Κι Έμεινα Εδώ ή Μια ερωτική μπαλάντα της δέσμευση
Τώρα που το σκέφτομαι, πιστεύω ότι το “Κι” στον τίτλο πάντα μου έδινε την αίσθηση ότι κάτι τελευταία στιγμή δεν θέλει να μας πει ο στιχουργός.
Σαν αυτό το “Κι” να ήταν η συνέχεια μιας πρότασης που τελευταία στιγμή αποφάσιζε να την αποσιωπήσει.
Ας αφήσουμε όμως αυτά που ψυχανεμίζομαι στην άκρη και ας επικεντρωθούμε σε αυτά που λέει ο στίχος.
“….Κάποιο βράδυ σου ‘χα πει πως θέλω
να πετάξω σαν πουλί πάνω από το κόσμο
Και συ ζωγράφισες φτερά σ’ ένα λευκό χαρτί
και μου πες φως μου, μη φύγεις φως μου…”
*** Αξίζει να θυσιάσεις τα όνειρά σου για τον έρωτα;
Μια από τις μεγαλύτερες ανάγκες του ανθρώπου είναι να “ταξιδέψει” προς την υλοποίηση των ονείρων του, εγκαταλείποντας ταυτόχρονα μια καθημερινότητα και μια ρουτίνα που τον καταβάλλει.
Πολλά βράδια τέτοια όνειρα γίνονται ακατανίκητες επιθυμίες, που μας παρακινούν να φτιάξουμε μια βαλίτσα και να φύγουμε!
Σε μερικές περιπτώσεις όμως, αν πραγματικά φύγουμε, θα αφήσουμε πίσω και τον έρωτα.
Υπάρχει σε αυτόν η εναλλακτική της ευτυχίας μιας εικονικής πραγματικότητας, όπου θα πετάξουμε μέσα σε ένα λευκό χαρτί, δηλαδή μέσα σε μια ψευδαίσθηση.
“…Κι έμεινα εδώ να μη σου λείψει τίποτα
Έμεινα εδώ να μη φοβηθείς
Να μη μείνεις μόνη σου και ‘γω στο τίποτα
Έμεινα εδώ να μη μαραθείς…”
*** Το ρεφρέν της δέσμευσης
Η παρουσία μας “εδώ” λειτουργεί καθαρά ως υπόσχεση, αλλά και δέσμευση ταυτόχρονα ότι θα φροντίσουμε να καλύψουμε με κάθε τρόπο τη σχέση. Ότι δεν θα αφήσουμε να χαθεί ποτέ αυτός ο έρωτας, ακόμα και αν πρέπει να καταβάλλουμε σαν αντίτιμο την μη εκπλήρωση των ονείρων μας!
Ο έρωτας, με κάθε τρόπο, “εδώ” νικά κάθε άλλη προσωπική φιλοδοξία και όνειρο. Αν και υπάρχει αναμφίβολα μια δόση πικρίας σε αυτό, είναι μια “θυσία” που κρίνεται αναγκαστική για να θεμελιωθεί και να ανθίσει ο έρωτας.
Αυτή μπορεί να είναι μια εξήγηση, γιατί αυτό το τραγούδι επιλέγεται από πολλά ζευγάρια ως το τραγούδι του γάμου τους.
Αν ο γάμος είναι η γιορτή του έρωτα, όπου δύο άνθρωποι παραμερίζουν προηγούμενα όνειρα και φιλοδοξίες για να φτιάξουν ένα κοινό παραμύθι, το “ Κι έμεινα εδώ” μοιάζει η ιδανικότερη δήλωση δέσμευσης σε αυτό το νέο όνειρο!
Ο ίδιος ο Ρόκκος σε παλιότερη δήλωσή του φάνηκε να χαίρεται με την επιλογή αυτή:
“…Δυο άνθρωποι που δίνουν υπόσχεση για μια ζωή να τη σφραγίζουν με το τραγούδι σου. Είναι απίστευτο!…”
Σχετικά Κείμενα
*** Το Youtube αναλαμβάνει να αποκαταστήσει μια “αδικία”
Το “ Κι έμεινα εδώ” είναι ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε αρχικά το 2002 ως cd-single “Κάποιο Βράδυ”, όμως πέρασε εντελώς απαρατήρητο.
Με την εξάπλωση του διαδικτύου και την εμφάνιση του Youtube, όλο και περισσότεροι χρήστες επέλεγαν να “ανεβάζουν” το συγκεκριμένο τραγούδι σε προσωπικά κανάλια, ντύνοντας το με εικόνες και κείμενα της επιλογής τους.
Στις 9 Ιουνίου του 2008 από τον ερασιτέχνη χρήστη gepi0 θα “ανέβει” μια εκτέλεση του τραγουδιού, στην οποία είναι ντυμένο με πλήθος φωτογραφιών από ζευγάρια σε ρομαντικές πόζες!
Η συγκεκριμένη εκδοχή θα γνωρίσει τα επόμενα χρόνια μια απίστευτη επιτυχία και μετράει ως και σήμερα 12 εκατομμύρια προβολές! Χωρίς διαφήμιση, χωρίς καμία υποστήριξη, απλά ταξιδεύοντας μέσα στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης θα “μοιράζεται” από χρήστη σε χρήστη!
Την ίδια χρονιά ο Στέλιος Ρόκκος, που φαίνεται να είχε πάντα μια “εμμονή” με το συγκεκριμένο τραγούδι, το έκανε επανεκτέλεση και το συμπεριέλαβε στο album “Πάνω από τον κόσμο”.
Πάλι όμως δεν ασχολήθηκε ούτε με την προώθησή του, ούτε με το να κυκλοφορήσει μια επίσημη εκδοχή του τραγουδιού στο Youtube.
Στις 13 Νοεμβρίου του 2010 θα κυκλοφορήσει μια ακόμα ερασιτεχνική εκδοχή του τραγουδιού από τον χρήστη anna tz.
Στη συγκεκριμένη εκδοχή το τραγούδι είναι ντυμένο με μια εικόνα ενός ζευγαριού που είναι αγκαλιασμένο με φόντο ένα ηλιοβασίλεμα. Επίσης πάνω από την εικόνα περνάνε και οι στίχοι του τραγουδιού. Αυτή η εκδοχή θα γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία, ξεπερνώντας ως και σήμερα τις 13 εκατομμύρια προβολές!
*** Έμεινα εδώ, μια προσωπική ιστορία
“…Η αγαπημένη σας ιστορία, όποια κι αν είναι αυτή, γράφτηκε για έναν αναγνώστη…
…Γράψε έχοντας επικεντρώσει όλο το σύμπαν σου σε ένα άτομο! Αν βρούμε το δικό μας βίωμα μέσα στην προσωπική ιστορία σου θα έχει μόλις γεννηθεί ένα έργο τέχνης…”
Το τραγούδι, σύμφωνα με δήλωση του ίδιου του Στέλιου Ρόκκου, το έγραψε για την πρώην γυναίκα του Νικολέτα.
Η αρχική ερώτηση ήταν, αν έχει βάλει ποτέ τα κλάματα πάνω στην πίστα;
“… Φυσικά! Ακούς ένα τραγούδι που σου θυμίζει κάποιον που χωρίσατε, τον λόγο ή εκείνο που σε πλήγωσε. Το “Έμεινα εδώ” είναι πραγματική ιστορία. Το έγραψα για την πρώην γυναίκα μου, τη Νικολέτα…”
Ας γυρίσουμε όμως για άλλη μια φορά στους στίχους:
“…Κάποιο βράδυ μου χες πει πως δε μπορείς
να ζήσεις μια στιγμή χωρίς εμένα
Και γω δε μίλησα ξανά
γιατί στα χέρια μου είχα εσένα μόνο εσένα…”
Ο έρωτας είναι γνωστό ότι γνωρίζει μόνο το παρόν! Ένα παρόν, όμως, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι “αιώνιο”. Εκφράσεις όπως “Για πάντα” και “Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα” είναι αληθινές μόνο στο “παρόν”, στο οποίο ξεστομίζονται.
Υπάρχει μια αναμφισβήτητη αλήθεια σε αυτές τις εκφράσεις, ενώ γνωρίζουμε ταυτόχρονα ότι σε κάποιο μέλλον ίσως και να διαψευστούν. Η σιωπή εδώ που ακολουθεί την εξομολόγηση, έχει αυτή τη μελαγχολία της μελλοντικής επίγνωσης.
*** Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά
Το τραγούδι του Στέλιου Ρόκκου είναι χωρίς αμφιβολία και το σημαντικότερο τραγούδι που θα “ακούσεις” στο μυθιστόρημά μου “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”.
Θα έλεγα, χωρίς να θέλω να αποκαλύψω περισσότερες πληροφορίες, ότι επαναλαμβάνεται σε κομβικά σημεία του βιβλίου και κατά κάποιο τρόπο συμμετέχει στην πλοκή!
Σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο το ακούω ξανά και ξανά.
Ας γυρίσω και στην πρώτη αναφορά του τραγουδιού μέσα στο βιβλίο μου.
Αντιγράφω από το “Ρεφρέν”:
“… λίγο αργότερα είχα δείξει μια έντονη προτίμηση σε ένα τραγούδι του Στέλιου Ρόκκου, που τελικά έγινε και το τραγούδι μας. Εκείνη το συμπεριελάμβανε πάντα στο πρόγραμμά της όπου και να τραγουδούσε και πάντα πριν μπει στο ρεφρέν, έλεγε μια λέξη μόνο. Μια λέξη που για μένα όμως σήμαινε τα πάντα!
«Αφιερωμένο!»…”
Έχω γράψει αρκετές φορές ότι όλα τα τραγούδια μπορούν να γίνουν χρόνο-μηχανές και να μας ταξιδέψουν πίσω στον χρόνο.
Για πάμε λοιπόν άλλη μια φορά:
“…Έμεινα εδώ να μη σου λείψει τίποτα
Έμεινα εδώ να μη φοβηθείς
Να μη μείνεις μόνη σου και γω στο τίποτα
Έμεινα εδώ να μη μαραθείς…”