονται από τον εγκέφαλο.
Πρώτα, όμως, εισέρχονται στην άμεση μνήμη, που συγκρατεί αυτές τις πληροφορίες για δευτερόλεπτα.
Μετά γίνεται επιλογή των πληροφοριών από την άμεση μνήμη στη βραχυπρόθεσμη μνήμη και μετά κάποιες από αυτές περνάνε στην μακροπρόθεσμη μνήμη.
Οι πληροφορίες που χάνει ο εγκέφαλος κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής είναι σίγουρα πολύ περισσότερες από αυτές που έχει την δυνατότητα να αποθηκεύσει στην βραχυπρόθεσμη μνήμη που στη συνέχεια κάνει ένα δεύτερο φιλτράρισμα για να αποθηκευτούν ακόμα λιγότερες πληροφορίες στην μακροπρόθεσμη.
Στην ουσία αυτό που αποθηκεύουμε τελικά ως μνήμη είναι μια σύντομη και μάλλον και παραμορφωμένη εκδοχή των γεγονότων που συμβαίνουν.
Απλά γεγονότα δεν έχουμε την δυνατότητα να τα αναπαραστήσουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχουν συμβεί.
Δυο αφηγήσεις για την ίδια ακριβώς ιστορία, αν μεσολαβήσει κάποιο χρονικό διάστημα, θα είναι πολύ διαφορετικές, αφού θα έχει επέλθει η αναπόφευκτη λήθη, ακόμα και αν αυτές προέρχονται από τον ίδιο άνθρωπο!
Οι αφηγήσεις μιας απλής ιστορίας που έχουν βιώσει 2 άνθρωποι μαζί, είναι σχεδόν πάντα πολύ διαφορετικές όταν τις εξιστορούν το καθένα από τα δύο άτομα ξεχωριστά.
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος αν χθες το βράδυ περάσατε μια βραδιά με 4-5 φίλους σε ένα σπίτι και ρωτήσετε δύο από αυτούς να σας την αφηγηθούν αναλυτικά θα σας πουν πράγματα που δεν θυμάστε ή που είχατε την εντύπωση ότι συνέβησαν αλλιώς ακόμα και αν αυτή η αφήγηση γίνει την επόμενη ακριβώς ημέρα!
Είναι μια θλιβερή διαπίστωση, αλλά το παρελθόν μας, το τόσο σημαντικό για τον προσδιορισμό της ύπαρξης μας είναι αδύνατον να το ανακαλέσουμε αντικειμενικά, αλλά ούτε και να το θυμηθούμε ολόκληρο.
Όμως ακόμα και σημαντικές λέξεις που χρησιμοποιούμε δεν έχουν την ίδια σημασία γι' όλους. Λέξεις όπως αγάπη, έρωτας, ζήλια αν ρωτήσεις 10 ανθρώπους μπορεί και να πάρεις 10 διαφορετικούς ορισμούς. Άρα μια παρανόηση όταν χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις αλλά τους αποδίδουμε διαφορετική σημασία είναι δεδομένη.
Ένα ωραίο παιχνίδι που ίσως θα έπρεπε να παίζουν όλα τα καινούργια ζευγάρια θα ήταν να δώσουν ο καθένας τον δικό του ορισμό για κάποιες σημαντικές λέξεις όπως αγάπη, έρωτας, ζήλια, παιδί, οικογένεια, μάνα κτλ.
Ένας από τους μηχανισμούς που ο άνθρωπος σκέφτηκε ώστε να έχει την δυνατότητα να αποθηκεύει μνήμες, είναι η γραφή.
Για τις “παρανοήσεις” που έχουν δημιουργηθεί από την χρήσης της γραφής, έχω γράψει στο μυθιστόρημά μου “Το παζλ”, αντιγράφω από εκεί:
“...Ο εγκέφαλος είναι το κέντρο ελέγχου του σώματος, όλων των ακούσιων και εκούσιων δραστηριοτήτων. Περιέχει γύρω στα 100 δισεκατομμύρια νεύρα.
Χρησιμοποιούμε τον εγκέφαλο μας για την εκτέλεση εκατοντάδων εργασιών, πολλές φορές και ταυτόχρονα. Το πολύπλοκο αυτό όργανο, λοιπόν, ελέγχει τις λειτουργίες της σκέψης, της μνήμης, της συγκίνησης (αισθήματα) και της ομιλίας.
Τι συμβαίνει στο εγκέφαλο όταν διαβάζει
Έχει αποδειχθεί βάση της Νευροεπιστήμης ότι κατά την ανάγνωση μιας πλοκής ενός βιβλίου διεγείρονται διάφορες περιοχές του εγκεφάλου ενός αναγνώστη.
Το περίεργο είναι ότι εάν αυτό ακριβώς που διάβασε ο αναγνώστης του συνέβαινε στην πραγματική ζωή, θα διεγείρονταν πάλι οι ίδιες ακριβώς περιοχές.
Ο εγκέφαλος δεν μπορεί να κάνει διαχωρισμό μεταξύ ενός αληθινού γεγονότος και ενός μυθιστορηματικού. Οι άνθρωποι που διαβάζουν συχνά μυθιστορήματα, δραπετεύουν πλήρως σε μια εικονική πραγματικότητα.
Ο εγκέφαλός μας έχει την τάση να βλέπει το γενικό σύνολο.
Για παράδειγμα όταν διαβάζουμε ένα κείμενο το μάτι δεν παρατηρεί κάθε γράμμα μιας λέξης, αλλά ολόκληρη τη λέξη στο σύνολό της.
Γενικά το μάτι κατά το διάβασμα προχωρά με "πηδηματάκια". Προχωρά λέξη - λέξη και ίσως αρκετές φορές, κομμάτι - κομμάτι κειμένου.
Έτσι με αυτήν την διαδικασία η λειτουργία της ανάγνωσης γίνεται πολύ γρηγορότερα απ' ότι αν προσέχαμε γράμμα-γράμμα και λέξη-λέξη.
Αν τώρα συνδυάσουμε την εικονική πραγματικότητα στην οποία έχουμε μεταφερθεί, τα πηδηματάκια που έχουμε κάνει σε λέξεις και παραγράφους με την τάση που έχει ο εγκέφαλος να αναζητά αυτά που γνωρίζει ήδη σε ένα κείμενο, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο αναγνώστης ενός κειμένου πολύ δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί με την αρχική ιδέα του συγγραφέα αλλά τις περισσότερες φορές θα δημιουργήσει μια δική του...πιο κοντά στα μέτρα του..στην αντιληπτική του ικανότητα και ακόμα και πιο κοντά στην ηθική του...”
Οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό πως ούτε και με την γραφή είμαστε ικανοί να αναπαραστήσουμε αντικειμενικά την πραγματικότητα που έχουμε ζήσει.
Με την εξέλιξη της τεχνολογίας όμως, ο άνθρωπος κατάφερε να δημιουργήσει κάμερες, συσκευές που είναι ικανές να αποθηκεύουν το παρελθόν μας όπως ακριβώς συμβαίνει!
Μην βιάζεστε να θριαμβολογήσετε γιατί ακόμα και εδώ τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Και εδώ δεν υπάρχει αντικειμενική καταγραφή του παρελθόντος! Αρκεί να δείξετε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού σε έναν οπαδό του Παναθηναϊκού και σε έναν οπαδό του Ολυμπιακού και εύκολα θα καταλάβετε ότι πολλές στιγμές που τις βλέπουν ταυτόχρονα και στην ίδια οθόνη τις ερμηνεύουν με πολύ διαφορετικό τρόπο!
Ούτε σε αυτό που έχουμε την δυνατότητα να το αναπαράγουμε οπτικά και ακουστικά όσες φορές θέλουμε δεν είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε μια αντικειμενική πραγματικότητα αποδεκτή από όλους!
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακόμα και αυτό το παρελθόν, όπως τελικά το αποθηκεύσαμε στη μνήμη μας, μπορεί να αλλάξει ξαφνικά και να αποκτήσει άλλη σημασία!
Για παράδειγμα ένας άντρας που μόλις έμαθε ότι η γυναίκα του τον απατούσε τα τελευταία δύο χρόνια, ξαφνικά από την μία στιγμή στην άλλη θα δώσει εντελώς διαφορετική ερμηνεία για αυτά που έζησε την τελευταία διετία, από την ερμηνεία που έδινε λίγες στιγμές μόνο πριν μάθει για την απάτη!
Η καταδικασμένη ανθρώπινη συνθήκη λοιπόν, βασίζεται στο γεγονός ότι είμαστε ανίκανοι να αποθηκεύσουμε ολόκληρο το παρελθόν μας, είμαστε ανίκανοι να το αποθηκεύσουμε αντικειμενικά, αλλά ακόμα και αυτό το κομμάτι που τελικά αποθηκεύουμε, με τον τρόπο που το κάνουμε, μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή...
------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: www.digilove.eu
--------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
η λήθη , εκτός του "χωροταξικού' που λύνει μέσα στον εγκέφαλο, είναι και αναγκαία γιατί αμβλύνει πόνους και άσχημες μνήμες, έτσι ΄ώστε να πάει ο άνθρωπος παρακάτω....
Γεύμα στην κορυφή ενός ουρανοξύστη
Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη, είναι Σεπτέμβριος του 1920, η πόλη όπως και ολόκληρη η χώρα προσπαθεί να συνέλθει από το πρώτο οικονομικό κραχ του 1907.
Εκείνη την εποχή, η Νέα Υόρκη, ήταν για χιλιάδες ανθρώπους, ο προορισμός που θα ενσάρκωνε το Αμερικανικό όνειρο. Ιταλοί, Ιρλανδοί, Εβραίοι, αλλά και Έλληνες μετανάστες συνέρρεαν κατά χιλιάδες αναζητώντας μια καλύτερη ζωή και μια δεύτερη πατρίδα.
Είναι επίσης η εποχή της μεγάλης ανοικοδόμησης, ο μεγιστάνας Rockefeller θέλει περίπου έναν μήνα ακόμα να τελειώσει έναν από τους πιο εμβληματικούς ουρανοξύστες του κόσμου!
Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1920, πιθανότατα από τον ίδιο τον Rockefeller, θα αποφασιστεί να σταλούν, στον σχεδόν ολοκληρωμένο ουρανοξύστη, φωτογράφοι, να αποθανατίσουν το τέλος των εργασιών του!
Στην κορυφή του κτηρίου, στα 260 μέτρα από το έδαφος, θα βρεθούν τουλάχιστον 3 επαγγελματίες φωτογράφοι και θα τραβήξουν μια σειρά από φωτογραφίες.
Μία από αυτές, θα γίνει από τις πιο αναγνωρισμένες φωτογραφίες του κόσμου και η πιο εμβληματική φωτογραφία της πόλης της Νέας Υόρκης!
Πριν προχωρήσουμε άλλο την ιστορία ας ρίξουμε μια ματιά στη φωτογραφία!
Η φωτογραφία απεικονίζει 11 εργάτες, πιθανότατα μετανάστες, να παίρνουν το γεύμα τους πάνω σε μια μεταλλική μπάρα, σε υψόμετρο 260 μέτρων, ενώ πίσω τους αχνοφαίνεται το πιο διάσημο πάρκο της Νέας Υόρκης, το Central Park.
Το πιο συναρπαστικό στοιχείο της φωτογραφίας αναμφισβήτητα είναι η απουσία φόβου που είναι
έκδηλη και στους 11. Σε ένα υψόμετρο που οι περισσότεροι θα είχαμε παγώσει από τον φόβο, εκείνοι μοιάζουν υπερβολικά άνετοι, γευματίζουν, καπνίζουν και πίνουν! Κανείς δεν φαίνεται να έχει την παραμικρή ανησυχία!
Η φωτογραφία θα δημοσιευτεί για πρώτη φορά στις 2 Οκτωβρίου του 1920, στην εφημερίδα Herald-Tribune. Από τότε έχει ανατυπωθεί σε εκατομμύρια αντίτυπα, έχει γίνει μπλούζα, αφίσα, καρτ ποστάλ, αλλά έχει τυπωθεί και πάνω σε οποιαδήποτε άλλη επιφάνεια μπορεί κανείς να φανταστεί!
Ο άνθρωπος που τράβηξε την φωτογραφία δεν έχει ταυτοποιηθεί! Εκείνη την ημέρα βρέθηκαν τουλάχιστον 3 φωτογράφοι στην κορυφή του ουρανοξύστη και δημιουργήθηκε υλικό από αρκετές φωτογραφίες που υπάρχει μέχρι και σήμερα στο αρχείο της εταιρίας. Τις περισσότερες πιθανότητες να αποτύπωσε το συγκεκριμένο πλάνο συγκεντρώνει ο Charles Ebbet.
Όμως ούτε και οι 11 εργάτες έχουν ταυτοποιηθεί! Είμαστε σίγουροι μόνο για την ταυτότητα των 2, ενώ μυστήριο καλύπτει την ταυτότητα των υπολοίπων.
Η Herald-Tribune και ενώ η φωτογραφία ήταν ήδη διάσημη, κάλεσε τους αναγνώστες της να αναγνωρίσουν τους υπόλοιπους 9.
Αυτό που ακολούθησε μάλλον μπέρδεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα! Η συμμετοχή του κόσμου ήταν απίστευτη και βρέθηκαν κυριολεκτικά χιλιάδες άτομα να ισχυρίζονται ότι έχουν κάποιο συγγενή ανάμεσα στους 11 της φωτογραφίας.
Σε ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για την συγκεκριμένη φωτογραφία, ένας έμπορος στη Νέα Υόρκη που πουλάει καρτ ποστάλ και αφίσες, ισχυρίστηκε ότι πουλάει τουλάχιστον 20 φωτογραφίες με τους εργάτες που παίρνουν το γεύμα τους, την ημέρα. Το εντυπωσιακό της ιστορίας όμως είναι ότι ως και σήμερα, ένας στους δέκα που αγοράζει την φωτογραφία, ισχυρίζεται ότι έχει κάποιον συγγενή που σχετίζεται με έναν από τους 11 της φωτογραφίας!
Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ που έχει τον τίτλο “Men at lunch” κατάφερε μάλλον να ταυτοποιήσει άλλους 2 εργάτες, ανεβάζοντας έτσι τον αριθμό των εργατών που έχουν αναγνωρισθεί σε 4.
Μια άλλη προσπάθεια που έγινε να αναγνωρισθούν μέσα από τα αρχεία της εταιρίας έπεσε στο κενό, αφού για την ανοικοδόμηση του ουρανοξύστη εργάστηκαν 40.000 άτομα, αλλά δεν υπάρχει γι' αυτούς κανένα επίσημο αρχείο.
Το 1932 ακόμα τα εργατικά δικαιώματα δεν είχαν καθιερωθεί και οι περισσότεροι δούλευαν πολλές ώρες, χωρίς ασφάλεια, ρισκάροντας κυριολεκτικά καθημερινά την ζωή τους. Περίπου 2 στους 100 εργάτες που δούλευαν σε οικοδομικές εργασίες, πέθαιναν από εργατικό ατύχημα και άλλοι 2 στους 100 έμεναν παράλυτοι!
Το μότο που έγινε εκείνη την εποχή σύνθημα για χιλιάδες εργάτες που δούλευαν σε παρόμοιες συνθήκες ήταν το περίφημο:
“...we do not die, we are killed..."
Ίσως αυτή η καθημερινή επαφή με τον θάνατο, να έχει κάνει και τους εργάτες της φωτογραφίας να φαίνονται τόσο ατάραχοι και εξοικειωμένοι με το υψόμετρο. Μάλλον δεν ήταν το πιο επικίνδυνο εμπόδιο που είχαν να αντιμετωπίσουν καθημερινά!
Γυρίζω πίσω στη φωτογραφία, το βλέμμα μου πέφτει στον πρώτο αριστερά που προσπαθεί να ανάψει ένα τσιγάρο, ο μεσαίος καπνίζει και χαμογελά, ο μόνος που φαίνεται να κοιτάζει τον φακό είναι ο τελευταίος από δεξιά που κρατά και ένα μπουκάλι.
Και είναι μάλλον, αυτές οι εντελώς συνηθισμένες ασχολίες, στην πιο ασυνήθιστη τοποθεσία, που έκαναν αυτή τη φωτογραφία μια από τις εμβληματικότερες της ιστορίας.
Τελικά είναι βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να εναρμονίζεις την καθημερινότητα σου με την ρουτίνα και το συνηθισμένο, ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι πολύ μακριά από το να χαρακτηριστούν ως ιδανικές...
------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: www.digilove.eu
--------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Το σημείο αυτό ,του άρθρου , που λέει : πηθανων να είναι μετανάστες . .... Πόλη γέλιο.......
Αυτό το σημείο του άρθρου που λέει: Πηθανων να είναι μετανάστες,,,,,,,, Πωλη γέλιο ,, λέμε ,,,,, Βλέπετε εσείς κανένα Ινδιάνο να καθετε στη σηδερα ;;;;;;;; Γιατί εγώ δε βλέπω κανέναν,
Το οικονομικό κραχ έγινε το 1929 !!! Από ποιο κραχ πάσχιζε να βγει τον Σεπτέμβριο του 1920 που αναφέρεται στο άρθρο ;;;
Όταν λένε μετανάστης στις ΗΠΑ εννοούν μετανάστης που βρίσκεται το πολύ 10 χρόνια στις ΗΠΑ η είναι γεννημένος σε άλλη χώρα και δεν έχει πάρει αμερικανική υπηκοότητα ...τα παιδιά και τα εγγόνια των ανθρώπων αυτών είναι γνήσιοι Αμερικάνοι πολίτες και ίσως ούτε που θυμούνται η ενδιαφέρονται από που είχαν έλθει οι παππούδες τους η προπαππούδες τους
(Έλληνες μετανάστες)Χάρρυ μου διαφωνώ με το έλληνες μετανάστες διότι ο έλληνας δεν είναι μετανάστες ο έλληνας κουβαλάει μια πολιτιστική κληρονομιά που κανένας λαός στον κόσμο δεν την έχει ο έλληνας διδάσκει πολιτισμό εκπέμπει πολιτισμού και δεν είναι μετανάστης ευχαριστώ πολύ Χάρρυ μου διαφωνώ με το έλληνες μετανάστες διότι ο έλληνας δεν είναι μετανάστες ο έλληνας κουβαλάει μια πολιτιστική κληρονομιά κανένας λαός στον κόσμο δεν την έχει ο έλληνας διδάσκει πολιτισμό εκπέμπει πολιτισμού και δεν είναι μετανάστες ευχαριστώ πολύ!
Χωρίς λόγια. ...με κομμένη την ανάσα βλέπεις την φωτογραφία
Έντυπωσιασθηκα ?!!!
Αγαπημένη φωτογραφία...
Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ό χρόνος όλος...!!!
Απιστευτα συγκλόνιστικη φωτογραφία.
View more comments
Χωρίς εσένα (Without you)
Το τραγούδι ξεκινά την στιγμή του χωρισμού!
Εκείνος ανακαλεί το πρόσωπό της, όπως του έμεινε εκείνη τη μέρα χαραγμένο στη μνήμη. Στη συνέχεια θυμάται το χαμόγελό της, αλλά και την μελαγχολία που είχε το βλέμμα της.
Στο ρεφρέν όμως καταλήγει στην απόλυτη δήλωση:
“...Δεν μπορώ να ζήσω, αν πρέπει να ζήσω χωρίς εσένα!...”
(“...I can’t live, if living is without you...”)
Τραγική ειρωνεία του στίχου; Και οι δυο στιχουργοί μερικά χρόνια αργότερα αυτοκτόνησαν! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η ιστορία μας ξεκινά το 1969, όταν το τότε πολλά υποσχόμενο συγκρότημα Badfinger θα κυκλοφορήσει ένα τραγούδι που τους έγραψε ο Paul McCartney! Το τραγούδι αυτό με τον τίτλο “Come and Get It” θα κάνει μια σχετική επιτυχία!
Τα μέλη του συγκροτήματος Pete Ham και Tom Evans με την διαφαινόμενη καταξίωση να τους χτυπά την πόρτα ετοιμάζουν για τη συνέχεια έναν ολοκληρωμένο δίσκο. Ανάμεσα στα τραγούδια που γράφουν για τον δίσκο τους, θα είναι και το “Without you”.
Ο αστικός μύθος εδώ αναφέρει ότι αρχικά ήταν στίχοι από δυο τραγούδια που όμως κανένα δεν ικανοποιούσε τους δύο στιχουργούς.
Ο Pete Ham είχε γράψει τον στίχο:
“No I can’t forget tomorrow, When I think of all my sorrow, When I had you there, But then I let you go,”
(“Δεν μπορώ να ξεχάσω το αύριο, όταν σκέφτομαι τη θλίψη μου, που σε είχα, μα σε άφησα να φύγεις”)
για να τον ενώσει στη συνέχεια με τον στίχο του Tom Evans:
“I can’t live, if living is without you,” (“Δεν μπορώ να ζήσω, αν πρέπει να ζήσω χωρίς εσένα,”)
ώστε να προκύψει η μπαλάντα που στη συνέχεια θα διασκευάσουν περισσότεροι από 180 τραγουδιστές και ο Paul McCartney θα την περιγράψει ως:
"The killer song of all time" (“Τα σπάει περισσότερο απ' όλα τα τραγούδια, όλων των εποχών”)
Για τους Badfinger ο δίσκος που προέκυψε τελικά ήταν μια αποτυχία, το τραγούδι δε “Without you”, δεν το πίστεψαν ούτε οι ίδιοι και δεν έκαναν κάποια σημαντική προσπάθεια προώθησής του.
Περίπου δύο χρόνια αργότερα, ο τραγουδιστής Harry Nilsson θα βρεθεί σε ένα πάρτι όπου θα ακούσει εκεί το τραγούδι των Badfinger. Λέγεται ότι εκείνο το βράδυ έδωσε βάση στο τραγούδι γιατί στην αρχή πίστεψε ότι ήταν των Beatles!
Η διασκευή του Nilsson κυκλοφόρησε το 1972. Ήταν πιο μελοδραματική από αυτή των Badfinger και η σχεδόν σπαρακτική αυτή εκτέλεση έγινε αμέσως επιτυχία!
Ο παραγωγός του τραγουδιού Richard Perry σε μια συνέντευξη που έδωσε το 2008, ισχυρίστηκε ότι κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης ο Nilsson δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος από την απόδοση που είχε αποφασιστεί για το τραγούδι και το έβρισκε υπερβολικό! Ο Perry εκμυστηρεύτηκε ότι η ατάκα του Nilsson όταν άκουσε την τελική εκδοχή ήταν:
“...This song's awful...” (Αυτό το τραγούδι είναι απαίσιο)
Ο Nilsson παρόλα αυτά με το “ Without you” θα γνωρίσει παγκόσμια καταξίωση, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να φέρει στο προσκήνιο μια από τις ομορφότερες μπαλάντες όλων των εποχών.
Στη νέα γενιά το τραγούδι θα συστήσει και πάλι η Mariah Carey, το 1994, που το έκανε για δεύτερη φορά παγκόσμια επιτυχία και είναι ως και σήμερα από τα πιο εμπορικά πετυχημένα της τραγούδια!
Για τους δυο στιχουργούς του τραγουδιού Pete Ham και Tom Evans, ο στίχος του ρεφρέν μάλλον αποδείχτηκε προφητικός αφού και οι δύο αυτοκτόνησαν! Ο Pete Ham το 1975 και ο Tom Evans το 1983.
Μετά και την αυτοκτονία του Evans, στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας κυκλοφόρησαν αστικοί μύθοι σχετική με την κατάρα των Badfinger:
“...Η μπάντα που ήθελε να ξεφύγει από τα απλά pop τραγούδια και να βυθιστεί στα σκοτεινά νερά της ανθρώπινης απελπισίας...”
Μπορεί τελικά η μπάντα τους να μην έμεινε στην ιστορία, οι ίδιοι να είχαν ένα απρόσμενο τέλος, κατάφεραν όμως μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή να ενώσουν δύο στίχους.
Δύο στίχους που δημιούργησαν μια από τις πιο απίστευτες μπαλάντες στην ιστορία της μουσικής.
Ας γυρίσουμε λοιπόν, για να κλείσουμε το κείμενο και πάλι στο 1969, σε εκείνη τη μέρα που ο Pete Ham είχε γράψει τον στίχο:
“No I can’t forget tomorrow, When I think of all my sorrow, When I had you there, But then I let you go,”
για να τον ενώσει στη συνέχεια με τον στίχο του Tom Evans:
“I can’t live, if living is without you!” και έστω και έτσι να γραφτούν στην ιστορία...
------------------------------------------------------
Without you - Badfinger
www.youtube.com/watch?v=49dquH8tn6E
Harry Nilsson Without You
www.youtube.com/watch?v=G-ZDKirjQgM
Mariah Carey - Without You
www.youtube.com/watch?v=Hat1Hc9SNwE
------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: www.digilove.eu ------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Learn More
Comment on Facebook
Είναι πολλές φορές που ανοίγω το Facebook και λέω γιατί το έχω... Και κάτι κείμενα σαν τα δικά σας μου δίνουν το λόγο γιατί το έχω.. υπέροχο
Πωωω... Ειλικρινά νόμιζα ότι ήταν του Nilsson!
Εξαιρετική ανάρτηση!!! Πολλά συγχαρητήρια!!!
Συγκλονιστική ιστορία....
Μια ραγισμένη καρδιά (διήγημα)
Είχε παρκάρει το αυτοκίνητο του πάνω από μισή ώρα σε ένα πάρκινγκ που είχε βρει τυχαία πάνω στον αυτοκινητόδρομο. Αφού είχε ψάξει γύρω στα πέντε λεπτά να βρει ραδιοφωνικό σταθμό της αρεσκείας του, τώρα συνειδητοποιούσε ότι δεν μπορούσε να θυμηθεί ούτε ένα τραγούδι.
Ήταν μεγάλη η υπερένταση που ένιωθε, παρά τα χάπια και το αλκοόλ που είχε καταναλώσει. Προσπάθησε να θυμηθεί κάτι...η τελευταία σκέψη που είχε κάνει και μπορούσε να ανακαλέσει ήταν να μπει στο πάρκινγκ και να βάλει μουσική...
Μετά; Που βρισκόταν για μισή ολόκληρη ώρα; Κοίταξε το ρολόι του αυτοκινήτου, σχεδόν έξι, σε λίγο θα αρχίσει να ξημερώνει σκέφτηκε.
Έπρεπε να πάρει μια απόφαση. Έβαλε πάλι μπροστά, άνοιξε τα τζάμια να τον φυσάει αέρας και έβαλε τέρμα στο ραδιόφωνο ηλεκτρονική μουσική. Οδήγησε μερικά χιλιόμετρα ακόμα, αλλά η κούραση άρχισε να τον καταβάλει.
Βγήκε από την εθνική, αλλά αυτή τη φορά κατέβηκε παραλιακά και σταμάτησε μπροστά στη θάλασσα.
Βγήκε από τα αυτοκίνητο να περπατήσει, αισθανόταν το κεφάλι του εντελώς μουδιασμένο.
Κατάφερα να μην την σκέφτομαι, είπε σαν να μονολογούσε. Αλλά αυτό που έκανα τώρα μήπως δεν ήταν και πάλι μια σκέψη για εκείνη;
Ξαφνικά ένιωσε ένα ρίγος, φόραγε μόνο ένα πουκάμισο και έξω έκανε σίγουρα πολύ κρύο.
Φαντάστηκε τον εαυτό του, να πεθαίνει από πνευμονία, μόνος, σε κάποιο νοσοκομείο. Δεν του άρεσε σαν σκέψη και γύρισε στο αυτοκίνητο να πάρει μπουφάν.
Μέσα στο αμάξι του, έβαλε το μπουφάν, άναψε τσιγάρο και άλλαξε ραδιοφωνικό σταθμό. Ήξερε ότι όλα τα τραγούδια όπως και να 'χει εκείνη θα του θύμιζαν...ήξερε ακόμα ότι και η παραμικρή ανάμνηση του έφερνε δάκρυα στα μάτια, αλλά κάτι τον παρακινούσε να δοκιμάσει και πάλι.
Έπεσε πάνω στο “Πεθαίνω για σένα”, ένα παλιό τραγούδι του Γιώργου Μαργαρίτη. Κατευθείαν στα δύσκολα σκέφτηκε και για πολύ λίγο χαμογέλασε με την σκέψη που έκανε.
Δεν άντεξε να ακούσει, ούτε ως το ρεφρέν! Και ας είσαι απάτη μονολόγησε και το έκλεισε, αφού ήδη ένας κόμπος είχε σχηματιστεί στο λαιμό του.
Το δύσκολο είναι να ζήσω χωρίς εκείνη, σκέφτηκε, όχι να πεθάνω για εκείνη! Άρχισε να σκέφτεται όλους τους τρόπους αυτοκτονίας, αλλά δεν έμενε ευχαριστημένος με κανέναν.
Αυτό που δεν μπορούσε να διαχειριστεί με τίποτε, ήταν την κατάσταση στην οποία θα έβρισκαν το πτώμα του!
Σκέφτηκε τον Λιαντίνη, το να έβρισκαν όμως μόνο τα κόκαλα του χρόνια αφού θα είχε φύγει, δεν του άρεσε καθόλου! Εκείνη έπρεπε να το δει και να πονέσει, όχι να ελπίζει ότι ακόμα ζει! Χρειαζόταν κάτι πιο οριστικό!
Η δεύτερη σκέψη του ήταν στην Άννα Καρένινα, αλλά και μόνο στην ιδέα του πως θα κατέληγε το πτώμα του μετά από σύγκρουση με τρένο, τον έκανε να την απορρίψει αμέσως.
Κατόπιν σκέφτηκε να πάρει ένα περίστροφο και να σημαδέψει κατευθείαν στην καρδιά, όπως είχε κάνει ο Καρυωτάκης. Του άρεσε αυτή η σκέψη την βρήκε ποιητική. Σκέφτηκε τον εαυτό του πεσμένο, το περίστροφο δίπλα και τα δυο του χέρια να ακουμπάνε το στήθος του.
Μετά σκέφτηκε ότι το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τον δει εκείνη ποτέ έτσι...ακόμα και να το έκανε μέχρι να το μάθει θα τον είχε μαζέψει η αστυνομία! Εξάλλου δεν είχε περίστροφο και δεν του άρεσαν κιόλας!
Μετά σκέφτηκε να μπει απλά στη θάλασσα μέσα και να κολυμπήσει ώσπου να τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του! Αυτή η σκέψη του έφτιαξε την διάθεση!
Θυμήθηκε που ο Καρυωτάκης μερικές μέρες πριν αυτοκτονήσει είχε γράψει σε κάποιες σημειώσεις του
“...Συνιστώ σε όσους σκοπεύουν να αυτοκτονήσουν, να αποφύγουν τη μέθοδο του πνιγμού, εάν γνωρίζουν καλό κολύμπι. Εγώ ταλαιπωρήθηκα στη θάλασσα 10 ώρες και δεν κατάφερα τίποτα!..”
Ο ίδιος ήταν πολύ κακός κολυμβητής αλλά δεν ήθελε να ρισκάρει μια τέτοια αποτυχία.
Έψαξε και βρήκε το κινητό του, ήταν κλειστό. Μάλλον θα 'χει τελειώσει η μπαταρία σκέφτηκε. Το συνέδεσε με την μπαταρία του αυτοκινήτου και το έβαλε να φορτίζει.
Ξεκίνησε να ξημερώνει. Έψαξε και βρήκε μέσα στο αμάξι δυο ντεπον! Εκείνη πάντα κάπου άφηνε κάποιο ντεπόν, μιας και υπέφερε συχνά από πονοκεφάλους!
Τα πήρε μαζί με λίγο νερό που βρήκε δίπλα από το κάθισμα του συνοδηγού. Η τελευταία που είχε πιει από το μπουκάλι ήταν σίγουρα εκείνη. Ακούμπησε και πάλι τα χείλη του σε αυτό, αλλά χωρίς να πιει αυτή τη φορά!
Σκέφτηκε το τελευταίο τους ταξίδι, να ακούν μουσική, να τραγουδούν και εκείνη σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού να του ακουμπάει το χέρι του, που ακουμπούσε τον λεβιέ τον ταχυτήτων!
Προσπάθησε να διαχειριστεί και πάλι το παρόν του. Εδώ και 24 ώρες όλα αυτά είχαν αλλάξει οριστικά, όλες οι στιγμές που είχαν μαζί, είχαν αποκτήσει πια άλλο νόημα.
Δεν είναι ότι δεν θα μπορούσα να συγχωρέσω την πράξη της σκέφτηκε, αυτό που δεν θα μπορούσα να της συγχωρέσω είναι το γεγονός ότι σε μια στιγμή άλλαξε όλο μου το παρελθόν! Μια στιγμή φτάνει ώστε όλες οι αναμνήσεις σου να έχουν διαφορετική σημασία.
Όταν τώρα πια θα γυρίζω στην ανάμνηση του ταξιδιού, μπορεί να ανακαλέσω και πάλι την στιγμή, εκείνη να μου κρατάει το χέρι, εγώ να νιώθω ευτυχισμένος, αλλά πως μπορώ πια να είμαι σίγουρος ότι εκείνη σκεφτόταν εμένα;
Όχι! Δεν μπορώ! Με έκλεψε!!! Η τελευταία πρόταση βγήκε σχεδόν φωναχτά από το στόμα του!
Ναι! Με έκλεψε και αυτό δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει πάλι και με ποιον τρόπο!
Έβαλε μπροστά, λίγο ο αέρας που τον είχε φυσήξει, λίγο τα ντεπόν που είχαν αρχίσει να δρουν δεν αισθανόταν ούτε πονοκέφαλο πια, ούτε καν κούραση!
Κοίταξε το τοπίο που απλωνόταν γύρω του και του φάνηκε υπέροχο. Ακούμπησε το λεβιέ των ταχυτήτων, έβαλε πρώτη και ετοιμάστηκε για αναχώρηση.
Λίγο πριν ξεκινήσει, το μάτι του έπεσε πάνω στο κλειστό κινητό. Έσβησε και πάλι την μηχανή και το άνοιξε.
Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει σαν τρελή. Μέχρι να ανοίξει το τηλέφωνο και να βρει δίκτυο, πέρασε ένα ολόκληρο λεπτό που του φάνηκε αιώνας!
Επιτέλους άνοιξε. Στην αρχική οθόνη μετά από λίγο εμφανίστηκε μια ειδοποίηση. Μπήκε στα μηνύματα, άνοιξε το πρώτο και ξεκίνησε να διαβάζει.
Ήταν μια πρόταση μόνο, μια πρόταση γραμμένη στα αγγλικά, όπως συνήθιζε εκείνη να στέλνει παρόλο που εκείνος την είχε κοροϊδέψει πολλές φορές γι' αυτό.
Εκείνη του είχε γράψει:
I can't live, If living is without you
Τελικά έμεινε μέσα στο αμάξι, σε εκείνη την παραλία άλλη μία ώρα, να διαβάζει το μήνυμά της, ξανά και ξανά...
------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: www.digilove.eu ------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Το happy end που όλοι προσδοκούν... Πολλές φορές, τις περισσότερες φορές, η πραγματικότητα είναι ένας αργός, βασανιστικός και μοναχικός θάνατος χωρίς επιστροφές και επανασυνδέσεις...
Υπέροχο.... Από το ζενίθ στο ναδίρ και πίσω... Έτσι είναι Ο Έρωτας!!!! Καλό ξημέρωμα!!!!
Εξαιρετικό!!! Συγχαρητήρια !!
Συγχαρητήρια
Εξαιρετικό .....το κείμενο αυτό όπως και πολλά άλλα θα μπορούσαν να γίνουν σενάριο για μία ταινία έστω μικρού μήκους....σκεφτείτε το 😉 !!!!
Μπορω να το μοιραστώ με φίλους στο χρονολόγιό μου,παρακαλώ;
Πολύ ωραίο ....
Με συνεπήρε....ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΧΟΛΙΟ
Πολύ ωραίο! Σου μεταδίδει όλο το συναίσθημα..!
View more comments
Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα (Πασκάλ Μπρυκνέρ)
“...Σήμερα οι έρωτες μας πεθαίνουν από κορεσμό πριν ακόμα προλάβουν να γνωρίσουν την πείνα. Γι΄ αυτό και οι εραστές είναι τόσο θλιβεροί: ξέρουν πως ο μόνος εχθρός τους είναι ο εαυτός τους, πως αυτοί οι ίδιοι είναι ταυτόχρονα η πηγή και το στέρεμα της ένωσης τους...”
Η ιστορία μας ξεκινά με μια τυχαία συνάντηση μέσα σε ένα λεωφορείο, εκεί ο Φρανς κοντά στα 30, ιατρός, από καλή οικογένεια θα γνωρίσει την Ρεβέκκα κοντά στα 18, κομμώτρια από εργατική οικογένεια.
Ο έρωτας που θα ζήσουν από την αρχή θα είναι παράφορος, θυελλώδης και απόλυτος. Για μήνες θα υπάρχουν κυριολεκτικά μόνο ο ένας για τον άλλον.
“...Να ερωτευτώ κάποιον σημαίνει να του δώσω, με τη θέλησή μου, μιαν απεριόριστη εξουσία πάνω μου...”
Και μια τέτοια εξουσία φαίνεται ότι από την αρχή είχαν δώσει οι δυο εραστές ο ένας στον άλλον!
Αυτή η απόλυτη προσπάθεια κατάκτησης του ενός από τον άλλον θα είναι και ο κυριότερος λόγος που σύντομα το ζευγάρι θα περάσει το όριο των συμβατικών ερωτικών επαφών και θα οδηγηθεί στον ερωτικό πειραματισμό, σε παρεκκλίσεις και διαστροφές.
“...Μην ξεχνάτε ωστόσο πως δεν αγαπάει κανείς τίποτα αν δεν αγαπάει τα πάντα...”
Τα ακραία ερωτικά παιγνίδια μπορεί να κράτησαν την φλόγα του έρωτα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ότι κρατάει συνήθως, όμως και αυτά με την πάροδο του χρόνου κατάντησαν συμβατικά και συνηθισμένα.
Την απογοήτευση για το τέλος του έρωτα, διαδέχτηκε ο θυμός.
“...Ο υπερβολικός θυμός κρύβει μέσα του το μίσος, είναι σαν να γκρεμίζεις από πριν αυτόν που έστησες στο βάθρο: ύστερα από ερωτική παραφορά έξι μηνών, βρισκόμαστε ξανά ξένοι ο ένας για τον άλλον, πιστεύοντας πως γνωριζόμαστε και μην έχοντας τίποτε να πούμε...”
Ο Φρανς και η Ρεβέκκα θα ξεκινήσουν να μαλώνουν άσχημα. Η ρόλοι που είχαν υιοθετήσει στα σεξουαλικά τους παιγνίδια είχαν έντονα τα στοιχεία της βίας, της εξουσίας και της υποταγής. Στοιχεία που κράτησαν στη συνέχεια της σχέσης τους, ακόμα και όταν ξεθύμανε το ερωτικό τους παιγνίδι.
Σε αυτή τη μάχη τους λοιπόν, το πλεονέκτημα άνηκε στον Φρανς που δεν έχανε ευκαιρία να προσβάλλει να μειώνει ακόμα και να χτυπά την νεαρή και άπειρη σύντροφό του.
“...Είχα το πλεονέκτημα απέναντι στη Ρεβέκκα να είμαι εγώ ο επιτιθέμενος. Αμυνόταν γενναία, μα αυτός που δεν παίρνει την πρωτοβουλία είναι καταδικασμένος να υποχωρήσει στο τέλος...”
Όμως ακόμα και αυτό το παιγνίδι εξουσίας και υποταγής δεν μπόρεσε να κρατήσει το ζευγάρι μαζί. Γρήγορα ο Φρανς το βαρέθηκε και αυτό και άρχισε να αναζητά απολαύσεις σε άλλες γυναίκες.
Το ζευγάρι θα χωρίσει προσωρινά αλλά η Ρεβέκκα νιώθει ότι η ζωή χωρίς τον Φρανς είναι άδεια! Θα γυρίσει και τον ικετεύει να την κρατήσει στη ζωή του και ας είναι ακόμα και από οίκτο!
“...- Μα πες μου, τι σου έκανα, σε πρόσβαλα σε πλήγωσα;
- Τι μου έκανες; Τίποτα. Το φταίξιμό σου είναι πως υπάρχεις, αυτό είναι όλο...”
Ο Φρανς θα την δεχτεί πίσω, αλλά από εκείνη τη στιγμή και μετά θα επικεντρώσει όλη την ενέργειά του στο να την πληγώνει με κάθε τρόπο.
Εκείνη θα αντιδρά όλο και λιγότερο, όμως θα εμφανίζει όλο και πιο συχνά ψυχοσωματικά συμπτώματα, θα αρρωσταίνει συχνά, θα βγάζει σπυριά και στο τέλος θα σταματήσει και να είναι όμορφη!
Ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα, ακόμα και αυτή η κατάσταση, θα γίνει ρουτίνα για τους δύο εραστές, που είχαν προσαρμοστεί και οι δυο τέλεια στους ρόλους τους.
Όμως αυτή η νέα ρουτίνα δεν θα προξενεί πια καμία ευχαρίστηση στον Φρανς που αποφασίζει να βγάλει την Ρεβέκκα οριστικά από την ζωή του.
Της υπόσχεται να πάνε μαζί ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που ίσως κατάφερνε να σώσει την σχέση τους! Εκείνη θα πεισθεί και με αναπτερωμένες ελπίδες μπαίνει στο αεροπλάνο, στο οποίο όμως ο Φρανς την εγκαταλείπει μόνη, λίγο πριν την απογείωση του!
Ο Φρανς πιστεύοντας ότι πια έχει απαλλαγεί οριστικά από την Ρεβέκκα, θα στραφεί στην έκλυτη ζωή και στις σχέσεις τις μιας βραδιάς με μανία εφήβου.
“...Η πραγματική ομορφιά είναι μια απόλαυση της πολλαπλότητας, βρίσκεται στην ποικιλία των μορφών, στις εναλλαγές των προτύπων. Οι πιο όμορφες γυναίκες είναι αυτές που δεν γνωρίζουμε ακόμα...”
Σε μια βραδιά εξόδου ο Φρανς θα πάθει ένα ατύχημα και θα βρεθεί με κάταγμα στο νοσοκομείο. Εκεί θα κάνει την απρόσμενη εμφάνισή της η Ρεβέκκα που εσκεμμένα θα του προκαλέσει νέο τραυματισμό στην σπονδυλική στήλη και εκείνος θα μείνει ανάπηρος από την μέση και κάτω και σεξουαλικά ανίκανος!
Οριστικά ανήμπορος ο Φρανς αναγκάζεται να δεχτεί πίσω στην ζωή του την Ρεβέκκα και εκείνη καθημερινά θα επιδίδεται με σχολαστικότητα στο να τον εκδικείται με κάθε πιθανό τρόπο.
Θα φέρνει εραστές στο σπίτι και θα τον αναγκάζει να κοιτάει, θα του βαράει τις ενέσεις πολλές φορές και σε λάθος σημείο, θα τον αφήνει κατουρημένο επί ώρες και σαν αποκορύφωμα μπροστά στα μάτια του θα αποπλανήσει και τον έφηβο γιο του!
Ο Φρανς ανήμπορος και απόλυτα εξαρτημένος από την Ρεβέκκα θα προσπαθεί καθημερινά να κερδίσει έστω τον οίκτο της.
“... -Κοίταξέ με, μισώ τον εαυτό μου όπως κανείς δεν με μίσησε ποτέ.
- Όχι, μ' έκοβε, πάνω σ' αυτό μην έχεις καμία αυταπάτη, σε μισώ χίλιες φορές περισσότερο απ' όσο θα μπορούσες να σιχαθείς τον εαυτό σου....”
Σε ένα ταξίδι που θα κάνουν, θα γνωρίσουν μέσα σε ένα πλοίο ένα άλλο ζευγάρι, τον Ντιντιέ και την Μπεατρίς.
Ανάμεσα στα ζευγάρια από την αρχή θα αναπτυχθεί μια περίεργη σχέση. Ο Ντιντιέ αισθάνεται έντονη ερωτική έλξη για την Ρεβέκκα και ο Φρανς θα του αφηγηθεί όλη την ερωτική ιστορία τους, προβάλλοντας σαν έπαθλο στο τέλος της αφήγησης, μια πιθανή σεξουαλική συνεύρεση με την γυναίκα του!
Ο Ντιντιέ μαθαίνοντας όλες τις ερωτικές αποκλίσεις του ζευγαριού θα ποθήσει ακόμα περισσότερο την Ρεβέκκα και τυφλωμένος από το πάθος του θα επιχειρήσει την τελευταία βραδιά πάνω στο πλοίο να την κατακτήσει!
Σε μια ακόμα ανατροπή, οι δυο γυναίκες θα κάνουν μαζί έρωτα και ο Ντιντιέ θα καταλήξει μεθυσμένος και μόνος στην καμπίνα του.
Το επόμενο πρωινό ο Φρανς θα προκαλέσει ατύχημα στην υπνωτισμένη γυναίκα του και θα της χύσει καυτό τσάι στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα εκείνη όχι μόνο να παραμορφωθεί αλλά και να χάσει το ένα της μάτι!
Για το ατύχημα αυτό ο Φρανς καταφέρνει να ενοχοποιήσει τον θολωμένο Ντιντιέ που συλλαμβάνεται για απόπειρα ανθρωποκτονίας.
Στο τέλος του βιβλίου, το ζευγάρι μας φτάνει τελικά σε ένα είδος ισορροπίας.
“...Είμαι ανακουφισμένος: θα πάψω πια να προσβάλλω ότι υπάρχει στη γη και στον ουρανό. Έχω μάλιστα σκοπό να ξαναδουλέψω. Ύστερα από δυο χρόνια απραξίας το επάγγελμά μου με ενδιαφέρει και πάλι. Η Ρεβέκκα ίσως ανοίξει κομμωτήριο, όλοι ξαναγυρίζουμε, βλέπετε, στις ρίζες μας. Υπάρχει τώρα ανάμεσά μας το συναίσθημα μιας αναφαίρετης ισότητας...”
Η αφήγηση τελειώνει με τον Ντιντιέ να περνάει κάποιους μήνες σε μια τούρκικη φυλακή και να περιμένει την αποφυλάκισή του, αφού ο Φρανς και η Ρεβέκκα απέσυραν τελικά όλες τις κατηγορίες εναντίον του. Στη φυλακή επίσης μαθαίνει και για την γυναίκα του, ότι κατάντησε εξαρτημένη χρήστης ηρωίνης που κάνει ακόμα και πορνεία για να εξασφαλίσει την δόση της.
Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα, δεν είναι παρά η αστοχία ενός παράφορου έρωτα.
Μια αστοχία στην οποία ο έρωτας μετουσιώθηκε σε μίσος και ένας ανελέητος πόλεμος ξεκίνησε ανάμεσα στο ζευγάρι καταστρέφοντας όχι μόνο τις ζωές του ζευγαριού, αλλά και αυτών που είχαν την απερισκεψία να εμπλακούν ανάμεσά τους.
Στον πόλεμο αυτό, ανάμεσα στον Φρανς και την Ρεβέκκα, δεν θα υπάρξει νικητής, αλλά μόνο δυο ολοκληρωτικά χαμένοι! Ο Ντιντιέ και η Μπεατρίς, σ' αυτήν την ιστορία μπορούν εύκολα να χαρακτηριστούν ως παράπλευρες απώλειες!
Ας γυρίσουμε όμως για να κλείσουμε το κείμενο στην αρχή του βιβλίου, όπου ο συγγραφέας μας περιγράφει την πρώτη τους συνάντηση.
Είναι η στιγμή που γεννιέται ο έρωτας:
“...Η αιωνιότητα, κύριε, άρχισε για μένα ένα βράδυ του Ιουνίου στο λεωφορείο 96 που συνδέει το
Μονπαρνάς με την Πορτ ντε Λίλα. Ήταν πριν από τέσσερα χρόνια. Στη διασταύρωση του Οντεόν μια κοπέλα, ντυμένη με μαύρη τσιγγάνικη φούστα και ψηλά άσπρα σοσόνια που σκέπαζαν τους λεπτούς της αστραγάλους, ανέβηκε και κάθισε απέναντί μου. Η παρουσία της τράβηξε αμέσως την ματιά μου. Θαμπώθηκα κυριολεκτικά από την μορφή της και την κοιτούσα μαγεμένος κρατώντας την ανάσα μου. Δεν ξέρω τι θαύμαζα περισσότερο στο πρόσωπο αυτό: τα μάγουλα που έμοιαζαν ζυμωμένα με γάλα ή τα βλέφαρα που χάιδευαν απαλά τα πράσινα μάτια εμποδίζοντας ταυτόχρονα τις αδιάκριτες ματιές. Δεν έβλεπα πια μπροστά μου ήμουν τυφλός, υπνωτισμένος και δεν ένιωθα παρά μόνο μια επιθυμία, να την πλησιάσω και ένα τρόμο, μήπως μου φύγει και την χάσω...”
------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: www.digilove.eu ------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Πολύ καλό βιβλίο
ειναι το μονο βιβλιο που μετανιωσα που το διαβασα
Πολύ καλή ταινία
Οταν δεν δινουμε οριστικο τελος τη στιγμη που σβηνει και χανεται αυτο που μας δενει ...ο,τι και αν ηταν...τοτε μοιραια θα ζησουμε μαυρα φεγγαρια και μαυρες μερες....και οποιος αντεξει...
...η αστοχία ενός παράφορου έρωτα... Τα όρια και η υπέρβασή τους, η υπερβολή, τα παιχνίδια κυριαρχίας, οι αδυναμίες και η γοητεία, τα χαμένα όνειρα, οι προδοσίες, οι εθισμοί, η ευτέλεια και τόσα στοιχεία ακόμα σε ένα καθόλου εύπεπτο βιβλίο ακόμη και για τη σημερινή εποχή...το πλέον εμβληματικό έργο του Μπρυκνέρ... Εξαιρετικό όπως πάντα το κείμενο και η αποτύπωση της ατμόσφαιρας!!!
Πιστευω οτι η συμπεριφορα του Φρανς οσον αφορα την υποτιμηση και τον εξευτιλισμο της Ρεβεκκας προερχοταν και απο δικες του αδυναμιες λογω ανημποριας του και εξαρτησης του απο Ρεβεκκα.
Υπέροχο κειμενο!!!!!αν δεν κάνω λάθος υπάρχει και η ταινία!!
Εξαιρετικό κείμενο!!!
Για μενα η ταινια χανει πολυ συγκριτικα με το βιβλιο
Υπέροχο κειμενο!
Υπεροχο!!!!!!!
Οχι το απολυτο παθος αλλα η απολυτη μιζιερια απο το ξεκηνιμα
Υπέροχο!!!
Μοναδικο!!!!
συγχαρητηρια Γιωργο μου
❤️
Ταινιαρα
Maria Papa masterpiece
Bem assim mesmo
View more comments
Θυσιάζοντας το “Ν” ή αλλιώς το ελιξήριο της νεότητας. (Διήγημα Μυστηρίου)
Ο Νίκος Ναστόπουλος κατάγεται από ένα χωριό έξω από το Ναύπλιο που ονομάζεται Νεοχώρι. Εδώ και αρκετά χρόνια όμως, ζει στη Νίκαια αφού δουλεύει και στην περιοχή σαν Νευρολόγος.
Κάθε Σάββατο συνηθίζει τα πρωινά να πίνει τον καφέ του στο “Nouevo” μαζί με δυο παλιούς συμμαθητές του. Το πάθος του όμως, που με αυτό συνηθίζει να γεμίζει τον ελεύθερο χρόνο του, είναι να συλλέγει σπάνια Νομίσματα.
Κάπως έτσι είχε ξεκινήσει, περισσότερο σαν αστείο στην αρχή, πριν περίπου 6 χρόνια και η ιστορία με το χαμένο γράμμα της αλφαβήτου.
Μόλις είχε αγοράσει από έναν άλλον συλλέκτη, σχεδόν του το είχε χαρίσει, ένα νόμισμα με το οποίο ένας μύθος συνέδεε την εξαφάνιση ενός συγκεκριμένου γράμματος της Ελληνικής αλφαβήτου.
Θυμόταν να αναφέρει την ιστορία στους φίλους του, κυρίως στην αρχή ως κάτι κωμικό. Το ελιξήριο της αθανασίας και της αιώνιας νεότητας έλεγε ο μύθος είχε ανακαλυφτεί πριν από πολλά χρόνια!
Εκείνοι που το ανακάλυψαν, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, δεν θέλησαν να το μοιραστούν με την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Έκρυψαν λοιπόν το μυστικό σε μια πρόταση από 28 λέξεις που όλες ξεκινούν με το χαμένο γράμμα της Ελληνικής αλφαβήτου.
Ο μύθος ακόμα έλεγε, ότι αν έχεις το συγκεκριμένο νόμισμα στην κατοχή σου και καταφέρεις για 6 χρόνια, 6 μήνες και 6 μέρες να μην χρησιμοποιήσεις ούτε σε γραπτό αλλά ούτε και σε προφορικό λόγο το γράμμα “Ν” θα σου αποκαλυφτεί το χαμένο γράμμα. Στη συνέχεια έπρεπε να καταφέρεις να φτιάξεις μια πρόταση 28 λέξεων που όλες θα ξεκινούσαν με αυτό το γράμμα και θα έτσι θα είχες ανακαλύψει το ελιξήριο της νεότητας!
Ο ένας φίλος του στην αρχή είχε αστειευτεί με την αντίστοιχη πρόταση με τα Πατρινά “Π” που υπάρχει και ήταν πολύ γνωστή στην περιοχή του. Ο άλλος φίλος του είχε επισημάνει το γεγονός ότι είναι αδύνατον για κάποιον που τόσο το ονοματεπώνυμο του, το χωριό που γεννήθηκε, η περιοχή που μένει αλλά και το επάγγελμα και το χόμπι του ξεκινάν όλα από Ν, (Νίκος Ναστόπουλος – Νεοχώρι – Νίκαια – Νευρολόγος – Νομίσματα) να καταφέρει ποτέ σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να μην γράψει ή να μην πει κάτι που να έχει το γράμμα “Ν” μέσα.
Κάπως έτσι φαίνεται να ξεκίνησε η ιστορία, περισσότερο σαν αστείο, μετά σαν πρόκληση και είχαν ήδη περάσει πάνω από 6 χρόνια που ο Νίκος Ναστόπουλος δεν είχε γράψει ή είχε πει κάτι από “Ν”!
Το πρώτο που είχε ανακαλύψει ο Νίκος Ναστόπουλος με απλή αναζήτηση στο Google, ήταν ότι το Ελληνικό Αλφάβητο αρχικά είχε 28 γράμματα. Τα 4 γράμματα τα οποία άγνωστο για ποιο λόγο δεν είχαν συμπεριληφθεί στο νέο αλφάβητο ήταν, το Στίγμα (ς) & το Δίγαμμα (F) – και τα δύο στην 6η θέση, το Kόππα (Q) στην 18η, και το Σανπί στην 27η.
Αν κάποιος ήθελε να βρει το κέντρο εκείνου του Ελληνικού Αλφαβήτου, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι το κεντρικό στοιχείο είναι το γράμμα Ν (είναι το 14ο γράμμα) από το οποίο και αρχίζουν οι λέξεις: Νόμος, Νομοθέτης, Νους, Ναός Νερό, Νάω, Νάμα.
Η εξαφάνιση των 4 αυτών γραμμάτων από την Ελληνικό Αλφάβητο είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός για το οποίο ως και σήμερα δεν υπάρχει καμία εξήγηση...
Ένα άλλο αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι τα 24 γράμματα που τελικά ¨διασώθηκαν” κρύβουν μια αρχαία επίκληση.
Αν πάρουμε τα γράμματά του αλφαβήτου και τα θέσουμε στη σειρά, εμφανίζεται μια αρχαία προσευχή που εξυμνεί το Φως και την Ψυχή!
"Αλ φα, βη τα Γα! Αμα δε Ελ, τα εψ ιλών. Στη ίγμα, (ίνα) ζη τα, η τα, θη τα Ιώτα κατά παλλάν Δα. (Ινα) μη νυξ η, ο μικρόν (εστί) πυρός δε ίγμα ταφή εψ ιλών, φυ (οι) Ψυχή, ο μέγα (εστί)!"
Η μετάφραση έχει ως εξής:
"Νοητέ ήλιε, εσύ που είσαι το φως, έλα στη Γη! Κι εσύ, ήλιε ορατέ, ρίξε τις ακτίνες σου στον πηλό που ψήνεται. Ας γίνει ένα καταστάλαγμα για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη. Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν, και κινδυνεύσει να χαθεί το καταστάλαγμα της φωτιάς μέσα στην αναβράζουσα λάσπη, κι ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο, το σημαντικότερο όλων!"
Τη μυστική αυτή επίκληση μαθαίνουμε να κάνουμε όλοι ασυνείδητα από την ώρα που μαθαίνουμε το ελληνικό αλφάβητο!
Ένα τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό γεγονός προκύπτει από την παρακάτω παρατήρηση:
Έχουμε ήδη διαπιστώσει ότι το πρώτο γράμμα του Αλφαβήτου είναι το Α, το μεσαίο το Ν και το τελευταίο το Ω.
Αυτά τα 3 γράμματα μας δίνουν τη λέξη ΑΝΩ, με την οποία στην αρχαιότητα εννοούσαν κάτι που βρίσκεται “πέραν του ορατού κόσμου”.
Αυτό όμως που είχε γυρίσει οριστικά την πλάστιγγα, ώστε να πάρει όλους αυτούς τους μύθους στα σοβαρά ο Νίκος Ναστόπουλος, ήταν ένα τηλεφώνημα που είχε δεχτεί μερικές μόνο μέρες μετά την πώληση του Νομίσματος.
Ήταν τρεις παρά δέκα το πρωί, όταν χτύπησε το κινητό του και η κλήση ήταν από άγνωστο νούμερο! Στην άλλη άκρη της γραμμής, σε φανερή σύγχυση ο συλλέκτης που του είχε πουλήσει το Νόμισμα του είχε πει:
- Κρύψε κάπου καλά το Νόμισμα και μην αναφέρεις ποτέ σε κανέναν τίποτε γι' αυτό, εκείνο θα σε οδηγήσει όταν έρθει η ώρα στα υπόλοιπα.
Ο συλλέκτης το είχε κλείσει, πριν ο Νίκος Ναστόπουλος προλάβει να του πει το οτιδήποτε και την επόμενη μέρα η είδηση της δολοφονίας του συλλέκτη γινόταν πρώτο θέμα σε όλα τα ειδησιογραφικά μέσα. Είχε βρεθεί δολοφονημένος με ένα νόμισμα στο στόμα που τα περισσότερα μέσα το είχαν αποδώσει σε ένα είδος ξεκαθαρίσματος λογαριασμών.
------------------------------------------------------
Σαπφώ και Φάωνας
Στα αρχαία χρόνια στη Μυτιλήνη, ζούσε ένας βαρκάρης, γέρος και άσχημος. Φάων ήταν το όνομά του. Με τη βάρκα του περνούσε κόσμο από την Μυτιλήνη στη Μικρά Ασία. Μια μέρα μπήκε στη βάρκα του μια γριά, άσχημη, χωρίς δόντια και με καμπούρα. Όταν έφτασαν απέναντι για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ο Φάωνας δεν δέχτηκε χρήματα από την γρια που δεν ήταν άλλη από την θεά Αφροδίτη.
Εκείνη ως ανταμοιβή του έδωσε μια αλοιφή που μετέτρεψε στην στιγμή τον γέροντα Φάωνα σε νέο με μια ομορφιά αξεπέραστη που καμιά γυναίκα δεν μπορούσε να της αντισταθεί!
Ο μύθος ακόμα αναφέρει ότι στη συνέχεια τον ερωτεύτηκε παθιασμένα η ποιήτρια Σαπφώ και έγραψε τους πιο παθιασμένους στίχους υμνώντας τον έρωτά τους και την ομορφιά του Φάωνα.
Μέσα από τους στίχους της επίσης συχνά παρακαλούσε τους θεούς να μην αφήσουν την ομορφιά του Φάωνα να αλλοιωθεί από τον χρόνο και να αφήσουν το ελιξήριο της νεότητας, για πάντα στα χέρια ενός θνητού.
Ο Δίας τελικά, ικανοποίησε την επιθυμία της Σαπφώς, δίνοντας όμως μια τραγική λύση.
Κανόνισε ώστε ο Φάωνας να συναντήσει μια πολύ όμορφη παντρεμένη γυναίκα, η οποία δεν μπόρεσε να του αντισταθεί και του παραδόθηκε. Ο σύζυγός της που την παρακολουθούσε, τυφλωμένος από ζήλια σκότωσε τον Φάωνα με μια μαχαιριά.
Η Σαπφώ μόλις έμαθε τον τραγικό χαμό του εραστή της, αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα, άφησε πίσω της όμως καταπληκτικά ποιήματα που σύμφωνα με τον Οράτιο ακόμα και οι νεκροί στον Άδη τα ακούν κάνοντας ιερή σιγή.
------------------------------------------------------
“...Παλαμήδης εύρε γράμματα ουχ υπέρ του γράφειν μόνον, αλλά και υπέρ του γιγνώσκειν ά δει μη γράφειν...” - Απολλώνιος ο Τυανεύς
“..Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου δεν προορίζονται μόνον για να γράφονται απλώς, αλλά και να μεταδώσουν την κωδικοποιημένη πληροφορία που εσωκλείεται σε αυτά...”
Ο Νίκος Ναστόπουλος ξεκίνησε την προσπάθεια αποφυγής του γράμματος Ν από κάτι σχετικά απλό.
Έγραψε όλες τις λέξεις που μπορούσε να θυμηθεί, που περιέχουν το συγκεκριμένο γράμμα και στη συνέχεια έψαξε για αντίστοιχα συνώνυμα που δεν το περιέχουν. Μετά καθόταν ώρες ολόκληρες και επαναλάμβανε την συνώνυμη λέξη που δεν είχε Ν.
Για παράδειγμα αντικατέστησε την λέξη, “Γνωστός” με τη λέξη “Διάσημος”, όμως υπήρχαν λέξεις όπου το συνώνυμο δεν ήταν απλή υπόθεση.
Δυσκολεύτηκε πολύ να βρει συνώνυμη λέξη για το “Νοσοκομείο” και τελικά αποφάσισε να χρησιμοποιεί τον γενικότερο όρο “Οίκος Περίθαλψης”, που πολλές φορές όμως οδηγούσε τους συνομιλητές του σε σύγχυση!
Το επάγγελμα του, δεν το ανέφερε ξανά ως “Νευρολογία”, αλλά χρησιμοποιούσε την φράση:
“...O κλάδος της Ιατρικής που ασχολείται με σωματικές παθήσεις...”
Όταν έπρεπε να συμπληρώσει κάποια φόρμα, που εκείνες συνήθως ξεκινούν ζητώντας ονοματεπώνυμο, την έδινε σε κάποιον φίλο ή γνωστό με την παράκληση να συμπληρώσει εκείνος τα στοιχεία που ήδη γνώριζε και να τον ρωτήσει για τα υπόλοιπα.
Το “να” το αντικατέστησε με το “θα”. Εκφράσεις όπως “πρέπει να πάω αύριο” τις μετέτρεπε όλες σε “θα πάω αύριο”.
Κάπως έτσι (η πλήρης μεθοδολογία που χρησιμοποίησε φυσικά δεν μου αποκαλύφτηκε ποτέ) είχε καταφέρει, άλλοτε πιο εύκολα και άλλοτε πιο δύσκολα να περάσουν περισσότερα από 6 χρόνια χωρίς να έχει πει ή να έχει γράψει το “Ν”.
Η ζωή του κυλούσε πια σε μια σχετική ρουτίνα και το τηλέφωνα του φίλου του που ακολούθησε στην αρχή τον ξάφνιασε και στη συνέχεια του ανέτρεψε τα πάντα.
Παρακολουθούσε μόνος του μια ταινία σπίτι του, όταν στο κινητό του δέχτηκε κλήση από άγνωστο νούμερο.
- Έλα Νίκο! Τι κάνεις; O Βασίλης είμαι!
- Καλά είμαι Βασίλη! Εσύ;
- Δεν έχω πολύ χρόνο, πρέπει να σου πω κάτι πολύ σημαντικό, άκουσε με προσεκτικά!
- Άρχισε!
- Θυμάσαι πριν αρκετά χρόνια την ιστορία με το “Νόμισμα” που μας είχες πει στο “Nouevo”;
- Βεβαίως!
- Ε λοιπόν, εγώ την έψαξα λίγο παραπάνω και θες και λίγο από περιέργεια έγινα μέλος σε μια λέσχη που βρήκα στο ίντερνετ, που έχουν σαν στόχο την υπεράσπιση του μυστικού της αιώνιας νιότης.
- Για λέγε περισσότερα!
- Μέχρι χτες, μαζευόμασταν μια φορά το μήνα και όλο και κάποιος εξιστορούσε ιστορίες, μύθους ακίνδυνους έτσι νόμιζα, γύρω από το “ελιξήριο της νεότητας”.
- Και τι άλλαξε χτες;
- Ένα από τα πιο σκληροπυρηνικά μέλη σε ανέφερε! Ακολούθησε μια θυελλώδης συζήτηση στην οποία αποφασίστηκε να σε απαγάγουν για να διαπιστώσουν τι ξέρεις και αν έχεις το “Νόμισμα”.
- Αλήθεια μου λες;
- Δεν θα σου έκανα ποτέ πλάκα με ένα τέτοιο θέμα! Κινδυνεύεις! Πρέπει να κλείσω!
- Μα πως με... βρήκαν πήγε να πει...ευτυχώς ούτε πάνω στην ταραχή του χρησιμοποίησε λέξη από “Ν”, είχε όμως παγώσει...σκέφτηκε την λέξη “ανακάλυψαν” αλλά ούτε και αυτή μπορούσε να χρησιμοποιήσει, μετά τη λέξη “εντόπισαν”, το μυαλό του δεν δούλευε πια ήταν σε σύγχυση...ευτυχώς μίλησε και πάλι ο φίλος του.
- Φυσικά και δεν σε έχω αναφέρει ποτέ, ούτε και χτες, αλλά σε εκείνο το καφέ ήταν και ο Μιχάλης. Αν δεν έχεις αναφέρει σε κανέναν άλλο τίποτε, σε εκείνον με κάποιο τρόπο πρέπει να οφείλεται η διαρροή!
- Λες;
- Αν το σκεφτείς, δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση!
Όταν έκλεισαν το τηλέφωνο, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Ναστόπουλος, ήταν να υπολογίσει ακριβώς πόσες μέρες δεν χρησιμοποιούσε πια το “Ν”. ¨Ήταν ακριβώς 6 χρόνια 4 μήνες και 6 μέρες.
“Μου μένουν άλλες 60 μέρες”, σκέφτηκε. Ο φίλος του δεν του είχε αναφέρει πότε σκόπευαν να τον απαγάγουν και έτσι θεωρητικά αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ανά πάσα στιγμή!
Έφτιαξε μια βαλίτσα με ρούχα και πήγε να περάσει τη νύχτα του σε ένα ξενοδοχείο, την επόμενη μέρα πήγε στη δουλειά και ζήτησε όλη την άδεια του! Ευτυχώς ήταν Ιούνιος και κάτι τέτοιο δεν φάνταζε περίεργο, μιας και είχε μπει το καλοκαίρι για τα καλά!
Αφού τελείωσε την δουλειά του και σιγουρεύτηκε ότι δεν τον ακολουθεί κανείς κατέβηκε Πειραιά και μπήκε στο πρώτο πλοίο που βρήκε για να καταλήξει στη συνέχεια στη Σκύρο, όπου και νοίκιασε δωμάτιο χρησιμοποιώντας ψεύτικο όνομα!
------------------------------------------------------
Με το Νι και με το Σίγμα
Όταν λέμε κάτι «με το νι και με το σίγμα», το λέμε με όλες τις λεπτομέρειες, χωρίς δηλαδή να παραλείψουμε τίποτα.
Η συγκεκριμένη έκφραση πρέπει να γεννήθηκε από τη διαπίστωση της διαφοράς ανάμεσα στις λέξεις της καθαρεύουσας, όπως:
“πόλις, πίστις, σχολείον, παιδίον”
και στις λέξεις της δημοτικής που χρησιμοποιούνταν πια στον προφορικό λόγο όπως:
“πόλη, πίστη, σχολείο, παιδί.”
Οι λέξεις της καθαρεύουσας θεωρούνται πληρέστερες αφού έχουν τα τελικά “νι και σίγμα”.
Η παροιμία μας δείχνει ότι, τα “νι και σίγμα” θεωρούνται πια λεπτομέρειες, που εκείνος που τα χρησιμοποιεί μπορεί να μιλά πιο σωστά όμως είναι πια κοινώς αποδεκτό ότι δεν χάθηκε κι ο κόσμος αν παραλειφθούν.
------------------------------------------------------
Στη Σκύρο έζησε ήρεμα και χωρίς να νιώθει ιδιαίτερο κίνδυνο για 45 ημέρες. Όμως δεν είχε άλλη άδεια και έπρεπε να βρει μια δικαιολογία και έναν τρόπο να ενημερώσει στη δουλειά του ότι δεν θα επέστρεφε, χωρίς όμως και να κινδυνέψει να εκτεθεί!
Μπήκε σε ένα μαγαζί κινητής τηλεφωνίας που διέθετε το νησί και από κει τηλεφώνησε στον προϊστάμενό του!
- Έλα Γιώργο! Πως είσαι!
- Νίκο μου! Μια χαρά είμαι! Εσύ δεν επιστρέφεις κανονικά σήμερα;
- Έχει συμβεί κάτι σοβαρό! Χρειάζομαι άλλες δέκα μέρες! Τις χρειάζομαι Γιώργο!
- Καλά θα δω τι μπορώ να κάνω, πάρε με αύριο να σου πω!
Ο Νίκος Ναστόπουλος τελικά κατάφερε να πάρει 12 μέρες επιπλέον άδεια, χάρη στον προϊστάμενό του, τις οποίες είχε περάσει και αυτές ήρεμα στο νησί...
57 μέρες μετά την φυγή του, παρουσιάστηκε τελικά στη δουλειά του. Οι περισσότεροι, λόγο του μαυρίσματος αλλά και μιας γενειάδας που είχε αφήσει να καλύψει ολόκληρο το πρόσωπό του δυσκολεύτηκαν να τον αναγνωρίσουν!
Πιστεύω πάντως, πως το μοιραίο λάθος που έκανε, ήταν ότι μετά τη δουλειά του γύρισε σπίτι του και δεν πήγε σε κάποιο ξενοδοχείο. Βγαίνοντας από το σπίτι του τον περίμεναν 3 άτομα οπλισμένα και ο Ναστόπουλος αναγκάστηκε να τους ακολουθήσει.
Δεν ρώτησε κάτι τους απαγωγείς του, αλλά ούτε και εκείνοι του απευθύνθηκαν. Τον οδήγησαν σε μια απομακρυσμένη περιοχή, έξω από την Αθήνα και τον έκλεισαν σε ένα δωμάτιο.
Την επόμενη μέρα δέχτηκε την επίσκεψη 2 ατόμων, τον έναν που φαινόταν να είναι και ο αρχηγός δεν τον είχε δει ποτέ, τον άλλον δεν δυσκολεύτηκε να τον αναγνωρίσει, ήταν ο φίλος του ο Βασίλης.
Ο αρχηγός ήταν αυτός τελικά που ξεκίνησε τον διάλογο:
- Αν μου πεις οποιαδήποτε λέξη από “Ν”, σου υπόσχομαι ότι θα σε αφήσω ελεύθερο να φύγεις τώρα!
Ο Νίκος Ναστόπουλος τον κοίταξε αλλά δεν μίλησε. Ο αρχηγός τον κοίταξε επίμονα και αποχώρησε χωρίς ούτε αυτός να δώσει συνέχεια στην κουβέντα, για να γυρίσει όμως την επόμενη μέρα.
- Θα σε κρατήσουμε εδώ, όσο είναι απαραίτητο, αργά ή γρήγορα θα λυγίσεις! Γιατί ταλαιπωρείς τον εαυτό σου, αλλά και εμάς;
O Νίκος Ναστόπουλος δεν απάντησε ούτε αυτή τη φορά και ο αρχηγός έφυγε πάλι. Την τρίτη μέρα της κράτησης του, όταν τον επισκέφτηκε και πάλι ο αρχηγός φαινόταν πιο αποφασισμένος!
- Που θα πάει αυτή η ιστορία; Γιατί δεν μιλάς; Αφού τα ξέρουμε όλα!
- Τι ξέρετε, τον ρώτησε ξαφνικά ο Ναστόπουλος.
- Ώστε μπορείς να απαντήσεις! Τα ξέρουμε όλα, σε παρακολουθούμε χρόνια!
- Δηλαδή;
- Ξέρουμε ότι δεν λες το “Ν”, ότι έχεις το “Νόμισμα” και ότι περιμένεις να σου αποκαλυφτούν οι 28 λέξεις από το χαμένο γράμμα “Σανπί” που θα σε οδηγήσει στο μυστικό της αιώνιας νιότης!
Ο Ναστόπουλος δεν μπορούσε να πιστέψει στην τύχη του, το χαμένο γράμμα του είχε αποκαλυφτεί, είχαν περάσει ακριβώς 6 χρόνια, 6 μήνες και 6 μέρες από την τελευταία φορά που είχε πει το “Ν”.
Κατάλαβε ότι πια μπορούσε να ελευθερωθεί τόσο από το “Ν”, όσο και από τους απαγωγείς του.
- Μα τι μαλακίες είναι αυτές, ποιο “Ν”, δεν με κρατάτε για λύτρα; είπε και προσπάθησε να φανεί όσο το δυνατόν πιο έκπληκτος!
Ο αρχηγός τα έχασε! Ο Ναστόπουλος μέσα σε μια μόνο πρόταση είχε χρησιμοποιήσει το “Ν” 3 φορές!
Χωρίς να του απευθύνει άλλο το λόγο, αποχώρησε. Λίγες ώρες μετά και ο Ναστόπουλος αφέθηκε ελεύθερος και βρισκόταν επιτέλους σπίτι του.
------------------------------------------------------
Έλληνες επιστήμονες ανακάλυψαν το «ελιξίριο της νεότητας»
Το ελιξίριο της νεότητας φαίνεται πως ανακάλυψαν Έλληνες επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης. Η συνταγή βασίζεται σε φυσικά βότανα που επιβραδύνουν και αναστρέφουν τη διαδικασία της γήρανσης. Τα πρώτα αποτελέσματα των ερευνών ανακοινώθηκαν πριν από λίγες ημέρες σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών, παρουσία γιατρών, ερευνητών και επιστημόνων.
“...Ερευνούμε τους μηχανισμούς γήρανσης και ερευνούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιστρέψουμε το γήρας. Και επειδή αυτό είναι αρκετά ευαίσθητο το κάνουμε με φυσικούς τρόπους, ώστε η οποιαδήποτε παρέμβαση που κάνουμε να είναι ασφαλής.
Ο στόχος μας είναι και όπως φαίνεται από τα αποτελέσματα είναι εφικτός ο άνθρωπος να ζει πάνω από 120 χρόνια. Η έρευνά μας βασίζεται σε στοιχεία και δεδομένα που έχουμε και από θηλαστικά. Για παράδειγμα στο Χάρβαρντ έχει αποδειχθεί ότι ποντίκια που ήταν γερασμένα απέκτησαν νέο τρίχωμα και έγιναν πιο νέα...”
ΠΗΓΗ: protothema.gr
------------------------------------------------------
Δεν πήγε στην αστυνομία, ούτε ανέφερε και σε κάποιον την ιστορία της απαγωγής! Ξεκίνησε και πάλι την ρουτίνα της παλιάς του ζωής. Το περίεργο είναι ότι συνέχισε να αποφεύγει το “Ν” αν και δεν υπήρχε πια λόγος να το κάνει. Περισσότερο από συνήθεια, συνέχισε να ψάχνει για συνώνυμα που δεν το περιέχουν και να χρησιμοποιεί όλη εκείνη την μεθοδολογία που είχε επινοήσει.
Μερικές μέρες μετά συναντήθηκε στο σπίτι του και με τον φίλο του, τον Βασίλη.
- Θα σε ευχαριστήσω που μου έσωσες την ζωή!
- Μπορεί! Αλλά σίγουρα κατέστρεψα την προσπάθεια τόσον χρόνων!
- Όχι! Τα κατάφερα!
- Μα, μίλησες! Χρησιμοποίησες το “Ν” σε άκουσα! Έπεσες στην παγίδα του αρχηγού Νίκο! Δεν είχε ιδέα ποιο από τα 4 χαμένα γράμματα ψάχνεις και απλά σου ανέφερε ένα στην τύχη! Εσύ πίστεψες ότι σου αποκαλύφτηκε το μεγάλο μυστικό και χρησιμοποίησες το “Ν”!
Ο Ναστόπουλος δεν απάντησε, άκουγε σκεφτικός! Ακόμα και έτσι να ήταν, είχε 25% πιθανότητα να είναι το σωστό γράμμα το “Σανπι”.
- Γιατί ο αρχηγός σας διάλεξε το “Σανπι”, ρώτησε τελικά τον Βασίλη.
- Δεν ξέρω, μάλλον στην τύχη!
- Και είσαι σίγουρος ότι η τύχη τον οδήγησε στο “Σανπι” και όχι κάτι άλλο;
- Όπως:
- Η μοίρα;
Αν και η συνάντηση με τον Βασίλη τον είχε προβληματίσει, στην ουσία δεν άλλαζε κάτι στην προσπάθεια που είχε ακόμα να κάνει ο Ναστόπουλος.
Είχε ακόμα να συντάξει μια πρόταση με 28 λέξεις που όλες θα ξεκινούσαν με το “Σανπι”. Την επόμενη μέρα πήρε τηλέφωνο και ζήτησε άδεια ασθενείας. Την μεθεπόμενη μέρα, δεν πήγε για δουλειά, ούτε τον είδαν ξανά, ούτε σπίτι του, ούτε στα μέρη που σύχναζε, ούτε και οι φίλοι του. Ακόμα και στη Σκύρο που είχε περάσει τόσες μέρες, δεν είχε φανεί ξανά, τον είχα ψάξει και εκεί!
Σαν να είχε ανοίξει η γη και να τον είχε καταπιεί!
Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές και γνωρίζεις κάποιον Νευρολόγο Νίκο Ναστόπολο, παρακαλώ επικοινώνησε μαζί μου, θέλω να τον ρωτήσω πως τελειώνει το διήγημα μου!
------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: www.digilove.eu ------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Το επίπεδο ιδεών και γραφής έχει αγγίξει την κορυφή!!! Απολαυστικό...!!! (ερώτηση α/ ποια είναι τα πατρινά π; β/ το όνομα Φάων δεν αλλάζει στις πτώσεις; ευχαριστώ)
Υπεροχο κειμενο!
Καταπληκτικο κείμενο.. έμεινα σε αγωνία μέχρι το τέλος!! New song: τώρα αγαπάω.. Ακούστε στο youtube.. 🤟😎
Και δεν ξερεις τι παιχνιδια παιζει ακομα η μοιρα χαχα...πολυ ομορφο μπραβο!!!!
Άλλο ένα υπέροχο κείμενο από τον Γιώργο γεμάτο μυστήριο και με απρόσμενο τέλος. Εύγε!!!!!!
Με κρατησε σε αγωνια μεχρι το τελος...καταπληκτικο!!!!!
Τι ωραία που τα γραφεις!
Im shating dear!!😍
Υπέροχο κείμενο 🌺
ένα ακόμα υπέροχο κείμενο.....
Πολύ ωραίο Γιώργο! Ειλικρινά! Γοητευτικά παράδοξο
Καταπληκτικο
View more comments
Πριν το Ξημέρωμα ή αλλιώς η αποθέωση της ασημαντότητας
“...Αν υπάρχει οποιοδήποτε είδος μαγείας στον κόσμο, πρέπει να είναι η απόπειρα να καταλάβουμε κάποιον...” - Σελίν
Η ταινία ξεκινά μέσα σε ένα τρένο.
Ένα ζευγάρι, που φαίνεται ότι είναι χρόνια μαζί, έχουν έναν λεκτικό διαπληκτισμό, που ενοχλεί την νεαρή Σελίν (λίγο πάνω από τα 20) και αλλάζει βαγόνι.
Εκεί θα συναντήσει τον Τζέιμς (Τζέσι), που θα την πείσει να κατέβουν μαζί στην Βιέννη και να περάσουν μαζί μια μέρα και μια νύχτα.
Χρονικά βρισκόμαστε στις 16 Ιουνίου του 1995.
Την ίδια ημερομηνία 16 Ιουνίου του 1904, ο Τζέιμς Τζόυς τοποθετεί την ημέρα που περνά ο ήρωας του Λέοπολντ Μπλουμ στο Δουβλίνο, στο τεράστιο μυθιστόρημα του “Οδυσσέας”.
Την επόμενη μέρα εκείνη θα πρέπει να γυρίσει στο Παρίσι και εκείνος στην Αμερική.
Το γεγονός αυτό, της αναγκαστικής αναχώρησης την επόμενη μέρα, μπαίνει από την αρχή σαν βάση, για να ζήσουν μαζί στιγμές που θα θυμούνται για πάντα.
Οι νεαροί ξεκινούν την ανακάλυψη της Βιέννης. Θα περπατήσουν, θα φάνε, θα πιουν και θα μιλήσουν.
Θα μιλήσουν για τις σχέσεις, για την αντρική και γυναικεία οπτική πάνω στα ερωτικά ζητήματα και για τις διαφορές της Γαλλικής από την Αμερικάνικη κουλτούρα.
Η πρώτη αποτύπωση που είχα κάνει για την ταινία, ήταν ότι το ζευγάρι ερωτεύεται με φόντο μια καταπληκτική Βιέννη που δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια να μην νιώσεις έρωτα!
Σήμερα που την είδα πάλι, θα έλεγα ότι από την στιγμή που ερωτεύονται, προσπαθούν να δημιουργήσουν από οποιοδήποτε περιστατικό μια στιγμή που θα την θυμούνται για πάντα!
Ο έρωτας μετατρέπει κάθε ασημαντότητα σε ένα μοναδικό γεγονός!
Και είναι αυτός ένας ορισμός του έρωτα, που ίσως να μου είχε διαφύγει ως σήμερα!
Όταν συναντιούνται δυο ερωτευμένοι, κάθε στιγμή, κάθε πόλη, κάθε γεγονός, καθημερινά περιστατικά καταδικασμένα στη λήθη, αποκτούν μυθικές διαστάσεις που τελικά μένουν χαραγμένα στη μνήμη!
Δυο νεαροί ηθοποιοί θα τους χαρίσουν εισιτήρια για μια ερασιτεχνική παράσταση, ένας πλανόδιος ποιητής θα τους χαρίσει ένα ποίημα που θα γράψει με αφορμή μια λέξη που θα του δώσουν, ένας μπάρμαν θα τους δώσει ένα μπουκάλι κρασί με την υπόσχεση να του στείλει τα χρήματα ο Τζέσι όταν φτάσει Αμερική, μια μάντισσα θα τους διαβάσει με το χέρι την μοίρα τους!
Τίποτε συνταρακτικό δεν συμβαίνει, μια γιορτή της ασημαντότητας! Κι όμως στα δικά τους μάτια, όλα μεταμορφώνονται σε κάτι μοναδικό!
Στη συνέχεια θα επισκεφτούν το περίφημο λούνα παρκ της Βιέννης, θα μπουν σε ένα δισκάδικο και θα ακούσουν μουσική, θα περπατήσουν σε ένα νεκροταφείο και θα περάσουν μπροστά από τα ιστορικά μνημεία και τα μουσεία της πόλης!
Όταν πλησιάζει η ώρα του αποχωρισμού, θα αποφασίσουν να είναι ειλικρινείς και να μην επιδιώξουν άλλη επικοινωνία!
Βρισκόμαστε στο 1995 και το ίντερνετ και η τεχνολογία δεν είχαν φέρει ακόμα τους κόσμους τόσο κοντά!
Αποφασίζουν να ζήσουν μόνο το παρόν.
Με αυτόν τον τρόπο η μέρα τους αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία. Δεν θα φθίνει από τηλεφωνικές κλήσεις που δεν απαντήθηκαν, δεν θα φθίνει από υποσχέσεις συναντήσεων που δεν τηρήθηκαν!
Λίγο πριν το ξημέρωμα θα κάνουν έρωτα και θα χωριστούν.
Ο αποχωρισμός γίνεται στο σταθμό, στο ίδιο σημείο που συναντήθηκαν. Λίγο πριν μπει η Σελίν στο τρένο ο Τζέσι θα της ομολογήσει ότι θέλει να την ξαναδεί! Το ίδιο θέλει και εκείνη αλλά ντρεπόταν να το ομολογήσει πρώτη!
Η Σελίν θα του προτείνει να βρεθούν και πάλι στην Βιέννη μετά από 5 χρόνια! Τους φαίνονται πολλά! Δεν έχουν τόσο υπομονή!
Εκείνη θα προτείνει πάλι σε 1 χρόνο, για να αποφασίσουν τελικά να δώσουν ραντεβού σε 6 μήνες, στον ίδιο σταθμό, στην Βιέννη!
Στην τελευταία σκηνή της ταινίας παρακολουθούμε τους ήρωες να αποχωρούν, να ταξιδέψουν για την πατρίδα τους.
Στα κοντινά που τους κάνει η κάμερα παρατηρούμε και στους δύο ένα χαμόγελο ευτυχίας να ζωγραφίζεται πάνω στο πρόσωπο τους! Αυτό το χαμόγελο, το συγκεκριμένο, που μόνο ο έρωτας μπορεί να σου καρφώσει στο πρόσωπο.
“...Δεν είναι όλα όσα κάνουμε σε αυτή τη ζωή ένας τρόπος για να αγαπηθούμε λίγο περισσότερο;...” - Σελίν
------------------------------------------------------------
Το ποίημα του W.H. Auden που προσπαθεί να απαγγείλει ο Τζέσι στη Σελίν είναι το “As I Walked Out One Evening”
www.poemdujour.com/auden.walkedout.html
www.youtube.com/watch?v=0EilsFtfiOk
------------------------------------------------------------
Στις 16 Ιουνίου του 1904, ο Τζέιμς Τζόυς γνώρισε τον έρωτα της ζωής του και μετέπειτα σύζυγό του Νόρα Μπάρνακλ και την έπεισε να περάσουν μαζί μια μέρα στο Παρίσι.
------------------------------------------------------------
Στο δισκάδικο ακούν το τραγούδι “Come Here" της Kath Bloom, την οποία θαυμάζει ο σκηνοθέτης της ταινίας Richard Linklater.
www.youtube.com/watch?v=nQpYHiB0k6k
------------------------------------------------------------
Σε έναν δρόμο, θα βρεθούν μπροστά σε μια αφίσα, που διαφημίζει μια έκθεση του Ζωρζ Σερά, που δεν θα έχουν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν. Πάνω στην αφίσα υπάρχει ο πίνακας του καλλιτέχνη που έχει τον τίτλο “La voie Ferrée” (Η σιδηροδρομική γραμμή) για τον οποίο η Σελίν αναφέρει ότι την είχε μαγέψει σε κάποια άλλη έκθεση και παρακολουθούσε 45 λεπτά αποσβολωμένη!
Στη συνέχεια θα σταματήσει το μάτι τους σε άλλους δύο πίνακες: τον “La Nourrice” (Η Νταντά) και στον “Anaïs Faivre Haumonté sur son lit de mort” (Anaïs Faivre Haumonté στο θάνατό του)
www.youtube.com/watch?v=y_huDtMLl0k
(“I love the way the people seem to be dissolving into the background”)
------------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: www.digilove.eu ------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ... See MoreSee Less
Learn More
Comment on Facebook
Όταν την είχα δει πριν χρόνια, με συγκίνησε θυμάμαι.... Πολύ ωραία τα κείμενά σας!
Η αποθέωση της ασημαντότητας.... Αυτό νομίζω τα λέει όλα.. Συγχαρητήρια για το κείμενο σας
Αχ
🌷💕
Οι περιπέτειες μιας φωτογραφιζόμενης
“...Η απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα που φωτογραφίζουμε, γιατί μας φαίνεται ωραία, και ανάμεσα στην πραγματικότητα που μας φαίνεται ωραία επειδή τη φωτογραφίσαμε, είναι ελάχιστη...”
“...Όταν παίζετε με την μπάλα, ζείτε στο παρόν, όταν όμως η ιδέα της φωτογραφίας επεμβαίνει και κρύβεται πίσω από κάθε κίνησή σας, δεν σας απασχολεί πια η χαρά του παιγνιδιού αλλά η προβολή του στο μέλλον...”
“...Η χαρά της φυσικής στιγμιαίας φωτογραφίας που αποτυπώνει την πραγματικότητα, σκοτώνει τον αυθορμητισμό και απομακρύνει το παρόν. Η φωτογραφημένη πραγματικότητα αποκτά αμέσως ένα νοσταλγικό χαρακτήρα, της χαράς που έχει κιόλας πετάξει με τα φτερά του χρόνου, έναν αναμνηστικό χαρακτήρα, ακόμα κι αν πρόκειται για χτεσινή φωτογραφία...”
“...Και η ζωή που ζείτε μόνο και μόνο για να τη φωτογραφίζετε είναι ήδη καταδικασμένη από τη γέννηση της, αφού αποτελεί ανάμνηση του εαυτού της...” - Ίταλο Καλβίνο (Αποσπάσματα από το διήγημα: Η περιπέτεια ενός φωτογράφου)
“Ανέβασε” άλλη μια φωτογραφία, η τρίτη για σήμερα! Και όμως, δεν είχε φτάσει καλά, καλά ακόμα ούτε μεσημέρι. Αυτή τη φορά την έκανε κάπως πιο προκλητική, παρόμοια με αυτή που είχε ανεβάσει δύο μέρες πριν και είχε πάει πολύ καλά σε likes και comments.
Οι προηγούμενες δύο που είχε “ανεβάσει” νωρίτερα, δεν είχαν καλή ανταπόκριση στα Social Media, η μία μάλιστα πήγαινε τόσο χάλια που σκεφτόταν να την διαγράψει.
Επικεντρώθηκε στο σχόλιο που θα συνόδευε την νέα της απόπειρα και έψαξε στα αποφθέγματα για κάτι που να ταιριάζει στη διάθεσή της. Κατευθύνθηκε πρώτα σε αυτά που έχουν την μεγαλύτερη δημοφιλία.
“...Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου...” - Φραντς Κάφκα
Δεν ήξερε τον συγγραφέα, ούτε είχε διαβάσει ποτέ κάποιο βιβλίο του αλλά της άρεσε το γνωμικό γιατί είχε χιούμορ και φαινόταν “ψαγμένο”.
Την βλέπω να προβληματίζεται με την ανάρτηση που θα κάνει σε λίγο και δεν μπορώ να μην μοιραστώ μαζί σας και έναν δικό μου προβληματισμό.
Στην εποχή των Social Media, η λογοτεχνία συρρικνώθηκε σε μερικές εκατοντάδες αποφθέγματα. Η ηρωίδα μου δεν θα ασχοληθεί περισσότερο με τον Κάφκα, δεν θα μπει καν στη διαδικασία να ψάξει ποια βιβλία έγραψε. Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί κάποιο απόφθεγμα θα μπει και πάλι στο ίντερνετ και απλά θα αντιγράψει κάποιο άλλο.
Ας γυρίσουμε όμως σε εκείνη.
Σκέφτηκε τα πιθανά σχόλια που θα έπαιρνε το γνωμικό και πως θα μπορούσε να απαντήσει σε κάποια από αυτά. Έμεινε ευχαριστημένη και από αυτές τις σκέψεις της και αποφάσισε να προχωρήσει με την ανάρτηση.
Μπήκε στην σελίδα της, έβαλε τα ίδια φίλτρα που είχε βάλει και στην προηγούμενη φωτογραφία που είχε αναρτήσει και είχαν σημειώσει επιτυχία και τελικά την “πόσταρε”.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά τα likes και comments έπεφταν βροχή! Ξεκίνησε να παρακολουθεί με σχολαστικότητα τα προφίλ που της πάταγαν like και να απαντάει σε όλα τα σχόλια που της έκαναν οι φίλοι της.
Ήταν χαρούμενη! Μπορεί να χρειάστηκε τρεις προσπάθειες σήμερα, αλλά τόσο η φωτογραφία όσο και το γνωμικό είχαν αποδώσει πολύ καλά. Για το επόμενο τρίωρο τουλάχιστον θα είναι ικανοποιημένη.
Θα την αφήσω για λίγο εκεί να χαζεύει στο κινητό της. Την συμπαθώ και θέλω να είναι όσο το δυνατόν περισσότερη ώρα χαρούμενη. Είναι πάνω στη σκηνή. Είναι η ώρα που τα φώτα πέφτουν επιτέλους πάνω της. Είναι ηρωίδα ενός ρόλου!
Το περίεργο εδώ είναι ότι δεν είναι μόνο δικιά μου ηρωίδα!
Όχι! Και η ίδια παίζει έναν ρόλο στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Έχει κάθε μέρα το κοινό της, στο οποίο αν θέλει να “πρωταγωνιστεί”, πρέπει να το τροφοδοτεί με καλές φωτογραφίες και καλές “ατάκες”.
Όμως ακόμα και τις μέρες που τα καταφέρνει η δόξα δεν κρατάει παρά ελάχιστα! Ταυτόχρονα με την δική της παράσταση “ανεβαίνουν” κυριολεκτικά εκατομμύρια άλλες που και αυτές αναζητούν να αιχμαλωτίσουν για μερικά λεπτά το κοινό! Έτσι ακόμα και μια πετυχημένη ανάρτηση λίγες ώρες μετά είναι καταδικασμένη στη λήθη.
Το δυστύχημα για την ηρωίδα μου είναι ότι αισθάνεται ευτυχισμένη μόνο μπροστά στα φώτα της σκηνής! Όταν σβήνουν, το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η επόμενη ανάρτηση και πως θα καταφέρει και πάλι να βγει στη σκηνή!
Οι αναρτήσεις μοιραία γίνονται όλο και συχνότερες και όλο και πιο τολμηρές! Όμως και πάλι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, γιατί φαίνεται ότι την ίδια τακτική ακολουθούν όλο και περισσότεροι “ανταγωνιστές” της.
Σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω για εκείνη. Στο κάτω κάτω είναι και δικιά μου ηρωίδα!
Η πρώτη μου σκέψη είναι να της εγκαταστήσω στο κινητό εκείνη την εφαρμογή που μετατρέπει κάθε φωτογραφία σε studio του Hollywood!
Διάβαζα πρόσφατα πως όλο και περισσότερες γυναίκες (κυρίως) πάνε σε πλαστικούς χειρουργούς ή εξειδικευμένους γιατρούς με φωτογραφίες δικές τους, από τα κινητά τους, επεξεργασμένες όμως από διάφορα προγράμματα και τους ζητούν να τις “κάνουν” όπως είναι και η ψηφιακή εκδοχή τους!
Μήπως ο καλύτερος της φίλος θα μπορούσε να είναι γραφίστας κορυφαίος στην επεξεργασία εικόνας που θα της έδινε και το κάτι παραπάνω όταν θα το χρειαζόταν ή κορυφαίος φωτογράφος για να έχει και πρωτότυπες λήψεις;
Αποφασίζω ότι τους έχει και τους δύο “κολλητούς” αλλά και πάλι δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένος!
Αν κέρδιζε και ένα ταξίδι σε έναν τουριστικό προορισμό;
Ναι! Νομίζω ότι είναι πολύ καλή ιδέα!
Τώρα το μόνο θέμα που έχω να λύσω, είναι αν θα πάρει μαζί της τον φωτογράφο για να έχει εκπληκτικά πλάνα ή τον γραφίστα που θα φτιάχνει τις φωτογραφίες να μοιάζουν με υπερπαραγωγές του Hollywood.
Μου ήρθε απότομα μια σκέψη της τελευταίας στιγμής! Λέτε να θέλει να πάει με το αγόρι της;
------------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: www.digilove.eu ------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ... See MoreSee Less
Learn More
Comment on Facebook
Είναι λίγα τα χρόνια που έχουμε αποκτήσει ψηφιακή εκδοχή και ακόμα πολλά πράγματα ίσως δεν τα έχουμε ξεκαθαρίσει εντελώς. Το κείμενο σε καμία περίπτωση δεν είχε σαν στόχο να αποτρέψει τον κόσμο από το να “ανεβάζει” φωτογραφίες...εξάλλου ζούμε στην εποχή της εικόνας... Ας μην εγκλωβιστούμε όμως μέσα σε αυτήν...
Πολύ ωραίο κείμενο! Αντικατοπτρίζει τέλεια την εποχή μας, την εποχή του φαίνεσθαι, όχι του είναι.
Έτσι γίνεται πολλές φορές...η απομόνωση από την πραγματικότητα... συντρίβει
τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα / τα ψεύτικα τα πρόσωπα... όλα μια ψεύτικη, κατάσταση ημιμάθειας, εφήμερης ευχαρίστησης κ.ο.κ. Καλησπέρα, Γιώργο!!! Ουσιαστική η προσέγγισή σου στο θέμα...❤️🙂
Θλιβερή κατάντια είναι αυτά που περιγράφονται, χωρίς να βγάζω κ τον εαυτό μου εντελώς απ έξω..
Αληθινά όσα λέει το κείμενο.Πολυ αναλυτικό και λεπτομερές χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη .
Ποσο σωστη τοποθέτηση και ποσο μα ποσο αληθινο.σκεφτομουνα κατι παρόμοιο... Υπεροχη γραφη.
Συμφωνω, η επιτυχια της ματαιοδοξιας, γινε για 1 λεπτο διασημος το ελεγε ο Αντι Γουορχωλ....
Ας μην ασχολούμαστε με φαινόμενα ναρκισσισμού αφού δεν μας αρέσουν . Τους δίνουμε αξία εκεί που δεν έχουν .
On to the point!
Ολογραμμα Καλημερα
🌷💕
View more comments
Ο Ηρόστρατος περνά επιτέλους στη λήθη ή αλλιώς το θαυμαστό μπαούλο του Φερνάντο Πεσσόα
Η ιστορία μας ξεκινά περίπου το 560 π.Χ. στην Έφεσο της Μικράς Ασίας. Κάπου εκεί οι αρχαίοι Έλληνες ξεκίνησαν να χτίζουν τον περίφημο ναό της Αρτέμιδος που κατάφεραν να ολοκληρώσουν περίπου 120 χρόνια μετά, κοντά στο 440 π.Χ
Το μεγαλείο του ναού της Αρτέμιδος ξεπερνούσε όλα τα υπόλοιπα μνημεία της εποχής και θεωρήθηκε ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου!
Χαρακτηριστική είναι η φράση που αποδίδεται στον Αντίπατρο τον Σιδώνιο:
“...Έχω δει τους μεγαλοπρεπείς Κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, το Άγαλμα του Ολυμπίου Διός, τον Κολοσσό της Ρόδου και τις Πυραμίδες της Αιγύπτου, όπως ακόμα και το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, αλλά όταν βλέπω τον ναό της Αρτέμιδος που αγγίζει τον ουρανό τα υπόλοιπα μνημεία χάνουν την λαμπρότητά τους. Εκτός από τον Όλυμπο, ο ήλιος δεν φάνηκε πουθενά αλλού τόσο μεγαλοπρεπής όσο εδώ..."
Όπως ήταν φυσικό ο ναός αποτέλεσε ένα μνημείο για το οποίο ήταν υπερήφανοι οι Έλληνες. Δυστυχώς 84 χρόνια μετά την ολοκλήρωση του θα καταστραφεί από πυρκαγιά!
Ο μύθος εδώ αναφέρει ότι την ίδια νύκτα της πυρκαγιάς, στις 21 Ιουλίου του 356 π.Χ., γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος.
Οι Έλληνες πικραμένοι αλλά και θυμωμένοι θα δώσουν μεγάλη βάση στην αναζήτηση του ενόχου και δεν θα αργήσουν να ανακαλύψουν πως υπεύθυνος για την πυρκαγιά είναι ένας σκλάβος που ονομαζόταν Ηρόστρατος.
Ο Ηρόστρατος θα υποστεί βασανισμό στον τροχό και στο τέλος θα παραδεχτεί την ενοχή του, προβάλλοντας ως λόγο για την πράξη του την επιθυμία να διαδοθεί το όνομά του σε όλον τον κόσμο!
Στην ομολογία του ο Ηρόστρατος προβάλλει το επιχείρημα ότι προτιμά την καταδίκη για την πράξη του παρά την λήθη και την ασημαντότητα.
Οι αρχαίοι Έλληνες θα καταδικάσουν τον Ηρόστρατο σε θάνατο και θα απαγορεύσουν τη μνεία του, τιμωρώντας ακόμη και με θάνατο όποιον απλά αναφέρει το όνομά του!
Στη συνέχεια θα αφαιρέσουν το όνομά του από τα επίσημα έγγραφα της πόλης, ώστε να φαίνεται ότι δεν έζησε ποτέ!
Ο Ηρόστρατος όμως, τελικά θα μείνει στην ιστορία, αφού κάποιοι δεν μπόρεσαν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Τραγική ειρωνεία είναι πως το όνομα του αρχιτέκτονα που κατασκεύασε το ναό χάθηκε στο πέρασμα του χρόνου.
Πολλά χρόνια αργότερα, 100 περίπου χρόνια από το σήμερα, ο Πορτογάλος συγγραφέας, Φερνάντο Πεσσόα θα γράψει ένα από τα σημαντικότερα έργα του, αποδίδοντας του τον τίτλο “ Ηρόστρατος -
Η αναζήτηση της αθανασίας”.
Στο έργο αυτό ο Πεσσόα καταπιάνεται κυρίως με το ζήτημα της υστεροφημίας. Αναφέρω ενδεικτικά μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
“...Η πίεση που ασκεί το γνωστό όνομα δεν σημαίνει ότι ο κριτικός θα θεωρήσει ένα ποίημα καλό ή μέτριο ανάλογα με το ποιος το υπογράφει. Αλλά θα δώσει ιδιαίτερη προσοχή, λέξη προς λέξη, στίχο προς στίχο, στο ποίημα ενός αναγνωρισμένου ποιητή• δεν θα κάνει όμως το ίδιο για κάποιον εντελώς άγνωστο...”
“...Οι ρεαλιστές κατορθώνουν μικρά πράγματα, οι ρομαντικοί μεγάλα. Πρέπει να είναι κανείς ρεαλιστής για να διευθύνει ένα εργοστάσιο. Πρέπει να είναι ρομαντικός για να διευθύνει
τον κόσμο. Ο ρεαλιστής είναι αυτός που ανακαλύπτει την πραγματικότητα ο ρομαντικός αυτός που τη δημιουργεί...”
“...Κινούμαστε με τρομακτική ταχύτητα από ένα σημείο όπου τίποτα δεν συμβαίνει προς ένα άλλο όπου τίποτα δεν μπορεί να συμβεί, και αυτό το αποκαλούμε «ο πυρετώδης ρυθμός
της σύγχρονης ζωής»...”
“...Όταν διαβάζουμε ένα ποίημα, οφείλουμε να κατανοήσουμε αυτό που λέει ο ποιητής, αλλά μπορούμε να αισθανθούμε ό,τι θέλουμε....”
“...Από τις συνέπειες, ακόμη απρόβλεπτες, της επιστήμης, θα προκύψουν νέα επαγγέλματα, ως επί το πλείστον διακοσμητικά και άχρηστα, τα οποία θα ταιριάζουν στην πλειονότητα των ανθρώπων...”
“...Τίποτα που αξίζει να εκφραστεί δεν μένει ποτέ ανέκφραστο κάτι τέτοιο είναι ενάντια στη φύση των πραγμάτων...”
Ο Πεσσόα γεννήθηκε στη Λισαβόνα το 1888 και πέθανε το 1935 διαλυμένος από το ποτό σε ηλικία μόλις 47 ετών. Στο σπίτι που ζούσε βρέθηκαν σε ένα μπαούλο, 27.453 ανέκδοτα χειρόγραφα, αρκετά από τα οποία ακόμη και ως σήμερα δεν έχουν εκδοθεί!
Όσο ζούσε είχε αποκτήσει την συνήθεια να δημιουργεί διαφορετικές προσωπικότητες με τις οποίες υπέγραφε τα γραπτά του, αλλά και έκανε κριτική σε γραπτά άλλων, ακόμα και στον εαυτό του!
Σήμερα υπολογίζεται ότι για να γράψει επινόησε 72 διαφορετικά alter ego, με τα οποία αποπειράθηκε να γράψει ως 72 διαφορετικά άτομα! (Με διαφορετικό στυλ, τρόπο αλλά και διαφορετικές απόψεις!)
“...Κανείς δεν θα έπρεπε να αφήσει πίσω του είκοσι διαφορετικά βιβλία αν δεν μπορεί να γράψει όπως είκοσι διαφορετικοί άνθρωποι. Τα έργα του Βικτόρ Ουγκώ καταλαμβάνουν πενήντα ογκώδεις τόμους, κάθε τόμος ωστόσο, κάθε σελίδα σχεδόν, περιέχει ολόκληρο τον Βικτόρ Ουγκώ. Οι υπόλοιπες σελίδες είναι απλώς άθροισμα σελίδων, όχι ιδιοφυΐας. Ο Ουγκώ δεν ήταν παραγωγικός, αλλά φλύαρος. Δεν αξιοποίησε τον χρόνο του ως ιδιοφυΐα, όσο κι αν τον αξιοποίησε ως συγγραφέας...” - Φερνάντο Πεσσόα
Ο Ηρόστρατος περνά επιτέλους στη λήθη (διήγημα)
Την περισσότερη ώρα στον Άδη, ο Ηρόστρατος την περνά συνδεδεμένος στο ίντερνετ. Αγαπημένη του συνήθεια να γκουγκλάρει το όνομά του και να ακολουθεί τις νέες πηγές, διαβάζοντας οτιδήποτε αναφέρεται σε εκείνον.
Δύο μεγάλες πυρκαγιές που είχαν ξεσπάσει σε δυο διαφορετικά σημεία του πλανήτη του έδιναν την ελπίδα ότι οι αναφορές σε εκείνον θα μπορούσαν να είναι αρκετές!
Λίγη ώρα αργότερα, εμφανώς απογοητευμένος έκλεισε τον υπολογιστή του και πήγε να συναντήσει τον Νέρωνα.
- Τελικά οι πράξεις μας, δεν παίζουν κανέναν ρόλο, μόνο η ερμηνεία που θα τους δώσει το κοινό.
- Μιλάς πάλι, σαν να βρισκόμαστε σε θεατρική σκηνή. Έχεις καταλάβει ότι δεν ασχολείται πια κανείς μαζί σου; Η αυλαία κατέβηκε οριστικά, του αποκρίθηκε ο Νέρωνας προσπαθώντας ταυτόχρονα να κουρδίσει την άρπα του
- Αν πιστέψω όσα λες, εσύ χωρίς να βάλεις καμιά φωτιά, επειδή απλά δεν την εμπόδισες να εξαπλωθεί έγινες συνώνυμο για την πυρομανία και μου έκλεψες λέξεις, χαρακτηρισμούς και μεταφορές που δικαιωματικά μου ανήκουν, είπε ο Ηρόστρατος λες και δεν είχε ακούσει κουβέντα από αυτά που του αποκρίθηκε ο Νέρωνας.
- Δεν αναζήτησα στις φλόγες την δόξα, αλλά την έμπνευση, αυτό που αποκαλείς εσύ κοινό με ταύτισε με τις φλόγες.
- Αυτό λέω και εγώ, αυτή η ταύτιση με αδικεί.
- Κατέβηκε σήμερα ένας έμπορος τέχνης, καινούργιος, πήγαινε να τον βρεις, ίσως αυτός να μπορεί να σου λύσει τις απορίες, του απάντησε ο Νέρωνας, γνωρίζοντας ότι μόνο έτσι θα μπορούσε να τον ξεφορτωθεί για την ώρα.
Λίγη ώρα αργότερα, ο Ηρόστρατος ήδη στέκεται στον προθάλαμο των αφίξεων του Άδη και προσπαθεί να αναγνωρίσει τον έμπορο ανάμεσα σε δεκάδες άλλους. Θα τον βρει τελικά, ακόμα ταλαιπωρημένο να κρατά στο χέρι μια μισό-καμένη κορνίζα που λογικά πρέπει να αποτελούσε μέρος από πίνακα που κάηκε.
- Δεν μπορώ να καταλάβω την εποχή σας. Γιατί αυτή που κάνουν τέχνη σήμερα δεν ασχολούνται μαζί μου;
- Πολύ φοβάμαι ότι το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο στις μέρες μας, κύριε...του απάντησε ο έμπορος κάνοντας μια παύση και περιμένοντας.
- Ξέχασα, συγγνώμη, συνεχώς ξεχνάω ότι έχει περάσει η εποχή όπου όλοι με αναγνώριζαν και το να συστηθώ ήταν μάταιο. Ηρόστρατος ονομάζομαι! Θέλετε να γίνεται πιο συγκεκριμένος;
- Η φήμη σήμερα δεν εξαρτάται πια από τις πράξεις σου! Με την είσοδο της τηλεόρασης και ακόμα περισσότερο, αργότερα με την είσοδο του ίντερνετ, όλο και περισσότερο η διασημότητα εξαρτάται από αυτό που είσαι και κυρίως από αυτό που προβάλλεις!
- Αδυνατώ να σας παρακολουθήσω του αποκρίθηκε σχεδόν εξαντλημένα ο Ηρόστρατος!
- Σήμερα, γίνεται διάσημος κανείς απλά με τον να υπάρχει, όταν καταφέρνει να το προβάλλει με τον σωστό τρόπο! Η διασημότητα ακολουθεί πια τον καθημερινό τρόπο ζωής μας και αυτός είναι εδώ και καιρό απαλλαγμένος από μεταφυσικές ανησυχίες. Σήμερα προβάλλουμε την ζωή που ζούμε, αυτή έχει αξία.
Ο Ηρόστρατος μουρμούρισε ένα ευχαριστώ και αποχώρησε. Στο σπίτι που γύρισε, άνοιξε και πάλι τον υπολογιστή. Πληκτρολόγησε και πάλι το όνομά του στο Google και πάνω πάνω βρήκε ένα καινούργιο κείμενο που είχε τίτλο:
“...Ο Ηρόστρατος περνά επιτέλους στη λήθη ή αλλιώς το θαυμαστό μπαούλο του Φερνάντο Πεσσόα...”
ξεκίνησε να διαβάζει...
-----------------------------------------------------
All in – Multitasking Μυθιστόρημα
(Νέα Κυκλοφορία! Νοέμβριος 2020)
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/ &
και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία.
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
-----------------------------------------------------
All in! (Μια μικρή παρουσίαση)
Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο!
Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις.
Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In!
Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα".
Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση;
Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο.
Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα!
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Learn More
Comment on Facebook
Εξαιρετικη αναρτηση,ευχαριστιες!
Θεώρησα ...εγωϊστικό να το απολαύσω μόνος, οπότε και το μοιράστηκα με πολλούς, κοινοποιώντας το μόλις!😎
Εξαιρετικό ..
❗🌹 Geoge (Εφέσιος που πυρπόλησε τον εν Εφέσω ναό της θεάς Αρτέμιδος γιά να μείνει Αθάνατος στην Ιστορία) el.
Ειναι η γραφή σου πολυ κοντα στον ψυχισμό του αναγνώστη ,αυτο κ το μυστικό της απολυτης κατανόησης κ εν κατακλειδι της απολαυσης των κειμένων ! Καλησπερα Γιωργο ,να σε βλεπουμε !!!!!
Διαβάζω τα κείμενα σου και με ταξιδεύουν .... Έχεις το ταλέντο να μας συνεπαίρνεις ..... θέλω πολύ να διαβάσω ένα βιβλίο σου
Νομιζω υπαρχει καποιο λαθος. Ο Ηροστρατος εκαψε το Μαυσωλειο της Αλικαρνασσου που βρισκεται πιο κατω απο την Εφεσο...
Όλα σου ωραία
Τελειο 🌷🌷🌷
Saiint Kaniou
Ο ναός της Αρτέμιδος στο φως...!!! Ονόματα που χάθηκαν καταδικασμένα... Κι ο Ηρόστρατος να προτιμά την καταδίκη, παρά τη λήθη... Και φτάνουμε στο σήμερα, της λήθης και της αντίστασης...!
View more comments
Ένα όνειρο για τον παράδεισο ή μήπως για μια βιβλιοθήκη;
“... ενώ κοιμόμαστε εδώ, είμαστε ξύπνιοι αλλού, κι έτσι, κάθε άνθρωπος είναι δύο άνθρωποι...” - Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Μόλις είχα τελειώσει τα “Άπαντα” του Μπόρχες, ενώ μερικές εβδομάδες πιο πριν είχα διαβάσει την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου. Ήταν τόσες οι αναφορές του Μπόρχες στον Οδυσσέα που προσπάθησα να βρω να γράψω κάτι που θα τους συσχέτιζε. Δεν έμεινα ικανοποιημένος από καμία ιδέα που είχα και έτσι το εγκατέλειψα, προσωρινά τουλάχιστον.
Το βράδυ βγήκα για φαγητό και η συζήτηση κάποια στιγμή περιστράφηκε γύρω από τον Έκο. Ένας φίλος ανέφερε ότι ο Έκο χρησιμοποιούσε σαν πηγή έμπνευσης τον Μπόρχες και ότι ακόμα και τον τυφλό βιβλιοθηκάριο στο μυθιστόρημα του “ Το όνομα του Ρόδου” τον είχε ονομάσει Χόρχε ντε Μπούργκος ως έμμεση αναφορά στον Μπόρχες!
Γύρισα σπίτι και προσπάθησα να συσχετίσω τις νέες πληροφορίες που είχα με αυτά που είχα διαβάσει τις προηγούμενες εβδομάδες, αλλά και πάλι δεν κατάφερα να σκεφτώ κάτι που θα άξιζε να γραφτεί.
Έπεσα για ύπνο εξαντλημένος.
Στο όνειρο μου, βρέθηκα μέσα σε ένα τεράστιο αρχαίο Ελληνικό κτήριο, εξάγωνου σχήματος, που στο κέντρο του υπήρχαν μεγάλου μεγέθους κυκλικά ανοίγματα τα οποία χρησίμευαν ως αεραγωγοί.
Ξεκίνησα να τον περπατάω, χωρίς να συναντάω ανθρώπους, έχοντας όμως την ακαθόριστη εντύπωση ότι με παρακολουθούν! Μετά από αρκετή ώρα και αφού συνέχιζα να περπατώ χωρίς να μπορώ να βρω κάποια έξοδο, μου φάνηκε ότι διέκρινα ένα ίσκιο πίσω μου να με ακολουθεί. Σταμάτησα έντρομος και γυρνώντας πίσω απευθύνθηκα στον άγνωστο:
- Ποιος είναι; Έλα έξω σε είδα!
- Ο Μελησιγένης είμαι, αποκρίθηκε ο άγνωστος και μια σιλουέτα αναδύθηκε από τα σκοτάδια.
- Μπορείς να με βοηθήσεις να βγω;
- Από που;
- Από το κτήριο! Περπατάω ώρες και μοιάζει άπειρο!
- Από το κτήριο θα βγεις όταν θα είσαι έτοιμος! Που θες να επιστρέψεις;
Ήμουν έτοιμος να απαντήσω σπίτι μου, όταν πρόσεξα τον ξένο λίγο καλύτερα και διαπίστωσα ότι ήταν ντυμένος όπως οι αρχαίοι Έλληνες, αφού φόραγε ένα φθαρμένο χιτώνιο. Αυτό που μου έκανε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι ήταν τυφλός. Άρχισα να υποψιάζομαι ότι γνωρίζω αυτόν τον παράξενο συνομιλητή μου!
- Μελησιγένης είπες; Μήπως αργότερα απέκτησες και δεύτερο όνομα; ήταν η σειρά μου να του απευθυνθώ, αγνοώντας εντελώς τον διάλογο που είχαμε ξεκινήσει!
- Φυσικά! Στην ιστορία πέρασα με το όνομα Όμηρος!
- Που βρίσκομαι; Έχω πεθάνει; ρώτησα όλο αγωνία
- Ηρέμησε, απλά ονειρεύεσαι μου απάντησε και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του.
- Οπότε και τον διάλογο αυτόν τον φαντάζομαι και το μόνο που έχω να κάνω είναι να ξυπνήσω; τον ρώτησα κάπως δύσπιστα.
- Δεν είναι τόσο απλό, ποτέ δεν είναι!
- Ξέρεις μάλλον σε ονειρεύομαι... γιατί διάβασα πρόσφατα τα βιβλία σου, του αποκρίθηκα με την σειρά μου.
- Πως σου φάνηκαν;
- Ήθελα να σε ρωτήσω, ο Οδυσσέας σου, έκανε σεξ χωρίς να το θέλει; Έχω την εντύπωση ότι προσπαθείς να τον αθωώσεις για τις απιστίες του!
- Εγώ πάλι έχω την εντύπωση ότι με διάβασες όπως ήθελες...αλλά έτσι κάνουν όλοι, δεν αποτελείς εξαίρεση. Για μένα μετρά μόνο ο νόστος της επιστροφής, το ότι ο ήρωας μου επιθυμούσε όσο τίποτε στον κόσμο να γυρίσει στην πατρίδα του και για αυτήν την επιστροφή αρνήθηκε ακόμα και την αθανασία.
- Ναι αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.
- Εξάλλου να σου θυμίσω ότι ακόμα και την “Ωραία Ελένη”, την έκρινα από την επιθυμία της να γυρίσει στον άντρα της και να ζήσει στο πλάι του, από την στιγμή που το πεθύμησε πραγματικά, το παρελθόν της διαγράφηκε!
- Αυτό δεν το είχα σκεφτεί! Έχεις δίκιο, δικαιολογείς και συγχωρείς και αυτή την απιστία!
- Γιατί δεν το βλέπω σαν απιστία, για αυτό μπορώ να είμαι γενναιόδωρος. Το παρόν είναι αυτό που μας σφραγίζει αδιάκοπα!
Αφού τέλειωσε την φράση του, είδα αποσβολωμένος την σιλουέτα του να χάνεται μέσα σε κάποιο δωμάτιο του κτηρίου και όσο και να τον έψαξα δεν τον βρήκα πάλι.
Ήθελα να τον ρωτήσω ακόμα για την μετενσάρκωση, αν γνώριζε κάποιον Έλληνα μαθηματικό ή ίσως κάποιον Αργεντινό βιβλιοθηκάριο, αλλά η ευκαιρία είχε χαθεί μάλλον οριστικά!
Συνέχισα να ψάχνω αυτόν τον άπειρο χώρο, μέσα στον οποίο είχα βρεθεί. Μετά από πολλές ώρες περπάτημα και αφού είχα σχεδόν απελπιστεί βρέθηκα εντελώς ξαφνικά μπροστά σε μία πόρτα!
Την άνοιξα και διαπίστωσα ότι οδηγούσε σε μια βιβλιοθήκη. Ο χώρος είχε και εδώ εξαγωνικό σχήμα και έμοιαζε σε διαρρύθμιση με αυτόν από τον οποίο είχα μόλις φύγει.
Εδώ ο κάθε τοίχος είχε πέντε ερμάρια, κάθε ερμάριο χώραγε 32 βιβλία ομοιόμορφου σχήματος, κάθε βιβλίο είχε 410 σελίδες, κάθε σελίδα 40 στίχους, κάθε στίχος γύρω στα 80 μαύρα στοιχεία!
Μου πήρε αρκετή ώρα να συνέλθω, θαυμασμός αλλά και φόβος για αυτό το θαύμα που αντίκριζα, ήταν τα κυριότερα συναισθήματα που διαδέχονταν το ένα το άλλο!
Άρχισα να εξερευνώ το άπειρο αυτό σύμπαν από βιβλία! Η γνώση ολόκληρης της ανθρωπότητας σε ένα μόνο σημείο σκέφτηκα!
Κάποια στιγμή έφτασα μπροστά από μια επιγραφή που σε Ελληνικά έγραφε: “... Έχεις την δυνατότητα να διαλέξεις μόνο ένα βιβλίο, διάλεξε προσεκτικά ποιο θα ανοίξεις...”
Άρχισα να παρατηρώ τα βιβλία που ήταν πίσω από την επιγραφή. Σχεδόν όλοι οι τίτλοι μου ήταν άγνωστοι και σε γλώσσες που δεν ήξερα! Κάποια στιγμή το μάτι μου έπεσε πάνω στο “Όνομα του Ρόδου” μεταφρασμένο στα Ελληνικά και χωρίς να το σκεφτώ περισσότερο το άνοιξα και ξεκίνησα να το ξεφυλλίζω.
Ενώ δεν είχα ούτε ένα λεπτό που είχα ξεκινήσει να ξεφυλλίζω το βιβλίο, ένιωσα πίσω από την πλάτη μου την παρουσία ενός ανθρώπου. Γύρισα και αντίκρισα ένα τυφλό βιβλιοθηκάριο να με παρατηρεί!
Πιο προετοιμασμένος από πριν, του απευθύνθηκα πρώτος:
- O Χόρχε ντε Μπούργκος;
- Μπορείς να με αποκαλέσεις και έτσι αν θες.
- Γιατί απαντάς και σε άλλα ονόματα;
- Σε όλα!
- Τώρα μιλάω με τον Έκο ή τον Μπόρχες;
- Τι χαζή ερώτηση! Είσαι μέσα στο “Όνομα του Ρόδου”, όχι σε κάποιο βιβλίο του Μπόρχες!
- Έχεις δίκιο, απάντησα ντροπιασμένος.
Αυτό το όνειρο γίνεται όλο και πιο περίεργο σκέφτηκα.
- Ξέρεις πάντα ήθελα να σε ρωτήσω, του είπα και άφησα μια μικρή παύση να αφήσει να εννοηθεί ότι διστάζω...
- Ελεύθερα! Ότι θες!
- Τι γνώμη έχεις για τον Μπράουν;
- Τι έχετε πάθει όλοι, με αυτό το θέμα! Εσύ δεν έγραψες κάπου ότι το βιβλίο του ήταν “...Το εκκρεμές του Φουκώ” for dummies!...” Μ' άρεσε αυτό, αλλά ακόμα πιο σωστό θα ήταν να έγραφες ότι ο Μπράουν θα μπορούσε να είναι κάποιος ήρωας του βιβλίου μου, γιατί πήρε στα σοβαρά όλα όσα εγώ αποδόμησα στο “Εκκρεμές”!
- Δηλαδή δεν σε πείραξε που σε αντέγραψε;
- Δεν μπορεί κανείς να σε αντιγράψει γιατί ότι γράφουμε έχει ήδη γραφτεί!
- Αυτό μοιάζει με ατάκα του Μπόρχες του απάντησα χαμογελώντας!
Αυτή ήταν και η τελευταία πρόταση που πρόλαβα να του απευθύνω, αφού αμέσως μετά χάθηκε ανάμεσα στα βιβλία και δεν τον βρήκα ξανά.
Ξεφύλλισα λίγο ακόμα το βιβλίο μου και αφού τίποτε άλλο σημαντικό δεν συνέβη, το έβαλα πίσω στη θέση του και ξεκίνησα να περπατώ στη βιβλιοθήκη, σίγουρος ότι έχω ακόμα μια συνάντηση να κάνω πριν φύγω.
Μετά από αρκετή ώρα τον βρήκα να κρατάει στα χέρια του ένα βιβλίο. Μίλησε πρώτος.
- Πάντα φανταζόμουν τον παράδεισο σαν ένα είδος βιβλιοθήκης.
- Ναι, αλλά δεν είναι σκληρό για σένα να είσαι ανάμεσα σε όλα τα βιβλία και να μην μπορείς να διαβάσεις, επειδή είσαι τυφλός;
- Γιατί με ψάχνεις; έκανε σαν να μην άκουσε το σχόλιο μου!
- Ήθελα να σε ρωτήσω αν είναι δόκιμο να γράψω μια περίληψη για σένα; Λες να μπορώ να χωρέσω όλο τον Μπόρχες σε μερικές σελίδες;
- Γράφεις και εσύ; με ρώτησε, χωρίς να φανεί ίχνος δυσαρέσκειας στο πρόσωπο του.
Σκέφτηκα ότι ήταν η ευκαιρία μου να τον εντυπωσιάσω!
- Ξέρεις Χόρχε χρησιμοποιώ μια καινούργιο τεχνική, την έχω ονομάσει multitasking μυθιστόρημα. Μέσα στην ιστορία, η οποία δεν εξελίσσεται σε γραμμικό χρόνο, “παρεμβάλλω” άλλες ιστορίες, προσπαθώντας να δώσω μια multitasking εμπειρία στον αναγνώστη.
- Δηλαδή που διαφέρει από την τεχνική που χρησιμοποιούσε ο Όμηρος;
Έμεινα αποσβολωμένος! Λες να αντιγράφω τον πιο παλιό τρόπο γραψίματος και να τον παρουσιάζω σαν κάτι καινούργιο; Για κάποιο ανεξήγητο λόγο είχα θυμώσει με τον συνομιλητή μου και θέλησα να του ανταποδώσω.
- Ξέρεις αυτή η βιβλιοθήκη που ονειρεύτηκες, που ήταν άπειρη και περιέκλειε όλη την ανθρώπινη γνώση, στην εποχή μας συρρικνώθηκε τόσο ώστε να χωράει σε κάθε προσωπικό υπολογιστή!
- Το γνωρίζω! Έχουμε και εδώ google!
- Ναι αλλά τελικά η γνώση μας είναι αδιάφορη, είναι ένα βάρος που δεν είμαστε σε θέση να σηκώσουμε! Δεν το είχες προβλέψει αυτό, ακόμα και αν η απόκτηση της δεν είναι πια αδύνατη όπως στη βιβλιοθήκη σου...
- Αυτή η καινούργια βιβλιοθήκη περιέχει άπειρα δεδομένα που κάνει την αξιολόγηση για το ποια είναι σημαντικά και ποια όχι, αδύνατη, πάλι στον ίδιο δρόμο γυρίσατε!
- Δεν το είχα σκεφτεί έτσι!
- Θα το σκεφτείς στο μέλλον...Μην ξεχνάς ότι “...Η ζωή είναι ένα όνειρο που βλέπει ο Θεός...” και εσύ είναι ώρα να ξυπνήσεις.
Ξύπνησα ιδρωμένος!
Ακόμα το καλοκαίρι είχε δρόμο μπροστά του και έκανε αφόρητη ζέστη. Προσπάθησα να κοιτάξω την ώρα, δεν έβλεπα καθαρά, όλα τα έβλεπα θολά! Ευτυχώς που στην δική μου περίπτωση αυτό λύνεται με ένα ζευγάρι γυαλιά που θα φορέσω σε λίγο...
------------------------------------------------------------
Αφιερωμένο στη Μαρούλα, στον Όλιβερ και στη Χριστίνα, μιας και αυτό το κείμενο γεννήθηκε μέσα από τις συζητήσεις μας!
------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------
All in – Multitasking Μυθιστόρημα
(Νέα Κυκλοφορία! Νοέμβριος 2020)
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/ &
και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία.
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
-----------------------------------------------------
All in! (Μια μικρή παρουσίαση)
Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο!
Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις.
Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In!
Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα".
Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση;
Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο.
Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα!
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ!!
Εξαιρετικό!!!
Εξαιρετικο!
Πολύ ενδιαφέρον!!!
Υπέροχο κείμενο...όντως ότι γράφουμε έχει γραφεί...και συνεχίζει να γράφει στη συνείδηση μας!!!!
Εκπληκτικό! Απολαυστικό! Συγχαρητήρια!!! Το οικείο και λεπτό χιούμορ εξελιγμένο, όπως και η θεματολογία και ο τρόπος γραφής!!!
Τέλειο ....Συγχαρητήρια !!!! με συνεπήρε η γραφή σας 💗💗
Τελικά υπάρχει άλλος εαυτός; ή είναι κάποιος Άλλος πού ζεί στόν Εαυτό μας;.!!.
Νομίζω πως θες διακοπες στη πανεμορφη χωρα των αγραμματων. Διαφορετικά αναγκαστικη αποχή από τα πολλα βιβλία :)
Στο παρόν έχει σημασία τι κάνουμε,σοφός ο ΄Ομηρος
Υπεροχο
Πολυ μου αρεσε!!!
Πολυ ωραιο και ενδιαφέρον κείμενο.
Τέλειο....
Ωραίο κείμενο
Ωραίο κείμενο! Υπέροχος τρόπος γραφής!
Ευχάριστο, απολαυστικό, με λεπτό χιούμορ... πράγματι το παρόν έχεις σημασία, ότι γράφεται έχει ξαναγραφει, ότι πούμε και καμαρώνουμε κάπου κάποτε έχει λεχθεί...
Εξαιρετικό!
Έυφυες διορατικο πνευματική ευφορία........ Όλα με νόημα....!!!!!!!
Συγχαρητήρια ,μας κάνατε συνταξιδιώτες σας !
View more comments
Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών ή αλλιώς Six-Day war των Colonel Bagshot's
“...Tomorrow never comes until it's too late...” (Το αύριο δεν έρχεται, παρά μόνο όταν είναι ήδη αργά)
Στις αρχές τις δεκαετίες του 60, στο Λίβερπουλ της Αγγλίας , θα δημιουργηθεί μια ροκ μπάντα με το πρωτότυπο όνομα “Colonel Bagshot's Incredible Bucket Band” που αργότερα θα γίνει σκέτο “Colonel Bagshot's”.
Στις 5 Ιουνίου του 1967 το Ισραήλ θα εξαπολύσει επίθεση εναντίον της Αιγύπτου. Οι εχθροπραξίες γενικεύτηκαν και το Ισραήλ στράφηκε επίσης εναντίον της Συρίας και της Ιορδανίας.
Οι εχθροπραξίες έληξαν 6 μέρες αργότερα, στις 10 Ιουνίου του 1967, με θρίαμβο των Ισραηλινών, που είχαν καταφέρει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να τριπλασιάσουν τα εδάφη τους.
Σε αυτόν τον πόλεμο, οι απώλειες για τους Ισραηλινούς ανήλθαν σε 679 νεκρούς και 2.563 τραυματίες, ενώ οι Άραβες είχαν κατά προσέγγιση 21.000 νεκρούς και 45.000 τραυματίες.
Η πανωλεθρία των Αράβων τους στοιχειώνει ως σήμερα και είναι μια από τις πιο ντροπιαστικές σελίδες στην ιστορία τους.
Το 1971 η μπάντα “Colonel Bagshot's” που δεν τα έχει πάει καθόλου καλά ως τότε, θα κυκλοφορήσει το μοναδικό στούντιο άλμπουμ της, με τον τίτλο “Oh What a Lovely War”. Στο άλμπουμ αυτό θα συμπεριλάβει και το τραγούδι που έγραψε, εμπνευσμένο από τον πόλεμο των έξι ημερών, με τίτλο “Six-Day War”.
Η μπάντα τελικά δεν θα καταφέρει τίποτε σπουδαίο και θα διαλυθεί μερικά χρόνια μετά, αφού θα κυκλοφορήσει το 1973 ένα τελευταίο single.
Περίπου 30 χρόνια μετά το 2002, ο Αμερικάνος καλλιτέχνης της hip-hop DJ Shadow, θα διασκευάσει το τραγούδι, θα το κυκλοφορήσει πάλι και θα το κάνει τεράστια επιτυχία που θα φτάσει ως το Νο1 στα Αμερικάνικα charts!
Για το video clip του τραγουδιού, απευθύνεται στο αγαπημένο του σκηνοθέτη, Wong Kar-Wai και συμφωνούν στο να δημιουργήσουν κάτι σαν μικρού μήκους ταινία, βασιζόμενη στον στίχο του τραγουδιού:
"Tomorrow never comes until it's too late..." (Το αύριο δεν έρχεται, παρά μόνο όταν είναι ήδη αργά)
Έτσι το clip περιγράφει έναν άντρα που μόλις ανακάλυψε ότι η σύντροφος του υπήρξε άπιστη, προσπαθεί να καταστρέψει όλα όσα την θυμίζουν και να εξαφανίσει από παντού τα ίχνη της! Τελικά συνειδητοποιεί την ματαιότητα της προσπάθειας του, αφού αυτό που έχει γίνει δεν μπορεί να ξεγραφτεί...
Το clip τελειώνει με ένα ρητό του Bruce Lee:
“ ...The possession of anything begins in the mind...” (Η απόκτηση του οτιδήποτε ξεκινά από την σκέψη)
Το 2006 το τραγούδι του DJ Shadow θα συμπεριληφθεί στο soundtrack της ταινίας Fast & Furious - Tokyo Drift και θα κάνει για δεύτερη φορά επιτυχία.
Το 2018 ο Τούρκος παραγωγός και dj Mahmut Orhan σε συνεργασία με το παλιό μέλος των Colonel Bagshot's, τον Brian Farrel, θα κυκλοφορήσει μια νέα προσέγγιση του τραγουδιού, βγάζοντας ένα remix πιο κοντά στους ήχους της εποχής.
Το τραγούδι γίνεται αμέσως μεγάλη επιτυχία και στη χώρα μας παίζει παντού!
Το εκπληκτικό video clip που συνοδεύει το τραγούδι θα γυριστεί στο Mardin της Τουρκίας που βρίσκεται στα σύνορα με τη Συρία και η ατμόσφαιρα έχει κάτι το παραμυθένιο που παραπέμπει σε άλλες εποχές.
Ο μυστικισμός που υπάρχει στον ήχο του Mahmut Orhan συνδέεται άψογα με την εικόνα, έτσι ώστε ο θεατής να ταξιδέψει σε έναν παραμυθένιο μέρος και να αποδώσει τα δικά του νοήματα στον κάθε χαρακτήρα που συναντά.
Και πάλι αν εξαιρέσουμε μια έμμεση αναφορά που ίσως γίνεται μέσα από την τοποθεσία και αυτό το clip δεν συνδέεται με το αρχικό νόημα των στίχων:
Ain't it funny how men think (Δεν είναι αστείο το πως σκέφτονται οι άντρες)
They made the bomb, they are extinct (Δημιούργησαν την βόμβα και το είδος τους εξαφανίστηκε)
Its only Saturday (Είναι μόνο Σάββατο)
Tomorrow never comes until it's too late (Το αύριο δεν έρχεται, παρά μόνο όταν είναι ήδη αργά)
Όπως και να χει, το καταδικασμένο στη λήθη, αντιπολεμικό τραγούδι των Colonel Bagshot's, βρίσκεται και πάλι στην επικαιρότητα.
------------------------------------------------------------
Colonel Bagshot - Six Day War
www.youtube.com/watch?v=CP02PlLgJqc
DJ Shadow - Six Days
www.youtube.com/watch?v=eY-eyZuW_Uk
Mahmut Orhan & Colonel Bagshot - 6 Days
www.youtube.com/watch?v=A1NmCvuxQ3o
------------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
------------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Γνώριζα μόνο το remix!!! Εξαιρετικο κείμενο.😊
John Taramas ή αλλιώς πως να κερδίσετε το καζίνο
“...Τα πρώτα χρόνια που έπαιζα στα καζίνο δε με ωφέλησαν σε τίποτε άλλο από το να μάθω από τα λάθη μου. Σήμερα απλώς δείχνουν το πείσμα μου και την προσπάθειά μου.
Ακόμη έμαθα πως για να κερδίσει κάποιος πρέπει πρώτα να ξέρει να χάνει...”
Στην επαγγελματική κάρτα που διατηρεί εδώ και πολλά χρόνια περιγράφει τον εαυτό του ως “Επαγγελματίας Παίκτης Καζίνο”, από τον τύπο έχει χαρακτηριστεί ως ο θρύλος του Black-Jack ή αλλιώς ο Έλληνας που κέρδισε τα καζίνο, ενώ τον συγκρίνουν συνέχεια με τον Nick the Greek!
Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του περισσότερο επενδυτή, μιας και τοποθετεί τα χρήματα του (ως επένδυση) μόνο όταν οι πιθανότητες να πάρει περισσότερα είναι υπέρ του.
Γεννήθηκε στην Μελβούρνη το 1961 από Έλληνες γονείς. Οι γονείς του επέστρεψαν στην Ελλάδα το 1970 όταν εκείνος ήταν 9 χρονών και ως νέος έδειξε έντονη τάση προς τον αθλητισμό.
Στην αρχή θα θελήσει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το κολύμπι αλλά γρήγορα θα καταλάβει ότι δεν είναι σε θέση να κάνει πρωταθλητισμό και θα το εγκαταλείψει για να στραφεί στο ποδόσφαιρο. Λίγο αργότερα για τον ίδιο λόγο θα εγκαταλείψει και το ποδόσφαιρο.
Τα παραπάνω αθλήματα τα εγκατέλειπε κάθε φορά που ένιωθε ότι δεν θα καταφέρει σπουδαία πράγματα!
Τελικά θα αφοσιωθεί στον Μαραθώνιο όπου νιώθει ότι βρήκε το άθλημα που του ταιριάζει και στο οποίο μπορεί να πετύχει σπουδαίες επιδόσεις. Ένας τραυματισμός όμως θα κόψει την πορεία του και ο Taramas θα βρεθεί το 1986 σε ηλικία 25 χρονών, στην Ολλανδία.
Τα πρώτα 4 χρόνια στην Ολλανδία θα τα περάσει μέσα σε καζίνο και παράνομες λέσχες τζογάροντας σε όλα τα τυχερά παιχνίδια και φυσικά με χρηματικές απώλειες.
Το 1988 μαθαίνει για την τεχνική του μετρήματος καρτών και ο Έντουαρντ Θορπ γίνεται το ίνδαλμα του. Αρχίζει να διαβάζει με μανία όποιο βιβλίο σχετικό βρίσκει και αρχίζει να αφοσιώνεται στο Black-Jack.
Το 1990 είναι η πρώτη χρονιά που καταγράφει κέρδη από το Black-Jack! Η συνέχεια είναι καταιγιστική μιας και κερδίζει πάνω από 1 εκατομμύριο ευρώ μέχρι το 1994 όταν και επιστρέφει μόνιμα πια στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα η πορεία του είναι το ίδιο εντυπωσιακή και μέσα σε μια δεκαετία θα κερδίσει επιπλέον, περισσότερα από 1.5 εκατομμύρια ευρώ από το Black-Jack!
Την ίδια περίοδο θα γίνει διάσημος και ο τύπος της εποχής θα ασχοληθεί μαζί του γιατί ο John Taramas είναι ανεπιθύμητος από τα περισσότερα καζίνο της Ελλάδος. Εκείνα με διάφορες προφάσεις του απαγορεύουν την είσοδο με συνέπεια ο Taramas να στραφεί δικαστικώς εναντίον τους.
Ο τύπος της εποχής τον συγκρίνει συνέχεια με τον μυθικό Nick the Greek, παραλληλισμός που μπορεί να κολακεύει τον Taramas αλλά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Ο Nick the Greek υπήρξε η πιο εμβληματική φυσιογνωμία στον χώρο του τζόγου ένας παίκτης που κατάφερε να κάνει πολλές φορές μεγάλη περιουσία από τον τζόγο για να την χάσει στη συνέχεια! Ο John Taramas είναι μεθοδικός, επίμονος, πεισματάρης με μια απίστευτη εγκράτεια. Παίζει μόνο όταν ευνοείται από τις πιθανότητες και δεν μπαίνει ποτέ σε πειρασμό να προκαλέσει την τύχη του, στην οποία εξάλλου δεν πιστεύει!
Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του:
“...Ποτέ μου δεν υπήρξα τζογαδόρος. Ο τζογαδόρος παίζει γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες να χάσει είναι μεγαλύτερες από το να κερδίσει. Ύστερα από τόση μελέτη, οι πιθανότητες είναι υπέρ μου...”
Η επιτυχία του ήταν ότι είχε καταφέρει ένα τυχερό παιγνίδι όπως είναι το Black-Jack με την βοήθεια των βιβλίων και με το μέτρημα των φύλλων αλλά και την σκληρή και πολλές φορές υπεράνθρωπη αφοσίωση στον στόχο, να το μετατρέψει σε τεχνικό, όπου η ικανότητα και όχι η τύχη έκριναν το τελικό αποτέλεσμα!
Τα κέρδη για τον Tarama που ακολούθησαν, ήταν μόνο η επιβράβευση για την προσπάθεια του και η απόδειξη ότι τα είχε καταφέρει!
Το 2005 θα αναγκαστεί να σταματήσει να παίζει, γιατί όλα τα casino της χώρας εγκατέστησαν στο Black-Jack τις αυτόματες μηχανές ανακατέματος και το μέτρημα των φύλλων δεν ήταν πια εφικτό.
Ο John Taramas θα στραφεί στη συνέχεια στο μόνο “τυχερό παιγνίδι” που απέμεινε και υπό συνθήκες μπορεί να μετατραπεί σε τεχνικό, το poker.
Τεχνικό παιχνίδι, χαρακτηρίζεται εκείνο όπου ο παίκτης έχει αναπτύξει τέτοιες ικανότητες που επιδρούν (υπέρ του) στο κατά τα άλλα τυχερό παιχνίδι.
Η ρουλέτα για παράδειγμα δεν μετατρέπεται σε τεχνικό, παραμένει πάντα τυχερό και αυτό γιατί η οποιαδήποτε ικανότητα ενός ανθρώπου δεν μπορεί να επηρεάσει καθόλου το παιχνίδι.
Το πρώτο είδος παιχνιδιού poker, με το οποίο θα ασχοληθεί, είναι το Texas Holdem No Limit, στο οποίο γρήγορα καταφέρνει αξιοσημείωτες επιτυχίες. Το 2011 θα καταταγεί 3ος σε διεθνή τουρνουά που διεξάγεται στο Λουτράκι και θα κερδίσει 135.000 ευρώ. Ως σήμερα τα συνολικά του κέρδη από τουρνουά ξεπερνούν τις 300.000 ευρώ!
Το τελευταίο διάστημα ασχολείται και με το Pot Limit Omaha που φαίνεται να ταιριάζει περισσότερο στον χαρακτήρα του αλλά και να είναι και πιο κοντά στη φιλοσοφία του Black-Jack!
Αν θα καταφέρει να διακριθεί και να πετύχει σπουδαία πράγματα μόνο ο χρόνος θα το δείξει, το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσει με θρησκευτική αφοσίωση να πετύχει τον στόχο του!
Ας κλείσουμε, όπως ξεκινήσαμε, με κάτι που έχει δηλώσει ο ίδιος:
“...Κάθε μορφή τυχερού παιχνιδιού αποτελεί τζόγο και κατ’ επέκταση μπορεί να προκαλέσει εξάρτηση.
Προσωπικά δεν το προτείνω, μπορώ να το δεχτώ μόνο ως διασκέδαση όπως και τα υπόλοιπα παιχνίδια του καζίνου, το οποίο είναι ένας χώρος που χρειάζεται πάρα πολύ προσοχή.
Οι μπίλιες και οι τράπουλες δεν έχουν καρδιά, δεν λυπούνται και το καζίνο δεν είναι τόπος εξοικονόμησης χρημάτων, είναι τόπος διασκέδασης. Ακριβής διασκέδασης. Αυτό συνεπάγεται ότι παίζουμε αποκλειστικά με το περίσσευμά μας.
Είναι πολύ σημαντικό ο παίκτης να γνωρίζει ότι η πιθανότητα να χάσει είναι μεγαλύτερη από την πιθανότητα να κερδίσει, κάτι που ισχύει για όλα τα τυχερά παιχνίδια...”
------------------------------------------------------------
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, μέρος από το νέο μου μυθιστόρημα “All In”, στο οποίο ως συγγραφέας επιλέγομαι να αποφασίσω μεταξύ 4 ατόμων για το ποιος είναι πιο εθισμένος στον τζόγο. Τις ίδιες ερωτήσεις που κάνω στους “ήρωες” μου, έκρινα ότι θα είχε ενδιαφέρον να απαντήσει και ένα πραγματικό πρόσωπο (John Taramas). Η συνέχεια στο βιβλίο, όταν κυκλοφορήσει.
------------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/ όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου. ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Μερικές επισημάνσεις που κρίνω απαραίτητες. - Η τεχνική του μετρήματος καρτών στο Black-Jack είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι μπορεί να γυρίσει τις πιθανότητες του παιχνιδιού υπέρ του παίκτη. Ο Έντουαρντ Θορπ πριν γράψει το βιβλίο του “Beat the dealer” το είχε δοκιμάσει κι ο ίδιος στην πράξη. Γνωστή είναι επίσης και η παρέα του Μ.Ι.Τ. (MIT Blackjack Team) που στην πραγματική ιστορία τους βασίστηκε η ταινία με τον Kevin Spacey “21”. - Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση, ότι ο John Taramas όσο έπαιζε Black-Jack, ότι ήταν με οποιονδήποτε τρόπο συνεργάτης των καζίνο. Στο βιβλίο του αναφέρεται πολλές φορές ότι αισθανόταν πόλεμο από αυτά, που ξεκινούσε από τον παρκαδόρο μέχρι τον υπάλληλο καθαριότητας. - Έτσι εξηγείται και ίσως κάποια στάση, απέναντι σε υπαλλήλους, που έχουν αναφέρει εδώ ότι δεν ήταν και τόσο ευγενικός. Το να μπορεί κάποιον να αντέξει αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο, το θεωρεί στο βιβλίο του, πιο σημαντική ικανότητα από το μέτρημα, αν θέλεις να πετύχεις στο Black-Jack. (Επίσης αναφέρω μόνο ενδεικτικά ότι είχε επί 8 χρόνια απαγόρευση εισόδου στο Casino Porto-Rio) - Ο τίτλος που έχω χρησιμοποιήσει είναι παραπλανητικός...Ο μόνος τρόπος να κερδίσεις το καζίνο είναι να μην παίζεις εναντίον του... Το λέει και ο Taramas που με τα λόγια του κλείνω το κείμενο, το επισήμαναν και εδώ σε σχόλια παίκτες, πραγματικοί γνώστες του αντικειμένου. Αν είσαι ο 1/5000 που θα τα καταφέρει μιλάμε μόνο για την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα...
Μονο όσοι εχουν ίδια άποψη των καζίνο ,και βασικα καθαρό μυαλό και κρίση, μπορούν να εχουν άποψη για τον Γιάννη. Ποσο δε μαλλον εαν παίξανε μαζι του. Διαφωνώ για την έννοια αβαντάδορος που του προσάπτει ο φιλος. Εχω θεση περί αυτου χωρις να την αναλύσω εδω. Το μονο που θα αναφέρω, ειναι οτι το Regency Θεσσαλονίκης, ειναι απο τα ελάχιστα... ισως το μοναδικό που τον...< κέρδισε> οχι παικτικα ,αλλα με αλλους τρόπους ,που δεν ειναι η ωρα να αναφερθούμε....
Επίσης πάντα συνοδευόταν ο κος Τάραμας από παρέα, ποτέ δεν «μετρούσε» μόνος του, άλλος πρόσεχε τους άσους, άλλος γενικά τα μεγάλα φύλλα, πάντα υπήρχαν 4-5 ζεύγη ματιών στο τραπέζι. Δεν θυμάμαι εγώ σαν ντίλερ να πήρα ποτέ φιλοδώρημα από το τραπέζι του και όπως είπαν και παραπάνω η συμπεριφορά του δεν ήταν και η καλύτερη, υπάρχουν παίχτες που έχουν χάσει περιουσίες ολόκληρες και είχαν/έχουν καλύτερη συμπεριφορά απέναντι στο παιδί που απλώς δουλεύει μοιράζοντας φύλλα και βγάζει το ψωμί του.
Ego ksero oti exasa 3 ores apo tin praxtiki mou simera (pou diavazo kai lino askiseis plo (Pot limit omaha) 4-6 ores tin imera sin tin praxtiki ta teleutaia 2 xronia)oste na apanto sto fb kai skeftome pali...gia skepsou meta apo 2-4 akomi xronia-apo simera- skliris douleias sto PLO na ta katafero (ean ta katafero)kai to 2022 i 2024 pali na apanto stous kakoitheis sto fb oti ta lefta ta evgala apo to vivlio pou egrapsa gia to PLO (kai oxi apo ta cash games pou paizo) i me tous voithous pou eixa...........tha mou peis afou eimai xazos...kai asxoloume...tha apantiso: theoro pos einai tromera adiko na se sikofantoune me asistola psemata kai sinexomenes anakrivies.
An itan etsi eukolo tha to eixan mathei kai oi sigenis mou kai oi anthropoi pou agapo. Den einai katholou eukolo -peripou 1 stous 1000 eos 5000 -pou prospathoun to katafernoun. Na eisai kala pantos alla den einai etsi. Den mathaineis apo ena vivlio toso eukola theli para poli epimoni, peitharxia, afosiosi,polixroni eksaskisi,empeiria, kai alla para polla.
Στο ποκερ όμως με spr 5-10 στο φλοπ (deepstack poker) είτε plo είτε NLH καμιά άσκηση δεν είναι εύκολη και ίδια,υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες που πρέπει να λαμβάνεις υπόψιν σου από ranges,potitiοn, ψυχοσύνθεση αντιπάλων,implied odds και 1002 άλλα, στο τέλος ομως πρέπει να πάρεις τη σωστή απόφαση η να οδηγήσεις τον αντίπαλο σου στη λάθος.
Μα δεν μπορώ να καταλάβω ρε Γιάνη γιατι μπαίνεις στην διαδικασία και απαντάς.!! Ας λένε ο,τι θέλουν. Αφού γνωρίζεις οτι όσα δεν πιάνει η αλεπού , τα κάνει κρεμαστάρια . Ιδού η Ρόδος , ιδού και το πήδημα. Στα λόγια ειναι όλοι Ωνάσηδες. Ας πουν όσα εννοούν και στην πράξη. Άλλωστε όσον αφορα εσένα , έχεις αποδείξει με πράξεις τα όσα έχεις κάνει. Τωρα ειναι η σειρά των όσων έχουν διαφορετική γνώμη να το αποδείξουν. Περιμενουμε λοιπόν να γνωρίσουμε τον νέο Τάραμα. Καλοδεχούμενοι.!!
Έχω κάνει ένα DVD για την εφημερίδα Εσπρέσο. Ήμουν εγώ σε ένα κεφάλαιο και ο Ταραμαςν στο αλλο. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν είναι καλός παίχτης. Όποιος ξέρει από μπλακ Τζακ θα ξέρει ότι ο αριθμομνημων είναι μια μούφα και δεν ισχύει εδώ και δεκαετίες. Ο Ταραμας είναι ένας κράχτης Επειδή επίσημα απαγορεύετε η διαφημιση Καζινου. Οπότε ότι και να μας πει δεν ειναιβκαυε το σοβαρό και αξιόλογο
Εκτος απο τα 2.5m που εχεις αναφερει σχεδον 152000 φορες,στο ποκερ εχεις τελειωσει τα βιβλια;η at least να εχεις σταματησει να μας κανεις ρεζιλι με το να βγαζεις push/fold σκονακια στο ποκερ;;θέλω και αποδεικτικα στα 500κ profit ποκερικα...gt σαν fishgirl εισαι χαμενος
τις σφαλιαρες που εριχνε στα μαγουλακια του ακομα τις θυμαμαι ...εαν δεν ειχε την ομαδα απο πισω 4-5 ατομα να μετρανε αλλοι τα μικρα αλλοι τα μεγαλα και αλλοι τους ασσους θα σας ελεγα ποσο ταραμάς θα ητανε ...παντως αξεχαστος εκανα πρακτικες πανω του βαρδιες ολοκληρες ,παιζοντας τον γρηγορα ,ποιος αριθμομνημων και κουραφεξαλα ,σπιτι του ναι σε καζινο οχι
Xristos-ntina Velkidis-Tzaferi τις σφαλιαρες που εριχνε στα μαγουλακια του ακομα τις θυμαμαι ...εαν δεν ειχε την ομαδα απο πισω 4-5 ατομα να μετρανε αλλοι τα μικρα αλλοι τα μεγαλα και αλλοι τους ασσους θα σας ελεγα ποσο ταραμάς θα ητανε ...παντως αξεχαστος εκανα πρακτικες πανω του βαρδιες ολοκληρες ,παιζοντας τον γρηγορα ,ποιος αριθμομνημων και κουραφεξαλα ,σπιτι του ναι σε καζινο οχι Διαχείριση Μου αρέσει! · Απάντηση · 5 ημέρες Dimitris Kalaitzidis Dimitris Kalaitzidis Μαλωμένος με το φιλοδώρημα.. Διαχείριση Μου αρέσει! · Απάντηση · 5 ημέρες John Taramas John Taramas 100% asinartisies. Apisteuta oria psematos ilithiotitas kai asinartisias ntropi! Διαχείριση Μου αρέσει! · Απάντηση · 30 λεπ. Xristos-ntina Velkidis-Tzaferi Xristos-ntina Velkidis-Tzaferi σας καταλαβαινω οτι πρεπει να αμυνθειτε ,αλλα περι ηλιθιοτητας και ασυναρτυσιες αυτα σε αυτους που δεν σας ξερουν ,,,,,η ντροπη ειναι δικη σας γιατι παραμυθιαζετε τον κοσμο να αγοραζει τα βιβλια σας και σπρωχνετε την νεολαια σε ποκερ ιντερνετικα Διαχείριση Μου αρέσει! · Απάντηση · 1 λεπτό
kyrie john egw tha pairna to meros sas alla tankarete xwris eleos preflop sto 50-100 xwris ante opote kali tyxi !!
Εχω παιξει αρκετες φορες εναντιον του. Δεν ειναι και κανενας γουαου παικτης. Εχω παιξει με καλυτερους και παικτικα και προπαντων καλυτερους σε συμπεριφορα
Στο καζίνο όλοι έχουν νίκες αλλά στο τέλος νικά αυτός που σηκώνεται να παει ταμείο όταν κερδίζει.μόνο τα κορόιδα πεζουν μέχρι τέλος
Εξαιρετικο το κειμενο και ο κ.Ταραμας....μια ευγενικη προσωπικοτητα με συγκροτημενη σκεψη και λογο που σε κερδιζει αμεσως!!!!
Αβανταδόρος ήταν Τον είδα πολλές φορές και έπαιξα και δίπλα του Πληρωμένος και αυτός σίγουρα για να τσιμπάμε εμείς οι ;;;!!!
Χαρισματικό μυαλό που θεωρώ ότι θα μπορούσε να μεγαλουργλησει και σε άλλους τομείς. Ευγενής άνθρωπος με καθαρή σκέψη και ματιά....
Τρεις φορές παίξαμε μαζί .Δυο φορές έχασε και μια φορά κέρδισε . Ήταν ευγενέστατος και χαμογελαστός και στις δυο περιπτώσεις . Την φορά που κέρδισε μου έδωσε και tips
Σαχλαμάρες.... Από τα βιβλία κερδίζει όχι από το καζίνο... Τον έπαιξα και έκλεψε μετά
Ο Γιάννης είναι από τους πιο συμπαθητικούς παίκτες στα τραπεζια. Τον θαυμάζω για την υπομονή του και την εργατικότητα του. Κακό πράγμα η ζήλια...
Τον έχω δει πολλές φορές σε παιχνίδια η μπλόφα είναι το μεγαλύτερο ατού του!! εκεί που τον παίρνει βέβαια!!!!!!!!
Ποκερακι?Από τότε που οι μηχανές μοιράζουν καρτες χάλασε το μπλακ τζακ.Καλο βράδυ και καλά κέρδη σου εύχομαι!!!
Εγω παλι ξερω ενα πραγμα! Ο πινων ...μεθα & Ο παιζων ...χανει! Ολα τ αλλα ειναι ...θεωριες ονειρων ...παραλογου
Ο παιζον χάνει και ο πινον μεθα. .
View more comments
Ζορμπάς, ένα μυθιστόρημα, μια ταινία και ένα τραγούδι
Αλέξης Ζορμπάς, ο ήρωας που συνέδεσε το όνομά του με το πιο πολυδιαβασμένο Ελληνικό μυθιστόρημα, με μια από τις πιο πετυχημένες Ελληνικές ταινίες όλων των εποχών και φυσικά με την πιο αναγνωρισμένη μουσική του πλανήτη.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
***Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά (μυθιστόρημα)
Ζούμε μονάχα μια φορά, ο χρόνος μας πάνω στη γη... μια αστραπή...
Σε ένα φανταστικό ισοζύγιο είναι δύσκολη η διαχείριση του χρόνου. Ένας συγγραφέας πάντα θα αναρωτιέται αν χάνει την “πραγματική ζωή” κρυμμένος πίσω από τις σημειώσεις του, τα γραπτά του και τα βιβλία που διαβάζει.
Αντιγράφω από τον Καζαντζάκη:
“...Εσύ ακούς τα βιβλία, μα για βάλε στο νου σου ποιοι τα γράφουν! Πφ! Δάσκαλοι! Και τι καταλαβαίνουν οι δάσκαλοι από γυναίκες; Τον κακό τους τον καιρό!
- Γιατί δεν γράφεις η αφεντιά σου, Ζορμπά, να μας ξηγήσεις όλα τα μυστήρια του κόσμου;
- Γιατί; γιατί μαθές εγώ τα όλα τα μυστήρια που λες και δεν έχω καιρό. Πότε ο κόσμος, πότε η γυναίκα, πότε το κρασί, πότε το σαντούρι, και δεν έχω καιρό να πιάσω την παπαρδέλα αυτή, την πένα. Και έτσι ο κόσμος έπεσε στους καλαμαράδες. Όσοι ζουν τα μυστήρια δεν έχουν καιρό και όσοι έχουν καιρό, δε ζουν τα μυστήρια. Κατάλαβες;...”
“...Δεν μιλούσα. Ήξερα πως ο Ζορμπάς είχε δίκιο, το 'ξερα, μα δεν τολμούσα. Είχε πάρει στραβό δρόμο η ζωή μου, είχα καταντήσει εσωτερικό μονόλογο την επαφή μου με τους ανθρώπους. Είχα τόσο ξεπέσει, που αν ήταν να διαλέξω: να ερωτευτώ μια γυναίκα ή να διαβάσω ένα καλό βιβλίο για τον έρωτα, θα διάλεγα το βιβλίο...”
Ο Καζαντζάκης με τον Ζορμπά επιχειρεί να δημιουργήσει ένα Alter Ego που θα διαχειριζόταν την ζωή αλλιώς αν θα είχε μια δεύτερη ευκαιρία!
Οι διάλογοι που έχουν οι δύο ήρωες στο μυθιστόρημα φωτίζουν δυο διαφορετικούς δρόμους που και οι δυο μοιάζουν σωστοί.
“...Να ενεργείς σα να μην υπάρχει θάνατος και να ενεργείς έχοντας στο νου σου κάθε στιγμή το θάνατο...”
Μια αστραπή η ζωή αλλά προλαβαίνεις...προλαβαίνεις όμως μόνο αν διαλέξεις στρατόπεδο και αφοσιωθείς σε αυτό πληρώνοντας ταυτόχρονα το τίμημα να αναρωτιέσαι για αυτά που δεν θα γνωρίσεις.
Με αφορμή αυτή την φαινομενικά αταίριαστη φιλία ανάμεσα σε έναν άνθρωπο της δράσης και έναν διανοούμενο ο Καζαντζάκης βρίσκει το κατάλληλο έδαφος να αναλύσει όλα τα άλυτα μυστήρια της ζωής και να μας τα παρουσιάσει και από τις δύο πλευρές!
Ο θεός, ο θάνατος, η αθανασία, η ψυχή, η αποστολή του ανθρώπου στη γη, το νόημα της ζωής και η γυναίκα απασχολούν τους δύο ήρωες σε όλο το μυθιστόρημα. Τα πιο ωραία όμως κείμενα του βιβλίου είναι όταν ο συγγραφέας βρίσκει τον τρόπο και παρεμβάλει παραμύθια στις αφηγήσεις του.
Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε το 1946 και από τότε μετρά πάνω από 1000 διαφορετικές εκδόσεις, έχοντας μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου. Το 1954, στη Γαλλία, βραβεύεται ως το καλύτερο ξένο βιβλίο, ενώ έχει συμπεριληφθεί στα 100 σπουδαιότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών.
“...— Εγώ θέλω να μου πεις από πού ερχόμαστε και πού πάμε. Του λόγου σου τόσα χρόνια μαράζωσες απάνω στις Σολομωνικές· θα 'χεις στύψει δυο τρεις χιλιάδες οκάδες χαρτί· τι ζουμί έβγαλες;
Τόση αγωνία είχε η φωνή του Ζορμπά, που η πνοή μου κόπηκε· αχ, να μπορούσα να του 'δινα μιαν απόκριση!
Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση, μήτε η Αρετή, μήτε η Καλοσύνη, μήτε η Νίκη· μα κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος. Τι 'ναι πέρα από τον ιερό τρόμο; Ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να προχωρέσει.
— Δεν απαντάς; έκαμε ο Ζορμπάς με αγωνία.
Δοκίμασα να δώσω στο σύντροφό μου να καταλάβει τι είναι ο ιερός τρόμος:
— Είμαστε σκουληκάκια μικρά μικρά, Ζορμπά, αποκρίθηκα, απάνω σ' ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου. Το φυλλαράκι αυτό είναι η Γη μας· τ' άλλα φύλλα είναι τ' αστέρια που βλέπεις να κουνιούνται μέσα στη νύχτα. Σουρνόμαστε απάνω στο φυλλαράκι μας, και το ψαχουλεύουμε με λαχτάρα· τ' οσμιζόμαστε, μυρίζει, βρωμάει· το γευόμαστε, τρώγεται· το χτυπούμε, αντηχάει και φωνάζει σαν πράμα ζωντανό.
»Μερικοί άνθρωποι, οι πιο ατρόμητοι, φτάνουν ως την άκρα του φύλλου· από την άκρα αυτή σκύβουμε, με τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά ανοιχτά, κάτω στο χάος. Ανατριχιάζουμε. Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερό γκρεμό, ακούμε ανάρια ανάρια το θρό που κάνουν τ' άλλα φύλλα του γιγάντιου δέντρου, νιώθουμε το χυμό ν' ανεβαίνει από τις ρίζες του δέντρου και να φουσκώνει την καρδιά μας. Κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο, νογούμε σύγκορμα, σύψυχα, να μας κυριεύει τρόμος. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει...
Σταμάτησα. Ήθελα να πω: «Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η Ποίηση», μα ο Ζορμπάς δε θα καταλάβαινε και σώπασα.
— Τι αρχίζει; ρώτησε ο Ζορμπάς με λαχτάρα. Γιατί σταμάτησες;
— ... αρχίζει ο μεγάλος κίντυνος, Ζορμπά, είπα. Άλλοι ζαλίζουνται και παραμιλούν, άλλοι φοβούνται και μοχτούν να βρουν μιαν απάντηση, που να τους στυλώνει την καρδιά και λένε: «Θεός»· άλλοι κοιτάζουν από την άκρα του φύλλου το γκρεμό ήσυχα, παλικαρίσια και λένε: «Μου αρέσει».
Ο Ζορμπάς συλλογίστηκε κάμποση ώρα· βασανίζουνταν να καταλάβει.
— Εγώ, είπε τέλος, κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο· τον κοιτάζω και δε φοβούμαι· όμως και ποτέ, ποτέ δε λέω: Μου αρέσει. Όχι, δε μου αρέσει καθόλου! Δεν είμαι λεύτερος; Δεν υπογράφω!...”
***Zorba the Greek (Η ταινία 1964)
Η ταινία στην οποία ο Μιχάλης Κακογιάννης εκτός από την σκηνοθεσία, υπογράφει και το διασκευασμένο σενάριο και την παραγωγή θα κυκλοφορήσει σχεδόν 20 χρόνια μετά το βιβλίο και ενώ ο Ζορμπάς είναι ήδη παγκόσμια εκδοτική επιτυχία.
Τον ρόλο του Ζορμπά θα αναλάβει ο Anthony Quinn και η αλήθεια είναι ότι όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να φανταστώ τον Αλέξη Ζορμπά αλλιώς. Είναι τόσο καθηλωτικός ο Quinn στην ταινία αυτή που ο ρόλος θα τον στιγματίσει για πάντα!
Ιδιαίτερη αναφορά στην ταινία αξίζουν η Lila Kedrova που υποδύθηκε την Μαντάμ Ορτάνς και κέρδισε Όσκαρ Β' Γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της, αλλά και στον Σωτήρη Μουστάκα που ενσαρκώνει τέλεια τον ρόλο του τρελού του χωριού και στην Ειρήνη Παπά που παίζει την χήρα του χωριού που όλοι οι άντρες ποθούν και στο τέλος η ομορφιά της θα την καταδικάσει.
Η ταινία θα κερδίσει και 3 Όσκαρ ανάμεσα σε αυτά και αυτό του Βασίλη Φωτόπουλου για την καλλιτεχνική διεύθυνση, ενώ τόσο ο Quinn όσο και ο Κακογιάννης αν και υποψήφιοι δεν θα καταφέρουν να βραβευτούν. Το πιο αξιοπερίεργο από όλα, είναι ότι η μουσική της ταινίας δεν ήταν καν υποψήφια για Όσκαρ!
Η ταινία κλείνει με τον συγγραφέα να ζητάει από τον Ζορμπά να τον μάθει να χορεύει. Ο Κακογιάννης σε συνέντευξη του, όταν αναφέρθηκε στην περίφημη αυτή σκηνή του χορού είχε δηλώσει πως στάθηκε η αιτία να τσακωθούν άσχημα με τον Quinn ο οποίος δεν μπορούσε να μάθει τα βήματα και στα μακρινά πλάνα τελικά τον “ντουμπλάρει” ο ηθοποιός Τάκης Εμμανουήλ! Μια παραδοξότητα που γεννήθηκε μετά την τεράστια επιτυχία της ταινίας, ήταν το γεγονός, πως όπου και να πήγαινε ο Quinn του ζητούσαν να χορέψει συρτάκι, όπως στην ταινία!
***Βίος και πολιτεία της πιο γνωστής μελωδίας του κόσμου
Ο χορός σε όλο το μυθιστόρημα του Καζαντζάκη αλλά και στην ταινία του Κακογιάννη έχει σημαντικό ρόλο.
Ο χορός του Ζορμπά δεν είναι ένας ακόμα χορός, ενώνει το σώμα με την ψυχή και εκφράζει την κραυγή του ανθρώπου που αντιστέκεται απέναντι στην μοίρα του και στον θάνατο με γενναιότητα.
“...Εγώ, είπε τέλος, κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο· τον κοιτάζω και δε φοβούμαι· όμως και ποτέ, ποτέ δε λέω: Μου αρέσει. Όχι, δε μου αρέσει καθόλου! Δεν είμαι λεύτερος; Δεν υπογράφω!...”
Είναι η παράλογη αυτή αντίσταση απέναντι στο προκαθορισμένο που δεν μπορεί να νικηθεί, που τελικά τον μετατρέπει σε χορό της ζωής!
Το πόσο αριστουργηματικά κατάφερε ο Θεοδωράκης να συλλάβει την πεμπτουσία του “Ζορμπά” φαίνεται από το γεγονός ότι η μελωδία αυτή όπου και να παιχτεί συνοδεύεται σχεδόν πάντα από επιφωνήματα όπως “όπα”, “γεια σου” και κυρίως από την αυθόρμητη συμμετοχή του κόσμου που είτε θέλει να χτυπήσει παλαμάκια είτε θέλει να σηκωθεί να χορέψει γιατί απλά δεν αντέχει να μην το κάνει!
Από την συγκεκριμένη μουσική σύνθεση δημιουργήθηκε και ο χορός συρτάκι, ο οποίος αντίθετα με ότι μπορεί να πιστεύεται δεν είναι κάποιος παλιός Ελληνικός παραδοσιακός χορός, αλλά χορογραφήθηκε από τον Γιώργο Προβιά για τις ανάγκες της ταινίας!
Το όνομα συρτάκι προέρχεται από την λέξη συρτός, ένα κοινό όνομα για μια ομάδα παραδοσιακών ελληνικών χορών στους οποίους οι χορευτές "σέρνουν" τα πόδια τους σε αντιδιαστολή με τους πηδηχτούς χορούς.
Λέγεται ότι κάποιος Γάλλος δημοσιογράφος ρώτησε τον Κακογιάννη, πως λέγεται ο χορός με τον οποίο κλείνει η ταινία και εκείνος απάντησε “συρτός”, για να αναφωνήσει χαρούμενα εκείνος “συρτάκι” και να καθιερωθεί παγκοσμίως!
Ο δικός μου Καζαντζάκης!
Θέλοντας να γράψω ένα κείμενο για τον Ζορμπά που από μια συγκυρία της τύχης συνέδεσε το όνομά του με τρία πολύ μεγάλα Ελληνικά έργα τέχνης (ένα μυθιστόρημα, μια ταινία και μια μουσική σύνθεση) διάβασα και πάλι το βιβλίο του Καζαντζάκη που στα εφηβικά μου χρόνια υπήρξε το πρώτο μου λογοτεχνικό πρότυπο!
Θυμάμαι τότε που κάθε του λέξη την προσέγγιζα με δέος, σε κάθε σελίδα που ξεφύλλιζα είχα την ελπίδα ότι θα ανακαλύψω την μεγάλη αλήθεια.
Τα χρόνια πέρασαν άλλοι συγγραφείς ανέβηκαν στο βάθρο που είχα φτιάξει για τον Καζαντζάκη και εκείνος μέσα μου πήρε την θέση του ξεπεσμένου θεού. Τα κείμενά του μου φαίνονταν όλο συναίσθημα και υπερβολικά!
Σαν έφηβος που ήθελα να αλλάξω τον κόσμο, που η γη δεν με χωρούσε τα γραπτά του Καζαντζάκη ήταν το Ευαγγέλιο μου, όταν μεγάλωσα που περιορίστηκα στην φιλοδοξία να κατανοήσω τον κόσμο μου φάνηκαν υπερβολικά!
Σήμερα καταλαβαίνω ότι είχα αλλάξει εγώ και ο τρόπος που τα διάβαζα. Ο Καζαντζάκης αξίζει να κριθεί από τις προθέσεις που είχε και την φιλοδοξία του να αλλάξει τον κόσμο. Και είναι κυρίως αυτό το κομμάτι που λείπει από την τέχνη σήμερα, σε μια εποχή που η παγκόσμια κοινότητα είναι πιο συνδεδεμένη από ποτέ οι άνθρωποι της τέχνης, εγκλωβισμένοι σε εσωτερικές ανησυχίες, φαίνονται λιγότερα φιλόδοξοι από ποτέ.
“...Αρπάχτηκα με λαχτάρα από το χέρι σου· πασαλειμμένο ήταν με πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς
ζωγράφιζε ακόμα.
Έκαιγε. Άγγιξα το χέρι σου, πήρα φόρα και δύναμη, μπόρεσα να μιλήσω:
- Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μια προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου· δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά.
Ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.
- Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου...
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να 'βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης.
Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
- Παππού, φώναξα τώρα πια δυνατά, δώσ' μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
Κι όλομεμιας, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
- Φτάσε όπου δεν μπορείς!...”
----------------------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
----------------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου!
----------------------------------------------------------------------
Facebook Fanpage: www.facebook.com/bookrefrenagain/
Facebook Profile: George Perisanidis
Website: www.digilove.eu/
---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Learn More
Comment on Facebook
Σχετικό κείμενο: www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1637569259884903:0
Η πρώτη φορά φορά που συγγραφέας μπόρεσε να εξίσωση τον εμπειρικό με τον θεωρητικό, που αυτός είναι και ο λόγος που ο Ζορμπάς είναι στα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών..Μπράβο Γιώργο πολύ ωραίο...!!!!!!
Diafono me tin episimamsi "mithistorima/mithoplasia" ...
Ο τελικός (διήγημα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα)
Σάββατο 26 Μαΐου, Φυσούνα Γηπέδου Ολιμπίσκι, Κίεβο Ουκρανίας.
3 λεπτά πριν την είσοδο των ομάδων.
Η έκφραση του προσώπου του φανέρωνε ότι σκεφτόταν κάτι μάλλον αστείο. Και έτσι ήταν!
Στις κρίσιμες στιγμές, λίγο πριν από τους μεγάλους αγώνες, του άρεσε να σκέφτεται την ιστορία της Τζαμαϊκανής ομάδας ελκήθρου που πήρε μέρος στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Καναδά. Είχε δει και την ταινία πρόσφατα και εκείνος είχε συγκινηθεί αλλά και ταυτιστεί με τους ήρωες!
Κάπως έτσι αισθάνεται και ένας Φαραώ σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, έλεγε συνέχεια στους φίλους με τους οποίους έβλεπε την ταινία!
Η δικιά του ιστορία βέβαια δεν ήταν τόσο ελαφριά.
Ο ίδιος είχε αρχίσει το ποδοσφαιρικό του ταξίδι στα γήπεδα της Ευρώπης εξαιτίας μιας τραγωδίας. 74 άτομα είχαν χάσει την ζωή τους, σε έναν αγώνα όταν η πολιτική είχε μπλεχτεί με το ποδόσφαιρο και το μεγάλο ξεκαθάρισμα είχε γίνει κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα.
Εκείνος είχε αναγκαστεί να φύγει για την Ευρώπη και τα πρώτα χρόνια θα φορέσει τη φανέλα με το 74 σαν φόρο τιμής στους συμπατριώτες του που χάθηκαν τόσο άδικα.
Έδιωξε και πάλι αυτή τη σκέψη από το μυαλό του και μονολόγησε:
- Ένας Αιγύπτιος στον τελικό της Ευρώπης, σαν να λέμε Τζαμαϊκανή ομάδα σε αγώνα ελκήθρου!
Το χαμόγελο ζωγραφίστηκε και πάλι στο πρόσωπο του! Ήξερε πως σήμερα δεν εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του και την ομάδα του! Όχι σήμερα έπρεπε να παίξει και για κάποιους άλλους!
Ήξερε ότι εκατομμύρια συμπατριώτες του σήμερα θα υποστήριζαν τους “Κόκκινους” μόνο και μόνο επειδή εκείνος θα έπαιζε μαζί τους. Εξάλλου σχετικά πρόσφατα σε εκλογές που είχαν γίνει στην πατρίδα του, κοντά στα 1 εκατομμύριο συμπατριώτες του είχαν γράψει στην κάλπη το όνομά του! Τόσο αγαπητός ήταν!
Στο σημερινό παιχνίδι όμως, έπρεπε να παίξει και για όλους αυτούς που δεν ευνοήθηκαν από την τύχη, αυτούς που ίσως να είχαν όλα τα εφόδια να πετύχουν αλλά οι συνθήκες που συνάντησαν ήταν ανυπέρβλητες.
Για αυτούς που μπορούσαν αλλά δεν είχαν την τύχη με το μέρος τους, όπως εκείνοι οι Τζαμαϊκανοί ή ο ίδιος.
Όλα τα μέσα και οι δημοσιογράφοι σήμερα αναφέρονταν σε εκείνον, είχε καταφέρει να επισκιάσει ακόμα και τον μεγάλο σούπερ σταρ αντίπαλο του!
Όταν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, το βλέμμα του καρφώθηκε στην κόκκινη κερκίδα που τον αποθέωνε, είχε βάλει ήδη 10 γκολ για να φτάσει η ομάδα του ως εδώ και απόψε ήθελε να βάλει κι άλλα!
Ήξερε ότι μπορούσε, ένιωθε έτοιμος!
Το παιχνίδι ξεκίνησε και τα πρώτα 20 λεπτά η ομάδα του πάταγε πολύ πιο σίγουρα στο γήπεδο και έδειχνε να θέλει αλλά και να μπορεί να κερδίσει τον μεγάλο αντίπαλό της. Το ίδιο και εκείνος, στις επαφές με την μπάλα που είχε έδειχνε σε μεγάλα κέφια.
Κυρίως όμως έδειχνε αποφασισμένος, να μην χάσει!
-----------------------------------------------------------
Σάββατο 26 Μαΐου, Φυσούνα Γηπέδου Ολιμπίσκι, Κίεβο Ουκρανίας.
3 λεπτά πριν την είσοδο των ομάδων.
Η έκφραση του προσώπου του φανέρωνε ότι σκεφτόταν κάτι μάλλον σοβαρό. Και έτσι ήταν!
Για εκείνον και για την ομάδα του ήταν άλλος ένας τελικός. Τα τελευταία 13 χρόνια που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ομάδας είχε παίξει ήδη σε πάρα πολλούς τελικούς!
Σκεφτόταν τις ισορροπίες που έχουν διαμορφωθεί στην ομάδα του, το συμβόλαιο του και τις κουβέντες που είχε ανταλλάξει λίγο πριν τον αγώνα με τον μάνατζερ του.
Ο προπονητής του και πάλι του είχε αναθέσει την φύλαξη του πιο επικίνδυνου παίκτη της αντίπαλης ομάδας! Άλλη μια δύσκολη αποστολή από τις εκατοντάδες που είχε φέρει σε πέρας ως και εκείνη την ημέρα.
Τον αναζήτησε στην φυσούνα, όπου περίμεναν παραταγμένοι όλοι οι παίκτες για να κάνουν είσοδο σε μερικά λεπτά στο γήπεδο και τον είδε να χαμογελάει, απορροφημένο στον κόσμο του!
Όταν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, το βλέμμα του καρφώθηκε στην κερκίδα με τους οπαδούς της ομάδας του. Τρίτος συνεχόμενος τελικός και ήδη οι δύο κερδισμένοι. Μια αήττητη μηχανή παραγωγής τίτλων που έπρεπε και σήμερα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Το παιχνίδι ξεκίνησε, όμως στα πρώτα 20 λεπτά η ομάδα του δεν πάταγε πολύ καλά στο γήπεδο και σίγουρα δεν θύμιζε σε τίποτε την ομάδα που δεν χάνει ποτέ!
Μάλλον έμοιαζε πιο θνητή από ποτέ!
Λίγο μετά το 25' λεπτό σε μια μάλλον αδιάφορη φάση, αρκετά μακριά από την εστία της ομάδας του, θα πάρει την μπάλα ο παίκτης του οποίου είχε αναλάβει την φύλαξη.
Εκείνος θα πάει δυνατά πάνω του και θα πέσουν και οι δυο στο έδαφος.
Ίσως να του κράτησε το χέρι λίγο παραπάνω από ότι έπρεπε, όσο έπεφταν και οι δυο στο έδαφος, αλλά το σκληρό παιχνίδι ήταν πάντα το σήμα κατατεθέν του και αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει ούτε σε αυτόν τον τελικό!
Σηκώθηκαν και οι δύο, αλλά κατάλαβε αμέσως ότι ο αντίπαλος του έχει τραυματιστεί αφού φαινόταν να συνεχίζει να πονά πραγματικά.
Πάλι καλά που δεν πήρα κάποια κάρτα σκέφτηκε, με την φήμη που έχω και με πάνω από 25 κόκκινες κάρτες στην καριέρα μου, φτηνά την γλίτωσα σε αυτή τη φάση.
Στην αμέσως επόμενη φάση κατάλαβε ότι ο αντίπαλός του δεν θα συνεχίσει πολύ ακόμα, σχεδόν δεν μπορούσε να ανασάνει από τους πόνους.
Πέντε λεπτά αργότερα επαληθεύτηκε αφού ο Αιγύπτιος ζήτησε αναγκαστική αλλαγή. Όσο ο αντίπαλος αποχωρούσε από το γήπεδο εκμεταλλεύτηκε τον χρόνο να πάει στον επόπτη να διαμαρτυρηθεί για μια φάση που θεώρησε ότι αδικήθηκε η ομάδα του, γεγονός που δεν φάνηκε να συμμερίζεται ο επόπτης για να καταλήξουν σε χιουμοριστικό συμβιβασμό!
Πήρε γρήγορες οδηγίες από τον προπονητή του για τον παίκτη που θα αναλάμβανε στη συνέχεια και κατευθύνθηκε και πάλι προς την άμυνα της ομάδας του.
-----------------------------------------------------------
Σάββατο 26 Μαΐου, Γήπεδο Ολιμπίσκι, Κίεβο Ουκρανίας.
30 λεπτά από την είσοδο των ομάδων, στο δρόμο για την φυσούνα.
Όταν έπεσαν και οι δυο στο έδαφος ένιωσε πόνο και αμέσως διαισθάνθηκε ότι κάτι κακό είχε συμβεί! Δεν ήθελε να το πιστέψει όμως! Θα μου περάσει σκέφτηκε και συνέχισε να παίζει.
Γρήγορα όμως είχε καταλάβει ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Δεν είναι δίκαιο σκέφτηκε!
Ζήτησε αλλαγή και αμέσως έβαλε τα κλάματα! Δεν είναι δίκαιο μονολογούσε, δεν μπορεί να τελειώσει έτσι!
Δεν προσπάθησε να κρύψει την συγκίνησή του, δεν μπορούσε, ήθελε να ξεσπάσει.
Το μάτι του έπεσε πάνω στους χιλιάδες οπαδούς της ομάδας του, πολλοί ήταν βουρκωμένοι, σχεδόν όλοι σιωπηλοί, τον παρακολουθούσαν να κατευθύνεται προς την φυσούνα.
Το μυαλό του ταξίδεψε στην πατρίδα του, ήξερε ότι ολόκληρη η χώρα του έκλαιγε μαζί του!
Λίγα μέτρα ακόμα σκέφτηκε, φτάνω στη φυσούνα, να μπω να μη με βλέπουν!
Έφτασε μέσα, γύρισε και κοίταξε στο γήπεδο όπου ο αγώνας ξεκινούσε και πάλι. Είσαι μόνο 26 χρονών μονολόγησε για να δώσει κουράγιο στον εαυτό του! Θα έχω κι άλλες ευκαιρίες συμπλήρωσε την σκέψη του!
Το μάτι του έπεσε πάνω στον παίκτη που είχε αναλάβει στον αγώνα την φύλαξή του, εκείνος ψύχραιμος έδινε κάποιες οδηγίες στους υπόλοιπους συμπαίκτες του.
Έσκυψε το κεφάλι και γύρισε να φύγει. Όλα τέλειωσαν, μονολόγησε.
Δίπλα του βρέθηκε ξαφνικά ένας δημοσιογράφος, που προσπάθησε να του πάρει μια δήλωση.
- Στο σημερινό τελικό ο ρεαλισμός έλεγε ότι θα χάσετε, όμως συναισθηματικά οι περισσότεροι ήθελαν να κερδίσετε! Μπορεί ο τραυματισμός σου να κρίνει το σημερινό αποτέλεσμα;
Τον κοίταξε σαν να μην είχε ακούσει κουβέντα, από την ανάλυση του δημοσιογράφου. Ξαφνικά απευθύνθηκε εκείνος στον δημοσιογράφο:
- Ας σε ρωτήσω εγώ κάτι, αν έχεις όλες τις απαντήσεις! Ξέρεις τι δουλειά μπορεί να έχει μια Τζαμαϊκανή ομάδα σε αγώνα ελκήθρου;
Ο δημοσιογράφος αν και είχε ακούσει καθαρά την ερώτηση, είχε σαστίσει τόσο, που το μόνο που μπόρεσε να ψελλίσει ήταν να επαναλάβει και πάλι αν μπορούσε την ερώτηση!
Εκείνος τον κοίταξε μέσα στα μάτια, τον λυπήθηκε, αυτός δεν μου φταίει σε τίποτε, σκέφτηκε!
- Λέω μήπως ξέρεις τι δουλειά έχει ένας Αιγύπτιος στον τελικό της Ευρώπης; Καμία φίλε μου και γι' αυτό βρίσκεται ήδη στη φυσούνα.
Οι γιατροί που τον συνόδευαν τον τράβηξαν διακριτικά προς τα αποδυτήρια.
- Η ζωή δεν είναι ούτε παραμύθι, ούτε ταινία, ήταν οι τελευταίες κουβέντες που είπε στο δημοσιογράφο που έμεινε να το κοιτά με απορία, λίγο πριν αποχωρήσει οριστικά από την φυσούνα.
------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Είναι απίστευτο αυτό που μου συμβαίνει μ αυτό το παλικάρι, είμαι Χριστιανός κι όμως παρότι Σαλάχ και μωαμεθανός τον αγαπώ περισσότερο από τον Κριστιάνο ή στον Σέργιο γιατί το χαμόγελο του δείχνει την ομορφιά της ψυχής του.
Ποδοσφαιρική αλήτηα , επιπέδου τζαμιον ληκ .... Αλλά έπρεπε να το πάρει ,η ρεαλ, Γιατί κάτι δε μου κάθετες ,καλά και με τα λάθη του τερματοφύλακα,,, Σε συνδιασμό με την αγονηστηκη πτοση της ληβερπουλ μετά το τραυματισμό και την αποχώρηση του Σαλαχ
Απλά έλεος τίποτα άλλο. Ξεφτιλιζεστε κάθε μέρα και περισσότερο. Για γέλια ή κατάσταση.
Μια ποδοσφαιρικη τραγωδια ανευ προηγουμενου τελικα ο τραυματισμος ενος παικτη!Τυφλα να 'χει το Χέυζελ..! :/ 👇
Jony Singh αυτός είναι ο ραμος
??
....
Ηλίας Πολλάκης Πετρος Πολλακης
View more comments
Ο Αιώνιος Φοιτητής του Βαγγέλη Σεϊτανίδη (ταινία)
- Το ανέκδοτο με το 4 το ξέρεις;
- Σ' αρέσουν τα ανέκδοτα; Α εμείς θα πάμε πολύ μακριά!
- Ήταν ένας μια φορά που 'χε γούρι το 4. Πάει στον Ιππόδρομο, στην 4η ιπποδρομία, πάει και βλέπει ένα άλογο με το νούμερο 444, τρελαίνεται τα χώνει όλα, Φορκάστ , Γκανιάν, Τρικάστ, όλα! Ξέρεις τι έγινε;
- Τι έγινε;
- Ήρθε 4ο
Η ταινία ξεκινά με τον Τάκη (Αιμίλιο Χειλάκη) μέσα από τα κάγκελα της φυλακής να αφηγείται στον συγκρατούμενο του (Μιχάλη Ιατρόπουλο) πως βρέθηκε μέσα.
Έτσι μαθαίνουμε ότι ο Τάκης που κατάγεται από τα Γιάννενα, όσο σπούδαζε στην Ιατρική Αθηνών έμπλεξε με τον τζόγο και το καζίνο.
Μέσα στο καζίνο αρχικά θα γνωρίσει τον Λεωνίδα (Σπύρος Σταυρινίδης), που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του νεόπλουτου της εποχής που εκπροσωπεί, πίνει, τρώει, παίζει, του αρέσουν τα μπουζούκια και συνδικαλίζεται υπέρ των αγροτών.
Η κόρη του Λεωνίδα, η Βέρα (Μαρία Σολωμού) σε μια προσπάθεια να τον ξεμπλέξει πιάνει δουλειά στο καζίνο ως κρουπιέρης και εκείνος εξαιτίας του απαγορευτικού πρώτου βαθμού συγγένειάς των υπαλλήλων, δεν επιτρέπεται να παίξει!
Ο Λεωνίδας στη συνέχεια θα καταφέρει να πείσει τον νεαρό φοιτητή Ιατρικής να παίζει στο καζίνο και για εκείνον!
Αγαπημένη ατάκα του Λεωνίδα και μία από τις πολλές που λέει στην ταινία “...Θα γίνει η μάχη των μαύρων, μέσα σε τούνελ...”
Η συμμαχία μεταξύ των δυο αντρών θα δημιουργήσει και μια φιλική σχέση μεταξύ τους, η οποία πολλές φορές θα έχει την μορφή πατέρα και παιδιού.
Η κατάσταση θα ανατραπεί όταν ο Τάκης ερωτευτεί την Βέρα, που συναντάει πια σχεδόν καθημερινά στο καζίνο.
Εκείνη αν και σε σχέση με τον προϊστάμενο του καζίνο θα ενδώσει στον έρωτα του Τάκη. Εκείνος παρασυρμένος από την ζήλια του ένα βράδυ θα χάσει ένα μεγάλο ποσό βάζοντας σε περιπέτειες τον Λεωνίδα που ήδη χρωστάει λεφτά σε τοκογλύφους.
Ο Τάκης τότε της προτείνει να στήσουν μια κομπίνα εις βάρος του καζίνου και εκείνη να του δώσει λεφτά στη ρουλέτα. Πράγματι το ζευγάρι εξαφανίζεται από την περιοχή με ένα μεγάλο ποσό και ζει τον έρωτά του απομονωμένα.
Ο Λεωνίδας όμως, που μετά τη φυγή της κόρης του, γύρισε σε όλες τις παλιές κακές συνήθειες, πεθαίνει από έμφραγμα. Η Βέρα γυρίζει για την κηδεία και ύστερα από πιέσεις του καζίνο καταδικάζει τον Τάκη για να γλυτώσει η ίδια.
Ο Τάκης καταλήγει στη φυλακή και εκείνη σε μια ζωή μοιρασμένη ανάμεσα σε εφήμερους έρωτες, αλκοόλ και τζόγο.
Μέσα στη φυλακή αξίζει να αναφέρουμε δύο περιστατικά, ο συγκρατούμενος του Τάκη πεθαίνει από υπερβολική δόση χαπιών και ο αιώνιος φοιτητής της Ιατρικής στέκεται ανίκανος να δώσει τις πρώτες βοήθειες στο φίλο του και μέσα σε πανικό φωνάζει
- Έναν Γιατρό παιδιά, έναν Γιατρό! Για να καταρρεύσει λίγο αργότερα μονολογώντας ότι αυτό που φοβάσαι περισσότερο στη ζωή σου, αυτό θα σου συμβεί...
Στο δεύτερο περιστατικό θα τον επισκεφτεί η μητέρα της Βέρας στη φυλακή και θα τον ενημερώσει για την κατάσταση της κόρης της προτρέποντας τον να πάει να την βρει
- Μόνο εσύ μπορείς να την βγάλεις από κει...Άντρας σημαίνει να συγχωρείς, όχι να έχεις λεφτά!
Εκείνος τελικά θα πάρει άδεια και θα το κάνει.
Η ταινία κλείνει με τη Βέρα να του χαρίζει σε επισκεπτήριο ένα γουόκμαν και να υπόσχεται ότι θα ξανάρθει.
Ο Τάκης της απαντά ότι εδώ θα είναι, πατάει το play, κλείνει τα μάτια, χαμογελάει ενώ ακούγεται το τραγούδι Romance in Durango του Bob Dylan.
“...The dogs are barking and what's done is done...”
------------------------------------------------
ROMANCE IN DURANGO BOB DYLAN
www.youtube.com/watch?v=XJ2b3lIFwtw
------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Οι Χαρτοπαίκτες...του Πωλ Σεζάν
Παρασκευή, 19 Οκτωβρίου 1906, Προβηγκία, Νότια Γαλλία,
Η ελαφριά βροχή με την οποία ξεκίνησε η μέρα, σύντομα εξελίχθηκε σε καταιγίδα. Ο Πωλ όμως ήταν τόσο απορροφημένος από τον πίνακα που ήθελε να τελειώσει που δεν αποφάσιζε να φύγει!
Το χωράφι το οποίο είχε επιλέξει να στήσει τα σύνεργα του δεν είχε ούτε ένα φυσικό υπόστεγο και έτσι ήταν αναγκασμένος να υπομένει την καταιγίδα που δεν έλεγε να κοπάσει με τίποτε... Δυο ώρες αργότερα μουσκεμένος ως το κόκκαλο και εξαντλημένος αποφασίζει τελικά να γυρίσει σπίτι του.
Στο δρόμο δεν θα αντέξει και θα λιποθυμήσει. Λίγο αργότερα θα περάσει ένας συγχωριανός του που θα τον μεταφέρει σπίτι του. Τρεις μέρες αργότερα, στις 22 Οκτωβρίου του 1906, σε ηλικία 67 ετών, θα πεθάνει από πνευμονία.
Οι Χαρτοπαίκτες είναι μια σειρά ελαιογραφιών που αποτελούνται από 5 παραλλαγές που δημιουργήθηκαν από τον Σεζάν στις αρχές του 1890.
Στην πρώτη παραλλαγή που δημιουργήθηκε μεταξύ 1890 και 1892 απεικονίζονται 5 πρόσωπα. Οι τρεις παίζουν χαρτιά, ένας τέταρτος τους παρακολουθεί όρθιος, ενώ υπάρχει και καθιστή μια νεαρή γυναίκα, που αν κρίνουμε από τα κοινά χαρακτηριστικά πρέπει να έχει μάλλον συγγένεια με τον χαρτοπαίκτη που παρακολουθεί!
Στον δεύτερο πίνακα που ακολούθησε και πρέπει να δημιουργήθηκε μεταξύ 1891 και 1892 απεικονίζονται πια 4 πρόσωπα, αφού το κορίτσι έχει εξαφανιστεί από το τοπίο! Μια δεύτερη σημαντική διαφορά είναι ότι σε αυτόν τον πίνακα όλοι φοράνε καπέλα, ενώ στον πρώτο αυτός που καθόταν μαζί με το κορίτσι δεν φορούσε καπέλο.
Στον τρίτο πίνακα που ακολούθησε και πρέπει να δημιουργήθηκε μεταξύ 1894 και 1895 απεικονίζονται πια μόνο 2 πρόσωπα, στα χέρια τους κρατάνε λίγα τραπουλόχαρτα ενώ υπάρχει και ένα μπουκάλι κρασί πάνω στο τραπέζι.
Στον τέταρτο πίνακα που πρέπει να δημιουργήθηκε το 1895 τα 2 πρόσωπα κρατάνε στα χέρια τους περισσότερα τραπουλόχαρτα ενώ το μπουκάλι με το κρασί έχει σχεδόν εξαφανιστεί, αφού ο ζωγράφος σε αυτό το έργο επιλέγει να σχεδιάσει με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται σχεδόν ένα με την ξύλινη πόρτα που στέκει πίσω του!
Στον πέμπτο και τελευταίο πίνακα της σειράς, έχουμε μια πιο κοντινή απεικόνιση των δύο παικτών, που ο καθένας κρατάει αρκετά τραπουλόχαρτα ενώ το μπουκάλι με το κρασί κάνει και πάλι την εμφάνισή του πιο καθαρά! Ο τελευταίος αυτός πίνακας της σειράς έγινε το 2011 ο πιο ακριβοπληρωμένος πίνακας του κόσμου, όταν τον αγόρασε στην τιμή ρεκόρ των 250 εκατομμυρίων δολαρίων το εμιράτο του Κατάρ.
***Η δημοπρασία (διήγημα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα)
Παρασκευή, 14 Ιανουαρίου, 2011, Αθήνα, Ελλάδα
Όταν ένας τόσο γνωστός πίνακας βγαίνει σε δημοπρασία, το μόνο που δεν ενδιαφέρει κανέναν πια είναι η καλλιτεχνική του αξία, σκεφτόταν ενώ άναβε το τρίτο τσιγάρο περιμένοντας το ραντεβού του που είχε καθυστερήσει ήδη 10 λεπτά.
Όσο ζούσε ο πατέρας του, ο πίνακας είχε φτάσει πολλές φορές στο τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων αλλά πάντα τελευταία στιγμή αποφάσιζε να τον κρατήσει.
- Εγώ θα γράψω ιστορία σήμερα, σκεφτόταν ενώ άναβε άλλο ένα τσιγάρο. Σήμερα θα πετύχω να πάρω την υψηλότερη τιμή που έπιασε ποτέ πίνακας, έλεγε στον εαυτό του και η αδρεναλίνη του είχε φτάσει στα ύψη!
Μια δημοπρασία τέτοιου επιπέδου, περισσότερο από το καλλιτεχνικό, περισσότερο ακόμα και από το χρηματικό μέρος θα χαρακτήριζε μια για πάντα την διαπραγματευτική του ικανότητα και θα τον έβγαζε οριστικά από την σκιά του πατέρα του.
Επιτέλους έφτασε και ο εκπρόσωπος της βασιλικής οικογένειας.
- Θα είμαι σύντομος κύριε. Έχω εξουσιοδοτηθεί να φύγω από εδώ με την υπογραφή σας, τώρα πια εξαρτάται μόνο από εσάς.
- Γνωρίζετε τις προσφορές των Larry Gagosian και William Acquavella;
- Ναι είδα το mail που μου προωθήσατε. Λοιπόν 250 εκατομμύρια υπογράφουμε και ο πίνακας περνά στην ιστορία σαν ο πιο ακριβοπληρωμένος στην ιστορία της τέχνης
- Γεγονός από το οποίο φυσικά έχετε να κερδίσετε πολλά!
- Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι win & win situation όπως λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, είπε σε άψογα αγγλικά ο εκπρόσωπός και έβγαλε από έναν χαρτοφύλακα μια στοίβα χαρτιά.
Πήρε το στυλό στα χέρια του και λίγο πριν υπογράψει έκανε μια τελευταία σκέψη. Μια σκέψη που άνηκε στον πατέρα του, που είχε πεθάνει πριν λίγους μήνες και που ήταν σίγουρος ότι δεν θα υπέγραφε τελικά! Εκείνος για άλλη μια φορά θα το είχε αναβάλλει.
- Οι συναισθηματισμοί είναι μια πολυτέλεια που δεν έχω, είπε περισσότερο συμπληρώνοντας την σκέψη του και λιγότερο απευθυνόμενος στον εκπρόσωπο.
- Έτσι είναι κύριε. Για 250 εκατομμύρια δολάρια κανείς δεν θα είχε!
- Θες να σου πω μια αλήθεια; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί άρεσε τόσο στον πατέρα μου αυτός ο πίνακας, είπε και υπόγραψε.
Ο εκπρόσωπος μάζεψε γρήγορα τα χαρτιά σηκώθηκε όρθιος και ετοιμάστηκε να αποχωρήσει.
Όταν έφτασε στην πόρτα γύρισε στον κληρονόμο και αντί για τον τυπικό χαιρετισμό του είπε:
- Όλα τα πράγματα έχουν μόνο την αξία που τους δίνουμε. Για τον πατέρα σας ο πίνακας μπορεί να ήταν συνδεδεμένος με μια πολύτιμη ανάμνηση που δεν ήθελε να την αποχωριστεί. Για σας είναι ένας τρόπος να γράψετε ιστορία και να αποδείξετε την ικανότητα σας. Ο πατέρας σας έφυγε μαζί και η εποχή από την οποία ερχόταν. Καλή σας μέρα, είπε κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
Ο κληρονόμος όταν έμεινε μόνος του κατευθύνθηκε για τελευταία φορά στο δωμάτιο που ακόμα φιλοξενούσε τον πίνακα, μπήκε μέσα κάθισε σε μια πολυθρόνα που υπήρχε απέναντι από τον πίνακα και για πρώτη φορά έκλαψε για τον πατέρα του.
------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Εξαιρετικό κείμενο, η ιστορία των διαδοχικών πινάκων συναρπαστική!!!😍😍😘😘
Καλημέρα χαρούμενη
πολυ ενδιαδερον !!!!!!
Πολυ ωραίο !
Πολυ ενδιαφερον....ομορφο κειμενο...
!!!
Eftihia Haidini εσύ!
Anastasios Boutis
View more comments
Multi-tasking Μυθιστόρημα ή αλλιώς το μέλλον του Μυθιστορήματος (Video)
Ζούμε σε μια εποχή που ο κόσμος διαβάζει. Διαβάζει περισσότερο μάλλον από οποιαδήποτε άλλη εποχή. Οι περισσότεροι περνάμε τον χρόνο μας σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπου εκτός από την επικαιρότητα, πολιτικές ειδήσεις, αθλητικές ειδήσεις, περίεργες ειδήσεις κτλ. διαβάζουμε κυρίως απόψεις και σχόλια φίλων μας και οτιδήποτε άλλο περνά μπροστά από το χρονολόγιο μας.
Παρόλο που σήμερα διαβάζουμε πολύ όπως προανέφερα, υπάρχει εδώ μια φαινομενική παραδοξότητα. Δεν διαβάζουμε βιβλία. Σχεδόν καθόλου!
'Όλες οι στατιστικές και οι έρευνες γύρω από το βιβλίο μιλάνε για το ίδιο πράγμα, ειδικά οι νέοι όχι μόνο δεν διαβάζουν βιβλία αλλά και το θεωρούν ένα είδος αναχρονιστικό, βαρετό και ξεπερασμένο.
Τα τελευταία 10 χρόνια γνώρισε ανάπτυξη ένα είδος λογοτεχνίας που αυθαίρετα την ονόμασα “τύπου reality”, μια λογοτεχνία που για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα είχε βρει ένα κοινό κυρίως σε γυναίκες, συνήθως πάνω από 35 που ακόμα τότε δεν είχαν γραφτεί σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Σταδιακά και αυτό το κοινό όσο ερχόταν πιο πολύ σε επαφή με την τεχνολογία και τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης τόσο απομακρυνόταν από το βιβλίο και φτάσαμε στο σήμερα, που ουσιαστικά δεν υπάρχει πια κοινό για την λογοτεχνία...Δεν διαβάζει πια σχεδόν κανείς!
Παρ' όλα αυτά βιβλία συνεχίζουν να εκδίδονται με απίστευτη συχνότητα! Το νέο είδος αυτό λογοτεχνίας μας κληρονόμησε μια γενιά συγγραφέων που παράγει ασταμάτητα.
Ειρωνεία της εποχής!
Περισσότεροι οι συγγραφείς από τους αναγνώστες!
Τα βιβλία πια είναι αμέτρητα και σχεδόν ο καθένας διεκδικεί το δικαίωμα να διηγηθεί την ιστορία του.
Ο “θάνατος” της τέχνης του μυθιστορήματος ίσως τελικά να προέλθει, όχι από την μη παραγωγή μυθιστορημάτων, αλλά από τον υπερκορεσμό της παραγωγής βιβλίων!
Σήμερα έχει χαθεί και ένας σημαντικό κρίκος με το μυθιστόρημα των προηγούμενων χρόνων. Στα βιβλία εκείνα ο αναγνώστης συχνά θα συναντήσει έναν “φανταστικό” διάλογο ανάμεσα σε συγγραφείς. Ο μυθιστοριογράφος δεν έκρυβε ούτε τις επιρροές που είχε από άλλους συγγραφείς αλλά ούτε και τις διαφωνίες του!
Ο σημερινός συγγραφέας δεν κάνει τέτοιο διάλογο, πιθανότατα γιατί δεν έχει διαβάσει άλλους συγγραφείς! Άλλη μια παραδοξότητα της εποχής:
Συγγραφείς που έχουν διαβάσει μόνο τα βιβλία τους!
Ήμουν προχτές με μια παρέα παιδιών και παρακολουθούσαμε μαζί στο Youtube μια εκπομπή του παιγνιδιού Money Drops. Σε μια πολύ κρίσιμη ερώτηση που έκανε η παρουσιάστρια το ερώτημα ήταν πως αναπαράγονται τα δελφίνια. Στην παρέα μου όλα τα παιδιά ταυτόχρονα έβγαλαν τα κινητά του και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είχαν βρει την σωστή απάντηση που δυστυχώς δεν έδωσε η παρέα στο παιγνίδι και έχασε στη συνέχεια.
Όταν τέλειωσε το παιγνίδι, θέλησα να κάνω στα παιδιά μια σειρά από ερωτήσεις σχετικά με τα δελφίνια. Πόσο χρόνο ζουν κατά μέσο όρο, με τι τρέφονται, ποιες θάλασσες προτιμούν, το επίπεδο νοημοσύνης τους, την σχέση που έχουν με τους ανθρώπους κτλ. Κανείς από την παρέα δεν γνώριζε και αυτό που μου ζήτησαν ήταν να κάνω μία, μία της ερωτήσεις ώστε να έχουν χρόνο να απαντήσουν με βάση το Google.
Σήμερα αναμφισβήτητα ζούμε στην εποχή της άμεσης πληροφορίας, η πληροφορία όποια και αν είναι αυτή που ζητάμε είναι σχεδόν πάντα άμεσα διαθέσιμη. Φαίνεται όμως ότι για κάποιο λόγο μένουμε μόνο στην πληροφορία και δεν φτάνουμε στη γνώση!
Ας κρατήσουμε το τελευταίο γενικό συμπέρασμα και ας πάμε σε έναν δεύτερο χαρακτηρισμό της εποχής. Επίσης αναμφισβήτητα ζούμε στην εποχή του ίντερνετ, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του multitasking.
Facebook, Twitter, Instagram, Snapchat και άλλα μέσα δικτύωσης διεκδικούν και κερδίζουν καθημερινά ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μας.
Ανέφερα πιο πάνω έναν όρο, είπα ότι ζούμε στην εποχή του multitasking. Ας δώσουμε έναν σύντομο ορισμό και γι' αυτό.
Multitasking στην τεχνολογία είναι ένας όρος που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε ένα πρόγραμμα, μια έξυπνη συσκευή που μπορεί να εκτελεί πολλές λειτουργίες ταυτόχρονα σε αντίθεση με το το single tasking όταν μπορεί να εκτελεί μόνο μια συγκεκριμένη λειτουργία κάθε φορά.
Πολύ πριν η τεχνολογία τον εισάγει σαν όρο, οι γυναίκες ειδικά στις παλιότερες γενιές ήταν ήδη εξοικειωμένες με αυτό.
Ας δούμε την παρακάτω εικόνα, η οποία ίσως παραπέμπει σε μια παλιότερη εποχή :
Μια γυναίκα κρατά το μωρό της στην αγκαλιά, σιδερώνει, ενώ έχει ταυτόχρονα το φαγητό στο φούρνο και τα ρούχα στο πλυντήριο. Στο άλλο δωμάτιο ο άντρας της θα περάσει όλο το απόγευμα του προσπαθώντας να βιδώσει μια λάμπα. Ίσως μελετήσει πρώτα το είδος ρεύματος, τα διάφορα είδη λάμπας που υπάρχουν, με ποια θα έχει μεγαλύτερη απόδοση, ποια θα του εξοικονομήσει περισσότερη ενέργεια και πολλά άλλα που θα του “φάνε” όλο το απόγευμα για να καταλήξει τελικά ποια λάμπα θα βιδώσει....
Σήμερα λίγο πολύ όλοι ζούμε σε multitasking συνθήκες. Γίνομαι πιο συγκεκριμένος έχουμε ανοιχτό το Facebook στον υπολογιστή μας και διαβάζουμε αναρτήσεις στο χρονολόγιο, ταυτόχρονα έχουμε ανοιχτό και τον Messenger για να συνομιλούμε με φίλους, ενώ τσεκάρουμε Instagram, Viber και Snapchat από το κινητό ακούγοντας μουσική στο Youtube.
Ο εγκέφαλος μας καθημερινά εθίζεται όλο και περισσότερο σε συνθήκες multitasking θεωρώντας συνθήκες στις οποίες χρειάζεται να λειτουργήσει ως single task αναχρονιστικές, βαρετές και ξεπερασμένες.
Το διάβασμα ενός βιβλίου, δυστυχώς είναι μια λειτουργία που μπορεί να εκτελεστεί μόνο σε single task. Είναι πολύ δύσκολο να διαβάζεις ένα βιβλίο και να έχεις ταυτόχρονα και άλλες λειτουργίες να εκτελέσεις.
Οτιδήποτε όμως δεν εξελίσσεται με την εποχή του πεθαίνει...
Μπορεί λοιπόν ένα βιβλίο να μας δώσει την αισθητική μιας multitasking λειτουργίας;
***Η Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα
Η σκέψη αυτή γέννησε το πρώτο μου μυθιστόρημα την Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα. Με την ίδια λογική, όμως, έχουν γραφτεί και τα επόμενα δύο μυθιστορήματα μου.
Με συνεχόμενες “παρεμβολές” από τραγούδια, ταινίες και άλλα βιβλία, προσπαθώ να δώσω στο μυθιστόρημά μου την αισθητική του multi-tasking!
Όμως και ο τρόπος γραφής μεταβάλλεται συνεχώς από τον κλασσικό μυθιστορηματικό σε δοκιμιακό, στη συνέχεια μετατρέπεται σε ιστοσελίδα, σε περιοδικό, παρεμβάλλομαι ο ίδιος και λέω τις σκέψεις μου και στο τέλος καταλήγει σε λεύκωμα, χωρίς όλο να αυτό να είναι εις βάρος της ροής.
Η γραφή είναι περισσότερο αφαιρετική. Δεν περιγράφω τοπία, τον καιρό ή τα συναισθήματα των ηρώων. Αφήνω τον αναγνώστη από τις πράξεις των ηρώων να αποφασίσει και να ερμηνεύσει τις συμπεριφορές τους, ανάλογα και με τη δική του διάθεση και τα δικά του βιώματα.
Επίσης το λεξιλόγιο και οι εκφράσεις που χρησιμοποιώ είναι όσο πιο απλές γίνονται, δημιουργώντας συνθήκες πραγματικής εύκολης ανάγνωσης από όλους. Σε μια εποχή που κάνουμε πολλές ώρες chat χρησιμοποιώντας εικονίδια και το ελάχιστο λεξιλόγιο, δεν θέλω να κουράσω τον αναγνώστη με λέξεις που θα του είναι άγνωστες.
Τώρα όσο αφορά την υπόθεση του βιβλίου θα έλεγα ότι, η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα είναι ένα μυθιστόρημα που ψηλαφίζει την ερωτική σύγχυση στην εποχή του ίντερνετ.
Ως αξία σήμερα ο έρωτας, μάλλον είναι στην υψηλότερη θέση όλων των εποχών!
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθημερινά στήνουν μια γιορτή του έρωτα, στην οποία αυτός που δεν συμμετέχει σε αυτήν αισθάνεται απρόσκλητος επισκέπτης σε ένα φαντασμαγορικό πάρτι, που το παρακολουθεί αμέτοχος από μια κλειδαρότρυπα.
Κάπου εδώ ξεκινά το παράδοξο του έρωτα της εποχής των Social Media. Οι ήρωες μου δεν ξέρουν να διαχειριστούν το τέλος του έρωτα που το βιώνουν σχετικά γρήγορα, ενώ όλοι στην γιορτή τον παρουσιάζουν ως αιώνιο.
Στέκουν με αμηχανία στο τέλος του έρωτα, δεν έχουν κάποιο εγχειρίδιο, κάποιον οδηγό να το εξηγήσουν και δεν ξέρουν αν φταίνε οι ίδιοι ή αν κάτι πήγε στραβά...
Η ψηφιακή τελειώνει και αυτή το ίδιο απότομα, όπως και ο έρωτας, και είναι εξίσου σύντομη, όπως και αυτός σήμερα.
***Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά
Και το ρεφρέν γράφτηκε με την ίδια τεχνική που γράφτηκε η Ψηφιακή. Μόνο που στο “ρεφρέν” σχεδόν όλα τα κείμενα που “παρεμβάλλουν” μέσα στην ιστορία έχουν την ίδια θεματική ενότητα και είναι εμπνευσμένα από το χώρο των μπουζουκιών.
Αφηγήσεις και Αστικοί Μύθοι για τον Ωνάση, τον Κουγιουμτζή, τον Χιώτη, αλλά και η ιστορία των μπουζουκιών από το σπάσιμο των πιάτων ως σήμερα είναι μόνο μερικές από τις ιστορίες που εκτυλίσσονται παράλληλα με την ερωτική ιστορία.
Το “Ρεφρέν” αφηγείται και αυτό μια τέτοια ερωτική ιστορία, όμως δεν μένει σε μια απλή καταγραφή της κατάστασης.
Και οι ήρωες του “Ρεφρέν” βιώνουν το τέλος του έρωτα, όμως σε μια υπέρβαση που κάνουν τον μετουσιώνουν σε αγάπη.
«Είναι η αποστολή του έρωτα να πεθάνει και να παραχωρήσει τη θέση του στην αγάπη», γράφω κάπου μέσα στο “Ρεφρέν”.
Μόλις 50 χρόνια πριν δεν ήταν αυτή η αποστολή του...
“Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας” του Μάρκες κρατάει για πάντα, ο έρωτας στα χρόνια των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης όχι πια.
Το “Ρεφρέν” ακολουθεί την διαδρομή που ξεκίνησε με την Ψηφιακή, της μετατροπής του αιώνιου έρωτα σε στιγμιαίο σήμερα και τον μετουσιώνει σε αγάπη.
“...Γιατί νομίζεις λένε ότι οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο;
Γιατί αν μπορεί να υπάρξει άδολη αγάπη, είναι αυτή που θα συναντήσεις στο τέλος του έρωτα. Αν μπορέσουμε να τον μεταβάλλουμε σε αγάπη, έχει εκπληρώσει την αποστολή του!...”
***Το παζλ
Το “Παζλ” μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα μυθιστόρημα διασκορπισμένο μέσα σε πολλά διηγήματα, στα οποία ψηλαφίζει διαφορετικά στάδια του έρωτα.
Μπορείς να διαβάσεις κάθε ένα από αυτά “αυτόνομα” ακόμα και με τυχαία σειρά, όμως αν το διαβάσεις όλο θα δεις και μια συνολική εικόνα που αλλιώς θα σου έχει διαφύγει!
Τα διηγήματα του βιβλίου διαδραματίζονται “μέσα” σε κάποιο έργο τέχνης και με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν τα κεφάλαια:
- Κεφάλαιο 1ο: “Σχεδόν έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν αστικό μύθο.
- Κεφάλαιο 2ο: “Η γέννηση του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια φωτογραφία.
- Κεφάλαιο 3ο: “Ο έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν πίνακα.
- Κεφάλαιο 4ο: “Ο θάνατος του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε ένα τραγούδι.
- Κεφάλαιο 5ο: “Η λήθη του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια ιστοσελίδα.
- Κεφάλαιο 6ο: “Ο ανεκπλήρωτος έρωτας” Το διήγημά μου είναι μέσα σε ένα βιβλίο.
- Κεφάλαιο 7ο: “Πέρα από τον έρωτα” Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια ταινία.
Το κάθε κεφάλαιο συμπληρώνουν και μερικές παρεμβολές σχετικές με την θεματολογία στην οποία διαδραματίζεται το διήγημα. (π..χ. παρεμβολές σχετικές με αστικούς μύθους, στη συνέχεια παρεμβολές σχετικές με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική κτλ.)
Το παζλ δεν υπακούει τους κλασσικούς κανόνες της αφήγησης. Είναι ένα μυθιστόρημα που ίσως κρύβεται μέσα σε 7 φαινομενικά αυτόνομα διηγήματα και που ένας ακόμα πιο προσεκτικός αναγνώστης ίσως το εντοπίσει και μέσα σε 3 διαφορετικά βιβλία.
Αν και έχει ένα πρώτο επίπεδο εύκολης ανάγνωσης μιας και οποιαδήποτε χρονική στιγμή και να αποφασίσεις να το συνεχίσεις και από όποιο σημείο και να το ξεκινήσεις μπορείς να το διαβάσεις χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να γνωρίζεις τι έχει γραφτεί πριν ή μετά.
Στην ουσία του είναι ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο.
Το επίπεδο ευκολίας του “παζλ” με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος ο αναγνώστης, εξαρτάται μόνο από την διάθεση που θα δείξει για να το ψάξει!
Για να ολοκληρωθεί το κείμενο μου, όπως πρέπει, θα γυρίσουμε στον αρχικό προβληματισμό με τον οποίο ξεκίνησε!
***Θα γυρίσουμε πάλι στο μυθιστόρημα και στο τι θα κερδίσω από το διάβασμα του;
Μια γρήγορη απάντησα αν είσαι άντρας είναι θα έχεις περισσότερες κατακτήσεις στο γυναικείο φύλο! Πάντα ένας άντρας που ξέρει να μιλάει για τέχνη π.χ. για τον Βαν Γκογκ θα είναι πιο ελκυστικός από κάποιον που γνωρίζει μόνο για αθλητικά...
Μια πιο σοβαρή απάντηση είναι ότι το βιβλίο μπορεί να σου δώσει μια συσσωρευμένη εμπειρία χρόνων. Φαντάσου ότι έχεις μεταφερθεί στο χρόνο και είσαι Έλληνας στρατιώτης στον Τρωικό πόλεμο που μόλις έχει ξεκινήσει, χωρίς να έχεις διαβάσει την Ιλιάδα και μάχεσαι στην πρώτη γραμμή με πολλές πιθανότητες να πεθάνεις από στιγμή σε στιγμή! Φαντάσου τώρα να έχεις διαβάσει την Ιλιάδα...θα γλυτώσεις χρόνο, πολλές ανθρώπινες ζωές και μάλλον και την δική σου επειδή θα μπορείς να προτείνεις τον Δούρειο Ίππο...
Μια επίσης σοβαρή απάντηση είναι ότι μέσα από το βιβλίο έχεις την δυνατότητα να ζήσεις και να ταξιδέψεις σε μέρη αλλά και σε καταστάσεις χωρίς να χρειαστεί να φύγεις ποτέ από το σπίτι σου!
Η επιστήμη ισχυρίζεται ότι: (Αντιγράφω από Το Παζλ):
“... Έχει αποδειχθεί, βάση της Νευροεπιστήμης, ότι κατά την ανάγνωση μιας πλοκής ενός βιβλίου διεγείρονται διάφορες περιοχές του εγκεφάλου ενός αναγνώστη. Το περίεργο είναι ότι εάν αυτό ακριβώς που διάβασε ο αναγνώστης του συνέβαινε στην πραγματική ζωή, θα διεγείρονταν πάλι οι ίδιες ακριβώς περιοχές. Ο εγκέφαλος δεν μπορεί να κάνει διαχωρισμό μεταξύ ενός αληθινού γεγονότος και ενός μυθιστορηματικού. Οι άνθρωποι που διαβάζουν συχνά μυθιστορήματα, δραπετεύουν πλήρως σε μια εικονική πραγματικότητα...”
Και επειδή μπορεί ακόμα να μην σε έχω πείσει, κράτησα για το τέλος τον λόγο που εγώ διαβάζω μυθιστορήματα.
Το μυθιστόρημα έχει χαρακτηριστεί ως η τέχνη της αμφισημίας. Στη χώρα του μυθιστορήματος τίποτε δεν είναι δεδομένο. Η Άννα Καρένινα μπορεί να αυτοκτονήσει από μια σκέψη, χωρίς ποτέ η αυτοκτονία να της έχει περάσει ως τότε σαν ενδεχόμενο από το μυαλό. Πιστεύω ότι η εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα είναι δυνατή. Η τέχνη που μπορεί να φωτίσει όλες τις πτυχές τις ανθρώπινης ύπαρξης με όλες τις αντιθέσεις που μπορεί να συνυπάρχουν είναι το μυθιστόρημα.
Ο διάλογος που έχει ξεκινήσει η τέχνη του μυθιστορήματος με όλα τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο, είναι ένας διάλογος χωρίς δόγματα και χωρίς να ισχυρίζεται ότι γνωρίζει την αλήθεια.
Στο τέλος της εξίσωσης ίσως η λύση έχει περισσότερες από μια μεταβλητές που να την επαληθεύουν.
Πείτε μου αλήθεια, ποια επιστήμη έχει καταφέρει να προσεγγίσει τον έρωτα καλύτερα από ότι ο Θερβάντες στον Δον Κιχώτη;
------------------------------------------------
Κάμερα/Μοντάζ: Βασίλης Αντωνόπουλος
Ολόκληρο το Video από την παρουσίαση:
youtu.be/bQERriSCs9c
------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Συγχαρητήρια !!!
Χρόνια πολλά!!!
Χρόνια Πολλά! Χριστός Ανέστη!
Where is the Life we have lost in living? Where is the wisdom we have lost in knowledge? Where is the knowledge we have lost in information? T. S. Eliot
Ti wraia prosegkisn!!Xairomai na diavazw keimena sou!!Na eisai kala!!
Συγχαρητήρια!!!!
Μπράβο, Γιώργο!!!!
Μπράβο, Γιώργο!!!❤️
Καλλιεργεια Ψυχης!!!
Είσαι ψυχούλα !! Τιμή μας !! Ξαδελφε και για το μυαλό σου και για την ψυχή σου !!
Καλημέρα σας και χρόνια σας πολλά!!!!
Χρόνια πολλά και δημιουργικά !!!
Χρονια πολλα και δημιουργικα !!!
Χρόνια Πολλά! Εγκάρδιες ευχές!
👏💓
Χρόνια πολλά Γιώργο
👏👏👏👏👏👏
View more comments
Έτοιμο και το Video από την παρουσίαση!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και πάλι στους 100 και πλέον καλλιτέχνες (Μουσικοί, Τραγουδιστές, Ηθοποιοί, Ζωγράφοι, Χορευτές κ.α.) που με τίμησαν με την παρουσία τους πάνω στη σκηνή του Συνεδριακού Κέντρου Δυτικής Ελλάδας, αλλά και στον κόσμο που γέμισε αυτόν τον μεγάλο και ωραίο χώρο και δημιούργησε τις ιδανικές συνθήκες για μια βραδιά που μάλλον δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Στο Video που θα δείτε συμμετείχαν:
- Η Συμφωνική Λαϊκή Ορχήστρα “Εν-Χορδώ” υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Θοδωρή Γεωργόπουλου
- Η Ορχήστρα Πνευστών Πατρεύς υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Ευρυσθένη Χατζηγιάννη
- H Θεατρική ομάδα του Τριαντάφυλλου Πατήρη, που παρουσίασε μια παράσταση βασισμένη και στα 3 βιβλία του συγγραφέα.
Έπαιξαν οι παρακάτω ηθοποιοί: Γιάγκος Ιγγλέσης, Χαράλαμπος Κοτοπούλης, Ειρήνη Ανωγιάτη, Γεωργία Ανδρίτσου, Γωγώ Οικονόμου, Νάντια Παπαγεωργίου, Δημήτρης Σπηλιωτόπουλος.
Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα Κόλλια
Σκηνοθεσία: Τριαντάφυλλος Πατήρης
- Το Χορευτικό του Πολιτιστικού Ομίλου Τέχνης Κίνηση υπό την καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Σουλτανά. (Υπεύθυνη Ευαγγελία Καραγεωργίου)
- Έκθεση Ζωγραφικής που επιμελήθηκε ο ζωγράφος Βασίλης Καραβασίλης.
Συμμετείχαν οι παρακάτω ζωγράφοι: Δίπλα Σπυριδούλα, Σκορδάκη Χρύσα, Αναγνωστόπουλος Χάρης (Φωτογραφία), Κωνσταντουδάκης Νίκος, Σφακιανάκη Παναγιώτα, Δεσέρη Κατερίνα, Χασιάκου Κωνσταντίνα, Πρέσσας Νίκος, Βλαχοστάθη Κορίνα, Κωνσταντίνος Παναγιωτόπουλος-Μιχαλάς, Βολικού Κατερίνα, Βασίλης Καραβασίλης.
Ερμήνευσαν ο Δημήτρης Δημόπουλος και η Ανδριάνα Τσαγκάρη. Κείμενα διάβασε ο Λάκης Βανταράκης.
Την παρουσίαση και σκηνοθετική επιμέλεια της βραδιάς είχε ο Τριαντάφυλλος Πατήρης.
Εθελοντές: Ντιλίογλου, Θεοδωροπούλου, Ταξιάρχης
Ρύθμιση ήχου: Πετράκης Βαγγέλης
Ηχολήπτης: Δημήτρης Χόρτης
Εξοπλισμός ήχου : Μάκης Αποστολάτος
Καμεραμάν: Γιάννης Πεφάνης, Βασίλης Αντωνόπουλος
Φωτογραφία: Φαύστα Φραντζή
Γραφικά: Μάνος Μπίνιος
Film director & producer: Βασίλης Αντωνόπουλος ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Κερδίστε 2 αντίτυπα του βιβλίου "Το Παζλ"! Το Sin Radio, σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, σας δίνουν την ευκαιρία να αποκτήσετε το βιβλίο μου «Το Παζλ». Αν θέλετε να δηλώστε συμμετοχή, το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να συμπληρώσετε τη φόρμα συμμετοχής που υπάρχει στο link που ακολουθεί! Καλή τύχη! contests.sinwebradio.com/2018/05/%ce%ba%ce%b5%cf%81%ce%b4%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b5-2-%ce%b1%ce%bd%...
😍
Η λήθη του έρωτα (Διήγημα από το νέο μου μυθιστόρημα “Το Παζλ”)
Ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα στο σπίτι μου. Άνοιξα τον υπολογιστή, έβγαλα τα παπούτσια μου και μπήκα στο μπάνιο. Κάνει ζέστη, σκέφτηκα, υπερβολική ζέστη για να ασχοληθώ με
οτιδήποτε!
Πήρα ένα μπουκαλάκι νερό από το ψυγείο και κάθισα μπροστά στον υπολογιστή μου. Άνοιξα τον Mozilla, συνδέθηκα στο Facebook, επέλεξα νέα καρτέλα, μπήκα Youtube και έβαλα μια λίστα από αγαπημένα τραγούδια να παίζει. Τέλος, σε μια τρίτη καρτέλα άνοιξα το Gmail και τσέκαρα τα e-mail μου.
Αφού είδα ότι τίποτε σημαντικό δεν είχε έρθει, γύρισα στο Facebook. Η ανάρτησή μου για τις ψηφιακές εκδοχές είχε πάει πολύ καλά!
Είχα γράψει:
«Σήμερα όλοι έχουμε και μια ψηφιακή εκδοχή. Αυτό δημιουργεί μια σύγχυση, γιατί δεν είμαστε ταυτόσημοι με την ψηφιακή εκδοχή μας, οπότε όταν στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης συναντιούνται δύο άνθρωποι, ουσιαστικά διασταυρώνονται δύο ψηφιακές εκδοχές και δύο άτομα, με αποτέλεσμα μια πρωτόγνωρη ερωτική σύγχυση…
Μπορεί να ερωτευθώ την ψηφιακή εκδοχή κάποιου, αλλά να μην μου κάνει στον πραγματικό κόσμο ή και το αντίστροφο. Δηλαδή ζούμε στην ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα…»
Σκέφτηκα την ανάρτηση για τον Λωτρέκ που ήθελα να κάνω αύριο. Έπρεπε να φωτίσω τη στιγμή τού έρωτα ακριβώς όπως έκανε και εκείνος με τον πίνακά του! Μπήκα στο Wikipedia και αντέγραψα το κείμενο που αφορούσε τον αριθμό των έργων του:
«Έζησε μόλις τριάντα έξι χρόνια, πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει 737 πίνακες σε καμβά, 275 νερομπογιές, 363 γκραβούρες και αφίσες, 5.084 σχέδια, κεραμικά και βιτρό, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των έργων του που έχουν χαθεί…»
Άνοιξα τον messenger, βρήκα τον George Perisanidis και το έστειλα στον εαυτό μου, για να μην το ψάχνω το βράδυ που θα έγραφα το διήγημα για τον Λωτρέκ.
Ξαφνικά, η ένδειξη από τον messenger όπου υπήρχα εγώ κοκκίνισε και το ένα σαν νούμερο φώτισε το παραθυράκι που είχε το όνομά μου πάνω! Δεν είναι δυνατόν! σκέφτηκα. Όμως, δεν είχα κάνει λάθος! Είχα δεχτεί απάντηση από την ψηφιακή μου εκδοχή!
Με κάποια δυσπιστία για το τι πραγματικά συμβαίνει, και γεμάτος περιέργεια, άνοιξα πάλι τη συνομιλία.
«Εσύ πάντως δεν είσαι καθόλου ταυτόσημος μαζί μου. Είμαι πιο ευαίσθητος, πιο ρομαντικός και κυρίως εγώ πιστεύω στον έρωτα!»
Διάβαζα γεμάτος έκπληξη το μήνυμα της ψηφιακής μου εκδοχής και δεν ήξερα αν πρέπει να εστιάσω στο να του απαντήσω ή στον τρόπο που μπορούσε να επικοινωνεί μαζί μου!
Με έχει επηρεάσει η ζέστη! σκέφτηκα.
Όμως, όσο και να μην καταλάβαινα τι και πώς συμβαίνει, το μήνυμα ήταν εκεί γραμμένο στον messenger κάτω από αυτό που είχα στείλει εγώ στον εαυτό μου πριν λίγο για τον Λωτρέκ!
Αποφάσισα να συνεχίσω αυτόν τον παράλογο διάλογο.
«Πώς μπορείς και επικοινωνείς μαζί μου; Εγώ τα πληκτρολογώ; Γιατί λες πως δεν πιστεύω στον έρωτα;»
Πάτησα enter, το έστειλα στον εαυτό μου και περίμενα. Δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ. Μετά από πολύ λίγο το κόκκινο ένα φώτισε και πάλι το παράθυρό μου!
«Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλοι έχουν την τάση να προβάλλουν μια καλύτερη και πιο ποιοτική τους πλευρά. Το ίδιο δεν κάνεις και εσύ; Εξιδανικεύεις τον έρωτα χωρίς να πιστεύεις σε αυτόν!»
«Δεν είναι δυνατόν! Δεν είναι!» αναρωτήθηκα σχεδόν φωναχτά! «Αυτή είναι δικιά μου ατάκα από συνέντευξη!»
Μπήκα στο chat και με νεύρα απάντησα:
«Αυτό το έχω πει εγώ! Πώς τολμάς να το γυρίζεις εναντίον μου;»
«Κάνεις λάθος, εγώ το έχω πει, αλλά σίγουρα περιγράφει
και εσένα!»
«Είναι φυσιολογικό να θέλω εδώ μέσα να δείξω την πιο ευαίσθητη πλευρά μου. Αυτό δεν με κάνει ψεύτικο! Πιστεύω σε όλα όσα γράφω!»
«Χμ… Για να δούμε! Πιστεύεις και σε αυτό:
“Ο έρωτας είναι το μόνο παιχνίδι που απαιτεί δύο… Δεν μπορείς να το παίξεις μόνος σου… Δεν μπορούν να είναι περισσότεροι από δύο… Είχα γράψει κάποτε ότι απαιτεί αποκλειστικότητα. Το διορθώνω… Πιο σωστά… Είναι αναγκαία η αποκλειστικότητα, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να λειτουργήσεις αλλιώς…”»
«Και βέβαια το πιστεύω! Απλά αυτήν την περίοδο δεν είμαι ερωτευμένος. Όταν είμαι, το ξέρεις ότι γίνομαι μονογαμικός!»
«Το μόνο που πιστεύω, είναι ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί, δεν θα σε έκανα ούτε φίλο μου!»
«Σε ενοχλεί που γράφω τόσα πολλά για τον έρωτα, ενώ δεν είμαι ερωτευμένος;»
«Με ενοχλεί που εγώ ζω στον έρωτα και εσύ τη λήθη του. Είμαστε τα δύο άκρα!»
«Ωραία ατάκα. Εγώ την έχω πει ή μόνος σου το σκέφτηκες;»
«Η λήθη, η περίοδος ανάμεσα σε δύο έρωτες, εκεί μέσα έχεις εγκλωβιστεί και δεν κάνεις τίποτε για να βγεις!»
«Ίσως στη ζωή μου να έχω ερωτευτεί περισσότερες φορές από ό,τι μου αναλογεί…»
«Ξέρεις ότι δεν είναι αλήθεια!»
«Θα μου εξηγήσεις πώς μπορείς να μου απαντάς;»
«Μα αφού είμαστε στην ψηφιακή σφαίρα του αληθοφανούς».
«Και αυτό δική μου ατάκα είναι!»
«Λάθος, δική μου! Εγώ είμαι η ψηφιακή σου απεικόνιση!»
«Και εγώ; Μου είναι δύσκολο να προσδιοριστώ χωρίς εσένα!»
«Κάτσε να γράψεις για τον Λωτρέκ, θα σου βγει ωραίο, αλκοολικός με έφεση στα καμπαρέ και στις πουτάνες! Πριν όμως, κάνε μια ανάρτηση το Chi Mai του Morricone, θέλω να το ακούσω!»
«Εντάξει, λοιπόν!»
Μπήκα στις ρυθμίσεις και έβαλα τη συνομιλία που μόλις είχα στο κεντρικό παράθυρο και τη διάβασα πάλι. Προσπάθησα να σκεφτώ αν όντως έχω εγκλωβιστεί στη λήθη του έρωτα.
Ασυναίσθητα ξεκίνησα να μετρώ τους έρωτες που είχα μέχρι τώρα. Ο πρώτος μου έρωτας ήταν η Όλγα στην πέμπτη δημοτικού, φιληθήκαμε σε ένα πάρτι μετά από σχεδόν δύο χρόνια «σχέσης».
Στάσου!
Στη Γερμανία, ακόμα πιο μικρός, στην πρώτη δημοτικού, ήμουν ερωτευμένος με την Κάτια! Εκείνη δεν με ήθελε, μάλλον, αλλά αυτά που αισθανόμουν εγώ για εκείνη ήταν σίγουρα έρωτας.
Ξαφνικά κατάλαβα ότι η ψηφιακή μου εκδοχή είχε δίκιο.
Ζούσα στη λήθη του έρωτα! Μόνο που στην περιγραφή του είχε παραλείψει κάτι, τον συμπληρώνω και θα τον αφήσω αύριο να το ποστάρει στο Facebook.
«Η λήθη, η περίοδος ανάμεσα σε δύο έρωτες, που το συναίσθημα του έρωτα ζωντανεύει μέσα μας, μόνο μέσα από παλιές μνήμες…»
------------------------------------------------------------
Φωτογραφία: Αναγνωστόπουλος Χάρης
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Learn More
Comment on Facebook
Οι πιο πολλες αναρτησεις ειναι για να ακουμε τον εαυτο μας ....φοβομαστε να ακουσουμε τα ιδια λογια απο καποιον αλλο!!! Εξαιρετικο κειμενο με αιχμηρες διαστασεις...
Καταπληκτικό κείμενο ...μου θυμίσατε τον εαυτό μου στην εφηβεία .. τότε όμως δεν υπήρχε το μεσεντζερ .... υπήρχε καθρέφτης ... ακόμα πιο δύσκολο ...
Μια πολιτιστική βραδιά με έκθεση ζωγραφικής, θεατρικό έργο και ζωντανή συναυλία για παρουσίαση βιβλίου!
Την Παρασκευή, στις 27 Απριλίου στις 20:30, ο Γιώργος Περισανίδης, στο Συνεδριακό Κέντρο του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας στην Πάτρα, παρουσιάζει το νέο μυθιστόρημα του, “Το Παζλ”
Στο “Παζλ” ο συγγραφέας επιχειρεί μια νέα προσέγγιση στο μυθιστόρημα εισάγοντας μια καινούργια δομή!
Μια νέα δομή, απαιτεί και έναν νέο τρόπο παρουσίασης!
Έτσι στην παρουσίαση θα συμμετέχουν οι παρακάτω καλλιτεχνικές ομάδες.
- Η Συμφωνική Λαϊκή Ορχήστρα “Εν-Χορδώ” υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Θοδωρή Γεωργόπουλου
- Η Ορχήστρα Πνευστών Πατρεύς υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Ευρυσθένη Χατζηγιάννη.
- Θεατρική ομάδα σε σκηνοθεσία του Τριαντάφυλλου Πατήρη, που θα παρουσιάσει μια παράσταση βασισμένη και στα 3 βιβλία του συγγραφέα.
- Η Χορωδία Πολιτιστικού Ομίλου Τέχνη και Κίνηση (Υπεύθυνη Ευαγγελία Καραγεωργίου)
- Το Χορευτικό του Πολιτιστικού Ομίλου Τέχνη και Κίνηση υπό την καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Σουλτανά.
- Στη συνέχεια θα παρουσιαστεί Έκθεση Ζωγραφικής από έργα που εκτίθενται στο τελευταίο μυθιστόρημα του Γιώργου Περισανίδη. Την έκθεση έχει επιμεληθεί ο ζωγράφος Καραβασίλης Βασίλης.
Θα ερμηνεύσουν ο Δημήτρης Δημόπουλος και η Ανδριάνα Τσαγκάρη. Κείμενα θα διαβάσει ο Λάκης Βανταράκης. Την παρουσίαση και σκηνοθετική επιμέλεια της βραδιάς θα έχει ο Τριαντάφυλλος Πατήρης.
Συνολικά για την παρουσίαση του βιβλίου συμμετέχουν πάνω από 100 καλλιτέχνες, (Μουσικοί, Τραγουδιστές, Ηθοποιοί, Ζωγράφοι, Χορευτές κ.α.) που χωρίς την εθελοντική συνεισφορά τους το εγχείρημα θα ήταν αδύνατο.
Είσοδος Ελεύθερη.
--------------------------------------------------------------
Συνεργασία : Λαϊκή Συμφωνική Ορχήστρα ''Εν-χορδώ'' & Ορχήστρα Πνευστών ''Πατρεύς''
www.youtube.com/watch?v=V-Q_3WkAqFQ
--------------------------------------------------------------
Το “παζλ” – Νέο μυθιστόρημα!
“...Μια νέα φόρμα γραφής, μια νέα προσέγγιση στο μυθιστόρημα!...”
Αν ψάχνεις για ένα βιβλίο που μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά θα σε ξεκουράσει και θα σε χαλαρώσει, τότε το “Παζλ” δεν είναι αυτό που γυρεύεις.
Αν ψάχνεις για μια ιστορία με έστω μια κλασική δομή που έχει αρχή-μέση-τέλος και έναν πρωταγωνιστή-ήρωα, τότε το “Παζλ” δεν είναι αυτό που γυρεύεις.
Αν όμως θες να διαβάσεις ένα μυθιστόρημα που δεν υπακούει τους κλασσικούς κανόνες της αφήγησης, ένα μυθιστόρημα που ίσως κρύβεται μέσα σε 7 φαινομενικά αυτόνομα διηγήματα και που ένας ακόμα πιο προσεκτικός αναγνώστης ίσως το εντοπίσει και μέσα σε 3 διαφορετικά βιβλία τότε το “Παζλ” γράφτηκε για σένα!
Τι είναι το “Παζλ”;
Το “Παζλ” μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα μυθιστόρημα διασκορπισμένο μέσα σε πολλά διηγήματα, στα οποία ψηλαφίζει διαφορετικά στάδια του έρωτα.
Τα διηγήματα του βιβλίου διαδραματίζονται “μέσα” σε κάποιο έργο τέχνης και με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν τα κεφάλαια:
- Κεφάλαιο 1ο: “Σχεδόν έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν αστικό μύθο.
- Κεφάλαιο 2ο: “Η γέννηση του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια φωτογραφία.
- Κεφάλαιο 3ο: “Ο έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν πίνακα.
- Κεφάλαιο 4ο: “Ο θάνατος του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε ένα τραγούδι.
- Κεφάλαιο 5ο: “Η λήθη του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια ιστοσελίδα.
- Κεφάλαιο 6ο: “Ο ανεκπλήρωτος έρωτας” Το διήγημά μου είναι μέσα σε ένα βιβλίο.
- Κεφάλαιο 7ο: “Πέρα από τον έρωτα” Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια ταινία.
Το κάθε κεφάλαιο συμπληρώνουν και μερικές παρεμβολές σχετικές με την θεματολογία στην οποία διαδραματίζεται το διήγημα. (π..χ. παρεμβολές σχετικές με αστικούς μύθους, στη συνέχεια παρεμβολές σχετικές με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική κτλ.)
Τελικά το μυθιστόρημα που γεννήθηκε μπορεί να χαρακτηριστεί σαν δεκάδες αυτόνομα κομμάτια ενός παζλ. Μπορείς να διαβάσεις κάθε ένα από αυτά “αυτόνομα” ακόμα και με τυχαία σειρά, όμως αν το διαβάσεις όλο θα δεις και μια συνολική εικόνα που αλλιώς θα σου έχει διαφύγει!
Το “Παζλ” και η Ζωγραφική
Το τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου είναι όλο αφιερωμένο στη ζωγραφική και εκεί υπάρχουν ιστορίες για τον Ντα Βίντσι, τον Πικάσο, τον Κλιμτ, τον Γκωγκέν, τον Βαν Γκογκ και τον Λωτρέκ. Ο Λωτρέκ μάλιστα είναι ίσως ο σημαντικότερος ήρωας του μυθιστορήματος αφού διαδραματίζει ρόλο και σε άλλα κεφάλαια του βιβλίου. Επίσης ζωγράφος είναι και ο Φινν ο ήρωας της ταινίας “Μεγάλες προσδοκίες” μέσα στην οποία έχει γραφτεί το έβδομο διήγημα.
Ακόμα μέσα στο “Παζλ” τα διάφορα στάδια του έρωτα, έχουν αποτυπωθεί σε 12 πίνακες από Έλληνες ζωγράφους δίνοντας την δική τους εκδοχή και μια διαφορετική αισθητική στο μυθιστόρημα εντελώς απαραίτητη στη νέα αυτή δομή αφήγησης.
Τέλος ακόμα και το εξώφυλλο του βιβλίου είναι πίνακας ζωγραφικής!
Το “Παζλ” μιας “Ψηφιακής επιπολαιότητας” και ενός “Ρεφρέν¨
Με το “Παζλ” επίσης κλείνει και μια άτυπη τριλογία που ξεκίνησε με την “Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα” και συνεχίστηκε με το “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”.
Η σύνδεση των τριών βιβλίων γίνεται μέσα από την θεματολογία, μιας και στην “Ψηφιακή επιπολαιότητα” παρακολουθούμε την διαδρομή από τον “αιώνιο” έρωτα που μας έρχεται από την εποχή του “Δον Κιχώτη” και του “Ρωμαίου και της Ιουλιέτας” να μετατρέπεται στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε “στιγμιαίο” έρωτα που δεν κρατά παρά λίγα κλικ. Στο “Ρεφρέν” γίνεται μια προσπάθεια διαχείρισης του “τέλους” του έρωτα και παρακολουθούμε τον “θάνατο του έρωτα” και την μετουσίωση του σε “άδολη” αγάπη. Στο “Παζλ” τέλος παρακολουθούμε τα διάφορα στάδια που περνάμε στον έρωτα. “Η γέννηση του έρωτα”, “ο έρωτας”, “ο θάνατος του έρωτα”, “η λήθη του έρωτα”, “ο ανεκπλήρωτος έρωτας”, ο “σχεδόν έρωτας” και το διήγημα του επιλόγου “πέρα από τον έρωτα” συμπληρώνουν τη θεματολογία του βιβλίου.
“Το Παζλ” επίλογος
Στο μυθιστόρημα αυτό επιχειρείται μια νέα φόρμα γραφής και μια νέα προσέγγιση στο μυθιστόρημα!
Είναι ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο. Το επίπεδο ευκολίας του “παζλ” με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος ο αναγνώστης, εξαρτάται μόνο από την διάθεση που θα δείξει για να το ψάξει!
“...Έχεις την διάθεση να ενώσεις όλα τα κομμάτια;...” ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Μπορεί να δημιουργηθεί ένα Θεατρικό έργο για την παρουσίαση ενός βιβλίου; Στην ερώτηση αυτή απάντησαν θετικά ο Τριαντάφυλλος Πατήρης (Triantafyllos Patiris) και η Θεατρική του Ομάδα που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για αυτόν τον σκοπό και στην οποία παίζουν ο Γιάγκος Ιγγλέσης, ο Χαράλαμπος Κοτοπούλης, η Ειρήνη Ανωγιάτη, η Γεωργία Ανδρίτσου, η Άννα Κόλλια, η Γωγώ Οικονόμου, η Νάντια Παπαγεωργίου και ο Δημήτρης Σπηλιωτόπουλος. Θεατρικό έργο όμως από τα 3 βιβλία μου γίνεται; Ανάμεσα στα 3 μυθιστορήματα μου, αν και είναι φαινομενικά ανεξάρτητα υπάρχει μια ανεπαίσθητη σύνδεση, αυτή η σύνδεση γίνεται με την βοήθεια ενός βιβλίου. Η ιστορία μας ξεκινά από την “Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα” σε ένα μικρό καφέ, μιας μικρής πόλης, που ένας φοιτητής βρίσκεται εκεί με το βιβλίο “Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο” του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Περισσότερα στις 27 Απριλίου λοιπόν, στο Συνεδριακό των ΤΕΙ, στην Πάτρα. Στο video που ακολουθεί ο Βασίλης Αντωνόπουλος (Vasilis Antonopoulos) επισκέφτηκε την Θεατρική Ομάδα στις πρόβες και ο Γιάγκος Ιγγλέσης(Giagkos Inglesis) μίλησε για το εγχείρημα! Δείτε το! patrastv.gr/45950/%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1...
Το “Παζλ” και η σχέση του με την Ζωγραφική ή αλλιώς πως γεννήθηκε η ιδέα της έκθεσης Το εξώφυλλο του βιβλίου, είναι πίνακας ζωγραφικής του Βασίλη Καραβασίλη. Ακόμα μέσα στο “Παζλ” τα διάφορα στάδια του έρωτα, έχουν αποτυπωθεί σε 12 πίνακες από Έλληνες ζωγράφους δίνοντας την δική τους εκδοχή και μια διαφορετική αισθητική στο μυθιστόρημα εντελώς απαραίτητη στη νέα αυτή δομή αφήγησης. Στο “Παζλ” λοιπόν με έργα τους συμμετέχουν οι παρακάτω ζωγράφοι: Δίπλα Σπυριδούλα, Σκορδάκη Χρύσα, Αναγνωστόπουλος Χάρης (Φωτογραφία), Κωνσταντουδάκης Νίκος, Σφακιανάκη Παναγιώτα, Δεσέρη Κατερίνα, Χασιάκου Κωνσταντίνα, Πρέσσας Νίκος, Βλαχοστάθη Κορίνα, Κωνσταντίνος Παναγιωτόπουλος-Μιχαλάς, Βολικού Κατερίνα, Βασίλης Καραβασίλης. Περισσότερα για τους πίνακες, στην ομιλία του Βασίλη Καραβασίλη, την Παρασκευή, στις 27 Απριλίου στις 20:30, στο Συνεδριακό Κέντρο του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας στην Πάτρα, όπου και θα εκτίθενται.
Την βραδιά, την Παρασκευή στις 27 Απριλίου στις 20:30, στο Συνεδριακό Κέντρο του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας στην Πάτρα, ανοίγει η Ορχήστρα Πνευστών Πατρεύς, με μαέστρο τον Ευρυσθένη Χατζηγιάννη. (Ευρυσθένης Χατζηγιάννης) Λίγα λόγια για την Ορχήστρα: Η Ορχήστρα Πνευστών "Πατρεύς" δημιουργήθηκε στις αρχές του 2016 με σκοπό τη προώθηση του πολιτισμού στη πόλη της Πάτρας αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Οι 35 μουσικοί της ορχήστρας επιλέχτηκαν έπειτα από την διαδικασία ακροάσεων της οποίας την εποπτεία είχαν καταξιωμένοι μουσικοί της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Το ρεπερτόριο της ορχήστρας είναι ιδιαίτερα διευρυμένο και εκτείνεται από την κλασική μουσική έως ιδιαίτερα μοντέρνα είδη. (Swing, Disco, Jazz, Latin, Rock, Pop, Musical, Κινηματογραφική μουσική, Μπαλάντες) Την καλλιτεχνική διεύθυνση της Ορχήστρας έχουν οι κύριοι Χατζηγιάννης Ευρυσθένης και Ζαφειρόπουλος Παναγιώτης. Δείτε τα video: www.youtube.com/watch?v=abZj91P3Au4 Συνεργασία : λαϊκή συμφωνική ορχήστρα '' Εν-χορδώ '' & Ορχήστρα πνευστών ''Πατρεύς '' www.youtube.com/watch?v=V-Q_3WkAqFQ
www.patrasevents.gr/article/343568-triantafillos-patiris-thelo-na-kano-theatrika-pragmata-stin-patra
Με την Συμφωνική Λαϊκή Ορχήστρα “Εν-Χορδώ” του μαέστρου Θοδωρή Γεωργόπουλου (Thodoros Georgopoulos) η συνεργασία μας ξεκίνησε από το προηγούμενο μυθιστόρημά μου, ¨Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”. Είναι αυτή η συμμετοχή των 50 “μπουζουκιών”, μουσικών και τραγουδιστών (ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ & Andriana Tsagari) πάνω στη σκηνή που μετατρέπει μια απλή παρουσίαση βιβλίου σε κάτι που μοιάζει με υπερπαραγωγή και που χωρίς την συμμετοχή τους, όλο το εγχείρημα θα είχε φυσικά μικρότερη διάσταση. Σύνθημα της ορχήστρας είναι ένα απόφθεγμα του Γιώργου Σεφέρη, που και μένα μου αρέσει πολύ: “...Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά-σιγά βουλιάζει. Και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα στο πρόσωπό της...'' Δείτε το video, αλλά περισσότερα πάνω στη σκηνή την Παρασκευή στις 27/4, στις 20.30 στο Συνεδριακό Κέντρο του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας στην Πάτρα. www.youtube.com/watch?v=V-Q_3WkAqFQ
www.thebest.gr/news/index/viewStory/484553
www.stokokkino.gr/article/1000000000066221/To-neo-tou-muthistorima-parousiazei-o-G-Perisanidis-me...
www.patrasevents.gr/article/344322-patra-to-pazl-tou-giorgou-perisanidi-enose-psixes-sto-sinedria...
tempo24.news/eidisi/177220/o-giorgos-perisanidis-paroysiase-to-neo-toy-mythistorima-to-pazl
www.kalavrytapress.gr/o-giorgos-perisanidis-parousiase-to-neo-tou-mythistorima-to-pazl/
www.pelop.gr/?DocID=454501&page=article
www.thebest.gr/news/index/viewStory/485159
apostaktirio.gr/index.php/%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%8...
Χρόνια Πολλά! Εγκάρδιες ευχές για την ονομαστική σας εορτή!
Πολύχρονος!!!
Χρόνια πολλά και κάθε ευτυχία!!!!!
Χρόνια Πολλά με υγεία
Καλοτάξιδο το βιβλίο
Χρόνια πολλά !!!
Καλοτάξιδο! Χρονια πολλα χρονια καλα!
Θερμα συγχαρητηρια!!!👏👏👏📰📰📰📰
ΤΕΛΟΙΟ😘😍
View more comments
The River – βασισμένο σε πραγματική ιστορία
“...We'd go down to the river
And into the river we'd dive
Oh down to the river we'd ride...”
“...Γιατί όλοι χρειάζονται ένα μέρος όπου θα μπορούν να πηγαίνουν όταν δεν θα μπορούν να γυρίσουν σπίτι....”
Ο νεαρός Μπρους γεννήθηκε κοντά στις αρχές του 50', στο New Jersey, και μεγάλωσε κοντά στον αυστηρό πατέρα του Φρίντερικ και την μάλλον άβουλη μητέρα του Αντέλ.
Ο Μπρους όταν έφτασε στην εφηβεία συνήθιζε σχεδόν καθημερινά να διαφωνεί έντονα με τον πατέρα του.
Για όποιο θέμα και να ξεκινούσε η αντιπαράθεσή τους, σχεδόν πάντα κατέληγαν να τσακώνονται για τα μακριά μαλλιά που άφηνε ο νεαρός έφηβος και που ο πατέρας του πραγματικά μισούσε!
Πολλές διαμάχες κατέληγαν άσχημα και ο Μπρους έφευγε από το σπίτι του και πέρναγε την νύχτα στους δρόμους. Πολλά βράδια θα τον βρουν να κοιμάται είτε σε αυτοκίνητα φίλων του, είτε στην βεράντα τους!
Τα καλοκαίρια αυτό δεν ήταν και το χειρότερα πράγμα που μπορούσε να του συμβεί μιας και έκανε ζέστη και πολλοί φίλοι του έμεναν ως αργά έξω, το χειμώνα όμως έκανε κρύο και στην πόλη δεν κυκλοφορούσε σχεδόν κανένας!
Όταν φύσαγε δυνατά υπήρχε ένας τηλεφωνικός θάλαμος που έμπαινε μέσα για να προστατευτεί και από εκεί τηλεφωνούσε στην κοπέλα του και μιλούσε μαζί της επί ώρες για να βγάλει την βραδιά!
Το ξημέρωμα έβρισκε επιτέλους το θάρρος να γυρίσει σπίτι και ο πατέρας του πάντα τον περίμενε να επιστρέψει άυπνος στην κουζίνα. Αφού έμπαινε μέσα, ο πατέρας του, τον ανάγκαζε να καθίσει κάτω και συνήθως πέρναγαν μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να μιλάνε καθόλου.
Όταν κάποια στιγμή του μίλαγε ο πατέρας του, πάντα του έκανε την ίδια ερώτηση:
- Γιε μου, πότε θα πας να κουρευτείς και τι νομίζεις ότι κάνεις με την ζωή σου;
Για τον νεαρό Μπρους αυτή ήταν πάντα η χειρότερη στιγμή, γιατί ποτέ δεν έβρισκε τα κατάλληλα λόγια να του πει πως αισθάνεται και έτσι κατέληγε απλά να τον κοιτά αμίλητος.
Κάποια μέρα είχε ένα ατύχημα με την μοτοσυκλέτα και όσο ήταν ανήμπορος στο κρεβάτι, ο πατέρας του έφερε έναν κουρέα και κατάφερε επιτέλους να κουρέψει τα μακριά μαλλιά του γιου του.
Ο Μπρους έξαλλος με δάκρυα στα μάτια του είπε τότε ότι τον μισούσε και ότι δεν θα το ξεχνούσε ποτέ αυτό! Ο πατέρας του απάντησε πως ανυπομονεί να τον αναλάβει επιτέλους ο στρατός για να τον κάνει “άντρα”!
Όλα αυτά διαδραματίζονταν στο 1968, με την Αμερική τότε να βρίσκεται σε πόλεμο με το Βιετνάμ.
Αρκετοί γνωστοί και φίλοι του Μπρους είχαν ήδη φύγει για να πολεμήσουν εκεί, με τους περισσότερους από αυτούς, να μην ξέρουν καν σε ποιο σημείο βρίσκεται η συγκεκριμένη χώρα!
Μερικοί από τους φίλους του δεν γύρισαν ποτέ και άλλοι που γύρισαν δεν ήταν πια τα ίδια άτομα.
Ο Μπρους όταν πήρε την δική του ειδοποίηση κατάταξης την έκρυψε από την οικογένειά του και 2 μέρες πριν καταταγεί βγήκε με τους φίλους του και ξενύχτησε ως το πρωί!
Το επόμενο πρωί που πήρε το λεωφορείο για να καταταγεί, ήταν τόσο φοβισμένος όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή του. Δεν ένιωθε να τον κρατούν τα πόδια του από τον φόβο!
Παρουσιάστηκε λοιπόν, αλλά απέτυχε σε όλα τα απαραίτητα τεστ και τελικά δεν τον πήραν, τον έκοψαν ως ανίκανο να κρατάει όπλο. 3 μέρες μετά, πήρε πάλι το λεωφορείο και γύρισε σπίτι του.
Ο πατέρας του καθόταν για άλλη μια φορά στην κουζίνα και όταν τον είδε τον ρώτησε που ήταν τόσες μέρες! Τότε ο Μπρους του ομολόγησε ότι του είχε έρθει το χαρτί να καταταγεί αλλά δεν κατάφερε να περάσει τα τεστ, απέτυχε και γύρισε πίσω!
Ο πατέρας του τότε, τον κοίταξε στα μάτια και του είπε:
- Γιε μου πραγματικά χάρηκα γι' αυτό!
Αμέσως μετά σηκώθηκε και βγήκε στην βεράντα και έμεινε για αρκετή ώρα όρθιος και αμίλητος.
Με την Μαίρη, ο Μπρους είχε σχέση από το σχολείο. Την είχε γνωρίσει στα 17 του και ήταν τρελός έρωτας με την πρώτη ματιά. Όπως έγραψα και στην αρχή του κειμένου στις μεγάλες δυσκολίες του, συνήθιζε να της τηλεφωνεί από εκείνον τον θάλαμο και να συνομιλούν όλο το βράδυ
Ο Μπρους λάτρευε να παίρνει την Μαίρη και την μοτοσυκλέτα του και μαζί να κάνουν ατέλειωτες βόλτες στην εξοχή! Οι περισσότερες βόλτες κατέληγαν στο ποτάμι της περιοχής, όπου συνήθιζαν να κάνουν έρωτα και σχέδια για το μέλλον τους.
Ήταν απλά αχώριστοι και ζούσαν ο ένας για τον άλλον! Λίγο αργότερα, η Μαίρη έμεινε έγκυος και αν και το ζευγάρι ήταν πολύ νέο, μιας και οι δύο ήταν μόλις 19 ετών αποφάσισαν να παντρευτούν!
Ο Μπρους έπιασε προσωρινά δουλειά σαν ανειδίκευτος εργάτης στην εταιρία Johnstown και τα παιδιά προχώρησαν σε πολιτικό γάμο. Παρόλο που οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες και δεν είχαν ούτε τον χρόνο, ούτε τα χρήματα να οργανώσουν έναν σωστό γάμο, είχαν ο ένας τον άλλον. Έπαιρναν την μοτοσυκλέτα και κατέβαιναν κάτω στο ποτάμι και ζούσαν τον ερωτά τους!
Τα χρόνια πέρασαν και η προσωρινή δουλειά, έγινε μόνιμη. Το χειρότερο δε, ήταν ότι λόγο οικονομικής κρίσης τα μεροκάματα είχαν μειωθεί δραματικά και το ζευγάρι τα έφερνε δύσκολα βόλτα.
Όλα τα πράγματα που έμοιαζαν σημαντικά παλιότερα, όλα αυτά που τους έδεναν, σαν να τα πήρε το ποτάμι που δεν είχαν χρόνο πια να επισκεφτούν με την μοτοσυκλέτα τους... Ο Μπρους λειτουργούσε σαν να μην θυμόταν τίποτε πια, από όλα αυτά και η Μαίρη σαν να μην την ένοιαζε πια...
Μερικά βράδια που ο Μπρους ένιωθε να πνίγεται, κατέβαινε μόνος του στο ποτάμι και εκεί οι όμορφες αναμνήσεις από το παρελθόν έρχονταν να τον συναντήσουν και τότε προσπαθούσε να καταλάβει τι έκανε λάθος.
Δεν κατάφερνε να δώσει ποτέ μια εξήγηση που να τον ικανοποιεί...συνήθιζε όμως να μουρμουρίζει έναν στίχο, έναν στίχο που κάθε φορά που έφτανε μόνος στο ποτάμι του ερχόταν στο μυαλό:
“...We'd go down to the river
And into the river we'd dive
Oh down to the river we'd ride...”
“...- Γιατί όλοι χρειάζονται ένα μέρος όπου θα μπορούν να πηγαίνουν όταν δεν θα μπορούν να γυρίσουν σπίτι....”
------------------------------------------------------------
Bruce Springsteen - The River
www.youtube.com/watch?v=nAB4vOkL6cE
Bruce Springsteen - The river with story
www.youtube.com/watch?v=F0FDIezoMtI&t=68s
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
------------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Ναι ωραιο το κείμενο αλλά το river ειναι η εμπνευσμένο απο την αδερφή του!! Δεν ειναι αυτοβιογραφικο όπως το παρουσιάζει ο συγγραφέας! Ευχαριστώ!
Πολυ ομορφη αφηγηση της ιστοριας ενηλικιωσης του Bruce... Ισως γι αυτο χρειαζομαστε καπου να παμε οταν δε μπορουμε να γυρισουμε σπιτι.. Παραμενουμε αληθινοι οταν γυρναμε στο ποταμι..
Παντα ηταν ενασ απο τουσ αγαπημενουσ μου και οφειλω νσ ομολησω οτι συγκινηθηκα παρακολουθωντασ μια αφηγηση τησ ιστορθασ του απο τον ιδιο και ταυτιστηκα σε πολλεσ σκεψεισ του!! Τιποτα δεν ειναι τυχαιο για καποιουσ ανθρωπουσ τελικα!!! Ηταν,ειναι και θα ειναι ενα αστερι τησ μουσικησ ροκ σκηνης και φοβερος τυπος!!!
Για πολλά χρόνια άκουγα τον στίχο ως "...down to the river we'll die..." . Ακόμη και μετά την διόρθωση η θλίψη μου παραμένει ακούγοντας αυτό το τραγούδι.
Δεν υπήρξε από τους αγαπημένους μου αλλά τώρα άλλαξα γνώμη...ευχαριστώ!
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Αυτά τα βιώματα τον βοήθησαν να γράψει τραγούδια που έμειναν all time classic!
Το βιβλίο του Born to run σου δίνει να καταλάβεις πώς έγραψε τέτοιους στίχους.
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΟ "THE RIVER "ΤΥΧΑΙΝΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΧΩ ΣΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΥ BOSS ΤΡΟΜΕΡΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ
Απλα αφεντικο για παντα
Λατρεμένος "Boss"!
θαυμάσιο κείμενο!!!!!
Υπέροχο..Ευχαριστώ..!!!!!
Αξιζε η αναμονη...εξαιρετικο!!!
!
Λατρεμένος!!
Κομματαρα
Από τους αγαπημένους μου!
Σταθμός!!
Αγαπημένος...
The Boss!!!❤️ 👍 ❤️
Ιωάννα Κορδολαίμη
View more comments
Γιώργος Σεφέρης ή αλλιώς η σύντομη ιστορία μιας άρνησης
Η ιστορία μας τελειώνει τις τελευταίες μέρες του Σεπτεμβρίου του 1971, όταν η κηδεία του Γιώργου Σεφέρη θα εξελιχθεί σε μια αντιδικτατορική διαδήλωση, με χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως νέους, φοιτητές και μαθητές να τραγουδούν τους στίχους από το πιο γνωστό ποίημα του.
“...Στο περιγιάλι το κρυφό...”
Ο Γιάννης Ρίτσος θα κάνει τότε και την περίφημη δήλωση, τοποθετώντας τον Σεφέρη δίπλα στον Παλαμά:
“...Ακόμα μια φορά, σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα...”.
Στη δήλωση του χρησιμοποίησε το στίχο “... σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα...”, που έγραψε πρώτος ο Σικελιανός και είχε εκφωνήσει το 1943 στην κηδεία του Κωστή Παλαμά, γι' αυτό και άλλωστε η πρότασή του ξεκινά με το “...Ακόμα μια φορά...”.
Η Ελλάδα λοιπόν στα δύσκολα, θα ακουμπήσει πάνω σε ένα φέρετρο, έναν ποιητή και ακόμα πιο συγκεκριμένα σε ένα ποίημα.
Το ποίημα “Άρνηση” θα γίνει κάτι σαν δεύτερος Εθνικός Ύμνος μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη θα γνωρίσει τεράστια επιτυχία και θα εκφράσει την ανάγκη του Ελληνικού λαού για δημοκρατία.
Μια μικρή παραδοξότητα είχε μόλις γεννηθεί, το ποίημα του Σεφέρη μάλλον αναφερόταν στην άρνηση του έρωτα. Η γυναίκα που είχε αποτελέσει την έμπνευση του ποιητή, θα δεχτεί τελικά και μια δεύτερη “άρνηση”, όταν στις 22 Σεπτεμβρίου του 1971 όλη η Ελλάδα ακουμπούσε στο φέρετρο του ποιητή κάτω από τους ήχους του τραγουδιού που γράφτηκε για εκείνη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η ιστορία μας ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του 1920, στο Παρίσι, όπου ο νεαρός μας ποιητής σπουδάζει νομική και προετοιμάζεται από την οικογένεια του για καριέρα στο διπλωματικό σώμα.
Εκεί στο Παρίσι, το 1923, θα γνωρίσει την 18 χρονών τότε Ζακλίν Πουγιουλόν. Θα ζήσουν έναν έρωτα για περίπου 2 χρόνια που θα διακοπεί όταν ο Σεφέρης επιστρέφει στην Αθήνα και εκείνη μένει πίσω.
Η απόσταση θα πυροδοτήσει μια αλληλογραφία ανάμεσα στο ζευγάρι, που θα κρατήσει περίπου 10 χρόνια. Σε κάποιο από τα γράμματα του ο Σεφέρης που φαίνεται να επιλέγει την μοναχική ζωή του ποιητή...και να αρνείται την ζωή μέσα σε έναν γάμο με την Ζακλίν...σε ένα από τα γράμματα που θα στείλει στην τρελαμένη από έρωτα Ζακλίν, θα συμπεριλάβει τους παρακάτω στίχους:
“...Στο περιγιάλι το κρυφό
Κι άσπρο σαν περιστέρι
Διψάσαμε το μεσημέρι
Μα το νερό γλυφό
Πάνω στην άμμο την ξανθή
Γράψαμε το όνομα της
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης
Και σβήστηκε η γραφή
Με τι καρδιά, με τι πνοή
Τι πόθους και τι πάθος
Πήραμε τη ζωή μας.
Λάθος!
Κι αλλάξαμε ζωή...”
Με τους ίδιους στίχους...και με τον χαρακτηριστικό τίτλο “...Άρνηση...” ο Σεφέρης θα το συμπεριλάβει στην πρώτη του ποιητική συλλογή που θα εκδώσει μερικά χρόνια μετά το 1931.
Έγραψα με τους ίδιους στίχους και δεν είναι λάθος, όμως ο Σεφέρης όταν τελικά εκδίδει το ποίημα προχωρά σε μια μικρή αλλαγή μιας στίξης.
Στον τελευταίο μέρος του ποιήματος, μια τελεία θα αντικατασταθεί από μια άνω τελεία αλλάζοντας έτσι και το νόημα της πρότασης:
“...Με τι καρδιά, με τι πνοή
Τι πόθους και τι πάθος
Πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
Κι αλλάξαμε ζωή...”
Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1962, ο Μίκης Θεοδωράκης έχει μόλις ολοκληρώσει τους δύο δίσκους του Επιτάφιου όπου έχει μελοποιήσει Γ. Ρίτσο και θέλει να συμπεριλάβει στην νέα του δισκογραφία και ένα ποίημα του Σεφέρη.
Ο Σεφέρης όμως λέγεται ότι είχε πολλές αντιρρήσεις και ήταν επιφυλακτικός απέναντι στον συνθέτη.
Εδώ ο αστικός μύθος αναφέρει ότι ο Θεοδωράκης για να τον πείσει θα στείλει μόνο την εκδοχή του Επιτάφιου από την Μούσχουρη και τον Χατζιδάκι, παραλείποντας την εκτέλεση του Μπιθικώτση...
Ο Σεφέρης θα παραμερίσει τελικά τις αντιρρήσεις του και το ποίημα “Άρνηση” θα μελοποιηθεί.
Τον ποιητή όμως τον “καίει” μια μικρή λεπτομέρεια... Θα μιλήσει με τον συνθέτη και θα του επιστήσει την προσοχή σε μια άνω τελεία που υπάρχει στην τελευταία στροφή!
Θα του αναφέρει χαρακτηριστικά πως η παράλειψή της αλλάζει τελείως το νόημα του τραγουδιού...
Αντιγράφω από δήλωση του ίδιου του Θεοδωράκη:
“...Όταν ηχογραφούσαμε, λέω στον Μπιθικώτση «πρόσεξε την άνω τελεία. Εκεί που λες πήραμε τη ζωή μας, βάλε παύση πριν πεις λάθος». Στα αυτιά μου είχα την προτροπή – παράκληση του ποιητή: «Την άνω τελεία! Την άνω τελεία! Αλλιώτικα μου αντιστρέφεις το νόημα». Τελικά όμως αυτό αποδείχθηκε ανεφάρμοστο στην πράξη, με αποτέλεσμα να ακουστεί η λέξη «λάθος» κολλητά στο «πήραμε τη ζωή μας», δίνοντας αντίθετο νόημα στο ποίημα. Όμως πόσο κατανοητό ήταν για το λαό, που ποιος λίγο, ποιος πολύ, είχε πάρει τη ζωή του λάθος…”
Το τραγούδι θα κυκλοφορήσει τελικά χωρίς την παύση που επιβάλλει η άνω τελεία, αλλά θα γνωρίσει τρομακτική επιτυχία.
Οι σχέσεις των δυο αντρών θα διαταραχθούν για ένα σύντομο όμως χρονικό διάστημα. Ένα βράδυ ο Μίκης θα πάρει μαζί του τον δύστροπο ακόμα Σεφέρη και θα τον κάνει βόλτα σε όλες τις ταβέρνες της Αθήνας, όπου ο ποιητής θα παρακολουθήσει παντού τον κόσμο να τραγουδά το ποίημα του και θα μαλακώσει!
Αντιγράφω και πάλι από τον Μίκη:
“...Ποτέ ίσως ένας Σεφέρης δεν είχε γίνει σαν μικρό παιδί. Γελούσε, έλαμπε ολόκληρος από ευτυχία, και νομίζω πως εκείνη τη βραδιά επέτρεψε στην τόσο αυστηρή του καρδιά να με αγαπήσει. Στο μέτρο φυσικά του επιτρεπτού για ένα διπλωμάτη...”
Ένα χρόνο αργότερα ο Σεφέρης, στις 10 Δεκεμβρίου του 1963 θα βραβευθεί από τη Σουηδική Ακαδημία με το βραβείο Νόμπελ.
Αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία του Σεφέρη όταν και παρέλαβε το βραβείο:
“...Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μας παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν ἔπαψε ποτέ της νὰ μιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη...”
Στην Ελλάδα όταν θα επιστρέψει, στο αεροδρόμιο, δεν θα τον περιμένει καμία λαοθάλασσα...όχι...ίσως γιατί ακουμπάμε ως χώρα πιο εύκολα στα φέρετρα των ποιητών και όχι στις επιτυχίες τους. Η μόνη που θα υποδεχθεί τον Έλληνα νομπελίστα στο αεροδρόμιο θα είναι η αδελφή του Ιωάννα.
Στις 22 Ιουλίου 1971, ο Σεφέρης θα εισαχθεί στον Ευαγγελισμό με συμπτώματα έλκους, θα πέσει σε κώμα και θα πεθάνει στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971.
Η κηδεία του Γιώργου Σεφέρη θα εξελιχθεί σε μια αντιδικτατορική διαδήλωση, με χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως νέους, φοιτητές και μαθητές να τραγουδούν τους στίχους από το πιο γνωστό ποίημα του.
“...Στο περιγιάλι το κρυφό...”
Λέγεται ότι η Ζακλίν που μάλλον ποτέ δεν ξεπέρασε τον ποιητή και για την οποία γράφτηκε αρχικά “η Άρνηση” κατέβηκε στην Αθήνα και προσπάθησε να δει τον ετοιμοθάνατο έρωτά της, μια τελευταία φορά.
Δεν θα τα καταφέρει! Θα συναντήσει πάλι την “Άρνηση” και τελικά θα μείνει ως το τέλος του, να περιμένει μάταια.
Την φαντάζομαι από κάπου ή με κάποιο τρόπο, να παρακολουθεί την κηδεία του ποιητή, να βλέπει χιλιάδες κόσμο να τραγουδούν το ποίημα που γράφτηκε για εκείνη
και εκείνη μόλις να έχει βιώσει άλλη μια άρνηση...
Την φαντάζομαι να ακούει από 200.000 Έλληνες που ακολουθούν το φέρετρο του Σεφέρη να τραγουδούν “...το περιγιάλι το κρυφό...”
Ο λαός που το τραγουδά δεν ξέρει ότι αυτό το τραγούδι λέγεται “Άρνηση”,
Η Ζακλίν όμως το ξέρει... είναι το μόνο συναίσθημα που έχει βιώσει σίγουρα σε όλη του την έκταση...
Ας μου επιτρέψει ο Ρίτσος να κάνω μια προσθήκη στην περίφημη δήλωση του
“...Ακόμα μια φορά, σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα...εκτός όμως από την μούσα του ποιητή που σύντομα θα περάσει στη λήθη...”
---------------------------------------------------------------
Σχετικό κείμενο:
Η συναυλία των μύθων ή αλλιώς μια σύντομη ιστορία Ελληνικού πολιτισμού
www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1763171977324630
---------------------------------------------------------------
ΑΡΝΗΣΗ (ΣΤΟ ΠΕΡΙΓΙΑΛΙ ΤΟ ΚΡΥΦΟ) - ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ
www.youtube.com/watch?v=gHOpgJFc5rw
ΑΡΝΗΣΗ *Στο περιγιάλι το κρυφό* Γιώργος Σεφέρης
www.youtube.com/watch?v=e29yVVIJC_c&t=43s
------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------
All in – Multitasking Μυθιστόρημα
(Νέα Κυκλοφορία! Νοέμβριος 2020)
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/ &
και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία.
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
-----------------------------------------------------
All in! (Μια μικρή παρουσίαση)
Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο!
Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις.
Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In!
Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα".
Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση;
Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο.
Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα!
----------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
AΠΙΑΣΤΟΣ ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ!!!
Καθολου δεν την ηξερα αυτη την ιστορια που κρυβοταν πισω απο το ποιημα .Οπως τοσοι και τοσοι Ελληνες και οχι μονο ,εδωσα την πολιτικη ερμηνεια ,σε μια εποχη που διψουσαμε για τετοια .Εισαι ,το ειπα κι αλλη φορα ,η επιτομη των υπεροχων αστικων μυθων,που οι πτυχες ειναι αγνωστες στους πολλους .Εχω συγκινηθει απιστευτα ,να φανταζομαι την αγαπημενη που δεν ολοκληρωθηκε ο ερωτας της ,να παρακολουθει τδλικα μονο την κηδεια του !!!!!😢
Μπράβο!!!Πολύ καλό!!! Μικρά μυστικά που όσοι αγαπούν και θαυμάζουν αυτούς τους μεγάλους ήρωες ειναι μεγάλα μυστικά!!. Ελπίζω να μην έχεις πρόβλημα που θα το κοινοποιήσω!!!
Για την ερμηνεία της "παύσης"/ μόνο ο Γ, Μούτσιος την απέδωσε . Ακουσε τον !
Είναι εντυπωσιακό πως ένα απλό ποίημα γραμμένο για έναν έρωτα πήρε τέτοιου είδους διαστάσεις και μαλιστα έβαλε και ο Θεοδωράκης το χέρι του.Η ερμηνεία του Μουτσιου πραγματικά το αποδίδει με στάση στην άνω τελεία.
Ποιός είναι ο ρόλος του διπλωματη Σεφέρη στο θέμα της Κύπρου ;Πόσο σημαντική ηταν η αντιδικτατορική του συνεισφορά με την περιφημη δηλωση που έκανε επι δικτατορίας και τι άλλο ειχε κάνει;Αν γνωρίζετε θα ήθελα παρακαλώ να αναφερθεί.
Πηγή έμπνευση η γυναίκα.. θες δε θες...σε πάει μπροστά σαν άνθρωπο...
Καλημέρα..Ευχαριστώ για τον Γ. Σεφέρη...είναι ο ποιητής μου...📖📖📖📖📖
Ευχαριστω πολυ γι αυτημτην αναρτηση....δεν ηξερα την ιστορια και συγκινηθηκα πολυ....
Τη γνώριζα την ιστορία και συγκεκριμένα το θέμα της παύσης μουσικά , που θα έπρεπε να αποτυπώνει την άνω τελεία Συγχαρητήρια !!!! Θα μου επιτρέψεις να το αποθηκεύσω στα αγαπημένα μου Είναι ιστορίες που πρέπει να βγαίνουν στο φως Να μην μένουν στη λήθη Εγώ προσωπικά ευχαριστώ πολύ 🎼🎹
Συγχαρητηρια!!!! Την ιστορια την γνωριζα απο ενα φιλολογο που ειχα στο λυκειο εναν υπεροχο ανθρωπο!!! Ευχαριστουμε!
Υπεροχο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Ευχαριστούμε!!!!!!Καλη Ανασταση κ καλο Πασχα με υγεια κ αγαπη σε ολους!!!!!!!
Και μετά,αντί να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι είχαμε έναν Σεφέρη,έναν Ρίτσο,,,,,,,,,,,,,,,,,,,και πολλούς άλλους μας πήρε ο διάολος!!!!!!!!!!!!!!!!!
Όπως αναφέρει ο Ανδρουλάκης στο βιβλίο για τον Μίκη "Σαλος Θεου" αυτό το τραγούδι θέλει ο ίδιος ο Μίκης να ακούγεται στην κηδεία του.
Ευχαριστούμε!! Συγχαρητήρια!!!
Υπεροχο ! Για αλλη μια φορα, μας καθήλωσες :)
Υπέροχη ανάρτηση!!!!!!!
Εξαιρετικό!
Εξαιρετικο!!!
Ευχαριστώ πολύ.
View more comments
Μετά την πανδημία (+ bonus: ηχητικό διήγημα)
Είχαν ήδη περάσει 174 μέρες από την επίσημη απαγόρευση εξόδου και την αναγκαστική καθήλωση των πολιτών στα σπίτια τους.
Εγώ όμως, πρέπει να μέτραγα πια πάνω από 200 μέρες στο σπίτι, μιας και είχα να βγω από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε και επίσημα το πρώτο κρούσμα στην πόλη μου.
Θυμάμαι την τελευταία μου μέρα έξω, να μπαίνω στο supermarket της γειτονιάς μου αμίλητος και αθόρυβα να γεμίζω το καλάθι μου με πράγματα. Το ίδιο έκαναν και όλοι οι άλλοι πελάτες.
Ήμουν τόσο σοκαρισμένος από τις σκηνές που είχα παρακολουθήσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τις άλλες πόλεις που είχε “χτυπήσει” πρώτα η πανδημία, που το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να πάω σπίτι και να κλειστώ μέσα, μέχρι να περάσει...
Περίπου 3 εβδομάδες μετά και αφού σε όλο τον πλανήτη η πανδημία είχε πάρει πια ανεξέλεγκτες διαστάσεις αποφασίστηκε και επίσημα για όλους τους πολίτες η απαγόρευση της εξόδου από τα σπίτια τους, την οποία εγώ όπως προανέφερα είχα ήδη ακολουθήσει πριν την επίσημη οδηγία.
Άνοιξα τον υπολογιστή μου και συνδέθηκα με την σελίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, εκεί τα πράγματα έμοιαζαν συγκρατημένα αισιόδοξα μιας και η σημερινή μέρα ήταν η δεκάτη χωρίς κανένα νέο κρούσμα.
Έκλεισα την σελίδα χαρούμενος και φόρτωσα το ολόγραμμα μου. Λίγα δευτερόλεπτα μετά εκείνο περιπλανιόταν στους διαδρόμους του supermarket όπου και έκανε τα ψώνια της ημέρας.
Το όριο παραγγελιών λόγο της κρίσης είχε περιοριστεί στα 50 ευρώ ημερησίως και έτσι αγόρασα μόνο λίγα ζυμαρικά, μια έτοιμη σάλτσα και ψωμί.
Μερικά λεπτά μετά το ρομπότ του καταστήματος, άφηνε τα ψώνια στην είσοδο του σπιτιού μου και αποχωρούσε διακριτικά.
Εγώ άνοιξα γρήγορα την πόρτα και με μια απότομη κίνηση όπως έκανα κάθε μέρα έβαλα τα ψώνια μέσα στο σπίτι και κλείδωσα πάλι πίσω μου.
Το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότεροι πολίτες δεν τηρούσαν τις οδηγίες και κυκλοφορούσαν στους δρόμους της πόλης και άρα κάθε κίνηση απαιτούσε την ανάλογη προσοχή.
Γι' τους παραβάτες η οδηγία που είχε δοθεί ήταν σαφής, συλλαμβάνονταν και τους οδηγούσαν σε ένα τεράστιο στρατόπεδο όπου και τους κρατούσαν μέχρι νεότερης οδηγίας. Ο στρατός που υπήρχε παντού στους δρόμους φρόντιζε να “μαζεύει” τους παραβάτες και έτσι είχαμε αποφύγει ακραία φαινόμενα και συμπεριφορές.
Αφού έφαγα, πέρασα άλλη μια φορά από τον καθρέφτη που είχα στο σπίτι. Με κοίταξα και με λύπη διαπίστωσα πως το ολόγραμμα μου είναι πια αρκετά κιλά πιο αδύνατο από μένα και με λιγότερες ρυτίδες.
Μπήκα στην εφαρμογή και κοίταξα την ημερομηνία αναγκαστικής ταυτοποίησης, είδα ότι είχα άλλους 7 μήνες πριν λήξει η προθεσμία.
Όταν στην αρχή είχε ξεκινήσει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η χρήση των ολογραμμάτων η εφαρμογή ζήταγε ταυτοποίηση κάθε 10 χρόνια.
Στις αρχές, δεν ήταν καν υποχρεωτικό να προβάλλεις την πραγματική σου εικόνα σε ολόγραμμα και μπορούσες καθημερινά να προσδιορίζεις όπως ήθελες την εξωτερική εμφάνιση που θα επέλεγες στο διαδίκτυο. Αυτό όμως δεν είχε κρατήσει πολύ και απ' ότι λένε είχε οδηγήσει πολλούς χρήστες σε σοβαρές ψυχικές διαταραχές.
Στη συνέχεια είχε γίνει η υποχρεωτική ταύτιση σε εξωτερικά χαρακτηριστικά με το ολόγραμμα που χρησιμοποιούσες στο διαδίκτυο και κάθε 10 χρόνια ήσουν υποχρεωμένος να το προσαρμόσεις στην πραγματική σου εμφάνιση.
Και αυτό είχε οδηγήσει πολλούς χρήστες στην κατάθλιψη ακόμα και στην αυτοκτονία όταν έπρεπε μετά από 10 χρόνια να προσαρμόσουν και πάλι την ψηφιακή τους εκδοχή στην πραγματική της διάσταση.
Το επόμενο μέτρο ήταν η αναγκαστική ταυτοποίηση του ολογράμματος κάθε τρία χρόνια ώστε ο χρήστης να μην έχει να αντιμετωπίσει μεγάλες αλλαγές στην εξωτερική του εμφάνιση που θα είχαν σοβαρές επιπτώσεις και στην ψυχολογία του.
Την τελευταία φορά που είχα κάνει την ταυτοποίηση, είχα περάσει ένα χρόνο με εξαντλητική δίαιτα και γυμναστική και τα αποτελέσματα ήταν όντως εντυπωσιακά!
Δυστυχώς αμέσως μετά είχα παρατήσει εντελώς τον εαυτό μου με αποτέλεσμα να έχω τώρα μόνο 7 μήνες περιθώριο να σώσω κάπως την κατάσταση, αλλιώς θα ήμουν αναγκασμένος για τα επόμενα 3 χρόνια να έχω μια υπέρβαρη ψηφιακή εκδοχή.
Φόρτωσα το τωρινό μου ολόγραμμα στο σαλόνι μου και στάθηκα δίπλα του. Όταν κλείνω το μάτια και με φαντάζομαι, πάντα μοιάζω με το ολόγραμμα μου και ποτέ με την πραγματική μου εκδοχή. Πρέπει άμεσα να ξεκινήσω αυστηρή δίαιτα και γυμναστική σκέφτηκα! Ακόμα προλαβαίνω!
Μπήκα πάλι στην εφαρμογή και φόρτωσα την καθιερωμένη επίσκεψη στο νοσοκομείο. Ο πατέρας μου φαινόταν ευδιάθετος σήμερα και με μια σύντομη ματιά που έριξα στον ηλεκτρονικό πίνακα ήταν και σήμερα απύρετος. Μίλησα με τον γιατρό που τον παρακολουθεί – την ψηφιακή του εκδοχή φυσικά – και με ενημέρωσε ότι είναι θέμα ημερών να πάρει εξιτήριο!
Φαίνεται ότι είναι τυχερός μου είπε και ότι ανήκει σε αυτό το 15% που αναρρώνει από την πανδημία χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν ούτε και οι επιστήμονες γιατί.
Επιτέλους μια καλή είδηση σκέφτηκα! Ενημέρωσα και τον πατέρα μου, που όμως φάνηκε να το γνωρίζει ήδη και γρήγορα η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την Ακράτα.
Η Ακράτα ήταν το μέρος που πήγαιναν υποχρεωτικά όσοι από την πόλη μου είχαν αναρρώσει από την πανδημία. Εκεί μπορούσαν να κυκλοφορούν ελεύθερα χωρίς κανέναν περιορισμό να συναντιούνται μεταξύ τους, με μοναδικό περιορισμό την προσωρινή απαγόρευση εξόδου από την πόλη.
Αυτοί ήταν οι τυχεροί, είχαν επιβιώσει από την πανδημία και μπορούσαν πια να ζήσουν χωρίς να έχουν ανάγκη την ψηφιακή τους εκδοχή για να “πάνε” κάπου.
Πάντως δεν ξέρω αν ήταν από φόβο ή από συνήθεια, το εκπληκτικό ήταν ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ούτε οι κάτοικοι της Ακράτας εγκατέλειπαν τα σπίτια τους και χρησιμοποιούσαν και αυτοί κυρίως τα ολογράμματα τους.
Έχοντας καλή διάθεση μετέφερα το ολόγραμμα μου από το νοσοκομείο πάλι στο σπίτι.
Λίγο αργότερα για άλλη μια φορά, μπήκα στο προφίλ της.
Είχαμε γνωριστεί στο Facebook όταν κάναμε και οι δύο σχόλιο για ένα ποιητή. Το δικό μου δεν συμφωνούσε με το δικό της αλλά μου άρεσε υπερβολικά και αποφάσισα να της μιλήσω και στον Messenger όπου και συνεχίσαμε όλο το βράδυ την κουβέντα.
Από τότε είχαν περάσει 3 μέρες και έψαχνα μια ακόμα αφορμή να μπω και πάλι στον Messenger για να μιλήσω πάλι μαζί της.
Την έλεγαν Αναστασία και δούλευε ως σύμβουλος μηχανογράφησης σε μια μεγάλη εταιρία, της άρεσε ο χορός και ο κινηματογράφος. Έβγαινε συχνά –το ολόγραμμα της φυσικά- και ήταν ιδιαίτερα κοινωνική και αγαπητή.
Πρόσεξα ότι πριν 10 λεπτά είχε κάνει check-in με άλλες δύο φίλες της σε ένα καφέ που σύχναζε και χωρίς να το πολύ σκεφτώ φόρτωσα και το δικό μου ολόγραμμα στο ίδιο καφέ.
Πέρασα από δίπλα της και την χαιρέτισα με κάποια αμηχανία είναι αλήθεια!
- Τι έκπληξη είναι αυτή, δεν ήξερα ότι και εσύ συχνάζεις εδώ!
- Πρώτη φορά έρχομαι, αλλά φαίνεται ωραίο!
- Είναι!
- Περιμένω έναν φίλο μου και με έχει στήσει!
- Θέλεις να κάτσεις μαζί μας να τον περιμένεις, να σου γνωρίσω και τις φίλες μου.
Κάθισα στο καφέ, όπου τελικά μείναμε πάνω από 4 ώρες και κουβεντιάσαμε για τα πάντα. Οι φίλες της είχαν φύγει λίγο μετά και για τον δικό μου φίλο, που δεν ήρθε ποτέ, δεν με ρώτησε κάτι και έτσι δεν χρειάστηκε να πω κι άλλο ψέμα.
Όταν αποσυνδέθηκα και γύρισα σπίτι, ήμουν γεμάτος από εκείνη! Στην επόμενη σύνδεση μου αποφάσισα χωρίς άλλες περιστροφές να την καλέσω σε ραντεβού.
Την χαρά μου μετρίασε μια δυσάρεστη εξέλιξη. Σε ένα σπίτι που θεωρητικά ζούσε ήδη 173 μέρες απομονωμένο όχι πολύ μακριά από το δικό μου μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο 2 μικρά παιδιά με συμπτώματα πανδημίας, ενώ ο πατέρας των παιδιών απεβίωσε λίγο πριν τους παραλάβουν τα ασθενοφόρα.
Η είδηση ήταν σε όλα τα μεγάλα παγκόσμια δίκτυα ενημέρωσης, μιας και ήταν το πρώτο νέο κρούσμα μετά από 10 μέρες. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φυσικά επικρατούσε και πάλι πανικός.
Η μία θεωρία συνωμοσίας διαδέχονταν την άλλη! Μας ψεκάζουν, μας ρίχνουν τον ιό στο νερό και άλλα τέτοια που τρομοκρατούσαν τον κόσμο και έκαναν την κατάσταση ακόμα χειρότερη...
Αναπάντεχα η επόμενη εβδομάδα κύλησε χωρίς κανένα κρούσμα και η μεθεπόμενη το ίδιο! Εγώ μίλαγα σχεδόν καθημερινά με την Αναστασία και είχαμε βγει και άλλες δύο φορές – με τα ολογράμματα μας φυσικά – χωρίς όμως να έχω κάνει ακόμα κίνηση να την φιλήσω! Τελευταία στιγμή δείλιαζα και το μετέφερα για την επόμενη φορά.
Σήμερα όμως ήμουν προετοιμασμένος να μην κάνω πίσω. Θα πήγαινα σε λίγο να δούμε ταινία σπίτι της. Κοίταξα την ώρα είχα άλλα 15 λεπτά.
Φόρτωσα το ολόγραμμα μου και δοκίμασα κάποια ρούχα πάνω του για να καταλήξω τελικά σε κάτι απλό και κλασικό.
Έβαλα και την αγαπημένη μου κολόνια, την οποία εκείνη μπορούσε να μυρίσει πάνω στο ολόγραμμα μου και λίγα λεπτά μετά έπαιρνα τους απαραίτητους κωδικούς για να φορτώσω το ολόγραμμα μου σπίτι της.
Επιλέξαμε να δούμε μια παλιά ασπρόμαυρη ρομαντική ταινία και σε όλη τη διάρκεια της κρατούσα το χέρι της, αλλά και εκείνη είχε γείρει απαλά στον ώμο μου.
Πριν τελειώσει η ταινία έπιασα με το χέρι μου απαλά το κεφάλι της και έγειρα να την φιλήσω. Επιτέλους το είχα τολμήσει. Εκείνη δεν αντιστάθηκε καθόλου και λίγο μετά απελευθέρωσε χιλιάδες καρδούλες μέσα από μια εφαρμογή που έχουν τα περισσότερα ολογράμματα φορτωμένα στο λογισμικό τους. Αμέσως έκανα και εγώ το ίδιο!
Ένιωσα φανταστικά! Έτοιμος να ηλεκτροδοτήσω όλη την πόλη αν μου το ζητούσαν! Όταν εκείνη γδύθηκε μπροστά μου πρέπει να είχα 1000 παλμούς...Πίστευα ότι η καρδιά μου θα έσπαγε!
Πέρασα όλο το βράδυ σπίτι της, αφού το ολόγραμμα μου κοιμήθηκε εκεί! Πριν φύγω, ενώ εκείνη ακόμα κοιμόταν της έγραψα πάνω στον ψηφιακό πίνακα που είχε στην κρεβατοκάμαρα της ότι ήταν η πιο όμορφη εμπειρία που είχα στη ζωή μου! Και πραγματικά το εννοούσα!
Πέρασαν άλλες δύο εβδομάδες, όπου βρισκόμασταν καθημερινά και το ολόγραμμα μου κοιμόταν κάθε βράδυ σπίτι της. Άλλες δύο εβδομάδες χωρίς νέο κρούσμα!
Το πλάνο που είχε εξαγγείλει η πολιτεία, όταν είχε ξεσπάσει η πανδημία ήταν να αρθεί η απαγόρευση εξόδου από τα σπίτια αν περάσουν 40 μέρες χωρίς νέο κρούσμα!
Πέρασε και πέμπτη εβδομάδα χωρίς κρούσμα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επικρατούσε πραγματικά πανηγυρική ατμόσφαιρα! Όλοι έμοιαζαν ανακουφισμένοι.
Τις τελευταίες 5 μέρες παντού είχαν στηθεί μετρητές που μέτραγαν τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά ακόμα και τα δευτερόλεπτα που απέμειναν μέχρι τον τερματισμό της καραντίνας.
Τρεις μέρες πριν τον τερματισμό, έκανε τον γύρο του διαδικτύου η είδηση ότι είχε βρεθεί νέο κρούσμα, αλλά ευτυχώς η είδηση ήταν ψεύτικη!
Με την Αναστασία όλο αυτό το διάστημα, τα πράγματα δεν μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί καλύτερα. Πραγματικά ένοιωθα ερωτευμένος και ευτυχισμένος και εκείνη το ίδιο!
Την τελευταία μέρα της λήξης της καραντίνας πέρασα μπροστά από τον καθρέφτη μου και πρόσεξα ότι όχι μόνο δεν είχα χάσει κιλά αλλά είχα πάρει κιόλας. Οι σύγχρονοι καθρέφτες, νέας τεχνολογίας όπως ο δικός μου, κάθε φορά που εντόπιζε τον αντικατοπτρισμό μου μπορούσε να δώσει μια σειρά από χρήσιμες πληροφορίες για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν το σώμα μου!
Είχα μόλις άλλους 5 μήνες καιρό μέχρι να κάνω την νέα ταυτοποίηση στο ολόγραμμα μου! Έπρεπε να ξεκινήσω άμεσα δίαιτα και γυμναστήριο, τα περιθώρια είχαν στενέψει πια επικίνδυνα!
Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι αν όλα πάνε καλά εκείνη αύριο ίσως μου ζητήσει να βρεθούμε χωρίς τα ολογράμματα μας!
Αυτό ήταν κάτι που σίγουρα δεν θα μπορούσα να το αποφύγω...γρήγορα θα ήμουν αναγκασμένος να την γνωρίσω και “πραγματικά” και τότε εκείνη ίσως να απογοητευόταν!
Σκέφτηκα “ίσως”, αλλά ήμουν πεπεισμένος ότι θα απογοητευόταν. Εκείνη είχε μόλις πριν 3 μήνες ταυτοποίηση και πάλι το δικό της ολόγραμμα και άρα σε αντίθεση με μένα δεν θα διέφερε καθόλου από το δικό της!
Την επόμενη μέρα, το Facebook είχε εγκαταστήσει σε όλα τα χρονολόγια έναν τεράστιο χρονόμετρο το οποίο μετρούσε αντίστροφα και κάθε μια ώρα προέτρεπε τους χρήστες να κοινοποιούν το χρόνο που απέμενε ως τον τερματισμό της προθεσμίας.
Όλα έμοιαζαν γιορτινά και σε όλο τον κόσμο οι ηγέτες των κρατών έκαναν αισιόδοξες δηλώσεις. Την τελευταία ώρα το Facebook άρχισε να ρίχνει λουλούδια σε όλα τα χρονολόγια των χρηστών και γνωμικά και αποφθέγματα για το τεράστιο αγαθό της υγείας έβγαιναν σαν προτάσεις κοινοποιήσεις σε όλους τους χρήστες.
Πάνω από 150 εκατομμύρια χρήστες εκείνη την ημέρα κοινοποίησαν το γνωμικό του Joseph Addison
“...H υγεία και η καλή διάθεση δημιουργούν η μία την άλλη...”
το όνομα του οποίου ήταν παντού νούμερο ένα hashtag σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα.
Όταν επιτέλους έληξε η αντίστροφη μέτρηση σε όλες τις σελίδες ταυτόχρονα άναψε το ίδιο με μεγάλα κόκκινα γράμματα μήνυμα:
“...Επιτέλους είσαι ελεύθερος να βγεις έξω...”
Η ώρα ήταν δώδεκα το βράδυ και επιτέλους μπορούσα να βγω έξω! Είχαν περάσει πάνω από 250 μέρες που ήμουν κλεισμένος μέσα. Αισθανόμουν όμως πολύ κουρασμένος για να το κάνω!
Φόρτωσα το ολόγραμμα μου και λίγα λεπτά μετά αποκοιμήθηκα αγκαλιά με την Αναστασία.
Την επόμενη μέρα πρόσεξα ότι λιγότερο από το 1% του πληθυσμού είχε εκμεταλλευτεί την δυνατότητα που είχε να βγει!
Μπορεί να χάρηκαν όλοι αλλά ακόμα φοβούνται σκέφτηκα, όμως και οι επόμενες μέρες και εβδομάδες δεν άλλαξαν σε τίποτε αυτή την κατάσταση.
Χωρίς πια να συντρέχει κάποιος λόγος και χωρίς να υπάρχει κάποια απειλή για την υγεία τους απλά δεν επέλεγαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους. Ακόμα και αυτοί που βρίσκονταν σε νοσοκομεία και επέστρεψαν ή βρίσκονταν στους οικισμούς που είχαν κρατηθεί λόγω παράνομης εξόδου από το σπίτι τους γυρνούσαν εθελοντικά στα σπίτια τους και παρέμειναν εκεί!
Την τέταρτη εβδομάδα από την λήξη της πανδημίας η Αναστασία έθιξε το θέμα που φοβόμουν. Ήμασταν ξαπλωμένοι στον καναπέ της και βλέπαμε ταινία όταν εντελώς ξαφνικά με είχε ρωτήσει:
- Δεν θέλεις να με γνωρίσεις να δεις πως είμαι πραγματικά;
Εγώ και ενώ περίμενα μέρες τώρα πως θα μπορούσε να προκύψει μια τέτοια συζήτηση, σάστισα.
- Ναι...Θέλω...Αλλά βλέπω ότι ακόμα δεν βγαίνει ο κόσμος από τα σπίτια του και είμαι και εγώ επιφυλακτικός!
- Φοβάσαι κάτι;
- Όχι πραγματικά. Δεν νομίζω ότι κινδυνεύουμε πια. Απλά είμαι επιφυλακτικός όπως όλοι!
- Θέλω να σε νιώσω, να σε αισθανθώ να σε ακουμπήσω! Το σκέφτομαι τόσες μέρες και περίμενα κάθε μέρα να μου το ζητήσεις εσύ!
- Αλήθεια! Εγώ πίστευα ότι και εσύ απλά είσαι επιφυλακτική!
- Λοιπόν! Τι λες;
- Ας το κάνουμε μεθαύριο που δεν δουλεύω την επόμενη είπα σχεδόν ξεψυχισμένα!
Την επόμενη μέρα πέρασα και πάλι μπροστά από τον καθρέφτη μου, που με ενημέρωσε ότι όχι μόνο δεν είχα χάσει αλλά είχα πάρει άλλα 2 κιλά!
Πέρασα όλο το βράδυ να κοιτάω, πότε το είδωλο μου στον καθρέφτη και πότε το ολόγραμμα μου. Οι διαφορές πια ήταν αρκετές και εγώ έμοιαζα σαν ένα θλιβερό κακέκτυπο του...
Το πρωί που ξύπνησα, άνοιξα τον υπολογιστή και την μπλόκαρα από παντού.
Σαν να μην υπήρξε ποτέ σκέφτηκα...
Εξάλλου έχω ακόμα 4 μήνες και κάτι για να επανέλθω σε καλή κατάσταση και δεν μπορώ να χάνω άλλο άσκοπα τον χρόνο μου...
------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------
All in – Multitasking Μυθιστόρημα
(Νέα Κυκλοφορία! Νοέμβριος 2020)
Online Παραγγελίες:
digilove.eu/ &
fylatos.com/shop/all-in/ &
και σε πολλά ενημερωμένα βιβλιοπωλεία.
14 ευρώ με δωρεάν μεταφορικά.
Αποστολή σε όλη την Ελλάδα
-----------------------------------------------------
All in! (Μια μικρή παρουσίαση)
Το 4ο μου μυθιστόρημα, 3 χρόνια μετά το "Παζλ" είναι επιτέλους διαθέσιμο!
Παίρνω τις μάρκες μου και χωρίς να φαίνεται η παραμικρή συναισθηματική φόρτιση, τις τοποθετώ όλες πάνω στην πράσινη τσόχα. Γνωρίζω ήδη ότι το αμέσως καλύτερο από το να παίζεις και να κερδίζεις, είναι να παίζεις και να χάνεις.
Δεν μου απομένει πια τίποτε άλλο παρά να κάνω: All In!
Η φράση "All in" στο poker χρησιμοποιείται για τους παίκτες που ρισκάρουν όλες τους τις μάρκες σε μία και μόνο παρτίδα. Στην Ελλάδα έχουμε το αντίστοιχο "ρέστα".
Το δικό μου "All in" είναι ένα μυθιστόρημα ανατροπών και μυστηρίου. Περιέχει μια έντονη ερωτική ιστορία, με ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σ' ένα περιβάλλον καταχρήσεων. Θα τα καταφέρει ή θα νικηθεί νομοτελειακά από την εξάρτηση;
Πόκερ, Μπλακ Τζακ, Ρουλέτα, Φρουτάκια και η ατμόσφαιρα των καζίνων παρουσιάζονται με αναλυτικό τρόπο μέσα στο βιβλίο.
Το "All in" είναι επίσης ένα multitasking μυθιστόρημα. Πολλές φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες που δημιουργούν στο τέλος ένα ολοκληρωμένο παζλ!
Ένα νέο είδος γραφής, σε ένα διαφορετικού τύπου μυθιστόρημα!
------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Μοιάζει με μια ταινία μικρού μήκους που είδα στο YouTube. Πολύ καλό μπράβο σας
Υπέροχο σε κρατεί συνεχώς σε ενδιαφέρον!
Ενδιαφέρον και τρομακτικό συνάμα !
Εξαιρετικό.Φανταστικο!! Οι νέοι άνθρωποι και οι επόμενες γενιές θα το ζήσουν,ο άνθρωπος χρειάζεται την επαφή και την κοινωνική επαφή....
Εξαιρετικό!
Βαρετό
Σαν να έβλεπα ταινία επιστημονικης φαντασίας. ...Πολύ φοβάμαι ότι δεν είμαστε μακριά από κάτι τέτοιο. ...Πολύ γεμάτο με συναισθήματα και καλογραμμένο! Μπραβο που θιξατε.. τόσο επίκαιρο !!!!
Τελειοοοοο
Μου άρεσε πολύ.Πιστευω πως η καραντίνα χρεώθηκε μεγάλο μέρος των εσωτερικών μας απαγορευσεων,των δισταγμών και των διλημμάτων μας. Μετά τη λήξη της,κατάλαβα πως έμοιαζε με ένα είδος γονεικης εξουσιας,που στερεί μεν την ελευθερία,παίρνει όμως και την ευθύνη των αποφάσεων. Περιμενω να σας ακούσω ξανα...
Υπεροχο κειμενο αληθινο αλλα καπως μελαγχολικο!!το μελλον με φοβιζει!!αχ Αναστασια μου!!το αποθηκευω για να το ξαναδιαβασω!!Συγχαρητηρια!!
Εξαιρετικό.
Προβληματισμός..... Πόσο μακρινό.... Πόσο κοντινό....
Εξωπραγματικό ή προφητικό; Πάντως πολύ δυνατό το κείμενο και γεννά απειρα συναισθήματα.
Εξαιρετικό στην αρχή νόμιζα πως διάβαζα μια αληθινη ιστορια για τον ιο στην Κίνα....
Τοσο αληθινό για τα σημερινα δεδομενα τοσο τρομακτικο για το τι μας επιφυλάσσει το μελλον !! Συγχαρητήρια σε καθηλωνει και θελεις να το διαβασεις
Υπέροχο! Για όσους φοβούνται τον έρωτα και τη ζωή και πληθαίνουν δυστυχώς...
Συγχαρητήρια εξαιρετικο κείμενο συναρπαστικό!
Εξαιρετικό..!!! Απίστευτα αληθοφανές συνάμα τόσο τρομακτικό σενάριο..!! Συγχαρητήρια..!!
Πολύ καλό....! Θα μπορούσε να γίνει και ταινία...! Απόσπασμα από ποιό βιβλίο είναι το κείμενο που διάβασα;
Εξαιρετικο κειμενο. Τρομακτικο σεναριο αλλα ετσι κ αλλιως το μελλουμενο ειναι ...κ μια επιγνωση την κατεχουμε! Ευγε Γιωργο....ευγε....αληθειες που σπανε κοκκαλα κ συνειδησεις!!!
Θελω και άλλο.....
Μια πραγματικότητα, που πλησιάζει!!! Εξαιρετικό και ταυτόχρονα τρομακτικό!! Συγχαρητήρια!!!!
Συγχαρητήρια!! Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει την πραγματικότητα που πλησιάζει..απίστευτα τρομακτική και συνάμα αληθοφανές..!!
Πότε το γράψατε αυτό? Μοιάζει τόσο τρομακτικά επίκαιρο!!! Συγχαρητήρια για την υπέροχη και ευφανταστη γραφή!!!
View more comments
Η ελπίδα που ξέμεινε μέσα στο πιθάρι ή αλλιώς το κουτί της Πανδώρας
“...Κανένας άνθρωπος δεν εξαπατάται πιο εύκολα από αυτόν που ελπίζει, επειδή βοηθάει ο ίδιος στην εξαπάτησή του...”
Η ιστορία μας ξεκινά με τους θεούς του Ολύμπου να βρίσκονται σε πόλεμο με τους Τιτάνες. Ο Προμηθέας αν και ο ίδιος ήταν Τιτάνας πήρε το μέρος των θεών του Ολύμπου. Ο πόλεμος τελικά θα λήξει με την επικράτηση των θεών του Ολύμπου και των Δια να γίνεται πανίσχυρος.
Ο Προμηθέας που βρέθηκε και αυτός κερδισμένος έχοντας την εύνοια του Δία στη συνέχεια θα δημιουργήσει τους πρώτους ανθρώπους πλάθοντας τους με πηλό. Οι πρωτόπλαστοι που δημιουργήθηκαν αρχικά ήταν μόνο άντρες σύμφωνα με το μύθο.
Ο Προμηθέας που αγαπούσε το δημιούργημά του, παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την πορεία των ανθρώπων πάνω στη γη και πολλές φορές τους είχε ευνοήσει ακόμα και σε βάρος των επιθυμιών του Δία.
Μετέπειτα οι άνθρωποι θα είναι και η αιτία που ο Προμηθέας θα τιμωρηθεί σκληρά από τον Δία γιατί παρακούοντας της εντολή του θα τους χαρίσει τη φωτιά. Έτσι εκείνοι βελτίωσαν τη ζωή τους, έφτιαξαν εργαλεία, καλλιέργησαν τη γη και εκπολιτίστηκαν.
Ο Προμηθέας θα αναγκαστεί να ζήσει 3000 χρόνια δεμένος με ατσάλινες αλυσίδες επάνω στον Καύκασο! Ο Δίας του έστελνε κάθε μέρα έναν αετό να του τρώει το συκώτι, το οποίο το επόμενο πρωί ξαναγεννιόταν. Από το αιώνιο αυτό μαρτύριο τον λύτρωσε τελικά ο Ηρακλής που τον ελευθέρωσε από τα δεσμά του.
Ο Δίας όμως που δεν ικανοποιήθηκε από την τιμωρία, θέλησε να τιμωρήσει εκτός από τον Προμηθέα που έκανε το δώρο και τους ανθρώπους που το δέχτηκαν.
Ανέθεσε λοιπόν στον Ήφαιστο να φτιάξει μια γυναίκα από πηλό με ανθρώπινη φωνή, στη συνέχεια η θεά Αθηνά της έδωσε πνοή, η θεά Αφροδίτη την έκανε πανέμορφη και ο θεός Ερμής της δίδαξε πως να γοητεύει και να εξαπατά.
Ο Δίας ονόμασε την πρώτη αυτή γυναίκα Πανδώρα. Ο Ησίοδος που ήταν ο πρώτος που αναφέρθηκε στο μύθο της Πανδώρας, την περιγράφει κάπως έτσι:
“...Από αυτήν κατάγονται όλες οι γυναίκες και το θηλυκό γένος. Από αυτήν προήλθε το καταστροφικό γένος των γυναικών που ζει μεταξύ των θνητών ανδρών για να τους βασανίζει, σύντροφος μόνο στα πλούτη και ποτέ στη μισητή φτώχεια. Ο Δίας έπλασε τις γυναίκες για να βλάψει το θνητό άνδρα...”
Ο Δίας θα στείλει στη συνέχεια την Πανδώρα σαν δώρο στον αδερφό του Προμηθέα, τον Επιμηθέα.
Ο Προμηθέας είχε προειδοποιήσει τον αδερφό του τα να μην δεχτεί κανένα δώρο από τους θεούς αλλά εκείνος δεν τον άκουσε και δέχτηκε με χαρά την Πανδώρα και την παντρεύτηκε.
Στο γάμο τους ο Δίας θα χαρίσει στους νεόνυμφους ένα άθραυστο πιθάρι δίνοντας μαζί με το πιθάρι διαταγή να μην το ανοίξει κανένας χωρίς την άδειά του!
Για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα η ζωή συνεχίστηκε και ο Επιμηθέας και η Πανδώρα ζούσαν ευτυχισμένοι όσο κανένα άλλα ζευγάρι στον κόσμο!
Μια μέρα που η Πανδώρα ήταν μόνη στο σπίτι, πρόσεξε εκείνο το άθραυστο πιθάρι που το είχαν τοποθετήσει σε μιαν άκρη στο καθιστικό τους.
Το πιθάρι έκλεινε με ένα απλό πώμα και άρα ήταν πολύ εύκολο στο να ανοιχτεί από τον οποιοδήποτε! Η Πανδώρα εκείνη τη μέρα δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό να δει τι περιέχει μέσα και η περιέργεια την οδήγησε στο να το ανοίξει.
Μόλις άνοιξε το πώμα, ένα τρομακτικό μαύρο σύννεφο απλώθηκε που σκέπασε τα πάντα.
Ο μύθος στη συνέχεια αναφέρει πως ο Δίας μετάνιωσε για το κακό που έκανε στους ανθρώπους και έστειλε στην Πανδώρα έναν προσωρινό φόβο και εκείνη μετάνιωσε και έκλεισε το καπάκι.
Ήταν όμως ήδη αργά!
Η ασθένεια, η απόγνωση, η κακία, η πλεονεξία, τα γηρατειά, ο θάνατος, το μίσος, η βία και η σκληρότητα του πολέμου είχαν μόλις απελευθερωθεί!
Μέσα στο πιθάρι που έκλεισε ξανά, απέμεινε μόνο ένα πράγμα, η ελπίδα!
Διαβάζω και πάλι από πάνω με ποια “παρέα” ήταν κλειδωμένη η “ελπίδα” μέσα στο πιθάρι και αρχικά σοκάρομαι!
Εντελώς συνειρμικά μου έρχεται στο μυαλό η φράση που έχει χαραχτεί πάνω στον τάφο του Καζαντζάκη.
“...Δεν ελπίζω τίποτε, δεν φοβάμαι τίποτε, είμαι ελεύθερος...”
Συνειδητοποιώ ότι και ο Καζαντζάκης θεωρούσε απαραίτητη προϋπόθεση για τον ελεύθερο άνθρωπο να απαλλαγεί από την ελπίδα.
Σύμφωνα δε με τον Νίτσε η ελπίδα είναι το χειρότερο κακό, διότι παρατείνει τα βάσανα των ανθρώπων!
Μήπως τελικά ο Δίας κρατώντας την ελπίδα μέσα στο πιθάρι, δεν προσπάθησε να μετριάσει το κακό που έριξε στα κεφάλια των ανθρώπων αλλά να το ενισχύσει ;
Ίσως η ελπίδα έτσι κλειδωμένη μέσα στο πιθάρι, μακριά από τα βλέμματά μας, παίρνει κάθε φορά τη μορφή που έχουμε ανάγκη να της δώσουμε ;
Ψάχνοντας την μυθολογική προέλευση της ελπίδας βρήκα ότι είναι η κόρη της παραπλάνησης και η μητέρα της αυταπάτης...
Σκέφτομαι έναν άλλο μυθολογικό ήρωα τώρα, τον Σίσυφο, που ζούσε μια ζωή χωρίς ελπίδα, καταδικασμένος σε μια επαναλαμβανόμενη ανούσια ζωή, καταδικασμένος να σέρνει αιωνίως τον βράχο του στην κορυφή.
Ο Σίσυφος μόλις έχει φτάσει για άλλη μια φορά στην κορυφή και παρακολουθεί τον βράχο του να κατρακυλάει προς τα κάτω, λίγο μετά ξεκινά και ο ίδιος να κατηφορίζει και πάλι προς τα κάτω.
Όσο διαρκεί η κατάβαση του όμως μπορεί να είναι ευτυχισμένος...
------------------------------------------------------------
Σχετικό κείμενο:
Ο μύθος του Σίσυφου ή αλλιώς ο ευτυχισμένος θάνατος του Αλμπέρ Καμύ
www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1767694383539056
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
--------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Νομίζω ότι το συμπέρασμα τελικά δεν είναι ότι η ελπίδα είναι κακό ή καλό...αλλά ότι η ελπίδα είναι ένα συναίσθημα που αφορά το μέλλον(δηλαδή κάτι που δεν υπάρχει ουσιαστικά) ενώ το παρόν είναι η μοναδικη αλήθεια .... η ελπίδα δεν είναι ποτέ στο παρόν,αφορά πάντα το μέλλον...κάποιος φίλος το είχε πει έτσι:πολλοί δεν ζουν πραγματικά απλα πεθαινουν κάθε μέρα,περιμένοντας να έρθει αυτό που ελπίζουν για να ζησουν...
Αλλοίμονο στον άνθρωπο που θα χάσει την ελπιδα του. Η ζωή του δεν θα έχει κανένα νόημα!! Το βλέπουμε άλλωστε και στους ανθρώπους που πάσχουν από κατάθλιψη, την αρρώστια της εποχής μας!! "Dum spiro spero" έλεγαν οι Λατίνοι, δηλαδή "Εφόσον αναπνέω, ελπίζω!!!!!!
η ελπίδα είναι κάτι καλό ή κάτι κακό, αναλόγως τις ελπίζει ο καθένας. ωστόσο, η χειρότερη "εφεύρεση" είναι το ψέμα. η ελπίδα, όταν περιέχει αλήθεια, είναι καλή αρκεί ο άνθρωπος να μην ελπίζει μόνο αλλά να πράττει για να πραγματοποιηθούν οι ελπίδες του. δεν είναι όμως σίγουρο πως θα πραγματοποιηθούν, αυτό είναι το μυστικό κλειδί της υπόθεσης: ισορροπία!
This myth is surely an elaboration built upon Zoroastrian and Sumerian literature from a thousand years before the Greek civilisation. So, what relevance does it have today? It's hardly original? And the references to life as we know it today hardly make any sense. They probably made sense to a 5th-century BC audience... and thereby they HAD relevance. I think its enjoyable to look at the past, but I can think of many interesting things about the Greeks without having to be transported into an unbelievable fantasy world. wLove, R
Αυτός που απελπίζεται από την ανθρώπινη μοίρα είναι δειλός. Αυτός που έχει ελπίδες γι’ αυτήν είναι ανόητος. Απο τον A.Camus!
Ενω γνωριζα τον μυθο -με παραλλαγη-αυτο για την Ελπιδα δε το γνωριζα!πολυ ενδιαφερον
Μεγάλωσα αρκετά για να αναρωτηθω γιατί η Ελπίδα ήταν μέσα στο κουτί με τις συμφορές....
Χωρίς ελπίδα δεν υπάρχει νοημα ζωής γιαυτό πεθαίνει μαζί με την ψυχή .Άλλωστε η ελπίδα μας κάνει δημιουργικους και δυνατούς! !!
...Voi Che Entrate Lasciate Ogni Speranza... Dante Alichieri ... (Referring to Hell)
Τελικά οι μύθοι κρύβουν πολλές αλήθειες .... με εξαιρετικά όμορφο τρόπο μας αφήνεται να τις ανακαλύψουμε .....
Για εσάς που δεν ξέρετε τι είναι και ποια είναι η ελπίδα. Η αγάπη. Αυτή είναι η ελπίδα..
Στον Παραλογισμο της ζωής, : όσο ζω ελπίζω :
youtu.be/6osJBtQRjoY
Χρόνια πολλά
View more comments
Ο μύθος του Σίσυφου ή αλλιώς ο ευτυχισμένος θάνατος του Αλμπέρ Καμύ
¨...Αξίζει ναι ή όχι να τη ζήσεις αυτή τη ζωή; Και αν όχι, πώς θα διαχειριστείς την άρνηση;...”
Ο Σίσυφος υπήρξε σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία βασιλιάς στην Κόρινθο, που τότε ονομαζόταν Εφύρα.
Ο μύθος γύρω από το όνομά του θα ξεκινήσει όταν θα συμμαχήσει με τον θεό Ασωπό εναντίον του Δία με αντάλλαγμα μια πηγή με νερό που θα αναβλύζει ασταμάτητα για να ποτίζει την ξερή γη της Κορίνθου.
Γρήγορα όμως ο Δίας θα τον ανακαλύψει και θα τον στείλει στον Άδη. Ο Σίσυφος όμως ακόμα και στον Άδη θα καταφέρει να ξεγελάσει και να φυλακίσει τον Θάνατο.
Έτσι θα καταφέρει κάτι πρωτοφανές!
Ο Θάνατος αδυνατούσε πια να συλλέξει τα θύματα του και ο γη άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει, αφού κανείς άνθρωπος δεν πέθαινε πια!
Οι θεοί θύμωσαν και αναστατώθηκαν! Ο θεός Άρης τελικά θα ελευθερώσει τον Θάνατο από τα δεσμά του και θα στείλει ξανά τον Σίσυφο στον Άδη.
Ο Σίσυφος όμως που περίμενε μια τέτοια αντίδραση από τους θεούς είχε ζητήσει από τη γυναίκα του, να μη θάψει το σώμα του.
Έτσι, όταν κατέβηκε ξανά στον Άδη, ζήτησε από την θεά Περσεφόνη να του δώσει τρεις μέρες περιθώριο για να επιστρέψει στη γη, ώστε να φροντίσει το ζήτημα της ταφής του.
Η Περσεφόνη δέχτηκε το αίτημα του Σίσυφου, όμως αυτός ανέβηκε στη γη και δεν επέστρεψε όταν τέλειωσαν οι τρεις μέρες που είχε ζητήσει.
Οι Θεοί θύμωσαν ακόμα περισσότερο με τον Σίσυφο και αυτή τη φορά ήταν η σειρά του θεού Ερμή να τον κατεβάσει στον Άδη.
Εκεί ο Σίσυφος τιμωρήθηκε από τους "Κριτές των νεκρών" που του επέβαλλαν ως βασανιστήριο να κουβαλάει για πάντα έναν μεγάλο βράχο στην κορυφή ενός βουνού.
Φτάνοντας ο βράχος στην κορυφή ξανακυλούσε κάτω και ο Σίσυφος έπρεπε να τον ανεβάσει ξανά, εγκλωβισμένος αιώνια στην ίδια αυτή σκληρή δοκιμασία.
Ο Σίσυφος και ο μύθος γύρω από την ζωή και τις πράξεις του, αντιπροσωπεύουν τον μυθικό ήρωα που συγκρούστηκε με τους θεούς και εκείνοι του επέβαλλαν αιώνια τιμωρία.
Στην αρχή θέλησε μια καλύτερη ζωή για τους Κορίνθιους και να έχουν και αυτοί στην μέχρι τότε πολύ ξερή περιοχή τους νερό, δηλαδή θέλησε μια καλύτερη ποιότητα ζωής για τους ανθρώπους που ζούσαν στο βασίλειο του. (Δεν είχε βλέψεις εγωιστικές παρά μόνο για το καλό του συνόλου, εκείνος ήταν Βασιλιάς και αισθανόταν ευθύνη για την ευημερία του λαού του!)
Στη συνέχεια θα επιδιώξει κάτι ακόμα πιο μεγάλο, να δώσει την δυνατότητα στους ανθρώπους να μην πεθαίνουν! Μια δυνατότητα που έχουν μόνο οι θεοί. Και πάλι ο Σίσυφος θα τιμωρηθεί σκληρά γιατί θέλησε να προσφέρει “αθανασία” σε όλους και ουσιαστικά να εξισώσει τους θεούς με τους ανθρώπους.
Στη συνέχεια ο Σίσυφος προβαίνει στην πρώτη πράξη που αφορά πια τον ίδιο και προσπαθεί να ξεγελάσει τους θεούς και να παρατείνει την ζωή του πάνω στη γη.
Η τιμωρία που θα του επιβληθεί τελικά είναι πολύ σκληρή. Ο Σίσυφος καταδικάζεται σε μια αιώνια εντελώς ανούσια πράξη, μια πράξη που δεν έχει κανέναν σκοπό, είναι εντελώς μάταιη και εντελώς παράλογη.
Χωρίς διακοπή είναι υποχρεωμένος να κουβαλά έναν βράχο στην κορυφή ενός βουνού και κάθε φορά είναι αναγκασμένος να παρακολουθεί τον βράχο να κατρακυλάει και πάλι προς τα κάτω λίγο πριν αυτός φτάσει στην κορυφή.
Ο Σίσυφος γίνεται έτσι ένας άνθρωπος καταδικασμένος να ζήσει σε μια σκληρή, επαναλαμβανόμενη χωρίς νόημα ρουτίνα.
Έτσι μέχρι και σήμερα γίνεται ένας ήρωας με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο δημόσιος υπάλληλος που περνά την ζωή του σε μια απρόσωπη υπηρεσία επαναλαμβάνοντας καθημερινά την ίδια ρουτίνα, ένας ήρωας με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί μια μητέρα που κάθε μέρα επαναλαμβάνει την ίδια ρουτίνα φροντίζοντας το σπίτι και την οικογένειά της, ένας ήρωας με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο κάθε σύγχρονος άνθρωπος που σπαταλάει την ζωή του εγκλωβισμένος μέσα στην “ίδια” μέρα.
Ο Αλμπέρ Καμύ στο δοκίμιο που έγραψε με τον τίτλο “Ο μύθος του Σίσυφου”, τον χαρακτηρίζει παράλογο ήρωα. Έναν ήρωα που έχει επίγνωση για την ματαιότητα των πράξεων του και παρόλα αυτά συνεχίζει να ζει και να υπάρχει μέσα σε αυτήν την σκληρή και χωρίς νόημα επαναλαμβανόμενη ρουτίνα
Όση προσπάθεια και να καταβάλει, με όποιο τρόπο και να σύρει τον βράχο στην κορυφή, ο Σίσυφος γνωρίζει ότι αυτός λίγο πριν φτάσει στη κορυφή θα ξανά κυλήσει προς τα κάτω. Αυτή η επίγνωση σύμφωνα με τον Καμύ είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του μύθου.
Εξαιτίας αυτής της επίγνωσης ο Σίσυφος όταν κατεβαίνει το βουνό για να συναντήσει στους πρόποδες του και πάλι τον βράχο του μπορεί να είναι ευτυχισμένος.
Αντιγράφω από τον Καμύ:
“...Ο Σίσυφος τότε, κοιτάζει την πέτρα να κατηφορίζει σε μερικές στιγμές προς αυτόν το χαμηλό κόσμο απ' όπου θα πρέπει να την ανεβάσει πάλι στην κορυφή. Ξανακατεβαίνει στην
πεδιάδα.
Όσο διαρκεί αυτή η επιστροφή, αυτή η παύση, ο Σίσυφος μ' ενδιαφέρει.
Ένα πρόσωπο που βασανίζεται τόσο κοντά στις πέτρες είναι ήδη πέτρα. Βλέπω αυτό τον άνθρωπο να ξαναπηγαίνει, βαδίζοντας βαριά μα σταθερά, προς το ατέλειωτο μαρτύριο.
Αυτή η ώρα που είναι σα μια αναπνοή και ξανάρχεται το ίδιο σίγουρα με τη δυστυχία του, αυτή η ώρα, είναι η ώρα της συνείδησης.
Σε κάθε μια απ' τις στιγμές της, από τότε που αφήνει την κορυφή και κατευθύνεται σιγά -σιγά προς τις τρώγλες των θεών, είναι υπέροχος μέσα στη μοίρα του. Είναι πιο δυνατός από το βράχο του.
Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, είναι γιατί ο ήρωας του έχει συνείδηση.
Πράγματι, που θα βρισκόταν ο πόνος του, εάν σε κάθε βήμα τον ενθάρρυνε η ελπίδα της επιτυχίας;
Ο σύγχρονος εργάτης όλες τις μέρες της ζωής του κάνει την ίδια δουλειά κι αυτή η μοίρα δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά δεν είναι τραγικός παρά στις σπάνιες στιγμές που αποκτά συνείδηση.
Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής τους: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκεί η κατάβαση του.
Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριο του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του.
Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση.
Έτσι, αν η κατάβαση γίνεται για μερικές μέρες μέσα στον πόνο, μπορεί να γίνει επίσης μέσα στη χαρά...”
“...Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως, συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται στους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους.
Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άκαρπο ούτε μάταιο.
Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι' αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου.
Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά.
Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο...”
***Ο ευτυχισμένος θάνατος του Αλμπέρ Καμύ
Ας μεταφερθούμε τώρα για λίγο στις αρχές του Γενάρη του 1960. Ο Καμύ έχει ήδη κερδίσει το Νόμπελ, είναι αναγνωρισμένος, διάσημος και με αρκετά χρήματα.
Ζει απομονωμένος σε ένα σπίτι σε ένα πανέμορφο γαλλικό χωριό, τη Λουρμαρέν. Εκεί διαβάζει και γράφει.
Σε τακτά χρονικά διαστήματα παρατάει την ρουτίνα της ζωής στην επαρχία (το δικό του βράχο προς το βουνό) και πηγαίνει στο Παρίσι.
Για ένα τέτοιο ταξίδι είχε αρχίσει να προετοιμάζεται εκείνες τις μέρες και λίγο πριν αναχωρήσει για το Παρίσι είχε ήδη συμφωνήσει μέσα από αλληλογραφία να συναντηθεί με 4 γυναίκες...
Στις 4 Ιανουαρίου του 1960 ξεκίνησε για τον σιδηροδρομικό σταθμό της Λουρμαρέν, στο δρόμο όμως συνάντησε τον εκδότη και φίλο του Γκάλιμαρ που αναχωρούσε και αυτός με την οικογένειά του για Παρίσι.
Ο Καμύ με χαρά δέχτηκε να συν ταξιδέψει με τον φίλο του και μπήκε και αυτός στο αυτοκίνητό του.
Στο δρόμο ο Γκάλιμαρ ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα και το αυτοκίνητο έπαθε λάστιχο και στη συνέχεια έπεσε πάνω σε ένα πλατάνι και ο Καμύ βρήκε ακαριαίο θάνατο.
Στην τσέπη του σακακιού του Καμύ θα βρεθεί, ένα εισιτήριο τρένου και στη λασπωμένη τσάντα του θα βρεθούν 144 σελίδες από το μυθιστόρημά του Ο πρώτος Άνθρωπος, που δεν πρόλαβε να τελειώσει, ένα αντίτυπο της Χαρούμενης γνώσης του Νίτσε και μια σχολική έκδοση από τον Οθέλλο του Σαίξπηρ.
Ήταν η τελευταία διαδρομή του “Πρώτου Παράλογου Ανθρώπου”.
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
--------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Καλημερα, ...αξιζει να την ζησεις την ζωη σου, γιατι η καθε σου μερα ειναι διαφορετικη, σου δινει τοσα συναισθηματα, δινει μυρουδιες, εικονες (τωρα συγκεκριμενα που ανθιζουν τα παντα που ο σπορος παραμεριζει το χωμα για να βγει στο φως, προσφεροντας μας την ομορφια του και την ευωδια του), χαμογελα, κλαματα, αγκαλιες, συζητησεις, ακομα και η χειροτερη μονοτονη μερα, θα μας δωσει κατι, θα μας δωσει να εκτιμουμε την προηγουμενη ή την επομενη ή να την αλλαξουμε... Πιστευω στην καθημερινοτητα, γιατι μονο απο αυτη ζω
Ο μυθος του Σισυφου ξεκιναει απο το οραμα και καταληγει στη φιλοδοξια,παντα με γνωμονα το κοινο καλο!Και τα δυο παραπανω στοιχεια περιεχουν αυταπαρνηση και κοπο,πολυ κοπο...Ενδεχομενως ετσι ατσαλωνεται κι απεναντι στην αδικη τιμωρια του και την αντιμετωπιζει στωικα!Το ονειρο και το οραμα του κυριαρχουν στη ζωη του και τον κανουν ευτυχισμενο,ανεξαρτητως αποτελεσματος...Του προσφερουν "εναν ευτυχισμενο θανατο"!!!Πολλα μπραβο για το υπεροχο κειμενο και την προσεγγιση!
❗George Εύγε. Το πρόδηλο -κι εν προκειμένω- είναι η αέναη πάλη με τη μοίρα και το θάνατο. Ομως ο Camus προτάσσει τη διάθεση και το πάθος γιά ελεύθερη έκφραση, την επίγνωση του απευκτέου θανάτου και τη λύτρωση από την ελπίδα του υπερφυσικού, που οδηγούν στη δημιουργία και στην αγάπη του ανθρώπου γιά τη ζωή. el.
Ο μύθος του Σίσυφου είναι βαθιά φιλοσοφημένο δοκίμιο.Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην προκαθορισμένη μοίρα του. Το βιβλίο του ο πρώτος άνθρωπος, κυκλοφόρησε.Μια προσπάθεια έκδοσης.Είναι αυτοβιογραφικό και αν πραγματικά το τελείωνε ο Καμύ, θα ήταν ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα!
"Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση.."!!!
Ολοι εχουμε το μυθο του Σισυφου μεσα μας ,ειθε ο καθενας να βρισκει το δρομο που ποθει η καρδια του !!!!!!
Πολυ δυνατο βιβλίο,απ'τα αγαπημένα μου
Εξαιρετικο !!!!!
Συγχαρητήρια!!!
Makis Simeoforidis μας ετσακωσα λοιπον καλε μ φιλε
Καλημέρα..🎠🎠🎠
Υπέροχη ανάρτηση!!! Ευχαριστώ πολύ!!!
Πολυ ωραια τα κειμενά σου! Ευχαριστουμε!
Ωραια ανάρτηση!
Και ο πρώτος!
Υπέροχο κείμενο, ευχαριστούμε ❤❤❤
Κατερίνα Θεοδώρου
View more comments
Nick the Greek ένας τζογαδόρος φιλόσοφος
“...Το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις. Το βασικό είναι να παίζεις...”
Ο Nick the Greek, περίμενε ήδη εδώ και 30 λεπτά τον διάσημο φίλο του στο αεροδρόμιο, του οποίου η πτήση είχε καθυστερήσει.
Άναβε το τρίτο πούρο, όταν επιτέλους είδε την χαρακτηριστική φιγούρα του φίλου του να βγαίνει τελευταίος από μια ομάδα ανθρώπων που όλοι έμοιαζαν ανυπόμονοι.
Που θα τον πάω τούτον, σκεφτόταν ο Nick με μια ανησυχία μαζί και τρυφερότητα, θα τον κατασπαράξουν!
Πλησίασε και του έσφιξε σφιχτά το χέρι.
- Πως ήταν η πτήση σου Albert;
- Αναπάντεχα ήρεμη, καθόμουν και δίπλα σε μια ωραία γυναίκα και δεν κατάλαβα καθόλου για το πότε πέρασε η ώρα!
- Χαίρομαι είπε ο Nick ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν την καζούρα που θα έκαναν στον Albert οι αλογομούρηδες φίλοι του.
Μπήκαν σε ένα ταξί και ο Nick υπέδειξε στον ταξιτζή να στρίψει αριστερά στη λεωφόρο Τropicana και μετά δεξιά μπροστά από το MGM και μετά όλο ευθεία ως το Bellagio.
Ο ταξιτζής έδειχνε ότι γνώριζε καλά ποιος ήταν ο κύριος που του έκανε υποδείξεις για την διαδρομή που όφειλε να ακολουθήσει, αλλά επίσης έδειχνε να μην έχει ιδέα για την ταυτότητα του ανθρώπου που τον συνόδευε.
Σε αυτή την πόλη είμαι διάσημος σκεφτόταν με ικανοποίηση o Nick, διασημότερος ακόμα και από Νομπελίστες σαν να διόρθωνε ο ίδιος την πρώτη του σκέψη.
Γύρισε πάλι στο φίλο του και τον επεξεργάστηκε για άλλη μια φορά με ανησυχία.
Albert, αναφώνησε απότομα και στη φωνή του υπήρχε ο ενθουσιασμός της αναλαμπής μιας ιδέας.
- Παρακαλώ!
- Σκέφτηκα να κάναμε μια πλάκα στους φίλους μου!
- Τι πλάκα, ρώτησε ο Einstein και τα μάτια του ξαφνικά ζωήρεψαν
- Εκεί που θα πάμε θα σε συστήνω σαν τον μικρό μου ξάδερφο Al από το Πρίνστον που ελέγχει για λογαριασμό της Μαφίας την εκεί περιοχή!
- Και ποιος θα σε πιστέψει Nick; Δυστυχώς είμαι διάσημος πια...
- Εδώ δεν θα σε αναγνωρίσει κανείς απάντησε ο Nick και ήταν η δική του σειρά να ζωηρέψει.
- Ας το δοκιμάσουμε λοιπόν είπε με φανερό ενδιαφέρον ο Einstein.
Η διαδρομή που κράτησε περίπου μία ώρα μέχρι το καζίνο βρήκε τους δυο φίλους απορροφημένους στις σκέψεις τους.
Το μόνο που θυμόταν ακόμα αργότερα από αυτή τη διαδρομή ο Einstein, ήταν που ο Nick the Greek είχε βγάλει από την τσέπη του ένα βιβλίο του Πλάτωνα, το « Πλάτωνος Κρίτων» και το διάβαζε με φανερό ενδιαφέρον.
Λίγο πριν φτάσουν στο Bellagio το έβαλε πάλι πίσω στην τσέπη του και απευθυνόμενος στον Albert του είπε:
- Στην αρχαία φιλοσοφία, βρίσκεις γνώση, γαλήνη της ψυχής, διεξόδους και ισορροπία…
O Einstein δεν του απάντησε κάτι απορροφημένος σε δικές του σκέψεις... και μερικά λεπτά αργότερα οι δυο φίλοι θα βρεθούν μπροστά από μια ρουλέτα. Εκεί ο Einstein άρχισε να την μελετά απορροφημένος, αφού πρώτα πήρε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόταν για τους κανόνες του παιγνιδιού από τον φίλου του.
Μισή ώρα μετά σαν να βγήκε από κάποιον λήθαργο, ο Einstein αναζήτησε τον φίλο του.
- Nick έχω να σου πω κάτι πολύ σοβαρό, σε σχέση με το πως περνάς τον χρόνο σου.
- Για λέγε
- Κανείς δεν μπορεί να νικήσει την ρουλέτα, εκτός και αν κλέψει χρήματα από το τραπέζι όταν ο κρουπιέρης δεν κοιτάει.
- Για να δούμε αν έχεις δίκιο φίλε μου είπε μισό-αστεία μισό-ειρωνικά ο Nick.
Στη συνέχεια πήρε μια μεγάλη στοίβα με μάρκες και τις έβαλε όλες στο κόκκινο. Η ρουλέτα γύρισε και ο κρουπιέρης έφερε 32 κόκκινο διπλασιάζοντας αυτόματα το μεγάλο κεφάλαιο του Nick the Greek.
Οι δυο φίλοι δεν αντάλλαξαν κουβέντα και ο Nick τοποθέτησε και πάλι όλες τις μάρκες που είχε στο κόκκινο. Η ρουλέτα γύρισε πάλι και ο κρουπιέρης έφερε 3 κόκκινο διπλασιάζοντας άλλη μια φορά τις μάρκες του Nick the Greek που τώρα είχαν γίνει πια πάρα πολλές!
- Αυτό δεν αποδεικνύει τίποτε μουρμούρισε ο Einstein σαν να μην ήθελε να παραδεχτεί την ήττα του, που πια ήταν ολοφάνερη...
- Δεν αποδεικνύει τίποτε; ρώτησε ο Nick the Greek και φανερά πεισμωμένος πήρε τις μάρκες που ήδη είχαν τετραπλασιαστεί και τις έβαλε και πάλι όλες στο κόκκινο.
- Μη! Αναφώνησε ο Einstein αλλά ήταν ήδη αργά μιας και ακούστηκε η επιβλητική φωνή του κρουπιέρη που έδινε το τελικό πρόσταγμα “ No more bets”.
Η ρουλέτα γύρισε πάλι και ο κρουπιέρης έφερε αυτή τη φορά το 36 κόκκινο επιστρέφοντας στον
Nick the Greek ένα βουνό από μάρκες!
- Φτάνει αναφώνησε βιαστικά και αγχωμένα ο Einstein με έπεισες! Πάμε να πιούμε ένα ποτό στο μπαρ!
Στο μπαρ ο Einstein ρώτησε με θαυμασμό αλλά και πραγματική απορία στη φωνή
- Καλά δεν φοβήθηκες μην χάσεις όλες τις μάρκες σου;
- Μάθε καλέ μου φίλε, ότι το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις είναι το να παίζεις και να χάνεις. Το βασικό είναι να παίζεις!
- Οπότε θεωρείς ότι όποιο και να είναι το αποτέλεσμα ότι δεν μπορείς να χάσεις αλλά μόνο να κερδίσεις λιγότερα;
- Έτσι είναι!
- Πες μου λοιπόν και κάτι άλλο!
- Ότι θες φίλε μου
- Βασικά θέλω να μάθω για την παρτίδα που έπαιξες με τον Johnny Moss, λένε ότι κράτησε 5 μήνες και έχασες τελικά πάνω από 2 εκατομμύρια δολάρια.
- Θα σου πω κάτι Albert και εσύ θα το καταλάβεις καλύτερα από όλους! Όταν παίζεις ο χρόνος κυλάει πολύ πιο γρήγορα από ότι συνήθως, εγώ δεν κατάλαβα ότι περάσαν τόσοι μήνες, είχε μεγάλο ενδιαφέρον η μονομαχία μας.
- Μάλιστα, αναφώνησε ο Albert! Σε πιστεύω φίλε μου και σίγουρα μπορώ να σε καταλάβω! Αυτό που είναι καινούργιο για μένα δεν είναι η σχετικότητα του χρόνου για την οποία μου μιλάς αλλά μια άλλη σχετικότητα για την οποία ήδη έχεις κάνει δυο νύξεις, αυτή της αξίας των χρημάτων!
- Θα σου πω τότε άλλη μια ιστορία που είμαι σίγουρος ότι θα βρεις ενδιαφέρουσα!
- Σε ακούω!
- Βρέθηκα πριν λίγους μήνες να παίζω αντίπαλος του αρχηγού της μαφίας της Νέας Υόρκης. Η παρτίδα κράτησε πάνω από 5 ώρες και το τέλος της με βρήκε κερδισμένο κατά 500.000 δολάρια!
- Τι λες τώρα!
- Σηκώνομαι να φύγω και ο αρχηγός της μαφίας φανερά εκνευρισμένος με αποκαλεί δειλό! Εμένα! Τον κοιτάω και του λέω “Αμίγκο” τράβα ένα φίλο και το ίδιο θα κάνω και εγώ, όποιος έχει το μεγαλύτερο κερδίζει 500.000 δολάρια!
- Και τι φύλλο τράβηξες;
- Δεν παίξαμε! Με κοίταξε μόνο και έφυγε....
- Και εσύ ήσουν διατεθειμένος σε ένα λεπτό να χάσεις 500.000 δολάρια;
- Δεν έχεις καταλάβει ακόμα Albert; ρώτησε με έναν μικρό εκνευρισμό ο Nick.
- Κατάλαβα όχι κατάλαβα επανέλαβε κάπως ντροπιασμένα ο Einstein!
Λίγα λεπτά αργότερα οι δυο φίλοι στέκονται και πάλι μπροστά από την ρουλέτα και ο Αϊνστάιν βάζει όλες τις μάρκες του στο κόκκινο.
Η ρουλέτα γυρίζει και ο κρουπιέρης αυτή τη φορά φέρνει 4 μαύρο. Ο Nick the Greek γύρισε προς τον απογοητευμένο φίλο του και του απευθύνθηκε με ένα χαμόγελο:
- Εσύ φίλε μου θα πρέπει να συμβιβαστείς με το αμέσως καλύτερο πράγμα από το να παίζεις και να κερδίζεις, που όπως σου είπα και πιο πριν
- Είναι να παίζω και να χάνω..συμπλήρωσε ο Einstein που ήταν τώρα η σειρά του να χαμογελάσει.
(διήγημα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα)
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
--------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Πολυ ωραιο αποσπασμα!Οπως ελεγε και η Simon de Beauvoir...αν ζησεις πολυ θα διαπιστωσεις πως καθε νικη μετατρεπεται σε ηττα! Προκειται προφανως για αδερφες εννοιες!
ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ...ΕΛΛΗΝΑΣ!
Χαχα!! Πολύ όμορφο!!
Σημασία έχει να παίζεις!!! Σωστό μότο!!
PavlosAnastasiou xy
Maria Nikoletopoulou
Kiriakos Farmakis
Νίκος Δρυγιαννάκης
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΧΑΛΙΩΤΗΣ
Nikos Nigdelhs
View more comments
Η συναυλία των μύθων ή αλλιώς μια σύντομη ιστορία Ελληνικού πολιτισμού
Η ιστορία μας ξεκινά τον Μάρτιο του 1961, είναι ο μήνας που οι δυο μύθοι του Ελληνικού τραγουδιού, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις θα βρεθούν για πρώτη φορά μαζί σε συναυλία.
Αν και το γεγονός αυτό από μόνο του θα ήταν ικανό να αποτελέσει είδηση, ας παραθέσω και τα ονόματα των τραγουδιστών που συμμετείχαν εκείνο το βράδυ: Στέλιος Καζαντζίδης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μαρινέλλα και η Μαίρη Λίντα μαζί με τον πρώτο-εμφανιζόμενο Τέρρυ Χρυσό! Στο μπουζούκι ο Μανώλης Χιώτης!
Η συναυλία έγινε στο θέατρο “Κεντρικόν” και την παρουσίαση ανέλαβε η Μάρω Κοντού.
Το 1961 θα είναι για τον Θεοδωράκη μια σημαντική χρονιά, γιατί την ίδια χρονιά θα κυκλοφορήσει και η πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Επιτάφιος”, στην οποία θα μελοποιήσει την ομότιτλη ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου.
***Ο “Επιτάφιος” του Γιάννη Ρίτσου
Ας γυρίσουμε μερικά χρόνια ακόμα πιο πίσω και να μεταφερθούμε στο Μάιο του 1936. Όλη η Ελλάδα τότε βρισκόταν σε απεργιακό κλοιό. Μια από τις κινητοποιήσεις θα αιματοκυλιστεί από τις δυνάμεις του τότε δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά και 10 εργάτες θα πεθάνουν κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων.
Από τις σφαίρες πρώτος πέφτει νεκρός ο εργάτης Τάσος Τούσης. Την επόμενη μέρα στις 10 Μαΐου του 1936 ο Ριζοσπάστης κυκλοφορεί με μια φωτογραφία που αποτυπώνει με σπαρακτικό τρόπο τον θρήνο της μάνας του Τούση πάνω από το πτώμα του γιου της!
Αυτήν τη φωτογραφία είδε ο Γιάννης Ρίτσος και έγραψε τον “Επιτάφιο”, αντιγράφω από δήλωση που έκανε ο ίδιος ο Ρίτσος μερικά χρόνια αργότερα:
“...Με συνεπήρε τόσο πολύ, που την ίδια μέρα άρχισα να γράφω τον Επιτάφιο. Με όλο τον προηγούμενο εξοπλισμό, ήμουν προετοιμασμένος απ’ τα παιδικά μου χρόνια, έτοιμος ο δεκαπεντασύλλαβος, το κρητικό θέατρο, η “Ερωφίλη”, ο “Ερωτόκριτος”, ο Σολωμός, οι “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι” πάλι σε δεκαπεντασύλλαβο. (...) Μέσα σε δυο εικοσιτετράωρα, σχεδόν χωρίς να φάω και να κοιμηθώ, και πολλές φορές κλαίγοντας σαν μοιρολογίστρα Μανιάτισσα έγραψα τον “Επιτάφιο”, τα πρώτα 14 ποιήματα...”
Το βιβλίο εκδόθηκε σε 10.000 αντίτυπα το 1936, σε μια Ελλάδα που κανένας ποιητής δεν έβγαζε μια συλλογή πάνω από 1.000 αντίτυπα και εξαντλήθηκε σχεδόν αμέσως!
***Ο “Επιτάφιος” του Μίκη Θεοδωράκη
Κάνοντας ένα μικρό χρονικό άλμα θα βρεθούμε στο 1958, χρονιά κατά την οποία έχουμε την επανέκδοση από τον Ρίτσο του Επιτάφιου. Με αφορμή λοιπόν αυτή την επανέκδοση ο Ρίτσος έστειλε ένα αντίτυπο στον Μίκη Θεοδωράκη που σπούδαζε τότε στο Παρίσι.
Λίγες μέρες αργότερα ο Μίκης κάθεται στο αυτοκίνητό του και περιμένει την γυναίκα του να τελειώσει τα ψώνια σε ένα Ελληνικό μπακάλικο που υπήρχε τότε στο Παρίσι. Θα πιάσει το βιβλίο του Ρίτσου και θα αρχίζει να διαβάζει! Μερικά λεπτά αργότερα όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Μίκης:
“...Με έπιασε ξαφνικά μια βαθιά επιθυμία για μελοποίηση...”
Το ίδιο απόγευμα κάθισε στο πιάνο του και έγραψε τις νότες για τα περισσότερα ποιήματα που θα μελοποιούσε στη συνέχεια.
***Ο “Επιτάφιος” του Μάνου Χατζιδάκι
Όταν τέλειωσε την σύνθεση ο Μίκης Θεοδωράκης έστειλε 3 αντίτυπα σε 3 διαφορετικά άτομα. Ένα αντίγραφο έστειλε στον Ρίτσο, ένα άλλο στο Χατζιδάκι, και ένα τρίτο σε έναν γιατρό φίλο του που είχαν κάνει μαζί Μακρόνησο.
Ο Χατζιδάκις που τότε βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του δείχνει αμέσως ενδιαφέρον για το εγχείρημα και αναλαμβάνει την ενορχήστρωση, την διεύθυνση ορχήστρας αλλά και την διεύθυνση παραγωγής του δίσκου. Θα παίξει μέχρι και πιάνο ο ίδιος και θα καλέσει την στενή συνεργάτιδά του Νάνα Μούσχουρη να τραγουδήσει.
Ο Θεοδωράκης παρόλο που θα σεβαστεί απόλυτα την συγκεκριμένη δουλειά του Χατζιδάκι και θα μιλήσει πολλές φορές με τα καλύτερα λόγια για αυτήν, δεν ήταν όμως αυτό που αρχικά είχε οραματιστεί. Ο ίδιος ήθελε κάτι πιο λαϊκό. Κάτι που θα ένωνε μια συμφωνική ορχήστρα με ένα μπουζούκι!
***Ο “Επιτάφιος” του Μπιθικώτση, του Χιώτη και του Θεοδωράκη
Ο Θεοδωράκης αποφασίζει να κάνει και με δεύτερη εκδοχή του επιτάφιου, μια εκδοχή με βάση το μπουζούκι. Επιστρατεύει τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Μαίρη Λίντα στα φωνητικά και τον Μανώλη Χιώτη στο μπουζούκι.
Ο αστικός μύθος εδώ κάνει λόγο πως ο Μπιθικώτσης κατά την διάρκεια της ηχογράφησης μέσα στο στούντιο προσπαθούσε χωρίς επιτυχία να τραγουδήσει τους στίχους:
''...Που πέταξε τ΄αγόρι μου...'', ώσπου κάποια στιγμή αγανακτισμένος γυρνάει προς τον Χιώτη που τον συνόδευε και του λέει:
“...Πάμε να φύγουμε, μωρέ Μανώλη, θα μας κάνει ρεζίλι ο Ψηλός!...”
Οι δύο εκδόσεις που κυκλοφόρησαν τελικά ταυτόχρονα δίχασαν το κοινό. Οι ακροατές που ήταν πιο κοντά στην αισθητική του Χατζιδάκι υποστήριξαν τη λυρική εκδοχή της Μούσχουρη, ενώ οι ακροατές που ήταν πιο κοντά στην αισθητική του Θεοδωράκη υποστήριξαν την εκδοχή με τους Χιώτη και Μπιθικώτση.
Ακόμα μεγάλο κύμα συζητήσεων αλλά και διαφωνιών και αντιπαραθέσεων προκάλεσε η ένωση συμφωνικής ορχήστρας και μπουζουκιών που συναντάμε στην εκδοχή με τους Χιώτη και Μπιθικώτση.
***Η συναυλία στο “Κεντρικόν”
Επιστρέφουμε και πάλι στο Μάρτιο του 1961 και στη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στο “Κεντρικόν”. Το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας παραχωρεί για την συναυλία την ορχήστρα του, ο Χατζιδάκις στο πιάνο, ο Χιώτης στο μπουζούκι και στο τραγούδι Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Μαρινέλλα και Μαίρη Λίντα!
Το κλίμα όμως είναι βεβαρημένο από τις πρόβες, μιας και τα μέλη της συμφωνικής ορχήστρας δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την συμμετοχή του “μπουζουξή” Μανώλη Χιώτη.
Λίγα λεπτά πριν την συναυλία θα χρειαστεί να καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες ο ίδιος ο Θεοδωράκης για να μη τιναχτούν όλα στον αέρα, όταν μέλη της συμφωνικής απείλησαν να φύγουν, αντιδρώντας στην παρουσία του Χιώτη ως σολίστ πάνω στη σκηνή!
Γενικά το κλίμα είναι αρνητικό για όλους τους “λαϊκούς” γεγονός που θα επηρεάσει περισσότερο από όλους τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, που θα αγχωθεί ακόμα περισσότερο από την παρουσία όλης της κοσμικής Αθήνας, αλλά και μέρος της πολιτικής ηγεσίας του τόπου που βρίσκονταν ανάμεσα στους θεατές της βραδιάς!
Ο Μπιθικώτσης ανεβαίνει στη σκηνή φανερά τρακαρισμένος και ξεκινά το τραγούδι σε “πότισα ροδόσταμο”, αλλά δεν καταφέρνει να το τελειώσει. Με τρεμάμενη φωνή, ζητάει συγνώμη και εγκαταλείπει την σκηνή αφήνοντας το τραγούδι στη μέση...
Ο ίδιος ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης αφηγείται σχετικά:
“...Η ορχήστρα παίζει. Έχει δώσει σήμα ο Μίκης κουνώντας τα χέρια του: πουμ, παμ, πουμ, παμ, πουμ, παμ. Εγώ δε μπαίνω στο τραγούδι. Κάποια φορά, μπαίνω και λέω: “Στον ά…” Σταμάτησα. Έχασα τα λόγια μου και λέω: “Με συγχωρείτε, έχω τρακ, δεν μπορώ να συνεχίσω”. Χειροκροτήματα, κακό. Ιδρωμένος, γύρισα πίσω στο καμαρίνι...”
Στα καμαρίνια που μεταφέρεται ο Μπιθικώτσης βρίσκονταν εκείνη την ώρα αρκετή ηθοποιοί ανάμεσά τους οι Χορν, Βουγιουκλάκη, Αλεξανδράκης, Κοντού και η Ειρήνη Παπά.
Ο Αλεξανδράκης θα πλησιάσει τον πανικόβλητο Μπιθικώτση και θα του αφηγηθεί ότι έπαθε το ίδιο πράγμα πάνω στη σκηνή και έψαξε και βρήκε κάποια θαυματουργά χάπια.
Άνοιξε ένα σπιρτόκουτο που είχε μέσα κάτι χάπια και έδωσε ένα στον Μπιθικώτση που μετά από λίγο συνήλθε και ανέβηκε και πάλι στη σκηνή.
Όπως αποκάλυψε αργότερα ο ίδιος ο Αλέκος Αλεξανδράκης, το περίφημο χάπι που έδιωξε το τρακ του Μπιθικώτση, δεν ήταν παρά ένα ψίχουλο ψωμί!
Η συναυλία θα συνεχιστεί και θα τελειώσει με το κοινό να αποθεώνει τους συντελεστές χωρίς κάποιο άλλο απρόοπτο.
***Σε πότισα ροδόσταμο ή αλλιώς η τελευταία μέρα του Μανώλη Χιώτη
Ας κάνουμε ένα ακόμα χρονικό άλμα και να μεταφερθούμε στο 1970. Η χούντα έχει φυλακίσει τον Μίκη Θεοδωράκη ο οποίος είναι κρατούμενος στις φυλακές του Ωρωπού.
Στις 21 Μαρτίου εκείνης της χρονιάς ο Μανώλης Χιώτης συνοδευόμενος από 3 φίλους του μουσικούς θα φτάσει στον μώλο που βρισκόταν περίπου 100 μέτρα μακριά από τις φυλακές και θα ξεκινήσουν να τραγουδούν όλοι μαζί γυρισμένοι προς τις φυλακές, ώστε να φτάσουν οι φωνές τους στον φυλακισμένο Μίκη.
Ο Θεοδωράκης εκείνη την ώρα κοιμόταν. Ακριβώς πάνω απ’ το κρεβάτι του βρισκόταν η σκοπιά και ο χωροφύλακας που είχε υπηρεσία τον ξύπνησε:
- Κύριε Μίκη, κύριε Μίκη, νομίζω ότι το τραγούδι αυτό είναι δικό σας.
- Ποιο τραγούδι;
- Να, εκεί στον μώλο…
Αμέσως βγαίνει έξω ο Μίκης και κατευθύνεται προς το συρματόπλεγμα ώστε να μπορέσει να δει και να ακούσει καλύτερα.
Όταν φτάνει εκεί θα αναγνωρίσει το τραγούδι του, το “Ροδόσταμο”και στη συνέχεια θα αναγνωρίσει τη φωνή του Χιώτη!
Λίγο αργότερα θα κατευθυνθούν προς την παρέα χωροφύλακες για να τους συλλάβουν μιας και το τραγούδι αυτό άνηκε στα απαγορευμένα της χούντας.
Οι χωροφύλακες φαίνεται ότι αναγνώρισαν τον Χιώτη, κάτι του είπαν και εκείνος αποχώρησε συνεχίζοντας να τραγουδάει.
Λίγες ώρες αργότερα, την ίδια μέρα ο Μανώλης Χιώτης θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στον Ωρωπό!
***Επίλογος
Θα κλείσω το κείμενό μου με μια σκέψη πάνω στις δύο εκδοχές του Επιταφίου. Τις μέρες που ασχολήθηκα με τα συγκεκριμένα γεγονότα τις άκουσα και τις δύο αρκετές φορές.
Υπάρχουν τραγούδια που τα προτιμώ από τον Μπιθικώτση και άλλα που τα προτιμώ από την Μούσχουρη!
Το αξιοσημείωτο είναι ότι τόσο ο Χατζιδάκις όσο και ο Θεοδωράκης επανέρχονταν σε αυτή την δισκογραφική δουλειά ανά τακτά χρονικά διαστήματα και έδιναν διαφορετικές εκδοχές, κρατώντας όμως ο καθένας την αρχική αισθητική του!
Είναι σαν να ξεκίνησε με τον Επιτάφιο του Ρίτσου μια μουσική “κόντρα” ανάμεσα στους δύο αυτούς μεγαλύτερους συνθέτες της Ελλάδος, μια “κόντρα” που είχε την αφετηρία της στην διαφορετική αντίληψη και αισθητική που είχαν για την σύνθεση. Μια κόντρα από την οποία τελικά κέρδισε ο Ελληνικός πολιτισμός, αυτή ήταν μόνο μια σύντομη ιστορία του.
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου.
--------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Το ανεκπλήρωτο όνειρο του Μίκη δεν ήταν το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Προηγήθηκε η απόπειρα με την κλασική μουσική. // Ο Μάνος τον στήριξε στη ζωή του ποικιλοτροπα, αυτός τον έχτισε δισκογραφικά και στις δύο εταιρίες // Πώς πείστηκαν οι δυο εταιρίες να εκδώσουν... στίχους ποιητή _ κομμουνιστή; // Ο ρόλος του Χιώτη δεν ήταν μόνο ... μπουζουξή. Η ενορχήστρωση είναι πανω στο πνεύμα του. Όπως και η ορχηστρα στη σύνθεση της.
Ο επιτάφιος με το Μπιθικωτση κυκλοφόρησε σε 4 δίσκους 45 στροφων. Τα 6 τραγούδια ηχογραφήθηκαν 15/9/1960 και τα δύο- χείλι μου μοσχομυριστο και το στο παραθυρι στεκόσουν- την 17/9/1960 Έπαιξαν οι Χιώτης και Καραμπεσινης μπουζούκια ο Σταύρος Πλέσσας κιθάρα ο Χαραλάμπους πιάνο και ο Γιάννης Δεδες μπάσο Αυτά για την ιστορία της ηχογράφησης
ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΩΡΓΟ ΩΡΑΙΟ!!!!!
Συγχαρητήρια
Εξαιρετικο αρθρο με λεπτομερειες αγνωστες για μενα. Μπραβο σας!
Ποιο ειναι από τον Επιταφιο του Χατζιδάκι πιυ τραγουδάει η Μούσχουρη σίγουρα ο Χατζιδακις είναι πιο λυρικός
Μόνον που ο Μεταξάς ανέλαβε ως δικτάτορας τον ....Αύγουστο του 36!
εξαιρετικο αρθρο αυτη ειναι η ελλαδα και αυτοι ειναι ολοκληρη η ζωη μας σε νοτες και μελωδιες σας χιλια σας μπραβο
Εξαιρετικό!!!!
Εξαιρετικό!!!
Μεγάλο ιστορικό ραντεβού η συνάντηση τους
Superior..🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀
Μπράβο!!.…δεν ήξερα αυτές τις διαφορές....
Ολη η ελλαδα!!!
Μπραβο!!!!εξαιρετικο!!!!!!με λεπτομερειες που δεν γνωριζαμε.. . ..
Πραγματικά,είναι πολύ ωραίο να μάθουμε,όσα δεν ξέρουμε!
Δεν την ήξερα
Υπεροχο. Η σύγχρονη ελληνική ιστορία. Ευχαριστούμε πολύ
Εξαιρετική η αναφορά σας σ΄αυτά τα γεγονότα ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ.
ο αλεξανδρακης πανεξυπνος!! και καλος ανθρωπος!!
Θεριά του πολιτισμού, αλίμονο στο σήμερα!!!!
Πολύ καλό και ενδιαφέρον.
View more comments
Chi Mai (Μετάφραση από τα Ιταλικά: whoever – οποιοσδήποτε) και όμως μοναδικό!
“...Ο ποιητής είναι κατώτερος από τον ζωγράφο στην απεικόνιση ορατών πραγμάτων και πολύ κατώτερος από τον μουσικό στην έκφραση αοράτων πραγμάτων...” - Λεονάρντο Ντα Βίντσι
Το 1981 μόλις 8 χρονών τότε, ζω στο Βίζμπαντεν της Γερμανίας. Ο πατέρας μου εξαιτίας της έφεσης που είχε προς τα gadget και την τεχνολογία έχει ήδη αγοράσει video.
Βιντεοταινίες τότε, στο σπίτι, υπήρχαν πολύ λίγες, 4-5 αν δεν κάνω λάθος. Μία από αυτές ήταν “Ο επαγγελματίας” με τον Μπελμοντό σε γερμανική μεταγλώττιση, όπως συνηθιζόταν τότε, με όλες τις μη γερμανόφωνες ταινίες.
*** Le professionnel 1981
Ένας Γάλλος μυστικός πράκτορας “πουλιέται” από την κυβέρνηση του και θυσιάζεται στο βωμό μιας νέας πολιτικής προσέγγισης που εκείνη επιχειρεί!
Έτσι θα βρεθεί για πολλά χρόνια φυλακισμένος σε μια πολύ δύσκολη φυλακή στην Αφρική. Όταν τελικά θα καταφέρει να αποδράσει, γυρίζει στη Γαλλία να εκδικηθεί αυτούς που τον πούλησαν.
Η ταινία δεν έχει το πιο πρωτότυπο σενάριο, αλλά καταφέρνει κυρίως μέσα από τις ατάκες και την ερμηνεία του Μπελμοντό να γίνει μια πολύ καλή περιπέτεια.
“Ο επαγγελματίας” τελειώνει με τον Μπελμοντό να σκοτώνεται από την Γαλλική κυβέρνηση λίγο πριν φτάσει στο ελικόπτερο και την ελευθερία του.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Georges Lautner είχε γυρίσει και μια δεύτερη εναλλακτική εκδοχή της ταινίας με τον Μπελμοντό να μπαίνει στο ελικόπτερο και να διαφεύγει!
Αποφάσισε τελικά στο μοντάζ να επιλέξει την εκδοχή που ο Μπελμοντό σκοτώνεται και να πέφτει η αυλαία της ταινίας με την μουσική από το Chi Mai.
Σαν παιδί, όσες φορές και να είδα την ταινία, στην τελευταία σκηνή έμενα αποσβολωμένος.
Πάντα ήλπιζα να προλάβει το ελικόπτερο και να μην τον πετύχουν οι σφαίρες!
Όταν στο τέλος έπεφτε αυτή η μελωδία, πάντα ανατρίχιαζα!
Ίσως να φταίει το παιδικό βίωμα, ίσως και όχι ακόμα και σήμερα την θεωρώ την πιο όμορφη μουσική που έχει γραφτεί για κινηματογράφο.
***Λίγα λόγια για το Chi Mai.
Από τις λίγες μελωδίες που ο στίχος φαντάζει και είναι εντελώς περιττός.
Φαίνεται όμως πως και ο Ennio Morricone είχε μια εμμονή με το συγκεκριμένο θέμα.
Το συναντάμε πρώτη φορά το 1971 στην ταινία Maddalena όπου σε μια ιταλική αλλά και γαλλική εκδοχή το τραγουδάει η Lisa Gastoni. Την αμέσως επόμενη χρονιά θα τραγουδήσει την ιταλική εκδοχή, ελαφρώς διασκευασμένη και η Milva.
Στη συνέχεια το 1978 θα ακουστεί και στο τηλεοπτικό An Englishman's Castle και το 1980 στη μίνι σειρά The Life and Times of David Lloyd George.
Το 1981 και ενώ την μελωδία αυτή ο Morricone την έχει ήδη χρησιμοποιήσει 3 φορές, θα "ντύσει" και την τελευταία σκηνή του Le professionnel.
Τόσο η ταινία όσο και το soundtrack κάνουν απίστευτη επιτυχία και στην Αγγλία την ίδια χρονιά θα φτάσει μέχρι την δεύτερη θέση των charts!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η μελωδία θα έχει την αναγνώριση που της αξίζει!
Το 1988 η Βρετανίδα Marti Webb έντυσε το κομμάτι με αγγλικούς στοίχους και του έδωσε τον χαρακτηριστικό τίτλο “He's Not You”.
Δύο χρόνια μετά, το 1990 άλλη μια εκδοχή με αγγλικούς στίχους και τον τίτλο Desire θα κάνει την εμφάνιση της από την Amii Stewart.
Μια παραλλαγή του Chi Mai το Le vent, le cri έχει "ντύσει" κι άλλες ταινίες του Morricone.
Ένας προσεκτικός ακροατής θα βρει στοιχεία του τραγουδιού Chi Mai και στο κομμάτι “Invito All Amore" με το οποίο έντυσε ο Morricone την σπαγγέτι - γουέστερν ταινία “The Great Silence” με τους Jean Louis Trintignant και Klaus Kinski.
Έχω βάλει και ακούω στο Youtube τις διάφορες εκτελέσεις του τραγουδιού.
Καμία από τις εκτελέσεις με στίχο, ούτε η ιταλική εκδοχή, ούτε η αγγλική, αλλά ούτε και η γαλλική μ' αρέσουν!
Σκέφτομαι ότι αν δεν είχα ακούσει την αυθεντική χωρίς στίχο εκτέλεση, μπορεί και να είχα διαφορετική γνώμη.
Μήπως τελικά όταν πετυχαίνει κάποιος την τέλεια μουσική σύνθεση γίνεται περιττός ο στίχος;
Νομίζω ότι στην περίπτωση του Chi Mai είναι ακριβώς έτσι!
------------------------------------------------------------
Le Professionnel (Der Profi) - Chi Mai
www.youtube.com/watch?v=GUyjYC_Pv90
LISA GASTONI - CHI MAI (it)
www.youtube.com/watch?v=jqUyzO3YrSg
Ennio Morricone - Chi mai (versione francese) Sung by Lisa Gastoni
www.youtube.com/watch?v=_llok9QAwvc
Milva - Chi mai
www.youtube.com/watch?v=FFdRC5ow8t8
Marti Webb - He's Not You (Chi Mai)
www.youtube.com/watch?v=lVMxFMdmcjo
Desire Chi Mai Amii Stewart
www.youtube.com/watch?v=BUmo8apO9wE
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά!
--------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Την ταινία πρέπει να την πρωτοείδα σε βίντεο το 1987 ή 88...ήδη είχα ερωτευτεί τον πιο όμορφο άσχημο από άλλες ταινίες της ΕΡΤ. Στο τέλος αυτής είχα ακριβώς την ίδια αντίδραση...η δε μουσική...το "τιιιν...τιν..τινν" του βιολιού εκείνη τη στιγμή νόμιζα ότι μου έσκιζε τα σωθικά...ακόμη και τώρα που πάτησα τα λινκς από κάτω και άκουσα όλες τις εκτελέσεις, η πρώτη χωρίς τους στίχους φέρνει ανατριχίλα....
Σιμωνίδης ο Κείος, 556-468 π.Χ. [Την μεν ζωγραφιαν ποίηση σιωπασαν, τη δε ποίηση ζωγραφιαν λαλουσαν] Η ζωγραφικη είναι ποίηση που σιωπαινει ενώ η ποίηση ζωγραφική που μιλάει.. Ο Σιμωνιδης συσχετισε ζωγραφικη με ποιηση.Η μουσικη εδω λειπει... ...Την ταινια δεν την εχω δει,αλλα παρακολουθησα την τελευταια σεκανς απο το video της αναρτησης.Πραγματικα εδω το Chi Mai κουμπωνει με τη σκηνη! Πολλα μπραβο για το ομορφο κειμενο και τις λεπτομερειες που περιεχει!
Υπεροχο μουσικο θεμα! Βγαινοντας απο τον κινηματογραφο σου εμενε αυτο το μελαγχολικο άκουσμα....οπως και στο Δοκτωρ Ζιβανγκο, κατα τη γνωμη μου!
δεν σας γνωρίζω, αλλά μέσα από την συγγραφή σας, νωμιζω ότι σας"ξέρω". Χαίρομαι που θελήσετε να μοιράσετε τις σκέψεις μας.
Λατρεύω Μπελμοντο και αγαπημένη ταινία περισσότερο για την μουσική του .Χρονια τώρα το έχω σαν ήχο κλήσης στο κινητό. Κορυφαίο μόνο ως μουσικη
Πόσα χρόνια πίσω με γύρισες! Α ρε πατέρα έχουμε δει ταινιαρες και έχουμε ακούσει μουσικάρες συντροφιά! Σε ευχαριστώ Γιώργο για αυτό το σύντομο ταξίδι στο παρελθόν!
Η ανάλυση είναι εξαιρετική!
Συμφωνώ μα ο ζωγράφος η ο μουσικός να είναι ποιητής πριν..
❗Και με απλό τρόπο ° Μουσικάρες και Μπεμπέλ ♥ el
Morricone θεος..
View more comments
Το ημερολόγιο ή αλλιώς ένας ιδανικός άντρας, εραστής και σύντροφος
“...Νόα: - Θα κάνεις κάτι για μένα; Παρακαλώ... Πες μου πώς θα είναι η ζωή σου...30-40 χρόνια από τώρα. Πως θα μοιάζει; Αν θες να 'σαι μ' αυτόν, φύγε. Σε έχασα μία φορά. Μπορώ να το ξανακάνω...αν είναι αυτό που επιθυμείς. Όμως μη διαλέξεις τον εύκολο δρόμο.
Άλι: - Ποιον εύκολο δρόμο; Ότι κι αν κάνω, κάποιος θα πληγωθεί.
Νόα: - Πάψε να σκέφτεσαι τι θέλουν όλοι. Τι θέλω εγώ. Τι θέλει αυτός. Τι θέλουν οι γονείς σου. Εσύ τι θέλεις; Τι θες;
Άλι:- Δεν είναι τόσο απλό;
Νόα: - Τι θες; Τι θέλεις, διάολε;
Άλι: - Πρέπει να φύγω...”
Σε τακτά χρονικά διαστήματα αρκετές αναγνώστριες μου είχαν ζητήσει να ασχοληθώ με την ταινία “ Το ημερολόγιο”. Η απάντηση που έδινα σε όλες ήταν πανομοιότυπη, ότι γράφω μόνο για θέματα που έχω αγαπήσει πρώτα.
Το τελευταίο διάστημα είχα δει αρκετές ταινίες της φετινής χρονιάς, χωρίς όμως να με έχει τραβήξει κάποια τόσο ώστε να ασχοληθώ... Όταν έβαλα λοιπόν πρόσφατα να δω “ Το ημερολόγιο” το έκανα με κάποια δυσπιστία είναι η αλήθεια...Σκεφτόμουν ότι δεν θα καταφέρω να γράψω για την ταινία αν θέλω να είμαι ειλικρινής με την δήλωση ότι γράφω μόνο γι' αυτά που έχω αγαπήσει πρώτα...
Κι όμως η ταινία τελικά με κατάφερε!
Παρόλο που φαίνεται να εκβιάζει το συναίσθημα από την πρώτη ως την τελευταία σκηνή, παρόλο που ακροβατεί ανάμεσα σε κλισέ και στο κιτς, παρόλο που είναι μια κατεξοχήν γυναικεία ταινία, είχα βουρκώσει σχεδόν από το μισό της ταινίας και μέχρι το τέλος...
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ο Νόα Κάλουν είναι ένα νέο, φτωχό παιδί, χωρίς κάποια ιδιαίτερη κλίση ή ικανότητα που ερωτεύεται την πλούσια και πολλά υποσχόμενη Άλι Χάμιλτον.
Η ερωτική ιστορία ξεκινά με τον Νόα να κάνει παράτολμα και επικίνδυνα πράγματα για να κερδίσει την Άλι. Θα τα καταφέρει και θα ζήσουν ένα καλοκαίρι μέσα στον έρωτα, μόνο ο ένας για τον άλλον.
Την πρώτη και τελευταία ερωτική τους νύχτα ως νέοι θα την περάσουν μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο αρχοντικό, όπου οι δυο εραστές θα κάνουν όνειρα για μια κοινή ζωή. Εκεί η Άλι θα αναφέρει παιχνιδιάρικα στον Νόα τι μετατροπές χρειάζεται το παλιό αρχοντικό ώστε να γίνει το σπίτι των ονείρων τους.
Στη συνέχεια η ταινία θα πάρει μια δυσάρεστη τροπή, γιατί το ίδιο βράδυ κιόλας οι δυο ερωτευμένοι θα αναγκαστούν να χωρίσουν και η Άλι θα φυγαδευτεί από τους γονείς της μακριά από τον Νόα.
Οι δυο νέοι θα αφήσουν τον ερωτά τους στη μέση και μάταια θα αναζητούν ο ένας τον άλλον.
Τα ερωτικά γράμματα του Νόα δεν θα φτάσουν ποτέ στην Άλι και εκείνη μετά από 7 χρόνια θα προχωρήσει την ζωή της με έναν άντρα στα πρότυπα της κοινωνικής της θέσης και της οικογένειάς της.
Όταν ο νέος σύντροφος της Άλι θα της προτείνει να παντρευτούν, εκείνη ενώ αρχικά δέχεται θα αποφασίσει πριν παντρευτεί, να γυρίσει μια τελευταία φορά στο μέρος όπου γνώρισε τον Νόα.
Εκεί θα τον βρει να ζει στο σπίτι που είχαν κάνει έρωτα και να το έχει διαμορφώσει ακριβώς όπως του είχε ζητήσει εκείνη!
Οι δυο τους θα αποφασίσουν να περάσουν την ημέρα μαζί και θα πάνε βαρκάδα σε μια λίμνη γεμάτη χήνες. Η Άλι μαγεμένη θα του πει ότι όλο το τοπίο μοιάζει σαν όνειρο και στη συνέχεια θα τον ρωτήσει για τις χήνες, πως έφθασαν και γιατί ζουν στη συγκεκριμένη λίμνη;
Ο Νόα θα απαντήσει ότι δεν ξέρει, αλλά γνωρίζει ότι και εκείνες θα αποχωριστούν το μέρος για να γυρίσουν εκεί που ανήκουν...
Αμέσως μετά θα πιάσει δυνατή βροχή ώστε τελικά να έχουμε ένα από τα πιο ρομαντικά φιλιά στην ιστορία του κινηματογράφου!
Επόμενο ήταν με τέτοιες σκηνές, η ταινία την χρονιά που προβλήθηκε να σαρώσει σχεδόν όλα τα βραβεία στα Teen Choice Awards ανάμεσα στα οποία και αυτά της καλύτερης χημείας ζευγαριού, καλύτερης ερωτικής σκηνής και καλύτερου φιλιού!
Ο Ryan Gosling που έπαιξε τον Νόα και η Rachel McAdams που έπαιξε την Άλι θα ερωτευτούν στα γυρίσματα της ταινίας και θα γίνουν ζευγάρι και στην πραγματική ζωή!
Η ταινία τελειώνει με τους δύο εραστές σε μεγάλη ηλικία πια, να ζουν μέσα σε ένα γηροκομείο. Εκείνη με εκφυλιστική άνοια χωρίς την δυνατότητα να θυμάται ποια είναι ή τι έχει ζήσει αλλά και εκείνος με συνεχόμενα καρδιακά επεισόδια.
Παρόλα αυτά ο Νόα κάθε μέρα επισκέπτεται την Άλι και προσπαθεί να της διαβάζει από ένα ημερολόγιο την ιστορία τους, όπως εκείνη την αποτύπωσε πριν πάθει Alzheimer. Ο Νόα κόντρα στη λογική και την επιστήμη δίνει καθημερινά μια άνιση μάχη με την αρρώστια της Άλι, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να την γυρίσει πίσω και να την κάνει να θυμηθεί ποια είναι!
Στην ταινία ο έρωτας τα καταφέρνει παντού! Αρχικά βγαίνει νικητής αφού πρώτα συγκρούεται με το συμφέρον, την οικογένεια, την κοινωνική θέση και την εξουσία. Στη συνέχεια η αγάπη τους θα κερδίσει ανίατες ασθένειες ακόμα και τον θάνατο!
Ιδιαίτερη αναφορά νομίζω αξίζει στον αντρικό χαρακτήρα της ταινίας, μιας και ο Νόα είναι ο ιδανικός άντρας, ένας άντρας που ονειρεύονται όλες οι γυναίκες!
Ερωτεύεται την Άλι και αφοσιώνεται όλη του ζωή σε εκείνη. Ακόμα και όταν νομίζει ότι την έχει χάσει, εκείνος της φτιάχνει το σπίτι όπως εκείνη το είχε ονειρευτεί. Θα κρατήσει μέχρι και ένα δωμάτιο για εκείνη που θα το εξοπλίσει με σύνεργα ζωγραφικής που τόσο αγαπούσε να ασχολείται!
Στη νέα ερωτική σύντροφο του, το διάστημα που είχε χάσει την Άλι, θα μιλήσει με θρησκευτική ευλάβεια για τον ερωτά του και θα της εξομολογηθεί ότι δεν μπορεί να ερωτευτεί άλλη γιατί έχει δώσει τα πάντα στην Άλι!
Στον “πραγματικό κόσμο” ο Ryan Gosling και η Rachel McAdams δεν τα κατάφεραν και χώρισαν περίπου 3 χρόνια μετά την ταινία.
Εδώ κανονικά είχα σκεφτεί να γράψω για τον έρωτα στα χρόνια των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης και πως έχει μετατραπεί σήμερα από αιώνιος σε στιγμιαίος.
Σκέφτομαι όμως ότι ήδη έχω γράψει αρκετά κείμενα για αυτό... Όχι δεν θα το κάνω και εδώ...Δεν θέλω να το χαλάσω...εξάλλου οι νέοι της ιστορίας μας ερωτεύονται κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, δηλαδή σε μια εποχή που ακόμα ο έρωτας κρατούσε για πάντα!
Οπότε ας γυρίσουμε στην ταινία.
Τελικά ο Νόα και η Άλι θα κάνουν μαζί μια ευτυχισμένη οικογένεια και πολλά παιδιά!
Ο Νόα αργότερα όταν γεράσουν θα ακολουθήσει την Άλι μέσα στην κλινική και με κάθε τρόπο κάθε μέρα θα καταβάλλει απέλπιδες προσπάθειες να την κάνει να θυμηθεί ποια είναι, ακόμα και αν αυτό κρατήσει μόνο 5 λεπτά!
Το καλύτερο κλείσιμο για το συγκεκριμένο κείμενο δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τον τρόπο που ξεκινάει η ταινία με τον Νόα σε προχωρημένη ηλικία μέσα στην κλινική να κάνει έναν μικρό απολογισμό:
“...Δεν είμαι τίποτε ξεχωριστό. Ένας κοινός άνθρωπος με κοινές σκέψεις. Έζησα μια κοινή ζωή. Δεν μου έστησαν μνημείο και σύντομα θα ξεχαστώ. Όμως από μια άποψη πέτυχα κάτι που θεωρώ πολύ σπουδαίο. Αγάπησα με όλη μου την ψυχή και καρδιά και για μένα αυτό ήταν αρκετό!...”
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά!
--------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
αν και δεν μου αρέσουν οι ρομαντικές ταινίες και όντως οι παρατηρήσεις για το έργο είναι σωστές, αυτή είναι η τρίτη αγαπημένη μου ταινία περί αγάπης. η πρώτη είναι το fountain και η δεύτερη η Άννα Καρένινα με τη Σόφι Μαρσό.
Είναι γενναίο από μέρους σας που τα βάζετε με ένα ταμπού Αυτό των αισθηματικών "γυναικειων" ταινιών Χωρίς φόβο για τις αρχές και την αισθητική σας Οι περισσότεροι βλέπουν τις ταινίες κρυφά, άντρες και γυναίκες Αρκετες γυναίκες μάλιστα δηλώνουν πως φυσικά δεν είναι του επιπέδου τους, και ας λιώνουν βλέποντας τες αφού ανακαλύπτουν αλήθειες και ομορφιά Οι ταινίες όμως ειναι χαρακτηρισμενες σαν δεύτερες, χαμηλού επιπέδου, ανόητες κλπ Δηλαδή γυναικείες. 😊 Είναι αισιοδοξο όταν κανείς παραμεριζει την κουρτίνα και δεν φοβάται να κοιτάξει τι υπάρχει πίσω της Συγχαρητήρια! Εννοειται πως υπάρχουν και φαιδρές ταινίες στο είδος, όπως και σε κάθε άλλο είδος ταινιών
Την εχω δει μια φορά, και εγω στην αρχή έλεγα, "Τι γλυκανάτη ερωτική ιστορία θα είναι" κλπ. Μόλις ομως πατησα το stop με τους τίτλους της ταινίας με είχε κερδίσει! Η ανάλυση σου και περιγραφή, οπως πάντα εξαιρετική και με απόλυτη σαφήνεια.
Εξαιρετικη αναλυση!Ταινια που εχει αγαπηθει ευρεως.Πιθανον ειναι αυτη η ουτοπικη αγαπη, που πολλοι φαντασιωνομαστε ακομη,ευτυχως!
Ευτυχώς που διάβασα την όπως πάντα εξαιρετική σου ανάλυση ..για να αποφύγω να δω την ταινία.Έχω αλλεργία σε αυτού του τύπου τις ιστορίες.
Σε ευχαριστώ νασαι καλά.μια ανάλαφρη στον μεσαίωνα που ζουμε
Ποια ειναι τα όρια της αφοσίωσης απο την εμμονή; Απλα προβληματισμός
Πολύ γλυκιά ταινία γεμάτη θέληση με μοχλό πάντα την αγάπη ... τέλεια ανάλυση δέσατε πολύ όμορφα κ γλαφυρά όλη την ταινία
Η ταινία είναι τελιααα... μακάρι ν ήταν κ στην πραγματικότητα....Ν υπήρχε αυτή η αγάπη
Εξαιρετική η ανάλυση σας! "Κουμπώνει" απόλυτα με την ταινία! Όσες φορές κι αν την είδα ήταν σα να την έβλεπα για πρώτη φορά!
Πραγματικα η σκηνη στη λιμνη...το φιλι τους...και ο διαλογος τους που αναρτησες στην αρχη...ηταν τα πιο δυνατα σημεια του εργου για μενα.Την ειχα δει πριν αρκετα χρονια και αυτες οι σκηνες μου εχουν μεινει!!!καλησπερα...
Οχι απ τις αγαπημενες μου,ομως μου αρεσε πολυ η αναλυση σου!
Το έργο το είδα όταν είχε βγει Πριν αρκετά χρόνια...Είναι απίστευτα αληθινό πέρα για πέρα και ραγίζει και τις πιο σληρες καρδιές....αγαπημένο
Πολυ ομορφη αναλυση.....απο τις ταινιες που τις βλεπεις σαν παραμυθι, αλλά δεν ειναι και τοσο κακο και λιγο παραμυθι στην ζωή μας!!!
Υπεροχη ταινια !!!Η κριτικη σας αναλυση εξαιρετικη!!!
Είναι πραγματικά μια πολύ ωραία ταινία! !
Ιδανική ιστορία αγάπης!
Υπεροχη ταινια αγαπης πιστης αφοσιωσης!!!!
Αγαπημένη ταινία 🎥 🍷😘
❤️
Την έχω δει !!Φοβερή ανάλυση!!!Όντως ωραία ταινία!!!
Εκπληκτική ταινία!!!!❤ Υπέροχη ανάλυση!👏🙂
Η αγαπημενη μου ταινια!!!!!!!!!!!!
View more comments
"Το Παζλ” του Γιώργου Περισανίδη – Νέο μυθιστόρημα!
“...Μια νέα φόρμα γραφής, μια νέα προσέγγιση στο μυθιστόρημα!...”
Αν ψάχνεις για ένα βιβλίο που μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά θα σε ξεκουράσει και θα σε χαλαρώσει, τότε το “Παζλ” δεν είναι αυτό που γυρεύεις.
Αν ψάχνεις για μια ιστορία με έστω μια κλασική δομή που έχει αρχή-μέση-τέλος και έναν πρωταγωνιστή-ήρωα, τότε το “Παζλ” δεν είναι αυτό που γυρεύεις.
Αν όμως θες να διαβάσεις ένα μυθιστόρημα που δεν υπακούει τους κλασσικούς κανόνες της αφήγησης, ένα μυθιστόρημα που ίσως κρύβεται μέσα σε 7 φαινομενικά αυτόνομα διηγήματα και που ένας ακόμα πιο προσεκτικός αναγνώστης ίσως το εντοπίσει και μέσα σε 3 διαφορετικά βιβλία τότε το “Παζλ” γράφτηκε για σένα!
Τι είναι το “Παζλ”;
Το “Παζλ” μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα μυθιστόρημα διασκορπισμένο μέσα σε πολλά διηγήματα, στα οποία ψηλαφίζει διαφορετικά στάδια του έρωτα.
Τα διηγήματα του βιβλίου διαδραματίζονται “μέσα” σε κάποιο έργο τέχνης και με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν τα κεφάλαια:
- Κεφάλαιο 1ο: “Σχεδόν έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν αστικό μύθο.
- Κεφάλαιο 2ο: “Η γέννηση του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια φωτογραφία.
- Κεφάλαιο 3ο: “Ο έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν πίνακα.
- Κεφάλαιο 4ο: “Ο θάνατος του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε ένα τραγούδι.
- Κεφάλαιο 5ο: “Η λήθη του έρωτα”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια ιστοσελίδα.
- Κεφάλαιο 6ο: “Ο ανεκπλήρωτος έρωτας” Το διήγημά μου είναι μέσα σε ένα βιβλίο.
- Κεφάλαιο 7ο: “Πέρα από τον έρωτα” Το διήγημά μου είναι μέσα σε μια ταινία.
Το κάθε κεφάλαιο συμπληρώνουν και μερικές παρεμβολές σχετικές με την θεματολογία στην οποία διαδραματίζεται το διήγημα. (π..χ. παρεμβολές σχετικές με αστικούς μύθους, στη συνέχεια παρεμβολές σχετικές με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική κτλ.)
Τελικά το μυθιστόρημα που γεννήθηκε μπορεί να χαρακτηριστεί σαν δεκάδες αυτόνομα κομμάτια ενός παζλ. Μπορείς να διαβάσεις κάθε ένα από αυτά “αυτόνομα” ακόμα και με τυχαία σειρά, όμως αν το διαβάσεις όλο θα δεις και μια συνολική εικόνα που αλλιώς θα σου έχει διαφύγει!
Το “Παζλ” και η Ζωγραφική
Το τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου είναι όλο αφιερωμένο στη ζωγραφική και εκεί υπάρχουν ιστορίες για τον Ντα Βίντσι, τον Πικάσο, τον Κλιμτ, τον Γκωγκέν, τον Βαν Γκογκ και τον Λωτρέκ. Ο Λωτρέκ μάλιστα είναι ίσως ο σημαντικότερος ήρωας του μυθιστορήματος αφού διαδραματίζει ρόλο και σε άλλα κεφάλαια του βιβλίου. Επίσης ζωγράφος είναι και ο Φινν ο ήρωας της ταινίας “Μεγάλες προσδοκίες” μέσα στην οποία έχει γραφτεί το έβδομο διήγημα.
Ακόμα μέσα στο “Παζλ” τα διάφορα στάδια του έρωτα, έχουν αποτυπωθεί σε 12 πίνακες από Έλληνες ζωγράφους δίνοντας την δική τους εκδοχή και μια διαφορετική αισθητική στο μυθιστόρημα εντελώς απαραίτητη στη νέα αυτή δομή αφήγησης.
Τέλος ακόμα και το εξώφυλλο του βιβλίου είναι πίνακας ζωγραφικής!
Το “Παζλ” μιας “Ψηφιακής επιπολαιότητας” και ενός “Ρεφρέν¨
Με το “Παζλ” επίσης κλείνει και μια άτυπη τριλογία που ξεκίνησε με την “Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα” και συνεχίστηκε με το “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”.
Η σύνδεση των τριών βιβλίων γίνεται μέσα από την θεματολογία, μιας και στην “Ψηφιακή επιπολαιότητα” παρακολουθούμε την διαδρομή από τον “αιώνιο” έρωτα που μας έρχεται από την εποχή του “Δον Κιχώτη” και του “Ρωμαίου και της Ιουλιέτας” να μετατρέπεται στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε “στιγμιαίο” έρωτα που δεν κρατά παρά λίγα κλικ.
Στο “Ρεφρέν” γίνεται μια προσπάθεια διαχείρισης του “τέλους” του έρωτα και παρακολουθούμε τον “θάνατο του έρωτα” και την μετουσίωση του σε “άδολη” αγάπη.
Στο “Παζλ” τέλος παρακολουθούμε τα διάφορα στάδια που περνάμε στον έρωτα. “Η γέννηση του έρωτα”, “ο έρωτας”, “ο θάνατος του έρωτα”, “η λήθη του έρωτα”, “ο ανεκπλήρωτος έρωτας”, ο “σχεδόν έρωτας” και το διήγημα του επιλόγου “πέρα από τον έρωτα” συμπληρώνουν τη θεματολογία του βιβλίου.
“Το Παζλ” επίλογος
Στο μυθιστόρημα αυτό επιχειρείται μια νέα φόρμα γραφής και μια νέα προσέγγιση στο μυθιστόρημα!
Είναι ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο. Το επίπεδο ευκολίας του “παζλ” με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπος ο αναγνώστης, εξαρτάται μόνο από την διάθεση που θα δείξει για να το ψάξει!
“...Έχεις την διάθεση να ενώσεις όλα τα κομμάτια;...”
------------------------------------------------------------
Μια σύντομη παρουσίαση των βιβλίων μου:
www.youtube.com/watch?v=cxxrJFMDiEc
Multi-tasking Μυθιστόρημα ή αλλιώς το μέλλον του μυθιστορήματος
www.digilove.eu/index.php/multitasking-mythistorima.html
------------------------------------------------------------ ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Καλοτάξιδο, γρήγορα και στη βιβλιοθήκη μου πιστεύω!
Υπερλογοτεχνία...
Χαράζετε καινούρια μορφή γραφής και χαίρομαι που υπάρχουν συγγραφείς που καινοτομουν.
Η πιο εντυπωσιακή παρουσίαση βιβλίου που έχω δει ! Καλοτάξιδο το βιβλίο σου ! Ελπίζω να είναι τόσο ενδιαφέρον όσο το παρουσίασες ! Σίγουρα ακούγεται διαφορετικό κι ασυνήθιστο !
Καλοταξιδο!!η περιγραφή που κανατε κεντριζει τον ενδιαφερον!!!με πρωρη ευκαιρια θα ηθελα να το παρω!!!
Από την παρουσίαση φαίνεται κάτι ξεχωριστό Το ξεχωριστό ίσων σπάνιο Το σπάνιο μπορεί να γίνει μοναδικό Θέλω να το γευτώ όσο γρήγορα γίνεται Περιμένω...
Δείχνει να έχει ενδιαφέρον αυτό το βιβλίο. Υπάρχει δημοσιευμένο κάποιο απόσπασμά του να διαβάσω;
Φίλε Γιώργο αισθάνομαι μεγάλη χαρά γι΄αυτό το επίτευγμά σου, που εύχομαι να έχει τεράστια επιτυχία αλλά και συνέχεια!
: “Ο έρωτας”. Το διήγημά μου είναι μέσα σε έναν πίνακα. '' το σίγουρο είναι πως θα ''χορτάσουμε'' έρωτα!
Την παρουσίαση θα την ταυτιζα ,με μια αριστοτεχνικά ενορχηστρωμένη μουσική σύνθεση,με έπεισε και σύντομα τα βήματα μου ,θα με οδηγήσουν σε κάποιο βιβλιοπωλείο.
Ενδιαφέρον φαίνεται!!!!! Και η γέννηση και η λήθη του έρωτα ειναι αναμενομενα αν παραμείνει έρωτας και δεν προχωρήσει σε αγάπη ,από εμάς εξαρτάται,αλλα και από τα δρώμενα της ζωής.
Ενδιαφέρουσα παρουσίαση, καλοτάξιδο !
Πολύ ενδιαφέρον...καλοτάξιδο ψυχή...με αγάπη😊
Καλημέρα σας, Αγαπητέ κ. Γιώργος Περισανίδης. Συγχαρητήρια με σας νέο αξιόλογο βιβλίο «Το Παζλ» από ελληνική δημόσια αρχή και από την κεντρική βιβλιοθήκη που το όνομά του Άντον Τσέχωφ στο η ρωσική πόλη του Ταϊγάνιο της Αζοφικής. Εγώ ανταποκριτής διαίρεση του διεθνή βιβλιογραφία στην βιβλιοθήκη μας Taganrog όνομά του Άντον Τσέχωφ και σύμβουλος της Ελληνικής αυτονομίας της πόλης μας, μας πόλη Taganrog πολύ στενά συνδεδεμένη με την ιστορία της με την Ελλάδα, η πόλη μας είναι ένα από τα πιο σημαντικά πολιτιστικά κέντρα. διεθνούς σημασίας και έχουν πολλά αναγνώστες το βιβλιοθήκη γνώση Ελληνικής και νεοελληνικής ρωτώντας για τα βιβλία. Αγαπητέ κ. Γιώργος Περισανίδης. Έχουμε πρόσφατα έμαθε για τη δημιουργικότητά σας συναρπαστική και ασυνήθιστο, και πραγματικά θέλουν να εισαγάγουν και Έλληνες αναγνώστες μας θα είμαστε πολύ ευγνώμονες και ευγνώμονες στο ελληνικό κοινό από Taganrog, αν σας καλή πρόθεση θα είναι σε θέση να στείλει πόλη. το δώρο της πόλης μας, μας βιβλιοθήκη που ονομάστηκε μετά από παρουσία του Άντον Τσέχωφ από το υπέροχο βιβλίο «Το Παζλ». Ανυπομονούμε για την ανάπτυξη της συντροφικότητας με σας. Με ειλικρίνεια, με ελπίδα και με φιλικούς χαιρετισμούς ανταποκριτής βιβλιοθήκη που ονομάζεται Ρωσίας Αντόν Τσέχωφ Vladimir Dorda. πόλη της Taganrog.
ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ
Καλοτάξιδο..Υπέροχο..
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ
Φαίνεται ενδιαφέρον και ασυνήθιστο Καλοτάξιδο .
Παρα πολυ ενδιαφέρον. Θα κανετε αλλες παρουσιάσεις;
Καλό ταξίδι στο βιβλίο σας!!!
Καλοτάξιδο!!!
Θα ήθελα να το διαβάσω!
Καιρός ήταν, το περιμέναμε!!!
Καλοτάξιδο και πάντα επιτυχίες!!
View more comments
Μια σύντομη ιστορική στιγμή σε δύο εκδοχές! (Αμφισημία)
Ζεϊμπέκικο ( Μ' αεροπλάνα και βαπόρια )
“...Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δε μας ακούς...”
Το συγκεκριμένο τραγούδι κυκλοφόρησε το 1972 και περιλαμβάνεται στο μουσικό άλμπουμ, "Βρώμικο ψωμί" σε στίχο μουσική και ερμηνεία Διονύση Σαββόπουλου. Στην πρώτη εκτέλεση, το μπάσο και την τρομπέτα παίζει ο Γιώργος Γαβαλάς. Την ηλεκτρική κιθάρα και το κλαρινέτο παίζει ο Θεολόγος Στρατηγός και ο Βαγγέλης Γερμανός παίζει ηλεκτρική κιθάρα και κάνει και φωνητικά.
Φαίνεται ότι ο Σαββόπουλος δεν ήταν απόλυτα ικανοποιημένος από την εκδοχή του τραγουδιού και το 1975 το επανακυκλοφόρησε μέσα στο μουσικό άλμπουμ, "10 Χρόνια Κομμάτια" με ερμηνεύτρια τη Σωτηρία Μπέλλου και τον ίδιο να ακολουθεί σε δεύτερη φωνή. Στην δεύτερη εκδοχή τα μουσικά όργανα είναι κιθάρα, μπαγλαμάς και νταούλι δίνοντας σαφώς έναν πιο λαϊκό τόνο!
Σε πολλούς το τραγούδι αυτό είναι γνωστότερο από την πρώτη φράση του κουπλέ «Μ' αεροπλάνα και βαπόρια»!
Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του 1975, η Μπέλλου δυσκολευόταν με τους στίχους, και παρόλο που φορούσε γυαλιά παραπονιόταν διαρκώς ότι δεν βλέπει.
Ο αρχικός στίχος στο 4ο κουπλέ όπως τον είχε τραγουδήσει και ηχογραφήσει αρχικά ο Σαββόπουλος το 1972 ήταν
“...Σ’ αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί...”
Η Μπέλλου στην αρχή θα τραγουδήσει:
“... Σ’ αυτόν τον τόπο που συναντάμε...”
Θα την διακόψει ο Διονύσης για να της υπενθυμίσει τον αρχικό στίχο, για να διαμαρτυρηθεί και πάλι η Σωτηρία Μπέλλου ότι δεν βλέπει τους στίχους....
Στη συνέχεια και μετά από αρκετές απόπειρες τελικά θα τραγουδήσει
“...Σ’ αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί...”
που προφανώς ο Σαββόπουλος δεν βρήκε ότι έχει τρομακτική διαφορά από την δική του εκδοχή και τελικά την κράτησε!
Τελειώνοντας το τραγούδι ο Σαββόπουλος φαίνεται πραγματικά ικανοποιημένος, ευτυχισμένος τολμώ να πω και χαϊδεύει την Μπέλλου τρυφερά στο μάγουλο, όσο βγάζει τα ακουστικά του όλοι οι συνεργάτες του που βρίσκονταν στο στούντιο φαίνεται να είναι και αυτοί πολύ ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα και αναφωνούν πολλές φορές
“...Πολύ ωραίο! Πάρα πολύ ωραίο!...”
Ο Σαββόπουλος βγαίνει από το στούντιο χαμογελάει και τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση! Πίσω από τον Σαββόπουλο ακολουθεί και η Μπέλλου σοβαρή και αμίλητη.
Οι συνεργάτες του Σαββόπουλου της απευθύνονται με επιφωνήματα όπως
“...Καταπληκτικό...”
Τα οποία όμως δεν φαίνεται να συμμερίζεται με τίποτε η Μπέλλου που ακουμπά λυπημένα το πρόσωπό της στην κονσόλα και όταν κάποιος συνεργάτης του Σαββόπουλου προσπαθεί να την χτυπήσει θριαμβευτικά στην πλάτη εκείνη απομακρύνεται σχεδόν πανικόβλητη!
Στη συνέχεια όλο παράπονο γυρνάει προς τον Σαββόπουλο και του λέει:
“...Αχ Διονύση, με έκανες και τραγουδάω ποπ!...”
“...Τις φωνές σου κάνω, τις παραφωνές σου κάνω! Σαββόπουλος έγινα!...”
Ο Σαββόπουλος που μόλις έχει ανάψει τσιγάρο και είναι φανερά ικανοποιημένος, προσπαθεί να μην δώσει άλλη έκταση και κατευθύνεται προς τους συνεργάτες του αλλάζοντας θέμα...
Ήταν η πρώτη απόπειρα του Σαββόπουλου να γράψει ένα λαϊκό τραγούδι και μάλλον γι' αυτό και η Μπέλλου τον αντιμετώπιζε με δυσπιστία. Η ιστορία προφανώς και δικαίωσε τον Σαββόπουλο μιας και το τραγούδι ως και σήμερα θεωρείται ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει ο συνθέτης αλλά και ένα από τα ομορφότερα του Ελληνικού τραγουδιού.
Ας κλείσουμε με την άποψη που έχει ο ίδιος ο σύνθετης για το τραγούδι που έγραψε, όπως την εξέφρασε πιο αποστασιοποιημένα αρκετά χρόνια αργότερα:
“...Το Ζεϊμπέκικο είναι το μεγάλο δυσβάσταχτο τραγούδι και του δίσκου και του όλου σαββοπουλικού έργου. Και είναι ταυτόχρονα και το πιο διάσημο. Περίεργος συνδυασμός. Όταν βλέπω σημερινούς πιτσιρικάδες να το ακούν και να το κάνουν αυτομάτως δικό τους, εύχομαι μέσα μου σιωπηλά και φοβισμένα, λέγοντας παράλληλα και μια προσευχή για την τελική τους σωτηρία, να βιώσουν την εμπειρία που γέννησε, όχι το τραγούδι, αλλά την πηγή της έμπνευσής του. Δεν αντέχω άλλες απογοητεύσεις. Θέλω επιτέλους να βλέπω ανθρώπους να στέκονται στο ύψος των τραγουδιών που αγαπάνε...”
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας:
Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά!
--------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Πολυ ενδιαφέρον το κείμενο θα ήθελα ωστόσο να σημειώσω δυο πράγματα για να μην αναφέρονται (ενδεχομενως εκ παραδρομής..;) λαθος πληροφοριες..!!! 1) το κανονάκι που αναφέρεται στην αρχή του κειμένου δεν είναι κρουστό έγχορδο αλλά νυκτο έγχορδο...και 2) Ο Αριστείδης Μοσχος (απ όσο γνωρίζω), ήταν εξαιρετικός Μουσικος (για πολλούς ο κορυφαίος) ...και δασκαλος στο Σαντουρι...το οποίο όντως είναι κρουστό έγχορδο..!!!! Όποτε κάτι απο τα δυο μάλλον δεν είναι σωστό..!!! Κατά τ αλλά το κείμενο εξαιρετικό..!!!
❗🔹 Ο Σαββόπουλος δεν υπάγεται στην κατηγορία των εξεχόντως λατρεμένων μου όπως Η Μπέλου ♥ και το συγκεκριμενο τραγούδι, που το απογείωσε, George. el.
Συμφωνω με Eleanna, η Μπελου αναδεικνυε τα τραγούδια, μοναδική λατρεμένη, , 💗💗💗
View more comments
Love Of My Life (Αγάπη της ζωής μου), ένα τραγούδι για μια άδολη αγάπη
Η ιστορία αυτή ξεκινά το 1970, όταν ο 24 ετών τότε Farrokh Bulsara ακόμα έκανε προσπάθειες να αναγνωριστεί ως τραγουδιστής μέσα από διάφορες μπάντες.
Εκείνη την χρονιά, θα μετονομαστεί σε Freddie Mercury, θα φτιάξει δική του μπάντα που θα την ονομάσει Queen και κάπως έτσι θα γεννηθεί ένα από τα θρυλικότερα ροκ συγκροτήματα όλων των εποχών.
Την ίδια χρονιά ο νεαρός Mercury θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την 19 ετών τότε Mary Austin.
Εκείνη τότε δούλευε στο Λονδίνο, στις δημόσιες σχέσεις, σε ένα κατάστημα με ρούχα υψηλής ραπτικής που είχε πελάτες πολλούς επώνυμους όπως οι Paul McCartney και Mick Jagger. Σε αυτό το κατάστημα θα βρεθεί και ο Mercury μαζί με τον φίλο του και drummer των Queen, Roger Taylor.
Αν και η Mary από την αρχή ενθουσιάστηκε από τον “άγριο αυτό καλλιτέχνη που δεν έμοιαζε με κανέναν άλλον”, αρνήθηκε την πρώτη πρόταση του Mercury να την βγάλει για φαγητό την ημέρα των γενεθλίων του. (Γινόταν 24!)
Εκείνος θα επιμείνει και τελικά θα βγουν την επόμενη μέρα και θα γίνουν ζευγάρι. Ένα ζευγάρι που για αρκετά χρόνια πέρασε πολλές οικονομικές δυσκολίες μιας και η καταξίωση για τον Mercury αργεί ακόμα.
Τα δύσκολα χρόνια δεν θα σταθούν ικανά να χαλάσουν την σχέση τους, ούτε και η διασημότητα του Mercury που διαρκώς γινόταν μεγαλύτερη.
Θα μείνουν τελικά μαζί 7 χρόνια.
Θα χωρίσουν όταν ο Freddie Mercury θα ομολογήσει σε εκείνη αλλά και στον εαυτό του πως είναι bisexual και είναι ερωτευμένος με κάποιον άντρα. Εκείνη θα του απαντήσει ότι δεν πιστεύει ότι είναι bisexual αλλά gay...
Ας γυρίσουμε όμως 2 χρόνια πριν τον χωρισμό στο 1975. Εκείνη την χρονιά ο Mercury κάθισε ένα βράδυ στο πιάνο και έγραψε την μουσική και τους στίχους σε ένα τραγούδι που ονόμασε “Love Of My Life”.
Το τραγούδι ξεκινά κάπως έτσι:
“...Love of my life, you've hurt me,
You've broken my heart and now you leave me.
Love of my life can't you see,
Bring it back, bring it back,
Don't take it away from me because you don't know what it means to me.
Love of my life, don't leave me,
You've taken my love, you now desert me,
Love of my life, can't you see?
Bring it back, bring it back,
Don't take it away from me because you don't know what it means to me...”
Ελληνική μετάφραση (ελεύθερη)
Αγάπη της ζωής μου – με πλήγωσες
Έσπασες την καρδιά μου και τώρα μ’ αφήνεις
Αγάπη της ζωής μου δεν το βλέπεις
φέρ’ τη πίσω, φέρ’ τη πίσω
μην μου την στερείς, αφού δεν ξέρεις τι σημαίνει για μένα.
Αγάπη της ζωής μου μην μ’ αφήνεις
Πήρες την αγάπη μου, τώρα μ’ εγκαταλείπεις
Αγάπη της ζωής μου δεν το βλέπεις;
φέρ’ τη πίσω, φέρ’ τη πίσω
μην μου την στερείς, αφού δεν ξέρεις τι σημαίνει για μένα...”
Το πιο πιθανό για το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ότι ο Mercury προσπαθεί να ανιχνεύσει από την οπτική γωνία της συντρόφου του, πως θα αισθανόταν εκείνη σε έναν ενδεχόμενο χωρισμό.
Με την πάροδο των χρόνων η Mary είχε εξελιχθεί για τον Freddie στην καλύτερη του φίλη, σε σύντροφο, σε μια σχέση ζωής που δεν ήθελε να χάσει, αλλά δεν τον τραβούσε πια ερωτικά! Εκείνη όμως εξακολουθούσε να είναι ερωτευμένη μαζί του και να τον θαυμάζει!
Ο φόβος λοιπόν ότι η Mary δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί τον επερχόμενο χωρισμό τους και οι τύψεις που ίσως αισθανόταν ο Mercury γι' αυτό, γέννησαν μια από τις πιο όμορφες και διαχρονικές μπαλάντες!
Ας γυρίσουμε και πάλι στο 1977, την χρονιά που ο Mercury αποκαλύπτει τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις και χωρίζει από την Mary Austin.
Η Mary θυμάται, ότι όταν ο Mercury στην εισαγωγή του της ανακοίνωσε ότι έχει να της ομολογήσει κάτι πολύ σημαντικό, κάτι που θα άλλαζε όλη τους την ζωή, εκείνη φοβήθηκε ότι εκείνος έχει ερωτευθεί άλλη γυναίκα!
Στην αρχή η Austin δεν το πήρε και πολύ καλά και απομακρύνθηκε από τον Mercury, σύντομα όμως συμβιβάστηκε με την ιδέα και κατάφεραν τελικά να διατηρήσουν μια σημαντική φιλική σχέση.
Την επόμενη δεκαετία ο Mercury θα ζήσει μια άγρια ζωή, αντάξια των αστικών μύθων που περιβάλλουν όλους τους ροκ σταρς.
Όταν στη συνέχεια θα διαγνωσθεί με aids ο Mercury, θα καταφύγει και πάλι στην Mary Austin που θα σταθεί δίπλα του και θα τον φροντίσει ως το τέλος.
Θα πεθάνει στις 24 Νοεμβρίου του 1991 αφήνοντας σχεδόν όλη την περιουσία του στη Mary! Πριν φύγει από την ζωή θα της ζητήσει να τον αποτεφρώσει και να σκορπίσει τις στάχτες του σε ένα συγκεκριμένο σημείο και να μην το αποκαλύψει σε κανέναν!
Η Mary Austin αφού τον αποτέφρωσε, κράτησε τις στάχτες του σπίτι της για 2 χρόνια. Ύστερα μια καθημερινή σαν όλες τις άλλες, για να μην κινήσει καμία υποψία, εκτέλεσε μόνη της την τελευταία του επιθυμία.
Σε μια συνέντευξή της για το παραπάνω περιστατικό δήλωσε “...δεν πρόδωσα τον Freddie ούτε μία φορά όσο ζούσε, δεν θα το έκανα ούτε όταν πέθανε...”.
Μέχρι σήμερα η Mary τηρώντας την τελευταία υπόσχεση που έδωσε στον Freddie, παρά την έντονη φημολογία και τους αστικούς μύθους που έχουν κυκλοφορήσει, δεν έχει ομολογήσει πουθενά που τον έχει σκορπίσει.
Ας γυρίσουμε άλλη μια φορά στο 1975 και ας φανταστούμε τον Freddie Mercury στο πιάνο να τελειώνει το τραγούδι για την Mary:
“...Who will remember
When this is blown over
And everything's all by the way - (ooh yeah)
When I grow older
I will be there at your side to remind you
How I still love you - (i still love you)
Ooh, back - hurry back
Please bring it back home to me
Love of my life
Love of my life...”
Ελληνική μετάφραση (ελεύθερη)
“...Ποιος θα θυμάται
όταν αυτό ξεθωριάσει
και όλα τα’ άλλα παρεμπιπτόντως
όταν θα γεράσω
θα ‘μαι στο πλευρό σου να σου θυμίζω
πως σ’ αγαπώ ακόμη – σ’ αγαπώ ακόμη
Πίσω, γύρνα γρήγορα πίσω
Σε παρακαλώ φερ’ την πίσω σπίτι σε μένα –
Αγάπη της ζωής μου
Αγάπη της ζωής μου...”
Όταν το έγραφε ο Mercury δεν ήξερε ότι δεν θα προλάβαινε να γεράσει...Η αγάπη που ένιωσαν όμως, αυτή η αγάπη που έρχεται στα ζευγάρια όταν φεύγει ο έρωτας...δεν γέρασε ούτε αυτή...όπως και δεν θα γεράσει και το τραγούδι που μας άφησε...
“...Love of my life...”
------------------------------------------------------------
Queen - Love Of My Life (Official Video)
www.youtube.com/watch?v=sUJkCXE4sAA
Queen - Love of My Life (Live at Wembley -1986)
www.youtube.com/watch?v=jO9C7frk2ss
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
--------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Ωραίο κείμενο, ξεχωριστή ιστορία, πανλαμπρη περσόνα που στηριζόταν τελικά από μια γυναίκα που τον αγάπησε πολύ και για πάντα!
🔥
Νομίζω ότι τα σχόλια είναι περιττά.... Συγχαρητήρια.. νομίζω ότι κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι που έχω Facebook... Και πάλι συγχαρητήρια.....
Άκουγα αυτό το τραγούδι κ ξαφνικά πετάγεται αυτό το ποστ μπροστά μου !!!! Πάω να παίξω joker ! ❤️🤘🏻🎼🎸🙏
Ωραίο. Όμως ο σύντροφός του Jim Hutton , ο Peter Freestone και ο Joe Fanelli τον φρόντισαν ως το τέλος.
Λατρεία!
για τον μονο που εκλαψα, και την ειμυ γουαινχαουζ...
Ο ΑΓΑΠΗΜΈΝΟΣ ΜΟΥ
Ενας και μοναδικός Freddie ✌
Όμορφη ιστορία αγάπης κατάλληλη γιά τη σημερινή ημέρα!!!
Υπεροχο!!! 💔💔
Kostas Mitsis Δες αυτο που σου έλεγα
Show must go on!!!!! Τρέλα!
Just listen ❤
❤️❤️❤️😪❤️
❤
Demie Gel❤️❤️
Αγγελική❤
Δήμητρα Σκλιβανίτη
Γιαννης Ιωαννου
Marina Kosmidou
Evangelia Kotroni
View more comments
Σαμψών και Δαλιδά, ένας πίνακας του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς
Ο Σαμψών υπήρξε ήρωας της Παλαιάς Διαθήκης, ξακουστός για την απίστευτη δύναμη του και τις ηρωικές του πράξεις που είχαν πάρει μυθικές διαστάσεις, μιας και κατατρόπωνε συνέχεια τον μεγάλο εχθρό των Ιουδαίων τους Φιλισταίους.
Οι Φιλισταίοι μετά από μια σειρά αποτυχημένων προσπαθειών να σκοτώσουν το Σαμψών σκέφτηκαν έναν άλλο τρόπο να τον νικήσουν. Ότι δεν μπορούσε να τους προσφέρει η δύναμη εκατοντάδων αντρών ίσως να μπορούσε να το καταφέρει με την ομορφιά και την γοητεία της μια γυναίκα!
Έτσι επιστρατεύτηκε από τους Φιλισταίους η Δαλιδά με σκοπό να μάθει από που πηγάζει αυτή η απίστευτη δύναμή του.
Ο Σαμψών ερωτεύτηκε την Δαλιδά και την πήρε σπίτι του. Εκείνη μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες να μάθει την πηγή της δύναμης του Σαμψών, στις οποίες εκείνος της είπε ψέμματα και εκείνη αναγκάστηκε να αποκαλυφτεί και τις τρεις φορές, τελικά θα τον καταφέρει να ομολογήσει ότι η πηγή της δύναμης του είναι στα μαλλιά!
Εδώ έχουμε το πρώτο σημαντικό στοιχείο της ιστορίας. Ο ερωτευμένος Σαμψών για χάρη του έρωτά του αρνείται τον Θεό μιας και απαγορευόταν να κάνει σχέση με γυναίκα (Πόσο μάλλον με αλλόθρησκη!). Στη συνέχεια για τις κακές προθέσεις της Δαλιδά εθελοτυφλεί, χωρίς να μπορεί να δει την ξεκάθαρη παγίδα που του στήνει εκείνη 4 φόρες! Ο Σαμψών τυφλωμένος από έρωτα είναι διατεθειμένος να πιστέψει όλα τα ψέμματα της!
Σε αυτό το σημείο ας δούμε πιο προσεκτικά τον πίνακα του Ρούμπενς.
Στο κέντρο του πίνακα δεσπόζει η φυσιογνωμία του Σαμψών που ο Ρούμπενς τον αναπαριστά επιβλητικό με μεγάλη μυική δύναμη. Ο θεόρατος αυτός Σαμψών κοιμάται εξαντλημένος αλλά και ήρεμος στην αγκαλιά της Δαλιδά μετά από μια έντονη ερωτική νύχτα.
Η Δαλιδά ακουμπάει με το ένα χέρι της τον Σαμψών ώστε να τον κρατάει ήρεμο και με το άλλο στηρίζεται στο κρεβάτι φανερώνοντας έτσι μια αγωνία η οποία υπάρχει ζωγραφισμένη και στο πρόσωπό της.
Δίπλα στη Δαλιδά βρίσκεται κάποιος που με όσο πιο ανάλαφρες κινήσεις μπορεί, κουρεύει τον Σαμψών αφαιρώντας του έτσι την δύναμη του. Μια προσεκτική ματιά ανάμεσα στο πρόσωπο του Σαμψών και αυτού που τον κουρεύει θα μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι μοιάζουν υπερβολικά μεταξύ τους. Εδώ ίσως έχουμε τον πρώτο συμβολισμό από τον Ρούμπενς σχετικά με το ότι ο Σαμψών ουσιαστικά το προκάλεσε ο ίδιος στον εαυτό του...
Πάνω από την Δαλιδά μια υπηρέτρια μεγάλη σε ηλικία κρατάει ένα κερί ώστε να διευκολύνει την όραση του κουρέα. Και εδώ με μια προσεκτική παρατήρηση εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι η υπηρέτρια θα μπορούσε να είναι η ίδια η Δαλιδά σε μεγαλύτερη ηλικία! Εδώ ίσως ο συμβολισμός έχει να κάνει με τις επιλογές μια γυναίκας όταν πια δεν θα είναι όμορφη και νέα....
Στο βάθος του πίνακα διακρίνουμε μια στρατιωτική ομάδα από Φιλισταίους, έτοιμους να επέμβουν μόλις τελειώσει το έργο του ο κουρέας. Πάνω από τον κουρέα αξίζει τον κόπο να σχολιάσουμε το μοβ σεντόνι που κρέμεται σαν “Δαμόκλειος Σπάθη“ και συμβολίζει τον θανάσιμο κίνδυνο που απειλεί τη ζωή του Σαμψών και στον τοίχο τις μορφές της θεάς Αφροδίτης και του θεού 'Έρωτα που είναι και οι υπεύθυνοι για την τραγική κατάληξη που θα έχει ο Σαμψών.
Ο πίνακας δημιουργήθηκε από τον Ρούμπενς μεταξύ 1609 και 1610 και υπήρξε παραγγελία από τον φίλο του Nicolaas II Rockox.
Με την ολοκλήρωση του πίνακα και ως το 1640 που πέθανε ο Rockox θα τοποθετηθεί πάνω από το τζάκι του σπιτιού του στην Αμβέρσα του Βελγίου. Όταν πέθανε ο Rockox ο πίνακας δημοπρατήθηκε και τα έσοδα διατέθηκαν για τους φτωχούς της περιοχής. Ο πίνακας μετά την δημοπρασία θα καταλήξει σε άγνωστο αγοραστή για να βρεθεί(?) και πάλι το 1929 και να αγοραστεί το 1980 από την Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου έναντι του ποσού των 2.5 εκατομμυρίων λιρών Αγγλίας!
Λίγο μετά θα ξεσηκωθεί διαμάχη για την αυθεντικότητα του συγκεκριμένου πίνακα που μερικοί ειδικοί σε θέματα ζωγραφικής αποδίδουν σε μαθητή του Ρούμπενς και όχι στον ίδιο. Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι ο ίδιος πίνακας αν είχε καταχωρηθεί τελικά σε μαθητή του Ρούμπενς, δεν θα άξιζε περισσότερο από 1 εκατομμύριο λίρες, ενώ σήμερα μετά από έρευνα που έγινε το 1983 και τελικά καταχώρησε τον πίνακα ως αυθεντικό Ρούμπενς, η αξία του εκτιμάται πάνω από 40 εκατομμύρια λίρες!
Ως και σήμερα πάντως υπάρχουν πολλοί ειδικοί που δεν έχουν πειστεί για την αυθεντικότητα του πίνακα. Τον πιο σημαντικό αντίλογο στην ιστορία αυτή τον ορθώνει μια Ελληνίδα, η Ευφροσύνη Δοξιάδη, που έχει δημοσιεύσει πολλές μελέτες στις οποίες ισχυρίζεται ότι ο πίνακας που βρίσκεται στο Λονδίνο είναι απλώς ένα κακό αντίγραφο.
“...Δεν έχω τη μανία ντε και καλά να καταστρέψω την Εθνική πινακοθήκη. Η μανία μου είναι να έχει κανείς το θάρρος να βλέπει τη ζωγραφική με φρέσκο μάτι και να μην ακούει σαν ζόμπι τι λένε οι ειδικοί. Οι ειδικοί λένε ότι είναι πραγματικό. Κι εμένα τα μάτια μου, η κρίση μου, μου λένε ότι είναι αντίγραφο και μάλιστα πολύ κακό. Γι' αυτό συνεχίζω την έρευνα και βρίσκω συνέχεια στοιχεία. Είναι απίστευτο πόσο πολλά στοιχεία ανακαλύπτεις όταν ψάχνεις...” -
Ευφροσύνη Δοξιάδη από συνέντευξη στα Νέα
Το 2007 η Εθνική πινακοθήκη του Λονδίνου επέστρεψε τον πίνακα στο σπίτι του Rockox στην Αμβέρσα και ο κόσμος είχε την ευκαιρία να δει τον πίνακα στη θέση για την οποία είχε δημιουργηθεί!
Ο βιβλικός μύθος που μια σκηνή του απεικονίζεται στον πίνακα είχε τελικά κάτι σαν αίσιο τέλος. Ο Σαμψών στη συνέχεια συλλαμβάνεται και αφού τον τυφλώνουν τον κλείνουν στην φυλακή. Μια μέρα σε ένα γλέντι όπου παραβρίσκονται χιλιάδες Φιλισταίοι ανεβάζουν στο παλάτι τον Σαμψών για να τον χλευάσουν! Εκεί ο Σαμψών, που στο μεταξύ έχει μετανοήσει και ένα μέρος των μαλλιών του έχει φυτρώσει ξανά, ζητά από τον θεό να του δώσει την δύναμη να τιμωρήσει τους Φιλισταίους.
Ο θεός θα τον ακούσει και ο Σαμψών συντρίβοντας της κολώνες στις οποίες ήταν δεμένος θα κατεδαφίσει το παλάτι αυτοκτονώντας και σκοτώνοντας ταυτόχρονα χιλιάδες εχθρούς!
Για το τι απέγινε η Δαλιδά, που για την προδοσία της πήρε μια σημαντική χρηματική αμοιβή, δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα.
Προσωπικά την φαντάζομαι μερικά χρόνια μετά, μόνη, έχοντας πια ξοδέψει την αμοιβή της, να τον σκέφτεται συχνά και να έχει μετανοιώσει για την πράξη της...
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας:
Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά!
---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Η ιδιοτελη χρηση των θειων δωρεων,υλικων πνευματικων,γεννα την ματαιοδοξια τον ναρκισσισμο!!
Όπως και να 'χει αγαπάμε Ρούμπενς!
"Αποθανετω ή ψυχή μου μετά τών αλλοφυλων".
Σχετικό κείμενο: Η Αρπαγή των Λευκιππίδων, ένας πίνακας του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1634493400192489:0
Μπόμπι Φίσερ ή αλλιώς δοκιμάζοντας τα όρια της ανθρώπινης διάνοιας
“...Το σκάκι δεν είναι κάτι που οδηγεί τους ανθρώπους στην παραφροσύνη. Είναι κάτι που κρατά τους παράφρονες διανοητικά υγιείς!...” - Μπιλ Χάρτσον
“... Έχει υπολογιστεί ότι ένας ικανός σκακιστής μπορεί να αναλύει 4 κινήσεις το λεπτό ενώ ο αριθμός των πιθανών κινήσεων είναι 4 εις την 76 (5708990770823839524233143877797980545530986496 κινήσεις)...”
Όλα ξεκίνησαν το 1948 όταν ο μικρός Φίσερ μόλις πέντε ετών παίρνει σαν δώρο από την μεγαλύτερη αδερφή του ένα σκάκι. Τα επόμενα 10 χρόνια θα είναι ίσως το μοναδικό πράγμα με το οποίο θα απασχοληθεί πραγματικά, παίζει σκάκι απίστευτες ώρες, τις πιο πολλές φορές έχοντας σαν αντίπαλο τον εαυτό του!
Η μητέρα του θα ανησυχήσει από την εμμονική προσήλωση του παιδιού της στο παιχνίδι και θα το πάει σε ψυχίατρο, ο οποίος θα κάνει την διάγνωση ότι θα μπορούσε να έχει πολύ χειρότερες εμμονές...
Στα 13 του θα κερδίσει τον αναγνωρισμένο σκακιστή Donald Byrne σε μια παρτίδα που εξαιτίας της ιδιοφυΐας που επέδειξαν και οι δύο σκακιστές χαρακτηρίστηκε από τους ειδικούς του παιχνιδιού ως: “Το παιχνίδι του αιώνα” (“The Game of the Century”)
Από τα 14 του και για μια δεκαετία θα συντρίψει στην κυριολεξία κάθε αντίπαλο που βρίσκει στο δρόμο του κερδίζοντας 8 Αμερικανικά πρωταθλήματα. Το ένα μάλιστα από αυτά το 1964 με 11 νίκες σε ισάριθμες αναμετρήσεις, επίδοση που μέχρι και σήμερα παραμένει αξεπέραστη γιατί είναι το μοναδικό απόλυτο σκορ στην ιστορία του τουρνουά!
Και φθάνουμε στο καλοκαίρι του 1972 όπου ο Φίσερ καταφέρνει να εξασφαλίσει μια θέση στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος εναντίον του Ρώσου παγκόσμιου πρωταθλητή Μπόρις Σπάσκι.
Οι Ρώσοι μέχρι τότε για περισσότερο από 25 χρόνια κυριαρχούσαν στο σκάκι συντρίβοντας οποιονδήποτε αντίπαλο τολμούσε να καθίσει απέναντί τους! Με τον ψυχρό πόλεμο δε εκείνη την περίοδο να μαίνεται μεγάλο μέρος της Σοβιετικής προπαγάνδας, είχε βασιστεί στην εμφανή ανωτερότητα των Σοβιετικών στο σκάκι!
Το δε σκάκι σαν άθλημα στην Σοβιετική ένωση ήταν από τα δημοφιλέστερα, με τα παιδιά που έδειχναν από μικρά ικανότητες σε αυτό να έχουν ειδική μεταχείριση και ειδικά προνόμια ώστε να καταφέρουν να εξελιχτούν σε σπουδαίους σκακιστές! Στην Αμερική πάλι ελάχιστοι ήταν εκείνοι που μέχρι τότε ασχολούνταν με το σκάκι...
Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο αγώνας που χαρακτηρίστηκε ως “Match of the Century” (Ο αγώνας του αιώνα) στην ουσία ήταν μια αναμέτρηση ανάμεσα σε έναν σκακιστή (τον Μπόμπι Φίσερ) και μια σκακιστική αυτοκρατορία μιας και τον Μπόρις Σπάσκι συνόδευαν οι καλύτεροι σκακιστές της Σοβιετικής ένωσης.
Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλά για τον συγκεκριμένο αγώνα που το τέλος του βρήκε τον Φίσερ παγκόσμιο πρωταθλητή και την Αμερική να παθαίνει ξαφνικά φρενίτιδα με το σκάκι!
“...Καθώς πλησίαζε εκείνη η μέρα, όλοι αναρωτιόνταν αν θα εμφανιστεί. Τα αεροπλάνα τον περίμεναν, έτοιμα για απογείωση κι εκείνος κοιμόταν, έκοβε βόλτες κι έφτιαχνε σάντουιτς. Ο Κίσινγκερ του τηλεφώνησε και του είπε να πάει να τιμήσει την πατρίδα.
Ήταν 1972. Όταν έφτασε, προσέβαλε τους Ισλανδούς. Είπε ότι η χώρα ήταν προβληματική, γιατί δεν είχε αίθουσα μπόουλινγκ.
Διαμαρτυρήθηκε για τις κάμερες, τα φώτα, τα τραπέζια και τις καρέκλες, καθώς και για την χρωματική αντίθεση των τετραγώνων στη σκακιέρα.
Το δωμάτιό του, λέει, παραείχε ωραία θέα.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είχε να κάνει με το σκάκι. Ίσως πάλι και να είχε.
Αν νικούσε, θα ήταν ο πρώτος Αμερικάνος παγκόσμιος πρωταθλητής σκακιού. Αν έχανε, θα παρέμενε ένας από τους πολλούς ερασιτέχνες του Μπρούκλιν...” - Ταινία: “Searching for Bobby Fischer”
Ο Φίσερ χάνει την πρώτη παρτίδα δείχνοντας σημάδια αδυναμίας συγκέντρωσης και κάνοντας παιδαριώδη λάθη!
Όταν τελείωσε η πρώτη παρτίδα θα διαμαρτυρηθεί έντονα για τον θόρυβο που έκανε η κάμερα και θα απαιτήσει να απομακρυνθούν τόσο οι κάμερες όσο και το κοινό που παρακολουθούσε γιατί δεν μπορεί να συγκεντρωθεί!
Στη δεύτερη παρτίδα ο Φίσερ, μισή ώρα μετά την έναρξη, σηκώνεται ξαφνικά και ανακαλύπτει μια κρυμμένη κάμερα και στη συνέχεια αποχωρεί σε έξαλλη κατάσταση από την αίθουσα και ακυρώνεται!
Για το τρίτο παιχνίδι ο Φίσερ θα ζητήσει να πραγματοποιηθεί σε ένα υπόγειο που χρησίμευε ως αίθουσα πιγκ-πογκ! Και ενώ αρκούσε από τον Σπάσκι απλά να αρνηθεί για να καταχωρηθεί και το τρίτο παιγνίδι υπέρ του εκείνος αναπάντεχα δέχεται να τον αντιμετωπίσει στο υπόγειο!
Ο Φίσερ εμφανίζεται και πάλι, αλλά αυτή τη φορά είναι συγκεντρωμένος και δεν κάνει λάθη και για πρώτη φορά στην καριέρα του θα νικήσει τον μεγάλο αντίπαλό του!
Με την ολοκλήρωση των 5 πρώτων παρτίδων το σκορ είναι πια ισόπαλο 2,5-2,5.
Στην έκτη παρτίδα, ο Φίσερ δίνει ένα πραγματικό ρεσιτάλ και για πρώτη φορά θα προηγηθεί στο σκορ! Το παίξιμο του Φίσερ θα αναγκάσει ακόμα και τον μεγάλο αντίπαλό του στο τέλος της παρτίδας να τον χειροκροτήσει μαζί με το κοινό που τον αποθεώνει!
Από το σημείο αυτό και έπειτα ο Φίσερ μεγαλώνει συνεχώς τη διαφορά και φτάνουμε στη 13η παρτίδα όπου το παιχνίδι φαινόταν πως πηγαίνει για ισοπαλία. Ο Φίσερ όμως είχε άλλη γνώμη! Ξενύχτησε ως το πρωί αναλύοντας όλες τις πιθανές κινήσεις και όταν κάθισε πάλι στο τραπέζι αιφνιδίασε τους πάντες με μια απρόσμενη κίνηση και κατάφερε να κερδίσει και αυτήν την παρτίδα.
Ο Σπάσκι μη μπορώντας να πιστέψει την κατάληξη του παιγνιδιού έμεινε καθηλωμένος στην καρέκλα του για δυο ώρες, κοιτάζοντας αμίλητος την σκακιέρα!
Από το σημείο αυτό και μετά ο Φίσερ θα ελέγχει ολοκληρωτικά το παιχνίδι και ο Σπάσκι έχοντας χάσει την αυτοσυγκέντρωση του κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο!
Στην 21η παρτίδα και ενώ το σκορ βρισκόταν στο 11,5-8,5 ο Σπάσκι θα παραιτηθεί τηλεφωνικώς από την παρτίδα και ο Φίσερ γίνεται πλέον ο πρώτος Αμερικανός σκακιστής που κατακτούσε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή μετά από 24 ολόκληρα χρόνια απόλυτης ηγεμονίας των Σοβιετικών σκακιστών!
Ο Φίσερ γυρίζει στην Αμερική που τον αποθεώνει σαν εθνικό ήρωα και κλείνεται σε ένα σπίτι που του παραχωρεί ο Χέρμπερτ Άρμστρονγκ ιδρυτής μιας θρησκευτικής αίρεσης που έφερε τον τίτλο “Παγκόσμια Εκκλησία του Θεού”.
Θα ζήσει εκεί τελείως απομονωμένος χωρίς να παίξει καμία επίσημη παρτίδα για τα επόμενα 3 χρόνια!
Φτάνουμε στο 1975 και ο Φίσερ είναι υποχρεωμένος να υπερασπιστεί τον τίτλο του απέναντι στον 23χρονο τότε Σοβιετικό, Ανατόλι Κάρποφ!
Ο Φίσερ λίγο πριν την έναρξη των τελικών ταχυδρομεί στην παγκόσμια ομοσπονδία σκακιού έναν κατάλογο από 179 όρους, την αποδοχή των οποίων θεωρεί ως προαπαιτούμενο για την συμμετοχή του στον τελικό!
Η Διεθνής Ομοσπονδία αποδέχεται τελικά τους 178 από τους όρους αλλά ο Φίσερ δεν θα κατέβει να παίξει κρίνοντας ότι ο ένας όρος που δεν αποδέχτηκε είναι σημαντικός!
Λίγες μέρες αργότερα την Πέμπτη, 3 Απριλίου 1975 η Διεθνής Σκακιστική Ομοσπονδία ανακοινώνει ότι αφαιρεί τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή από τον Αμερικανό Μπόμπι Φίσερ τον οποίο και απονέμει χωρίς αγώνα στον Κάρποφ!
Ο Φίσερ εξαφανίζεται και πάλι από το προσκήνιο για αρκετά χρόνια απέχοντας εντελώς από το σκάκι, για να συλληφθεί το 1981 ως ύποπτος ληστείας σε τράπεζα! Ο ίδιος για το περιστατικό αυτό θα εκδώσει βιβλίο με τον χαρακτηριστικό τίτλο “ Με βασάνισαν στη φυλακή της Πασαντίνα".
Οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ δεν ήταν ποτέ καλές, αφού μετά την νίκη του αρνήθηκε να παίξει το ρόλο του εθνικού ήρωα. Μετά το περιστατικό της ληστείας όμως θα γίνονται κάθε χρόνο και χειρότερες, με τον Φίσερ να εμφανίζει έντονα αντιαμερικανικά αλλά και αντισημιτικά αισθήματα!
Στις αρχές του 1990 και ενώ ο Φίσερ συνεχίζει να απέχει από κάθε σκακιστικό αγώνα, θα δεχτεί ένα γράμμα από μια 17χρονη Ουγγαρέζα την Zita Raiczanyi. Εκείνη στο περίφημο αυτό γράμμα τον παρομοιάζει με τον Μότσαρτ και τον Αϊνστάιν καταλήγοντας ότι είναι κρίμα για τον κόσμο να μην τον βλέπει να παίζει.
Γοητευμένος ο Φίσερ, θα της απαντήσει ένα χρόνο μετά(!) και θα την καλέσει στο Λος Άντζελες που έμενε τότε. Εκείνη θα πάει και δύο χρόνια μετά ο Φίσερ ανακοινώνει την επιστροφή του στους αγώνες σκάκι!
Ο Φίσερ δέχεται να αντιμετωπίσει ξανά τον Σπάσκι 20 χρόνια μετά, στο Βελιγράδι σε μια άτυπη ρεβάνς του 1972!
Η Αμερικανική κυβέρνηση που εκείνη την περίοδο βρισκόταν σε πόλεμο με την Γιουγκοσλαβία, στέλνει μια επιστολή στον Φίσερ, με την οποία του απαγορεύει να παίξει γιατί βρισκόταν σε εξέλιξη εμπάργκο κατά της χώρας αυτής, απειλώντας τον ταυτόχρονα με πολύ σοβαρές κυρώσεις.
Ο Φίσερ θα φτύσει μπροστά στις κάμερες το χαρτί που του απαγορεύει να αγωνιστεί και θα συντρίψει και πάλι τον Σπάσκι, νικώντας τον αυτή τη φορά με 17,5-12,5.
Στη συνέχεια και για περισσότερα από 10 χρόνια θα ζήσει κυνηγημένος μεταξύ Γερμανίας, Ουγγαρίας, Χονγκ Κονγκ και Φιλιππίνες.
Στις αρχές του 2000 με το ίντερνετ να αναπτύσσεται και να μεγαλώνει θα γεννηθεί και ένας ακόμα αστικός μύθος σχετικά με τον Φίσερ.
Ένας άγνωστος σκακιστής θα μπει στην παγκόσμια online σκακιστική κοινότητα “Internet Chess Club” και θα συντρίψει με 8-0 έναν από τους καλύτερους τότε “speed players” του κόσμου τον Nigel Short!
Ο ίδιος ο Short θα δημοσιεύσει λίγο αργότερα τις παρτίδες ισχυριζόμενες ότι είναι 99% βέβαιος ότι έπαιξε εναντίον του Μπόμπι Φίσερ! Μάλιστα στο chat που είχαν οι δύο παίκτες ο Nigel ρωτά τον “άγνωστο” αντίπαλό του αν γνωρίζει τον Μεξικανό σκακιστή Armando Acevedo για να πάρει την άμεση απάντηση ότι τον “έχω παίξει το 1970” χρονιά κατά την οποία όντως είχαν αγωνιστεί ο Φίσερ με τον Μεξικανό!
Μετά την μεγάλη δημοσιότητα που πήρε το περιστατικό, ο Φίσερ έκανε δηλώσεις όπου διέψευσε ότι έχει παίξει εναντίον του Nigel και ότι δεν παίζει ποτέ online!
Κατά διαστήματα ο Φίσερ θα διακόπτει την απομόνωσή του όχι για να παίξει σκάκι αλλά μόνο για να κάνει δηλώσεις οι οποίες θα έχουν σχεδόν όλες αντιαμερικανικά και αντισημιτικά ξεσπάσματα!
Το 2001 θα δηλώσει χαρούμενος για την πτώση των δίδυμων πύργων και θα ταχθεί με το μέρος των τρομοκρατών!
Ενώ σε άλλες δηλώσεις του θα χαρακτηρίσει το σκάκι “πνευματικό αυνανισμό¨ και τον τότε παγκόσμιο πρωταθλητή Garry Kasparov πράκτορα της KGB άσχετο με το σκάκι που κερδίζει μόνο στημένες παρτίδες!
Το 2005 θα συλληφθεί τελικά στο αεροδρόμιο του Τόκιο και οι Αμερικάνοι ζητούν την έκδοσή του αλλά ευτυχώς για τον Φίσερ οι Ιάπωνες αρνήθηκαν να τον παραδώσουν. Στη συνέχεια θα πάρει πολιτικό άσυλο από την κυβέρνηση της Ισλανδίας, η οποία αποφάσισε να του το παραχωρήσει για ανθρωπιστικούς λόγους.
Θα ζήσει τα επόμενα 3 χρόνια στην Ισλανδία χωρίς να γυρίσει στους αγώνες, παρά τις επίπονες προσπάθειες των Ισλανδών που επιστράτευσαν ως και τον Σπάσκι σε μια προσπάθεια να τον μεταπείσουν!
Θα κάνει μια τελευταία εμφάνιση σχετική με το σκάκι το 2006 επιλύοντας τηλεφωνικά στην ισλανδική τηλεόραση ένα περίπλοκο σκακιστικό πρόβλημα.
Θα πεθάνει στις 17 Ιανουαρίου του 2008 στο Ρέικιαβικ λόγω νεφρικής ανεπάρκειας σε ηλικία 64 ετών, όσα ήταν και τα τετράγωνα του αγαπημένου του παιχνιδιού!
Ο μετέπειτα παγκόσμιος πρωταθλητής Γκάρι Κασπάροφ θα δηλώσει: “...Ο Φίσερ είναι ο μεγαλύτερος σκακιστής όλων των εποχών...”
ενώ ο μεγάλος αντίπαλός του Μπόρις Σπάσκι θα πει: “...Έπαιζε σαν κομπιούτερ. Σκεφτόταν και ανέλυε σαν κομπιούτερ...”
Το σίγουρο είναι ότι ο Φίσερ με την εμμονική προσήλωση του στο σκάκι έφτασε στα όρια της ανθρώπινης αντοχής και ίσως και να τα ξεπέρασε. Το τι είδε και πως ένοιωσε δοκιμάζοντας τα όρια του ίσως και να τον φόβισε τόσο ώστε να μην παίξει πάλι σκάκι...
----------------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου!
---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Πραγματικά χαίρομαι που έχετε κάνει σχόλια, γνωστικοί με το αντικείμενο του παιγνιδιού! Εγώ δεν γνωρίζω παρά ελάχιστα από σκάκι αλλά με συνεπήρε η ιστορία και για μια εβδομάδα πριν την γράψω διάβαζα και έβλεπα ντοκιμαντέρ και ταινίες! Αυτά για τα οποία είμαι σίγουρος σχετικά με τον Φίσερ είναι ότι δεν ήταν ούτε παρανοϊκός ούτε σχιζοφρενής όπως μάλλον προσπάθησε να τον παρουσιάσει η Αμερική. (Σίγουρα δεν είχε την απαραίτητη μόρφωση και κουλτούρα για να αντιμετωπίσει ίσως διαφορετικά την ζωή αλλά μην ξεχνάμε ότι ακόμα και το σχολείο το παράτησε για να παίζει σκάκι!) Εμμονικός, ψυχαναγκαστικός, υπέρμετρα εγωιστής και τελειομανής σίγουρα! Αυτοδίδακτος και όσο λίγη άνθρωποι στον κόσμο με τέτοια προσήλωση και αγάπη στο σκάκι! Τεράστιο σκακιστικό ταλέντο αναμφισβήτητα! Θα τολμήσω και μια ακόμα ίσως παρακινδυνευμένη εικασία δεν ξανά έπαιξε σκάκι γιατί δεν άντεχε στην ιδέα να χάσει το παγκόσμιο πρωτάθλημα....ήταν κάτι για το οποίο προετοιμαζόταν όλη του την ζωή και όταν τα κατάφερε απλά δεν άντεχε στην ιδέα ότι μπορεί να το έχανε...όλα τα άλλα ήταν δικαιολογίες που χρειαζόταν ο ίδιος για να μην παίζει... Όπως και να 'χει κρίμα γιατί ο παγκόσμιος αθλητισμός στερήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχει αναδείξει!
Πιστεύω επισης πως ολοι αυτοι οι μαστερς που συνεχίζουν να γινονται GMs από τα 15 η τα 11,οπως κάποτε η Τζούντι Πολγκαρ,δεν εσπασαν το ρεκόρ του πολυ απλα διότι ειχαν και συνεχιζουν να εχουν ολη τη βοήθεια απο γονεις περιβαλλον υπολογιστές κτλ, ενώ ο Φισερ δεν ειχε ουτε καν προπονητή,ουτε πατέρα να τον στηρίξει οικονομικά τουλάχιστον,για να μην αναφέρω τον ψυχολογικό τομέα...
and last but not least...στο ερωτημα ποιος ηταν τελικα ο καλυτερος...προσωπικα πιστευω οτι μέχρι τον Κασπάροβ οι Π.Πρωταθλητες ηταν θεοι και πολλοί άλλοι μπορουν να θεωρηθουν ημιθεοι...Σιγουρα στη λιστα των θεων μπορούν να προστεθουν οι Άντερσεν και Μορφυ.Στο ερωτημα καλυτερος παιχτης,μπορουμε να βαλουμε σιγουρα το ονομα Καρποβ μιας και αυτός έχει τις περισσότερες 1ες θέσεις σε τουρνουά, νομίζω...ΟΜΩΣ... όταν μιλάμε για το μεγαλύτερο φυσικό ταλέντο,τοτε αλλάζει το θεμα...Μορφυ, Καπαμπλανκα, Ταλ , Φισερ είναι σιγουρα τα μεγαλυτερα.Ομως πολλοι πιστεύουν πως ο Κασπαροβ ειναι ο καλύτερος ολων,κατι που δεν αμφισβητω αλλά ψαχνοντας βαθυτερα διαπιστωσα 2 πράγματα...
2ον, ...Αν ο Κασπαροβ γεννιόταν στην Αμερική του 1943 και χωρις τη βοηθεια προπονητη,δασκαλων,την περιφημη σχολη του Μποτβιννικ και τους υπολογιστές που τον βοηθησαν να αναπτύξει το ταλέντο του,τι πιθανοτητες θα ειχε να γινει πρωταθλητης και να κατεδαφισει μονος του τη Σοβιετικη μηχανη?Και από την αλλη ο Φισερ αν γεννιόταν στη Σ.Ενωση το 1964 έχοντας ολες αυτες τις βοηθειες,για τι παιχτη θα μιλουσαμε? Εγω πιστευω θα διελυε και το αλφα ζιροου...Μπορει κάποιος να απαντησει σε ολα αυτά?Θα ηθελα τη γνωμη σας.
Pawn sacrifice , νομίζω η ταινία !
Να ειστε καλα παντα . Ειναι πολυ ομορφες και ενδιαφερουσες οι δημοσιευσεις σας.
ακομα και σήμερα διαβάζουμε βιβλία οπου βλέπουμε πολλές από τις κινήσεις που προτείνει ο Φίσερ σε διάφορες θέσεις,τις δίνουν και τα κομπιούτερ σήμερα!Ο Φίσερ βρισκόταν κλεισμένος στο σπίτι του καθε νύχτα ψάχνοντας μανιωδώς για την καλύτερη κίνηση σε κάθε θεση.Πιστευε πως σε κάθε θέση υπάρχει μονο μια κινηση που ήταν η καλύτερη.Επαιζε παντα για νικη στις παρτίδες του και μισούσε τις ισοπαλιες.
Ένα άλλο ερώτημα - μουφα ειναι ο αριθμός ΕΛΟ της αξιολογησης ... πέρα του οτι το εφτασε μόνος του, κατι που δεν γνωριζει ο κόσμος ειναι οτι μετά τα ματς του 1971 με Ταιμανοβ 6 - 0 !! με Λάρσεν 6 - 0 !!! και Πετροσιαν 6,5 - 2,5 ( +5 - 1 =3 ) το ελο του Φίσερ εφτασε στο 2785!! και ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής Σπασσκυ ειχε 2660!! που σημαινει οτι οσο και να κερδιζε ο Φισερ,δεν κέρδιζε ΕΛΟ οπως γίνεται σημερα με τον Καρλσεν ...
Στη δεύτερη παρτίδα δεν κατέβηκε να παίξει .Δεν έφυγε στη μέση
Boby Fischer......VS.....Mikchail Tal.......το σπουδεοτερο ισος δυδυμο....για μενα στην ιστορια του σκακιου........
Τέτοιους ανθρώπους του παιρνεις απο δίπλα.. και δε τους αφηνεις να φυγουν... με τίποτα... με δυο τρεις κινήσεις... σου αναβαθμισαν το σύστημα.. γιατι όλα είναι σχετικά... και σχετίζονται μεταξύ τους!!!...
Πολύ ενδιαφέροντα όλ´ αυτά. Μηπως ξέρετε ποιός και πώς δημιούργησε το σκάκι;
Περα απο το ταλέντο και το ιδιαίτερο μυαλό του ας μην παραβλέπουμε τι ψυχολογική πίεση που βιώνουν ολα τα άτομα που είχαν και έχουν ανώτερο δείκτη νοημοσύνης...
1ον ο Φισερ στις παρτιδες του δεν εκανε τραγικά λαθη,κινησεις δηλαδη που συνοδεύουν 2 ερωτηματικά (??).Ακόμα και το μεγαλύτερο ισως λαθος της καριερας του,στην 1η παρτίδα του Ρευκιαβικ,ΔΕΝ χανει την παρτιδα,πραγμα που σημαινει πως ο Φισερ ειχε τρομακτικό ένστικτο!!Απο την αλλη παιχτες οπως ο Καρποβ,ο Κασπάροβ και ο Αναντ και ο Καρλσεν,εχουν κανει τοσο τραγικα λαθη επανηλημενες φορες ειδικα σε φιναλε,μερος της παρτίδας οπου ο Φισερ επαιζε πραγματικά σαν μηχανή...
Μπομπη φισερ ο μεγαλυτερος ολων το προτυπο μου οταν επαιζα σκακι
Το σκάκι είναι πραγματικά παιχνίδι για πολύ ψυχωτικους
Ο Μπόμπι Φίσερ σκέπτεται πολύ!!
Εξαιρετικη η αναρτηση σας οπως παντα μπραβο
Orestis έλα τέρας εδώ σ εχω
Τωρα θυμηθηκα οτι κατι ειχε γινει με τον καρποφ δε μπορω να θυμηθω κατι σα <μπουγαδα > .
Tasos Giannoulis Τομπι Μαγκουαϊρ
Νίκος Γουλούτης
Kostas Argyriadis
Thanos Polychronou
Rizos Chaliampalias
View more comments
Lady, η ιστορία της μπαλάντας της απόλυτης παράδοσης!
Το τραγούδι σε κατακτά απόλυτα από την πρώτη στιγμή, αρχίζοντας με ένα πιάνο και έναν στίχο:
“...Lady, I'm your knight in shining armor and I love you...”
“...Κυρία, είμαι ο ιππότης σου στην αστραφτερή πανοπλία και Σ' αγαπώ...”
Μετά από τον πρώτο κιόλας στίχο νιώθεις ήδη σαν να μη γίνεται να ακολουθήσει κάτι πιο ρομαντικό για να σε διαψεύσει όμως η συνέχεια:
“...You have made me what I am and I am yours
My love, there's so many ways I want to say "I love you"
Let me hold you in my arms forever more...”
“...Εσύ με έχεις κάνει αυτό που είμαι και είμαι δικός σου
Αγάπη μου, υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι που θέλω να σου πω “Σ' αγαπώ”
Άσε με να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου για πάντα ακόμα...”
Αυτό ήταν, έχεις ήδη βυθιστεί σε μια απίστευτα ερωτική διάθεση!
Ας δούμε εδώ για λίγο την ιστορία πίσω από το τραγούδι.
“...Η ιδέα ήταν ο Lionel που προέρχεται από την R&B και εγώ απο την country, να συναντηθούμε κάπου στην pop...” - Kenny Rogers
Η ιστορία μας ξεκινά αρχές του 1980 στο Λας Βέγκας. Ο διάσημος τραγουδιστής της country Kenny Rogers ετοιμάζει ένα Greatest Hits και του λείπει ένα τραγούδι.
Σκέφτεται ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να κάνει ένα ντουέτο με έναν τραγουδιστή της R&B και τηλεφωνεί στον Lionel Richie που εκείνη την περίoδο μόλις είχε εγκαταλείψει τους Commodores.
Η τηλεφωνική συνομιλία που ακολουθεί είναι σε ελεύθερη μετάφραση όπως την έχει περιγράψει ο ίδιος ο Kenny Rogers σε μια ζωντανή του εμφάνιση:
- Lionel θα ήθελα να περάσεις από εδω και να γράψεις ένα τραγούδι για μένα
- Kenny δεν νομίζω ότι έχω χρόνο αυτή τη περίοδο!
Ο Kenny Rogers δεν το βάζεις έτσι απλά κάτω...και επιμένει:
- Ξέρεις θα είναι μέρος του album που ετοιμάζω “Greatest Hits” και υπολογίζω να πουλήσει 4 με 5 εκατoμμύρια δίσκους το ελάχιστο!
- Αύριο στις 7 το βράδυ θα είμαι εκεί!
Την επόμενη μέρα όντως καταφθάνει ο Lionel Richie στις 7 όπως είχε υποσχεθεί και κάθεται στο πιάνο, ακουμπάει τα πλήκτρα και ξαφνικά σταματάει και απευθύνεται στον Rogers:
- Πριν σου παρουσιάσω το κομμάτι πρέπει να σου πω ότι το είχα παίξει και στους Commodores και το είχαν απορρίψει!
Ενδιαφέρον προσσέγγιση να πουλήσεις ένα τραγούδι σκέφτηκε ο Rogers αλλά δεν του απάντησε κάτι και τον άφησε να το παίξει στο πιάνο.
Μετά από λίγο ο Lionel Richie τελικά αρχίζει να παίζει την μελωδία αλλά δεν είχε παρά έναν μόνο στίχο για αυτήν γράψει!
Το τραγούδι ξεκίναγε με την λέξη “Lady” και στη συνέχεια ο Richie μουρμούριζε la la la la la χωρις να έχει άλλο στίχο!
Ο Kenny Rogers αστειευόμενος τον ρώτησε
- Πως και απέρριψαν αυτην την λέξη βρε Lionel;
Όμως η μελωδία έχει συνεπάρει τον Kenny Rogers και κλείνει την συνεργασία με την προοπτική να γράψει ο Lionel και τους υπόλοιπους στίχους...
Έξι μήνες μετά οι δυο τους είναι στο στούντιο και ο Rogers μόλις έχει τραγουδήσει το πρώτο κουπλέ και ψάχνει τον Richie να του παραδώσει και το δεύτερο κουπλέ για να ανακαλύψει ότι εκείνος το έγραφε εκείνη την ώρα κλεισμένος μέσα στις τουαλέτες!
- Μάλλον εμπνέεται καλύτερα κάτω από πίεση... αστειεύτηκε για το συκεκριμένο περιστατικό ο Kenny Rogers...
Το τραγούδι τελικά έμελε να αλλάξει την ζωή και των δύο και να τους απογειώσει επαγγελματικά!
Μια από τις ομορφότερες ερωτικές μπαλάντες όλων των εποχών μόλις είχε γεννηθεί!
Το Billboard το κατέταξε στην θέση #47 με τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών και φυσικά ανέβηκε στην κορυφή των πωλήσεων σε πολλές χώρες!
Ας κλείσουμε όπως αρχίσαμε με το στίχο του τραγουδιού:
“...In my eyes, I see no one else but you
There's no other love like our love
And…”
“...Στα μάτια μου δε βλέπω καμία άλλη, μόνο εσένα
Δεν υπάρχει άλλη αγάπη σαν τη δική μας αγάπη
Και...”
---------------------------------------------------------------------
Kenny Rogers - Lady:
www.youtube.com/watch?v=YPWldjx8xck
------------------------------------------------------------
Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά - Γιώργος Περισανίδης
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας:
Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
----------------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
πολύ αγαπημένο τραγούδι.. βέβαια, δε μου αρέσουν οι ιππότες, προτιμώ τους αστροναύτες αλλά γυαλιστερή φορεσιά έχουν και οι δύο! τουλάχιστον μου αφήνει λίγο χώρο στο μυαλό μου με αυτή τη λεπτομέρεια.. καλησπέρα!!
Είναι εκείνες οι στιγμές που οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται... έμπνευση..ποιότητα...φωνή και δημιουργούν φαντασμαγορικά αποτελέσματα. Αγαπημένο!
Καλημέρα
Υπέροχη προσέγγιση...Και το τραγούδι αυτό...μοναδικό.
Λατρεμένο τραγούδι!!!
View more comments
The Room, η καλύτερη χειρότερη ταινία όλων των εποχών!
Αν και έχω δει αρκετές ταινίες τις τελευταίες μέρες, το “The Room” δεν λέει με τίποτε να φύγει από τη σκέψη μου!
Δεν ξέρω αν είναι λόγω του αριστουργηματικά ασύνδετου σεναρίου, όπου οι σκηνές που διαδέχονται η μία την άλλη είναι αριστοτεχνικά ακατανόητες!
Δεν ξέρω αν είναι λόγω του χειρότερου καστ ηθοποιών που ένας σκηνοθέτης θα μπορούσε να επιλέξει, η μία ερμηνεία απλά εξαιρετικά χειρότερη από την άλλη!
Δεν ξέρω αν είναι λόγω της σκηνοθετικής ματιάς του σκηνοθέτη, που κατάφερε μια παραγωγή που στοίχισε 6 εκατομμύρια δολάρια να μοιάζει σε όλες τις σκηνές σαν να είναι σχολική ταινία που γυρίστηκε με τον χειρότερο εξοπλισμό!
Δεν ξέρω αν είναι το εκπληκτικό “Disaster Artist” που είχα δει μια μέρα πιο πριν και σίγουρα με επηρέασε θετικά στο να δω την ταινία!
Μπορεί και όλα αυτά μαζί!
Μια σκέψη ακόμα πριν προχωρήσω στην ταινία! Για να πετύχεις ως δημιουργός στο Hollywoood, χρειάζεται σίγουρα τύχη, θέληση για αυτό που κάνεις, χρήματα, πίστη και υπομονή και ίσως πολλές, πολλές ακόμα ιδιότητες! Τι συμβαίνει όμως στην περίπτωση που διαθέτεις όλα τα παραπάνω και έχεις το ταλέντο του Όρσον Ουέλς, αλλά σε αστοχία;
“The Room 2003”
Έχει χαρακτηριστεί ως ο “Πολίτης Κέιν” των χειρότερων ταινιών, πολλοί κριτικοί την έχουν αποκαλέσει ως την χειρότερη ταινία όλων των εποχών!
Φυσικά είναι η ταινία του 2003 “The Room”, στην οποία παίζει, σκηνοθετεί, έχει γράψει το σενάριο και κάνει και την παραγωγή ο αινιγματικός Tommy Wiseau.
“...Είναι σαν ταινία που έχει γυριστεί από εξωγήινο που όμως δεν έχει δει ποτέ του ταινία αλλά κάποιος του έχει εξηγήσει τι είναι οι κινηματογραφικές ταινίες!...” - Tom Bissell (Σεναριογράφος του “Disaster Artist”)
Η ταινία ξεκινά με ένα ερωτικό τρίγωνο.
Ο Wiseau παίζει τον Johnny, έναν επιτυχημένο τραπεζίτη που καθημερινά σώζει πολλά λεφτά για την τράπεζα που δουλεύει και είναι ερωτευμένος με την μέλλουσα γυναίκα του, την Lisa.
Τα πρώτα 20 λεπτά παρακολουθούμε πιθανότατα τις πιο βαρετές ερωτικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά. O Wiseau φαίνεται επανειλημμένα να στοχεύει τον αφαλό της συντρόφου του και όχι πιο κάτω και να την ραίνει διαρκώς με τριαντάφυλλα.
Στη συνέχεια μαθαίνουμε ότι η Lisa βαριέται φρικτά τον Johnny και της αρέσει ο καλύτερος του φίλος, με τον οποίο θα ξεκινήσει ερωτικό δεσμό, παρόλο τους ενδοιασμούς που έχει εκείνος λόγω της φιλίας του με τον Johnny!
Όσο προχωράει η ταινία, τόσο η πλοκή γίνεται και πιο ασύνδετη. Χαρακτήρες εισάγονται στην ταινία χωρίς καμία προειδοποίηση και βγαίνουν το ίδιο εύκολα από αυτήν.
Βλέπουμε ένα φίλο(?) του Johnny να κάνει σεξ με την κοπέλα του στο διαμέρισμα του Johnny και να παίρνει μια από τις πιο γελοίες εκφράσεις ανθρώπου που δέχεται στοματική ικανοποίηση, ενώ η κοπέλα του εμφανώς δεν έχει κατέβει ακόμα τόσο κάτω...
Υπάρχει ακόμα η μαμά της κοπέλας που σε όλη την ταινία προσπαθεί να πείσει την κόρη της να συνεχίσει να έχει σχέση με τον Johnny, προβάλλοντας συνεχώς το επιχείρημα ότι εκείνος έχει λεφτά. Κάποια στιγμή ανακοινώνει στην κόρη της ότι έχει καρκίνο, αλλά εκείνη συνεχίζει να δίνει σημασία μόνο στο ότι βαριέται φρικτά με τον Johnny...
Υπάρχει ακόμα ο Denny, που είναι ο προστατευόμενος πιτσιρικάς τον οποίο ο Johnny μάζεψε και συντηρεί, που μπλέκει με έναν έμπορο ναρκωτικών που τελικά συλλαμβάνουν ο Johnny με τον φίλο του! Στη συνέχεια δηλώνει στον Johnny πόσο ερωτευμένος είναι με την Lisa, γεγονός που δεν φαίνεται να ανησυχεί τον Johnny, ο οποίος συνεχίζει να τον συμπαθεί και να τον παροτρύνει να παντρευτεί κάποια άλλη, που ο πιτσιρίκος δηλώνει στη συνέχεια πρόθυμος να το κάνει στο μέλλον.
Η Lisa εντωμεταξύ έχει αποκαλύψει το “μυστικό” της σχέσης της με τον κολλητό του Johnny σε όλους όσους γνωρίζει. Σε ένα πάρτι που γίνεται προς τιμή του Johnny θα προτείνει σε όλους να βγουν έξω και θα απομονώσει άλλη μια φορά τον κολλητό του, για να τους διακόψει ένας χαρακτήρας που εμφανίζεται πρώτη φορά στην ταινία και ξεκινά να τους δίνει ηθικές συμβουλές για το “λάθος” που κάνουν...
Όλοι οι διάλογοι στην ταινία είναι χωρίς καμία λογική, ερμηνευμένοι άθλια από όλο το καστ, αλλά κυρίως από τον ίδιον τον Wiseau, που κάνει μια από τις αληθινά σπουδαιότερες φρικτές ερμηνείες όλων των εποχών!
Στις περισσότερες σκηνές ο Wiseau κρατά στα χέρια μια μπάλα του ράγκμπι. Ακόμα και όταν φοράει με τους φίλους του επίσημο κουστούμι, θα βγουν για λίγο έξω να παίξουν μπάλα!
Αγοράζει και χαρίζει συνεχώς τριαντάφυλλα στην πανέμορφη Lisa, που όλοι στην ταινία την ποθούν και την θαυμάζουν, ενώ ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με μια κοπέλα αρκετά πιο κάτω από το συνηθισμένο...
Ο Wiseau στην ταινία θα έχει αναρίθμητες σκηνές που ξεκινάει την ομιλία του με το “hi”, ακόμα και όταν περιγράφει στους φίλους του πως γνώρισε τη θεά, μέλλουσα γυναίκα του...
“Την πλησίασε και της είπε “hi”...”
Υπάρχουν όμως κάποιες σκηνές που πραγματικά απογείωσαν τόσο την ταινία όσο και τον Wiseau. Πρώτα είναι η σκηνή στην ταράτσα, όπου ο Johnny εξομολογείται στον φίλο του ότι δεν χτύπησε την Lisa και στη συνέχεια πολύ φυσικά τον χαιρετά με το “hi”:
- "...I did not hit her, it's not true! I did not hit her! I did not! Oh hi, Mark...."
και η περίφημη σκηνή όπου ο Wiseau προσπαθεί να πλησιάσει την υποκριτική του ειδώλου του James Dean και μας χαρίζει την πιο cult σκηνή της ταινίας:
Ο Johhny έχει έναν έντονο διάλογο με τη μέλλουσα γυναίκα του, όπου εκείνη τον προειδοποιεί να μην είναι και τόσο σίγουρος για τον επικείμενο γάμο, γιατί “οι γυναίκες αλλάζουν γνώμη συνέχεια”. Ο Wiseau θα γελάσει αρχικά πιστεύοντας ότι η αγαπημένη του κάνει χιούμορ, εκείνη θα απαντήσει θυμωμένα ότι δεν θέλει να του μιλήσει άλλο και ετοιμάζεται να αποχωρήσει για να δεχτεί τελικά το απρόσμενο ξέσπασμά του:
“...- You are lying! I never hit you! YOU ARE TEARING ME APART, LISA!...”
Η σκηνή φυσικά και τελειώνει περίεργα με τον Wiseau να ηρεμεί ξαφνικά και να της εξομολογείται ότι ακόμα την αγαπά!
Έχει γραφτεί για τις μεγάλες ταινίες ότι δεν θα βρεις μέσα σε αυτές ούτε μια σκηνή που να περισσεύει, ο Wiseau, με την αντίστροφη ιδιοφυΐα ενός μεγάλου σκηνοθέτη και δημιουργού που φαίνεται να διαθέτει, κατάφερε να γυρίσει μια ταινία που όλες οι σκηνές φαντάζουν περιττές.
Η ταινία είναι τόσο αριστοτεχνικά δουλεμένα κακή, που φαντάζει εξαιρετικά απίθανο να βγήκε αυτό το αποτέλεσμα τυχαία...και μπορεί μόνο να δικαιολογηθεί αν αναγνωρίσεις στον Wiseau ένα αυθεντικά μεγάλο ταλέντο σε αστοχία!
Η ταινία, που στοίχισε 6 εκατομμύρια ευρώ, παίχτηκε το 2003 και τελικά κυκλοφόρησε σε μόνο 2 κινηματογράφους για 2 εβδομάδες αποφέροντας κέρδη κοντά στα 1800 δολάρια.
Η μόνη διαφημιστική καμπάνια που έγινε για την ταινία ήταν μια διαφημιστική πινακίδα που παρουσίαζε σε ασπρόμαυρο μόνο το πρόσωπο του Wiseau σαν έναν διαβολικό χαρακτήρα και παρέπεμπε μάλλον σε ταινία τρόμου! Η πινακίδα, αν και η ταινία κατέβηκε μετά από 2 εβδομάδες και ενώ το κόστος συντήρησης διαφημιστικής πινακίδας σε τέτοια περιοχή είναι κοντά στα 5000 δολάρια ανά εβδομάδα, παρέμεινε εκεί για πάνω από 5 χρόνια!
Όταν τελικά το 2008 κατέβηκε η περίφημη αυτή πινακίδα, η ταινία ήδη θεωρούνταν ένα cult αριστούργημα! Κόσμος που είχε δει ήδη την ταινία πήγαινε σε κινηματογραφικές προβολές συμμετέχοντας φωναχτά σε όλους σχεδόν τους διαλόγους και αποθεώνοντας κυριολεκτικά τον Wiseau!
Το 2013 ο συμπρωταγωνιστής της ταινίας Greg Sestero κυκλοφορεί το βιβλίο “The Disaster Artist”, πάνω στο οποίο και βασίστηκε η ομώνυμη ταινία του James Franco, που κυκλοφόρησε το 2017 και του χάρισε παγκόσμια αναγνώριση και μια χρυσή σφαίρα ερμηνείας!
Θα κλείσω το κείμενό μου με μια σκηνή από την ταινία “The Disaster Artist”, που για μένα αποτέλεσε ένα κλειδί στην προσπάθεια μου να κατανοήσω κάπως τον τόσο διαφορετικό κόσμο του Wiseau και της ταινίας του.
Σε ένα ακριβό εστιατόριο του Holywood ένας μεγαλοπαραγωγός τρώει με μια νεαρή σύντροφό του, ως την στιγμή που θα τον αναγνωρίσει ο Wiseau και θα τον πλησιάσει!
Αρχικά προσπαθεί να τον πείσει για το “ταλέντο” του, παίζοντας φωναχτά την περίφημη σκηνή από το θεατρικό Hamlet του Shakespeare “to be, or not to be” για να δοκιμάσει στη συνέχεια και λίγο από το “Stella” του Tennessee Williams!
Η προσπάθειά του δεν θα έχει το αναμενόμενο για εκείνον αποτέλεσμα και ο παραγωγός θα του πει αποκαρδιωτικά πως δεν αρκεί να το θέλεις για να συμβεί, οι πιθανότητες είναι μια στο εκατομμύριο, ακόμα και αν έχεις το ταλέντο του Μάρλον Μπράντο!
Ο Wiseau θα τον κοιτάξει εμφανώς απογοητευμένος και πληγωμένος, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να τα παρατήσει τόσο εύκολα και τραυλίζοντας επαναλαμβάνει “'όμως, ίσως, αν, ίσως”.... για να λάβει την αποστομωτική απάντηση του παραγωγού:
- Δεν λέω ίσως! Λέω δεν πρόκειται να συμβεί ούτε σε εκατομμύρια χρόνια!
Ο Wiseau δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τη διάρκεια του χρονικού διαστήματος που μόλις έχει αναφέρει ο παραγωγός και συνεχίζει να ρωτάει:
- Ίσως μετά από αυτά τα χρόνια;
- Ούτε μετά!
Ο διάλογος στη συνέχεια θα διακοπεί από τους υπεύθυνους του εστιατορίου, που σπεύδουν να απομακρύνουν τον Wiseau, ο οποίος αποχωρώντας τελικά του ζητάει συγγνώμη!
Για τους αναγνώστες που δεν έχουν δει την ταινία “The room” 100 φορές, ώστε να γίνει καλύτερη η κατανόηση των νοημάτων και των βαθύτερων στρωμάτων που ίσως διαθέτει, μπορεί να βρεθεί ολόκληρη με μια απλή αναζήτηση στο Youtube!
“...I inspire myself...” -Tommy Wiseau
----------------------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
----------------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά!
----------------------------------------------------------------------
Facebook Fanpage: www.facebook.com/bookrefrenagain/
Facebook Profile: George Perisanidis
Website: www.digilove.eu/
--------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
The Room - Ολόκληρη η ταινία: www.youtube.com/watch?v=jkBTRgR_U5o
Πέτρος Προκοπίου Sophia Vasilaki εννοείται δεν το διάβασα ολο.. αλλά αυριο ισως!! P.s. oh hi Danny
Η αληθεια ειναι πως μεσα απο ολο αυτο που ειδα κ εγω, ενιωσα θαυμασμο για τον ανθρωπο που πιστευε στον εαυτο του οτι κ αν ελεγαν οι αλλοι κ καταφερε με καποιον τροπο να κανει κ τους αλλους να Τον δουν επιτελους εστω κ αν δεν ηταν αρχικα ο τροπος που ονειρευοταν. Πιστεψε, παλεψε, δημιουργησε. Αυτο.
Den exw logia gia auto to kinimatografiko epos....apla imaste oloi polu “mikri” gia na to sulavoume 😜😜😜😜
Hahah You must be kidding aren't you?
Λίγα για το The Room.
Είδα το σχετικό "θάψε το σενάριο". Ναι...
Oh hi George !! 😊
OH HI MARK
Δες το Θαψε το σενάριο στο γιοτουμπ
Δημήτρης Νεκτάριος Π.
Ηλίας Καραμπούλας κλαίω
View more comments
Inception ή αλλιώς η εμφύτευση μιας ιδέας
“...Ήθελα να φτιάξω μια ταινία που θα επέτρεπε στο κοινό να βιώσει τις απεριόριστες πραγματικότητες που μόνο στα όνειρα μπορούμε να συλλάβουμε...” - Κρίστοφερ Νόλαν
Η ταινία ξεκινά από την σκέψη ότι “...μια ιδέα είναι το πιο επικίνδυνο παράσιτο που υπάρχει...”
Ένα ίχνος της θα βρίσκεται πάντα κάπου στο μυαλό σου και από τη στιγμή που αυτή θα “γεννηθεί” είναι αδύνατον κάποιος να “ξεφύγει” από αυτήν!
Το Inception εξελίσσεται σε μια εποχή, στην οποία η τεχνολογία έχει καταφέρει την εισβολή στο ανθρώπινο υποσυνείδητο κατά τη διάρκεια του ονείρου.
Ένας επαγγελματίας «κλέφτης» ονείρων μαζί με την ομάδα του έρχονται αντιμέτωποι με την υπέρτατη πρόκληση, την εμφύτευση μιας ιδέας.
Για να τα καταφέρουν θα χρειαστεί να εισβάλλουν μέσα σε διαφορετικά επίπεδα ονείρων.
Όλη η δράση της ταινίας εξελίσσεται μέσα σε όνειρα που αυτά βρίσκονται μέσα σε άλλα όνειρα, που ανοίγουν σαν μια ρωσική μπάμπουσκα! Όσο πιο πολλά επίπεδα ονείρων καταφέρνουν να “κατέβουν” οι ήρωες της ταινίας τόσο πιο βαθιά μπορούν και φτάνουν στο υποσυνείδητο!
Ο Κρίστοφερ Νόλαν, που είναι ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος και ο παραγωγός της ταινίας, ξεκίνησε να δημιουργεί τον κόσμο του “Inception” δέκα σχεδόν χρόνια πριν ξεκινήσει να σκηνοθετεί την ταινία!
Όταν είχα δει την ταινία για πρώτη φορά, μόλις είχα ξεκινήσει να γράφω το δεύτερο μυθιστόρημά μου “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”.
Εντυπωσιασμένος από το Inception σκέφτηκα να γράψω μια “παρεμβολή” σχετικά με αυτό. Τελικά προέκυψε το παρακάτω κείμενο: (Αντιγράφω από το “ρεφρέν”)
“...Μια ιστορία μέσα στην ιστορία
Η συγκεκριμένη αφήγηση είναι από το παρόν μου. 2016 λοιπόν.
Κάθομαι στο αγαπημένο μου καφέ με τον “κουμπάρο” μου. Ακόμα “κουμπάρο” συνήθιζα να τον αποκαλώ, αστειευόμενος πολλές φορές ότι δεν λήγει μια “κουμπαριά”, επειδή έληξε ένας γάμος!
Του είπα για το Inception που είχα δει πάλι εκείνο το μεσημέρι. Η ιδέα της ταινίας με είχε συνεπάρει.
«Τρία επίπεδα ονείρων! Όνειρο που εισβάλλει μέσα στο όνειρο, που όμως είναι από κάποιο άλλο αρχικό όνειρο. Και όλα αυτά μήπως κερδίσει και πάλι τον έρωτα της ζωής του!»
«Καλά, άσε την ταινία που δεν την έχω δει κιόλας και πες μου, γιατί χώρισες πάλι;»
Δεν ήξερα πως να ξεκινήσω... Προσπαθούσα και ο ίδιος να καταλάβω τι ήθελα να εξηγήσω στον φίλο μου...
Ξαφνικά μια σκέψη ξεπετάχτηκε! Κάτι που δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έως τότε, σαν να μην ήταν καν δικιά μου, σαν να την έκλεβα από κάπου!
Τελικά του είπα:
«Την ερωτεύτηκα, γιατί πίστεψα ότι μόνο εγώ μπορούσα!»
Ο φίλος μου έμεινε για λίγο χωρίς να μιλά. Απάντησε σαν να μην είχε ακούσει την προηγούμενη πρόταση ή σαν να την ήξερε ήδη και να βρισκόταν σε άλλη συζήτηση.
«Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν να βγαίνουν με λάθος άτομα;»
«Μιλάς για μένα; Για κάποιον συγκεκριμένα; ίσως το πρόβλημα προκύπτει, επειδή αποδεχόμαστε τους ανθρώπους που πιστεύουμε ότι αξίζουμε».
«Μπορούμε να τους κάνουμε να νιώσουν ότι αξίζουν περισσότερα;»
Τώρα ήταν η σειρά μου να σταματήσω για λίγο. «Μπορούμε να προσπαθήσουμε...»
Έψαξα να βρω το ποτό μου.
Ήπια μια γουλιά και επανέλαβα σχεδόν από μέσα μου, σαν να ήθελα και ο ίδιος να εμπεδώσω τη σκέψη που είχα κάνει λίγο πριν.
«Αυτό πίστεψα! Ότι μόνο εγώ μπορούσα!»
Εκείνη τη στιγμή ο barman, που εκτελούσε και χρέη dj μέσα από την οθόνη του υπολογιστή του, που βρισκόταν και αυτή πίσω από την μπάρα με τα ποτά, επέλεξε το Κακές Συνήθειες του Μίλτου Πασχαλίδη και την προσοχή μου τράβηξε ένας πελάτης που σχολίασε:
«ίδιο με το φιλαράκι της Βόσσου δεν είναι;»...”
Η παραπάνω παρεμβολή που τελικά προέκυψε είναι μια ιστορία, μέσα στην οποία εκτυλίσσονται παράλληλα δυο ακόμα ιστορίες, που ο αναγνώστης είναι πολύ δύσκολο να συλλάβει.
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος.
“...Ξαφνικά μια σκέψη ξεπετάχτηκε! Κάτι που δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έως τότε, σαν να μην ήταν καν δικιά μου, σαν να την έκλεβα από κάπου!
Τελικά του είπα:
«Την ερωτεύτηκα, γιατί πίστεψα ότι μόνο εγώ μπορούσα!»...”
Εδώ ο ήρωας μου όντως κλέβει την ατάκα «Την ερωτεύτηκα, γιατί πίστεψα ότι μόνο εγώ μπορούσα!»...” από την Γαλλική ταινία του Claude Lelouch, “Un homme et une femme”.
Ο διάλογος που θα ακολουθήσει στη συνέχεια ανάμεσα στον ήρωά μου και τον κουμπάρο του είναι ασυνήθιστα ασύνδετος με την προηγούμενη ατάκα από την Γαλλική ταινία, γεγονός όμως πολύ συνηθισμένο σε διάλογο μεταξύ φίλων.
«Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν να βγαίνουν με λάθος άτομα;»
«Μιλάς για μένα; Για κάποιον συγκεκριμένα; ίσως το πρόβλημα προκύπτει, επειδή αποδεχόμαστε τους ανθρώπους που πιστεύουμε ότι αξίζουμε».
«Μπορούμε να τους κάνουμε να νιώσουν ότι αξίζουν περισσότερα;»
«Μπορούμε να προσπαθήσουμε...»
Εδώ ο αναγνώστης έχει μεταφερθεί μέσα στην ταινία αμερικάνικης παραγωγής “The Perks of Being a Wallflower¨.
Η παρεμβολή κλείνει με την οπτική ότι όλα μέσα στην ιστορία ακόμα και οι πιο μικρές λεπτομέρειες έχουν διττή σημασία. Ο barman είναι και dj και το τραγούδι του Πασχαλίδη μοιάζει με αυτό της Βόσσου!
Γράφοντας την παραπάνω παρεμβολή γνώριζα από την αρχή ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο διαβάζοντας την να αντιληφθεί ο αναγνώστης τι επιχείρησα να κάνω, όμως αυτό δεν επηρέαζε σε τίποτε την ιστορία μου και έτσι αποφάσισα να την κρατήσω περισσότερο σαν ένα μικρό μυστικό που έστω και τυχαία μπορεί να ανακαλυφτεί από κάποιος τυχερούς ή πολύ προσεκτικούς αναγνώστες.
Γυρίζω στην ταινία
Ο Νόλαν στο Inception κατάφερε να γυρίσει μια ταινία, που ακροβατεί αριστουργηματικά ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, χωρίς να ορίζει ποτέ διακριτά όρια ανάμεσά τους.
Ακόμα και το τέλος της ταινίας είναι διφορούμενο. Ο πρωταγωνιστής γύρισε σπίτι ή βρίσκεται ακόμα “εγκλωβισμένος” μέσα σε κάποιο όνειρο;
Η ταινία κλείνει με τη σβούρα να γυρίζει αδιάκοπα χωρίς να δίνει οριστική ερμηνεία!
Το Σεπτέμβριο του 2010, ο Μάικλ Κέιν, που υποδύεται τον πεθερό του Κομπ, έδωσε τη δική του εκδοχή για το φινάλε λέγοντας:
"Εφόσον είμαι εκεί είναι πραγματικότητα, επειδή δεν είμαι ποτέ μέσα στο όνειρο. Είμαι αυτός που επινόησε το όνειρο."
Αναμφισβήτητα είναι μια εξήγηση που συνηγορεί υπέρ της επιστροφής του ήρωα στην “πραγματικότητα”, παρόλο το έντονο ονειρικό στοιχείο που υπάρχει στην τελική σκηνή και παρόλο που τα παιδιά του ήρωα φαίνεται να μην έχουν μεγαλώσει καθόλου...
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει δηλώσει το εξής:
"Επιλέγω να πιστεύω ότι ο Κομπ γύρισε στα παιδιά του επειδή έχω κι εγώ μικρά παιδιά. Οι άνθρωποι που έχουν παιδιά σίγουρα κατάλαβαν διαφορετικά από αυτούς που δεν έχουν."
Επισήμανε ότι η σβούρα δεν ήταν το πιο κρίσιμο στοιχείο του φινάλε, λέγοντας,
"Έχω διαβάσει πάρα πολλές εκδοχές... Το πιο σημαντικό συναισθηματικό γεγονός για τη σβούρα είναι ότι στο τέλος ο Κομπ δεν την κοιτάζει. Δεν τον νοιάζει...”
----------------------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
----------------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά!
----------------------------------------------------------------------
Facebook Fanpage: www.facebook.com/bookrefrenagain/
Facebook Profile: George Perisanidis
Website: www.digilove.eu/
--------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
τελικά...ζούμε για ένα όνειρο...
... Νομίζω Πώς Έχω Καί Μιά Ακόμα (Ίσως "Αιρετική") Οπτική... : Κατ'Αρχήν "Βγάζουμε Από Τήν Μέση Τόν Θεό καί Τίς Θρησκείες"... : "Η Ύπαρξη" ή Η Φύση Λοιπόν, Στήν Προσπάθεια Της Νά Συνειδητοποιήσει Τόν Εαυτό "Της" καί Νά "Αυτοπροσδιοριστεί"... "Επινοήσε" Τους Ανθρώπους... Τώρα Γενικότερα Η Ίδια Η Ζωή (Ύπαρξη - Φύση) Ίσως Νά Μπορεί Νά Ειδωθεί καί Ώς Ένα Πολύπλευρο καί Πολυεπίπεδο "Όχημα"... Καί Ό Καθένας Μας Σύμφωνα Μέ Τίς "Ικανότητες", Τά Φυσικά Του Ταλέντα - Προσόντα, Σύμφωνα Επίσης Μέ Καταβολές καί Παιδεία, καί Πάλι Σύμφωνα Μέ Τίς Επιλογές καί Τίς Τοποθετήσεις "Του"... "Ξεκλειδώνει" καί Βιώνει, Φτιάχνει καί Ακολουθεί "Τόν Δικό Του Δρόμο" Μέσα Στήν Ζωή ... Που Πολύ Πιθανότατα Νά Είναι Ένας "Φοβερά Συνηθισμένος" ή Αρκετά Έως καί Πολύ Σπάνια "Εξαιρετικά Χαρισματικός"... Αφήνοντας "Μέ Τόν Τρόπο Του", Τους Συνανθρώπους Του Νά Δούν καί Νά Αναγνωρίσουν Νέα Όρια καί Δυνατότητες Στίς Ζωές Τους... (Πού Υπήρχαν - Υπάρχουν, Όμως Θεωρούνταν - Θεωρούνται Ώς "Άγνωστες Χώρες"... Ευχαριστώ Γιά Τόν Χρόνο καί Τήν Υπομονή !!! ... Καλό Βράδυ Σέ Όλους !!! :-)
Το σενάριο για το inception είναι καθαρή αντιγραφή και απλοποίηση της γιαπωνέζικης ταινίας anime paprika (2006) en.m.wikipedia.org/wiki/Paprika_(2006_film)
«...ίσως το πρόβλημα προκύπτει, επειδή αποδεχόμαστε τους ανθρώπους που πιστεύουμε ότι αξίζουμε». Ετσι ειναι. Ωραιο κείμενο. (Το inception ειναι ταινιαρα)
Το κειμενο σου βοηθαει σιγουρα Οταν ειδα την ταινια δεν ειμουνα και πολυ σιγουρη ,τι ακριβως εβλεπα .Καπου την επιανα καπου την εχανα ,καπου ειπα ο Νολαν την γυρισε για αλλα μυαλα και ησυχασα .Οχι εντελως ,αλλα τελος παντων με παιδεψε .Και που κατεληξα ?Σε κατι που ειχα διαβασει . Ο ανθρωπος ονειρευοταν πως ηταν πεταλουδα ή η πεταλουδα πως ηταν ανθρωπος .!!!
Απο τις αγαπημενες μου ταινιες...καθε φορα που τη βαζει στη τηλεοραση τη παρακολουθω με το ιδιο ενδιαφερον!
Θα την δω την ταινια...Με συνεπήρε η ανάγνωση ...Υπέροχη όπως πάντα
Αγαπημένη ταινία! Ωραία ιστορία Γιώργο!
m.facebook.com/profile.php?id=157189231087782
youtu.be/Q-gJ0H9VQ_I
View more comments
Γιατί οι νέοι γυρίζουν την πλάτη στο Facebook;
Ένας δεκαπεντάχρονος μπαίνει σε μια πολυκατοικία και ανεβαίνει στο διαμέρισμα του πρώτου ορόφου. Εκεί συναντάει ανθρώπους ηλικίας κοντά στα πενήντα να ανταλλάσσουν μια “καλημέρα”, λουλούδια και γλυκά. Παρατηρεί για λίγο το διαμέρισμα και αφού κάθεται αρκετά για να σιγουρευτεί ότι δεν συμβαίνει κάτι άλλο, βαριέται και φεύγει.
Ανεβαίνει στο διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου. Εκεί έρχεται σε επαφή με ανθρώπους κοντά στα 40 να απαγγέλλουν στίχους από διάφορους ποιητές και να τραγουδούν για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Παρατηρεί για λίγο το διαμέρισμα και αφού κάθεται αρκετά για να σιγουρευτεί ότι δεν συμβαίνει κάτι άλλο, βαριέται και φεύγει.
Ανεβαίνει στο διαμέρισμα του τρίτου ορόφου. Εκεί έρχεται σε επαφή με ανθρώπους κοντά στα 60 να ανταλλάσσουν απόψεις για την πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας. Παρατηρεί για λίγο το διαμέρισμα και αφού κάθεται αρκετά για να σιγουρευτεί ότι δεν συμβαίνει κάτι άλλο, βαριέται και φεύγει.
Ανεβαίνει στον τελευταίο όροφο της πολυκατοικίας. Εκεί το διαμέρισμα έχει άλλη αισθητική. Σε ένα video-wall έχει δεκάδες φωτογραφίες και video να εναλλάσσονται διαρκώς. Το κυριότερο δεν το έχουν κατοικήσει ακόμα οι πιο μεγάλοι για να το μετατρέψουν σε κάτι βαρετό.
Η παραπάνω σύντομη ιστορία είναι μια προσπάθεια απεικόνισης της σχέσης των νέων με το Facebook και γιατί του γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη.
Ίσως ο κυριότερος λόγος να είναι ότι κανείς έφηβος δεν μπορεί να αισθανθεί στο “χώρο του” σε ένα μέρος που θεωρεί “cool” και "in” η μαμά, η θεία, ακόμα και η γιαγιά του. Από την στιγμή που ενήλικες “κατοίκησαν” στα διαμερίσματα του Facebook, πολύ λογικά ο έφηβος θα ψάξει για άλλα μέρη να εκφραστεί.
Από το 2014 είχε καταγραφεί ήδη στην Αμερική μια τάση στους νέους, ηλικίας από 14 ως 18, να μην επιλέγουν το Facebook, αλλά εναλλακτικές σελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπως το Snapchat.
Κάπου εκεί χρονικά η συμβουλευτική ομάδα στελεχών του Facebook βρέθηκε αντιμέτωπη με το πιθανό ενδεχόμενο το πιο δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο να καταντήσει σε μερικά χρόνια κάτι παρωχημένο, στο οποίο θα συχνάζουν μόνο άτομα προχωρημένης ηλικίας.
Την λύση φάνηκε να δίνει η εξαγορά του Instagram και η εξέλιξή του σε έναν χώρο κοινωνικής δικτύωσης, με αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με το Snapchat, στο οποίο θα μπορούσαν να εκφραστούν καλύτερα οι νέοι!
Ένας έφηβος σήμερα περνάει σχεδόν όλο τον χρόνο του ανάμεσα στο Youtube, το Snapchat και το Instagram, έχοντας μια τρομερή εξοικείωση με τη φωτογραφία και το video και μια μάλλον αποστροφή για τον γραπτό λόγο, ακόμα και όταν είναι μόνο 280 χαρακτήρες!
Το Instagram και το Snapchat βρίσκονται στις πρώτες θέσεις στις μικρές ηλικίες και έχουν αρκετή διαφορά από το Twitter και το Facebook, που πολύ πιθανό να δει το 2017 να τελειώνει και αυτό να έχει πέσει στην 4η θέση στη συγκεκριμένη κατάταξη!
Μάλιστα την τελευταία περίοδο έχουμε περάσει σε μια νέα τάση της νεολαίας να μην κάνει καθόλου λογαριασμό στο Facebook και να ονομάζονται με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Facebook nevers”.
Ο ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας τώρα ελπίζει ότι αργότερα όταν μεγαλώσει ο νεαρός ένοικος θα κατέβει σε ένα από τα υπόλοιπα διαμερίσματα που διαθέτει, εξάλλου το σημαντικό πρώτο στοίχημα το κέρδισε!
Ο επαναστατημένος πελάτης φαίνεται να μην φεύγει τελικά από την πολυκατοικία του να ψάξει σε κάποια άλλη να βρει διαμέρισμα!
----------------------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
----------------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά!
----------------------------------------------------------------------
Facebook Fanpage: www.facebook.com/bookrefrenagain/
Facebook Profile: George Perisanidis
Website: www.digilove.eu/
--------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
🌹🌹ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΓΙΩΡΓΟ ΣΥΝΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΣΟΥ ΕΡΓΟ ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΕ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΦΟΒΕΡΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙΤΗ 🌈🌈🌈👍👍👍👍👍👍
...ΕΩΣ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΥΝ ΕΦΗΒΟΙ...ΕΝΗΛΙΚΙΩΘΟΥΝ ..ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΡΑΠΟΥΝ ΣΥΝ ΤΩ ΧΡΟΝΩ...ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΗΚΥΙΑ ΤΑΞΗ!
Ετσι, σωστο, φαντασου οτι δυσανασχετω και εγω με καποιες παρουσιες στο fb που θεωρουμε απο τους νεοτερους κατοικος βαρετου διαμερισματος..
το παράδειγμα με το Facebook των μαμάδων μας....απλα επικό!!!!
sostos...
Πολύ ωραίο. ..!!!!
View more comments
Ηλιοτρόπια του Βίνσεντ Βαν Γκογκ
Στο Μαύρο Γάτο που ο Βαν Γκογκ συνήθιζε να συναντάει άλλους ζωγράφους όπως τον Ντεγκά, τον Πισαρό, τον Γκωγκέν και τον Λωτρέκ πολλές φορές μιλούσαν για την δημιουργία ενός καλλιτεχνικού χωριού, στα πρότυπα κάποιων που υπήρχαν ήδη στην Ιαπωνία. Ένα χωριό όπου θα μαζεύονταν καλλιτέχνες και θα ζούσαν απομονωμένοι από όλα ανταλλάσσοντας ιδέες και δημιουργώντας έργα τέχνης.
Για τους περισσότερους ζωγράφους που συμμετείχαν στην κουβέντα, αυτά ήταν λόγια του αέρα, όμορφα όνειρα, που συνόδευαν το αλκοόλ. Για τον Βίνσεντ όμως, που είχε ήδη ισχυρές επιρροές από την ιαπωνική κουλτούρα, έγινε εμμονή.
Το 1888 θα εγκαταλείψει τελικά το Παρίσι και θα πάει να μείνει σε ένα χωρίο της νότιας Γαλλίας, στην Αρλ. Εκεί ελπίζει να δημιουργήσει το πρώτο καλλιτεχνικό χωριό στα ιαπωνικά πρότυπα.
Όμως τον Βαν Γκογκ που δεν ήταν ούτως η άλλος και πολύ αγαπητός ανάμεσα στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Παρισιού δεν τον ακολουθεί κανείς... Εκείνος δεν απογοητεύεται και σε μια σειρά γραμμάτων που ανταλλάσσει με τον αδερφό του τον Τεό που είναι ένας σχετικά επιτυχημένος έμπορος τέχνης προσπαθεί να τον πείσει να μιλήσει και σε άλλους καλλιτέχνες για την Αρλ.
Μετά από πολλές και φιλότιμες προσπάθειες ο Τεό πείθει τον Γκωγκέν να κατέβει στην Αρλ και το ανακοινώνει με ένα γράμμα στον Βίνσεντ που θα ενθουσιαστεί υπερβολικά με την προοπτική αυτή! Ο Βίνσεντ είναι σε υπερένταση και προσπαθεί να κάνει τα πάντα ώστε να κάνει την παραμονή του Γκωγκέν στην Αρλ όμορφη.
Θυμάται ότι ο Γκωγκέν, είχε δείξει ενθουσιασμό για κάποια δικά του έργα, στα οποία απεικονίζονται ηλιοτρόπια στο έδαφος. Μάλιστα από την σειρά των τεσσάρων έργων που είχε δημιουργήσει τότε ο Βαν Γκογκ, ο Γκωγκέν είχε πάρει τα δύο.
Ο Βίνσεντ για να ευχαριστήσει τον φίλο του, φτιάχνει μια νέα σειρά από πίνακες με ηλιοτρόπια, τα οποία θέλει να κρεμάσει στο κίτρινο δωμάτιο όπως το είχε ονομάσει, όπου θα έμενε ο φίλος του στην Αρλ.
“...Τώρα που ελπίζω πως θα ζήσω με τον Γκωγκέν σε ένα δικό μας στούντιο, θέλω να φτιάξω διακοσμήσεις για το στούντιο. Τίποτε άλλο από μεγάλα λουλούδια...” γράφει στον αδερφό του.
Ο Γκωγκέν φτάνει τελικά στην Αρλ και οι δυο καλλιτέχνες φαίνεται αρχικά να τα πηγαίνουν καλά.
Συζητούν και ζωγραφίζουν, μάλιστα θα ζωγραφίσουν και οι δύο το ίδιο θέμα, ένα ρωμαϊκό νεκροταφείο, το Alyscamps και στη συνέχεια θα φτιάξουν ο ένας το πορτραίτο του άλλου.
Ο Βαν Γκογκ ζωγραφίζει τον Γκωγκέν να φοράει έναν κόκκινο μπερέ και ο Γκωγκέν τον Βαν Γκογκ να ζωγραφίζει ηλιοτρόπια!
Η ηρεμία όμως θα κρατήσει πολύ λίγο, οι δυο καλλιτέχνες διαφωνούν και τσακώνονται καθημερινά.
Ο κυριότερος λόγος διαφωνίας τους ο τρόπος που πρέπει να ζωγραφίζει κάποιος...
Ο Γκογκέν προτιμά να ζωγραφίζει από μνήμης σε εσωτερικούς χώρους ενώ ο Βαν Γκογκ προτιμά την ύπαιθρο. Ο Γκωγκεν σχεδόν εξαναγκάζει τον Βαν Γκογκ να αλλάξει τρόπο και εκείνος θα ζωγραφίσει από μνήμης τον πίνακα “O κήπος του Etten”.
Ο Βίνσεντ δεν μένει ικανοποιημένος και γυρίζει και πάλι στον δικό του τρόπο ζωγραφικής, ενώ οι συγκρούσεις κάθε μέρα γίνονται και χειρότερες,
Ο Γκωγκέν θα περιγράψει την συμβίωση εκείνης της περιόδου με τα παρακάτω λόγια:
'...Ο Βίνσεντ κι εγώ ελάχιστα συμφωνούμε και λιγότερο απ΄ όλα στη ζωγραφική...''
Λίγο μετά θα ακολουθήσει και το περίφημο περιστατικό με το κομμένο αυτί, ο Γκωγκεν θα φύγει από την Αρλ και οι δυο φίλοι δεν θα συναντηθούν ποτέ ξανά!
***Ηλιοτρόπια
Ο διασημότερος πίνακας της σειράς, απεικονίζει 15 ηλιοτρόπια μέσα σε ένα βάζο και σήμερα βρίσκεται στο Λονδίνο, στην Εθνική Πινακοθήκη. Πολλά από τα ηλιοτρόπια που βρίσκονται μέσα στο βάζο είναι νεκρά αλλά και αυτά φέρουν μέσα τους τον σπόρο της αναγέννησης.
Ο πίνακας απεικονίζει τα ηλιοτρόπια που τα άνθη τους στρέφονται πάντα προς τον ήλιο, να έχουν ασυνήθιστα πολλά πέταλα και σχεδόν καθόλου ηλιόσπορους.
Τα ηλιοτρόπια με το πέρασμα του χρόνου, αρχίζουν από κίτρινα να γίνονται καφέ! Και αυτό γιατί φαίνεται πως ο Βαν Γκογκ είχε αναμείξει την κίτρινη μπογιά του με λευκή σκόνη, ώστε να ζωντανέψει το χρώμα.
Ο πίνακας τελικά βγάζει μια έντονη μελαγχολία και ίσως και την μοναξιά που ένιωθε ο καλλιτέχνης. Η υπογραφή του Βίνσεντ θα μπει τελικά πάνω στο βάζο.
“...Ονειρεύομαι ότι ζωγραφίζω και μετά ζωγραφίζω αυτό που ονειρεύομαι...”
----------------------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
----------------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου!
----------------------------------------------------------------------
Facebook Fanpage: www.facebook.com/bookrefrenagain/
Facebook Profile: George Perisanidis
Website: www.digilove.eu/
---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Παρα πολυ ωραιο κειμενο και αναλυση του διασημου αυτου πινακα,αλλα και των συνθηκων που επετρεψαν και συνεβαλαν στη δημιουργια του!!!Μια μικρη πατεμβαση μονο...ο πινακας φιλοξενειται στο Μουσειο Van Cogh του Amsterdam και αποτελει ενα απο τα highlights του!
Πολυ ωραιο!!!! Συμπτωση.....ζωγραφιζω αυτον τον καιρο ή εστω προσπαθω τα δεκαπεντε ηλιοτροπια .. αυτον τον πινακα ..που ειχα την τυχη να τον θαυμασω απο κοντα ....μου βγαζει ομως μελαγχολια ...
Πολύ ωραία ανάρτηση! Ευχαριστώ πολύ για αυτές τις πληροφορίες!
Το ηλιοτροπιο είναι και το αγαπημένο μου λουλούδι!!! 💗💗💗
Λατρείαααααααα!!! Θαυμασμος απεριόριστος!!!
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!! Λατρεύω τον Van Gogh, λατρεύω τα ηλιοτρόπιά του!!!!!
ΥΠΕΡΟΧΑ
Ο αγαπημένος μου ζωγράφος!!!!!!!♥
Ωραία! !!!!να είσαι καλά να περάσεις καλά 😊🌸
Εξαιρετικό!!!
Ευχαριστω!
Υπέροχος Van Gogh !!! Ευχαριστώ !!!
! ! ! ! ! ! ! ! ! Ευχαριστουμε.
Kalo vrady Ke:Perisanidi🌹
Van Gogh.....
Ενδιαφερον πολυ το αρθρο!! Ευχαριστουμε...🎈❤️🌹🌺🎼
View more comments
Ο Παίκτης, Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι
“...Μερικά πράγματα δεν μπορεί κανένας να τα κρίνει, αν δεν τα έχει δοκιμάσει μόνος του...”
Ο αστικός μύθος κάνει λόγο ότι ο μεγάλος λογοτεχνικός του αντίπαλος, Λέων Τολστόι, ξέσπασε σε δάκρυα όταν έμαθε για τον θάνατο του Ντοστογιέφσκι. Για τον Τολστόι έχει αναφερθεί επίσης ότι, όταν βρέθηκε νεκρός στον σιδηροδρομικό σταθμό Αστάποβο της Ρωσίας, είχε μαζί του ένα αντίτυπο των Αδερφών Καραμαζόφ.
Ο Αλμπέρ Καμύ τον χαρακτήρισε ως τον σπουδαιότερο προφήτη του 20ού αιώνα. Ο Φρίντριχ Νίτσε αναφερόταν στον Ντοστογιέφσκι ως τον μοναδικό ψυχολόγο από τον οποίο είχε να μάθει κάτι. Ο Σίγκμουντ Φρόυντ κατέταξε τους αδερφούς Καραμαζόφ μεταξύ των τριών μεγαλύτερων έργων λογοτεχνίας όλων των εποχών. Και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε πει πως : “...ο Ντοστογιέφσκι μου προσφέρει πολύ περισσότερα από οποιονδήποτε επιστήμονα...”.
Ο τεράστιος αυτός Ρώσος μυθιστοριογράφος γεννήθηκε το 1821. Σε ηλικία μόλις 23 χρόνων αποφασίζει να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Από το πρώτο του μυθιστόρημα, που ήταν “ο Φτωχόκοσμος”, που εκδόθηκε το 1846, κερδίζει αμέσως κοινό και κριτικούς.
Λίγα χρόνια μετά, το 1849, παραλίγο να εκτελεστεί, αφού βρέθηκε μπλεγμένος σε μια συνωμοσία για την ανατροπή του τσάρου Νικόλαου του Α’. Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά πήρε χάρη κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή για να περάσει τα επόμενα χρόνια στα κάτεργα της Σιβηρίας.
Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη, όπου, από ό,τι φαίνεται, ξεκίνησε να παίζει τυχερά παιγνίδια με μεγάλο πάθος.
Τα επόμενα 8 χρόνια ο Ντοστογιέφσκι καταξιώνεται όλο και περισσότερο λογοτεχνικά, αλλά βυθίζεται όλο και περισσότερα στο πάθος του τζόγου και στα χρέη.
Το 1866 λέγεται ότι κάτω από μεγάλη οικονομική πίεση ολοκλήρωσε το αριστουργηματικό "Έγκλημα και τιμωρία“, ώστε να πάρει μια προκαταβολή που είχε μεγάλη ανάγκη.
Τελικά θα αναγκαστεί να καταφύγει στη Γερμανία, προκειμένου να ξεφύγει από τους δανειστές του. Εκεί τα πράγματα θα εξελιχτούν ακόμα χειρότερα και θα καταφέρει να χάσει στον τζόγο εκτός από τα χρήματά του, ακόμα και τα δικαιώματα όλων των βιβλίων του!
Στις 8 Σεπτεμβρίου 1863, γράφει στον αδελφό του:
“...Φίλε μου Μίσα, είμαι στο Βισμπάντεν, έφτιαξα ένα σύστημα παιχνιδιού, το εφάρμοσα στην πράξη και αμέσως κέρδισα 10.000 και αμέσως έχασα. Το απόγευμα επέστρεψα πάλι στο σύστημα και πάλι, με κάθε αυστηρότητα, δίχως κόπο, κέρδισα σε μικρό χρονικό διάστημα 3.000 φράγκα. Πες μου: έπειτα από αυτό πώς θα μπορούσα να μην πέσω με τα μούτρα, πώς θα μπορούσα να μην πιστέψω ότι ακολουθώντας αυστηρά το σύστημά μου έχω την ευτυχία μου στα χέρια μου; Χρειάζομαι χρήματα. Εδώ στ’ αστεία μόνο χάνονται δεκάδες χιλιάδες. Ναι, έφυγα με σκοπό να μας σώσω όλους, αλλά και τον εαυτό μου από τη συμφορά...”
Ο εκδοτικός οίκος με τον οποίο συνεργαζόταν, παρά τις αλλεπάλληλες εκδοτικές του επιτυχίες, αρνείται να του δώσει άλλα χρήματα χωρίς καινούργιο βιβλίο.
Ο Ντοστογιέφσκι αναγκάζεται να κλειστεί στο σπίτι του και να γράψει αυτό με το οποίο ασχολείται ούτως ή άλλως όλη μέρα.
Λέγεται ότι έχοντας επειγόντως ανάγκη από χρήματα, έγραψε τον Παίκτη μέσα σε είκοσι έξι ημέρες, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεπληρώσει τα χρέη του αλλά και να συνεχίσει να παίζει.
Μέσα στην επόμενη δεκαετία ο Ντοστογιέφσκι γράφει ακατάπαυστα! Αριστουργήματα όπως το "Έγκλημα και τιμωρία“, "Ο ηλίθιος“, "Ο αιώνιος σύζυγος“, "Οι δαιμονισμένοι“ και "Ο έφηβος“ θα γράφτουν εκείνη την περίοδο της ζωής του.
Δεν θα ήταν υπερβολική η εκτίμηση ότι ένα πολύ σοβαρό κίνητρο για να γράφει ο Ντοστογιέφσκι ήταν και για να βρίσκει χρήματα ώστε να συνεχίζει να παίζει!
Πέθανε αναγνωρισμένος λογοτεχνικά το 1881 στην Πετρούπολη, σε ηλικία 60 ετών, έχοντας ολοκληρώσει ένα χρόνο πριν το τελευταίο του μυθιστόρημα “Αδελφοί Καραμαζώφ”. Την κηδεία και την νεκρική ακολουθία παρακολούθησαν πάνω από σαράντα χιλιάδες άνθρωποι.
“...Μου φαίνεται πως το δεύτερο μισό της ζωής ενός ανθρώπου δεν αποτελείται από τίποτε άλλο παρά από τις συνήθειες που μάζεψε στο πρώτο μισό...”
----------------------------------------------------------------------
Γιώργος Περισανίδης - Multitasking Συγγραφέας
# Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
----------------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου!
----------------------------------------------------------------------
Facebook Fanpage: www.facebook.com/bookrefrenagain/
Facebook Profile: George Perisanidis
Website: www.digilove.eu/
---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Το εισαγωγικό σχόλιο,αδικεί κατάφωρα τον Ντοστογιέφσκυ. Ήταν η πρωτοπόρα ορθόδοξη-ανατολική φωνή,που περιέγραψε τον ανατολικό-ορθόδοξο ανθρωπολογικό τύπο. Προχώρησε στο μετά ,όσο κανείς στον ανατολική πνευματικότητα. Ήταν ένας γίγας.Άν τον βλέπουμε σαν τζογαδόρο...πρόβλημα μας και βοήθειά μας.....
I learned. the Russian language because of him! after I read "Crime and Punishment" . A colosal analyst of the human psyhe!!!!
Λατρεμένος.....
Έχω διαβάσει πολύ λίγο από τα βιβλία του, λίγο από το Έγκλημα και Τιμωρία και λίγο από τον Ηλίθιο. Από τον ¨Ηλίθιο¨ είναι η περίφημη φράση "Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο". Καταβάλλω προσπάθεια για να μην βαρεθώ...ίσως δεν έχω καλά μεταφρασμένες εκδόσεις... Εκείνος που είναι μέγας ψυχολόγος είναι ο Τολστόϊ, γνωρίζει με λεπτομέρειες ακόμα και τη ψυχολογία μια γυναίκας και την περιγράφει λεπτομερώς, είχα μείνει άφωνη διαβάζοντας την Άννα Καρένινα, κυρίως κάποιο απόσπασμα που δεν αφορούσε την κεντρική ηρωίδα αλλά άλλο γυναικείο πρόσωπο του έργου. Πρέπει να ξαναδιαβάσω προσεκτικά Ντοστογιέφσκι και κυρίως τους Αδελφούς Καραμαζόφ
Έχεις μία ωραία σελίδα, συνχαρητηρια! Μαθαίνουμε και εμείς αλλά και οι νέοι.Μακαρι κάποιοι νά αρχίσουν νά διαβάζουν, αυτούς τους τεράστιους συγγραφείς.
Ο λογος που μου αρεσε απο μικρη να διαβαζω τον Ντοστογιεφσκι ηταν επειδη γνωριζε πραγματικα καλα την ανθρωπινη ψυχη.
Παλια εκδοση βιβλιου ... Αεναη συνηθεια ζωης ..
Πάντα μαθαίνω απο όσα γράφεις στα κείμενά σου .Είναι ο αγαπημένος μου ξένος συγγραφέας. Λατρεύω τον τρόπο γραφής του.
Κατά την γνώμη μου, γενικά η ρωσική λογοτεχνία είναι η καλύτερη του κόσμου.
Πολυ ωραια τα κειμενά σου! Η κλασικη ρωσικη λογοτεχνια διαβαζεται με πολυ ενδιαφερον!
Καλημέρα! Χαίρομαι παραπολυ που σας ανακάλυψα! Από τις αναρτήσεις σας καταφέρνω να μαθαίνω αρκετά πράγματα για τις ζωές αυτών των μεγάλων!!!!
Ο θεοδωρος ειταν αναγεννημενος χριστιανος,μελετουσε την αγια γραφη ,καιτα ασκητικα του ισαακ του συρου απο αυτα επαιρνε,εμπνευση στα εργατου πραγματευεται την διαμαχη του ανθρ με τον θεο,ειπε οτι με την ελευθερια που μας χαρισε ο θεος δουλοθηκαμε,και για να αναστηθη το ανθρ ον απ τον πνευμ ληθαργο πρεπει να φθαση στα εγκατα του αδη του,να ελευθερωθη απ τα δεσμα του αισθητου κοσμου,που γεννουν τα παθη και την ανελευθερια,εαν δεν μηδενιστη η πορνη η διανοια,ζη στην φυλακητης που μονο ο χριστος δυνατε να την ελευθερωση
Πραγματικά ένας μεγάλος ψυχολόγος όπως είπε ο Νίτσε. Από όλους τους χαρακτήρες του κάτι μαθαίνεις. Διαβάζοντας τον Παίχτη μπαίνεις τόσο πολύ στο μυαλό του, σ αυτό το άρρωστο μυαλό, που σχεδόν συμπασχεις με την αγωνία του αν θα τα καταφέρει.
Ψυχογραφεί εξαιρετικά...
Λατρεια
Τίποτα πιο σύγχρονο από το κλασσικό ...
Περιεκτική η αναφορά στον Ντοστογιέφσκι
Πολύ καλό για έναν τεράστιο συγγραφεα
❗🔹♥ el.
Σας ευχαριστουμε ! ! ! ! ! ! !
Ωραιος
Εξαιρετικό....μόλις το τελείωσα
Alina Kakali-Anisimova
Mixalis Lioudakis
View more comments
Big in Japan
“...You did what you did to me
Now it's history I see
Here's my comeback on the road again...”
Όταν ακόμα πήγαινα σχολείο, η “κοπέλα” που είχα στο χωριό, διέσωσε πολλές φορές την αντρική μου αξιοπρέπεια. Είχα πάντα μια σχεδόν έμφυτη δειλία να προσεγγίζω γυναίκες και έτσι η “πίστη” που έδειχνα σε αυτή την μακρινή σχέση με έβγαζε πάντα από αυτή τη δύσκολη θέση.
Κάποια στιγμή όμως μπήκε στη ζωή μου και το Facebook και τα πράγματα έγιναν κάπως πιο περίπλοκα.
Εκεί η ψηφιακή μου εκδοχή μπορούσε να είναι σχετικά εύκολα πετυχημένη και δημοφιλής. Όμως η “κοπέλα” από το χωριό, που ήταν μία και συγκεκριμένη δεν είχε “θέση” στον ψηφιακό κόσμο, γιατί η ερώτηση που ακολουθούσε, “για δείξε μου την στο Facebook”, οδηγούσε την κουβέντα σε αδιέξοδο.
Έτσι αντικαταστάθηκε από “πολλές” της μιας βραδιάς για τις οποίες άφηνα υπονοούμενα χωρίς να μιλώ ποτέ καθαρά. Εξακολουθούσα να είμαι "Big in Japan", αρκεί να μην ήμουν πουθενά συγκεκριμένος.
Η έκφραση "Big in Japan" ήταν ένα "μαρκετίστικο κόλπο" των 80's για να πουλήσουν οι ατζέντηδες όχι και τόσο γνωστούς καλλιτέχνες.
Συνήθως αποτελούσε απάντηση στην εύλογη απορία του υποψήφιου πελάτη "Δεν τον έχω ακουστά". Όλα αυτά βέβαια σε μια εποχή που δεν υπήρχε Internet.
'Έχει χρησιμοποιηθεί πολύ για τους Scorpions που έκαναν όντως μεγάλη καριέρα για αρκετά χρόνια (εκτός Γερμανίας) μόνο στην Ιαπωνία!
Όσον αφορά το τραγούδι των Alphaville, ο αστικός μύθος λέει ότι μιλάει για την “πάλη” του καλλιτέχνη με τα ναρκωτικά και την πορνεία και το όραμα που έχει ότι όλα θα φτιάξουν με ένα νέο ξεκίνημα στην Ιαπωνία όπου εκεί πιστεύει ότι μπορεί πιο εύκολα να γίνει διάσημος.
Τελικά με το συγκεκριμένο τραγούδι τα κατάφερε να γίνει διάσημος παντού!
Σήμερα, έχουμε περάσει από την εποχή που το ψέμα ήταν συγκεκριμένο (είχε όνομα και ιδιότητα), στην εποχή όπου η αλήθεια είναι γενική και αόριστη (π.χ. Facebook status: It's complicated), έτσι κερδίσαμε όλοι μια διασημότητα 15 λεπτών που μετά μια ζωή προσπαθούμε μάταια να επαναλάβουμε...
Ας κλείσω όπως ξεκίνησα με έναν στίχο του τραγουδιού:
“...Shall I stay here at the zoo
Or shall I go and change my point of view...”
------------------------------------------------------------
Alphaville - Big in Japan HQ
www.youtube.com/watch?v=1iwPZtutMlM
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας:
Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Single
Μαξ Μπροντ, ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον Κάφκα!
Στον Μαξ Μπροντ οφείλουμε την αναγνώριση του έργου του Κάφκα, την παγκόσμια επιτυχία του μυθιστορήματος «Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ» του Γιάροσλαβ Χάσεκ και την καθιέρωση του Λέων Γιανάτσεκ ως έναν από τους κορυφαίους συνθέτες της όπερας.
Ας ξεκινήσουμε με έναν ετυμολογικό διαχωρισμό:
“...Η “ανακάλυψη¨αφορά ένα φαινόμενο, ένα νόμο, ένα ον που ήδη υπάρχει, αλλά δεν έχει παρατηρηθεί. Ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, η Αμερική υπήρχε πριν από αυτόν. Αντίθετα ο Φραγκλίνος επινόησε το αλεξικέραυνο: πριν από αυτόν δεν υπήρχε ποτέ το αλεξικέραυνο...”.
Η παγκόσμια λογοτεχνία έχει μια σειρά από παραδείγματα συγγραφέων που πέθαναν άσημοι και αναγνωρίστηκαν μετά τον θάνατό τους. Τα παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω είναι δεκάδες, όμως θα περιοριστώ σε 4.
Ο Ρεμπώ πέθανε μόνος και άσημος και στην κηδεία του παραβρέθηκαν μόνο η μητέρα του και η αδερφή του, το ίδιο και ο Καρλ Μαρξ που όσο ζούσε είχε πουλήσει μόνο 2000 αντίτυπα από το “Κεφάλαιο”.
Ο Μπροχ πέθανε ξεχασμένος από όλους στην Αμερική και ο Κάφκα άσημος και με την κατάσταση της υγείας του να τον εμποδίζει να ολοκληρώσει τα έργα του.
Οι 4 αυτές περιπτώσεις έχουν μια διαφορά μεταξύ τους. Στην περίπτωση του Ρεμπώ και του Μπροχ η αναγνώριση ήρθε σταδιακά μέσα από το έργο που είχαν δημοσιεύσει όσο ζούσαν.
Ο Μαρξ όμως δεν θα είχε γίνει γνωστός αν δεν είχε αφιερώσει την ζωή του σε αυτό ο Ένγκελς και αντίστοιχα δεν θα γνωρίζαμε τίποτε για τον Κάφκα αν δεν υπήρχε ο Μαξ Μπροντ.
Ας πάρουμε λοιπόν τώρα τα πράγματα από την αρχή.
Ο Μπροντ γεννήθηκε το 1884, στη σημερινή Τσεχία. Σπούδασε στο Γερμανικό Πανεπιστήμιο Φερνδινάνδος Κάρολος της Πράγας όπου το 1902 γνώρισε και συνδέθηκε με δυνατή φιλία με τον Φραντς Κάφκα.
Περίπου 20 χρόνια μετά ο Κάφκα είναι σε άσχημη κατάσταση, φτωχός, άσημος, με πολλά μυθιστορήματα ανολοκλήρωτα και την υγεία του να γίνεται όλο και χειρότερη.
Αν και η διάγνωση των Ιατρών της εποχής ήταν ότι παρουσίαζε ένα πρόβλημα στους πνεύμονες, ο ίδιος ήταν πεπεισμένος πως έπασχε από φυματίωση.
Έχει πάρει αναρρωτική άδεια από την δουλειά του, σαν ασφαλιστής και παρατείνει συνεχώς την παραμονή του σε σανατόριο στη Σλοβακία. Περνά όμως τον περισσότερο χρόνο στο κρεβάτι, χωρίς να είναι σε θέση να γράψει.
Ο Μπροντ θεωρείται σχετικά επιτυχημένος συγγραφέας εκείνη την περίοδο μιας και είχε εκδώσει ήδη 6 βιβλία.
Λίγο πριν πεθάνει ο Κάφκα θα στείλει ένα σημείωμα στον Μπροντ, στο οποίο, του ζητούσε να αναλάβει την καταστροφή όλων των χειρογράφων του, αμέσως μετά το θάνατό του.
Ο Μπροντ όχι μόνο δεν ικανοποίησε το αίτημα του φίλου του αλλά ανέλαβε πρωτοβουλία και χάρη σε αυτόν εκδόθηκαν τα ημιτελή μυθιστορήματα του Κάφκα, Ο Πύργος, Η Δίκη και Αμερική.
“Η Δίκη” θεωρείται σήμερα από πολλούς λογοτέχνες ως το σημαντικότερο μυθιστόρημα του 20ου αιώνα.
Λίγο μετά τον θάνατο του Κάφκα (3 Ιουνίου του 1924) ο Μπροντ θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο και στην έκδοση ενός ακόμα ημιτελούς σατιρικού διηγήματος.
“Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ” του Γιάροσλαβ Χάσεκ είχε μείνει ανολοκλήρωτος μιας και ο Χάσεκ πέθανε πριν προλάβει να τελειώσει το 4ο μέρος από τα συνολικά 6 που σκόπευε να γράψει.
Ο Μπροντ θα ασχοληθεί να το εκδώσει και αυτό, ο Γιόζεφ Λάντα θα αναλάβει την εικονογράφηση και έτσι θα “γεννηθεί” ένα από τα πιο γνωστά αντιπολεμικά έργα παγκοσμίως.
Επίσης την ίδια περίοδο θα εκδοθεί η βιογραφία του Λέος Γιάνατσεκ. από τον Μαξ Μπροντ.
Οι δυο άντρες είχαν γνωριστεί και συνδεθεί φιλικά από το 1916. Η Βιογραφία του Μροντ θα εκτινάξει και την καριέρα του 70χρόνου Γιάνατσεκ και θα την απογειώσει! Σήμερα θεωρείται από τους σημαντικότερους συνθέτες στον κόσμο.
Ο Μπροντ θα πεθάνει στις 20 Δεκεμβρίου του 1968, ζώντας τα τελευταία 30 χρόνια στην Παλαιστίνη και έχοντας εκδώσει συνολικά 21 βιβλία. Δεν πέρασε στην “αθανασία” χάρη στο συγγραφικό ταλέντο του, αλλά από αυτό του φίλου του Φραντς Κάφκα.
Θα κλείσω το κείμενο με ένα απόσπασμα από την Δίκη, έγραψα λίγο πιο πάνω ότι θα βρείτε πολλούς λογοτέχνες που το θεωρούν ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών, ένας από αυτούς είμαι και εγώ:
“...Κάποιος πρέπει να είχε συκοφαντήσει τον Τζόζεφ Κ., γιατί ένα πρωί, χωρίς να έχει κάνει τίποτα απολύτως, συνελήφθη...” (η πρώτη φράση από τη «Δίκη»)
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας:
Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Έχεις αυτή την μοναδική ικανότητα,να συμπυκνώσεις μέσα σε λίγες γραμμές ,ολόκληρους εγκυκλοπαιδικούς τόμους .Με την υπερβολή μου ,θέλω να πω ,πως δίνεις πληροφορίες πολύ σημαντικές με μια ανάλυση λογοτεχνική ,που θες να το διαβάζεις μέχρι να το μάθεις απ έξω .Δεν το βαριέσαι . Μου αρεσουν υπερβολικά όλα τα γραπτά σου.Εξαλλου το τρυπτιχο των πληροφοριών που έχω διαβάσει,σινεμά ,λογοτεχνία,και ζωγραφική ,είναι αυτά που αγαπώ ιδιαίτερα .!!!!
Ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι από το Σταυρό του Νότου
Η πρώτη ποιητική απόπειρα του Νίκου Καββαδία έγινε το 1933, όταν εκείνος σε ηλικία μόλις 23 χρόνων κυκλοφόρησε με δικά του έξοδα σε μόλις 245 αντίτυπα την πρώτη από τις δύο ποιητικές συλλογές που εξέδωσε όσο ζούσε, με τίτλο "Μαραμπού".
Θα περάσουν άλλα 14 πολυτάραχα για τον ποιητή χρόνια, για να καταφέρει να εκδώσει την δεύτερη ποιητική συλλογή του, με τίτλο "Πούσι". Θα πεθάνει στα 65 του χρόνια, το 1975, στην Αθήνα, ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο, αφού έζησε ταξιδεύοντας σε πλοία για περισσότερα από 45 χρόνια.
Την ίδια χρονιά και λίγο μετά τον θάνατό του θα κυκλοφορήσει και μια τρίτη ποιητική συλλογή με τίτλο “Τραβέρσο” και θα γίνει τραγούδι ένα ποίημά του από τον Γιάννη Σπανό. Το τραγούδι θα έχει τον τίτλο Mal du depart ( ή αλλιώς '' Ιδανικός κι ανάξιος εραστής'') και το οποίο θα ερμηνεύσει ο Κώστας Καράλης.
Το 1979 ο Θάνος Μικρούτσικος κυκλοφορεί τον ''Σταυρός του Νότου'' που περιέχει 11 ποιήματα του Καββαδία και ο δίσκος γίνεται ένας από τους σημαντικότερους της Ελληνικής δισκογραφίας και ο πιο εμπορικός ως σήμερα.
Ο αστικός μύθος αναφέρει για την έκδοση του δίσκου, ότι η δισκογραφική εταιρία του Μικρούτσικου ήταν αρχικά αρνητική και ότι ο Θάνος τα κατάφερε αφού το ζήτησε σαν χάρη από τον διευθυντή της με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις!
Στον “Σταυρό του Νότου”, όταν φτάσεις στο τέταρτο τραγούδι θα ακούσεις το “Ένα Μαχαίρι” από την φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Ας θυμηθούμε λίγο τους στίχους:
"...Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα μικρό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
- όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι Αραπάδες-
που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ’ Αλγέρι.
Θυμάμαι, ως τώρα να `τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιγραφία του Γκόγια
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:
«Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν’ αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το `χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το `χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.
Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ’ αυτό τη Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε.
Ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
Ένας αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο·
χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.
Σκύψε και δες το, μι’ άγκυρα κ’ ένα οικόσημο έχει,
είν’ αλαφρύ, για πιάσε το· δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν’ αγοράσεις».
-Πόσο έχει; Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις, πάρτο.
Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και το ’καμα δικό μου·
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου..."
***Το μαχαίρι και ο Λόρκα
Το μαχαίρι είναι ένα αντικείμενο που παίζει ξεχωριστό ρόλο στα έργα του Λόρκα που ήταν ένας από τους αγαπημένους συγγραφείς του Καββαδία. Το “Ένα μαχαίρι” το έγραψε ο ποιητής νέος και θα το συναντήσεις στην πρώτη ποιητική συλλογή του "Μαραμπού", ενώ στην δεύτερη συλλογή του “Πούσι” θα γράψει ποίημα που θα το ονομάσει “Federico Garcia Lorca” το οποίο αργότερα θα τραγουδήσει ο Γιάννης Κούτρας μελοποιημένο και αυτό από τον Θάνο Μικρούτσικο.
Πριν περάσουμε στην ανάλυση της ιστορίας να αναφέρω μόνο ότι για τον Λόρκα το μαχαίρι σαν αντικείμενο συμβολίζει τη θυσία και σε αυτό αποδίδει τη σημασία που είχε στις αρχαϊκές θρησκείες: Οργή, Θάνατο και Εκδίκηση.
Η ιστορία τώρα που μας αφηγείται ο ποιητής είναι ο τρόπος που ο ίδιος απέκτησε ένα μαχαίρι από έναν παλαιοπώλη στην Αλγερία.
Το μαχαίρι αυτό όμως δεν είναι απλά ένα διακοσμητικό αντικείμενο, αλλά κάθε ένας από τους κατόχους του, με βίαιο τρόπο έχει αφαιρέσει την ζωή από κάποιον.
Η διαδρομή της ιστορίας του μαχαιριού ξεκινάει από έναν επιφανή αριστοκράτη τον Δον Μπαζίλιο και στη συνέχεια αλλάζει συνεχώς χέρια για να ξεπέσει στο τέλος σε έναν ανώνυμο ναύτη Ιταλό πριν καταλήξει να το πάρει ο ποιητής μας.
Ο θάνατος από το “Μαχαίρι” στο συγκεκριμένο ποίημα περισσότερο ακόμα από το τέλος ενός κύκλου ζωής, είναι η αστοχία της ίδιας της ζωής.
Ο προβληματισμός του ποιητή λοιπόν είναι εύλογος στο τέλος, μιας και έμμεσα ομολογεί στον εαυτό του την ίδια με τους προηγούμενους κατόχους του μαχαιριού “αστοχία ζωής” και ταυτόχρονα συνειδητοποιεί ότι δεν έχει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο να σκοτώσει:
Φοβάται λοιπό ότι το κάρμα του μαχαιριού θα τον οδηγήσει στην αυτοκτονία:
“...κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...”
Ο Νίκος Καββαδίας εκτός από τον Λόρκα και το διάβασμα αγαπούσε πολύ την ζωγραφική και λέγεται ότι είχε αδυναμία στον Τουλούζ-Λωτρέκ και ότι στην καμπίνα του είχε κρεμασμένους τρεις πίνακες του.
Και αν το παραπάνω δεν είναι επιβεβαιωμένο και αποτελεί αστικό μύθο που μπορεί και να συνδέεται με το κοινό πάθος που είχαν οι δυο καλλιτέχνες για τους οίκους ανοχής, αναμφισβήτητα όμως αγαπούσε τον Φρανθίσκο Γκόγια και σε μια παλιά ελαιογραφία του αναφέρεται και στην συνάντησή του με τον παλαιοπώλη μέσα στο “Μαχαίρι”.
***Ένας γέρος παλαιοπώλης που έμοιαζε με μια παλιά ελαιογραφία του Γκόγια
“...Θυμάμαι, ως τώρα να `τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιογραφία του Γκόγια...”
Ο πίνακας στον οποίο πρέπει να αναφέρεται ο Καββαδίας, είναι ένας μικρός σε διαστάσεις πίνακας σε λάδι και καμβά και ονομάζεται “Ο Άγιος Πέτρος μετανοών”.
Ο Φρανθίσκο Γκόγια ζωγράφισε τον συγκεκριμένο πίνακα το 1823 λίγο μετά την αναχώρηση του από την Ισπανία και απεικονίζει τον Απόστολο Πέτρο να προσεύχεται αφού έχει συνειδητοποιήσει ότι απαρνήθηκε τον Χριστό 3 φορές ακριβώς όπως εκείνος το είχε προβλέψει.
Στον πίνακα αν και σαν τεχνοτροπία είναι κοντά στους Μαύρους Πίνακες που ζωγράφιζε τότε ο Γκόγια, βγαίνει έντονα και ένα θρησκευτικό συναίσθημα.
Ακόμα αξίζει κανείς να εστιάσει σε έναν συμβολισμό που υπάρχει και που ο Γκόγια απλά αγαπούσε να συμπεριλαμβάνει στην τεχνοτροπία του.
Αυτός είναι τα δύο κλειδιά που διακρίνονται πάνω σε μια πέτρα και είναι μια παραβολική απεικόνιση της παράδοσης από τον Χριστό στον Πέτρο των κλειδιών της βασιλείας των ουρανών.
Θυμίζω την χαρακτηριστική φράση του Χριστού σε ελεύθερη μετάφραση από την Αγία Γραφή:
“...Εσύ είσαι ο Πέτρος, και επάνω σ' αυτή την πέτρα θα κτίσω την εκκλησία μου όπου και οι πύλες του Άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της. Και θα σου δώσω τα κλειδιά τής βασιλείας των ουρανών· και ό,τι αν δέσεις επάνω στη γη, θα είναι δεμένο στους ουρανούς· και ό,τι αν λύσεις επάνω στη γη, θα είναι λυμένο στους ουρανούς...”
Το πάθος του για την ζωγραφική δεν σταμάταγε στον Γκόγια και ο ποιητής συχνά στα έργα του αναφέρεται και σε άλλους ζωγράφους.
Ενδεικτικά αναφέρω τους Marc Chagall και Georges-Pierre Seurat,
“..Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες του Chagall άλογα - τσίρκο του Seurat....” - ποίημα “Μαρέα”
και τον Modigliani στο ποίημα “Θεσσαλονίκη”
“...Τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει, παιδί του Modigliani,
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί...”
και τα δύο ποιήματα έχουν μελοποιηθεί και αυτά από τον Θάνο Μικρούτσικο.
***Ο Καββαδίας και ο Σεφέρης
Ο Νίκος Καββαδίας και ο Γιώργος Σεφέρης ανήκουν και οι δύο στην περίφημη γενιά των ποιητών του 30', όπως και οι Οδυσσέας Ελύτης, Ανδρέας Εμπειρίκος, Νίκος Εγγονόπουλος, Γιάννης Ρίτσος, Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Νίκος Γκάτσος και άλλοι.
Ο Καββαδίας θαύμαζε τον Σεφέρη και μάλλον τον θεωρούσε φίλο του. Ο αστικός μύθος εδώ αναφέρει ότι συνήθιζε να λέει ότι ο “...Σεφέρης είναι φίλος μου δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρος ότι είμαι και δικός του!...”
Θέλω να αναφέρω δύο περιστατικά που δεν είναι επιβεβαιωμένα αλλά έχουν περάσει και αυτά στη σφαίρα των αστικών μύθων ενδεικτικά ίσως της σχέσης των δύο ποιητών.
Το πρώτο κάνει λόγο για μια βραδιά στην οποία ποιητές της εποχής έχουν μαζευτεί στο σπίτι του Κατσίμπαλη (εκδότης, αδελφικός φίλος του Γιώργου Σεφέρη και το πρόσωπο από το οποίο εμπνεύστηκε τον “Κολοσσό του Μαρουσιού” ο Χένρι Μίλερ) και κατά τη διάρκεια της, ζητήθηκε από τον Καββαδία να διαβάσει κάποια από τα ποιήματά του. Εκείνος ζήτησε να πάει να φέρει κάποια χειρόγραφα που έχει στο σακάκι του, το φόρεσε και αποχώρησε, γιατί θεώρησε ότι τον ειρωνεύονταν...
Το δεύτερο περιστατικό είναι ακόμα πιο θολό μιας και υπάρχουν διαφορετικές μαρτυρίες τόσο για τον τόπο που διαδραματίστηκε όσο και για το χρονικό σημείο. Θα αναφέρω την μαρτυρία του Φίλιππου Φιλίππου που αναφέρει ότι οι δυο ποιητές συναντήθηκαν στην Μασσαλία, τον Ιούλιο του 1937.
Ο Σεφέρης έπρεπε να επισκεφθεί το ελληνικό προξενείο της πόλης και οι δυο ποιητές έχουν βρεθεί στο ίδιο αμάξι και κατευθύνονται προς τα εκεί. Ο Καββαδίας σκέφτηκε ότι η συγκεκριμένη διαδρομή ήταν μια καλή ευκαιρία να μυήσει τον Σεφέρη στα μυστικά της Μασσαλίας και είπε στον οδηγό να τους περάσει από την γειτονιά με τους οίκους ανοχής πρώτα. Όταν έφτασαν τον προσκάλεσε να μπουν σ' ένα μπαρ για να του γνωρίσει μια πόρνη φίλη που είχε ο Καββαδίας εκεί την Εσμεράλδα.
Ο Σεφέρης εξοργίστηκε από την πρόταση και πρέπει να τον κατέβασε από το ταξί.
Μετά από αυτό το περιστατικό πάγωσαν οι σχέσεις τους και οι δυο ποιητές έκαναν χρόνια να μιλήσουν πάλι. Η συμφιλίωση τους έγινε όταν ο Καββαδίας έγραψε το ποίημα “Εσμεράλδα” που και αυτό μπήκε στο “Πούσι” και το αφιέρωσε: “Στον Γιώργο Σεφέρη”.
Θα κλείσω το κείμενό μου με μια μικρή παρατήρηση ότι και ο ίδιος όπως οι περισσότεροι “καταραμένοι ποιητές” που τόσο αγαπούσε να διαβάζει ουσιαστικά αναγνωρίστηκε μετά το θάνατό του.
Για την σημασία και το ρόλο όμως που έπαιξε η ποίησή του θα αφήσω έναν άλλον ποιητή να μιλήσει:
“...Η ποίηση του Καβαδία έχει την ίδια ποιότητα και πυκνότητα με την ποίηση του Καβάφη...” - Ντίνος Χριστιανόπουλος
------------------------------------------------------------
Σχετικά Κείμενα:
Η γέννηση ενός έργου τέχνης ή ο δρόμος προς την αθανασία...
www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1677801935861635
------------------------------------------------------------
Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά - Γιώργος Περισανίδης
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας:
Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αγορά Βιβλίων: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
-------------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Ο Σταυρός του Νότου (ολόκληρο το άλπουμ) 1979 www.youtube.com/watch?v=zveemnKDo6w
Παντα με ξαφνιαζουν τα κειμενα σας .Παντα νομιζω πως ξερω πολλα ,για ολους που εχετε γραψει μεχρι σημερα και παντα διαπιστωνω ,οτι εν οιδα ,οτι ουδεν οιδα .Οπως ας πουμε με τον Καββαδια .Νομιζα πως αυτοκτονησε .Και βεβαια το καταπληκτικο με τα γραπτα σας ,ειναι αυτοι οι συναρπαστικοι αστικοι μυθοι ,που τα συνοδευουν .Που δεν θα τα βρεις σε καμμια εγκυκλοπαιδεια .Ειστε υπεροχος ,βεβαια δεν λεω κατι καινουργιο σιστε συγκραφεας κι αυτο απο μονο του τα λεει ολα Ευγε πολλα πολλα ...!!!!!!
Dyskoles vardies, kakos ypnos kai malaria....
Κάθε 'αποψη σεβαστή. Ότι είπα κι έγραψα είναι απ' ευθείας από το στόμα του. Κάποιος πιο πάνω έγραψε για τον Καβάφη: Για τον Καβάφη η παγκόσμια πνευματική κοινότητα απεφάνθη λέγοντας πριν δεκα πέντε χρόνια ((αφού πρώτα τον είχαν θεωρήσει ως τον μεγαλύτερο ποιητή του περασμένου αιώνα))ότι είναι ο μεγαλύτερος όλων των εποχών. Δεν μπορούμε να κάνουμε καμία σύγκριση. Ο αγαπημένος μας Κόλλιας ήξερε ((Δια στόματος Δανάης Στρατηγοπούλου)) ότι δεν ήταν πολύ σπουδαίος αλλά εκείνα τα χρόνια έτυχε να είναι καλύτερος απ' τους σπουδαίους μας ποιητές γιατί----------- ΗΤΑΝ Μ Ο Ν Α Δ Ι Κ Ο Σ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Και πάντα ο πρώτος παίρνει το μεγάλο κομμάτι της πίτας. Απόλαυση ο άνθρωπος!!!! Καταδεκτικός με χιούμορ και πάντα με κουβέντες της θάλασσας.
Εξαιρετικό κείμενο!!! Όμορφη, Δημιουργική Χρονιά!
Υπέροχο , έτσι απλά υπέροχο! Σαν λάτρης του Καββαδία σε βρίσκω ακριβώς ενημερωμένο όπως και εγώ έχω ασχοληθεί πάρα πολύ με την ερμηνεύση τών ποιημάτων του!
Φρεντερίκ ο Γκαρσία Λόρκα. Υπέροχο με τη φωνή του Γ. Κούτρα. " Ανεμισες για μια στιγμή το μπολερό και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφορι, Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ,τότε που έφευγαν μπουλούκια οι σταυροφόροι..."
Λατρεμένος ποιητής,υπέροχο κείμενο..μπράβο...
Εξαιρετικο κειμενο.Ο στιχος του καββαδια εχει κατι το μεταφυσικο....ενω μετουσιωνεται σε ζωντανες εικονες!!!!!Το παρουσιαστικο εξαλου του ποιητη παραπεμπει σε κατι μεταφυσικο........
Πού θα βρώ τα τραγούδια του?
Δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα όπως τα είπατε αλλά και δεν έχει πια και τόση σημασία μετά από τόσα χρόνια που πέρασαν. Ο κόλλιας δεν είχε ποτέ πίνακες στην καμπίνα του. Ο Σεφέρης πάντα έλεγε ότι ορισμένοι ποιητές είναι στιχουργοί δεν είναι ποιητές είναι λάθος να τα εξομοιώνουμε αυτά . Ο Κόλλιας ήταν τυχερός γιατί τον ανακάλυψε ο Θ. μικρούτσικος και αυτός ο δίσκος βοήθησε τον ποιητή να γίνει ευρύτερα γνωστός. Χωρίς τους μουσικοσυνθέτες θα τον γνώριζε μόνο ο κόσμος των γραμμάτων όπως συμβαίνει με τον Τάσο Κόρφη που δεν τον γνωρίζει ο κόσμος και Όσοι ασχολήθηκαν με το έργο του ομολόγησαν πως είναι πολύ ανώτερος του Κόλλια. Το οξύμωρο είναι οτι αυτός ο τεράστιος ποιητής της θάλασσας έπαιρνε βραβεία Ν. Καββαδία.
"Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό πολύ να μοιάζουν είδα Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των δυτικών Των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμενες πλώρες Και οι οικίες των κοινών χαμένων γυναικών Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία, παρόλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά Μα κατά βάθος μοιάζουνε πολύ γιατί τους λείπει η κίνηση,η άνεση του χώρου και η χαρά" "Παραλληλισμοί"
ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΤΙΜΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΔΑ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΕΝ ΕΤΗ 2000 ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΙΣΗΣ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές!
Πολύ καλό.
Alexandra Ntinou Γαβριέλλα Μανίκη ❤
Ανεπανάληπτο !!!
Pavlos VasIlakhs....
Καββαδίας..... Ο μεγάλος ποιητής Μαριμπού. Τραγουδά ο μεγάλος Γιάννης Κούτρας
Grigoris Mihalopoulos
το γεγονος οτι ενας κοινος απατεωνας που απεφυγε τη στρατευση με ψευτικο Ι5 στη συνεχεια εγινε υπουργος και τωρα κηδεύεται "δημοσία δαπάνη" και θα τεθει και σε "λαϊκό προσκύνημα " δειχνει απο μονο του ολη την παρακμή της περιόδου της λεγομενης "Μεταπολιτευσης" και δι αυτού ευκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατι μας παιζουν όπως μας παιζουν οι τουρκοι. Τα δε περι τεχνης με αφηνουν αδιάφορο.
Πριν τον Θάνο Μικρούτσικο , κ η Μαρίζα Κωχ μελοποίησε οκτώ ποιήματα του Νίκου Καββαδία στο δίσκο που έχει για τίτλο το όνομα της ( το 1977). Ο δίσκος περιέχει τα κομμάτια : fata morgana , πούσι , Αρμίδα , Σταύρος του Νότου , Μουσώνας , Μαραμπού , Θεσσαλονίκη ll , Νανούρισμα για μωρά κ για γέρους...Επίσης πολύ σημαντικός δίσκος για την Ελληνική δισκογραφία....
Θέλω να σας ευχαριστήσω που μπορώ μέσα από τον δικό σας ξεχωριστό μοναδικό τρόπο να μαθαίνω τόσα σημαντικά γεγονότα για μεγάλες προσωπικότητες....
View more comments
Οι γέφυρες του Μάντισον ή αλλιώς ένας απόλυτος έρωτας
Είναι 4 μέρες αρκετές για να ζήσεις μετά μια ζωή; Εσύ σε ποιον έχεις αφήσει ανεξίτηλα το ερωτικό σου αποτύπωμα;
Εκείνος είναι φωτογράφος που χάθηκε στο δρόμο και κατέληξε σπίτι της, εκείνη νοικοκυρά που ο άντρας και τα παιδιά της λείπουν για 4 μέρες.
Εκείνη Ιταλίδα που ήθελε να ζήσει το όνειρο της Αμερικής! Όταν γνώρισε τον άντρα της φαντάρο τον ακολούθησε αφήνοντας τα πάντα πίσω της. Κατέληξε να ζει μια ήσυχη ζωή με έναν άντρα που την αγαπάει και την σέβεται και δύο παιδιά που ακόμα την έχουν ανάγκη.
Όμως παρόλο που όλα είναι φαινομενικά ιδανικά εκείνη ασφυκτιά από την ρουτίνα και από τα όνειρα που άφησε για να κάνει οικογένεια.
Εκείνος Αμερικάνος, περιπλανώμενος, συλλέκτης εμπειριών. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο, έχει ζήσει έντονα και είναι καλός επαγγελματίας.
Όμως παρόλο που φαινομενικά δείχνει συναρπαστικός, κάτι του λείπει, που βγαίνει ακόμα και στις φωτογραφίες που τραβά.
Θα ζήσουν 4 μέρες που θα αλλάξουν τις ζωές τους. 4 μέρες όπου θα μιλήσουν για το παρελθόν τους τους, θα διασκεδάσουν, θα φάνε, θα κοιμηθούν και θα ερωτευτούν.
4 μέρες που θα ζήσουν τον έρωτα.
“...And in that moment, everything I knew to be true about myself up until then was gone. I was acting like another woman, yet I was more myself than ever before...”
Εκείνος την τελευταία μέρα, θα της ζητήσει να τον ακολουθήσει. Η ατάκα που της λέει είναι ότι ένας τέτοιος έρωτας παρουσιάζεται μια φορά στη ζωή.
Εκείνη αρχικά θα φτιάξει τις βαλίτσες της να πάει μαζί του. Όμως είναι ήδη πολύ συνδεδεμένη με την ζωή που έχει και τελικά θα αρνηθεί.
Οι λόγοι που προβάλλει είναι ότι δεν θέλει να δώσει τέτοιο παράδειγμα συμπεριφοράς στην κόρη
της και ότι δεν θέλει να πονέσει την οικογένειά της που την αγαπά και δεν φταίει σε τίποτε.
Ο κυριότερος λόγος όμως είναι ότι αν καταφέρει να αρνηθεί, αν μείνουν σε αυτές τις 4 μέρες, ο έρωτάς τους θα κρατήσει για πάντα, γιατί δεν θα υποστεί ποτέ την φθορά της καθημερινότητας.
Έτσι αν χωρίσουν τώρα, θα καταφέρουν να τον κρατήσουν αναλλοίωτο για πάντα!
Η ταινία φωτίζει την πεμπτουσία του έρωτα, που δεν είναι άλλη από αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια να αφήσουμε το ερωτικό μας αποτύπωμα με μοναδικό τρόπο σε κάποιον άλλον ερωτικό σύντροφο. Η επιθυμία να έχουμε υπάρξει για κάποιον “το πιο σημαντικό άτομο”, η επιθυμία να έχουμε “σημαδέψει την ζωή του”.
Έχω την αίσθηση πως στη σημερινή εποχή, η αναπόφευκτη εναλλαγή πολλών ερωτικών συντρόφων δημιουργεί ένα έλλειμμα στο κομμάτι του “ερωτικού αποτυπώματος”.
Όταν κάνουμε απολογισμό σήμερα, δεν είμαστε πια σίγουροι για κανέναν...Κανείς από το παρελθόν μας δεν φαντάζει σαν τον μοναδικό σύντροφο...Και αυτό το έλλειμμα ίσως να μας σπρώχνει σε νέες ερωτικές περιπέτειες, στην αναζήτηση του μοναδικού...στην αναζήτηση του συντρόφου που επιτέλους θα παίξει τον ρόλο αυτό, ώστε να αφήσουμε σε εκείνον για πάντα το αποτύπωμα μας.
Η ταινία έχει “Happy End”.
Εκείνη μένει στην οικογένεια της, αλλά τώρα πια η καθημερινότητα είναι υποφερτή γιατί έχει ζήσει τις 4 μέρες και έναν απόλυτο έρωτα που θα την συντροφεύει μέχρι το τέλος.
Εκείνος γυρνάει στη δουλειά του, αλλά ο έρωτας τον μεταμορφώνει από έναν καλό επαγγελματία σε καλλιτέχνη. Οι 4 μέρες και ο έρωτας θα του δώσουν έμπνευση και ώθηση για να γίνει πιο δημιουργικός!
Θα βρεθούν και πάλι όταν πεθάνουν, όταν πια ο ερωτάς τους δεν κινδυνεύει να αλλοιωθεί από την καθημερινότητα!
Ας γυρίσουμε μια τελευταία φορά στη σκηνή που φωτίζει έντονα το σκεπτικό της απόφασης να μείνουν στις 4 μέρες και στις ερωτήσεις που με αυτές ξεκινά το κείμενο μου:
Εκείνη: Robert, please. You don't understand, no-one does. When a woman makes the choice to marry, to have children; in one way her life begins but in another way it stops. You build a life of details. You become a mother, a wife and you stop and stay steady so that your children can move. And when they leave they take your life of details with them. And then you're expected move again only you don't remember what moves you because no-one has asked in so long. Not even yourself. You never in your life think that love like this can happen to you.
Εκείνος: But now that you have it...
Εκείνη: I want to keep it forever. I want to love you the way I do now the rest of my life. Don't you understand... we'll lose it if we leave. I can't make an entire life disappear to start a new one. All I can do is try to hold onto to both. Help me. Help me not lose loving you.
Είναι 4 μέρες αρκετές για να ζήσεις μετά μια ζωή; Εσύ σε ποιον έχεις αφήσει ανεξίτηλα το ερωτικό σου αποτύπωμα;
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας:
Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Η ταινία πανέμορφη...σωστή η σκέψη....
Υπέροχη κ πολύ αγαπημένη ταινία! Το κλειδί στην τελική απόφασή της ήταν νομίζω (πέρα από τον απαραίτητο ρόλο της στην οικογένεια) ότι αν συνέχιζαν μαζί θα ήταν δύσκολο ο έρωτας αυτός να κρατηθεί αναλλοίωτος.. Αυτό που ισχυρίστηκε κ η ίδια δηλαδή.
Είμαι από τις τυχερές της ζωής γιατί έχω γνωρίσει τον μεγάλο έρωτα .Το κείμενο σου καταπληκτικό κείμενο ψυχής και καρδιάς !!!!!!!!!!!!!!!!
"The old dreams were good dreams; they didn't work out but I'm glad I had them". Τάδε έφη Robert Kincaid, ο ήρωας στις Γέφυρες του Μάντισον. Όπως κι άλλα πολλά, τι να πρωτοθυμηθώ; Βρείτε το βιβλίο ή δείτε την ταινία. Με ένα ποτήρι μπράντυ. Πίνοντας... ..."στα αρχαία βράδια και στην απόμακρη μουσική"... Με αυτά τα λόγια συνόδευσα πριν λιγες μερες τη φωτογραφία μιας κατασκευής μου. Λατρεμένη ταινία!
Θα συμφωνήσω απόλυτα με την άποψη σου Γιώργο. Η άρνηση της είναι αφορά αποκλειστικά την ευλογία που έζησε και πώς θέλει να τη προφυλάξει και να την διατηρήσει αναλλοίωτη απο ολα αυτά τα θνητά συναισθήματα που αναπόφευκτα έρχονται με την πάροδο του χρόνου. Έτσι είναι όμως οι μεγάλοι έρωτες. Αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση. Την ύστατη στιγμή η τελευταία κουβέντα που σου βγαίνει πρίν πετάξει η ψυχή είναι το όνομά του-της! Ευλογημένοι όσοι τον ζήσανε!
Μια ελεγεία στον έρωτα μια γυναίκα γήινη με πάθη απολύτως φυσιολογικά και η ανάλυση σας καταπληκτική και απόλυτα στοχευμένη. Λυπάμαι τόσο πολύ με κάποια από τα παραπάνω σχόλια όχι τόσο για τη θέση - ο καθένας έχει τις αποψεις, τις προκαταληψεις και τα κόμπλεξ του- αλλά για τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται και για τις λέξεις που χρησιμοποιούν. Ωστοσο νομίζω πως κάτι τέτοιο θα ήθελε να ζήσει η πρωταγωνίστρια του υπέροχου τραγουδιού που έγραψε η Λίνα και ο Σταμάτης « σίδερο με ατμό»...
αγαπητε Γιωργο θα φροντισω να δω το εργο βεβαια ,,,,,,,αλλα κατα πως το περιγραφεις γλαφυρα ωραιο φαινεται ,,,,,,καταπως το νοιωθω ? επερασαμε ομορφα ,φορτωσαμε μπαταριες ,,,,βαλαμε και πολυ συναισθημα και εκ του ασφαλους γυρναμε ,-μη χασουμε και τη βολεψη μας -, στον κοσμο μας που τον βλεπουμε πια μ'αλλα ματια ,,,,,,Το μεγαλειο φιλε μου ,σαν το ζησεις ,δεν το αφηνεις με τιποτα να παει πια χαμενο στολιζοντας την υπολοιπη ζωη σου με μεγαλοφανταστες μπαρουφες ,,,,,,,ΒΑΖΕΙς μπουρλοτο στα κοινωνικα καθωςπρεπει ,βαζεις μπουρλοτο στην ιδια τη ζωη για να αναγεννηθεις σαν φοινικας και να ζησεις κανοντας το Ονειρο ,Πραγματικοτητα και με το οποιο κοστος ,,,,,,αυτο λεω και βιωματικα το υποστηριζω ! ολα τ'αλλα για ταινια και φερτε και ποπ -κορν να αραξουμε !
Μία τσουλαρα ζωή!!! Μία σκέτη τσουλα που απατά τον άντρα της οπότε βρει ευκαιρία. Και ποιος ξέρει ότι και ο άντρας της δεν κάνει το ίδιο😂;! Ενώ εκείνος: ένας ζωντανός οργανισμός χωρίς λογική που γαμιεται όπου να ' ναι. Ζει τη ζωή όπως να 'ναι. Υπάρχει. Απλώς, ένα ζωντανό πράγμα. Ο,τι να 'ναι. Η άποψη μου είναι, ότι η γυναίκα, καλύτερα να είχε φύγει και να έδινε ένα καλό παράδειγμα στην κόρη της. Ότι, το να ερωτευεσαι εκτώς γάμου αν και με μεγάλα παιδιά, και είσαι σε μεγάλη ηλικία και παντρεμένη, δεν είναι λάθος. Αλλά να γαμιεσαι με τους άλλους κρυφά και να το παίζεις καλή μάνα και καλή σύζυγος είσαι μία σκέτη τσουλα😂. Σορι, η άποψη μου είναι μόνο.
Υπέροχη ταινία. Θυμάμαι ακόμα τα λουλουδάκια στην ταπετσαρία του μικρόκοσμού της, στον τοίχο της κουζίνας. Η καταλυτικότερη στιγμή είναι όταν τον βλέπει να την περιμένει μέσα στη βροχή κι όλη η ζωή της εξαρτάται απ το αν θ ανοίξει η όχι την πόρτα.
Δεν θέλω να αφήνω αποτυπώματα.Δεν θέλω να φεύγω στο ζενίθ.Αν κάτι είναι πραγματικά δυνατό δεν θα φθαρεί.Αν είναι όμως απλά ένα μπιχλιμπιδάκι ευτελές μια χαρά θα το χαρείς για 4 μέρες, μετά πετάς το δραματάκι της ματαιοδοξίας σου κ επιστρέφεις σε ότι πραγματικά ποθείς.
Εισαι απιστευτα συναισθηματικος .Εισαι ολα στον υπερθετικο βαθμο ,Βεβαιως την εχω δει την ταινια .Βεβαιως εχω κλαψει με αναφυλλητα ,,βεβαιως εχω ζησει τον ερωτα που προλαβε και μετουσιωθηκε σε αγαπη ,δικη δου εκφραση αυτη την εχω "κλεψει " πολλες φορες,. Ομως αχ ομως ,οταν το βλεπεις το εργο λες πως ποτε δεν εοναι αρκετη μια φορα ,θες να ειναι μια αεναη κατασταση κι οσο αντεξεις .Εισαι καταπληκτικος ,χιλια μπραβο ,παντα με ενθουσιαζουν οι κινηματογραφικες σου αναλυσεις ,παντα βλεπω και ,που ισως δεν προσεξα .
ωραία όλα τα κείμενά σου. Εγώ έχω αντίθετη γνώμη για τον Έρωτα. Πιστεύω πως μπορεί να διαρκέσει μία Ζωή με τον Άλλο- γνωρίζοντας όλο και περισσότερο τον Άλλο. Το αντιπαραβάλω με έναν ζωγράφο που όσο πιο πολύ γνωρίζει την τέχνη του, τόσο πιο πολύ πορώνεται με αυτήν. Και σε αυτήν την περίπτωση, ο Έρωτας αποτελεί μορφή Τέχνης , την ύψιστη ωραιότερη μορφή!
Μία από τις 50 καλύτερες ταινίες που έχω δει....η σκηνή με την βροχή και αυτός να κοιτάει από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου για να δει την απόφαση της.....!!!!!!
Εξαιρετική προσέγγιση! Θεωρώ πως είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις, που η ταινία δεν πρόδωσε το βιβλίο!!!
Πώς την λένε την γυναίκα που παρατάει άντρα σπίτι και παιδιά για να ζήσει τον "έρωτα" επειδή της ήρθε ξαφνικά? Βοηθήστε λίγο....
Τον μεγαλο ερωτα και τον ζεις και τον κυνηγας!! Αν δεν τον κυνηγησεις ...δεν ηταν ο μεγαλυτερος!!!
Την ειχα δει σε αρκετα μικρη ηλικια και με ειχε συγκλονισει. Παντα ομως μενει στις πρωτες θεσεις των αγαπημενων μου ταινιων!
Υπέροχο το βιβλίο, με εικόνες που σε κάνουν να το ζεις μαζί με τους ήρωες του.Την ταινία δεν την έχω δει.
Είναι η αγαπημένη μου ταινία...λάτρεψα τις ερμηνείες...με αυτή την ταινία έχω κλάψει περισσότερο απο οποιαδήποτε...την λατρεύω!!!
Σε μερικούς ανθρώπους αρκεί το λίγο ... γιατι φοβούνται το πολύ ... μην δεν είναι το αποτύπωμα αυτό που ηθελαν να είναι...
Όταν νιώσουμε «φυλακισμένοι» …. μόνο μία ελπίδα, ένα όνειρο και γιατί όχι και ένα ερωτικό αποτύπωμα μπορεί να μας κρατήσει ελεύθερους και ζωντανούς …..
Πολυαγαπημένο βιβλίο...
Δυο μέρες μόνο
Τί ταινία Θε μου!
Το έχω διαβάσει και έχω δει και την ταινία! Καταπληκτικά και τα δυο!
View more comments
Η δυσβάσταχτη βαρύτητα της ελευθερίας
Ας ξεκινήσουμε από κάτι φαινομενικά ελαφρύ. Γνωστό εστιατόριο της Αμερικής δεχόταν καθημερινά δεκάδες μηνύματα από πελάτες, στο κουτί παρατηρήσεων που διαθέτουν στην ιστοσελίδα τους, ότι έχει μεγαλώσει απελπιστικά ο χρόνος εξυπηρέτησης τους.
Οι Αμερικάνοι επειδή "παίρνουν" την εξυπηρέτηση των πελατών τους πολύ σοβαρά, ανάθεσαν σε “ειδική” εταιρία να μελετήσει την λειτουργία του εστιατορίου και να παραδώσει “έκθεση” με τις “αστοχίες” της επιχείρησης.
Πράγματι ένα μήνα μετά είχαν την έκθεση στα χέρια τους. Όμως σε αυτήν υπήρχε μια έκπληξη, το εστιατόριο δούλευε σχεδόν άψογα και το πρόβλημα ήταν στον πελάτη!
Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Η έκθεση ανέφερε ότι οι πελάτες, όταν φτάνουν στο εστιατόριο αντί να αναζητήσουν τον σερβιτόρο, όπως γινόταν όλα τα χρόνια, κάνουν πρώτα “check in” που συνήθως διαπραγματεύονται πρώτα για το ποιος θα το κάνει και στη συνέχεια τι θα γράφει.
Στη συνέχεια αφού βρουν τελικά τον σερβιτόρο και παραγγείλουν, όταν έρθει το πιάτο τους, το φωτογραφίζουν πρώτα και στη συνέχεια επιλέγοντας προσεκτικά τα “hashtags” συνήθως το ανεβάζουν στο Instagram.
Κατά της διάρκεια του φαγητού τους, έχουν δίπλα το κινητό και διαβάζουν σχόλια και κοιτάζουν ποιος έκανε “like” στην ανάρτησή τους.
Φεύγοντας από το μαγαζί συνειδητοποιούν ότι έχουν περάσει πολύ περισσότερο χρόνο σε αυτό από ότι συνήθιζαν, με αποτέλεσμα να είναι δυσαρεστημένοι από τις υπηρεσίες του καταστήματος.
Στο σημείο αυτός ας πάμε στα “Ανθρώπινα Δικαιώματα”, που η καθιέρωση και η υπεράσπίση τους σημάδεψαν τον αιώνα που μας πέρασε.
Η πρόοδος που έγινε ήταν πολύ σημαντική σε πολλούς τομείς όπως στο “δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή” και στην “ελευθερία του λόγου”.
Σήμερα κάθε “δυτικός πολίτης” του κόσμου θεωρεί τα “Ανθρώπινα Δικαιώματα” δικαιολογημένα αδιαπραγμάτευτα κεκτημένα του!
Πριν καταλήξω στη σκέψη μου θέλω να κάνουμε μια τελευταία αναδρομή σε μια ιστορία που διάβασα από έναν φιλόσοφο που άφησε την σφραγίδα του τον προηγούμενο αιώνα.
“...Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος και τίποτα δεν μπορεί να προσδιορίζει την επιλογή του αφού επιβαρύνεται από την ευθύνη της απόφασής του όχι μόνο απέναντι στο εαυτό του αλλά και απέναντι στην κοινωνία...”
Γράφοντας στη συνέχεια ο Σαρτρ το περίφημο “ ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος” έφερνε τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τις πράξεις του, αποδίδοντάς του την αποκλειστική ευθύνη για αυτές.
Ας πάμε στην χαρακτηριστική ιστορία που είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια και θα την αποδώσω όπως την θυμάμαι (Αν κάποιος γνωρίζει από ποιο βιβλίο του είναι και αν εντοπίσει κάποιο λάθος, παρακαλώ ας μου κάνει ένα σχόλιο)
Βρισκόμαστε στην καρδιά του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και οι Γερμανοί βρίσκονται έξω σχεδόν από το Παρίσι που το βομβαρδίζουν ανελέητα. Ο ήρωας μας είναι ένας νεαρός Γάλλος πατριώτης που όμως έχει την αποκλειστική ευθύνη της μητέρας του που βρίσκεται σε προχωρημένη ηλικία και είναι σχεδόν ανήμπορη.
Θέλει να πάει να πολεμήσει τον “εχθρό” που βρίσκεται στο κατώφλι του σπιτιού του, αλλά αισθάνεται τύψεις να αφήσει φεύγοντας αβοήθητη την ανήμπορη μάνα του.
Έχει έναν θείο ιερέα που εκτιμά την γνώμη του και απευθύνεται σε αυτόν για μια συμβουλή.
Ο ιερέας ακούει προσεκτικά τον νεαρό και του δίνει την εξής απάντηση:
- Το να σκοτώνεις είναι αμαρτία από τις χειρότερες που υπάρχουν. Η μάνα από την άλλη που σε γέννησε είναι κάτι ιερό, γιατί σου χάρισε ζωή. Να μείνεις να φροντίσεις την μάνα σου τώρα που σε έχει ανάγκη.
Ο νεαρός έφυγε προβληματισμένος, από τον ιερέα, όλα όσα είχε ακούσει του είχαν φανεί λογικά. Όμως κάτι μέσα του δεν τον άφηνε να ηρεμήσει. Είχε και έναν δεύτερο θείο στρατιωτικό που εξίσου θαύμαζε και σεβόταν και απευθύνθηκε και σε αυτόν για να πάρει την παρακάτω απάντηση:
- Η ελευθερία της πατρίδας μας είναι το ύψιστο ιδανικό. Αν δεν πολεμήσεις για αυτήν τώρα, κανείς μας δεν θα έχει μέλλον, ούτε και τα “παιδιά σου” που δεν έχεις φέρει ακόμα στον ¨κόσμο” αλλά έχεις χρέος απέναντι σε αυτά να τα γεννήσεις σε συνθήκες ελευθερίας. Η υπεράσπιση της πατρίδας “απαιτεί” οποιοδήποτε κόστος όσο δυσβάσταχτο και αν φαντάζει.
Ο νεαρός έφυγε πραγματικά προβληματισμένος, και οι δυο επιλογές φάνταζαν σωστές και ηθικά “επιβεβλημένες”. Δεν ήξερε τι επιλογή να κάνει...
Πάνω στην θολούρα του θυμήθηκε ότι γνωρίζει και τον φιλόσοφο Σαρτρ και πήγε και από αυτόν να πάρει μια γνώμη.
Εκείνος αφού τον άκουσε προσεκτικά του έδωσε την παρακάτω απάντηση.
- Όταν πήγες στο θείο σου τον ιερέα γνωρίζοντας από την αρχή τι πρεσβεύει και σε τι πιστεύει ήξερες και τι απάντηση θα σου δώσει. Γνώριζες από πιο πριν πως ένας ιερέας δεν θα σε στείλει να σκοτώσεις άλλους ανθρώπους. Επίσης όταν πήγες να πάρεις μια δεύτερη γνώμη από έναν στρατιωτικό, ήξερες πολύ καλά ότι θα βάλει την πατρίδα πάνω από όλα!
Ο νεαρός άκουγε πραγματικά σαστισμένος τον μεγάλο φιλόσοφο και αυθόρμητα του έκανε μια τελευταία ερώτηση:
- Και αν είναι έτσι σε σας γιατί ήρθα;
Για να πάρει την άμεση απάντηση από τον Σαρτρ:
- Μα για να σου πω ότι είσαι καταδικασμένος στην ελευθερία και να σε κάνω να συνειδητοποιήσεις ότι δεν μπορείς να απαλλαγείς από αυτήν!
Η παραπάνω ιστορία πολλά χρόνια μετά από την ημέρα που την είχα διαβάσει θα με εμπνεύσει σε μια πιο “ελαφριά” διασκευή της που την έβαλα ως παρεμβολή στο δεύτερο μυθιστόρημα μου “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά” και έχει τον τίτλο “Μια ιστορία σε ένα μπαρ” (σελ. 48 – 'Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο μπορούν να την διαβάσουν πάλι μέσα από αυτό το πρίσμα, δεν την παραθέτω εδώ αν και το σκέφτηκα στην αρχή, για να μην γίνει τεράστιο το συγκεκριμένο κείμενο).
Αν έχεις παρακολουθήσει ως εδώ, τις φαινομενικά ασύνδετες σκέψεις που έχω κάνει ας πάμε σε μια γενικευμένη παρατήρηση που μπορεί οποιοσδήποτε να κάνει για την εποχή μας.
“...Αν ο εικοστός αιώνας έμεινε στην ιστορία σαν ο αιώνας όπου κατοχυρώθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το “δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή”, ο εικοστός πρώτος αιώνας θα μείνει πιθανότατα στην ιστορία σαν τον αιώνα που τα δικαιώματα αυτά τα εκχωρήσαμε από μόνοι μας στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης...”
Από τα κείμενα και από τις σκέψεις μου, προσπαθώ πάντα να βγάζω “δογματισμούς” και δεν θα βρεις πολλές άμεσες συμβουλές και κατευθύνσεις για το πώς πρέπει να “ζήσεις” την ζωή σου!
Δεν θέλω και ούτε είναι σωστό να ηθικοποιήσω την εποχή και να την συγκρίνω όπως γίνεται πάντα με το “παλιότερο” που πάντα για κάποιο λόγο είναι καλύτερο...Όπως έγραψε και ο Σαρτρ αυτή είναι η εποχή που μου δόθηκε!
Μου φαίνεται δε τελείως ειρωνικό να προσπαθήσω να το κάνω σε ένα κείμενο που μιλά για το πόσο “καταδικασμένοι” στην ελευθερία είμαστε!
Ό,τι και να γράψω, ζούμε στην εποχή που “όλα γίνονται για να καταλήξουν σε μια φωτογραφία” και αυτό δεν θα αλλάξει έτσι εύκολα όσο και να το “καταδικάζουμε” και να το ηθικοποιούμε.
Όχι δεν διαβάζεις άλλο ένα κείμενο εναντίον του Facebook και των Social Media, όχι έτσι είναι απλά η εποχή που μας δόθηκε.
Όμως έχω την αίσθηση ότι αφού περάσουμε την “παιδική ηλικία” που οι περισσότεροι διανύουν στα Social Media, θα δούμε όλο και περισσότερους ανθρώπους να περιφρουρούν την προσωπική τους ζωή.
Θα κλείσω με μια “βιωματική ανάρτηση” (πάντα ήθελα να το γράψω και εγώ αυτό σε ένα κείμενό μου)
Γύρω στο 2011 έκανα φίλη στο Facebook μια κοπέλα που “ανέβαζε” κυρίως φωτογραφίες δικές της στον λογαριασμό που διατηρούσε.
Όλες είχαν απίστευτη δημοτικότητα και εγώ περνούσα πολύ ώρα στο προφίλ της θαυμάζοντας με χιλιάδες άλλους τις συγκεκριμένες φωτογραφίες.
Θυμάμαι όταν την είχα γνωρίσει να της λέω πως ακόμα και ανάρτηση με την θεραπεία του καρκίνου να έκανα οι δικές της φωτογραφίες θα είχαν περισσότερα like από την ανάρτησή μου.
Όμως τα χρόνια πέρασαν και επειδή ο αριθμός των εκφράσεων και της “πόζας” είναι πεπερασμένος ενώ ο αριθμός των φωτογραφιών που ανεβάζει στο ίντερνετ δεν είναι πεπερασμένος και τείνει πια στο άπειρο, σιγά σιγά σταμάτησαν να με εντυπωσιάζουν και σήμερα παρόλο που η ίδια προσπαθεί να εξαντλεί φαντασία και έμπνευση, οι φωτογραφίες της μου είναι σχεδόν αδιάφορες!
Έχω την αίσθηση ότι μετά τον υπερκορεσμό θα γυρίσουμε πάλι στην εποχή που δεν θα προβάλλουμε την ζωή μας στα Social Media, αλλά αυτό δεν θα γίνει επειδή θα επιστρέψουμε στην εποχή που σεβόμαστε και πάλι τα (δικά μας) ανθρώπινα δικαιώματα, όχι,
“...αυτό θα γίνει μόλις ο αριθμός των ανθρώπων που συγκινείται από αυτά που θέλει να φαντάζεται, από το μυστήριο να μην γνωρίζεις τα πάντα για τον άλλον, ξεπεράσει τον αριθμό των ανθρώπων που συγκινείται από την ολοκληρωτική έκθεση της προσωπικής ζωής...”
Ας το πω πιο απλά, έχω την αίσθηση ότι σύντομα θα είναι και πάλι “cool” ο “τύπος” και η “τύπισσα” που έχει και ένα μυστήριο η προσωπική του ζωή, που δεν είναι όλα στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Οραματίζομαι την εποχή που θα είναι και πάλι μόδα να μη βγαίνεις έξω με “έξυπνες συσκευές” αλλά με “έξυπνους συνανθρώπους”!
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας:
Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Αναγνώστρια που δεν ήθελε να το κοινοποιήσει ίδια μου έστειλε ότι η ιστορία του Σαρτρ έχει τίτλο: “H ιστορία του μικρού μαθητή”. Ο νεαρός της ιστορίας μας είναι ακόμα μαθητής και έτσι εξηγείται γιατί δεν είναι και υποχρεωτικό να πολεμήσει αλλά έχει επιλογές! Επίσης οι Γερμανοί είχαν εκτελέσει τον πατέρα του μαθητή του, ο οποίος έπειτα είχε αποκλειστικά την φροντίδα της μητέρα του. (Άρα πέρα από το πατριωτικό μέρος, είχε έναν ακόμα λόγο να θέλει να πολεμήσει εναντίον των Γερμανών)
Είμαστε καταδικασμένοι στην ελευθερία. Χρόνια πίσω, στο πρώτο έτος της σχολής μου. Ένας μαγικός καθηγητής, που δε ζει πια :-( Είχα φέρει και τη μητέρα μου στο αμφιθέατρο να τον ακούσει. Μικρή παρατήρηση: Οι δικές ΤΗΣ φωτογραφίες (Σε αυτή την πρόταση και λίγο παρακάτω. Μου συμβαίνει όταν διαβάζω με μεγάλη προσοχή)
Smart people, σταθερη αξια!
εξαιρετικός Όπως πάντα !!! κάπου εδ ω θα ήθελα να πω σε όλους ότι σε κάποια πολυ καλά εστιατόρια του εξωτερικού εαν αφήσεις το κινητό σου στην "ρεσεψιόν" του καταστήματος η σε ειδικά διαμορφωμένο φυλασσόμενη χώρο, έχεις έκπτωση σε ότι παραγγείλεις !!! αυτό φυσικά γίνεται για την δημιουργία "ευχάριστης" ατμόσφαιρας .... βέβαια σε αλλά μεγάλα κλάμπ υπάρχει "απαγορευτικό" για τα κινητά "no mobiles on the dancefloor" για τον ίδιο λόγο !!! κοίτα να δεις που φτιάξαμε χώρους "καπνιστών- μη καπνιστών " και οδεύουμε ολοταχώς στην διαμόρφωση χωρών " s.m users - no s.m users" (social media)....
Πολλά μπράβο Γιωργαρε!!! Εξαιρετικη τοποθετηση, με τον δικο σου μοναδικό τρόπο!!!!(Επίκαιρο για τη δικη μου εσωτερική ταλάντευση μεταξυ Matrix, χιούμορ και social media)
ω, η ελευθερία είναι υπέροχη. για όσους την επιλέγουν μαζί με την ευθύνη της επιλογής. προσωπικά έχω μιαν άρνηση να έχω όλα τα διάφορα. έχω το φβ σαν συχνότητα περισσότερο γιατί μερικούς ανθρώπους δεν έχω την πολυτέλεια να τους βλέπω από κοντά.. και για άλλους λόγους. αλλά όλη αυτή η έκθεση προσωπικών πληροφοριών είναι απελπισία για προσοχή. ζούμε στην εποχή της ταχύτητας, όλα γρήγορα και βιαστικά! έχει χαθεί το φλερτ. και δεν εννοώ μόνο το μεταξύ δύο ανθρώπων, εννοώ αυτή τη μελέτη που κάνουμε πριν πράξουμε κάτι, ή πριν αγοράσουμε κάτι.. 😀
... Δέν Έχω Νά Προσθέσω (ή νά "Αφαιρέσω" :-D ) Τίποτα Περισσότερο... Καί Σκοπεύω Νά "Τό Μοιραστώ"... Ιδιαίτερα "Διαφωτιστική" Η Προσέγγιση καί Τολμώ Νά Πώ Πώς "Ταυτίζομαι" Στίς Τοποθετήσεις... Καλό Απόγευμα Σέ Όλους !!! :-)
Ωραίο κείμενο, όπως πάντα. Υπάρχει και μια κατηγορία ανθρώπων που νομίζεις εκτίθενται και τίποτα στην ουσία δεν εκθέτουν. Είναι οι λεγόμενοι και "ενδιαφέροντες" που χρησιμοποιούν την αξία της εικόνας ως μέσου κι όχι αυτοσκοπού.
Οι άνθρωποι που βγαίνουμε μαζί τους είναι επιλογές της ελεύθερης βούλησης μας. Πάντα σκεφτόμουν, οτι τους προσβάλλουμε κάθε φορά που τους "εγκαταλειπουμε", για να ασχοληθούμε με την ψωνάρα μας
Καταπληκτικη τοποθετηση ...! Και γω αυτη την εποχη ονειρευομαι να ξαναζησουμε ...οταν οι ανθρωποι θα αρχισουν και παλι να ζουν την δικη τους ζωη και να το απολαμβανουν μυστικα , χωρις να νιωθουν την αναγκη να την κοινοποιησουν !!
Προφητικό...
Λίγο fake viral η ιστορία αλλά οκ. :)
👏👏👏👏👏👏👏👏👏
!!!!!!!!!!
Ιωάννα
View more comments
Against All Odds
“...Το απίθανο θα παραμένει πάντα μία από τις αναρίθμητες πιθανότητες...” - Αριστοτέλης
Το “Against All Odds” είναι ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια του Phil Collins που τόσο ο στίχος όσο και η μουσική γράφτηκαν από τον ίδιο τον Collins για τις ανάγκες τις ομότιτλης ταινίας που κυκλοφόρησε το 1984.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Taylor Hackford συνάντησε στα παρασκήνια μιας συναυλίας των Genesis τον Phil Collins και είδαν μαζί σε βιντεοκασέτα την ταινία που δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα ώστε να συμφωνήσει ο τραγουδοποιός να συμμετέχει στο soundtrack.
Ο Collins, όπως έχει αναφέρει ο ίδιος, χρειάστηκε δύο μέρες να ολοκληρώσει το τραγούδι, που έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία και το πρώτο τραγούδι της solo καριέρας του τραγουδιστή που έφτανε στο No1 των chart της Αμερικής.
Ο στίχος του τραγουδιού μιλάει για την απελπισμένη προσπάθεια που καταβάλλει ο ήρωας να κερδίσει και πάλι – κόντρα σε όλες τις πιθανότητες – την γυναίκα που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της.
“...And you coming back to me is against all odds
It's the chance I've gotta take...”
Ο αστικός μύθος κάνει λόγο ότι έμπνευση για τον Phil Collins, που όπως ανέφερα και πιο πάνω είχε δει ήδη την ταινία και την χρησιμοποίησε ως οδηγό, ήταν η σχέση που είχε τότε με την πρώτη γυναίκα του. Ο ίδιος ο Collins για την πρώην γυναίκα του είχε δηλώσει σε ραδιοφωνική συνέντευξη πως ο χωρισμός του τον ολοκλήρωσε ως τραγουδοποιό, αφού εκτός από συνθέτης, έγινε και στιχουργός.
Το τραγούδι γράφτηκε αποκλειστικά για τις ανάγκες της ταινίας του Hackford, βασίστηκε όμως σε ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι του Phil Collins, που το είχε γράψει το 1981 και όπως έχει γίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις η επιτυχία του τραγουδιού έδωσε ώθηση και στην κινηματογραφική ταινία.
Πριν φτάσουμε στην ταινία όμως μια ακόμα επισήμανση για το τραγούδι.
Ο στίχος του τραγουδιού είναι καθαρά ερωτικός και περιγράφει την απελπισμένη προσπάθεια που κάνει ο ήρωας κόντρα σε όλες τις πιθανότητες. Αυτό το τελευταίο όμως το “Against All Odds” όπως ήταν φυσικό επηρέασε και ενέπνευσε πολλούς τζογαδόρους σε εξαιρετικά παράτολμες απόπειρές τους!
Χωρίς ίσως να το θέλει σε ένα καθαρά ερωτικό τραγούδι ο Phil Collins άγγιξε μια από τις ουσιαστικότερες πτυχές του τζόγου, που είναι η επιθυμία να κερδίσεις κόντρα σε όλες τις πιθανότητες.
Η νίκη που σου έχει δοθεί από εύνοια της τύχης είναι ίσως η πιο εθιστική πλευρά του τζόγου και είναι σίγουρα μεγαλύτερη ακόμα και από την χαρά που σου δίνει μια “δίκαιη” νίκη. Αυτό ίσως και να εξηγεί πολλές παράτολμες συμπεριφορές ανθρώπων που ασχολούνται με τυχερά παιχνίδια. Είναι αυτή τη συγκίνηση που κυνηγάνε, μιας νίκης που είναι κόντρα σε όλα τα προγνωστικά...
Ας γυρίσουμε όμως στην ταινία.
Το “Against All Odds” είναι ένα ερωτικό θρίλερ, που θεωρητικά τα είχε όλα να γίνει μια ταινία που θα άφηνε αίσθηση για πολλά χρόνια.
Το καστ της ταινίας είχε τους ανερχόμενους τότε αστέρες του Hollywood, τον Jeff Bridges στο ρόλο ενός ποδοσφαιριστή ράγκμπι που είναι στο όριο της συνταξιοδότησης, τον James Woods που είναι ο “κακός” της ιστορίας και διατηρεί νυχτερινά μαγαζιά αλλά και γραφείο παράνομων στοιχημάτων στο οποίο εμπλέκονται και άτομα από την ομάδα του Bridges και την Rachel Ward που είναι η κακομαθημένη πλούσια που μπλέκει σε ένα ερωτικό τρίγωνο.
Η ταινία ξεκινά εντυπωσιακά, γρήγορη πλοκή, ακριβά αυτοκίνητα να κάνουν κόντρες, βόλεϊ στη θάλασσα και σκηνές από ποδοσφαιρικό ράγκμπι σε προϊδεάζουν θετικά.
Ο κακός Woods προσλαμβάνει τον τραυματία που έχει χάσει την σεζόν και έχει οικονομικά προβλήματα Bridges να βρει την φιλενάδα του την Rachel Ward που αφού τον μαχαίρωσε στο πόδι το έσκασε με 50.000 δολάρια.
Ο Woods όμως εξακολουθεί να είναι ερωτευμένος μαζί της και την θέλει απελπισμένα πίσω! Ο Bridges θα την εντοπίσει τελικά σε ένα εξωτικό παραθαλάσσιο παράδεισο αλλά θα την ερωτευτεί και αυτός.
Θα μείνουν εκεί αποκομμένοι από όλους και θα περάσουν μέρες ζώντας μόνο τον ερωτά τους, όμως ο Woods, που ανησυχεί που ο Bridges δεν του απαντάει, στέλνει δεύτερο άνθρωπο να βρει την Ward, εκείνος τους εντοπίζει και σε έναν καυγά πάνω η Ward τον σκοτώνει και εξαφανίζεται.
Μερικές μέρες μετά ο Bridges πάει στον Woods να του πει ότι δεν είναι πια φίλοι αλλά ούτε και συνεργοί και βρίσκει την Ward να έχει γυρίσει πίσω σε αυτόν...
Η ταινία καταλήγει ύστερα από καταδιώξεις και ανθρωποκυνηγητά σε μια ολική ανατροπή μιας και ο Woods σκοτώνεται και ο Bridges με την Ward είναι αναγκασμένοι να ζήσουν χώρια...
Στην τελική σκηνή της ταινίας ο Bridges πάει απρόσκλητος σε ένα πάρτι που διοργανώνει η μητέρα της Ward και την κοιτάει από μακριά αφήνοντας μια υπόνοια ότι όσο δύσκολες και αν έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες που δεν τους επιτρέπουν να ζήσουν μαζί εκείνοι θα το παλέψουν. Στους τίτλους τέλους ακούγεται επιτέλους η μπαλάντα του Phil Collins:
“...Take a good look at me now
'Cause I'll still be standing here
And you coming back to me is against all odds
It's the chance I've got to take
Take a look at me now...”
***Διήγημα “Against All Odds”
Τρίτη, 6 Απριλίου του 2010, Πάτρα
Τελικά δεν είχα καταφέρει να κρατήσω την ψυχραιμία μου, είχα παρασυρθεί σ' ένα παιγνίδι που η τύχη θα αποφάσιζε για τον νικητή και η συγκεκριμένη μου έχει γυρίσει την πλάτη πολλά χρόνια τώρα.
Έτσι βρέθηκα να ανακατεύω το ποτό μου, στο μοναδικό μπαρ της πόλης που τις καθημερινές μπορούσες να πιεις ένα ποτό μετά τις 3 το πρωί. Είχα καταλήξει εκεί, αναγκαστικά περισσότερο μιας και δεν μπορούσα ποτέ να κοιμηθώ αμέσως μετά από μεγάλες ήττες, γιατί χρειαζόμουν ένα διάστημα να αποφορτιστώ...
Είχα όμως στείλει και ένα μήνυμα, παρόλο που ήταν απελπιστικά αργά για μια τέτοια κίνηση, σε μια σχέση που διατηρούσα και ακόμα δεν είχα αποφασίσει τι ήθελα να κάνω με αυτή.
Εκείνη μου είχε απαντήσει σχεδόν αμέσως, χωρίς να γνωρίζω αν ήταν ακόμα έξω ή σπίτι της, ότι θα ερχόταν. Οι μεγάλες ήττες πάντα με κάνουν να καταλήγω σε γυναίκες σκέφτηκα και το μυαλό μου πήγε σε άλλες αντίστοιχες συμπεριφορές που είχα όλα αυτά τα χρόνια.
Συνέχισα να πίνω, σχετικά γρήγορα, κάνοντας μια ανασκόπηση της βραδιάς και κυρίως στον τρόπο που είχα βγει από το παιγνίδι.
Όταν μοίρασα το ποτ με τα δύο δεκάρια, ενώ στο άνοιγμα είχα 95% πιθανότητες να νικήσω έχασα την ψυχραιμία μου. Σε εκείνο το σημείο βγήκα από το τουρνουά! Το επόμενο κόλπο με τον Άσσο και το Ρήγα που έκανα all in έπρεπε να το είχα διαχειριστεί διαφορετικά. Η σκέψη αυτή, ότι είχα παίξει λάθος βάραινε ακόμα περισσότερο την διάθεσή μου και έπινα όλο και πιο γρήγορα.
Όταν την είδα να μπαίνει, κρατώντας στον ώμο εκείνη την τεράστια τσάντα δεν μπόρεσα να αποφύγω την σκέψη ότι κάποια τύχη την είχα, ίσως όχι στο παιγνίδι αλλά στη ζωή. Η σκέψη αυτή μου έφτιαξε κάπως την διάθεση και με ηρέμησε αρκετά.
Παράγγειλα αλλά δύο τζιν με χυμό λεμόνι και ξεκίνησα να την ρωτάω πώς είχε περάσει την ημέρα της και πού είχε πάει πιο πριν.
Πίναμε, ακούγαμε μουσική, κουβεντιάζαμε και περνάγαμε καλά, όταν πρόσεξα ένα μήνυμα που είχα μόλις δεχτεί στο Viber. Κοίταξα την ώρα, ήταν λίγο πριν τις 4.
Δεν το άνοιξα να το διαβάσω, εκείνη όμως είχε καταλάβει τι είχε συμβεί και άλλαξε διάθεση απευθείας.
Η ώρα πέρναγε, αλλά από την ώρα που είχα δει την αποστολέα του μηνύματος, το μυαλό μου ήταν μόνο στο κινητό μου, το οποίο όμως είχα βάλει και πάλι πίσω στην τσέπη μου.
Εκείνη δεν άντεξε άλλο και μου επιτέθηκε χωρίς προσχήματα.
- Θες να διαβάσεις τι σου έχει γράψει ε;
Δεν απάντησα αμέσως, αλλά την κοίταξα διερευνητικά. Μόλις μου έκανε all in σκέφτηκα.
- Ποιο μήνυμα, δεν σε καταλαβαίνω, είπα μόνο για να κερδίσω λίγο χρόνο ακόμα.
Εκείνη έδειξε να αγνοεί εντελώς την τελευταία πρότασή μου και συνέχισε ακάθεκτη.
- Από την ώρα που χτύπησε το Viber σου έγινες ανήσυχος καλέ μου!
Με διάβασε τόσο εύκολα σκέφτηκα! Από την άλλη δεν ήταν και πολύ δύσκολο... Μήνυμα στο κινητό τέτοια ώρα, που πολύ πιθανόν να είχε δει και εκείνη το όνομα της αποστολέα.
Ε, δεν ήταν και τόσο δύσκολο να με διαβάσει...
Τώρα θα συνεχίσεις την μπλόφα, σκέφτηκα, πάντα να μπλοφάρεις όταν είσαι ούτως ή άλλως χαμένος, αυτόν τον κανόνα εξάλλου ακολουθούσα πάντα και στο poker.
- Δεν σε καταλαβαίνω, επέμενα, πάω στην τουαλέτα και εσύ φρόντισε να ηρεμήσεις μέχρι να έρθω! - Πήγαινε, αν θες, αλλά δεν θα με βρεις εδώ όταν γυρίσεις!
- Τα έχεις χάσει εντελώς την ρώτησα, αλλά ήξερα πια ότι αν πήγαινα θα έχανα και αυτό το all in.
Πέρασε ένα μικρό διάστημα που μείναμε να κοιτάζουμε ο ένας το άλλον και δεν μιλάγαμε. Εγώ σκεφτόμουν ότι το να πάω στην τουαλέτα, είναι η χειρότερη κίνηση που μπορώ να κάνω, ακόμη χειρότερη και από το ηλίθιο all in που είχα κάνει λίγη ώρα πριν με τον Άσσο, Ρήγα.
Πιθανότατα θα την έχανα, μπορεί και οριστικά και όλα αυτά για να δω εκείνη για λίγο. Δεν ξεγελούσα τον εαυτό μου ήξερα ότι ακόμα και να βρισκόμασταν σήμερα, αυτό που είχαμε είχε τελειώσει και εμείς δεν είχαμε μέλλον πια...
Η λογική εδώ λέει να μη ρισκάρεις κάτι καλό που πάει να γεννηθεί, για κάτι που είναι τελειωμένο και χωρίς μέλλον σκέφτηκα. Εκείνη τη στιγμή με πλησίασε ο Σάκης που στεκόταν πίσω από το μπαρ αλλά εκτελούσε και χρέη dj πήρε το ποτό μου και το γέμισε πάλι, στη συνέχεια πήγε στον υπολογιστή και διάλεξε εκείνη την τραγουδάρα του Phill Collins και απευθυνόμενος σε μένα με αυτή τη βραχνή και μπάσα φωνή που είχε εξαιτίας του αλκοόλ, είπε:
- Γιώργο άκουσε και αυτό! Against all odds! Το πιο ωραίο τραγούδι του Collins αν και μου αρέσουν πολλά που έχει πει.
Ο Σάκης ήξερε ότι παίζω και πολλές μέρες που είχα πάει σε παρόμοια κατάσταση μετά από ήττα, του είχα ζητήσει να το παίξει.
- Against all odds! Κόντρα σε όλες τις πιθανότητες λοιπόν μονολόγησα και σηκώθηκα και βημάτισα αργά αργά προς το μπάνιο.
Μπήκα και έβγαλα το κινητό από την τσέπη, το μήνυμα έγραφε “Θέλω να σε δω”, και η αποστολή είχε γίνει στις 03.57, κοίταξα την ώρα και ήταν 04.34.
Απάντησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, “Έρχομαι”, άνοιξα την βρύση και άφησα το νερό να τρέχει. Πριν περάσει ένα λεπτό είχα δεχτεί κι άλλο μήνυμα στο Viber, “Άστο καλύτερα δεν είμαι σίγουρη”, το κοίταξα και χωρίς να χάσω χρόνο απάντησα “Είμαι ήδη στο δρόμο”, έβαλα το κινητό πίσω στην τσέπη μου και βγήκα έξω.
Έξω στο μπαρ, πέρα από δυο παιδιά που κάθονταν και πίνανε και τους είχα βρει ήδη εκεί όταν πήγα και τον Σάκη που καθόταν μέσα από το μπαρ, στο μαγαζί δεν υπήρχε πια κανένας άλλος.
Όταν έφτασα με πλησίασε ο Σάκης και σχεδόν απολογητικά μου είπε.
- Είπε να σου πω ότι της έτυχε μια δουλειά, πλήρωσε και τα ποτά σου και έφυγε.
Τον κοίταξα για λίγο, πήρα ένα μπουφάν που είχα κρεμάσει από κάτω και σηκώθηκα να φύγω.
- Σάκη με 2, 7 δεν κέρδισε ποτέ κανείς, είπα για να τον καληνυχτίσω με κάποιον τρόπο.
- Και όμως και το 2, 7 κάποιες φορές φουλιάζει μου είπε, αλλά εγώ είχα φτάσει πια στην πόρτα.
Μπήκα γρήγορα στο αμάξι και όσο οδηγούσα προς το σπίτι της, είχα ακούσει ήδη το Viber μου να χτυπάει δυο φορές, δεν έβγαλα όμως το κινητό για να μην χάνω άλλο χρόνο, αφού ότι και να μου έλεγε θα έφτανα σπίτι της.
Φτάνοντας είδα το φως της αναμμένο και διέκρινα καθαρά την σιλουέτα της στο παράθυρο και σίγουρα και εκείνη είχε δει το αμάξι μου. Το επόμενο λεπτό το φως της έκλεισε και εγώ διάβαζα τα δύο μηνύματα που είχε στείλει.
Το ένα έλεγε “Σου είπα να μην έρθεις” και το επόμενο που είχε στείλει πέντε λεπτά μετά, “Ας βρεθούμε μια άλλη μέρα αν είναι, τώρα θα πέσω για ύπνο”.
Πρόσεξα ότι η συσκευή της έδειχνε απενεργοποιημένη και το ίδιο και ο λογαριασμός της στο Facebook, οπότε όπου και να της έστελνα θα το έπαιρνε όταν θα την άνοιγε και πάλι.
Και τρίτο all in χαμένο την ίδια μέρα σκέφτηκα, αλλά το είπα και μόνος μου, με 2 και 7 δεν κέρδισε κανείς!
Εγώ από την άλλη δεν κερδίζω ούτε με Άσσο και Ρήγα σήμερα...
Παρόλο που θεωρητικά δεν είχα να περιμένω τίποτε πια από την βραδιά, μιας και ήξερα ότι με είχε δει, της έγραψα, «Είμαι από κάτω και περιμένω».
Το έστειλα αλλά ήξερα ότι αυτό το μήνυμα δεν θα παραδοθεί απόψε.
Από το σπίτι της, για να πάω στο δικό μου, έφυγα όταν είχε ξημερώσει πια και είδα μια μάνα να σέρνει το μικρό της να το βάλει σε ένα σχολικό που τους περίμενε λίγα μέτρα από κει που είχα παρκάρει.
Φτάνοντας σπίτι μου άνοιξα τον υπολογιστή, τσέκαρα για άλλη μια φορά το status της το οποίο εξακολουθούσε να δείχνει ανενεργό και έβαλα το “Against all odds” μια τελευταία φορά.
Εξάλλου το δεύτερο καλύτερο πράγμα στη ζωή από τα να κερδίζεις στον τζόγο, είναι να χάνεις στο τζόγο, αλλά αυτό θα το μάθαινα με άλλο τρόπο μερικά χρόνια αργότερα...
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα ήρεμος και για αρκετές ώρες. Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ξύπνησα ήταν να τσεκάρω κάτι αποδόσεις από ένα στοίχημα που σκόπευα να παίξω.
Το δικό μου το κινητό δεν το άνοιξα παρά την επόμενη μέρα...
(Απόσπασμα από το 4ο μυθιστόρημα μου “All in”)
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας:
Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Αγαπώ πολύ το κομμάτι γιατι είναι κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου , αφου είναι σχεδόν στην φύση μου να προσπαθώ να πάω κόντρα σε όλα τα συνηθισμένα και τα προσιτά της ζωής μου και να πάω στα δύσκολα, τα απρόσιτα και τα αδύνατα. Ίσως γιατί μαθαίνω περισσότερα έτσι. Ίσως γιατί σε κάποιους ανθρώπους που έχουν πριονιστει τα φτερά τους από νωρίς, φαίνεται να είναι ο μόνος δρόμος που έχουν γιατί μέσα από τα εμπόδια μαθαίνουν και δυναμώνουν και αποκτούν πίστη κι εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. * Κάποιες φορές και στο τζόγο και στη ζωή και στις σχέσεις, δε μας "σώζει" ούτε η λογική , ούτε η παρόρμηση να κάνουμε αυτό που θέλει η καρδια μας. Μας σώζει η διαίσθησή. Ξέρουμε από πριν ότι το παιχνίδι έχει χαθεί, ότι η σχέση έχει τελειώσει, ότι ο στόχος είναι ανέφικτος, άλλα κάνουμε all in είτε επειδή το θέλουμε πολύ, είτε επειδή έχουμε πεισμωσει πολύ να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι μπορούμε. ** Σημειωση- σχεσιακή συμβουλή προς τους απανταχού αναγνώστες του διηγήματος που ταυτίστηκαν : Ένας άνθρωπος που δεν εκφράζει την ανάγκη να σε δει μέσα στη μέρα, ή έστω νωρίτερα το βράδυ και στέλνει μήνυμα ή παίρνει τηλέφωνο αργαμιση, δεν είναι επειδή ξαφνικά κατάλαβε πόσο αγαπάει ή θέλει να δει τον/ την παραλήπτη/ ρια του μηνύματος . Εχει ανάγκη να μην είναι μόνος/ η του/ της, και ο/η παραλήπτης/ρια, είναι το πιο κοντινό άτομο στο να καλύψει αυτή την ανάγκη. Πολλές φορές οι άνθρωποι εκφράζουμε επιθυμίες που δεν κατανοούμε το βάθος τους και τι πραγματικά σημαίνουν κι αμέσως μετά το παίρνουμε πίσω κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να πληγώνονται κι άλλοι άνθρωποι που δε φταίνε. Το απόλαυσα το κείμενο από την αρχή ως το τέλος γι' αυτό και το μοιράζομαι!
"Το δευτερο καλυτερο πράγμα στην ζωή απ το να κερδίζεις στον τζόγο είναι να χανεις στον τζόγο" ...αρκεί να παίζεις! (Καρδούλα για το απόσπασμα)
ταινιάρα, πάντως ο τύπος σου στο μυθιστόρημα all-in τρίτη φορά δεν πήγε, ούτε κουδούνι δεν χτύπησε...μεταξύ μας τώρα...
Ύμνος :) Εγώ έκοψα τον τζόγο χρόνια πριν για να κερδίσω κάτι άλλο... Αλλά και πάλι against all odds ...
...και καπως ετσι,αποφασισες τι θα κανεις με την κοπελα στο μπαρ...καρδουλα για το κειμενο...
View more comments
“...Γιατί νομίζεις λένε ότι οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο;
Γιατί αν μπορεί να υπάρξει άδολη αγάπη, είναι αυτή που θα συναντήσεις στο τέλος του έρωτα..."
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά:
Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
--------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Το θεμα ειναι τι ακριβως εννοουμε " αδολη αγαπη" και γιατι στο τελος του ερωτα; δεν το δεχομαι αυτο!
Χαιρομαι για τη γνωριμια...Καλες εμπνευσεις.Μου αρεσαν οι σελιδες.
Πόσο δίκιο!!! Πολύ-πολύ όμορφο!!
Καλησπέρα να είσαι καλά πολύ όμορφο ☺
Ετσι ειναι κατα τη γνωμη και τα βιωματα μου!!!!!
View more comments
Το ασυμβίβαστο μιας ήττας ή αλλιώς ο άνθρωπος που δεν άντεχε να χάνει πάντα...
Λονδίνο, 5 Αυγούστου του 2017
Ήξερε ότι είναι η τελευταία του ευκαιρία. Όχι δεν θα τα παράταγε ακόμα, αν και ήταν σε ηλικία που λογικά θα έπρεπε να το είχε κάνει εδώ και χρόνια.
Ο σημερινός αγώνας ήταν ο τελευταίος για τον μεγάλο του αντίπαλο! Τον άνθρωπο που εδώ και 10 χρόνια δεν μπορούσε να τον νικήσει όσο και να προσπαθούσε, ό,τι και να έκανε...
Ο αντίπαλός του ήταν ο απόλυτος σταρ, ένας μύθος, που δύσκολα κάτι ανάλογο θα γεννηθεί πάλι στον αθλητισμό. Δεν είχε χάσει καμία κούρσα, σε καμία διοργάνωση εδώ και 10 χρόνια.
Οι δημοσιογράφοι, όχι άδικα, του είχαν αποδώσει κάθε πιθανό χαρακτηρισμό. Ο άνθρωπος αστραπή ή ο άνθρωπος που νίκησε το χρόνο ή ο πιο γρήγορος άνθρωπος στον κόσμο, είναι μόνο μερικοί από αυτούς.
Πρόσθεσε ότι κατάφερε να είναι και κάτοχος τριών παγκοσμίων ρεκόρ σε τρία διαφορετικά αγωνίσματα και θα καταλάβεις γιατί έχει την εικόνα ενός αήττητου υπεραθλητή.
Σήμερα λοιπόν ο μύθος θα έκανε την τελευταία του κούρσα. Ο “βασιλιάς” θα παρέδιδε το στέμμα. Ήξερε ότι ο ίδιος και μόνο λόγω ηλικίας δεν θα μπορούσε να χριστεί διάδοχός του αφού τον πέρναγε μια πενταετία και ίσως θα έπρεπε να σκέφτεται πια και αυτός την αποχώρηση του.
Όλα τα φώτα ήταν στραμμένα στο θρύλο και μερικά στον νεαρό αθλητή που ήδη οι δημοσιογράφοι αποκαλούσαν “next best thing”.
Όχι, για εκείνον είχε περάσει ακόμα και η εποχή που τον θεωρούσαν κάποια απειλή για τον θρύλο, δεν ήταν αυτός που υπολόγιζαν ότι σε μια κακή μέρα του “βασιλιά” θα μπορούσε να τον νικήσει.
Λίγο πριν βγει στο στίβο και ενώ έδενε προσεκτικά τα παπούτσια του όπως έκανε πάντα, σκεφτόταν ότι είναι η τελευταία ευκαιρία του να συνδέσει το όνομά του θετικά με την ιστορία του αθλητισμού. Δεν ήθελε να τον θυμούνται για την ιστορία με τις ουσίες που είχε πάρει 10 χρόνια πριν και είχε ήδη πληρώσει με τρία χρόνια αποκλεισμού.
Τρία χρόνια που τον έβλεπε να θριαμβεύει ανήμπορος ακόμα και να προσπαθήσει για το απίθανο.
Βγήκε στο γήπεδο και ως συνήθως δεν τον χειροκρότησε κανείς. Είχε όμως συνηθίσει πια. Στην αρχή έκανε σκέψεις ότι ο κόσμος είναι σκληρός και δεν συγχωρεί λάθη στους αθλητές, τώρα πια οι αντιδράσεις του κόσμου δεν του προξενούσαν καμία κατάπληξη...
Έκανε το καθιερωμένο του ζέσταμα και στάθηκε στην 7η γραμμή με τα δύο φαβορί να ετοιμάζονται στην τρίτη και τέταρτη γραμμή όπως γινόταν πάντα στους αγώνες.
Όταν ακούστηκε το όνομά του από τα μεγάφωνα οι αποδοκιμασίες ήταν για άλλη μια φορά έντονες.
Είναι η τελευταία σου ευκαιρία μονολόγησε.
- Είμαι έτοιμος! Ή τώρα ή ποτέ, δεν θα έχω άλλη ευκαιρία, σκέφτηκε και πήρε θέση.
Η κάμερα ήταν συνεχώς στραμμένη στον “βασιλιά”. Δημοσιογράφοι από κάθε γωνία του πλανήτη, σε διάφορες γλώσσες αποθέωναν τον μεγαλύτερο αθλητή του στίβου.
Περίπου 10 δευτερόλεπτα μετά, συνειδητοποιεί ότι έχει τερματίσει πρώτος. Στέκεται και με τα χέρια σφιγμένα σε γροθιές και βγάζει μια κραυγή.
Έστω και στην τελευταία του κούρσα τον είχε νικήσει! Τα είχε καταφέρει!
Ο κόσμος αρχίζει να τον αποδοκιμάζει έντονα. Αυθόρμητα βάζει το χέρι στο στόμα και τους κάνει την κίνηση να σωπάσουν!
Ακόμα και να μην με αγαπήσουν οφείλουν να με σεβαστούν τώρα, σκέφτεται.
Εκείνη την ώρα βλέπει τον μεγάλο αντίπαλό του να τον πλησιάζει για να τον συγχαρεί για την επιτυχία του.
Ο “βασιλιάς” φαίνεται σαστισμένος, μάλλον έχει ξεχάσει πως είναι να μην είσαι πρώτος.
Σε μια αυθόρμητη κίνηση έπεσε στα γόνατα. Σήκωσε τα χέρια του, στη συνέχεια το κεφάλι του και κοίταξε τον βασιλιά.
Εκείνος στεκόταν μάλλον αμήχανος, όρθιος μπροστά του, ενώ όλο το γήπεδο τον αποθέωνε. Κι ας είχε χάσει.
Σηκώθηκε και αγκαλιάστηκαν.
Στη συνέχεια όταν έμεινε μόνος του γονάτισε, έβαλε το κεφάλι ανάμεσα στο πόδια του και ξέσπασε σε κλάματα, ενώ ο “βασιλιάς” αν και χαμένος έκανε τον γύρο του θριάμβου και ο κόσμος τον ζητωκραύγαζε.
Πήγε να σηκωθεί και έπεσε πίσω. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι και αυτοί σαστισμένοι είχαν στρέψει την κάμερα στο θρύλο που συνέχιζε τον γύρο του θριάμβου.
Μερικοί μόνο ρεπόρτερ είχαν μείνει πίσω σε εκείνον και κατέγραφαν το ξέσπασμά του. Έπιασε τα παπούτσια του, σαν να τα ευχαρίστησε, ενώ συνέχιζε να κλαίει.
Τώρα μπορώ και εγώ να σταματήσω σκέφτηκε, τα κατάφερα!
Στην απονομή που λόγω του φόβου των αποδοκιμασιών άλλαξε ώρα και πραγματοποιήθηκε απόγευμα, ώστε να υπάρχει λιγότερος κόσμος στο γήπεδο, υπήρξαν και μερικοί που τον χειροκρότησαν, ένας από αυτούς ήμουν και εγώ.
------------------------------------------------------------
Usain Bolt loses in the 100m Finals running World Championships London 2017
www.youtube.com/watch?v=U1IaulpGQfE
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Congratulations George 👏👏👏👏🎶
Όπως και σε όλα τα πράγματα, περισσότερη σημασία έχει το ταξίδι!
Το διαβασα δις το κειμενο σου και σταθηκα και τις δυο φορες στη φραση : « Ακομη και να μη με αγαπησουν οφειλουν να με σεβαστουν τωρα». Δεν υπαρχουν σωστες και λαθος επιλογες. Υπαρχουν μονο επιλογες που αντικατοπτριζουν το γνωσιακο μας επιπεδο οσον αφορα το θεμα για το οποιο επιλεγουμε. Τους ανθρωπους που μαθαινουν απο τη ζωη τους, αν οχι να τους αγαπαμε, σιγουρα αξιζουν να τους σεβομαστε. Μαθαινει απο τη ζωη του οποιος σεβεται τον εαυτο του.
Φαντάσου πόση Ντόπα παίρνουν.ο θρύλος και καλά θεωρείται μεγάλος κ σταματάει Ο αντίπαλος είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερος κ τον νικάει Θα μας τρελανούν Υπέραθλητές και πράσινα άλογα ΥπέρΝτόπες θα έλεγα εγώ
Ωδή στην καθημερινότητα ή αλλιώς Tom’s diner
“Το μικροεστιατόριο του Τομ” είναι ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε το 1987 η τραγουδοποιός Suzanne Nadine Vega και ήταν το πρώτο τραγούδι που άνοιγε το album της Solitude. Η πρώτη αυτή εκτέλεση ήταν διάρκειας μόλις λίγο παραπάνω από 2 λεπτά και σε αυτήν απουσίαζαν εντελώς τα μουσικά όργανα (a cappella).
Ο στίχος του τραγουδιού είναι εμπνευσμένος από ένα σύντομο καθημερινό στιγμιότυπο σε ένα εστιατόριο:
...I am sitting In the morning At the diner On the corner
I am waiting At the counter For the man To pour the coffee
And he fills it Only halfway And before I even argue
He is looking Out the window At somebody Coming in
"It is always Nice to see you," Says the man Behind the counter
To the woman Who has come in She is shaking Her umbrella
And I look The other way As they are kissing Their hellos
I'm pretending Not to see them And Instead, I pour the milk...
Σε ελεύθερη μετάφραση:
...Κάθομαι Το πρωί Στο μικροεστιατόριο Στη γωνία
Περιμένω Στον πάγκο Αυτόν τον τύπο Να μου βάλει καφέ
Και μου το γεμίζει Μέχρι τη μέση Και πριν Προλάβω να παραπονεθώ
Κοιτάζει Έξω απ' το παράθυρο Κάποιον Που μπαίνει μέσα
"Είναι πάντα Ωραίο να σε βλέπω" Λέει ο άντρας Πίσω απ' τον πάγκο
Στη γυναίκα Που μπήκε μέσα Τινάζει Την ομπρέλα της
Και κοιτάζω Απο την άλλη Όσο αυτοί Φιλιούνται για να χαιρετηθούν
Και προσποιούμαι Πως δεν τους βλέπω Κι αντί για αυτό Βάζω γάλα...
Η Suzanne Vega ισχυρίζεται ότι εμπνεύστηκε το τραγούδι ύστερα από μια συνομιλία που είχε με τον φίλο της φωτογράφο Brian Rose, που της ανέφερε ότι πολλές φορές αισθάνεται ότι παρακολουθεί ολόκληρη τη ζωή του πίσω από έναν φακό, σαν να είναι μάρτυρας πολλών πραγμάτων ταυτόχρονα, στα οποία όμως δεν έχει καμία συμμετοχή.
Λίγες ώρες αργότερα η Vega θα βρεθεί στη Νέα Υόρκη, στη γωνία Μπρόντγουεϊ και 112ης οδού και θα μπει στο εστιατόριο που έξω σαν επιγραφή έχει την ταμπέλα Tom’s Restaurant.
Καθώς παράγγελνε τον καφέ της, ηχούσαν δυνατά από απέναντι ακριβώς οι καμπάνες του καθεδρικού ναού του Ιωάννη.
Ας συνεχίσουμε όμως σε αυτό το σημείο με το στίχο:
...I open Up the paper There's a story Of an actor
Who had died While he was drinking He was no one I had heard of
And I'm turning To the horoscope And looking For the funnies
When I'm feeling Someone watching me And so I raise my head
There's a woman On the outside Looking inside Does she see me?
No, she does not Really see me Cause she sees Her own reflection
And I'm trying Not to notice That she's hitching up her skirt
And while she's Straightening her stockings Her hair Is getting wet
Oh, this rain It will continue Through the morning As I'm listening
To the bells Of the cathedral, I am thinking of your voice
And of the midnight picnic Once upon a time Before the rain began...
Σε ελεύθερη μετάφραση:
Ανοίγω Την εφημερίδα Υπάρχει η ιστορία Ενός ηθοποιού
Που πέθανε Όσο έπινε Δεν ήταν κάποιος Που είχα ξανά ακούσει
Και κοιτάζω Το ωροσκόπιο Και ψάχνω Τα αστεία
Όταν νιώθω Πως κάποιος με κοιτάζει Και έτσι Σηκώνω το κεφάλι
Υπάρχει μία γυναίκα Από την έξω πλευρά Και κοιτάζει μέσα Με βλέπει;
Όχι Δεν με βλέπει Γιατί βλέπει Την αντανάκλαση της
Και προσπαθώ Να μην προσέξω Πως σηκώνει Τη φούστα της
Και όσο Φτιάχνει της κάλτσες της Τα μαλλιά της Βρέχονται
Ω, αυτή η βροχή Θα συνεχίσει Ως το πρωί Όσο ακούω
Τις καμπάνες Της μητρόπολης Σκέφτομαι Τη δική σου φωνή
Και το πικνίκ κάποια μεσάνυχτα Μία φορά και έναν καιρό Πριν ξεκινήσει η βροχή
***The Mother of the MP3 (Η μητέρα του mp3)
Ας μεταφερθούμε για λίγο σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη και ας πάμε στο 1988, περίπου ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού, στο Μόναχο της Γερμανίας στο ερευνητικό κέντρο του Fraunhofer, όπου ο μεταπτυχιακός τότε φοιτητής Karlheinz Brandenburg προσπαθεί να συμπιέσει τον ήχο.
Ο Brandenburg θα διαβάσει σε ένα περιοδικό τεχνολογίας ότι σε κάποιες δοκιμές για ηχεία είχαν χρησιμοποιήσει την a cappella εκδοχή του τραγουδιού "Tom's Diner" της Vega.
Θα το ακούσει και θα ξεκινήσει να το δοκιμάζει και στις δικές του προσπάθειες θα πετύχει την αλγοριθμική συμπίεση του ήχου, γνωστή και ως mp3 σήμερα.
Τα αποτελέσματα και οι παραμορφώσεις στη φωνή της Vega στην αρχή ήταν απογοητευτικές! Θα περάσει αρκετός χρόνος και πολλές προσπάθειες για να καταφέρει να πετύχει την πρώτη αξιοπρεπής συμπίεση του ήχου.
Η ιστορία θα γράψει ότι το πρώτο παγκοσμίως mp3 που δημιουργήθηκε στο Μόναχο, στο ερευνητικό κέντρο του Fraunhofer, είχε την αισθαντική φωνή της Vega και εξιστορούσε μια καθημερινή ιστορία από ένα εστιατόριο της Νέας Υόρκης...
Το 1990 το τραγούδι θα κυκλοφορήσει σε μια χορευτική εκδοχή με την φωνή της Vega και το βρετανικό συγκρότημα DNA πίσω από τη διασκευή του. Όμως η DNA είχαν "χρησιμοποιήσει" τη φωνή χωρίς την άδεια από την Vega και η δισκογραφική εταιρία της αρχικά κινήθηκε δικαστικά εναντίον του συγκροτήματος.
Η ιστορία αυτή είχε αίσιο τέλος, αφού στην Vega άρεσε το remix των DNA και αυτό τελικά κυκλοφόρησε νόμιμα φτάνοντας ως και την 2η θέση των Βρετανικών charts.
Η χορευτική αυτή εκτέλεση του τραγουδιού θα γνωρίσει μεγαλύτερη επιτυχία από την αρχική a cappella και θα γίνει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια της δεκαετίας του ‘90.
Το τελευταίο αξιοπερίεργο γύρω από το συγκεκριμένο τραγούδι έχει να κάνει με την ημερομηνία που γράφτηκε.
Η Suzanne Vega δεν μπορούσε να θυμηθεί πότε ακριβώς έγραψε τους στίχους. Θυμόταν ότι πρέπει να ήταν κάπου μεταξύ 1981 και 1982, αλλά όχι ακριβώς.
Κανένα πρόβλημα, γιατί μια ομάδα θαυμαστών του τραγουδιού ανέλαβαν να το ανακαλύψουν, με βάση το κείμενο.
Ξεκίνησαν, λοιπόν, από το δεδομένο ότι το Tom’s diner είναι ένα υπαρκτό μέρος στη Νέα Υόρκη και άρα η εφημερίδα που διάβαζε εκείνη τη μέρα ήταν κατά πάσα πιθανότητα νεοϋορκέζικη.
Η μέρα που περιγράφει είναι προφανώς καθημερινή, άρα η εφημερίδα δεν είναι κυριακάτικη.
Σύμφωνα με το τραγούδι, στο πρωτοσέλιδο διαβάζει για έναν ηθοποιό που πέθανε λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ, μετά ο στίχος συνεχίζει στα ωροσκόπια και στις γελοιογραφίες.
Και η μόνη νεοϋορκέζικη εφημερίδα που διαθέτει στο καθημερινό της φύλλο και τα δύο και είχε στο πρωτοσέλιδό της τέτοια είδηση ήταν η New York Post της 18ης Νοεμβρίου του 1981!
Αυτή η ωδή λοιπόν στα καθημερινά στιγμιότυπα που είναι προορισμένα να περάσουν στη λήθη και που γράφτηκε τελικά ένα πρωινό του Νοεμβρίου μέσα σε ένα νεοϋορκέζικο εστιατόριο, κατάφερε να κάνει εγγραφή στη μουσική μας μνήμη και να μην ξεχαστεί...
Ο στίχος αυτού του τραγουδιού δεν θα μπορούσε παρά να τελειώνει μαζί με την τελευταία γουλιά του καφέ:
...I finish up my coffee It's time to catch the train...
------------------------------------------------------------
Suzanne Vega - Tom's Diner
www.youtube.com/watch?v=58Nz7y26Tfs
Suzanne Vega feat DNA Tom's Diner
www.youtube.com/watch?v=kXg5pOF2PvY
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Sorry φίλε
Ύστερα από μια σειρά συμπτώσεων, πήγα σχολείο στο 11ο Γυμνάσιο Πατρών. Εκεί τα περισσότερα παιδιά ήταν από λαϊκές γειτονιές και περίχωρα της Πάτρας. Στους αθλητικούς αγώνες που έδιναν τα σχολεία μεταξύ τους, η προσφώνηση που ακουγόταν όταν συχνά βρισκόμασταν “αντιμέτωποι” με άλλα σχολεία ήταν “μανιαούρια”.
***Στο slang.gr για το μανιαούρι αναφέρει:
1. Οι Μανιάτες, ειδικά όσοι μένουν στον Πειραιά.
Ο Πειραιάς, ως αναπτυσσόμενο λιμάνι, μάζεψε κάθε καρυδιάς καρύδι από κάθε γωνιά της χώρας. Ορισμένοι από αυτούς τους εσωτερικούς μετανάστες, προερχόμενοι από την ίδια περιοχή, εγκαταστάθηκαν στην ίδια περιοχή και δημιούργησαν κλίκες.
2. Μανιαούρι, Πατρινή έκφραση για τον κάγκουρα.
Πριν τελειώσω το Γυμνάσιο, ήδη άκουγα φανατικά Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ήξερα όλους τους στίχους από τα τραγούδια του και είχα αγοράσει όλα τα album που είχε βγάλει ως τότε.
Όταν με ρώταγε οποιοσδήποτε τι μουσική ακούς, πάντα απαντούσα με θράσος
- Βασίλη Παπακωνσταντίνου!
Στο λύκειο βρέθηκα, ύστερα από μια σειρά άλλων συμπτώσεων, στο Πρότυπο Λύκειο Πατρών. Εκεί τα περισσότερα παιδιά ήταν από τις λεγόμενες “καλές” οικογένειες της Πάτρας.
Στους αθλητικούς αγώνες που έδιναν τα σχολεία μεταξύ τους, η προσφώνηση που ακουγόταν όταν συχνά βρισκόμασταν “αντιμέτωποι” με άλλα σχολεία ήταν “φλώροι”.
***Στο slang.gr για το φλώρος αναφέρει:
1. Φλώρος
Φλώρος σημαίνει θηλυπρεπής και γενικότερα λίγος για άντρας.
Στην δεκαετία του ογδόντα, φλώρους αποκαλούσαν όσους ακολουθούσανε την μόδα της pop μουσικής, για τον λόγο ότι είχαν ένα θηλυπρεπές στυλ, π.χ. Boy George, Wham, Duran Duran κτλ.
2. Φλώρος
Φλώρος: το παιδί της μαμάς, το μοσχαναθρεμμένο. Φλωρούμπας: ο φλώρος σε υπερθετικό βαθμό.
Η μετάβασή μου από “Μανιαούρι” σε “Φλώρο” δεν ήταν και τόσο εύκολη υπόθεση. Το πρώτο πράγμα που κατάλαβα ήταν ότι οι παρέες που είχα και οι καινούργιες παρέες που έκανα δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν.
Βρέθηκα λοιπόν σε μια κατάσταση όπου στα “Μανιαούρια¨ προσπαθούσα με άγχος να αποδείξω ότι δεν έγινα “Φλώρος” και στους “Φλώρους” με άγχος να αποδείξω ότι δεν ήμουν ποτέ “Μανιαούρι¨.
Πάνω κάτω εκείνη την περίοδο, πρέπει να είδα για πρώτη φορά σε κάποιο τοπικό κανάλι το video clip του τραγουδιού του Νίκου Βεντουράτου , “Sorry φίλε”.
Ήμουν στην εφηβεία, σίγουρα θα ζούσα και κάποιον ανεκπλήρωτο έρωτα για κάποια συμμαθήτρια μου, που πιθανότατα θα είχε επιλέξει κάποιον “εξωσχολικό” και το τραγούδι μου άρεσε πολύ!
Το video clip που είχε γυρίσει ο καλλιτέχνης τότε, ακολουθεί πιστά τους στίχους του τραγουδιού:
“...Ζούσα μέσα στην ανία στο δωμάτιο το ψυχρό
μια κιθάρα συνοδεία να ξοδεύω τον καιρό
είχα βρει ισορροπία το τηλέφωνο χτυπά
μια φωνή τόσο οικεία ενός φίλου με ξυπνά
Sorry φίλε που είναι λίγο αργά
κάνω πάρτι και νομίζω σε αφορά...
έμοιαζε λίγο αστείο που ήρθε τόσο ξαφνικά
βγήκα έτσι μέσ’ στο κρύο, περπατούσα βιαστικά
κι έφτασα κοντά στα φώτα κι είδα εκείνη από παλιά
να χορεύει με έναν άλλο χρόνια τώρα αγκαλιά
Sorry φίλε, μη το πάρεις στραβά
δικαιούμαι αυτό το μπλουζ και φεύγω μετά
Κι έτσι βρέθηκε στην αγκαλιά μου,
κι αυτός λοξά με κοιτούσε
μα εγώ είχα φύγει απ’ το κορμί μου
κι η ζωή μου όλη πίσω γυρνά
Sorry ήρθα, έτσι τόσο αργά
ας χορέψουμε αυτό το μπλουζ για μια φορά σωστά
και θα φύγω μετά για τελευταία φορά
Ας χορέψουμε αυτό το μπλουζ κι ας είναι αργά...”
Κάθε φορά που το άκουγα φαντασιωνόμουν ότι διεκδικώ και εγώ έναν χορό από τον ανεκπλήρωτο ερωτά μου...
Αργότερα μεγαλώνοντας, φοιτητής πια, ανέπτυξα και μια έλξη για την cult κουλτούρα της εποχής μου. Ας δούμε και έναν ορισμό του “cult” .
Στο λεξικό έχουμε το άκλιτο επίθετο, «αυτός που απευθύνεται σε ειδικό κοινό» (π.χ. καλτ ταινία), δηλαδή τα έργα τέχνης που αποκτούν μια δική τους “λέσχη οπαδών” που λειτουργεί ανεξάρτητα από τη μαζική αναγνώριση του έργου.
Θυμάμαι το “Γυμνό Γεύμα” του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, εμένα “ποτισμένο” τότε από την λογοτεχνία του “Ουίλιαμ Μπάροουζ” να κυκλοφορώ υπερήφανος με ένα μπλουζάκι της ταινίας που είχα αγοράσει από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι όμως και τα πειράγματα και την καζούρα των φίλων μου όταν τους “τράβηξα” στον κινηματογράφο να δουν κάτι τέτοιο...
***Μια γρήγορη σκέψη. Η εξέλιξη μου από το “Μανιαούρι” στο “cult” είχε σαν αποτέλεσμα την αγάπη μου για τον Κρόνενμπεργκ.
Την ίδια πάνω κάτω χρονική περίοδο ανέπτυξα και μια έλξη για την kitsch κουλτούρα της εποχής μου.
Ας δούμε και έναν ορισμό του “kitsch .
Η λέξη Κιτς ετυμολογικά προέρχεται από την γερμανική ιδιωματική έκφραση kitschen, που σημαίνει βάφω, αλείφω, πασαλείβω. Στην κατηγορία της τέχνης το επίθετο κιτς χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει το ευτελές, το φθηνό και το κακόγουστο.
Για το κιτς ο Μίλαν Κούντερα στην “Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι” κάνει τις παρακάτω επισημάνσεις:
“...Στο βασίλειο του κιτς επικρατεί η δικτατορία της καρδιάς...”
“...Επίσης, το κιτς, δεν έχει να κάνει με το ασυνήθιστο αναφέρεται σε εικόνες ‐ κλειδιά, βαθιά αγκυροβολημένες στη μνήμη των ανθρώπων: η αχάριστη κόρη, ο εγκαταλελειμμένος πατέρας, τα πιτσιρίκια που τρέχουν σ' ένα πάρκο, η προδομένη πατρίδα, η ανάμνηση του πρώτου έρωτα.
Το κιτς κάνει να αναβλύζουν, το ένα μετά το άλλο, δυο δάκρυα συγκίνησης. Το πρώτο δάκρυ λέει: Τι ωραία που είναι τα πιτσιρίκια που τρέχουν σ' ένα πάρκο!
Το δεύτερο δάκρυ λέει: Τι ωραία που είναι να συγκινείσαι μαζί με ολόκληρη την ανθρωπότητα βλέποντας τα πιτσιρίκια να τρέχουν σ' ένα πάρκο!
Μόνο το δεύτερο αυτό δάκρυ κάνει το κιτς να είναι κιτς....”
Θυμάμαι να διαβάζω στα κρυφά όλα τα “Άρλεκιν” της μητέρας μου και να βλέπω μανιωδώς “Εσμεράλντα” και “Τόλμη και Γοητεία”.
Μια γρήγορη σκέψη. Η εξέλιξη μου από τον “φλώρο” στο “kitsch” είχε σαν αποτέλεσμα την αγάπη μου για τα “Άρλεκιν”.
Και “φλώρος” και “μανιάουρας” λοιπόν, ταυτόχρονα και “cult” και kitsch”!
Ίσως τώρα αν διάβασες ως εδώ καταλάβεις γιατί στα “κρυφά”, στο σπίτι μου άκουγα Νίκο Βεντουράτο και το “Sorry φίλε”, ενώ “θεωρητικά” τότε από τους Έλληνες καλλιτέχνες αποδεχόμουν μόνο τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Τώρα με την απόσταση που μου δίνει ο χρόνος μπορώ να καταλάβω ότι είχα ανάγκη η “επαναστατικότητα” μου να είναι αποδεκτή.
Αποδεκτή από ένα “φανταστικό” κοινό αλλά κυρίως από την εικόνα που είχα για τον εαυτό μου.
Εκείνη την εποχή μπορούσα να συγκινηθώ με τα τραγούδια του Βασίλη, αλλά κυρίως μπορούσα να συγκινηθώ με την εικόνα μου για την “επαναστατικότητα” μου.
Στην τέχνη και στους καλλιτέχνες υπάρχει κάτι σαν “λίστα αποδοχής”.
Μια λίστα με τους καλλιτέχνες που είναι στο επίκεντρο της “εποχής”. Μια λίστα που την διαμορφώνει η κοινή γνώμη και που τα κριτήριά της είναι σχεδόν πάντα “αισθητικά” και συμβατά με την εποχή.
Για να γίνω πιο σαφής. Για πολλά χρόνια στο Ελληνικό Facebook κυριαρχούσαν τα ρητά του Λειβαδίτη και της Δημουλά.
Όλοι μας τα είχαμε αναρτήσει, με την σιγουριά, πως πέρα από το χρηστικό της ανάρτησης εμπνευσμένων κειμένων συμβάδιζαν και με την αισθητική της εποχής.
Μερικά χρόνια μετά, οι ίδιοι καλλιτέχνες (χωρίς να έχουν καμία συμμετοχή σε αυτό) πέφτουν στις “λίστες δυσμένειας” και τα ίδια κείμενα αποτελούν αντικείμενο σαρκασμού.
Ο Παπακωνσταντίνου εκτός από αναμφίβολα ωραία και επαναστατικά τραγούδια ήταν και στις “λίστες αποδοχής” τότε ενώ ο Βεντουράτος δεν ήταν.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν θα καταφέρουν να αγαπηθούν ποτέ από τη μεγάλη πλειοψηφία αλλά θα βρουν μια εναλλακτική αποδοχή σε ένα συγκεκριμένο κοινό.
Είναι η διαδρομή που οδηγεί στην cult κουλτούρα, που πολλές φορές έχει σαν αφετηρία το “trash” της εποχής.
Ξανά βάζω στο “repeat” το video clip του Νίκου Βεντουράτου.
Η σκέψη που κάνω γι' αυτόν τώρα, είναι μια μικρή έκπληξη για μένα:
“...Και “φλώρος” και “μανιάουρας” λοιπόν, ταυτόχρονα και “cult” και kitsch”!...”
“Sorry φίλε”, που τόσο καιρό προσπαθούσα να κρατήσω μια εκδοχή που να ταιριάζει με την “εποχή” μου.
“Sorry φίλε”, που δεν κατάλαβα ότι ντρεπόμουν για σένα επειδή είμαστε υπερβολικά ίδιοι.
“Sorry φίλε”, που δεν σε υπερασπίστηκα πιο πριν.
“Sorry φίλε”, μη το πάρεις στραβά δικαιούμαι αυτό το μπλουζ και φεύγω μετά!
------------------------------------------------------------
Νίκος Βεντουράτος - Σόρρυ Φίλε {stereo edit}
www.youtube.com/watch?v=g4CvU-xqPKU
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Το χάρηκα ιδιαίτερα το κειμενο σου !!!!
... μου θύμησες με την αναφορά στον Παπακωνσταντίνου το αγαπημένο μου τραγούδι από εκείνον: Βικτωρία όλοι έχουμε μίαν "πολυπολιτισμικότητα"... όσο μου αρέσει η Βικτώρια τόσο πολύ μου αρέσει του Μαργαρίτη το: εσύ μιλάς στην καρδιά μου. η μουσική δεν είναι στυλ. είναι οι χτύποι της καρδιάς μας.
Αγαπώ τον Παπακωνσταντίνου και τον υπερασπίζομαι ακόμη όταν μου λένε ότι ήταν για άλλες εποχες και τώρα μεγάλωσα πια. Δε με νοιάζει. Η Δημουλά έχει ένα παράπονο που δε μου αρέσει , αν και με κάποιους "πιασαρικους" στίχους της συμφωνώ και συγκινούμαι. Ο Λειβαδίτης είναι ένας από τους αγαπημένους, αν και δεν έχω διαβάσει και μελετήσει έργα του στο βαθμό που το έχω κάνει με τον Καβάφη και το Ρίτσο. Νομίζω ότι αυτό το " Sorry φίλε που δε σε υπερασπιστηκα πιο πριν " το χρωστάμε πιο πολυ στον εαυτό μας και σε ο,τι αγάπησε και μεσα από εκείνο αισθάνθηκε. Εξαιρετικό κείμενο! :)
... Γεννήθηκα καί έζησα ανάμεσα στίς παρυφές τών "Δύο" κοινωνιών (τών Πλουσίων καί τών Φτωχών), καί Πάντα ένιωθα πώς δέν άνηκα Πουθενά, καί πώς όφειλα στόν εαυτό μου οπωσδήποτε, νά ανακαλύψω ή νά επινοήσω μιά θέση καί γιά μένα... Μεγάλωσα μέ Χατζηδάκη καί Θοδωράκη, καί Παπακωνσταντίνου, ώσπου κάποια στιγμή ανακάλυψα τίς Τρύπες... Ό "Σουρεαλισμός" Τους Μέ Βοήθησε Νά Αντιληφθώ Πώς Κανείς Τους (Ούτε οί Πλούσιοι μά Ούτε καί Οί Φτωχοί) Δέν Διέκρινε Τήν Συνολική "Πραγματικότητα"... Καί Τότε Ήταν Που Συνειδητοποίησα Πώς Έπρεπε - Όφειλα Στόν Εαυτό Μου Τουλάχιστον, Νά Συνεχίσω Μόνος Μου... Δέν Ξέρω Πώς... Ούτε Γιά Που... Μά Δέν Μέ Νοιάζει - Δέν Μέ Χαλάει Πιά... "Στόν Δρόμο Ανοίγει Ό Φάκελος" (Όπως Έλεγε Μιά Φίλη... Που Εδώ καί Χρόνια κι Αυτή Παντρεύτηκε καί Χάθηκε)... : Ευχαριστώ Γιά Τόν Χρόνο καί Τήν Υπομονή !!! ... Καλή Σας Ημέρα !!! :-)
Ποτέ δεν έκρυψα ότι ακούω όλα μα όλα τα είδη μουσικής. ..έντεχνο, λαϊκό, ρεμπέτικο, ροκ, ποπ, μεταλ,ραπ...τα πάντα όλα ανάλογα τη διάθεση την παρέα το που βρίσκομαι. ..ζωντανό you tube με φωνάζουν χαχα...το ίδιο ισχύει και στα βιβλία που πέφτουν κατά καιρούς στα χέρια μου ανάλογα πάλι τη διάθεση μου (και ναι αγαπώ Αρλεκιν κι εγώ! )...!
Πόσο αληθινός!!! Φάσεις της ζωή του καθενός από εμας είναι...Από την ροκ της αντίδρασης και αμφισβήτησης- Σιδηροπουλος, Τρύπες, Nirvana, Doors -στα εφηβικά Χρόνια πέρασμα στις μπουάτ και ρεμπεταδικα κατα τη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων.
Δεν εχω λόγια! Με γύρισες χρόνια πίσω.. Ήμουν και εγω μαθητής του 11ου γυμνασίου και μπορω να πω ότι στο ιδιο προαύλιο ήταν δυο "κόσμοι" διαφορετικοί! Συμφωνώ απόλυτα με το κείμενο σου. Θα διαφοροποιηθώ γιατι αγαπω Πυξ Λαξ Αλλα σε κάθε περίπτωση ο Παπακωνσταντίνου ειναι αξιόλογος. Καλοταξιδα τα βιβλία σου!!!
Δεν γνώριζα ότι το "μανιαουρι" είναι δική μας λέξη!! :-P Έτσι κ εγώ, με Βασίλη στα νιάτα μου......
Πολύ υψηλή αίσθηση χιούμορ!!! Είναι το ιδιαίτερα ελκυστικό στοιχείο των κειμένων σου!!! Ανάλυση σε σωστές δόσεις ακόμα και για τους αμύητους ή για τους ξένους, σαν εμένα που έχω διαφορετικές αναφορές!! Επιείκεια!!! Κατανόηση!!! Ο Λειβαδίτης έχει ακόμα την τιμητική του 🙂 αν και έμαθα ότι έχει χαρακτηριστεί "αστός ποιητής", όπως και η Δημουλά. Μου άρεσε πολύ η έκφραση: η δικτατορία της καρδιάς. Συγχαρητήρια και για τη θεματολογία και για τον τρόπο, το στυλ γραφής!!!
Κείμενο σπαθί, George * Αλλά ουδέποτε προτίμησα το Βασίλη από τον Παύλο, το Mick, το Rorry, το Winter και τα λοιπά Παιδιά. Sorry, φίλε 😉 el.
View more comments
Προσωπικά 1987 και Προσωπικά 2017
Μια συνήθεια που ξεκίνησε με το τρίτο μυθιστόρημά μου (ελπίζω να κυκλοφορήσει σύντομα) - και έχω ήδη πειραματιστεί πάνω σε αυτή και στη σελίδα μου με δύο διηγήματα - είναι να παρεμβάλλω την δική μου εκδοχή σε γνωστά έργα τέχνης.
Το διήγημα που ακολουθεί έχει σαν πηγή έμπνευσης το τραγούδι “Προσωπικά”. Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1988 ως πρώτο κομμάτι του ομότιτλου δίσκου “Προσωπικά” και ήταν μια συνεργασία του συνθέτη Γιάννη Σπανού και της ερμηνεύτριας Ελένη Δήμου.
***12 Μαρτίου 1987, Νέα Σμύρνη
Άλλη μια μέρα που περπάταγε ώρες ολόκληρες μόνη της, απορροφημένη από τις σκέψεις της.
Προσπαθούσε να φέρει τον εαυτό της σε μια σωματική εξασθένηση, μετά καθόταν και κατέγραφε σε ένα παλιό τετράδιο τα συναισθήματα της μέχρι να καταρρεύσει και πνευματικά για να μπορέσει επιτέλους να κοιμηθεί.
Είχε σχεδόν βραδιάσει όταν έφτασε στην γκαρσονιέρα που είχε νοικιάσει πρόσφατα. Μέσα δεν είχε παρά μόνο τα απαραίτητα. Μια τηλεόραση, ένα dvd player για να βλέπει ταινίες, ένα ραδιόφωνο που έπαιζε ασταμάτητα, όταν δεν έβλεπε ταινίες, μια πολυθρόνα και ένα τραπέζι που πάνω μπορούσε κανείς να βρει το τετράδιο που έξω είχε γράψει καλλιγραφικά το όνομά της και μέσα ήταν γεμάτο στίχους.
Η γκαρσονιέρα αυτή ήταν το μεγάλο της μυστικό, ούτε και η ίδια δεν είχε καταλάβει πως την νοίκιασε και φυσικά δεν είχε πει τίποτε σε κανέναν.
Θυμάται σε έναν από τους μεγάλους περιπάτους της ακόμα μια φορά να καταλήγει στη γειτονιά του. Ακριβώς απέναντι από το σπίτι που έμενε εκείνος, με μεγάλα κόκκινα γράμματα τυπωμένα σε υπολογιστή, κρεμόταν ένα ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ.
Χωρίς να το σκεφτεί είχε μπει μέσα και είχε συναντήσει τον ιδιοκτήτη, που ήταν απογοητευμένος γιατί μόλις είχε δείξει την γκαρσονιέρα σε ένα ζευγάρι, που τελικά την είχε απορρίψει.
Εκείνη πήγε στο παράθυρο και παρατήρησε ότι το διαμέρισμα του ήταν ακριβώς απέναντι, έναν όροφο πιο χαμηλά από το δικό της και μπορούσε να παρακολουθεί με ευκολία τα πάντα.
Λίγες στιγμές μετά βρέθηκε να το έχει νοικιάσει και καθόταν με τα φώτα σβηστά καπνίζοντας να παρακολουθεί σιωπηλή και ακίνητη το απέναντι διαμέρισμα.
Έξι σχεδόν μήνες μετά είχε μεταφέρει τα εντελώς απαραίτητα πράγματα στην γκαρσονιέρα και την επισκεπτόταν σχεδόν πάντα τις μέρες που αυτός θα της έλεγε ότι δεν θα είναι διαθέσιμος.
Είχε μεταφέρει το γραφείο της κοντά στο παράθυρο για να μπορεί να εντοπίζει το παραμικρό σημάδι ζωής του απέναντι διαμερίσματος. Κάθε φορά που άνοιγε κάποιο φως ή παρατηρούσε κάποια κίνηση σταματούσε τα πάντα, άναβε τσιγάρο και γινόταν θεατής της ζωής που διαδραματιζόταν εκεί.
Εκείνη την Πέμπτη δεν είχε επιστρέψει εκείνος ακόμα, οπότε μόλις τακτοποιήθηκε λίγο άνοιξε το τετράδιο που μπροστά με καλλιτεχνικά γράμματα είχε γράψει “Ευαγγελία” και πήγε στην πρώτη κενή σελίδα.
Στην αριστερή σελίδα του τετραδίου, μόλις τρεις μέρες πριν είχε γράψει μόνο δύο στίχους:
“...Προσωπικά δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά
μονάχα βήματα θιγμένα ερωτικά...”
Τους διάβασε πάλι, κάτι της φάνηκε να λείπει! Άφησε κενή την υπόλοιπη σελίδα και ξεκίνησε να γράφει από δεξιά:
“...Προσωπικά δε θέλω τίποτα μαζί σου λογικά...”
Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου σκέφτηκε. Μήπως έχω δει πολλές ταινίες, μήπως είμαι αθεράπευτα ρομαντική;
Από τις σκέψεις αυτές την έβγαλε ένα φως που άναψε στο απέναντι διαμέρισμα, εκείνος είχε γυρίσει!
Πήρε το τηλέφωνο που της το είχαν συνδέσει πρόσφατα και τον κάλεσε. Τον είδε να κατευθύνεται προς το δικό του και να το σηκώνει.
- Εμπρός! Ακούστηκε η φωνή του και εκείνη πάγωσε, όπως γινόταν όλη τη βδομάδα που μπορούσε να του τηλεφωνεί και να τον βλέπει κιόλας.
- Παρακαλώ! Επέμενε εκείνος και η φωνή του ακούστηκε πιο ανυπόμονη!
Το έκλεισε, έψαξε το τετράδιο της και έγραψε:
“...μου πάει ο ήχος της φωνής σου τραγικά...”
Άνοιξε το ραδιόφωνο, έψαξε έναν σταθμό που έπαιζε λαϊκά, άναψε άλλο ένα τσιγάρο και συνέχιζε να παρακολουθεί.
Όταν από ώρα στο απέναντι διαμέρισμα είχαν πια κλείσει τα φώτα σαν τελευταία παρατήρηση λίγο πριν πέσει για ύπνο είχε γράψει
“... να μεταφράζω τη σκηνή δραματικά...”
Μια βδομάδα ακριβώς μετά, η Ευαγγελία είχε φτάσει στην γκαρσονιέρα της πολύ χαρούμενη!
Εκείνος στην σύντομη συνάντηση που είχαν, με πολύ τρυφερότητα της είχε εξομολογηθεί ότι εκείνη ήταν γι' αυτόν η πιο γλυκιά απόδραση από την πραγματικότητα.
- Σαν να ζω ένα παραμύθι μαζί σου!
Άνοιξε το τετράδιο της σημείωσε την ημερομηνία και έγραψε:
19 Μαρτίου 1987, Νέα Σμύρνη
“...Προσωπικά εγώ τρελαίνομαι,
το παραμύθι σου και να `μαι και να φαίνομαι...”
Το ραδιόφωνο έπαιζε δυνατά ένα από τα αγαπημένα της τραγούδια και η Ευαγγελία είχε μια στιγμή ευτυχίας από αυτές όμως που δεν κρατάνε πολύ...
Το φως που άναψε στο απέναντι διαμέρισμα τις απέσπασε ολοκληρωτικά την προσοχή. Άναψε κι άλλο τσιγάρο, έσβησε γρήγορα το δικό της φως και κόλλησε την πολυθρόνα κοντά στο τζάμι.
Μερικές ώρες μετά, με γραφή που φανέρωνε ταραχή θα σημειώσει:
“...Προσωπικά δεν έχω αίσθηση
αυτό που ζούμε αν είναι αλήθεια ή παραίσθηση...”
Την επόμενη μέρα, τελείωσε έναν ακόμα εξαντλητικό περίπατο, στον οποίο αναλογιζόταν το ξέσπασμα της και τα λόγια που της είχε πει!
Αυτό που την είχε σοκάρει περισσότερο δεν ήταν τόσο το περιεχόμενο της συνομιλίας τους αλλά ο τόνος της φωνής του και το πόσο σίγουρος είχε ακουστεί.
Μπαίνοντας στην γκαρσονιέρα της θα κλείσει για πρώτη φορά τα παντζούρια θα ανοίξει το τετράδιο της και με πείσμα θα γράψει:
“...Προσωπικά, εμένα ο χρόνος μου γυρίζει κυκλικά
κι αλλάζει ο τόνος μου στο τέλος ειδικά
γι’ αυτό να ξέρεις κι επιμένω, κι ας μου το `χεις ξεγραμμένο
οριστικά...”
-----------------------------------------------------------------------
Ένα τραγούδι όπως και οποιοδήποτε άλλο κείμενο έχει μια περίεργη σχέση με τον χρόνο. Είναι το παρόν αυτό που μεταβάλλεται διαρκώς...
Θα αφήσω τον Ουίλιαμ Φόκνερ να γίνει πιο επεξηγηματικός:
“...Όλα είναι παρόν καταλαβαίνεις; Το σήμερα θα τελειώσει αύριο και το αύριο άρχισε πριν από δέκα χιλιάδες χρόνια...”
Το διήγημα που μόλις διάβασες είναι η εκδοχή του τραγουδιού περίπου στο χρόνο που πρέπει να γράφτηκε.
Ο αναγνώστης όμως το διαβάζει σήμερα! Αυτό δημιουργεί μια πρόκληση να δούμε και πάλι τους ίδιους στίχους στο σήμερα.
-----------------------------------------------------------------------
***12 Μαρτίου 2017, Νέα Σμύρνη
Μπήκε στην γκαρσονιέρα που εδώ και αρκετά χρόνια, παίρνοντας μαζεμένα χρήματα από τα πνευματικά δικαιώματα ενός πλατινένιου δίσκου που είχε κάνει με τον Σταμάτη, την είχε αγοράσει.
Ο χώρος δεν θύμιζε σε τίποτε το παλιό της στέκι. Η μουσική ακουγόταν από την οθόνη ενός επιτραπέζιου υπολογιστή και η ίδια έγραφε πια σε ένα laptop.
Εκείνος είχε μετακομίσει εδώ και αρκετά χρόνια από το απέναντι διαμέρισμα, όμως η Ευαγγελία συνέχιζε να έρχεται και να απομονώνεται για να γράψει.
Άνοιξε το κινητό της τηλέφωνο και μίλησε αρκετή ώρα με έναν παραγωγό που ετοίμαζαν μαζί μια καινούργια δουλειά.
Η ίδια συνήθιζε να λέει καμιά φορά, κυρίως όταν μίλαγε βιαστικά, ένα νέο album ή άλλες φορές ένα νέο cd όμως η μουσική εδώ και αρκετό καιρό δεν τυπωνόταν πια σε βινύλιο ή σε cd οπότε προσπαθούσε να χρησιμοποιεί τον όρο δουλειά για να είναι πιο ακριβής.
Συνέχισε να ασχολείται με το κινητό της και μετά το τηλεφώνημα άνοιξε το Facebook.
Εκεί έπεσε αμέσως πάνω σε μια εκδήλωση για τα 30 χρόνια κυκλοφορίας μιας σημαντικής καλλιτεχνικής δουλειάς και σε μια από τις ρετρό φωτογραφίες που κάλυπταν την εκδήλωση ήταν και μια φωτογραφία δικιά του από εκείνη την εποχή.
Έχω γράψει πάλι ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να ταξιδέψει στο χρόνο, αλλά μόνο προς τα πίσω. Με την βοήθεια ενός τραγουδιού, ενός αρώματος ή μιας φωτογραφίας μπορεί να γυρίσει πίσω και να ανακαλέσει τα συναισθήματα που είχε εκείνη την περίοδο.
Ειδικά για την Ευαγγελία δεν ήταν και πολύ δύσκολο αφού παρόλο που εκείνος είχε πια οικογένεια , μια γυναίκα και παιδιά, εκείνη δεν τον είχε ξεπεράσει μάλλον ποτέ.
Άνοιξε τον messenger, πληκτρολόγησε ένα μήνυμα και του το έστειλε. Είχαν να επικοινωνήσουν πολλά χρόνια!
Πριν λίγο καιρό εκείνη του είχε κάνει πρόταση φιλίας και εκείνος την είχε αποδεχτεί χωρίς όμως να δώσουν σε αυτό άλλη συνέχεια.
Έτσι τώρα όταν είδε ότι διαβάστηκε το μήνυμά της, ανέβασε παλμούς και η καρδιά της άρχισε να χτυπά αφύσικα δυνατά και γρήγορα.
Εκείνος διάλεξε να απαντήσει με έναν στίχο από το τραγούδι που γνώριζε ότι η Ευαγγελία το είχε γράψει για εκείνον!
- “...Προσωπικά δε θέλω τίποτα μαζί σου λογικά...”
Διάλεξε και μια φάτσα από τα περίφημα emoticons που έχει βγάλει γλώσσα και φαίνεται να κοροϊδεύει.
Η Ευαγγελία στην αρχή εκνευρίστηκε με τον στίχο που είχε διαλέξει, αλλά μετά πιο ψύχραιμα το ερμήνευσε ως αμηχανία από την πλευρά του. Δεν έδωσε άλλη συνέχεια, αλλά ούτε και εκείνος.
Έκλεισε το κινητό της και ασυναίσθητα πήγε και στάθηκε όρθια μπροστά στο παντζούρι του απέναντι διαμερίσματος.
Η ιστορία, όταν επαναλαμβάνετε δύο φορές την δεύτερη επανέρχεται ως φάρσα σκέφτηκε και χαμογέλασε.
Εκείνη την ημέρα όμως έμεινε αρκετή ώρα όρθια και αφημένη στις σκέψεις της.
Και η ίδια ήξερε πολύ καλά, ότι ο χρόνο που γυρίζει κυκλικά θα αναλάβει και πάλι το έργο του και την επόμενη μέρα η δουλειά, η ρουτίνα και όλα τα σημαντικά γεγονότα που δεν μπορούν να περιμένουν θα καταφέρουν να ξεθωριάσουν και πάλι την ανάμνηση του.
Όμως σήμερα, τώρα, βρισκόταν ακόμα όρθια μπροστά στο απέναντι διαμέρισμα.
Ας την αφήσουμε εκεί!
Για λίγο ακόμα...
------------------------------------------------------------
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ-ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΟΥ
www.youtube.com/watch?v=7ll4aH2p_2c
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Πολύ όμορφο....🌺
Υπέροχο.......!!
DVD το 1987 ??? :-D Parallel universe :-D
Πανέμορφο απλά υπέροχο!!! Μπράβο,!!!
Μπράβο George Perisanidis.... Απλά εξαιρετικό!!!! Εάν αυτό δεν είναι έρωτας....τοτε τι είναι?
Βέβαια το τραγουδι αυτό είναι τεράστια κληρονομιά για τους ολους τους νεότερους καλλιτέχνες και πολλοί το έχουν τραγουδήσει με τεράστια επιτυχία όπως ο Ρέμος π.χ.... Καταπληκτικό κείμενο όπως πάντα.
Το αλλο το ξερεις;Λενε δεν υπαρχει πια ρομαντισμος,λενε τις αγαπες τις σβηνει ο καιρος,μα ο,τι και να γινει,ο,τι κι αν συμβει,παντα θα υπαρχει,παντα θ ανασαινει η αγαπη αυτη....Μια αγαπη σαν κι αυτη δε μπορει να πεθανει,μια αγαπη σαν κι αυτη και τ αστερια τα φτανει,χιλια χρονια μετα,στα βουνα θα πετα,χιλια χρονια μετα θα τη λεν σαν παραμυθι στα παιδια...💟πρωτο βραβειο,φεστιβαλ Θεσσαλονικης!
Λατρεμένο τραγούδι, λάτρεψα και το κείμενό σου. .μια μικρή επισήμανση ...video όχι dvd player το '87. ..!♡
Υπεροχο κειμενο....και το διηγημα με ταξιδεψε...... Συγχαρητηρια...με θαυμασμο στη γραφη σας!
Σίγουρα ένα τραγούδι κλείνει μέσα του πολλά...εικόνες ίσως κι αυτοσχέδιες,μυρωδιές,συναισθήματα και σίγουρα μία εποχή .Τι να γίνει όμως και πάλι σ'αυτό το όμορφο άκουσμα πάλι αυτό θα κάνουμε ..."εμένα ο χρόνος μου γυρίζει κυκλικά"
Ωωωω... Πόσο ωραίο κείμενο... "Ο χρόνος που γυρίζει κυκλικά θα αναλάβει και πάλι το έργο του". Πόσο ανακουφιστικό...
Το αγαπώ αυτό το κομμάτι... Και μου άρεσε πολύ το διήγημα! Μου θύμισες ένα άλλο τραγούδι. :) και μία ταινία όπου ήταν sound track. * Να βάζεις διηγήματα. Γράφεις όμορφα. m.youtube.com/watch?v=OMOGaugKpzs
με ταξίδεψε... το κείμενο... το συμβάν... και το τραγούδι....Προσωπικά, εμένα ο χρόνος μου γυρίζει κυκλικά
Εξαιρετική η ερμηνεία της Ελένης Δήμου!!!
Όλα τα συστατικά της ουσιαστικής γραφής!!! Συγχαρητήρια!!!
Στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου! Μην ξεχνάμε τους στιχουργούς
Φοβερό διήγημα!!!! Μπράβο!!!!!
💙🌼 el.
Αγαπημένο...
!
Αυτό δεν είναι τραγούδι...πληγή ανοικτή είναι μάτια μου!💌🌹💞
Despoina Gantzou fyi
Υπέροχο!
View more comments
Όταν έκλαψε ο Νίτσε ή αλλιώς η στιγμή που απομακρύνθηκε από την ανθρωπότητα
Το τελευταίο κεφάλαιο της “Αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι” καλύπτεται ολόκληρο από τις τελευταίες στιγμές του Τόμας, της Τερέζας και του Καρένιν. Σε αυτό το τελευταίο μέρος, σε ένα ξέσπασμα ζωοφιλίας, ο Μίλαν Κούντερα ανυψώνει την αγάπη του ανθρώπου για τον σκύλο πάνω από την αγάπη που νιώθουμε για τον σύντροφο μας.
Αντιγράφω από την “Αβάσταχτη ελαφρότητας του είναι”:
“...Είναι μια άδολη αγάπη: η Τερέζα δεν θέλει τίποτα απ' τον Καρένιν. Δεν αξιώνει ούτε καν την αγάπη. Δεν ρωτήθηκε ποτέ για πράγματα που βασανίζουν τα ανθρώπινα ζευγάρια: μ' αγαπάει; αγάπησε κανέναν άλλον περισσότερο από μένα; μ αγαπάει περισσότερο απ' όσο τον αγαπάω;
Όλες αυτές οι ερωτήσεις που θέτουν υπό αίρεση τον έρωτα, τον καταμετρούν, τον σφυγμομετρούν, τον εξετάζουν, μήπως δεν κινδυνεύουν να τον καταστρέψουν πριν γεννηθεί;
Αν είμαστε ανίκανοι ν' αγαπήσουμε, τούτο μπορεί να συμβαίνει επειδή επιθυμούμε ν' αγαπηθούμε, δηλαδή επειδή θέλουμε κάτι απ' τον άλλο (τον έρωτα), αντί να τον πλησιάσουμε χωρίς αξιώσεις και να μην επιθυμούμε παρά την απλή του παρουσία και μόνο...”
“...η Τερέζα έχει δεχτεί τον Καρένιν έτσι όπως είναι, δεν προσπάθησε να
τον αλλάξει κατ' εικόνα της, έχει εξαρχής αποδεχτεί το σκυλίσιο του σύμπαν, δεν θέλει να το επιτάξει, δεν ζηλεύει τα ορμέμφυτα μυστικά του..”
“...Και επίσης: η αγάπη της για το σκυλί είναι μια αγάπη εκούσια: κανένας δεν την υποχρέωσε σ' αυτό...”
“... Κυρίως, όμως: κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί να κάνει σ' ένα άλλο την δωρεά του ειδυλλίου. Μόνο το ζώο μπορεί επειδή δεν το έδιωξαν απ' τον παράδεισο. Η αγάπη ανάμεσα στον άνθρωπο και στο σκύλο είναι ειδυλλιακή. Είναι μια αγάπη χωρίς συγκρούσεις, χωρίς σπαρακτικές σκηνές, χωρίς εξέλιξη...”
Θα αφήσουμε για λίγο τον Κούντερα και θα μεταφερθούμε αρκετά χρόνια πίσω.
Είναι Ιανουάριος του 1897, στο Τορίνο της Ιταλίας, κάνει κρύο που το συνοδεύει ένας ασυνήθιστα δυνατός αέρας.
Εκείνο το βράδυ ο Νίτσε αψηφώντας το τσουχτερό κρύο, αποφάσισε να μην κατέβει την Βία Κάρλο Αλμπέρτο όπως έκανε συνήθως αλλά να πάρει τον πιο μακρινό δρόμο που οδηγεί στην πλατεία Κάρλο Αλμπέρτο από την Βία Τσέζαρε Μπαττίστι.
Περπατούσε σκυφτός και απορροφημένος στις σκέψεις του.
- Είμαι ο Διόνυσος! Μονολογούσε...
- Η μόνη σωτήρια δύναμη που αντισταθμίζει όλα όσα μας αναγκάζουν να αρνηθούμε τη ζωή είναι η διονυσιακή τέχνη. Είναι δύναμη, αντιχριστιανική και αντιμηδενιστική.
Λίγα μέτρα πιο κάτω μπαίνοντας πια στην πλατεία είχε μάλλον αλλάξει άποψη
- Είμαι “Ο Εσταυρωμένος”! Μπορούσες να τον ακούσεις σχεδόν να φωνάζει...
Λίγο μετά:
- Δεν μπορεί να υπάρχει Θεός διότι αν υπήρχε πιστεύω ότι εγώ θα ήμουν Αυτός.
Ο φιλόσοφος είχε φτάσει πια στο κέντρο της πλατείας και βρισκόταν κάτω από το μεγάλο ιππικό άγαλμα του Κάρλο Αλμπέρτο.
Ασυναίσθητα ο Νίτσε σήκωσε τα μάτια και άρχιζε να περιεργάζεται το άγαλμα. Σε αυτό ο μονάρχης Κάρλο Αλμπέρτο, κοιτάζει προς την είσοδο του ανακτόρου που ανήκε εδώ και πολλές γενιές στην οικογένειά του, ενώ κραδαίνει ένα σπαθί στον αέρα. Ο μονάρχης στέκει επιβλητικός πάνω στο άλογο του, που φαίνεται να χλιμιντρίζει περήφανο.
Από τις σκέψεις που είχε αρχίσει να κάνει ο Νίτσε παρατηρώντας το άγαλμα, τον έβγαλε ένα μάλλον ασυνήθιστο περιστατικό.
Ένας άνθρωπος χτύπαγε βάναυσα ένα άλογο που για άγνωστο λόγο είχε σταματήσει στο κέντρο της πλατείας και αρνιόταν να σύρει την άμαξα στο οποίο το είχαν δέσει.
Ο αμαξάς για να αναγκάσει το ζώο να μετακινηθεί είχε βγάλει το μαστίγιο του και ξεσπούσε με μανία πάνω του.
Ο Νίτσε σαν να ξύπνησε από λήθαργο πρόσεξε την σκηνή, σταμάτησε να περπατά και έμεινε αποσβολωμένος να κοιτάζει το άλογο που αρνιόταν να προχωρήσει.
Ο φιλόσοφος σταμάτησε να μονολογεί και δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια του.
Με μια γρήγορη κίνηση, έτρεξε προς το άλογο, το αγκάλιασε και με αναφιλητά του ζητούσε συγγνώμη!
Ο αμαξάς σαστισμένος σταμάτησε να χτυπά το ζώο και έμεινε να παρακολουθεί αμέτοχος την περίεργη αυτή σκηνή.
Στη συνέχεια ο Νίτσε σαν να επέστρεψε στις προηγούμενες σκέψεις του άρχισε πάλι να φωνάζει
- Είμαι “Ο Εσταυρωμένος”!
- Το γίγνεσθαι δεν έχει κανένα σκοπό!
- Ο Θεός είναι νεκρός!
- Εγώ είμαι “Ο Εσταυρωμένος”!
Στην πλατεία τελικά έφτασαν ύστερα από καταγγελίες για διατάραξη κοινής ησυχίας δύο αστυνομικοί που αναγκάστηκαν να συλλάβουν τον Νίτσε.
Μια εβδομάδα μετά, ο μεγάλος φιλόσοφος μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική, όπου οι γιατροί διέγνωσαν «παραλυτική ψυχική διαταραχή».
Ας μείνουμε όμως με την εικόνα του Νίτσε που αγκαλιάζει το άλογο και ξεσπά σε λυγμούς και ας μεταφερθούμε πάλι ακόμα πιο πίσω.
Στις αρχές του 17ου αιώνα, ο Ρενέ Ντεκάρτ, που στα λατινικά ονομαζόταν Renatus Cartesius και στην Ελλάδα έγινε γνωστός ως Καρτέσιος, θα βάλει τις βάσεις σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα ορθολογιστική φιλοσοφία.
Ο Καρτέσιος βασίστηκε στο ότι
“...Η αμφισβήτηση των πάντων συνεπαγόταν ότι τίποτε δεν ήταν δεδομένο...”
Για να καταλήξει στο περίφημο
“...Cogito, ergo sum...”
“...Αμφιβάλλω άρα σκέφτομαι, σκέφτομαι άρα υπάρχω...”
Ο Καρτέσιος επίσης έδωσε μια μηχανιστική ερμηνεία του ζωικού βασιλείου μιας και αρνείται κατηγορηματικά ότι τα ζώα έχουν ψυχή.
“...Ο άνθρωπος είναι ο ιδιοκτήτης και ο κύριος, ενώ το ζώο, λέει ο Καρτέσιος, δεν είναι παρά ένα αυτόματο, μια «machina animate»
Όταν ένα ζώο βογγάει, αυτό δεν είναι ένα παράπονο, δεν είναι παρά οι τριγμοί μιας μηχανής που λειτουργεί άσχημα. Όταν τρίζει η ρόδα ενός καροτσιού, αυτό δεν σημαίνει ότι το καρότσι πονάει, αλλά ότι δεν είναι λαδωμένο.
Έτσι πρέπει να εξηγεί κανείς τα παράπονα του ζώου και δεν χρειάζεται να διαμαρτύρεται πάνω από ένα σκυλί που το κομματιάζουν ζωντανό μέσα σ' ένα εργαστήριο....”
Η μηχανιστική ερμηνεία του ζωικού βασιλείου του Καρτέσιου έχει επιλεκτικά επικρατήσει δυστυχώς ως και σήμερα.
Ο δυτικός πολιτισμός αγαπάει και προστατεύει αρκετά είδη ζώων θεωρώντας ότι αυτά έχουν ψυχή (όπως τους σκύλους και τις γάτες) και φέρεται σαν να είναι «machina animate» σε μια σειρά από άλλα ζώα, όπως τα κοτόπουλα (ενδεικτικά θα αναφέρω μόνο ότι 50 δισεκατομμύρια κοτόπουλα σφάζονται κάθε χρόνο ενώ έχουν ζήσει για λίγες εβδομάδες μόνο και κάτω από άθλιες συνθήκες), τα γουρούνια, οι αγελάδες και τα ψάρια.
Για τον αμαξά της ιστορίας που διαδραματίζεται περίπου 300 χρόνια μετά τις θεωρίες του Καρτέσιου, το άλογο δεν είναι παρά μια «machina animate», που για κάποιο λόγο δεν “λειτουργεί” πια σωστά.
Για τον Νίτσε όμως είναι ένα ζώο με ψυχή. Ο φιλόσοφος γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι η ανθρωπότητα (έστω με επιλεκτικές εξαιρέσεις) τελικά δυστυχώς δικαίωσε τον Καρτέσιο. (Ο καθηγητής Γιουβάλ Νώε Χαράρι στο εκπληκτικό βιβλίο του “Μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου” χαρακτηρίζει τον homo sapiens ως οικολογικό serial killer!)
Ας γυρίσουμε και πάλι στην εικόνα του Νίτσε να αγκαλιάζει το άλογο και να ξεσπά σε λυγμούς.
“...Ο Νίτσε πήγε να ζητήσει από το άλογο συγγνώμη για λογαριασμό του Καρτέσιου. Η τρέλα του (δηλαδή, το διαζύγιό του με την ανθρωπότητα) αρχίζει από τη στιγμή που κλαίει πάνω στο άλογο...”
Από την κλινική ο Νίτσε θα βγει τελικά μερικούς μήνες αργότερα, στις 24 Μαρτίου 1890. Το καλοκαίρι του 1898 υπέστη ελαφρύ εγκεφαλικό που οδήγησε στην επιδείνωση της κατάστασής του. Τον επόμενο χρόνο ακολούθησε ένα ακόμα σοβαρότερο εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 25 Αυγούστου 1900 πέθανε από πνευμονία σε ηλικία 55 ετών.
Ας κλείσουμε αυτό το κείμενο όπως ακριβώς το ξεκινήσαμε.
Αντιγράφω και πάλι από την “Αβάσταχτη ελαφρότητας του είναι”:
“...Η αληθινή καλοσύνη του ανθρώπου δεν μπορεί να φανερωθεί με απόλυτη καθαρότητα και απόλυτη ελευθερία παρά μόνον απέναντι σ' αυτούς που δεν εκφράζουν καμιά δύναμη.
Η πραγματική ηθική δοκιμασία της ανθρωπότητας (η πιο ριζική, που είναι τοποθετημένη τόσο βαθιά ώστε να ξεφεύγει απ' το βλέμμα μας), είναι οι σχέσεις με αυτούς που είναι στο έλεός μας: τα ζώα.
Κι εδώ είναι που τοποθετείται η μεγαλύτερη αποτυχία του ανθρώπου, μια καταστροφή βασική από την οποία απορρέουν όλες οι υπόλοιπες...”
(Το περιστατικό του Νίτσε με το άλογο είναι βασισμένο σε έναν πολύ γνωστό αστικό μύθο που είχε κυκλοφορήσει γύρω από την τελευταία μέρα που ο φιλόσοφος είχε διαύγεια πνεύματος και αποτελεί προϊόν δικής μου μυθοπλασίας)
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά! ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Συγχαρητήρια.!!!
Μπορω να το κανω repost;..τοσο υπεροχο,οπως ολα ποστ σας...
Εξαιρετικό το κείμενό που διάβασα. Πολύ καλή ανάλυση, θερμά συγχαρητήρια. Να σταθώ στο σημείο ότι πως ξέρουμε ότι τα ζώα δεν έχουν την αίσθηση του θανάτου. Παρατηρώντας μεγαλώνοντας και φροντιζοντας ζώα , ή άποψη μου είναι ότι και συναισθήματα έχουν και ψυχή είτε είναι εξημερωμενα είτε άγρια. Δυστυχώς δεν εκτιμουμε ότι αυτά είναι γενικά πλασμενα για ν αγαπούν και να είναι φίλοι με τον άνθρωπο σε αντίθεση με τον άνθρωπο που στρέφεται εναντίον τους προς εκμετάλλευση παντός τύπου και παράλληλα εναντίον και του δικού του είδους. Θλιβερο!!!!!
Άφωνος.... υπέροχο. Να που τελικά δεν είναι όλα μαύρα....και ας είναι
Ήμουν έφηβη όταν διάβασα την αβάσταχτη ελαφρότητα. Με είχε βάλει σε ένα σωρό σκέψεις και θυμάμαι ότι επεξεργαζομουν το περιεχόμενο της και το χώρο που καταλάμβανε μέσα μου πολύ καιρό μετά την ανάγνωση της. Ήταν ένα από τα βιβλία που είχα δανειστεί από τη σχολική βιβλιοθήκη και δεν πολύ θυμάμαι το περιεχόμενο της πέρα από ένα δύο αποσπάσματα που χαράχτηκαν μέσα μου, όμως τώρα που μου θύμισες τα συγκεκριμένα αποσπάσματα ξερω ότι θέλω να το αγοράσω για να μπορώ να επιστρέφω. Ως Ζωοφιλη που βλέπω τα ζώα ως Ψυχές, που τα ζώα με έμαθαν να αγαπώ και όχι οι άνθρωποι, σε ευχαριστώ με όλη μου την ψυχή γι' αυτή την ανάρτηση.
Δεν είμαι σίγουρη οτι επικράτησε η θεωρία του Καρτέσιου όπως την εννοούσε.Σήμερα τα ζώα που προορίζονται για σφαγή ασφαλώς αναγνωρίζεται ότι νιώθουν πόνο για αυτό και αναισθητοποιούνται πριν τη σφαγή.Ωστόσο ναι χρησιμοποιούνται σαν μηχανές με θλιβερό τρόπο...καποτε θα ειναι η ντροπή της ανθρωπότητας οταν φτάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο. Μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει οταν διαβασα οτι η ερμηνεια του σκέφτομαι αρα υπάρχω είναι οτι αφού εχω εγκέφαλο και σκέφτομαι αρα αυτά που βλέπω ειναι αληθινα και επομένως υπάρχω και δεν είναι όλα οσα ζω πλαστα
Ευχαριστώ σας Καλό βράδυ .Μου αρεσε πολύ το κείμενο του Κούντερα που κάποτε ειχα διαβάσει .Δεν εχω αντιληφθεί τι κάνετε ακριβώς .Αλλά σας ευχομαι τα καλύτερα στην προσπάθειά σας .
υπεροχη αναρτηση....ιδιαιτερα οι φιλοζωοι...την οικειοποιουνται περισσοτερο....
Τελικά θύτης και θύμα δεν απέχουν και τόσο πολύ, αφού ο θύτης είναι παράλληλα το θύμα των πράξεων του ... Εξαιρετικό άρθρο!!!!
Θα γνωρίζεις ίσως, τον αγώνα της αυτιστικης Τεμπλ Γκρανιν ,που για χρόνια προσπαθούσε, να πετύχει ένα πιο ανώδυνο τρόπο θανάτωσης των ζώων. Ο αγώνας της, όντας αυτιστική παίρνει μεγάλη αξία, γιατί πραγματη βρήκε αυτόν τον τρόπο και πολύ ρεαλιστικά είπε. Προκειμένου να με κατασπαράξει ζωντανή ένα θηρίο στην ζούγκλα, καλλίτερα να πεθάνω με έναν ανώδυνο τρόπο. Δεν μας απαλασει από την ευθύνη αυτό, αλλά, η προσπάθεια της Τεμπλ ξεκίνησε από την αγάπη της για τα ζώα.
Τι να πω ,για πολλοστή φορά, βρήκες πάλι τον στόχο. Μόνο που σήμερα έχει πολύ αθώο αίμα. Είναι ένας φαύλος κύκλος αυτός .Τι να πω. Θερμά συγχαρητήρια.
Υπεροχο κείμενο.
Υπεροχο!!βιβλιο!!!!
Θερμά συγχαρητήρια!!!
Όσο πιο αδύναμο το θύμα τόσο πιο μεγάλη η ανηθικότητα
Υπεροχο, εμπνευσμενο, εξαιρετικο κειμενο!!! Συγχαρητηρια !!!
Καλό οοο..!!!!καλησπέρα να είσαι καλά 😊🌺
Τέλειο..Καλό βράδυ..🍁
Συγχαρητήρια!!!!
!!!!!!!!!!
Mairy Syrou
Alma Nazarka
View more comments
Η ψηφιακή επιπολαιότητα ενός ρεφρέν
“...Πως συνδέονται δύο φαινομενικά ασύνδετα μυθιστορήματα...”
***Η Ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα
- Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα είναι ένα πολυμεσικό μυθιστόρημα, που «εισβάλλει» με έναν ιδιαίτερο τρόπο σε ταινίες, σε τραγούδια και σε άλλα μυθιστορήματα.
Η Άννα, η σερβιτόρα μου, σερβίρει μυθιστορηματικούς ήρωες του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, του Μίλαν Κούντερα και του Τομ Ρόμπινς.
Όλοι οι ήρωες βλέπουν ταινίες, ακούνε μουσική και “σερφάρουν” στο ίντερνετ. Οι πληροφορίες που μας δίνουν δεν είναι πάντα οι αληθινές, αλλά αυτές που πιστεύουν ως πραγματικές, μιας και σπάνια μπαίνουν στον κόπο της επαλήθευσης.
- Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα είναι ένα μυθιστόρημα που ψηλαφίζει την ερωτική σύγχυση στην εποχή του ίντερνετ.
Σήμερα η ταχύτητα της εποχής, αλλά και η αύξηση του μέσου όρου ζωής του ανθρώπου έχουν αλλάξει τον τρόπο που βιώνουμε τον έρωτα.
"...Σήμερα ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σχετικά με τον ρυθμό με τον οποίο κυλούσε παλιότερα. Εξαιτίας των τεχνολογικών καινοτομιών που γεννήθηκαν στα τέλη του 20ου αιώνα, και κυρίως χάρη στο ίντερνετ, αποκτήσαμε πρόσβαση σε πληροφορίες και εφαρμογές γρήγορα, πληρώνοντας ταυτόχρονα το κόστος της επιτάχυνσης όλων των διαδικασιών. Μια επιτάχυνση που σκεπάζει με λήθη τα πάντα. Χάθηκε η βραδύτητα! Χάθηκε ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης! Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε! Συλλέγουμε εμπειρίες, μνήμες, τους ανθρώπους τους ταξινομούμε σε κάποιο ψηφιακό άλμπουμ, κάνουμε κάποιο σχόλιο στο Facebook και μετά τα προσπερνά η ζωή μας, που τρέχει με αυτόν τον ιλιγγιώδη ρυθμό..."
"...ζούμε αυτά που κάποιος παλιότερα απορροφούσε σε μια δεκαετία, μέσα σε έναν μήνα! Έχει χαθεί η πεποίθηση του αιώνιου έρωτα, επειδή η αιωνιότητα εμπεριέχει άπειρα δεδομένα... Τόσα δεδομένα, που η ζωή ενός ανθρώπου μοιάζει ασήμαντη... Πιο σωστά... Μετά βίας γίνεται διακριτή!"
***Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά
Το μυθιστόρημα “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά” είναι μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε μια τραγουδίστρια και έναν άνθρωπο της τεχνολογίας.
Μαζί θα ταξιδέψουν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και μέσα από τον έρωτά τους εκείνος θα ανακαλύψει τον κόσμο της νύχτας και των μπουζουκιών.
Το βιβλίο περιγράφει έναν έρωτα ανάμεσα σε δύο φαινομενικά αταίριαστους ανθρώπους και παρακολουθεί μέσα σε μια διάρκεια σχεδόν 10 χρόνων την πορεία της ζωής τους και πως το τέλος του έρωτα μπορεί να είναι το ξεκίνημα μιας άδολης αγάπης.
Παράλληλα με την ερωτική αφήγηση ξεδιπλώνεται μεγάλο μέρος της ιστορίας των νυχτερινών μαγαζιών και ανθρώπων που την σημάδεψαν με τον δικό τους τρόπο.
Αφηγήσεις και Αστικοί Μύθοι για τον Ωνάση, τον Κουγιουμτζή, τον Χιώτη, αλλά και η ιστορία των μπουζουκιών από το σπάσιμο των πιάτων ως σήμερα είναι μόνο μερικές από τις ιστορίες που εκτυλίσσονται παράλληλα με την ερωτική ιστορία.
Ως συγγραφέας προσπαθώ να κρατήσω μια αντικειμενική ματιά ανθρώπου που, μέσα από τον έρωτα που έζησα, αγάπησα και αυτούς τους χώρους, χωρίς κριτική διάθεση αλλά και χωρίς πρόθεση να τους ωραιοποιήσω.
“...Αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! Αν σε προτιμά, αγάπα την. Αν σε πληγώνει, αγάπα την. Αν σου κάνει την καρδιά κομμάτια - και καθώς μεγαλώνει και είναι πιο δυνατή, ο πόνος θα είναι πιο βαθύς - αγάπα την, αγάπα την, αγάπα την! ...”
*** Η ψηφιακή επιπολαιότητα ενός ρεφρέν
Πως συνδέονται δύο φαινομενικά ασύνδετα μυθιστορήματα.
Καταρχήν τόσο η “Ψηφιακή” όσο και το “Ρεφρέν” έχουν γραφτεί με τον ίδιο τρόπο, αυτόν που έχω χαρακτηρίσει ως multitasking μυθιστόρημα. Μια διαφορά μόνο υπάρχει εδώ. Στο “Ρεφρέν” χρησιμοποίησα πολλές “παρεμβολές” από το χώρο των μπουζουκιών, ενώ στην “Ψηφιακή” οι παρεμβολές δεν είχαν συγκεκριμένη θεματική ενότητα.
Ένα άλλο στοιχείο που δίνει μια αίσθηση συγγένειας, είναι ότι όλες οι σκηνές του “Ρεφρέν”, που διαδραματίζονται σε κάποιο καφέ, έχουν ως σερβιτόρα την Άννα από την “Ψηφιακή”, η οποία σε παράλληλη δράση εξυπηρετεί τόσο τους ήρωες του “Ρεφρέν” όσο και της “Ψηφιακής”.
Κάποιος που έχει διαβάσει και τα δύο βιβλία θα το αντιληφθεί σχετικά εύκολα αυτό, όμως ακόμα και αυτός που δεν έχει διαβάσει την “Ψηφιακή” και θα ξεκινήσει από το “Ρεφρέν” δεν θα έχει κενά στην ιστορία και δεν θα αντιληφθεί κάτι παράταιρο.
Η επόμενη σύνδεση είναι κάπως πιο δύσκολη στη σύλληψη.
Στην “Ψηφιακή επιπολαιότητα” οι ήρωές μου ερωτεύονται με τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβάνονταν τον έρωτα και οι προηγούμενες γενιές.
Και για τους ήρωες της “Ψηφιακής” υπάρχει ο έρωτας που αξίζει να κάνεις οποιαδήποτε τρέλα για αυτόν (Ο Δον Κιχώτης χαμογελά πάνω στην πανοπλία του έτοιμος να αντιμετωπίσει ανεμόμυλους για χάρη του έρωτά του) και η αστοχία του μπορεί να σε οδηγήσει μέχρι και τον θάνατο (Η Ιουλιέτα δεν διστάζει να πιει το δηλητήριο, αφού η ζωή δεν έχει νόημα χωρίς τον Ρωμαίο).
Επίσης, ως αξία ο “αιώνιος αυτός έρωτας”, που σε οδηγεί είτε στην τρέλα είτε στον θάνατο, είναι στην υψηλότερη θέση όλων των εποχών.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθημερινά στήνουν μια γιορτή του έρωτα, στην οποία αυτός που δεν συμμετέχει σε αυτήν αισθάνεται απρόσκλητος επισκέπτης σε ένα φαντασμαγορικό πάρτι, που το παρακολουθεί αμέτοχος από μια κλειδαρότρυπα.
Κάπου εδώ ξεκινά το παράδοξο του έρωτα της εποχής των Social Media. Οι ήρωές μου δεν ξέρουν να διαχειριστούν το τέλος του έρωτα που το βιώνουν σχετικά γρήγορα, ενώ όλοι στην γιορτή τον παρουσιάζουν ως αιώνιο.
Στέκουν με αμηχανία στο τέλος του έρωτα, δεν έχουν κάποιο εγχειρίδιο, κάποιον οδηγό να το εξηγήσουν και δεν ξέρουν αν φταίνε οι ίδιοι ή αν κάτι πήγε στραβά...
Η ψηφιακή τελειώνει και αυτή το ίδιο απότομα, όπως και ο έρωτας, και είναι εξίσου σύντομη, όπως και αυτός σήμερα.
Κρατά μόνο όσο μια ταινία, δεν δίνει κάποια λύση και μένει στην καταγραφή, στην ψηφιακή μας εποχή, της διαδρομής από τον αιώνιο έρωτα στον στιγμιαίο.
Το “Ρεφρέν” αφηγείται και αυτό μια τέτοια ερωτική ιστορία, όμως δεν μένει σε μια απλή καταγραφή της κατάστασης.
Και οι ήρωες του “Ρεφρέν” βιώνουν το τέλος του έρωτα, όμως σε μια υπέρβαση που κάνουν τον μετουσιώνουν σε αγάπη.
«Είναι η αποστολή του έρωτα να πεθάνει και να παραχωρήσει τη θέση του στην αγάπη», γράφω κάπου μέσα στο “Ρεφρέν”.
Μόλις 50 χρόνια πριν δεν ήταν αυτή η αποστολή του...
“Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας” του Μάρκες κρατάει για πάντα, ο έρωτας στα χρόνια των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης όχι πια.
Το “Ρεφρέν” ακολουθεί την διαδρομή που ξεκίνησε με την Ψηφιακή, της μετατροπής του αιώνιου έρωτα σε στιγμιαίο σήμερα και τον μετουσιώνει σε αγάπη.
“...Γιατί νομίζεις λένε ότι οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο;
Γιατί αν μπορεί να υπάρξει άδολη αγάπη, είναι αυτή που θα συναντήσεις στο τέλος του έρωτα. Αν μπορέσουμε να τον μεταβάλλουμε σε αγάπη, έχει εκπληρώσει την αποστολή του!...”
------------------------------------------------------------
- Multitasking μυθιστόρημα
www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1597687343873095:0
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά!
---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Τα διάβασα και τα δύο ξανά και ξανά και τα αγαπώ και τα δύο . Όμως νομίζω ότι εξαρτάται από το πώς αντιλαμβάνεται κανείς τον Έρωτα και μέχρι πόσο του επιτρέπει να εισχωρήσει μέσα του. Στην εποχή της τεχνολογικής εξέλιξης επειδή όπως πολύ σωστά επισημαίνεις τρέχουμε και οι πληροφορίες που λαμβάνουμε τρέχουν κι αυτές , μπορουν οι άνθρωποι να μη δίνουν βάθος. Όμως υπάρχει και η πιθανότητα της εξοικείωσης. Δηλαδη όσο πιο πολύ κάνουμε κάτι και εξασκούμε κάτι , τόσο καλύτερα το καταλαβαίνουμε και ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε και στεκόμαστε απέναντι του αλλάζει. Από την άλλη... Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται να ερωτευτουν. Για εκείνους το διαδίκτυο είναι διέξοδος , όμως και εκεί ακόμη δεν του επιτρέπουν να έχει βάθος. Όμως τους δίνεται η ευκαιρία χωρίς τα ρίσκα μιας κανονικής σχέσης και διατηρώντας αποστάσεις ασφαλείας ( αφού πίσω από μια οθόνη οι συνθήκες της πραγματικής τους ζωής δεν επηρεάζονται καθόλου , αν εξαιρεθεί ο ψυχολογικός παράγοντας) μπορούν να μάθουν να αφήνονται περισσότερο, αν θέλουν. Επίσης το διαδίκτυο επειδή λειτουργεί με το γραπτό λόγο μας ξεκλειδώνει αλλιώς, ενισχύοντας όπως αναφέρεις στο κείμενο το παραμύθι. Για παράδειγμα μια φίλη μου χθες δημοσίευσε μία λεζάντα τύπου εικόνα για έναν τύπο που δίστασε να εξομολογηθεί στην κοπέλα που αγαπούσε όσα ένιωθε κι όμως κάθε βράδυ αναβε τσιγάρο κοιτούσε τον ουρανό και της έλεγε " καληνύχτα" . Στην πραγματική ζωή η μη έκφραση σημαίνει απλά ότι αυτό που δεν εκφράζεται απλά δεν υπάρχει. Εδώ δίνεται μια άλλη διάσταση που ξυπνάει την ανάγκη των γυναικών να είναι αρεστές και επιθυμητές . Εάν ένας άντρας παραδεχτεί ότι είναι δειλός στην πραγματικότητα, η γυναίκα θα κολακευτει μεν, αλλά θα θυμώσει μαζί του γιατί το στερεότυπο ορίζει ο άντρας να έχει θάρρος. ( Το παράδοξο είναι ότι το να παραδεχτεί κάποιος ότι είναι δειλός, εμπεριέχει θάρρος, αλλά δεν είναι ο ιππότης του παραμυθιού) . Αυτό λοιπόν που θα θύμωνε τη γυναίκα στην πραγματική ζωή, στο fb δημοσιεύεται με τη λεζάντα : " Πόσο όμορφο κι αληθινό... ".
Διάβασα και τα δύο σας βιβλία...υπέροχα και επίκαιρα...αναμένουμε το επόμενο...Ο Κούντερα αγαπημένος μου...
Διάβασα και τα 2 σας βιβλία ...με το κείμενο σας με βοηθήσατε να διαπιστώσω πως συνδέονται μεταξύ τους ,...ευχαριστώ ....
πως θα μπορούσα να παραγγείλω τα βιβλία σας?
Η γέννηση ενός έργου τέχνης ή ο δρόμος προς την αθανασία...
(Ηχητικό κείμενο: youtu.be/2LBh8inBaus)
Η ιστορία της Ρόζας ξεκινάει σαράντα περίπου χρόνια πριν στο κοσμικό κέντρο Χάραμα.
Ο νεαρός τότε Θάνος Μικρούτσικος συναντά τον “Πατριάρχη” του ελληνικού τραγουδιού Βασίλη Τσιτσάνη (ο ορισμός ανήκει στον Θ. Μικρούτσικο) και του παίζει την Πιρόγα.
Το τραγούδι τελειώνει, η ώρα είναι τέσσερις και τέταρτο το πρωί και ο νεαρός Θάνος περιμένει όλο αγωνία τη γνώμη και την κριτική από το ίνδαλμά του!
«Λοιπόν, δάσκαλε, δεν σ’ άρεσε;»
Περνάει ένα δραματικό λεπτό, στο οποίο ο Τσιτσάνης εντελώς ανέκφραστος σωπαίνει και απλά επεξεργάζεται τον νεαρό...
Στο τέλος του απαντά:
«Καλό ήτανε!»
Ο νεαρός, όμως, Θάνος Μικρούτσικος γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν έχει γράψει απλά ένα καλό τραγούδι και επιμένει!
«Κυρ Βασίλη, τι καλό ήτανε;»
Για να πάρει την απάντηση του Πατριάρχη:
«Ρε παιδάκι μου, καταρχήν να στο ξεκαθαρίσω, με ένα τραγούδι καριέρα δεν κάνεις!» (Σχόλιο δικό μου: και ο Τσιτσάνης ήξερε πολύ καλά τι είχε ακούσει...)
«Αλλά πέραν τούτου, σκέφτομαι τόση ώρα, εκεί στην αρχή τι σ κα τά τους θες τους Βησιγότθους;»
Ο νεαρός Θάνος αρχίζει να εκνευρίζεται λίγο με τον Τσιτσάνη.
«Δάσκαλε, συμβολικό ήτανε!»
Για να πάρει την άμεση απάντηση από τον Πατριάρχη:
«Ρε, τι συμβολικό, ρε! Άσε τα σύμβολα και γράφε straight!»
Θυμωμένος ο Θάνος Μικρούτσικος εγκαταλείπει το Χάραμα τρέχοντας, όπου θα ξεχάσει ακόμα και το παλτό του εκεί, το οποίο πήγε και το πήρε ένα μήνα μετά.
Παίρνει το πρώτο ταξί που βρίσκει και γυρίζει σπίτι του...
Η ώρα είναι σχεδόν πέντε το πρωί, ο Θάνος είναι γεμάτος με ανάμεικτα συναισθήματα από τη συνάντησή του, έχει όμως κυρίως θυμό...
Το “γράψε straight” έχει καρφωθεί στο μυαλό του...
Φτιάχνει έναν καφέ, κάθεται στο πιάνο του και γράφει για τον “π ού στη” τον Τσιτσάνη (έκφραση πάλι του Θάνου Μικρούτσικου) ένα τραγούδι…
Ένα τραγούδι που έμελλε να μείνει στην ιστορία...
Μόλις είχε γεννηθεί η Ρόζα...
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος
Ρεφρέν:
Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί
***Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά"
------------------------------------------------------------
Ερωτικό ( Με μια πιρόγα ) - 1982
Μανώλης Μητσιάς
www.youtube.com/watch?v=Yrn31qYIbbg
Ρόζα - 1996
Δημήτρης Μητροπάνος
www.youtube.com/watch?v=pmQ37HYDlNQ
------------------------------------------------------------
Σχετικά Κείμενα:
Δημήτρης Μητροπάνος - Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω
www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1629237500718079:0
Ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι από το Σταυρό του Νότου
www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1712706455704516
-----------------------------------------------------------
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Αφού οι στίχοι της πυρογας δεν ήτανε του Θάνου πως έδωσε εξηγήσεις για το αν ήτανε συμβολικό η όχι .
Πρώτον οι στίχοι δεν ήταν γραμμένοι απ τον ίδιο οπότε δεν νομίζω να έδωσε κι αυτή την απάντηση. Δεύτερον δεν νομίζω ο Τσιτσάνης να μιλούσε με χαρακτήρισμους του τύπου Straight κλπ.. Λίγο δύσκολο σαν βλάχος
To μουσικό δίδαγμα:ο Τσιτσάνης δεν μπόρεσε να αντιληφθεί έναν νέο τρόπο έκφρασης. Λογικό,σήμερα αν βάλεις σε έναν παλιό μπουζουκτζή να ακούσει Βέβηλο θα σου πε ΄΄ρε παληκάρι,πες το πιο λαϊκά΄΄. Ηθικό δίδαγμα:ακόμη και οι Τσιτσάνηδες πέφτουν έξω.
Τέλειο, Αξίζει να μαθαίνουμε την ιστορία.
Πολυ ωραια σελιδα μπραβο σας .Τι να πεις για την Ροζα,την,Πυρογα και τοσα αλλα........!!
Φυσικά στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων μόνο ένα τραγούδι μένει. Από την Άννα Βίσση για παράδειγμα θα μείνει το "Mεθυσμένη Πολιτεία."
Δεν την είχα ακούσει ξανά την ιστορία αυτή! Μπράβο!
Συγχαρητήρια για τη σελίδα!!!
Ανακάλυψα πρόσφατα τον δίσκο σε φιλικό σπίτι. Στιχουργικά το ψάχνω ακόμα, έχω άγνωστες λέξεις. Από όσα έχω αποκωδικοποιήσει καθώς και συνθετικά, είναι ολόκληρος ένα εμπνευσμένο αριστούργημα.
Τοσο η Ροζα, οσο και η Πιρογα, μο να δι κα. Υπεροχο κειμενο με αμεσοτητα...
Που να του έπαιζε του Τσιτσάνη το:..... " Στη Πέργαμο και στη Μπαστιά δίδυμα φτάνουν φορτηγά....!!!" Θα ούρλιαζε χαράματα.....
Είπε ο Τσιτσάνης straight?
Τελικά ο Θάνος δεν προτίμησε ποτέ τα straight, αλλά εγώ κυρίως γι' αυτό τον αγάπησα!
Πολλή ωραία σελιδα!!!
Linos Doulamis μιας και λέγαμε για τη Ρόζα χθες...
Τά τραγούδια ακούγοντας θυμάσαι αυτά που έζησες και αναζητάς ότι έχεις ονειρευτεί
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!🌸🌟
Λουκία Τσιμπούκη
Valia Dima
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
View more comments
Παρουσίαση βιβλίου "Και στο ρεφρέν θα μπώ ξανά" ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Συγχαρητηρια ! Καταπληκτικη παρουσιαση!
Η γέννηση του έρωτα
Κατά την Ελληνική μυθολογία, όπου και τον συναντάμε για πρώτη φορά, ο Έρως ήταν ένας φτερωτός θεός με βέλη.
Σύμφωνα με τον μύθο, όταν εκείνος χτυπούσε με τα βέλη του δύο ανθρώπους, αυτοί ερωτεύονταν παράφορα.
Για την καταγωγή και τους γονείς του θεού έρωτα τα πράγματα δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα, όμως πολλοί μύθοι τον σχετίζουν με την θεά Αφροδίτη.
Η Αφροδίτη δεν θεωρείται μόνο ως θεά της ομορφιάς, αλλά είναι και θεά του έρωτα, της σεξουαλικότητας, της ηδονής και της τεκνοποίησης.
Το πρώτο μεγάλο λογοτεχνικό έργο, στο οποίο ο έρωτας κάνει πολύ αισθητή την παρουσία του, είναι η τραγωδία του Σοφοκλή “Αντιγόνη”.
Στο ίσως πιο διάσημο απόσπασμα της Αντιγόνης σε ελεύθερη μετάφραση αναφέρεται:
“...Έρωτα ανίκητε στη μάχη. Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη, συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις, συ που ξενυχτάς τα κορίτσια με τα τρυφερά μάγουλα, που δρασκελάς πάν’ από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους, κανείς δε γλυτώνει από ‘σε, μήτε Θεός μήτε θνητός. Όποιον αγγίξεις, τον παλαβώνεις...” (“...Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις...”)
Η Αντιγόνη είναι μια αρχαία τραγωδία του Σοφοκλή, που παρουσιάστηκε πιθανότατα το 441 π.Χ.. Ο Σοφοκλής έγινε διάσημος για δύο άλλες τραγωδίες του, τον «Οιδίποδα Τύραννο» και τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ».
Ας γυρίσουμε όμως στην Αντιγόνη.
Η Αντιγόνη ήταν ένα από τα τέσσερα παιδιά που απέκτησε ο Οιδίποδας.
Οι δυο γιοι του θα έχουν μια φιλονικία για την εξουσία, όταν εκείνος αυτοεξορίστηκε και θα αλληλοσκοτωθούν.
Ο Κρέοντας, που θα αναλάβει στη συνέχεια την εξουσία, δίνει εντολή να μην ταφεί ο ένας από τους αδερφούς της Αντιγόνης, ο Πολυνείκης, ως προδότης.
Η Αντιγόνη αρνείται να υπακούσει και ανακοινώνει την απόφασή της να θάψει τον Πολυνείκη, σύμφωνα με τους θεϊκούς άγραφους νόμους που επιβάλλουν κανένα πτώμα να μην μένει άταφο, χωρίς νεκρικές τιμές.
Ύστερα από μια σειρά δραματικών γεγονότων η Αντιγόνη αυτοκτονεί.
Η Αντιγόνη εξυψώνει την οικογένεια και την τιμή πάνω από όλα και μένοντας πιστή σε αυτές τις αξίες αφαιρεί τη ζωή της.
Η Αντιγόνη ήταν αρραβωνιασμένη με τον γιο του Κρέοντα, τον Αίμονα, ο οποίος δεν αντέχει την απώλεια της γυναίκας που είναι ερωτευμένος και αυτοκτονεί με τη σειρά του.
Ο Αίμονας γίνεται έτσι ο πρώτος τραγικός ήρωας που αυτοκτονεί από έρωτα!
***Πώς πραγματικά γεννήθηκε ο έρωτας;
Η σεξουαλική πράξη πρέπει πάντα να συνδεόταν με ένα είδος έλξης ή χημείας. Ακόμα και οι άνθρωποι των σπηλαίων, που έσερναν από τα μαλλιά το θηλυκό στη σπηλιά, πρέπει να ένιωθαν κάποια έλξη.
Ο λόγος έδωσε διέξοδο στο να εκφράσουμε αυτή την έλξη, οπότε εύκολα μπορώ να συμπεράνω ότι ο έρωτας κατάγεται από την τέχνη του λόγου, δηλαδή είναι παιδί της Λογοτεχνίας.
Αν ο ένας από τους γονείς του έρωτα ήταν η Λογοτεχνία, ο άλλος ποιός ήταν;
***Ρωμαίος & Δον Κιχώτης
Ας μεταφερθούμε 500 περίπου χρόνια πριν την σημερινή εποχή και 2000 περίπου χρόνια μετά την Αντιγόνη και ας γνωρίσουμε δύο ακόμα λογοτεχνικούς ήρωες.
***Δον Κιχώτης
Ο Αλόνσο Κιχάδα είναι ένας απλός αγρότης που διαβάζει πολλά βιβλία για τον ιπποτισμό.
Μια μέρα πιστεύοντας ότι και ο ίδιος είναι ιππότης παίρνει το όνομα Δον Κιχώτης και ξεκινάει να περιδιαβαίνει την Ισπανία αναζητώντας περιπέτειες που θα τον καταξιώσουν.
Μαζί του ένα κοκαλιάρικο άλογο, που του δίνει το όνομα Ροσινάντε και ο πιστός σύντροφός του Σάντσο Πάντσα, που ήταν αρχικά γείτονάς του και πείστηκε να τον ακολουθήσει ελπίζοντας ως αντάλλαγμα σε μερίδιο από ένα νησί!
Ο Δον Κιχώτης είναι ερωτευμένος με μια νεαρή γειτόνισσά του, που από μόνος του την ονομάζει Δουλτσινέα και προσπαθεί να την σώσει, γιατί έχει πείσει τον εαυτό του ότι βρίσκεται κάτω από την επήρεια μαγικών!
Ο ιππότης Δον Κιχώτης σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου επιχειρεί ανδραγαθήματα για να φανεί αντάξιος του έρωτά του για την Δουλτσινέα, που όλα αυτά τα αγνοεί εντελώς.
Φυσικά ο Δον Κιχώτης αποτυγχάνει πάντα, αλλά με πείσμα προσπαθεί ξανά και ξανά.
Ένας ήρωας με την καρδιά και την ψυχή ενός παιδιού και όλα τα “ιπποτικά ιδανικά”.
Αφελής κι ονειροπόλος, σε βαθμό να φαντάζεται ανύπαρκτους κινδύνους, αλλά και αμετανόητα ρομαντικός και ασυμβίβαστος.
Στον Δον Κιχώτη θα βρεις αν κοιτάξεις προσεκτικά σχεδόν όλες τις πλάνες του έρωτα. Αποδίδει στο αντικείμενο του έρωτά του φανταστικές ιδιότητες (όπως κάνουμε όλοι) , ο έρωτάς του τον κάνει τυφλό απέναντι στην πραγματικότητα (όπως μας κάνει όλους), θέλει να κερδίσει τον θαυμασμό του έρωτά του (όπως επιδιώκουμε όλοι) και κάθε τρέλα στο όνομα του έρωτα όσο παράλογη και αν είναι δικαιολογείται εκ των προτέρων (όπως την δικαιολογούμε και εμείς).
Ο παράξενος αυτός ιππότης, με την παλιά μεταλλική πολεμική στολή κυνηγώντας ανεμόμυλους. δικαιώνει σήμερα κάθε τρέλα που θα γίνει στο όνομα του έρωτα.
***Ρωμαίος και Ιουλιέτα
Στο έργο αυτό ο Shakespeare στήνει το σκηνικό του απόλυτου έρωτα. Ποτέ πριν ή μετά το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” δεν έχουμε μια τόσο απόλυτη και ξεκάθαρη νίκη του έρωτα.
Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την καταγωγή και την κοινωνική θέση των εραστών. Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από την τιμή και την κοινωνική κατακραυγή.
Έναν έρωτα που αποδείχτηκε ανώτερος από τη ζωή και τον θάνατο.
Ας δούμε την ιστορία λίγο πιο αναλυτικά:
Το έργο διαδραματίζεται στη Βερόνα. Εκεί δύο οικογένειες, οι Μοντέγοι και οι Καπουλέτοι, μοιράζονται μια προαιώνια έχθρα.
O Ρωμαίος (αρχοντόπουλο των Μοντέγων), στην αρχή της ιστορίας μας, είναι ερωτευμένος με την Ροζαλίνα και η Ιουλιέτα (αρχοντοπούλα των Καπουλέτων) προορίζεται από την οικογένειά της να παντρευτεί τον Πάρη, που παρουσιάζεται ως ο ιδανικός γαμπρός.
Σε μια γιορτή που έχει πάει ο Ρωμαίος, με ενδεχόμενο να συναντήσει την Ροζαλίνα, θα γνωρίσει την Ιουλιέτα και θα ερωτευτούν κεραυνοβόλα, χωρίς να γνωρίζουν τίποτε ο ένας για τον άλλον.
Οι δύο ερωτευμένοι, από την πρώτη στιγμή, ζουν ο ένας για τον άλλον. Ο Ρωμαίος ξεχνά εντελώς τον παλιό του έρωτα και υπάρχει μόνο για εκείνη και η Ιουλιέτα αδιαφορεί εντελώς για τον ιδανικό γαμπρό και ζει μόνο για αυτόν!
Ακόμα και όταν μαθαίνουν ότι οι οικογένειές τους μοιράζονται άσβεστο μίσος, ο έρωτας που βιώνουν είναι πάνω από τις οικογένειες, την καταγωγή και την κοινωνική τους θέση.
Την επόμενη μέρα της γνωριμίας τους θα παντρευτούν κρυφά από όλους. Ο ιερέας Λαυρέντιος συμφωνεί να τους παντρέψει, ελπίζοντας ότι ο γάμος θα φέρει το τέλος της έχθρας.
Την ίδια ημέρα του γάμου, ο ξάδερφος της Ιουλιέτας, ο Τυβάλτος, θα συναντήσει τον Ρωμαίο και θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο, προσβάλλοντας και ασκώντας βία, να τον ωθήσει σε μονομαχία.
Ο Ρωμαίος, βάζοντας τον έρωτά του πάνω από την τιμή και την κοινωνική κατακραυγή, θα ανεχτεί όλες τις προσβολές.
Όμως, κατά τη διάρκεια της συμπλοκής, ο Μερκούτιος, φίλος του Ρωμαίου, σκοτώνεται από τον Τυβάλτο την ώρα που ο Ρωμαίος προσπαθεί να τους χωρίσει. Ο Ρωμαίος, στη συνέχεια, σκοτώνει τον Τυβάλτο, που έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την εξορία του από τη Βερόνα.
Ο Ρωμαίος, πριν φύγει, περνά τη νύχτα μαζί με την Ιουλιέτα. Η Ιουλιέτα κάνει έρωτα και δίνεται ολοκληρωτικά στον Ρωμαίο, παρόλο που ξέρει ότι εκείνος έχει δολοφονήσει τον ξάδερφό της!
Ο πατέρας της Ιουλιέτας, χωρίς να γνωρίζει για τον κρυφό γάμο των δύο νέων, αποφασίζει να την παντρέψει με τον Πάρη.
Η Ιουλιέτα αρνείται και ο πατέρας της απειλεί να την αποκηρύξει.
Στη συνέχεια επισκέπτεται τον ιερέα Λαυρέντιο για βοήθεια. Εκείνος συμβουλεύει την Ιουλιέτα να πάρει ένα δηλητήριο, που θα την κάνει να φαίνεται νεκρή για 42 ώρες. Ταυτόχρονα στέλνει ένα γράμμα στον Ρωμαίο, που του εξηγεί το σχέδιο.
Η Ιουλιέτα παίρνει το δηλητήριο τη νύχτα πριν τον γάμο με τον Πάρη. Όμως ο αγγελιοφόρος δεν φτάνει ποτέ στον Ρωμαίο!
Ο Ρωμαίος πιστεύοντας ότι η Ιουλιέτα πέθανε, πηγαίνει στην κρύπτη των Καπουλέτων. Εκεί εξυψώνοντας τον έρωτα πάνω από τη ζωή και τον θάνατο πίνει το δηλητήριο.
Λίγο αργότερα η Ιουλιέτα ξυπνά και ανακαλύπτει ότι ο Ρωμαίος είναι νεκρός. Η ζωή ούτε γι' αυτή έχει πια αξία και η Ιουλιέτα χωρίς δισταγμό θα βάλει και αυτή, με τη σειρά της, τον έρωτα πάνω από τον θάνατο και αυτοκτονεί με το μαχαίρι του Ρωμαίου.
***Συλλογικό Ασυνείδητο
Ο Jung ορίζει το συλλογικό ασυνείδητο ως εξής :
“...Η περιοχή της ψυχής που είναι άπειρα αρχαιότερη από την προσωπική ζωή του ατόμου. Φαίνεται …ότι περιέχει ορισμένα σχέδια, τα αρχέτυπα, που είναι κοινά για όλη την ανθρωπότητα...”
Το αρχέτυπο του θεού έρωτα, λοιπόν, βρίσκεται στα δυο μεγάλα αυτά λογοτεχνικά έργα.
Ο "Δον Κιχώτης" και ο "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" και ας μην τα έχει διαβάσει η συντριπτική πλειοψηφία σήμερα, έχουν διαμορφώσει το συλλογικό ασυνείδητο του έρωτα.
***Ο χαμένος γονιός
Φτάσαμε στο τέλος του κειμένου και λείπει ακόμα ο δεύτερος γονέας του θεού έρωτα!
Σχετικά εύκολα καταλήξαμε ότι είναι παιδί της λογοτεχνίας.
Στα τρία μεγάλα λογοτεχνικά έργα που αναλύσαμε υπάρχει ένα κοινό στοιχείο, ο Αίμονας αυτοκτονεί, ο Ρωμαίος αυτοκτονεί, ο Δον Κιχώτης πεθαίνει, κανείς δεν πετυχαίνει, κανείς δεν ολοκληρώνει...
“...Γιατί ο έρωτας είναι παιδί της λογοτεχνίας και του ανεκπλήρωτου....”
------------------------------------------------------------
Σχετικά Κείμενα:
- Η καταδίκη του έρωτα ή μήπως η ευτυχία είναι σήμερα αδύνατη;
www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1591529484488881:0
- Είναι ο William Shakespeare ο εφευρέτης του έρωτα;
www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1597235027251660:0
- Ο Θερβάντες, ο Δον Κιχώτης και η γέννηση του “τρελού” έρωτα
www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1626588524316310:0
- Ο θάνατος ενός φτερωτού θεού ή η καταδίκη του έρωτα
www.facebook.com/bookrefrenagain/posts/1619359545039208:0
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Περισσότερες Πληροφορίες: www.digilove.eu
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά!
---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Για άλλη μία φορά ένα υπέρχο κείμενο ... αλλά γιατί ο έρωτας συνδιάστηκε με τραγωδίες θάνατο και πόνο και όχι με τα παραμύθια που μεγαλώσαμε ? που ο έρωτας εκπληρώνεται στο τέλος “και ζήσαμε εμείς καλά” ? Με τη Χιονάτη...της Σταχτοπούτα...το Βασιλοπουλο ...το γοβάκι ? Γιατί δεν πέρασε αυτό στο υποσυνείδητό μας ?
Ανεκπλήρωτο που γίνεται. ..απωθημένο ? Τελικά ο έρωτας είναι το απωθημένο μας?
Γιωργο,καλημερα!!Παντα ευστοχος και ευρηματικος χτυπας με τα βελη σου😉😂 το μυαλο μας κι οχι μονο..σημερα μου θυμισες το παρατσουκλι μου,χαρισμα του πεθερου μου παλιου κινηματογραφιστη..Δουλτσινεα!!Να εισαι καλα μου εφτιαξες την μερα!!Καλη συνεχεια!!
Νομίζω πως ο έρωτας , κατά την θεό γωνία, υπήρχε πριν την Αφροδίτη.. Κατά τα άλλα το κείμενο που αναρτήθηκε ήταν χρηστικό, ήταν, μπορώ να πω, επεξηγηματικό, κατατοπιστικό. Εύγε.
Αν δεν κάνω λάθος τα προηγούμενα κείμενα που παραθέτεις στους συνδέσμους πρέπει να τα έχω ήδη διαβάσει. Θυμάμαι που κάποια στιγμή όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση σε κάποιο από αυτά που είχες δημοσιεύσει παλιότερα ( την εποχή της άλλης σελίδας φαντάσου) , σου είχα γράψει σε σχόλιο ότι αν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να περιπλανηθεί ανάμεσα στις έννοιες , θα μας δώσεις πολύ όμορφα πράγματα. Μόλις με επιβεβαίωσες. :) Φυσικά το μοιράζομαι!
Ο έρωτας... επειδή μπορεί να είναι και πάνω απο τον θάνατο... γιατι πάντα σερνει μαζί του... τον δαιμων της απογοητευσεις...που σε οδηγεί στην αυτοχειρια....συνήθως δεν βγαίνει... γιατι τον βάζουμε πάνω απο τον έναν και μοναδικό Θεό... ισοπεδωνοντας πολλές φορές όλα τα Ιερά και οσια καθώς και όλους τους γραφτους και αγραφους νόμους! !!!...και σε αυτή την περίπτωση... έχουμε και ολα αυτά τα αρνητικά αποτελέσματα... που αναφέρονται σαν αληθεινες ιστορίες... η μυθιστορήματα... σίγουρα παντος με την δύναμη της αγάπης.. πάντα μπορεί να ολοκληρωθεί και να εισαστε μαζί για μια ζωή! !!...σίγουρα οι δοκιμασίες θα είναι μεγάλες... αλλα μετα φόβου του ενός και μοναδικού Θεού όλα γίνονται πλέον... και πολλές φορές Χωρίς ακροτητες αλλα και βαρβαροτητες....αγάπη λοιπόν και έρωτας ενας θεός... για να εισαστε κάποτε μαζί! !!...σαν Ενα... και ο ενας να συμπληρωνη τον άλλον....
<<Ο έρωτας και η λογική μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι. Όταν ανατέλλει το ένα, δύει το άλλο.>> Κικέρων
Στην λογοτεχνία. Γιατί στην πραγματικότητα ο Έρωτας μπορεί να ειναι και παιδί της Γνωσης .
Καταπληκτική εργασία , υπέροχη πληροφόρηση με εξαιρετικά όμορφο εικαστικό υλικό !
αχ....αυτο το ανεκπλήρωτο!!!! πολυ ωραίο κείμενο!! ευχαριστούμε!!
Αρα υποκειμενο αντικειμενο ειμαι εγω,ο ανεκπληρωτος ασυνειδητος ποθος δηλει μια στερηση απουσια,αυτο οι ασκητες της ερημου το ονομαζουν,αγλαισμα θειας χαριτος,και ελκυετε απο καθε διψασμενη και ταπεινη καρδια
Ο έρωτας είναι ζωή!!!!!!!Η ζωή πορεύεται με δημιουργία!!!!!!!Η δημιουργία χαρακτηρίζει την ανθρώπινη οντότητα την οποία επιτυχώς τροφοδοτείτε κύριε Περισανιδη. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Υπέροχο κείμενο.Παντα οι μεγάλοι έρωτες δεν εκπληρωνονται.!!!
Μολις το κοινοποιησα! !!!! Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη! !!!!!!!!!!
Μπορώ να κοινοποιησω,έτσι???
Τελικά , οι μεγαλύτεροι έρωτες ,ειναι οι ανεκπλήρωτοι!
Παρά πολύ ωραίο να είσαι καλά 🌻καληνύχτα!!🌷
Ευχαριστούμε Γιώργο!
Ο έρωτας είναι είναι γιος του πόρου και της πενίας
Συγχαρητήρια. Υπέροχο
Η γέννηση του ερωτα. .
Πολύ ωραίο. Στους μεγάλους έρωτες η πεθάνεις η αναστενεσε
Λουκία Τσιμπούκη
Sofia Koronaki
View more comments
Μην πυροβολείτε τον πιανίστα, κάνει ό,τι μπορεί!
“...Η κακή τέχνη πρέπει να τιμωρείται με πυροβολισμό;...”
Η ιστορία μας ξεκινά το 1883 σε μια μικρή πόλη της Αμερικής με το όνομα Λίντβιλ.
Το Λίντβιλ της επαρχίας του Κολοράντο είχε εκείνη την εποχή μόλις 30.000 κατοίκους, εκ των οποίων οι 29.000 είχαν έρθει στην περιοχή τα τελευταία χρόνια αναζητώντας χρυσό.
Χωρίς διάθεση υπερβολής ήταν ίσως η πιο σκληρή πόλη του Φαρ Ουέστ, που κυριαρχούσαν το αλκοόλ, η χαρτοπαιξία και τα σαλούν και όπου η ζωή κάποιου είχε αξία μόνο αν μπορούσε να τραβήξει ένα όπλο γρηγορότερα από τον αντίπαλό του.
Την πόλη αυτή ταξιδεύοντας στην Αμερική θα επισκεφτεί και ο Όσκαρ Ουάιλντ .
Εδώ ο αστικός μύθος αναφέρει ότι σε κάποιο τοπικό σαλούν, πάνω από ένα πιάνο, είδε την παρακάτω επιγραφή:
“Μην πυροβολείτε τον πιανίστα, κάνει ό,τι μπορεί”
“Please don't shoot the piano player. He is doing his best”
H επιγραφή δεν ήταν χιουμοριστική! Αντίθετα, ήταν μια εντελώς σοβαρή επίκληση προς τους θαμώνες του σαλούν!
O Ουάιλντ έγραψε για το περιστατικό:
“..."I was struck with this recognition of the fact that bad art merits the penalty of death, and I felt that in this remote city, where the aesthetic applications of the revolver were clearly established in the case of music, my apostolic task would be much simplified, as indeed it was..."
Ελεύθερη Μετάφραση:
“...Ξαφνιάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι η κακοτεχνία αξίζει την θανατική ποινή, και αισθάνθηκα ότι σε αυτή την απόμακρη πόλη, όπου στην περίπτωση της μουσικής οι αισθητικές εφαρμογές του περίστροφου είναι ξεκάθαρα καθορισμένες, το αποστολικό μου έργο θα ήταν πολύ πιο απλό, και πράγματι είχα δίκιο...”
Ο χιουμοριστικός προβληματισμός του Όσκαρ Ουάιλντ για το αν η κακή τέχνη πρέπει να τιμωρείται με πυροβολισμό ήταν αυτός που έδωσε ώθηση στο κείμενό του, που γνώρισε τεράστια απήχηση μεταφερόμενο κυρίως από στόμα σε στόμα.
Η επιγραφή αυτή τελικά πάνω από το πιάνο έπιασε και έμεινε!
Σχεδόν παντού σήμερα χρησιμοποιείται με την έννοια:
"...Δεν φταίει αυτός, κάνει ό,τι μπορεί...."
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας:
Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά!
---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Οι όμορφες μικρές ξεκουραστες ιστορίες σου. Που έχουν πάντα κεντρική ιδέα, κάποιον ή κάτι που να αφορά στην τέχνη.. 👍😁👏💕
Charlie, where's my cheesecake?
Η σκηνή ξεκινά με τον Al Pacino να ανεβαίνει τα σκαλιά ενός παλιού κτηρίου. Όταν φτάνει έξω από την πόρτα, παίρνει μερικές ανάσες, φτιάχνει το μαλλί, το κουστούμι του και τελικά χτυπάει με το χέρι την πόρτα.
Η πόρτα δεν ανοίγει ολόκληρη γιατί έχει σύρτη και από την εσοχή που δημιουργείται προβάλλει το κεφάλι της Penelope Ann Miller.
Αναγνωρίζει τον Al Pacino και ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη της. Η κάμερα κάνει στροφή και μας δείχνει το πρόσωπο του Pacino που βρίσκεται από την άλλη μεριά της εσοχής.
Αυτός, με μάτια που λάμπουν, αναφωνεί:
...”Έκπληξη!...”
Εκείνη αργά, σχεδόν νωχελικά, με μια αισθαντική φωνή θα του απαντήσει:
“...Κοιμόμουν...”
Εκείνος προσπαθεί να διατηρήσει μια έκπληξη στην έκφρασή του, που όμως πια γίνεται φανερά προσποιητή, ρωτά αν μπορεί να περάσει μέσα:
“...Σου αγόρασα λίγο τσίζκεϊκ...”
Εκείνη επιμένοντας σε έναν αργό ρυθμό, που όμως είναι κυρίως αυτός που δίνει τον ερωτισμό στο διάλογο, θα του απαντήσει:
“...Δεν μ' αρέσει το τσίζκεϊκ...”
Εκείνος θα αγνοήσει την απάντησή της και θα προχωρήσει σε αυτό που τον ενδιαφέρει πραγματικά. Θα επιμείνει:
“...Δεν θα ξεκλείδωνες τον σύρτη αν δεν είχες σκοπό να με αφήσεις να μπω!...”
Η Penelope Ann Miller, κουνώντας αρνητικά το κεφάλι, σχεδόν νωχελικά θα του απαντήσει:
“...Θα πω όχι Charlie ...”
Ο Al Pacino με ολοφάνερη πια έκφραση προσποιητής έκπληξης την ρωτά:
“...Τι μπορώ να κάνω;...”
Για να πάρει την απάντηση σχεδόν ψιθυριστά πια:
“...Τι πρόκειται να κάνεις; Θα μου...σπάσεις την αλυσίδα...θα με...κυνηγήσεις γύρω από το διαμέρισμα...θα με... γδύσεις...και θα με...πάρεις στο πάτωμα;...”
Η κάμερα γυρίζει στον Al Pacino, που σχεδόν τραυλίζοντας από ανυπομονησία και ερωτική επιθυμία της απαντά:
“...Είμαι...πολύ μεγάλος...για όλο αυτό...”
Εκείνη δεν δείχνει να πτοείται και χωρίς διάθεση να δείξει οίκτο:
“...Κρίμα...Αν δεν μπορείς να μπεις...δεν θα με έχεις...”
Στη συνέχεια εκείνη απομακρύνεται από την πόρτα αφήνοντας τον σύρτη ανοιχτό και πηγαίνει προς έναν καθρέφτη, που υπάρχει στο διάδρομο, όπου και κοιτάζεται. Στη συνέχεια αφαιρεί σιγά σιγά τη ρόμπα της κατευθυνόμενη προς την κρεβατοκάμαρά της, ενώ ακούγεται το τραγούδι του Joe Cocker, “ You Are So Beautiful”.
Ο Al Pacino μην αντέχοντας άλλο, παίρνει φόρα και σπάει τον σύρτη ανοίγοντας την πόρτα. Την αρπάζει και την φιλά.
Εκείνη ανταποκρίνεται γεμάτη πόθο, ενώ εμείς συνεχίζουμε να ακούμε το τραγούδι του Joe Cocker και εκείνοι να ανταλλάσσουν φιλιά.
Η σκηνή τελειώνει με την Penelope Ann Miller, με φωνή που λιώνει από ερωτική προσμονή, ενώ ο Pacino την φιλά με πάθος στο λαιμό, να αναρωτιέται:
“...Charlie, where's my cheesecake?...”
Μια από τις πιο ωραίες ερωτικές στιγμές του κινηματογράφου είχε μόλις γεννηθεί.
------------------------------------------------------------
Charlie, where's my cheesecake?
www.youtube.com/watch?v=PLn3CNAx7kk
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας:
Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά!
---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Έντονα εκφραστικά βλέμματα ... εκεί είναι όλη η ουσία .... το όχι με τη γλώσσα γίνεται ναι με τα μάτια ... τώρα εξαρτάται πως και τι βλεπει ο καθένας ....
Μου είχαν λείψει τα κείμενα σου George Perisanidis, υπέροχο!
Τι ταινία!!!!!! Κι ο Al Pacino πρώτος στη λίστα των αγαπημένων μου σταθερά επί δεκαετίες!!!!!!!!!
Πολύ ωραίο φλερτ για τον κινηματογράφο, στην κανονική ζωή όμως αυτός ακριβώς ο τρόπος φλερτ είναι εκείνος που δυσκολεύει τις σχέσεις να εξελιχθούν αφού ο συγκεκριμένος ρόλος της γυναίκας με βάση το κοινωνικό στερεότυπο του θηλυκού, ζητάει τα πάντα , πολλές φορές ακόμη και να μαντέψει τις επιθυμίες της ο σύντροφός της κι αυτό καταλήγει να είναι εξοντωτικό για εκείνον και για εκείνη. Για εκείνον γιατί πρέπει να μαντεύει τις λύσεις σε όλο και πιο δύσκολους γρίφους, για εκείνη γιατί αν εκείνος "τσιμπήσει " ( και ο ήρωας τσίμπησε) καλείται να εφεύρει όλο και πιο πολύπλοκα ερωτικά τερτιπια για να κρατήσει το ενδιαφέρον του αμείωτο. Όμορφη σκηνή για ταινία όμως.
View more comments
I'd Do Anything for Love (But I Won't Do That)
...I have travelled across the universe through the years to find her. Sometimes going all the way is just a start...
Το τραγούδι αυτό είναι από τις πιο όμορφες ερωτικές μπαλάντες που έχουν γραφτεί, έχει όμως και μια άγνωστη ιστορία που αξίζει να μαθευτεί.
Η ιστορία μας αρχίζει το 1992, όπου η άγνωστη στο ευρύ κοινό Βρετανίδα τραγουδίστρια Lorraine Crosby θα παρατήσει τα πάντα και θα μετακομίσει στο Los Angeles αναζητώντας την ευκαιρία να πετύχει επαγγελματικά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ο ατζέντης με τον οποίο συνεργάστηκε στην Αμερική θα της προτείνει να πάει στο Ocean Way recording Studios και να κάνει ένα demo. Ο συνθέτης και στιχουργός Jim Steinman αναζητούσε μια γυναικεία φωνή, προκειμένου να κάνει ένα ντουέτο σε ένα τραγούδι που είχε γράψει.
Η Lorraine Crosby πήγε, έγραψε τα γυναικεία φωνητικά και έφυγε. Ο Steinman συνέχισε να αναζητά και να δοκιμάζει γυναικείες φωνές και είναι αρκετές οι τραγουδίστριες που δοκιμάστηκαν για το συγκεκριμένο ντουέτο.
Για την αντρική φωνή επιλέχτηκε ο τραγουδιστής Meat Loaf που εκείνη την εποχή ηχογραφούσε το album: Bat Out of Hell II: Back into Hell.
Ο Meat Loaf θα καθυστερήσει πάρα πολύ να ολοκληρώσει το συγκεκριμένο album. Φήμες κάνουν λόγο για υπερβολικές και ανυπέρβλητες απαιτήσεις που είχε ο τραγουδιστής κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων που είχαν σαν συνέπεια να ξεπεραστεί ο προϋπολογισμός της δισκογραφικής εταιρίας κατά 2 εκατομμύρια δολάρια!
Η Lorraine Crosby θα μείνει συνολικά 6 μήνες στην Αμερική δεν θα πετύχει όμως κάτι αξιόλογο και θα γυρίσει απογοητευμένη και χωρίς χρήματα στην Μεγάλη Βρετανία.
Λίγο μετά από την αναχώρηση της Crosby από την Αμερική οι Meat Loaf και Steinman θα αποφασίσουν ότι η Lorraine έχει κάνει την πιο κατάλληλη γυναικεία ηχογράφηση και θα την επιλέξουν σαν το ντουέτο του Meat Loaf για το τραγούδι.
Ο δίσκος ολοκληρώνεται και ξεκινάνε τα γυρίσματα του video clip του τραγουδιού. Μόνο που υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα...
Η τραγουδίστρια έχει αλλάξει ήπειρο και η δισκογραφική δεν είναι διατεθειμένη να χαλάσει αλλά χρήματα για το συγκεκριμένο album που ήδη έχει ξεπεράσει κατά πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό.
Το πρόβλημα αυτό θα λυθεί κάπως άκομψα...Για τις ανάγκες του video θα προσληφθεί το μοντέλο Dana Patrick που θα προσποιηθεί τα φωνητικά που έχει κάνει η Lorraine.
Το όνομα της Lorraine Crosby θα εξαφανιστεί και από τον τίτλο του τραγουδιού που τελικά θα κυκλοφορήσει ως:
“Meat Loaf - I'd Do Anything For Love (But I Won't Do That)”
Το τραγούδι μαζί με το video clip κυκλοφορεί μέσα στο 1993 και γίνεται τεράστια επιτυχία κατακτώντας την κορυφή των charts σε 28 χώρες.
Η Lorraine Crosby παρακολουθεί με αμηχανία το τραγούδι στο οποίο συμμετέχει στα φωνητικά να καθιερώνεται σαν μια από τις πιο όμορφες ερωτικές μπαλάντες όλων των εποχών και η ίδια να μην αναφέρεται πουθενά!
Ακόμα και στα live για την προώθηση του τραγουδιού στην Αμερική θα χρησιμοποιηθεί μια άλλη τραγουδίστρια η Patti Russo και όχι η Lorraine...
“...And I would do anything for love
I'd run right into hell and back
I would do anything for love
I'd never lie to you and that's a fact
But I'll never forget the way you feel right now
Oh no, no way
And I would do anything for love
Oh I would do anything for love
I would do anything for love, but I won't do that
No, I won't do that...”
Ελεύθερη μετάφραση:
“...Και θα κάνω τα πάντα για αγάπη
Θα τρέξω μέσα στην κόλαση και πίσω
Θα κάνω τα πάντα για αγάπη
Ποτέ δεν θα σου πω ψέμματα, αυτό είναι ένα γεγονός
Αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω το πως νιώθεις τώρα
Ω, όχι, με τίποτα
Και θα κάνω τα πάντα για αγάπη
Αλλά δεν θα κάνω αυτό
Δεν θα κάνω αυτό...”
Ας πάμε και στο κομμάτι που τραγουδάει η Lorraine:
“...Will you raise me up? will you help me down?
Will you get me right out of this godforsaken town?
Will you make it all a little less cold?
I can do that
I can do that
Will you cater to every fantasy I got?
Will you hose me down with holy water, if I get too hot?
Will you take me places I've never known?
I can do that
Oh no, I can do that
I know the territory, I've been around
It'll all turn to dust and we'll all fall down
Sooner or later you'll be screwing around
I won't do that
No, I won't do that...”
Ελεύθερη μετάφραση:
“...Θα με ανεβάσεις? Θα με βοηθήσεις να κατέβω?
Θα με πάρεις μακριά από αυτήν την ξεχασμένη απ' τον Θεό πόλη?
Θα τα κάνεις όλα λίγο λιγότερο παγερά?
Μπορώ να το κάνω αυτό!
Μπορώ να το κάνω!
Θα με κρατάς όταν φοβάμαι?
Θα με κρατάς σφιχτά?
Μπορείς να βάλεις χρώμα στην ζωή μου?
Έχω βαρεθεί το μαύρο και το άσπρο...
Μπορείς να τα κάνεις όλα λίγο λιγότερο παλιά?
Μπορώ να το κάνω αυτό!
Ω, ω, τώρα μπορώ να το κάνω αυτό!
Θα μου κάνεις μερικά μαγικά
με τα ίδια σου τα χέρια?
Μπορείς να χτίσεις μια σμαραγδένια πόλη
με αυτούς του κόκκους άμμου?
Μπορείς να μου δώσεις κάτι που να μπορώ να πάρω σπίτι?
Μπορώ να το κάνω αυτό!
Ω, ω, τώρα μπορώ να το κάνω αυτό!...”
Το πραγματικά εκπληκτικό video clip που γυρίστηκε αποτελεί μια λίγο διαφορετική εκδοχή του γνωστού παραμυθιού, “Η πεντάμορφη και το τέρας”.
Η Lorraine Crosby μέχρι και σήμερα παραμένει άσημη ενώ ο Meat Loaf βάσισε μεγάλο μέρος της καριέρας του στην επιτυχία του τραγουδιού.
Θα κλείσω το κείμενό μου με ένα link από μια ζωντανή εκτέλεση του τραγουδιού από την Lorraine Crosby που μπορείτε να την βρείτε στο Youtube και που ως και σήμερα έχει λίγο παραπάνω από 12.000 προβολές.
Youtube:
Lorraine Crosby Aka Mrs Loud!! I'd do anything for love:
www.youtube.com/watch?v=axN3G25ejl4
------------------------------------------------------------
# Αγορά Βιβλίου: digilove.eu/index.php/buy-book
# Ειδική προσφορά για τους φίλους της σελίδας:
Αγοράστε και τα δύο βιβλία ("Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά" και "Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα") στην προνομιακή τιμή των 18 ευρώ με δωρεάν τα έξοδα αποστολής σε όλη την Ελλάδα!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, μπορείτε να πατήσετε like στη σελίδα μου: www.facebook.com/bookrefrenagain/
όπου μπορείτε να βρείτε και άλλα κείμενά μου και η οποία ανανεώνεται καθημερινά!
---------------------------------------------------------------------- ... See MoreSee Less
Comment on Facebook
Ο meatloaf ήταν ήδη διάσημος από το bat out of hell πάλι σε συνεργασία με τον Steinman αρκετά χρόνια πριν